[Event] Komplikacje

[Chise]

---

'Cause everybody's so scared
We don't want to go there
We don't want to make a move
We've got all our lives to lose
Screaming in the dark
While we just play our part
I'll play right along
Like I don't know what's going on

---

W czasie gdy liderzy i inni niby "najsilniejsi" ludzie w okolicy stali, kłócili się i dawali sobie nawzajem w pysk.. Kiedy oni nawet w takiej sytuacji nie potrafili dojść do zrozumienia między podziałami, tylko jeszcze je pogłębiali.. Lub jedynie patrzyli na to jak uciec od największej odpowiedzialności, szukając łatwiejszych drug.. Pojawiła się jedna grupa osób, która postanowiła naprawdę coś zmienić. Przeciwstawić się, pokazać swój opór i to, że są czymś więcej niż masą, która ucieka wraz z bezbronnymi cywilami, jakby nie mogli nic zrobić. A mogli i to był dowód! Walczyli, pokonywali kolejnych wrogów! Może gdyby tamci tam nie stali, to walka skończyłaby się w tym momencie, ale we dwójkę (jak sądziła Chise) zajmie im to więcej czasu. I robili to mimo strachu o własne życie i osób bliskich.. A oni marnowali czas.
Jednak w tym momencie po prostu cieszyła się z tego, że udało się jej chwycić solidnie wszystkie siedem mieczy. Czuła się bezpieczniejsza czując ich ciężar, wszystkich we właściwym miejscu. Teraz, skoro je wyjęła, musiała dać im posmakować krwi, przynajmniej tak mawiał jej sensei czasami. Jednakże niekiedy mówił, że największym zwycięstwem jest wygrać bez walki, więc sama nie wiedziała czym się do końca kierować. Ta druga zasada jednak miała tutaj małe szanse powodzenia.
Słyszała zamieszanie - kolejny wybuch, odłamki i zadymienie. To było nadal jej na rękę. Dalej słyszała jakieś gadanie, rozpoznała głos.. Był to jeden z pomocników tego zdrajcy, a więc co najmniej jeszcze jeden z nich został. Nie miała jednak czasu interweniować, bo miała swoją walkę i swój problem.
Miała przed sobą czterech przeciwników. Słyszała ich oddechy, brzdęk ich zbroi, szczękanie tarczy.. Już planowała w głowie strategię jak ich pokonać, którego pierwszego, jakie ciosy zadawać.. Nie spodziewała się pomocy, a już na pewno nie ze strony łucznika, jednak usłyszała uderzenia strzał o ciało. Nieważne było czy trafiły i jak - stanowiły znakomitą okazję, która mogła rozproszyć przeciwników i dać jej furtkę. Wystrzeliła jak z procy w kierunku tego z prawej strony, który został zaatakowany przez nieznajomego łucznika, chcąc go dobić - lub po jego trupie wydostać się na zewnątrz tej pułapki i zaatakować kolejnego. Nieważne który, chodziło tu tylko tego, który był najbliżej. Ponieważ miał zbroje, postanowiła nie atakować tułowia, choć to najłatwiejszy cel - z lekkiego półobrotu zaatakowała go ostrzami w trzech punktach, w kolanie, w rękę trzymającą miecz i szyję, od strony przeciwległej do tarczy, by nie mógł za łatwo tego zablokować. Do kolejnych ciosów chciała przeskoczyć na ręce i atakować bardziej nogami, zadając nimi pchnięcia, by obracając się na jednej ręce drugą móc zadać ciosy w pachwinę. Kolejny skok i stała na nogach ponownie, zadając kolejce ciosy, celując w głowę i odsłonięte kończyny. I tak do skutku, każdego po kolei, jednego za drugim. Aż do śmierci.
Słysząc wrzaski Shigi odetchnęła płytko.
- MNIEJ GADANIA, WIĘCEJ SKUPIENIA - wrzasnęła - A JAK MUSISZ GADAĆ TO POWIEDZ KTO STRZELAŁ - krzyczała, starając się jednak kontrolować oddech, by się nie zdyszeć i nie dostać kolki. To byłoby najgłupsze co może zrobić.
Następnie rozejrzała się za kolejnymi przeciwnikami. Na pewno było ich tutaj jeszcze pod dostatkiem i jednym plusem było to, że nie używali jutsu. Wtedy sytuacja by się jeszcze bardziej skomplikowała.

---

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Ślepiec
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50
  WYTRZYMAŁOŚĆ 100
  SZYBKOŚĆ 150 | 200
  PERCEPCJA 60 (startowe) | 75 (z bonusem)+50 | 125 łącznie
  PSYCHIKA1
  KONSEKWENCJA40

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 360 bez bonusów
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
MNOŻNIKI: +25% percepcji, styl na S, +50 szybkość i percepcja
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
  • Nanken no Mai - S
  • ---
  • ---
  NINJUTSU D
  ELEMENTARNE
  KATON B

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Przy pasie 7 wakizashi, maska, kabura na udzie i torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
Kabura:
4 Kunai
3 Granat dymny
4 Notki świetlne
4 Notki wybuchowe

Torba:
20 kwadratowych shurikenów
5 zakrzywionych shurikenów

Nazwa

Nanaken no Mai

Zasięg

Zależy od długości ostrzy

Specjalizacja

Użytkowanie wielu broni siecznych jednocześnie

Opis Odmiana Chanbary będąca bardzo dziwnym sposobem na posługiwanie się bronią białą. Użytkownik włada bowiem aż siedmioma mieczami jednocześnie. Są to ostrza krótsze od katany znajdujące się w podanych miejscach: w ustach, między łokciami i przedramionami, pod lewą pachą, przyciśnięty ramieniem do szyi, pod kolanem i przyciśnięty udem do brzucha. Chwyty broni są na tyle solidne, że można spokojnie władać bez obawy o wypadnięcie broni w trakcie walki. Korzystając z tej metody walki liczy się głównie szybkość i percepcja.

Właściwości Użytkownik tego stylu jest w stanie używać większej ilości broni siecznych jednocześnie, co przekłada się na jego zdolności bojowe - staje się bardziej nieprzewidywalny, a przez to niebezpieczniejszy.

Bonusy Poziom Nanaken no Mai a ilość mieczy:
D: 2 ostrza
C: 3 ostrza
B: 4 ostrza
A: 5 ostrzy
S: 7 ostrzy

Dodatkowo podczas walki wieloma ostrzami użytkownik otrzymuje bonusy do atrybutów (zależne od zaawansowania w stylu):
D: Szybkość +10, Percepcja +10
C: Szybkość +20, Percepcja +20
B: Szybkość +30, Percepcja +30
A: Szybkość +40, Percepcja +40
S: Szybkość +50, Percepcja +50
Bonusy na każdej randze nie sumują się.

Opis Uwaga! Ten styl walki mogą opanować jedynie wybrane osoby, posiadające zgodę Administracji.

[Yamanaka Inoshi]

- Rok 384 - Zima -

---

[/color][/b] " Złożona obietnica... " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=cDAgli3 ... &index=126[/youtube] Złapana za swoją szatę, wyraźnie skołowana nie wiedziała jak ma zareagować na działania Sanady, szybko jednak zdała sobie sprawę z tego, że próbuje on jedynie do niej dotrzeć i upewnić się, że słyszy co do niej mówi. Inoshi chciała się uśmiechnąć w chwili w której Shikarui odpowiedział na jej prośbę, nie były to dla niej zwykłe słowa, były niczym przysięga, swoiste zobowiązanie nawet jeśli w rzeczywistości tak nie było i były tylko pustym gestem mającym ją uciszyć. Dziejące się w koło wydarzenia jednak nie pozwoliły by jej usta wygięły się w podkówkę, rzadko to robiły, tym bardziej teraz, nawet jeśli została napełniona nadzieją... Nadzieją? A może lodem który z jakiegoś powodu wydawał się mniej zimny niż zwykle... No tak, właśnie taki przecież był Shikarui, zimny do szpiku kości, zdecydował się jednak, obiecał. Nowa energia, siła pozwalająca jej kroczyć do przodu, przed siebie, teraz wiedziała, że może, mimo wszystko nie została z tym sama. Gdyby jednak wiedziała co te słowa naprawdę znaczą... Czymże w tym wypadku była głupia prośba dziewczynki zwrócona do zimnego Jugo który gdyby tylko chciał, poczuł zobowiązanie do wypełnienia przyrzczenia, zrobienia czegoś co mogło czynić różnicę, może nie na całym świecie a na nim i na niej, jeśli nawet nieświadomą próbą budowania nadziei. Znał w końcu historię towarzyszącego im młodego Uchihy, Akiego a historia... Historia lubi się powtarzać. Każdy proszący o niemożliwe w chwilach takich jak ta, gdzie nie wiadomo co się wydarzy jest w głębi serca głupi. Jak można wierzyć, że jedna osoba może mieć na coś wpływ, uratować kogoś, kogoś na kim jej kompletnie nie zależy, kogoś z kim nie jest związana, nadzieja nawet i wtedy potrafi rozgrzać serce... Serce które w chwili gdy opadnie kurz, objawi się wszystkim ranne i spopielone... Być może nawet i martwe, głupia nadzieja która dodaje ci sił do walki mówiąc, że jest o co a potem cię opuszcza i ostatecznie... Zostawia samego. W końcu nadzieja jest matką głupich, prawda?

