Wioska Toshima

[Anzou]

Czerwonowłosa opuściła młodego Kaminari i zostawiła go przy obezwładnionym osiłku. Chłopak nie zamierzał z nim rozmawiać, dyskutować, czy go męczyć. Jego wewnętrzny kodeks mu tego po prostu zabraniał. Anzou dostrzegł, że cała walka wzbudziła zamieszanie i zeszło się tutaj kilka osób. Pośród nich Kaminari dostrzegł znajomą twarz, służącą, którą poznał na początku zlecenia. Machnął jej ręką dając znak, by przyszła tutaj razem ze strażnikami. Dobrze, że tutaj są. To oznacza koniec, prawdopodobnie szczęśliwy.
-Proszę uważać, są tutaj notki! Wezmę je i oddam właścicielowi. Reszta - w lesie. Jest jeszcze jeden porywacz...
Anzou powiedział to spokojnym głosem i jednocześnie gdy sytuacja na to pozwoli - weźmie notki należące do Pani od Królika. To jej własność, która z pewnością kosztowała. Mimo obecności osób trzecich sam Kaminari nie opuszczał gardy i pozostawał w skupieniu. Nie mógł zlekceważyć osiłka, czuł ból, cholerny ból, który z każdą kolejną chwilą był jeszcze większy. Widocznie opuszczała go adrenalina, która jest nieodłącznym elementem walki.
-Z pewnością sobie poradzą. Opiekunka sobie poradzi...
Powiedział cicho pod nosem młodzieniec z klanu Kaminari. To zdanie było odzwierciedleniem jego wewnętrznego przeczucia. Mimo tak krótkiej znajomości czuł jakąś więź, która wytworzyła się pomiędzy nim, a pozostałymi członkami grupy. Wiedział, że może na nich polegać, w trakcie walki czerwonowłosa uratowała w zasadzie go przed mocnym ciosem ze strony jednego z porywaczy. Walka to kolejne doświadczenie, nigdy nie można nikogo lekceważyć. Nauka na przyszłość...

