Rynek

[Misaki]

Zadanie, jakiemu przyszło jej się podjąć - albo raczej do jakiego podjęcia została zobligowana przez wyższą instancje, nie było tak proste jak się mogło wydawać na początku… dobra, od początku wiedziała, że nie będzie łatwo. Nie mogła dostać zadania aby siedzieć i ładnie wyglądać? Z tym by sobie poradziła wzorcowo!
Wypuściła nadmiar powietrza z płuc, a jej płuca niechcący zaciągnęły się okropnym zapachem. Poczuła jak wczorajsza kolacja znowu podchodzi jej do gardła. Nie wiedziała jak Zan zmienia te obrzydlistwa w coś dobrego, ale od zapachu ryb i innych mięczaków miała ochotę wyparzyć sobie skórę i włosy by mieć pewność, że żadna pozostałość intensywnej woni na niej nie pozostanie. Czym ona sobie na to zasłużyła?
Dobra, użalać się nad sobą bedzie później. Najpierw trzeba ukończyć zadanie. Pierwsze co to zwróciła się do siotry.
-Yachiru… ty jesteś lepsza w gadanie… może zagadniesz go, a ja spróbuję podrzucić pierścień? - jeśli siostra wyraziła aprobatę na pomysł to zamierzała zrobić dokładnie tak jak wymyśliła. Podejść z siostrą i pozwolić jej wykorzystać swoje gadane by jak zawsze owinąć sobie rozmówcę wokół palca. Wtedy Misaki planowała wykorzystać najbliższy garnek by podrzucić pierścień i dopiero potem zacząć przyglądać się całej wystawce. Chciała wykonać chociaż pół zadania i podrzucić pierścień, a potem poszukać czegoś co może przypominać transport pereł.

[Suguru]

Czasem w życiu każdej przedsiębiorczej osoby przychodzi moment w którym trzeba podjąć ważną decyzję. Zysk szybki i pewny ale niewielki czy zaryzykować odkładając go w czasie z wizją zdobycia większej sumy? Mniej więcej przed takim wyborem się właśnie znalazłem zastanawiając się jakby tu ugryźć ten temat. Bajaka z mamą nie specjalnie mnie przekonywała ale za kogoś takiego dużo bym nie zarobił, chyba że na części ale do tego brakowało mi kontaktów. Dodatkowo wydanie go mogłoby sprawić że inni koledzy po fachu tego gałgana by dowiedzieli się o moim istnieniu, a wówczas... cóż najpewniej problemy.
Przez chwilę tak stałem si zastanawiałem się faktycznie co powinienem zrobić i choć naprawdę nos swędział na myśl o nawet nie tak dużym zastrzyku srebrników to wizja wyjścia z cienia nie brzmiała zachęcająco.
- No dobra, zdecydowałem. Tym razem Ci się upiekło kolego jednak będziesz miał u mnie dług w ramach którego oddasz mi pierwszą rzecz jaką zastaniesz w domu, a jakiej się nie spodziewałeś. - zdecydowałem się zdać bardziej na los niż zaufać temu recydywiście, że kiedyś będzie pamiętał o długu, no i ta sprawa mogła by się przedawnić a wtedy brak jakiegokolwiek mechanizmu egzekwowania należności mógłby kopnąć mnie w tyłek - Wiem jak wyglądasz, więc się nie wymigasz. Moją nagrode dostarczysz tutaj za siedem dni. Wtedy sprawa raczej ucichnie i swobodnie będziesz mógł tu wrócić.

[Kizuna]

Misja D - Suguru Getou - 15/15 - Koniec Czy chłopak realnie mógł odwdzięczyć się jakkolwiek finansowo? Było to raczej mało prawdopodobne. Ciężko było powiedzieć, jaką będzie pierwsza rzecz zastana w domu. Może będzie to chleb upieczony przez matkę, a może nakaz eksmisji. W najgorszym wypadku będzie to dziecko, które Suguru będzie musiał wychować i wkręcić w swój fach, i tak dalej. Być może ścieżki dwóch kryminalistów splotą się jeszcze w przyszłości i tym razem to Suguru zostanie uratowany, lub zostanie mu darowana wolność. Chociaż było to argumentowane personalnymi korzyściami, być może różowowłosy miał w sobie sercę, a w tym sercu odrobinę dobroci. Nastolatek wróci dziś cały i zdrowy do swojej matki i będzie w stanie zapewnić sobie i jej kolejny posiłek, oby jeden z wielu.
- D-dobrze! Oczywiście, tak zrobię! Dziękuję bardzo. W imieniu moim i mojej matki. Nigdy ci tego nie zapomnę.

