[Event] Komplikacje

Post autor: **Rokuramen Sennin** » 11 maja 2018, o 02:12

MAPA MIASTA. Aktualnie znajdujecie się na placu w lewym dolnym rogu miasta. Dokładniejsze miejsca będę pokazywać w następnych postach.

Komplikacje
Ścieżka główna eventu Panika zaczęła rozsiewać się po wszystkich częściach miasta, ze swym sercem właśnie tutaj - na placu przed pałacem Rady. Jeśli istnieje coś takiego, jak lista rzeczy możliwych do przewidzenia, to coup d'etat w wykonaniu Shiro Ryu, którzy przecież do niedawna byli najwierniejszymi pomocnikami i strażnikami Zgromadzenia, znajdowało się na jednej z najdalszych lokat. A jednak prawda była niezwykle brutalna - i oto oni, wojownicy w szkarłatnych płaszczach, stali teraz z mieczami wyciągniętymi w kierunku publiki, ze swoim przywódcą grożącym swoim byłym zwierzchnikom.
Wszystko stawało na głowie.
Przywódca Rady, Takasu Tsuyo, wciąż zamrożony tajemniczą umiejętnością kontroli cienia zastosowaną przez NESa, stał tylko w milczeniu i przyglądał się temu co zamierza zrobić Suzumura Hanji - człowiek, który dokonał największej zdrady od czasów samego Antykreatora. Pozostali Radni reagowali różnie - od plucia pianą i wulgarnych gróźb, jak te stosowane przez Jozune Shigeru, przechodząc przez przerażenie widniejące na twarzach większości Radnych, kończąc na płaczu - w tym przypadku łzy ciekły z twarzy Uchiha Ayame. Suzumura jednak widocznie nie był tym jakkolwiek wzruszony.
Mężczyzna spojrzał na stojącego obok dwumetrowego osobnika w stalowym pancerzu, i kiwnął głową. Ten podniósł się, wyszedł o krok do przodu i ruszył dłonią.
W wejściu na plac nagle pojawiła się duża, lodowa ściana, blokująca ludziom jedyną większą drogę ucieczki. Części z nich udało się uciec, lecz większość została zmuszona do dalszego obserwowania wydarzeń. Niektórzy zaś wkroczyli na dach, albo by ułatwić sobie ewakuację, albo żeby lepiej obserwować.
Łysy, zakolczykowany brodacz w końcu nie wytrzymał. Na jego twarzy pojawiła się mieszanka rozpaczy i gniewu, a sam bez większego namyślenia się zeskoczył na dół i wylądował na placyku między piechociarzami Shiro Ryu i Jeźdźcami. Czwórka wojowników i kilku zakonników wzdrygnęło się w zaskoczeniu, lecz jeden gest Hanjiego wystarczył, by ich zatrzymać. Przybysz wyprostował się, odsłaniając biały pancerz Shiro Ryu ze złotymi wstawkami - oznaka Złotego Smoka, jednego z najwyższych oficerów.
-Co to wszystko znaczy, Suzumura!? - ryknął na całe gardło, tak że usłyszeli go nawet stojący poza murami.
-Sau - westchnął Hanji, spoglądając na mężczyznę ze zmęczeniem. - Jak zwykle wyskakujesz z subtelnością rzutu cegłą w czoło. Jeśli nie widzisz, jestem trochę zajęty.
-Potrzebuję odpowiedzi, do diabła! - ponownie krzyknął na cały głos brodacz, wykonując gwałtowne machnięcie jedną z rąk. - O co tu chodzi!? Dlaczego zaatakowałeś Radę, którą obiecałeś przecież chronić? Kim są ci ludzie? DLACZEGO CAŁE SHIRO RYU POMAGA CI W COUP!?
Mężczyzna dyszał ciężko, patrząc na swojego przełożonego z furią w oczach. Hanji zaś tylko spoglądał na niego z góry, z miną wyrażającą mieszankę dezaprobaty i rozczarowania.
-Czy uzyskanie odpowiedzi na którekolwiek z tych pytań jakkolwiek zmieni twoją sytuację?
-Wychowałeś mnie do tej roboty, do cholery! Byłeś moim senseiem, tym który nauczył mnie wszystkiego co umiem! Wszystkiego, w co wierzyłem! Nie zasłużyłem chociaż na tyle!?
Hanji westchnął ciężko. Przez chwilę tylko mierzyli się spojrzeniami, po czym lider Shiro Ryu podrapał się po podbródku, zastanawiając się nad dobrym ubraniem w słowa swoich myśli.
-Dobrze więc. Zacznę więc od drugiego pytania. Ci ludzie tutaj, to moi najbliżsi współpracownicy. Moi... Jeźdźcy. Tak jak Antykreator miał swoich, tak i ja posiadam własnych. Dlaczego zaś Shiro Ryu pomaga mi w zamachu? To akurat dość proste. Dlatego, że potrzebowałem mięsa armatniego. Silnorękich, zwykłych ludzi, którzy będą bezmyślnie podążać za moimi rozkazami i walczyć z tymi, których im pokażę, a i którzy bez wahania skoczą między mnie a jakąś technikę. Przy pomocy Akuryo i kilku pomocnych eksperymentów, udało mi się przerobić prawie cały zakon na moją modłę. - Westchnął ciężko. - Szkoda, że siódemki z was akurat wtedy nie było. Bylibyście całkiem pomocni.
Sau aż się cofnął, nie mogąc przyjąć do świadomości ogromu potworności, jakiej dopuścił się Suzumura. Zmanipulowanie, przejęcie umysłów prawie setki ludzi będących w zakonie? Przerobienie ich na chodzące i ledwo myślące marionetki, które zrobią wszystko czego się od nich zechce? Wyniszczenie tych, którzy mu ufali? Ta zbrodnia... nie mieściła się w głowie.
-Krąg, Kenshi i Reiya. Ci, co byli na misjach i szpiegowali Cesarstwo na Twoje polecenie. Tylko oni się ostali... - Podniósł głowę i spojrzał na Hanjiego, wyciągając coś zza paska. Kusarigamę, by być dokładniejszym. - Dlaczego? DLACZEGO, DO KURWY NĘDZY!?
Hanji w ułamek sekundy pojawił się tuż przed Sau, na odległość niecałego metra. Pochylił głowę i sięgnął dłonią do twarzy, lecz tak że nikt poza samym Sau nie był w stanie zobaczyć, co tak naprawdę pokazał Suzumura. Było to jednak coś, co wywołało u zakonnika okrzyk śmiertelnego przerażenia. Mężczyzna upadł na kolana, na jego twarzy widniał niezgłębiony szok.
-Ja... ty mnie...
-Nauczyłem cię wszystkiego co wiesz, tak tak - powiedział zbywająco Hanji, wracając przed Radnych. Obrócił się w kierunku klęczącego i wskazał na niego palcem. - Sęk w tym, że zawiodłeś moje oczekiwania, buntując się. Uczyłem cię wierności mnie, nie swoim urojonym zasadom czy Radzie. Zawiodłem jako nauczyciel.
Uśmiechnął się upiornie.
-Naprawmy ten błąd, w porządku?
Z palca Hanjiego wystrzelił długi, idealnie prosty łuk energii elektrycznej, który przeszył pierś Sau. Mnich stęknął tylko, spojrzał na ranę na swoim ciele, po czym upadł na piasek.
-A więc nie wahasz się już przed niczym, Suzumura - stwierdził ponurym tonem Tsuyo. - Nie spodziewałem się, że kiedyś złapie cię aż takie szaleństwo.
Suzumura spojrzał na Przewodniczącego z przyjacielskim uśmiechem.
-Jak może być szaleństwem coś, co planowałem od samego początku?
W końcu obrócił się w stronę obecnych liderów, shinobi, cywili i wszystkich innych widzów, którzy nie zaliczali się do wyżej wspomnianych kategorii. Uśmiechnął się lekko, splótł ramiona na piersi... i w końcu z jego ust wypłynęły kolejne słowa.
-Świat nie potrzebuje aż takiego zwierzchnictwa. Ci tutaj od dawna mówili wam, co można robić, a co nie. Co należy uczynić, a co nie. Z kim trzeba walczyć, kogo można zabijać, a co trzeba im oddać. Wprowadzili was wszystkich w zastój. A chyba nie o to przecież w tym wszystkim chodzi, prawda?
Liderzy spojrzeli na Hanjiego, który przyjął jakiś dziwaczny przedmiot od NESa. Wyglądał jak rękojeść miecza, bez ostrza ani jelca, za to z jakimś ceramicznym guzikiem na czubku. Mężczyzna zaczął nim kręcić między palcami, wciąż szczerząc zęby w uśmiechu.
-Dzisiaj pragnę ogłosić początek nowej ery shinobi. Ery, w której każdy klan będzie odpowiedzialny za swoje czyny. Bez żadnych zwierzchnictw. Bez głupców kontrolujących wasze ruchy. Świat należy tylko i wyłącznie do was. I tylko do was będzie należeć to, jak się nim podzielicie.
Uniósł przedmiot do góry. Zapadła cisza.
-Zacznijmy więc.
Nacisnął przycisk. Katsu. Okolicą wstrząsnął potężny wybuch, roznoszący się z okolicy Pałacu. Cały budynek w ułamek sekundy stanął w ogniu i wyleciał w powietrze, rozrzucając tysiące mniejszych i większych odłamków drewna, kamieni i innych materiałów na wszystkie strony świata. Płomienie i gęsty dym buchnęły wysoko pod nieboskłon, kierując się też w stronę obecnych cywili. Niektóre fragmenty budulca runęły też na ludzi.
W tym samym momencie Jeźdźcy zaczęli żniwo. Każdy z nich dobył jakiegoś rodzaju broni i wykonał jedno cięcie, zabijając po jednym z Radnych na głowę. Jako pierwsi padli Hagane Haru, Jozune Shigeru, Uchiha Ayame oraz jeden pomniejszy Radny z terenów Karmazynowych Szczytów. Resztę zasłonił gęsty dym. Dało się jednak zobaczyć, że jeden z większych fragmentów ściany runął na scenę...
W tym samym momencie Shiro Ryu częściowo się rozpierzchnęli, ruszając w kierunku ścian murów pałacu, by ruszyć w miasto siać dalszy chaos. Pozostali zaś zaczęli za pomocą oręża spychać obecnych w stronę wyjścia. Dokładnie w tym samym momencie, gdy przejście się otworzyło - Jeździec musiał dezaktywować technikę, a lodowa ściana po prostu rozpadła się na kawałki.
Pośród tego chaosu, na przestrzeni niedaleko wejścia, rozstawili się czterej przedstawiciele Złotych Smoków - Kręgu Shiro Ryu, który nie został opętany przez Akuryo. Rozeszli się, pomagając w ucieczce komu tylko się dało, i próbowali ściągnąć na siebie uwagę wszystkich shinobi, jacy tylko byli w okolicy.
-Potrzebujemy pomocy wszystkich, którzy tylko są w stanie nieść oręż! Musimy pomóc w ewakuacji miasta! Kto tylko jest chętny pomóc, niech stawi się do nas! Błagam, to kwestia niezliczonych istnień!
Słowa te wykrzykiwała najmłodsza z Kręgu, siedemnastoletnia dziewczyna o imieniu Miyuki, widoczna z daleka dzięki swoim różowym włosom. Obok niej stała długowłosa blondynka o prawie-że-ślepych oczach, dziwaczny mężczyzna w masce i płaszczu, oraz mężczyzna o długich, czarnych włosach i szpiczastej koziej bródce. Wszyscy opancerzeni. Wszyscy widocznie zdesperowani.
W okolicy jednak pojawiło się coś, co wszystkich zupełnie zaskoczyło - oprócz gęstego dymu, unoszącego się ze zrujnowanego pałacu, całą okolicę (75 metrów) pokryła gęsta jak mleko mgła, skutecznie utrudniając wszystkim określenie kierunku - i wzbudzając jeszcze większą panikę, przez co oprócz krzyków przerażenia pojawiało się też wiele okrzyków bólu. Oraz coraz więcej ludzi zaczęło padać pod naporem tłumu, kończąc na ziemi. Skazani na stratowanie.
Najbliżej tego wszystkiego byli Aka, Shikarui i Inoshi, którzy ukrywali się za winklem jednego z pobliskich budynków. Widzieli gdzie znajdują się członkowie Kręgu, oraz słyszeli ich okrzyki. Niedaleko byli również Kaito i Ame, którzy zdołali się przecisnąć między ludźmi. Ame prawie wpadł na blondynkę z Shiro Ryu, potrącając ją ramieniem i tracąc równowagę, lecz Kaito zdołał go w ostatniej chwili złapać.
Niewiele dalej, również pośród uciekających, znajdował się Akarui, idąc obok Saburo i Megumi, starających się przejść przez przejście. Również usłyszeli okrzyki ze strony zakonników. Co jednak zrobią? Zdecydują się ich zignorować i uciekać, walcząc o własne przetrwanie, czy jednak odpowiedzą na wezwanie?
Na dachach zaś pojawiło się nietypowe towarzystwo - Murai, Nikusui i Shigemi wcześniej wtargnęli na szczyt muru, by lepiej obserwować okolicę. I tak się złożyło, że gdy wszyscy zabierali się do ucieczki, zauważyli że niedaleko nich stał mężczyzna odziany w pancerz Shiro Ryu - Kenshi. Ten zaś zauważył kątem oka, że jego towarzyszka, Reiya, zdołała się przecisnąć między tłumem i zgarnęła z ziemi leżącego, krwawiącego Sau, i zmierzała w stronę muru po przeciwległej stronie pałacu (lub tego, co po nim pozostało).
Mokuzu, przeciskając się między tłumem, próbowała odnaleźć Numę, lecz nie była w stanie tego zrobić - młodzieniec nagle jakby zapadł się pod ziemię, niedaleko jednej ze ścian budynków wewnętrznych. Dziewczyna zauważyła, w którym dokładnie punkcie zniknął młodzieniec, i ruszyła w jego kierunku. To, co zobaczyła, to niewielkie wejście do otworu w ziemi, jak gdyby wytworzone przez technikę shinobi. Niedaleko, również przy murze, stali też Kei, Kisho i Izanagi, wypatrując po okolicy. Oni również zauważyli błąkającą się dziewczynę.
Shiga i Chise wciąż pozostawali w środku. Mnich stał pośród ludzi, lecz duży tłum spanikowanych ludzi coraz bardzie na niego napierał, próbując przecisnąć się lub popchnąć go ze sobą, by uciec w stronę wyjścia. Chise zaś, ku zaskoczeniu wielu, posuwała się coraz bliżej sceny, jak gdyby chcąc w miarę szybko dotrzeć pod okolice sceny i zobaczyć, co tam jest. Tylko najgroźniejsze było to, że opętani Shiro Ryu również byli coraz bliżej. A ich miecze tylko poganiały ludzi w kierunku wyjścia, utrudniając mobilność, i tak już ograniczoną (przynajmniej dla Shigi) przez mgłę...
W najdziwniejszej pozycji zaś znalazł się... Yuji. Mężczyzna, który zdołał za pomocą swych sztuk ninja przybliżyć się do sceny... i to w najbardziej skryty i nieprzewidziany sposób. Przenikając między powłokami ziemi, przybliżył się do obiektu i wyszedł spomiędzy kamieni, kucając w niewielkiej przestrzeni między drewnianym rusztowaniem podtrzymującym scenę. Najgorsze w tym było to, że część sceny była zawalona i zniszczona przez gruzy pałacu. A między kamieniami dało się zobaczyć zwłoki kilku Radnych... Nad nim zaś dało się usłyszeć jakieś głosy. Czyżby to dalej byli Jeźdźcy i Suzumura, czy może był to już ktoś inny?