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
65/60

---

Wszystko rozgrywało się w zawrotnym tempie, a nagły wyrzut adrenaliny był raczej niemal pewny, szczególnie że bohaterem wydarzeń był dwunastoletni Dōkō jeszcze bez bogatego doświadczenia bojowego. Chłopak nie miał ani czasu ani głowy do tego, by w tym momencie analizować dokładnie otrzymane rany, ale skoro ból nie był aż tak duży, a on sam był w stanie normalnie dalej walczyć, to znaczyło, że nie było jeszcze tak źle. Owszem, pazury drasnęło mocno na ukos po klatce piersowej Uchihy, ale nie zatopiły się w niej zbyt głęboko. Nie był to atak zagrażający życiu, chociaż kolejny, kiedy dwunastolatek leżał już na ziemi i miał ograniczone możliwości ucieczki, z pewnością mógł być poważniejszy.
Interwencja ognistowłosej uratowała przynajmniej na króciutki moment młodego kompana, a przynajmniej odłożyła jego kolejne rany w czasie. Shurikeny w plecach były nie do zignorowania, wyprężony Inuzuka musiał przecierpieć swoje, a to dawało Azumie możliwość jeszcze jednej prostej akcji. Ruch chłopaka był dosyć niestandardowy – podniósł się tak bardzo, jak tylko mógł, a następnie przywalił z impetem przeciwnika w twarz. Trafił. Nie był to cios nokautujący, ale czoło młodzieńca trafiło w nos rozjuszonego wroga, a to ogłuszyło go na kolejny moment.
I ten właśnie moment wykorzystała Hibana, posyłając do przodu swoje bandaże. Bardzo prawdopodobne, że w bezpośredniej walce pojmanie sprawnego Inuzuki wcale nie było tak proste, jednakże teraz przeciwnik był skupiony na dwunastolatku, nie był w ruchu, a do bandaże zaatakowały za pleców. Ofensywa bezimiennej udała się więc już przy pierwszej próbie, co w obecnej sytuacji było zbawienne dla młodego bohatera na łopatkach. Rozjuszony młodzieniec jeszcze machnął parę razy łapskami, ale jego pazury przecięły jedynie powietrze. Zaraz po tym miał już spętane ręce, a jeszcze moment później całe ciało. Nastoletni przeciwnik stawiał duży opór, ale Bezimienna, o ile tylko koncentrowała się w pewni na podtrzymywanej technice, była w stanie utrzymać go spętanego.
Tym sposobem ostatni z trójki bandy napastników został zneutralizowany.
W tym czasie przy Anzou ochroniarze zleceniodawcy zdążyli połapać się w sytuacji i przejąć wielkiego osiłka. Jasnowłosa służka, Kinuko, pobiegła w stronę centrum osady, by ściągnąć pozostałą pomoc. Dwójka podrzędnych strażników to było raczej zbyt mało, by ogarnąć ten cały bajzel.
Pojmany Inuzuka nie był skory do jakichkolwiek rozmów. Na zmianę pieklił się i wyrażał troskę wobec poranionego psa, prosząc o to, żeby przynajmniej udzielono pomoc jego poranionemu towarzyszowi.
Niedługo później pojawili się ochoniarze również i w lesie, by przejąć drugiego przestępcę. Któryś z nich okazał łaskę i postanowił zająć się psem.
W okolicy pojawiło się trochę gapiów, ale całe szczęście, że wszystko rozgrywało się w czasie trwającego obecnie wyścigu koni. Większość zgromadzonej tu społeczności nie było świadoma co do incydentu powstałego przy lesie.
Z początku sytuacja wydawała się bardzo niejasna, ale tutaj pomocna okazała się Kinuko, która dość szybko wyjaśniła role młodych bohaterów w udanej zasadzce.
Tak czy inaczej, zadanie drużyny na tym się kończyło. Mieli sprowokować i pojmać szajkę porywaczy. Oddali ich w ręce ludzi zleceniodawcy i już nie ich sprawą było wyciąganie informacji w temacie działalności porywaczy, ich kryjówkach i ewentualnych współpracownikach. Osąd co do wymiaru kary oraz jej realizacji też nie leżały w obowiązkach trójki ninja – to już miało zostać załatwione zgodnie z lokalnymi prawami.
Kilka miejscowych osób rzuciło się do lasu, by powstrzymać potencjalny pożar. Obyło się bez żadnych katastrof. Całe szczęście, że była już jesień i nie było tak sucho. Możliwe, że w samym środku lata akcje Azumy przyczyniłyby się do niemałej tragedii dla okolicznej flory.
Na pana Horikiri musieli jednak zaczekać. On był zajęty swoimi spotkaniami i o burzliwych wydarzeniach na jego włościach dowiedział się dopiero po fakcie. Bohaterowie mieli więc czas na ochłonięcie i przynajmniej doraźne zajęcie się ranami. Anzou był solidnie potłuczony od mocarnego ciosu z kijem, z kolei Azuma miał rany na torsie – nie aż tak bardzo poważne, ale dotkliwe i bez wątpienia wymagające odkażenia. Tutaj jasnowłosa służka zleceniodawcy znów okazała się pomocna, a tercet śmiałków mógł chwilę odpocząć w rezydencji gospodarza.
Jakiś czas później doszło do spotkania z panem Horikirim, który podziękował za pomoc w złapaniu przestępców i zapewnił, że zajmie się nimi i dopilnuje, by spotkała ich odpowiednia kara. Już wcześniej dosyć zajęty, a sprawa porywaczy dokładała mu obowiązków, więc nie przedłużał spotkania i ograniczył się do niezbędnego minimum. Podarował wcześniej ustaloną kwotę za wykonaną zadanie i oznajmił, że nie trzyma bohaterów dłużej, ale jeżeli ci tylko chcą, to do końca festynu mogą pozostać gośćmi jego domu i skorzystać z okolicznych rozrywek.
Tym samym ich wspólna przygoda dobiegła końca, ale to jeszcze nie oznaczało, że ich ścieżki musiały się rozejść w swoje strony.

Misja zakończona sukcesem.
Proszę nie zapomnieć o odpisaniu zużytego ekwipunku.

