[EVENT] - Grupa Szturmowa

[Osamu]

Polowy szpital był bardzo specyficzny. Mimo dużej liczby lekarzy, którzy zazwyczaj są świetnie zoorganizowani i dokładni w tym co robią to tutaj jednak panował chaos. Wojna... Każda wojna wraz ze swoimi dużymi bitwami zawsze polega na tym samym. Dowódcy siedzą w ciepłych pomieszczeniach daleko od frontu, a jedynym ich kosztem jest wypisanie kilku rozkazów. Po drugiej stronie zawsze są zwykli ludzie, którzy krwawią i umierają w brudzie, często cierpiąc katusze zanim oddadzą ostatni oddech. Uesugi kolejny raz wyłapał mnóstwo dźwięków, które o dziwo, nie mierziły go ani nie obrzydzały. Nie były też czymś zagrzewającym do bitwy i podnoszącym morale. Był to po prostu dźwięk, do którego należało podejść bez większego przywiązania.
Osamu oczekiwał na rozeznanie w sytuacji przez innych ludzi, potencjalnie odpowiedzialnych za szybki transport między grupami. Czuł to w sobie, że musi jak najszybciej wracać do swojej grupy. Taisho i inni go potrzebowali. Nawet udało mu się znaleźć Takashiego, który właśnie odbił się od jakiegoś faceta i się przewrócił. Wziął kolejny łyk cudownego naparu. Pił właśnie drugi kubek i już teraz nawet nie czuł tego wybitnego smaku. Nie przywiązywał większego zainteresowania do tego co robił lekarz. Wzburzało go jedynie to, że Miuro, członkini grupy szturmowej jest zostawiana sama sobie. Pochylił się przy Takasiu i próbował pomóc mu wstać. Kiedy go podnosił to miał również kilka pytań. -Nie znikaj w takim momencie. Gdzie Ty idziesz? Musisz zostać tutaj, jesteś wyczerpany. Kończąc mówić do swojego przyjaciela zebrał trochę więcej chakry, a wszystko wokół Niego mogło zawibrować. Ziemia mogła popękać albowiem chciał po prostu przyspieszyć pewne rzeczy. -Do jasnej cholery ma ktoś wieści od Takeru? Czemu nie ma żadnych informacji... Wyprostował się i skupił spojrzenie na lekarzu, który cały czas zostawiał Miuro. -Zajmij się Nią w końcu i zrób to szybko bo musi jak najszybciej wrócić do walki. Białowłosy się zmienił odkąd przybył do Sogen, czuł się odpowiedzialny i chciał zrobić wszystko żeby wspomóc swój oddział.
-Jeśli ktokolwiek jest chętny to pędzę wspomóc grupe szturmową. Rzucił to do wszystkich obecnych albowiem osoba, od której odbił się Takashi wyglądała na shinobiego poza tym jego towarzysz również. Wiedział, że jak najszybciej musi wyruszyć. -Co z tym środkiem transportu? Niby sami shinobi, niby poważna sytuacja, a kurwa wszyscy zachowują się jak na jakimś pikniku i dalej nie ma żadnych wieści od Takeru ani o środku transportu. Jeśli pojawi się transport to Osamu od razu na Niego wskoczy bez względu na to czy reszta będzie chciała dołączyć czy nie. Stworzy klony, które będą miały mu towarzyszyć tak żeby już na polu bitwy nie tracić czasu.

Tldr

Gadanko, pytania do Takashiego. Użycie chakry do przyspieszenia otrzymania odpowiedzi. Propozycja żeby ktoś do Niego dołączyć, a jeśli nie to leci sam w kierunku grupy szturmowej.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Kumulacja Bijuudamy została zatrzymana pyskiem lisa. Próbował on uściskiem powstrzymać płonące ciało lisa, nie była to najbezpieczniejsza decyzją dla samego Kyuubiego, jednak się powiodła, a zbierana chakra rozproszyła się, więc nic więcej nie mógł zrobić jaka poddać się i zrezygnować z tego ataku. Już po chwili lis łapskami próbował wcisnąć kota w ziemię, przekonując, że jest silniejszy fizycznie. Może i jest, niech sobie będzie. Na pewno za to nie był tak nieustępliwy jak Kjuszard. Przy okazji lis wciąż próbował odgryźć głowę kota, który w tej chwili miał co innego na myśli.
Mając taką okazję musiał wypróbować cios rodem z judo. Chwycił więc swoimi plonacymi łapskami lapcy lisa, które miały go wciskać w ziemię, jeden ogon powędrował w pysk lisa, by się jakoś przecisnął w szczelinę między łbem kota, a pyskiem lisa, który miał go zniechęcić do dalszego ściskania. Drugim ogonem i jedna nogą podparl się podłoża i druga oparł na cielsku, a dokładnie brzuchu lisa, by mocnym ruchem za siebie, wykonać wyrzut lisa rodem w zapasach. Zamierzał wykorzystać wielka sile i nacisk lisa, by obrócić ją przeciwko niemu i wypchać go za siebie, by zyskać troche miejsca i umknąć uciskowi pyska kyuubiego. Jeżeli by mu się udało, z dystansu znów spróbowałby zebrać chakre w pysku by wykorzystać ją jako promień zniszczenia.

Skrót

1. Obroną w stylu judo, by zrzucić z siebie lisa
2. Jeśli możliwe, ponowne zbieranie chakry do techniki j wystrzał w zło wcielone

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Takashi]

