[EVENT] - Grupa Szturmowa

[Ryuujin Kodai]

  Ukryty tekst

[Nana]

Widziała te zaciekłość. Oni także chcieli wygrać. Nic dziwnego. W końcu każda ze stron była jedynie pionkiem wykonującym rozkazy swoich przełożonych. Nie było w tym nic subtelnego. Nic nowego. Walczyli, bo takie było zadanie shinobi. Nikt nie kwestionował wyborów swoich Shirei-kan. Nikt nie doszukiwał się głębszego sensu czy celu innego niż przedstawiony. Walczyli za swoje racje. Nana nie zamierzała odpuszczać. Ona także miała jeszcze wiele spraw do zrobienia.

Wykonując ognisty atak udało jej się sparować technikę wroga na tyle, żeby Kuroichi zdarzył zrobić unik. Walka w powietrzu miała swoje minusy. Byli idealnie widoczni. Zdani na umiejętności Kuroichiego. Nie mieli się gdzie ukryć, ani gdzie schować. Miało to tyle plusów ile minusów, a decyzja nie była łatwa. Już od jakiegoś czasu chodziła jej po głowie, dopiero jednak słowa towarzyszy ją przypieczętowały.

- Myślę, że warto spróbować. Lądujemy - zgodziła się tak samo jak on maskując niepewność. Nie wiedzieli co czekało ich w lesie. - W powietrzu jesteśmy za łatwym celem. Widzą nas z daleka - myślała głośno.

Cały czas wypatrywała swoimi czerwonymi tęczówkami wroga w pełnej gotowości na kontratak. Wiedziała, że ich plan mógł wypalić tylko, jeśli uda im się pozostać niezauważonym. Konfrontacja była ryzykowna, chociaż niekoniecznie taka zła. W terenie mogła więcej popisać się swoimi umiejętnościami. Taką przynajmniej miała nadzieję. Las stanowił także ochronę. Przynajmniej teoretycznie.

Kiedy Kuroichi zaczął obniżać lot i przygotowywać się do lądowania wciąż pozostawała czujna.

- Postaram się wypatrywać pułapek moim Sharinganem. Nie widzę w ciemności, ale powinnam zobaczyć przepływ chakry przeciwników. Trzymajmy się blisko - poinformowała go i kiedy udało im się w końcu dotrzeć na ziemię była gotowa na potencjalną pułapkę. Gotowa do uniku. Cały czas próbowała wybadać teraz rozglądając się.

1. Lądowanie
2. Gotowość do uniku, rozglądanie się Sharem i rozmowa z towarzyszem.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Kryzysowa sytuacja zmusiła trójkę bohaterów do awaryjnego lądowania, z którego najlepiej wyszedł Takashi. W trakcie spadania z dużej wysokości został ofiarą kilku gałęzi, jednakże posiadany przez niego ekwipunek pozwolił mu na skorzystanie ze sprzętu, który przygotowany był na właśnie tego typu okoliczności. Dzięki prostemu mechanizmowi uniknął niepotrzebnych obrażeń, zaliczając zarówno miękkie, jak i widowiskowe lądowanie, z kolei jego towarzysze zamortyzowali upadek za pomocą glinianej poduszki członkini klanu Dōhito. Gdy już znaleźli się na ziemi, Kaguya wykorzystał swoje zdolności w celu stworzenia niemałego zamieszania, a powstały chaos pozwolił im zwabić wrogów do zupełnie innej lokalizacji. Mogli odetchnąć z ulgą. Miuro padła na ziemię wycieńczona i od razu chwyciła po bukłak z wodą, członek klanu Nara również odczuwał negatywne efekty przeciągającej się walki, dlatego także zajął miejsce siedzące pod jednym z drzew. Wybrał pozycję, dzięki której liście nie tylko zasłaniały od góry jego sylwetkę, ale również ograniczały dostęp spadającego deszczu, nie chciał bowiem za bardzo zmoknąć i narazić się na chorobę. Od razu sięgnął do torby, w której przechowywał nie tylko broń, ale też zapas wody pitnej oraz rację żywnościową zabraną wcześniej z twierdzy. Wypił kilka łyków wody, odkładając przedmiot z powrotem do pojemnika na pośladku, po czym odpakował rację żywnościową i podzielił ją na trzy różne części. Jedną zatrzymał dla siebie, drugą rzucił do koleżanki-pilotki, zaś trzecią do dotonowego świra.
- Nie wiem, jak wy, ale ja muszę zregenerować siły. Wykorzystajmy zaistniałą sytuację do chwili odpoczynku. - mówił, zagryzając militarny posiłek.
Choć świetnie radził sobie z kontrolą własnej chakry, to jednak nie był w tym zakresie specjalistą. Od początku wojny nawalał na pełnych obrotach, eksploatując swój organizm do granic wytrzymałości. Nie oszczędzał się. Używał wysokopoziomowych technik i choć były one skuteczne, to jednak doprowadziły go do skrajnego zmęczenia. Miuro była tak samo wycieńczona, natomiast z ich trójki najlepiej trzymał się Osamu. Najwidoczniej poświęcił więcej czasu na trening swojej kontroli energii, gdyż trzymał się całkiem dobrze. Miał kilka ran, nie był może w najlepszej kondycji, ale trzymał się równo na nogach i gotów był do następnych działań. Czarnowłosy bohater obserwował go i widział w nim niesamowite wsparcie, odczuwał, że może mu powierzyć własne bezpieczeństwo nawet w skrajnych sytuacjach. Do szczęścia brakowało tu tylko Ayumu, który również zapadł w jego pamięci. Też by się tutaj przydał. Pomyśleć, że gdyby nie cały ten szaleńczy pościg i błąd ze strony nieprzyjaciela, to ci tutaj nie byliby w stanie usiąść i odpocząć. Teraz mogli delektować się odrobiną spokoju. Kiedy już Nara zjadł niezbyt smaczny, ale treściwy posiłek, podniósł się na chwilę, znów grzebiąc w swojej torbie. Tym razem wyciągnął z niej bandaż, który był dość długi. Za pomocą ostrego kunaia przeciął go na nieco mniejszy, po czym podszedł do niewiasty siedzącej kilka kroków dalej, by zabandażować jej ranną rękę. Najwidoczniej jakaś złośliwa gałąź wyrządziła jej szkodę, a ona nawet nie odczuwała tego przez adrenalinę i wyczerpanie. Chłopak zauważył strużkę krwi przebijającą się przez deszczową zasłonę i mimowolnie postanowił jej pomóc. Zacisnął opatrunek bez słów, po czym wrócił na swoje miejsce. Spojrzał przy tym na kolegę, oferując bandaż również jemu.
- Też potrzebujesz? - trzymał się tak twardo, że Takaś nie był w stanie dostrzec u niego jakichkolwiek większych zadrapań i obrażeń.
Po kilkunastu, może kilkudziesięciu minutach ich relaksu w okolicy pojawiła się postać, która wywołała ciarki na ciele chyba każdego z trójki towarzyszy. Czarnowłosa dziewczyna o czerwonych oczach wyszła spomiędzy drzew, w jej dłoni znajdował się kunai, a ona sama wyglądała na wrogo nastawioną. Tym, co pozwoliło odetchnąć z ulgą, była posiadana przez nią opaska Zjednoczonych Sił Sogen, którą dumnie nosiła na czole. Przedstawiła się jako Uchiha Hokori.
- Pomarańczowa grupa z oddziałów murowych? Mamy w ogóle coś takiego? - zakłopotany jinchūriki zadał sobie samemu to pytanie w myślach, po czym odezwał się do niej. - Miło poznać, Hokori-san. Jestem Takashi, to jest Miuro, a to Osamu. Jesteśmy członkami Grupy Szturmowej.
Wymawiając ich imiona, kolejno wskazywał na członków zespołu. Czarnowłosa, tak samo zresztą, jak i oni, nosiła ślady długotrwałej potyczki. Było widać, że od dłuższego czasu zmaga się z nieprzyjacielem i jest tutaj w konkretnym celu. Jak się okazało, również ganiała się z Dzikusami po okolicy i udało jej się ich zgubić, prawdopodobnie dzięki zamieszaniu, które stworzył Kaguya.
- No dobra, a gdzie jej grupa? - znów spytał sam siebie, po czym zmienił treść pytania i wystosował je do nowoprzybyłej, zanim jednak to zrobił, odpowiedział na nurtującą ją kwestię. - Tak. To zamieszanie to nasza sprawka. Powiedz, gdzie reszta członków twojego zespołu?
Może był zbyt podejrzliwy, ale jej pojawienie się mogło zwiastować niebezpieczeństwo. Nie kojarzył jej twarzy, nie widział jej wcześniej, a także nie kojarzył wspomnianego "Oddziału Murowego". Zawsze należało zachować względy bezpieczeństwa, dlatego shinobi starał się nie spuszczać z niej wzroku, by móc w razie zagrożenia zareagować i na przykład posłać w jej stronę cień. Jak ich w ogóle znalazła? Dzięki aktywnemu Sharinganowi? To mogło być to.