[Azuma]

Karkołomny manewr na szczęście doszedł swojego celu i cios zadany oponentowi, kupił Azumie kolejne cenne sekundy. Oczywiście wszystko to było możliwe dzięki pomocy Nanashi, która czujnie kontrolowała sytuację z tyłu, w razie potrzeby interweniując, choćby przy pomocy bandaży, którym owinęła nadgarstek Inuzuki. To już wystarczyło, by Azuma przewalił roślejszego od siebie chłopaka, A Nanashi dokończyła dzieła, krępując go.
Przeciwnik mimo, że był obezwładniony, dalej się rzucał po podłożu, to grożąc i na przemian prosząc o pomoc dla swojego psa. Azuma w pewnym momencie nawet zaczął mu współczuć, mimo że parę chwil temu ten chciał go pozbawić życia. Straż, która niebawem do nich dołączyła, zdjęła z nich jednak obowiązek, co powinni dalej z tym rozgardiaszem uczynić. Jeden z mężczyzn nawet się ulitował nad losem psa.
Niebawem dołączyli do Anzou na polanie, gdzie już inni zajmowali się też rosłym, skrępowanym mężczyzną. Azuma nigdzie nie dostrzegł trzeciego napastnika, ale widząc że nikt z obecnych się tym nie przejmuje, i on sam odpuścił temat. W tej chwili myślał o obrażeniach jakie otrzymał ale i na to znalazło się rozwiązanie. Pomocy udzieliła mu Pani Kinuko. Tym jednak kobieta się zajęła już gdzie indziej. W posiadłości. To tam, gdy już Azuma był opatrzony, dowiedział się od Anzou o losie trzeciego napastnika. Chłopiec z początku był zszokowany takimi informacjami, nie sądził że tak może się to wszystko potoczyć, ale potem przyszła refleksja, że gdyby nie czerwonowłosa, to prawdopodobnie i sam skończyłby wąchając kwiatki od spodu. Musiał się pogodzić z tym, jak wyglądał świat.
- Dziękuje za ratunek, gdyby nie Pani… - zwrócił się do kobiety, gdy cała trójka była sama. Otrzymali mieszek złotych monet od Pana Horikiriego, więc ich rola tutaj się kończyła, choć wspomniane zostało także wyraźnie, że jeżeli tylko wyrażają chęć, mogą pozostać na miejscu do końca festynu - .... to byłoby ciężko.
Cieszył się z tego, że wspólnie zaczęli i skończyli tą misję. Było niebezpiecznie, ale przeszli przez to wspólnie. Młody Uchiha spoglądał teraz to na Nanashi, to na Anzou, bo podświadomie czuł, że za chwilę nastąpi ich rozstanie. Każdy wywodził się się skąd indziej, każde z nich także inaczej szło przez swoje życie. Mimo jednak wszystko… - Zawsze będziecie mile widziani w Sogen, w Kotei… W moim domu. Pamiętajcie, dobrze? - przyjaźnie oznajmił, jednocześnie głośno wyrażająć skierowane do nich zaproszenie. Wiedzieli jak się nazywa, a także jakim zawodem się pała, wiec nie powinni mieć najmniejszego problemu z ustaleniem gdzie mieszka. Wskazówki już otrzymali.

/- 1x kunai, 1x trójkunai

[Anzou]

Z każdą kolejną sekundą ból, który czuł chłopak się nasilał. Nie było to nic złego, dzięki czerwonowłosej wyszedł ze wszystkiego bez większego szwanku. Młodzieniec ucieszył się, gdy dostrzegł pozostałych członków grupy, całych i zdrowych! Chłopak uśmiechnął się szeroko w geście powitania, lekko skrzywił, ponieważ tylko gdy napiął mięśnie twarzy poczuł ból po ciosie w dalszym fragmencie swojego ciała. Teraz chwila odpoczynku i można ruszać dalej, podbijać świat, zdobywać doświadczenie...
-Dobrze, że jesteście cali! Bardzo się cieszę... Po prostu, dobrze was widzieć... Proszę, to chyba Twoje.
Powiedział spokojnym głosem młodzieniec z Kaminari i wręczył zerwane notki dla jej właścicielki. To była jego wybawczyni, kobieta, która zapewne uratowała go co najmniej przed utratą przytomności. To przyjemne uczucie, gdy można na kimś polegać. Swoją drogą, sam Anzou ma pewien dług u kobiety, który ma nadzieję, że uda się spłacić w niedalekiej przyszłości. Los plecie różne scenariusze, może następnym razem to on uratuję ją z opresji? Oby.
-Bardzo miło mi się pracowało, ale... Ruszam w swoją stronę. Dawno nie byłem w domu. Wiem, gdzie Ciebie szukać. A z Tobą... mam nadzieję, że jeszcze się zobaczymy.
Pierwsza część wypowiedzi była skierowana do chłopaka, druga do Pani od Królika. Nadszedł moment rozejścia. Anzou pożegnał się z każdym, pomachał i ruszył w swoim kierunku. Do domu...