Wasze wstępy były lekko skrócone, lecz jest to zastosowane głównie ze względu na jakieś "wprowadzenie" gdzie wasze postacie są i co robią. Później te zapisy oczywiście będą poszerzone.

Aka · Post autor: **Aka** » 11 maja 2018, o 15:31

I oto nadeszła rewolucja. Rewolucja, która - tak jak każda poprzednia i każda następna - nie przyniosła ze sobą nic, poza krwią i śmiercią. Rewolucja, która zdejmując obrożę, założyła kolejną, jeszcze mocniej pozbawiającą oddechu.
Złudne poczucie bezpieczeństwa zgubiło Kami no Hikage. Nie trzeba było żelaznych bram, aby powstrzymać nadchodzących wrogów. Serce Świata było przeżarte złem od środka. Na własnym organizmie hodowało mrok myśląc, że otuliwszy się w jego całunie nic mu nie będzie grozić. Nie zdawało sobie sprawy, jak wielki błąd popełniło.
Aka stał nieruchomo, wpatrując się w scenę tępym, pustym wzrokiem. Jak zahipnotyzowany przyglądał się kolejnym czynom Shiro Ryu. Był świadkiem największego skurwysyństwa wszechświata i... nie mógł w to uwierzyć. Nie mógł pojąć faktu, że ktoś mógł popełnić tak podstępne, tak obrzydliwe plugastwo jak Suzumura Hanji. Brzydził się nim, gdyby mógł - splunąłby mu w ten żmijowaty pysk. Czarnowłosy nie potrafił dopuścić do siebie myśli, że na jego oczach zmienia się cały świat. Nie mógł uwierzyć, że fundamenty królestwa właśnie runęły w dół, pogrzebując ze sobą całą ich przeszłość.
Nie mogla uwierzyć i Ayame, czerwonowłosa z klanu Uchiha. Jej oczy zalały się łzami. Akiego przeszedł strach, ogromny strach, przerażenie którego nigdy wcześniej nie czuł i zapewne nigdy nie poczuje. Oto widział, jak umiera kolejna z jego rodu. Oto widział, jak ginie kobieta z jego rodu, nie zdążywszy pożegnać się nawet z bliskimi. Oto widział, jak gaśnie kolejny Ogień Uchiha.
Chciał ruszyć do przodu, lecz nogi zastygły w miejscu. Chciał wrzeszczeć z całych sił, lecz nieznana moc zacisnęła mu dłoń na gardle i nie chciała puścić. Trzymała go za gardziel i kazała mu przyglądać się, jak kolejna kobieta z jego rodziny ginie. Jedyne co mógł, to otworzyć usta w niemym krzyku.
Śmierć zebrała żniwo. Lecz jej oczodoły nie były puste, Shikarui się mylił. Jej oczy były przesycone złem i nienawiścią. Nie była łagodna, nie brała w objęcia. Ona z hukiem wyrywała duszę, śmiejąc się przy tym złowieszczo, a jej śmiech rozbijał się echem o mury Kami no Hikage.
Ruszyła maszyna, której nigdy nie mógł zatrzymać. Ayame upadła jako trzecia - jej ciało upadło na scenę, tępym grzmotnięciem wywołując u Akiego ból, którego prawdopodobnie nie zapomni do końca życia. Ból niemocy. Ogarnęła go potworna żałość, że nie zrobił nic, aby uratować swoją krewną. Że stojąc tak blisko sceny sparaliżował go strach. Bo co innego mogło być tego przyczyną? Dlaczego nikt nie ruszył na pomoc radnym?
Lekko otwarte usta zdradzały wszystko. Jego oczy były puste, zaszklone, jakby spoglądające gdzieś daleko poza horyzont. Był w szoku. Chciało mu się... po prostu płakać. Tak, bardzo tego potrzebował. Chciał po prostu paść na ziemię i zacząć ryczeć. Ogarniała go panika, oddech był szybki i nierówny, dławił się własnym powietrzem. Zaczął się trząść wiedząc, że nikt już mu nie pomoże. Choć stał pewnie, wyprostowany, to niewiele brakowało aby nogi mu się ugięły. Ostatkami sił bronił się przed upadkiem. Targały nim wewnętrzne krzyki, każdy mówiący co innego. Nie wiedział już, co czuje. Widział przed sobą strach, złość i bezsilność. Czuł wszystkie emocje jednocześnie, lecz każda twarz mówiła mu co innego. Chciał wyrzucić to wszystko z siebie.
Oto upadło jego królestwo - świat, w którym został wychowany.
Przerażająca cisza trwała nienaturalnie długo. Jak gdyby ktoś pozbawił cały świat dźwięku, zatrzymał czas w miejscu, nie pozwolił powietrzu drgać.
I wtedy się zaczęło.
Tłum ryknął wieloma głosami, które połączone ze sobą utworzyły niezrozumiały jazgot, przypominający swym dźwiękiem kwik zarzynanej świni. I nie było to wcale dalekie od prawdy, bowiem ludzie zaczęli padać - jeden pod drugim. Pędzili ślepo przed siebie, jak bydło gnane na rzeź. Słyszał, jak tratują się wzajemnie. Nie patrzyli, co robią. Uciekali, ile tylko sił mieli w nogach. Ich celem nie była walka, lecz przetrwanie. Uciekali za wszelką cenę, zabijając tych, którzy jeszcze przed chwilą stali obok nich.
Uchiha przymknął oczy, jak gdyby chcąc odciąć się od tych przerażających widoku. Lecz nie mógł. Słyszał, jak kolejne kości łamią się pod ciężarem ludzkiego ciała, jak ludzie depczą się, skręcają karki, jak wrzeszczą o pomoc. Lecz ona nie nadchodziła. Nie mogła nadejść. Jeśli upadłeś, nie było już dla Ciebie ratunku. I tylko ta myśl, tak bardzo głęboko zakorzeniona w jego przekonaniach o życiu pozwoliła mu utrzymywać się dalej na nogach. To był jego Ogień, który wciąż płonął. Choć próbowano go stłamsić, on na przekór wciąż odradzał się na nowo.
Gdy otworzył oczy, nie zastał już tego co poprzednio. Świat był spowity mgłą i dymem, które skutecznie mąciły w umysłach ludzi, nie pozwalając im na skuteczną orientację w terenie. Gdzie był? Czy to Piekło, czy dopiero droga do niego? Nie wiedział. Lecz każdą ścieżkę można zmienić, nigdy nie jest za późno.
Pięści zacisnęły się mocno, naciągając skórę do granic możliwości. Aka odwrócił się w stronę swoich towarzyszy. Pustym wzrokiem po Inoshi i Shikaruiu, ogarniając ich od góry do dołu. Zatrzymał swoje spojrzenie na jego pierwszym towarzyszu, spoglądając się w lawendowe oczy. Nic nie mówił, nic nie szeptał, jego twarz zdradzała jedynie smutek. Wiedział, co powinien zrobić. Wiedział, co musi zrobić. Odwrócił się do nich plecami.
I bez słowa puścił się w tłum.
Nasłuchiwał wołania Smoków.

ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 41
WYTRZYMAŁOŚĆ 41
SZYBKOŚĆ 45
PERCEPCJA 45
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 104%

Post autor: **Shikarui** » 11 maja 2018, o 15:46

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=vhwDxNqWtxk[/youtube]

Pamiętasz? Niektóre słowa były trucizną. Sączyły się do uszu i oszałamiały. Inne zabijały natychmiast. Sama nie wiem, która z tych opcji dotknęła Radę Dwunastu. Nie wiem też, co musiał czuć Sau – i Shikarui też tego nie wiedział. Emocje biegające po twarzach, emocje błyszczące w oczach i czystość łez wylewanych – tylko po co? Nad czym tu płakać? Nad własnym losem? Zdradą? Nie wiemy, czy ta śmierć nie była zbyt gwałtowna, albo czy czasem nie wydłużano jej do katuszy. Śmieszne, że główny aktor tego teatru nie zdążył jeszcze wypowiedzieć zbyt wielu słów, a już wszyscy biorący udział w przedstawieniu byli sparaliżowani. Niektórzy powiedzieliby, że tragiczne, a Ty? Shikarui nie był na tyle wesoły, żeby śmiać się z obłoków dymu i jadu zabijającego od środka – nie był też jednak na tyle empatyczny, by uznać to za tragedię. Świat się po prostu toczył – tak jak zawsze, a on przechodził gdzieś obok. Nie widząc przyjaźni i strzaskanego zaufania, które rozbiło się w pył na deskach teatru i nie potrafiąc docenić kunsztu gry aktorskiej. Łez, które czystym strumieniem płynęły bez słowa i gniewu, który słusznie rozpalał drewno pod nogami. Widzieć a dostrzegać to dość mocna różnica. Oczy czarnowłosego widziały naprawdę bardzo wiele – czy to wystarczyło, skoro nadal był jak ślepiec puszczony z barankami na rzeź? Nie pytał o to, co to wszystko ma znaczyć, bo dla niego nie znaczyło nic. Tak jak nic dla niego nie znaczył dramat, który krwistym kwiatem rozkwitał coraz bardziej – miasto płonęło a wraz z nim płonęły marzenia, sny i nadzieje – na co? Pewnie na jakieś lepsze jutro. Głosy łatwo w tej wrzawie tonęły. Muzyka przepełniona agresją, muzyka dla uszu tych, którzy uwielbiają królować, rozkładać swe ręce nad barankami bożymi, obwieszczając się nowym bóstwem. I chociaż nic go to wszystko nie obchodziło – nadal czuł się dokładnie tak, jak to opisał Sau – trafiony cegłą w czoło. Zastój został przerwany przez nagły zryw. Zimny dreszcz, który wcześniej Shikarui poczuł na karku i który zjechał wzdłuż jego kręgosłupa nie miał niczego wspólnego z panującą tutaj pogodą. Powiadają, że im bliżej drugiego człowieka tym cieplej. I nie potrzebował być empatą, żeby wiedzieć, że zarówno Aka jak i Inoshi tego ciepła teraz potrzebowali. A on sam? Cóż, przecież nikt jeszcze nie widział lodu, który lubiłby jakiekolwiek ciepło.
Co jakiś czas popychał niesforną dwójkę. Zmuszał ich do tego, by szli. By nie oglądali się z siebie. I byli w takim szoku, że rzeczywiście szli bez żadnego mruknięcia, bez żadnego sprzeciwu. Byli dość blisko wody, portu, tylko czy to rozsądne udawać się tam teraz? Jeśli tutaj nastąpił zamach, prawdopodobnie wszelkie drogi ucieczki zostały odcięte. Sądząc po tym, co było mówione na scenie... Shiro ryu – tutejsi strażnicy w płaszczach. Strażnik ze złotym smokiem. Sanada się nad tym nie rozwodził, nie dumał, nie zastanawiał się. Jedyne, nad czym się zastanawiał to jak znaleźć schronienie, które pozwoli przeczekać najgorszy gwałt. I jak to mówią – najciemniej pod latarnią! Inoshi mogła krzyczeć ile chciała. Wykrzykiwać wszystkie pytania w przestrzeń, które i tak ginęły całkowicie w krzyku wszystkich pozostałych ludzi. Tak jak Shikarui nie dbał o to, co czuli ludzie z Rady i liderzy klanów, tak i nie troszczył się o to, co czuła ta dwójka, z którą zatrzymał się w końcu w boku alejki, rozglądając wokół, próbując znaleźć miejsce, którym najlepiej będzie wyjść – gdziekolwiek! Wejście do katakumb? Czy podziemia były tutaj rozwiązaniem? Shikarui spojrzał w dół, pod siebie, uderzając mocniej nogą w twardą glebę. Nie było nawet pewności, czy takowe się tutaj znajdują.
A czas uciekał.
Wyłapywał kolejne słowa. Słuchał, obserwował otoczenie i szukał jednocześnie drogi wyjścia z tej klatki dla szczurów. Żadne okno w domu, żadne drzwi nie otwierały się. Zresztą pakowanie się do domu też mogło nie być najbardziej bezpieczne. Mieli do czynienia z drapieżnikami, które przerastały lwy, tygrysy, wilki i żmije. Wobec nich nie było silnych – byli tylko wystarczająco głupi albo wystarczająco odważni. Shikarui go słuchał, a w pewnym momencie zapatrzył się na niego niby oczarowany. Nie był Meduzą, choć kąsał trucizną słów. Nie zamrażał spojrzeniem, choć zamroził wszystkich Radnych. Więc kim? Jego słowa nie wpuszczały trucizny do krwi Jugo, a jednak hipnotyzowały. Brzmiały tak słodko jak słodki był hibiskus z miodem. Nowa era. Nowa era bez zwierzchnictw, bez głupców pętających węzy na szyi. Czy nie to samo mówił jeszcze wczoraj Aka? I czy to aby na pewno było wczoraj? Wyplenienie zła ogniem i błyskawicami. Tylko... co to było? Czym było to przerażenie? Kim był...
Shikarui nawet nie mrugnął, kiedy z palca Hanjiego wystrzelił promień, który przeszył zdumionego mężczyznę. Naprawił swój błąd – zniszczył to, co było niedoskonałe.
Oto wspaniały świat nie dyktowany przez głupców.
Mężczyzna wyciągnął coś podczas swojej bogatej przemowy, nacisnął, a wybuch wstrząsnął okolicą. To już sprawiło, że Sanada przymknął oczy, rażony nagłą jasnością buchających płomieni, które sięgnęły po najbliżej stojących ludzi. Zaraz za płomieniami ruszyli ci, których mężczyzna opisał swoimi Jeźdźcami.
Dojrzał Kaito z jakimś chłopakiem w tym tłumie – byli dość blisko. Dalej była również Chise z Shigą, który zapewne zaraz wyrwie w przód. Czuł zapach krwi, prawda? Na pewno tak samo wyraźnie, jak Shikarui czuł zapach popiolu i dymu. Parę osób stało na dachach. Jednego z nich doskonale rozpoznawał – Murai, znany ze sławnego turnieju na pustyni. Jak rzeźba zbudowana z kamienia obserwował wszystko z góry ze swoimi towarzyszami. Byli nawet tacy odważni, co wyzywali Jeźdźców. Ci chyba jednak nic sobie z tego nie robili. Tak samo jak z tego, że jeden samozwaniec, wielki, rosły mężczyzna, dobrnął pod samą scenę. Większość ludzi pytałaby pewnie siebie w tym momencie o to, kto jest tu wrogiem a kto przyjacielem. Bo – kto? W kogo lepiej było wymierzyć ostrze miecza? Shikarui nie rozważał tego na płaszczyźnie całkowicie ludzkiej. Chłodna logika dyktowała kolejne posunięcia. Szukaj zwyciężonych i to w nich nie strzelaj. Pozbawiony jakichkolwiek zasad moralności Jugo nie miał z tym najmniejszego problemu. Zresztą w sytuacjach takich jak ta ludzie bardzo często zamieniali się w zwierzęta. Widząc wszystko, co tutaj się dzieje, jedyną sensowną opcją było oddalenie się i nie branie udziału w tych walkach. Tylko że Aka zadecydował za niego. Jego smutna twarz i puste spojrzenie. Wypalone. Panika i kolejna burza we wnętrzu Inoshi. Te chłodne kalkulacje nie brały pod uwagę tak gorących i wybuchowych uczuć. To, że ciągle miał na nich oko niczego nie zmieniało. A już na pewno nie zmieniało ich uczuć i decyzji podjętej przez przedstawiciela rodu Uchiha.
- Aka! – Warknął Sanada, wyciągając po niego dłoń, ale te już śmignął do przodu. To był pierwszy raz, kiedy zwrócił się do niego po imieniu.
Oby nie ostatni.
- Za mną. – Rzucił krótką komendę do Inoshi.
Shikarui sięgnął po łuk i ruszył za Uchihą, gotów strzelać do każdego, kto stanie na drodze Akiego lub uniesie na niego broń. Nawet jeśli będzie musiał strzelić do samych Jeźdźców, choć... dobrze wiedział, jakie to samobójstwo. Zwracanie na siebie uwagi tych ludzi to samobójstwo. Plątanie się tutaj to samobójstwo. Czyli... idealne miejsce, w którym wszyscy powinni się znaleźć, czyż nie? Przede wszystkim zamierzał jednak dogonić chłopaka. Chłodna mgła opadała na ciało, wilgoć skraplała się na krańcach rzęs i wsiąkała w ubranie. Ciężko było powiedzieć, czy Aka cokolwiek widział w tej mgle. Stop me.
Say you wanna stop me... STATY:

Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Średni łuk, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, mały zwój przytroczony do pasa, czarny płaszcz

Ukryty tekst

TECHNIKI:

Ukryty tekst

UŻYTE TECHNIKI:

Ukryty tekst

Post autor: **Kaito** » 11 maja 2018, o 18:56

Chaos… to jedno słowo oddawało praktycznie sedno wydarzeń, w których sercu znalazło się nie tylko rodzeństwo Hozuków, ale i tłumy przedstawicieli innych członków różnych rodów i szczepów, a także cywili. Bracia dopięli swego i uciekali ile sił w nogach jak najdalej od sceny, przez co do uszu Kaito dochodziły już tylko urywki rozmów oficjeli, a z czasem i one nie mogły się przebić przez wzgląd na sporą odległość i przejmujące wrzaski spanikowanych gości. Chyba nikt nie spodziewał się, że ten festiwal przerodzi się w największy z sennych koszmarów, a przy tym pochłonie tyle nieskalanych istnień. Lwia część ludności przybyła tutaj tylko po to, by dobrze zjeść, zaznać trochę rozrywki, a nagle okazało się, że muszą walczyć o życie własne i swoich bliskich. Krok za krokiem Ame i jego czarnowłosy braciszek zbliżali się do bezpieczniejszego miejsca, a przynajmniej w taką wersję wydarzeń wierzyli. Droga jednak wcale nie była taka prosta, być może Kaito miał przewagę dzięki swym wrodzonym zdolnościom, ale już niebieskowłosemu o wiele trudniej było się poruszać w tym zamieszaniu, szczególnie po tym jak wilgotna aura zaczęła unosić się w powietrzu, skutecznie ograniczając wszystkim widoczność. Ame wpadł na jakąś blondwłosą kobietę z Zakonu i stracił równowagę, ale młodszy z rodzeństwa cały czas baczył na jego bezpieczeństwo i w ostatniej chwili zdołał go uratować przed bolesnym upadkiem. Całe szczęście, bo w tym przypadku poobijane kolana byłyby ich najmniejszym zmartwieniem. Zważywszy na liczbę uciekinierów, niebieskowłosy mógł zostać po prostu zadeptany na śmierć. Cholera, kto by pomyślał, że ta podróż sprawi, że wpakują się w taki syf.
Nie trzeba było długo czekać na rozwój wydarzeń. Po chwili całą okolicą wstrząsnął wybuch roznoszący się mniej więcej z okolic pałacu. Kaito nawet nie musiał się specjalnie koncentrować, by odnaleźć jego źródło. W końcu wszystkie, jak się wydawało, najgorsze i najbardziej niebezpieczne jednostki skupiły się właśnie wokół wcześniej unieruchomionej Rady. Mimo tego szesnastolatek odwrócił wzrok w tamtym kierunku, jakby z nadzieją, że zdoła zauważyć coś pośród mlecznej mgły. Niestety samo wykrywanie i rozpoznawanie wcześniej poznanych źródeł chakry, jakkolwiek użyteczne, kompletnie go nie uspokajało i nie wystarczało mu do realnej oceny sytuacji. Pozbawiony zmysłu wzroku czuł się jeszcze bardziej zagubiony, a słysząc to przeraźliwsze i głośniejsze wrzaski, zdał sobie sprawę z tego, że to nie był wcale najlepszy plan. Może i dzięki unoszącej się aurze pozostawali w jakimś stopniu niewykrywalni, ale czy w tym momencie miało to jakiekolwiek znaczenie? Za to ta nieprzejrzysta para uniemożliwiała im obserwację pobliskiego terenu, a co gorsza, utrudniła ucieczkę wielu innym tu zebranym i jak łatwo się było domyślić, przyczyniła się do spotęgowania liczby ofiar. Czarnowłosy Kantańczyk chciał się skonsultować z bratem, naprawić ten błąd, kiedy nagle usłyszał krzyk; głos należał do jakiejś młodej kobiety, ale Kaito niestety jej nie widział. Mógł się tylko domyślać, że należała do osadniczej straży lub tych członków Zakonu, którzy nie zostali owładnięci manią wybijania każdego po kolei. Słyszał jak wzywała wszystkich zdolnych do niesienia oręża, by pomogli w ewakuacji miasta. To właśnie wtedy coś go tchnęło. Z jednej strony chciał się znaleźć jak najdalej tego rozgardiaszu, ale z drugiej… czy nie po to został shinobim, by nie pomóc bezbronnym istotom, kiedy okoliczności ewidentnie tego od niego wymagały? W ogólnej panice zapomniał chyba o najważniejszych wartościach i rzucił się z bratem w bezsensowną pogoń. Nie tylko zachował się jak tchórz… ba, ich działania wręcz zagrażały bezpieczeństwu tych, którzy nie mogli poszczycić się sprytem, umiejętnością wykonywania zaawansowanych technik, czy niezwykle wyćwiczonym ciałem.
- To chyba nie był najlepszy pomysł, Ame. – Mruknął do brata niezbyt głośno, ale w jego głosie słyszalna była nuta stanowczości i może… pewnej dojrzałości? Nie zamierzał też przesadnie obwiniać siebie i starszego brata o to w jaki sposób zareagowali wcześniej na nie wiadomego pochodzenia zagrożenie. Byli przecież jeszcze młodymi, niedoświadczonymi wojownikami, a teraz można by powiedzieć i nie byłaby to nawet przenośnia, że poruszali się niczym dzieci we mgle. Zadziałał instynkt przetrwania, ale sumienie nie pozwalało Kaito brnąć dalej w nieznanym sobie kierunku, kiedy jedynym co po sobie pozostawiali, były tylko zgliszcza.
Nie był nadal pewien, co powinien zrobić. Nawet jeżeli wcześniej starał się zapamiętać chakrę istotnych w jego mniemaniu osób, to i tak nie wiedziałby przecież do kogo powinni się zbliżyć lub kogo powinni unikać. Nie miał pojęcia, kto z tutaj obecnych stanąłby po stronie jego i Ame, o ile w ogóle dla kogokolwiek mogli mieć jakieś znaczenie. Poza tym… czy nadal można było tutaj mówić o jakichś stronach konfliktu? Ta myśl sprawiła, że czarnowłosy Kantańczyk podjął ostateczną decyzję.
- Jak chcesz, to wiej, ale słyszałeś słowa tej kobiety. Nie zostaliśmy ninja po to, by przez całe życie uciekać. – Mruknął do starszego brata, pozwalając mu samodzielnie rozegrać ten scenariusz. Co prawda nie chciał go zostawiać samego i w głębi duszy liczył na to, że Ame ruszy za nim, ale nawet jeśli by tak nie było, to Kaito nie mógł przystać na ich wcześniejszy plan. Nie na darmo wspomniał też o „ucieczce przez całe życie”. W przeszłości mieli może sporo szczęścia podczas krwawej jatki w Piaskach, ale jak dalej wyglądała ich historia? Włóczyli się z jakąś karawaną, ukrywając się przed wojownikami Novum Ordo. Byli wiecznymi uciekinierami, a chyba nie po to tak ciężko trenowali, nie po to uczyli się tych wszystkich technik, by do końca swych dni pozostać bezużytecznymi karaluchami.
Nie wiedział czy podjął właściwy wybór. Tak naprawdę wiele ryzykował, zważywszy na to, że był wyspiarzem na obcych włościach. Odnosił jednak wrażenie, że w tym chaosie nikogo już nie obchodziła przynależność do rodu czy szczepu, czy zrodzenie się na konkretnej ziemi. Kobieta z Zakonu uświadomiła mu, że niezależnie od tego pomiędzy kim a kim rozgrywała się ta wojenka, cierpieli niewinni, bezbronni ludzie, a on nie mógł na to pozwolić. Jego serce wreszcie zaczęło wyrywać się z piersi, być może pchając go niepotrzebnie i brawurowo w sam wir brutalnych wydarzeń, ale przynajmniej w tym momencie sumienie podpowiadało mu, że podjął słuszną decyzję.
Dzięki wcześniejszemu krzykowi różowowłosej (choć tego charakterystycznego koloru prawdopodobnie nie mógł jeszcze dostrzec) mógł mniej więcej zlokalizować pozycję ninja należących do Kręgu. Mimo nadal targających nim wątpliwości, ruszył w ich kierunku, uważając przy tym, by na nikogo nie wpaść, a co ważniejsze: by nie dać się przez innych stratować. Co jakiś czas rozglądał się czy faktycznie Ame podążył za nim, ale starał się oczyścić swoje myśli i nie zamartwiać się, jeżeli ten jednak obrałby inny kierunek. Musiał zachować zimną krew i trzeźwy umysł, jeśli chciał wyjść z tego cało.
- Chciałbym pomóc w ewakuacji cywilów. Proszę o instrukcje. – Wygłosił swą gotowość do walki dopiero, kiedy znalazł się wśród osób proszących wcześniej o pomoc. Nie sądził, że jest ich tylko taka garstka. Wydawało się, że liczba strażników i niesprzymierzonych z agresorem członków Zakonu była zdecydowanie zbyt mała w porównaniu do skali wydarzenia. W tym przypadku faktycznie wsparcie nawet ze strony kogoś tak niedoświadczonego jak on mogła uratować wiele istnień. Problem tkwił jednak w tym, że Kaito nigdy nie miał okazji znaleźć się w tak okrutnych warunkach, a co za tym idzie, nie miał zielonego pojęcia za co powinien się zabrać. Miał nadzieję, że ci bardziej wykwalifikowani shinobi nieco go poinstruują, by mógł podjąć realne działania mające na celu zminimalizowanie niewinnych ofiar. Może i był niedoświadczony, ale nie był przecież słaby! A w tym momencie chciał pokazać, że nawet ktoś taki jak on, wiecznie niedoceniany przez ojca przez wzgląd na nieodziedziczenie klanowego Kekkei Genkai i dawniej o wiele bardziej roztrzepany charakter, też może być „małym bohaterem”. Mimo tego starał się zachować w swej heroicznej akcji czujność i mówić tak, by nie eksponować swojego rekiniego uzębienia. Nie mógł przecież być pewien tego, kto jest wrogiem, a kto przyjacielem i czy ktoś rzeczywiście nie wziął sobie za punkt honoru wymordowanie wszystkich wyspiarzy, którzy śmieli w ogóle pojawić się na uroczystości organizowanej przez Radę.

Ukryty tekst

Post autor: **Numa** » 11 maja 2018, o 19:14

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=b_g8CocJlBE[/youtube]

Numa był obecnie względnie bezpieczny, kiedy jednak uciekał dostrzegł jednak jakąś dziewczynę która chyba chciała aby pomógł jej uciec sprawiło to że poczuł się dziwnie. -Uciekam stąd nie patrząc na tych wszystkich ludzi... Powinienem jej jakoś pomóc, może z podziemi będzie to możliwe. - Numa zdał sobie sprawę że to co robił było wręcz bezduszne. Zapadła mu w pamięci jej zszokowana twarz. Dlatego zamierzał starać się cały czas mieć oko właśnie na nią. Numa czuł się wręcz jak by sam zabijał tych ludzi. Skazując ich na taki los. Sprawy nie poprawiało to że widział przed wkopywaniem się spanikowanych ludzi i ich twarze. Jego samopoczucie było dosłownie podłe. Do tego dostrzegł coś sporego na drodze, mur wykonany z lodu który miał powstrzymać ludzi od ucieczki podczas przedstawienia które działo się na scenie. Pozostawiając ich w zasięgu zamachu. Shinobi mogli uciec jednak zwykli ludzie byli skazani na pozostanie w miejscu które mogło być ich ostatnim. Sprawiło to że Numa nie mógł na to patrzeć bezczynnie musiał działać. Dopóki jeszcze jest w stanie coś zrobić. Rozmyślał zbliżając się do muru co zrobić aby się go pozbyć. -Co ja mogę zrobić w tej sytuacji.. A gdybym... - Zdał sobie sprawę z tego w jaki sposób mógł by chociaż spróbować pomóc. -To nie powinno zaszkodzić... I tak zaszyty pod ziemią Numa rozpoczął operację obalenia mur. W akompaniamencie dzięków które słyszał z góry, gdy spanikowani ludzie starali się wydostać z tej śmiertelnie pułapki. Nie rozumiał jednak do końca co się dzieje dlatego obserwował sytuację, w końcu nadal mógł być potencjalnie zagrożonym zabiciem. Jednak sytuacja na scenie wydawała mu się ważna chciał rozumieć o co właściwie tu chodzi. -O co w tym chodzi ? Wygląda na to że za tą zdradą kryje się coś większego. Jakaś ideologia ? Jakiś cel ? Celem pewnie są obecni na scenie Radni. Właściwie są oni z tego co wiem jednym z filarów społeczeństwa. - Tłumaczył sobie spokojnie Numa przygotowując się do starcia z murem. Niewiele słyszał czasem wyrywki. Następnym co się wydarzyło była egzekucja bo tak to należało nazwać. Coraz to kolejne osoby umierały, odchodząc z tego świata, tracąc swą energię życiową. Numa niewiele rozumiał, w jego myślach zapanowała swoista pustka. Następnym co dostrzegł było przemówienie. W którym to obwieszczono nadejście nowej ery. Zrozumiał tylko dwa słowa. "Nowej ery" Po chwili do Numy docierało. - Nowa Era ? Zabicie liderów ? To spowoduje jedynie chaos, pustkę w której coś będzie rosnąć. - Pomyślał Numa zdając sobie sprawę o co może chodzić w całym tym zajściu. Była to dość typowa sytuacja zamachu stanu. W tym przypadku niszczyło to absolutnie dawne standardy. - To będzie naprawdę nowa era... - Zdał sobie sprawę Numa. -Era bezprawia ? Po co komuś ścieżki ciał ... - Numa podirytował się zdając sobie sprawę z tego że metody które widział na scenie zbyt brutalne. Następnym co usłyszał był wybuch który nieco nim wstrząsnął. Odłamki pałacu ruszyły w kierunku ludzi. Upadając i raniąc wielu z nich. Numa miał już się zabrać za mur aby zrobić wyjście dla ludzi uciekających przed nacierającymi przeciwnikami, kiedy ten został zniszczony przynajmniej tak mu się wydawało, przestał być czymś co wykrywał. Wówczas padły nawoływania do walki, wszystkich którzy mogli. Numa czuł że po części to nie jego sprawa, nie należał do żadnego klanu. Nie był nawet pełnoprawnym Shoobi. Był wędrownym bezdomnym. Mimo tego nie czuł by się jak człowiek gdyby zwyczajnie uciekł, postanowił zadziałać. Jakoś pomóc mimo ryzyka które i tak było ogromne. Wtedy za przedstawieniem powstała kurtyna. Kurtyna z mgły blokującej jego wzrok. - Nie nadążam co się dzieje na powierzchni przez tą mgłę, lepiej stąd uciekać... Czy przeczekać nasłuchując ? Powinienem wydostać się poza tą mgłę. - Mgła niczym kurtyna ocenzurowała mu sporą część widoków. Widział co najwyżej stópki które co jakiś czas wypychały mgłę zawierającą chakrę na rzecz nowej gęstszej podeszwy. Sprawiając że jego wzrok widział lekkie zmiany. Które działy się na powierzchni. Mimo tego czuł że na powierzchni właśnie umiera sporo osób. Był tego zwyczajnie świadomy, jakie jednak miał szanse w walce na powierzchni podczas gdy jakaś mgła odbierała mu widzenie. Rozsądek mówił mu że mgła była dla niego wielkim utrudnieniem. Z drugiej strony zdał sobie sprawę że on również jest dla innych niezbyt widoczny. Docierały do niego jednak dźwięki z zewnątrz. - Jak mam się za to wszystko zabrać ? - Nadal starał się wypatrzyć czy usłyszeć czy ta dziewczyna nadal tam jest. Numa również potrzebował chwili na zebranie się w garść, podjęcie decyzji. Ogarnięcie co jest w stanie zrobić w takim momencie. Mógł spróbować zaatakować nacierających jednak jak odróżnił by ich od wrogów. Pozbycie się mgły wydało się najrozsądniejsze. Jednak jak miał to zrobić ? Czyżby mógł tylko uciec poza mgłę ?