tldr

Tetsuro daj chakry, plox.
Piję, jem, rozmawiam, podejrzewam.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Osamu]

Osamu kiepsko wylądował ale szczęście pozwoliło mu to przetrwać bez większych obrażeń. To szczęście miało imię, a dokładniej Miuro, która stworzyła glinianą poduszkę, która prawdopodobnie uratowała ich przed poważniejszymi ranami. Wszyscy zaakceptowali jego plan, który nawet się powiódł i smoki zabrały ze sobą znaczną część patroli w kierunku pola bitwy. Jedna z jego ulubionych technik zadziałała bez zarzutu i pozwoliła mu kupić nieco czasu dla siebie i swoich kompanów. W tym samym czasie kiedy Osamu w myślach szukał sposobu na połączenie się wraz z resztą grupy szturmowej to Takashi jako dobry towarzysz zaoferował mu trochę jedzonka co Białowłosy przyjął z uśmiechem i wykonał lekki ukłon głową w celu podziękowania za miły gest.
Uesugi i Nara wyszli bez żadnych problemów z lądowania, a ten drugi nawet dość widowiskowo wykorzystał swoje umiejętności... Tak niestety członkini Rodu Dohito nie miała tyle szczęścia i nieco rozcięła swoją rękę ale Takaś już był na miejscu i pomógł jej na tyle ile sam potrafił. Pewnie trochę się róznili ze względu na miejsca gdzie zostali wychowani ale młody Kaguya już wiedział, że prawdopodobnie spotkał kogoś kogo kiedyś mógłby nazwać przyjacielem. -U mnie w porządku. Miuro jak się trzymasz? Spokojny ton oraz lekko przyciszony głos tak żeby mogli go usłyszeć tylko jego kompanii. -Odpocznijmy ale pamiętajmy o tym, że nie możemy zostać tutaj za długo. Miał świadomość, że zbyt długie czekanie będzie zwiastować prawdopodobnie śmierć albo niewole, a obu tych rzeczy lepiej było unikać.
W całym tym zamieszaniu pojawiła się kolejna duszyczka, która walczyła z dzikimi. Nazywała się Uchiha Hokori i cóż... Wyglądała jak większość osób, które Osamu zaobserwował w Sogen. Czarnowłosi i te ich oczy. Nie było w tej dziewczynie nic wyjątkowego. Takashi ich przedstawił więc Kaguya nie zamierzał odpowiadać na pytanie "A Wy?". Szkoda mu było tych kilku oddechów na przedstawienie się... Wiedział, że to miało mało wspólnego z kulturą ale z drugiej strony był praktyczny i wolał oszczędzać oddech. Poza tym wolał zachowywać ostrożność. Pierwsze słyszał o grupie pomarańczowej z oddziałów Murowych. -Kto dowodził Waszym oddziałem? Stanął bliżej Takashiego oraz Miuro tak żeby móc zareagować na to co może się wydarzyć. Jeśli ta dziewczyna ma umiejętności podobne do Takeru to pewnie wejdzie mu za chwilę do głowy ale w aktualnej sytuacji czuł się odpowiedzialny za swoich towarzyszy. -Wybacz mi nieufność ale nie słyszałem o Twoim oddziale. Możemy sobie udowodnić w jakichś sposób przynależność do Obrońców Sogen? Bo Nasze ochraniacze... Wskazał swoją opaskę, która oddzielała jego długie białe włosy od czoła. -Każdy z Nas mógł je zebrać z jakiegoś trupa. Wytłumaczył swoje zachowanie i oczekiwał na dalszy ciąg wydarzeń. Nie skazywał nikogo na bycie podwójnym agentem czy co gorsza atakowanie sojuszników. Musiał mieć po prostu pewność, że nie dostanie kosy w plecy od obcej. Był z Pustyni i zaufanie przychodziło mu z trudnością tymbardziej w takich chwilach. Był gotowy żeby w każdym momencie zareagować i wykonać kontraatak polegający na stworzeniu głowy błotnego smoka, który tóż po pojawieniu się miał wystrzelić dwadzieścia błotnych pocisków. Nie chodzi tu o koniecznie Hokori ale jeśli Dzicy ich zauważą to Osamu od razu ma zamiar ostrzelać wszystkich wrogów.
Klony miały bardzo poważne zadanie albowiem miały z całą mocą atakować wszystkich napotkanych dzikich w sposób najprostszy jaki istniał. Dogonić i zgnieść. Smoki korzystały co chwilę ze swoich wybić w powietrze próbując trafić jakiegoś latającego trutnia. Zostało im jeszcze trochę przydatności zanim się rozpadną także za wszelką cenę mieli wykonać zadania. Czy to wspomóc Kjosza i Ryuijina, a jeśli bliżej będą mieli Nane to wspomóc ją jeśli byłaby w jakikolwiek sposób zagrożona. Jeśli żadna z wymienionych postaci nie będzie blisko to smoki mają wbić się w jak największa liczbę wrogów.



Tldr

Gadamy, jemy z Takashim, gadamy, Osamu chcę sprawdzić wiarygodność Hokori. W razie zagrożenia głowa smoka i zamiana pozycji w baterie przeciwlotniczą. Klony jadą na smokach i mają zabijać jak najwięcej dzikich albo wspomóc Kjosza/Ryujina/Nane.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

i

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Walka na polu bitwy robiła się coraz zacieklejsza. Bitwa podzieliła się na dziesiątki dziesiątki pojedynków toczonych pomiędzy członkami elitarnej grupy Szturmowej, a przewyższającymi ich liczebnością siłami dzikich. Zdawało się, że to atakujący mieli przewagę, jednakże obrońcy Sogen mieli jeszcze kilka asów w swoich rękawach. Jeden z nich właśnie postanowił się ujawnić.

