Festiwal

[Papyrus]

Wieczorne niebo nad Kinkotsu rozświetlały setki kolorowych lampionów, które kołysały się na pustynnym wietrze. Całe miasto wręcz promieniowało entuzjazmem – od pałacowych dziedzińców po najdalsze zaułki słychać było rytmiczne uderzenia bębnów taiko. Ich dźwięk mieszał się z wesołym gwarem tłumów wypełniających ulice. Na bramach i murach wisiały chorągwie w barwach wszystkich klanów, witając przybyszy w duchu jedności świętować radę Daymio oraz inaugurację Asahai Ichirou.

Główna ulica Kinkotsu zamieniła się w targ pełen smakołyków. Sprzedawcy zachwalali głośno swoje towary: soczyste szaszłyki yakitori skwierczące nad węglem, a obok nich kusiły słodkie daktylowe wypieki posypane kardamonem. Powietrze było ciężkie od aromatu przypraw i dymu unoszącego się nad dziesiątkami stoisk. Mieszkańcy, niezależnie od pochodzenia klanowego, chętnie sięgali po przysmaki i rozmawiali ze sobą, opowiadając o najróżniejszych rzeczach, ciesząc się szczęśliwymi chwilami.

Na centralnym placu rozstawiono prowizoryczną scenę z desek, otoczoną kręgiem pochodni. W jej blasku grupa mężczyzn w barwnych szatach wybijała rytm na ogromnych bębnach, wprawiając publikę w zachwyt. Co pewien czas w powietrze wzbijały się płonące wachlarze, a widownia wstrzymywała oddech, gdy ogniste smugi przecinały nocne powietrze. Tuż obok nich tancerki dawały popis swoich umiejętności przy akompaniamencie fletów, a zwiewne suknie ciągną za sobą złociste smugi. Gdy melodia cichła, a burzliwe oklaski się kończyły, dzieci wbiegały na środek, by również potańczyć.

Nieopodal kilku starszych rzemieślników stało wokół dużej, płaskiej piaskownicy. W skupieniu, przy świetle lampionów, budowali z wilgotnego piasku misterne rzeźby przedstawiające legendarne stworzenia pustyni i herosów dawnych - oraz nie tak dawnych bitew. Kilka kroków dalej alchemicy prezentowali proces przetapiania piasku w szkło – rozżarzony do czerwoności piasek zmieniał się na ich oczach w przezroczyste figurki węży i skorpionów. Zachwyceni gapie podziwiali każdy detal, a delikatne szklane cudeńka migotały w świetle lampionów.

Atmosfera święta udzielała się wszystkim. Młodzież śmiała się beztrosko, starcy obserwowali z nostalgią, a rodziny chodziły, trzymając się za ręce. Gdzieś w tłumie widać przedstawicieli różnych rodów, którzy mogli przybyć tutaj z różnych części pustyni - kuglarzy Ayatsuri, rzeźbiarzy Douhito i innych. Nadchodząca inauguracja Asahai Ichirou była nadzieją na lepsze jutro.

[Minako]

I tak oto nadszedł wreszcie ten Wielki Dzień, w którym Ichirou miał oficjalnie zostać mianowany nowym Shirei-kanem Klanu Sabaku. Kinkotsu było teraz jak jeden, wielki ul, bo oprócz kupców, którzy przyjechali rozłożyć się ze swoimi straganami na Festiwalu, była tu przede wszystkim cała masa różnych przyjezdnych. Oczywiście zastosowano wszelkie możliwe środki ostrożności, aby zabezpieczyć całe to wydarzenie, jednak zdecydowanie nikt nie był w stanie kontrolować takich tłumów, które teraz świetnie się bawiły na jednej z głównych ulic Stolicy. Wieczorne niebo rozbłysło setkami lampionów, wszędzie można było dostrzec stoiska z jedzeniem i innymi wyrobami. Grała muzyka, bębny, tancerki tańczyły, ludzie śmiali się i śpiewali. To był dzień świętowania.

