Kryjówka Pana Araty

[Tenshi]

Tenshi zmieniała się w potwora i nie było co do tego żadnych wątpliwości. Dokonywała potwornych i zbrodniczych czynów, nie czując - może za wyjątkiem Kagegiriego - żadnych wyrzutów sumienia. Ludzkie życie znaczyło dla niej mniej niż zeszłoroczny śnieg. Miała jednak jeszcze drugą naturę. Tak jak ona zmieniała ludzkie życia w piekło, tak jej życie również piekłem było. Była cierpiącym demonem, a krąg nienawiści nie miał końca.
Pan Arata zachowywał się inaczej niż zwykle. Kagegiri wywoływał w nim napady paniki i agresji. Nie wierzył w nią i nie wierzył jej. Była wszak jedynie bezwartościowym narzędziem. Uderzył ją. Dziewczyna poczuła nieprzyjemne pieczenie na policzku, jednak nie spuściła głowy i nie wydała z siebie żadnego dźwięku. Akceptowała to kim była. Nie robiła uników. Nie było też sensu przepraszać.
- "Narzędzie nie czuje emocji..." - myślała. Tylko dlaczego ona czuła strach i smutek?
- "Narzędzie nie odczuwa bólu..." - Tylko dlaczego to bolało?
Widocznie była złym narzędziem.
Napluł na nią, pytając czy to Kagegiri. Nie wypowiedziała ani słowa tylko pokornie skinęła głową, potwierdzając. Obelgi zdawały się nie mieć końca. Od bezużytecznych śmieci, poprzez idiotki, na dziwkach skończywszy. Tenshi nie była w stanie spamiętać nawet połowy z tych obraźliwych wyrazów, którymi została nazwana. Każde z tych słów raniło mocniej niż najlepsza i najszybsza strzała. Tenshi miała na tyle niską samoocenę, że nie była w stanie przekonać samą siebie, że przecież to nie jest prawdą. Z trudem powstrzymywała płacz.
Krzyczał, wrzeszczał. Dōgu z trudem to znosiła. Popychał ją. Kilkukrotnie zdołała odzyskać równowagę, ale którymś razem nie wyszło i dziewczyna poślizgnęła się, dość boleśnie uderzając plecami o pobliską ścianę. Pan Arata był shinobi i był od niej znacznie silniejszy. Nie miał więc problemów z zadaniem obrażeń. Mimo wszystko wstała, lecz z trudem utrzymywała się na nogach. Patrzyła na wszystko nieobecnym wzrokiem i wyglądała jeszcze bardziej posępnie niż zwykle. Tak jakby jej martwa dusza pragnęła opuścić żywe ciało i zostawić je na pastwę losu. Tenshi nie chciała nic widzieć, nie chciała nic słyszeć i nie chciała nic czuć.
Pamiętała pewną historię. Pewien mężczyzna wszedł do karczmy, zamówił kufel piwa, ale coś go zezłościło. Uniósł naczynię nad głowę i z wielką złością cisnął nim o ziemię. Kufel, chociaż był dobrym narzędziem i spełniał swoją rolę, roztrzaskał się na milion kawałków. Taki był już jego los i nie mógł mieć do nikogo o to pretensji.
- Jestem tylko kufelkiem... - wyszeptała, nie słysząc własnych słów. Najśmieszniejsze w tym wszystkim było to, że Arata-sama bał się człowieka, który nie był w stanie Tenshi nawet zadrasnąć, a sam mógł doprowadzić ją do stanu, w którym obecnie się znajdowała. Kilkukrotnie w swym marnym życiu otarła się o śmierć, a ten moment był jednym z tych, w którym żałowała, że jednak przeżyła. Nie mogła umrzeć. Jedynie Pan Arata mógł zdecydować o jej śmierci.
- "Proszę mi pozwolić..."

