Kamienny las

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 13:
Mijikuma: 12
Minoru: 13

  Ukryty tekst

---

Głos zza jego pleców zadziałał na niego niczym kubeł zimnej wody. Korzystając ze swego wytrenowanego ciała uskoczył do przodu, by zwiększyć dystans i jeszcze nawet nie znajdując do końca balansu w nowym miejscu, zrobił obrót, jednocześnie unosząc swą kuszę do oka. Był szybki, nawet bardzo szybki. Wciąż jednak miał do wykonania o wiele więcej ruchów niż przeciwnik, który również stał ze swym łukiem z naciągnięta strzałą na cięciwę. Tylko, że przeciwnik okazał się być, nie przeciwnikiem.
Dwóch strzelców mierzyło się wzrokiem, gotowi do oddania strzału w zawodach na większe jajca. Wymienili między sobą pierwsze uprzejmości. Gdzie jeden wydawał się być ubawiony całą tą sytuacją, a drugi nieufny wobec tego pierwszego.
- Wąż już nie żyje. Okazał się mniejszym zagrożeniem niż go malowano. W drodze powrotnej spotkałem twoich towarzyszy i to oni sprzedali mi informacje o tym, że się tutaj kręcisz. - Odpowiedział nawet nie drgnąwszy. Mijikuma, dzięki swemu sharinganowi, mógł dostrzec pracujące na jego ramionach mięśnie. Musiał być silny, być może nawet tak silny jak sam Mijikuma, skoro mógł napiąć tak potężny łuk i trzymać go napiętego przez tak długi okres.
- Może potrzebujesz pomocy? - Zaproponował, opuszczając odrobinę łuk w dół i jednocześnie luzując nieznacznie naciąg strzały. Chyba miała to być oferta pokojowa.

[Mijikuma]

Cała ta sytuacja nieco mnie irytowała, nie miała prawa się wydarzyć. I cała ta złość skierowana jest nie w mojego tymczasowego oponenta, ale w siebie, że dałem się tak łatwo podejść i nie zauważyć zbliżającego się jegomościa. Tym bardziej z moimi oczami! Przecież dosłownie każdego widziałem jako wielką kroplę chakry, wręcz krzyczącą „tutaj jestem!”.

Wysłuchawszy wytłumaczenia, wciąż się wahałem, ale było coś w tym mężczyźnie, że chciało mi się mu wierzyć. Przede wszystkim dlatego, że gdyby miał jakikolwiek cel w skrzywdzeniu mnie, już by to zrobił, nie musiałby narażać się na konfrontację. Opuściłem łuk i skinąłem mu głową w zrozumieniu i zaakceptowaniu jego historii.
- Czyli na coś finalnie się przydali – Skwitowałem i na moich ustach zawitał nawet bardzo delikatny grymas, który w niektórych okolicznościach można by określić jako „uśmiech”. Opuściłem łuk, zwalniając cięciwę i westchnąłem, wkładając strzałę ponownie do kołczanu.

- A potrafisz tropić wielkie pająki w takim środowisku? – Odpowiadam pytanie na pytanie, patrząc z ciekawością na jegomościa. Jego łuk zdaje się być naprawdę pokaźny, jeśli miałbym strzelać to byłby zdecydowanie silniejszy od jakiejkolwiek broni jaką miałem w rękach.
Coś czułem, że łucznik się zna i będzie w stanie mi pomóc. Dezaktywowałem póki co zdolność moich oczu. Patrząc na niego, wciąż nie dowierzałem, że udało mu się nie zaskoczyć.
- Słuchaj, muszę się ciebie o to zapytać. Nie zdarza mi się, żeby ktokolwiek mnie tak podszedł… zdradź mi jak to zrobiłeś, proszę.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 14:
Mijikuma: 13
Minoru: 14