Kjudini był zepchnięty do defensywy, jego przeciwnik niewiele robił sobie z jego ciosów, tka jakby w ogóle ich nie czuł. Dlatego też postanowił on pójść na całość. Odezwał się do swojego wewnętrznego Ja. Matatabi, która cały czas przyglądała się walce, nie mogła doczekać się, kiedy wejdą do akcji. Wielu mogło to zdziwić, jednakże ostatni czas dosyć mocno zbliżył ją do białowłosego, przez co udzielił jej się jego entuzjazm oraz chęć mordobicia, szczególnie w tym momencie, gdy w okolicy czaił się gdzieś dziewięcioogoniasty. Ona wiedziała, że musi dać upust swoim emocjom, więc tylko czekała na znak. Kiedy tylko Kyoushi potwierdził ich zamiary, poczuł on jak chakra w jego wnętrzu eksploduje. Przez jego skórę zaczęła przesiąkać energia demona, która otoczyła go, formując dookoła niego zbroję. Na jego plecach wyrosły też ogony z chakry, a oczy białowłosego zamieniły się w kocie. Podobnie z resztą jak jego ruchy, które teraz były dużo szybsze i zwinniejsze. Podrabiany Uchiha nie planował dawać forów swojemu przeciwnikowi. Jego chakra zaczęła go palić, a po chwili wystrzeliła w jego kierunku pod postacią rozciągających się łap. Atak był bardzo szybki, przez co dwugłowy nie był w stanie go uniknąć. Został pochwycony, a w jego kierunku nadciągała wkurzona bestia Kjudini.

Białowłosy chciał wyprowadzić atak, jednakże wtedy zdażyło się coś dziwnego. Otóż, ciało jego przeciwnika rozpadło się na dwa, rozrywając się w pionie. Brakujące elementy zostały uzupełnione dziwną, czarną masą, która uformowała ręce i nogi. Jego przeciwnik dzięki temu manewrowi zyskał na szybkości, jednakże ewidentnie jego wytrzymałość spadła, było to widać po dużo szybciej wypalającej się skórze. Niestety, to było zbyt mało, aby nadążyć nad szybkimi ruchami Kjudiniego, który swoimi mieczami po prostu przeszył najpierw jednego, a później drugiego. Ciała bliźniaków jeszcze chwilę wierzgały, jednakże ostatecznie opadły pod naporem demonicznej siły. Teraz, kiedy Kyoushi wszedł na zupełnie inny poziom, nie byli już przeszkodą dla niego. Po prostu musiał przejść po nich do swojego celu, który gdzieś tutaj w okolicy się ukrywał.

Chakrowe łapy poleciły także w stronę różowochakrowego, ten jednakże zasłonił się swoim ogonem, przez co cios został zablokowany. Widząc jednak z jaką łatwością jego towarzysz został pokonany, zaklął coś pod nosem i zaczął szykować się do kontrataku. Co ciekawe, jedną ręką sięgnął do swojej torby, z której wyciągnął dziwny, podłużny pakunek, który szybko otarł o swoją chakrę, odpalając go. To spowodowało, że z tego przedmiotu zaczęła ciec dosyć gęsta, niosąca się wysoko chmura dymu w kolorze czerwieni, bardzo dobrze widziana na tle białej mgły, w której przyszło im walczyć.

Ryuujin nie miał łatwego przeciwnika. Zdawało się, że wężowy dosyć dobrze kontruje jego ciosy, wyprowadzając przy okazji swoje. Był tylko jeden problem, jego kosztowało to Chakrę, a wojownik Jugo stawiał opór jedynie siłą swoich mięśni, co oznaczało, że to właśnie wężowemu powinno zależeć na szybkim zakończeniu tego pojedynku. Teraz wojownicy byli w zwarciu, Weżowy trzymał za miecz Ryuujina, samemu wypuszczając z rękawa węże, które wgryzły się w jego ciało. Ryuujin bez problemu wyrwał się z tego objęcia, szykując się do wyprowadzenia kolejnych ciosów. Napierał on swomi mieczami, korzystał z kopniaków, niestety, jego ciosy dosyć znacznie osłabły. Na tyle, że jego przeciwnik prawie że nie reagował na kolejne nacięcia, która cięły jego skórę, czy też płaszcz, pod którym skrywał mrowie białych węży. W końcu, po raz kolejny wężowy wypuścił ze swojego rękawa węże. Tym razem jednak był to dużo większy i grubszy biały wąż, który opierał się ciosom wyprowadzanym przez Ryuujina. Oplótł się on wokoło jego nóg i zaczął je zgniatać, powoli wspinając się jeszcze wyżej jego ciała. Waż był silny, wyrwanie mu się nie będzie takie proste, w szczególności gdy nasz bohater nie był już w pełni sił. No ale, na pewno miał jeszcze kilka sztuczek w rękawie, które pomogą mu w wygraniu z wężowym. No chyba, że jest gotów przyznać się do porażki, wtedy może znajdujący się w okolicy białowłosy zlituje się nad nim i może mu pomoże. W końcu grają w tej samej drużynie, co nie?

Nana wraz ze swoim towarzyszem szybko uzgodniła plan. W powietrzu było zbyt dużo wroga, więc dalsza walka nie miała sensu, musieli wycofać się do lasu i tam pomyśleć co dalej. Kuroichi zaczął obniżać powoli lot, samemu przy okazji sięgając do swojej torby bo kilka bombek dymnych. Podał je Nanie, aby użyła ich w trakcie, gdy będą blisko koron drzew, w ten sposób zamaskują moment, w którym zeskoczą z dalej lecącego ptaka.

- Zrobimy tak, gdy będziemy gotowi do skoku, odpalisz je, a ja stworzę dwa klony przypominające naszą dwójkę. Ta zmyłka powinna dać nam kilka sekund, dzięki czemu obszar, na którym będą nas szukać, będzie większy.- Szybko wyjaśnił plan, po czym sięgnął do jednego ze zwojów, z jego rączki wyciągnął pędzel i zaczął z pamięci malować podobiznę Nany, a później swoją. Dzięki temu, że w powietrzu cały czas unosiły się płomienie z poprzedniej techniki ich przeciwników, mieli teraz trochę spokoju i mogli się przygotować.

- Teraz!.- krzyknął do Nany, kiedy ich ptak był około metr nad linią drzew. Kiedy tylko rzuciła bombki dymne, chwycił ją za rękę i wskazał, że teraz zeskakują. Złożył jedną pieczęć a z jego zwoju wyskoczyły ich podobizny, a następnie wziął rozbieg i skoczył przed siebie, celując w jedno z drzew. Liczył, że Nana zrobi tak samo, gdyż już po chwili ptak znowu zaczął się wznosić, tak aby nie wzbudzić niepotrzebnych podejrzeń.

Lądowanie nie było proste, na szczęście byli Shinobi, wiec każdy znał jakąś sztuczkę, aby zamortyzować sobie upadek. Kuroichi do tego celu użył malunku przedstawiającego bardzo dużą i mięciutką owieczkę, której wełenka pozwoliła mu delikatnie opaść na ziemię. Kiedy tylko znaleźli się na zimie, dostrzegli, jak nad nimi, wysoko na niebie, przelatują ptaki dzikich. Fortel musiał się udać, polecieli dalej za ich ptakiem, co oznaczało, że póki co, mają spokój.

- Co robimy teraz? Wracamy do twierdzy? Czy na pole bitwy do pozostałych? - widać było, że nie jest pewien całej tej sytuacji. Korzystając z chwili spokoju, sięgnął do swojej torby i wyciągnął z niej kawałek prowiantu oraz bukłak z wodą, uzupełniając swoją energię, a także dzieląc się posiłkiem z Naną. Nie było tego dużo, ale na pewno wystarczy, aby choć chwilę odpocząć.

- W sumie, to cieszę się, że nie jestem w tym wszystkim sam. Nie wiem, czy bez twojej pomocy dotarłbym aż tutaj. - uśmiechnął się do towarzyszki, kiedy podawał jej jedno ze swoich Onigiri. W trakcie, gdy tak sobie siedzieli i odpoczywali, nagle do Nany dotarło coś ciekawego. Otóż, usłyszała jak po lesie echem niesie się jakiś dziwny, dudniący dźwięk. Coś jakby tętent koni. Tylko, przecież ani oni, ani dzicy nie używają wierzchowców w tej walce. Tak więc, czyżby to były już zwidy ze zmęczenia?

