Siedziba władzy

[Ayatsuri Juranu]

Czyli znowu. Kobiety wyższych sfer, aranżacje małżeństwa, ograniczenie wolności córek przez rodzinę, bo tak. Dla interesu, dla zyskania znaczenia przez rodzinę. Jedną rzeczą jest bycie bezczynnym i plotkowanie przed drzwiami magistratu, jak to robiły przekupy, a drugą marnowanie swojego życia będąc w swojej osobie kartą przetargową. Niby było się pożytecznym i wpływało na świat, tak w końcu działał system... Ale to było okropne. Ograniczyć komuś wybór, by zyskać pieniądze? I to nie od tak po prostu, przez jakiś zakaz, tylko wydawanie dziewczyny za mąż, docelowo zniewalając ją aż do jej śmierci. Dlaczego ci bogaci i pozornie wolni ludzie sprzedają sobie bliskich w niewolę?

Ale oczywiście to mało. Już ta kobieta miała to nieszczęście zostać wysłaną w rodzinną niewolę, coś się jeszcze jej stało, a ten przeklęty gryzipiórek nie daje jej dojść nawet do słowa. Kolejny ją ograniczał. Jak to świadczy o mężczyźnie? Oczywiście Juranu ze swoim służalczym charakterem pewnie by był dobrym kandydatem dla takich zniewolonych dam, bo by im usługiwał i mogłyby się poczuć jak księżniczki, albo nie wiadomo kto. Tyle, że on sam byłby w ich oczach robakiem, a nie partnerem. Tak więc Juranu tak rozważając o tych sprawach cieszył się, że jemu nie grozi aranżowane małżeństwo z kobietą, która pewnie potraktowałaby go jak służbę i tym samym jeszcze bardziej oddaliła jakiekolwiek ewentualne uczucie, które mogłoby ich połączyć.

"Ayatsuri Tori. Jak ja cię nienawidzę." pomyślał białowłosy. Nic dziwnego, skoro nie potrafił zamilknąć i ułatwić pracy innym. Był w tym momencie przeszkodą, nie pozwalał w pełni wsłuchać się w głos damy. Niszczył artystyczny twór, którym była ta opowieść. Tak się nie robi. Trzeba wyłuskiwać każdą informację od przedstawicielki płci pięknej, zanim ten gryzipiórek ją zabrudzi swoim nieokrzesanym jestestwem. Tyle, że informacje były coraz bardziej martwiące. Z blisko setki osób został[y cztery. To prawie 96 zabitych. To był zamach, czy katastrofa? Tu faktycznie potrzebna była ingerencja shinobi, tylko pytanie w jakiej dokładnie sprawie. Pozwolił wszystkim skończyć mówić, zanim zadał pytanie o to, co było tu kluczowe.

- Mam wyjaśnić sytuację, znaleźć ich, czy upolować? - pytanie padło, chociaż mogło wydawać się dość mroczne, biorąc pod uwagę sytuację, w jakiej się znaleźli. W każdym razie historię już znał, a teraz czas na konkrety, czyli to, co ma zrobić. Był oddany swojej wiosce, więc był gotowy zrobić to, co zapragną. Oczywiście z dozą ostrożności, żeby nie wpakować się w tarapaty...

