Akimichi Mukutaro

[Mukutaro]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Mukutaro
NAZWISKO: Akimichi
PRZYDOMEK: Fudōshin (Nietykalny)
KLAN: Akimichi
PRZYNALEŻNOŚĆ: Rodzina Ekibyō
WIEK: 30
DATA URODZENIA: 11.08.364
PŁEĆ: Mężczyzna
WZROST | WAGA: 185 | 120
RANGA: Tsume/Pazur

---

APARYCJA

---

WYGLĄD: "Cóż, gdybym stracił na wadze, to nic nie zostałoby dla was. Gyahahahahahahahaha!"

Mukutaro, jak to Akimichi, jest gruby. Pokaźny wręcz. Bez widocznych mięśni i innych śladów wysportowania absolutnie nie wygląda na shinobiego, bardziej na żarłocznego kupca albo prostego karka, który w rzeźbieniu ciała pominął element rzeźby. Na pewno nie wpisuje się w tradycyjny model wysportowanego mężczyzny, chudego i z kaloryferem. Nie ujmuje mu to zabójczości i wyszkoleniu, ale inni mogą uznać go za nieszkodliwego.
Pyzata twarz o łagodnych rysach potęguje efekt. Szczególnie, kiedy się uśmiechnie - jego dołeczki, zgodnie ze słowami samego Mukutaro, “zawróciły w głowach wielu panienkom na przestrzeni lat”. Jego blond włosy są naturalnie kręcone, dlatego strzyże je stosunkowo krótko. Tak samo krótko trzyma brodę - także blond i długą na całą linię szczęki. Wydaje się przez to lekko niechlujny i w rzeczywistości jest, ale tylko trochę. Niebieskie oczy i cienkie brwi dopełniają wizerunek “nieszkodliwego grubaska”. Kiedy jednak się zdenerwuje, w jego oczach pojawia się bliżej nieokreślony żar albo furia, właściwa dzikim bestiom.

UBIÓR: "Preferuję luźne, ale zawsze mam kilka dodatkowych zestawów. Nie jestem estetą, wiesz?"

Ubiór jest dobrany pod bardzo konkretne potrzeby Mukutaro. Powinny pasować do jego "domyślnego" wyglądu, jak i po spaleniu kalorii w ramach swoich technik. A także powinien być łatwo zastępowalny, bez niczego stworzonego wyłącznie dla niego. Dlatego, zaczynając od dołu - drewniane sandały geta bez podbicia. Mało dyskretne i łatwo zdejmowalne. Spodnie luźne, czarne, zawiązywane na kostkach, z pasem tkaniny zwisającym pomiędzy nogami. Na nagi tors nakłada czarne haori z motywem kwiatowym. Pomimo gabarytów Mukutaro, haori jest na niego nieco za duże. Ostatnią częścią jest długi i szeroki szal, także ciemny i z kwiatowymi motywami.
Jeśli już modyfikuje ubiór, to stara się zachować i kolorystykę, i motywy kwiatowe, które uznaje za bardzo przyjemne oku. W zimne dni nie czuje potrzeby dodawania czegokolwiek przez jego przekonanie, że chłód hartuje ciało i ducha. Jeśli jednak jest zdecydowanie za zimno, to owija ciało bandażami bądź uzupełnia haori o dodatkowe nagagi. W nocy śpi w samych bokserkach. Generalnie nagość i eksponowanie swojego ciała nie przeszkadza mu ani trochę, więc też widać to w jego doborze garderoby.
Dodatki pokroju plecaków czy kabur są praktycznie nieistniejące. Wyjątkiem jest podróżny worek zawierający dobytek Mukutaro, najczęściej przewieszony na plecach, a także sztylet u jego boku. Ma przebite uszy, ale nie nosi kolczyków czy innej biżuterii.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:

Gruby
Chodzi, jakby był właścicielem (niezależnie od miejsca)
Blond kręcone włosy i blond broda
Zwykle ubrany na czarno
Poczciwa mordka

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER: "Jestem najtwardszym skurwysynem w tym mieście i nie mam zamiaru się z tym kryć. Jak coś ci się nie podoba, to możemy się przejść na Arenę. Albo rozwiążemy to tutaj."