Pan Arata zdołał ochłonąć, czego Tenshi nawet nie zauważyła. Sprawdził pozostałe przedmioty, które dostarczyła Tenshi. Otworzył zwój, przeczytał go, uradował się i kopnął głowę Kagegiriego. Na koniec pogłaskał ją, pogładził po twarzy i pochwalił. Dziewczyna była w zbyt wielkim szoku, by to wszystko zauważyć. Zwój był zbyt blisko odciętej głowy, by ustrzec się od krwi. Arata dotykając zwoju, pobrudził sobie ręce, a następnie dotykając Tenshi pobrudził i ją, chociaż ona i tak była brudna.

Dopiero ostatnie słowa Pana Araty dotarły do jej uszu. Jaki był?
- Niewidzialny. Stary. Za dużo gadał. W większości same bzdury. Nie lubił Pana. Jego styl i techniki były podobne do moich. - Nic więcej Tenshi nie miała do przekazania. Nie była zbyt rozmowna. Była zmęczona zarówno fizycznie jak i psychicznie. Pragnęła zasnąć i się nie obudzić. Ukłoniła się, co spotęgowało ból w jej plecach.
- Przeprasza... czy... mogę pać? - zapytała nieśmiało. Patrzyła na podłogę, walcząc z bólem, walcząc ze smutkiem, walcząc ze stresem, walcząc ze zmęczeniem. Jakiś czas temu walczyła z Kagegirim. Nie miała siły na dalszą walkę. Podłoga była twarda, lecz dziewczyna była przyzwyczajona do takich warunków. Ludzie spali w łóżkach. Narzędzia na półkach lub na podłodze. To było idealne miejsce do spania. Idealne niczym królewskie łoże...

  Ukryty tekst

[Minoru]

[Wyprawa rangi B] Bodyguard Tenshi

---

Kolejka 17:
Tenshi: 16
Minoru: 17

  Ukryty tekst

---

W pomieszczeniu dało się wyczuć napiętą atmosferę. Chyba każdy zdawał sobie sprawę z tego, że to co robi Arata tej biednej dziewczynie, nie jest ani zdrowe ani normalne. A jednak nikt nie zareagował. Ba niektórzy mieli miny jakby był to dla nich chleb powszedni. Trauma Tenshi pogłębiła się tak bardzo, że dziewczę nawet nie dostrzegło gdy znęcanie, zamieniło się w czuły dotyk. Dopiero zadane pytanie spowodowało, że jej mózg zaskoczył i wręcz wymusił na dziewczynie odpowiedź.
Tenshi odpowiedziała lakonicznie, wręcz zdawkowo. A Pan Arata stał jeszcze przez chwilę spodziewając się, że jego narzędzie jeszcze nie skończyło swego raportu. Gdy jednak kolejne słowa nie nadchodziły, wcale nie zdenerwował się, po prostu kiwnął swą głową na znak, że przyjął jej oświadczenie. Doprawdy nieprzewidywalny był właściciel Tenshi.
- Aż trudno mi uwierzyć, że postrachem tego miasta był taki staruch… - Powiedział bardziej do siebie niż do kogokolwiek innego. Wciąż trzymał zwój w swych rękach, poruszając nim powoli to w górę, to w dół. Wtedy też nadeszło pytanie dziewczyny.
- Co?! Co to znaczy pać? - Mężczyzna nie zrozumiał co dziewczyna miała na myśli. Choć już po chwili zaczął się domyślać, gdy dostrzegł jak słania się po nogach. Widocznie wyczerpanie jej ciała było aż tak duże, że dziewczyna nie mogła już dłużej ustać na nogach.
- Nie, jeszcze z tobą nie skończyłem. - Pan Arata zakazał jej odpoczywania. Widocznie miał jakiś plan wobec niej i wszystko wskazywało na to, że zamierza podzielić się z nią tym planem. Wyciągnął w jej kierunku dłoń ze zwojem.
- Nauczysz się tego co jest w tym zwoju. Nauczysz się jak polować za pomocą techniki z tego zwoju i jeśli dobrze się spiszesz to ty będziesz Kagegiri… - Mówił głośno, powoli i wyraźnie. Tak żeby mieć pewność, że dziewczę zrozumie każde jego słowo. Wśród ludzi Araty zapanowało wyraźne poruszenie. Każdy patrzył z niedowierzaniem na kruchą dziewczynkę, która miałaby stać się legendarnym mordercą. Tylko Pan Arata patrzył na nią wyczekująco.