  Ukryty tekst

---

Oboje opuścili swe łuki z pewną dozą niepewności. Sore wpatrywał się w stojącego przed nim Uchihę, czekając na jego dalsze ruchy. Zaproponował swoją pomoc, a młody Uchiha rozważył jego propozycję, zadając żartobliwie pytanie, co tylko przypieczętowało ich mały sojusz.
- Nie, ale na wielkie węże też nigdy nie polowałem. - Odpowiedział rechocząc przy tym i chowając strzałę ze swojego łuku do kołczana przewieszonego przez plecy.
- Och to? Ot taka moja specjalność. Od dzieciństwa mówili mi, że skradam się jak kot, ale każdy mógłby się tego nauczyć, chciałbyś? - Zaproponował i jakby chcąc udowodnić swoje umiejętności zaczął przemieszczać się do przodu. I wtedy zaczęła dziać się magia. Sore poruszał się niemalże normalnym tempem chodu, a jego kroki nie wydawały przy tym żadnego dźwięku. Zupełnie jakby poruszał się po miękkim dywanie. Sharingan Mijikumy pomagał mu dostrzec cały kunszt kryjący się za tym zjawiskiem. Widział, że każdy krok był precyzyjnie stawiany na ziemi. Ktoś patrzący z boku normalnym wzrokiem, mógłby powiedzieć, że szedł on najzwyczajniej do przodu, sharingan pozwalał mu jednak dostrzec, że każdy, nawet najmniejszy krok był ustawiany pod innym kątem.
Łucznik obrócił się w kierunku Mijikumy i gestem ręki zaprosił go do podążenia za nim.

[Mijikuma]

Przytakuję mu, unosząc lekko kącik ust. Może to uśmiech, może grymas — sam nie wiem.

– Też prawda.

Nie mogłem jednak dłużej skupiać się ani na rozmowie, ani nawet na naszej ofierze — wielkim pająku. Moją uwagę bez reszty pochłonęła propozycja obcego. Nauka skradania. Umiejętność, której mi brakowało — a raczej której nie miałem nawet w zalążku.

Przetrwałem wojnę. Nauczyłem się strzelać z łuku i korzystać z genjutsu. Ale ciche poruszanie się? To była dla mnie coś niezrozumiałego, tajemniczego, niedostępnego. Dotąd.

– Oczywiście! – odpowiedziałem żywo, zbyt żywo jak na standardy shinobi, ale nie mogłem się powstrzymać. Moja zwyczajowa ostrożność wciąż gdzieś była, głos w głowie mruczał podejrzliwie „nic nie ma za darmo”, ale… cóż. Czasem warto zaryzykować. Potencjalne zyski były zbyt kuszące, by to zignorować.

I wtedy zaczęła się magia.

Otworzyłem oczy szeroko, obserwując każdy jego ruch. Szedł zupełnie zwyczajnie — a jednocześnie w ogóle go nie słyszałem. Żadnego szelestu. Żadnego trzasku gałęzi. Tylko cichy ruch powietrza, niemal niezauważalny. Sharingan pozwalał mi dostrzec coś jeszcze — każdy jego krok był wyważony, kontrolowany, stawiany z niemal matematyczną precyzją.

Gestem zaprosił mnie do podążenia za sobą.

Ruszyłem, ostrożnie, niezdarnie, niczym dziecko próbujące naśladować taniec mistrza. Skupiam się całym sobą, kontrolując oddech, starając się stawiać stopy powoli i świadomie. Uginam lekko kolana — tak jest łatwiej utrzymać równowagę i zminimalizować dźwięki. Wiem, że to wszystko wygląda komicznie, ale nie przejmuję się tym.

Zatracam się w tej próbie. Zapominam na moment, po co tu jestem. Nie ma pająka. Nie ma misji. Jest tylko ten ruch, ta nauka.

W końcu zatrzymuję się, spoglądając pytająco na łucznika. Wiem, że jestem beznadziejny. Ale chcę wiedzieć — co mogę poprawić? Jak zrobić to lepiej?

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 15:
Mijikuma: 14
Minoru: 15