[Suguru]

Po pożegnaniu nielicencjowanego złodzieja postanowiłem opuścić miejsce w którym skierować się w miejsce gdzie nieco mniej przyciągałbym uwagę z prostej przyczyny. Wolałem by nie kojarzono mnie z takimi miejscami choć właściwie to najlepiej by było jakby nie kojarzono mnie wcale. Pozostanie człowiekiem widmo było najlepszą opcją. Nikt nic od ciebie nie chciał, nie zaczepiał cię i nie zwracał na ciebie uwagi. Można robić to na co się miało ochotę bez większych konsekwencji. Człowiek widmo - taaak, zdecydowanie to nim chciałbym być gdy dorosnę. Nie jakimś tam frajerskim bohaterem czy antagonistą co się go wszyscy czepiają za odmienne zdanie.
I tak rozmyślając ruszyłem dalej w drogę starając się unikać kontaktu z mijanymi ludźmi tak bardzo jak było to możliwe. Jak widziałem że ktoś się na mnie gapi to odwracam głowę w drugą stronę. Jak zbyt długo ktoś idzie za mną to skręcam w najbliższą uliczkę. Jak ktoś się uśmiecha, uciekam. Tak właśnie poruszałem się Pp tym mieście cudów.

[Kizuna]

Misja D - Suguru Getou - 1/15 Suguru wrócił do snucia się po mieście w poszukiwaniu zajęcia. Liczył właściwie, że to zajęcie znajdzie jego, unikając spojrzeń mijających go na ulicy ludzi. Gdyby tak samo zachowywał się wtedy na rynku, pewnie ominęłaby go szansa zarobku u handlarza rybą. Gdyby nie zachowywał się tak w gimnazjum, może miałby kolegów i dziewczynę. Starając się uchylić od wszelkich interakcji społecznych, znalazł się znowu w okolicy placu rynkowego, chociaż od tłumu ludzi dzielił go jeszcze spory dystans. Tutaj, z dala od zgiełku kupujących i handlarzy, znajdowało się coś w stylu tablicy ogłoszeń, dotyczącej jednak wyłącznie spraw rynkowych. Wywieszone na niej zlecenia nie różniły się szczególnie od tych na innych tego typu tablicach. Tutaj ktoś szukał eskorty dla swojego towaru, tam ktoś inny zgubił kota, a jeszcze ktoś szukał osoby do rozdawania ulotek. Żadne z tych zadań nie przystoiło raczej członkowi rodziny mafijnej, który z jakiegoś powodu zdecydował się nie wykonywać dla niej misji. Jedno zlecenie, na lekko postrzępionej kartce, przyciągnęło wzrok Suguru. "Silna osoba poszukiwana do rozładunku towaru" głosiło ogłoszenie. Gwarancja przyzwoitego zarobku kosztem wyczerpującej fizycznie pracy. Na dole był podany adres i imię zleceniodawcy.

[Suguru]

