Festiwal

[Papyrus]

Wieczorne niebo nad Kinkotsu rozświetlały setki kolorowych lampionów, które kołysały się na pustynnym wietrze. Całe miasto wręcz promieniowało entuzjazmem – od pałacowych dziedzińców po najdalsze zaułki słychać było rytmiczne uderzenia bębnów taiko. Ich dźwięk mieszał się z wesołym gwarem tłumów wypełniających ulice. Na bramach i murach wisiały chorągwie w barwach wszystkich klanów, witając przybyszy w duchu jedności świętować radę Daymio oraz inaugurację Asahai Ichirou.

Główna ulica Kinkotsu zamieniła się w targ pełen smakołyków. Sprzedawcy zachwalali głośno swoje towary: soczyste szaszłyki yakitori skwierczące nad węglem, a obok nich kusiły słodkie daktylowe wypieki posypane kardamonem. Powietrze było ciężkie od aromatu przypraw i dymu unoszącego się nad dziesiątkami stoisk. Mieszkańcy, niezależnie od pochodzenia klanowego, chętnie sięgali po przysmaki i rozmawiali ze sobą, opowiadając o najróżniejszych rzeczach, ciesząc się szczęśliwymi chwilami.

Na centralnym placu rozstawiono prowizoryczną scenę z desek, otoczoną kręgiem pochodni. W jej blasku grupa mężczyzn w barwnych szatach wybijała rytm na ogromnych bębnach, wprawiając publikę w zachwyt. Co pewien czas w powietrze wzbijały się płonące wachlarze, a widownia wstrzymywała oddech, gdy ogniste smugi przecinały nocne powietrze. Tuż obok nich tancerki dawały popis swoich umiejętności przy akompaniamencie fletów, a zwiewne suknie ciągną za sobą złociste smugi. Gdy melodia cichła, a burzliwe oklaski się kończyły, dzieci wbiegały na środek, by również potańczyć.

Nieopodal kilku starszych rzemieślników stało wokół dużej, płaskiej piaskownicy. W skupieniu, przy świetle lampionów, budowali z wilgotnego piasku misterne rzeźby przedstawiające legendarne stworzenia pustyni i herosów dawnych - oraz nie tak dawnych bitew. Kilka kroków dalej alchemicy prezentowali proces przetapiania piasku w szkło – rozżarzony do czerwoności piasek zmieniał się na ich oczach w przezroczyste figurki węży i skorpionów. Zachwyceni gapie podziwiali każdy detal, a delikatne szklane cudeńka migotały w świetle lampionów.

Atmosfera święta udzielała się wszystkim. Młodzież śmiała się beztrosko, starcy obserwowali z nostalgią, a rodziny chodziły, trzymając się za ręce. Gdzieś w tłumie widać przedstawicieli różnych rodów, którzy mogli przybyć tutaj z różnych części pustyni - kuglarzy Ayatsuri, rzeźbiarzy Douhito i innych. Nadchodząca inauguracja Asahai Ichirou była nadzieją na lepsze jutro.

[Minako]

I tak oto nadszedł wreszcie ten Wielki Dzień, w którym Ichirou miał oficjalnie zostać mianowany nowym Shirei-kanem Klanu Sabaku. Kinkotsu było teraz jak jeden, wielki ul, bo oprócz kupców, którzy przyjechali rozłożyć się ze swoimi straganami na Festiwalu, była tu przede wszystkim cała masa różnych przyjezdnych. Oczywiście zastosowano wszelkie możliwe środki ostrożności, aby zabezpieczyć całe to wydarzenie, jednak zdecydowanie nikt nie był w stanie kontrolować takich tłumów, które teraz świetnie się bawiły na jednej z głównych ulic Stolicy. Wieczorne niebo rozbłysło setkami lampionów, wszędzie można było dostrzec stoiska z jedzeniem i innymi wyrobami. Grała muzyka, bębny, tancerki tańczyły, ludzie śmiali się i śpiewali. To był dzień świętowania.

W tym całym tłumie była także Minako. Ubrana w czarny strój, poznaczony złotem i niebieskimi kamieniami, które idealnie współgrały z jej błękitnymi oczami, kroczyła pewnie główną ulicą i rozglądała się uważnie, najwyraźniej kontrolując czy wszystko przebiega bez żadnych zakłóceń. Była elegancka, ale też gotowa do boju, na co mogły wykazywać skórzane karwasze na rękach Kunoichi i kabury na obu udach, które wyłaniały się z rozporków długiej sukni przy każdym jej kroku. Miała to szczęście, że nie musiała nigdzie stać na baczność i po prostu gapić się przed siebie, jak niektórzy strażnicy, a zamiast tego chodziła swobodnie między straganami, kosztowała jedzenia i po prostu kontrolowała najbliższe otoczenie, od czasu do czasu także swoimi zdolnościami sensorycznymi. Była na służbie tak czy inaczej, dlatego dzisiaj stroniła od alkoholu, żeby mieć jasny umysł, ale i bez mocnych trunków można było dobrze się bawić, więc w pewnym momencie pozwoliła sobie nawet zatańczyć z tancerkami, by potem znów pójść dalej. Ogólnie była obecna, rozglądała się czujnie, ale nie odmawiała sobie przysmaków i zabawy. Dzisiaj należało świętować i oby nie stało się nic złego.