W tym całym tłumie była także Minako. Ubrana w czarny strój, poznaczony złotem i niebieskimi kamieniami, które idealnie współgrały z jej błękitnymi oczami, kroczyła pewnie główną ulicą i rozglądała się uważnie, najwyraźniej kontrolując czy wszystko przebiega bez żadnych zakłóceń. Była elegancka, ale też gotowa do boju, na co mogły wykazywać skórzane karwasze na rękach Kunoichi i kabury na obu udach, które wyłaniały się z rozporków długiej sukni przy każdym jej kroku. Miała to szczęście, że nie musiała nigdzie stać na baczność i po prostu gapić się przed siebie, jak niektórzy strażnicy, a zamiast tego chodziła swobodnie między straganami, kosztowała jedzenia i po prostu kontrolowała najbliższe otoczenie, od czasu do czasu także swoimi zdolnościami sensorycznymi. Była na służbie tak czy inaczej, dlatego dzisiaj stroniła od alkoholu, żeby mieć jasny umysł, ale i bez mocnych trunków można było dobrze się bawić, więc w pewnym momencie pozwoliła sobie nawet zatańczyć z tancerkami, by potem znów pójść dalej. Ogólnie była obecna, rozglądała się czujnie, ale nie odmawiała sobie przysmaków i zabawy. Dzisiaj należało świętować i oby nie stało się nic złego.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
JIGEN 1/7

Festiwal – dzień, na który czekała cała pustynna metropolia – właśnie się rozpoczynał. Tłumy mieszkańców i podróżników przewalały się przez szerokie aleje ozdobione barwnymi tkaninami i złoconymi proporcami, a z każdego zakątka unosił się zapach przypraw, potu i podekscytowania. To nie był zwykły dzień targowy – to było święto handlu, smaku i rywalizacji.
Dla kupców to moment prawdy. Miesiące przygotowań, testów przepisów i inwestycji w składniki miały dziś przynieść zysk – albo sromotną porażkę. Szczególnie gorąco było przy jednym z większych stoisk, ozdobionym szyldem „Umakushi” – słynącym z yakitori, które potrafiło ponoć przywrócić apetyt nawet choremu bijuu.

Tam właśnie wybuchła mała katastrofa.

Właściciel – krępy, mocno zbudowany mężczyzna o śniadej cerze i kruczoczarnym zaroście – furczał i miotał się jak wściekły szakal. Bluzgał w lewo i prawo, wrzeszczał na przechodniów, groził rusztem, a pot perlił mu się na czole jak rosa o świcie. Pod nogami walały się patelnie, połupane skrzynki z warzywami, porozrzucane noże i otwarte beczki z przyprawami. Płomień pod jednym z grillów buchnął niebezpiecznie, ale nikt go nie doglądał.

Nie miał nikogo do pomocy. A to właśnie dziś miał stanąć do rywalizacji z największymi konkurentami w mieście. Najlepsze Yakitori Roku 395? A on nawet nie miał kto podałby mu szczypce...

W tej chwili los zesłał mu Jigena.

Młody shinobi, o jasnej cerze i rysach tak arystokratycznych, że niemal nierealnych, akurat przechodził obok tłocznej alejki. W tłumie pełnym ludzi o pustynnym pochodzeniu i codziennej prostocie jego postać wyglądała jakby wyszła z innego świata – albo jakby ktoś przypadkiem zamówił książęcego kucharza, a dostał... kuchennego pomocnika.

Zanim zdążył odpowiednio zareagować, mężczyzna z Umakushi rzucił w jego stronę spojrzenie pełne nadziei (i desperacji), po czym zaskakująco żwawo podbiegł w jego stronę, wymachując rękami.

– Ej, chłopcze! Ty tam! Z twarzy wyglądasz na bystrego! Umiesz obracać szaszłyki?!

W tej chwili Jigen stał na rozdrożu. Pomóc temu człowiekowi – czy może zostawić go jego losowi?