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
9/30 Gonić, polować? Juranu wysoko cenił swe umiejętności. Może nawet za wysoko. Nie był Akoraito. Jeszcze nie. Za wysokie progi. A chciałoby się... Pogonić jakichś bandziorów... Za łby do wioski zaciągnąć... Nagrody pozbierać...
-Och, nie – zakrzyknęła kobieta kładąc dłonie na policzkach. Chciała coś powiedzieć, lecz ugryzła się w język i schyliła głowę świadoma, że kapitan lepiej wyjaśni powód wezwania chłopaka.
-Haha! - Zaśmiał się Hirohito. - Nie, synu. Za młody na to jesteś. Choć doceniam odwagę. Ha – zachichotał raz jeszcze i pogładził się po wąsie. - Za przestępcami został już wysłany inny oddział założony ze starszych i bardziej doświadczonych shinobi. Dla ciebie mamy inne zadanie...
-Będziesz ochraniał panią Kanemochi – jak zając z kapusty wyskoczył nasz Tori.
Ktoś może mu wreszcie powiedzieć, by się zamkną?! Na razie jego wtręty spotykały się jedynie z gniewnym spojrzeniem starego kapitana. Odchrząkną, mierzwił wąs i wspaniałomyślnie udał, że nic się nie stało. Jakby był przyzwyczajony. Może był...
-Echem... Tak, istotnie. Po ataku, pani Kanemochi zdołała schronić się w naszej wiosce, jednak do domu farbiarzy został jeszcze co najmniej dzień drogi przez pustynie. Wciąż nie mamy pewności, co było celem bandytów: Wieziony przez nią posag, czy ona sama? Nie wykluczone, że mogą pojawić się kolejne zamachy na życie pani Kasumi. Dlatego resztę drogi odbędzie incognito. Bez wozów, strażników i setki służby. Jedynie ona, trójka pozostałych przybocznych i... Jeśli się zgodzisz... Ty, synu – wbił orli wzrok w wątłą posturę młodzieńca. Wyglądało na to, że w niego wierzył. Kasumi też w niego wierzyła. Zatopiła go w lodowym błękicie swych smutnych oczu.
-Proszę, panie Juranu – wyszeptała składając dłonie. - Jeśli pan się nie zgodzi przydzielą mi innego strażnika, a większość Ayatsuri... - skuliła się. Nie mogła powiedzieć, co powiedzieć chciała.
Wyręczył ją kapitan.
-Spokojnie, droga pani. Nie bójmy się tego powiedzieć – pomachał uspokajająco ręką. - Nasz rod jest wyjątkowo nieżyczliwy wobec obcych. Ludzie z miasta nie lubią i nie ufają cudzoziemcom. Ci, którzy się ich nie boją, patrzą na nich jak na zwierzęta w cyrku. Bez obrazy, droga pani, ale sama pani widziała reakcje tych kobiet przed urzędem.
Przy tych słowach Kanemochi skuliła się, jak na wspomnienie jakiejś traumy. Może to była trauma? Stado starych bab chcących zobaczyć cudzoziemkę. Ta dotknie, tamta chwyci za włosy. „A to prawdziwy kolor?” „A ta skóra od zawsze taka biała?” Nie ma to jak ludzie, którzy nigdy nie wyściubili nosa poza własną osadę. Którzy nie byli nigdzie dalej niż w najbliższej wiosce i nigdy nawet nie próbowali zobaczyć reszty świata. Bo, po co?
-Byłeś za granicą, więc zakładałem, że będziesz umiał się odpowiednio zachować i nie przyniesiesz wstydu naszej osadzie. Jak widać: nie myliłem się – uśmiechną się sympatycznie. - Wygląd pani Kanemochi i jej pochodzenie nie zrobiły na Tobie wrażenia. Ha, pewnie nie takie rzeczy tam na północy widziałeś. To co? Zadanie nie będzie trudne. Bandyci raczej już nie zaatakują. Półtora dnia w jedną, półtora dnia w drugą. Zapewnione wyżywienie i nagroda na koniec, a niebezpieczeństwo praktycznie żadne. Co Ty na to, synu?
Pełne wiary oczy kapitana, i jeszcze większe oczy Kasumi. Liczyli, że Juranu przyjmie ich zlecenie. Bo, co to trudnego? Bandyci najpewniej zaatakowali ze względu na posag kobiety. Po co mieliby ich teraz niepokoić? Odprowadzi przyszłą żonę do przyszłego męża, wróci, dostanie nagrodę i tyle. Dwa, trzy dni i po wszystkim. Co miałby lepszego do roboty?
Pozostaje się zgodzić.

[Ayatsuri Juranu]

Ochrona cywila? Ze wszystkiego, co mogli mu przydzielić, przydzielają mu akurat zadanie, w których jego zdolności są najgorsze? On z jego marionetkami może wyłączyć z gry nieświadomego zagrożenia przeciwnika. Śledząc bandytów i eliminując pojedynczo byłby w stanie zrobić to i uniknąć otwartej walki, oczywiście jeśli nie mieliby jakiś specjalnych zdolności, które mogą go wykryć. Ale to on był tym spostrzegawczym, więc nie spodziewał się, że wykryliby go przed nim. Teraz będzie musiał się wysilić, żeby obronić kogoś, kto jest równie bezbronny co on sam. Może i nie był akoraito, ale po prostu nie jest to jego dziedzina, bo bycie ochroniarzem wiąże się z walką. Tropienie, czy zabójstwo - niekoniecznie. Ale cóż, można wątpić w jego umiejętności, w końcu jest tylko Doko.

- No cóż. Żadne z wymienionych nie wymagało bezpośredniej konfrontacji. - powiedział rozmyślając nad tym, jak go zbyli. Bezpośrednio konfrontacja to coś, co mogło go zgubić.

Ale mimo wszystko gotów był wykonać zadanie, do którego go wyznaczyli. Jako rycerz-żebrak w swoim postrzępionym stroju i zniszczonym płaszczu raczej nie był godny zainteresowania przez co idealnie nadawał się do podróży incognito. Jego płaszcz służył jako dywanik w błocie z mydlin. Jego ręce owinięte są szmatami. Jago nogawki są postrzępione. Kolejna szmata przykrywała dół jego twarzy. On nawet się nie zapowiadał na posiadanie sakiewki, więc nie miał zbytnio jak sprowokować napadu. Może tym lepsze to jest dla niego zadanie?

- Podejmę się tego. Jaka jest procedura, jeśli pani Kanemochi popełni samobójstwo? - pytanie wzięło się znikąd, jeśli chodzi o kontekst rozmowy, ale biorąc pod uwagę jego doświadczenia z Sogen, wolał o to zapytać. Mogło wywołać pewne zamieszanie, bo zadane było tak bez emocji, jakby samobójstwa otoczenia Juranu to codzienność. Tak, tego nauczyły go podróże. To jest to inne spojrzenie na świat. Próba wrobienia w morderstwo, samobójstwo podczas wysłania z listami, straszenie w lesie. Może w końcu dostał normalne zadanie, bez wyniszczonych ludzi w jego otoczeniu? A może nie i na miejsce ślubu dostarczy trupa.

Kwestią jest tylko, czy Kasumi się nie wystraszy iść z obszarpańcem zakładającym, że skłonna jest do zabicia się od tak. Ba! Teraz to mogło zabrzmieć jak sugestia, biorąc pod uwagę, że idzie na zaaranżowany ślub. Skoro ma mieć całe życie ograniczone, to może lepiej zrezygnować już teraz, póki jest czas? Tak jak ta biedulka w Kotei, która najpierw trafiła to zaaranżowanej rodziny, potem ją straciła, a finalnie straciła także pieniądze, godność i życie. Bywa. Juranu nie miał nic, więc nic nie straci, a jego życie niewiele jest warte w skali cywilizacji.

