Sklep z wyposażeniem

[Saito Hoozuki]

Dzień zapowiadał się pięknie. Nic tak nie wprawiało w dobry nastrój z rana jak wydawanie nie swoich pieniędzy. Tym bardziej, że pieniądze były wydawane na zabawki dla dużych dzieci. Saito po części takim dużym dzieckiem był, bo swoją kuszę i bełty traktował jak zabawki którymi uwielbiał się bawić. Ostatnie sytuacje pokazały, że nie zawsze mu to dobrze wychodziło, ale ostatecznie udawało mu się wychodzić z jego zabaw bez większego uszczerbku na zdrowiu. Być może dlatego zdziwił się gdy facet którego wcześniej przeskanował szybkim wzrokiem - zaczepił go. Imię, nazwisko, ranga. Oczywiście nie obyłoby się gdyby siódmy zmysł Hoozukiego nie odpalił mu miliona pytań w głowie i jego paranoicznego poczucia oszustwa. Jak to mówią - oszust pozna oszusta, ale z białowłosym było nieco inaczej. Prawie każdy kto wchodził z nim w interakcję, był podejrzewany o niecne zamiary. Chyba jedynie sprzedawcy w sklepach się od tego uchowali. Pewnie dlatego coś mu zaczęło śmierdzieć i na pewno nie były to brudne ciuchy obdartusa.
Stanął na chwilę, prostując się mocno. Spojrzał w górę, jakby obserwując niebo które było iście ciekawe w tym momencie i założył czarne okulary przeciwsłoneczne które trzymał w prawej kieszonce na piersi.
- No to prowadź.
Mruknął pod nosem cały czas patrząc w niebo i nie ruszając się ani na krok. Przypadkowy przechodzień raczej miał marne szansę na powiązanie tych dwóch mężczyzn. Szeptali jakby planowali co najmniej zamach stanu.
Zaczekał aż facet go wyprzedzi - w myśl - przyjaciół trzymaj blisko, a wrogów przed sobą. Odczekał chwilę i dopiero ruszył spokojnym krokiem śledząc imitację bezdomnego faceta. Słyszał o oddziałach Akiyamy które specjalizowały się w wywiadzie, kilku nawet kojarzył z widzenia, ale musiał przyznać. Jeżeli facet jest tym, kim sprawia wrażenie, że jest, to Akiyama ma całkiem ciekawe techniki wywiadowcze.
- Nie łatwiej było przekazać wiadomość?
Zapytał po chwili gdy uliczki nieco oswobodziły się z tłumu ludzi. Chciał pozostać dyskretny więc delikatnie zasłonił usta w trakcie wypowiadania słów by na koniec zakasłać delikatnie. W końcu nie do końca wiedział o co tu chodzi. Dlaczego prowadzą go do sztabu, zamiast po prostu wysłać gońca z informacją. Czyżby znalazł się świadek jego ostatnich poczynań? Byłoby to co najmniej dziwne bo przeczesał okolicę a jedynym świadkiem była konkurencja która dała nogę. Raczej wątpił, żeby feniksy zaczęły układać się ze smokami. Ostatnio było gorąco jeżeli chodzi o relacje rodzin w mieście. Czuć było napiętą atmosferę która mogła eksplodować lada chwila.

[Mukutaro]

z/t - viewtopic.php?p=215889#p215889

[Souei]

Długo odpoczywał po akcji w magazynie, ale nareszcie w pełni doszedł do siebie i wylizał wszystkie rany. Sytuacja w mieście zdążyła się uspokoić, a on myślami wybiegał już w przyszłość, zamiast spoglądać cały czas na ostatnie minione dni. Trzeba było przygotować się na nadchodzące potyczki, a w tej ostatniej jego ekwipunek został znacząco uszczuplony. Na szczęście nie stracił swoich ciężarków, które od kilku już dni tkwiły jak zawsze na jego łydkach. Były już prawie jak część ciała, a dopiero bez nich Souei czuł się nieswojo. Tak samo jak bez kilku innych gratów, które zawsze wypychały jego torby i kabury.
Matsuda miał swój ulubiony sklep, w którym był już kojarzony z widzenia. Grzecznościowy uśmiech i proste, acz drogie zamówienie. Rzucił na ladę kilka banknotów, zabrał co już było jego i wyszedł ze sklepu cięższy o kilkaset gramów.

zt.

