Polana na obrzeżach osady

[Uzumaki Hibana]

"Zaginieni"
Dla: Kutaro
Misja rangi D
13/15 Kutaro okazał się delikatniejszy, niż mógłby na to wskazywać jego wygląd. Nie tylko zachowywał się taktownie w stosunku do zrozpaczonej matki, ale też – nawet gdy sytuacja była trudna – dbał o dobre samopoczucie dzieci. Za każdym razem, gdy używał swoich robaczych podopiecznych, uważnie pilnował, by były one niewidoczne dla maluchów. Rozumiał, że sytuacja była już wystarczająco stresująca i nie chciał ich dodatkowo straszyć.
Mężczyzna też doskonale zdawał sobie sprawę w jakim stanie znajdują się dzieci. Dwójka starszych – prawdopodobnie poszukiwane rodzeństwo – byli, co prawda, tylko poobijani i zmarznięci, ale młodsza dziewczynka była na skraju hipotermii. Trzeba było działać szybko!
Kutaro rozwiązał swoją robaczą platformę i zbliżył się do dzieci, zwracając się najpierw do najmniejszej drobiny. Dziewczynka, w odpowiedzi, kiwnęła delikatnie główką i podeszła do nieznajomego, pozwalając by otulił ją swoim płaszczem. Było jej bardzo zimno.
W następnych słowach, Kutaro zwrócił się do rodzeństwa, na co pospiesznie odpowiedziała dziewczynka:
-Nie nasz... Akane... - co dotyczyło, oczywiście, psa.
Na dalszą część wypowiedzi, plan wydostania się z nory, oboje zareagowali jednoczesnym kiwnięciem.
Bez najmniejszych oporów, pozwolili się chwycić i wynieść do krawędzi dziury. Co prawda, wciąż brakowało im paru centymetrów, ale pies był bardzo pomocny, a i te nieszczęsne korzenie, które wcześniej tak ochoczo wszystkich raniły, teraz okazały się niezastąpioną pomocą.
Gdy rodzeństwo znalazło się już na górze, Kutaro chwycił Akane pod pachę i sam wywindował się z pomocą robaczych kolumn. Było to poniekąd obrzydliwe, ale dziewczynka zareagowała tylko cichym zachwytem. Pies powitał oboje radosnym szczekaniem. Teraz już cała czwórka – i pies - stała bezpiecznie na śniegu. Wilków ni widu, ni słychu,można więc było przypuszczać, że historia została zakończona szczęśliwie. Pozostało już tylko odprowadzić zmarznięte maluchy do matek... i odebrać należną nagrodę.
Gdy wracali do domostwa, dzieci nie były wcale bardziej chętne do opowiadania o swoich przygodach. A matka zapyta. Na pewno, zapyta! Lepiej żeby Kutaro już teraz zaczął sobie układać wyjaśnienia.

[Kutaro]

Gdy wszystkim udało się w końcu wydostać z nory, ponownie zostali najpierw oślepieni przez śnieg, a następnie powitani wesoło przez Shishi. Po wydostaniu się z pułapki Kutaro postanowił umiejscowić Akane wygodniej do obu - “na barana”.
- Nie ma co tu siedzieć, ruszamy do waszego domu jak najszybciej. - Krótko zadecydował, bez zbędnego roztrząsania sprawy. Jeśli dzieci będą miały mu coś do powiedzenia, zrobią to w drodze. Tak więc shinobi znów wrócił na znaną mu już ścieżkę. Tym razem nie pokonywał jej w tempie ekspresowym, więc mógł nieco więcej ponapawać się zimową scenerią. W drodze co jakiś czas zerkał na boki w poszukiwaniu zagrożeń. Lecz powoli zaczynał się zastanawiać czy rzeczywiście to wilki były za wszystko odpowiedzialne. Wciąż zagadkowy był stan psa, przecież sam się nie obszarpał. Czy było to istotne? Nie bardzo. Benisuke kierowała po prostu grzeszna ciekawość i chęć zamknięcia sprawy. Zapewne na te wszystkie pytania znajdzie już odpowiedzi w cieplejszej atmosferze. Marsz do skraju puszczy przebiegał w kojącej wręcz ciszy. Po jakimś czasie piątka dotarła do domostwa. Ninja podszedł do drzwi i zapukał.
- Jesteśmy! - Obwieścił. Czekając na otwarcie drzwi nurtowało go wiele pytań. Przede wszystkim “Co się w ogóle stało?” czarnowłosy chętnie posłuchałby wersji dzieci. “Kim jest Akane i Shishi? Rodziną? Sąsiadami?”. Jeśli prowodyrami rzeczywiście były dzikie zwierzęta, może wypadałoby zainwestować w jakieś ogrodzenie.
Poza potrzebą rozwiązania zagadki, wojownik był zadowolony. Uniknął przydziałowego zadania od klanu, które mogło okazać się być absolutnie wszystkim. Od sprzątania stajni, do eskorty jakiegoś rozwydrzonego szlachetki po targu. A tak pobiegał sobie, poćwiczył precyzję kontroli owadów, no i uratował dzieci przed odmrożeniami. Można było powiedzieć, że dzień był spełniony.