- To za ile ruszamy? - zapytał się, jak gdyby w ogóle nie zadał poprzedniego, mrocznego pytania. Tylko to się teraz liczyło.

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
11/30 W tym pokoju były cztery osoby. Jedną z nich był Juranu. Pozostałe trzy, od wejścia chłopaka, mówiły o jednym choć bez wzajemnego porozumienia. Przerywali sobie i się poprawiali. Jedna historia, a trzy opowieści.
Juranu miał magiczną moc. Jednym zdaniem połączył te trzy niezgodne osoby w jednej, wspólnej reakcji:
„CO?!”
Szok, odskok i niedowierzanie. Kobieta, aż się od niego odsunęła. Jak na rozkaz, wszyscy dotknęli dłońmi ust.
Nie trwało to jednak długo. Pierwsza, wspólna reakcja, szybko zaczęła się rozmywać w osobowości rozmówców. Już każdy miał swoją odpowiedź, reakcje i wątpliwości.
Kobieta przerażona przyłożyła dłoń do policzka.
-Ach, aż tak źle wyglądam? - Zmartwiła się.
Co innego mogła pomyśleć? Nie wyglądała na szczęśliwą, ale czy sprawiała wrażenie aż tak zdesperowanej? Juranu mógł zauważyć – mimo wszystko – że zyskał jakiś rodzaj uznania w jej oczach. Skoro martwił się samobójstwem, to znak, że rozumiał jej uczucia. Przynajmniej tak Kasumi to odebrała. Tym bardziej ucieszyła się, że to Juranu będzie jej ochroniarzem.
-Dziękuję – wyszeptała, choć teraz to jej słowa mogły brzmieć jak wyrwane z kontekstu.
Oczy kobiety błyszczały. Kapitan stał zamyślony, a Tori... jak to Tori.
-O co Ty pytasz? - Oburzył się, chyba jako jedyny nie rozumiejąc sytuacji.
Na szczęście dla Juranu – kapitan rozumiał.
-Nie pomyliłem się co do Ciebie, synu – powiedział z uznaniem. - I chociaż wątpię, by pani Kanemochi była zdolna do takich rzeczy, powiem tak: Masz chronić panią Kasumi, nawet przed nią samą. Procedur nie ma, bo wierzę, że nie zawiedziesz – uśmiechną się porozumiewawczo. On naprawdę rozumiał.
Juranu mógł nie zdawać sobie z tego sprawy, ale tym jednym pytaniem dowiódł, że najlepiej nadaje się do tej misji. Zaskarbił sobie uznanie starego kapitana i przyszłej żony farbiarza. Byle tylko nie spoczął teraz na laurach.
-Najlepiej byłby wyruszyć przed wschodem słońca – odpowiedział Horihito. - Gdy większość ludzi w mieście już śpi, lub jeszcze nie wstaje. Dzisiaj już na to za późno. Do tego te kobiety przed siedzibą, no i domyślam się, że chciałbyś się przygotować do drogi – pogładził się po wąsie. - Spotkajmy się rano. Przyjdź pod tylne drzwi urzędu, jutro w godzinie tygrysa. Będziemy czekać – skiną głową, a kobieta uczyniła to samo.
Po tym, Juranu został pożegnany – żeby nie powiedzieć „wyproszony” - z urzędu. Miał do niego wrócić następnego dnia przed wschodem słońca. Był zaledwie ranek, więc miał prawie cały dzień na przygotowania do podroży. * * * Jeśli Juranu wrócił następnego dnia – choć godzina tygrysa była jeszcze nocą – zgodnie z obietnicą, pod siedzibą czekało na niego pięć osób i muł. W szarówce końca nocy nie był w stanie rozpoznać postaci, ani płci czekających. Nie mógł być też pewny, czy zwierze które widzi było mułem, osłem, czy karłowatym koniem. Jednak... Liczba osób, czas i miejsce się zgadzały, więc to zapewne pani Kasumi wraz ze świtą. Do tego kapitan, by bezpiecznie ich odprawić. Wszystko na swoim miejscu. Szybkie powitanie, szczegółowe instrukcje i można ruszać.

["godzina tygrysa" - miedzy 3, a 5 rano]

[Ayatsuri Juranu]

Zdziwienie spowodowane pytaniem o samobójstwo było dla białowłosego zupełnie niezrozumiałe. Przecież każdy może się zabić, a ona miała więcej powodów niż pozostała trójka w tym pomieszczeniu. Czy nie powinni mieć więcej świadomości? Szczególnie jego rodacy, którzy byli starsi i bardziej doświadczeni. No cóż, w końcu wychodzi na jaw, że Hirohito nie bez powodu widział w nim kogoś, kto ma szersze pole widzenia w związku ze swoimi podróżami, bo bez podróży nie poruszyłby tej kwestii nigdy. Wtedy pewnie by się zapytał, jakiego rodzaju zagrożeń może się spodziewać, albo coś w tym stylu. Ale zagrożeniem może być wszystko - ludzie, pogoda, zwierzęta, teren, a nawet sami towarzysze i ich wewnętrzne rozterki. Tylko, że skoro to ostatnie zagrożenie jest tak niespodziewane i trudne do powstrzymania, trzeba było się najbardziej zabezpieczyć przed tą ewentualnością.

