Sklep z Wyposażeniem

[Papyrus]

Sklep z wyposażeniem

Budynek ulokowany jest pośrodku osady, niedaleko siedziby władz. Położenie budynku w centrum sprawia, że miejsce to idealnie nadaje się do prowadzenia handlu, a umiejscowienie na widoku przechodniów utrudnia wszelkie próby dokonania kradzieży. Budynek składa się z przestrzennej sali, w której wywieszone są i umieszczone w gablotach wszelkie dostępne rzeczy do nabycia, a kupić tutaj można sprzęt niezbędny do wykonania misji. W asortymencie znaleźć można wszelakie rodzaje broni, ubrania, zbroje, a także oczywiście wszelkie niezbędne dodatki, które mogą podczas wypadu uratować życie. Drugie pomieszczenie to mała kanciapka, który służy równocześnie za magazyn sklepu.
Ważne: Zakup towaru jest działaniem fabularnym co oznacza, że wymagane jest napisanie posta w tym temacie.

Uwaga: Gracz w sklepie z wyposażeniem może również sprzedawać swój ekwipunek uzyskany zarówno z misji jak i podczas walki czy innych fabularnych działań, po cenie wynoszącej 1/5 pierwotnej ceny sprzedawanego przedmiotu. Nie jest możliwa odsprzedaż samodzielnie wytworzonych przedmiotów (w tym trucizn/medykamentów) oraz tych uzyskanych w forumowych konkursach, losowaniach itp.

• Lista towarów możliwa do zakupienia:
  1. Bronie
  2. Ubrania
  3. Dodatki

Ważne: Każdy zakup musi być udokumentowany dodaniem poniższego formularza:

Kopiuj

[uhide=5][color=#bfc8fb]Posiadana gotówka:[/color] wpisujemy stan naszego konta bankowego
[color=#bfc8fb]Koszt zakupu:[/color] wpisujemy całkowity koszt poniesionego przez nas zakupu
[color=#bfc8fb]Pozostała kwota:[/color] wpisujemy kwotę, która została nam po odjęciu kosztu zakupu od stanu naszego konta[/uhide]

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Tsuyoshi nie zamierzał poświęcać zbyt wiele czasu na zakupy. Skierował się do sklepu z wyposażeniem z zamiarem szybkiego uzupełnienia swojego ekwipunku. Bądź co bądź walki na moście na bagnach były bardzo wymagające, a Uchiha musiał uciekać się kilkukrotnie do "zabawek" shinobi, żeby osiągnąć swój cel bez zużywania do tego cennej chakry.
Kiedy więc wszedł do sklepu, od razu skierował się do lady i poprosił dokładnie o to, o co uszczuplony został stan jego posiadania w trakcie ostatniej misji, to jest:

  Ukryty tekst

Natychmiast po zapłaceniu za sprzęt wyszedł z budynku i skierował się do koszar straży, gdzie spodziewał się znaleźć kogoś, kto będzie mu w stanie nakreślić sytuację na froncie i najpilniejsze potrzeby.

  Ukryty tekst

[Sumi]

Kiedy wszystko co miałyśmy załatwić w siedzibie było załatwione, mogłyśmy wyruszyć do naszego ostatniego przystanku przed wyruszeniem w podróż.
- Dziękuję za cierpliwość, Saori-san. - powiedziałam i skłoniłam się do niej delikatnie, kiedy już wychodziłyśmy z budynku administracyjnego. - Hmmm, jak pewnie mogłaś zauważyć przed chwilą, potrafię kontrolować papier i też na tym będę się skupiała podczas walki, więc w sklepie kupię nieco więcej karteczek, żeby być w stanie od razu walczyć. Może nie brzmi to dość groźnie, jednak niech pierwszy rzuci kamieniem ten kto nigdy nie zaciął się w palec wertując dokumenty... - powiedziałam, wciskając do odpowiedzi niskich lotów żart. - Jak papier nasączę chakrą to potrafi osiągnąć wytrzymałość... Myślę że porównałabym ją do drewna, czy może kamienia. Przede wszystkim jednak głównym atutem jest prędkość ataku, także preferuję walkę na dystans, wydaje mi się że dobrze abyś wiedziała, Saori-san. - opowiedziałam nieco więcej, teraz już poważniejszym tonem. Podczas rozmowy, przeszłyśmy również drogę od siedziby władzy do sklepu z wyposażeniem, więc mogłyśmy już wejść do środka i zaopatrzyć się w to czego każda z nas potrzebowała. Zgodnie z moimi wcześniejszymi słowami, kupiłam cały gruby plik małych karteczek a także jedną pigułkę żywnościową a następnie jak Saori zajęła się nabywaniem rzeczy dla siebie, mogłam w spokoju schować karteczki do torby a niektóre rzeczy z niej do schowanego tam również zwoju. Kiedy wszystko było już na swoim miejscu zaczekałam na Saori.
- No dobrze, ja mam wszystko i jestem w zasadzie gotowa żeby wyruszyć. - powiedziałam do drugiej kunoichi z przekonaniem i determinacją w głosie.