Drużyna Takashiego Miała chwilę aby odpocząć. Udało im się zgubić wroga i odwrócić ich uwagę, dzięki czemu teraz mogli opatrzyć swoje rany i coś zjeść. Młody Nara pomógł swojej wycieńczonej towarzyszce w zabandażowaniu ręki, była ona tak wyczerpana, że dopiero w połowie całego procesu zajarzyła, że coś się dzieje. Wtedy też jedynie spaliła się rumieńcem, to było jedyne, na co było ją stać w tym momencie, zdecydowanie potrzebowali odpocząć.

- A tak właściwie, to jaki mamy dalszy plan? - wydała z siebie z trudem, po czym wzięła kolejny łyk wody. Jedzeniem także nie pogardziła. Co więcej, sama też dołożyła coś od siebie, sięgnęła do swojej torby, z której wyciągnęła zwój, z którego odpieczętowała dosyć duży, skórzany worek, który w środku był wypełniony orzechami oraz suszonymi owocami, głównie daktylami. Wzięła garść i położyła sobie na udach, po czym wskazała go pozosałtym, aby także się częstowali, jeśli tylko mają ochotę.

- Suszone owoce i Orzechy, nic tak nie dodaje energii. Nie krępujcie się, możemy zjeść nawet wszystko. - wrzuciła sobie kilka fig do ust, a następnie zamknęła oczy. Teraz, po takim wysiłku, smakowały milion razy lepiej niż zwykle.

Odpoczynek naszych bohaterów został zakończony przez przybycie Uchiha Hokori, a przynajmniej tak przedstawiła się czarnowłosa. Kiedy tylko dostrzegła, że nie są wrogami, schowała swoją broń i trochę się rozluźniła.

- Moją drużyną dowodzi Goketsu - inżynier odpowiedzialny za balisty na południowej wieży. Całą obroną Muru dowodzi Uchiha Kurou - radny Kotei. - odpowiedziała na jedno z pytań, przy okazji sięgając po posiłek ze swojej torby. Także miała w niej zwój z zapieczętowanym jedzeniem, z którego odpieczętowała długą tabliczkę czekolady. Odłamała sobie kawałek, po czym pytająco spojrzała na towarzyszy, sugerując, aby się częstowali.

- Moi towarzysze pozostali na murach twierdzy. Kiedy rozpoczęła się bitwa, część naszego oddziału ruszyła wprost na nadlatujących dzikich. Rozpętała się walka i przenieśliśmy się nad ten las, bo tutaj łatwiej było wymanewrowywać wroga. Niestety, w trakcie walki moich towarzysze ucierpieli. Lecąca z nami Yamanaka była ciężko ranna, więc mój pilot - Shinichi, zabrał ją do twierdzy. Ja zostałam tutaj, aby skupić na sobie uwagę dzikich i utorować im drogę z ranną. Szło całkiem nieźle, tylko nalatuje ich tutaj coraz więcej, a ja już powoli nie mam siły. No i wtedy też dostrzegłam waszego ptaka. Był z gliny, podobnie jak ten na którym ja latałam, więc uznałam, że musicie reprezentować siły Sogen. - zagryzła czekoladą i dała chwilę aby jej rozmówcy prztrawili co powiedziała. Najpierw spoglądając na Osamu, a później na Takashiego. Miała nadzieję, że chociaż jednego z nich przekonała do swoich racji.

- Rozumiem waszą ostrożność. No, ale myślałam, że moje czerwone oczy wystarczą, aby potwierdzić to, że walczymy po tej samej stronie. - Spojrzała na nich swoich sharinganem, jednakże nie używała żadnej techniki. Jak widać, nie wszyscy są jak Takeru, z różnych powodów.

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi
Uchiha Hokori - Obrazek

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Kyoushi :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Nana]

Bardzo szybko wspólnie wyciągnęli wnioski i zdecydowali się ewakuować z powietrza. Stanowili zbyt łatwy cel, byli za bardzo widoczni. Nana od razy przystała na plan stworzony przez Kuroichiego. Posłuchała go i wykonywała każde polecenie aż do momentu miękkiego lądowania na ziemi. Musiała przyznać każdy krok był starannie przemyślany. Chłopak na pewno posiadał spore doświadczenie w walce. Było to ciekawe doświadczenie. W końcu był pierwszym shinobi z klanu Gazo, jakiego spotkała. I chociaż w teorii znała jego możliwości. W praktyce były zdecydowanie bardziej oszałamiające i niezwykle przydatne. Mogły pomóc całej drużynie, były odpowiednie i do o obrony i do ataku. W porównaniu jej sharingan stanowił jedynie indywidualne zwiększenie możliwości. Nie marudziła jednak. Za bardzo się do niego przyzwyczaiła.

Lądując na ziemi kucnęła i wykonała przewrót w przód próbując zamortyzować pęd i uderzenie. Po wszystkim wyprostowała się otrzepując czarne ubranie. Uśmiechnęła się do towarzysza, co rzadko kiedy jej się zdarzało. Uważnie rozejrzała się po otoczeniu i dopiero, kiedy upewniła się, że wróg nie czaił się za rogiem, zdecydowała się swobodnie porozmawiać. Dopiero w chwili rozluźnienia poczuła jak spięte mięśnie jej ciążyły. Nie był to jednak koniec.

- Nie możemy ich zostawić. Spróbujemy dotrzeć do reszty po cichu. Może potrzebują wsparcia - zdecydowała wzdychając. Przeciągnęła się niczym zmęczone kocie i ze skinieniem głową w podziękowaniu przyjęła jedzenie. Sama nie pomyślała o czymś tak ważnym. Nie przygotowała się wystarczająco, a przecież odzyskanie w szybkim czasie utraconych sił, mogło później zaważyć o jej dalszych losach. Jej oczy zmieniły kolor na ciemny, kiedy przymknęła je na kilka sekund, odpoczywając.

- Wzajemnie, Kuroichi-san. Twoje techniki są niezastąpione - odpowiedziała przeżywając resztę onigiri.

I wtedy to usłyszała. Zmrużyła powieki z początku nie zdając sobie sprawy co było nie tak, jednak odgłos nie znikał. Wstrzymała na chwilę oddech kucając. Dotknęła dłonią ziemi, żeby wyczuć potencjalne wibracje. Coś nadchodziły. Tylko co? Nic nie przychodziło jej do głowy, a jednak odgłos był wystarczająco niepokojący. Musiała go sprawdzić.

- Coś się zbliża. Słyszysz? - Rzuciła do chłopaka. Szybko podeszła do jednego z drzew, przesłała chakre do stóp i zaczęła się po nim wspinać. Pilnowała, żeby korona drzew i liściaste gałęzie zasłaniały ją przed wścibskim wzrokiem wroga. - Sprawdzę co to - dodała. Starała się wejść na wyższe części drzewa i rozejrzeć po okolicy. Szukała wskazówek, które mogłyby jej podpowiedzieć co się zbliżało. Cały czas pozostawała czuja. Gdyby ktoś ją zaatakował spróbowała zrobić unik.

1. Lądowanie
2. Rozmowa i odpoczynek.
3. Poinformowanie Kuro o dziwnym dźwięku.
4. nasłuchiwanie, sprawdzenie drżenia ziemi i próba wspięcia się na drzewo, żeby coś wypatrzeć.