Sogen cały czas pochłonięte było bitwą, która toczyła się między dwiema potężnymi nacjami - Zjednoczonymi Siłami dzielnych shinobich oraz Dzikimi, którzy bezustannie napierali. Obie te strony chciały przechylić szalę zwycięstwa na swoją stronę, pokonując tę drugą, a wszystko z powodu własnych idei. Każdy miał jakiś swój cel, każdy miał jakieś swoje "widzimisię", którym się właśnie kierował i nieważne, czy byli to dowódcy wspomnianych zrzeszeń, pojedyncze jednostki, czy może nawet większe grupy ludzi, tutaj nie liczyły się jakiekolwiek poglądy, jedyne znaczenie miała walka, która miała właśnie miejsce. Podobna walka odgrywała się w głowie jednego z uczestników wielkiego wydarzenia. Mowa o Takashim, który ponownie próbował nawiązać dialog z zapieczętowanym demonem. W normalnych okolicznościach pewnie grzecznie czekałby w obozie medycznym, aż jego chakra się zregeneruje, a on sam odzyska stracone siły, wówczas wróciłby na front i kontynuował starcie. Stało się jednak coś, co nakłoniło go do natychmiastowego działania, a mowa o wybuchu chakry i pojawieniu się dwóch gigantycznych sylwetek, których obecność wcale nie oznaczała niczego dobrego. Jedną z nich był dwuogoniasty kot, a drugą dziewięcioogoniasty lis, ten drugi znacznie przewyższał gabarytami pierwszego. Kyoushi w końcu rozpoczął pojedynek, jednak wszystko działo się w oddali i Nara nie miał pełnego obrazu tego, co się tam działo. Wiedział jedynie, że czas nagli, a on sam nie mógł sobie pozwolić na dalszą bezczynność, właśnie dlatego ponownie próbował przekonać ślimaka do współpracy.
- To już przecież wiemy. - nie chciał mu przerywać, dlatego poczekał, aż skończy swoją twardą wypowiedź, po czym sam kontynuował twardo. - Rokubi-sama, nie zamierzam toczyć bezpośredniej walki z silniejszym ode mnie przeciwnikiem. Chcę jedynie wspomóc moich towarzyszy, którzy właśnie ryzykują życie dla dobra ogółu. Nieważne, że lis jest od nas silniejszy, jeśli wszyscy połączymy siły, będziemy w stanie go powstrzymać. - podszedł bliżej swojego rozmówcy, dzieliły ich wyłącznie grube pręty potężnej bramy. - Obiecałem, że nie zrobię niczego głupiego i podtrzymuję to. Nie chcę ryzykować, bo wiem, że to bardzo niebezpieczne, ale straciłem bardzo dużo chakry. Potrzebuję jedynie poczuć to, co poczułem po naszym dłuższym spotkaniu na Hageyamie. Potrzebuję twojej chakry. Potrzebuję twojej pomocy. Sam nie zdziałam dużo, ale z twoją pomocą uda mi się wesprzeć Kyoushiego i jego ogoniastego. Proszę..
Po swoich słowach położył dłoń na jednym z prętów i czekał cierpliwie na odpowiedź. Jego głos był stanowczy i pewny siebie, ale wyrażał jednocześnie skruchę. Nie zamierzał się kłócić, to nie był czas na jakieś wewnętrzne spory. Chciał zrobić wszystko, by przyczynić się do wygranej, bo jeśli Zjednoczone Siły Sogen miałyby przegrać, wówczas reszta kontynentu także byłaby zagrożona. To nie jest tylko ich walka. To walka wszystkich.
Skoncentrowany na rozmowie bohater nawet nie spostrzegł przed sobą innych. Chciał się wymsknąć i wpadł przez przypadek na jednego ze swoich towarzyszy. Przeprosił, po czym podniósł się z ziemi i otrzepał z błota, nie przejmował się brudną odzieżą, bo i tak był mokry i brudny już od dłuższego czasu. Znalazł się przy nim również Osamu, który z daleka widział całe zajście i chciał zbadać powód dziwnego zachowania Takashiego. Potężna chakra chłopaka przykuła jego uwagę.
- Sorka, zapomniałem się. - uśmiechnął się do niego głupkowato, po czym poklepał go po ramieniu. - Załatwisz nam jakiś środek transportu? Musimy jak najszybciej tam wrócić i pomóc pozostałym. Czuję się już nieco lepiej, mogę działać dalej.
Choć jego słowa były mocno przesadzone, to jednak były prawdziwe. Nie mógł dać z siebie stu procent, ale mógł przynajmniej dostać się z powrotem na główny front i działać tak, jak należało. Nie koncentrował się przesadnie na tym, co działo się wokół niego, znacznie większa uwagę skupiał na sześcioogoniastym.
- Jak będzie, Rokubi-sama? Pomożesz mi i pozwolisz sobie udowodnić, że wspólnymi siłami naprawdę możemy wiele zdziałać? - jego intencje były mocne i wyraźne, emanowały chęcią współpracy, pragnieniem pomocy innym, a także wiarą w ich wspólne możliwości, połączenie ich sił mogło być zbawienne.

tldr

Rozmowa z Rokubim w głowie, rozmowa z Osamu w świecie realnym.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Nie zwlekałem jak tylko sojusznik zaproponował mi podwózkę do medyków, złapałem za wyciągniętą rękę i wskoczyłem na atramentowego ptaka. Spojrzałem tylko na chwilę w kierunku Nany ale żadne słowa z moich ust nie padły bo właściwie co miałem jej powiedzieć? Przepraszam? Nie daj się zabić? Do zobaczenia? Żadna z tych opcji nie wydała mi się sensowna na tyle by zawracać jej tym głowę. Tym bardziej, że nie tak daleko prowadziły starcie dwie ogromne bestię i jakoś ten fakt nie bardzo zachęcał mnie do wdawania się w zbędne gadki.
Gdy odlecieliśmy moja uwaga została całkowicie skupiona na wypatrywaniu niebezpieczeństw. Z pozoru mogło się to wydać zbędne bo wyglądało jakby wszyscy walczący skupili swoje oczy na demonach i w sumie nie było w tym nic dziwnego ale jednak mimo to wolałem nie dać się zaskoczyć.
Jeśli uda się dotrzeć do celu natychmiast kieruję się do wolnego medyka opisując mu szczegółowo obrażenia jakich doznałem oraz fakt iż mogę być zatruty czymś z opóźnionym zapłonem po walce z wężowym gostkiem, a następnie daje się wyleczyć. Staram się aby wyleczono mnie w pełni, a następnie biegnę do mojego bolciarza i lecimy ponownie na pole bitwy.

  Ukryty tekst

[/size]

[Minoru]

---

Jeszcze przed opuszczeniem wieży

---

Nie tego się spodziewał. A może jednak spodziewał się dokładnie tego? Faktem było jednak to, że gdy usłyszał odpowiedź Shinichiego miał ochotę przerzucić go przez blanki wieży i pozwolić rozbić się o ziemię. Był tak pewny siebie gdy odlatywał. Zabrał ze sobą nie tylko uchiha, ale i jedną z jego rodu, ich łącznika! A teraz przyznał się mu do tego, że jego plan był jedną wielką porażką i do tego zdawał się nie przejmować tym kompletnie. Chwilę zajęło mu to by opanować swoje wzburzenie. Już nawet otwierał usta by wykrzyczeć mu prosto w twarz, co o nim myśli i kto wie, być może nawet i zdzielić go w tą durną maskę. Lecz wtedy pojawiła się ona. Niczym duch, przemieściła się niezauważona, tuż za plecy Shinichiego. Była to Uchiha, którą zamaskowany zostawił, by ratować yamanakę. Była ona widocznie ranna, lecz o dziwo w dobrym humorze. Mówiła coś o grupie szturomowej i o tym jak tamci pomogli jej wrócić do nich. Rakurai mógł odetchnąć z ulgą. Plan Shinichiego być może i był strzałem w stopę, ale jakimś cudem wszyscy przeżyli. Minoru postanowił odpuścić na razie chłopakowi, na pogadankę przyjdzie jeszcze czas. Zamiast tego udał się z Mijikumą do szpitala polowego.