Blondynka kiwnęła głową odpowiadając jednym słowem - H-hai! - Zaraz po tym jak ją puścił, pchnięta do przodu podreptała w pobliże Akiego który zbliżył się do kręgu. Odwróciła się zerkając w stronę Shikiego który niemalże zniknął jej z widoku, mimo to dalej była w stanie dostrzec jak Sanada wspina się na dach i zajmuje swoją pozycję. Nieco zdezorientowana wsłuchiwała się w słowa wypowiadane przez członków Shiro ryu przy których się znaleźli. Wpatrując się w Akiego, starając się nie zgubić ze swojego widoku Shikiego, starając się nadążyć... Krzyki, wrzaski, rozmowy, nadchodzący ludzie... Jej własny umysł wyjący ze strachu, gdyby nie wył wcześniej, lecz dalej to robił, przyrzeczenie złożone przez chłopaka ogrzało jej serce jednak wciąż pozostał jeden strach... Jeden ból którego nie jego płonący lód nie ugasił... Strach o własne życie, bała się. Wszystko to co się działo, zamieszanie które wprowadzał każdy nowo przybyły do zgromadzenia człowiek. Liderzy klanów którzy mieli różne zdania odnośnie obecnej sytuacji... Ostatecznie zaczęły klarować się pierwsze przewodniczące tej zgrai przybłęd, osoby. Gdy większość z ważnych kłóciła się blondynka zastanawiała się co się stało z Akim któremu towarzyszyła. Był cichy, niepodobny do siebie, mimo, że wcześniej na niego nakrzyczała już od tamtej chwili wiedziała, że coś się zmieniło, został złamany, niby drzewo dębu... Drzewo dębu? Tak złamane? Niee, to ledwie brzoza która była podtrzymywana przez paliki a Inoshi? Inoshi nie była nawet tym, była zwykłą gałęzią która wiała na wietrze jak zawiał a ten wiał bardzo mocno i spychał ją w kierunku otchłani, miejsca pełnego śmierci i krwi... Niee, ona już stała na tej krawędzi a przekroczenie jej to jeden krok, jeden malutki krok... Kurczowo, niemal na palcach trzymała się krawędzi nie mogąc się jej chwycić...
" Can you hear me deep inside? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=Z28KNun3U9Q[/youtube] Oczy jak zostało już powiedziane nie jeden raz były zwierciadłem duszy i o ile tęczówki młodej Yamanaki wciąż pozostawały przestraszone, zwężone to wzrok i wrażenie jakie pozostawiał Aka zmieniło się jego oczy również przeszły przemianę, wcześniej niebieskie, głębokie niczym jezioro stały się czerwone, szkarłatne niczym ogień... Ogień jakim Uchiha właśnie był, niczego innego nie można spodziewać się po tych czerwonookich użytkownikach katonu. Dwie łzy na jego tęczówce coś oznaczały, nie były to zwyczajne łzy, były to dwie krople których nie potrafił uronić, dwie których nie chciał uwolnić i wtopiły się w jego ciało nadając mu moc, budząc coś potężnego, coś czego wielu zazdrości temu klanowi, zazdrości nie wiedząc jaką cenę płacą właśnie za korzystanie ze swoich zdolności. Blondynka jednak nie rozumiała tej zmiany w chłopaku, czuła jego smutek, nie mogła jednak odpowiednio go przetworzyć, nie w tej chwili gdzie wszędzie brzmiały krzyki i każda sekunda trwała wieki... To interesujący paradoks ponieważ powinno to się jej udać, zwyczajnie dlatego, że ma przecież mnóstwo czasu, prawda?
" Rosnąca nadzieja... " Aka mógł wewnętrznie krzyczeć, krzyczeć jak chciała robić to też Inoshi, ona mogła się do tego przyznać, jej łzawiące oczy mówiły wszystko, nie potrafiła wyczuć jednak jego wnętrza, czy ktokolwiek potrafił zrozumieć te cierpienie wymalowane na beznamiętnej teraz twarzy Uchihy? W tej chwili grupa robiła się coraz większa, pojawił się nawet tajemniczy strażnik spotkany wcześniej na bazarze, blondynka zwróciła na niego uwagę przyglądając mu się i lustrując go od stóp do głów. Czy powinna mu ufać tak jak i pozostałym nie-szalonym Shiro Ryu? Nie wiedziała jednak nie była w stanie wykrztusić z siebie słowa. Przy większości która się tutaj znalazła... Przypatrywała się i dopiero do niej coś dotarło. Była najmłodsza, najmniejsza i najdrobniejsza, najmniej przydatna, najłatwiejsza do pominięcia... Zostawienia. Czy ktoś powinien się przejmować? Jej obawy tylko potwierdziły się gdy zaczęła zdawać sobie sprawę kto konkretnie się znalazł pośród nich, był to nikt inny jak sławny Murai oraz większość, jak nie wszyscy przywódcy klanów którzy tutaj przybyli. Potężna białowłosa kobieta towarzysząca Kakuzu i ich niezbyt rzucający się w oczy towarzysz. Wszyscy byli silni, silniejsi niż ona, ważniejsi... - Patrząc na nich... Mamy tutaj Bohatera, nie jednego a ja? A ja nie potrafię się skupić. Nie potrafię... NIE MOGĘ, NIE jestem w stanie. Nawet jeśli... Nie, nie... uda im się, uda im się, wierze w to, na pewno, obiecał mi, obiecał... Ja... Przydam się, do czegoś się przydam... Chociaż raz, ten jeden, zrobię coś, nie będę... nie będę taka jak zawsze - Rzucała do siebie w myślach kręcąc się przy tym niespokojnie, to z lewej na prawą nie wychodząc poza krąg zgromadzonych, wyciągnęła swoją kusarigame oplatając jej łańcuch nieznacznie na ręce by być gotową, gotową do jej użycia, nieco się trzęsła z powodu niespodziewanego, nagłego ciężaru, nie był on wielki jednak łatwo było dostrzec po niej, że nie ma wielkiego doświadczenia i zżera ją strach. Ściskała ją w dłoni, jedną część łańcucha i rękojeść jakby bojąc się, że zaraz ją upuści. Trzymała mocno i kurczowo co jednak tylko uwypukliło strach który wylewał się z niej jak tylko mógł. Dostrzegła jak jej towarzysz Aka zgłasza się do grupy trzeciej mającej udać się przez dzielnicę rzemieślniczą, to tam właśnie poleciał przywódca klanu Douhito z pozostałymi którzy się oddzielili. Zbliżyła się, do różowowłosej Miyuki trzęsąc się nieco i z jedną ręką skrytą za plecami - J-ja - Zerknęła na Kenshiego który w tej chwili również zgłosił się do grupy trzeciej. - Chciałabym zgłosić się do grupy trzeciej - Uwolniła jedną rękę unosząc ją nieco do góry w taki sposób jakby chciała zwrócić na siebie uwagę nieco starszej koleżanki. - Demo... G-gdzieś tutaj są moi... Moi, rodzice musimy ich odnaleźć. Musimy... Musimy ich uratować, jak wszystkich. W-wkońcu mamy tutaj bohaterów, prawda? Jesteście nimi, tak? - Mówiła coraz bardziej zdenerwowana, przyśpieszając z każdym kolejnym zdaniem gdzie też jej głos łamał się tylko bardziej i bardziej. Była naiwna, zignorowała zaskoczenie agentów i kłótnię z liderami której była świadkiem niemal chwilę wcześniej... A może jej nie słyszała bo zwyczajnie nie chciała zabijać swojej nadziei?

///Grupa nr 3 - dzielnica rzemieślnicza -> Shikarui, Aka, Inoshi.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

Myśli - Mowa

[Kaito]

Skłamałby mówiąc, że nie martwi się o losy swojego starszego brata. To dlatego odczuł nieziemską ulgę, kiedy zobaczył, że Ame jednak zdecydował się podążyć jego śladami. Był przy tym pewien, ze niebieskowłosy nie był zadowolony z jego heroicznych pobudek. Znali się nie od dziś, ale jednak no właśnie… Nawet jeżeli się nie zawsze ze sobą zgadzali, to jednak byli nierozłączni, a ten drugi zawsze gotów był wesprzeć pierwszego. Teraz, kiedy znowu znaleźli się obok siebie, Kaito poczuł się spokojniejszy. Po pierwsze z tego względu, iż mógł nieco swojego braciszka przypilnować, po drugie, wiadome było, iż w duecie byli o wiele silniejsi. Dzięki więzom krwi, wspólnym podróżom i misjom znali się jak łyse konie, a ich współpracy mogłoby pozazdrościć wielu wykwalifikowanych ninja.
- A jednak też tu jesteś. – Mruknął w odpowiedzi na słowa starszego Hozukiego. Niestety dla Ame nie mógł zostawić bogom sądu i kary. Nie był nawet pewien czy jacykolwiek bogowie istnieli, a nawet jeśli, nie sądził, by na tyle ingerowali w to, co działo się tutaj, na ziemi. Oczywiście słowa brata były z pewnością jedynie przenośnią, ale cóż, nie miało to chyba większego znaczenia. Sumienie Kaito nie pozwoliłoby mu pewnie spokojnie zasnąć, gdyby nie przysłużył się jak może do uratowania paru istnień.
- Mógłbyś tak wszystko zostawić? – Skwitował jeszcze podejście swojego braciszka raczej pytaniem retorycznym. Nie oczekiwał bowiem od niego żadnej odpowiedzi, może nawet nie chciał jej usłyszeć, bo Ame naprawdę nieraz zdawał się totalnie zobojętniałym bucem. Możliwe, że miał też trochę racji w takim zapatrywaniu na sprawę i zważywszy na to w jak wielkim niebezpieczeństwie się znaleźli, ale czarnowłosy tym razem i tak nie miał zamiaru go słuchać.
Przez chwilę wydawać by się mogło, że sytuacja nieco się uspokoiła, o ile w ogóle dało się tak powiedzieć w obliczu takiego chaosu i tłumu pędzących jak w amoku cywilów. Tak czy inaczej nawet to wrażenie okazało się mylne, bo nagle do uszu Kaito, jak i z pewnością innych zebranych na festiwalu dobiegły głośne wybuchy, których źródło znów znajdowało się gdzieś w okolicach sceny. Ostatnia eksplozja, prawdopodobnie najsilniejsza, sprawiła, że kawałki drewna ze sceny zostały odrzucone we wszystkie strony świata z dużą siłą i szybkością. Młody Hozuki starał się bacznie obserwować ich lot, by czasem niczym nie oberwać. Nie chodziło mu jednak przy tym o to, by samemu zająć bezpieczną pozycję. O nie, chciał pomóc tym bezbronnym uciekinierom, którzy znaleźliby się akurat na linii strzału. W tym celu zamierzał stanąć przed nimi i stworzyć wytrzymałą skalną ścianą, która mogła ochronić nie tylko niego, ale i stojących obok ludzi. Był całkiem szybki, więc liczył na to, że uda mu się nieco zminimalizować ofiary, ale gdyby nawet się nie udało… cóż, przynajmniej miał czyste sumienie, bo próbował, prawda?
Tymczasem rozgorzała żywa dyskusja na temat tego w jaki sposób najlepiej ewakuować cywilów. Ostatecznie skończyło się na planie przetransportowania wszystkich ludzi do portu, a następnie z wyspy. Pomysł wydawał się dobry. Wystarczyło przecież spojrzeć dookoła siebie, by zrozumieć, że to aż po Kami no Hikage zostaną same zgliszcza to tylko kwestia czasu. W tym momencie zagrożeniem była już nie tylko zbuntowana część Zakonu, ale i uśpieni złoczyńcy, którzy w zamieszaniu znaleźli okazję do zrealizowania swoich najokrutniejszych pobudek. Część ludzi zapomniała nawet o największych antagonistach tego przedstawienia i po prostu zaczęła walczyć między sobą.
- My pójdziemy do dzielnicy mieszkalnej. – Zarekomendował najpierw swojemu starszemu bratu, a później głównodowodzącym. Rozejrzał się przy tym po zebranej grupie, w której dostrzegł znajomą twarz Kenshiego. Początkowo nie mógł sobie przypomnieć, gdzie go poznał, ale nagle go olśniło i prawdę mówiąc, nie był do końca zadowolony z tego, że się spotkali. Co prawda Kenshi wydawał mu się całkiem w porządku, ale wiedział też o tym, że Kaito pochodzi z Wysp, a to mogło okazać się niezbyt korzystne. Zdawało się jednak, że shinobi go nie zauważył albo po prostu nie obchodziło go wcale wytykanie czarnowłosego palcami. Kaito cieszył się jednak, że ten zdecydował się ruszyć wraz z innym pochodem. Zawsze było to mniej dla niego ryzykowne.
Kantańczyk zwrócił także uwagę na Kisho, którego zupełnie nie kojarzył. Coś podpowiadało mu jednak, że nie ma złego zdania o Cesarstwie, skoro sam zaproponował, by wezwać Cesarza na pomoc. Pech chciał, że niejaka Yuriko nie była entuzjastką tego planu. Twierdziła, że zbyt dużo przelali krwi jako dwie strony barykady, by Morskie Klify zdecydowały się przysłać jakiekolwiek wsparcie. Kaito nie mógł co prawda przewidzieć, jaką decyzję podjąłby sam Natsume, jednak w głębi duszy wierzył, że ich pan i władca nie wahałby się przed „wypożyczeniem” paru okrętów. Chodziło przecież o bezpieczeństwo cywili, a to wydawało mu się ważniejsze niż wszelkie wojny pomiędzy rodami i szczepami. Przez moment miał nawet ochotę bronić honoru Cesarstwa i przekonać kobietę, że może jednak warto spróbować, że przecież on i Ame są z Wysp i mogliby spróbować nawiązać kontakt, ale wtedy Yuriko wspomniała o utrudnionym kontakcie zważywszy na nieobecność niejakiego Saua. Szesnastolatek zdał sobie sprawę z tego, że jego starania i tak poszłyby na marne, bo przecież zanim dotarliby z bratem do swojej ojczyzny, tutaj byłoby już pewnie i tak po wszystkim. Potrzeba by im było jakichś innych środków przekazywania informacji, których niestety młody nie znał. Stwierdził więc, że bezpieczniej będzie na razie zachować dla siebie swą przynależność do rodu i nie zdradzać się specjalnie ze swym pochodzeniem i więzami krwi.
- Uważaj pod nogi, bo może być niewesoło. – Westchnął jeszcze tylko do brata i szturchnął go, by poszedł za nim i za drugą grupą, która miała ewakuować dzielnicę mieszkalną. Na odchodne odwrócił jeszcze wzrok w kierunku placu, z którego nawet tutaj słyszalne były odgłosy walki i charakterystyczny szczęk oręża. A zatem niektórzy stanęli jednak w szranki z licznymi członkami Zakonu… Cóż, nawet jeśli według niego ewakuacja miasta wydawała się ważniejsza, to jednak winszował odwagi. Poza tym ci „bohaterowie” robili im w jakimś sensie przysługę. W końcu zatrzymywali na jakiś czas wrogów, więc chyba też na swój sposób przyczyniali się do zminimalizowania ofiar. Inna sprawa, że Kaito uważał ich działania raczej za plan samobójczy, zważywszy na to jakimi środkami i jaką liczebnością dysponowała zbuntowana część Shiro Ryu.

