Bramy miasta

[Akihiko Maji]

Nie wtrącanie się w nie swoje sprawy było też bezpieczniejsze. Lepiej nie popadać w konflikt z rodzinną wioską, szczególnie gdy żyją w niej dwa bardzo silne klany, z czego jeden włada piachem... którego na pustyni jest całkiem sporo. No ale kwestia straży na bok, bo opuścił już tą bramę i ruszył dalej. Podróż była całkiem znośna jak na standardy tego regionu. Jak urodziłeś się na pustyni to raczej nie narzekałeś na konieczność łażenia po wydmach. Tak czy siak, chłopak wędrował dalej, dobrze wiedząc gdzie ma iść. Przeciął trakt, który prowadził do bramy głównej i ruszył dalej. Ludzi było tu zdecydowanie więcej niż przy poprzedniej, a niezbyt chciał im przeszkadzać, dlatego przecisnął się w miarę szybko i ruszył dalej. Następnym przystankiem była brama wschodnia, gdzie strażnicy byli zdecydowanie bardziej czujni niż ci przy zachodniej. Z wyglądu identycznie, ale broniący jej ludzie zdecydowanie różnili się podejściem. No cóż, jemu na szczęście udało się uniknąć przeszukania i mógł chyba ruszać dalej, na poszukiwania oazy. MIał tylko nadzieję, że pogoda się nie popsuje. Jak wszystko pójdzie dobrze, to może nawet zdąży jeszcze wziąć jakąś misję tego samego dnia? No cóż, wszystko przed nim...

[Satoshi]

---

Poprzednia lokacja

---

Gdy tylko Satoshi zorientował się w sytuacji popchnął lekko dziewczynę sugerując natychmiastowy odwrót. Ruszył najszybciej jak tylko mógł (biorąc pod uwagę towarzystwo w jakim się znajduje). Zmierzał w kierunku krętych uliczek, licząc na to, że zgubi w ten sposób pościg. Na jego twarzy malowało się skupienie, za wszelką cenę musiał teraz wymyślić jakiś plan awaryjny.
-To ktoś ważny? Wolałbym teraz nie być rozpoznanym i mieć z tego powodu kłopotów, ale słowo się rzekło. W wąskie uliczki. Jazda! Satoshi wychrypiał na tyle głośno, by być usłyszanym tylko przez dziewczynę. Nie widząc specjalnie innego wyjścia, zaczął formować chakrę.

Jeśli tylko udało się zniknąć w uliczkach na tyle by mieć kilka wolnych chwil, Satoshi zebrał piasek z okolicy i uformował z niego coś na kształt chmury, natychmiast na niego wskakując.

  Ukryty tekst

-Wskakuj i mocno się trzymaj. Najlepiej usiądź lub przykucnij - rzucił shinobi, a gdy dziewczyna wykonała polecenie wzbił się nad budynki, a jednak na tyle nisko by trudno go było dostrzec z poziomu ulicy. Planował przelecieć w taki sposób, by trudno go było ścigającemu odnaleźć, a jednoczenie kierował się w stronę bramy.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Uciekinierka"
Dla: Satoshi
Misja rangi D
11/15 Mężczyzna był coraz bliżej i ciągle przyśpieszał, jednak Satoshi nie zamierzał na niego czekać. Popchnął dziewczynę, która natychmiast zrozumiała sygnał do ucieczki. Nie najlepiej biegała, ale determinacja dodawała jej sił. Zrobili kilka gwałtownych zwodów i zaraz znaleźli się w wąskich uliczkach pobliskich zabudowań. W drodze dziewczyna spróbowała odpowiedzieć na pytanie:
-To... Uff... mój... Puff... narzeczony – wydyszała, potykając się w biegu.
Na szczęście, nie musiała już dalej biec. Satoshi postanowił użyć swojej klanowej kwi, aby sprawnie uniknąć zagrożenia. Dziewczyna była lekko przestraszona, ale bez słowa wykonała polecenie i wskoczyła na, stworzoną przez mężczyznę, piaskową chmurkę. W ostatniej chwili, bowiem wściekły narzeczony już wybiegał zza zakrętu. Widząc jak chmurka się wznosi, usiłował do niej doskoczyć, ale byli już zbyt wysoko. Następnie zaczął ich gonić, a Satoshi zobaczyła, że mężczyzna rzuca w nich – na szczęście, niezbyt celnie – kamieniami i innymi ulicznymi śmieciami. Potem chmurka wzbiła się nad budynki, pozostawiając za sobą jedynie wściekłe wycie:
-Tak, uciekaj! Uciekaj ty dziewko – krzyczał ciskając kamieniami w powietrze, chociaż nie miał już najmniejszych szans na trawienie. - Uciekaj do tego swojego...
Satoshi mógł skojarzyć teraz jeden z głosów, które biegały przed jego domem, ale chyba nie miało to już większego znaczenia. Dziewczyna siedziała skulona z niewyraźną twarzą, jakby miała wyrzuty sumienia. To już jednak bez znaczenia:
-Proszę, zawieź mnie do oazy – powiedziała odwracając wzrok i wskazując kępę palm majaczących na horyzoncie, nie tak daleko od bram wioski.