- 2 shurikeny
z.t

[Uzumaki Hibana]

W ostatniej chwili udało jej się chwycić ramię nastolatka i uratować zdrowie – a może i życie - Azumy. Rudzielec, co prawda, trochę się jeszcze szarpał, ale i Uchiha nie próżnował, więc ostatecznie udało się poskromić oponenta. Wszystko skończyło się tak, jak liczyła na to Hibana. Zabiła papierówkę, a dwóch pozostałych udało się pojmać żywcem. Był to oczywisty sukces, więc chyba można było się już upomnieć o nagrodę.
Jednak wcześniej – zanim poszła do zleceniodawcy z wyciągniętą ręką – musiała jeszcze przekazać obu panów strażnikom, pozbierać swój ekwipunek, oraz zająć się chłopcami. Anzou oddał jej zostawione przy osiłku notki i żyłkę, więc pozostało już tylko poszperać po krzakach w poszukiwaniu wyrzuconych kunai i shurikenów. Była zbyt biedna, by zostawiać swoją broń na pastwę natury.
Gdy znalazła ostatnią gwiazdkę, jeszcze raz obejrzała pole walki, by następnie wrócić do domu gospodarza. Na miejscu otrzymali należną zapłatę, wraz z propozycją pozostania do końca festiwalu. Hibana nie miała nic przeciwko temu. Tak długo, jak ktoś płacił jej za jedzenie i spanie, tak długo nie musiała się ruszać z miejsca. Pod tym względem, była bardzo prostą kobietą.
Ucieszyła się, gdy po przybyciu do domostwa zobaczyła, że obaj chłopcy zostali już opatrzeni przez służącą. Co prawda, Hibana miała jeszcze trochę chakry, ale nie uśmiechało jej się, by wydawać ją na leczenie.
-Na przyszłość, bądź bardziej ostrożny – poradziła w odpowiedzi na podziękowania Azumy.
Co prawda, nie znała szczegółów jego walki, ale wynik mówił sam za siebie.

-Mam nadzieję, że się jeszcze spotkamy – powiedziała ostatniego dnia, gdy dosiadała Onnę. - Uważajcie na siebie!
To mówiąc, wsiadła na konia i ruszyła na południe. Nie widziała sensu, by po raz trzeci nadrabiać drogi do miasta. Co prawda, musiała dokupić trochę broni, ale w innych prowincjach też mają sklepy. To myśląc, postanowiła kontynuować swoja wędrówkę na południe.
Ona na południe, Anzou na zachód, a Azuma pewnie wróci na północ. Trzech ich było, toteż rozjechali się na trzy strony świata.

- bombka
- notka x 2

z/t -> Szlak transportowy

[Azuma]

