Herbaciarnia

[Harumi]

To miejsce cechuje się przytulnym wnętrzem i przetworzonym drewnem w bogate zdobienia, obecnym niemal w każdym kącie. Sam szyld przed wejściem jasno wskazuje, czym ów przybytek jest. Uprzejmy personel, już od wejścia, wskazuje stolik dla klienta i równie szybko przynosi kartę z pozycjami do wyboru. W pomieszczeniu na ogół znajduje się mnóstwo ludzi popijających herbatę przy akompaniamencie shamisena, biwa i shakuhachi. Częstokroć na jednej ze scen odgrywają się pokazy tradycyjnego, zabawnego tańca kappore.
Znakiem rozpoznawczym tego miejsca jest herbata o nazwie Sencha, reklamowaną jako specjalność regionu, opisana jako napój o subtelnym aromacie i o zdecydowanie rozwiniętej nucie umami. Sam sposób serwowania cieczy jest niezwykle tradycyjny; gustowny zestaw do herbaty, wagashi* oraz naczynie z wrzątkiem.
Wokoło przechadzają się Gejsze oraz Maiko wyspecjalizowane zarówno w tańcu, śpiewie, grze na instrumentach jak i rozmowach. Wyróżniają się kunsztownymi fryzurami ozdobionymi szpilkami i eleganckimi klejnotami z wyszytymi symbolicznymi figurami. Noszą również kosztowne klejnoty, pierścienie i ozdoby ze złota i srebra.

[Etsuya]

Znudzony wyczekiwaniem Etsuya siedział na dachu budynku, oparty plecami o komin. Była co prawda zima, jednakże klimat tutaj był na tyle przyjemny, iż nawet o tej porze roku mógł paradować w samym kimono. Z nudów zastanawiał się nawet o dalszej zasadności przywdziewania jego białego płaszcza, obszytego w środku cienkim futrem. Zapewne by się w nim ugotował. Ciekawe czy pada tutaj śnieg? - zastanowił się z tęsknoty za jedyną rzeczą, której w Hyuo nigdy nie brakowało.
Trzydzieści minut po usadowieniu się na szczycie dachu, morale chłopaka było całkiem dobre, gdyż spodziewał się, że spędzi w tym miejscu co najmniej godzinę. W tego typu wyczekiwaniach najlepiej było zakładać najgorsze. Nakiri niedługo po rozpoczęciu pracy w swoim fachu zorientował się, że mniej się wtedy frustruje. Kiedy nadeszła odpowiednia pora, aktywowany co jakiś czas sensor pozwolił mu wychwycić opuszczający budynek cel, za którym ten bez zwłoki podążył.
Przypatrując się Kencie, w chwili gdy ten na chwilę przystanął, Etsuya szybko zorientował się, że sprawy potoczyły się po jego myśli. Nie przypominał już tego przestraszonego biedaka podstawionego przez przełożonych pod ścianą. Zastanawiający również był przedmiot, który schowany został przez niego do kieszeni, jednakże młodzieniec w żaden sposób nie był w stanie go zidentyfikować.
Dalsze śledztwo zaprowadziło bohatera do herbaciarni, do której to zawędrować postanowił jego obiekt obserwacji. Tym razem miejsce było o wiele bardziej dostępne dla zwykłych ludzi, a w dodatku całkiem zatłoczone. Upewniając się, że nikt nie zwraca na niego aktualnie uwagi, Etsuya złożył trzy pieczęcie o sekwencji Pies › Świnia › Baran, zmieniając tym samym całą swoją aparycję w sześćdziesięcioletniego, pulchnego staruszka i wkroczył do środka, zajmując ostatnie z wolnych miejsc. Najwidoczniej jego cel przybył tutaj w celu kontynuacji zadania, a nie w celach relaksacyjnych, co było bardzo na rękę Nakiriemu. Starał się on więc wychwytywać jak najwięcej z konwersacji, zamawiając zwykłą herbatę i nie zerkając na ich dwójkę zbyt często.

88%-3=85%

Nazwa

Henge no Jutsu

Pieczęci

Pies › Świnia › Baran

Zasięg

Na ciało

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny (+1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Pomocna technika przy pomocy której użytkownik może przybrać wygląd innej osoby bądź obiektu. W przypadku zmiany w inną osobę to zmieniona zostaje aparycja wraz z ubraniem, a dodatkowo głos pozostanie zmutowany do tego, jaki miała udawana przez nas osoba. Zmiana w przedmiot jest możliwa jeśli przedmiot jest wielkości porównywalnej z rozmiarem użytkownika, a dodatkowo nie zyskuje on żadnych właściwości przedmiotu w który się zmieni, np. zmieniając się w betonowy mur nie zyskamy jego trwałości. Technikę łatwo rozpoznać, ponieważ chakra użytkownika pozostaje niezmieniona, przez co shinobi o zdolnościach sensorycznych i Ci posiadający Doujutsu z łatwością przejrzą przygotowany fortel. Henge no jutsu zostaje przerwane po zranieniu lub uderzeniu użytkownika, a także w chwili zebrania przez niego chakry do jakiejkolwiek techniki.

[Kana Yuki]

13/30

„Lojalny poddany służy tylko jednemu panu”
Etsuya — misja C

Etsuya trafnie spostrzegł, iż wtargnięcie do gospody z autentyczną aparycją może być nieco ryzykowne. Oczywiście, takie zbiegi okoliczności działy się na co dzień, ale mafiozi mogli być na ich punkcie aż nadto wyczuleni. Ale nie Kenta, on, cóż, głową zahaczał o chmury i zapewne kosztem tego utracił trzy koniuszki palców.
Miejsce, jakie zajął blondyn pozwalało mu na swobodną inwigilację. Wkrótce po uplasowaniu się na miejscu i do niego podeszła, jak mógł się domyślać, gejsza od razu pytając o zamówienie i tego, czy życzy sobie towarzystwa. Wszystkie kobiety, które krążyły wokoło stolików, tudzież siedziały dotrzymując towarzystwa tym, którzy tego chcieli wyglądały nieomal anielsko. Miały w sobie grację i kobiecość pozbawionej jakiekolwiek możliwości przyrównania ich do obiektu seksualnego. Cała ich postura była jak płótno malowane przez najznakomitszych artystów, a obrazy... Czyste, dziewicze. Zapewne głównie z racji ich obecności w Herbaciarni cieszyła się ona taką popularnością.
Czarnowłosa usiadła przy Kencie. Chłopak uważnie zmierzył wzrokiem pociągłą, nieco zabieloną towarzyszki, jej poczciwy uśmiech i bardzo blade, błękitnawe oczy. Fryzurę miała typową dla Maiko, tj. ofuku*, zaś jeśli chodzi o ubiór, było nim kimono z długimi rękawami, długi pas obi, kwiatowe ozdoby do włosów oraz okobo* na 10-15 cm koturnie. Makijaż zgodny był z kanonem; pobielona twarz i szyja, usta pomalowane na czerwono, oczy obrysowane czernią i różem, brwi pomalowane na czarno, a od dołu karmazynem.
Maiko w ciszy oczekiwała na pytania, zasłaniając dół twarzy uchiwa fuji*. Spokój, jaki bił z jej postawy rozluźniał młodzieńca. Na chwilę przymknął oczy, jakby zbierając siły na rozmowę.
— Tora — powiedział cicho, a kobieta bez słowa podała mu fajkę, ówcześnie napełniając ją tytoniem. Swoją drogą, warto było zauważyć, iż leżały one na każdym stole, gotowe do dyspozycji siedzących przy nich gości.
— Życzysz sobie, tygrysie, porozmawiać o czymś konkretnym? — odparła jakby hasło, które wypowiedział mówiło coś konkretnego. Szkoda, że nie dla Etsuyi. Choć wątek tygrysa wciąż i wciąż się powtarzał, to jedyne co wiedział na ten moment, to to, iż ów słowo jest elementem jakiejś większej enigmy.
— Warui ai*.
Maiko przymknęła powolnie powieki jakby zgadzając się z hasłem "klucz". Jednak po chwili pokręciła głową.
— Poprzysięgłam nie wspierać działań tygrysów, Kitanashi*-sama, jednak z uwagi na twe czyny wobec mego Danna* zobowiązana jestem przekazać te informacje... — urwała na chwilę odwracając twarz w kierunku gości. Jakby upewniając się czy nikt z personelu nie słyszy ichniej rozmowy. — Kto chce psa uderzyć, ten kłów winien się lękać.
Blondyn pobladł, jego oliwkowa cera była teraz blisko barwy, którą miała maź na ciele kobiety. Nieomal otworzył usta przy ostatnim zdaniu. Z pewnością było ono kluczowe dla całego zadania. Tak wiele, w tak krótkim zdaniu. Maiko doskonale operowała mową tak, by nikt poza nich nie dowiedział się o clou całej rozmowy. No, może poza Etsuyą, który powoli składał tajemniczą zagadkę w logiczną całość. Yusetsu. Psy. Kły. Tygrys. Warui ai. Tora. Kitanashi. To wszystko, co wiedział. Tyle musiało mu jednak wystarczyć, bowiem blondyn bez słowa, a nawet sypnięcia monetami, wstał gwałtownie od stolika i ruszył ku drzwiom.
Maiko nawet nie drgnęła. Spokój, który wirował na jej twarzy od początku konwersacji został do jej zakończenia. Upewniwszy się, że Kenta opuścił Herbaciarnie poczęła uprzątać stolik, przy którym siedział.