W całym zamieszaniu wywołanym swoim pytaniem, Juranu siedział i się rozglądał, trochę zaskoczony i zdezorientowany. Nie powiedział nic złego! Ale teraz są inne problemy. Ruszenie przed świtem to rzecz oczywista w tym regionie, ale nad jedną rzeczą się zastanawiał, skoro miał w pełni odpowiadać.
- To... Zresztą, nieważne. - zaczął mówić, ale szybko i cicho skończył. Zastanawiał się teraz po prostu, czy pani Kanemochi jest przygotowana do przejścia w ciągu dnia przez pustynię, bo był to wyczyn dla ludzi z zewnątrz. Sam chłopak się już przyzwyczaił do takich warunków, ale wciąż ich nie lubił. Delikatna osoba z zewnątrz może mieć większe problemy, ale to jedno z jego zadań. Poza tym, jeśli dobrze pójdzie, to przed południem następnego dnia dotrą na miejsce.

Dyskusja na temat zadania dobiegała końca i powoli mógł się wycofywać do domu, pożegnał się tylko krótką frazą.
- Do jutra. - po czym ruszył w stronę swojego domu. Produkty spożywcze na obiad były już zakupione, nie miał teraz zbyt dużo do zrobienia, bo nie chciał przesadzić z długością swojego dnia. Czekały za to go w domu lekkie ćwiczenia fizyczne i medytacja, żeby oczyścić umysł przed snem, bo może się okazać, że będzie na nogach dłużej niż cały dzień, co mogłoby go doprowadzić do skrajnego wycieńczenia. Właściwie ostatnią z czynności wykonaną przed snem było sprawdzenie marionetek i ich załadowania bronią, a także sprawności mechanizmów, tak, żeby mógł na nich polegać następnego dnia. To już był koniec tego, co składało się na przygotowania do drogi. Czas spać.
* * * * * Nadeszła w końcu pobudka. Absolutna ciemność wokoło, lecz Juranu nie potrzebował światła do działania w pomieszczeniach, które znał perfekcyjnie. Ubrał się, i założył ekwipunek. Musiał być gotowy do wyjścia w każdej chwili, jakby się okazało, że jest później niż sądził. Wyszedł na zewnątrz. Mroźne powietrze uderzyło jego skórę, witając podczas kolejnej nocy. Na szczęście poza drobnymi skrawkami ciała był zakryty materiałami niskiej jakości. Wtedy to, rozbudzony już kompletnie zderzeniem z nowym dniem, wrócił by dorwać wczorajsze podpłomyki i miseczkę daktyli. Woda z okolicznej studni także tu na niego czekała, gasząc pragnienie, ale wlał w siebie trochę "na zapas", bo i tak w końcu to wypoci. I ruszył.

Szedł opustoszałymi ulicami - wyspany, najedzony i świeży, ku spotkaniu z nieznanym. Miasto spało, a on już obserwował. Zaglądał do pojedynczych domów, w których można było zastać świece rannych ptaszków. Ale w końcu przyszedł czas, gdy zaczął dochodzić do umówionego miejsca. Specjalnie szedł okrężną drogą, żeby w ogóle nie zbliżyć się do głównego wejścia do siedziby władzy, tylko od razu trafić do tylnego wejścia, by ewentualni obserwujący siedzibę ludzie nie podejrzeliby go o załatwianie jakiś ukrytych konszachtów z władzami. Zbliżając się do małej grupy uniósł dłoń na powitanie w milczeniu. Grzechem byłoby zaburzyć tę piękną nocną atmosferę odezwaniem się w tak błahym celu, jak powitanie. Teraz był czas, by Kasumi stąd odeszła, sprawiając pewnie wielki zawód bezużytecznym przekupom. Ale jak to w życiu bywa: psy szczekają, a karawana idzie dalej...

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
13/30 Im bliżej podchodził, tym wyraźniej rysowały się czekające pod urzędem postacie. Był kapitan – po cywilnemu, w grubym płaszczu. Były jakieś trzy nowe twarze – zapewne świta pani Kanemochi. Stał też muł – obładowany worami z jedzeniem i wodą. A gdzie pani Kasumi? Juranu musiał podejść bardzo blisko, by dostrzec, że sterta – jak można by pomyśleć – starych szmat na grzbiecie zwierzęcia, miała niewielką szczelinę, przez którą błyskały lodowe oczy kobiety. Tak, to ta sama dama, którą wczoraj obiecywał chronić. Owinięta w stare i poniszczone ubrania. Była teraz nawet bardziej podobna do napotkanych wczoraj przekup, niż do lodowej pani z północy.
Juranu mógł też lepiej się teraz przyjrzeć jej świcie. Owa „trójka pozostałych” składała się z dwóch mężczyzn i kobiety. Panowie różnili się jak ogień i woda. Jeden wysoki, drugi niski. Jeden chudy, drugi krępy. Pierwszy miał szlachetne, godne oblicze. Drugi wyglądał jakby go z rynsztoka wyciągnęli.
Ten wysoki, jako pierwszy przerwał cisze poranka.
-Więc to pan ma zapewnić bezpieczeństwo naszej pani – powiedział wychodząc do Juranu. - Nazywam się Aoyama Jiro i służę pani Kanemochi. Miło mi poznać – zakończył prezentacje, kłaniając się w pas.
W rezultacie, ten drugi tylko parskną i odwrócił wzrok.
Ale już dziewczyna była równie chętna do poznania nowego towarzysza podróży.
-Umino Chika – zabrzmiał cienki, radosny głos drobniutkiej służki. - Mnie również miło jest poznać.
Ten obdartus nie poczuwał się do prezentacji imienia. Stał tylko pod ścianą i burczał coś niezadowolony. Młoda towarzyszka skarciła go wzrokiem.
-A ten gbur – powiedziała wskazując trzeciego z nich. - To Mikura Kazuma. Nie przejmuj się nim. On już taki jest.
Uśmiechnęła się promiennie i przepraszająco. Co ona mogła? Nie miała wpływu na zachowanie Kazumy.
Wymiany uprzejmości, prezentacje, podziękowania... Gdy to wszystko dobiegło końca, wtrącił się – do tej pory milczący – kapitan.
-Cieszę się, że się stawiłeś, synu – powiedział podchodząc do Juranu. - Jednak powinniście już ruszać, by opuścić granice miasta przed wschodem słońca. Jiro ma mapę, więc powinniście trawić bez trudu. Idźcie już – ponaglił. - Liczę na Ciebie, synu. Powodzenia!
Może to nie to samo, co uganianie się za przestępcami, a jednak... Gdyby pani Kanemochi została zabita na ziemiach Sabishi... Wojna to może za duże słowo, ale stosunki z krajem kupieckim mogłyby ulec przez to pogorszeniu. Mogłyby. Czy tak się jednak stanie? Wszystko w rękach Juranu.