---

Po opuszczeniu wieży

---

Sam nie był pewien ile czasu zajęło im dotarcie do szpitala polowego. Czuł jakby chwilę temu dopiero co stawał na pierwszych stopniach prowadzących z wieży w dół, a teraz był prowadzony przez jednego sanitariuszy do kogoś kto miał ich opatrzyć. Jedyne o czym teraz myślał, to jak najszybsze dojście do siebie, by móc wrócić na mury. Oby tylko zdążył, zanim kolejne osoby zginą. I wtedy też wydarzyło się coś, czego nie spodziewał się poczuć nigdy w swoim życiu. Właściwie nie wiedział jak to opisać. W jednej chwili wszystko było dobrze, a sekundę później jego szósty zmysł zaczął wyć w jego głowie, jakby chciał ostrzec go przed czymś. Chwilę zajęło mu by zrozumieć o co chodzi. Lecz gdy zrozumiał, to zabrakło mu tchu w piersi. Chakra, masywna, wręcz gargantuiczne źródło chakry. Była ona tak ciężka i tak gęsta, że miał wrażenie jakby otaczała go zewsząd. Jakby, stała się otaczającym go światem. Jeszcze kolejną chwilę zajęło mu by zrozumieć, że źródeł było dwa, a nie jedno. Potem przyszedł potężny ryk. W głowie łupało mu tak mocno, że miał wrażenie że zaraz straci przytomność. Na całe szczęście, ktoś przyszedł mu z pomocą i poprowadził go dalej.
– Miji… Ja… ja nie rozumiem co się dokładnie dzieje. Mam wrażenie, że moja głowa zaraz sama oddzieli się od mojego ciała i odleci… Musimy szybko wyleczyć swoje rany i wra… - Z nieskrywanym przerażeniem zaczął bełkotać do swego towarzysza, chcąc go ostrzec przed tym co wyczuwał. Nie skończył jednak, ponieważ ktoś wpadł na niego. Jakiś młodzieniec. Wysoki, szczupły z dość nietęgą miną.
– Patrz jak ła... - Chciał go ochrzanić, dodatkowo rozdrażniony tym co działo się gdzie poza murami twierdzy. Lecz ponownie nie dane mu było dokończyć. Tym razem przerwał sam sobie. A raczej przerwał mu jego szósty zmysł. Ten koleś był jakiś dziwny. Minoru czuł go, jakby miał zaraz eksplodować. A to co buzowało wewnątrz niego, niebezpiecznie przypominało mu to co czuł tam… choć było mniej intensywne. Rakurai, gestem ręki, zatrzymał Mijikumę. Zupełnie jakby chciał nią, go osłonić. Miji nie wiedział, co mieli przed sobą. Minoru też nie, lecz rozumiał doskonale, że jeśli ten koleś wypuści z siebie tą chakrę, to w niebezpieczeństwie będą oni wszyscy. Ułamki sekund później, tuż przy tamtym, pojawił się ktoś jeszcze. Sądząc po wyglądzie, Unijczyk. Sądząc po zachowaniu, kompan chodzącej bomby. Obaj zdawali się być zaabsorbowani zwianiem z tego miejsca. Może to i dobrze.
– Nie przeszkadzajcie sobie. - Burknął jedynie w ich stronę, ciągnąć za sobą Mijikumę, byle jak najdalej od nich. Głowa pulsowała mu potwornym bólem, który utrudniał mu skupienie się i trzeźwe myślenie. I to pewnie przez to, zamiast spierniczać jak najdalej z tego miejsca, udał się do najbliższego lekarza.
– Proszę jak najszybciej postawić nas na nogi. Moje rany nie są poważne, na pewno sprawnie wam pójdzie. Muszę jak najszybciej wracać na mury! - Niemalże zażądał od medyka, ukradkiem spoglądając za siebie, w kierunku Takashiego i Osamu.

1. Minoru świruje od zagęszczenia bijuu.
2. Wpada na Takashiego i czując że on sam jest jak tykająca bomba, stara się jak najszybciej usunąć sprzed jego oczu.
3. Żąda od medyka by ten wyleczył jego rany priorytetowo, by mógł wrócić na mur.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Każdy ma swoje miejsce w szeregu i czas aby zabłysnąć. Mój był kilka chwil temu, kiedy w dwójkę broniliśmy tej części murów. Teraz przyszedł czas na upragniony odpoczynek, przynajmniej chwilowy, dający na zagarnięcie dla siebie kilku oddechów. Udaję się razem z Minoru, trzymając część jego ciężaru na swoich barkach, uśmiechając się na jego słowa. - Gdyby nie twoje przyjmowanie na klatę to dawno by mnie tu nie było, dobrze sprawdziłeś się w roli tymczasowego dowódcy i naturalnie rozdzieliliśmy między siebie rolę na polu walki. - Odpowiadam na jego słowa, które w naturalnie skromny sposób umniejszały mężczyźnie w kwestii jego zasług. A gdyby się nad tym zastanowić, to z nas wszystkich stracił najwięcej - swoje bujne, długie włosy, spalone w trakcie ataku dzikich. Poszliśmy do części medycznej, kiedy do uszu każdego w promieniu wielu mil zagrzmiał ryk tak wściekły, że aż dostałem dreszczy na całym ciele. Nie byłbym w stanie sobie wyobrazić tak gromkiego okrzyku gdybym nie był jego świadkiem. Czułem, że z Minoru jest coś zdecydowanie nie tak, ale tym bardziej dałem mu się podeprzeć na moim ciele i wysłuchałem jego słów, które tym bardziej utwierdzały mnie w przekonaniu, że dobrze na pewno nie jest.
- Spokojnie, póki co skup się na samym leczeniu, jesteśmy już prawie na miejscu. - Odparłem, nie chcąc, żeby ten teraz myślał tylko o tym, żeby jak najszybciej wrócić na pole bitwy. Mi także nie podobał się fakt, że musimy oddać pałeczkę dalej i chwilowo wyłączyć się z akcji, ale mam wrażenie, że nawet będąc w pełni zdrowia, w obliczu zagrożenia o skali takiej jak ten ryk sprzed chwili... obawiam się, że nie zdalibyśmy się tam na nic.
W międzyczasie wpadliśmy na innego jegomościa, którego nie kojarzyłem, ale szybko dostrzegłem podobne napięcie między Minoru a tymże mężczyznom do tego sprzed kilku chwil. Nie miałem pojęcia co to może oznaczać, ale im dłużej to trwało, tym bardziej marzyłem o jak najszybszym trafieniu do odpowiedniego skrzydła medycznego. Mam wrażenie, że sama podróż do części medycznej dała mi więcej emocji niż sama walka na murach. Wymijam mężczyznę i gdy jesteśmy wystarczająco daleko, pytam Minoru:
- Hej, o co chodziło? Wydawałeś się jakiś inny patrząc na tamtego shinobi.