  Ukryty tekst

---

Mijikuma, oczarowany techniką łucznika zrozumiał nagle, że on też tak chciał umieć. Że magia, której świadkiem był właśnie w tym momencie, była czymś co mogłoby uczynić z niego niepokonanego wojownika. Dlatego też, gdy tylko został zaproszony, by podążyć za Sore, nie czekał ani chwili i ruszył za nim.
Jego sharingan był dla niego bardzo pomocny. Dzięki niemu wiedział jak stawiać nogi, jaka powinna być ich kolejność. Krótko mówiąc, skopiował to co dokładnie dostrzegł. Lecz bardzo szybko okazało się, że by opanować ta sztukę, potrzebował czegoś więcej niż tylko skopiowania ruchów łucznika. Musiał jeszcze wiedzieć, w którym miejscu co powinien robić.
- To nie takie proste, co? - Sore zarechotał, gdy Mijikuma co rusz trącał jakiś kamyk, lub też następował na ziemię z piaskiem, powodując że ten zgrzytał pod jego stopami.
- Choć, muszę przyznać, że masz do tego talent. Większość ludzi, których znam, potrzebowałaby tygodnia żeby wykonywać tak płynne ruchy jak ty. - Wyraźnym było to, że towarzysz Mijikumy miał dobre mniemanie o nim. Przywołał go jednak do siebie, kucając w jednym miejscu i wskazując na podłoże przed nim.
- Musisz być uważny. Badać teren wokół ciebie. Jest tu trochę suchych gałęzi, które łatwo złamać, więc unikanie ich jest totalnym priorytetem. Lecz oprócz tego jest tu sporo piasku i małych kamyków. Musisz nauczyć się również jak unikać tego typu zagrożeń. - Podniósł się na równe nogi i wykonał ruch w kierunku podłoża pokrytego piaskiem. Wyglądało to jakby zrobił krok, lecz oczy Mijikumy wychwyciły, że stawiając stopę, zaczął on od palców, a następnie wsunął stopę do przodu, rozpychając piasek na boki, stawiając nogę pewnie w miejscu.
- Widzisz? Sposobów na uniknięcie dźwięku jest tysiące. Bardzo często świetnym pomysłem jest użycie ninjutsu, dzięki czemu możesz przebiec po przeszkodzie, zamiast wpaść w nią. Czasami jednak wystarczy precyzja ruchów, a czasami stabilizacja swojego ciała. - Tym razem ruszył w kierunku podłoża z kamykami. Tam postawił krok od góry, prostopadle do podłoża, tak, że kamyki pod jego stopami nie miały możliwości wytoczyć się.
Sore zrobił kilka kolejnych kroków i ponownie zaproponował Mijikumie, by ten ruszył za nim.

[Mijikuma]

Sharingan był w tym wszystkim zarówno błogosławieństwem, jak i przekleństwem.
Z jednej strony — dostrzegałem każdy detal ruchu Sore. Miałem przed oczami jego kroki, kąty, nacisk stóp, rozkład ciężaru. Z drugiej jednak — to wciąż nie wystarczało. Umiałem go naśladować, ale bez jego wiedzy o terenie, bez jego doświadczenia, to było jak kopiowanie kogoś, kto tańczy na linie, nie widząc liny pod stopami.
Mogłem poruszać się płynnie, ale jeśli po drodze nadepnę na suchy liść, to cały wysiłek spełznie na niczym. To frustrujące. Absurdalne wręcz, że w świecie, gdzie włada się błyskawicami i iluzjami, to właśnie listek potrafi zdradzić cię wrogowi.

Parsknąłem lekko pod nosem i pokręciłem głową, gdy Sore skomentował trudność zadania. Miał rację. Ale jego pochwała... zbywam ją milczeniem. Znam swoje możliwości. W kopiowaniu ruchów jestem dobry — może najlepszy. Ale prawdziwym mistrzem jest ten, kto wie, gdzie się poruszać, a nie tylko jak.

Obserwuję go uważnie. Każdy jego krok jest popisem dyscypliny i świadomości ciała. Gdy pokazuje technikę poruszania się po piasku, nie mogę się powstrzymać od cichego gwizdu uznania. Wiem, ile godzin praktyki za tym stoi. I wiem też, że nie ma drogi na skróty.
Zaczynam powtarzać jego ruchy.
Najpierw piasek. Rozkładam nacisk od palców, przesuwam stopę w bok, tak jak on — powoli, dokładnie. Z każdym kolejnym krokiem przyspieszam odrobinę, ale gdy tylko usłyszę najmniejszy szelest, cofam się i próbuję jeszcze raz. Krok za krokiem. Do skutku.
Gdy w końcu czuję się pewniej, przechodzę na kamyki.

– Jak myślisz, czy przelanie chakry do stóp, żeby uniknąć wybrzuszeń podłoża, miałoby sens? – pytam w półszeptem, nie przerywając ruchu. – Intuicja mi to podpowiada, ale ty masz z tym więcej doświadczenia.