Posiadana gotówka: 1350 Ryō
Koszt zakupu:

• 350 karteczek (350 Ryō)
• Bojowa pigułka żywnościowa (500 Ryō)

Razem: 850 Ryō
Pozostała kwota: 500

[Saori]

Saori spojrzała uważnie na Sumi, gdy ta powiedziała, że może kontrolować papier i że Kunoichi mogła to przed chwilą zobaczyć w Siedzibie Władzy. Po prawdzie to Saori nawet nie zorientowała się, że to jakieś specjalne umiejętności. Myślała, że Sumi po prostu ma taką dużą wprawę w segregacji dokumentów, że potrafi tak sprawnie i szybko wszystko ogarnąć. Kontrola papieru. Czyli Sumi także nie posiadała rodowych umiejętności Uchiha. Było to na swój sposób pocieszające, że nie tylko ona była tutaj wybrakowana genetycznie, z jakimiś dziwnymi umiejętnościami. W tym momencie widziała w Sumi niemal bratnią duszę, która mogłaby zrozumieć to, jak Saori w tym momencie się czuła i czy jej troski były uzasadnione, czy też przejmowała się tym na wyrost.

- Szczerze mówiąc, gdybyś mi nie powiedziała, to kompletnie bym nie ogarnęła, że właśnie dałaś popis swoich szczególnych umiejętności. - Przyznała po chwili Saori. - Czyli nie tylko mi poskąpiono zdolności naszego rodu.

Tym samym przyznała się, że Uchihą jest tylko i wyłącznie z nazwiska i że nie posiada typowych dla tego rodu umiejętności. Było to pewne, ponieważ nawet śmierć rodziny podczas rzezi w Kotei nie była na tyle silna, żeby obudzić w niej Sharingana, a mimo to spowodowała sporą traumę, z którą do tej pory się borykała. No i niedawne odkrycie jej prawdziwych umiejętności tylko potwierdziło ten fakt. Kto jak kto, ale może to właśnie Sumi będzie w stanie zrozumieć jej niepokój i wątpliwości. Co prawda jeszcze się nie zdarzyło, żeby ktoś na nią krzywo popatrzył, ale było to też podyktowane faktem, że ukrywała swoje zdolności. Dłużej jednak nie mogła tego robić.

- Myślę, że dobrze się dobrałyśmy, Sumi-san, ponieważ ja też walczę na dystans i w razie czego nie będziemy sobie wchodzić w drogę. - Uspokoiła wątpliwości koleżanki. - Niedawno odkryłam, że mam predyspozycje do kontrolowania Żywiołów Chakry i udało mi się obudzić w sobie już dwa z nich. Kiepska jednak ze mnie Uchiha, bo żaden z nich to nie Katon. Na obecną chwilę rzucam błyskawicami Raitonu i tworzę silne podmuchy Futonu.

Gdy weszły do sklepu, Saori od razu podeszła do lady i zapytała właściciela sklepu o Wielki Wachlarz. Mężczyzna zakręcił się przy jednym ze stojaków z bronią, po czym przyniósł metalową broń i wręczył Kunoichi. Saori rozłożyła go ostrożnie i oceniła, czy wszystko z nim w porządku, po czym na powrót złożyła i skinęła głową. Dostała do niego jeszcze specjalne pasy, aby mogła wygodnie chodzić z tak dużą bronią na plecach. Spojrzała też w kierunku mieczy, ale widząc ich cenę, zdała sobie sprawę że zwyczajnie nie stać jej na to wszystko, więc ograniczyła się tylko do samego Wachlarza. Zapłaciła właścicielowi należną sumę i ruszy z Sumi do wyjścia, gdy tylko Urzędniczka również upora się z własnymi zakupami.

- Przejdźmy jeszcze przez targ. - Zaproponowała Saori. - Do obozu dotrzemy dopiero jutro, więc przyda nam się trochę prowiantu, gdy rozbijemy obóz na noc.