Słownik
*wagashi – tradycyjne japońskie słodycze, które często serwowane są z herbatą. Wagashi są zazwyczaj wytwarzane z roślinnych składników, zwykle robione z mochi, anko i owoców.
*ofuku
*okobo
*uchiwa fuji
*Kitanashi - zhańbiony
*Danna - patron maiko
*Warui ai - zła miłość

Postacie
1) Starszy mężczyzna
2) Młodszy
3) Maiko

Mapa
*klik*

Inne

[Etsuya]

Po otrzymaniu upragnionej herbaty, Etsuya pod postacią staruszka podziękował grzecznie za dostarczenie mu zamówienia i od razu zaczął schładzać napar powietrzem ze swoich ust. Gdyby szpiegujący wytatuowanego młodziaka shinobi musiał opuścić lokal szybciej, podejrzanym wydawałoby się wyjście zaraz za nim, pozostawiając po sobie pełne naczynie.
Niedługo później rozpoczęła się konwersacja z kobietą, która, wskazywało na to, że pracowała w herbaciarni. Jej wygląd nieco nudził Nakiriego i ten zazwyczaj przewracał oczami widząc tego typu kreacje. Nigdy nie przepadał za podobnymi strojami połączonymi z mocnym makijażem i raczej go one odrzucały. Możliwe, że na standardy miastowe był prostacki, jednakże wychowanie w Hyuo, gdzie kobiety nie malowały się wcale, a ich wdzięki zazwyczaj były zakrywane pod futrami robiło swoje. Szczerze powiedziawszy wolałby iść już na kurwy z zamtuzu niż umówić się z tak wymalowaną panną. Upodobanie w wulgarnej goliźnie też zaliczyć można było do jakiegoś gustu.
Przy całym tym rozmyślaniu o urodzie nieznajomej kobiety, zwrócił uwagę na to, że jej lico jest białe. Być może miało to jakiś związek z tym, co usłyszał w gorących źródłach, jednakże jak dotąd ciężko było coś z wydedukować z połączenia obu faktów. Chyba, że panienka chowa pod makijażem pryszcze - pomyślał. Dopiero ta żartobliwa myśl doprowadziła go nieco dalej - defekty... - powtórzył w głowie. Mogły one równie dobrze oznaczać coś kompletnie innego, jednakże możliwości było zbyt wiele, aby zgadywać. Mogło to po prostu znaczyć, że gejsza jest informatorką.
Niedługo później nastąpiła konwersacja, a Etsuya łyk za łyczkiem popijał sobie herbatę, wsłuchując się w jej przebieg. Rzecz jasna wszystko było przekazywane kolejnym irytującym go kodem, który mógł mieć milion znaczeń. Tym razem zaczął się w nim jednak jako tako łapać. Nie ulegało już wątpliwości, że tygrys nie jest konkretną osobą, lecz organizacją lub jej członkiem. Następne wypowiedziane określenie niestety nie powiedziało mu równie wiele i musiał zanotować je sobie w głowie na później. Zgadując obstawiałby pewnie seks za pieniądze, złą krew lub zemstę, ale nie mógł być pewien tych możliwości.
Na szczęście Nakiri usadowił się w idealnym wręcz miejscu i dzięki odrobinie szczęścia dane mu było usłyszeć wszystko od A do Z. Po następnym wypowiedzianym zdaniu był już pewien, że tygrysy to jedna z mafii, ale nie była to informacja, która przybliżała go do czegoś konkretnego. Etsuya wziął kolejne, niewielkie łyczki herbaty, analizując w międzyczasie jak dotąd uzyskane informacje. Kto chce psa uderzyć, ten kłów winien się lękać - powtórzył w głowie zdanie, które opuściło usta kobiety. Mogło one być konkretnym kodem, tak jak i zwykłym powiedzeniem, ostrzegającym przed tym, że jeżeli chce się wykonać przeciwko komuś ruch, należy liczyć się z konsekwencjami. Czyżby go ostrzegała? - szybko wydedukował marszcząc przy tym brwi. Na szczęście siedział do nich pod dużym kątem, co nie mogło zostać zauważone przez żadnego z nich.
Składając rzeczy do kupy i biorąc kolejnego łyczka, został wybity z rytmu przez dźwięk odsuwanego krzesła. Kątem oka wychwycił, że Kenta jest znacznie bardziej niespokojny. Czyżby to ostatnie zdanie tak na niego wpłynęło? - pomyślał. Wszystko musiało na to wskazywać, gdyż świadomość, że może zostać na niego zastawiona pułapka, nie była niczym kojącym zszargane nerwy stojącego pod ścianą członka mafii.
Etsuya dał sobie trochę czasu, aby w spokoju dopić herbatę i nie wzbudzać podejrzeń. Aktywował swojego sensora, aby w zasięgu 150 metrów móc cały czas śledzić swój cel. Dopiero wtedy, gdy odchodzący dalej młodzieniec oddalił się do 2/3 tej odległości, Nakiri pod postacią staruszka wziął ostatni łyk z filiżanki i z uśmiechem podziękował za herbatę. Jeszcze wychodząc, dreptał sobie wolniejszym tempem, jednakże zaraz za rogiem dezaktywował Henge i ruszył o wiele szybszym krokiem, upewniając się w tym, że nadrabia straty i dalej podąża za swoim celem.

[z.t]

[Kana Yuki]

Kontynuacja tutaj

[Kaisa]