[Tenshi]

Zmęczenie nie pozwalało jej rozwodzić się na temat Kagegiriego. Dużo też o nim nie wiedziała, bo nie wdawała się z nim w żadne dyskusje. Powiedziała zatem jedynie to co wiedziała i co usłyszała. Pan Arata zamknął temat "postrachu miasta", ciągle niedowierzając, że tamten okazał się starcem. Również temat znęcania się nad Tenshi został zamknięty i dziewczyna mogła chwilę odpocząć. A właściwie nie mogła, bo Pan Arata jej tego zakazał.
"Jeszcze z tobą nie skończyłem" - te słowa w kontekście tego co przed chwilą zaszło brzmiały bardzo złowieszczo. Pan Arata wyciągnął zwój w kierunku Tenshi, a dziewczyna nie była pewna czy powinna go wziąć czy nie. Wysłuchała dalszych instrukcji. Nie były one jednak takie straszne.
- Czy... - zaczęła nieśmiało. - ten zwój zawiera sekret niewidzialności Kagegiriego?
Łatwo było się domyślić, chociaż Tenshi nie miała pewności. Strzelanie z łuku i wybuchowe notki to były narzędzia bardzo pospolite i żadnych specjalnych zwojów nie było potrzeba, by je opanować. Bycie całkowicie niewidzialnym było natomiast bardzo rzadką zdolnością. Wyciągnęła rękę i chwyciła zwój. Poczekała aż Pan Arata go puści, nie chcąc go wyrywać na siłę. Jak tylko puścił, to wyciągnęła z torby mały zwój.
- Zrobię jak Pan sobie życzy - odpowiedziała, rozwijając swój zwój. Położyła dwa zwoje obok siebie: rozwinięty zwykły i zwinięty niezwykły. Złożyła pieczęć tygrysa i zapieczętowała zwój Kagegiriego w swoim własnym zwoju[1]. Zrobiła tak, bowiem w jej własnej torbie nie było już miejsca.
Tenshi nie wiedziała dokładnie czego Pan Arata od niej oczekiwał, mówiąc "to ty będziesz Kagegiri". Nie wiedziała co miałaby robić. Czy otrzymanie tego pseudonimu zmieniało coś w jej marnym życiu? Jeśli tak, to na lepsze czy na gorsze? Nie dopytywała jednak i miała nadzieję, że Pan Arata jej to wszystko wyjaśni w przyszłości, albo, że będzie na tyle mądra, że dojdzie do tego sama. Kagegiriego nie było już wśród żywych i to wszystko było "zasługą" Dōgu. Zabijając starca, przeprosiła go i powiedziała, że nigdy o nim nie zapomni. To była prawda. Zdobywając jego pseudonim, mogła dodatkowo sprawić, że cały świat będzie pamiętał o wielkim zabójcy Kagegirim po wsze czasy.

Tenshi zrobiła coś jeszcze. Odpieczętowała ze zwoju dwie puste strzykawki i przekazała je Panu Aracie. Dziewczyna była jego własnością, więc wszystko co posiadała należało do niego. Chciała mu zwrócić jego własność, ale nie tylko o to jej chodziło. Liczyła na to, że Pan Arata zrozumie i napełni strzykawki kolejnymi dawkami jej lekarstwa. Tak bardzo tego potrzebowała.