Ukryty tekst

Murai · Post autor: **Murai** » 11 maja 2018, o 22:01

Ciężko było określić dokładnie i ze szczegółami, co się działo. Oczywiście Kakuzu wyłapywał ogólniki podczas szybkiego biegu i rozglądania się wokoło. Był świadom ogólnego chaosu jaki powstał. Ale największym zagrożeniem, którego chyba tylko on był świadom, byli Jeźdźcy. A przynajmniej tak się mu wydawało. Wojna na pewno pośród nich była, pamiętał doskonale jak dwa lata temu samą swoją aurą, samą morderczą chakrą odebrała wszystkim ochotę do walki. Nawet najpotężniejszemu szermierzowi z jakim miał styczność, Zjawą. Wspomnienia wracały i wracały. Wszystkie one dawały jednoznaczną odpowiedź na temat tych tajemniczych osób. Ba, rozmawiał przecież z NESem twarzą w twarz, kiedy jeszcze nie był świadomy jego prawdziwej tożsamości. Jego przeczucie, wykrycie podobieństwa tej specyficznej osoby na trybunach, okazało się całkowicie poprawne. Ale co Kakuzu mógłby zrobić żeby temu zapobiec? Na wydostanie się było za późno, dodatkowo ściana ludzi skutecznie by temu zapobiegła. Murai podjął ryzyko, wybrał bardziej prawdopodobną opcję opierającą się na przypadkowym podobieństwie. Wokoło działo się dużo, chaos spowodowany niespodziewanym zamachem wywołany całkiem logiczną potrzebą ratowania swojego życia. Zarówno przez ludzi jak i Shinobich. Kakuzu też to odczuwał. Jego życie było najważniejszym dla niego zasobem, który nie mógł zostać utracony. W żadnym wypadku, nawet jeśli położy je na szali w zamian za konkretną korzyść. Nikusui i Shigemi pobiegli za nim. Uczepili się go z uwagi na jego potencjał bojowy, mając nadzieję zwiększyć swoje szanse na przeżycie w jego towarzystwie? Kierowali się jego osądem jako najbardziej doświadczonego? A może niciowiec wyglądał na bardzo zdecydowanego w swoich działaniach, przez co wydawał się doskonale panować nad sytuacją? Bez względu na to, który z wielu wariantów był prawdziwy, faktem było że ta dwójka ruszyła za nim.
- Ruchomy cel ciężej trafić. - odkrzyknął w stronę Niku, stawiając pierwsze kroki na pionowej powierzchni i błyskawicznym tempem wspinając się na dach. Cenił sobie swoje niesamowite tempo, które pozwalało mu na wejście akurat w momencie, żeby móc obserwować resztę widowiska które rozgrywało się w pobliżu czwórki wojowników, którzy pojawili się i wzbudzili chaos. Po chwili dołączyła do niego Nikusui.
- Słudzy Antykreatora. Ta w czarnych włosach to jeden z Jeźdźców, Wojna. Spotkałem się z nią na Hyuo podczas wojny. Na własne oczy widziałem jej potęgę. Reszta prawdopodobnie jest na podobnym poziomie. - odpowiedział spokojnie, mając rozmówczynię obok siebie. Był spokojny. Poddanie się panice było o tyle głupie, co niemożliwe dla Kakuzu. Chłodny osąd był jego naturalnym zachowaniem w takich sytuacjach. Nawet jeśli działo się, to działo. Czemu to powiedział? By ich przestraszyć? Żeby uświadomić skalę zagrożenia. Atak przypadkowych Shinobich nie byłby aż tak tragiczną wizją. Ale jeśli była mowa o Jeźdźcach, sprawa prezentowała się zgoła inaczej. Czy dzięki temu chciał osiągnąć odłączenie się tej dwójki od niego? Nie bezpośrednio, ale rozpatrywał scenariusz w którym sami dojdą do takiego wniosku.
- Skoro nie wiem, to trzymanie się z kimkolwiek jest obarczone ryzykiem. - odpowiedział, patrząc na Nikusui i wyczekując jej reakcji. Ekspresji na twarzy, języka ciała. Spięcia mięśni, może zmarszczonego czoła. Po chwili kontynuował - Jeśli nie będziecie zawadzać, to możemy trzymać się razem. Żeby było jasne, nie obchodzi mnie los całej reszty tutaj zebranej. Priorytetem powinny być nasze życia i zebranie jak największej ilości informacji w celu przekazania ich zgodnie z naszą... - zanim skończył mówić, pałac eksplodował. Ogromny wybuch o ogromnej skali, który dosłownie rozerwał ściany budowli i posłał jej odłamki we wszystkie strony. Ogień i dym były następstwami eksplozji, obejmując swoim zasięgiem coraz więcej terenu. Kakuzu przymrużył oczy i zmienił postawę na bardziej zniżoną, celem uniknięcia podmuchu niosącego ze sobą drobne elementy, które mogły podrażnić mu oczy albo wywołać inne poważne szkody dla jego organizmu. Kątem oka widział znajomą postać w charakterystycznej zbroi. Kenshi. Rozpoznał go doskonale, niewiele czasu minęło od czasu jego rozmowy z Muraiem na arenie w Cesarstwie. Ogrom wniosków i możliwości jego roli w tym wszystkim Kakuzu pozostawił na później, dalej analizując otoczenie. Drugą ważną rzeczą była ściana lodu za nimi. Była, gdyż uległa zniszczeniu i tym samym pozwoliła ludziom uciekać. Trzecia - Shiro Ryu. Jednostki które wydawały się współpracować z mężczyzną który stał za wszystkim rozbiegły się. czy Kenshi też do nich należał? W momencie w którym Jeźdźcy zniknęli, a teren pokrył się mgłą, Kakuzu wiedział, że trzeba działać. Odpieczętował z jednego ze zwojów przy pasie duży wachlarz. Nie pomyślałby, że tak szybko będzie zmuszony użyć jednego ze swoich asów w rękawie.
- Wychodzimy na zewnątrz. Trzymajcie się razem. - odpowiedział, wykonując potężny zamach trzymaną bronią w kierunku w którym mieli uciekać. A właściwie to w kierunku obok wyjścia, w taki sposób żeby wytworzone przez Muraia tornado nie zawadzało ani nie wciągnęło kogoś z tłumu uciekających. Jego cel był prosty - podmuchy wiatru które ściągały powietrze do wnętrza tornada, miałyby pochłonąć także część gęstej mgły i poprawić widoczność. Mimo że niciowiec posiadał dobre możliwości w orientacji w terenie, to warto było zachować zapobiegawczość. Kakuzu ruszył w kierunku wyjścia, schodząc z muru. Dając tym samym znać Nikusui i jej towarzyszowi, żeby szli za nim. Celowo poruszał się nieco wolniej niż zazwyczaj, dostosował swoją prędkość do możliwości tej dwójki. Ale nie do tego stopnia, by iść na równi z nimi. Był nieco na przodzie, swoją osobą nijako wskazywał im drogę. Oczywistym jest także, że podczas biegu stara się wypatrywać wszelkich zagrożeń. Stała czujność w takich momentach była dobrą gwarancją na możliwość reakcji na potencjalne niebezpieczeństwo.

ZDOLNOŚCI

KEKKEI GENKAI: Jiongu
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 30 (1 poziom)
WYTRZYMAŁOŚĆ 65 (2 poziom)
SZYBKOŚĆ 170 (5 poziom)
PERCEPCJA 155 (4 poziom)
PSYCHIKA 1 (1 poziom)
KONSEKWENCJA 95 (3 poziom)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 410
KONTROLA CHAKRY A
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY:251% [100% bazowe + 6% Wytrzymałości + 55% (Serce Katon B) + 45% (Serce Fuuton C) + 45% (Serce Suiton C)]
MNOŻNIKI:

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

NINJUTSU E
STYLE WALKI: (2 - dziedzina B)
- Goken - S
- Seido - A
KLANOWE A
DOTON C
FUUIN D
KATON B (Klik)
FUUTON C (Klik)
SUITON E (Klik)

JUTSU:

NINJUTSU:
Wszystkie E

FUUINJUTSU:
Fūin no Jutsu (E)
Bakuryūgeki (D)

KATON:
Katon: Ryūka no Jutsu (C)
Katon: Endan (C)
Katon: Hibashiri (B)
Katon: Karyū Endan (B)
Katon: Ryūgyō no Jutsu (B) (WT)

FUTON:
Fūton: Fūsajin (D)
Fūton: Furai Uchiwa (D)
Fūton : Zaheru (C) (WT)
Fūton: Kaiten Shuriken (C)
Fūton: Reppūshō (C)
Fūton: Kamaitachi (C)

DOTON:
Doton: Iwa Bunshin no Jutsu (C)
Doton: Ganchūrō no Jutsu (C)
Doton: Doro Kōgeki (C)
Doton: Dochū Eigyo no Jutsu (C)
Doton: Moguragakure no Jutsu (C)
Doton: Retsudo Tenshō (C)
Doton: Doro Tairu (C) (WT)
Doton: Jimen no Ana (C) (WT)

TAIJUTSU

Ogólne:

Dainamikku Akushyon (D)
Dainamikku Entorī (D)
Aian Kurōī (D)
Kage Buyō (C)
Jiongu: Hebi Mōretsuna(A) (WT)

Gōken:

Konoha Senpū (D)
Konoha Reppū (D)
Konoha Shōfū (C)

TAIJUTSU

Seido:

Hokahikō (C)
Samedare Kekka (B)

KLANOWE:
Jiongu (D)
Jiongu: Reberu Di/Shi/Bi/Ei (D/C/B/A)
Ugoku (D) (WT)
Bunri (D) (WT)
Echin Shishi no Jutsu (C)
Jiongu Teashi (C) (WT)
Jiongu Esa (C) (WT)
Jingou Keihō (B) (WT)
Nuuhada no Jutsu (B)
Shinto Numei no Jutsu (B)
Jiongu Hyōshi (B) (WT)
Kyushu Hato (A)

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Dwie kabury na broń (lewe i prawe udo)
- 2 tonfy obwinięte bandażami (przy pasie)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

Przy pasie:
- - 2 Tonfy Metalowe
Kabura na broń |Zapełnienie: 19,5/20 obj.| (prawe udo):
- 2 kunai z notką wybuchową (13)
- 1 kunai z notką oślepiającą (6,5)
Torba (60/70) (lewy bok):
- Zwój Mały 1 (10/70) (Wypełnienie: 136,75/150):
  - Sztylet x2 (20/150)
  - Zaostrzony Kastet x2 (16/150)
  - Katana (30/150)
  - Parasolka z senbonami x125 (51,25/150)
  - 1 kunai z notką wybuchową (6,5)
  - 3 kunai z notką oślepiającą (13)
  - 11 shuriken (21)
- Zwój Mały 2 (10/70) (Wypełnienie: 94/150):
  - 1 Fūma Shuriken (90)
  - 2 strzykawki (4)
- Zwój Mały 3 (10/70) (Wypełnienie: 135/150):
  - Notka wybuchowa x19 (8/150)
  - Notka Świetlna x3 (1,5/150)
  - 4 porcje Makibishi (40 sztuk) (10/150)
  - Dzwoneczki x15 (3,5/150)
  - Żyłka 40m (40/150)
  - Bomba dymna x1 (2/400)
  - 10m żyłki (10/400)
  - Kunai x10 (60/400)
- Zwój Średni 1 (30/70) (Wypełnienie: 360/400):
  - Gruda z ziemią z doczepioną notką wybuchową na zewnątrz (270)
  - Wielki Wachlarz (90)
- Ukryte w ciele:
  - 4 notki wybuchowe (1 w każdej kończynie)
  - 4 notki oślepiające (1 w każdej kończynie)
  - Metalowe kolce - 6 w każdej ręce, 1 w nadgarstku, 3 w każdej nodze
- W Domu:
- Mały Zwój z tajemnicami Kakuzu

Nazwa: Fūton: Kamaitachi
Pieczęci: Brak
Zasięg Max.: 15 metrów
Koszt: E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%
Dodatkowe: Do wykonania techniki potrzebny jest wachlarz; Opis Silna technika jak na tę rangę, wymagająca jednak wykorzystania wachlarza w pojedynku. Shinobi przesyła swoją chakrę do wachlarza, po czym wykonuje nim silny zamach. Wytwarza to spore tornado, które zgarnia przeciwnika i wyrzuca wysoko w powietrze. Gdy tam już się znajduje, wykonuje się kolejny zamach, który zamyka przeciwnika wewnątrz tornada. Wiatr ten jest na tyle ostry, że jest w stanie dosyć mocno pociąć ciało przeciwnika.

Nazwa: Kinobori no Waza
Pieczęci: Brak
Zasięg: Na ciało
Koszt: Minimalny, nieodczuwalny
Dodatkowe: Brak dodatkowych wymagań; Opis Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.