Głosy

Kasumi Kanemochi
Umino Chika
Aoyama Jiro
Mikura Kazuma

Next -> Pustynia

[Ayatsuri Juranu]

Teraz się okazuje, że pozostali pod osłoną incognito i tak wyglądali lepiej, niż rycerz-żebrak Juranu w stroju codziennym. No cóż, tak to się w życiu toczy, że po prostu co dostanie pieniądze, to wydaje je na jedzenie, części i broń. Jeszcze zioła i aparaturę. Wszystko to swoje kosztuje, a potem ze wszystkiego akurat zakup nowych strojów omija szerokim łukiem. I tak wszystko przykryje płaszcz, a każdy piękny strój zniszczy się na pustyni. Taki mamy klimat. Niemniej jednak przyglądał się swoim nowym towarzyszom, a później w końcu dostrzegł kobietę przytroczoną do muła.

Błąd. Jeśli bandyci przeliczyli, ile osób przeżyło, to będą szli w takim samej liczbie, co niedobitki z pogromu. Czyli każdy mówiący "szukamy czterech ludzi", spojrzy na nich i policzy. Mamy czterech ludzi. I gratulacje, cel jest już na dłoni. Jeszcze jak dodadzą, że wśród nich jest białowłosa dziewczyna, to akurat Juranu może za taką robić. Oby nikt nie zobaczył, jaką czuprynę skrywa pod płaszczem, więc poprawił kaptur szczelniej, by nikt nie zobaczył.

- Bez sensu. - piękne przywitanie, gdy oni są uprzejmi, a on dalej był zdezorientowany. Mówił wręcz z dziecinną niewinnością, bez żadnych złośliwości. Bardziej jak siedmiolatek, który coś widzi i nie rozumie - Jak mamy być incognito, skoro jest nas tyle samo, co wcześniej przeżyło, a zastępujemy panią Kasumi mną, gdy jestem podobny z daleka? - ponownie wyjechał jak z pytaniem o samobójstwie. Ale no cóż, teraz nie ma nawet jak tego pozmieniać, bo jak wyją dziewczynę, to będzie jeszcze bardziej widoczne. Jedynym logicznym wyjściem byłoby, gdyby było ich mniej - Ale już nic nie zrobimy. W drogę. - i ruszył. Szkoda, że nie on odpowiadał za taktykę i szczegóły, po popełniły się tutaj karygodne błędy, ale cóż. Wszystko okaże się na trasie.

[z/t] - >Rozległa pustynia

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
35/30 Odchodząc mógł jeszcze zobaczyć jak przybyli shinobi opanowują sytuacje. Zajmują się rannymi, zabezpieczają ciało, zapewniają wsparcie pani Kasumi. Fizycznie nic jej nie dolegało. Można powiedzieć, że Kanemochi wyszła z całego zajścia najlepiej ze wszystkich, ale jej psychika to już inna kwestia. Juranu mógł zobaczyć jej roztrzęsienie. Walka, krew i zdrada. To życie wojownika, ale nie panienki z dobrego domu. Nowe doświadczenia – niekoniecznie dobre.

Droga powrotna zawsze jest krótsza.
Przyczyn tego fenomenu było kilka. Pierwszym – najbardziej oczywistym – był brak balastu, w postaci nieprzywykłej do podróży damy. Drugim, towarzysz – shinobi narzucający szybsze tempo marszu. I to, co wszystkim znane – nogi, które same, mimowolnie szybciej idą gdy wiedzą, że na końcu drogi czeka dom.
Wrócili do osady niedługo po zachodzie słońca i od razu skierowali się do budynku władzy. W drodze Hirohito powiedział Juranu wszystko – lub prawie wszystko – co wiedział. O tym, jak schwytali pomocników Jiro. O jego przypuszczeniach na temat ich zleceniodawcy. Nie szczędził wobec chłopaka pochwał, ale też i krytyki.
-Szkoda, że go zabiłeś. Moglibyśmy go przesłuchać. Żaden ze złapanych „bandytów” nie był w stanie podać nazwiska ich zleceniodawcy. Ale trudno, rozumiem sytuacje. Jest w tym też trochę mojej winy, bo nie oceniłem właściwie zagrożenia. Sądziłem, że powodem napaści był wieziony przez panią Kanemochi posag, tymczasem... - urwał i zamyślił się na chwile. Następne słowa powiedział bardziej do siebie niż do Juranu. - Bandytów mógł opłacić któryś z konkurentów pana Kanemochi – spojrzał na chłopaka. - Ale to już nie twoje zmartwienie. Swoje zrobiłeś.
Po wejściu do siedziby od razu skierowali się do znanego Juranu pokoju znienawidzonego Tori. Czy dalej był „znienawidzony” gdy otwierał skrzyneczkę z pieniędzmi i wypłacał chłopakowi należne wynagrodzenie?
Jeszcze kilka formalności, podziękowań, ostrzeżeń, ukłonów i można było wracać do domu. Ciekawe, czy rodzina zdziwi się widząc go tak wcześnie? Ciekawe, czy w ogóle zauważyli jego nieobecność?
[MISJA ZAKOŃCZONA]