---

Właściciel

[Jigen]

Festiwale, festyny i wszelkie inne formy zabaw były ulubioną formą spędzania wolnego czasu. Szczególnie że w Atsui tak rzadko zdarza się okazja ku temu by wyprawić przyjęcie dla całego miasta lub obszaru pustyni. Tak wielu ludzi już od dawna nie odwiedzało Kinkotsu. Co spojrzeć to nowa twarz, nowa odznaka lub egzotyczna uroda charakterystyczna dla odległych obszarów kontynentu. Wśród ludzi dało się czasami rozpoznać co ważniejszego jegomościa po szatach, ochronie lub karawanie.
Jigen spacerował właśnie uliczkami podziwiając piękno festiwalowych straganów. Dźwięk śmiechu, muzyki i gwaru rozmów tworzył przyjemną kakofonię. Od czasu do rzadkiego czasu zatrzymywał się przy straganie, by obejrzeć błyszczące ostrza lub spróbować lokalnego przysmaku, ale nigdy na długo. Jego postura, choć niepozorna, emanowała pewnością siebie – każdy krok był przemyślany, każdy gest celowy. Gdzieś w oddali rozległ się wybuch sztucznych ogni i usłyszano krzyk dzieci będących pod wrażeniem.
Wtedy z letargu wyrwał go głos mężczyzny w pobliżu. Chłop jak dąb ale ewidentnie obsługa tak zatłoczonej uliczki go przerastała. Ludzie stojący w kolejce już mieli nietęgi miny i co chwila padał dziwny, niemiły komentarz.
- Proszę Pana... Ja się urodziłem do wielkich celów! Ale przyznam że szaszłyków nigdy nie obracałem. A będę mógł zjeść jednego? A! I nie ma nic za darmoszkę! - powiedział po czym zbliżył się nieco do stanowiska kuchennego. Była to kuchnie mocno polowa jednak wystarczająca by serwować proste dania wygłodniałemu ludowi.
- Ale... Czy ma Pan jakiś fartuch? Nie chcę się ubrudzić. Musze się jeszcze jakoś prezentować na tym festiwalu. A co jeśli spotkam tu miłość swojego życia? - powiedział nieco odbiegając od tematu gotowania. Nie wiedział czy Big Papa zna się na żartach jednak zaryzykował.
- To co miałbym robić? - zapytał rozglądając się po straganie.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
JIGEN 2/7

Goro – znany lokalnie jako właściciel stoiska Umakushi zaburczał głośno, gdy usłyszał z ust Jigena świętokradczą sugestię, że jego praca nie kwalifikuje się jako „wielki cel”. Na moment jego twarz przybrała odcień dojrzałego pomidora, a brwi zatańczyły groźnie… ale tylko na moment. Miał teraz poważniejsze problemy.

– Słuchaj, chłopcze! Nakarmienie głodnych brzuchów najlepszym yakitori w tej pustynnej prowincji to nie wstyd – to zaszczyt! Takim osiągnięciem sam bym się chwalił wnukom! Jak już jakieś będziesz miał, oczywiście! – zaryczał z entuzjazmem, po czym roześmiał się tak donośnie, że echo poniosło się po straganach.

Na sekundę zapomniał o presji.

Wytarł pot z czoła, jego wielkie oczy błysnęły nową nadzieją.

– Mów mi Goro! Dzisiaj jestem twoim szefem kuchni – a jak się spiszesz, to nie udźwigniesz tych monet, które ci zapłacę! Ale warunek jeden – musimy wygrać! Dzisiaj podobno na festiwalu mają być prawdziwi smakosze Yakitori i wybiorą najlepsze szaszłyki na całym festiwalu i to musimy być my! – wypalił, po czym zniknął za ladą i rzucił Jigenowi fartuch.
– Ubieraj się! Lecimy z tematem!

Wskazał paluchem na stoisko naprzeciw. Szyld krzyczał „Zeppin!”, a obok przechadzał się wysoki, zadbany mężczyzna w kosztownym fartuchu i z szyderczym uśmieszkiem.

– Widzisz to? To Toro – mój brat! Własny brat, rozumiesz?! I postawił się naprzeciwko, żeby mi biznes ubić bo mu lubę podkradłem! A niech cię pies, Toro! – warknął, po czym przeklął coś jeszcze pod nosem, kompletnie ignorując, że Jigen wciąż tam stoi.