Słuchając odpowiedzi, kontynuuję ćwiczenie. Naśladuję go, ale powoli też dodaję coś od siebie — próbuję przewidywać, analizować otoczenie, szukać naturalnych ścieżek. Wiem, że na tym polega różnica między kopiowaniem a nauką. A ja... chcę się nauczyć.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 16:
Mijikuma: 15
Minoru: 16

  Ukryty tekst

---

Młody Uchiha, nie poddawał się. Po uzyskaniu kolejnych podpowiedzi, zaczął ponownie, tylko po to, by po chwili znowu polec sromotnie. Po kolejnej próbie, następowała kolejna seria rad, potem kolejna próba i kolejne rady. Trwało to całymi godzinami, aż słońce zaszło już kompletnie pozostawiając ich w totalnej ciemności. No prawie, ponieważ niebo było dzisiaj czyste, a księżyc w pełni. W końcu jednak Mijikuma zaczynał łapać o co chodzi w tym całym „skradaniu”.
- Tak, przelanie chakry do stóp jest bardzo pomocne w wielu sytuacjach, lecz nie zawsze. Wciąż twoja chakra oddziałuje na przedmioty pod twoim butem, więc jeśli postanowisz wykonać gwałtowniejszy ruch, może się okazać, ze odepchniesz stopą przedmiot na którym stoisz. - Wyjaśnił spokojnym głosem, demonstrując taki przypadek właśnie na stercie małych kamyczków, gdzie stając na ich powierzchni z chakrą pokrywającą jego stopy, wykonał gwałtowniejszy ruch, a kamyki i tak wytoczyły się spod jego stopy, wydając przy tym znajomy skrzypiący dźwięk.
- Dobrze, widzę że zaczynasz już łapać to podnieśmy poprzeczkę. To, że potrafisz już chodzić, nie oznacza że nie zostaniesz wykryty. W końcu wciąż można cię dostrzec. Dlatego, musisz nauczyć się korzystać z okolicy. - Podszedł do pajęczyny i zaczął ją nacinać, by pokryć swoje ciało nią, lecz tak by nie krępowała jego ruchów. Następnie pokrył swoje ciało chakrą i wsunął się między kolejne pajęczyny, niemalże natychmiast znikając z oczu Mijikumie. Prawie, ponieważ jego sharingan wciąż widział zarys chakry Sore
- Błoto, ściółka, liście, wysoka trawa. Wszystko jest twoim sprzymierzeńcem, o ile wiesz jak to wykorzystać. Spróbuj. - Dobiegł go głos łucznika zza pajęczej konstrukcji.

[Mijikuma]

Skradanie się wymagało odpowiedniej precyzji i co najważniejsze - cierpliwości. Odczuwam to już teraz, kiedy muszę skupić się na tempie każdego kroku. Wszystko musi być w swojej harmonii i przerwanie cyklu kończy się za każdym razem sromotną porażką. Każda postawiona stopa musi być pod odpowiednim kątem, by przerzucić ciężar ciała tam, gdzie nie grozi mi dźwięk.

Nim się zorientowałem, słońce zaszło. Mimo to nie czuję zmęczenia - raczej ciągłą adrenalinę i podekscytowanie, że ta z pozoru standardowa misja w postaci upolowanie bestii daje mi podkładkę do nauczenia się czegoś tak elementarnego w moim szkoleniu. Już teraz oczyma wyobraźni widzę jak wykorzystam zdobytą tu wiedzę.

Kiwam głową w zrozumieniu, słuchając odpowiedzi Sore. Ma to sens, pewnie przelanie chakry do stóp skutkować może większą ilością komplikacji niż zalet. Tak czy siak warto o tym pamiętać.

Słucham z uwagą i patrzę jak Sore nacina pajęczynę i nawet się nie orientuję kiedy otworzyła mi się buzia z wrażenia. Natychmiast wracam do swojego "typowego" wyrazu twarzy i samemu wyjmuję strzałę i zaczynam powtarzać swojego mentora, nacinając pajęczynę i wsuwając się w prowizoryczny kamuflaż.

Gdy zrobię już jeden, ściągam go i od razu biorę się za kolejny, tym razem z innego materiału. Przypomina to warsztaty z umiejętności manualnych, lecz w prawdzie rzeczy tym dokładnie to jest.