Poprzednia Lokacja - Tutaj

Przeludnione miejsca przyprawiały ją o ból głowy. Może i w gorących źródłach miały szczęście zrelaksować się w ciszy i spokoju, bez konieczności użerania się z nachalnymi, czy też krytycznymi spojrzeniami, tak tutaj ludzi było od groma. Roześmianych, poważnych, rozmawiających, szepczących... Nic dziwnego, godziny wieczorne to idealny czas na chwilę odpoczynku po całym dniu pracy i to nie na roli, czy w innym, obskurnym miejscu, wymagającym wyciskania siódmych potów nad marną monetą. Nie, takie miejsca jak te przyciągały do siebie ludzi wyższego szczebla, głównie tych, co zajmowali się interesami, biurokracją i inną robotą, która nie wymagała topienia się na polu pod najjaśniejszą Amaterasu i wyrywania piekielnych chwastów w ogrodzie. Piękne dekoracje i czystość, a także uprzejma i profesjonalna obsługa to czerwone latarnie dla tych, którzy całkowicie przypadkiem zjawiają się w takich miejscach, by zaraz przeprosić za wtargnięcie i obrócić się na pięcie w stronę wyjścia w celu znalezienia baru lub karczmy na nieco... mniej wytwornym poziomie. Jeśli już jakiś żebrak jakimś cudem wciśnie się w gustowne wnętrze, szybko skończy wkopany w rów, tam, gdzie według arystokracji jest jego miejsce. Taka kolej rzeczy, tak się właśnie sprawy mają w tych bogatszych dzielnicach.
Po wkroczeniu do herbaciarni Kaisa od razu zderzyła się z odmiennością tego miejsca, jakby intuicyjnie wiedziała, że tu nie pasuje, a czerwona latarnia aż raziła ją w oczy. Powab i elegancja nie były w jej naturze, choć może jakby zapuściła włosy i założyła na siebie jakąś kolorową yukatę, cóż... kto wie? Nigdy nie próbowała. To raczej nie były jej klimaty. Z drugiej strony jej towarzyszka wpasowywała się już lepiej w styl tego miejsca. Może to jednak nie wygląd, a charakter? Chirinharu zdecydowanie miała bardziej łagodne usposobienie, tak jak te smukłe i piękne gejsze, chodzące od stolika do stolika i zabawiające klientów. Kaisa miała szansę utożsamić się jedynie ze zbitą porcelaną, którą taka gejsza mogła się przypadkiem skaleczyć... Nawet jeśli miałaby szansę upodobnić się do jednej z tych pań w materiałach szytych złotą nicią i tak wolałaby swoje zużyte kimono. Kultura kulturą, ale czarnowłosej nigdy nie podobały się te białe lica z krwawymi ustami i upięte wytwornie włosy z mnóstwem ozdób. Koraliki, kryształy, złoto i srebro, to wszystko wyglądało pięknie, ale okropnie żarło się z tą sztuczną maską, które zakładały kobiety sztuki. Tylko po to, by zadowolić innych...
Tak czy inaczej, przekraczając próg lokalu, Kaisa uniosła lekko brwi i spojrzała na Chirinharu, zbita z tropu. Czy wskazówki lokalnych były zmyłką? Czy to może one zgubiły drogę i trafiły kompletnie gdzie indziej? Spodziewała się raczej zwykłej, małej herbaciarni na rogu, ot przytulna i ładna kawiarenka. Może i było tu przytulnie, ale to odczucie gubiło się gdzieś wśród ornamentów i klienteli. Tak czy inaczej, zawrócić nie mogły, bo jak by to wyglądało? Żałośnie i nieelegancko, prawda? Skoro już tu się znalazły, to wypadałoby wejść i coś zamówić.
Kaisa przełknęła ślinę, wypatrując gdzieś wolnego stolika. Upatrzyła sobie jeden przy okrągłym oknie, wyglądającym na miasto i nieboskłon przybierający już barwę soczystej pomarańczy i bez słowa wskazała go Chirinharu. Usiadła przy nim, rozglądając się po nieznajomych twarzach i ogólnym wnętrzu lokalu. Na szczęście ludzie byli zajęci swoimi sprawami, śmiejąc się i pijąc w towarzystwie personelu, choć uwaga niektórych przez moment spoczęła na nowoprzybyłych, ale i oni po chwili wracali do rozmów i zabawy. Gejsze natomiast jedynie zerknęły ukradkiem, czy nie pojawił się ktoś nowy i godny ich uwagi, by zaraz porzucić ciekawość i zainteresować się na powrót swoimi klientami. Czarnowłosa przeniosła spojrzenie na jedną z tych pięknych dam do towarzystwa, która podeszła do ich stolika z łagodnym uśmiechem, uchyliła lekko głowę w geście powitania i podała karty z mnóstwem herbat do wyboru. Kaisa podziękowała niemrawo i chwilę odprowadzała ją wzrokiem, po czym przeniosła oczy na kartę. Wśród wymyślnych nazw i smaków, znalazły się też wymyślne ceny. Gdyby Kaisa właśnie piła jedną z tych herbat, wyplułaby zawartość ust, robiąc wielkie oczy.
- Co do... - Aż chciałoby się w tym miejscu zakląć zdrowo i siarczyście, jak to robił jej mistrz. Ściszyła swój głos do szeptu, choć i tak nie było szans, by ktokolwiek ją usłyszał, nawet gdyby krzyknęła. - Tyle ryō za herbatę i ciacho? - W głowie szybko przeliczyła ile shurikenów mogłaby za to kupić i aż zbladła, przewracając kartę i szukając czegoś bardziej przystępnego. - Oni naprawdę tyle płacą za jedzenie? Czy może w cenę żarcia wliczana jest też cena za towarzystwo?
Musiała chyba jakoś przełknąć swoją ascetyczność... może razem ze swoją sakiewką... Tak będzie bezpieczniej. "Nie mogę zapłacić, połknęłam pieniądze." W każdym razie po dłuższym czasie wpatrywania się w kartę, Kaisa znalazła może z cztery pozycje w cenach, na które mogła przymknąć oko i otrzeć łzy. Spojrzała na Chirinharu znad karty i zrobiła minę w stylu "Uciekamy, czy udajemy, że nas stać?". Gdyby nie białowłosa, pewnie już w progu obróciłaby się na pięcie i poszła prosto do zwykłej, najzwyklejszej na świecie karczmy, herbaciarnie puszczając w najdalszą niepamięć swojej komnaty niepamięci. Teraz była jednak ciekawa reakcji przyjaciółki i tak naprawdę to od niej zależało, czy zamkną za sobą drzwi lokalu, czy będą błagać swoje sakiewki o przebaczenie...

[Chirinharu]