Po kilku sekundach wrócił do rzeczywistości.

– Dobra, koniec pierdół. Wskakuj za kuchnię. Umiesz się posługiwać nożem? Mam nadzieję, że tak, bo czas nas goni. Używamy trzech rzeczy: udko – dla soczystości, pierś – dla równowagi, skórka – dla chrupkości. Krojone na kawałki wielkości kciuka – nie mniejsze! Ludzie mają czuć każdy gryz. – Spojrzał badawczo na Jigena czy na pewno go słucha i rozumie.
– Weź udko. O tak. Skóra na dole, mięso do góry. Teraz patrz. Nie szarp, nie tnij jak drwal. Prowadź nóż jak prawdziwą katanę – z czcią. Ciągły ruch. Tu jest kość – widzisz? Tnij wzdłuż niej, nie przez nią. Delikatnie odseparuj mięso. To jak technika odpieczętowania – nie siłą, tylko precyzją, psia mać! Dobra. Kość oddzielona, teraz obcinamy te małe fragmenty twardej chrząstki. Ale nie usuwaj całego tłuszczu – to właśnie on sprawia, że mięso będzie soczyste! Bez niego wszystko wyjdzie jak stare onigiri – suche i smutne jak Toro, który dzisiaj wróci z płaczem do naszej mamusi! Ach, tak, już... teraz ułóż mięsko płasko. Poczuj jego strukturę pod dłonią. Kroisz w poprzek włókien, rozumiesz? To jak uderzenie z zaskoczenia – szybciej się rozpadnie w ustach, bardziej miękkie i pyszniutkie. Powtórz co zrobiłem, zobaczymy czy się nadajesz!

---

Właściciel

[Jigen]

Chyba powoli udział się chłopakowi festiwalowy humor. Przy stanowisku Goro kręciło się wielu zaciekawionych przechodniów więc ewidentnie można z tego zrobić ciekawy biznes. Jigen w głowie już przeliczał te ryo które zarobi a jak jeszcze Big Papa go w tym utwierdził to bez zająknięcia włożył na siebie fartucha.
Kiedy usłyszał wzmiankę o bracie robiącym konkurencje to w głowie zapaliło mu się kilka lampek. Wizje wielu scenariuszy gdzie w tamtym stoisku zdarza się wypadek zaczęły wypełniać głowę chłopaka.
- Wiesz... Jak chcesz to mogę być twoim sabotażystą. Związać jakiegoś jego kuchcika za rogiem, szybkie Henge w niego i coś popitolić w garach. Ale to tylko luźna propozycja! - odpalił młody Maji już w głowie snując plan działania. Wtedy jednak przyszła kolej na lekcję gotowania.
- Potrafię się posługiwać nożem! I widelcem! I łyżką! - powiedział oburzony a jedna z jego brwi delikatnie się uniosła. Co ten Big Papa sobie myślał zwracając się do niego w ten sposób.
- Yhym... okej. Yhym yhym... - przytakiwał głową patrząc na ruchy Szefa Kuchni po czym sam chwycił kawałek mięsa. Pacnął na deskę i co chwila spoglądając na ręce Goro z uporem maniaka kopiował jego ruchy.
- Czy tak? Tak dobrze? - pytał co chwila chcąc się upewnić że robi to prawidłowo. Lubił rywalizować więc starał się ze wszystkich sił. Może zawód kucharza nie był jego przyszłością jednak nie mógł pozwolić na wygraną tego drugiego.
- A co do tego mięska będzie? - zapytał po chwili kiedy nadal pochylał się nad swoim kawałkiem. Co chwila zerkał na ten kawałek pokrojony przez Goro żeby porównać ze swoim. Jak na amatora kuchni to wychodziło mu to chyba całkiem dobrze. Przynajmniej tak uważał w swoim duchu i to mu wystarczyło. A nie jakieś oceny szefów kuchni z wieloletnim doświadczeniem.