Krążyłem sobie po okolicy badając bardzo skrupulatnie każdy ich zakątek który pozbawiony byłby znacznej ilości mieszkańców zacnego miasta jakim było Shigashi szukając...w sumie niczego konkretnego choć zagubiony mieszek mógłby znaleźć u mnie schronienie nawet gdyby nie był specjalnie na pchany monetami. W końcu grosz do grosza a coś tam coś tam.
Niestety szczęście chwilowo uznało, że tak łatwo nie ma i że względu na fakt iż łaziłem już tak dłuższą chwilę to przytrzymałem się przy tablicy ogłoszeń. Normalnie ludzie raczej yak nie robili i większość z tych których obserwowałem idąc tu traktowali ją jak powietrze, a była to wróżba czystego zysku. W końcu wystarczyło wykorzystać Brak zainteresowania ową niszą i zastanowić się jak ją zmonopolizować aby za jakieś trzydzieści lat zostać właścicielem Suguru Industries zarabiającego grube pieniądze.
Zatrzymałem się więc przy tablicy która osiągnęła już to co ja się starałem czyli całkowitą niewidzialność dla ludzi wokół i zacząłem przeglądać ogłoszenia. Oczywiście z góry wykluczałem wszystko co mogłoby się wiązać że zbędną interakcją z obcymi i w końcu mój wzrok padł na kartce wyglądające jakby wisiała tu od wieków głoszącej poszukiwania osób do targania towaru.
Nos zasiedział. Wiedziałem co to znaczy, a dodatkowo towar nie bywał z reguły zbyt rozmowny ani dociekliwy w temacie tego kto go nosi więc szybko zerwałem ogłoszenie i postanowiłem udać się pod podany adres po drodze biorąc kilka głębszych wdechów na uspokojenie z racji konieczności przeprowadzenia zbliżającej się rozmowy.

[Yachiru]

Misja

Wiosna 394r.

---

Tak jak mogłyśmy się domyślić, wszystko poszło według naszych planów. Właściciel obskurnego miejsca od razu zrozumiał po co przyszłyśmy i chwilę później siedziałyśmy z zapieczętowanym garnuszkiem. Przełknęłam ślinę w końcu coś się działo, ostatnie zadanie nie było, aż tak wymagające tym bardziej, że byliśmy w trójkę z Zankoku, który większość problemów sam mógł załatwić siłą. Teraz wszystko mogłam rozplanować sama, to znaczy z Misaki, ale to i tak wyjdzie na pierwszy zamysł. Dziewczyna... Nie nadawała się do takich rzeczy. Przyjrzałam się, jak ta zrywa pieczęć znajduje list i potrzebny nam pierścionek. Uśmiechnęłam się mimo wolnie, przeczytałam list i westchnęłam. Zdecydowanie lepiej by to mogło pójść, gdybym była sama, ale cóż. Trzeba było jakoś się dopasować i rozwinąć skrzydła. -Możemy ruszać. JA gadam, ty podrzucasz. Wyjdź jak zobaczysz, że docieram na drugą stronę.- i tyle. Wstałam poprawiłam kimono, tak aby piersi były lepiej widoczne i ruszyłam pewnym siebie krokiem zarzucając biodrami. Przeszłam tak całą drogę do następnego lokalu, w którym prowadzony był przemyt dla Tygrysów. Rozejrzałam się i poszukałam wzrokiem właściciela, tak ci zawsze się wyróżniają. Gdy tylko go spostrzegłam pomachałam dłonią. -Przepraszam... Czy mogłabym mieć kilka pytań? Wygląda pan na takiego, który będzie w stanie mi pomóc...- mówiłam całkowicie inaczej niż zawsze. Wolno, podkreślając sylaby, patrząc się prosto w oczy i delikatnie uśmiechając w trakcie. Skupiałam całą uwagę na nim i całą swoją prezencją mówiłam mu, żeby nie tracił tej okazji. Gdy tylko kątem oka zobaczyłam, jak Misaki wchodzi przesłoniłam mu od razu jej widok.

[Minoru]

