Karczma „Śnieżny niedźwiedź”

[Taiyō]

41/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

Izumi była cudowną, doraźną fantazją, czego zresztą wydawała się świadoma. Przynosiła upragnione ukojenie błądzącemu ku Boginiom rozumowi marynarza. Z niesłabnącym zaangażowaniem, drobnymi, nie zawsze widocznymi gestami wtłaczała w krwiobieg mężczyzny mililitr po mililitrze truciznę z zakazanych owoców. Nie było to kwiatowe opium z niedojrzałych makówek, ale, to trzeba przyznać, na wspomnienia o dręczących go wizjach i postaciach działała całkiem podobnie. I niby miała stanowić zaledwie tło wydarzeń, ale równie „niby” oddał jej ostatnie kilkadziesiąt minut, wciąż niegasnące, wzrastające w napięciu spojrzenie i kilka wymienionych z bliska ciepłych porcji powietrza. Cóż. Zjawiła się w jego życiu w doskonałym momencie, z przypadku – oczywiście, by słodyczą przyklejonych do skóry perfum otulić zbolały umysł, nasycić spokojem, którego tak bardzo potrzebował. A może nie? Może wcale nie pragnął delikatnej woni waniliowych fiołków zbieranej lekkim oddechem, tylko tego pikantnego, duszącego anyżu? Może.

Na pewno jednak, pomijając wyżej wymienione zagadnienie, stanowiła małe utrapienie, bo stale urządzała bezczelne pyskówki, testując cierpliwość przede wszystkim, głównie, Shabodamy. Tak, dokładnie to, tak naprawdę, cały ten czas robiła: nieustannie poddawała go próbom. Przy barze, w kuchni, przy stole, na… Nie, jeszcze nie. Jeszcze musiała ocenić siłę jego dłoni, budowę ciała, moc ścierającego się nieustannie spojrzenia, sprawdzić, do czego jest zdolny. Ulegnie jej, ona ulegnie mu, a może ulegną, po prostu – sobie? Rozłożywszy działania Izumi na czynniki pierwsze, łatwo można było dostrzec niuanse, niejasne wskazówki prowadzące do prostej odpowiedzi: poza spełnieniem zwyczajnej i pierwotnej potrzeby, tak normalnej dla ludzi, szukała w nim czegoś jeszcze. Źródła ryzyka. Pierwiastka odwagi, choć nieco innej niż ta, która wynikała z pływania po niebezpiecznym morzu, bo ten rodzaj zdążył jej zbrzydnąć przez lata. Tej jednak odwagi, która pozwalałaby robić z nią to, co mu się spodoba, ale tylko w tym momencie, nigdy później – za bardzo lubiła wolność.

I można by pokusić się o pytanie: jeżeli tak bardzo lubiła swobodę, czemu niekiedy chciała ją oddawać? Przecież lubiła wygrywać. Problem w tym, że przegraną znosiła równie dobrze, ale tylko wtedy, gdy ciało zmieniało front i błagało umysł, by mu uległ; nawet we własnym poniżeniu potrafiła znaleźć okazję do czerpania rozkoszy. Może nawet tylko tam. Poza tym, cholera, nie mogła trwać w stanie odosobnienia cały czas, a niespecjalnie widziała siebie prowadzącą życie będące tylko zaprzeczeniem życia. Dlatego od czasu do czasu zaznawała bliskości, spała z różnymi mężczyznami, a gdy była młodsza, nawet z paroma kobietami. Rzadko przytrafiało jej się pożądanie, tak palące, jak to utkwione w splocie palców na karafce, więc najczęściej czyniła to ze zwierzęcej potrzeby wytchnienia. Substytut ad hoc. Dopiero po latach, jak wiele zresztą spraw, odkryła, że prawdziwe spełnienie może odnaleźć tylko w pryzmacie, tym pięknym uczuciu rozbijania samej siebie. Topiącej się pod naporem większej siły niż ta, którą miała w sobie, bezczelności, zuchwałej szczerości i bezpośredniości. Niebezpieczna to mieszanka, a paradoks wykluczających się reakcji i myśli tylko podsycał uzależnienie — tę niesłabnącą chęć sięgnięcia w nią, przez nią, do niej, by złapać to, co jeszcze nieodkryte.

Chłodna i rozgrzana. Posmak cierpkiej wiśni i przesyt słodkich pralin.

A skoro przy jedzeniu jesteśmy; spożywanie pysznej strawy było w rozumieniu Izumi tak samo grzeszne, jak uniesienia. Przeto oba powyższe wywoływały tę samą reakcję w ciele – wartko produkowaną, gęstnieją ślinę zalewającą usta, przyśpieszony puls i przymus oblizywania warg. Z jakiegoś jednak powodu jedno akceptowano powszechnie, drugiego zaś, a tego jako wysoko urodzona doświadczyła w nadmiarze, zupełnie nie. Odrzuciła logikę, którą jej wpajano, by na podstawie boskich wyroków – a tak traktowała responsy zakorzenione w ewolucji – wznieść tą własną. Znów: pasującą.