Dziewczyna

starsza kobieta
młody mężczyzna

z/t -> Oaza w pobliżu wioski (jeśli spełnisz prośbę ; ))

[Nana]

• Misja D
  post 7
  Satoshi

Satoshi skoczył jeszcze po swoje rzeczy i w czwórkę ruszyli powoli w stronę bram wioski. Piesek niechętnie dał się zapiąć i nie przysparzał im więcej kłopotów. No może oprócz szczekania na innych ludzi, inne psy, inne zwierzęta, rzeczy martwe, domy i powietrze. Tak to był posłuszny. Z początku bliźniaki milczały, chyba trochę przestraszone z każdym krokiem jednak stawały się śmielsze.
- Jestem Kai, a ty? - Zapytał jeden szarpiąc trochę rękę Satoshiego.
- A ja Mai. Po co Ci ten duży plecak? - Wypalił drugi też szarpiąc go trochę za rękę, widocznie nie chciał być gorszy od brata. - Mój tata też jest ninja - dodał po chwili ewidentnie dumny.
Na szczęście drogi zostało im już niewiele, bo inaczej biedny Sabaku zostałby bez obydwu rąk. I uszu, Sushi znów zaczęła szczekać na piasek, którego było tutaj raczej dużo.

kolor - Kai
kolor - Mai

[Satoshi]

Satoshi, jak zostało już wczesniej wspomniane, za dziećmi nie przepadał. Teraz dowiedział się, że jest coś, czego nie lubi nawet bardziej. Niewychowane psy, głośno ujadające na wszystko, poczynając od piasku, a kończąc na świecącym słońcu. Zaczynał podejrzewać, że im zwierze mniejsze, tym głupsze, a co za tym idzie, bardziej irytujące. W dzieciństwie miał psa, łatwo uczył się sztuczek i w sumie to całkiem dobrze pilnował żywego inwentarza. Ten osobnik tutaj natomiast, najpierw by wszystko zagryzł, zaciągnął do mieszkania, a później czekał na nagrodę. Ehh, pieskie życie doukou. Wtedy właśnie odezwały się dzieci, widocznie trochę już się oswoiły z shinobi.
-Ja jestem Sabaku no Satoshi, to nie plecak, tylko gurda. Jest wypełniona piaskiem, którym mogę manipulować wedle własnej potrzeby. Taka jest umiejętność mojego klanu. Jak będziecie grzeczne, to wam to zademonstruję, co wy na to? - słysząc natomiast, jak dzieciak chwali się ojcem, Satoshi postanowił zrobić dobry uczynek, dodał więc: - O widzisz, powinniście być z taty bardzo dumni. Pracuje ciężko, by wszyscy w osadzie byli bezpieczni. - jak tak dalej pójdzie, Sabaku zrezygnuje z życia skinobi, zostając płatną niańką.