Pewność siebie emanuje z jego osoby podczas wszystkiego, co robi. Inni starają się wtopić w tłum, nie przeszkadzać nikomu, wypić piwo w spokoju albo zrobić zakupy. Niby szczury unikające drapieżników, trzymające się ściany czy kanałów. A on? To on jest drapieżnikiem. Jest na szczycie łańcucha pokarmowego. Chodzi dumnie, pewnie, wyprostowany i z podniesioną głową. Nie unika tłumów i atencji. W karczmie zajmie trzy miejsca przy dowolnym stole, najpewniej zajętym, rozpocznie rozmowę od anegdoty na temat swojego wujka przeskakującego przez płot po pijaku i postawi wszystkim kolejkę na koniec. Obcy ludzie to dla niego nowe okazje do stuknięcia się kuflami i stworzenia nowych więzi, a już znajomi - do wzmocnienia znajomości i stuknięcia kuflami. Jest bardzo “do ludzi” i nie gardzi towarzystwem nikogo. Nawet przestępców czy innych recydywistów z wytatuowanymi twarzami. I to on podejdzie pierwszy, bez złych intencji i z uśmiechem na twarzy. Jest niczym gładkie, szerokie lustro - ty jesteś dla niego spoko, on będzie spoko. Ty chcesz mu wbić kosę między żebra, on wbije cię w ziemię bez żadnych skrupułów.
Bo wbijać w ziemię bardzo lubi, znajduje sporo przyjemności w walkach i konfrontacjach. Niezależnie od stawki - nawet jeśli ktoś dosłownie chce go zaszlachtować, to Mukutaro będzie się przy tym świetnie bawił. Taniec ze śmiercią jest w jego zawodzie chlebem powszednim i z chęcią wejdzie na parkiet. Uznaje on metodykę “siły wykutej w ogniu walki”, toteż stara się wejść w tą walkę. Im silniejszy przeciwnik, tym lepiej. Aczkolwiek, że zbyt silny ogień może metal stopić zamiast zahartować, to stara się dobierać przeciwników z pewnego przedziału. Nie śpieszy mu się do śmierci, mimo pozornie beztroskiego podejścia. Chce po prostu wejść na wyżyny swoich możliwości po stromym zboczu. Nie stroni od przemocy, śmiertelnej bądź z tymczasowymi skutkami. Ale zazwyczaj nie robi tego pierwszy. Trzeba go do tego sprowokować - słowem lub czynem.
Niektórzy ludzie mają parcie na bycie na szczycie każdej hierarchii, w której się znajdą. Chcą władzy, dominowania w danej przestrzeni. Mukutaro podchodzi do tego luźniej. Nie potrzebuje być na szczycie, by móc robić co chce. Wystarczy, że nikt nie będzie w stanie go zatrzymać. Taka postawa w organizacji przestępczej stawiającej na twarde zasadady wydaje się prostą drogą do śmierci w ciemnej alejce, ale Akimichi jest pewnym wyjątkiem. W jego mniemaniu, przynajmniej. Bo kiedy wykonuje polecenia z góry, to robi to tylko przez własny kaprys. Albo mu się nudzi, ma jakąś swoją motywację albo jest tam szansa na sporą dozę napierdalanki. A że góra daje mu zazwyczaj takie zadania, które opierają się na przemocy i biciu z wymagającymi przeciwnikami, to jest zadowolony. Na razie, przynajmniej.