[Zadanie specjalne C] Wykończyć konkurencję Tenshi

---

Kolejka 2:
Tenshi: 1
Minoru: 2

---

Jak na człowieka sprowadzonego do pozycji narzędzia przystało, Tenshi słuchała uważnie, nie śmiąc nawet wejść w słowo swemu właścicielowi. A gdy ten skończył, jedynym na co mogła się zdobyć było przytaknięcie. Arata spoglądał na nią przez dłuższą chwilę w milczeniu, zastanawiając się czy też dziewczyna na pewno zrozumiała wszystko i czy naprawdę wystarczyło jej tylko tyle. Ale skoro nie chciała pytać, to kim był Arata by jej pomagać?! Zresztą, jak nie podoła, ukaże ją, a potem da więcej informacji i wypuści jeszcze raz. Dziewczę i tak wykona zadanie. Zawsze wykonywała.
– Dobrze. Masz trzy dni. Po tym czasie masz się zgłosić do mnie dokładnie tak jak dzisiaj. Ale! - Ramy czasowe zostały ustalone. Trzy dni mogły się okazać czasem wystarczającym, lub też zbyt krótkim. Wszystko zależało od tego jak szybko uda się odnaleźć poszukiwanego kupca. Pan Arata miał jednak jeszcze coś do przekazania. Wskazywało to ostatnie słowo, wypowiedziane dużo niższym tonem głosu i uniesienie palca wskazującego do góry. Zupełnie jak nauczyciel chcący zbesztać swojego podopiecznego.
– Następnym razem pamiętaj o godzinie w której się tutaj pojawiasz! Możesz odejść. - Zmierzył ją swoim bezlitosnym wzrokiem, chcąc upewnić się, że doszło to do jej zakutego łba i zbywającym machnięciem dłoni, odesłał ją. Świat zawirował wokół Tenshi, dokładnie w momencie gdy ta przestała wykorzystywać swoją technikę. Ponownie była w chłodnym parku. Ponownie była sama. Tym jednak razem posiadała jakiś cel. Ale najpierw trzeba było iść spać. Jak dobrze, że ławka była dosłownie pod ręką. A to, że niewygodna? Ona była do tego przyzwyczajona.
Poranek przywitał ją ciepłymi promieniami słońca, padającymi na jej twarz. Jednakże gdy tylko podniosła się ze swego miejsca, poczuła na sobie powiew chłodnego, wiosennego wiatru. Ale to nie zdawało się jej przeszkadzać. Miała zadanie do wykonania. Posiliła się zatem i ruszyła w kierunku, który wydawał się jej najrozsądniejszy. Na targowisko!

---

Było tu gwarno jak zwykle. Dzień ledwie się rozpoczął, a i tak ruch panował tu spory. Co rusz dało się słyszeć jakiegoś sprzedawcę, wychwalającego swój towar. Od worków z ryżem, poprzez suszony tytoń, kończąc na najsłodszych winach z samej pustyni. W innej części targu dało się słyszeć szczęk kowalskich młotów, uderzających o sztaby żelaza, zmieniając je w ostre i zabójcze ostrza, lub też przydatne narzędzia rolne. Nic z tych rzeczy jednak nie interesowało młodziutkiej dziewuchy. Ona skupiała się na twarzach. Szukała swego celu, starając się porównywać rysy innych ludzi z tym co dostrzegła na rysunku od pana Araty.
Bardzo szybko wyeliminowała ze swojej listy podejrzanych jakieś osiemdziesiąt pięć procent kupców. Żaden z nich nie wyglądał najzwyczajniej w świecie na wystarczająco bogatego. Potem było już trudniej. Trzeba było przypatrywać się uważniej swym celom. Wyłapywać szczegóły, czy włosy były odpowiedniej długości. Czy układ blizn pokrywał się z tym co zapamiętała. To pozwoliło jej na wykluczenie kolejnych kilkunastu kupców. I wtedy też odkryła, że jest w kropce. Zostało jej osiem osób, które wyglądały niemalże identycznie. A różnice między nimi były zbyt subtelne by rycina mogła je oddać. Już nie mówiąc o tym, że nie wszystkie stoiska były otwarte. Chyba trzeba było podjąć jakieś bardziej subtelne kroki, lub też zmienić miejsce poszukiwań. Wszak w tym mieście było wiele miejsc, gdzie prowadzono handel.

[Tenshi]

Gdy tylko oznajmił, że na wykonanie zadania były tylko trzy dni, Tenshi zaczęła się lekko denerwować. Śmierć czasem przychodziła szybko i niespodziewanie, a czasem trzeba było czekać na nią 80 lat.
Dōgu była po to, by Śmierci trochę pomóc i doprowadzić ją do odpowiedniego człowieka w jak najkrótszym czasie. Jednakże dziewczyna nie potrafiła wszystkiego. Jej kariera zabójczyni dopiero się zaczynała i najwięcej problemów sprawiało jej odszukanie celu. To był najbardziej czasochłonny etap każdego zabójstwa.