[Nana]

• Misja D
  post 9
  Satoshi

W końcu dotarli na miejscem trochę za bramą wioski. Oprócz piasku, słońca i kilku większych skał nie było tutaj praktycznie nic. Chłopcy spojrzeli po sobie i od razu puścili ręce Satoshiego biegnąc pędem w stronę większej skały. Schowali się w jej cieniu. Piesek też rwał się w tamtą stronę.
- Po co Ci piasek w plecaku skoro jest go tutaj tak dużo? - Spytał Mai nie przejęty uwagą, że to nie plecak tylko gurda. Widocznie było mu to obojętne.
- Właśnie - Kai przytaknął bratu - nasz tata ma shurikeny a ty? - Pytali go bez końca i chyba nie zamierzali się poddawać. Kiedy Satoshi wspomniał o bezpieczeństwu wioski chłopcy spojrzeli po sobie kipiąc dumą. Spoglądali na niego oczami pełnymi nadziei, że coś im pokaże. Coś innego, nowego.
- Sushi nie lubi słońca - powiedział jeden pokazując palcem na psa
- Ona w ogóle mało co lubi - zgodził się drugi.

kolor - Kai
kolor - Mai

[Satoshi]

Satoshi widząc, że dzieci schowały się w cieniu, również się tam udał. Do słońca już zdążył się przez te wszystkie lata przyzwyczaić, ale faktycznie niegłupim pomysłem było przywiązanie psa gdzieś w cieniu. Na pewno nie zamierzał spuszczać go ze smyczy, jeszcze tylko brakowało mu do szczęścia przeczesywanie pustyni w poszukiwaniu szalonego psa. Uwiązał smycz, gdzie tylko się dało, a jeśli się nie dało, to przycisnął smycz jakimś większym kamieniem.
-Piasku na pustyni jest wystarczająco, to prawda, jednak ten mam zawsze przy sobie, nawet w miejscach, gdzie piachu nie ma. W domu, świątyni, na targu... Jest blisko, jeżeli potrzebuję, zawsze jest na zawołanie, nie trzeba czekać, aż przyleci z daleka. Ja również posiadam shurikeny. - tu Satoshi wyciągnął z prawej przedniej kieszeni swojej kamizelki jedną gwiazdkę, tak by udowodnić, że mówi prawdę, po czym schował je tam, skąd je wyjął. -Ale jak już wam mówiłem, moim podstawowym narzędziem jest piasek. - tu Sabaku posłał chakrę do swojej gurdy, wyciągając piasek na zewnątrz. Zaczął nim zataczać koła/ósemki i rozmaite inne kształty dookoła siebie, ot tak, by zająć czymś dzieci. Tym razem nie musiał się popisywać i wysilać jak podczas przedstawienia w sierocińcu, z resztą jego umiejętności nie pozwalały za bardzo na bardziej wytworne manipulowanie kształtem chmury piasku.
-Mogę nadawać mu dowolną formę, używać go jako broni bądź tarczy, tak, jak akurat potrzebuję - dodał Satoshi zdawkowym tonem, zachęcając do dalszych pytań. Dzieci pytające to dzieci nie uciekające, i lepiej, żeby tak pozostało.

[Nana]

• Misja D
  post 11
  Satoshi

Satoshi mądrze nie spuszczał ze smyczy małej Sushi, bo ta na pewno uciekłaby gdzie pieprz rośnie i ani razu nie obejrzałaby się za siebie. Bez większych problemów znalazł większy kamień i położył go starannie na smyczy. Piesek był mały i nie było opcji, aby mógł przesunąć kamień. W zamian za to zaczął na niego bardzo szczekać chowając się w cieniu, czyli standardowo.
Chłopcy wysłuchali go grzecznie, ale ich oczy nagle zaświeciły widząc shurikena.
- Daj potrzymać! - Zaczął jeden.
- Nie ja chcę! - Zawołał drugi.
I nim się Satoshi obejrzał zaczęli się przepychać i okładać rączkami. Krzyczeli też coś na siebie w stylu: "ty piaskowy żuku", albo "pustynna ropucho". Dopiero kiedy ich uwagę przykuł latający piasek przestali się tłuc i spojrzeli w jego stronę. Ich buźki ułożyły się w kształt litery o. Chłopcy od razu podbiegli do Satoshiego. Sięgali mu może do pępka. Mieli ręce wyciągnięte w górę i chcieli złapać piasek, jak gdyby łapali latające motyle.
Sushi niestety zaczęła jeszcze bardziej szczekać. Nie lubiła piasku, a co dopiero latającego piasku.