Jest ogromnym miłośnikiem korzystania z życia na każdy możliwy sposób. Chce doznać wszystkiego, co ten świat ma do zaoferowania. Kobiety, alkohol, siłowanie się na rękę, wyścigi konne, gorące źródła czy nawet lecznicze kąpiele w piwie - miłuje się w licznych rozrywkach z ogromnego spektrum kiedy tylko jest w stanie. W życiu nie ma miejsca na nicnierobienie, trzeba chwytać każdą chwilę, wypić każdą chwilę i zjeść każdą pyszną chwilę jaka jest dostępna. Bez umiaru, bez patrzenia się na innych i czy starczy dla nich. Jeśli chce cię poczuć życie, trzeba być samolubnym i stawiać siebie na pierwszym miejscu.
Z tego powodu relacje z jego podwładnymi i współpracownikami są... mieszane. Z jednej strony zabawa z nim zawsze jest niczego sobie. Zawsze przynajmniej jeden karku wyleci przez okno, jednego wrzuci się do pustej beczki po piwie. Z drugiej strony do obowiązków podchodzi lekko i lekceważąco. Ma mało cierpliwości do ludzi, którzy zdecydowanie nie chcą z nim współpracować i nie znajdują jego osoby strasznej. Gdy przemoc nie działa, Mukutaro dostaje zwarcia mózgu i ma problem z wybraniem czegoś innego. Ktoś zalega z pieniędzmi i rozwalenie połowy sklepu nie działa? Pojawia się problem. Dlatego ceni sobie współpracę z osobami o innych umiejętnościach, niż jego. Uzupełnianie jego braków to dobra metoda, żeby zyskać sobie jego sympatię.
To tez jeden z powodów, dla których nigdy nie chce mieć władzy formalnej - konieczność podejmowania trudnych decyzji. Zarządzania dużymi grupami ludzi. Woli nie zaprzątać sobie tym głowy. Jego życie w rozkoszach doczesnych i swobodnym biciu ludzi byłoby zagrożone, mając na głowie zbyt dużo obowiązków i rzeczy do martwienia się. Jego idealnym życiem jest więc takie zapewniające wystarczająco wyzwań, ciężkich przeciwników i bardzo ładnych panienek czekających na jego kolejne pojawienie się w Dystrykcie Czerwonych Latarni. Bez tak trywialnych rzeczy jak "rozkazy" czy "powinności" czy "Shirei-kan krzyczący nad głową". Obecna sytuacja, jego przynależność do Rodziny Ekibyō, daje mu więc unikalne warunki do spędzania swojego życia w sposób, w jaki sobie je wymarzył.
Mimo braku formalnych powiązań z klanem Akimichi, jest dumny ze swojego pochodzenia i z kultury, w jakiej się wychował. W oczach wielu, Akimichi mogą być leniwymi grubasami. Dla niego jednak, tamtejsza kultura i dziedzictwo, które przyjął na swoje barki, są powodem do dumy i nie można ich trywializować. Ta duma doprowadza do brutalnego rozprawiania się ze wszelkimi, którzy plują i oczerniają Akimichich i mówienie o nich źle w jego obecności to gwarantowane przywołanie do porządku przez jego wielką, przepełnioną gniewem, pieść.