Ani jedno, ani drugie nie zareagowało na propozycję którą rzucił co na chwilę zbiło go z pantałyku. Każde z nich było za to skupione na zbieraniu swoich rzeczy, co też zostało przez Azumę wzięte za tego wyjaśnienie. Ponadto uśmiech Anzou był na tyle szczery i szeroki, że i Azuma nie mógł nie odpowiedzieć tym samym.
- Na pewno! Uważaj tylko na siebie Anzou-kun - przyjaźnie zwrócił się do rok starszego młodzieńca, który był właściwie traktowany jako przyjaciel. Chłopcy wspólnie odbyli dwie misje, w trakcie których ryzykowali życiem. Żaden z nich nie uciekł, tylko stanął na wysokości zadania. Każdy z nich ryzykował swoim życiem. Pomimo tak młodego wieku - wytrwali.
Inaczej sprawa miała się z Nanashi. Chłopiec usłyszał od niej krytyczną uwagę, która go zabolała. Choć była słuszna. Kobieta, mimo że go ochraniała, a nawet go uratowała, nie wzbudzała w młodym Uchiha do końca zaufania. Przez cały ten czas, podświadomie czuł, że czerwonowłosa stara się trzymać dystans. Była również chłodna w obyciu i może właśnie to przyczyniło się do takiego odbioru.
Mimo jednak tego, był jej wdzięczny za udzielony ratunek.
- Będę Nanashi-san. Przepraszam, że nadwyrężyłam Twoje zaufanie - lekko się nawet skłonił, wypowiedziawszy te słowa. Kobieta przyjęła je ze spokojem, nie ujawniając co o tym pomyślała.
Minęło jeszcze trochę czasu, po czym każde z nich ruszyło w swoją stronę. Azuma tereny wioski opuścił jako ostatni, machając na pożegnanie najpierw dla Anzou, potem dla Nanashi. Gdy tamci ruszyli w drogę, młody Uchiha wziął z nich przykład. Odziany w pełen ekwipunek, czuł się zdecydowanie pewniej na trakcie.
Wyruszył do domu.
[z/t] - Posiadłość rodzinna Azumy

[Azuma]

Poprzedni wątek: Posiadłość rodzinna Azumy

Wioska Toshima wciąż znajdowała się w tym samym miejscu w którym rozstał się z Anzou-kun i z Nanashi-san. I choć wrócił do tego samego miejsca, wioska sprawiała wrażenie całkiem innej. Nie trudno było się domyślić powodu, szczególnie gdy znaleźli się już wewnątrz zabudowań. Na każdym kroku widział udręczone ludzkie oblicze. Rannymi opiekowali się Ci co byli w stanie stać o własnych siłach. Nieliczni zajmowali się przystosowywaniem wnątrz zabudowań do pomieszczenia większych grupek mieszkańców. W tym momencie, nikt nie chciał pozostać sam.
Przybyli z Azumą mężczyzni szybko rozpierzchli się w różnych kierunkach - najpewniej udając się do własnych domów i rodzin. Chłopiec praktycznie pozostawony sam sobie chłonąc to wszystko oczami. I sercem. Przepełniał go słuszny gniew mocno ściskający za trzewia. Przysłaniał on jednak coś gorszego. Lęk.
- Czy tak wygląda wojna?
Wiedział, że pochmurne myśli nie mogą przysłonić mu celu, a sytuacja w jakiej się znalazł nie była usprawiedliwieniem bierności. Ci ludzie mu ufali. Nie ulegało to wątpliwości. Żaden z nich ani razu nie podważył jego wieku, choć w przeświadczeniu Azumy, na pewno nie w jednym sercu się pojawiły. Pokręcił głową, bo takie rozumowanie nie przyczyniało się do niczego. Tracił tylko czas. A ten był bardzo cenny.
- Pan Horikiri.. jest tutaj? - zwrócił się do Gatorou, wykorzystując jeszcze daną chwilę że wciąż nie pozostawił Azumy samego sobie. Toshio będący zdecydowanie bardziej rozmownym w tym dueacie zdązył już udać się do większego budynku w którym znajdowała się większa grupa osób. Uchiha pomyślał, że być może tam przebywa osoba, która sprawuje władzę nad tymi ziemiami.
- Nim dotrze wsparcie z Kotei, powinniśmy się przygotować na ewentualny atak. Oczywiście pomogę jak tylko będę w stanie - zapewnił, wiedząc jakie wszyscy mieli po nim oczekiwania. Nie zamierzał jednak mówić że sam się wszystkim zajmie. Zaczynało w nim nadwątlać się wrażenie, że taki młodzik nie jest w stanie uczynić większej różnicy w walce z oddziałem zbrojnym i wynajętym ninją, mając po swojej stronie małego pieska i rannych mieszkańców Toshimy. Denerwował się.
- Przy każdym domu powinno być wiadro z wodą. Przeciwnik łatwo może podpalić wioskę jeżeli ma łuczników- rzucił, przyglądając się prowizorycznym zabudowom okiennym, które miały zapewnić większą ochronę. Zastanawiał się czy w Toshimie są jakieś łuki, strzały. Możliwość ostrzelania przeciwnika bez opuszczania budynku mogło być nie głupim pomysłem.
- Wydaje mi się również, że powinniśmy przygotować paliki z pochodniami na obrzeżach Toshimy. Jak się ściemni, a przeciwnik zaatakuje, będziemy widzieć go już z oddali jednocześnie samemu wciąż znajdując się w ukryciu pod osłoną nocy.
Tutaj ponownie wracała kwestia tego jak bardzo przydaliby się łucznicy. Chłopiec spojrzał na Gatorou licząc, że uzyska od niego jakiekolwiek odpowiedzi, a jednocześnie szukał Dankō, który miał w razie wykrycia zagrożenia natychmiast pobiec po wsparcie.
Azuma miał nadzieję, że czteronożny przyjaciel człowieka i tym razem nie zawiedzie.