---

Poprzednia lokalizacja

---

Z każdym krokiem coraz bardziej oddalała się od przyjemnej woni i spokoju lasu. Co innego pięknie śpiewające ptactwo, które w takich godzinach raczej szykowało się do snu, by jak najwcześniej powitać nowy dzień. Co innego gdzieniegdzie cichy szum lasu, krzewów, mniejszych zwierząt, które wychylają się z bezpiecznych norek, by udać się na poszukiwanie pożywienia. Co innego ciszy szmer piasku pod ich butami. A teraz zmierzają do miasta, tego samego, które tak niewdzięcznie przywitało je rano. Zgiełk, hałas, niezliczona ilość oczu patrzących w ich kierunku, przeróżne głosy, raz podekscytowane, raz smutne, raz zbyt głośne. Miejsce, w którym Chirin zdecydowanie nie czuła się bezpiecznie. Nigdy nie wiadomo co i komu przyjdzie do głowy o takiej porze po kilku czarkach czegoś mocniejszego. A co jeśli urażą jakiegoś arystokratę? Przecież takim to wszystko uchodzi na sucho nie to co zwykłym, często niewinnym ludziom. Teraz już nie było odwrotu, mogła tylko iść naprzód, prowadzona myślą o pysznej herbacie. Przechodząc przez uliczki nie mogła wyjść z podziwu jak niezwykle kolorowo i ruchliwie prezentuje się miasto, mimo późnych godzin. Może w duchu trochę liczyła na to iż będzie tu spokojniej niż wcześniej. Nic bardziej mylnego, było gwarno. Ludzie zamiast przy straganach zbierali się w barach, karczmach, miejscach gdzie można dobrze zjeść i jeszcze lepiej wypić. Bogactwo i przepych, nawet o tej porze rzucał się w oczy. 'Nocą pośród oczu - wypatruj mnie', przypomniała sobie zapis i odruchowo złapała za pas by upewnić się iż pamiętny zwój ma cały czas przy sobie. W tych miejscach raczej nie znajdą biedoty, a jeśli nawet, szybko zniknie w ciemnych uliczkach. Były i one, pasujące do tego miejsca jedynie dzięki swojej obojętności na fakt iż nie bardzo się wpasowują. Dwie niezbyt majętne kunoichi pędzące ku wyznaczonemu celowi.
Pewnym krokiem, Chirinharu wkroczyła do herbaciarni, kontem oka dostrzegła, iż Kaisa prawdopodobnie czuje się tak jak ona. Nie pasują tu. Rin miała tą przewagę iż dobrze udawała, wszystko i wszędzie. Mogłaby się wpasować, musiałaby tylko dłużej tu pobyć. Na początek wystarczy jedynie pewność siebie i uśmiech, reszta jakoś sama pójdzie. Dziewczyna przyglądała się pięknie wystrojonym kobietom, zdobne stroje, ozdoby we włosach przyciągały uwagę, były bardzo kobiece. Niestety w dalszym ciągu nie mogła zrozumieć fenomenu białych twarzy, dlaczego tak? Przecież nikt tak nie wygląda, jakby ukrywały tożsamość pod warstwą białej farby. Czy komuś się to podobało? Kto i dlaczego to wymyślił? Nie lepiej byłoby pokazać prawdziwą twarz? Być może to kwestia upodobań płci przeciwnej, w końcu to oni tu decydują. Gdyby nikt nie przychodził, dał sygnał, że im się to nie podoba zapewne zostałoby to zmienione. Czy w dalszym ciągu kobiety muszą robić sobie przeróżne rzeczy tylko po to by spodobać się mężczyznom? Dlaczego nie jest odwrotnie? Chirin obrzuciła spojrzeniem męską część gości, wszyscy wyglądali na majętnych. Więc sprawa rozwiązana. Oby tylko ich nikt nie wziął za miłe towarzystwo do herbaty, może właśnie po to były te maski?
Z rozważań wyrwała ją Kaisa, dziewczyna uśmiechnęła się nie kryjąc zachwytu dla przepychu, który w duchu trochę ją przytłaczał. Nie chciała jednak dać po sobie poznać, że cokolwiek może nie być idealnie. Dzisiaj musi być idealnie. Dopiero po spojrzeniu Kaisy białowłosa uświadomiła sobie, że nie tak to miało wyglądać. Miało być miło, przytulnie i w miarę możliwości kameralnie, a trafiły tu. Wyjście w żadnym wypadku nie było opcją, obie tak uznały. Pozostało tylko wybrać stolik, który po chwili się znalazł i wydawał się być dobrą opcją. W najgorszym wypadku będą uciekać oknem. 'Myśl pozytywnie, co złego może się stać w herbaciarni w centrum miasta?!' Wzięła głęboki oddech i uśmiechnęła się szeroko skupiając się na pozytywach tej sytuacji, a było ich przecież sporo. Wspaniały dzień zakończony w tak fenomenalny sposób. Chwilę później otrzymała kartę, wybór był ogromny a ceny jeszcze większe. Czego się spodziewała? Przecież z pozoru zwyczajne miejsce okazało się być wyjątkowym. Pewnie niewiele lokali tak przyjaźnie obchodzi się z gośćmi. - Szczerze mówiąc nie sądziłam, że to tyle będzie kosztować. Może rzeczywiście towarzystwo kosztuje, gorzej, że my go nie potrzebujemy, a i tak za nie zapłacimy. - powiedziała cicho do towarzyszki - Ale, jak szaleć to szaleć nie? Teraz już nie ma odwrotu, wyjść nie wypada. Możemy jedynie cieszyć się przyjazną atmosferą i pyszną, mam nadzieję, herbatą. - uśmiechnęła się przekonywująco. Zlustrowała pozycje w karcie i już wiedziała, że wybór nie będzie łatwy. - Po uświadomieniu sobie kosztów może powinnyśmy skusić się na melisę? Słyszałam, że uspokaja. - zaśmiała się dziewczyna. - A może jaśminowa? Z drugiej strony jest też taka z dodatkiem cytrusów, albo mięta. Chyba nigdy się nie zdecyduje. - A to była dopiero herbata, Rin bała się spojrzeć na listę deserów, jeśli jest ich tak samo dużo nigdy stąd nie wyjdą. Po chwili namysłu stwierdziła, że może jednak warto spróbować dobrać herbatę do ciastka, a nie na odwrót, zawsze mogły też zapytać o poradę krążących po sali kobiet, w końcu tu pracowały, powinny wiedzieć. Ostatecznie podjęła trudną acz konieczną decyzję, zdecydowała się na melon bun i herbatę Gyokuro*. Z zamówieniem poczekała jednak na Kaisę, która niewątpliwie również miała ciężki orzech do zgryzienia. Nie dość, że drogo to jeszcze ogromny wybór i ukratkowe spojrzenia męskiej części gości w ich stronę. Właściwie jakby się rozejrzeć i zastanowić wychodziłoby na to iż gości płci pięknej jest tu doprawdy niewiele. - Wybrałaś już? Im szybciej zamówimy, tym szybciej będziemy mogły delektować się tym smakiem. - zapewniła towarzyszkę, sama była już odrobinę głodna. Wychodzi na to, że długi pobyt w gorącej wodzie sprawia iż człowiek staje się głodny jak wilk. Aż dziw bierze, że obok onsenu nie było żadnej karczmy.
- Więc dzisiaj szalejemy, a jutro czeka nas poszukiwanie pracy? Trzeba zarobić na zachcianki. - zaśmiała się. - Może jest jakieś ogłoszenie na tablicy ogłoszeń? Może szukają kogoś do dobrze płatnej acz niezbyt stresującej pracy. Kto wie co przyniesie jutro, w sumie można nawet dzisiaj zerknąć. Jak będziemy iść do karczmy na noc. - zaproponowała. Postanowiła umilić im czas rozmową o ciekawszych kwestiach. - Dzisiaj śpimy tam gdzie ostatnio, czy sprawdzamy inną karczmę? Może mają większe pokoje i inne posiłki? Chciałabym spróbować tutejszych potraw. A przecież miałyśmy jeszcze odwiedzić świątynie i możliwie muzeum. Ciekawe z czego oprócz oczywiście handlu, tłoku, zgiełku i masy ludzi słynie to miasto. Nie mogę się doczekać naszych odkryć. - mówiła całkowicie przejęta. - Co o tym myślisz? Możliwe, że przyda nam się drobny plan.

*Gyokuro - tak istnieje, zrobiłam research

[Kaisa]

Oh nie, chyba Chirinharu już się tu spodobało, bo wtopiła swoje czerwone oczy w kartę, przeglądając menu i rozważając na głos, co by tu dobrego zamówić. Kaisa podparła głowę na dłoni, wsłuchując się w jej głos. Jak szaleć to szaleć? Cóż to za powiedzenie? Wolałaby nie szaleć i mieć pieniądze na coś o wiele cenniejszego i przydatnego, a nie wykwintną i najznamienitszą herbatę, którą później i tak... no, właśnie. Z drugiej jednak strony nie chciała, żeby Chirin posmutniała, gdy zdecyduje się wyjść z herbaciarni. W ogóle nie chciała, żeby była smutna, przecież jej uśmiech to jak promienie słońca. Kto na bogów chciałby, żeby słońce zaszło, skoro tak ładnie świeci? Chyba jedynie ktoś ponury, który woli ciemność i księżyc. Z drugiej strony księżyc też był ładny, a gwiazdy... Ach... Co? Odleciała? Nie miała pojęcia, co Chirinharu do niej przed chwilą powiedziała, choć była prawie pewna, że było to pytanie. Zamrugała, prostując się przy stoliku i wbiła oczy w te makabryczne ceny. Nie, chyba wolała gapić się bezmyślnie za okno...
Zaczęła przeglądać dziwaczne nazwy, które tak naprawdę nic jej nie mówiły o smaku czy też rodzaju herbat. Co to do jasnej ciasnej jest Fuka... Fukamushi...cha? Ech? A Tama...ryo...kucha? Nie mogą po prostu napisać zielona mocna, owocowa, zwykła Sen-docholeryjasnej-cha? Dlaczego muszą tak utrudniać wybór?
Dziewczyna wybrała w końcu jakiś pierwszą lepszą z tych tańszych herbat i pierwsze lepsze z tych tańszych kawałków ciast... Truskawkowe ciasto, bo przecież jak szaleć, to szaleć, czy coś... Tak czy inaczej zamówiła wybrane smakołyki razem z Chirinharu i pozostało im tylko czekać na rachu... znaczy się, jedzonko. Chirinharu w między czasie podjęła rozmowę, znów zasypując ją miliardem pytań. Czarnowłosa zaczęła się nawet zastanawiać, czy ta też nie ma zbytniej ochoty tu być i próbuje odwrócić jej i swoją uwagę od tych obleśnie bogatych ludzi i chichoczących gejsz. Pokiwała głową na wspomnienie o jutrzejszym planie znalezienia sobie czegoś do roboty, bo w końcu jakoś musiała nadrobić te braki w sakiewce. Łee, chyba zaczynała stawać się skąpa...
- Chyba nie ma sensu włóczyć się po obrzeżach miasta i szukać tamtej karczmy, skoro już jesteśmy w centrum. Lepiej będzie rozejrzeć się za jakąś w okolicy i tam spędzić noc - Przerwała na chwilę, wysłuchując kolejnego pytania. - Taak, świątynia... Wiesz co, może wybierzemy się tam z samego rana? Do świątyni jest chyba najłatwiej trafić, a i drogę też trudno zgubić.
Nie było sensu planować niczego więcej, skoro nie wiedziały, czy znajdą jutro jakąś pracę i czy nie zajmie im to przypadkiem całego dnia. Szczerze wątpiła, żeby było inaczej. Zresztą i tak zazwyczaj jak coś planują na zaś, to i tak muszą później zmieniać plany, bo coś przeszkadza w ich realizacji. Co do świątyni... Cóż, Kaisa nie była jakoś bardzo wierząca, ale jeśli zdarzyło jej się przejść obok kapliczki, to zwykle zatrzymywała się na krótką modlitwę, więc czemu nie? I tak chciała obejrzeć budowlę z zewnątrz.
Kaisa starała się ukryć lekką irytację, którą wywołał głośny śmiech starego faceta, siedzącego parę stolików dalej. Wtórowały mu chichoty gejsz i drugi z mężczyzn, który nagle podniósł swój głos, próbując przekrzyczeć chwilowy rozgardiasz. Nie mogła nic poradzić na to, że jego głos zwrócił jej uwagę, a szczególnie wtedy, gdy usłyszała słowo "Uchiha". Wciąż wpatrując się w swoją kartę, nastawiła uszu, ale nie potrafiła wychwycić niczego wśród innych rozmów. Zamiast tego zaczęła błądzić wśród innych głosów, wychwytując pojedyncze słowa czy zdania, które by ją zainteresowały. Poważnie...? Panie Honzo, niech pan spróbuje... Mówiłam, same głupoty... Piękny bukiet, ale i tak jej był ładniejszy... Chyba dzisiaj trochę za późno... Mało to zabawne, Secchi...
Niemal podskoczyła, słysząc kolejne znajome słowo... Samotne Wydmy. Skupiła się więc na rozmowie przy sąsiednim stoliku, która najwyraźniej stała na tematach związanych z polityką.
Czarnowłosa w ogóle nie znała się na takich sprawach. Jakoś nigdy nie interesowały ją tematy schodzące na tereny władzy czy innych nudnych pierdół. Teraz jednak, gdy w Antai rozpętała się wojna zaraz po przekroczeniu przez Kaisę granicy, na dźwięk słowa "Unia" wzdrygnęła się lekko. Przecież tam właśnie zmierzały, to był ich cel, a przynajmniej jak na ten moment. Naturalnym więc było, że chciała dowiedzieć się ciekawych plotek z tamtego kraju. Po dłuższej chwili upartego wyławiania słów w końcu dowiedziała się jednej, dość ważnej rzeczy, która może zainteresuje Chirinharu. Nie wiedziała, czy białowłosa wciąż była zajęta snuciem planów na jutrzejszy dzień, czy też rozglądała się po lokalu w oczekiwaniu na herbatę, czy może jednak również słyszała rozmowę. Jeżeli wciąż coś do niej trajkotała, dziewczyna przerwała jej na chwilę lekkim trąceniem w jej dłoń, by zwrócić na siebie uwagę kunoichi i zniżyła głos do szeptu.
- Słyszałaś? Unia ma nowego przywódcę z Rodu Maji - powiedziała. Ta nazwa nic jej nie mówiła, w ogóle ta informacja była dla niej mało przydatna, ale może Chirinharu coś więcej z tego wywnioskuje, czy to dobrze, czy źle? Kaisa była ciekawa. Może to nic takiego, a może całkowicie przeciwnie?