// grupa druga - kierunek -> dzielnica mieszkalna

  Ukryty tekst

[Saburō Hokusai]

Wojna... Czy można było to co się tu działo określić mianem wojny? Pierwszy raz widział coś takiego. Kłęby dymu unoszące się nad miastem. Krzyki przerażenia oraz płacz przeszywały całą ulicę. Krew była dosłownie wszędzie. Czy właśnie tak wygląda wojna? Jeszcze nigdy tego nie doświadczył. Było to dla niego coś nowego, coś z czym jeszcze nigdy nie było mu dane się zmierzyć. A jednak... Ten koszmar rozszerzał swe skrzydła na jego oczach. On był w nim tylko pionkiem. Nieistotną jedną liczbą, spośród tysięcy innych, które skończą tu swój żywot. Co on jeden może? No właśnie. Mimo tej sytuacji zawsze znajdą się pewne osoby, których wartość jest w stanie zastąpić setki osób. Nie mówię tu, że życie się nie liczy. Mówię tu o sile jaką co poniektórzy posiadali. Sile, którą nie zastąpi tłum ludzi. To właśnie takie osoby zawsze mierzyły się z wyzwaniem. Choćby były pewne śmierci, będą działać, bo to oni są jedyną nadzieją. Już na pierwszy rzut oka można było poznać te osoby ze wszystkich tu zgromadzonych. Większość stała po przeciwnej stronie, lecz widać było, że na polu walki szaleje dwójka shinobi, którzy pozbywają się wroga. Patrząc na to wszystko, z perspektywy wyznawcy można by powiedzieć, że Jashin zbiera swoje żniwa. Ta rzeź, która się tu rozgrywa była smaczkiem dla Boga, który uwielbia takie sytuacje.
Stojąc przed czwórką osób słuchał co mają do powiedzenia. Na początku kłócili się z nimi przedstawiciele klanów, lecz uspokoiła ich pewna kobieta, która chyba dosyć mocno na nich wpłynęła swoimi słowami. Z czasem zaczęło przychodzić coraz więcej ludzi. Każdy chciał jakoś pomóc. Patrząc na nich zastanawiał się czy większość zdaje sobie, że to ich ostatnia przygoda? Mając doczynienia z takim przeciwnikiem nie można być niczego pewnym. Sam Arcykapłan nie wiadomo czy by dał radę, a co dopiero jakieś dzieciaki, którym uwidziało się ratować świat. Wiecie co było najgorsze? Że on też tak myślał.
Idąc za słowami wcześniej wymienionej kobiety plan zakładał, że trzeba będzie się podzielić na trzy grupy, aby zwiedzić trzy inne miejsca. Jakiś plan to był, jednak chyba nie muszę mówić jakie ryzyko podejmują, lecz co innego im zostało? Mimo odradzenia tej opcji przez człowieka, który siał spustoszenie na polu bitwy, co mieli zrobić? Stać i się przyglądać z boku jak miasto popada w ruinę? Nie byli wystarczająco silni, aby walczyć jak on. Właśnie dlatego trzeba było pomóc w jakikolwiek sposób, aby być chociaż trochę użytecznym. Słysząc kto pójdzie z jaką grupą uznał, że chyba najodpowiedniejsza będzie druga. Nie znał tych osób, nie wiedział co potrafią i nie był nikogo pewny. Jedyne co przemówiło do niego, aby udać się z nimi było jedno nazwisko... Nara. Słyszał trochę o nich. Byli to podobno urodzeni geniusze, więc mając kogoś takiego po swojej stronie można było wiele zyskać. Minusem było to, że opowieści słyszał dawno, a co jeśli mu się pomyliły klany? Każdy mógł sobie zapomnieć, ale on jednak niewiele na tym tracił. Musiał którąś wybrać, więc już postanowił.
- W takim razie ja wybieram grupę drugą.

[Yuji Saga]

Wiecie jak być terrorysta, który podkłada ładunki? Nie? To szkoda, bo ja już wiem. TO BARDZO FAJNA ZABAWA! Naklejasz karteczki w wyznaczonych miejscach i tyle. Nie trzeba bawić się w składaniu jakiś bomb, zamawiania chemikaliów czy innych dupereli, by móc złożyć środki wybuchowe w ukryciu przed rządem. Dlatego my Shinobi mamy lepiej, ale to już mówiłem i będę o tym dalej wspominał. Jesteśmy wyżej w drodze ewolucji od innych, więc co się dziwić.
Wysadziłem! Mogłem się cieszyć, że aż taki rozmach miała moja akcja, ale nie skakałem z radości i nie patrzyłem kto czym dostał, musiałem iść dalej ze swoim planem. Wytworzyłem kolce, które miały trafić tych jeźdźców, ale na nieszczęście nikogo już tam prawie żywego nie było. No ktoś tam stękał, więc komuś udało się nawet przeżyć mój mały „Yuji Akbar”. Biedak. Umrze w męczarniach, albo będzie kaleką. Ale czekajcie! Co mnie to obchodzi. Trzeba było nie stać na scenie, debil.
Ruszyłem do tunelu, byłem pełny dumy, można by było mnie porównać do pawia, który rozłożył swoje piękne pióra na wszystkie strony. Taki królewski ptak. Szedłem tak, no chwilkę, bo zobaczyłem coś co na pierwszy moment mnie wystraszyło. Krzyknąłem zaskoczony z małą domieszką przerażenia, bo kto by się spodziewał kogoś w swojej dziurze?! Niektórzy nazywają to gwałtem, więc dzwonie po straż miejską, bo mamy tutaj kryminalistę, który ma cholernie dobry gust!
-O kurwa, diabeł!- krzyknąłem odchylając swoją górną partię ciała do tyłu i ustawiając dłonie w geście odpędzającym złe czarnoskóre duchy.
Złapał mnie za szyje i zaczął ściskać. W innych okolicznościach bym nie narzekał. A dokładniej w łóżku, przez piękną osobę, to czemu nie, takie zabawy nawet kręcą największych łóżkowych-wstydzioszków. Nawet bym mógł posilić się na odwagę i rzucić „harder daddy”, lecz osoba która mnie złapała nie była jakiś pierwszych lotów, ale jeżeli mnie tak złapał, to serio ma smykałkę do wybierania boskich ciałek. Wybił się w górę, rozwalając ziemie nad nami. To było niezwykłe, wielki podziw dla tego gościa, jeżeli to zrobił samą czystą siłą fizyczną. W świetle dnia przybrał już bledszej barwy, nie wyglądał jak murzynek popo. To był ten jeden z jeźdźców, którzy zaatakowali całą tą radę oraz zatrzymał ich jakimś dziwnym czarnym cieniem. Na tego nie chciałem na pewno trafić, a jeszcze tym bardziej w mojej dziurze ewakuacyjnej. Rzucił mnie na plac, a ja przeturlałem się, raz, dwa, no kilka razy, aż wreszcie się zatrzymałem.
Byłem na brzuchu, jedna ręką się lekko podniosłem, a drugą dotknąłem mojej szyi. Poczułem, że ten facet ma niemałą siłę, jeżeli by się postarał to by może nawet mógł mi zmiażdżyć szyje. Niech mnie już nigdy za nią nie łapie, taka moja małą prośba. Usłyszałem go, był niedaleko mnie, uśmiechając się. Pochwalił mnie za wyczyn, przez co na mojej twarzy pojawił się lekki uśmiech. Ktoś wreszcie doceniał na głos mój geniusz i odwagę. Ludzie, nie powinniście się wstydzić, nie będę was krzywdził, jeżeli będziecie mówili komplementy w moim kierunku. Wracając. Nazwał mnie, albo ochrzcił mnie jakimś imieniem „Dio”, nie powiem dobrze brzmi, ale to nie jest moje imię.
-Ładne imię, podoba mi się. Ale nie, to nie moje imię.- powiedziałem to wstając z ziemi, mając na oku tego NESa.
-Niech strzelę, ty jesteś Kondou czy jakiś tam Goryl? Czy może inaczej? A i jestem Yuji Saga, miło mi.-wytrzepałem spodnie i koszulkę z ziemi oraz kurzu. Stanąłem wyprostowany przed tym człowiekiem, położyłem dłoń na swojej tali, po czym dalej gadałem.
-Dziękuje za te miłe słowa. To nie był jakiś wielki wyczyn. Każdy kto jest silny i nie jest nędznym robakiem zrobiłby to samo, ale jak widzę mało mamy tutaj ludzi z jajami. Do tego, co robiłeś w mojej dziurze? Nie wchodzi się do czyjejś dziury bez pytania, zboczuszku. Chociaż to było niespodziewane, wiec gratulację zaskoczenia.- rozejrzałem się rozbawiony chwilę po placu, widząc jakieś tam osoby walczące ze sobą.
-Musze wam też pogratulować. Odwaliliście kawał dobrej roboty. Zabijając radę, chociaż może przez ten wybuch przyczyniłem się do tego w jakimś stopniu. Super, ale nieważne bo to minęło. Rada nas wszystkich ograniczała, chciała na siłę ten swój parszywy pokój. A my Shinobi, ludzie, którzy są bliżej ewolucji w większe byty, powinny iść niczym chaos, walczyć, zabijać słabszych, którzy boją się prawdziwej wolności. To jest nasza droga, która została zapomniana przez te ciepłe kluchy! Ale to się zakończy dzisiaj! Nowa Era o której wspomniał wasz przywódca! Wspaniałe! Ale tylko ja będę w tego centrum. Yuji Saga… Bóg nowej Ery, tego świata! Światło nędznych ludzi, piękność w czystej postaci oraz siła nie do powstrzymania!- rozłożyłem ręce na boki w akcie teatralnym, który by miał znaczyć, że to jestem tym oświeconym, który będzie w centrum uwagi.
-Mój bombowy wyczyn nie był skierowany wyłącznie w was. A w wszystkich na scenie. Tak by każda ze stron dostała po dupie i było zabawniej. Chętnie bym do was dołączył w tym szlachetnym planie, ale po tym co zrobiłem oraz mnie złapałeś, to chyba nie da rady, czyż nie? Albo się mylę i jest szansa. A jak jest to co mogę zrobić? I gdzie dokumenty złożyć?– podniosłem bezradnie ramiona.
Dobra, Yuji, co ty odwalasz? To dobre pytanie. Zagaduje go oraz daje propozycję, by połączyć siły i mógł odejść żywy z konfrontacji z moją osobą. Jaki ja jestem dobroduszny. Dokładnie to patrzę czy mam możliwość wywinięcia się z walki, dołączenia do nich czy też nie. Wszystko to co powiedziałem było czystą prawdą z mojego serduszka, lecz wyglądają oni na takich co nie tworzą sojuszy i przy najbliższej okazji zabijają. Mój plan zakładał parę opcji. To, że mnie przyjmą, ale to bardzo małe szanse. Drugą opcją było, że mnie „niby” przyjmą, a jak podejdzie to jeden atak i po mnie. Kolejną było to, że zaatakuje i już. Do wszystkich trzech scenariuszy byłem przygotowany i miałem taką samą taktykę. Jeżeli będzie jakaś szarża, czy też ta dziwna chmura ciemności, postanowiłem wytworzyć przed sobą kamienną ścianę. Prostą techniką, ale przydatną. I tutaj jak się on do mnie zanadto zbliży, obejdzie ścianę, przeskoczy, albo ją rozwali, to doskakuje, wykorzystując to, że byłem schowany za ścianą i wykonuje uderzenie, pięścią bądź kopnięcie nogą, a następnie wykonuje jeden z moich popisowych numerów, czyli wybuch na kończynie którą zaatakowałem. I po tym odskakuje chcąc się wycofać na pewną odległość. Chociaż jak mnie zatrzyma tym czarnym dymem, to też jak do mnie podejdzie, będzie zbyt blisko, to spróbuje też użyć wybuchu najbliższą częścią ciała w jego kierunku.
Oczywiście to były moja taktyka, którą wymyśliłem przy całej tej mojej gadce. Jeżeli zgodzi się mnie przyjąć to super, wolę to od walki w której mogę mieć małe szanse, ale jeżeli tak się stanie, to wtedy nie będę się do niego za bardzo zbliżał, bo to aż się prosi o kose w żebra i powiedzenie „NES wysyła pozdrowienia”. Nie można nikomu zaufać.Dlatego trzeba też mieć na uwadze co się dzieje wokół, nie chce dostać od nikogo czymś nieprzyjemnym, wiec trzeba być w pogotowiu.

Techniki!