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

Gdy jego cierpliwość do przeciwników się skończyła to i skończyła się także zabawa ze wszystkimi, którzy śmieli się z nim spróbować nie zdając sobie sprawy z jakim shinobi maja do czynienia. Jego chakra eksplodowała, wyzwalając nieznaczną część jego mocy - dosłownie ułamek jego mocy został uwolniony by szybciej rozprawić się z przeciwnikami.
Jego wrogowie nie zamierzali jednak odpuścić broni, więc też walczyli jak mogli. Nawet ich rozdzielenie nie dało im przewagi, jedynie chwilowo zyskali na szybkości, ale by dorównać bestii sami musieliby zamienić się w bestie. Gdy dosięgnęli ich nasączone Raitonem miecze, zostały z nich zamiast dwóch, cztery części, które jeszcze w agonii się delikatnie poruszały. Jego koci wzrok momentalnie przekierował się w kierunku gościa o różowej chakrze.
Jego przeciwnik zrobił coś innego, wyzwalając jakąś chakre, która zdradziła w łatwy sposób miejsce ich lokacji. Białowłosy już wiedział. To sygnał dla dziewiecioogoniastego, który już zaraz tu przybędzie, ale nim to zrobi - shinobi z Sogen odbił się mocno od ziemi by na pełnej szybkości ruszyć w kierunku przeciwnika, który wyzwolił ten czerwony kolor, a on podwójnym uderzeniem krzyżowym swoimi mieczami o mocy błyskawic miał skrócić go o głowę, by pozbyć się kolejnej przeszkody, a po chwili zmienić kierunek i ruszyć na pomoc Ryujinowi, by mieczami sprawnie skrócić wezowego przeciwnika o obydwie ręce, a ręka z chakry miała zaatakować od razu twarz przeciwnika, który chciał pozbyć się sojusznika Shiroyasha. Teraz to on zamierzał pozbyć się ostatecznie wężownika, by na koniec wetknąć mu miecz prosto w serce.

Skrót

1. Atak krzyżowy na łeb przeciwnika
2. Atak na wężowego i na koniec przeszycie jego serca na wylot

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

To wcale nie miało tak wyglądać, nie taki był mój plan. Cholerni shinobi i ich sztuczki. Gniew zaczynał we mnie narastać wprost proporcjonalnie do tego w jak wielkich tarapatach się znalazłem, a delikatnie mówiąc - miałem przesrane. Radość z walki wyparowała momentalnie i w tym samym czasie doszło do mnie, że to nie walka mnie od zawsze cieszyła. To zwycięstwa. Tylko to dawało mi radość.
Gdy tylko wąż zaczął oplatać mi nogi skierowałem klingę w dół i natychmiast zacząłem próbować przebić tą białą glistę pozbawiając przy tym życia bądź przynajmniej przyszpilić ją do ziemi aby tym samym zatrzymać ten atak. Oczywiście wiedziałem, że jeśli gad nie zginął to jedynie odwlekanie nieuniknionego bo w takiej sytuacji wciąż nic nie mogłem zrobić z racji unieruchomienia dlatego drugim ostrzem staram się go dobić atakując raz za razem w to samo miejsce aby móc obserwować czy nie lecą na mnie kolejne przed którymi będę musiał się bronić.
Gdyby tak się wydarzyło to staram się zablokować ataki wolnym ostrzem, w ostateczności wolną ręką i liczyć że nastąpi cud który mnie ocali bo ewidentnie mój przeciwnik posiadał nie tylko niebywałe zdolności shinobi ale i fizyczne dorównując mi w walce w zwarciu gdy dzieliły nas ledwo metry.

  Ukryty tekst

[Osamu]

Osamu wraz ze swoją drużynką miał chwilę na odpoczynek, pożywienie i napitek. Rozmowy z Uchiha Hokori trwały i mimo początkowej podejrzliwości Białowłosy postanowił zawierzyć słowom dziewczyny albowiem nie dała mu żadnego powodu do tego żeby jej nie ufać. Jakie konsekwencje przyniesie ta decyzja? To się okaże. Poczuł, że jego klony się rozsypały, a wraz z Nimi olbrzymie smoki przestały istnieć ponieważ nie miał kto ich utrzymywać na powierzchni. -Wierzę Ci i przepraszam jeszcze raz za swoją podejrzliwość. Osamu Uesugi, shinobi klanu Kaguya. Przedstawił się z uśmiechem jakby chcąc na nowo rozpocząć tę znajomość.
-Miuro, Takashi. Jak się trzymacie? Musimy ruszać bo Nasz wabik przestał istnieć. Powiedział to podnosząc się na równe nogi. Czuł się dobrze... Może nie był to jego idealny stan ale było lepiej niż średnio, a w obecnej sytuacji było to bardzo dobre dla Niego. -Wskoczenie na ptaka stworzonego przez Miuro będzie chyba zbyt niebezpieczne. Hokorii, jesteś tu dłużej od Nas. Widzisz jakieś opcje żeby dołączyć do większej grupy sojuszników? Kaguya miał świadomość, że jeśli w porę nie dołącza do Szturmowych to Ci odlecą bez Nich, a to byłoby katastrofą dla całej drużyny. -Osobiście proponuje jak najszybsze przebijanie się do Grupy Szturmowej bo jest chyba najbliżej. Co Wy na to? Zaproponował i liczył, że reszta się z Nim zgodzi chociaż nie widział problemu jeśli ktoś zaproponuje coś innego. Zda się tym razem na decyzje Takashiego, który udowodnił mu, że jest całkiem niezłym strategiem.
W razie ofensywy wroga lub Hokori, Białowłosy będzie starał się unikać ataków lub blokować je swoją zbroją szukając jak najlepszej pozycji do potencjalnego kontrataku.


Tldr

Gada, przyjmuje cudne właściwości odpoczynku. Proponuje przebicie się do grupy szturmowej ale ostatecznie dopasuje się decyzji Takashiego.

CHAKRA:

  Ukryty tekst

UŻYTY EKWIPUNEK:

  Ukryty tekst

JUTSU:

  Ukryty tekst

WIEDZA:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):Założona zbroja, Ochraniacz na czoło z symbolem "Zjednoczonych sił Sogen".

  Ukryty tekst

[Takashi]