[Chirinharu]

Chirinharu nie ukrywała swojego zachwytu dla tego miejsca. Z jednej strony pierwszą reakcją była chęć ucieczki, bo w końcu tu musi być drogo. Jednak teraz siedząc przy klimatycznym stoliku w towarzystwie Kaisy czuła, że brakuje im jedynie świec i kwiatów by lepiej wczuć się w klimat. Pracujące tu kobiety raczej je omijały więc w spokoju mogły cieszyć się obserwacją w spokoju. Przyglądała się przyjaciółce uważnie, ta zdawała się być w innym miejscu. 'Może ją nudzę? Ma mnie dość? Pewnie tak. Za dużo pytań!' skarciła się w duchu. Postanowiła trochę przystopować z mówieniem i pytaniem, jednak czy to się uda? Na słowa towarzyszki zareagowała od razu, były zbawienne, niczym pomocna dłoń wyciągnęły ją z otchłani czarnych myśli, do których powoli wpadała. - Masz racje, coś w centrum będzie zdecydowanie lepsze. Chodzenie po nocy może się źle skończyć, wiesz to w końcu ruchliwe miejsce. Pewnie nie brakuje tu takich, którzy chcieliby pożyczyć cudze Ryō. Niestety, to wiąże się z ceną. Myślę, ze w centrum będzie drożej, w końcu to centrum. - stwierdziła, po namyśle. Chociaż przecież to ona powiedziała 'jak szaleć to szaleć' wychodzi na to, że trzeba trzymać się tej myśli. Tylko dzisiaj, jeden jedyny dzień. 'Jak tak dalej pójdzie będę zbierać przez najbliższy rok i dalej będzie za mało. Musimy znaleźć pracę, cokolwiek. Natychmiast.' - Wiesz myślę, ze w obecnej sytuacji warto odwiedzić każdą świątynie. Fakt, najbardziej zależy mi na zwiedzaniu, poznaniu tutejszej architektury, budownictwa świątynnego. Dodatkowo, po dzisiejszym dniu przyda nam się pomoc każdego Boga w zapełnieniu sakiewek. Może pomoże, a na pewno nie zaszkodzi. - uśmiechnęła się radośnie. - Tak czy inaczej, pójdziemy do świątyń, zwiedzimy, a potem na polowanie, znaczy w poszukiwaniu pracy. - postanowiła zdecydowanie. - W takim razie nie pozostaje nam nic innego jak wspaniale się dzisiaj bawić, jutro się będziemy martwić. - pokiwała głową, by przekonać również siebie, że ten pomysł jest wspaniały.
Dziewczyna zamilkła zerkając ukradkiem na okoliczne stoły, pierwszy raz była w takim miejscu. Warto wszystko dobrze obejrzeć i zapamiętać, czuła, że to był pierwszy i ostatni raz jak zawitały w przybytku tego pokroju. Od teraz zapewne obie będą bacznie obserwować miejsca, do których wchodzą. W tej sytuacji, Rin pomyślała, że dobrze by było coś wynieść z tego miejsca, w końcu na naukę zawsze jest czas. Obserwowała, jak Panie sprawnymi, momentami minimalistycznymi ruchami to ręki, to nadgarstka, to ramienia czy włosów wabiły ogłupiałych mężczyzn by Ci pozostawili po sobie jak najwięcej Ryō. Delikatny, niemal dyskretny gest wystarczy by ci mężczyźni zrobili to co chciały. Fascynujące, takie umiejętności mogłyby się przydać w przyszłości. Właściwie, takie życie tu w herbaciarni musiało być chwilami przyjemne. Miały wszystko czego dusza zapragnie jednak czy same wybrały sobie taki los? Czy mogły decydować o sobie i co się z nimi działo, jak mijał im okres cóż piękna i urody. Wiele pytań, na które odpowiedzi mogła udzielić im jedynie jedna z pracujących tu kobiet, czy warto było pytać? Na pewno tak, jednak na to trzeba by było dużo więcej odwagi i nietaktu. Dziewczyna postanowiła pozostawić to pytanie na 'może kiedyś się dowiem', jedno było pewne. Praca jak praca, na pewno zarabiały na tym, że towarzyszyły mężczyznom, piły, jadły na ich koszt. Pewnie wszystkie przysmaki z karty już im się przejadły, jeśli codziennie był taki ruch.
Ciepły dotyk na dłoni sprawił, że powróciła do rzeczywistości, niczym wyrwana z letargu. Nie zabrała jednak ręki, jedynie skupiła całą uwagę na czarnowłosej, świdrującej ją spojrzeniem. - Tak? A nie słuchałam, przepraszam. - przyznała się lekko zmieszana, chwilę zastanowiła się nad nową informacją i westchnęła z ulgą. - Właściwie to dobrze. Tak w wielkim skrócie. Ród Maji zamieszkuje Kinkotsu, tak jak Sabaku. Mamy bardzo dobre relacje, więc niewiele się zmienia. - powiedziała cicho, nie chciała, żeby ktoś niepowołany słyszał. - Wiesz, mogło być zdecydowanie gorzej. A tak, Kinkotsu pozostaje stolicą i siedzibą Kotei. Nie ma co narzekać, spokojnie możemy tam iść, wojny domowej nie będzie. - zaśmiała się cicho.
Chwilę później zdobnie ubrana kobieta przyniosła im ich zamówienie, pożyczyła smacznego i pozostawiła je na powrót same. - Patrz jakie piękne, a jak pachnie. - Zachwyciła się bułeczkami i herbatą. Piękna woń zielonej herbaty mieszająca się z zaskakującym zapachem melona uderzała w jej zmysł. Już nie mogła się powstrzymać przyjaznym, podekscytowanym głosem powiedziała - Kaisaaaa, aż ciężko będzie zjeść, chociaż właściwie nie. Już nie mogę się doczekać. Na pewno jest pyszne. Tylko po co mi widelczyk, przecież to można. - powstrzymała się - Albo właściwie się przyda. - Z błyskiem w oczach sięgnęła po widelczyk i wzięła mały kawałek bułeczki. Jak to mówią trzeba się wtopić w otoczenie. Spróbowała i była zachwycona. - Chcesz spróbować? - zapytała niewinnie przyjaciółkę, machając jej przed nosem sporawą, jak na możliwości małego widelczyka, porcją bułeczki z melonem. - Naprawdę warto, jest wspaniałe. Myślisz, że dadzą nam przepis? Mogłybyśmy takie robić. Jak znajdziemy melony. - cieszyła się na sam pomysł, cała promieniała z ekscytacji, a jeszcze nawet nie spróbowała herbaty. - I co myślisz, wyśmienite? - zapytała rozpromieniona, w zależności czy Kaisa skorzystała z jej propozycji czy nie, o smak deseru melonowego albo truskawkowego.