Z tegoż powodu, braku barier moralnych, łatwo było skusić Izumi do absolutnej rozpusty. Później zaś, przyciszonym głosem, kazać pokutować. Tak właśnie uczynił ten, który uśpił jej czujność. Jeśli później będzie przemawiał tym samym tonem, prawdopodobnie będą mogli odpuścić sobie wstęp. I pokutowała: biernie wysłuchała czterech słów z urwanym w połowie, głośno nabranym wdechu. Tyle wystarczyło, by do mózgu Izumi przedostała się informacja o odniesionej porażce, przegranej, bankructwie, upadku i zgubie. A to przecież zaledwie parę epitetów na to, jak wspaniałym, sensualnym uczucie napełnił ją oddech Shabondamy.

Zestresowane serce kobiety, choć to niedokładne określenie, zaczęło histerycznie rozbijać się o żebra. Nie, nie żebra. Stukot przebijał nawet przez rozsznurowany niemalże w całości gorset. Zostały ostatnie dwa poziomy, które opóźniła jej nagle zastygnięta dłoń — może sparzyła ją jedna z iskier, która strzelały pomiędzy ichnimi sylwetkami? Nie wiadomo. Wiadomo jednakowoż, iż porażenie nie było tak dotkliwe, jak sunące po plecach dreszcze, bo to właśnie w ich wyniku drżała i ciałem, i duszą, i umysłem, i palcami, które ścisnęły karafkę, by pchnąć ją niedbale na pobliski stół. Mogła się nawet roztrzaskać, nieważne. Butelka zresztą też.

Nie chciała dłużej trwać w milczeniu, oczywiście, że nie, ale ilekroć próbowała wydostać z siebie słowa, z miękkich ust nie wypełzało zupełnie nic. Ni zdanie, ni słowo. Więc właściwszym określeniem było „prawie nic”. W dodatku ten przykaz bycia spokojną. Bardzo cyniczne. A nań trzeba odpowiadać zdecydowanymi krokami. Sięgnęła więc gwałtownie wewnętrznego kołnierza fioletowego kimona Aoiego, wsunęła chłodną dłoń i rozsunęła rękawy na ramiona, stamtąd czekała ją pokonywana lewą ręką, by dostać się do pleców. Dobrze, że konstrukcję podtrzymywał jeszcze pas, bo wtedy nagłość mogłaby być bardziej zażarta — wyczuła pod opuszkami ciekawie wyrosłe blizny. Ah ta nieostrożność. Do nich nie mogła się dostać tak, jak chciała. Na razie. Więc jedynie oparła piekący, prawy policzek o tors, konkretniej mostek, ponownie natrafiając na chłód srebra. Kusił tak bardzo, rzecz oczywista – medalion, że w końcu wezbrała na sile.

— Chcę tego, co symbolizuje ten naszyjnik — wyszeptała zmęczonym czekaniem głosem, uderzając o wiszący symbol paznokciem. Kamienia filozoficznego i wiążącej się z nim nieśmiertelności? Zniszczenia, śmierci, zła, przemocy? Tego już nie wyjaśniła, przeświadczona, że pod ową biżuterią kryje się jedno, konkretne znaczenie. A przecież było zupełnie inaczej i on wcale nie musiał być świadomy istnienia tegoż, co ukrywały księgi jej ojca. Zabawne, jak wiele mogą zmienić nieostrożne, niedostosowane do odbiorcy słowa. Najwyraźniej jednak nie miała w zamiarze pozwolić mu na odpowiedź, bo krótko po tym wzniosła się na palcach u stóp, ułożyła resztki powietrza na zasinionych ustach Shabondamy i opuściła powieki. Wtedy też poczuła gorzki posmak niebezpieczeństwa: wycofała się, ale tylko odrobinę. Ale też ryzyka, którego tak przecież pragnęła: przywarła nań mocniej, niż poprzednio.

Arbitralna zasada świata: pożądanie nie podlega logice. A z zasadami, zwłaszcza takimi, się nie dyskutuje. Ot. Pewnie wiedziała, że być może będzie tego żałować, ale wtedy nie miało to znaczenia. Od początku nie miało. Tym bardziej w zestawieniu z myślą, iż wszystko to rozgrywa się w miejscu, do którego ktoś może wejść. Nie miała kluczy w drzwiach. Z wielu zresztą powodów, nie zawsze w związanych z bezpieczeństwem. Teoretycznie w efekcie serce podchodziło nieprzyjemnie do gardła na przemian z opadaniem do żołądka, ale to nie było aż takie złe – we wnętrznościach cichło jego bicie. A ten kolebiący dzwon był świadectwem upodlenia, już i tak wystarczająco widocznego w rozgrzanych, czerwonych oczach.