  Ukryty tekst

[Mukutaro]

Kilka dni później, po zakończonej akcji, otrzymał bardzo ładny bonusik do wynagrodzenia. Zasługiwał, a jakże. Dla takich momentów pracował i dla takich momentów zapierdalał. To, co dostał, spełni jego potrzeby przez przynajmniej miesiąc, a te nie były małe. Kto kiedyś widział głodnego Akimichi? No właśnie, nikt. Bo zawsze żrą i piją jak im się chce, jak serce i żołądek im powiedzą. Plus z tego co dostał, została jeszcze porządna suma na jakiś prezent. Dla kogo? Dla Mukutaro, rzecz jasna, duh. Miał na oku jeden przedmiot. Bardzo konkretny przedmiot. Nie tak dawno po niego był, ale niestety nie miał wtedy uciułanego Ryo. Teraz ma. I teraz go sobie weźmie.
Mukutaro wszedł do sklepu z wyposażeniem. Lubił tu przychodzić, szczególnie popatrzeć na ostrza. Miecze. Małe i duże, cienkie i grube. Kastety, one też były niczego sobie. Takie proste, ale na pewno potężnie jebiące. Mu, jak się łapy powiększały często, na pewno by przeszkadzały. Rozwaliłyby się w drobny mak gdyby je tak ubrać na powiększającej się dłoni. Chociaż jego ubranie się nie kurczy, całe szczęście. Biegałby z wielką knagą za każdym razem, kiedy by się powiększył. Kobiety by szalały, ale shinobi z Shigashi pewnie by psioczyli. Chuj z nimi by był, w takim razie. Zamachnąłby się trzecią nogą na ich budynek, ot co.
- Dobry człeku! Wróciłem. Pokaż mi ponownie ten wielki miecz. Biorę go. - powiedział go właściciela przybytku, gdy tylko go zobaczył. Miał na oku ten ogromny miecz od dawien dawna i brakowało mu tylko kilku Ryo. Teraz mógł spełnić to swoje marzenie. Ogromną chcicę na ogromny kawał żelaza z rękojeścią. Sklepikarz przyjechał ze sporym mieczem na wózku, tak jak wcześniej. Wziął w łapę i podniósł. Idealny. Ciężki i ledwo co przypominał miecz, tylko kształt go zdradzał. Wyciągnął worek z pieniędzmi i rzucił go na blat. Dokładnie odliczone. Poczekał, aż gospodarz wszystko przeliczy, by było na uczciwie i równo. Poprosił też o kilka pasków, żeby mógł miecz nosić na plecach. Jak to się nazywało? Nie pochwa, ale kabura? No, nosidełko na miecz. Po drodze kupił też jeden inny drobiazg - dwie notki wybuchowe. Coś, czego zwykle nie potrzebował. A co mógłby mieć, jak tak się nad tym zastanowił.
- Dzięki wielkie. Do następnego. - pożegnał się ze staruszkiem, gdy tylko poukładał swoje rzeczy w torbie. Przyda mu się taki miecz. Na pewno przyda. A nawet jeśli nie, to będzie mógł go prężyć, godnie iść, machać przed twarzami dziewczyn w ich niemych podziwach jego surowej siły. No idealny zakup. Idealny. Zresztą co, chciał to kupował. Przed kim niby miał się tłumaczyć, co?