- Dobrze, mamy podstawy skradania się, kamuflażu, lecz to pewnie dopiero początek drogi skradania. Jak wykorzystujesz te umiejętności w zakradaniu się zza plecy wroga? Ciężko mi sobie wyobrazić, że z tym zestawem ostrożności i umiejętności byłbym w stanie zakraść się tak blisko ciebie bez alarmowania twoich zmysłów.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 17:
Mijikuma: 16
Minoru: 17

  Ukryty tekst

---

Mijikuma nie poddawał się. Być może i czuł swą wyższość nad pozostałymi towarzyszami, lecz w obliczu Sore, wiedział on doskonale że ma przed sobą prawdziwego łowcę, którego umiejętności nie ograniczały się tylko do zwykłej siły, ale również i umiejętności wykraczających ponad ludzkie normy.
Z każdym krokiem, młody Uchiha, wyłapywał coraz więcej swych błędów, korygując je przy kolejnej próbie. Niesamowitą pomocą w tej kwestii był Sharingan. A jednak, nawet z tak potężną pomocą, zajmowało mu to wiele godzin. Gdy w końcu, jednak zaczynał rozumieć o co chodziło w całej tej sztuce, dowiedział się że był dopiero w punkcie pierwszym. Jednakże, to również nie zdołało ostudzić jego zapału. Zachęcony przez łucznika, zaczął nacinać skrawki pajęczyny, tworząc w ten sposób kamuflaż, dzięki któremu mógł stać się niemalże jednością z otoczeniem.
- Nieźle, nieźle. Musisz dołożyć odrobinę w kroku, chyba że chcesz żeby twoja ofiara dostrzegła jeśli ci stanie. - Mężczyzna zarechotał rubasznie, choć Mijikuma chyba nie był skory do takowych. Zamiast tego zadał swoje pytanie, starając się wyciągnąć od mężczyzny ile tylko będzie mógł. Sore podrapał się po brodzie, zastanawiając się jak chce odpowiedzieć na to pytanie.
- Odpowiedź nie jest taka prosta. Umiejętność stania się duchem, to nie jest wyuczenie się kilku sztuczek i używanie ich jakby były to porady z podręcznika. Całość jest sztuką, która należy zrozumieć. Musisz wiedzieć jak zachowuje się trawa pod naciskiem człowieka, jakie ślady zostawia się na piasku, a jakie na śniegu. Jak twój zapach będzie się rozchodził w wietrzny dzień. Jest to ogromna ilość wiedzy, a ty dopiero zacząłeś poznawać tą sztukę. Opanowanie tego może zająć lata. - Wyszedł on zza pajęczej kryjówki, by dokonać kolejnej demonstracji. Wziął on kilka głębokich i bardzo długich oddechów, zupełnie jakby zamierzał medytować, a Mijikuma mógł dostrzec, że jego puls i bicie serca zwolniło i to do tego stopnia, że stał się niemalże niesłyszalne nawet dla wyczulonych uszu Uchihy. Następnie, Sore, położył się na ziemi i przeturlał kilka razy, obsypując pyłem, dzięki czemu jego kamuflaż stał się jeszcze kompletniejszy. A potem ruszył. Wyglądało to jakby się czołgał, lecz jego ruchy nie zostawiały nawet najmniejszego śladu za sobą. Dopiero po chwili Mijikuma mógł dostrzec, że w rzeczywistości łucznik nie czołgał się, a jego ciało wisiało zaledwie milimetry nad ziemią. Całe ciało wspierając jedynie na palcach stóp i rąk. Wymagało to od niego niezwykłej wręcz siły i precyzji. Co więcej, gdy tylko się nie ruszał, wydawał się niemalże znikać, choć jego aura była wciąż widoczna w oczach Uchihy.
- Czasami jednak chodzi bardziej o wojnę psychologiczną z wrogiem. Czasami przeciwnik jest tak skupiony na odnalezieniu czegoś, że nie dostrzega oczywistych rzeczy, które przemykają obok niego. - Wstał jakby nigdy nic i wydawało się, że zakończył swój pokaz. A jednak, gdy tylko Mijikuma mrugnął i otworzył swe oczy, Sore znajdował się już w innym miejscu. Choć zaledwie parę kroków dalej.