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

[Aoi]

Każda mijając milisekunda, podczas której znajdował się tak blisko niej upajała go, jak żadna inna, niemalże dotykał jej policzka swoim, celowo wypowiadał słowa w sposób, wręcz wymuszający na oddechu muskanie jej skóry, wywierając na nią presję pomimo nakazania jej spokoju. Był cierpliwy, lec ponaglał, będąc świadomym nawet nie tyle samego pragnienia, które niewątpliwie wymuszało na nich te przeciągające się minuty, o nie. Jego wyjątkowa cierpliwość była wystawiana na próby ponad wszelką gotowość, wzrastający w nim płomień chcący buchnąć i spopielić go od środka, niczym wieszczony koniec świata wywołany implozją Słońca, niemożliwym do powstrzymania wydarzeniem, prezentacją gniewu Amataresu za grzechy ludzkości. Tak w jego małym świecie, to, co zostało w nim zaszczepione po utracie duszy, również pragnęło dokonać destrukcji wszechświata, jakim było jego jestestwo, popychając go do działania, a wiedział, czy może raczej przeczuwał, że wszelkie pochopne ruchy, mogłyby spłoszyć zwierzynę. Zwierzynę wyjątkowo ostrożną podczas parzenia się w okresie godowym.

I chłonął jej aromat, niemalże zaciągając się wzbogaconym aromatem jej ciała, nachylając ię bardziej niżeli była ku temu potrzeba, aby tylko móc z jak największą rozkoszą delektować się niesionym przez nią zapachem. Nie śmiał nawet zgadywać, które nuty składały się na to wodzące za nos uczucie. Jednak nie była to ostrość, nie było to nic, co będąc samotną przyprawą mogłoby mieć aromat za kogokolwiek uznany za drażniący lub nieprzyjemny, nawet jeżeli dopełniał całość tej wyjątkowej struktury. Słodka woń wanilii, delikatność fiołków, tego chciał, tego pożądał. Jego zmysły zarezerwowały mocniejsze zaprawienie tej, której piękno prześladowało go nawet w jego własnej kajucie, gdzie zapach fajki sprowadził na niego serię niefortunnych zdarzeń. Wyjątkowo szczęśliwych w całym swym nieszczęściu.

Odczuwał, że odniósł zwycięstwo, pierwszy raz od ujrzenia jej, zdawał się być pewnym tego, że jego działania nie dążyły ku zderzeniu z kolejnym buntem, następnym pokazem niezależności i siły dziewczęcia. Satysfkacja malowała się na jego licu, choć ze względu na położenie ich twarzy, dla niej było to niezauważalne. Słusznie. Widząc tę reakcję mogłaby wyzwolić w sobie kolejną dawkę energii, aby móc postawić opór, choćby tylko dla samej zasady, dla kontynuacji gry, uwielbianej przez niego, ale jednak - w swej całej cierpliwości, i jemu powoli się ona kończyła. Nie zamierzał być wodzonym za nos w nieskończoność. Smycz, na której go trzymała od wejścia do kuchni była niczym w zestawieniu z cierniowym biczem, którym smagała go sama Bogini. No i jednak. Kimże była ta drobna istota w zestawieniu z Madame?

Człowiekiem. Tak samo marnym, jak on sam.

A jednak, w całej kruchości, przy ukazywanej początkowo niewinności, której tak chciał, pragnął, pożądał. Posiadała siłę i zawziętość. Na tyle dużą, aby zainteresować go na dłużej niż krótka rozmowa, wymiana uprzejmości i efekt w postaci pochłonięcia oferowanego mu pokarmu, delikatnych i pobudzających nut wiosny. Gdyby nie te dwie cechy, a zapewne i wiele więcej, na których nazwanie nawet nie zamierzał się wysilać, odpuściłby już dawno, uznając wszelką dyskusje za stratę czasu możliwego do spożytkowania na wiele innych sposobów. A jeżeli i osiągnąłby zamierzony skutek - nie odczułby satysfakcji większej niż przy najskromniejszej artystce. Ów siła wzmagała jego ciekawość, sprawiała, że nie nudziły go gierki, które mógłby określić "dłużącymi się", jeżeli ta nie zaprezentowałaby niczego więcej niż bycie ot, najzwyklejszą ślicznotką. Piękno zewnętrzne go pociągało, owszem, lecz nie pozwalało na osiągnięcie katharsis.