- Miji udaje się do skrzydła szpitalnego, wspierając Minoru na swoim ramieniu.

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

W szpitalu wewnątrz twierdzy działo się dosyć sporo. Dla niektórych zapewne więcej niż na polu bitwy. Jak na każdy zapleczu wielkiego widowiska, było tutaj wiele rzeczy, o których się nie mówi. W końcu nikt nigdy nie opowiada o rannych, o kalekach do końca życia czy też martwych. Liczyło się zwycięstwo i to wynik tej bitwy będzie najbardziej zapamiętany, a nie jej przebieg, czy to jak wielu zginęło walcząc o osiągniecie celu.

W jednej z sekcji medycznych, oddzielonych białymi tkaninami od reszty świata, doszło do dosyć poważnego zgromadzenia. Mijikuma, Minoru, Takashi oraz Osamu, no i jeszcze ranna Miuro i tajemniczy lekarz z ptasią maską na głowie. Każdy był zajęty swoim sprawami, więc zbyt długo nie popatrzyli na siebie i po chwili rozeszli się w swoje strony.

Takashi toczył wewnętrzny monolog ze swoim pasażerem na gapę. Ślimak awanturował się, nie chcąc pozwolić mu pójść na śmierć na pole bitwy. Młody Nara za to próbował go przekonać, że to przecież dobry pomysł, oraz, że nie bardzo mają wybór. Ewidentnie ślimakowi się to nie podobało. Jednakże zaczął się uspokajać. Tylko, że wbrew temu na co liczył Takashi, demon nie odpowiedział. On po prostu zniknął. Cała ta złość i strach, który przebiegał przez Takashiego nagle zniknęła, a w raz z nią obecność demona. Czyżby poszedł spać? A może się obraził? W każdym razie, na pewno nie chciał on rozmawiać o pomyśle Nary. Niestety dla glutowatego, zbyt wiele nie mógł zrobić, zrobienie awantury tutaj nie pomoże w ucieczce przed lisem, który z każdą chwilą był coraz bliżej murów twierdzy.

Osamu powoli miał dość całej tej atmosfery. Niby profesjonalny szpital, niby odpowiednio przygotowane struktury, a dowiedzieć się czegokolwiek tutaj to jakaś katorga. Lekarz zamiast zajmować się ranną, majstrował coś przy już zmarłym pacjencie. Dopiero dosyć głośna uwaga Osamu spowodowała, że wrócił do dziewczyny a z jego dłoni buchnęła zielona chakra, która zaczęła regenerować jej rany. W trakcie leczenia rzucił on opryskliwe spojrzenia na reprezentanta pustyni, niczym szczur, którego przegoniono ze śmietniska. Nawet zasyczał pod nosem, choć przez ten jego dziub nie było to najlepiej słyszalne. Niestety, nikt nie mógł odpowiedzieć na jego pytanie, gdyż sanitariusz, tak jak powiedział, wyszedł załatwić im transport.

Mijikuma oraz Minoru weszli głębiej do przestrzeni medycznej, mijając przy okazji wychodzących Osamu oraz Takashiego. Minoru był zdruzgotany, czuł jak jest roztrzęsiony a jego ręce drżą ze strachu. To co się dzieje na polu bitwy, te wielkie siły, które tam się mierzą. To jest nieludzkie, na pewno dobrze się to nie skończy. Lekarz wskazał im dwa wolne łóżka, naprzeciwko tego na którym leżała jego aktualna pacjentka - młoda dziewczyna o charakterystycznych dla pustyni rysach twarzy.

- Skończę tylko z nią i już się za was biorę. Momencik. Napijcie się w tym czasie naparu, pomoże wam zregenerować siły. - wskazał ręką na stjące na prowizorycznym biurku gliniane naczynie nad palnikiem, oraz stojące obok niewielkie czarki. Zapach nie zachęcał do picia, ale musiało to oznaczać, że to jest dobre lekarstwo.

- Dziewczyna musi tu chwilę u mnie zostać. - rzucił na odchodne Osamu i Takashiemu, którzy właśnie wychodzili. Wpadli wprost na sanitariusza, który biegł w ich kierunku. Kiedy ich dostrzegł, zatrzymał się i gdy tylko wziął ze dwa wdechy, rozpoczął przekazywanie informacji.

- Proszę za mną. Jeden z shinobi z grupy szturmowej będzie ruszał w stronę pola bitwy. Wasz dowódca nakazał wsparcie niebieskiego Kota, wszyscy członkowie grupy szturmowej, którzy są zdolni do walki, mają się tam udać. - wskazał ręką na horyzont, skąd dochodziły odgłosy szarpiących się demonów. Te przy każdym ruchu przewalały tony ziemii, co na pewno nie pozostawało niezauważone. Sanitariusz podprowadził ich do tylnego wejścia, gdzie na placu przed szpitalem stał wysoki, dobrze zbudowany mężczyzna około trzydziestki. miał długie, czerwone włosy związane w kok a na sobie lekką zbroję i wiszący przy pasie miecz. Panowie rozpoznali go, był jednym z członków grupy szturmowej, razem ruszali w stronę polany z demonami, choć tam już w chaosie bitwy zniknął im z oczu.

- Jestem Koseki Hisui. Słyszałem, że razem ruszamy na pole bitwy. - uścisnął każdemu z nich dłoń, a następnie złożył serię pieczęci. Po chwili, tuż obok niego pojawił się długi smok wykonany z Ciemnoniebieskiego kryształu. Wskazał on dłonią aby wsiedli wraz z nim, a on sam stanął na jego głowie, skąd zapewne będzie kierował ich lotem.

Dokumaru dosyć szybko skończył z dziewczyną i wrócił do ciała leżącego na jednym z łóżek. Panowie zapewne byli zajęci rozmową, bądź też piciem tego smakowitego naparu, która w cale smakowity nie był, jednakże po chwili spostrzegli, że coś jest nie tak. Doktorek zdecydowanie spędzał tam zbyt wiele czasu. Dopiero po chwili podszedł do nich i zaczął oglądać ich rany. Najpierw Minoru, potem Mijikumę.