  Ukryty tekst

z/t

[Taiyō]

  Ukryty tekst

z/t

  Ukryty tekst

[Kubomi]

394

Wkroczyła do zbyt dobrze znanego sobie sklepu z wyposażeniem, gdzie indziej w tym mieście znaleźć tak świetnie wyposażone miejsce? Uśmiechnięta od ucha do ucha, gestem ręki pokazała dwójce swoich ochroniarzy, mężczyznom odzianym w zszyte, szare kimona i mających słomiane kapelusze na głowach, uzbrojonych w proste miecze, przy pasie, by czekali na nią przy drzwiach. Podchodząc do lady i zerkając na sprzedawce, przywitała się kładając już wyliczoną wcześniej sumkę na ladzie.
- Dzień dobry! Mam spore zamówienie na broń i zioła, a i przede wszystkim średni zwój! – uśmiechnęła się, pokazując palcem na senbony, jak i kunaie niższej jakości, których większa ilość przyda jej się do marionetek. Wzięła jeszcze trochę bełtów i przede wszystkim zwój i zioła. Pozwoliła sprzedawcy przeliczyć, czy wszystko się zgadza, a gdy tak było to skierowała się do wyjścia, podając swoim gorylom swoje pakunki, by jej zanieśli do Cechu, w którym czeka ją mała praca.

  Ukryty tekst

Z/T

[Saito Hoozuki]

Nie spodziewał się, że minie tydzień zanim znajdzie czas a raczej motywację by w końcu uzupełnić braki w swoim ekwipunku. Przez ten czas nie działo się nic nadzwyczajnego, nie było żadnych zleceń morderstwa, nie było specjalnych - tajnych zebrań. Ot zwykła codzienna robota. Nie dziwne więc, że Saito korzystając z okazji leniuchował w najlepsze. W końcu jednak poczuł, że już czas zacząć działać. Nigdy nie miał tak długiego wolnego więc pewnikiem, lada chwila zostanie wezwany do wykonania kolejnego zadania.
Był mądrzejszy o wiedzę i bogatszy o sporą sumkę w kieszeni. Wybrał się więc do centrum, wstąpił do kilku sklepów o mniejszym znaczeniu, po czym odwiedził ten w którym to miał zostawić najwięcej pieniędzy.
Wybrał stos bełtów, kilka pigułek których ceny były tak astronomicznie duże, że zwykły szary szeregowy raczej nie miał do nich dostępu. Zamówił przy kasie kilka pierdół i ruszył do domu w celu spakowania tego wszystkiego. Dziś w planach był jeszcze trening, więc musiał się pośpieszyć.

Zakup:
- 15 bełt - 225
- 1 mały zwój - 50
- 3 pigułka z krwią - 900
- 1 pigułka żywnościowa - 500
- 10m stalowa żyłka - 100
- granat dymny - 250
- 2 notka oślepiająca - 300
Suma: 2325

[͏͏͏͏Αkira͏͏͏͏]

Ostatnio zacząłem sobie tak myśleć, że w zasadzie kurewsko przyspieszyłem z tą swoją nauką tych sztuk złodziei w rajtuzach – przynajmniej są oni tacy w teorii, bo dawno nie widziałem shinobi, który nie byłby napakowaną kupą mięcha chodzącą z otwartą postawą i wypiętą piersią zaś jego umiejętności nijak się mają do cichych zabójstw czy skradania a niszczenia całych budynków jedną sekwencją pieczęci. No cóż, sam lepszy nie jestem, sam przecież do tej pory mam dwa budynki na swoim koncie, nie wiem ilu ludzi, którzy byli w środku. Tak czy inaczej dzisiaj jest dzień, że należałoby się przecież zaopatrzyć w różne takie suplementy, które na pewno mi się przydadzą. Ostatnio z incydentu musiałem spierdalać bo moja chakra była na wyczerpaniu. Teraz owszem, jestem nieco silniejszy, czuję, że mam większą władzę nad swoimi pokładami chakrowymi, ale nie ma co się narażać za bardzo.
Idę więc do sklepiku, który się dotychczas mi jakkolwiek nie wyróżniał, ale odkąd się trochę bawię w te shinobienie to jednak warto mieć go na względzie. Wkraczam do środka i akurat są dwie osoby przede mną, wykorzystuję ten czas więc na obejrzenie półek, najróżniejszych eksponatów, które są tutaj na sprzedaż. Gdy zaś przychodzi moja kolej, podaję dokładnie co chce kupić, daje pieniążków całkiem sporo i wychodzę, teraz trzeba zająć się lokalem.