Jego dłoń zatrzymała się w zgodzie z nią, oczywiście. Obiecał jej "spokój" do zastanowienia. Nie zamierzał naciskać, zwłaszcza nie w chwili, kiedy był pewnym tego, że końcowe sznurowania nie były zablokowane pytaniem "czy?", a "kiedy?" i określenie tego czasu przypadało bardziej na sekundy, minutę maksymalnie, aby jednak dochować tej odrobiny skromności pozwalającej na zachowanie zdroworozsądkowych hamulców. Był gościem, nie mógł przekroczyć niewidzialnych barier. Palce połączone z dłonią Izumi również ulegały jej prośbie, karafka była wyjątkowo niepraktycznym naczyniem, w ich obecnym położeniu przynosząc więcej szkody niżeli pożytku, nie przejmował się tym czy będzie ona w całości, czy spadnie na ziemię, a szkło rozpryśnie się kalecząc ich dwójkę. Nawet nie zareagowałby, gdyby faktycznie przebito jego skórę.

Delikatnie poruszył się pod jej dotykiem, pod opuszkami muskającymi jego skórę, aby tylko ułatwić jej dostęp do wszelkich miejsc, które chciała zwiedzić. Pragnął tego chłodu, pomagającego jego rozpalonemu wnętrzu. Słońce wypełniające jego klatkę piersiową pragnęło wybuchnąć i rozerwać go na strzępy, choć sam nawet nie myślał w tej chwili o Amaterasu, pozwolił sobie na bluźnierstwo, jakim było wpuszczenie kobiety stojącej naprzeciwko niego do jego umysłu i zdominowanie każdej, nawet tej najdrobniejszej, dopiero co kreujące j się myśli. Co zostało wspomniane już wielokrotnie - przewidywanie konsekwencji podejmowanych działań, było czymś, czym nie mógł się szczycić. Przyjmowanie ich natomiast, niezależnie jak bolesne - robił to otwartymi ramiona nastawiając rozszarpywaną przez wewnętrzną burzę pierś, a oparty o nią policzek nie pomagał. Och nie, ten zdawał się jedynie przesyłać coraz to nowsze prowokacyjne okrzyki do Rajina. Shabondama natomiast, wyjątkowo powolnym, wręcz leniwym ruchem dłoni postanowił przeczesać jej włosy. Jedno z pragnień zaspokojone, te skromne, niewinne, o które mógłby i poprosić podczas partii Go.

I mimo swej porażki, wciąż go zaskakiwała.

-Powinnaś ostrożniej dobierać słowa. - I oczywiście, kiedy ta stawała na palcach, sam nachylił się, aby tylko ułatwić nadanie mocy zawartego przez nich paktu, niezobowiązującego na żaden długi czas, a jedynie dotyczący chwil od połączenia ich ust do... cóż, do momentu, w którym przestanie on mieć znaczenie dla obu jego stron. Znał wiążącą moc umów, aż za dobrze przekonał się o tym na własnej skórze. Tak dobrze, że pragnął kolejnych chwil obiecywanych, choć niewypowiedzianych, w związku z wypełnieniem jego zapisków. Choć w tej chwili był jedynie bladym wspomnieniem nawołującym do niego z oddali, Izumi z wyjątkową uprzejmością zagarniała przestrzeń niczym prywatne lokum wynajmowane na krótkie momenty.

Powrócił do rozplątywania ostatnich fiszbinów.

Pamiętał jednak o jednym, umowa potrzebowała czegoś co mogło ją uprawomocnić. Jakże jednak mógł to zrobić? Choć kimono na jej palcu zdobił szkarłat jej krwi, tak jednak, nie był on efektem porozumienia, a wynikał zaledwie z nieszczęśliwego wypadku. Odwzajemniał jednak pocałunek, mocniej dociskając swoje wargi do jej, dłonią podtrzymując jej głowę, tak by to on był tym, który zadecyduje o zerwaniu połączenia. Połączenia przestającego być zaledwie czułą pieszczotą.

Przegryzł jej wargę pozyskując tusz duszy, jakże niezbędny do ich paktu, jednocześnie barwiąc swe usta ożywczą czerwienią.

[Taiyō]

43/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

  Ukryty tekst

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

[Aoi]

  Ukryty tekst

[Taiyō]

45/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

  Ukryty tekst

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek (Yuto) — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi — #9B76E5

Inne

[Aoi]

  Ukryty tekst

[Taiyō]

47/28 „I porąbany dzień i porąbany łeb, razem Bracia, aż po zmierzch”
Aoi — Misja C

  Ukryty tekst

Postacie
1. Hiroyuki Itō — #BF0000
2. Księżniczek Yuto — #80BF80
3. Marynarz — #556FCD
4. Księżyc — #BF4080
5. Madame Akari — #FFBF40
6. Kinmei Hosokawa — #0080FF
7. Babuszka — #45B7A2
8. Izumi Fukuzawa — #9B76E5

Inne

[Aoi]

  Ukryty tekst

[Ryū]

"Śnieżny Niedźwiedź" wyróżniał się na tle pozostałych zabudowań - nieregularny kształt bryły i ogromny szyld sprawiały, że trudno było go przeoczyć. Ryu zatrzymał się na moment przed wejściem, strzepując z ramion śnieg, zanim przesunął drzwi i wszedł do środka. Ciepło uderzyło go od razu, a wraz z nim mieszanina zapachów - świeżego jadła, przypraw i parującej herbaty. W tle niosły się salwy śmiechu, pojedyncze rozmowy i stukot kufli o drewniane blaty.
Wnętrze urządzone było w morskim klimacie - malunki ryb, rybackie sieci, miniatury statków. Widać było, że marynarze czuli się tu jak w domu. Ryu nie przybył jednak dla towarzystwa. Podszedł do lady, zamówił herbatę i zasiadł przy wolnym stoliku w rogu, skąd mógł obserwować całe pomieszczenie.
Izumi, karczmarka, przyniosła mu zamówienie z lekkim uśmiechem i krótkim: „Smacznego, samuraju.” Ryu skinął jej głową, ale nie wdawał się w rozmowę. Chwycił kubek obiema dłońmi, pozwalając ciepłu przeniknąć skostniałe palce.
Patrzył, jak ludzie rozmawiają, wymieniają żarty, planują kolejne wyprawy. W jego głowie toczyły się jednak inne myśli - o ostatnich wydarzeniach, o podróży, która go tu sprowadziła, i o tym, jak długo pozwoli sobie na odpoczynek, zanim znów ruszy dalej. Informacja o pajęczej kobiecie wciąż nie dawała mu spokoju.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Pierwszy Krok"
1/14
Ryū

Minęły jakieś dwa tygodnie, odkąd rozstałeś się z panem Nagaburo i Katsurą, dotarłszy uprzednio do celu podróży. Zgodnie z jego obietnicą i waszą umową - do samego celu podróży, czyli nadmorskiego, kupieckiego miasta - Miyamy, miałeś zapewniony wikt i opierunek. Poza przygodą na szlaku oraz jednym, drobniejszym incydentem podczas jednego z postojów, w zasadzie nie było większy problemów. Może dwa razy tylko trzeba było błysnąć delikatnie stalą, gdy ktoś nadto interesował się waszymi wozami, to wszystko. Pan Nagabura okazał się słowny, nawet dał ci sowity mieszek ryo na drogę w zamian za twoje usługi. Dodatkowo, dzięki cierpliowości Katsury zdołałeś w międzyczasie pojąć też wszystkie podstawowe nauki szkoły Taka i włączyć je w swój własny styl walki. Widziałeś teraz, że kluczem do sukcesu jest oszczędność ruchów - ta sama, którą tak dobitnie zaprezentował ci Katsura podczas waszego pierwszego sparingu. Każdy ruch był precyzyjny, nastawiony jeszcze bardziej na ergonomię, aniżeli na efektowność cięć. Poczułeś, że twoje zdolności jako wojownika urosły. Rozstaliście się w zgodzie, a wręcz - przyjaźni. Potem znowu ruszyłeś na szlak samotnie.

Pieniądze otrzymane od pana Nagabury przydały się - okazało się mianowicie, że ryokany bliżej Cesarskiego Traktu oraz stolicy liczą sobie więcej za nocleg i strawę, niż miało to miejsce w waszej oddalonej od głównych tras samotni. Co więcej, zima już coraz mocniej ustępowała letniej pogodzie, o wiele cieplejszej, aniżeli miało to miejsce wcześniej. Część pieniędzy wręcz zmuszony byłeś przeznaczyć na nowe, lżejsze kimono, gdyż przyroda sama wydawała się zaskoczona dodatnią temperaturą, jaka zapanowała na do tej pory mroźnej wyspie. I chociaż niekiedy dalej zdarzały się mroźne dni, a nawet śnieżyce - jak ta, na którą natrafiłeś przed wstąpieniem do "Śnieżnego Niedzwiedzia" - tak były one w zdecydowanej mniejszości.

Piłeś spokojnie zamówiony napar, wracając myślami do opowieści o pajęczej kobiecie oraz o niepokojącym wydarzeniu na trasie. Z jednej strony przecież świat znał w istocie najrozmaitsze zdolności shinobich, z drugiej - mogłeś odnieść wrażenie, że to już któraś z kolei sytuacja, kiedy opowieści starców, mające na celu zastraszenie młodej widowni, zawierają w sobie co najmniej... ziarno prawdy. Nawet Katsura, który zdawał się być wojownikiem twardo stąpającym po ziemi - sam przecież wydawał się wierzyć w przynajmniej niektóre z tych historii.