[Uzumaki Hibana]

"Zaginieni"
Dla: Kutaro
Misja rangi D
15/15 Wszystko zakończyło się szczęśliwie.
Kutaro szybko zabrał całą czeredę do domu swojej zleceniodawczyni, która już biegła im na spotkanie. Natychmiast chwyciła w ramiona swoje dwa drobiazgi, ale obejrzała się też na najmniejsze dziecko:
-Akane? A co Ty tutaj robisz?
Ponieważ dzieci były zmarznięte, wszyscy szybko schowali się do domku, gdzie pani matka natychmiast rozpaliła w palenisku i wstawiła wodę na herbatę. Zaraz też wysłała najstarszą córkę – oprócz tej dwójki miała jeszcze jedno dziecko – do domu Akane, która okazała się córką ich sąsiadów.
Ponieważ Kutaro nie udało się rozwiązać zagadki, a ciekawość zżerała go do środka, zapewne poświęcił chwilkę, by poczekać aż dzieci ochłoną i ogrzeją się na tyle, by opowiedzieć, od początku, całą historię. Opowieść o zaginionych dzieciach nie była aż tak długa, ale przerywana ciągłymi wtrętami i pociągnięciami nosków, oblana herbatką i przerwana przez pojawienie się rodziców Akane, ciągnęła się dobre godziny, więc najlepiej będzie ją streścić w oszczędnych, dorosłych słowach:
Cała przygoda rozpoczęła się wczoraj, gdy mała Akane pokłóciła się z rodzicami i z płaczem uciekła z domu. Podobno dziecko już wcześniej uciekało i zawsze spędzało noc u dziadków do tego miała Shishi, więc rodzice się bardzo nie przejęli, ani nie wszczęli poszukiwań. Można by tutaj oceniać zachowanie dziecka i jego rodziców, ale chwilowo nie jest to najważniejsze. Akane, po ucieczce wraz ze swoim psem, zabłądziła w mroku nocy i wbiegła do lasu, a następnie – razem z psem – wpadła do znanej już wszystkim nory. Psu, mimo raniących go kamieni, udało się wydostać i pobiec po pomoc. Jego była krew i ślady pod domem rodzeństwa. Dzieci początkowo się go wystraszyły – Kagome wydała pisk, który zaalarmował ich matkę – ale gdy rozpoznali zwierza swojej sąsiadki, natychmiast ruszyli za nim, domyślając się, że ich koleżankę spotkało coś złego. Resztę historii już Kutaro znał. Rodzeństwo również wpadło do nory i pewnie zostaliby tam do wiosny, gdyby ich matka nie wezwała pomocy.
W tej opowieści było dużo zaniedbań, nieodpowiedzialności, brawury i głupoty... ale nie było żadnych wilków.
Cała historia zakończyła się późno w nocy. Kutaro mógł oczywiście zostać ile tylko zechciał. Dostał jedzenie, picie i, oczywiście, godziwą zapłatę za uratowanie dzieci.

Misja zakończona!