- Co wam się dokładnie stało. Wróg ma jakieś niebezpieczne umiejętności, których powinienem być świadomy? - Zadał pytanie, przy okazji rozpoczynając wstępną diagnozę obu panów. - Braliście już pigułki żywnościowe? Chcecie wracać do walki, czy już się nawalczyliście i chcecie przeczekać do końca? - jego głos był zimny, niczym wymawiany przez robota, bez emocji.

Ryuujin oraz jego towarzysz ruszyli w stronę twierdzy. Mieli do pokonania kawałek, na szczęście ptaki Gazo byłī dosyć szybkie. Jedyne na co trzeba było uważać, to latające w koło techniki i broń, która była miotana przez obie strony. Istny chaos nad którym chyba nikt już nie panował. Każdy tylko walczył o życie swoje, oraz swoich towarzyszy. Kuroichi leciał tak szybko jak tylko mógł, w pewnej chwili, na sekundę jego twarz spoważniała, tak jakby coś go zaczepiło. Trwało to sekundę, może dwie, po czym uśmiechnął się.

- Rozmawiałem z kimś z klanu Yamanaka, wiedzą, że lecimy. Wpuszczą nas od razu do szpitala. - jak powiedział, tak też się stało. Bez problemu przelecieli nad walczącymi i mogli wylądować na placu za szpitalem, gdzie na początku bitwy mieli zbiórkę. Tam Kuroichi pozostał, a Ryuujin został przejęty przez jednego z sanitariuszy, który po przeprowadzeni szybkiej diagnozy i potwierdzeniu przynależności do elitarnego oddziału, poprowadził go do jednej z sekcji medycznych, gdzie miał czekać na niego lekarz.

Oględziny Minoru oraz Mijikumy zostały przerwane przez wejście Ryuujina. Został on wprowadzony przez jednego z sanitariuszy, który wskazał mu wolne łóżko, a następnie podszedł do Dokumaru.

- Dokumaru-san, priorytetowy pacjent, z grupy szturmowej. Proszę pozostawić aktualnie leczonych pacjentów i skupić się tym elitarnym wojowniku. - sanitariusz wręcz specjalnie akcentował niektóre słowa, chcąc w ten sposób przekonać Duet Mi, że niestety, muszą poczekać. Dokumaru westchnął, spojrzał na swoich pacjentów i podszedł do Ryuujina.

- Przepraszam Panowie, takie zasady. Proszę chwilę poczekać i dopić napar. - rzucił im na odchodne, a następnie rozpoczął oględziny Ryuujina. - Proszę mi powiedzieć, co się dokładnie stało i na co mam zwrócić szczególną uwagę. - zaczął on oglądać rany, przy okazji wysłuchując tego, co ma Ryuujin do powiedzenia.


Kjudini kontynuował swoją walkę. Nie był w najlepszej sytuacji, gdyż to lis górował nad nim, przeważając swoją siłą. Jednakże Kjudasz miało coś, czego wielu bohaterów pożądało - był kurwasprytny. Dlatego też postanowił wykonać ruch niczym z treningu Taijutsu i najpierw wcisnąć swój ogonek do pyska lisa, a następnie wykonać rzut. Lis nie spodziewał się takiego zajścia, dzięki czemu nasz bohater dosyć brawurowo oswobodził się z kleszczy przeciwnika, przy okazji rzucając nim kilkadziesiąt metrów do tyłu. Była to okazja do wyprowadzenia kontrataku. Kyoushi zaczął kumulować chakrę w swoich ustach, szykując potężną bijudamę, jednakże wtedy też poczuł, że grunt pod jego nogami się osuwa. Kiedy spojrzał w dół, dostrzegł, że stoi on w głębokiej na kilka metrów kałuży błota, która cały czas się powiększała. Musiał być to efekt techniki jednego z dzikich. Co więcej, w stronę jego głowy poleciało kilka ognistych technik. Kule nie były tak mocne, aby zaszkodzić naszemu bohaterowi, jednakże rozproszyły jego celowanie, dając lisowi chwilę na wstanie. Tylko, co mu po równych nogach, jak nasz bohater miał już prawie gotowy promień zniszczenia?

W tym całym zamieszaniu dookoła bijuu brało udział wielu wojowników, w tym Nana, która obrała sobie za cel jednego z Oni, który chciał zagrozić Kjousziemu. Posłała ona potężną ognistą kulę, która rozbiła się na głowie olbrzyma, zamieniając ją w węgielek. Martwy demon runął na ziemię a po chwili rozmył się w powietrzu. Niestety dla Nany, nie był to koniec jej problemów. Stała na samym środku pola bitwy, więc dosyć szybko stała się celem dzikich, Początkowo szło jej dobrze, pokonała ona bez problemu kilka płotek, zwyczajnych, szeregowych żołnierzy - jednakże po chwili znalazł się ktoś, kto rzucił jej wyzwanie. Wysoki, lekko umięśniony mężczyzna o długich, prostych czarnych włosach i lekkiej grzywce opadającej na oko. Cięciem ogromnego miecza ściął on właśnie głowę jednemu z żołnierzy Uchiha, po czym przeniósł wzrok na Nanę. Ich spojrzenia się spotkały, co jasno oznaczało, że w tym tłumie los wybrał ich sobie na przeciwników. Mężczyzna uśmiechnął się i zarzucił swój wielki miecz na ramię, po czym rozpoczął bieg w stronę dziewczyny. Miał do niej kilkanaście metrów, po drodze ściął mieczem jednego nic nie znaczącego obrońcę Sogen, także odrywając głowę od reszty ciała. Zbliżał się z każdą chwilą, choć w tym zamieszaniu i toczących się dookoła walkach nie trudno mu będzie uciec. Tylko, czy Nana tego chciała? A może była gotowa odbyć pojedynek z kimś, który już pozbawił życia kilku jej towarzyszy.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi
Uchiha Hokori - Obrazek
Dziadek
Dokumaru - Obrazek
Ślimak
Koseki Hisui

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Kyoushi :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Nana]

Był to jeden z tych momentów na polu bitwy, gdzie chaos brał górę. Każdy walczył dla siebie, o własne przetrwanie. Nie liczyli się ani wrogowie ani sojusznicy. Tylko lawirowanie wokół chaosu. Walka o życie. Nie myślała za wiele koncentrując się na nużącej walce. Jeden przeciwnik za drugim. Cios za ciosem i unik za unikiem. Nie wiedziała jak długo trwała walka. Ilu przeciwników pokonała i ilu towarzyszy wciąż walczyło wokół. Jeden nieprzemyślany ruch mógł być powodem do upadku, a ona nie zamierzała się poddawać.