Nazwa

Doton: Doroku Gaeshi

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

5 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo proste do pojęcia Jutsu. Użytkownik przykłada ręce do ziemi i wytwarza ścianę(wymiary: 2 metry szerokości x 3 metry wysokości x 30 centymetrów grubości), która potrafi obronić go przed częściowymi atakami. Plusem tej techniki jest to, że ściana zasłania nie tylko użytkownika, ale i np. jego sojuszników, którzy mogą stać obok. Bardzo przydatne Jutsu, jeśli chodzi o obronę kilku osób. Wystarczy uderzenie o sile 75 lub technika rangi C do zniszczenia tworu.

Nazwa

Bakuton no Jutsu: Reberu Shi

Użytkownik na tym poziomie zwiększa swoje możliwości generowania wybuchów. Znacząco rośnie ich siła, która dorównuje sklepowym notkom wybuchowym. Zadawane obrażenia wzrastają do poziomu, w którym interwencja medyka jest więcej niż wskazana - mocne poparzenia i niszczenie tkanek. Zasięg wybuchu również ulega poprawie, mimo że nadal nie jest zbyt imponujący. Shinobi całkowicie pozbywa się bólu związanego z tworzeniem wybuchów i zyskuje na nie odporność. Haretsu potrafi stworzyć eksplozję na całej kończynie - ręka, noga.

Zasięg Wybuchu

50cm

Siła Wybuchu

Porównywalna z notką wybuchową.

Koszt Chakry E: 9% | D: 7% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% (na turę)

Staty:

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 41
WYTRZYMAŁOŚĆ 50
SZYBKOŚĆ 81
PERCEPCJA 49
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 222
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 105%
Chakra: 95% - 20% = 75%

Ekwipunek: (Tylko bez zmian w pojemności, bo aktualizacja wbiła kiedy już event był

Torba [68/70]

• 8x Kunaie

• 5x Shurikenow

• 2x Granat Dymny

• Bojowa pigułka żywnościowa

• Pigułka ze skrzepniętą krwią

Straciłem!:

• 4x Notek wybuchowych

[Shigemi]

Ostatnie spojrzenie za siebie na plac dao mi kilka ciekawych obserwacji - rozwałka na scenie, jeden z jeźdźców cisnął kolesiem jak szmacianą lalką, szanowałem za chęci i wolę walki, jednak widząc to co wyprawia się pchanie się tam było raczej głupie, ale nie mi było to oceniać. Na dachu nieopodal nas zjawił się łucznik, który posłał kilka celnych strzał, z tej odległości było to imponujące, jednak nie było to najważniejsze. Najważniejszym były dźwięki, które było słychać, a właściwie nie było słychać. Mnich, którego poznałem podczas turnieju robił właśnie niezłą rozpierduchę, spalił żywcem kilku gwardzistów, którzy nawet nie wydali dźwięku. Nie ma nic bardziej przeraźliwego od krzyków płonących żywcem ludzi, a Ci nawet nie krzyknęli - nie czują bólu? Dziwne..., ostatnią osobę, którą zdążyłem zobaczyć to walcząca wieloma ostrzami dziewczyna, która łudząco przypominała zamaskowaną księżniczkę z turnieju. Zbieg okoliczności? Pewnie tak, ale obecność Mnicha, Muraia, Niku i mnie sugerowała coś zgoła innego, jednak nie było na to teraz czasu.\, na takie rozkminy - walczą to dobrze, przytrzymają ich tam, a my będziemy mogli skierować się, no właśnie dokąd?
Na placu walczy ten mnich z turnieju... i to chyba tyle ze znajomych, ale zauważyłem coś innego, słyszycie? Nie wrzeszczą, chociaż tamten właśnie kilku na raz spalił żywcem, nie czują bólu? Co oni im zrobili? Czy ceną za zdradę było pozbawienie ich uczuć? Chociaż istnieje też opcja, że płomień był zbyt szybki... podrapałem się po głowie z lekkim zakłopotaniem i chrząknąłem głośno, może trochę za głośno, mieliśmy przecież być z tyłu, schowani i przemykać się niezauważeni, ale wychodziło na to, że jednak plany się pozmieniały i to diametralnie, spojrzałem na Muraia, a później na Nikusui.
Czyli ruszamy do szpitala? Spróbujmy może kogoś schwytać żywcem albo chociaż nie zabijać ich od razu, może pod tą zdradą coś jeszcze się kryje? Jeśli władacie Suitonem byłbym wdzięczny, żebyście go użyli jak zacznie robić się gorąco, daje to zawsze jakieś dodatkowe opcje. - powiedziałem i moja twarz wykrzywiła się w charakterystycznym półuśmieszku. Determinacja tej dwójki udzieliła mi się, wiedziałem że mimo iż byłem najprawdopodobniej najsłabszy to i tak miałem parę asów w rękawie. No może nie asów, ale para króli łamanych na damy. Jednak i tak mogło się przydać.
Trochę inaczej wyobrażałem sobie naszą pierwszą wspólna misję Nikusui-chan, jeśli to przeżyjemy to ciężko będzie nam już o trudniejsze zadanie. - Murai w tym czasie ruszył w stronę grupki, ja już się z jego obecnością oswoiłem, jednak nie wątpię, że na zebranych zrobi niemałe wrażenie. Podszedłem za nim zapewne, jednak w tym czasie usłyszałem charczące darcie się kogoś z placu, to chyba był ten mnich, miał trochę racji w swoich nawoływaniach, jednak jeśli nikt nie zacznie torować drogi do ewakuacji to po opanowaniu miasta wszyscy zlezą się tutaj i już nie będzie innych opcji, wewnątrz siebie chciałem mu bardzo pomóc, ale to nie była moja liga. Stanąłem z tyłu grupki, byłem oddalony o jakiś metr może dwa od całego zgromadzenia i rozglądałem się jednocześnie poprawiłem swój ubiór żeby mi nie zawadzał, a kunai cały czas trzymałem w prawej ręce, nigdy nie można było być pewnym co tutaj się wydarzy, zwłaszcza, że Ci co tutaj byli też mogli okazać się zdrajcami lub wykorzystać okazję do własnych porachunków. Wszak była to idealna okazja na wszelkie nieszczęśliwe wypadki i inne cuda i wianki. Ten mały sojusz mógł w każdej chwili zostać zakończony, więc wolałem mieć wszystkich na oku, przyjrzeć się im, jak się zachowują, jak reagują na tę sytuację, czy widać na nich stres, czy wręcz odwrotnie moją misją nie było tutaj zabijać, tylko infiltrować i tego musiałem się trzymać.



Grupa szpitalna: Nikusui, Murai i ja.

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
5x kunai, 5x shuriken, przypięte do pasa wakizashi

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

kabura 2x jedno i drugie udo w każdej 2x kunai, 2x shuriken
torba 1x biodro:
1x kunai, 1xshuriken
bandaż 5m
bojowa pigułka x1
pigułka z krwią x1
płaszcz
żyłka 5m
2x wybuchowa notka
2x dymna bombka

KEKKEI GENKAI: Ranton
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona -
Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 18
WYTRZYMAŁOŚĆ 25
SZYBKOŚĆ 50
PERCEPCJA 14
PSYCHIKA 5
KONSEKWENCJA10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 107
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
ELEMENTARNE
SUITON D
RAITON D
RANTON B
JUTSU:
[E]Henge no Jutsu
[E]Kai
[E]Kawarimi no Jutsu
[E]Kinobori no Waza
[E]Suimen Hoko no Waza
[E]Nawanuke no Jutsu
[D]]Raiton: Dendō Hando
[D]Raiton: Hiraishin
[D]Suiton: Kirigakure no Jutsu
[D]Suiton: Mizu Kawarimi
[D]Suiton: Mizutetsu no Jutsu
[D]Ranton no Jutsu: Reberu Di
[C]Ranton no Jutsu: Reberu Shi
[B|Ranton no Jutsu: Reberu Bi
[B|Ranton: Raiunkōha

[Izanagi]

Dotarłem do miejsca gdzie było więcej ludzi którzy chcieli pomóc na ochotnika, wyłączyłem sharingana na początek i schowałem miecz do pochwy bo jak zauważyłem aktualnie nie było potrzeby ich używać w tym momencie. Ustałem pośród obecnych, oparłem się na mieczu schowanym w kaburze. Słuchałem tego co mają do powiedzenia dziewczyna, ktoś prosi mnie o pomoc, więc czemu miałbym nie pomóc, nie zależnie od tego czy oni są tymi dobrymi czy złymi, w końcu chodzi tutaj też o nie winnych ludzi którym pomoc się należy i wyeliminowanie zagrożenia. Miało dojść do podziału na grupy, dobra i oczywista dość taktyka, słuchałem jak każdy gdzieś przydziela się do jakiś grup. Prawą ręką poprawiłem sobie kapelusz, lewą opierałem się na rękojeści, podniosłem głowę aby wypowiedzieć się. - Jestem tu aby pomóc więc, iść w miejsce w którym będę potrzebny najbardziej.- chciałem pomóc ale nie wiedziałem gdzie najlepiej by było się udać, jak widziałem nie które osoby to były już znajomi więc nie chciałem jakoś nie którym wchodzić nie potrzebnie w drogę, czując że jako iż się znają mają doświadczenie i zgranie takie przez co mógłbym im zawadzać, a na pewno będzie jakieś miejsce w którym się przydam mimo wszystko. Jakoś nie zależało mi na wybraniu miejsca gdzie będę najbezpieczniejszy, a najbardziej użyteczny. Na samą walkę już się cieszyłem, mimo iż z tyłu głowy miałem to że tak naprawdę ludzie giną co było dodatkową motywacją, ale wiedziałem że nie wszystkich człowiek jest w stanie czasem uratować, nie ważne jakby się starał więc czasem ofiary jakieś muszą się pojawić, niestety. Do tego wszystkiego, gdzieś na samym końcu w głowie przeszła mi taka myśl iż wreszcie być może będę mógł się jakoś pokazać, co zaowocuje że w świecie imię Izanagi jakoś wyraźniej zacznie widnieć. Zobaczymy co przyniesie czas, dam z siebie wszystko. Teraz tylko jak dowiem się gdzie mnie przydzielą, jak już to się stanie to ruszam ze swoją grupą w odpowiednie miejsce. Zapowiada się świetna przygoda na śmierć i życie.

[Ame]

Nie rozumiał do końca motywów Kaito. Po jaka cholerę wracał się mimo tego, ze tak mistrzowsko udało się im nawiać z centrum największego rozgardiaszu. Gdyby mogli cofnąć czas, Ame bez żadnego zawahania zrobiliby to samo ponownie. Jedyne co by zmienił to to, ze uciekliby trochę dalej, tak żeby młodszy nie usłyszał slow wzywających shinobi do pomocy w związku ze stanem kryzysowym. Irytowało go to, ze w czarnowłosym obudziły się jakieś opiekuńcze uczucia wobec nie znanych im osób, które w oczach starszego były niewiele warte. Nie uśmiechało mu się poświęcać zdrowia, ani swojego ani brata. Był tutaj tylko dlatego, ze tak samo jak Kaito nie był w stanie odwrócić się od ludzkiego cierpienia, tak samo Ame nie był w stanie odwrócić się od tego matoła.
- A jEdNaK tEż tU jEsTeŚ. - przedrzeźniał młodszego wyraźnie zirytowanym tonem. Wcześniej próbował sobie żartować i miał nadzieje, ze tamten nie zacznie zastanawiać się nad jego słowami, nie popadnie w zbędne zastanawianie się nad rzeczami nieistotnymi, ale teraz to przegiął. Jeżeli się zaczął zastanawiać to bardzo mu tak dobrze. W tym momencie młodzieniec z całego serca życzył mu depresji, w nadziei, ze zmusi go do jakiś ważniejszych refleksji niż roztrząsanie głupich żartów. Są istnienia ważne i ważniejsze. Istnienie bogów nie mieściło się teraz w tych kategoriach, gdyż definitywnie schodzili na dalszy plan.
- I spokojnie wypić herbatkę do tego. - oświadczył lodowato. Nie jego cyrk i nie jego małpy. Nie chciał tu być. Jego obecność tutaj była związana z przypadkiem albo złymi intencjami liderki jego klanu, co przyrzekł sobie sprawdzić kiedy tylko będzie miał okazje wydostać się z tego kotła.
W okolicach sceny usłyszał kolejny wybuch. Szczerze powiedziawszy to te wybuchy bardziej interesowały go niż to co się dzieje tutaj. Gdyby miał w tym jakiś interes to być może poszedłby to sprawdzić, ale w jego interesie lezy wyłącznie ich bezpieczeństwo. Uważnie obserwował latające fragmenty drewna i wydawał się ignorować wszystko inne. Nie chciał którymś oberwać. Bardzo byłoby przykro gdyby tracił energie bez sensu. Nie słuchał niczego co się wokół niego działo. Skoro Kaito chciał się tutaj wrócić to niech podejmuje decyzje. Ame nie zamierzał się fatygować więcej niż to będzie konieczne. Poszedł za nim tylko jako "gwarant" jego nietykalności. Nie posiadał żadnej umiejętności, która mogłaby pomoc w ewakuacji. Miał za to cały szereg technik, które z łatwością mogłyby ja utrudnić, gdyby wykazał się złą wola. Jednym uchem słuchał wykłócających się tam obecnych ludzi i cierpliwie czekał na decyzje Kaito. Skoro jest tu ze względu na niego to najlepsza opcja jest pozostawienie mu wolnego wyboru i dostosowanie się do niego. Jedynym plusem jest to, ze mogli napotkać kilku zombie-zakonnikow, zaś niebieskowłosy od dłuższego czasu miał zwyczajnie ochotę obić komuś ryja i dzięki brawurze i bezmyślności brata być może będzie miał niezłą okazje, która nie powtórzy się zbyt szybko.
- Ehe. - zareagował lakonicznie na decyzje podjęta przez czarnowłosego. Było mu to bardzo wszystko jedno. Niech chociaż wie, ze starszy jest na niego obrażony. Moze nie śmiertelnie, ale zawsze. Gdyby przez chwile słuchał to może wiedziałby po co w ogolę maja iść do dzielnicy mieszkalnej i z kim, ale był zbyt wściekły i zbyt zajęty udawaniem zmęczonego i obojętnego żeby o tym myśleć.
- Ehe. - ponownie udzielił krótkiej odpowiedzi brata na słowa, które wypowiedział po tym jak tamten go przyjaźnie szturchnął. Rosla w nim cicha nadzieja, ze będzie miał szanse wyładować się na kimś innym.