  Ukryty tekst

z/t

[Tenshi]

Tenshi udała się do sklepu z wyposażeniem. Pan Arata dostarczył jej ostatnio trochę gotówki, więc dziewczyna chciała zrobić zakupy. Nie uważała tych pieniędzy za swoje. One były zwyczajnie narzędziem do wykonania powierzonych jej zadań, dlatego też nia miała najmniejszego problemu z tym, by wydać praktycznie wszystko co posiadała.
Na poprzedniej misji nie użyła żadnego przedmiotu, więc miała wszystko co potrzebowała. Na dobrą sprawę nie musiałaby robić zakupów, ale również wiedziała, że pewnych przedmiotów może zależeć jej być albo nie być i - co najważniejsze - powodzenie zadania.

Podeszła więc do lady i złożyła zamówienie. Obsługa sklepu była przyzwyczajona do dzieci kupujących niebezpieczne przedmioty, więc nikt nic nie mówił i po prostu dał dziewczynie to co chciała i przyjął zapłatę.

Gdy tylko przekroczyła próg tego przybytku, wychodząc, usłyszała ciche:
- Psst
Odwróciła się w kierunku dźwięku i ujrzała faceta. Mężczyzna wydał jej się bardzo podejrzany, ale nic nie mówiła i czekała na reakcję tamtego.
- Mam wiadomość - powiedział i wręczył jej list. Następnie udał się w swoją stronę.
Tenshi doskonale wiedziała, że to kolejne zadanie zlecone przez Aratę. Miała nosa, że postanowiła dokupić parę przedmiotów. Jednak na spokojnie postanowiła się przygotować i nie przeczytała listu od razu. Włożyła go torby.

  Ukryty tekst

z/t

[Souei]

W oczekiwaniu na prawdopodobnie najważniejsze zlecenie w swoim życiu, Souei myślał dużo i intensywnie nad możliwymi sposobami wzmocnienia swojej niezbyt spektakularnej siły. Może komuś słabszemu mógłby zaimponować, ale on spodziewał się, że Tentora postawi im poprzeczkę na jeszcze wyższym poziomie, niż niższe rangą Smoki, które do tej pory stanęły mu na drodze. Czy kilka nowych metalowych rzeczy pomoże mu przechylić szansę zwycięstwa na swoją stronę? Czy na tym poziomie kawałek metalu mógł o czymkolwiek decydować? Matsuda doszedł do wniosku, że na pewno nie zaszkodzi. Ukłonił się grzecznie pani sklepikarce, a następnie króciutko i bez ceregieli wyłożył jej po co do niej przybył. Gdy tylko sakiewka zabrzęczała srebrnikami dostał to czego chciał niemal od razu, bo na szczęście mieli to na magazynie i nie musiał składać specjalnego zamówienia do odbioru za trzy miesiące. Grzecznie zapłacił, grzecznie się pożegnał i grzecznie wyszedł. Grzecznie.

zt.

  Ukryty tekst

[Minoru]