Chakra:
Serce główne 106/106%
Serce Katon 55/55%
Serce Fuuton 45-9=36/45%
Serce Suiton (nie do użycia) 45%

Post autor: **Kenshi** » 11 maja 2018, o 22:06

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=sGj9roo ... A2E46BBFD7[/youtube]

Maji dalej obserwował z dachu budynku poczynania pobratymców z Zakonu. Na razie nie reagował, dalej nie wiedząc wobec kogo powinien pozostać lojalny, choć w jego wnętrzu coś aż chciało krzyczeć wobec niegodziwości jakiej był świadkiem. Bo to co tu uczyniono, rzeczywiście czymś takim było. Zdradziecką napaścią, atakiem na wartości, które przecież w większości przypadków, pozwalały rozwiązywać konflikty między klanami – bez rozlewu krwi. Często niesprawiedliwie, czasami z poświęceniem osób, ale wyjątkowo rzadko na skalę która by mogło zagrozić życiu setek istnień. Na myśl o tym wszystkim… Kenshi chciał wyć choć twarda gula, która znikąd pojawiła się w gardle, nie pozwoliła mu nawet siarczyście zaklnąć. Pełen rozterek dalej stał gdzie wcześniej i dalej obserwował. Obserwował jak kończy się to czego właśnie poznał, zakosztował i poczuł. Nie wszyscy jednak w ten sposób się zachowali.
Na scenie pojawiła się kolejna osoba, łysy mężczyzna odziany w strój Shiro Ryu, bardziej jednak okazały od Kenshiego. Biały pancerz ze złotymi wstawkami, oznaka przynależności do wewnętrznego Kręgu Zakonu. Ktoś potężny. Oprócz Kenshiego i tego mężczyzny, pozostało kilku zakonników, którzy wydali się nie podzielać działań przywódcy Shiro Ryu, Hanjiego Suzumury. Ci ruszyli w pewnym momencie w kierunku bram, krótkie spojrzenie w tamtym kierunku, upewniło czarnowłosego, że Ci postanowili pomóc w ewakuacji miasta. Czarnowłosy nie podjął nawet po tym swojej decyzji, tylko dalej pozostawał na swoim miejscu. Obserwując, chłonąc kolejne informacje.
Kenshi z tej pozycji, miał doskonały wgląd na sytuację, ale niestety nie wszystko był w stanie usłyszeć. Pomimo jednak tego, przedzierały się do jego uszu strzępy okrzyków, rzuconych pytań, oskarżeń. Człowiek który jawnie postanowił wystąpić przeciwko dawnemu liderowi, w obronie wartości których mieliśmy strzec był Sau - dawny uczeń Hanjiego. Kenshi w końcu oderwał nogi od dachówek i ruszył bliżej skraju, wykorzystując zamieszanie jakie powstało z pojawienia się Sau. I właśnie wtedy usłyszał… Potrzebowałem mięsa armatniego. Silnorękich, zwykłych ludzi, którzy będą bezmyślnie podążać za moimi rozkazami i walczyć z tymi, których im pokażę, a i którzy bez wahania skoczą między mnie a jakąś technikę. Przy pomocy Akuryo i kilku pomocnych eksperymentów, udało mi się przerobić prawie cały zakon na moją modłę...
- Skurwysyn – warknął Kenshi, nie mogąc dłużej wstrzymać swojego wzburzenia, które tym bardziej wzrosło, gdy sobie uświadomił, że na swoich usługach ma dziesiątki świetnie wyszkolonych wojowników. Ludzi, którzy z łatwością i bez skrupułów mogą pozbawić życia setki istnień w mieście. Jedyną w tym pociechą było to, że oprócz czarnowłosego i kilku innych członków Kręgu, z jego łap umknęła również Reiya. Iskierka światła w tunelu pełnym czyhającej śmierci. – Mnie już żywego na pewno nie dostaniesz – postanowił, podejmując w tym właśnie momencie decyzję, po której stronie należy się opowiedzieć.
Nagle, Sazumura pojawił się przed Sau -wciąż będąc plecami do Kenshiego, i coś dawnemu uczniowi powiedział lub pokazał, na co ten zareagował zaskakująco gwałtownie. Padł na kolana. Hanji skrzętnie to wykorzystał. Wyciagnął dłoń, a chwilę później z jego palca błysnął promień energii, który przeszył klatkę piersiową lojalnego względem Rady członka Shiro Ryu, tym samym gasząc jakąkolwiek myśl, że mógłby przerwać to szaleństwo. W następnej chwili Hanji Suzumura odwrócił się w kierunku uciekającego tłumu. Z uśmiechem na twarzy zakomunikował, że to koniec świata jaki znam, że oto nastaje nowa era, nieskrępowana żadnym zwierzchnictwem, po czym rozpoczął prawdziwe piekło…

- KATSU

Potężna eksplozja jaka nastąpiła w pałacu, wyrzuciła w powietrze sterty kamienia, drewna, wszelkiej maści odłamków, które pomknęły w kierunku tłumu, budynków, wszystkiego w koło. Kenshi od siły wybuchu, aż runął plecami na dachówkę, odruchowo zasłaniając twarz, oczy przed gradem jaki mógł w jego kierunku pomknąć. Nie otrzymawszy w pierwszej sekundzie żadnego ciosu, szybko się odwrócił, by zbroją na plecach osłonić bardziej newralgiczne miejsca po czym przeturlał się na drugą stronę zadaszenia. Akurat w porę by dostrzec jak znikąd pojawia mu się pod nogami mgła, powoli zakrywająca wszystko co się tam niżej dzieje. W tym całym kłębisku dostrzegł jeszcze coś, a raczej kogoś. Czarnowłosą członkinię zakonu, która podobnie jak i on, umknęła praniu mózgu. Reiya.
- Nawet nie wiesz… Cieszę się, że widzę Cię wciąż żywą – sapnął, szybko pojawiając się obok niej. Nie była sama, dźwigała ciało Sau, którego klatka piersiowa była przebita na wylot. – Żyje? - odruchowo zapytał, chociaż było to z jego strony chyba nie najmądrzejsze pytanie, w końcu czy by trupa ze sobą dźwigała. Pomógł jej go bezpiecznie ułożyć, choć wiedział, że to nie jest żadne rozwiązanie. Oboje zdawali sobie chyba sprawę z tego, jakimi umiejętnościami władała i o tym, że jeśli Sau miał przeżyć i na cokolwiek się przydać, to musiał stąd zniknąć. Kenshi nie mógł tego zapewnić. Nie tak skutecznie jak Reiya, która przecież znała to miasto i mogła mieć pojęcie gdzie go przenieść. I co najważniejsze, miała dobre predyspozycje do przemieszczania się. – Nie przygotowałaś mnie na to co tu ma miejsce… Ale zrobię to co należy. Zabierz go stąd, postaw na nogi. Ja pomogę w ewakuacji… Zrobię tyle ile będę w stanie – rzucił w kierunku czarnowłosej, podejmując ostateczną decyzję względem tego jak się zachować. Nim jednak odszedł… – Uważaj tylko na siebie... Krótkie, czułe ostrzeżenie. Więcej nie było potrzeba. Zabrał dłoń z jej ramienia i ruszył w kierunku w którym chwilę wcześniej pomknęli nie zindoktrynowani członkowie Kręgu Shiro Ryu.
Przebiegając po dachówkach dostrzegł niedaleko, na innym budynku charakterystyczną postać, Muraia w towarzystwie dwóch, nieznanych osób. Kenshi, nie zatrzymał się jednak, bo nie było na to po prostu czasu. Dalej pędził w kierunku bramy, bo to właśnie tam kierowała się czwórka ocalałych zakonnistów. Będąc już niedaleko, usłyszał charakterystyczne wołanie, więc tam się skierował, a niedługo dostrzegł wśród gęstniejącej mgły, tumany ludzi, którzy pędem przeciskali się przez bramę, mijając członków Kręgu. Kenshi zeskakując z budynku, wylądował tuż przed nimi.
- Poplecznicy Suzumury się zbliżają, pośpieszmy się – rzucił w ich kierunku, zastanawiając się nad tym czy mają jakiś plan. Może takie sytuacje były w zakonie omawiane, ćwiczone, może istniała jakaś wewnętrzna procedura? Bo jeżeli nie…
- Najrozsądniej chyba będzie się podzielić. W grupie stanowimy łakomy kąsek, a rozdzieleni będziemy trudniejsi do zlokalizowania.
- I więcej będziemy mogli zdziałać… Objąć pieczę nad grupkami innych osób chętnych do pomocy. Podobna taktyka całkiem dobrze sprawdziła się w trakcie Bitwy o Mur. Wtedy jednostki wyższe rangą, objęły dowództwem poszczególne oddziały. Każdy oddział wiedział jakie miał zadanie i w ten sposób efektownie można było działać, wzajemnie sobie nie przeszkadzając. Tylko czy i tutaj sprawdziłaby się podobnie przyjęta strategia? Jeżeli Suzumura wypatrzy sobie którąś z grup do zniszczenia… to to zrobi. I raczej nikt nie zdoła go powstrzymać.

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Katana przypasana z tyłu na wysokości pasa
Szkarłatny płaszcz Shiro Ryu
Biała zbroja Shiro Ryu
Rękawiczki na dłoniach

Ukryty tekst

Mokuzu · Post autor: **Mokuzu** » 12 maja 2018, o 00:29

W sytuacji bezpośredniego zagrożenia życia, kunoichi klanu Aburame nie szczególnie wsłuchiwała się w wymianę zdań odbywającą się na scenie. Jednak nawet pomimo hałasu przestraszonych ludzi tratujących wszystko na swojej drodze była w stanie dosłyszeć co poniektóre wypowiedzi. Słyszała też dźwięk, który zmroził jej krew w żyłach i choć była niedoświadczona to wyobraźnia podpowiadała jej, co mógł oznaczać. Zostali uwięzieni... nie była w stanie iść dalej, choć z tyłu tłum cały czas na nią napychał jakby siłą próbując przedrzeć się przez mur ciał, a potem mur z lodu. Podążanie za nieznajomym chłopakiem okazało się niezwykle trudne dla Mokuzu, momentami nie mogła się w ogóle ruszyć. Kilka razy zniknął jej z oczu, a gdy nastąpił wybuch sama o nim zapomniała. Instynktownie zasłoniła rękami głowę i przygotowała na agresję przestraszonych do reszty ludzi, którzy w tej chwili gotowi byli ją stratować. Przywarła do jakiegoś stałego obiektu dającego jej nieco ochrony przed tłumem i sama była bliska ataku paniki dostrzegłszy ogień. Aburame i ogień to nie było najlepsze połączenie. Mokuzu miała nadzieję nigdy nie testować tej teorii, ale wydawało jej się, że jest dla niej groźniejszy niż dla zwykłego człowieka. Tym razem sama rzuciła się siłą za tłumem ponownie widząc wśród niego niewyraźną postać chłopca, za którym wcześniej podążała... gdy jednak pobiegła jego śladem, nikogo nie znalazła. Zniknął, uciekł. Była teraz sama i zdana tylko na siebie, straciła jedyny punkt zaczepienia, który nadawał jej poczynaniom jakiś sens. Wokół nie było przyjaznej osoby, żadnego krewnego. Nigdy jeszcze nie była w tak tragicznej sytuacji i co ważniejsze, nigdy nie czuła się tak samotna i bezsilna. Jedno było pewne, musiała iść jego śladem i również się stąd czym prędzej ulotnić. Postępowała impulsywnie, instynktownie... jej ciało zaś nie było zaprawione w walce i nie miało pamięci, jak w takich momentach postępować. Starała się trzymać jakichś stałych elementów krajobrazu, aby zmniejszyć napór tłumu i spróbować chwilę pomyśleć logicznie. Była kunoichi i niezależnie jaką opinię miała na temat własnych umiejętności to wokół byli prawie sami cywile. Słyszała płacz dzieci i krzyki przerażonych kobiet, co w jakiś pokręcony sposób dodawało jej otuchy. Mimo wszystko, nie była taka jak oni i mogła się uratować... miała na to spore szanse. Gdy zapadła mgła, nie przejęła się nią zbytnio... cóż, nie miała doświadczenia przebywać w podobnych warunkach i nie do końca docierały do niej wszystkie implikacje takiego stanu rzeczy. Pozbierała z ziemi trochę godności Aburame, która nie pozwoliła jej rozkopywać ziemi w poszukiwaniu tego chłopaka i zamiast tego ruszyła za głosem wzywającym shinobi do pomocy. Nie, nie po to aby komuś pomóc, gdyż nie czuła się zdolna pomóc nawet samej sobie. Spodziewała się po prostu, że tam będzie najbezpieczniej. Że ktoś powie jej co ma robić, da jakąś wskazówkę jak postępować... Pomimo mgły biegła po prostu za głosem nie rozglądając się na nikogo, starając się ignorować płacz dzieci wzywających swoich rodziców. Było to dla niej dość traumatyczne przeżycie, przechodzić obojętnie obok bezbronnej osoby i wiedzieć, że nie jest się w stanie jej pomóc nawet samemu będąc o wiele silniejszą. Starała się zagłuszyć poczucie winy, to wrażenie że... gdyby tylko zatrzymała się i wyciągnęła rękę to ten jeden gest mógłby w jakiś magiczny sposób zmienić tą sytuację. Wiedziała już teraz, że podobne myśli będą ją trapić przez jeszcze długi czas, jeśli uda jej się wyjść z tego cało. Póki co starała się podążać za głosem tej dziewczyny, licząc że na miejscu spotka ją ratunek. Na pewno czuwają nad nimi jacyś potężni wojownicy, którzy zapanują nad tą sytuacją. Musi się tylko do nich dostać.

SIŁA 5
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 5
PERCEPCJA 20
PSYCHIKA 20
KONSEKWENCJA 5
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 50