Oczywiście dobrze było mieć też dodatkowe okrycie na chłodne noce, więc samo wyposażenie to niestety nie wszystko. Na szczęście mogły resztę dostać po drodze, zanim udadzą się do bramy miasta i opuszczą Sarufutsu. Saori była ciekawa, jak Sumi poradzi sobie z obozowaniem gdzieś w lesie. Miała tylko nadzieję, że nie trafi im się wataha wilków, ani głodny niedźwiedź. Nie chciała, żeby Urzędniczka zraziła się już za pierwszym razem.

  Ukryty tekst

[Sumi]

Uśmiechnęłam się lekko kiedy Saori niejako pochwaliła moje zdolności... Administracyjno-biurowe. Usłyszałam jednak coś ciekawego, coś czego raczej nie wyczytuje się z raportów z zleceń. Nie dość że dziewczyna przyznała że również nie posiada sztandarowych zdolności szczepu Uchiha, to jeszcze do tego wnioskując po tonie jej wypowiedzi zrozumiałam, że raczej nie jest to dla niej powodem do dumy. Sama nigdy się chyba głębiej nie zastanawiałam nad tym że posiadam tak bardzo odmienne zdolności od reszty szczepu. Od zawsze wiedziałam że umiejętność kontrolowania papieru wywodziła się z genów przekazanych mi przez nieznanego i nieobecnego ojca, więc to mogło być powodem akceptacji tego i nie przykładania do tego większej wagi.
- Owszem, nie posiadam Sharingana. Moja matka nie potrafi nawet mieszać chakry, więc kontrolę papieru odziedziczyłam po ojcu, którego nawet nigdy na oczy nie widziałam. - powiedziałam neutralnym tonem. - Ale nie powiedziałabym że uznaję to za coś złego. No może poza tym że problematycznym jest rozwijanie moich umiejętności, musiałam zostać samoukiem, przez co pewnie idzie mi gorzej niż by mogło iść jakby ktoś mógł mi wytłumaczyć jak to wszystko działa. Ale z drugiej strony uważam to za coś dobrego. Być może to właśnie dzięki moim umiejętnościom stanę się bardziej cenna dla naszego szczepu, ponieważ potrafię coś czego nie potrafi prawdopodobnie żaden Uchiha. W Twoim przypadku może być podobnie Saori-san. Może i Uchiha potrafią kopiować techniki żywiołowe, jednak z pewnością nie będą one na takim poziomie na jakim będą twoje, jak już w pełni opanujesz te żywioły. No i do tego może się jeszcze okazać że uda ci się opanować je wszystkie. - powiedziałam dziewczynie w nadziei że może nieco ją to podbuduje.
Po skończonych zakupach wyszłyśmy przed sklep a ja już w zasadzie wyrywałam się do bramy, żeby biec ku nowej przygodzie, tak bardzo odmiennej od biurkowej codzienności. Kiedy Saori wspomniała o wizycie na targu i zaopatrzeniu, zatrzymałam się naj wryta. Oczywiście, że trzeba przecież kupić jakiś prowiant na drogę. Na szlaku nie będzie można zatrzymać się na chwilę żeby zjeść obiad w pierwszej lepszej jadłodajni. Nie będzie możliwości żeby w każdej chwili udać się po coś do przegryzienia, tak jak podczas pracy za biurkiem w siedzibie władzy.
- O matko, nawet przez myśl mi nie przeszło żeby kupować jakieś jedzenie na drogę. Dobrze że masz już za pasem kilka zleceń w terenie bo inaczej to pewnie umarłabym z głodu na szlaku. Ale ryzykowała jedząc cokolwiek znajdę po drodze. - powiedziałam z mieszaniną żenady i ulgi w głosie kiedy szłyśmy już na targ.

[z/t] razem z Saori

[Arii]

W czasie swojego spaceru po ciężkich treningach postanowił, że zajdzie trochę dalej niż ich wioska. Chciał zobaczyć jak wyglądała cała okolica a nieopodal było miasteczko stworzone przez Uchiha. Warto byłoby się rozejrzeć po tych terenach i zobaczyć, jak się w nich żyje. Dodatkowo jakiś czas temu poprosił jednego z żołnierzy o dostarczenie prototypu, co będzie potrzebował. Możliwe, że jego projekt został wykonany, więc warto było się przejść i uzupełnić trochę ekwipunek.
Kiedy wszedł do oznaczonego szyldem sklepu uśmiechnął się do wysokiego mężczyzny i wyjaśnił mu po co przyszedł. W trakcie oczekiwania zaczął powoli zbierać z półek wszystko, co uważał dla siebie za przydatne.