Poczekała na pozwolenie Araty i gdy ten tylko powiedział: "możesz odejść", Tenshi odpowiedziała:
- Dobrze, Arata-sama
Wszystko co miało być powiedziane zostało powiedziane. Jej kolejny cel był jasny. Dostała też kilka konkretnych szczegółów. Tenshi wiedziała też, że za trzy dni musiała znów stawić się przed Aratą. Pozostało jej więc tylko przespanie się, zjedzenie śniadania i ruszenie na poszukiwania.

Targowisko jak to targowisko. Głośno, gwarnie... mnóstwo rzeczy, które Tenshi nie interesowały. Nie miała ani marzeń ani pragnień, więc pieniądze i słodkie wina, a. także prawdopodobnie ozdoby i gustowne stroje lub świecidełka całkowicie jej nie interesowały. Ona potrzebowała informacji. Ona potrzebowała twarzy.
Trochę jej to zajęło, by zrobić przesiew tych wszystkich kupców, zwłaszcza, że pewnie ciągle nadchodzili nowi. Eliminowała ludzi ze swojej "listy podejrzanych" na podstawie ich majętności, na podstawie jakichś szczegółów, które zapamiętała. W końcu zostało 8 kupców...

8 kupców było lepsze niż 800 albo i 8000, ale ciagle problematyczne. Tenshi zastanawiała się dlaczego ci ludzie wyglądają niemalże tak samo. Czyżby jakaś kobieta miała ośmioraczki? Czy może najzwyczajniej w świecie każdy bogaty kupiec w oczach dziewczyny wyglądał tak samo. Każdy był gruby i miał piękny płaszcz, każdy był półłysy i niezbyt wysoki. Tak, tak mogło być.
Tenshi niezbyt wiedziała co robić. Musiała się zastanowić. Stanęła gdzieś na uboczu, mając nadzieję, że nie zwracała na siebie żadnej uwagi. Po jakimś czasie wpadła na pomysł. Przecież to było jasne. Wyciągnęła z torby dwa zwoje: jeden zawierał jej pozostały ekwipunek, a drugi był specjalnym zwojem z wybuchową niespodzianką.
Z pierwszego zwoju odpieczętowała swoją czarną maskę, którą ubrała, a zwój włożyła na powrót do torby. Dzięki temu miała nadzieję zachować anonimowość. Drugi zwój trzymała w ręce. Udała się do pierwszego kupca, z tych, którzy zostali na jej liście. Zapytała zwyczajnie:
- Kimura Seichi-sama?

Najłatwiej byłoby zabić wszystkich ośmiu kupców, ale dziewczyna nie chciała tego robić. Ona bowiem starała się zawsze minimalizować liczbę ofiar. Dodatkowo Tenshi zdawała sobie sprawę, że podobnie wyglądających kupców w całym Shigashi mogło być więcej, więc żaden z tych ośmiu kupców mógł nie być tym, którego dziewczyna poszukiwała. Dlatego musiała mieć pewność. Zabić i uciec bez wywoływania zbędnego zamieszania.

  Ukryty tekst

Jako, że Tenshi spała, to czy odnowiła jej się chakra?

[Minoru]