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

13/30

Obraz teraźniejszej Toshimy znacząco różnił się od tego, który Azuma miał zapisany w swojej pamięci z przeszłości, nie tak znowu odległej zresztą. Chłopiec nie mógł do końca uwierzyć w to, że spokojna wioska stała się ofiarą wojny. Wojny? Tak, zdecydowanie można było określić tym terminem zaistniałą sytuację, która prezentowała się nadzwyczaj brutalnie, szczególnie dla trzynastoletniego chłopca. W aktualnych okolicznościach wiek nie miał żadnego znaczenia, bowiem kataklizm nie oszczędzał z uwagi na wiek, dotykał każdego, kto stał na jego drodze. Całe szczęście po okolicy nie walały się truchła zmarłych, zwłoki zostały już zabezpieczone i zebrane w odpowiednim miejscu, nawet nie starczyło czasu na odpowiedni pochówek, niestety będzie trzeba z tym jeszcze trochę poczekać. Czas działał tutaj na niekorzyść wszystkich, bo tak naprawdę zagrożenie mogło przyjść w każdej chwili, a świadomy tego faktu Uchiha zaczął obmyślać kroki, które z pewnością wpłyną na bezpieczeństwo tutejszej ludności.
-Horikiri jest pewnie w tej wielkiej stodole z pozostałymi. Nie pozostawiłby swoich ludzi. Część osób pozostała w swoich domach, natomiast zdecydowania większość zebrała się w stodole, wszyscy chcą być jak najbliżej swoich rodzin, bliskich, a nawet sąsiadów, z którymi dzielili uśmiechy każdego dnia. Teraz te uśmiechy przerodziły się w żal, strach oraz łzy. Przepraszam. - na chwilę odwrócił wzrok, by przetrzeć policzek, chwila słabości. -Daj znać, czego potrzebujesz, mężczyźni Toshimy będą walczyć. Zrobimy wszystko, by uratować nasze ziemię i unieszkodliwić zagrożenie.
Po swojej wypowiedzi kiwnął głową do jednego z tęższych mężczyzn, a ten zniknął na chwilę, by po kilku chwilach pojawić się przy Gatorou oraz Azumie, ale w towarzystwie wielu podobnych do siebie mężczyzn. Trochę ich było. Wszyscy ze skupieniem słuchali planu młodzika.
-Zmęczeni walką i podróżą niech odpoczną i zregenerują siły. Wszyscy, którzy są w stanie, słuchają młodego. To shinobi z łbem na karku i niech nie zdziwi was jego wiek.
Jego okrzyk znacząco zwiększył morale towarzyszy, a słowa Uchihy niosły nadzieję oraz wzbudzały odwagę. Jasne, istniało zagrożenie, ale teraz mieli ze sobą kogoś doświadczonego w walce, kto znał się na fachu. Nie musieli się martwić. Wszystko, o co prosił Azuma, było wykonywane, choć niektórzy potrzebowali instrukcji - jak co powinno wyglądać i gdzie powinno się to znajdować. Chłopak był potrzebny w wielu miejscach, musiał udzielić mieszkańcom Toshimy cennych wskazówek i konkretniejszych informacji. Czas naglił, ale potrzeba była paląca i nie można było zbagatelizować szczegółów.
-Znamy się na roli, nie na walce, Azuma-san. Musisz nam pomóc. Zaczniemy wszystko przygotowywać, ale podzielimy się na grupy i każdemu z nas musisz udzielić dokładniejszych informacji. Ja będę pomagał razem z tobą, muszę zyskać doświadczenie i nauczyć się od ciebie. - sam był zmęczony, ale nie mógł odpuścić takiej okazji, mógł nauczyć się wielu przydatnych rzeczy.
Paliki z ogniem, łuki i strzały - te tematy wymagały zaopiekowania. Akurat to o wiadrach z wodą załapali, ale reszta wymagała ingerencji bohatera. Może i znajdzie się ktoś, kto umie strzelać po krótkim instruktarzu?