  Ukryty tekst

Jak się okazało, jego zamówienie było już gotowe a cała reszta była tylko formalnością do spisania. Wyciągnął ze swojej kieszeni potrzebne pieniądze. Nie pamiętał, żeby kiedykolwiek tak się wyposażył, ale teraz wiedział, że jest gotowy na przyjęcie odpowiedniego zadania.

z/t

[Raikuro Uchiha]

Osada Uchiha, choć na pozór spokojna, miała w sobie coś surowego – coś, co przypominało mu, że każdy cień tutaj miał swoje źródło w przeszłości. Raikuro szedł wzdłuż alejki, aż nagłe zauważył sklep z wyposazenjem , jego kroki nieznacznie zwolniły. Drewniana witryna była przeszklona, lekko zaparowana od środka – jakby sama chroniła przed spojrzeniami ciekawskich. W środku, na półkach, można było dostrzec poukładane rzędami zwoje, zestawy shurikenów, kunai oraz innych rzeczy do ekwipunku shinobi. W powietrzu unosił się znajomy zapach skóry, oliwy do broni i papieru – zapach, który znał od dzieciństwa. Niektóre z tych narzędzi przypominały mu dni, kiedy trenował z ojcem, jeszcze zanim wszystko się rozpadło. Pomyślał, że pora przygotować się jakoś do pierwszej misji,która go czeka w podstawowe rzeczy. Po czym wszedł do sklepu witając się zwrotem grzecznościowym i wymieniając asortyment,który potrzebował zakupic.

- Konichiwa.

Rzucił,krótko po czym powiedział czego potrzebuje na koniec zaplacił

- sayonara

Rzucił beż emocji jak poprzedni zwrot i ruszył dalej czekając na misje. Pomyślał że odwiedzi
,że odwiedzi cmentarz rodu Uchiha, gdzie spoczywają jego rodzice.
Dawno mnie u nich nie było. Najwyzsza pora posprzatać tam troche -jak pomyślał tak zrobił i udał się w tamtym kierunku.

  Ukryty tekst

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
1/14

Gdy Raikuro wyszedł ze sklepu, miejskie życie Sarufutsu przywitało go pełnym rozmachem. Między niskimi, glinianymi budynkami w niecce otoczonej zielonymi wzgórzami roztaczał się gwar kupców i przechadzających się mieszkańców. Słońce, chyłkiem prześwitujące przez poranne chmury, rzucało ciepłe refleksy na pożółkłe dachówki, a wiatr z Wietrznych Równin niósł ze sobą zapach prażonej kukurydzy i dym z palonych brązowych kadzideł. Po obu stronach głównej alejki stoiska uginały się pod ciężarem przypraw, świeżych ziół i materiałów szytych na szybkich krosnach, a przy kamiennych murach słychać było stukot kowalskich młotów. Między przechodnimi slalomem przemieszczał się zapach smażonego mięsa przyrządzanego nie tylko tradycyjnymi metodami znanym najznamienitszym kucharzom Ryuzaku, ale również w stylu sogeńskim, który przyszedł w te okolice po niedawnych incydentach. To był nowy porządek.
Młody Uchiha, po dokonaniu swoich zakupów, zwolnił kroku, gdy zauważył kobietę próbującą unieść kilka obszernych worków i stertę kartonowych pudeł na skraju uliczki. Jej niezdarne ruchy natychmiast zdradzały, że choć starała się z całych sił, ciężar przerastał jej siły. W chwili, gdy zahaczyła o wystający kamień, z jej ust wyrwał się przerażony okrzyk. „Aaaaa!”
Pudła i worki wylądowały z łomotem na brukowanej nawierzchni, a z ich wnętrza wysypały się bandaże, apteczki, strzykawki, sterylne fiolki z medykamentami i zwoje opatrunkowe, które potoczyły się w różne strony, jakby chciały się ukryć przed panikującą właścicielką. Kobieta, czerwona na twarzy ze zmieszania, rozłożyła ręce i jęknęła przerażona, klęcząc tuż przy nogach bohatera. Warto wspomnieć o tym, jak wyglądała. Była szczupła, dość niska i niewiele starsza od chłopca. Miała krótkie czarne włosy związane starannie w kitkę oraz duże czarne oczy przyozdobione delikatnymi, owalnymi okularami. Ubrana była w strój, który był mieszanką typowego wyposażenia każdego shinobiego, ale na wierzchu miała narzucony fartuch. Możliwe, że była medykiem lub pracowała w szpitalu. Urody dodawał jej z pewnością róż na policzkach, który pojawił się na nich w wyniku zakłopotania.
- O niee! Prze... przepraszam, przepraszam, to wszystko przez mnie!
Zaczęła gorączkowo podnosić leżące przybory, miotając się na boki i przewracając kolejne opakowania. Wokół tłoczyli się już zaniepokojeni przechodnie, którzy nawet nie przystawali, aby zobaczyć, co się stało, ale z pobliskiej studni słychać było plusk wody, gdy ktoś z ciekawości opuścił tam kubeł. Nikt nie chciał jej pomóc, każdy zajęty był swoimi obowiązkami, minęło ją dwoje, może czworo ludzi, jednakże od nikogo nie otrzymała pomocy. Raikuro stanął obok rozsypanego ekwipunku, jego lodowate oczy przesunęły się od sterty fiol i bandaży po skuloną, nerwowo łapiącą opatrunki kobietę. W jego postawie krył się spokój wyuczonego wojownika, ale pod tą zimną maską drzemała iskra, która mogła zadecydować o tym, jak ta scenka zostanie zapamiętana. Czy Błyskawiczny Płomień, bo tak zwykło się na niego mówić, pozwoli tej kobiecie wstać o własnych siłach, czy wyciągnie do niej dłoń i przejmie odpowiedzialność za porządek? Jego wybór już zaczął malować kolejne pociągnięcia tuszem po tej świeżej opowieści.