[Zadanie specjalne C] Wykończyć konkurencję Tenshi

---

Kolejka 3:
Tenshi: 2
Minoru: 3

---

Czy sytuacja była trudna? Jak najbardziej. Czy była beznadziejna? Jeszcze nie. Tenshi postawiona przed zadaniem niemalże niemożliwym, i to odrobinę na własne życzenie, starała się jak mogła. No bo jak znaleźć jedną osobę w tłumie osób i to jeszcze taką, która miała innych sobowtórów. Trzeba było myśleć niskopoziomowo i tak też zrobiło narzędzie. Ubrało czarną maskę, coś czego 15 letnia dziewczynka nie powinna robić, o ile nie ma złych zamiarów, lub też nie choruje na jakąś chorobę, która szpeci ją. Tak przygotowana, bezceremonialnie podeszła do pierwszego z kupców i zadała mu pytanie. No może nie było to stricte pytanie, ale wypowiedziała imię swego celu, a zrobiła to w taki sposób, że każdy mógł się domyślić, że dziewczę nie było pewne z kim rozmawia.
– Co?... - Zareagował odruchowo, broniąc się przed zamaskowaną dziewczynką. Nawet uniósł dłonie, jakby chciał się zasłonić. Trwało to chwilę nim przetrawił informację jaka do niego dotarła.
– Nie dziwaku, jestem Arita Yutaka i nie znam tego całego… nawet nie zapamiętałem jego imienia. A teraz odejdź i taj mi spokój! - Obrzucił ją spojrzeniem jakby dostrzegł coś ohydnego i oślizgłego. Zamachnął się ręką jakby odganiał przeszkadzającą muchę. Podobna sytuacja miała się z kolejnym kupcem i jeszcze kolejnym. Trochę to dziwne, by ktoś kto był tak bogaty i miał być kupcem, nie był rozpoznawalny przez innych bogatych kupców. No chyba, że obracał się w zupełnie innym towarzystwie. Szczęście spotkało ją dopiero przy czwartym z zaczepionych kupców.
– Nie, ten stary lis nie handluje tutaj. Ogólnie nie handluje w shigashi. Jeśli chcesz go znaleźć, zapewne musisz się udać do dzielnicy mieszkalnej i odnaleźć go w jego willi, choć raczej nie dostaniesz się tam od tak… A jak będziesz go już mordować, to przekaż mu, że to za Teramoto Tadashi. Będzie wiedział. - Była to już jakaś informacja. Co prawda trochę dziwnym była wzmianka o mordowaniu, ale zaśmiał się po tym, więc po prostu żartował? Dodał jeszcze pare informacji, dzięki którym Tenshi mogła odnaleźć tą wymienioną willę.

[Tenshi]

Tenshi nie była oszpecona przez żadną chorobę i w rzeczywistości miała złe intencje. Zaczęła wypytywać poszczególnych kupców. Pierwszy kupiec wydawał się wystraszony. Przynajmniej dziewczyna odniosła takie pierwsze wrażenie. Zasłaniał się rękami. Gdyby piętnastolatka chciała go zabić, to mężczyzna już by nie żył.
Nazwał ją dziwakiem. Czyżby myślał, że rozmawia z mężczyzną albo raczej chłopakiem? Podał jej imię, tak jakby Tenshi to obchodziło. I kazał spadać. Nawet zaczął ją odganiać jakby była jakimś paskudztwem. Oczywiście dziewczyna przyznałaby mu rację, bo w rzeczywistości taka była.
Wypytywała kolejnych kupców i przy każdej okazji spotykała się z podobną reakcją. Nie spodziewała się jednak niczego innego. Dlaczego ktoś miałby jej pomagać? Dlaczego mieliby jej nie kłamać? Dlaczego w ogóle mieliby z nią rozmawiać? Dōgu nie była pewna, ale póki co nie miała innego planu i dlatego kontynuowała żmudne wypytywanie kupców.

Przez chwilę przez jej głowę przeleciała pewna myśl.
- "Jeśli będę tak wypytywała, to on się połapie i będzie chciał mnie wyeliminować! Tak go znajdę!"
Trochę na to liczyła, ale nie trwało to długo, bowiem już czwarty kupiec zdradził bardzo dużo szczegółów na temat poszukiwanego Kimury Seichi. Widać było, że mężczyzna nie pałał do niego przesadną sympatią. Wspominał nawet o mordowaniu. Czyżby znał prawdziwą tożsamość piętnastolatki? Tenshi nie wiedziała co o tym myśleć. Czyżby to był jeden z członków Akiyamy, którym Kimura Seichi zaszedł za skórę? Chociaż nie wyglądało na to... kupiec ten wyglądał na zbyt bogatego, by można było stwierdzić, że jego handel jest niemożliwy. A jeśli nie należał do rodziny, to był idealnym kozłem ofiarnym. Wysłuchała pozostałych informacji, które miały pomóc jej zlokalizować cel.
- Czy życzy mu Pan śmierci, bo należy Pan do jednej z mafii? - zapytała, by się upewnić. - Słyszałam, że tylko członkowie mafii zabijają tych, których nie lubią.
Dziewczyna mówiła to tak jakby w ogóle niczego nie wiedziała o świecie. Udawała zwyczajną idiotkę.
- Dobrze. Przekażę - powiedziała po zakończonej rozmowie.