[Mijikuma]

Uśmiecham się mimowolnie słysząc jego uwagę.
- Jeśli skradałbym się obok kogoś tak urodziwego, by moja własna natura mnie zdradziła, to może byłoby to warte odkrycia – odzywam się, wzruszając ramionami. Raczej nie spodziewałem się przekradać się do komnat urodziwych panienek, ale kto wie? Nikt nie znał swojej historii dopóki jej nie przeżył.
Słucham Sore z uwagą, gdy odpowiada na moje pytanie. Nie zaprzeczam jego tezom, wręcz się z nimi zgadzam i potakuję. Wiem, że jestem dopiero na początku nowej ścieżki zawodowej, która może się okazać najlepiej dopasowana pod mój zestaw umiejętności. Wiem jednak, że się nadaję. Bo wiedzy o nacisku człowieka na trawę mogę się nauczyć. Z kolei wiele zdolności posiadam już teraz. Obserwacji – nawet jeśli nie zdołam dostrzec Sore, tak każdego innego mężczyznę niemającego pojęcia o mojej obecności w pobliżu już tak. Mam wyostrzony wzrok nie tylko dzięki Sharinganowi, ale również wieloletniemu treningowi z łukiem. To wszystko składa się razem w grupę moich talentów sprzyjających naukę skradania.
- Rozumiem. – Komentuję i kiwam mu głową z pokorą. Tymczasem skupiam się i angażuję pełną uwagę na mężczyźnie, który zaczyna demonstrować mi kolejne cuda. Sharingan pozwoli mi skopiować te ruchy, które wykorzystam jako baza do nauki kolejnych. Aczkolwiek płynność i swoboda, z jaką on to robi… jestem pod wrażeniem, naprawdę. Dotychczas nie sądziłem, że coś takiego jest w ogóle możliwe. A tu nagle mam przed sobą mężczyznę, który udowadnia rzeczy, które zanegowałbym i ba, postawiłbym nawet pieniądze na swoje własne zdanie. Może nawet natrafiłoby na taki dzień, w którym ma pewność przekroczyłaby granice rozsądku i postawiłbym na to własną rękę. I co? I bym teraz kurwa nie miał ręki.
- Jest to… naprawdę zdumiewające. Dziękuję za tę lekcję, Sore-sama. – Kłaniam się nisko, czego nie mam w zwyczaju, ale teraz czuję, że jest to na miejscu, zważywszy na wiedzę jaką mi przekazano.
- Chciałbym poświęcić więcej czasu na kolejne lekcje, lecz mamy pająka do zabicia. Może jego wykorzystamy do dalszej nauki? Już na żywym organizmie, ja będę mógł naśladować twoje ruchy, w ten sposób nie wyjdziemy z ukrycia i uda nam się na niego skutecznie zapolować. – Zaproponowawszy plan, sięgam po kuszę i sprawdzam jej cięciwę oraz całą budowę, aby sprawdzić czy na pewno nic się po drodze nie zepsuło i nie okazałoby się w trakcie akcji, że coś się stało. Jestem gotowy do dalszej drogi i patrzę pytająco na mężczyznę. Niewerbalnie szybko określiliśmy nasze role, w której ja mam tą podrzędną jemu. I czuję, że tak jest w całkowitym porządku, zważając na jego umiejętności.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 18:
Mijikuma: 17
Minoru: 18

  Ukryty tekst

---

Nauka Mijikumy przebiegała w najlepsze. Chłopak łapał wiedzę już niemalże w locie i nawet jeżeli wciąż miał braki, to było pewnym, że mógł on zastosować przynajmniej z części sztuczek, w praktyce. Był przy tym pełen pokory, co wyraźnie przypadało do gustu łucznikowi. W końcu jednak nastał moment, gdy młody Uchiha poczuł znużenie i zapragnął jakiejś ekscytacji. Zaproponował więc polowanie na pająka.
Sore zamyślił się srodze. Proces myślowy przebiegający w jego głowie uwidaczniał się w postaci trzech poziomych lini przechodzących przez jego czoło jak i dynamicznej gestykulacji rękami, gdy wydawał się wyliczać jakieś rzeczy.
- Ok. Zobaczmy na ile nadała się ta twoja nauka. - Zgodził się, rozgladając dookoła.
- Wygląda na to, że maszkara nie porusza się po ziemi, a raczej po swoich pajęczych tworach. Zatem prowadź. Znajdź dogodną lokalizację, zastaw pułapkę i zakamufluj swoją obecność. - Być może i Mijikuma chciał być tym drugim, lecz to Sore zamierzał pozostać w roli nauczyciela, lecz tym razem jako nauczyciel, był również egzaminatorem. Do boju zatem.