CIEKAWOSTKI:

Nie pogardza potrawami bezmięsnymi.
Do jego ulubionych rozrywek należą: picie, śpiewanie, mordercze treningi, kąpiele w piwie, lodowatej wodzie, rąbanie drewna na czas i długie drzemki.
Ma słabość do pięknych kobiet, ale nie daje po sobie tego poznać.
Kiedyś, w ramach zakładu, zjadł dzikiego kaktusa na raz.
Ma młodszego brata w służbie Sakai, z którym regularnie wymienia się korespondencją.
Jego ulubionymi kolorami są czarny i różowy.
Jest bardzo hojny dla bardów i innego rodzaju grajków ulicznych.

NINDO: "Życie to festiwal przyjemności i dobrej zabawy dla tych, którzy umieją się ustawić. " "Tylko chodząc między życiem a śmiercią, możesz osiągnąć prawdziwą siłę." "Tak, jestem gruby. To szlachetne dziedzictwo przekazywane z pokolenia na pokolenie w rodzie Akimichich. Gdzie jest problem?" "Masz szczęście, że jesteśmy w terenie zabudowanym." HISTORIA:

O tej porze Shigańska karczma "Wstawiona Żmija" nie miała zbyt wielu gości. Zwykli, uczciwi ludzie, pracowali w pocie czoła. Turyści porządnej klasy wybierali inne przybytki, atrakcyjniejsze i bardziej wyszukane. Mało kto siedział w podrzędnej, jak na standardy tego miasta, knajpie. Z równie podrzędnym jedzeniem, napitkami, niedoczyszczoną podłogą i ogólną atmosferą podrzędności. Jedynymi gośćmi była dwójka sporych rozmiarów mężczyzn - zdecydowanie Akimichi. Jeden bardziej porządny, w standardowym uniformie swojego rodu i z metalową opaską na czole. Drugi przypominający wyglądem gangstera albo członka mafii. Lokalna legenda, opijus i bawidamek. Obydwoje przy tym samym stole, z ogromnymi kuflami piwa. Obydwoje ewidentnie chcący być obok siebie. Byli tutaj głównie dlatego, że "mafijny" grubas całkiem polubił alkohol z tych beczek. I że to miejsce zapewniało sporo dyskrecji.
- Wiesz co, młody? Myślałem nieco ostatnio...
- Faktycznie, jest się czym pochwalić. - przerwał mu "ułożony" Akimichi, z wyraźnym zadowoleniem ze swojej riposty.
- ...i doszedłem do wniosku, że warto by spisać moje dzieje. Wiesz, dla kolejnych pokoleń. Historię życia Mukutaro Nietykalnego. - mafiozo za nic miał sobie kąśliwą uwagę i oczami już błądził po nieistniejącym horyzoncie. Wyciągając rękę w jego stronę, jakby chcąc go złapać w rękę i pokazać swojemu młodszemu braciszkowi.
- Sake ci siada na głowę? Nie ma czego opisywać. Chcesz zajmować się każdą wielką przygodą? “O, i wtedy, dwudziestego ósmego sierpnia pod wieczór, najebałem się w trzy dupy. Następnego dnia najebałem się w cztery. Potem poszedłem do Dystryktu Czerwonych Latarni i nagrzmociłem co się dało”. Epicka przygoda, doprawdy.
- A w ryjec nie chcesz, braciszku? - zapytał prowokacyjnie Akimichi, ale nie był zdenerwowany. Na zaczepkę z przyjaznym podszyciem odpowiedział groźbą o równie przyjaznym podszyciu. Nic nowego - Mam bogate i kolorowe życie. Na pewno komuś by się chciało przeczytać o moich walkach. Albo napisać o tym balladę. Wyobrażasz sobie? “Saga o Mukuturo Nietykalnym, najsilniejszym Akimichi w historii”.
- Wyobrażam sobie, że ludzie wybiegają z karczmy po samym tytule. Ciesz się, że ojca tu nie ma. Albo kogoś z otoczenia Shirei-kana, dostałbyś mocne lanie.
- Spróbowaliby. Dobra, młody! - powiedział Mukutaro, uderzając kuflem o stół - Ja mówię, ty zapisuj. Spróbujemy coś stworzyć. Podwaliny pod mój przyszły sukces.
Mina młodszego brata była gdzieś pomiędzy faktyczną irytacją, a pierwotną ciekawością dziecka chcącego zobaczyć walący się silos. Albo takiego, który umyślnie kopnąłby wieżę z klocków, żeby napawać się destrukcją. Ale zrobił, co mu powiedziano. Wyjął zwój, pędzelek i był gotowy do sporządzania notatek.
- O, i nie zapomnij pisać w trzeciej osobie. Także, zaczynamy. Akimichi Mukutaro był drugim synem Akimichi Sasakiego...