Dziękuję za udział

[Ayatsuri Juranu]

Powroty nie zawsze był łatwe. Niedawno wracał z długiej podróży do Sogen, a teraz z krótkiej podróży po pustyni. Ale niestety, wracał wtedy z czystym kontem i dodatkowym zarobkiem. A teraz? Zostawił za sobą zwłoki i plamę krwi. To była jego pierwsza ofiara. I pierwsza misja C. Do tego był szkolony. Miał zostać shinobi, czyli w gruncie rzeczy zabójcą, ale nigdy nie spodziewał się, że to będzie takie... No właśnie? Jakie? Z zadania na zadanie był coraz bliżej śmierci. Rozwiązanie sprawy zabójstwa, kontakt z ludźmi udającymi duchy, samobójstwo panienki z Kotei. A teraz. Teraz on sam się przyczynił i był zaskoczony. Nie poczuł smutku czy wyrzutów sumienia, bo próbował na początku wszystkiego, by utrzymać Jiro przy życiu.
Czuł dziwną lekkość, za którą się nienawidził. Zabił go skinieniem palca, przeciągnięciem marionetki po jego skórze. Świadczy to niby o jego zdolnościach jako kuglarza i konstruktora, ale źle o człowieku, który się nawet nie zaangażował w pozbawienie kogoś życia, używając do tego kukły.

Tak więc droga do siedziby władz minęła w większości w ciszy ze strony Juranu, gdyż rozmyślał nad tym, co się stało. Zupełnie inaczej wyglądałoby, gdyby się bezpośrednio przygotował do zabicia celu. Ale nie, było to wynikiem starcia, które dość improwizował, bo wybitnie nie chciał nikogo skrzywdzić, nie wiedząc do końca co się dzieje. Nie mówiąc już o tym, że przez jego błąd prawdopodobnie zmarła też Chika, która była przecież niewinną ofiarę w tym wszystkim. I chyba za nią bardziej się obwiniał niż za bezpośrednio morderstwo Jiro.

Przygryzł wargi, żeby nie skomentować tego, że mógł zostawić przy życiu swojego przeciwnika. Próbował. I przez tę próbę omal sam nie zginął, bo jeden błąd mógłby go kosztować życie i niewykonanie zadania. Ale jeśli dostarczą panią Kanemochi na ślub, to chyba i tak będzie sukces misji i nie będzie miało takiego znaczenia to, że cokolwiek się stało.

Podobnie cicho był wchodząc po wynagrodzenie. Oczywiście, podstawowe uprzejmości, przywitanie, podziękowanie, pożegnanie i na tyle raportu ile musiał zdać, a nie wyręczył go kapitan Hirohito, który właściwie lepiej znał całą sytuację od chłopaka. Jednak to by było na tyle, jeśli chodzi o dzisiaj. Teraz wracał do domu, by obmyć się i odpocząć. Było już późno, a to był długi dzień. Pewnie kilka dni spędzi na wypoczynku, zanim znów się czegoś podejmie, bo musiał teraz dokładnie przemyśleć moralność swoich działań. Nawet, jeśli zrobił to, co zrobić powinien.

[z/t]

[Akarui]

Raporcik, raporcik...

Nareszcie w domu. W sensie... No tak, Akarui stąd pochodzi i zawsze będzie wiązał z wioską swego ojca ciepłe uczucia. Choć najchętniej wróciłby już do spokojnego Shigashi no Kibu. Do matki, której dawno nie widział. Do jej ogródka, w którego kącie ma swoje krzaczki i zioła. Do sąsiadów i pacjentów, może ktoś czegoś potrzebuje? Do spokoju życia...

...do którego nie ma powrotu. Przygody, jakim ostatnimi czasy stawił czoło ten medyk, jasno wskazywały, że na świecie dzieje się coraz gorzej. Atak na Mur. Zagłada Kami no Hikage. Wojna domowa w Tsurai, o której słyszał po drodze. A teraz te porwania wokół Tajemniczego Lasu? I gdzie jest Saisei? Akarui'emu już długo chodziło po głowie odnalezienie jakiegoś członka tej organizacji, rozpoczęcie jakiejś współpracy. Może dołączenie? W końcu był świadkiem jej utworzenia i wie, że mogliby przynieść dużo dobrego.