  Ukryty tekst

[Minoru]

[Wyprawa rangi B] Bodyguard Tenshi

---

Kolejka 18:
Tenshi: 17
Minoru: 18

  Ukryty tekst

---

Pan Arata przypatrywał się dłuższą chwilę Tenshi, która właśnie dopytywała go o zawartość zwoju i jego powiązanie z mocami Kagegiriego. Nie był zadowolony z tego, że inni mogli usłyszeć co powiedziała, im więcej wiedzieli, tym mniejsza szansa na to, że jego plan się powiedzie. Zasłużyła jednak na ulgowe traktowanie. Wiec pozwolił jej na to jedno uchybienie.
- Kto wie. Gdy przeczytasz, to zrozumiesz. - Odpowiedział jej, oddając zwój i mając nadzieję, że dziewczyna przestanie zadawać dalej zbędne pytania. I właściwie tak się też stało. Tenshi zdawała się nie rozumieć zamysłu Araty, lecz mężczyźnie to nie przeszkadzało. Miała wykonywać polecenia, zrozumienie przyjdzie z czasem. Obserwował ją, gdy ta wyciągnęła zwój i zapieczętowała w nim drugi zwój, zawierający tajemnicę mocy Kagegiriego. Obserwował ja również, gdy z drugiego zwoju odpieczętowała dwie strzykawki i wręczyła je mu. Pan Arata spojrzał na nie i uniósł brwi.
- Co?! Tak szybko opróżniłaś dwie fiolki? - Zapytał wyraźnie zdziwiony. Schował je obie do swych kieszeni, nie wyciągając jednak kolejnych.
- Będziesz musiała poczekać. Nie mam przy sobie kolejnego zapasu. Zgłoś się do mnie za trzy dni. - Skrzywił się. Czyżby jego dobroć spowodowała, że dziewczyna pozwalała sobie na zbyt dużo? Dobrze, będzie to ostatni raz gdy będzie dla niej miły. Jeśli poprosi o jeszcze coś, wtedy uzmysłowi jej gdzie znajduje się jej miejsce. Na jej szczęście, więcej pytań nie padło.

Misja zakończona sukcesem

  Ukryty tekst

[Tenshi]

Tenshi popełniała uchybienie za uchybieniem. Nie była wszakże doskonała, chociaż wymagała tego od siebie i czuła, że Pan Arata również tego od niej wymagał. Była czasami na tyle głupia, że nie dostrzegała tego, że popełniła kolejny błąd. Mimo wszystko Pan Arata jej odpuścił i nawet nie dał do zrozumienia, że coś zrobiła nie tak. Odpowiedział na jej pytanie. Właściwie nie była to odpowiedź, a po prostu pominięcie niewygodnego tematu. Dziewczyna nie naciskała.
- Dobrze - odpowiedziała jednym słowem i pochwyciła zwój, który po chwili zapieczętowała.

Okazało się, że Pan Arata nie miał dla niej dodatkowych strzykawek zawierających substancję, której tak potrzebowała. Nie mogła stwierdzić czy mężczyzna rzeczywiście był zdziwiony tym, że tak szybko je zużyła. Podejrzewała, że to zdziwienie jest tylko na pokaz. Jej lekarstwo było uzależniające i Pan Arata doskonale zdawał sobie z tego sprawę. Był to kolejny element, który wymuszał na Dōgu lojalność i posłuszeństwo.
Była posłuszna i zgodnie z poleceniem zamierzała stać się legendarnym zabójcą Kagegirim. Z lekarstwem czy bez... Bez względu na to co świadkowie tej rozmowy o tym myśleli i czy w to wierzyli czy nie. Ukłoniła się i czekała na znak, że może odejść.
- Możesz odejść - powiedział mężczyzna, gdy już jej nie potrzebował. Dziewczyna tylko ukłoniła się ponownie i opuściła Pana Aratę i jego ludzi.

Znów została sama. Znów przestała istnieć. Tenshi istniała tylko wtedy kiedy wykonywała rozkazy. Pozostawiona sama sobie, nie zauważała własnego istnienia i jej umysł się wyłączał. Ciało samo udało się nad rzekę, gdzie dziewczyna - pod osłoną nocy - mogła umyć swe ciało. Krew Kagegiriego mogłaby budzić obawy i niepokoje społeczne i powodować podejrzliwość ludzi. Miała ją na rękach i w wielu innych miejscach. Jej płaszcz był cały w czerwonej substancji i musiała go wyprać.

z/t