I właśnie wtedy zblokowała z nim spojrzenie. Był to zaledwie ułamek sekundy. Ten, przez którego świat się zatrzymał. Ten, który miał odmienić jej los. Może miał go ukrócić? Jej czerwone oczy rozbłysły. 1, 2 sekundy później odwzajemniła uśmiech, bo podobno wojownicy w walce rozumieli się bez słów. Podobno shinobi na wysokim poziomie mogli rozmawiać tylko przez wymianę ciosów. Nie zamierzała uciekać. Nie po to dołączyła do frontu, żeby podkulić ogon i zostawić wszystkich walczących towarzyszy. Rozkaz był prosty. Pomóc walczącemu Kotowi. Ułatwić Kiyoshiemu zadanie. A jednak czy tylko to było właśnie jej celem?

Rzucił jej wyzwanie.
A ona je przyjęła.

- Próbujesz się popisać, wojowniku? - Rzuciła wciąż trochę rozbawiona, widząc jak ścinał kolejnych przeciwników torując sobie do niej drogę. Może chciała go zająć rozmową, może poznać lepiej. Czy patrzyła teraz w oczy własnej śmierci? Wyciągnęła dwa shurikeny rzucając je z jednej ręki tak, aby znaleźć odpowiedni kąt między walczącymi i trafić dokładnie w swojego nowego przeciwnika. Próbowała celować w ramię, którym władał mieczem. Chciała go spowolnić. W tym samym czasie, gdy ich spojrzenia ponownie się zblokowały. A może patrzyli na siebie cały czas? Spróbowała rzucić na niego genjutsu, bo to właśnie karmazynowe tęczówki sharingana dawały Uchiha przewagę. Biegła w bok próbując utrzymać stałą odległość na wypadek, gdyby jej ataki nie zadziałały. Cały czas stąpała ostrożnie, uważała na walczących wokół gotowa do uniku lub ataku, gdyby ktoś jej przeszkodził.

Przyjęcie wyzwania.
Rzucenie dwóch shurikenów próbując trafić w ramię przeciwnika i utrudnić mu posługiwanie się mieczem.
Próba rzucenia genjutsu.
Bieg w bok i utrzymywanie tej samej odległości na wypadek gdyby się nie udało.
Gotowość na unik lub atak.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Niebiesko płomienny wojownik, który w stylu judo wyswobodził się z opresji potężnego, starszego brata lis, wywracając go wiele metrów dalej, sam jednak nie miał najprostszej sytuacji. Nie tylko lis był jego przeciwnikiem, ale i cały świat dzikich, który chciał przeciwstawić się staremu ładowi. Ten pojedynek miał rozstrzygnąć tę walkę raz a dobrze. Jak dobrze przytoczył narrator, ten kurwa spryt wyjaśnił gdzie jest Białowłosy na mapie potężnych shinobi. Mógł być w dupie, a i tak wyszedł na swoje.
Kumulował wciąż chakre w ustach, jednak dzicy wciąż go chcieli zdekoncentrować. Pociski ogniste, przed którymi zasłonił się łapa, próbowały to zrobić dość skutecznie, jednak Matatabi wraz z Kjudinim nie mogli się poddawać. Będąc w bagnie po kolana jednak się nie łamał. Przecież bagno to był jego żywioł, w którym babrał się jak nikt inny. Nie próbował się dekoncentrować, bo to nie był najważniejszy punkt co będzie za chwile - ważniejsze było, że to mogła być ostatnia szansa na wystrzelenie pocisku, który był już w trakcie kumulacji, więc wcale te nie przerywał, a promień, który miał za chwile wystrzelić z jego pyska wciąż celował w lisa - to musiała być ta chwila…

Skrót

1. Niewytracenie się z równowagi bzdurami, kontynuowanie koncentracji chakry i jeśli to możliwe, wystrzał promienia w lisa

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

W innych okolicznościach może znalazłbym jakiś powód żeby się przyczepić, pomarudzić, ponarzekać na to że jestem prowadzony za rączkę jak jakieś małe nieporadne dziecko ale w obecnej chwili głupoty nie były mi w głowie. Jak najszybciej musiałem znaleźć się na polu bitwy w możliwie najlepszej kondycji.
- Dziękuję, jak widać gołym okiem w dużym stopniu moja skóra została bardzo mocno podrażniona kwasem, ponadto prawa ręka i noga ucierpiała w walce z wężami wroga. Podejrzewam, że gady mogły mnie zatruć jednak na razie nie było objawów. - przedstawiłem obrażenia jakie poniosłem oraz moje własne domysły - Potrzebuję pomocy by jak najszybciej wrócić na pole walki. Oddaje się w pańskie ręce.
Po tych słowach wykonywałem uważnie polecenia medyka starając się zachowywać spokój jednak wizja tego co się działo na polu walki pod moją nieobecność mnie przerażała. Sam fakt walki u boku Kjosza z najeźdźcą dał mi do zrozumienia, że wróg mógł mieć lepiej przemyślaną strategię niż założyłem. Z początku atakowali nas płotkami i nieco silniejszym mięsem armatnim stawiając na ilość, a im głębiej w las. Im dłużej się wykrwawiamy i męczymy tym silniejsze jednostki posłał... tamten dziad... Cholera... Zacisnąłem zęby na wspomnienie tego uczucia które mnie przeszyło na jego widok.
Jeśli medyk mnie uleczy to też bez chwili zwłoki kieruję się do swojego przewoźnika i choć może nie z zapałem jak na początku bitwy to jednak zdecydowanie wskakuję na ptaka i szykuję się do rozpoczęcia ostatniego zrywu. Tu już nie będzie czasu na powrót na leczenie. Dlatego musiałem być w pełni sił.

  Ukryty tekst

[Osamu]

Osamu w końcu otrzymał to co chciał od samego początku. Instrukcje od Takeru oraz cholerny środek transportu. Nawet ten doktorek wziął się do roboty i zajął się Miuro bez zbędnego ociągania się. Chłopak nieco rozczarował się informacją, że Dohito musi tutaj zostać ale cóż... Życie Unijczyka było ważniejsze niż głupkowate bohaterstwo. Kiedy tylko został poinformowany, że ktoś ze Szturmowej będzie wracał na pole bitwy niemal podskoczył ze szczęścia. Widział wcześniej tego faceta ale nie miał okazji z Nim porozmawiać. Cóż... Władował się na stworzony przez czerwonowłosego i postanowił nie mówić za wiele skoro Takashi woli zgrywać głupka niż wytłumaczyć mu to całe zamieszanie ze swoją osobą. Kiedy wzbiją się w powietrze jednak odezwie się chcąc przedstawić swój plan. -Bliżej pola walki gdybyśmy znaleźli nieco miejsca to chciałbym żebyś Nas na chwilę posadził. Wyślę swoje ziemne klony żeby wsparły walczących kilkoma technikami kiedy My będziemy gotować piekło z powietrza. I jeśli zgodzą się z Nim to podczas krótkiego lądowania postanowi stworzyć ziemne kopie, które będą miały się zbliżyć niezauważenie jak najbliżej się da, a później? Zobaczymy...