[Mijikuma]

Nie często zdarza mi się przyklejać sobie pajęczyn do twarzy, ale dzisiaj… dzisiaj to ma sens. Cienkie białe nitki przykleiłem do czoła, policzka i szyi, splatając je z kilkoma włóknami z własnej szaty. Pająk miał mnie uznać za część krajobrazu, a nie za intruza. Oto mój nowy, organiczny kamuflaż - skromny, przyjemnie obrzydliwy i, mam nadzieję, skuteczny.
Spojrzałem w górę. Pajęczyny. Rozpięte między konarami jak wiszące drogi. To po nich poruszał się nasz cel. Żadnych śladów na ziemi, żadnego gruntu pod nogami.
Dostosowuję skradanie. Ruch zaczynam od palców, jak mnie uczył Sore, ale tym razem moje stopy osiadają na niestabilnej, naprężonej sieci. Przelewam chakrę do stóp, wiedząc, że na takiej powierzchni ta technika zdziała cuda. Zbyt mocne lądowanie - zadrży całość. Zbyt lekkie - nie przejdę. Balansuję. Wchodzę na linę.
Stawiam krok po kroku. Mięśnie napięte, kolana lekko ugięte, wzrok wklejony w pajęcze włókna. Sharingan działa w tle, analizując naprężenie, drgania, kierunki zerwanych nici. Tu przechodził. Świeży ślad. Sieć wygięta nie naturalnie, lecz ciężarem.
Nie oddycham. Nie muszę. W takich chwilach człowiek przełącza się w inny tryb. Jestem cieniem. Przesuwam się powoli między gałęziami, cicho jak śmierć w maskach.
Czasami słyszę zgrzyt - to pajęcze odnóże ocierające się gdzieś daleko. Jeszcze go nie widzę, ale on tu jest. I jeśli dobrze pójdzie - to ja pierwszy go zauważę. Oczywiście ciągle analizuję otoczenie, gdyby jednak pająk dostrzegł mnie pierwszy. Byłem gotów złapać za kuszę i wystrzelić, prosto w drugie oko.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 19:
Mijikuma: 18
Minoru: 19

  Ukryty tekst

---

Dla Mijikumy miał to być moment by móc się wykazać. Jego własny egzamin, do którego podszedł najprofesjonalniej jak potrafił. Obtoczył się pajęczyną, nie bojąc się okryć nią nawet własnego ciała. Do tego rozpoczął skradanie, tak jak go uczono, a następnie obrał odpowiednią taktykę. Wszystko pod czujnym okiem Sore, który nie zająknął się nawet na moment, a jedynie zaczął podążać za swym “uczniem”
Mijikuma wskoczył na pajęczynę, nie zapominając o utrzymaniu środka ciężkości w odpowiednim miejscu, a także o pokryciu swego ciała cieniutką warstwa chakry, dzięki której nie wpadał w pułapkę jaką byla pajęcza sieć. Stąpał on ostrożnie, tak jak go uczono, skupiając się na otoczeniu. Szybko mógł wyczuć lekkie drgania pajęczej sieci, oznajmiając mu, gdzie powinien się kierować. A zaraz za nim kroczył Sore, wciąż nie odzywając się. Do czasu.
Mijikuma dostrzegł ruch daleko przed nim. Nawet jego sharingan nie mógł wychwycić dokładnej sylwetki bestii, ale nie było wątpliwości, że była to ona. Sore chyba również dostrzegł ruch, ponieważ szybko pochwycił on Mijikume za ramię i pociągnął za sobą.
- Nie spieprzmy tego. Schowajmy się i zmuśmy bestie, by przyszła do nas. - Zaproponował i przykucnął między siećmi, oczekując, że Mijikuma zrobi to samo. Gdy tylko tak się stało, zaczął ciągnąć za jedną z sieci, niczym mucha, która wpadła w pułapkę. I wyglądało na to, że zwierzyna pochwyciła przynętę, ponieważ już kilka chwil później, bestia przybyła, sprawdzić co się dzieje. Był to moment by zakończyć to wszystko.