Trzeba jednak dokończyć to, co się rozpoczęło. Dlatego też po powrocie udał się prosto do siedziby władcy. Nie zwrócił się jednak do tego skrzydła co zwykle, gdzie przesiaduje Shirei-kan, lecz w przeciwnym kierunku, gdzie swoje obowiązki pełnią pracownicy urzędowi i radni. Od razu skierowano go pod salę obrad, gdzie czekał na ich zakończenie. Nie trwało to długo, a wychodzący stamtąd Pan Harada od razu go mógł zauważyć. Razem mogli wejść do jego biura, by medyk złożył raport: - Harada-sama, misję można uznać za wypełnioną. Jeden z członków załogi Kapitana Ryo porywał dzieci na zlecenie tajemniczej szajki, która je zabierała wgłąb Tajemniczego Lasu. Z Tatami im się nie udało, gdyż ta uciekła z kajuty marynarza jeszcze podczas rejsu. Chciał to wszystko zatuszować, niestety dla niego byłem już na miejscu. On został oddany w ręce władz, a dziewczynka i jej matka są bezpieczne. Odmówiły jednak przybycia do NIngyo-shi czy do Shigashi no Kibu. Medyk na chwilę przerwał, bo musiał przekazać jeszcze jedną informację. Tą, na której pewnie najbardziej zależało radnemu: - Chłopiec zaginął. Jego maskotka została odnaleziona tylko dzięki Tatami, która uciekając z kajuty porywacza, zabrała ją ze sobą. Chłopiec trafił w ręce tej tajemniczej szajki z lasu lata temu. By dowiedzieć się więcej, trzeba by zorganizować wyprawę wgłąb miejsca, skąd zwykło się nie wracać. Przykro mi, Harada-sama, ale wątpię, by Shirei-kan zgodziła się na utworzenie podobnej grupy.

[Murai]

Misja B - Akarui
Murai (przejęta)
45

Dom. W końcu, można by rzec. Po całej operacji nie sposób było się nie cieszyć z tego widoku. Znajomych dachów i ścian budynków. Siedziba Władzy jak zawsze mało majestatyczna, słońce jak zawsze palące i niemiłosierne w swoim wyroku. Piach też był ten sam co w każdym innym miejscu na pustyni. Ale było to jego. To była ojczyzna. Jakąkolwiek by ona nie była, to ziemia rodzinna. Jak tutaj nią gardzić? Trzeba by być jakimś antypatriotą, którym przecież Akarui zdecydowanie nie był. Z radością powitał swojskie krajobrazy. Ale nie był jeszcze wolny, o nie. Miał jeszcze jeden obowiązek.
Harada czekał w Siedzibie Władzy. Czekał pewnie z niecierpliwością, ale widok wysłanego przez niego ninja natychmiastowo wywołał u niego gwałtowny wręcz entuzjazm. Szybko się z nim przywitał, uścisnął dłoń i zaprosił do swojego gabinetu. Biuro proste, przeznaczone całkowicie do spełniania obowiązków właściciela. Było wręcz surowe. Ale w tym momencie taki stan rzeczy każdy miał głęboko gdzieś, liczyło się jedynie zadanie i wszystko co z nim związane.
- Rad jestem móc zobaczyć cię w pełnym zdrowiu. Przejdźmy jednak do konkretów. - rzekł, czekając na raport. I jego rozmówca dostarczył to praktycznie natychmiastowo. Mimo że Harada odetchnął z ulgą już po pierwszym zdaniu. Mimo tego nie opuścił gardy nawet na chwilkę, z uwagą wsłuchując się w słowa mężczyzny. Druga część jednak nie była już taka kolorowa. Chłopiec został porwany i to był fakt, fakt którego interwencja Akaruia w sytuację nie zmieniła ani trochę. Mężczyzna wstał. Mieszanka radości, gniewu i rozczarowania widoczna była jak na dłoni. Po chwili usiadł, jak gdyby przemyślał na szybko swoje zachowanie. I ponownie zrobił kilka wdechów i wydechów.
- Nie zgodzi, powiadasz. Rozumiem... W takim razie zrobię to sam. Prywatnie. Poruszę niebo i ziemię, żeby znaleźć odpowiednich ludzi. Którzy wrócą. Nie poddam się nawet na moment. Coś muszę zrobić, co innego mogę zrobić? - mężczyzna spojrzał na chwilę na Akaruia, jak gdyby szukając odpowiedzi na swoje pytanie. Ale nawet na nią nie czekał, otworzył szufladę swojego biurka i wyjął z niej pękatą sakiwekę z monetami. Położył ją na blacie, tuż przed ninja.
- Proszę, zasłużyłeś. Wywiązałeś się ze swojej części. Nie wiem czy mógłbyś jeszcze mi pomóc, chyba że zdecydowałbyś się na wyprawę w tamte rejony. Ale no cóż... jeszcze to przemyślę. Muszę znaleźć odpowiednich ludzi, najlepiej jakiegoś sensora. Ale znajdę, wspomnisz jeszcze moje słowa. - rzekł Harada. Spokojnie, powoli. Z wdzięcznością i determinacją. Dobra mina do złej gry? Autentyczna nadzieja? Akarui wypełnił wszystkie warunki jakie mu postawiono, otrzymał odpowiednią wypłatę. Mógł pożegnać się i wyjść, ruszyć w swoim kierunku. Gdzie tylko chciał. Był wolny, niczym ogromna pustynna glizda na bezkresnych wydmach.

Koniec misji

[Akarui]

Skoro już jest się miejscu...