[Zadanie specjalne C] Wykończyć konkurencję Tenshi

---

Kolejka 4:
Tenshi: 3
Minoru: 4

---

Co tu dużo mówić, dziewczynie wiele brakowało w kontaktach międzyludzkich i odczytywaniu tego co naprawdę mieli na myśli gdy nie mówili wprost. Z tego samego powodu miała również trudności z określeniem kiedy powinna zachować swoje myśli dla siebie. Tak jak choćby teraz gdy zapytała kupca czy jest członkiem jednej z mafii. Mężczyzna odskoczył od niej jak oparzony.
– Cóż ty znowu za głupoty wygadujesz dzieciaku. Wynoś się zadufany dzieciaku, by oskarżać mnie o takie rzeczy! WYNOCHA, WYNOŚ SIĘ MÓWIĘ! - Oburzył się wyraźnie, wykrzykując w kierunku niewzruszonej Tenshi swe groźby. Robił to na tyle głośno, że zwrócił na siebie uwagę okolicznych osób. Ci którzy wcześniej rozmawiali już z zamaskowaną dziewczynką, patrzyli na tą sytuację podejrzliwe, co mogło niestety przysporzyć dziewczynie niepotrzebnej uwagi. Tenshi jednakże bez cienia zażenowania odpowiedziała mu, że przekaże mu jego „pozdrowienia”. Zamknęło to usta kupca niemalże natychmiast, a on sam zaczął patrzeć na dziewczynę bardziej podejrzliwie. Patrzył na nią tak jakby zaczął podejrzewać kim mogła być i że swoim zachowaniem sprowadził na siebie zagładę. Tenshi jednak, bez słowa zniknęła mu z oczu. Jakby nigdy nic ściągnęła ze swojej twarzy czarną maskę i zapieczętowała ją w zwoju. Całkowicie nie zważając na to, że obserwują ją osoby postronne. Skupiona na swoim celu, ruszyła do sklepu z wyposażeniem. Przed misją, trzeba było się przygotować.

---

Do środka weszła kilkanaście minut później. Powitana głośnym witam, właściciela tego przybytku i jego czujnym wzrokiem. Po całym pomieszczeniu walały się, porozmieszczane na półkach, stołach i stojakach, przeróżne przedmioty, od broni poprzez zestawy do biwakowania, kończąc na zwykłych ołówkach. Wszystko czego dusza zapragnie.
– Czym mogę służyć, młoda panienko? - Właściciel tego miejsca, mężczyzna o wielkim brzuchu i równie obfitym wąsie, przechylił się przez swoją ladę i zmierzył Tenshi swym wzrokiem. Obdarzając ją jednocześnie szerokim uśmiechem.

Oczywiście chakra po odpoczynku uległa odzyskaniu

[Tenshi]

Tenshi przejmowała się kontaktami międzyludzkimi i nie zależało jej na tym, by odczytywać co tak naprawdę mieli na myśli ludzie, którzy - a to nieczęsto się zdarzało - z nią rozmawiali. Jedyne co ją obchodziło to wykonanie zadania i to czy po wykonaniu zadania ktoś będzie ją podejrzewał czy nie. Być może przesadziła więc lekko, zwracając na siebie niepotrzebną uwagę.

Po reakcji mężczyzny, Tenshi mogła wnioskować, że nie należał on do żadnej z mafii. Nie należał więc do Akiyamy, więc nikt z jej właścicieli nie powinien czuć się urażony, jeśli dziewczyna użyłaby tego człowieka, by odwrócić od siebie podejrzenia.
Mężczyzna krzyczał, obrażał ją, kazał się wynosić i jednocześnie robił niepotrzebne zamieszanie i zwracał uwagę innych osób. Dōgu powiedziała, że przekaże jego pozdrowienia. Dopiero to zamknęło mu usta. Czyżby zaczął ją podejrzewać?
- "Po coś, głupia, to zrobiła?" - skarciła siebie w duchu. Kolejny raz - już na samym początku zadania - przyciągała zbyt dużą uwagę i powodowała podejrzliwość wśród innych osób. Jej doświadczenie w byciu cichym zabójcą było niewielkie i prawdopodobnie był to powód z powodu którego popełniała bardzo proste błędy.
Podobnie było z tą maską. Pieczętowanie jej na widoku było naprawdę głupim pomysłem. Nie powinna jej nawet ściągać, gdy widzieli ją inni. Tenshi miała jedynie nadzieję, że nikt nie zapamięta jej twarzy. Chociaż już same włosy zwracały uwagę...