[Mijikuma]

Powoli zbliżamy się do punktu kulminacyjnego całego polowania. Kroczę najdokładniej jak potrafię, kładę stopy tak jak mnie nauczono, z dawką chakry wplecioną w powierzchnie moich własnych stóp. Staram się nie zwracać uwagi na mojego tymczasowego mistrza skradania, nie potrzebuję teraz skupiać się na myślotoku "co on sądzi o moim skradaniu", w co najprawdopodobniej bym wpadł i może jeszcze zatracił w tym swoją uważność. Teraz najważniejszy jestem ja i moja ofiara, której postura i wygląd zewnętrzy w zupełności nie obrazuje jej roli, jaką odgrywa w tym naszym śmiercionośnym teatrzyku. Wielki pająk o szczękoczułkach wielkości mojego przedramienia miałby być postawiony w uciśnionej roli tego, kto zaraz ma umrzeć? Oto moja historia. Miejmy nadzieje.
Usłyszawszy swojego mentora, kiwam mu głową, ale nie odzywając się - jeśli nie muszę wydawać niepotrzebnego dźwięku to tego po prostu nie robię. Zamiast tego, odsuwam się i daję się pociągnąć Kucam między siećmi tak jak pokazuje i przyglądam się z nieskrywaną ciekawością krwisto-czerwonymi ślepiami jak porusza delikatnie pajęczyną i tym samym przyciąga naszą zgubę. Wielki pajęczak zaraz ukazuje się nam na widoku, ja zaś nie zastanawiam się długo. Biorę oddech, podnoszę kuszę i wcelowuję strzał. Całe swoje moce przerobowe w głowie wykorzystuję, aby się skupić i odpowiednio ułożyć broń. Oceniam wiatr, odległość, potencjalne gwałtowne ruchy potwora oraz możliwe trudności na linii strzału.
W końcu wypuszczam strzałę.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Wyprawa rangi B:
Dzika pustynia. Mijikuma

---

Kolejka 20:
Mijikuma: 19
Minoru: 20

  Ukryty tekst

---

Stało się, bestia w końcu wyłoniła się ze swej kryjówki i zanęcona przez bardziej doświadczonego łowcę, zbliżyła się do nich na odległość strzału, nie zdając sobie nawet sprawy z czyhającego nań zagrożenia. Sora, nie zamierzał jednak kiwnąć nawet palcem, pozostawiając całą decyzyjność swojemu niespodziewanemu uczniowi.
A Mijikuma, nie zamierzał czekać. Niczym wytrawny mistrz strzelecki wziął głęboki oddech i uniósł swoją kuszę, celując zeń wprost w cielsko bestii. Pająk który był ranny już przy poprzednim spotkaniu, wyraźnie kulał, co tylko powodowało, że stawał się o wiele łatwiejszym celem. Po chwili, nastąpiło naciśnięcie spustu i zwolnienie bełtu. Cięciwa zabrzęczała, zwracając uwagę pająka. Lecz dla potwora było już za późno. Bełt wbił się głęboko w jego odwłok rozbryzgując dookoła gęstą krew, a bestia zaczęła wić się w konwulsjach, zataczając na prawo i lewo, ze swoich ust wydobywając klekoczący krzyk. Po chwili jednak cielsko padło na ziemię, a jego odnóża jeszcze przez dłuższy czas targały konwulsje.
- No... to chyba załatwia sprawę naszego polowania. - Sore wychylił się z ukrycia, podchodząc do ogromnego cielska, okrążając je dookoła i wypatrując jakichkolwiek oznak życia.
- Nigdy wcześniej nie poznałem nikogo innego, kto by w tak krótkim czasie osiągnął tak znaczące postępy. Wciąż jednak długa droga przed tobą. Jestem jednak pewien, że góra rok i będziesz równie dobry jak ja, a potem? Kto wie, może już nikt nigdy nie odnajdzie cię, taki będziesz dobry. - Zażartował, rechocząc w niebogłosy. Następnie złapał za cielsko bestii i pociągnął za nie, przesuwając je zaledwie o kilka metrów.
- Jasna cholera. To coś waży chyba kilkaset kilogramów. Jakiś pomysł jak zrzucimy to na ziemię, a potem zaciągniemy na wóz? Przydałby się jakiś dowód, że się udało. - Zaiste, na słowo nikt im nie uwierzy, a dostarczenie takiego ciężaru na pewno nie będzie takie proste.

  Ukryty tekst