Gdy oddaliła się od kupca, wyciągnęła swój zwój i ponownie zapieczętowała swoją maskę w zwoju[1]. Nie była jej na chwilę obecną potrzebna. Swe kroki skierowała w stronę sklepu z wyposażeniem. Musiała jakoś przekazać, że to robota Akiyamy. Tak jak pan Arata prosił. By to zrobić potrzebowała paru narzędzi, których na chwilę obecną nie posiadała.
Nie było potrzeby zostawania na targowisku, skoro miejsce to zostało zbadane. Co prawda zostało jeszcze czterech kupców, którym mogła zadać pytania, ale skoro wiedziała już gdzie powinna się udać, to nie widziała potrzeby, by to przeciągać.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Z/T

[Shindo]

ROK 394

Wyszliśmy z biura mojego przyjaciela Hashi`ego, zamknąłem drzwi na klucz i odwracając się do moich klientów powiedziałem:
- Panowie prowadźcie do waszego domu, im szybciej będziemy na miejscu tym szybciej uda nam się rozwiązać sprawę.
Po kilku krokach przyszło mi do głowy jeszcze kilka innych pytań, które rzeczywiście musiałem przyznać w duchu, mogłem zapytać wcześniej. Jednak nie było sensu przedłużać i się zastanawiać czy pytać teraz czy później. Później zawsze było jeszcze gorsze, dlatego nie zwlekając zapytałem.
- Jak rozumiem wszystkie osoby były akurat w domu kiedy odbywało się przyjęcie ?
- Tak ! Byli wszyscy ! - odpowiedzieli jednocześnie moi towarzysze podróży, bez najmniejszego zawachania w głosie.
- Rozumiem. W porządku wydaje mi się, że może z resztą pytań poczekam jak dojdziemy do domu. Z miłą chęcią zadam panom kilka pytań, ale już osobno - odpowiedziałem bez namiętnie

Trochę mnie to zaskoczyło, ale mężczyźni obruszyli się na me słowa
- Panie Shindo, ale przepraszam bardzo co pan sugeruje, że to któryś z nas ? Jestem Mazo, spadkobiercą i następną głową jednego z największych rodów kupieckich. Jak pan może przypuszczać, że...
- Spokojnie ...- przerwałem chłopakowi pokojowym gestem ręki i kontynuowałem - ... Nie zrozumieliśmy się. Nie przypuszczam, że to któryś z panów. Na razie niczego nie zakładam i nie przypuszczam, jednak taka jest procedura. Nie chcę aby ktoś za kogoś dopowiadał, a może ktoś zauważył coś innego, ale akurat musie się zapomni albo druga osoba za niego odpowie. Ktoś o tym zapomni albo machnie ręką na dla siebie z pozoru mało znacząco zdarzenie i finalnie ja się o tym nie dowiem. A w konsekwencji taka informacja, może być dla mnie bardzo, ale to bardzo istotne. Także nie ma co się czuć urażonym panie Gedo i panie Mazo. Gdyby wezwali panowie strażników i nie trafiliby panowie na nygusów to pewnie postąpiliby tak samo jak ja. Przepytali każdego z was osobno, każdą jedną osobę, pewnie od razu też chcieliby listę wszystkich gości których również by przepytali w ten sam sposób.

Widziałem, że chłopak przetrawia moje słowa i jak w to bywa w młodym wieku z zaciśniętymi zębami przytakuje głową.
- W takim razie, oddaje się w pana ręce, panie Shindo - odpowiedział wróciwszy do swojego poprzedniego tonu głosu
- Od razu lepiej, a ja obiecuję że dam z siebie wszystko co najlepsze - odpowiedziałem wesołym głosem.