Przemęczona Miuro nie zdawała sobie sprawy z odniesionych na skutek walki i pościgu obrażeń. Jej stan był dobry, rany nie były głębokie, aczkolwiek w kryzysowych sytuacjach nawet najmniejsze zadrapania mogły być tragiczne w skutkach. Możliwość zakażenia, pogłębienia wspomnianych ran na skutek poruszania się, a także nadmierna utrata krwi były prawdopodobne i za wszelką cenę należało ich uniknąć. Właśnie z tego powodu czarnowłosy bohater pomógł dziewczynie, zauważając jej dolegliwości jako pierwszy. Dōhito zarumieniła się, ale przyjęła wsparcie, podzieliła się też zapieczętowanym jedzeniem, którym mogli dalej napełniać brzuchy. Takashi skorzystał z darów, odczuwał, że jego organizm się regeneruje, a utracona chakra z powrotem napływa do niego, co nie tylko zwiększało jego wigor, ale również motywowało do działania. Jego dotychczasowe starania zazwyczaj kończyły się powodzeniem, w celu kontynuowania rozgrywki musiał chwilę odpocząć. Suszone owoce i orzechy zawierały dużo pożytecznych składników, dzięki czemu spożycie nawet małych ilości tych smakołyków działało sycąco i napawało energią. Nara lubił owoce, te suszone również, dlatego zjadł je ze smakiem.
- Powinniśmy jeszcze odpocząć. Ja czuję się znacznie lepiej, ale wciąż potrzebuję trochę czasu. - odpowiedział towarzyszce na pytanie o ich dalsze losy.
Schował do torby resztę bandaża, popił posiłek wodą, po czym podniósł się na równe nogi i rozprostował. Jego kryjówka pod drzewem cały czas chroniła go przed opadającym deszczem, jednakże nie chciał się zasiedzieć, należało pozostać w gotowości przez cały czas. Zdołał już trochę odpocząć i przez cały czas regeneracji koncentrował się głównie na utraconej chakrze. Sił miał niemało, gorzej właśnie z nią.
Rozmowa z nowoprzybyłą Uchihą trwała dalej. Argumenty, których używała, przemawiały do taktyka z Midori. Nie znał osób, o których opowiadała, jej oddziału, ani nawet wszystkich jednostek organizacyjnych Sił Sogen, jednakże zdawał sobie sprawę, że wypowiadane przez nią informacje poufne nie mogły trafić do Dzikich. Uwierzył jej i wyglądało na to, że nie był jedynym.
- Przepraszamy za chłodne przywitanie, na pewno rozumiesz naszą ostrożność. - powtórzył po Osamu, który jako pierwszy zrobił krok w przód.
Z uwagą przysłuchiwał się jej opowieści, a także planom, które zaproponował Kaguya. Chciał jak najszybciej przebić się do pozostałych członków Grupy Szturmowej i kontynuować batalię. Było to bardzo ryzykowne w zaistniałych okolicznościach. Pomimo tego, że mieli w grupie dodatkową parę rąk, ich pozycja w dalszym ciągu pozostawała stratna. Jinchūriki przemówił.
- Musimy pamiętać, że znajdujemy się w lesie nieco odizolowanym od głównego pola bitwy. W okolicy roi się od zwiadowców na ptakach i chociaż raz udało nam się ich zmylić, drugiej takiej szansy możemy nie dostać. - przerwał, by zagryźć czekoladę zaoferowaną przez czerwonooką, dzięki słodyczom mógł zregenerować więcej energii. - Musimy przedrzeć się przez las, pozostając w ukryciu, w tamtym kierunku. - wskazał ręką wschód, a kierunek wybrał na podstawie wcześniejszych obserwacji.
Gdy spadali z ptaka, kiedy to Kaguya tworzył dla nich wcześniejsze zamieszanie, poświęcił kilka sekund na obserwację pola bitwy z tyłu. Ogarnął wzrokiem część lasu i zdołał w głowie rozrysować trasę, którą powinni się przemieścić. Chciał jak najdłużej pozostawić drużynę w ukryciu i dotrzeć do punktu w lesie, z którego droga do pozostałych będzie jak najkrótsza. Kontynuował wyjaśnienia.
- Jeśli wyruszymy tamtędy, pozostaniemy w cieniu drzew dłużej, unikniemy zwiadowców, dostaniemy się do miejsca, z którego szybciej i bezpieczniej dołączymy do reszty. Po drodze musielibyśmy zachować ostrożność, Hokori-san, ty byś nas poprowadziła. Jesteś w tym lesie dłużej, a twój wzrok jest najlepszy, jako pierwsza dostrzegłabyś pułapki bądź zmierzających w naszą stronę wrogów. Choć jeśli mam być szczery, nie spodziewałbym się pułapek. Raczej nikt nie zdołał ich zastawić w tak krótkim czasie. - przerwał na chwilę, spoglądając w zaciemnione niebo co chwila rozjaśniane przeszywającymi je piorunami, a także światłem używanych przez shinobich technik. - To jak?
Jego pytający wzrok kolejno przeskoczył na każdego z towarzyszy. Dla niego była to najlepsza możliwość działania.

tldr

Tetsuro daj więcej chakry.
Piję, jem, rozmawiam, odpoczywam dalej.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[BeeBee-Hachi]

---

Grupa Szturmowa

---

Nana korzystała z tego, że miała chwilę odpoczynku po dosyć szalonym pościgu. Wróg nie wiedział gdzie się znajdują, więc mogli choć przez chwile zregenerować siły i uzupełnić płyny. Niestety, nie było im dane odpocząć w pełni, gdyż już po chwili usłyszeli niosące się po lesie dudnienie. Dało się je nie tylko usłyszeć, ale także wyczuć w stopach, bądź też innych dotykających ziemii częściach ciała. Coś się zbliżało i wcale nie chciało się ukrywać.

Młoda Uchiha postanowiła, że sprawdzi co to jest. Szybko ogarnęła się i wskoczyła na jedno z drzew, gdzie z resztą chwilę później znalazł się jej towarzysz. Przykucnęli, aby być mniej widocznym i skryci w cieniu mogli wyczekiwać tego, co nadciąga. Czas płynął, a dźwięk i wstrząsy narastały, ale nabierały też coraz więcej kształtu. W końcu dało się zrozumieć co to jest, był to odgłos uderzających o grunt kopyt galopujących koni. Po kilku kolejnych chwilach okazało się jasne, kto był sprawcą tych odgłosów. Otóż, przez las gnał oddział odzianych na czarno jeźdźców. Zmierzali oni w stronę bitwy, choć po bliższym przyjrzeniu, zdawało się, że w nie jednej brali udział, i to dosłownie chwilę temu. Byli to ludzie ranni, brudni czy też zmęczeni. Ich czarne szaty były podarte, broń na pewno nie raz już była zatopiona w ludzkim ciele a twarze nie widziały wody od kilku tygodni. Nana z łatwością rozpoznała, że byli to członkowie Shinsengumi, którzy ze wschodniego kierunku gnali wprost na pole bitwy. Nie zatrzymywali się oni nawet na chwilę, kiedy tylko przejechali pod drzewem na którym skrywała się nasza dwójka, ruszyli dalej, w stronę Sogen. Mimo ewidentnego zmęczenia i ran, ich twarze były dumne i zdeterminowane. W większości byli to młodzi rekruci, którzy dopiero teraz nabierali pierwszych szlifów, jednakże, Nana dostrzegła na czele kolumny jedna, dosyć istotną osobę. Było to aktualny Protektor Muru, z którego wściekłość i determinacja wręcz się wylewała jak z wulkanu.

Takashi, Osamu, Miuro oraz Hokori mieli chwilę na podzielenie się jedzeniem oraz wymianę informacji. Wszystkie wątpliwości zostały rozwiane, więc mogli się bez problemu skupić na tym co najważniejsze, czyli powrocie do pozostałych walczących. Miuro była najbardziej zmęczona, ale po kilku minutach stanęła na równe nogi, sygnalizując pozostałym, że jest gotowa.

- Zgadzam się, że ruch w powietrzu jest nierozsądnym rozwiązaniem. Wróg ma tam przewagę liczebną i z łatwością jest w stanie zgromadzić posiłki, które zakończą nasze żywoty. Niestety, podejrzewam też, że w taki sam sposób pilnują krawędzi lasu. Mają znaczną przewagę, więc mogą część ludzi pozostawić w odwodach, aby nie dać nam szansy na przegrupowanie. Frontalnie możemy próbować się przebić, ale to będzie trudne, szczególnie, że nie mamy zbyt dużo sił. - odpowiedziała na propozycję Osamu. Niestety, ani nie byli liczniejsi, ani też silniejsi. Nawet jeśli uda im się pokonać kilku po drodze, do pozostali, którzy kryją się w okolicy, zrobią resztę.

- Dobry pomysł, Takashi-san. Nadłożymy trochę czasu, ale przynajmniej przez to nie powinniśmy wpaść w żadne pułapki wroga. Z tamtego kierunku tutaj przylecieliśmy, albo przynajmniej tak mi się wydaje. Jak dotrzemy do twierdzy, to będzie nam łatwiej przegrupować się z pozostałymi. - Ewidentnie propozycja młodego Nary podpasowała jej bardziej. Jej oczy rozbłysnęły po raz kolejny czerwienią, co oznaczało, że także jest gotowa do dalszej wędrówki. Miuro także przytaknęła na ten plan, nie wyglądała na kogoś, kto był w tym momencie gotowy na walkę, nie po raz kolejny w tak krótkim odstępie czasu.