Nie warto było płakać nad rozlanym mlekiem. Zadanie czekało. Tenshi jakiś czas temu robiła zakupy, więc nie przypuszczała, że przyjdzie jej znów zawitać do sklepu. Niemniej jednak misja wymagała pewnych przedmiotów, których na swoim wyposażeniu jeszcze nie miała.
Sklep - jak to sklep - miał na wyposażeniu prawdopodobnie wszystko co miało jakąś wartość i co można było sprzedać z zyskiem. Dziewczyna doskonale wiedziała czego chce. Nie interesowało jej dodatkowe uzbrojenie. Nie interesowały ją zestawy do biwakowania, bo akurat nie wybierała się nigdzie poza Shigashi no Kibu. Ołówek był trochę bliższy jej zainteresowań. Interesowały ją dwie, a właściwie cztery rzeczy i oszczędzając słowa jak tylko mogła, powiedziała:
- Pędzel i trzy ampułki z atramentem.
Następnie położyła pieniądze na ladzie i odebrała przedmioty. Wydała tym samym prawie wszystkie swoje pieniądze. Była pewna, że jeden pędzel starczy, a co do atramentu, to pewności nie miała. Kupiła więc tyle ile mogła.

Gdy już skończyła zakupy, opuściła sklep. Jej pomysł był prosty. Musiała jakoś przekazać informację, żeby inni ludzie wiedzieli, że z Akiyamą się nie zadziera. Dlatego też chciała namalować wielki napis za pomocą atramentu, który wszem i wobec oznajmiałby kto jest odpowiedzialny za zabójstwo Kimury Seichiego. Zamierzała też małymi literami napisać "Teramoto Tadashi".
Póki co jednak te przedmioty nie były jej potrzebne, a jej cel jeszcze żył. Noszenie ich w rękach było strasznie uciążliwe. Znalazła miejsce na uboczu i tak, by nikt nie widział, wyciągnęła więc mały zwój i zapieczętowała przedmioty[1], a następnie zwój włożyła do torby.

Miała nadzieję, że nikt nie połączy kropek. Mówiła, że przekaże pozdrowienia jak będzie go mordować. Kupowała atrament i pędzel. Później ludzie zobaczą martwe ciało i... napis wykonany atramentem. Może jej plan nie był do końca dobry...
Nie myślała o tym zbyt dużo i po prostu udała się w stronę dzielnicy mieszkalnej. Tą noc Kimura Seichi miał przeżyć, bowiem dziewczyna chciała tylko odszukać jego posiadłość i trochę pokręcić się po okolicy i nie zwracając uwagi, poobserwować otoczenie.

  Ukryty tekst

[Minoru]

Z/T

[Shindo]

Odebrałem pieniądze, w sumie trochę ich miałem nazbierane, a że zapowiadały się "ciekawe" czasy trzeba było się porządnie wyposażyć. Poszedłem do banku po wszystkie moje oszczędności i już po chwili znalazłem się w sklepie z wyposażeniem. Z ciekawością przyjrzałem się wszystkim bronią. Narzędzia mordu prawdopodobnie wzbudziły by we mnie więcej podziwu i zachwytu jednak nie miałem nastroju, dlatego też oględziny były raczej krótkie. Interesowało mnie co innego, zawędrowałem do działu z ubiorem. Pełne płytowe zbroje wzbudziły mój wielki podziw, właśnie czegoś takiego potrzebowałem.

Gdy już chciałem się rozejrzeć po sklepie w poszukiwaniu ekspedienta, ten niczym najlepiej wytrenowany shinobi był już zza moimi plecami.
- Czym mogę pomóc, szanownemu panu ? Życzy pan sobie czegoś ? - zapytał łysiejący mężczyzna w okularach, szczerząc swoje żółte zębiska.
Cofnąłem się o krok i odpowiedziałem:
- Jestem zainteresowany tą pełno płytową zbroją, chciałbym w niej dzisiaj od pana wyjść.
- Uuuu !!! To może być bardzo trudne proszę pana, takie zbroje dopasowuje się godzinami, jak nie dniami. - rzekł z udawanym smutkiem.
Potrząsłem grubą sakiewką
- Płacę teraz, gotówką od ręki i mam czas. - powiedziałem nie zmieniając swojej barwy głosu czy tonu. Nie chciałem poddać się jego grze, a już nie raz byłem świadkiem jak w takim sklepie żeśmy z chłopakami na szybko brali kilkanaście zbroi, by bronić władyków.