Post autor: **Nikusui** » 12 maja 2018, o 00:36

Zawsze, kiedy w grę wchodziła walka, kierowała się instynktem. Nie inaczej było i tym razem. To był odruch, który pchnął ją do tego, by ruszyła za Kakuzu. Czy to było jednak głupie? Niekoniecznie. Nawet nie przejmowała się tym, co w tej chwili mężczyzna może pomyśleć, chociaż uważała, że nie było to takie najgorsze wyjście. Mogli sobie zapewnić wzajemnie jakąś dawkę bezpieczeństwa, więc dlaczego z tego nie skorzystać? Owszem, nie byli przyjaciółmi, nawet dobrymi znajomymi, ale nie byli dla siebie całkowicie obcy. A takich było tu od groma. Był to naturalny punkt zaczepny dla białowłosej i zapewne też dla Shigemiego, który również za nimi ruszył.
Ta, ruchomy cel ciężko trafić, ale w tym momencie nie wiadomo było, kogo tak naprawdę się mija. Poza tym, skoro czwórka, która się pojawiła, była aż taka dobra, to ich ucieczka mogła wcale nie być dla nich aż taką przeszkodą. No i, mimo wszystko, ciężko było wymyślić jakiś dobry plan w takiej sytuacji, kiedy tłumy wpadły w panikę i próbowały się za wszelką cenę wydostać z placu.
- Niewątpliwie. - odparła z uśmiechem, zerkając przez moment na Muraia. - W tym wypadku ryzykujemy tak samo. Chociaż, gdyby któregokolwiek z nas chciało coś drugiemu zrobić, już była do tego idealna okazja. - dodała, nawiązując do ich powrotu z Hanamury. Owszem, wtedy Murai podróżował z Haną, ale nie można było nie zauważyć, że ta sytuacja była niemalże idealna, by zaatakować. Żadnych świadków i w jakiejś mierze uśpiona czujność. Przynajmniej pozornie. Nikusui zaś nie należała do osób, które cierpliwie czekają na zrealizowanie celu. Wolała działać od razu i zapewne w wielu przypadkach było to jej wadą. Nim jednak cokolwiek jeszcze dodała, wybuch zdążył przerwać wypowiedź Kakuzu. Eksplozja była ogromna. Rozerwała budynek na strzępy, odrzucając jego kawałki we wszystkie strony. Białowłosa odruchowo zasłoniła oczy ramieniem, nieco uginając nogi w kolanach i pochylając głowę. Wsparła się mocniej, nie pozwalając, by podmuch wybuchu w jakikolwiek sposób zakłócił jej równowagę. I w tym momencie zauważyła również rozpadając się bryłę lodu, która blokowała ewakuację. Idealny moment na to, by móc pokusić się o ucieczkę, jeśli chodziło o cywili. Tyle, że teren zaczął pokrywać się mgłą. Gdyby nie ona,, to może nawet zauważyłaby Kisho, który również znajdował się niedaleko muru, ale tak to zostało jej to uniemożliwione. W tym tłumie i tak ciężko byłoby kogokolwiek wyodrębnić.
Cholera. Przeszło jej przez myśl, kiedy zaciskała zęby. Nie była sensorem, musiała uważać i skupić się na zmyśle słuchu. Maksymalne skupienie, by wyczuć zagrożenie. Nie było to łatwe. Jeśli jednak plan Muraia się powiódł, zamierzała oczywiście za nim podążyć, licząc na to, że to samo zrobi Shigemi, który przed pojawieniem się mgły znał ich pozycję. A skoro mieli wyjść na zewnątrz, trzeba było zbiec z muru, oczywiście używając do tego skoncentrowanej z stopach chakry. Sama jednak ciągle była w gotowości, przytrzymując dłoń na rękojeści bicza. Oczywiście dalej starała się uważać i nie pchać jeszcze niepotrzebnie w kłopoty. Starała się dotrzymać tempa Muraiowi, chociaż czuła, że jest różnica w ich szybkości poruszania się, nawet, jeśli starał się poruszać tak, żeby ich nie zgubić.
- Przewrót w przewrocie. - podsumowała całe to zamieszanie. Nawoływanie do wojny z Cesarstwem, zamieniło się w wojnę domową, gdzie ci, co mieli chronić, okazali się tymi, co chcą zabić. Radę, Liderów, kogokolwiek. Nie zapowiadało się na to, żeby mieli pytać, po której stronie kto stoi. Po prostu zabić, tak zapobiegawczo. Co za ironia losu. Większe niebezpieczeństwo kryło się tuż przy Radzie, a nie w czymś, co chciało się po prostu usamodzielnić.
Ogólnie byli na tyle daleko, że nie dało się słyszeć wzniosłych gadek o tym, że trzeba walczyć, bronić i tym podobne. Do tej pory Nikusui patrzyła raczej na własny tyłek. No i swoich towarzyszy. Pewnie dlatego nie byłaby dobrym kandydatem na przywódcę. No cóż, pani swojego losu.
- Wygląda na to, że Shiro Ryu również się podzieliło. Ci, niebędący z Jeźdźcami, pewnie będą chcieli zająć się dalszą ewakuacją. Albo tym i walką. - powiedziała, dalej uważnie się rozglądając, niezależnie od tego, czy udało im się wydostać na zewnątrz, czy też nie udało się rozproszyć mgły. No, tyle, że wtedy po prostu musiała skupić się na wszelkich hałas, których nie było tu zbyt mało. Tylko nawet przy starciu dwóch członków Shiro Ryu, skąd mamy, kurwa, wiedzieć, który po której stronie stoi? Zapytała się w myślach, marszcząc brwi. Nie przypuszczała, by atakowali ich ninja innych klanów i szczepów. Ty głównym wrogiem był Lider Shiro Ryu i jego poplecznicy z Zakonu. Włącznie z Jeźdźcami. Musieli czuć się naprawdę pewnie, skoro wybrali ten moment, kiedy przebywało tu tyle przeróżnych wojowników, włącznie z Liderami. Szalone i zrozumiałe w jednym. Chęć dania wolności, przynajmniej oficjalnie, okupiona śmiercią. Oklepany motyw, który trwa tu od setek lat. Nie mogła jednak zgodzić się z jego słowami. Nie wierzyła w nową erę, z całkowitą swobodę działań. Zawsze znajdzie się ktoś, kto będzie chciał to ukrócić, komu coś będzie przeszkadzało. Wizja świata Lidera Shiro Ryu była wręcz niemożliwa do osiągnięcia. W większości byłaby utargowana strachem, niczym więcej. - No cóż, trzeba będzie pobawić się z każdym, kto choćby zaostrzy na nas zęby. - dopowiedziała z krzywym uśmiechem, ale ton jej głosu wcale nie wyrażał niezadowolenia. Chyba powoli zaczynała odczuwać adrenalinę z tego, co może się wydarzyć. Strach przed śmiercią bywał straszny. Potrafił uczynić kogoś niebezpiecznym. Może właśnie tak teraz czuła się Nikusui.

Ukryty tekst

Post autor: **Ame** » 12 maja 2018, o 00:41

Ich plan widocznie nie był taki zły, mimo ze był to manewr stworzony na potrzebę tej konkretnej chwili. Udało im się oddalić od sceny i zwiększyć swoje szanse na przetrwanie. Ame od samego początku przewidywał, ze mgła zwiększy ich szanse. Rykoszetem zaś obniży szanse pozostałych ludzi, ale nie za bardzo go to interesowało. Tak samo przestało go obchodzić to co dzieje się na scenie. W narracji pojawiła się już wcześniej wzmianka o tym, ze szpieg z niego marny. To trzeba przyznać. Może i nie zdobędzie żadnych konkretnych informacji, nie zobaczy na własne oczy mordowania radnych, ale przecież i tak ich kompletnie nie kojarzył. Nawet gdyby ktoś próbował go po tym przesłuchać to i tak nic ciekawego nie opowie, bo nawet nie wie kogo mordują. No i najważniejsze jest to, ze trupa nie przesłuchają - przeżycie tego kotła jest absolutnym priorytetem. Jest jeszcze tylko jedna osoba, o która w tym całym bałaganie się martwił, jedyna która chciał z tego wyciągnąć - Kaito. Cala reszta schodziła przy tym jakby na dalszy plan.
W ucieczce opierali się na zdolnościach młodszego, który zmieniał kierunek ich biegu odpowiednio do czekających ich przeszkód. Był w tym na tyle skuteczny, ze nie dal wpaść niebieskowłosemu na jakąś blondynkę, która widocznie należała do Zakonu. Z drugiej strony równie dobrze mógł się okazać na tyle gapowaty, ze nie ostrzegł go w porę. Koniec końców nic się nie stało, wiec nie ma o co się rzucać. Potężna eksplozja prawie go wywróciła, kompletnie się jej nie spodziewał. Nie posiadał żadnych talentów, które mogłyby mu pokazać co się tam stało, nie mógł na to w żaden sposób na to wpłynąć, wiec postanowił zachować się racjonalnie - zignorować w miarę możliwości. Liczył na to, ze najwięksi mąciciele skupia się na centrum wydarzeń i nie będzie ich interesować banda zwiewających młodzików. Gdy prawie zderzył się z kunoichi, rozproszył się i przestał używać swojej techniki. Po prawdzie to tez wydawało się, ze spełniła swoja funkcje i pomogła im wydostać się z najgorszego miejsca. Od teraz byłaby tylko marnowaniem zasobów energii, które na pewno będą miały szanse się jeszcze przydać. Zakładał, ze mgła nie zniknie tak od razu, ale powinna wkrótce zacząć się przerzedzać. Oczy tych, których miał w zasięgu wzroku skierowane były w kierunku sceny. Mogli próbować coś zauważyć, ale Ame wiedział, ze jeszcze przez chwile będzie to bezcelowe. Na swój sposób był dumny ze swojego dzieła, iście perfekcyjne zagranie. Może moralnie kulawe, ale chłopak się nie przejmował. Miał tylko nadzieje, ze Kaito nie zwróci na to uwagi i nie będzie się przejmował czymś tak absurdalnym jak życie innych ludzi. Nie ich cyrk, nie ich małpy. Usłyszał kobiecy głos, który nawoływał do pomocy w ewakuacji miasta. No no, bardzo to ciekawe. Prawie dal się namówić. No dosłownie tyle brakowało. Słabi giną, taka natura tego świata i nie powinni się do tego wtrącać.
- To był najlepszy pomysł na jaki moglem wpaść w ciągu dziesięciu sekund. - odpowiedział na komentarz brata. Ciekawe czy młody byłby taki mądry jakby teraz był stratowany przez ten sam tłum, któremu teraz współczuje. W przypadku Ame bez znaczenia było ile osób będzie musiał poświecić w imię przeżywalności własnej i jedynej osoby na tym lez padole, która go jeszcze w miarę obchodzi. Prawda jest taka, ze nie są w stanie zorientować się kto jest przyjacielem a kto wrogiem i najbezpieczniej jest założyć, ze nikt z tutaj obecnych nie ma wobec nich dobrych intencji. Rozróżniał w tym momencie dwie strony konfliktu. Dwóch braci i cala resztę wszechobecnej swołoczy.
- Czemu ty bogom sądu i kary nie zostawisz? - zapytał w filozoficznym tonie, jednak ten kto zna go lepiej wie, ze jest to rodzaj żartu zrozumiałego tylko dla niego... w jakiś pokrętny sposób. Trochę tym żartem próbował przekonać młodszego, ze pomysł pomagania wszystkim jest co najmniej irracjonalny. Gdy zobaczył, ze Kaito pognał jednak w kierunku zamieszania, jedyne co z siebie wydal to westchnienie. Jeżeli coś mu się stanie, to cywile, którzy przez całkowity przypadek mieli utrudnione życie przez ich zagrywkę, stracili życie i zdrowie na darmo.
Chcąc nie chcąc ruszył za tym matołem, który najwidoczniej wyzbył się wszelkich instynktów samozachowawczych i w związku z tym jego instynkt samozachowawczy musi ruszyć za nim. Oczywiście w postaci Rekina. Biegnąc za nim uważnie rozglądał się za przedmiotami, które ewentualnie umożliwią mu użycie pewnej prostej sztuczki. Atakujący z zasadzki go nienawidzą. Zobacz jak!

Ukryty tekst

Post autor: **Yamanaka Inoshi** » 12 maja 2018, o 00:50

- Rok 384 - Zima -
[/color][/b] " Nowa era Shinobi " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=mqU_0EOjmXM[/youtube] Stało się, Antykreator zrealizował swój plan, wydarzenia które nastąpiły są jednak tylko początkiem nowego porządku świata. Coup d'état mogące zachwiać równowagą kontynentu shinobi, schyłek ery. Wiele zdrad okazywało się ostatecznością, gdy wszystkie inne środki zawiodły, swoistym aktem desperacji wykonywanym przez zamachowców w przeróżnych celach, realizacji swoich idei czy nawet odmienieniu losów małego fragmentu świata, czy nawet - Całego globu. Za każdym zamachem ciągnie się szlak pełen wydarzeń - swoistych prób, które mają na celu doprowadzić do pokojowej lub jak najmniej krwawej rewolucji. Takie wydarzenie jak to jest swoistym krańcem tego szlaku, ślepym zaułkiem w którym wszelkie dobre intencje obrócono w pył i przestały one mieć znaczenie wraz z chwilą w której starci w proch zostali ci, uznani za niegodnych życia w nowym porządku świata, którzy stali na jego drodze murem, nie dopuszczając zmian... W przypadku bohaterów tego wydarzenia trudno jednak mówić o desperacji a przynajmniej nie z perspektywy wszystkich dusz obecnych na placu, tych które straciły już życie i tych które dopiero je stracą. W tej chwili świat zadrżał a z każdym upadającym na zimną podłogę ciałem radnego świat się zmieniał, po chwili już nie był taki sam, pozbawiony kilku wpływających na losy krainy osób.

Ludzie gotujący się do ucieczki zaczęli, jak najszybciej tylko mogli, zaczęli opuszczać plac odsłaniając całą scenę i dla wzroku małej Yamanaki. W chwili gdy tylko mogła spostrzec co się dalej dzieje patrzyła z przerażeniem, wyglądając z zaułka na mord który dokonywał się na środku sceny, niemal jak w teatrze gdzie główny protagonista wyszedł na scenę szafując swoim, niemal czystym jak łza, monologiem, jaki był cel tej jednostronnej rozmowy? Zapewnienie samego siebie o swojej sile? Nie, on dokładnie znał swoją siłę, pokazanie przeciwnikowi swojej potęgi za pomocą samych słów? Nie, on nie musiał tego robić, już tego dokonał swoimi czynami. On mówił do wszystkich, każdego obecnego na scenie. Wszystkich tych malutkich, takich jak Akarui, Aka, Shikarui czy Inoshi. nie prowadził rozmowy z Tsuyo, nie kierował jej do Sau. Obydwaj byli tam jak zwyczajne muchy które przeszkadzają bohaterowi w łapaniu promieni słońca, w tym wypadku chmury mroku. Właśnie dla ludu jego słowa powinny mieć największe znaczenie. Przecież... Tego wszystkiego dokonuje dla nich, uwalnia ich spod jarzma rady, przecina pętające ich szyje, dłonie oraz nogi więzy. Dzięki jego akcjom Shinobi są znowu wolni, przestali być niewolnikami tworu który tylko czerpał korzyści, za nic mając sobie losy pozostałego świata. Czy więc zamachowcy byli bohaterami? Historię piszą zwycięzcy, tak mawiają jednak nie jest to do końca prawda, każda strona ma swoich bohaterów, każdy konflikt rodzi herosów po obydwu stronach. Czy więc pośród ludu do którego przemówienie było kierowane zrodzi się ktoś godny? Wystarczająco silny by stanąć naprzeciw zdrajcom Suzumurze oraz jego armii?

Kim był łysy mężczyzna oraz pozostali członkowie Shiro ryu jak nie narzędziami których los można było spisać na straty? Zawsze wierni, bezgranicznie oddani. Idealne sługi realizujące plan krok po kroku. Sługi których przydatność kończy się w chwili wykonania zadania a jeśli coś pójdzie nie tak? Cóż i tak byli spisani na straty od samego początku. - Czy mam się stać przypadkową ofiarą? - Zapytała myślowo sama siebie blondynka. Wszystko to co widziała, cały ten okrutny spektakl tkwił w jej głowie, stając się obrazem niemożliwym do zapomnienia. Odgłosy uciekającego tłumu zaczynały się powoli zlewać z okrzykami zbierających siły wojowników, na przemian z zapamiętanym sprzed chwili obrazem. Wszystko to tworzyło chaos w głowie Inoshi, jeden przeraźliwy jęk na który składało się mnóstwo głosów, spośród nich nie mogła odróżnić nawet swojego.
" Can you hear me? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=pDWDv1VZ4nI[/youtube] Jeden gest, tyle wystarczyło by wysadzić w powietrze cały budynek, główną scenę tego przedstawienia. Inoshi patrzyła na tragedię która nastąpiła z szeroko otwartymi oczami. Serce gdyby mogło już dawno wyskoczyło by z piersi i umarło... Podczas gdy pierwsze odłamki, zarówno te duże jak i małe zaczęły w swoistym tornadzie rozrzucać się po placu raniąc, zabijając i unieruchamiając ludzi ta schowała się za zaułek zsuwając się tempo z niedowierzaniem po ścianie budynku, przełknęła ślinę chwytając się obiema dłońmi za głowę - To się nie dzieje naprawdę, to się nie dzieje... nie dzieje.. Nie, NIE! - Wszystkie odgłosy stały się dla niej niemal niesłyszalne, nie słyszała siebie, nie słyszała nic. Wszystko to co się działo samoistnie się przytłumiło, tak jakby przyzwyczaiła się do tego odgłosu słysząc go raz po raz nawet go nie zauważając... Nie będąc nawet w stanie usłyszeć własnych myśli. Rozglądała się panicznie to na lewo to na prawo patrząc na Shikaruia i Akiego. - Nie mogę tutaj umrzeć... Nie mogę... Nie mogę... Co oni wtedy zrobią... Oni!? - Wlepiła dłonie we włosy ściskając głowę panicznie wyraźnie mocniej - Nie myśl tak... Nie myśl, nic im nie będzie... NIC IM NIE BĘDZIE DO CHOLERY - Wszystkie te myśli-słowa były żyłką która zaciskała się w koło jej szyi im bardziej próbowała się przekonać, że jej rodzinie, będącej również tutaj, w Kami no Hikage, nic nie grozi. Wiedziała, że to kłamstwo, zdawała sobie sprawę z tego, że żadne z nich może nie wyjść z tego żywe. Mimo ich relacji... To wciąż rodzina, kochany tata i mama. Można mówić co się chce jednak nikt nie chce ich stracić. Po chwili jednak zamarła przypominając sobie to co powiedział jej Aka by ją nastraszyć, podczas gdy ta przejęła jego ciało.