kolor - Kai
kolor - Mai

[Satoshi]

W tym momencie Satoshi na tyle przyzwyczaił się do ujadającego psa, że podświadomie przestał rejestrować wydawane przez niego odgłosy. Tak, wyparcie to jedna z najwspanialszych i najpotężniejszych umiejętności umysły, nie jakieśtam genjutsu. Sabaku widząc, jak dzieci zareagowały na piasek, stwierdził, że to dobry sposób na zajęcie ich czymś. Pytania nie ustawały, ale przynajmniej nie musiał jakoś wybitnie kombinować nad tym, jak zająć uwagę chłopców, by się nudzili.
-Po pierwsze, to co to za bicie się między rodzeństwem? Powinniście współpracować i się wspierać, a nie walczyć między sobą. I uwaga na piasek, naleci wam ziarenek do oczu i będą was boleć. Pooglądajcie sobie w bezpiecznej odległości. - jeszcze tego brakowało, by musiał odstawić bachorki z czerwonymi oczami i tłumaczyć się ich matce. Satoshi miał świadomość, że dziecięca uwaga bywa bardzo intensywna, ale przez to niesamowicie krótka, musiał więc wymyślić coś nowego, by utrzymać ich uwagę. Postanowił więc zademonstrować im inną technikę opartą na swoim Kekkei Genkai.
-Pokażę wam teraz inną ciekawą sztuczkę. - z tymi słowami jego piasek powrócił do gurdy, a niewielka ilość ukradkiem wleciała mu do dłoni. -Ja się teraz odwrócę, a waszym zadaniem będzie zrobienie czegoś. Nie wiem, podnieście ręce do góry albo zróbcie miny... Mimo że będę odwrócony do was tyłem, to zobaczę, co takiego zrobiliście. - co prawda Satoshi dawno nie korzystał z tej techniki, ale cóż, może znów uda mu się na chwilę zająć ciekawskie dzieci. Stworzył więc w dłoni piaskowe oko, drugą ręką zasłaniając jedno ze swoich oczu. Oko dyskretnie przelewitowało tak, by Sabaku mógł obserwować dzieci i wygrać we właśnie wymyśloną grę.

  Ukryty tekst

[Nana]

• Misja D
  post 13
  Satoshi

Satoshi mimo tego, że nie przepadał za dziećmi miał do nich rękę. Sabaku wiedział, że dzieciaki szybko się nudziły i potrzebowały ciągłych nowych wrażeń. Chłopcy byli bardzo zadowoleni, o czym świadczyły wesołe pokrzykiwania, kiedy skakali i starali się dosięgnąć piasku. Oczywiście nic sobie nie robili z przestrogi Satoshiego. Piasek w oczkach? Aj tam! Mamusia naprawi. Czasami przewracali się na ziemię, ale pustynne podłoże amortyzowało ich upadki. Na szczęście. Inaczej oni również musieliby udać się do jakiegoś medyka. Na słowa "sztuczka" chłopcy wbili swoje niebieskie oczęta w prawdziwego ninja i stali w wyczekiwaniu. Grzecznie usłuchali jego rozkazu i odwrócili się do niego plecami. Najpierw jednak poszeptali coś na ucho, widocznie musieli się naradzić kto co pokaże. Jeden skrzyżował dłonie w X, a drugi pokazał liczbę 3 na paluszkach. Dzięki swojej technice Satoshi nie miał żadnych problemów, żeby podejrzeć ich łapki.
- Jestem głodny - burknął jeden, a drugi od razu mu przytaknął. W słońcu ciężko było zauważyć, jednak od strony wioski szła w ich kierunku jakaś postać. Mama?