Legenda:
- Ayaka

[Raikuro Uchiha]

Spojrzałem na dziewczyne,która jest nie zaradna, wcale nie chciało mi się jej pomagać ale znieczulica innych ludzi spowodowała, że nie mogłem zostawić tak tej dziewczyny. Pozatym była moja rówieśniczka słabszą płcią, która miała mnóstwo rzeczy w tych rzeczach. Tylko czemu nie poszła na dwa razy albo lepiej tego nie spakowała na jaki wózek. Przestałem rozmyślać złapałem ją za rękę I spojrzalem spokojnym lecz chłodnym wzrokiem:
- uspokój się, pomogę Ci
Rozglądałem się czy ktoś inny też się zainteresuje ale jakoś mieli to gdzieś. Niezdarna dziewczyna nie wydała się atrakcyjna lecz jej niezdarność była dosyć słodka. Z wyglądu nie była w moim typie urody, wolalem blondynki z długimi, prostymi włosami oraz z duzymi niebieskiemi oczami. Zwłaszcza okulary były odrzucaje wyglądała na kujonke trochę więc słaby wzrok nie jest mocna strona nikogo czyli to kolejna jej słabość poza tężyzna fizyczna.

Po chwili puściłem jej rękę I wziąłem najbliższe pudlo sprawdzając czy jest całe zacząłem zbierać rozsypane rzeczy wokół mnie wskazalem jej palcem i równie
- Ty pozbieraj tamte

Z drugiej strony jedyne co mnie zainteresowało to po jej tyle tego, nie wyglądało jakby to miało być jej raczej dla kogoś. Cała reszta nie miała znaczenia jak miała na imię czy skąd pochodzi. Chociaż może mogłaby by być jakimś źródłem dodatkowych informacji jako kujonka lecz co moja rówieśniczka może wiedzieć czego ja nie wiem . Może chociaż za pomoc dorzuci mi coś do ekwipunku jak nie to będzie zmarnowany czas zwłaszcza, że bębede musiał jej pomóc to zanieść albo w najgorszym wypadku sam to zanieść.

Spojrzałem na ilość rzeczy i stwierdziłem że sporo tego jak na jedną osobę nawet dla mnie, szkoda że nie pada chociaż mniej tych ludzi by się ty kręciło i poszło by łatwiej. Zamiast trenować i się rozwijać to sprzątam jakieś zakupy bezradnej i bezimiennej dziewczyny lecz jak już zacząłem to skończę nie przyspieszając wogole ruchów.
Tyle się dzieje ostatnio w mieście muszą się polepszyć jak najszybciej. Pozatym od zapachu jedzenie trochę zgłodniałem.