[Kaisa]

Kamień z serca... Już myślała, że pech prześladuje ją aż z Antai, próbując dosięgnąć obie kunoichi swoimi pajęczymi łapskami. Na szczęście, biorąc pod uwagę spokojne słowa Chirinharu, wojna domowa w Atsui im nie groziła i nie musiały znów niespodziewanie zmieniać planów, głowiąc się gdzie wykonać ruch na wielkiej szachownicy. Czarne pola, białe pola, wszystkie kraje i miejsca, po których się poruszały mogły być jak pułapka, ale i tym razem im się udało. Ciekawe jak długo to potrwa...?
- Ach, w takim razie w porządku - odetchnęła, rozluźniając się nieco i uśmiechając lekko na widok przyniesionego przez pracownicę zamówienia. Ciasto truskawkowe z kremem i ozdobnymi płatkami wiśni wyglądało naprawdę wyśmienicie i na pewno równie dobrze smakowało, a zarówno jej herbata, jak i herbata białowłosej pachniała nieziemsko, gdy już rozlały wrzątek do naczyń. Gdyby nie siedziały na czterech literach, woń ziół i owoców pewnie zwaliłaby je z nóg. - Może jednak warto było wydać trochę ryō... - stwierdziła, choć w duszy przysięgała sobie, że to jej pierwszy i ostatni raz w takim lokalu.
Podekscytowanie towarzyszki i jej nagłej chęci do tworzenia wypieków rozbawiły ją nieco, sprawiając, że zdążyła już zapomnieć o skwaszonej minie i niechęci do tego miejsca.
- Nie gadaj tyle, tylko jedz - powiedziała, biorąc do ręki widelczyk i wbijając go w puszyste ciasto, które niemalże rozpływało się w ustach. Skoro najtańszy smakołyk smakował jak kawałek nieba, to co dopiero te droższe przysmaki...?
Skorzystała z propozycji białowłosej, a jakże! Okazja do zasmakowania tak drogich słodyczy nie wydarzy się drugi raz, a przynajmniej miała taką nadzieję. Sama zaoferowała kawałek swojego ciasta, z bólem serca oddając jej jedną z truskawek, za którą normalnie sama by walczyła sztućcami jak o złoto.
- Pychota - przyznała, dmuchając w parującą herbatę. - Byłaś kiedyś w takim lokalu? Ja nie, jak to się mówi... nie dla psa kiełbasa. Bogacze i eleganckie salony to świat, od którego raczej staram się trzymać jak najdalej. No, chyba, że chodzi o zapłatę za zlecenie. Wtedy nie mam żadnych obiekcji... - Zaśmiała się, próbując swojej herbaty o dziwnej nazwie, której nawet nie potrafiła wypowiedzieć na głos. - Nie śmieszą cię te ich dziwne stroje? - zapytała, rzucając spojrzeniem na pierwszego lepszego jegomościa w karmazynowo-żółtej szacie w czaple. Może materiał był pierwszej klasy, aksamitny czy jedwabny, ale jakość wcale nie odwracała uwagi od absurdalnych wzorów i ozdób, które według Kaisy wyglądały po prostu śmiesznie. Nie mówiąc już nic o białych twarzach gejsz, wściekle czerwonych ustach, wymalowanych równiutko, jak od linijki i wysoko upiętych fryzur, które bardziej przypominały jej masywne czapy niż włosy. Gdzie w tym makijażu piękno? Chyba jedynie w powabie i gracji, bo twarzą nie zachwycały. Zaśmiała się cicho na widok kolejnej cudacznej kompozycji na głowie nieco starszej gejszy, która sądząc po nieudolnie zakrywającej zmarszczki białej farbie, miała już swoje lata. - Chciałabyś mieć coś takiego na twarzy?

[Chirinharu]

Chirinharu z radością skorzystała z propozycji towarzyszki, jeśli włożenie widelca do ust można nazwać propozycją. Ciasto truskawkowe z kremem, a nawet jedna z truskawek sprawiły ogromną radość dziewczynie. Powoli delektowała się posiłkiem. - Pyszne. Cieszę się, że tu jednak zostałyśmy. Wiesz ceny odstraszają jednak teraz wiemy za co płacimy. - uśmiechnęła się szeroko. Była bardzo zadowolona z ich wyboru. - Wiesz, niektóre te stroje są nawet ciekawe, takie kolorowe, barwne i żywe. Aż chce się na nie patrzeć. Wyobraź sobie jaki musi być w dotyku materiał. Zapewne kosztuje więcej niż obie mamy w mieszkach, bez wątpienia jest najwyższej jakości. Pewnie jest tak delikatny i przyjemny, że aż nie można się z nim zrosnąć. W lato chłodzi w zimę grzeje. Taki do wszystkiego. - rozmarzyła się białowłosa. - Chciałabym kiedyś chociaż na chwilę taki założyć i zobaczyć jak to jest, kiedyś. - postanowiła w duchu dziewczyna. Przyglądała się uważnie kobietom pracującym w herbaciarni, próbowała rozgryźć fenomen tego wyglądu. Co było nie tak z normalną twarzą? Jak się okazało i Kaisa miała podobne przemyślenia wiec dziewczyna przytaknęła kiwając głową. - Całkowicie nie rozumiem o co chodzi z tą bielą. Kto to wymyślił? Komu się to podoba? Do czego to służy? - zamyśliła się jakby zadane pytania kierowała bardziej do siebie, niewiele jednak wiedziała o tym świecie, świecie zmysłowości, fascynacji więc niewiele sensownych pomysłów przyszło jej do głowy. - A usta? Czerwone jak maki, czemu aż tak? Zauważyłaś, że są różne? Niektóre mają mniej pomalowane inne bardziej. Może to jakiś nieznany nam szyfr? - znów się zamyśliła, czuła, że chce zgłębić ten temat i poznać odpowiedzi, jednak nie chciała nikomu zadawać pytań, nikomu kto mógłby rozwiać jej wątpliwości. - Wszystko w nich jest takie inne. Z jednej strony my też upinamy włosy, ale skąd one ich aż tyle mają? Jakby coś tam dokładały. Wkroczyłyśmy w fascynujący, zagadkowy świat być może kiedyś dane nam będzie dowiedzieć się więcej. Hej, właściwie ja nie miałabym nic przeciwko żeby ktoś mi upiął włosy. Wiesz trochę ich mam a to na pewno byłoby miłe i ciekawe. Oczywiście bez dokładania poduszek czy innych materiałów, tylko włosy. Co myślisz? - zapytała podekscytowana. Oczami wyobraźni widziała już jak to by się odbywało. Pokój w karczmie, przez okno widoczny księżyc wspinający się po nieboskłonie, oznajmiający wszystkim, że czas już na odpoczynek. One dwie. Kaisa siedzi na łóżku, na podłodze między jej nogami Chirin, śmieją się i walczą z burzą loków białowłosej. A raczej Kaisa walczy, a Chi siedzi i krzyczy przez śmiech, że boli… Chwilę trwało by młoda kunoichi otrząsnęła się z tej myśli. Co jej przyszło do głowy? Do tej pory nikt obcy nie miał prawa dotykać jej włosów, a teraz? Potrząsnęła dyskretnie głową, karcąc się w duchu 'chyba naprawdę bardzo się do niej przywiązuję'. - A te suknie? Piękne kolorowe, zdobne. Aż by się chciało zobaczyć jak to jest w takiej chodzić. Kiedyś założę taką suknię, upnę włosy i będę przechadzać się po uliczkach miasta niczym dama z bogatego rodu. - zaśmiała się gestykulując i robiąc pyszałkowate miny, jak próżna dziewczyna, której nigdy, niczego w życiu nie zabrakło.
Wzięła niewielki łyk jeszcze gorącej herbaty, żeby w końcu dowiedzieć się co zamówiła. Nie zawiodła się i tym razem, w smaku była cudowna, pobudzała zmysły swoim kwaskowym a jednak słodkim posmakiem. - Naprawdę jest tu tak barwnie, pachnąco i smacznie, że zaczynam się zastanawiać czy nie będziemy musiały uciekać oknem jak przyjdzie nam za to płacić. - zaśmiała się dziewczyna, chociaż nie była pewna czy tak właśnie się to nie skończy. Ostatecznie mogli im kazać zmywać, czy sprzątać stoły, żeby zarobiły na rachunek, ucieczka mogła nie być ich jedyną opcją. - Chyba niedługo będziemy się zbierać. Musimy znaleźć jakiś wolny pokój, biorąc pod uwagę ilość ludzi w tym mieście może być problem z miejscem bardziej w centrum. - stwierdziła. Jej uwagę przykuła kobieta ubrana w letnie kolory, w rękach niosła parasol. Po chwili weszła na podwyższenie, a światła skierowały się na nią, tworząc romantyczny nastrój w całej sali. Głośne rozmowy ucichły przeradzając się w nieliczne szepty. Miała całą uwagę gości, a nie zrobiła jeszcze nic by ją zdobyć. 'Fascynujące' pomyślała białowłosa również zerkając w jej kierunku.