Z rozmyślań wyrwał cię nagle znajomy głos.

- Ryū-kun? To ty? Co ja mówię... to oczywiste, że ty. Tę starą maskę to bym przecież wszędzie rozpoznał.- głos był roześmiany, a kiedy podniosłeś oczy, znad mgiełki ciepłego napoju ujrzałeś sylwetkę Kaedy, nieco rozrośniętą, ale dalej tę samą.

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Katsura
Nagabura Chirou

[Ryū]

Wspólne nauki miecza z Katsurą-san skutecznie poszerzyły jego horyzonty. W szkole Kame uważano go już za całkiem zacnego adepta drogi miecza. Mimo dopiero co rocznego życia, to ciągłe dążenie do doskonałości wypełniało każdą sekundę jego życia. Czuł, że z każdym wyzwaniem, działaniem i słońcem zachodzącym zza horyzont, stawał się silniejszy. Wspólne treningi z Katsurą tylko dopełniły ten obraz. Czuł się szybszy, lepiej wykorzystujący własne atuty, a także miał jaśniejszy obraz na własne defekty i pole do poprawy.

Pieniądze od Nagabury dość szybko się skończyły - na swoją tułaczkę wybrał się z dość minimalistycznym dobytkiem, a więc wszelkie kimona lepiej odpowiadające na obecne dary słońca trzeba było zakupić. A że tego typu produkty do najtańszych nie należały, to siedział teraz lżejszy o dobre kilkaset ryo.
Stara się być jak najbardziej oszczędny - wie do czego dąży. Nieraz słyszał już o tutejszej kantaiskiej stali - uważanej za najtwardszą stal jaką zna świat. Jej wyjątkowość zaś polega dodatkowo na tym, że jest też lżejsza od typowego metalu, do którego przyzwyczajony jest Ryu. Stąd też chęć nabycia takowej. Do własnej katany jest przyzwyczajony i oddany - wraz z maską, były to pierwsze przedmioty, które ujrzał w swoim dotychczasowym życiu. Lecz zbroja... tak, widział się w takowej, czasem też udawało mu się w swoim dojo ujrzeć majestatyczne zbroje zdobiące pokój mistrza. Taki nabytek pozwoliłby mu czuć się bezpieczniej, ale i własne postrzeganie jako samuraja wzrosłoby mu postokroć.

Z wszelkich rozmyślań wyrwał go doskonale znany mu głos, którego akurat się tu nie spodziewał. Spojrzał w górę i widząc Kaede, podniósł się z siedzenia i przytulił przyjaciela serdecznie.
- Kaede! Siadaj, stary druhu. Opowiadaj, co ty tutaj robisz? - Odsunął przyjacielowi krzesło, aby usiadł i podniósł rękę do karczmarza, dając mu sygnał, że prosi ponownie o to samo, dla drugiej osoby. W końcu usiadł i całkowicie oddał się staremu znajomemu, którego już dawno nie widział.
- Nieczęsto cię można spotkać poza granicami naszej szkoły, Kaede. Stało się coś, Setsuna cię wygoniła? - Zaśmiał się, upijając łyk herbaty. Nawet nie miał pojęcia jak brakowało mu tego widoku - kogoś znajomego, do kogo mógłby się odezwać i wiedzieć, że po drugiej stronie nie ma żadnych niecnych intencji. Zwykł nie mieć zaufania do obcych, tym bardziej w dzisiejszych czasach, kiedy niemal każda prowincja choruje na wojnę, zamieszki i bojowe perturbacje.
Ciekawiło go, co Kaede miał mu do opowiedzenia. Sam zresztą ma wiele opowieści, którymi może się podzielić. Głównie związane z ostatnią robotą dla pana Nagabury, ale to zawsze coś!

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Pierwszy Krok"
2/14
Ryū

Tutejsza stal w istocie była wyjątkowo wytrzymała i lekka - i z pewnością nie byłeś jedynym, który z chęcią by używał broni z niej wykutej. Do tego to prawdopodobnie dzięki niej Cesarstwo dysponowało taką potęgą - w końcu shinobi nie mogli być wszędzie, a nawet zwykli żołnierze uzbrojeni w ten sposób mogli stanowić już poważne zagrożenie. Do tego mniejszy ciężar przekładał się na łatwiejszy transport, co dla wyspiarskiego mocarstwa było przecież kluczowe. Obiecałeś sobie zatem, że prędzej czy później oszczędzisz na taki zestaw - zarówno nową katanę, jak i zbroję, która dopełniłaby tylko twojego obrazu jako samuraja. Swoją drogą, kiedy Kaeda usiadł obok, sam dostrzegłeś, że jego broń... w istocie jest nowa.