...wysokiego rangą shinobiego rodu Akimichi. Powszechnie szanowanego i uznawanego za jednego z silniejszych przedstawicieli swojego rodu. Matką była Taro Yuno, cywil z Ryuzaku. Nie posiadała bogatej historii czy wpływów, ale była wyjątkowo urodziwą i łagodną osobą. Którą zarówno Mukutaro, jak i jego liczne rodzeństwo, wspominało wyłącznie dobrze. Mówiąc o rodzeństwie - bohater miał jednego starszego brata - Chotaro, młodszego brata - Mukujina i majmłodszą siostrę - Chomei. Mimo tak dużego rodzeństwa i powinności ojca jako shinobiego, dzieci nie mogły narzekać na uwagę i miłość w mirze domowym. Chotaro, jako najstarszy syn, miał przejąć pałeczkę ninja po ojcu, gdzie młodsze rodzeństwo miało pewną dozę luzu i swobody.
Rodzice wpajali swoim dzieciom patriotyczne wartości od małego. Poczucie obowiązku i poświęcenia dla prowincji. Dumę z przynależności do rodu Akimichi i krzewienia bardzo konkretnej metodyki walki. Ojciec trenował osobiście męską część rodzeństwa. Był surowy, ale sprawiedliwy. Nie można było powiedzieć o nim złego sło...

- A kiedy wrzucił cię do kanionu, bo nie potrafiłeś wykonać Bubun Baika no Jutsu?
- Spokojnie, zaraz do tego dojdę. Skrybuj dalej.

...słowa. Chotaro był znacznie starszy od reszty, więc chodził na misje jeszcze gdy młodsze rodzeństwo ćwiczyło. Był niczym drugi ojciec, w pewnym sensie. Był cierpliwy, gdzie tato nie dawał rady i czasami rozpieszczał swoich podopiecznych. Generalnie był wzorowym starszym bratem. Pewnego dnia jednak nie wrócił z misji, która została mu przydzielona. Ojciec ruszył na misję ratunkową, ale nie udało mu się go uratować. Był już martwy.
To był punkt zwrotny w życiu tej rodziny. Od tamtego momentu ojciec stał się wyjątkowo surowy dla Mukutaro i Mukujina. Matka zamknęła się w sobie i straciła swoją pogodę ducha. Dynamika rodziny uległa znaczącej zmianie i dzieci odczuły to równie mocno. Szczególnie Mukutaro, który stał się spadkobiercą dorobku shinobi w rodzinie. Stres, surowe treningi i zakazywanie nawet małych przyjemności - według ojca, miało to przygotować go jeszcze lepiej, niż jego brata. Było mu wpajane, że miał się starać dla niego. Był aktywną motywacją, kijem i marchewką. Pewnego razu nawet wrzucił Mukutaro do wąwozu, bo nie potrafił przyswoić jednej z technik Akimichi. Szczęśliwie dla reszty rodzeństwa, oni nie musieli znosić tego, bo uwaga ojca została przykuta głównie przez edukację nowego oczka w głowie. To dawało kolejne okruchy motywacji dla bohatera historii, żeby trwał w swoich trudach.
Szkolenia i lata trwały. Kolejne misje i wyzwania przypisywane przez władze dawały mu cenne doświadczenia. Ojciec i matka byli z niego dumni, jak najbardziej. Spełnił ich oczekiwania, był przykładowym ninja. A mimo tego Mukutaro wpadł w pewnego rodzaju kryzys - on nie czuł się wolny. Czuł się skuty przez ludzi wokoło niego - obowiązki wobec rodziny, rodzeństwa, swojego rodu. Przez ludzi, którzy podejmowali decyzje za niego. Żadna ilość patriotycznego wychowania nie mogła go przygotować na tego rodzaju problemy. W pewnym momencie Mukutaro samodzielnie zgłosił się do misji wysokiej rangi na terenach Shigashi. Jego celem miało być pomszczenie swojego krajana, który zginął z rąk Rodziny Ekibyō w bliżej nieokreślonych okolicznościach. Żeby tego dokonać, Mukutaro miał wejść w struktury mafii, wyeliminować osobę decyzyjną i wrócić do prowincji. Misja była niebezpieczna, ale zagubiony młodzieniec potrzebował pewnego oderwania od surowych warunków - nawet, jeśli miałby wejść do brutalnego środowiska mafijnych rodzin.