/ grupa druga - kierunek -> dzielnica mieszkalna

  Ukryty tekst

[Kei]

Jakoś chłopak dotarł do docelowego miejsca zbiórki odprowadzając przy tym kilku cywili. Szczęśliwie nie wmieszał się przy tym w żadne walki, a sami ratowani nie sprawiali większych problemów, więc pomijając ogólną sytuację chyba wszystko szło raczej dość pomyślnie. Na miejscu zauważył, iż ludzie dzielą się na mniejsze grupki, dlatego też spytał pierwszej osoby z brzega o szczegóły w tej sprawie. Cóż w końcu głupotą byłoby pójście na żywioł bez choćby odrobiny rozeznania w sytuacji. Jeśli rozmówca był na tyle miły i podzielił się detalami, Kei zamyślił się chwilę. Hmm, podział na wyprawy do szpitala, dzielnicy mieszkalnej oraz rzemieślniczej. Pierwsza grupa jest trochę skromna, szkoda mi pacjentów, lecz priorytetem jest moje bezpieczeństwo, więc powinienem wybrać jakąś liczniejszą. zarówno w mieszkalnej, jak i rzemieślniczej mogą być jakieś problemy. Jednakże jeśli grube szychy wybrały się do rzemieślniczej, to jeśli coś się tam stanie to oni skupię na sobie uwagę wroga... - Rozważał w duchu.
- W takim razie udam się do dzielnicy rzemieślniczej. - Odparł spokojnym, po czym udał się w stronę właściwej grupy.
W razie wątpliwości, gdzie kieruje się dana grupa po prostu pyta, w końcu po ostatnich wydarzeniach miał już dość pomyłek. Po dotarciu do swoich tymczasowych towarzyszy postanowił przełamać pierwsze lody.
- Jestem Kei. Jak powinienem się do was zwracać? W razie potrzeby chciałbym móc swobodnie do was mówić. - Odparł spokojnym acz uprzejmym tonem zwracając się do blondwłosej dziewczyny i jej towarzyszy.
Jakby nie patrzeć zwroty typu "hej, zielonooka", "ty z pasemkami", "roztargany" itp.nie wydawały się zbyt odpowiednie. Cóż Kei mógł nawet stawiać na to, że nie zapewniły by mu one sympatii, a nawet lekką wrogość członków grupy, więc uznał że najlepiej będzie na dzień dobry wyskoczyć z krótkim przedstawieniem się.

[Megumi Ishida]

Megumi jak postanowiła tak zrobił i przedostała się do osób w zbrojach które zamierzały zrobić zbiórkę shinobich i kunoichi do ratowania cywili. Pytanie które się nasuwało to jak wielki syf jest w mieście, na chwilę obecną. Nie trudno domyślić się iż spora część ludzi postanowi skorzystać z okazji i sobie coś splądrować. Skoro i tak drogi są zapchane, ucieczka przebiega chaotycznie to włamanie się do jednego czy dwóch miejsc nie jest czymś specjalnie trudnym. Po drugie wszędzie panika i śmierć więc zapewne ktoś może bardzo chętnie wbić kosę nielubianemu sąsiadowi w brzuch, bo przecież nikt się nie zorientuje że to było morderstwo, a nawet jeśli to nikt nie będzie interweniował w tego typu sprawach bo po pierwsze pewnie będą powszechne, a po drugie wszyscy chcą pierw ratować siebie. Czyli po tym krótkim zastanowieniu się doszła do wniosku iż problemem nie tylko jest spanikowany niekontrolujący się tłum, oraz wrodzy żołnierze, ale również sami ludzie w tłumie. Jaką może mieć pewność że ktoś nie postanowi sobie zaatakować pierwszej lepszej kobiety kroczące w mieście? Musiała być uważna, nie chciała skończyć z rozwaloną głową, alby swoim siedzeniem w jakiś krzakach. Priorytetem było przeżycie, a drugim mniej ważnym, ale jednak dalej zapewnienie jak największych szans przetrwania niewinnym. Rozejrzała się po osobach które przybyły. Kolo niej pojawił się chłopak w szarym płaszczu uzbrojony w kij. Ugh złe wspomnienia miała z kijami, oj złe, nieźle ją na turnieju sprali takowym. Fakt że metalowym i przepełnionym czakrom, ale niesmak pozostał. Stał on jak słup soli nie meldując się, po prostu czekał. Niby spokojne zachowanie, tylko pytanie czy to nie płaszczyk pod którym siedzi ktoś przerażony nie mający wiary w swoje możliwości? Osoby które stały przed nią najpierw rozmawiały kłócąc się i to ostro, podświadomie czuła że są silni i nie warto im przerywać. Jeszcze kichną i ją niechcący zabiją. To by była strata dla świata, prawda? Gdy skończyli to został przedstawiony jakiś plan. Co prawda skręcony na prędce, ale lepszego raczej nie było, tak więc nawet nie śmiała podnosić głosu. Przy okazji korzystała z okazji żeby zapamiętać twarze większości silnych ludzi by na przyszłość nie mieć problemu iż ktoś ją zmasakruje bo nie będzie wiedziała że ma pozycji jednej z silniejszych osób w świecie. Wysłuchała wszystkiego i zaczęła każdą opcję studiować. Z jednej do szpitala pójść i do centrum to kupa roboty. W końcu w centrum jest najwięcej osób, oraz w szpitalach są ranni. Ranni ze szpitala plus ranni w wyniku paniki to się równa dużo rannych. Bawienie się z masą krwawiących osób nie mając zdolności medycznych było co najmniej złym wyborem. Zwłaszcza że jej talenty raczej ją predysponowały do grupy poszukiwawczej czy coś, a nie do takiego zadania. Pomyślała o opcjach pozostałych. Dzielnica mieszkalna brzmiała najprościej i najprzyjemniej, jeśli coś mogło być przyjemnego w tej sytuacji. W końcu przecież pewnie ludu tam nie ma tyle co w innych miejscach, a jak jest to spakuje coś do plecaka i zacznie uciekać. Prościej się nie da. No właśnie. Czy nie jest grzechem marnować zdolności na pomaganie ludziom w miejscu gdzie każdy to może zrobić? Pozostała opcja numer 3 i ta ją najbardziej zaciekawiła. Faktycznie w dzielnicy rzemieślniczej może być sporo popaprańców którzy wrócili tutaj mimo całej sytuacji by ratować dobytek, a może i go bronić przed rozróbami. Pewnie będzie walka z rzezimieszkami, oraz siłowe wyprowadzanie ludzi z ich zakładów i sklepów. Może nawet będzie trzeba pomagać komuś przenosić dorobek życia za miasto. W sumie ona by tak zrobiła na ich miejscu, nie każdy może sobie pozwolić na ucieczkę z miasta będąc gołym i wesołym, bo ich życie zamieni się w życie biedaka na ulicy. Tak więc decyzja zapadła, tam sprawdzi się najlepiej. Melduje się do dzielnicy rzemieślniczej! Obwieściła krótko rozglądając się kto jeszcze idzie w tamtym kierunku. Co ciekawe mężczyzna koło niej wybrał opcję numer 2. W sumie nie wyglądał na silnego, ani na medyka więc tam zrobi najlepszą robotę pomagając ludziom.

Droga nr.3

KEKKEI GENKAI:
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:

• Wrodzona - Sensorka
• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 50 (150PH)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 100 (350 PH)
  SZYBKOŚĆ 150 (650 PH)
  PERCEPCJA 101 (354 PH)
  PSYCHIKA 1 (3PH)
  KONSEKWENCJA1 (3PH)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH:401
KONTROLA CHAKRY C(120PH)
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU
  GENJUTSU
  STYLE WALKI 1 (dziedzina D) (50PH)
  • Chanbara S
  • ---
  • ---
  IRYōJUTSU
  FūINJUTSU
  ELEMENTARNE
  • KATON B (300PH)
    SUITON
    FUUTON
    DOTON
    RAITON
  KLANOWE

[Akarui]

Sytuacja zaczynała się w końcu klarować. Zapewnienia Kenshi'ego i prośby kolejnego Shiro Ryu nie były do końca przekonujące. W końcu cała reszta tego zakonu atakowała ludzi! Jednak trzeba było działać i chronić ludzi. Mając jednak oko na tych shinobi'ch. Ludzie w większości wybiegli już z placu, gdzie rozpoczęła się jakaś ognista burza. Akarui'emu wydawało się, że kojarzy tego dziwnie ubranego mnicha z turnieju w Cesarstwie. Jednak nie to było teraz jego problemem. W miejscu gdzie stanął, zbierała się całkiem niezła śmietanka towarzyska. Część liderów kojarzył, do tego różni shinobi, młodsi i starsi, ze wszystkich stron. Padło parę oskarżeń, potem liść w mordę i w końcu powstał plan. Rozdzielić się, ratować kogo się da, przeć do portów i uciekać z wyspy, pozbywając się przeszkód na swojej drodze.

Słuchając wywodu kolejnych większych graczy Tozawa zauważył, że jeden z shinobich jest ranny w klatkę piersiową pod żebra. Nie wyglądał na pierwszego lepszego shinobi'ego, szczególnie, że parę innych osób podbiegło z pomocą. Rana zdawała się dość poważna, choć ten dość dobrze się trzymał. Nie przerywając więc mówcom schował swój wierny kastet i podszedł do rannego mężczyzny. Gdy był blisko, zauważył odłamek, który nadal tkwił w ciele mężczyzny: - Hej, pozwolisz? Jestem Tozawa Akarui, medyk. Tyle wystarczyło. Nie czekając na pozwolenie złożył parę pieczęci, a jego ręce oblekły się w seledynową chakrę. Odłamek mógł być dość głęboko, więc póki nie wybada swoją energią całej rany, nie podejmie decyzji co do wyjęcia go bądź zostawienia. Od tego jednak będzie zależało, czy mężczyzna będzie mógł kontynuować walkę.

W międzyczasie znów zauważył znajomą grzywę. Kisho uczestniczył w tym zebraniu razem z nim. Gdy doszło do wybierania kierunków, jego kolega po fachu postawił na opcję drugą i podróż przez dzielnicę mieszkalną. Skoro tam już jest medyk a nie widział tu nikogo, kto by pędził rannemu z pomocą, to musiał obstawiać, że w całym zgromadzeniu może nie być więcej Iryoninów. Do tego miał już jednego pacjenta, któremu może być potrzebna dodatkowa pomoc. Nie zamierzał popełniać błędów z przeszłości. Już raz zostawił pacjenta po leczeniu bez opieki i słono za to zapłacił. Wybór był więc prosty. Kiedy tylko uznał, że jego pora, powiedział: - Pójdę w kierunku szpitala razem z Reiko-sama. Może być potrzebna moja pomoc po drodze. Na ten moment nie interesowała go reszta ekipy. Zdrowie pacjenta przede wszystkim. No to jak, głęboko siedzi ten odłamek? Co z płucami? Może zaryzykować i go wyjąć? Miał nadzieję, że dzięki skupieniu i swojej technice, zaraz się dowie.