[Kaisa]

Nie miała pojęcia o co chodzi z białymi twarzami. Może po prostu miały symbolizować maski, jakie są zmuszone zakładać w tej pracy? Czerwone usta, by zwrócić na siebie uwagę? Pojęcia nie miała i nie była pewna, czy w ogóle chciała wiedzieć. Co do ubrań… Osobiście nie założyłaby na siebie czegoś takiego. Próżno było szukać ją w czymś kolorowym. Barwne stroje mogły być ładne, owszem, ale nie tak żrące w oczy i wzorzyste, jak te tutaj. Fryzury natomiast były komiczne, bardziej prezentując się jak "dzieło sztuki", niż faktyczne upięcie włosów. Nic w tym lokalu jej nie zachwyciło, no, prócz dobrego jedzenia…
Kaisa wzruszyła ramionami i wróciła do popijania aromatycznej herbaty.
- Nie sądzę, by tak lekkie materiały mogły ochronić przed zimnem. Przed zimnem chronią futra, skóry i ogień, a nie jedwabie i makijaż - powiedziała w końcu, odstawiając puste naczynie na mały talerzyk. W jej tonie nie było już marzycielskiej nuty, lecz surowe realia. - Jeśli bogaci wolą wyglądać pięknie nawet za koszt zamiany w bryłę lodu, niech i tak będzie. Nie mój problem, ich głupota.
Nie powiedziała tego jakoś szczególnie cicho, czy też zbyt głośno. Kątem oka zauważyła jednak, że parę siedzących bliżej osób posłało jej krzywe spojrzenia. Heh, wrażliwcy…
- Naprawdę chcesz wyglądać jak te panienki? - zapytała ze zdziwieniem. Cóż, każdemu podobało się co innego, każdy miał inne gusta, nawet przyjaciele.
Znów wzruszyła jedynie ramionami i zjadła kolejną truskawkę, w duchu ciesząc się jednak, że miała okazję spałaszować tak pyszne ciasto z owocami. Co jak co, ale za truskawkami przepadała...
- Uciekać oknem? Gdyby to było takie łatwe, to pierwszy lepszy żebrak skorzystałby z takiej okazji - powiedziała z rozbawieniem. - Zresztą, nie jest tak źle, zawsze mogło być gorzej. - Mogło wcale nie być tanich pozycji na karcie...
Już miała się zbierać, kończąc ostatni kawałek ciasta, gdy coś wprawiło gości w poruszenie, potem lokal zamarł w ciszy, a światła zgasły. Przeleciało jej przez myśl, że to może napad i nadażyła się idealna okazja, by niepostrzeżenie zwiać bez płacenia rachunku, ale niestety, to był tylko jakiś… występ? Chyba tak, sądząc po nagłej zmianie atmosfery. Mimowolnie wróciła pamięcią do tańca z wachlarzami, którego była świadkiem W Yōgan-ryū i ukradkiem zerknęła na białowłosą. Pewnie będzie chciała oglądnąć pokaz, nie? No cóż, wieczór jeszcze młody, zdążą znaleźć jakąś karczmę…
Oparła się więc luźno o krzesło, dając za wygraną i bez słowa obserwowała występ kobiety z parasolem, myślami jednak będąc całkowicie gdzie indziej. O czym myślała? Właściwie o niczym konkretnym, trochę tego, trochę tamtego, trochę poobserwowała widowisko, a trochę gości. Po skończonym pokazie machinalnie dołączyła do aplauzu, które rozbrzmiało po całej herbaciarni, po czym zapłaciła za zamówienie i razem z Chirinharu wyszła z lokalu, biorąc się za poszukiwania najbliżej stojącej karczmy.

Z/T

[Chirinharu]

Konwersacja z Kaisą sprawiała dziewczynie ogromną przyjemność nawet jeśli była tak naprawdę o niczym. Poznawały się coraz lepiej i zacieśniały więzi. Mimo tak krótkiego czasu znajomości Rin w ogóle się nie zdziwiła, że czarnowłosej nie przypadły do gustu jaskrawe stroje. - Wiesz, chociaż raz założyć coś takiego i zobaczy, poczuć czemu to się podoba. Kto wie może jest wygodne? Mimo, że kompletnie na to nie wygląda. Może nie od razu te bardzo jaskrawe, jakieś mniej. Ooo takie z odcieniami zieleni, trochę żółtego? Może pasowałyby mi do włosów. - zaśmiała się. - Ceny, zawsze to oglądanie się na pieniądze. Jakie musi być życie kiedy masz tyle by wydawać na co zechcesz i kiedy zechcesz. Wyobrażasz to sobie? - zamyśliła się, już widziała kolekcję broni, która pięknie prezentuje się na ścianie, obrazy najznamienitszych artystów i książki, dużo książek. - To było życie, niczego by nam nie brakowało. - dodała na koniec.
Powoli sącząc herbatę skupiła swoją uwagę na tancerce. Domyśliła się, że rożanooka będzie chciała zostać i popatrzeć, a raczej, że zrobi to bo błysk w oczach Rin był widoczny, a przecież mają czas na znalezienie pokoju. Jest wcześnie, względnie wcześnie, po co na szybko opuszczać to miejsce przed poznaniem jego tajemnic? Może dowiedzą się czemu jest tak bardzo oblegane. Wysoka kobieta ubrana w piękne połyskujące szaty z parasolką wkroczyła na scenę. Muzyka zaczęła płynąć z każdej strony pomieszczenia. Ruch, pierwszy krok, subtelne i kobiece posunięcia, cisza. Obrót, potem kolejny, parasolka przemieszczająca się to do przodu to na boki, najmniejsze posunięcie miało znaczenie, każdy krok był po to by zachwycać i rozbudzać zainteresowanie, pragnienie. Tancerka zdecydowanie wiedziała co robi, wyglądała jakby od urodzenia uczyła się tańca, jakby któryś z Bogów obdarzył ją zdolnościami zsyłając na nią swoją łaskę. Fascynujące doświadczenie, Rin wzdychała przy ważniejszych momentach, była zafascynowana. Nawet ubranie tańczyło, wszystko było idealne. Wychodzi na to, że dobre jedzenie i picie jest tylko dodatkiem, to się nazywa ekskluzywne miejsce dla wybranych, tych których stać. Dziewczyna zastanawiała się czy i ona mogłaby się tego nauczyć. Przecież treningi, ćwiczenia i sprawne, płynne ruchy miała opanowane. Tylko czy, te które znała sprawdzą się w tańcu? Czy one też odpowiednio dobrane, wykonane w ładnym kobiecym stroju będą zachwycać? Czy będzie wyglądać jak słoń próbujący swoich sił pomiędzy porcelaną? W końcu nie można być dobrym we wszystkim, jednak nigdy nie znaczy to, że nie można próbować. Taniec z parasolem wydawał jej się trudniejszy niż taki z wachlarzem, w końcu wachlarze są mniejsze, bardziej poręczne, brzmią jak dobra opcja dla początkujących. Pokaz pochłonął całą jej uwagę, nie była w tym osamotniona, większość Sali skupiała się na tancerce. Tyle uwagi w jeden wieczór, tyle zachwytów i bez wątpienia zazdrosnych spojrzeń. Wspomnienie, które zapamięta na całe życie, kolejne w towarzystwie Kaisy.
Powoli dopiła herbatę upewniając się, że nic nie zostawi, była zbyt smaczna, żeby ją marnować i zdecydowanie zbyt droga. Wzięła głęboki oddech i spojrzała porozumiewawczo na towarzyszkę pogrążoną w swoich myślach. Czas już ruszać zanim noc je zastanie. Sen też się dzisiaj przyda. Jeszcze tylko muszą pożegnać się z kilkoma Ryo i mogą iść. - Idziemy? Przepraszam, musiałam obejrzeć. Ten taniec był wspaniały, niesamowity. Widziałaś te ruchy? Ahh, chciałabym się tak ruszać. - podsumowała. Opuszczała to miejsce z myślą, że nie dane będzie jej tu jeszcze kiedyś wrócić. Pozostało wiele pytań bez odpowiedzi i wiele niewiadomych. Tu powstały kolejne plany i marzenia na bardzo odległą przyszłość. Ostatnie zadanie jaki im zostało na ten dzień czas rozpocząć. 'Wolny pokoju obyś był blisko.' Ruszyła uśmiechnięta, wolnym krokiem za Kaisą na poszukiwania.

z/T

[Fujiko]

Ostatnie spotkania na mieście niestety nie przysporzyły mi żadnych dobrych wspomnień. Właściwie to nie wiem, czego się spodziewałam, ale czasami tak po prostu jest, że człowiek działa, zanim na dobre pomyśli. Choć może to ta skrywana gdzieś głęboko dobra cząstka mnie sprawiła, że uwierzyłam w to, iż tacy ludzie mogą okazać się godni moich cennych minut życia nań poświęconych? Hm... Z pewnością warto byłoby się kiedyś zastanowić nad tym, czy taka cząstka w ogóle we mnie istnieje. Oczywiście staram się być udawanie dobra, jeżeli interesy tego wymagają, ale i tak wtedy raczej myślę o własnym zysku, a nie o tym, co poczują inni. Bo tak jakby mnie to jeszcze jakkolwiek obchodziło. Miałabym wtedy za dużo zmartwień na swojej głowie i nie mogłabym w spokoju relaksować się w miejscach takich jak to, do którego właśnie zmierzałam. Ach, dawno mnie tutaj nie było. Tak to jest jak człowiek jest zapracowany i musi ogarniać masę rzeczy, bo nikt nigdy mu nie powiedział, kogo należy spławić, a kogo należy szanować. Nic dziwnego, skoro ojczulek wiecznie nie miał czasu. Co za głupota robić sobie dzieci w tych czasach. 

Mój dzisiejszy ubiór nie odstawał od tego, co na ogół nosiłam. Luźna hakama w upalne dni to wystarczające poświęcenie, jakie mogę od siebie dać. Zresztą szanujmy się. Herbaciarnia tylko z pozoru była tak niezwykle bogato udekorowana przeróżnymi złotymi nićmi i klejnotami, jakie nosiły tutejsze maiko. Z pewnością gdyby zajrzeć nieco głębiej, to można było doszukać się problemów trapiących właścicieli tego lokalu. Tak to już jednak jest, że sztuka wystawiana jest nie tylko na deskach mojego teatru, ale i w codziennym życiu. Maska z delikatnym uśmiechem i przypudrowanymi polikami, podniesiona do góry głowa i wyprostowane plecy. Spokojnym krokiem przekroczyłam próg drzwi, witając się z najbliższą mi osobą odpowiednio niskim ukłonem. 

– Dzień dobry. – Przywitałam się grzecznie, prezentując swoje piękne uzębienie wychodzące spod nieco podniesionych warg. – Zdaje się, że poprosiłam wcześniej o umówienie jednego z zakrytych stolików. Rozumiem, że rezerwacja jest dalej czynna? – Nie było potrzeby przedstawiania się. Jak to - nie znałaby mnie? A zresztą moja asystentka miała tutaj przybyć tydzień temu, aby poinformować o moim przyjściu. Tak czy siak, jak człowiek się rozejrzy po herbaciarni, to nie ujrzy tutaj przeludnienia. Było wręcz przeciwnie, a niektóre stoliki świeciły pustkami od sporego już czasu. – Och, wyśmienicie. – Odpowiedziałam, ruszając po chwili za kobietą, która wskazać mi miała moje miejsce, przy którym po chwili przysiadłam, zginając swe kolana. Wzrok swój skupiłam teraz na niewielkiej świecy, będącej właśnie zapalanej przez kobietę. Nienawidzę tego smrodu. – Moglibyśmy sobie darować ewentualne gościnności? Poprosiłabym jedynie o Gobochę. Sencha niestety nie leży mi w smaku. – Nie wiem, kto wymyślił, aby herbata jeszcze mi pachniała morzem.  

[Rokudo Gaika]

Lejący się żar z nieba nie sprzyjał w dalszym podróżowaniu po Shigashi. Mimo jednak tych atmosferycznych niedogodności, po twarzy Rokudo nie można było zobaczyć, aby specjalnie się tym przejmował. Tak przynajmniej wskazywał wyraz jego twarzy, bowiem perlisty pot, który okrywał jego czoło nie pozostawiał wiele złudzeń. Znalezienie miejsca w cieniu stało się po dłuższym spacerze wręcz imperatywem i młodzieniec zaczął się rozglądać za czymś odpowiednim. Gdy w końcu jego wzrok padł na miejsce, które było stanowczo zbyt drogie dla jego portfela, odruchowo wymacał swoją sakiewkę. Ta, wciąż była w tym samym miejscu, co ją zostawił i zaskakująco wręcz nie świeciła pustkami. Szczęśliwie się złożyło, że ostatnimi czasy nie miał specjalnie dużo wydatków, a Oprawca miał niezbyt wielki apetyt, a więc lwia część jego budżetu nie musiała iść na wymyślne frykasy, którymi raczej karmi się możnych, a nie zwierzątka futerkowe.

Po rozwianiu swoich wątpliwości Gaika ruszył ku wejściu do przybytku serwujący gorące napoje parzące język. Po przekroczeniu progu szybkim wzrokiem omiótł pomieszczenie, szukając jakiegoś niezbyt widocznego miejsca, gdzie mógłby spocząć. Młodzieniec był ubrany bardziej jak pracownik fizyczny, czym mocno się odróżniał od reszty klienteli. Jasne spodnie, w kolorze podchodzącym pod szaro-kremowy, przepasane dość krzykliwym żółtym pasem oraz ciemna, dopasowana koszula, która zdawała się nieco za bardzo opinać jego sylwetkę, jakby była przynajmniej rozmiar za mała. Wisienką na tym torcie był wyraz jego twarzy, przypominający bardziej kogoś, kto szuka zaczepki, niż wielbiciela aromatycznych napojów i spokojnej atmosfery. Nikogo zatem nie zdziwiła lekka konsternacja, która opanowała to spokojne miejsce, gdy zjawił się ktoś tak bardzo odcinający się od aury tego miejsca. A najmniej już zdziwiony był sam Rokudo, który z takim traktowaniem spotykał się praktycznie na co dzień.

Kiedy w końcu jedna ze służek otrząsnęła się ze stanu lekkiego szoku wywołanego pojawieniem się kogoś takiego jak srebrnowłosy młodzian, to profesjonalne przeszkolenie w zawodzie pozwoliło mu na stosunkowo płynne przejście do obowiązków pracownika sektora usługowego.

- Uh, czy tutaj trzeba mieć rezerwacje? – Odezwał się do dzielnej dziewczyny, która wyskoczyła do niego z tym pytaniem. W sumie wykonał już krok do tyłu, podświadomie przygotowując się do ratowania się ucieczką. Kolejne słowa dość młodej dziewczyny niezbyt specjalnie go zachęcały do pozostaniu w lokalu, ale ostatecznie został usadowiony przy jednym z bocznych stoliczków. – Zatem Sencha to wasza specjalność, tak? Chętnie jej spróbuje… - Na jego twarzy wymalował się grymas, który chyba w jakichś okolicznościach można było nazwać uśmiechem, jednakże zamiast uspokoić dziewczynę, ta niemal jak naelektryzowana ruszyła w kierunku kuchni, aby przygotować jego zamówienie.

- Eh, znowu to robię… - Mruknął pod nosem, ciężko wzdychając. – Taki to już jest urok twarzy mordercy…