Aka pisze: - Wierzysz, księżniczko, w potwory? W południce? - zapytał jej. - Podobno to demony. Polują na ludzi, którzy ze swej nierozwagi odważyły się wkroczyć na pole za dnia. - mruknął. - I zobaczyłem bramy nieba otwierające się przede mną i istotę sprawiedliwą zstępującą w obłoku światła. Gdy podnosił wagę, zobaczyłem jak niesamowite zło ciąży na niej. Wiedziałem, że czas sądu jest na wyciągnięcie ręki. -
Słysząc te słowa, dźwięczące ponownie w swojej głowie obróciła ją nieznacznie w stronę Uchihy wpatrując się załzawionymi oczami w niego w jak wieszcza zagłady. Jej oczy były pozbawione w tej chwili wszelkiego współczucia. Były wręcz samolubne. - Anata... ANATA, to twoja wina! - Krzyknęła w jego stronę. Czy jej wzrok pełen był teraz nienawiści? Pozbawiony innych uczuć poza tymi złymi? Zwężone tęczówki, szklące się krople na policzkach, szybko bijące serce... - Ty ich tutaj... To ty mówiłeś... Dzień sądu... Masz swój dzień sądu! Wszyscy... Wszyscy mamy. - Krzyczała w jego stronę, jej łamiący się krzyk prawdopodobnie zlał by się z tłumem gdyby nie to, że stali tak blisko. Czy jednak mądrym było wydzierać się na jednego z jedynych towarzyszy w tej chwili? Teraz było jej to bez różnicy, pozbawiona własnych decyzji, wciągnięta w pułapkę, zagoniona w róg, swoisty zaułek zarówno w rzeczywistości jak i świta myśli. Rzeczywiście Uchicha wypowiedział te słowa, jeszcze kilka godzin wcześniej, czy wiedział jak bardzo mogą się one spełnić? Koszmar w którym potwory, stają się prawdziwe a rany które zadają nie kończą się pobudką z krzykiem a śmiercią, tą jedyną od której ucieczka nie istnieje, ta z którą Shinobi bardzo dobrze się znają. Nikt jednak nie chce stanąć z nią twarzą w twarz a właśnie ona zbliżała się do każdego z obecnych w okolicy placu... Czy była jednak pewność, że inne dzielnice miasta są bezpieczne i że tam jest lepiej?
" Can you feel me? " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=cDAgli3 ... _W&index=4[/youtube] W pierwszej chwili Blondynka nie mogła dostrzec tego co naprawdę czuje Aka, była na to niemal ślepa. Nie zdawała sobie sprawy z tego co chłopak kiedyś przeżył ani to co przeżywa teraz w związku ze śmiercią kobiety widzianej przez nich na scenie. Dla niej była to kolejna widziana śmierć nad którą uroniła łzę jednak nie czuła z nią większego związku za życia, ani nie poczuje obowiązku po jej śmierci. Z Akim było jednak inaczej, Ayame Uchicha coś dla niego znaczyła. Wykrzykiwała swoje pełne oskarżeń słowa w jego stronę, taka samolubna nie troszcząca się o nikogo, w końcu... Co ich powstrzymywało przed zostawieniem jej własnemu losowi, na śmierć, samotną i bolesną w tym grobowcu starego świata zwanym Kami no Hikage. Żaden z nich, ani Aka ani Shikarui nie miał z nią żadnego związku. - Nande... Nande którykolwiek z nich miałby... Miałby mnie obronić? - Czy którykolwiek z nich byłby w stanie przyjąć cios za tę małą wiedźmę? Którykolwiek z nich byłby w stanie dokonać takiego poświęcenia w imię... W imię czego właściwie? Każdy liczy na siebie... W chwili potrzeby, prawdziwej potrzeby nikt ci nie pomoże, zostaniesz sam. Wiedziała, że nic nie znaczy, przypadkowa Yamanaka która ściąga na ludzi kłopoty, kogo obchodzi jej los, a jeśli... Jeśli to nie będzie obchodził już kompletnie nikogo - Jeśli... To wtedy zostanę... S-sama... - Napływające jej do oczu łzy nie pozwoliły jej pod płaszczem żalu nie dostrzec zachowania Akiego który usilnie próbował zachować siłę, zebrał w sobie resztki odwagi. Gdy przestała krzyczeć, jej usta pozostały lekko otwarte z zaskoczenia dostrzegając to z czym zmaga się chłopak. Znała to uczucie doskonale, nie życzyła go nikomu, nawet jemu dalej mając w pamięci sytuację z przed kilku godzin która nie umywała się do tego czego doświadczają tutaj. Cichy mord... Nic nie znaczącego denerwującego dzieciaka nie mógł równać się z chaosem jaki tutaj zapanował. Czuła, że nie powinna, przecież poniosła z jego ręki krzywdę, tak samo z ręki Shikaruia a jednak zaczęła mu współczuć ponieważ, nigdy nie chciała skrzywdzić ani jego ani nikogo. Nie była tą która krzywdzi innych dla własnej korzyści czy własnego podbudowania się. Gardziła tym a teraz każdy miał ponieść jakąś karę, niezależnie od rangi swojego przewinienia bowiem nadszedł.. Dzień sądu.

Obłoki czarnego dymu starannie zasłaniały niebo które było już w tej chwili niemal niewidoczne spod czarnej kołdry rzucającej mroczny cień na miasto a zarazem i wszystkich w nim przebywających. Mrok spowijał coraz to więcej ulic na których ludzie biegli... Po prostu biegli nie widząc nic prócz ucieczki, tratowali tych którym nie powiodło się i zostali w jakiś sposób ranni, czy to w wyniku eksplozji, lecących w ich stronę odłamków czy stratowanych przez wcześniejsze grupy, ludzi. Błagania i krzyki nie pomagały ponieważ i one ginęły gdzieś w tle wszystkich tych wydarzeń. Jedynymi którzy nie pasowali do tego żałosnego tła byli pozostali Agenci Shiro ryu, ci których nie omamił Suzumura. Starali się zebrać ludzi których byliby w stanie poprowadzić do obrony tego co zostało z tej części miasta, zbierali drużynę która miała zrobić co? Ratować ten tratujący się tłum? A co z nimi? Oni się nie liczyli? Inoshi się nie liczyła? Aka się nie liczył? Co z ich losami, kto uratuje ich i wszystkich innych? Czy ta decyzja... Skierowanie się w ich stronę, odpowiedź na wezwanie różowo włosej... Czy to nie jest wpisanie w księdze należącej do śmierci swojego własnego imienia? Nie myślała nawet by się do nich zbliżać, nie szukała drogi ucieczki, nie potrafiła żadnej dostrzec. Widziała tylko klatkę w której byli... Niektóre zwierzęta jednak nie potrafią tego znieść i uciekają, tak właśnie postąpił młody Uchiha zrywając się ze smyczy Shikaruia. Popędził odpowiedzieć na wezwanie które gdyby nie jego wyrwanie się mogłoby pozostać głuche. Komenda wydana przez Sanadę blondynce sprawiła, że ta mimowolnie ruszyła w szoku nogi same pokierowały się za nim, zaczynali stąpać po cienkim lodzie pod którego taflami czaił się lodowy smok wystawiając swoją paszczę do której wbiegali oboje za towarzyszem który tym razem... Jak i za każdym poprzednim potrafił myśleć tylko o sobie.

Dlaczego każdy z tej trójki był taki samolubny? Myślący jednie o sobie mając za nic losy innych podczas gdy realizuje własne plany. Zawsze pierwszym słowem które się pojawia w ich myślach jest - ja - gdzie zatem miejsce dla słów takich jak - ty - oraz - my - Wpisywanie w księgę imion ponurego żniwiarza imion swoich towarzyszy to najgorsza rzecz jaką można zrobić. Wiadomo już, że Shikarui zadba o Akiego, czy jednak Inoshi może liczyć na kogokolwiek? - Matte, Matte, moi-moi rodzice... Są g-gdzieś tutaj. Muszę ich zna... Znaleźć, muszę! - rzuciła drżącym głosem w stronę Sanady, starała się wykorzystać swoją wizję sensoryczną by dostrzec biegnącego we mgle Akiego i jeśli zniknął jej oraz Shikaruiowi z oczu starała się wrócić na jego ślad, poruszali się za Uchichą. Dyszała, jednak nie ogarnęło jej jeszcze zmęczenie, nie mogło, przecież to oznaczałoby, że nie ma już dla niej żadnej nadziei. Mgła która pojawiła się po eksplozji była równie gęsta jak ta wytwarzana przez techniki suitonu, jeśli nie bardziej co sprawiało, że wszyscy będący w jej środku nie widzieli niemal niczego a w tej sytuacji, każda jedna osoba była w pułapce gdzie potencjalnie mogli skrzywdzić siebie nawzajem przez zwyczajny przypadek. Czy to po prawdzie nie było idealne miejsce w którym Han chciał by każdy się znalazł? Podczas zimy mgła zmieniająca się w zimną rosę szybko osiadała na ubraniu oraz ciele Inoshi ochładzając ją i zbijając temperaturę podniesioną poprzez zdarzenie sprzed chwili...

Ukryty tekst

Ukryty tekst

Myśli - Mowa

Post autor: **Akarui** » 12 maja 2018, o 01:32

###run### Chaos i zniszczenie. Szaleństwo i strach. Wszystko co złe padło właśnie na ludzi zgromadzonych na placu. Przerażone mrowie próbowało uciec, jednak w przejściu pojawiła się lodowa ściana. I co teraz? Jest jakaś szansa na ucieczkę z takiej sytuacji? Tłum przez chwilę zgłupiał, zaczął zawracać, pchać się na siebie jeszcze bardziej niż do tej pory. Trzeba się jakoś przebić! Masa ludzi nie pomagała w wymyśleniu jakiegoś rozwiązania. Na szczęście Akarui miał niedaleko do swojej kabury. Pierwszym planem było rzucenie w lodową ścianę kunaiem z przyczepioną notką, może udałoby się ją rozkruszyć. Zanim jednak udało mu się wyciągnąć broń, ściana zniknęła, a na jej miejscu stanęło czworo strażników, obranych podobnie do tych, którzy brali udział w tym przewrocie. Czy teraz zamierzali wyrzynać swoich gości we wrotach i z nich układać mur??

Gdyby mało było problemów, pojawił się kolejny. Zanim zdołał wyciągnąć broń dotarł do niego jeden wielki huk i podmuch. Eksplozja pałacu o takiej sile, że fragmenty muru wylądowały na wzburzonej rzeszy. Tozawie na szczęście nic się nie stało, jednak inni nie mieli tyle szczęścia. Osoba przed nim dostała kamieniem prosto w głowę. Takich ludzi na pewno było więcej, ale wszystkim nie uda się pomóc. W medyku obudziła się jego natura, natychmiast zrobił parę szybszych kroków, by złapać rannego, zanim ten obijany przez tłum upadnie na ziemię i zostanie stratowany. Chwycił go w ostatniej chwili, założył sobie jego ramię za głowę, a drugą ręką chwycił do kabury po zwinięty tam bandaż. - Hej hej, nie odpływaj! Facet nie miał się najlepiej. Akarui widział, że oczy mu się przymykają, traci przytomność. Wtedy będzie jeszcze ciężej! Nawet nie rozwiązał dobrze bandaża. Ważne, że był czysty i mógł go przyłożyć do rany, tamując krwotok. Na dodatek przyszła mgła. Na pewno nie wywołana normalnym zjawiskiem natury...

Prowadząc rannego w tym dzikim stadzie, którego celem była tylko ucieczka z tego miejsca, usłyszał młodą kobietę, która nawoływała do samoobrony i pomocy w ewakuacji. Był w tym jednak mały szkopuł. Na sto procent Akarui skojarzył miejsce, z którego wydobywał się głos z punktem, gdzie widział czworo Shiro Ryu! Odpowiedział więc tylko, najgłośniej jak umiał: - Skąd mamy mieć pewność, że też nie jesteście zamieszani w ten bunt?! Wtedy tez usłyszał drugi głos. Ten już kojarzył. Przez większość Bitwy o Mur brzęczał mu w głowie. To Kenshi-san! Jeden z dowódców! Jemu chyba można zaufać, prawda? Nie widząc jeszcze jego postaci, postanowił teraz skierować swój głos do niego, próbując przekrzyczeć uciekający tłum: - Kenshi?! Kenshi-san! Tozawa Akarui, walczyliśmy razem pod Murem! Zaufać tym ludziom? Medyk na pewno parę razy odezwał się na forum wszystkich połączonych jaźni. Przekazał informację o jadzie, więc jego głos powinien zostać poznany przez Shinobi'ego o ciemnych włosach i z blizną na twarzy. A skąd ten dokładny opis? Stąd, że robiąc kolejny krok rozpoznał tą czuprynę i twarz. A potem resztę jego stroju. Kolejny Shiro Ryu... Trzymany ranny mężczyzna sam już przyciskał bandaż do swojej rany na głowie, więc wolna ręka Tozawy powędrowała do kabury wyciągając kastet i podnosząc go na wysokość klatki piersiowej, do postawy obronnej. Co teraz?

ZDOLNOŚCI

Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

Kabura na lewym udzie
Kabura na prawym udzie
Torba na lewym biodrze
Plecak na jedno ramię
2* bukłak z wodą, przyczepiony do paska (jeden prawie pusty, drugi napoczęty)

[/list]

Ukryty tekst

Shigemi · Post autor: **Shigemi** » 12 maja 2018, o 02:12

Sprawa pogarszała się z sekundy na sekundę, obserwacja przynosiła kolejne informacje zwłaszcza o ofiarach, liderzy klanów padali jak muchy od pchnięć wroga, przecież to były osoby, które darzone były największym szacunkiem z uwagi na ich umiejętności i roztropność, jak więc mogli dać podejść się tak łatwo? Po prostu nie mogłem w to uwierzyć, widząc jak powoli powietrze gęstnieje zbliżyłem się trochę do Muraia i Nikusui, musiałem upewnić się, że są w moim polu widzenia inaczej cały mój plan pójdzie na marne, stałem tak aby usłyszeć wszystko co mówią, ale też widzieć z trochę innego kąta całą sytuację. Kunai w ręku trzymany był przeze mnie w pewnym, silnym chwycie. Garda jak się po sekundzie okazało była świetnym pomysłem, a pozycja przysiadu bardzo dobrze zamortyzowała siłę fali uderzeniowej, która smagnęła moje ciało. W uszach zadzwoniło, a w powietrze wzbił się tuman kurzu i odłamki. Shiro Ryu natomiast rozbiegli się na wszystkie strony , było też słychać wołanie o pomoc w ewakuacji, jednak Murai miał rację, własne dupsko tutaj było najważniejsze i jak zwykle informacje, wiedza, już przynajmniej wiedziałem o jednej - Wojnie, ciekawa ksywka. Jednak nie było czasu ani możliwości na dywagacje, ocaleli zaczęli się jednoczyć jednak nie było kompletnie żadnych powodów, aby im ufać, przecież mogli po prostu wabić ludzi, aby zaraz się ich pozbyć szybko, gładko i niespodziewanie. Murai rozpoczął działanie, użył techniki wiatru, aby przetorować drogę przed nami, więc ruszyłem za nimi Kunai cały czas trzymałem, aby być gotowym odbić nadlatujący przedmiot lub sparować atak, odstawałem od nich fizycznie, ale starałem się nie zgubić ich, widziałem że zarówno Nikusui jak i Murai nie pędzą na wariata, bo inaczej już dawno nie miał za kim biec. Piękna swojego rodzaju stolica ulegała powolnemu zniszczeniu, w sumie patrząc po wybuchu na placu to wcale nie taki powolny był ten proces. Martwiło mnie też jedno, skoro tak wielki wybuch był przygotowany to w mieście mogło roić się od podobnych zasadzek. Zuchwałość, arogancja, pycha, a przy tym ogromna skrupulatność, jednak ktoś musiał popełnić błąd tutaj. Nie mogłem uwierzyć, aby działo się inaczej, nawet oni musieli coś pominąć, tylko co?