//Droga numer 1 - Szpital.

  Ukryty tekst

[Mokuzu]

Mokuzu z prawdziwą ulgą przywitała widok chętnego do pomocy, starszego chłopaka w kapeluszu. Czyżby była uratowana? Jednak szybko rozum przejął kontrolę i spojrzała nań podejrzliwe, czego raczej nie mógł dostrzec przez jej ubiór. Nie znała tego człowieka, a przedstawił się jako shinobi... i właśnie dlatego nie mogła mu ufać w takiej sytuacji. Wszędzie na około trwały przepychanki, które na wyższym poziomie przeradzały się w walki. Tłukli się już nawet cywile, a takie warunki były wręcz wymarzone do sabotażu obcego klanu. Jako że to właśnie ona została wysłana tu przez lidera, czy możliwym było, że uznał ją za osobę istotną dla swojego klanu? Kogoś, kogo warto się pozbyć? Zaśmiała się w myślach z nutą goryczy, jej śmierć nie miałaby w gruncie rzeczy żadnego znaczenia. To Subaru, jej brat, był cenny. Ale on już zginął, a została ona. I widać przeznaczeniem jej również było dokonać swojego żywota i pozostać tu już na zawsze, pośród ciał innych poległych i zapomnianych. A może jest jeszcze nadzieja? W ciągu następnych kilkunastu sekund udało jej się w końcu przedrzeć do wołającej pomoc dziewczyny. Na chwilę ją zmroziło, gdy zdała sobie sprawę z kim ma do czynienia, ale szybko się uspokoiła. Kogóż innego mogła oczekiwać? Swojego ojca, albo zaginionego brata? W każdym innym przypadku to właśnie członkowie Shiro Ryu cieszyliby się największym zaufaniem pokojowych rodów shinobi. Może w gruncie rzeczy nie wiele się w tej sprawie zmieniło? Mokuzu przyjęła do świadomości słowa dziewczyny i zaakceptowała je, to czy jej ufała nie miało teraz znaczenia. Musieli wspólnie na sobie polegać. Jeśli miała zrobić jakikolwiek użytek z własnych umiejętności i uratować się (a może nawet i innych) przed zagładą to potrzebowała sprawnego lidera, który pokieruje jej działaniami. Kiwnęła tylko twierdząco głową na prośbę o pomoc, lecz mowa ciała dziewczyny zdradzała jej gotowość do działania ze znacznie większą gorliwością. Niektórzy bardzo oszczędnie posługiwali się aparatem mowy, komunikując z otoczeniem na inne sposoby. Mokuzu była zdania, że i tak jest już strasznie głośno i jej głos nie musiał się do tego dokładać i zagłuszać polecenia dowodzącej. A może była po prostu w zbyt dużym szoku, aby wydusić z siebie teraz jakieś słowo? Mimo to, chciała pomóc... w choćby najmniejszy możliwy dla niej sposób. Widząc rannego mężczyznę czuła się jednocześnie bezsilna i dziwnie zmotywowana do działania. Subaru wiedziałby co teraz robić, mógłby bez wysiłku uleczyć jego rany; myślenie o bracie napawało dziewczynę smutną zadumą. Nim zdecydowała się zaoferować swoją niewielką pomoc, ubiegł ją jakiś chłopak, z zawodu medyk. Odetchnęła z ulgą i jak przystało na kunoichi klanu Aburame, w milczeniu oczekiwała na rozkazy gotowa reagować, gdy będzie potrzebna. Tymczasem w okolicy zbierało się coraz więcej osób, w tym również ten chłopak, który wcześniej do niej zagadał. Dyskretnie, jak się jej wydawało, wlepiała ślepia w twarz Izanagiego starając się odgadnąć motywy jego działania. Choć myślała, że pozostawała bezpieczna za nieprzeniknionymi szkłami swoich gogli to jednak nie trudno było nie zauważyć, że skierowane były one wprost na niego.

SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 5
PERCEPCJA 20
PSYCHIKA 20
KONSEKWENCJA 5
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 50

Myślę, że poszłaby do szpitala... ale można gdzieś indziej ją przydzielić

[Rokuramen Sennin]

W TEJ ŚCIEŻCE OD TEJ PORY PISZĄ TYLKO UCZESTNICY MOJEJ GRUPY, TO JEST MURAI, NIKUSUI, SHIGEMI, NUMA, SHIGA, CHISE, AKARUI I YUJI.
MAPA MIASTA. Mapa z podziałem na dzielnice

Pozycje na razie bez zmian, z tego co patrzyłem. W następnym poście zaznaczę zmiany.

Komplikacje
Ścieżka główna eventu Na szczęście nawet pomimo bardzo krytycznej sytuacji w mieście, wciąż odnaleźli się shinobi którzy postanowili przełożyć obowiązek ponad własne potrzeby i zgromadzili się, by odpowiedzieć na wcześniejsze wzywanie pomocy ze strony ostatków Shiro Ryu. Role i przydział dzielnic miasta zostały ustalone, więc nie pozostało nic więcej jak tylko zgromadzić się i ruszyć w stronę przygotowanych miejsc. Yuriko wyszła kilka kroków do przodu i spojrzała na tych, którzy postanowili pomóc jej przedostać się przez dzielnicę centralną i dostać do szpitala. Jej blade, praktycznie białe oczy bez źrenic spoglądały czujnie na każdego, obserwując ich stan i gotowość do misji. Starała się nie okazywać żadnych emocji, lecz widać było po niej lekką nerwowość. Ale i determinację.
Słysząc że podchodzi ktoś jeszcze, spojrzała w bok i najpierw uniosła brwi w zaskoczeniu, po czym uśmiechnęła się wesoło. Dwójkę z nich rozpoznała. I widać było, że bardzo cieszyła się z tego powodu.
-No proszę! - powiedziała, uśmiechając się lekko, i splotła ręce na piersi, czekając aż trójka przybyszów podejdzie. - Kūkyo z Krwawego Pokolenia, oraz... em... nie pamiętam, czy mi się przedstawiałaś - powiedziała, drapiąc się po potylicy z zażenowanym uśmiechem. - Jestem Hyuuga Yuriko z Shiro Ryu, pamiętasz? Pomagałaś mi przedostać się przez Sachu no Senjo kiedy tam wszystko pierdolnęło. Wygląda na to, że los lubi nam płatać figle, co?
Kiwnęła również głową na powitanie Shigemiego - jedynego z tej trójki, którego nie rozpoznała. Następnie spojrzała na Muiri i Reiko, którzy powoli się do nich zbliżyli, starając się nie robić przy tym zbędnych ruchów. Prawie od razu doskoczył do niego Akarui, proponując pomoc i próbując sprawdzić głębokość rany w boku lidera. Hyuuga najpierw wzdrygnął się, jak gdyby nie wiedział jak zareagować na nagłe pojawienie się osoby trzeciej aktywującej w jego pobliżu technikę, lecz rozpoznając chakrę Iryojutsu, odpuścił.
-Obawiam się, że rana jest dość głęboko, ale wyjęcie tego raczej nie będzie problemem. Może do wstępnego zaleczenia dam radę, ale póki nie zagoi się w pełni, nie będę mógł walczyć - powiedział zaskakująco spokojnym tonem, nawet mimo oznak bólu na twarzy.
-Na razie może tylko zaleczmy to na tyle, by się nie wykrwawił - zaproponowała Muiri, pomagając Reiko przyklęknąć. - Może w szpitalu będzie ktoś, kto go poskłada do kupy.
Yuriko kiwnęła głową, podkreślając by Tozawa zrobił tak jak zaproponowała liderka Kami, po czym spojrzała na resztę.
-Cieszę się, że chcecie pomóc. Sytuacja jest paskudna, zwłaszcza jeśli mamy ze sobą rannego. Musimy się pospieszyć, zanim odwali się coś jeszcze większego. I, cóż... jeśli to co mówi Kenshi jest prawdą, to będziemy musieli przeprowadzić cywilów do portu i utrzymać się, aż Sau stanie na nogi. Tylko on z nas wszystkich potrafi się kontaktować na dalekie dystanse, tak jak go nauczył Suzumura.
Grupa poczekała, aż Akarui zajmie się wyciągnięciem odłamka i podstawowym zaleczeniem rany. Gdy tylko skończył, Yuriko kiwnęła głową i pokazała gestem, aby wszyscy ruszyli w dół głównej promenady. Ci, którzy stali najbliżej, mogli zauważyć że jej oczy dość drastycznie zmieniły wygląd - pojawiły się na nich obrysy źrenic, a dodatkowo na samych skroniach wyskoczyły jej liczne, nabrzmiałe żyły.
-Przejście koło południowego muru jest zablokowane, chyba walczą tam jacyś shinobi... Cholera, znowu mamy powtórkę z Pogromu... - pokręciła głową, lecz dość szybko wróciła do poprzedniej postawy i zwróciła się do Nikusui i Shigemiego. - Wasza dwójka niech ruszy dachem i obserwuje okolicę. Ja, Kūkyo i medyk pójdziemy dołem razem z Reiko-sanem. Kurohiko-san, czy mogę poprosić o uniesienie się w górę i pomoc w obserwowaniu i wypatrywaniu zagrożeń? Co prawda puściliśmy przodem Jou-sana i Kirino-san, ale lepiej podejść do tego ostrożnie.
Gdy wszyscy się zgodzili, Yuriko pokazała gestem że czas wyruszyć. I przygotować się na najgorsze.