Nasi bohaterowie ruszyli w drogę. Początkowo szli według trasy wskazanej przez Takashiego, aby po kilku minutach ruszyć w stronę odgłosów bitwy, zataczając lekki łuk. Aktywność wroga w tej okolicy nie była zbyt duża, musieli odejść kawałek od bitwy, zmierzając powoli w stronę twierdzy. Las mimo szalejącej burzy wydawał się spokojny, aż nawet zbyt spokojny.

Nagle Hokori rzuciła kunai'em ze swojej torby, przybijając do drzewa ptaka, który rozpadł się na grudę atramentu. Wtedy też z okolicznych gałęzi wzbiło się w powietrze kilkanaście malutkich, przypominających wróble ptaków wykonanych z czarno-białego atramentu. Leciały one w stronę nieba, tak jakby chciał jak najszybciej oddalić się z tego miejsca, całkowicie ignorując zagrożenie. Po jednym rzucie, Hokori sięgnęła do swojej torby po kolejny zestaw broni miotanej, jednakże jednego mogli być pewni, potrzebowała ona ich pomocy, jeśli chcieli powstrzymać wszystkie startujące z tego miejsca ptaki.

Kyoushi był na zupełnie innym poziomie niż większość tutaj walczących. Było to widać od razu po tym, jak tylko rozpoczął walkę na serio. Dwugłowy przeciwnik okazał się żadną przeszkodzą, podobnie do tego noszącego na plecach pawi ogon z chakry. Mimo tego, że był w defensywnie i wyczekiwał ataku, to prędkość z jaką ruszał białowłosy była tak duża, że nie zobaczył kiedy cios go dosięgnął. Nasz bohater jednak nie zwalniał tempa. Ruszył na pomoc swojemu towarzyszowi, który toczył zaciekłą walkę z wężowym mężczyzną. Ryujin czuł, jak powoli traci siły, jak wąż oplata się w koło niego coraz bardziej, zaciskając się i odcinając mu kontrolę nad ciałem oraz odbierając oddech. Starał się on jeszcze wykonać jakieś cięcie swoim mieczem, jednakże było ono zbyt słabe, nawet na już dosyć mocno poranionego mężowego człowieka. Zdawać by się mogło, że jest to jego koniec. że tutaj skona i odejdzie do krainy swoich przodków, gdzie będzie musiał wytłumaczyć się pradziadom ze swojej słabości. Jednakże, nagle przyszła nieoczekiwana pomoc. Białowłosy doskoczył do przeciwnika i dobił go szybkim cięciem swoich mieczy, dzięki czemu waż trzymający Ryuujina rozpadł się na drobne kawałeczki, a po chwili rozmył w ciągle padającym deszczu.

Dwójka wojowników pokonała swoich przeciwników, jednakże co dalej? Cały czas byli otoczeni przez mgłę, a dookoła nich toczyło się wiele walk. Nie było też żadnych informacji od ich dowódcy. Czyżby Takeru poległ? A może był zajęty czymś jeszcze ważniejszym, niż przegrupowywanie swojego oddziału. No i pozostawała jeszcze dziwnego sygnału, który został wysłany przez dzikiego przed śmiercią. Co takiego miał oznaczać, czyżby miały nadciągać kłopoty, a prawdziwa bitwa dopiero nadejść?

Uchiha Takeru - Obrazek
Yaseichi - Obrazek
Higashimura
Nishimura
Kaguya Taisho - Obrazek
Akimichi Chou - Obrazek
Kapłan Rintaro - Obrazek
Akimichi Ichouri - Obrazek
Akimichi Choujiro - Obrazek
Yamanaka Inoko
Dohito Miuro
Dohito Miuko
Kuroichi
Lord Sugiyama - Obrazek
Nara Lei - Obrazek
Matatabi
Uchiha Hokori - Obrazek

Nana:

  Ukryty tekst

Ryuujin :

  Ukryty tekst

Osamu :

  Ukryty tekst

Takashi :

  Ukryty tekst

Ayumu :

  Ukryty tekst

Kyoushi :

  Ukryty tekst

Wszyscy:

  Ukryty tekst

Gratisowe spóźnienia :

• Każdy dodatkowe DUŻO h
• Ryuujin - darmowe nieprzygotowanie - zużyte
• Ayumi - Zużyte 3h
• Nana - Darmowe Spóźnienie

Dzienniczek Prowadzącego

  Ukryty tekst

[Nana]

Widziała determinację na ich twarzach, a jednak zmęczenia nieustanną walką nie udało się im ukryć. Nie uszło jej uwadze w jakim stanie się znajdowali. Ranni, osłabieni, a jednak wciąż podążający za swoim liderem. Protektor prowadził ich ku walce. Nie zapomniała wzmianki o jego potężnym Sharinganie. O tym jak go zdobył i do czego był zdolny. Tylko głupiec wątpiłby w jego umiejętności. A jednak dziesiątki jego własnych ludzi wyglądało teraz niczym mięso armatnie. Myliła się? Czy walka była aż tak przesądzona? Czy wciąż mieli jakieś szanse?

- Jeśli za nimi pójdziemy nie będziemy musieli martwic się spotkaniem wroga z przodu - skomentowała smętnie pogarszając wzrokiem za kolejnymi zmęczonymi twarzami wojowników. Jak by to było wczoraj pamietała atak na mur ze strony Kotei. A teraz wszyscy razem walczyli w jednej i tej samej sprawie. Życie bywało przewrotne. A polityka nieprzewidywalna.

- Co myślisz, Kuroichi-san? - zapytała towarzysza, bo w końcu siedzieli w tym gównie we dwójkę. Miał sporo doświadczenia w walce, może lepiej znał się na walce w drużynie lub parze. Ona zdecydowanie lepiej radziła sobie w pojedynkę. Uważanie na towarzysza nie przychodziło jej naturalnie, a jednak uczyła się pracy zespołowej z każdym nowym zadaniem. W zależności od odpowiedzi Kuroichi ruszyli za siłami Shinsengumi. Nana trzymała się gęstych drzew przeskakując z gałęzi na gałąź. Starała się nie zwracać na siebie niepotrzebnej uwagi. Utrzymywała tempo starając się zbytnio nie oddalić od armii sojuszników. Cały czas uważna na potencjalny atak i zasadzkę wroga. Gotowa do uniku.

Jeśli Kuroichi nie podzielał jej pomysłu zdecydowała się zdać na jego doświadczenie. Może wiedział lepiej. Zostanie w miejscu na terytorium wroga nie wchodziło w grę. Musieli odnaleźć resztę lub też spróbować wrócić do Kotei i się przegrupować.

Obgadania planu z Kuroichim.
Ruszenie za stadkiem przechodniów lub co tam Kuroichi zaproponuje

Techniki i Chakra

  Ukryty tekst

Staty:

  Ukryty tekst

Wiedza:

  Ukryty tekst

Eq:

1 kabura przypięta na pasku na prawym udzie, 1 torba pod pasem z kimona na plecach. Pochwa z kataną na plecach.