Biegnąc za Muraiem i Nikusui lustrowałem ile byłem w stanie, starałem się dostrzec zagrożenie, mgła to skutecznie utrudniała, ale przecież nie wszyscy nasi wrogowie musieli być sensorami, z drugiej strony jeśli ktoś nie chciał zużywać ogromnych pokłaów chakry to będzie musiał zaraz przestać generować mgłę. Słowa Suzumury nie dawały kompletnie możliwości na żaden optymizm, skoro chciał mieć parobków i mięso armatnie może ktoś z nich był w stanie generować mgłę i będzie musiał ją robić aż padnie z wyczerpania? To byłaby nawet optymistyczna wersja, pesymistyczna to taka, że ktoś mógłby być w stanie podtrzymywać mgłę na całe miasto i nie odczuwać tego zupełnie. Ten pomysł sprawił, że moje ciało przeszył zimny dreszcz, to było przerażające w pewnym stopni iż ktoś mógłby mieć aż takie pokłady, w dodatku był on naszym wrogiem. Jeśli uda nam się przeżyć to wszystko co tutaj zobaczymy i czego się dowiemy może pozwolić naszemu klanowi przetrwać lub podejmować decyzje polityczne. Szkoda, że tak niewiele wiedziałem o tym kim oni są, ale na pogaduszki było już za późno, teraz liczyło się przetrwanie, ale jak wydostać się z tej cholernej wyspy? Na pewno port jest obstawiony...

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
5x kunai, 5x shuriken, przypięte do pasa wakizashi
Obrazek

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

kabura 2x jedno i drugie udo w każdej 2x kunai, 2x shuriken
torba 1x biodro:
1x kunai, 1xshuriken
bandaż 5m
bojowa pigułka x1
pigułka z krwią x1
płaszcz
żyłka 5m
2x wybuchowa notka
2x dymna bombka

KEKKEI GENKAI: Ranton
NATURA CHAKRY: Raiton
STYLE WALKI: Chanbara
UMIEJĘTNOŚCI:
Wrodzona -
Nabyta -
PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 18
WYTRZYMAŁOŚĆ 25
SZYBKOŚĆ 50
PERCEPCJA 14
PSYCHIKA 5
KONSEKWENCJA10
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 107
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
ELEMENTARNE
SUITON D
RAITON D
RANTON B
JUTSU:
[E]Henge no Jutsu
[E]Kai
[E]Kawarimi no Jutsu
[E]Kinobori no Waza
[E]Suimen Hoko no Waza
[E]Nawanuke no Jutsu
[D]]Raiton: Dendō Hando
[D]Raiton: Hiraishin
[D]Suiton: Kirigakure no Jutsu
[D]Suiton: Mizu Kawarimi
[D]Suiton: Mizutetsu no Jutsu
[D]Ranton no Jutsu: Reberu Di
[C]Ranton no Jutsu: Reberu Shi
[B|Ranton no Jutsu: Reberu Bi
[B|Ranton: Raiunkōha

Chise · Post autor: **Chise** » 12 maja 2018, o 02:28

Wbrew tłumowi, wbrew ogólnej panice i rozsądkowi.. Chise szła tam, gdzie było na większe niebezpieczeństwo. Czy jednak na pewno tak właśnie było? Czy pchanie się między ludzi i próba ucieczki powinna być tą dobrą decyzją dla kunoichi? Dziewczyna z klanu Uchiha po prostu myślała inaczej niż inni. Wszyscy zastanawiali się jak umknąć, zniknąć, wycofać się. Ona skupiała się na tym, jak zniwelować zagrożenie, by nie musiała uciekać. By mogła żyć w spokoju, wiedząc, że zawsze robiła wszystko tak, jak należy. Bo należało ruszyć na pomoc zaatakowanym liderom, nawet jeśli nie było tam Katsumi-sama. Nie rozumiała, jak można było porzucić swojego przywódcę, przedstawiciela, członka klanu na pastwę losu. To było.. Niedopuszczalne dla niej. Gardziła tymi, którzy dla ratowania własnej skóry stawiali pod znakiem zapytania przyszłość klanu.
Była na tyle niedoświadczona, a przy tym pewna swoich umiejętności, że szarża na rycerzy, wojowników Shiro Ryu wydawała się dobrym pomysłem.
Przy tym słuchała wypowiedzi tego całego zdrajcy, Hanjego oraz kolejnej osoby, która pojawiła się znikąd na scenie, nijakiego Sau. A to wyjaśniało sporo z tego, co tu się działo, choć nadal nie wszystko. Cały zakon nie obrócił się przeciwko radzie bez powodu - byli bezwolni, całkowicie poddani przywódcy. Wyparł im mózgi, sprawił, że byli.. Nikim. Byli mięsem armatnim. To było przerażające, a pierwszym jej skojarzeniem był Osamu, który przemawiał do niej w jej głowie. Czy to było powiązane? Tego nie mogła stwierdzić na pewno, sama jednak myśl o takim procederze wywoływała ciarki i dreszcze strachu. Prędzej wolałaby oddać życie w walce niż stać się czyjąś zabawką, to wiedziała na pewno. Dlatego w pewnym stopniu współczuła tym ludziom, opętanym pewnie bez ich woli, bez możliwości wyboru.. Jednakże znała tylko jedną drogę, by ich uwolnić i zamierzała ją wyegzekwować.
Nagle usłyszała huk. W powietrzu rozniósł się dym i odłamki, latające we wszystkie strony. Chise skuliła się, nie chcąc oberwać, wolała na ten moment nawet przystać za kimś wyższym, by nie oberwać przypadkiem głupio. To by było co najmniej.. Beznadziejne, mając takie piękne plany! Czuła też na skórze dziwny, wilgotny dotyk.. Mgła? W takim miejscu? To mogło tylko ułatwić jej zadanie.
Zaraz po tym jednak przeciskała się coraz bliżej, usiłując słuchem lokalizować najbliższych "wrogów". "Wrogów" bo wiedziała, że nie oni są jej prawdziwymi przeciwnikami, ale musiała ich pokonać, by się do nich dostać. Nie było to łatwe zadanie w tym hałasie, ale ich zbroje i miecze powinny wydawać dźwięk na tyle charakterystyczny, by mogła ich rozpoznać. Pewnie wzbudzali też najwięcej okrzyków przerażenie, poganiając ludzi. Całość tego przypominała spędzanie stada bydła na rzeź i to tylko potęgowało odczucie surrealizmu i przerażenia.
Słyszała za sobą wołanie jakieś kobiety, prośbę o pomoc w ewakuacji cywili. Przez moment się zawahała, nie wiedziała co zrobić - usłuchać jej i podążyć do niej po instrukcje jak pomóc ludziom? To też byłoby odpowiednie zadanie. Jednak w głębi serca wiedziała, że wycofanie się teraz będzie tchórzostwem, pójściem na łatwiznę utartymi ścieżkami, a tego nie znosiła. Nie po to uciekała z domu, by zaznać niezależności by teraz, przy pierwszym zagrożeniu, wskakiwać w znajome i ciepłe ramiona konformizmu i słuchania czyiś rozkazów, oddawania odpowiedzialności w inne ręce. Nie, skoro już podjęła decyzję, choćby niemądrą, w pośpiechu i pod wpływem impulsu, to będzie się jej trzymać. Zabije tyle Shiro Ryu ile da radę, co być może odciąży innych w ewakuacji. To był jej plan.
Kiedy udało się jej zlokalizować wrogów, musiała zadecydować jak zaatakować, a to będzie zależało od tego, ile ludzie zostawią jej miejsca. Najlepszą opcja, na którą za bardzo nie liczyła, był taka, że będzie go dość by mogła trzymać wszystkie siedem mieczy, wykorzystując cały swój potencjał. Jednak zadowoli się mniejszą ilością, ostatecznie nawet dwoma, tylko w dłoniach. "Zadowoli", haha. Mówi się, na bezrybiu i rak ryba i tak byłoby w tym przypadku. Jako pierwsze zamierzała wyprowadzić proste pchnięcia w miejsca witalne wojowników, jeszcze niemal stojąc w tłumie, nim się dobrze zorientują, że ktoś ich atakuje. Zamglenie na pewno to ułatwi. Jednak późniejsza walka będzie pewnie wymagała o wiele więcej zachodu, była więc przygotowana na blokowanie ataków. Zapewne miejsca będzie za mało na uniki, jednak nagłe kucnięcie lub kiwnięcie w boki nadal było alternatywą.
Przede wszystkim jednak chciała nieco oczyścić sobie pola, by móc swobodnie chwycić siedem mieczy i iść w prawdziwe tango. Postanowiła najpierw pójść bardziej w lewo, wycinając sobie dosłownie pole do manewru.
Czy to się uda, przekonamy się niebawem!

KEKKEI GENKAI: -
NATURA CHAKRY: Katon
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:

Wrodzona - Ślepiec
Nabyta -

PAKT:
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

SIŁA 50
WYTRZYMAŁOŚĆ 100
SZYBKOŚĆ 150 | 200
PERCEPCJA 60 (startowe) | 75 (z bonusem)+50 | 125 łącznie
PSYCHIKA1
KONSEKWENCJA40

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 360 bez bonusów
KONTROLA CHAKRY C
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 110%
MNOŻNIKI: +25% percepcji, styl na S, +50 szybkość i percepcja
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

STYLE WALKI 1 (dziedzina D)
- Nanken no Mai - S
- ---
- ---
NINJUTSU D
ELEMENTARNE
KATON B

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Przy pasie 7 wakizashi, maska, kabura na udzie i torba

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
Kabura:
4 Kunai
3 Granat dymny
4 Notki świetlne
4 Notki wybuchowe

Torba:
20 kwadratowych shurikenów
5 zakrzywionych shurikenów

Nazwa: Nanaken no Mai
Zasięg: Zależy od długości ostrzy
Specjalizacja: Użytkowanie wielu broni siecznych jednocześnie; Opis Odmiana Chanbary będąca bardzo dziwnym sposobem na posługiwanie się bronią białą. Użytkownik włada bowiem aż siedmioma mieczami jednocześnie. Są to ostrza krótsze od katany znajdujące się w podanych miejscach: w ustach, między łokciami i przedramionami, pod lewą pachą, przyciśnięty ramieniem do szyi, pod kolanem i przyciśnięty udem do brzucha. Chwyty broni są na tyle solidne, że można spokojnie władać bez obawy o wypadnięcie broni w trakcie walki. Korzystając z tej metody walki liczy się głównie szybkość i percepcja.; Właściwości Użytkownik tego stylu jest w stanie używać większej ilości broni siecznych jednocześnie, co przekłada się na jego zdolności bojowe - staje się bardziej nieprzewidywalny, a przez to niebezpieczniejszy.; Bonusy Poziom Nanaken no Mai a ilość mieczy:
D: 2 ostrza
C: 3 ostrza
B: 4 ostrza
A: 5 ostrzy
S: 7 ostrzy

Dodatkowo podczas walki wieloma ostrzami użytkownik otrzymuje bonusy do atrybutów (zależne od zaawansowania w stylu):
D: Szybkość +10, Percepcja +10
C: Szybkość +20, Percepcja +20
B: Szybkość +30, Percepcja +30
A: Szybkość +40, Percepcja +40
S: Szybkość +50, Percepcja +50
Bonusy na każdej randze nie sumują się.; Opis Uwaga! Ten styl walki mogą opanować jedynie wybrane osoby, posiadające zgodę Administracji.

Post autor: **Saburō Hokusai** » 12 maja 2018, o 03:37

Sytuacja zrobiła się jeszcze bardziej nerwowa, kiedy w najbliższym wyjściu pojawiła się góra lodu blokująca przejście wszystkim ludziom, którzy próbowali jak najszybciej wydostać się z tego miejsca. Trzeba było przyznać, że sytuacja nie byla za ciekawa. Skoro odcięli drogę to nie warto już było uciekać na siłę. Wyznawca postanowił, że poobserwuje on cały scenariusz jaki zafundował im tajemniczy mężczyzna. Na scenie dużo się działo. Każde wydarzenie było prawdziwym szokiem. Najpierw mężczyzna, który wkroczył na scenę. Z tego co było widać nie wyglądał on na słabego. Mimo to upadł on na ziemię nawet nie wiadomo przez co, po czym chwilę później już leżał martwy. Zaczęto zabijać radnych jednego po drugim. Człowiek, który napadł na radę wysadził cały budynek tak, że nic z niego nie zostało. Jednak jedyne co, to Hokusai musiał mu przyznać rację. Uważał, że to jest dobry pomysł z tym, żeby każdy klan odpowiadał za siebie. Gdyby to jeszcze były inne okoliczności to może i by się jakoś mogli dogadać. W tym momencie jednak on siedział w tym po same uszy. Widząc to co zrobił jakoś odechciało mu się choćby zamienić z nim zdania. Ciekawość brała górę nad chłopakiem również gdy patrzył na towarzyszących napastnikowi ludzi. Kim oni byli? To pytanie nie dawało chłopakowi spokoju. Był on jednak za daleko od sceny by coś usłyszeć. Wróćmy jednak do tego co się tam działo. Tuż po wysadzeniu budynku cały obszar wokół sceny otoczył gęsty dym. Uniemożliwiło to zobaczenie co się tam dalej działo, więc trzeba było się zająć już sobą. Góra lodu zniknęła co znowu otworzyło drogę ucieczki dla ludzi, którzy popadli w szał gdy to zobaczyli. Niedaleko chłopaka jakiś człowiek pomagał innym jednak on nie miał na to w tym momencie ochoty. Uwagę jego bardziej zwrócili ludzie nawołujący do zgłaszania się do pomocy ewakuacji ludzi. Trzeba było przyznać, że nie było to głupie rozwiązanie. Bardziej chłopaka paliło do walk i powstrzymania tego najeźdźcy, ale nie było to na umiejętności wyznawcy. Wiedział, że było by to samobójstwo gdyby się tam wybrał, dlatego póki co dobrym rozwiązaniem było pomóc ludziom w jakichkolwiek sposób. Dzięki temu mniej się narazi, a będzie ciągle uczestniczył w tej walce. Spokojnym krokiem poszedł do czwórki ludzi i stanął przed nimi. Nic się nie odzywał, po prostu czekał.

[Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje

Re: [Event] Komplikacje