[Kutaro]

Kutaro z uwagą słuchał opowieści dzieci. Na początku był raczej zaskoczony, spodziewał się dzikich zwierząt. Z czasem jednak zaczął czuć coś na kształt ulgi. Całę zajście było nieszczęśliwym wypadkiem, osadzie nie zagrażały dzikie zwierzęta i przecież wszystko dobrze się skończyło. Podczas długiej opowieści shinobi ogrzał się kubkiem gorącej herbaty, a na koniec roześmiał z własnej wiary w wilki.
Gdy w końcu historia została zakończona, Benisuke nie zwlekając uprzejmie skłonił się podziękował za gościnę oraz nagrodę i wyruszył w stronę centrum Gokiburi. Co prawda misja zakończyła się sukcesem to przed nim wciąż zostało trochę pracy. Będzie musiał napisać raport z przeprowadzonej misji, ponieważ w gruncie rzeczy to sprzątnął zdanie z recepcji. Tak więc wojownik westchnął i z nieco kwaśniejszą miną dreptał po śniegu w stronę siedziby władzy.

[z/t]

[Kisuke]

Nareszcie powrócił, po długiej nieobecności. W dalszym ciągu wspominał napotkanych ludzi. Przede wszystkim bardzo dobrze w głowie utknął mu wizerunek Tamaki oraz Ario. Bardzo nietypowa dwójka o specyficznych zdolnościach, które stały na wysokim poziomie. Rozmyślał także o wiosce, którą razem z kilkoma innymi ninja wspólnie bronili. Grupa bandytów była liczna, posługująca się przeróżnymi umiejętnościami. Nie byli może perfekcyjnie zgrani, ale potrafili wyrządzić mnóstwo szkód. Wielu bezbronnych wieśniaków zginęło wtedy, broniąc swoich dobytków. Ranni, dość poważnie, zostali także walczący ninja. To cud, że obeszło się tam bez większej masakry. No ale teraz trzeba wrócić do rzeczywistości, zapomnieć o tamtych wydarzeniach i skupić się na tym co może nadejść.

  Ukryty tekst

[Harikotto]

Kisuke Misja B
1/45
Po jakimś, nie najkrótszym, czasie nieobecności, wróciłeś do Kaigan. Jako akoraito klanu Aburame najprawdopodobniej nie powinieneś opuszczać ojczystej krainy. W końcu w każdej chwili mogła wybuchnąć kolejna wojna i twoi ziomkowie mogliby cię potrzebować. Ba, z pewnością w Kaigan nawet w czasie pokoju wielu ludzi potrzebowało twojej pomocy. Dlaczego zdecydowałeś się pomagać innym, gdzieś w stosunkowo dalekim Ryuzaku, a nie blisko swojego domu? Zapewne miałeś swoje powody. Z pewnością na dobre wyjdzie ci znajomość z poznanymi w Ryuzaku shinobimi. W końcu zawsze warto znać tych i owych. Czy jednak było warto? Na to pytanie musisz sobie sam odpowiedzieć. Tymczasem z treningu wyrwał ci swąd spalenizny i głośne krzyki.
- Pooożaaaar! Paaaliii się! Poożaar!

[Kisuke]

Decyzja o opuszczeniu swoich stron była podjęta trochę pod wpływem impulsu. Potrzebował nie tylko rozwiązywać problemu obecne tutaj na miejscu ale także poznać inne rejony oraz kultury. Sądził, że taka wyprawa pozwoli mu odkryć wiele różnych tajemnic. Tak w istocie było, więc nie było to wyłącznie marnowanie czasu. Po kilku dobrze spędzonych dniach, przyszedł czas na odpoczynek, jednak okazał on się wyłącznie chwilowy, bo coś mu przerwało.

Czyjś głośny krzyk oraz dziwny zapach poderwały go na równe nogi. Natychmiastowo pobiegł w kierunku, z którego wydawało mu się, że to wszystko do niego dociera. Ogień zazwyczaj jest widoczny z dalekich odległości, dlatego nie spodziewał się, że czeka go jakiekolwiek śledztwo aby zlokalizować to miejsce.

[Harikotto]

Kisuke Misja B
3/45
Słysząc o pożarze wykazałeś się odruchem godnym dobrego obywatela i członka klanu Aburame. Porzuciłeś odpoczynek i leniwe rozmyślanie nad własną przeszłością i przyszłością. Skupiłeś się na teraźniejszości, w której ktoś potrzebował pomocy. Jeśli natomiast ktoś potrzebuje pomocy, to ty starasz się być osobą, która owej pomocy udzieli. Szybko pobiegłeś więc w stronę krzyku i zapachu spalenizny. Dotarłeś w ten sposób na drugi kraniec polany, gdzie płonęło jedno drzewo. Było ono wysokie i niemal całe już się zajęło ogniem, więc widać je było z daleka. Póki co sąsiadujące z płonącym drzewem rośliny nie zajęły się jeszcze ogniem, jednak widziałeś, że jest to jedynie kwestia czasu. Jeśli natomiast to się stanie, ogień się rozniesie i być może będziesz miał do czynienia z ogromną wręcz katastrofą.