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
3/14

Dziewczyna podniosła kolejne pudło z ziemi, ocierając pot z czoła. Jej policzki nadal zabarwione były rumieńcem zawstydzenia, a włosy rozczochrane po upadku spadały jej na ramiona. Spojrzała na Raikuro z wdzięcznością, choć w jej oczach wciąż tańczyła nerwowa panika.
- P... przepraszam, naprawdę wzięłam za dużo. - powiedziała ciszej, nachylając się, by podnieść kolejną apteczkę. - Tt... to wszystko jedzenie i medykamenty dla naszego polowego szpitala przy zachodniej bramie Sarufutsu. Pp... pomagają tam rannym shinobi i cywilom. Nie jest daleko, może kilkanaście minut piechotą. Ale sama chyba nie doniosę tt... tego wszystkiego. - rozejrzała się nerwowo, łapiąc kilka bandaży i fiolki z ziołowym wywarem. - Czy pp... pomożesz mi to zanieść? - spytała, unosząc pytająco brwi. - Na imię mi Ayaka. Obiecuję, że następnym razem wezmę tt... tylko tyle, ile uniosę.
Wokół nich rynek tętnił życiem. Przechodnie mówili głośno o nowych dostawach ryżu, handlarze nalewali parujące miski zup, a kowal wykuwał kolejne ostrza, stukot młotka odbijając się echem od pobliskich murów. Nad całą sceną unosiło się ciche zgrzytanie wozów i kręcenie się dzieci, które ścigały się między stoiskami. Jedni robili zakupy w pośpiechu, inni delektowali się słońcem i spacerowali powoli, a gdzieś pośrodku tego wszystkiego znajdował się bałagan powstały na skutek wypadku czarnowłosej. Ayaka skupiła na Raikuro wzrok pełen nadziei, przytrzymując jeszcze jedno pudło.
- Szpital jest w tamtą stronę, za tt... tamtym dużym budynkiem. - wskazała pokaźny obiekt w oddali. - Pp... proszę?
Uchiha poczuł ciężar spojrzenia tej niezdarnej dziewczyny i ciszę między nimi, którą wypełniały gwar i zapachy Sarufutsu. Teraz decyzja należała do niego. Czy przyjmie rolę cichego pomocnika, który dźwiga razem z nią, czy może stanie na chwilę, by ocenić, jak najlepiej zorganizować transport tych leków?

Legenda:
- Ayaka

[Raikuro Uchiha]

Przez chwilę milczałem. Stałem spokojnie pośród hałasu rynku – szum rozmów, dziecięcy śmiech i miarowy stukot młota zdawały się odbijać od mojego skupionego spojrzenia, które wbite było w Ayakę.
Moje lodowate oczy zmrużyły się nieznacznie, analizując sytuację. Nie wyglądało to na pułapkę – dziewczyna była zbyt nerwowa, zbyt szczera, zbyt ludzka.

Nie byłem przyzwyczajony do takich momentów. Do prostoty prośby i do bycia proszonym o coś, co nie wymagało ani walki, ani strategii.

Zrobiłem krok do przodu i bez słowa sięgnąłem po jedno z większych pudeł. Uniosłem je, jakby nie ważyło nic, i dopiero wtedy rzuciłem Ayace krótkie spojrzenie spod opadających kosmyków włosów.

– Prowadź.

Krótka odpowiedź, ale wystarczająca. Nie dlatego, że ktoś mnie o to poprosił, ale dlatego, że to miało sens. Leki, jedzenie, pomoc rannym – to było coś, co mogłem zrobić bez miecza, a mimo to coś, co mogło komuś uratować życie.

– Ayaka, tak? – rzuciłem, ruszając powoli przed siebie, zgodnie z jej wskazówkami.
– Następnym razem nie licz na szczęście. W terenie nie będzie nikogo, kto podniesie za ciebie pudła.

Choć chciałbym, żeby było inaczej. To szczytny cel, wart poświęcenia mojego czasu, lecz reszta społeczeństwa? Obserwowali wszystko z boku – obojętni, zimni, zajęci sobą. A to był tylko mały wypadek. Gdyby wydarzyło się coś poważniejszego pouciekaliby, jak najdalej stąd. Nie myśląc o drugiej osobie. Takie podejście mimo wszystko nie było w moim stylu.