Tldr

Nic bo pościk krótki bo już padam na ryj

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Minoru]

---

Powiedzieć, że Minoru był niespokojny, to jak powiedzieć że podczas deszczu jest mokro. Co chwilę, ukradkiem, spoglądał w kierunku Takashiego, a jeszcze częściej jego dłonie wędrowały w kierunku skroni, masując je chcąc uśmierzyć pulsujący ból. Z letargu wybił go głos Mijikumy, który wyraźnie zatroskany stanem Minoru, próbował zrozumieć co się dzieje.
– Pojawiły się dwa źródła chakry. Są… nie wiem jak to opisać. Można je opisać jako ogromne, lecz lepiej sytuację oddawałoby określenie, że czuje się jakby nad moją głową wisiał ocean, który lada chwilę runie. Żaden shinobi nie mógłby osiągnąć samodzielnie takiego poziomu. Jeśli miałbym zgadywać… Legendy mogą okazać się prawdą. - Starał się nakreślić sytuację najlepiej jak umiał. Tylko, że on sam nie wiedział za wiele. A to co wiedział zdawało mu się niemożliwe. Tylko, że była jeszcze druga część pytania. Ta dotycząca młodego chłopaka, który za wszelką cenę chciał się wydostać i wrócić do swoich.
– Tylko, że tamte dwa źródła zdają się być odleglejszym problemem. - Ściszył swój głos do takiego stopnia, by usłyszał go jedynie stojący przy nim Mijikuma. I miał jeszcze dorzucić kolejną informację, gdy pojawił się przy nich lekarz. Podejrzany typ, który wskazał im gdzie mogą posadzić swoje dupska oraz zaproponował jakiegoś rodzaju napar, który miał pomóc im zregenerować siły. Rakurai grzecznie podziękował za zwrócenie uwagi na ich dwójkę i sięgnął po gliniane naczynie i podsunął je sobie pod nos wąchając zawartość. Poczuł jak żołądek wywraca mu się na drugą stronę. Ale, skoro miało mu pomóc w regeneracji, to pociągnął łyk. Będzie potrzebował każdej kropli chakry.
– Ten koleś na którego wpadłem… coś jest z nim nie tak. Jego chakra jakby składała się z dwóch różnych źródeł. A to drugie źródło jest cholernie niestabilne. Jak dla mnie, jeśli chce on wyjść, to niech znika jak najszybciej. - Dokończył swą myśl, tym samym przyciszonym głosem spiskowca. Jednocześnie wodził swoim wzrokiem po szpitalu, co jakiś czas spoglądając w kierunku Takashiego i Osamu, jakby chciał się upewnić, że tamten zaraz nie zacznie strzelać ogniem na prawo i lewo. A jednak jego uwaga zatrzymała się również na medyku, który co prawda zajmował się kobietą, która miała być priorytetem, lecz równie szybko przeniósł się do jednego z martwych ciał. Zirytowało to potwornie Rakuraia, który nie chciał spędzić w tym miejscu więcej czasu niż musiał. Na całe szczęście, zamaskowany przypomniał sobie o nich i wrócił.
– Spalono mnie kilkukrotnie i dostałem futonem. Przeciwnicy dysponują umiejętnościami, jakich dotąd nie widzieliśmy po tej stronie muru. Widziałem osobników potrafiących dzielić się na dwie osobne istoty. Był także dzikus który zdawał się manipulować swym ciałem w taki sposób, by przypominało ono węże. Ostatnim dziwadłem był jegomość potrafiący formować swoją chakrę w fizyczne kształty… - Podzielił się z medykiem tym co jego mózg potrafił zinterpretować w jakikolwiek sposób. Nie było tego wiele, ale kto mógł wiedzieć coś więcej?
– Jestem już po dwóch pigułkach. Jeszcze jedna i moje ciało padnie z wyczerpania. Proszę zaleczyć moje rany na tyle na ile jest to możliwe w krótkim czasie i zabieram się pomóc naszym. - Uciął temat, chcąc by zamaskowany przeszedł do leczenia jak najszybciej. Nie spodobało mu się pytanie dotyczące tego, czy chcą wracać na mury. Oczywiście, że nie chcieli. Ale jeszcze bardziej nie do pomyślenia było dla Minoru to, że miałby zostawić tam samych swoich towarzyszy. Że mógłby zostawić tam Kitashiego! I wtedy do skrzydła szpitalnego wpadł ktoś jak bomba i zaczął wykrzykiwać od samego progu, że przyprowadził jakąś szychę. Minoru bezwiednie skierował swój wzrok w tamtym kierunku i dostrzegł on prawdziwego olbrzyma. Chłop wysoki, umięśniony, biła od niego jakaś przedziwna dzikość, która miała nawet odzwierciedlenie w jego sygnaturze chakry. Czy rzeczywiście był on elitarnym wojownikiem? Tego Minoru nie wiedział. Wiedział jednak, że został pozbawiony pomocy medycznej, co wzburzyło go niesamowicie. Pociągnął więc większy łyk naparu, by ukoić choć odrobinę swe nerwy.
– Jak tak dalej pójdzie, to wrócę na mur z tymi samymi ranami, z którymi przybyłem. - Burknął do Mijikumy odstawiając naczynie z naparem na jeden z pobliskich stolików. Wstał ze swego miejsca starając się opanować drżenie ciała. Pierwszy szok zdawał się minąć. Wciąż jednak bolała go głowa. Musiał się czymś zająć by nie myśleć o tym wszystkim. Udał się zatem w kierunku ciała, przy którym kręcił się medyk. Wiodło go tam zaciekawienie, co też takiego ważnego było w tym ciele, że tamten mężczyzna przerywał swą pracę by tylko móc położyć na nim swoje łapska.

1. Minoru świruje dalej i informuje Miji o dwóch chakrach bijuu i tym, że Takashi jest tykającą bombą.
2. Psioczy na medyka, że ten olewa ich.
3. Gdy nadarzy się okazja idzie na oględziny ciała.