[Kisuke]

Odpoczynek mógł poczekać, tymczasem pożar zwykle miał to do siebie, że nie ogarnięty w porę mógł zacząć wyrządzać olbrzymie szkody. Miejsce docelowe szybko zostało zlokalizowane. Płonące drzewo było widoczne z dużej odległości, co tylko wskazywało, że ogień na dobre już się rozszalał i nie będzie tak prosto go ugasić.

-Czy ktoś jest ranny? Co tu się stało?- W głowię kłębiły mu się pytania, dlatego czym prędzej dam im upust i wypowiedział na na głos. Odciążył tym samym swoją ciekawość i mógł skupić się na czymś konkretnym. Trzeba było działać. Zdecydowanie przydałby się teraz użytkownik Suitonu, ale niestety takich umiejętności Kisuke nie posiadał. Istotnym było znaleźć naturalne źródło wody, ale jednocześnie nie stać głupio jak słup soli, tylko spróbować naznosić wystarczająco kamieni, aby utworzyć mały mur dla rozchodzącego się ognia.

[Harikotto]

Kisuke Misja B
5/45
Pożar miał to do siebie, że nieogarnięty w porę szybko ogarniał spory obszar, zagrażając nierzadko ludzkim zabudowaniom i całym miastom. Mało naturalnie spowodowanych żywiołów było w stanie zagrozić aglomeracji miejskiej, ale ogień z pewnością taką siłę miał. Zapobiegnięcie rozprzestrzenieniu się go było więc bardzo ważną rzeczą. Z drugiej jednak strony zastanawiającym było, skąd wziął się ogień na tym drzewie. Kilka godzin wcześniej padał lekki, letni deszcz i dookoła wciąż było wilgotno. Trudno więc było o naturalne zaprószenie płomieni. Najprawdopodobniej zawinił więc czynnik ludzki. Albo czyjaś nieostrożność, albo celowe podpalenie.

W czasie gdy ty stanąłeś wpatrzony w płonące drzewo jak w święty obrazek, lub manifestację boską, kątem oka dostrzegłeś dwie rzeczy. W krzakach za drzewem coś się poruszyło, jakby ktoś chciał uciec jak najdalej od pożaru. Z drugiej natomiast strony usłyszałeś wołania ludzi, którzy najwidoczniej znaleźli już źródło wody i formowali ludzki łańcuch wiader, aby ugasić ogień.

[Kisuke]

Na całe szczęście nie był w okolicy sam. Pożar, choć przerażający, bardzo często skłaniał ludzi do wspólnego stawienia mu czoła. Nawet nieznajomi dla siebie ludzie zaczynali działać jakby byli dobrymi znajomymi i od dawna razem współpracowali. Tak też było i tym razem, kiedy ludzie zaczęli formować cały ciąg, do podawania sobie wiader.

Kisuke musiał jednak zająć się czymś innym. W krzakach usłyszał jakiś szmer. Coś tam się ruszyło, ale nie obserwowało go. Wręcz przeciwnie. Ktokolwiek tam się znajdował wziął nogi za pas i zaczął uciekać. Na podjęcie decyzji były ułamki sekund. Trzeba było wybrać pomiędzy dołączeniem do pozostałych i stania się kolejnym ogniwem łańcucha, który jednak łatwo mógł zostać zastąpiony przez dowolnego innego człowieka. Albo ruszyć w pogoń za możliwym podpalaczem, którego pozostali mogli nawet nie usłyszeć. Nie zawahał się, tylko ruszył pędem za uciekinierem.