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
5/14

Ayaka skinęła głową, kuląc ramiona pod ciężarem własnej niepewności. Jej policzki zabarwiły się czerwienią, a głos drżał, gdy odpowiadała cicho. Ciężko było stwierdzić, czy jej zakłopotanie było urocze, czy może irytujące. W zasadzie, to dla jednych mogło być naprawdę słodkie, zaś inni mogli je uważać za niezwykle denerwujące. Raikuro chyba należał do tej drugiej grupy, ale na razie zagryzał zęby i robił wszystko, by po prostu jej pomóc i mieć całą sprawę z głowy.
- Tt... tak, za mną, proszę.
Ruszyli w stronę wskazanego w oddali budynku. Ulica zwężała się nieco między glinianymi domami, po obu stronach stragany zastawione były rozmaitymi pamiątkami, przedmiotami codziennego użytku, a także rozmaitymi towarami spożywczymi. Od owoców po mięsa. Hałas rynku ustępował, gdy oddalali się od głównej alei - stukot kół, rozmowy handlarzy i szczekanie stróżujących psów mieszały się z odległym szmerem wozów zmierzających ku zachodniej bramie. Raikuro sunął przed siebie pewnym krokiem, niosąc pudełko tak lekko, jakby trzymał pióro. Czarnowłosa niewiasta podążała tuż za nim, ostrożnie dobierając kroki. Nagle zza rogu wypadły dwa wozy pełne drewnianych beczek - każdy ciągnięty przez pośpieszane koni. Zarówno woźnica, jak i tragarze nie zauważyli siebie nawzajem. W okamgnieniu usłyszeli łomot zderzających się kół i trzask pękającego drewna. Koń jednego z wozów zabrzęczał, szarpiąc uprząż, podczas gdy zawartość drugiego - zapasy jedzenia w beczkach - roztrzaskała się na brukowanej drodze. Ayaka jedną ręką przytrzymała pudełko, a drugą dłoń uniosła do ust w geście przerażenia.
- Ojj... jej.
Drogę zatarasowały połamane beczki i rozsypane worki ryżu. Wóz stanął poprzecznie, uniemożliwiając dalszy marsz ku szpitalowi. Przechodnie zatrzymali się, niepewni, czy pomóc, czy odwrócić wzrok. Kiść rozrzuconego siana i rozsypane ziarno mrugały pod kołami unieruchomionych wozów. Dziewczyna spojrzała na członka rodu Uchiha z błagalnym wyrazem twarzy.
- Mm... masz może jakieś pomysły, jak to przenieść albo obejść? Szsz... szpital jest już niedaleko.
Między kolejnymi uderzeniami serca rynek znów wypełnił się hałasem. Ktoś wołał o pomoc, inny szarpał za załadunek. Teraz Raikuro musi zdecydować, czy pomoże oczyścić drogę - przesunąć beczki i odblokować wóz - czy znajdzie boczną uliczkę, by ominąć przeszkodę i nadal zdążyć do polowego szpitala. A może wpadnie na inny pomysł, który będzie tak błyskotliwy, że nawet niezdarnej okularnicy się nie przyśnił? Jego wybór zadecyduje o dalszym przebiegu ich podróży.

[Raikuro Uchiha]

Zacisnąłem szczękę, czując jak pulsuje mi skroń. Świetnie. Oczywiście, że coś musiało pójść nie tak. Przez chwilę tylko patrzyłem na ten bałagan – drewno, ryż i zbiegowisko ludzi, którzy albo się gapili, albo gadali jeden przez drugiego, jakby to miało coś zmienić.Spojrzałem na Ayakę. Stała tam jak zdezorientowane pisklę, ściskając pudełko i czekając na cud albo na mnie.

Westchnąłem.

– Stój tutaj i trzymaj to mocno – powiedziałem krótko, skinąwszy głową na pudełko.
– Cofnij i nie ruszaj się, chyba że chcesz skończyć pod kołami wozu.

Nie czekałem na odpowiedź. Ruszyłem przed siebie, przeciskając się między zbitymi beczkami. Uklęknąłem przy jednej z nich i sprawdziłem jej wagę – ciężka, ale nie niewykonalna. Złapałem ją mocno, oparłem się stopą i pchnąłem z całej siły, przesuwając ją w bok, potem drugą i następna. Pot spływał mi po karku, ale nie przestawałem.

– Hej! – krzyknąłem do gapiów. – Jeśli nie chcecie tu stać do zmroku, to ruszcie się i pomóżcie!

Ciekawe, czy to zadziała,choć szybciej i bezpieczniej byłoby iść inną drogą. Ayaka jednak pewnie nie dałaby rady więc to rozwiązanie skończyło by się jeszcze gorzej. Nie lubię liczyć na kogoś innego ale w końcu to nie tylko moje,nasze miasteczko reszta też powinna się do czegoś przysłużyć. Ona ma ważny cel, więc mogliby się łaskawie ruszyć, ponieważ ranni shinobi napewno pilnie potrzebują zawartości zakupów dziewczyny. Jak nie będę musiał sam sobie z tym poradzić, a to niestety pochłonęłoby dużo więcej czasu niż zakładałem. Jest też możliwość, że ktoś z potrzebujących już nie może czekać. Przyspieszyłem jak najbardziej mogłem.