- A nie mogłeś iść do Ryuzaku na przydział? - Mukujin zapytał, wtrącając się pomiędzy jeden łyk piwa dyktującego, a drugi.
- W Ryuzaku nigdy nie było ambitnych zleceń. Myślisz, że ojczulek by to przyjął ciepło, gdybym osiadł na misjach D i C? - odpowiedział z lekka zaskoczony Mukutaro. Z jego bardzo ograniczonej perspektywy faktycznie mogło być to głupie. Jego znaczy jego brata. Ale mafiozo miał też jeden powód, którego jeszcze nie powiedział - ambicja własna. W teorii mogła być to ambicja wpojona przez ojca, aczkolwiek...
- Wracając do tematu...

W Shigashi, dzięki naturalnym talentom i wysokim poziomie umiejętności, szybko znalazł miejsce w mafii. Wystarczyło zrobić kilka burd, trafić na członka Ekibyō który doceni jego umiejętności mimo obicia kilku ryjów z jego grupki. Udało się. Wykonywał tam proste zlecenia - wyłudzenia, haracze, walki o terytorium. Korzystali z jego talentu do rozpierdolu często gęsto, w zamian sowicie oddając i dając część luksusowego życia, o którym do tej pory tylko słyszał. To życie było dziwne. Absurdalne dla kogoś, kto wychował się w rodzinie, w której się nie przelewało. Piękne kobiety? Były. Luksusowe alkohole? Były. Zioła w różnych mieszankach? Były. Kumple do picia, których zawsze mu brakowało? Byli. W tym środowisku po prostu przyjemnie się było. Czasami trzeba było zrobić coś okropnego z punktu widzenia "prawego" shinobiego, ale to była część misji. Tym sposobem spędził w mafii około rok, dopóki nie nadarzyła się okazja do wyeliminowania Pazura odpowiedzialnego za wydanie rozkazu. Mukutaro nie myślał, rozkaz po prostu pojawił się w jego głowie. Nigdy nie był dobry w planowaniu, więc po prostu zrobił to, co należało - zabił typa. Bez świadków. Kilku światków też zabił. Zabrał głowę Pazura jako dowód i uciekł.
W domu kontynuował działanie jako Shinobi, a jednak czuł pewną pustkę. Tęsknił za życiem, które porzucił. Które było fałszywe, a jednocześnie bardziej prawdziwe niż cokolwiek w Sakai. W miarę wykonywania zleceń poza terenami Sakai odkrywał, że ktoś w Ekibyō odkrył jego zdradę i wysyła na niego grupy zbójów czy zabójców, którzy mieli ukarać go za zdradę. W kilku momentach co trudniejszych zadań pojawiał się wyszkolony ninja i próbował skorzystać z niewygodnego momentu, żeby zadać śmiertelny cios. Kilka razy faktycznie prawie go to zabiło.
Balansował na tej granicy przez kolejnych kilka lat. Nigdy nie wiedząc, kiedy znajdzie się ktoś zdolny do wbicia mu kunaia między żebra. Władze, widząc niepokojący trend interwencji stron trzecich w jego zadaniach, zakazał mu opuszczania Sakai mając na względzie jego bezpieczeństwo. To był moment, w którym Mukutaro się rozsypał. Nie miał zamiaru być zamknięty w swojej prowincji, a lokalne rozrywki nie potrafiły dorównać temu, co oferowało bogate Shigashi no Kibou. Nie było to uzależnienie, oczywiście, ale potrzeba powrotu do życia, które mu pasowało i które oferowało wszystko, czego potrzebował. Absolutne przeciwieństwo jego aktualnego życia było dwie prowincje dalej.