- Haha, można to i tak ująć. - roześmiał się twój przyjaciel, przysiadając się do twojego stolika, kiedy karczmarz skinął głową, potwierdzając odbiór zamówienia. Kaeda odchylił sie nieco na krześle, balansując delikatnie na dwóch nogach. - Setsuna się chyba poczuła mocna po tym, jak ruszyłeś w drogę. Słusznie poniekąd, bo poza tobą przecież nikt jej nie dorównywał z naszej grupy. Trochę nerwy wszystkim zaczęły przez to puszczać, aż sam Kōgen się chyba wściekł. Chociaż wiesz jak to on, nie pokazał tego, za to oznajmił nam - to znaczy mnie, Gorō i Setsunie - że też mamy ruszyć w trasę. Poznać ludzi, pomóc im, utrzymać się ze zleceń i jednocześnie zachować honor. Podobno świat się zmienia, Ryū. I nie możemy dać się mu zaskoczyć. -

Zamówienie dotarło i Kaeda zabrał się za jedzenie. Szybko poradził sobie z pieczoną nogą kaczki i wskazał nią na Ciebie.

- No więc, podróżuję już jakieś... trzy tygodnie? Może dłużej trochę. Póki co raczej pomagałem Cesarskim przy jakichś mniejszych, lokalnych problemach ze dwa razy, a raz... a dobra, to o tym za chwilę. Opowiadaj, co u ciebie, bo ty dłużej na szlaku już jesteś. Coś ciekawego widziałeś? -

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Katsura
Nagabura Chirou

[Ryū]

Ryu zastanawiał się czasem nad istotą zwykłych, nieobdarzonych wrażliwością na chakrę ludzi zaangażowanych w działania wojenne. Mężczyźnie trudno byłoby nie przyznać, że w zasadzie są oni jedynie żywą tarczą chroniącą tych „ważniejszych” i bardziej utalentowanych przed byle niedogodnością. Bo sam Ryu nie wyobrażał sobie niebezpieczeństwa z rąk tych, którzy nie mieli w sobie umiejętności korzystania z chakry, nawet odrobinę.

Ryu prychnął słuchając o Setsunie. Jednocześnie cieszyło go, że nie tylko on opuścił gmach budynku szkoły Kame, a dołączyli do niego inni samuraje. Czuł się nieco… wyalienowany, odosobniony i wyróżniony bez szczególnego powodu. Teraz zaś mógł czuć się częścią większej całości i mu to odpowiadało.
- Wykorzystajcie więc tę podróż najlepiej jak możecie, żeby przy powrocie nikt już wami nie pomiatał, a Setsuna umilknie, stłamszona waszą potęgą. - Uśmiechnął się i siorbnąć łyk herbaty. Mówił odrobinę żartobliwie, ale w praktyce o to w tym wszystkim chodzi - żeby stać się jeszcze doskonalszą wersją samego siebie.
- Mi udało się złapać służbę u niejakiego pana Nagabury Chirou. Kupiec, dość zamożny. Jak się okazało, już wcześniej najął innego samuraja ze szkoły Taka, Katsurę. Dołączyłem do nich i wspólnie z tymże samurajem chroniliśmy dobytku pana. W międzyczasie zaś debatowaliśmy z Katsurą stalą i poznawaliśmy nawzajem tajnik własnych podejść do walki... wiele się nauczyłem, Kaede-san. Lecz oprócz tego, w trakcie jednej z podróży doszło do walki. Zwykły rabunek, bandyci nas napadli, nic godnego opowieści. Jednak gdy zaś miałem skrócić jednego z nich o głowę, oplotły go wielkie odnóża jak u pająka i wciągnęły głębiej w las! Przysiągłbym, że zobaczyłem pająka większego od dorosłego mężczyzny. - Tu na chwile przerwał, badając jak zareaguje na to Kaede. Raczej mu uwierzy, ale mimo to może być sceptyczny.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Pierwszy Krok"
3/14
Ryū

-Nagabura? Ciekawe... Gorō mówił, że u niego w wiosce była rodzina o tym nazwisku, podobno nestorka rodu była wzięta medyczką, co leczyła całą okolicę. Nawet jego siostrze coś kiedyś pomogła, jak nogę złamała podczas polowania. - zainteresował się przelotnie nazwiskiem twojego tymczasowego pana. Na wiadomość o przestawicielu innej szkoły jego oczy rozbłysły zaciekawieniem.