Użyte przedmioty

  Ukryty tekst

Użyta umiejętność

  Ukryty tekst

Użyta technika

chakra

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- 2 Torby umieszczone na plecach, przy pasie
- Katana przypasana do pasa (wprawiony w rękojeść kamon rodziny Rakurai)
- Katana ze stali kantaiskiej umieszczona zaraz obok pierwszej katany
- Medalion ze znakiem klanowym Yamanaka na szyi
- Kamizelka Shinobi
- Na czole ochraniacz na czoło z wygrawerowanym symbolem "Zjednoczonych sił Sogen"

  Ukryty tekst

[Takashi]

Całe szczęście bohaterom udało się znaleźć środek transportu, który pozwolił im przedostać się w samo centrum pola bitwy, do miejsca, w którym Kyoushi rozprawiał się z wrogim jinchūrikim. Wszystko za sprawą sanitariusza, na którego się natknęli, pokierował on ich do członka grupy szturmowej, z którym dwójka wcześniej walczyła ramię w ramię, najwidoczniej ich ponowne spotkanie było gdzieś tam zapisane w gwiazdach. Członek klanu Kōseki miał pomóc im w pokonaniu dużej odległości i w powrocie do wywiązywania się z ich obowiązku, mowa rzecz jasna o stawianiu swojego życia na szali w walce z nieprzyjacielem. Niestety, Miuro nie mogła im towarzyszyć, rany i zmęczenie uniemożliwiły jej dalsze działanie, a ponieważ jej stan nie był krytyczny, leczenie mogło poczekać, byli bardziej wymagający pacjenci. W związku z tym Osamu oraz Takashi zdecydowali się, że ponownie rozdzielą drużynę i jako dwuosobowy zespół ruszą dalej.
Rokubi, swoją drogą, zupełnie przestał się odzywać, jego obecność rozpłynęła się w powietrzu, a cała złość ulotniła się. Taka sytuacja zdarzała się już wcześniej i nie było w tym niczego złego, działo się to w pewnym stopniu na korzyść młodego Nary. Bohater chciał przyczynić się do zwycięstwa i zrobić cokolwiek, by wspomóc swojego towarzysza po fachu, który toczył jedną z najważniejszych bitew. On nie był tak wyszkolony, nie potrafił jeszcze w pełni korzystać z mocy bijū, ale nie zamierzał odpuszczać. Dlatego właśnie, pomimo braku chakry i lekkiego wycieńczenia wskoczył na kryształowego smoka i kontynuował swoją misję.
Gdy tylko znaleźli się w miejscu, gdzie rozgrywała się prawdziwa jatka, zorientował się, że niebieski kot wpadł w tarapaty. Wyglądało to tak, jakby radził sobie ze znacznie potężniejszym od siebie wrogiem, jednakże otaczały go małe płotki, które nieco mu przeszkadzały. Takashi od razu zaczął składać pieczęci, dzięki którym wypluć mógł z ust pokaźny strumień wody, miał od osłonić wielkiego Nibiego od działania ognistych technik, nawet na chwilę, a może na dłużej. Na razie nie korzystał z chakry swojego demca, chciał zachować to na później.

tldr

Zdecydowanie się na działanie razem z Osamu i kryształowym gostkiem. Wspieranie Kjudasza na dystans za pomocą wodnego strumienia, który ma go chronić przed ognistymi kulkami wrogów.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Mijikuma]

Pospiesznie obserwując otoczenie i ludzi wokół mnie, nabierałem ewidentnego podejrzenia, że coś się tutaj dzieje i ewidentnie tylko ja nie mam pojęcia jaka jest stawka gry, w której nie biorę udziału. Na szczęście mojej ciekawości, Minoru nie zatrzymał tych tajemnic dla siebie, tylko postanowił je mi wyznać. Jak miło z jego strony!
Wysłuchawszy go, wcale nie poczułem się lepiej, powiedziałbym wręcz, że chyba wolałem żyć bez świadomości o tym, że najprawdopodobniej na polu bitwy pojawiły się monstra, które na ustach prostaczków zwykle jawiły się jako bajka dla dzieci i zwykła fikcja, aniżeli fakt.
Szept Minoru nieco wybił mnie z rytmu przyswajania tych wszystkich informacji, nie sądziłem, że będąc na etapie „jestem ranny, wracam do gry dopiero po uzupełnieniu paska zdrowia” wciąż dojdą do mnie jakieś „problemy”. Jasne, na wojnie nie powinno się czuć bezpiecznym nawet przez sekundę, a jednak kiedy faktycznie się tak dzieje, a nie tylko mówi w mądrych, wojennych sloganach myśli tych, to jednak odczuwa się to inaczej i potrafi się człowiek zdziwić. Nie przyszło mi jednak szybko poznać istoty tego problemu, bo odebrał nas lekarz, którego doskonale kojarzyłem z misji przygotowawczej do wojny – to do niego celowałem z łuku, karząc mu się wylegitymować w lesie. Kto by pomyślał, że role obrócą się do tego stopnia, że teraz to on będzie leczyć mnie, kiedy jeszcze nie tak dawny czas temu dzieliła go jedna moja decyzja od życia lub śmierci. Idąc za przykładem Minoru, również upiłem łyk naparu, mimowolnie ignorując jego paskudny swąd. Lekarstwa nigdy nie miały być dobre.
- Jak to ma dwa źródła? – Pytam głupio, czując w sekundę ewidentną przepaść w skali doświadczenia jaką miał on, a jaką ja. Nie miałem żadnego sensownego pomysłu jak można mieć dwa różne źródła chakry. Że wewnątrz siebie? Niby jak? Biegle zrozumiałem, że mimo mojej niewiedzy, nie chcę mieć tego typka obok siebie. Wolę chyba jak najszybciej dać się poskładać i wrócić na mur, tam jakoś wszystko do tej pory bywało dla mnie dużo bardziej zrozumiałe.
- U mnie nieco lepiej, przebito mnie powietrznymi atakami o niesamowitej szybkości i jestem trochę posiniaczony, dość mocno mnie popchnięto na ścianę, mogę mieć jakieś połamane żebra. Waliłem tylko skrzepniętą krew z pigułek, żeby zniwelować uczucie traconej krwi. Żyć żyję, ale fajniej byłoby jak najszybciej żyć i odbierać te życia na górze, żeby to nasi nie musieli. – Dodałem bez namysłu, czując coraz to głębszą frustrację faktem, że muszę tu bezczynnie czekać, tym samym odpowiadając na pytanie czy chcę jeszcze walczyć. Chcę, ale to przede wszystkim jak najszybciej stąd wyjść, nienawidzę czekania. Tym bardziej po tych tajemniczych słowach o problemie związanym z jednym z nas. Wolałbym tu nie być gdyby ten „problem” miałby eskalować na wyższy poziom, na murze nie będę tego bezpośrednim świadkiem, ktoś mi streści problem i będzie dobrze. A tak to musiałbym sam się pewnie nim w pośredni sposób zająć, a wolałbym nie, skoro nawet go nie rozumiem.

- Miji siedzi i pije napar, opowiadając o swoich dolegliwościach.

  Ukryty tekst