[Harikotto]

Kisuke Misja B
6/45
Wspólne zagrożenie dla całej społeczności zazwyczaj powoduje unifikowanie owej społeczności. W momencie gdy ogień może potencjalnie zagrozić całemu Gokiburi, to każdy, kto tylko jest w pobliżu najprawdopodobniej porzuci cokolwiek właśnie robił i pobiegnie walczyć o ocalenie domu własnego oraz swoich sąsiadów. Kilkanaście minut po zażegnaniu zagrożenia, nie będzie już śladu po chęci współpracy i wspólnego działania. Tak długo jak jednak coś grozi całej społeczności, tak długo strach ową społeczność jednoczy. Ty tymczasem wyłamywałeś się z tego schematu. Zignorowałeś nawołania twoich rodaków. Nie interesował cię ogień na drzewie. Miałeś gdzieś gaszenie pożaru. Interesował cię szmer liści w krzakach najprawdopodobniej spowodowany przez dzikie zwierzę, które uciekało przed ogniem. W obliczu gdy dom zdecydowanej większości Aburame był zagrożony, to wolałeś gonić w nieznane, niż go chronić. Pobiegłeś jednak i szybko okazało się, że ruch gałązek i liści nie był spowodowany przez jakiegoś lisa, czy kota. Dostrzegłeś szybko, niczym na złamanie karku, biegnącą zamaskowaną postać, za którą powiewały jedynie jej długie włosy.

[Kisuke]

Gdyby był w stanie się podzielić, chętnie by to zrobił. Serce mu się krajało na dźwięk nawoływań, które musiał zignorować. Nie wynikało to z tego, że nie chciał swoim rodakom pomóc albo że nie wierzył w powodzenie ich zadania. Wręcz przeciwnie. Spodziewał się, że twardzi i zaradni ludzie wywodzący się z Kaigan poradzą sobie wspólnie z takim zagrożeniem bez specjalnej pomocy. Tymczasem jego czekało inne zadanie.

-Stój!- Klasyczna próba krzyknięcia do uciekającego, aby ten zaprzestał swojego czynu. Czy kiedykolwiek to podziałało? Raczej nie. Czy w tym momencie miało być inaczej? Kisuke nie spodziewał się żadnych rewelacji. Zamaskowana postać, o długich włosach, w dalszym ciągu przed nim uciekała, dlatego trzeba było ją powstrzymać. Jeśli odległość nie malała, trzeba było użyć czegoś innego. Ninja sięgnął do swojej kabury po jedną gwiazdkę i rzucił nią, celując w okolice kostki, aby delikatnie zranić i utrudnić dalszy bieg.

[Harikotto]

Kisuke Misja B
7/45
Ach gdyby tylko istniał jakikolwiek sposób, aby móc być w dwóch miejscach jednocześnie. Gdyby tylko można było się rozdwoić, albo nawet roztroić. Gdyby istniał jakikolwiek sposób na stworzenie własnego klona... Cóż, niektórzy z pewnością takie rzeczy potrafili. Ty jednak żałując konieczności wyboru, dokonałeś go i byłeś w nim konsekwentny. Ruszyłeś więc w pościg za zamaskowaną osobą. Zgodnie z tym, czego się spodziewałeś, nie zatrzymała się ona na twój okrzyk. Kompletnie nie zwróciła na ciebie uwagi. Dlatego też miałeś łatwiejsze zadanie rzucając w nią shurikenem. Trafiłeś w okolice kostki tak, że postać upadła. Szybko, wciąż leżąc na ziemi odwróciła się w twoją stronę krzycząc:
- Zaraza, podatki, dżuma i genjutsu! Co ty do cholery robisz? Nie! Nie podchodź do mnie! Dobrze ci radzę! Nie podchodź!

[Kisuke]

Szczątkowe wersje podzielenia się, tak aby nadzorować kilka rzeczy jednocześnie było możliwe. Wielu ninja korzystało z technik podziału, chyba kazdy znał jej podstawową wersję. Jednak zazwyczaj miały one to do siebie, że wymagały ścisłej kontroli. Tymczasem nadzorowanie podawania wody, gdy samemu oddali się na znaczną odległość było raczej problematyczne i tylko narobiłby więcej problemów.

-Jestem Kisuke i należę do sił shinobi z Gokiburi. Kim jesteś i dlaczego uciekasz?- Wreszcie był na swoim terenie, gdzie jego władza była większa aniżeli na terenach poza obszarem Kaigan. Między palcami wciąż trzymał dwie kolejne gwiazdki, gotów ich użyć, gdyby potrzebował się bronić.