- Samuraj z innej szkoły? Cholera, to ci się trafiło... i do tego mieliście okazję razem ćwiczyć? Gdyby to nie uchybiało mojemu honorowi i gdybyś nie był moim najbliższym druhem... to byłbym niemal zazdrosny o taką przygodę. - roześmiał się, po czym nieco spoważniał, na jego twarzy rozbawienie ustąpiło raczej miejsca szczerej sympatii i radości. - A będąc szczerym, rad jestem, że zawarłeś taką znajomość. Nie jest nas znowu tak wielu, a każda droga do doskonałości jest słuszna. Będę zaszczycony, jeśli przekażesz mi chociaż część tej wiedzy. Ale to jutro, na razie mów dalej, bo widzę, że masz więcej do opowiedzenia. -

Dalsza część historii, co ciekawe, przykuła o wiele mocniej jego uwagę. Pochylił się, przestając się bujać na krześle, a nawet przerwał jedzenie, wpatrując się uważnie w ciebie, czy też raczej - twoją maskę. Kaeda raczej był sceptyczny, podobnie jak i ty - chociaż wiedziałeś, że wywodził się z osady, gdzie wiara w yokai, duchy i oni była silna, tak on celowo wybrał ścieżkę miecza, odrzucając oferowaną mu przez życie i rodzinę ścieżkę kapłana w dość poważanym chramie Hachimana. Oczekiwałeś, że potraktuje cię z dość stanowczym niedowierzaniem, a jednak w jego wzroku była raczej niepewność kogoś, kto nie wie do końca, w co ma wierzyć.

- Jesteś... pewny? Że to były odnóża pająka? I że nie był to... nie wiem, jakiś dziwny klan shinobi? W trakcie swojej podróży już napotkałem historie o takich, którzy kontrolują węże, czemu by zatem nie pająki? - spytał cię ostrożnie, po czym sam potrząsnął głową, na moment wbijając wzrok w przestrzeń, gdzieś pod powałą. - Prawdę mówiąc... ja też miałem dziwną przygodę, tuż po opuszczeniu szkoły. Z której nie do końca jestem dumny, ale i też nie wiem, czy mam sobie coś do zarzucenia. Opowiem ci ją zaraz, może... pomożesz mi rozjaśnić umysł. Ale proponuję najpierw napić się czegoś mocniejszego. Nie za wiele oczywiście, ale czuję, że nasza rozmowa może tego wymagać. A i tak chciałem uczcić nasze spotkanie. -

Kaeda machnął dłonią przywołując jeszcze raz karczmarza, zamawiając butelkę sake dla was obu.

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Katsura
Nagabura Chirou

[/quote]

[Ryū]

- Tak mówisz? Świat wydaje nam się tak ogromny, a w rzeczywistości wystarczy wyjrzeć zza próg i nagle staje się mały. Pan Nagabura również pochwalił się swoimi medycznymi zdolnościami. Skorzystał z ciekawej umiejętności, jego chakra stała się zielona i w wyraźny sposób zniwelowała oparzenia na mej skórze. Sam zobacz - Ryu ściągnął wierzchnią część ubioru, żeby pokazać oparzenie, mocno zabielone i nie tak straszne, jakie mogło by być.
- Nie zazdrość bliźniemu, bo ten może cię jeszcze wiele nauczyć. Wrócimy z naszych podróży i wymienimy się doświadczeniami, już w świątyni. Nie wiem czy będziemy mieć tyle czasu, żebyśmy mogli jutro się tym zająć, Kaede-san.
Ryu dostrzegł w Kaede zaciekawienie. Nie zdziwiło go to, wiedział doskonale skąd wywodził się chłopak i nawet jeśli jest w nim więcej ateizmu aniżeli dozgonnej wiary... to wierzył, że zaufanie do przyjaciela wystarczy.
- Jestem zmieszany z tymi myślami, Kaede-san. Sam kierowany właśnie tą myślą rzuciłbym prędzej, że to jakiś nieznany mi klan shinobich, jest ich przecież tak wiele... ale Katsura-san opowiedział o niejakim potworze, który wpisywałby się w opis, a zrobił to jeszcze zanim ujawniłem mu swoją historię. Nie wiem co o tym sądzić i na razie dopiero zaczynam to badać. Niezależnie od pochodzenia kłopotu, jest to jednak ktoś, kto porywa ludzi i robi z nimi okropne rzeczy. Należy to powstrzymać, jeśli dzieje się to częściej. Stąd moja obecność tutaj. - Ryu skrzywił się na myśl o alkoholu. Nie żeby nie pił okazjonalnie, ale teraz szczególnie nie miał ochoty. Źle działał mu na myślenie, zaś w zbytnim stężeniu pobudza w nim najstraszniejsze i paniczne myśli.
- Nie, Kaede-san. Wybacz mi proszę, ale ja pozostanę przy herbacie. Nie czuję się na siłach, by pić sake. Ale ty pij śmiało! I opowiadaj, proszę o tej historii. Zaciekawiłeś mnie!