---

Tymczasem na placu...
Gdy Yuji w końcu się zebrał z ziemi i chwiejnie wstał na proste nogi, NES tylko stał w oczekiwaniu i przyglądał się powstającemu mężczyźnie. Słysząc sprostowanie pod względem imienia, Jeździec tylko skrzywił lekko usta, zmrużył oczy i nachylił się w kierunku Sagi, drapiąc się po podbródku. W końcu westchnął i wzruszył ramionami.
-Yuji Saga, huh... meh, takie dwa na dziesięć, bym powiedział. Wyglądasz jak Dio. Więc będę ci mówić Dio, okej? Doskonale! - powiedział, nawet nie dając Yujiemu czasu by jakkolwiek odmówić jego słowom. - Więc, Dio. Cóż, moje imię nie brzmi Kondo, ani tym bardziej Goryl, ale nie powiem, brzmi całkiem zabawnie! Ogółem to mi mówią NES. Taka abrewiacja, nikomu i tak nie chciałoby się zapamiętywać jak się faktycznie nazywam.
Na stwierdzenie o "byciu w jego dziurze", NES tylko wymownie poruszał brwiami.
Następnie pozwolił Yujiemu na jego monolog pochwalający działania Jeźdźców i nowego Antykreatora, oraz wyrażający to jak bardzo świat powinien dążyć do wzrostu i eliminowania tych, którzy nie są godni istnienia w Nowym Świecie, który powstał przez to wszystko co się tamtego dnia wydarzyło. NES pokiwał lekko głową, najwidoczniej odczuwając lekkie, miłe połechtanie ego (o panie, lekkie to mało powiedziane) i w końcu zaczął klaskać. Najpierw powoli, później coraz szybciej, aż w końcu w pełni się wyprostował i zaczął entuzjastycznie okazywać swoje poparcie słowom Sagi.
-No, i w końcu brzmisz jak należy! Podobuje mje się! - powiedział wesoło, szczerząc zęby. - Zainteresowałeś mnie, Dio. Nie masz pełno w gaciach, tak jak większość innych którzy to byli. Masz cojones! Tak szczerze, to byłbym nawet skłonny zastanowić się nad przygarnięciem cię... ale pod jednym warunkiem.
Lekko się skulił, po czym zaczął charkliwie wciągać powietrze do płuc. Chwilę później po jego skórze zaczęły przeskakiwać lekkie wyładowania elektryczne, wydające przy tym dźwięk podobny do uderzonego gongu. Uśmiechnął się drapieżnie, spoglądając na Yujiego.
-Udowodnij mi, że jesteś ponad te małpy, Dio! Pokaż, jak się obronisz przed tym! URRYYYYYEH! - ryknął nagle, wychylając całe ciało do tyłu. Dość szybko powrócił jednak do podstawowej pozy.
Zaczął iść do przodu, powoli przechodząc w trucht. Od Yujiego dzielił go dystans około pięciu metrów. Jak ten zareaguje?
W dalszej części placu toczyły się kolejne walki. Chise i Shiga stopniowo przebijali się przez kolejnych oponentów, którzy najwidoczniej zupełnie nie odczuwali jakichkolwiek bodźców, a ich latarnia intelektu została na zawsze zgaszona. Między hełmami i włosami dało się zauważyć, że ich oczy były zupełnie puste, a twarze - bez wyrazu. Byli tylko lalkami. Nic więcej. Ale trzeba było przy tym przyznać, że bardzo sprawnymi lalkami - poruszali się szybko, atakowali i bronili się precyzyjnie.
Nie zmieniało to faktu, że byli oni słabsi.
Chise zaczęła jako pierwsza. Ustawiła się, mając przygotowane wszystkie swoje ostrza, i planowała zacząć własną strategię walki. Nie spodziewała się jednak, że otrzyma pewne uproszczenie ze strony stojącego na oddalonym dachu łucznika. Gdy dziewczyna miała już ruszać do ataku, usłyszała głuchy dźwięk uderzenia strzałą w pierś stojącego po prawej przeciwnika, a następnie - kolejny stukot, połączony z czymś upadającym na ziemię niczym worek kartofli. Drugi pocisk dosięgnął głowy oponenta, natychmiast uwalniając go z wymuszonej służby mającej trwać resztę jego parodii życia. Dziewczyna od razu to wykorzystała, szarżując na rannego przeciwnika - mężczyzna, szarpnięty fizycznym odruchem po trafieniu, odsłonił tarczę i lekko się wzdrygnął. To wykorzystała wojowniczka, doskakując do niego, odbijając się stopą od piersi mężczyzny. W tym samym momencie wbiła mu jeden z mieczy w jeden z oczodołów. Następnie wybiła się za jego plecy, przy okazji posyłając (już) zwłoki na kamienną posadzkę.
Co dziwne jednak, dziewczyna usłyszała też chlupnięcie. Gdy wylądowała na ziemi, poczuła że lekko się zapadła. Jak gdyby jeszcze przed chwilą wyłożona płytami podłoga była pokryta jakąś kleistą cieczą lub błotem. Tylko skąd ono się tu wzięło? Przecież choć zimno, pogoda wciąż była dobra i nie było wilgotno...
Natychmiast ruszyła na pozostałych dwóch, wybijając się na jednego, zasłaniającego się tarczą. Doskoczyła od boku, próbując zaatakować jednocześnie trzy punkty jego ciała - kolano, szyję i ramię. Zareagował jednak wystarczająco szybko, by powstrzymać trafienie w krtań - oberwał za to w spodnią część kolana i rękę, przez co poluzował się jego chwyt, oraz on sam opadł na drugie kolano. Skorzystał jednak z okazji, że dziewczyna próbowała obrócić się na ręce i uderzyć go w pachwinę, i uderzył ją tarczą.
Przez błoto na podłożu i uderzenie, dziewczyna straciła równowagę i upadła. Przynajmniej tyle, że jednocześnie z upadkiem zdołała wbić mu ostrze w podbródek. Upadła, lecz zabrała jednego ze sobą. Dość szybko się podniosła, lecz zauważyła że ostatni agresor był tuż obok, może metr dalej.
"Był" to dobrze powiedziane. Jakieś dwa metry od nich coś wybuchło. Coś, co brzmiało jak notka wybuchowa. Dzięki dobrze obliczonemu dystansowi, Chise nie poczuła efektów eksplozji, a oponent stracił równowagę. Dając jej szansę na przebicie jego głowy na wylot.
W tym samym czasie Shiga zaczął swój własny taniec śmierci. Wydzierając się jak szaleniec, zaczął atakować kogo tylko się dało - wystawił przed siebie rękę, pokazując światu zgrabną kuszę zamontowaną na mechanizmie na nadgarstku. Nacisnął spust, i pocisk śmignął w kierunku agresorów. Choć zbliżali się dość szybko, nie byli w stanie uniknąć czegoś takiego - bełt z przyczepioną notką wybuchł, zabijając jednego i posyłając drugiego z ciężkimi oparzeniami na ziemię. Następnie, ignorując swoje obrażenia, złożył cztery pieczęci i wysłał w pozostałą trójkę dużą falę ognia. Gdy przeszła, dało się zauważyć że jeden z celów wciąż szedł w jego kierunku, lecz nieco wolniej niż wcześniej - pozostałe dwa leżały na ziemi, a z ich twarzy unosił się dym.
Mężczyzna wziął zamach mieczem, lecz Shidze udało się zejść z pola trafienia na tyle, by tylko poczuć niewielkie rozcięcie na nodze.
-I tak cię nie słyszą - usłyszał cichy, chrypliwy głos, dochodzący ze strony zrujnowanej sceny.[/color][/b][/i]
W jego kierunku powoli kroczył Jeździec Śmierci, Akuryo. I przez "powoli" mam na myśli "bardzo powoli" - kroczył praktycznie stopa za stopą, jak gdyby miał problemy z poruszaniem się.
-Ich receptory są całkowicie zablokowane. Nie czują bólu. Nie czują strachu. Nie czują nic. Po prostu ślepo wykonują polecenia. Od tego są. Potrzebni nam byli ludzie, którzy nie boją się śmierci, prawda?
Zachichotał. Zabrzmiało to jak charkot źle działającej osełki.
-Sam również wyglądasz, jakbyś nie bał się śmierci. Kiedy oberwałeś tym fragmentem sceny, zupełnie to zignorowałeś, a wręcz przeciwnie - wyglądałeś, jakby ci to sprawiło przyjemność.
Spojrzał na Shigę z lekkim uśmiechem na twarzy. Zimnym, ale i na swój sposób serdecznym.
-Czy boisz się śmierci? Swojej lub...
Wyciągnął przed siebie dłoń. I wymierzył jeden ze swoich palców w kierunku Chise.
-... jej?

  Ukryty tekst

Czas na odpis: 2:35, czwartek 17 maja.

[Murai]

Poruszanie się w grupie i reagowanie na sytuacje w grupie miało jedną zasadniczą zaletę, której Kakuzu sam początkowo nie przewidział. Dzielenie się doświadczeniami. Fakt, można było to osiągnąć przez zwykłą rozmowę, ale niektóre tematy wymuszały odpowiednie odpowiedzi. Obserwując zjawisko i zadając o nie pytanie, Murai mógł oczekiwać czegokolwiek od swoich towarzyszy. Włącznie z tym, że rozpoznają którąś z obecnych tam osób. Niciowiec obserwował każdego z osobna podczas rozmowy, także tych którzy przybyli. Jednego rozpoznał od razu. Kenshi odziany niczym członek Shiro Ryu. Natychmiast pojawiła się myśl, że rozmowa z Muraiem mogła nie być przypadkowa. Że zbierał informacje dla swojej organizacji właśnie. Czy taka teoria była prawdziwa czy nie, ciężko powiedzieć. Ale na pewno była możliwa, skoro sam obserwujący z dachu był wysłany przez swojego Shirei-kana. Ktoś mógł zostać wysłany przez kogoś innego. Logiczne. Sama Nikusui rozpoznała jednego z liderów, których raczej nie znał Kakuzu. Senju. Czy to cokolwiek zmieniało? Raczej nie, aczkolwiek tą osobę warto było sobie zapamiętać. Poznanie osób u władzy i możliwe czerpanie z tego profitów? Oczywiście że tak, taka sytuacja byłaby bardzo na rękę Kakuzu. O ile nie zakwestionowałaby jego wolności rzecz jasna. Inuzuka? Faktycznie mężczyzna wiedział o tym Rodzie, ale nie miał pojęcia o aktualnej liderce. Komentarze Shigemiego były bardzo chaotyczne i niezbyt skupione na faktach. Mnich z turnieju mógł oznaczać Shigę, ale co do tego Kakuzu nie był pewny. Ale informacja o nieokazywaniu bólu była bardzo istotna. W związku z tym przeciwników nie można było unieruchomić. Trzeba było zabić.
- Siedziałem w jednym miejscu przez cały turniej, oczywiście że się nie rozerwałem. Nie miałem jak sprawdzić moich nowych sztuczek. - powiedział Murai, odwzajemniając zerknięcie w stronę NIkusui. Fakt, zabawa była dla niego pojęciem bardzo abstrakcyjnym. Ale zdecydowanie wolał walczyć niż siedzieć i oglądać walki, szczególnie z powodu który sam powiedział. Od ostatniej konkretnej potyczki nauczył się naprawdę sporo nowych sztuczek. Techniki których nie mógł przetestować, sprawdzić w boju. Teraz miał teoretycznie okazję. Nawet jeśli jego misja opierała się głównie na ratowaniu ludzi ze szpitala, to istniała szansa że ktoś ich zaatakuje.
Ujawnienie się Muraia szerszej publiczności, czyli reszcie oddziału, spotkało się z natychmiastowym rozpoznaniem. Nic dziwnego, jako sławna osoba był na to skazany. Na pozostanie incognito nie było opcji, chyba że za pośrednictwem Henge. Ale to z kolei mogłoby mu narobić problemów gdyby ktoś odkrył, że jakiś bardzo silny Shinobi próbuje się ukrywać. Jego pseudonim, w każdym razie, został wypowiedziany głośno i nie było się potrzeby z tym kryć. Jego chłodna i niewzruszona postawa, typowa dla jego osoby we wszelakich sytuacjach, była widocznie obecna.
- Dokładnie, to ja. Akurat byłem blisko was i pomyślałem, że przyda wam się pomoc. Wiecie chociaż, z czym dokładnie mamy do czynienia? - powiedział, czując na sobie presję wynikającą z uwagi na nim skupionej. Wzruszył ramionami. Oczywiście jego dobroczynność była iluzją, ale tak pomyślał. Przyda im się pomoc, a on im jej udzieli. Z widocznymi korzyściami dla siebie i ukrytymi motywami. To nawet nie było kłamstwo. Grupa musiała zaczekać na opatrzenie rannego, po czym ruszyła dalej. Przy okazji kobieta zdołała już zrobić lekki zwiad. Najwidoczniej jej białe oczy posiadały umiejętność widzenia na dalekie odległości, gdyż Kakuzu nie był w stanie zobaczyć absolutnie nic. Rozkazy poleciały. Kakuzu powinien ruszyć wraz z dowódcą i medykiem. Oczywiście, że do największej bitki musiał być wzięty on. Ale nie było to żadnym problemem. Murai doskonale to rozumiał i akceptował to.
- W takim razie widzimy się później. Obydwoje żywi rzecz jasna. - powiedział do Niku, po czym uśmiechnął się zadziornie. Rzecz jasna rozkazy to rozkazy i trza było je wykonać, tym bardziej że swoim postawieniem się przed oblicze kobiety zaakceptował jej pełnomocnictwo. Ruszyli w stronę zagrożenia, pierwszego poważnego. Trzymał swój wachlarz w pogotowiu, na wypadek niespodziewanego ataku. Nici były również w stanie najwyższej gotowości do wystrzelenie i zneutralizowania zagrożenia, odbicia pocisku. Potyczka czekała, będzie mógł w stanie przetestować kila swoich sztuczek.