[Takashi]

"Ttt...to był wypadek!"
Misja rangi D - Raikuro
7/14

Między zgiełkiem rynku nagle zapanował ruch. Kilku gapiów, zainspirowanych tonem Raikuro, podbiegło i z pomocą przyłączyło się do przesuwania beczek. Po niedługim czasie uliczny tłok rozstąpił się na bok, a ciężkie, pęknięte drewniane wozy, beczki oraz skrzynie zostały odstawione na pobocze. Ayaka, wciąż trzymając pudełko, oceniła nowo utworzoną ścieżkę i odetchnęła z ulgą.
- Trt... tak. Dd... dziękuję. - wyszeptała, widząc, jak Uchiha prostuje się, ocierając pot z czoła. - Gg... gdyby nie ty, musiałabym iść na około.
Rynek znowu ożył. Handlarze nawoływali do kupujących, kunaie błyszczały w słońcu na straganach, a nad ich głowami wznosił się krzyk mew i trzepot płóciennych żagli na pobliskim targowisku. W oddali, na wschodnim niebie, pojawiły się pierwsze cienie chmur zapowiadające popołudniowy deszcz. Chociaż akurat pogoda na tej części kontynentu zmieniała się dość szybko i była nieprzewidywalna.
Raikuro i Ayaka ruszyli dalej, podążając wąską, brukowaną ścieżką między glinianymi zabudowaniami. Każdy krok zbliżał ich do zachodniej bramy Sarufutsu - cel był już na wyciągnięcie ręki, lecz spacer prowadził przez labirynt zaułków, co wydłużało wędrówkę. Po pewnym czasie dotarli do rozległego placu, na którym stał stary, drewniany most przerzucony nad wąskim kanałem odwadniającym miasto. Most był starej konstrukcji - deski skrzypiały pod ciężarem każdego kroku, a jedna z krawędzi wydawała się odspojona - wystawał z niej odsłonięty kołek, który mógł zrobić psikusa nieostrożnemu przechodniowi. Okularnica przystanęła nagle, zapatrzona na niepewną konstrukcję.
- Ojej. Tt... ten most. Wygląda niepewnie.
Za mostem widać już było pierwsze namioty medyczne - polowy szpital. To oznaczało, że zbliżali się do końca swojej przeprawy. Wokół szpitala kłębiły się postacie w bandażach i poplamionych kitlach, wołając o kolejne dostawy leków. Bohater słyszał odległy jęk cierpiących oraz szmer wody płynącej pod mostem. Teraz muszą podjąć decyzję - czy przejść ostrożnie po skrzypiących deskach, pomagając dziewczynie i pudełkom bezpiecznie przekroczyć kanał, czy spróbować obejść go węższą, dłuższą ścieżką wzdłuż szczytu wału, ryzykując znaczące wydłużenie wędrówki? Każda z opcji ma swoje niebezpieczeństwo i może wpłynąć na to, jak szybko medykamenty trafią do rannych. Co zrobi Raikuro? Jaką decyzję podejmie?

[Raikuro Uchiha]

Bylem zaskoczony reakcją ludzi, że jednak wykazali trochę inicjatywawy. Myślałem, iż zostane z tym sam, choć udało nam się zaoszczędzić w ten sposob troche czasu. Mimo to powinniśmy się spieszyć, gdyz pogoda wydawała się być coraz gorsza. Mewy byly nie spokojne i zrywał sie wiatr. Zapowiadało to deszcz, a na tej glinianej ziemi wróżyło to kolejne klopoty. Zatrzymałem się tuż przed mostem i spojrzałem na deski. Z bliska wyglądały jeszcze gorzej spękane, wysłużone, niektóre ledwo trzymały się na miejscach. Pod ciężarem dwóch osób i ładunku mogły zwyczajnie puścić. Spojrzałem na Ayakę wciąż tuliła pudełko z lekami, jakby bała się, że rozpadnie się w palcach. Za jej plecami majaczyły już namioty szpitalne, a jęki rannych docierały do moich uszu jak wyrzuty sumienia. Nie mogliśmy zwlekać.

Odetchnąłem głęboko i przemówiłem cicho, ale zdecydowanie.

– Nie ryzykujemy. Jeśli to runie, stracimy nie tylko leki. Idziemy wałem. Pójdę pierwszy upewnię się, że ścieżka jest bezpieczna.

Zmierzyłem wzrokiem linię wału wąska, nierówna, ale przynajmniej stabilna. Wziąłem od Ayaki pudełko, żeby ją odciążyć.

– Ty tylko trzymaj się blisko i patrz pod nogi. Ja dam radę – powiedziałem, ruszając przodem.

Każdy krok musiał być przemyślany. Nie chodziło o mnie mogłem zaryzykować wszystko – ale nie mogłem pozwolić, by coś stało się tym, którzy czekali po drugiej stronie albo jej. Jeśli cień był moim przeznaczeniem, to właśnie teraz musiał być tarczą. Nie dla mnie – dla nich.

Nie odwracałem się. Wiedziałem, że pójdzie za mną.