Po dłuższym zastanowieniu kupiec się zgodził, zawołał swoją żonę i syna, którzy wspólnymi siłami dopasowali piękną czarną zbroję do mojego ciała. Rzeczywiście trwało to bardzo długo, jednak tak jak wspomniałem i tak nie miałem co ze sobą zrobić. Z nijaką twarzą stałem niczym manekin z wystawy. Gdy wszystko było już gotowe, chcieli abym zdjął zbroję, aby mogli ją zapakować, odmówiłem...

- Napracowaliście się, aby wszystko leżało jak należy. Świetna robota, nie trzeba pakować, a tutaj są pieniądze za zbroję. Do tego wziąłbym jeszcze dużą torbę i dwie bombki świetlne

  Ukryty tekst

Gdy zapłaciłem wyszedłem ze sklepu i szedłem przed siebie, szedłem i szedłem. Nogi wlokły się jedna za drugą, obserwowałem świat dookoła mnie jednak czułem się tak jakbym do niego nie należał. Dzień miał się ku końcowi, ale mimo pięknego Słońca cały czas czułem, że dla mnie świat jest pogrążony w szarości. Nawet piękne śpiewy ptaków na obrzeżu miasta, gdzie można było je usłyszeć tak jakby i chociaż własne myśli nie były w stanie poprawić mi nastroju...

- Tatusiu

Zaszumiało mi znowu w głowie, pierś znowu została targnięta nie opisaną siłą, łzy same napłynęły mi do oczu.
- DOŚĆ ! DOŚĆ ! KURWAAAA DOŚĆ !
Nie byłem w stanie już więcej wytrzymać chociażby i krzty bólu więcej. Skupiłem się na gniewie, wytężyłem całą swoją siłę woli, aby przykryć obraz machającej do mnie córki, wesołymi gangusami którzy ją jak i moją żonę zabili. Waliłem się po łbie raz za razem, aby przestać słyszeć swoje martwe dziecko. W końcu przypomniałem sobie
- może sam od nich jesteś ?
Wspomnienie oskarżenia o bycie członkiem tej plugawej frakcji zadziałało... Uaktywniłem pierwszy poziom mocy, pierwotną złość powitałem z radością, poczułem ulgę, myśli były czyste i klarowne *ZABIĆ!*
- HAHAHAHA
Podnosząc się z kolan szczerze się roześmiałem. Gdyż złości udało się nakryć mój smutek

Shindo
Ekspedient

[Tenshi]

Tenshi udała się do sklepu. Pan Arata dostarczył jej dość sporo dodatkowej gotówki, by mogła dalej być skutecznym narzędziem. Dlatego też dziewczyna postanowiła dobrze spożytkować swoje pieniądze.
Weszła do sklepu, rozejrzała się. Nie była pewna tak na prawdę co kupić. Na pierwszy rzut oka mogła dostrzec broń wszelakiego rodzaju. Miecze, włócznie, noże... Problem był taki, że Tenshi nie była zbyt dobra w używaniu takowego sprzętu.
- Coś podać? - zapytał miły sprzedawca. Dla niego Tenshi nie była narzędziem. Dla niego była po prostu klientką i mógł dostrzec jak podziwiała jeden z jego mieczy.
- Dwa kunaie i... - Tenshi złożyła zamówienie. Mężczyzna tylko wzruszył ramionami. Nie sprzedał tego pięknego oręża. Jednak sprzedał coś innego. A pieniądze to w końcu były pieniądze.

Tenshi ukłoniła się i opuściła sklep, trzymając w dłoniach zakupione przedmioty. Udała się w ustronne miejsce, by tam wszystko przygotować.

  Ukryty tekst

z/t