---

ZDOLNOŚCI

---

KEKKEI GENKAI: Jiongu
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 30 (1 poziom)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 65 (2 poziom)
  SZYBKOŚĆ 170 (5 poziom)
  PERCEPCJA 155 (4 poziom)
  PSYCHIKA 1 (1 poziom)
  KONSEKWENCJA 95 (3 poziom)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 410
KONTROLA CHAKRY A
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY:251% [100% bazowe + 6% Wytrzymałości + 55% (Serce Katon B) + 45% (Serce Fuuton C) + 45% (Serce Suiton C)]
MNOŻNIKI:

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  STYLE WALKI: (2 - dziedzina B)
  • Goken - S
  • Seido - A
  KLANOWE A
  DOTON C
  FUUIN D
  KATON B (Klik)
  FUUTON C (Klik)
  SUITON E (Klik)

• JUTSU:
  
  NINJUTSU:
  Wszystkie E
  
  FUUINJUTSU:
  Fūin no Jutsu (E)
  Bakuryūgeki (D)
  
  KATON:
  Katon: Ryūka no Jutsu (C)
  Katon: Endan (C)
  Katon: Hibashiri (B)
  Katon: Karyū Endan (B)
  Katon: Ryūgyō no Jutsu (B) (WT)
  
  FUTON:
  Fūton: Fūsajin (D)
  Fūton: Furai Uchiwa (D)
  Fūton : Zaheru (C) (WT)
  Fūton: Kaiten Shuriken (C)
  Fūton: Reppūshō (C)
  Fūton: Kamaitachi (C)
  
  DOTON:
  Doton: Iwa Bunshin no Jutsu (C)
  Doton: Ganchūrō no Jutsu (C)
  Doton: Doro Kōgeki (C)
  Doton: Dochū Eigyo no Jutsu (C)
  Doton: Moguragakure no Jutsu (C)
  Doton: Retsudo Tenshō (C)
  Doton: Doro Tairu (C) (WT)
  Doton: Jimen no Ana (C) (WT)
  
  TAIJUTSU
  
  Ogólne:
  
  Dainamikku Akushyon (D)
  Dainamikku Entorī (D)
  Aian Kurōī (D)
  Kage Buyō (C)
  Jiongu: Hebi Mōretsuna(A) (WT)
  
  Gōken:
  
  Konoha Senpū (D)
  Konoha Reppū (D)
  Konoha Shōfū (C)
  
  TAIJUTSU
  
  Seido:
  
  Hokahikō (C)
  Samedare Kekka (B)
  
  KLANOWE:
  Jiongu (D)
  Jiongu: Reberu Di/Shi/Bi/Ei (D/C/B/A)
  Ugoku (D) (WT)
  Bunri (D) (WT)
  Echin Shishi no Jutsu (C)
  Jiongu Teashi (C) (WT)
  Jiongu Esa (C) (WT)
  Jingou Keihō (B) (WT)
  Nuuhada no Jutsu (B)
  Shinto Numei no Jutsu (B)
  Jiongu Hyōshi (B) (WT)
  Kyushu Hato (A)

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Dwie kabury na broń (lewe i prawe udo)
- 2 tonfy obwinięte bandażami (przy pasie)
- Wachlarz na plecach (zwinięty)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• Przy pasie:
  • - 2 Tonfy Metalowe
• Kabura na broń |Zapełnienie: 19,5/20 obj.| (prawe udo):
  • 2 kunai z notką wybuchową (13)
  • 1 kunai z notką oślepiającą (6,5)
• Torba (60/70) (lewy bok):
  
  • Zwój Mały 1 (10/70) (Wypełnienie: 136,75/150):
    • Sztylet x2 (20/150)
    • Zaostrzony Kastet x2 (16/150)
    • Katana (30/150)
    • Parasolka z senbonami x125 (51,25/150)
    • 1 kunai z notką wybuchową (6,5)
    • 3 kunai z notką oślepiającą (13)
    • 11 shuriken (21)
  • Zwój Mały 2 (10/70) (Wypełnienie: 94/150):
    • 1 Fūma Shuriken (90)
    • 2 strzykawki (4)
  • Zwój Mały 3 (10/70) (Wypełnienie: 135/150):
    • Notka wybuchowa x19 (8/150)
    • Notka Świetlna x3 (1,5/150)
    • 4 porcje Makibishi (40 sztuk) (10/150)
    • Dzwoneczki x15 (3,5/150)
    • Żyłka 40m (40/150)
    • Bomba dymna x1 (2/400)
    • 10m żyłki (10/400)
    • Kunai x10 (60/400)
  • Zwój Średni 1 (30/70) (Wypełnienie: 270/400):
    • Gruda z ziemią z doczepioną notką wybuchową na zewnątrz (270)
  • Ukryte w ciele:
    • 4 notki wybuchowe (1 w każdej kończynie)
    • 4 notki oślepiające (1 w każdej kończynie)
    • Metalowe kolce - 6 w każdej ręce, 1 w nadgarstku, 3 w każdej nodze
  • W Domu:
  • Mały Zwój z tajemnicami Kakuzu

Chakra:
Serce główne 106/106%
Serce Katon 55/55%
Serce Fuuton 36/45%
Serce Suiton (nie do użycia) 45%

[Yuji Saga]

Dobra, facet się uparł na to imię Dio. Nie powiem. Łatwe, ładne i brzmi dostojnie. Może będę używał tego jako pseudonimu? Jeżeli przeżyje całe to wydarzenie i tym podobne? Takie kryminalne imię. Yuji „Dio” Saga, brzmi już lepiej od zwykłego imienia, co nie? Wyróżniać się i oto mi zawsze chodziło, by się wyróżniać na tle zwykłych chłopów. Pokazać swoja wyższość, moją boskość! I takie tam.
Mój przeciwnik? No już raczej nie przeciwnik, może kolega? Albo pracodawca u którego jestem na rozmowie o prace, powiedział, że ma na imię NES, no pseudonim tak dokładnie, bo imię ma chyba jakieś śmieszno-żenujące, ponieważ nie chce się z nikim podzielić. To nie jego wina, że rodzice postanowili go skrzywdzić jakimś głupim imieniem. Zapamiętałem to imię. Warto pamiętać imiona/przezwiska oraz wygląd osobników, którzy umieją rozwalić porządek świata w niespełna dwie minuty. Ci tutaj zapiszą się w historii, a pod jaką postacią tam wystąpią? To zależy od nich, czy uda im się zmienić świat, tak jak planowali i będą nad nim panować, albo będą już martwi, przez jakiś „bohaterów” sprawiedliwości i pokoju od siedmiu boleści. Wolałbym by ci wygrali, bo ten pokój co trwał był nudny i o kant dupy wytarty. Teraz będzie zabawa! I o niej zawsze pragnąłem, no poza wielbieniem mnie przez wszystkich, ale to już powinniście wiedzieć oraz paść na kolana przed moim majestatem. Całuj sygnet.
Moja przemowa spodobała się NES’owi, ulżyło mi dzięki temu. Te jego oklaski zabrały kamień z mojego serca i dały mi wielki cień szansy, że uda mi się do nich przystać, by zobaczyć zmianę tego świata na lepsze oraz mieć choć odrobinę zabawy. A jego dalsze słowa. O Panie! To był cud miód! Chwalił mnie jakby był nauczycielem, a ja byłem genialnym dzieckiem, który właśnie odkrył coś nowego, jak na przykład nowy pierwiastek. Po prostu połechtało mi to ego, jakbyśmy byli w łóżku i mieli grę wstępną. Dobrze się czułem, kiedy ludzie mnie chwalili, a najbardziej kiedy pokazywali mi, że jestem lepszy od zwykłego pospólstwa, które na przykład spierdoliło z placu, kiedy zobaczyło jak zabijają jakieś popierdółki. Tylko czar prysnął kiedy usłyszał słowa „…ale pod jednym warunkiem”. One sprowadziły mnie dość szybko na ziemie. Poczułem się znowu jak szczyl, który okradał stragany na targu, a kiedy go złapali to mu spuścili porządny wpierdol, że nie usiadł na dupie przez tydzień.
Miałem nadzieje, że ten warunek mówił „pójść po browar”, albo też „widzisz tamtych na placu? Zabij ich”. To wszystko było nawet do zrobienia, ale najbardziej wolałem pierwszą propozycję z piwem. Jeździec zaczął wciągać powietrze do ust. Trochę mi się to nie podobało. Następnie wokół jego ciała zaczęły się pojawiać wyładowania elektryczne. TO JUŻ MI SIĘ BARDZIEJ NIE PODOBAŁO! PRZESTAŃ, KUPIE CI COŚ DO JEDZENIA! TYLKO PRZESTAŃ! Trzeba było się szykować na naj gorszę, bo ten jego warunek zaraz po takich rzeczach śmierdział czymś bardzo złym i to dla mnie.
-Niech zgadnę…- rzuciłem do siebie na głos, gotując się na najgorszy scenariusz.
I wykrakałem. Uśmiechnął się do mnie cwaniak i ryknął słowa, które by mogły być jakimś żarcikiem dla nowych rekrutów, ale to raczej na to nie wyglądało. Wygiął się dość sprawnie do tyłu, ukazując bardzo fajną pozę, ale wtedy nie za bardzo na nią patrzyłem. Byłem przygotowany na ciężki łomot, jak za dawnych czasów.
-Kurwa, wiedziałem… DAWAJ!- mój nowy znajomy ruszył w moją stronę, oczywiście nie z kopyta od razu, ale po tym co odwalał i miałem małą wiedze o jego sile, to wiedziałem, że nie chce poczuć tego jak zaszarżuje.
Pierwszą myślą jaka mi przyszłą do głowy? To zmniejszenie jego mobilności. Bo jak zaczyna się dopiero rozpędzać, to mam małą szanse na to, wiec czemu nie spróbować. Uciec nie ucieknę, a w ziemie nie wejdę, bo chłop ma jakiegoś tajemnicza umiejętność, że pojawia się w nieswoich dziurach. Złożyłem jak najszybciej tylko potrafiłem trzy pieczęcie, a ostatnia była specyficzna, ale nie była aż taka specjalna jak chłopak z downem.
-PATRZ! SMAŻONY MAKARON ZA PÓŁ-CENY!- krzyknąłem z nadzieją, że złapie się na tą tanią sztuczkę w trakcie wykonywania techniki, która miała za zadanie zniszczyć ziemię pod nogami NESa. Oczywiście to nie był koniec, postanowiłem jeszcze wystrzelić kilkoma pociskami z błota w stronę twarzy mojego egzaminatora? Tak, można go tak nazwać. Chociaż nienawidzę Egzaminów, a na pewno takich na których nie mam jak ściągnąć.
Teraz zostało mi nic innego, jak napiąć prawą rękę i przygotować się, by wykonać zamach, a potem wytworzyć z dłonią wybuch w stronę Goryla. Raz się żyje. Może chce po prostu mnie uderzyć barkiem, a ja polecę w ścianę niczym piłeczka do gry. Zaryzykowałem. W boskim stylu. Ale głupio. I teraz jestem w dupie.

Techniki!

Nazwa

Doton: Retsudo Tenshō

Pieczęci

Świnia → Wół → Specyficzna pieczęć techniki

Zasięg Max.

Koło o promieniu 20 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo silne Jutsu ofensywne z Dotonu. Polega ono na zniszczeniu ziemi w promieniu kilkunastu metrów, dzięki czemu przeciwnik może wpaść pod nią i nigdy się z niej nie wydostać. Największą zaletą tej techniki jest to, że skrawek ziemi, na którym my stoimy jest w zasadzie nienaruszony. Chybocze się, ale zdecydowanie mniej.

Nazwa

Doton: Doro Kōgeki

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 4 pociski)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika polegająca na wytworzeniu kuli błota w ustach. Następnie trzeba ją wystrzelić w kierunku przeciwnika tak, aby oberwał. Obrażenia w tym przypadku będą podwójne, ponieważ poza normalnymi wróg powinien mieć ograniczone ruchy. Błoto bowiem jest sporządzone z chakry i osłabia szybkość. Wszystko zależy jednak od trafienia, logiczne jest, że bieganiu przeszkodzi kula błota wycelowana w nogi, etc.

Nazwa

Bakuton no Jutsu: Reberu Shi

Użytkownik na tym poziomie zwiększa swoje możliwości generowania wybuchów. Znacząco rośnie ich siła, która dorównuje sklepowym notkom wybuchowym. Zadawane obrażenia wzrastają do poziomu, w którym interwencja medyka jest więcej niż wskazana - mocne poparzenia i niszczenie tkanek. Zasięg wybuchu również ulega poprawie, mimo że nadal nie jest zbyt imponujący. Shinobi całkowicie pozbywa się bólu związanego z tworzeniem wybuchów i zyskuje na nie odporność. Haretsu potrafi stworzyć eksplozję na całej kończynie - ręka, noga.

Zasięg Wybuchu

50cm

Siła Wybuchu

Porównywalna z notką wybuchową.

Koszt Chakry E: 9% | D: 7% | C: 5% | B: 4% | A: 3% | S: 2% | S+: 1% (na turę)

Staty:

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 41
WYTRZYMAŁOŚĆ 50
SZYBKOŚĆ 81
PERCEPCJA 49
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 222
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 105%
Chakra: 75%

Ekwipunek: (Tylko bez zmian w pojemności, bo aktualizacja wbiła kiedy już event był

Torba [68/70]

• 8x Kunaie

• 5x Shurikenow

• 2x Granat Dymny

• Bojowa pigułka żywnościowa

• Pigułka ze skrzepniętą krwią