Zlecenie przypominało jedno z tych lepiej płatnych, a to z kolei pozwoliłoby mi trochę odpocząć, prawdziwie odpocząć. Czułem się wyspany i zregenerowany fizycznie, nawet chakra już właściwie wróciła do swojego oryginalnego poziomu. Jednak nie zdążyłem zregenerować się mentalnie. Co prawda ta sprawa na tyle mnie pochłonęła, że nawet nie musiałem zagłuszać myśli pieczęcią. Jednak czułem, że przydałoby mi się kilka dni wolnego. Może jakiś trening i dopiero wtedy kolejna misja dla osady.

SHINDO
MAZO

[Shindo]

ROK 394

Gdy przechodziliśmy przez rynek to właśnie już zacząłem się zastanawiać gdzie mógłbym się wybrać po tym zleceniu. Jednak z rozważań wyrwał mnie widok rynku który co prawda nie tętnił życiem jak zazwyczaj w godzinach poranno popołudniowych, jednak i tak liczba ludzi znajdujących się targu wywarła na mnie wrażenie.
- Proszę, proszę nie spodziewałem się że rynek o tej porze aż tak tętni życiem. Jest środek nocy, a ludzi jakby dzień powoli miał się ku końcowi. - zagadałem do moich klientów

Ze śmiechem odpowiedział mi Gedo, w jego wypowiedzi skrywała się duma, a i tak mi się wydawało, że wypiął lekko pierś.
- Panie Shindo, handel cały czas działa. Jak się pan przyjrzy to dojrzy pan, że większość z tych ludzi to nie klienci, a dostawcy i sami handlarze. Ci pierwsi przyjeżdżają w nocy, aby dostarczyć produktów lokalnym sprzedawcą. Z pewnością znajdują się tam rybacy, myśliwi, piekarze, cukiernicy i kogo tam jeszcze niesie. Niektórym opłaca się być pośrednikiem ma to swoje plusy jak i minusy, a inni prowadzą jeden wielki biznes. Gdzie indziej zdobywamy, wytwarzamy produkt, a gdzie indziej go dystrybuujemy. Natomiast handlarze, oprócz przyjmowania dóbr zajmują się rozkładaniem i szykowaniem stanowisk. Wszak nie można zapominać, że pierwszy klient potrafi przyjść jeszcze przed pierwszym pianiem koguta... Uwielbiam ten zawód właśnie przez to, że jest cały czas w ruchu. Tutaj jako przedsiębiorstwo, jako pracownik jesteś bardzo szybko weryfikowany i klasyfikowany jako ten dobry bądź zły.

Kwestia handlu nigdy mnie jakoś bardziej nie intrygowała, przez nad samym zagadnieniem nie miałem okazji dostatecznie dobrze pochylić się. Jednak po usłyszeniu tej całej mini wiedzy w pigułce stwierdziłem, że rzeczywiście coś w tym musi być. Pokiwałem głową twierdzącą jako znak, że rozumiem na co chciał wskazać mi mój klient, który od wielu lat siedział w branży.

Po następnych kilkudziesięciu krokach rzeczywiście Gedo się nie mylił i było dokładnie tak jak powiedział. Tłum ludzi który widziałem z oddali to byli kupcy z pomocnikami oraz dostawcy towarów do stoisk. Jedni dostawcy odbierali pieniądze za swoje dobra, a drudzy pomagali jeszcze wyłożyć towar na stoisko. Co jak się domyśliłem, było tym jednym wielkim przedsiębiorstwem gdzie mamy rozłożenie działa pracowników na sprzedawców i dostawców.

- Panie Shindo, tędy - powiedział do mnie Mazo, skręcając nagle w boczną uliczkę jednej z kamienic

Ruszyłem za nim i jego ojcem w osiedle tak samo wyglądających domków wielorodzinnych. O tej porze nie było tutaj żywej duszy jak w większość miejsc w Shigashi no Kibu o tej porze. A z każdym kolejnym krokiem, oddaliśmy się od centrum rynku oraz od towarzyszącego mu hałasowi.

SHINDO
GEDO
MAZO

Z/T