- Metaforycznie rozsypał, oczywiście. I nie tak dosłownie. Daj podkoloryzować historię. - skomentował, widząc spojrzenie swojego brata. Pełne dziwnego żalu? Współczucia? Czyli czegoś, czego absolutnie nie potrzebował.

Sprzeciwił się rozkazom swojego ojca i wrócił do Shigashi no Kibo. Korzystając ze swojej wiedzy wrócił do starej siedziby Rodziny, rozpierdolił wszystko co w środku i żądał audiencji z Niebiańskim Tygrysem - głową Rodziny Ekibyō. Liczył minimum na kontakt innego Pazura, ale zakładał, że rozkaz upolowania Mukutaro wziął się bezpośrednio z samej góry, a nie innego Pazura. Okazało się jednak, że Niebiański Tygrys zgodził się na rozmowę z nieproszonym gościem. Dalej... się dogadaliśmy. Z górą rodziny. I od tamtego czasu jestem jednym z nich.

- Tako? Wybaczyli ci to? Po prostu? Zajebywałeś ich ludzi kilka lat. - młodszy brat już nawet nie krył się ze swoim niedowierzaniem i podejrzeniami. Że coś się tutaj nie zgadza i że jego brat chyba robi go w bambuko. Albo celowo nie ujawnia całej prawdy.
- Hmmmmmm... Musiałem zajebać kogoś z Akiyamy w ramach "odkupienia swoich win". Kogoś mocno nietykalnego. - wykonał tutaj dłońmi gest cudzysłowu i przewrócił teatralnie oczami. Bo jego winy zdecydowanie NIE wymagały żadnej rekompensaty ani odkupienia ani innej gratyfikacji wstecznej, o ile coś takiego jest.
- I tak będą z trzy-cztery lata. I mówię ci - nie znudziło mi się ani trochę. Bardzo się starają urozmaicać życie swojemu stałemu klientowi. - uśmiechnął się szeroko i dopił resztę piwa na jeden raz.
- Cóż, interesujący pierwszy draft twojej powieści. Gdybym cię nie znał, byłbym umiarkowanie zainteresowany. - odpowiedział, dopijając swoje piwo i podając zwinięty zwój bratu. - W sumie... Dlaczego pozwolili ci siedzieć tutaj ze mną? Na pewno wiedzą co i jak ze mną jest. Nie boją się, że doniosę?
- Pozwolili? Pfffff, sam sobie pozwoliłem. Ale jeśli pytasz o powody, to w sumie... Jesteś równie silny, co ja. I to jest fakt. - uśmiechnął się szczerze, ale nieco przebiegle. Jak lis, który zobaczył otworzone drzwiczki od kurnika. - Poręczyłem za ciebie, to też. I gdyby coś ci się stało... cokolwiek z ich strony. Złamaliby ci paznokieć. To rozpierdoliłbym im ten grajdołek na drobne kawałki. Usiadłbym im dupskiem na główny budynek, gyahahaha!

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Katana (przy pasie)
• Sztylet (wetknięty za pas)
• Plecak (na plecach)
• Zanbatō (pod plecakiem, na plecach)

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Bank
PH: Rozliczenia
MISJE (dla klanu / inne):
D -
C -
B -
A -
S -
WYPRAWY:
C -
B -
A -
S -
EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI: PH z Mujina

[Mukutaro]

Chyba gotowe, można sprawdzać

[Papyrus]

Okay, Akcepcik. Welcome back.

  Ukryty tekst