kolor - Kai
kolor - Mai

[Satoshi]

Och, chyba mojej warty naszedł kres - rozmarzył się shinobi i przestął podtrzymywać technikę. Czas się zbierać z powrotem do wioski, ostatecznie zawsze mogą poczekać na Aya'ę już w jego domku, to i tak pewnie będzie pierwsze miejsce, które odwiedzi kobieta po powrocie ze szpitala. Odwrócił się zatem twarzą do bliźniaków (i nieznośnego psa), ze sztucznym uśmiechem na ustach (już zaczynało go to męczyć, będzie miał zakwasy...) - Głodni mówicie? No to czas wracać, wasza mama już powinna wrócić do domu, zbieramy się - po tych słowach Satoshi podszedł do smyczy i wyciągnął ją spod kamienia. Kątem oka zauważył zbliżającą się od strony osady postać. Czyżby to sąsiadka ich szukała? Jak poprzednio, uchwycił smycz zakończoną szczekaczą swoją prawą ręką, lewą wyciągając w kierunku dzieciaków, dając tym wyraźny sygnał do powrotu. Jeżeli to faktycznie ich matka, czas jego męki będzie krótszy, jeśli nie, to wróci do domku i tam na nią poczeka. Idąc, rozmyślał, jak duży kamień musiałby spaść mu na głowę, by sam zdecydował się na założenie rodziny. Uważał to zawsze za zły pomysł, szczególnie biorąc pod uwagę swój, jakby nie było, niebezpieczny zawód.

  Ukryty tekst

[Nana]

• Misja D
  post 15
  Satoshi

Satoshi rozmarzył się o powrocie, kiedy chłopcy czekali na wynik jego sztuczki. Kiedy jednak ten nie nadszedł zaczęli się bardzo denerwować.
- Co to ma być! - Krzyknął jeden, a drugi wyglądał jak by zaraz miał zacząć płakać
- Gdzie ssstuczka! - Zawył drugi z łzami w oczach. - Kłamczuch!
Biedny Satoshi rozpętał pustynną burzę. Dzieci zaczęły obrzucać go piaskiem. Po chwili jednak przyszła mu na pomoc mama. Idąc machała w ich stronę. Jak na prawdziwą matkę przystało zapamiętała dokąd chciał zabrać chłopców, kiedy spotkali się przed jego drzwiami wejściowymi. Nie miała ze sobą bobasa, może został u medyka? Aya od razu podała małym po jedynym onigiri dla każdego i chłopcy zamilkli jedząc przysmaki. Patrzyli jednak na Satoshiego z wyrzutem. Aya w ogóle nie przejęła się ich minami, widocznie takie sceny miała na codzień.
- Dziękuję Satoshi-san - uśmiechnęła się wręczając mu jedno onigiri i kilka monet - Przepraszam za kłopot.
Potem cała gromadka zabrała się do domu, a pies nie przestawał szczekać całą drogę. Biedny dostał chrypy.

kolor - sąsiadka
kolor - Kai
kolor - Mai

Koniec misji

[Satoshi]

Satoshi w pierwszej chwili nie zrozumiał, dlaczego bliźniacy na niego patrzyli w tak nieprzyjemny sposób, dopiero ich słowa o sztuczce uświadomiły mu jego głupotę. Za bardzo się zamyślił nad rzeczami ciekawszymi. Ale, trzeba wyjść z tego z twarzą, więc postanowił towarzyszyć gromadce odprowadzając ich aż pod dom. Gdy się żegnał, odwrócił się jeszcze do chłopaków i powiedział. -Co do sztuczki, jeden z was skrzyżował swoje dłonie w X, drugi pokazał trzy palce. Do zobaczenia i słuchać się mamy. - Satoshi z uśmiechem skierował się do swojego mieszkania. Uśmiechał się, ponieważ w końcu pozbył się bachorków i mógł w spokoju zająć się swoimi sprawami.

z/T