[Ryū]

Misja D
Zlecenie specjalne - Duma Pustyni
JIGEN 3/7

Goro aż beknął z wzburzenia propozycją młodego, nieopierzonego Jigena. Chyba wciąż nie rozumiał o jaką stawkę była ta braterska walka…

- Oszalałeś?! Chcesz, żeby mnie nazwano kanciarzem i oszustem? Spójrz tylko na niego, on na to tylko czeka, żebym udowodnił przed nim, że bez lewych sztuczek nie uda mi się go pokonać! – Wyjaśnił mu z ognikami w oczach mężczyzna, nieświadomie rwąc sobie włosy z brody. Po chwili się uspokoił.

- Tym to się byle jełop potrafi obsługiwać, wystarczy jeść, ha ha! – Zaśmiał się z Jigena. Ewidentnie podejścia do swojego pracownika to on nie miał.

- Nie no chłopie! Mówiłem, żeby zostawić trochę tłuszczyku, w nim cały smak! Patrz, jeszcze raz! – Goro ponownie chwycił za nóż i nieco wolniej pokazał jak Jigen ma to zrobić.

Rosły mężczyzna poprawiał Jigena jeszcze parę razy, klnąc przy tym jak szewc, ale się nie zniechęcał, a to dobry znak! Widział, że chłopakowi zależało, a w głębi serca wiedział, że nie ma żadnych alternatyw, to robił młodemu szybki kurs robienia szaszłyków Yakitori.

- To mięsko to mamy na razie pokrojone, ale nie wrzucimy przecież na ruszt tak bez niczego! Pamiętaj, chłopcze, to najważniejsze. Możesz mieć idealnie pokrojone i oczyszczone mięso, ogień gorący, ale bez sosu to możesz od razu pakować się do domu jako przegrany! – Zagroził Jigenowi palcem, skutecznie akcentując i podkreślając jak ważne to były dla niego słowa. – Ta marynata to pieczęć między ogniem a mięsem. Najważniejsze spoiwo, dzięki któremu jedząc nasze szaszłyki możesz zrobić pod siebie z wrażenia! Receptura na nią to tajemnica przekazywana w mojej rodzinie przez wiele pokoleń, a jeszcze wcześniej – przez jednego kucharza, który gotował dla samych założycieli Kinkotsu! – Skończywszy wykład, zaprosił Jigena do blatu obok, gdzie stały trzy buteleczki i miska z czymś brązowym.

- Teraz uważaj, bo jak to spieprzysz to cię ukatrupię. W pierwszej buteleczce masz shōyu. Sos sojowy. Wlewasz do gara dwie chochle. Druga to mirin. Słodycz. Łagodność. To to, co zostaje w ustach po walce z szaszłykiem. Jedna i ćwierć chochli. Trzecia to sake. Czystość i ogień, prawdziwe ryżowe wino! Jedna chochla. Zawsze upewniaj się czy jest to dobre, prawdziwe sake. – Dla demonstracji wziął łyczek i beknął. – A tu mamy cukier. Dwie łyżki. Tylko tyle. Nie więcej. Za dużo – smak będzie płaski. Za mało – będzie cierpki. Teraz gotujesz. Dodaj kawałek świeżego imbiru – nie więcej niż koniuszek palca. Jeden ząbek czosnku, zmiażdżony, nie posiekany – ma oddać duszę, nie strukturę. Jeśli chcesz naprawdę wznieść się wyżej – dorzuć kawałek kombu. Gotuj, aż zredukuje się o jedną trzecią. Sos powinien zgęstnieć. Nie jak syrop, lejąca, ale gęsta. Wtedy zdejmij. Odstaw. Nie używaj od razu. Tare potrzebuje chwile odpocząć, żeby przeszło wszystkimi smakami! – Goro odstąpił od stanowiska i nagle wyjął małą buteleczkę, którą podał Jigenowi.

- Spróbuj. Tak ma smakować, a przynajmniej w to masz celować. Zrób i jak skończysz to mnie zawołaj! – Rozkazał, samemu udając się do kolejnego stanowiska, kroić więcej mięsa.

---

Goro