...to fajnie by było odwiedzić Saori-hime, prawda? Parę dni go nie było, a miał trochę spraw do dokończenia z Shirei-kanem. Szefowa klanu na pewno miała pełne ręce roboty, ale może znajdzie chwilę dla jednego ze swoich hobbystycznych adoratorów? Bowiem jego adoracje właśnie urosły do miana hobby. Ostatnio był kwiat ścięty na pustyni. Tym razem Akarui przychodzi z pustymi rękoma... Choć jak zwykle z nowymi informacjami!

Na razie jednak zapowiedział swoje przyjście i poprosił o audiencję. Oparł się o ścianę korytarza, wyciągnął z kieszeni wcześniej zerwany gdzieś długi liść trawy i włożył między zęby, żując jego końcówkę. Na chwilę przymknął oczy. Chciał zaplanować swoje kolejne ruchy. Czy wracać do domu? Czy może jednak wrócić do hotelu Jokka? Istnieje też trzecia droga. Poszukiwania Saisei. I chyba właśnie ten kierunek go najbardziej kusił. Jak jednak szukać organizacji, która zeszła do podziemia i po kryjomu szuka tego, kto sam zaszył się nie wiadomo gdzie?

[Papyrus]

Po swoich obowiązkach, przyszła pora na kolejne obowiązki. Umowa dalej obowiązywała, w związku z tym powinien zdawać swoje szczegółowe raporty jak najczęściej. Pewnie robił to drogą listową, ostatnio zdarzyła mu się wizyta. Wraz z dostarczeniem puszki i tajemniczej trucizny, lepiej było złożyć wizytę osobiście. Nie miał daleko, był cały czas w tym samym budynku. Oczywiście przed wejściem stał duet strażników, nieco inny od tych poprzednio. Ciężko było zakładać, że Shirei-kana będą pilnować tylko i wyłącznie dwóch wojowników. Ci, dowiedziawszy się o powodzie potencjalnej wizyty, pozwolili przejść petentowi. Wejść do środka. Rzecz jasna wcześniej uprzedzili liderkę o przybyciu gościa. Drzwi zamknęły się gdy tylko Akarui postawił nogę w gabinecie.
- Nie śpieszyło ci się. - powiedziała na przywitanie. Czy było to z wyrzutem? Raczej nie. Bardziej jako stwierdzenie faktu. Można było to uznać jako gest pozdrowienia z jej strony. Z czasem jak Akarui podchodził do jej biurka, Shirei-kan wyciągnął z niego niewielką ampułkę wypełnioną... czymś. Czymś co bardzo przypominało truciznę podarowaną do analizy przez Akaruia. Fiolka wylądowała po stronie gościa.
- Próbowaliśmy rozgryźć to co nam dostarczyłeś, ale rozłożone na czynniki pierwsze było nie do odtworzenia. Nie pasowały do niczego, żadnego składnika zwierzęcego czy roślinnego. Niektóre były podobne, ale nie identyczne. Jak gdyby z podobnej rodziny. Doszliśmy do wniosku, że to przez różnice w środowiskach naszych i tych zza Muru. Spróbowaliśmy też odtworzyć efekt na podstawie podobieństw, a nieznane składniki zastąpić naszymi, lokalnymi. To akurat wyszło, ale efekt nie był aż tak silny jak w oryginale. - wskazała na ampułkę. Trucizna wyciągnięta z węży była zdecydowanie zbyt inna żeby ją skopiować. Czy to nie czyniło zwycięstwa Akaruia bezcelowym? Miernym? Zdobył przecież coś, co prawdopodobnie mogło nigdy się nie pojawić po tej stronie cywilizacji. Coś co dalej należało go niego.

[Ayatsuri Juranu]

Juranu był lekko zrezygnowany, gdyż jego porywczość i gotowość do działania zepsuły mu tak przyjemny dzień odpoczynku - teraz musi już coś zrobić konkretnego, pomóc w jakiś sposób ludziom. Gdzie więc będzie najłatwiej o znalezienie jakiegoś prostego zadania, którym mógłby się przysłużyć? Na pewno jednym z takich miejsc jest siedziba władzy, gdzie zawsze były wywieszone drobne ogłoszenia. Chłopakowi właśnie te tablice przyszły pierwsze do głowy po odejściu z ciemnego zaułku, gdzie gonił za złodziejem. Teraz tylko czym mógłby się zająć? Naprawa mebli, wyjaśnianie zbrodni, może jakaś utarczka z bandytami... W sumie nie był aż tak zaawansowany, by ruszać na trudne misje, ale kto wie - może trafi się tutaj coś znośnego, na czym zarobi trochę Ryo, poprawiając też swoją reputację.

[Fumetsu]

1/15

Pomoc!
[ Ayatsuri Juranu - misja D ]

---

[/b][/center]

---

Nie ma to jak skończyć dopiero swoją robotę i być już od razu lekko zrezygnowany, bo porywczość i gotowość do działania zepsuły mu odpoczynek, lecz teraz chciał pomóc ludziom czuł w sobie siłę i chciał nieść pomoc, takich ludzi nie spotyka się codziennie. Interesuje go proste zadanie, ciekawe czy coś się znajdzie przecież zwykłe noszenie drewna by mu pasowało. Teraz przyszedł, aby pozyskać informacje na temat pracy, w której mógłby pomóc tutejszym obywatelom. Przeglądając sobie tablicę z ogłoszeniami tylko jedno rzuciło mu się w oczy ~ pomoc przy sprzedaży produktów. Pisało na niej

Zapraszam na plac główny tam zauważysz odpowiednie stoisko z owocami!