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

To było zwieńczenie tej walki, w której wystarczyło. wkurzyć białowłosego by ten wszedł na wyższy bieg (gear sekando hehe). Gdy tylko ruszył, nie było co zbierać z przeciwnika, który posiadał siłę różowej chakry. Nie zdołał go nawet zauważyć, a sam Shiroyasha już obrócił się na pięcie, by odbić się jedynie od nawierzchni z pełną kontrolą i wystartować w kierunku wężowego przeciwnika, który ograniczał moc jego oddziału. Ryujin był w opłakanym stanie, a gdy tylko przeszył węża, wiedział, że pozbył się i trzeciego wroga, który padł i rozpadł się na inne węże. Te, które prawdopodobnie po prostu mieszkały w jego ubraniach niczym robaki w ciałach Aburame. Przeciwnicy padli, ale co dalej? Nie wiadomo, bo przecież Ryujin był prawdopodobnie ranny na tyle, że nie będzie wnosił niczego do walki na najwyższym poziomie, która dopiero miała nadejść. Wychodziło więc na to, że pora było odnaleźć popleczników, którzy być może będą mogli nieść pomoc. Białowłosy w tym kotle nie zwracał uwagi na przeciwników, dopiero gdy ktoś za bardzo się zbliżył, zdecydował się go pozbyć, jednak na tę chwilę, obydwa swoje miecze schował i kucnął koło Ryujina.
- Jak się trzymasz? Przetransportuje cię do kogoś kto może ci pomóc. - powiedziawszy był na tyle blisko, że sam Juugo mógł zauważyć różnicę w kolorach oczu białowłosego i tę charakterystyczną cechę - pionowych źrenic, które odziedził od samego kota. Będąc w swojej powłoce nie chciał zranić swojego towarzysza, więc powstrzymywał się od napływu chakry w miejscach, gdzie miałby go chwycić, a najlepiej dźwignąć pod pachę by rozejrzeć się w tej gęstej mgle i ze swoją percepcją ocenić w najlepszy sposób, w jaki tylko potrafił gdzie musi się udać by zawrócić, nie pędzić w głąb wojsk przeciwnika, a wrócić do sojuszników, którzy byliby w stanie pomóc sojusznikowi. Był jednak cały czas czujny, i gdyby tylko ktoś chciał zranić jego lub Ryujina, dobywa miecza, by bronić się i mocnymi cięciami pozbyć się oponenta. To był wóz albo przewóz. Z mimiką maniaka, jeśli trzeba wbijał się w tłum rzołdaków, taranując ich wchodząc z buta, czy też uderzając z całą siłą w ziemią podczas przeskakiwania przez kolejnych trepów w pogoni za sojusznikami.

Skrót

1. Ogarnięcie Ryujina i zabranie go z pola bitwy
2. Szarża przez przeciwników, dalekosiężne skoki i maniacze rozbijanie armii po drodze, by przedostać się do sojuszników w celu pomocy Ryujinowi

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki:

  Ukryty tekst

[Ryuujin Kodai]

Mój los miał się zakończyć. Przodkowie wzywali mnie do siebie aby ocenić moje życie, a ja ewidentnie miałem zostawić swojego przyjaciela bez pożegnania. Cholerni shinobi. Jak ja ich nienawidzę.
Z każdym kolejnym ciosem moja siła słabła. Oślizgły gad co raz bardziej mnie unieruchamiał gdy raptem stało się coś czego się nie spodziewałem. Białowłosy wojownik momentalnie zjawił się przy moim przeciwniku i poradził sobie z wężownikiem jakby miał doczynienia z jakimś pierwszym lepszym zbójem.
Wszystko stało się tak szybko że nie zdążyłem złapać równowagi i jak długi runąłem na ziemię, a Kjoszi kucną przy mnie. Wyglądał inaczej. Jego oczy stały się bardziej dzikie. Nie tak jak moich pobratymców ale jednak. Nie miałem nawet sił próbować udawać, że nie jestem zaskoczony pionowymi źrenicami jednak byłem też świadom swojego stanu i sytuacji więc nie miałem czasu na zbędne pytania. Tym bardziej że jedno zostało skierowane do mnie.
- Będę żył. Raczej. - wsparłem się na ramionach by pozbierać swoje ostrza i schować je do pochew - Dziękuję za ratunek. Chyba przeceniłem swoje umiejętności, w obecnym stanie chyba na niewiele jestem w stanie sięz zdać. Przyznałem się z dość sporą nie chęcią jednak jakby uwłaczające nie było niesienie mnie przez mojego wybawcę to nie protestowałem. W końcu przebywanie na polu bitwy z moimi ranami nie mogło się skończyć dobrze i najpewniej tylko bym przeszkadzał.
Moja twarz posmutniała. Byłem tak bardzo pewny siebie i swojej siły ale jak się okazało wciąż wiele mi brakowało aby mierzyć się z shinobi. Byłem nie wystarczający. Nie byłem jak białowłosy. Jestem za słaby. To wszystko do mnie docierało i odbijało się echem wewnątrz mnie. Zacisnąłem zęby i na krótka chwilę utkwiłem wzrokiem w ziemi pode mną. Mimo to trwało to naprawdę krótką chwilę bo wciąż zdawałem sobie sprawę gdzie się znajduje dlatego po tym krótkim przejawie słabości postanowiłem wytężyć wszystkie zmysły by w razie zagrożenia ostrzec Kjosza bądź zdążyć zareagować.

  Ukryty tekst

[Takashi]

Zadowolony z aprobaty towarzyszy Takashi ruszył w drogę. Obrany przez niego kierunek był ryzykowny, albowiem nie znał dokładnie przestrzeni, w której mieli się poruszać, zdawał się w głównej mierze na swoją nową towarzyszkę z rodu Uchiha, na zapamiętane z lotu trasy, a także na własną intuicję. W głównej mierze na intuicję. Wiedział, że przebijanie się górą nie wchodzi w grę, ich zasoby były zbyt małe, a Miuro była przemęczona. Trzeba było dać jej przestrzeń na odpoczynek i regenerację sił. Cała grupa została odseparowana od pozostałych, należało więc działać z ukrycia i dostać się do reszty w sposób najmniej ryzykowny. Ich bezpieczeństwo liczyło się teraz najbardziej, a ponieważ stracili jak do tej pory sporo energii, należało ograniczyć walkę do minimum.
Wędrówka lasem umożliwiała pozostanie w ukryciu i jednoczesną obserwację powietrza. Dzięki temu udało im się pokonać całkiem spory dystans, unikając konfrontacji. Prowadziła Hokori, która przemierzała te tereny znacznie dłużej, w dodatku jej wyjątkowe oczy ułatwiały wykrywanie zarówno pułapek, jak i nieprzyjaciół. Nagle czarnowłosa zatrzymała się i rzuciła ostrzem w atramentowego ptaka, który wbity w drzewo rozpadł się, tracąc swoje właściwości. Chwilę później do nieba zaczęły wznosić się następne twory, istniało prawdopodobieństwo, że zdradzą ich pozycję. Czerwonooka szybko zaczęła ostrzał, ale sama nie była w stanie pozbyć się całego ptactwa. Widząc to, Nara sam sięgnął do swoich toreb, by wyciągnąć z nich cztery shurikeny - cisnął nimi, przecinając powietrze, a jego celem było przecięcie wróbelków i uniemożliwienie im ucieczki. Koncentrował się nie na ilości, a na jakości rzutu, zależało mu na trafieniu właśnie czterech. Nie martwił się pozostałymi, nie był sam, jego towarzysze na pewno też będą czymś rzucać. Albo pluć. Albo cokolwiek innego.
W trakcie przeprawy przez las, a także w trakcie ostrzału atramentowych tworów Takashi zachowywał ostrożność. Jego zmysły były wyczulone, a on sam starał się odbierać z otoczenia tak dużo bodźców, jak tylko był w stanie. Obawiał się, że za każdym drzewem może znajdować się niebezpieczeństwo, a nieprzyjaciel czai się w cieniu i czyha na ich życie. Gdy zatrzymali się, zaczął podejrzewać, że ptaki mogą być jedynie zmyłką, która odwróci ich uwagę i umożliwi wrogom dywersję. Na to nie mógł pozwolić. Chciał jak najszybciej ruszyć dalej.

tldr

Gdzie dodatkowa chakra, Tetsuro?
Ruszam w drogę z załogą, reaguję na atramentowe ptaki i przystępuję do ostrzału. Zachowuję wzmożoną ostrożność przez cały czas.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst