Chirinharu

[Chirinharu]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: Chirinharu
NAZWISKO: Sabaku
KLAN:

  Ukryty tekst

PRZYNALEŻNOŚĆ:Unia Samotnych Wydm
WIEK: 16
DATA URODZENIA: 375
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 155 I 42
RANGA: Dōkō

---

Chirinharu theme song

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:
Chirinharu jest niezbyt wysoką, szczupłą młodą kobietą. Swój niski wzrost i młodzieńczy wygląd zawdzięcza, a jakże, swojej mamie, która przez całe życie brana była za dużo młodszą niż wskazywałby na to akt urodzenia. Jeśli chodzi o karnację ta jest dość jasna, biorąc pod uwagę gorący klimat, w którym mieszka. Jej długie, białe, kręcone włosy układają się, choć według niej lepszym stwierdzeniem było by 'nie układają się' swobodnie na ciele. Warto dodać, że po tacie odziedziczyła subtelną nutkę czerwieni - kilka często niewidocznych, czerwonych pasm zagubionych w burzy białych loków. Dziewczyna nie ma w zwyczaju przejmować się idealną fryzurą, gdy zachodzi taka potrzeba, najczęściej w podróży, upina je w niedbały kok. Jeśli chodzi o oczy tu sytuacja prezentuje się interesująco albowiem oczy jakby nie patrzeć posiada duże, w odcieniach czerwieni. Ciekawym faktem jest to iż jedno oko dziewczyny jest w intensywniejszym odcieniu niż drugie. Różnica jest widoczna 'gołym okiem' tylko kto by się tym przejmował? Delikatne rysy twarzy nieozdobione są ani oznakami starości ani bliznami, które wskazywałyby na niebezpieczne życie, bądź brak ostrożności.
UBIÓR:
Chirinharu nie przywykła do częstej zmiany stylu ubierania, w końcu jak coś się sprawdza po co to zmieniać? Najczęściej zastać ją można w stroju podróżnym, tym praktycznym. Czerń i czerwień to zdecydowanie jej kolory, przynajmniej takie ma zdanie w tej kwestii. Otóż czerń dobrze wygląda nocą, w ciemnym lesie, właściwie nie wygląda, pozostaje w ukryciu i właśnie o to chodzi. Poza tym trzeba jakoś ukryć te białe loki.
Standardowy, codzienny ubiór prezentuje się nietuzinkowo. Sukienka, od góry czarna poniżej pasa natomiast przechodzi stopniowo w piękny wzór zastygającej lawy. Jest to jeden, jedyny niepowtarzalny wzór wykonany własnoręcznie przez genialną w tej sztuce babcie dziewczyny. Długie rękawy rozszerzające się ku ziemi, zdecydowanie zasłaniające dłonie kunoichi u góry prezentują się asymetrycznie, bowiem jeden okrywa ramie, natomiast drugi subtelnie opada. Spod długich i szerokich wycięć sukienki zauważyć można czarne, krótkie i obcisłe legginsy wyposażone w geometryczne wcięcia. Talię Rin oplata czerwony pas zakończony kokardą z tyłu, wstążki natomiast swobodnie opadają na wysokość łydek. Kolejną, niesamowicie ważną częścią garderoby są buty. Klasyczne sandały sięgające do kolan są, a jakże, czarne z trójkątnymi wycięciami po bokach.
Rzucającym się w oczy elementem jest również kanzashi, które dumnie przyzdabia włosy kunoichi, zakończone złotą odznaką klanu. Dekolt Rin ozdabia czerwony wisiorek, który jako mała dziewczynka otrzymała od mamy. Przedmiot ten niesie za sobą ogromną wartość sentymentalną.

---

Stary wygląd:

---

Nowy wygląd:

ZNAKI SZCZEGÓLNE:
~czerwone oczy o różnym odcieniu
~nie zawsze widoczne czerwone pasemka na włosach

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:
Na co dzień uśmiechnięta, serdeczna i życzliwa. Zawsze pomoże w potrzebie nie ważne czy trzeba przesadzić kwiaty, odnaleźć zaginionego kota czy pomóc w gotowaniu. Toteż niewiele osób wie, że tak naprawdę jest nieufna i nieśmiała. Jak najlepiej walczyć z nieśmiałością? Robić wszystko na przekór niej. Chirinharu nie wpuszcza do swojej 'bezpiecznej strefy' zbyt dużej ilości ludzi, a jeśli mowa o zaufaniu, cóż nie ufa prawie nikomu. Sytuacja prezentuje się całkowicie odmiennie jeśli chodzi o zwierzęta. Przed nimi bowiem bez problemu się otwiera, można nawet powiedzieć, że ma wśród nich przyjaciół. Na co dzień spokojna, stroniąca od konfliktów dziewczyna stara się analizować każdą sytuację nie dając ponieść się emocjom. Jak na swój wiek jest bardzo poważna, a raczej stara się taką być. Jak wiadomo nie wszystko zawsze wychodzi. Warto też dodać iż jest bardzo uparta. Do swoich obowiązków podchodzi z ogromną sumiennością i odpowiedzialnością. W powierzone zadania wkłada całe swoje serce, całą siebie. Nie dopuszcza do siebie myśli, że czegoś nie da się zrobić. Cechuje ją również punktualność, przez całe swoje życie nie spóźniła się ani razu. Zawsze była wcześniej, to ona zawsze czekała.
NAWYKI:
~Często sytuacja wymaga powtarzania zapewnienia: 'To już tak było.'
~Odpoczynek na łonie natury, z daleka od ludzi. Cisza, spokój i zwierzęta.
~Lubi zapach lasu. Przebywanie w lesie ją uspokaja.
NINDO:


HISTORIA:
Chirinharu, drugie dziecko Riny i Hikaze. Jej ojciec Hikaze - dumny reprezentant klanu Sabaku, shinobi włądający złotym piaskiem i mama - Rina zdecydowana i nieposkromiona kunoichi szczepu Terumi. Jak się poznali?
Były to czasy niepewne, pełne nieufności. Dwie odważne, rządne przygód osoby. Los, przypadek, a może przeznaczenie pchnęło ich ku sobie. Otóż Hikaze w swoich młodzieńczych latach świetności wyruszył w podróż do wioski Terumi z misją ochraniania handlarza towarami luksusowymi. Misja z pozoru nie trudna jednak długa podróż przez pustynie okazała się ciekawym wyzwaniem. Gdy dotarli do Yesetsu cała podróż została wynagrodzona. Piękna, zielona kraina zaparła dech w piersiach młodego shinobi. Podczas pobytu w wiosce Terumi mężczyzna podziwiał piękno i różnorodność tak odmienne od tego co znał przez dotychczasowe życie. Tam właśnie ujrzał ją, młodą kunoichi, która dumnie przechadzała się między polami ryżu. Niedługo potem uczucie, o którym nie mieli pojęcia ujawniło się i postanowili za wszelką cenę resztę życia spędzić razem.

Rina przeprowadziła się do Atsui wraz ze swoją mamą, która nie mogła znieść myśli, że zostawi swoją najmłodszą pociechę samą na pastwę tego przerażającego piasku. Lider szczepu wyraził zgodę na przeprowadzkę młodej kunoichi, jego powody do dziś pozostają zagadką. Odtąd wszystko miało być już idealnie. Pierwsze lata w Atsui mijały burzliwie, misje, odpoczynek, misje, odpoczynek. Do momentu gdy młoda para dowiedziała się o powiększeniu ich rodziny. Niedługo potem urodził się piękny, mały chłopczyk o czerwonych włosach po tacie i niebieskich oczach po mamie. Owoc ich wielkiej miłości, nazwali go Shiro. Chłopiec rósł jak na drożdżach, a radość rodziców tylko rosła. Shiro już chodził i cieszył się życiem gdy rodzice dowiedzieli się, że czeka ich jeszcze więcej szczęścia. Otóż rodzina znowu miała się powiększyć. Tym razem urodziła się dziewczynka. Zupełnie odmienna od chłopca, miała bowiem białe włosy, tylko gdzieniegdzie ledwo zauważalne czerwone pasemka, a oczy czerwone o wyraźnie odmiennym odcieniu.

Gdy Chirinharu miała 4 lata a jej brat 9, rodzice wyruszyli na tajemniczą misję. Nie powiedzieli na ten temat nic. Po prostu pożegnali rodzinę, ucałowali dzieci i wyruszyli. Nikt nie wiedział kiedy wrócą. Z dnia na dzień Rin (bo tak mówili na Chirinharu najbliżsi) tęskniła coraz bardziej. Młoda dziewczynka pozostawiona pod czujnym okiem babci i brata wymykała się z domu by wyruszyć na misję, którą sama sobie dała: poszukiwanie rodziców. W końcu tydzień to już długo, prawda? Oczywiście, 'czujne oko' zawsze nad nią czuwało, szczególnie podczas tych wypraw. W pewnym momencie, mądra babcia dała dziewczynce inny, lepszy cel. "Ucz się, czytaj i się ucz. Dzięki temu będziesz mogła pomóc rodzicom. Będziesz mogła z nimi wyruszać na misję i wspierać ich w każdej sytuacji." Na szczęście słowa babci trafiły do Rin i ta z chęcią i determinacją zaczęła się bardzo pilnie uczyć. Motywacja była ogromna. Chciała żeby rodzice byli z niej dumni jak tylko wrócą. Chciała, żeby zabierali ją na misje razem ze sobą, żeby zawsze byli razem. Tak właśnie mijały jej kolejne dni, tygodnie, miesiące. Nauka, ćwiczenia, nauka, ćwiczenia...

Minęło już 17miesięcy a rodzice dalej nie wracali, aż pewnego dnia do ich skromnego domu przyszedł posłaniec niosąc tragiczna wiadomość. Rina i Hikaze nie żyją. Zginęli na misji a ich ciał nie odnaleziono, jednak nie było wątpliwości, że nie żyją i już nigdy nie wrócą do swojej rodziny.
Dzieci jak i babcia zdruzgotani tą wiadomością nie mogli znaleźć sobie miejsca. Długimi godzinami przesiadywali w samotności roniąc łzy po tej ogromnej stracie. Jak poradzić sobie z czymś takim? Jak przeżyć śmierć własnego dziecka? Przecież to rodzic powinien umrzeć pierwszy. Babcia nie mogła sobie z tym poradzić, jej jedyna córka, najmłodsze dziecko, zginęło tak tragicznie. Nawet nie mogła jej pożegnać, nie było ciała, niestety nie było też nadziei. Za młodych lat ona sama pracowała jako shinobi, też walczyła, wiedziała jakie ryzyko niesie za sobą ten zawód. Przeszła na emeryturę, jako jednej z nielicznych jej się to udało. Dożyła emerytury, a teraz stanęła przed ważnym, być może najważniejszym, zadaniem: wychować dzieci swojej ukochanej córki. Miała więc silną motywację by jak najszybciej pozbierać się po stracie, a przynajmniej sprawiać takie wrażenie. Jeśli chodzi o młodych, ta sytuacja mocno odbiła się na ich psychice i postrzeganiu świata. Oboje myśleli, że żeby żyć muszą być silni, najlepsi. Odsunęli się też od ludzi, każde na swój sposób. Shiro ich po prostu unikał, Rin natomiast starała się być taka jak według niej chcieli żeby była. Miła, uczynna, nie pokazująca uczuć i emocji. Być może nawet odcięła się od emocji, ten ból po utracie rodziców sprawił, że bała się je mieć.
Jeśli mowa o codziennych zajęciach, oprócz prac w domu i pomocy babci. Każde z nich miało inny plan na siebie. Shiro uciekał od myśli dzięki treningom. Ćwiczył zawsze gdy tylko mógł. Natomiast Rin skupiła się na nauce i czytaniu, czasem jednak towarzyszyła bratu w treningach. W końcu umysł to nie wszystko, trzeba też ćwiczyć ciało. Żadne z nich nie zrezygnowało z przyszłej pracy jako shinobi. Już było wiadomo, że syn wdał się w ojca - Sabaku z krwi i kości w pakiecie z piaskiem, a córka w matkę - geny szczepu Terumi przewyższyły i młoda dziewczyna została postawiona przed ważnym wyborem. W którą gałęź powinna się wdać? Czy być jak matka? Na jej szczęście babcia wiedziała swoje na temat zdolności szczepu terumi więc czuła się tym bardziej potrzebna i pomocna.

Kiedy dzieci trochę podrosły, babcia postanowiła zabrać je na trochę w swoje rodzinne strony, uznała że powinny poznać kraj urodzenia ich matki, Rin powinna zobaczyć jak wygląda szczep, którego umiejętności odziedziczyła, chciała też odwiedzić swojego brata i pozostałą rodzinę. Droga przebiegła im bez większych przygód, a gdy dotarli do leśnej, zielonej krainy dzieci były zachwycone. Pierwszy raz widziały tyle zieleni, drzew, te dźwięki lasu, zapach lasu było czymś nie do opisania. Chirinharu od razu zakochała się w tym zapachu i odgłosach.

Pobyt w wiosce Terumi przebiegał interesująco. Można było poznać nowe osoby i ich zwyczaje. Dziewczynie nawet udało się podejrzeć przedstawiciela szczepu w akcji. Nie mogła się doczekać, aż dojdzie do takiej perfekcji, osiągnie taki poziom umiejętności. Miejscem, w którym spędzała zdecydowanie najwięcej czasu był las, bardzo polubiła przebywanie w otoczeniu zieleni i śpiewu ptaków. Wtedy też uświadomiła sobie, że łatwiej jej rozmawiać do zwierząt niż zaufać i otworzyć się przed ludźmi. Nie da się ukryć, że opowiadała zwierzętom o swoich problemach, marzeniach i uczuciach, czego nigdy nie była w stanie zrobić w stosunku do ludzi. Można nawet powiedzieć, że trochę 'zdziczała'. Wspomnienia o rodzicach nadal w niej tkwiły, głęboko pogrzebane. Być może nigdy nie przepracowała straty, na co dzień po prostu starała się o tym nie myśleć. Zajmowała się czytaniem o przygodach shinobi i kunoichi marząc, że pewnego dnia i o niej będą powstawały legendy. Czas spędzony w Yesetsu spędzała również na poznawaniu krewnych, słuchaniu ich opowieści i historii z ich przygód. Bardzo cieszyła się, że jest częścią tego niezwykłęgo szczepu. Tu czuła się na miejscu, czuła że pasuje do tego miejsca, a to miejsce napełniało ją optymizmem i siłą na przyszłość. Sprawy zupełnie inaczej prezentowały się w głowie Shiro. On po prostu chciał wrócić do piasku. To tam czuł się na miejscu i to tam chciał być. Doceniał odmienność tej krainy i cieszył się że może poznać miejsce urodzenia ich matki jednak pustynia miała w sobie coś co go przyciągało. Być może po prostu wiedział, że to tam jest jego miejsce to tam pasuje, a może po prostu chciał być tam gdzie chcieli być jego rodzice. Oboje jednak wiedzieli, że prędzej czy później wrócą do Atsui.
Podczas pobytu w wiosce Terumi babcia pomagała Rin zapoznać się z umiejętnościami szczepu, opowiadała jej o nich bardzo dużo. Nawet trochę ją uczyła, w końcu nie tak dawno sama z nich korzystała. W tej idyllicznej, w ich ocenie, wiosce spędzili kilkanaście miesięcy. Babcia, ku niezadowoleniu brata, postanowiła, że wrócą do Atsui. Nadszedł czas dla Shiro by stał się shinobi. Pożegnali się z całą rodziną, klanem. Pozostawiając ze wszystkimi w zgodzie i obiecując, że jeszcze się spotkają wyruszyli w drogę powrotną do pustynnej stolicy prowincji. Droga minęła im szybciej niż się spodziewali, a gorące powietrze początkowo grzało ich bardziej niż wcześniej. Zdążyli się już odzwyczaić od pustynnego klimatu.

Niedługo po powrocie do Kinkotsu Shiro otrzymał swoją odznakę shinobi i rozpoczęła się jego przygoda. Coraz rzadziej był w domu. Rin pozostawiona z Babcią uczyła się o historii - Babcia zawsze uważała, że trzeba znać przeszłość by dobrze ocenić przyszłość. Dziewczyna cieszyła się mając taką babcie, zawsze chętną do pomocy, rozmowy i nauki. Tego ostatniego potrzebowała najbardziej. Mogła się wiele nauczyć i dobrze o tym wiedziała, chciała być przygotowana, umieć coś zanim dostanie swoją odznakę, a babcia chętnie uczyła ją technik klanowych. W końcu na tej pustyni była jedyną osobą, która mogła to zrobić. Niestety jak stare przysłowie mówi 'nieszczęścia nie chodzą parami tylko stadami' pewnego dnia do ich drzwi zapukał mężczyzna niosący złą wiadomość. Okazało się, że Shiro, brat Rin nie wrócił z misji, a cały słuch o nim zaginął. Nie było wiadomo czy zginął czy zaginął. Nikt nie dopuszczał do siebie myśli, że mógł uciec. Chirinharu postanowiła trenować jeszcze intensywniej, uczyć się jeszcze pilniej, przykładać się do wszystkich obowiązków jeszcze bardziej. Teraz nie tylko chciała być we wszystkim najlepsza, czuła że musi taka być by móc odnaleźć brata. Nie wyobrażała sobie nawet przez sekundę, że jej starszy brat mógł zginąć. Wierzyła, że żyje, jest gdzieś i na nią czeka. Kolejna tragedia była dla niej nie do pomyślenia. Nie zgadzała się z tym. Shiro żyje - i koniec.

Sąsiedzi nie mieli powodów by narzekać na młodą dziewczynę, zawsze byłą bardzo pomocna. Niezależnie czy chodziło o pomoc w zakupach czy inne istotne kwestie. Poproszona zawsze pomogła, często też sama oferowała pomóc. Uważała, że trzeba sobie pomagać i żyć ze sobą w zgodzie. Poza codziennymi czynnościami nie zapominała o swoich celach. Babcia z dumą patrzyła na dorastającą, upartą po mamie dziewczynę. Dziewczynie na treningach i nauce bardzo szybko minęły długie lata, 4lata żeby być dokładnym.
Gdy w końcu nadszedł dzień otrzymania przez nią odznaki shinobi bardzo się cieszyła, że pójdzie w ślady rodziców i brata. W końcu ma okazję poznać świat i wyruszyć na przygodę, która bez wątpienia odmieni jej życie.

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
~Złota odznaka ninja klanu Sabaku (na spince do włosów)
~Kabura na broń sztuk 2 - na udach
~Manierka - przy pasie po lewej stronie

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: Konto Bankowe
PH: Punkty Historii
MISJE (dla klanu / inne):

• D - 0 / 1, 2
  C -
  B -
  A -
  S -

WYPRAWY:

• C -
  B -
  A -
  S -

EVENTY:
PREZENT OD ADMINISTRACJI:

[Chirinharu]

Gotowe do sprawdzenia
Grafiki w trakcie przygotowania

[Ero Sennin]

Wszystko wygląda okej, akcepcik

  Ukryty tekst