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima

[Azuma]

- A więc żyje - była to pokrzepiająca myśl, bo już co nieco dowiedział się o tym człowieku i wiedział że dobro okolicznych ziem leży mu na sercu. To z jego rozkazu została zwerbowany - do spółki z Nanashi i Aznzou, aby rozprawić się z szajką porywaczy. Wtedy poza tamtą zgrają, tutejsze włosi nie były zagrożone. Teraz jednak to się zmieniło.
- Na początku zaprowadź mnie do Pana Horikiriego - przemówił do Gatorou, gdy ten zdołał odzyskać normalny tembr głosu. Stan mężczyzny nie powinien nikogo zaskoczyć z uwagi na otaczającą ich rozpacz. Otaczał ich prawdziwy całun śmierci. Dlatego Azuma za wszelką cenę musiał zachować spokój. Tylko żelazne nerwy mogły tutaj pomóc.
Gatorou kiwnął do jakiegoś człowieka, a ten skrzyknął kilku mężczyzn. Cały pochód ruszył do największego budynku gdzie przebywało najwięcej osób. W tym poszukiwany przez niego rządca tych ziem, jednocześnie będący lennikiem Kotei.
- Panie Horikiri… Nazywam się Azuma Uchiha, kilka miesięcy temu mieliśmy okazję się poznać. Wynajął Pan trójkę shinobich do rozprawienia się z pewnymi porywaczami - przemówił dość głośno i odważnie gdy znalazł się wewnątrz. To zachowanie miało na celu tylko jedno - nie pozwolić ukazać innym nerwów które już zaczęły w jego środku kiełkować - Kotei zapewne formuje już oddział który zajmie się przywróceniem porządku na granicy wiosek, ale do tego czasu… Musimy sami o to zadbać - dodał, jednocześnie zerkając na pozostałych. Krótko przedstawił jak się sprawy mają… a przynajmniej miał nadzieję, że tak się właśnie mają.
Cały czas liczył na to, że niebawem dołączy do nich ekspedycja shinobich, która rozprawi się z żądnych panem ziemskim sąsiadujących ziem.
Przemawiający wcześniej Gatorou jasno dał do zrozumienia pozostałym, że mają go wysłuchać, a następnie wypełnić jego rozkazy. Uchiha czuł spoczywającą na nim odpowiedzialność, dlatego powrócił do planu który po króce wcześniej opowiedział.
- Aby nie ryzykować życia kolejnych mieszkańców Toshimy, musimy przygotować zdecydowany i bolesny dla przeciwnika opór. Poobijani i zaskoczeni, na pewno się wycofają i dwa razy przemyślą następny krok - zauważył przyjmując za taktykę dotychczas realizowane przez niego strategie.
Azuma nigdy nie był tym który atakował pierwszy. Zdecydowanie lepiej czuł się jako defensor, który wciąga przeciwnika w swoją grę i próbuje wykorzystać luki w jego obronie. Wróg po dotychczasowych potyczkach nie spodziewał się skutecznego oporu, a tym bardziej udziału ninja wspierającego Toshime. To był ich atut, który należało wykorzystac najlepiej jak się dało.
- Na ich miejscu zaatakowałbym o zmroku, dlatego nie traćmy czasu. Na początku przygotujmy paliki na obrzeżach osady. Jak przeciwnik przekroczy linię światła wychodząc z cienia, będziemy go doskonale widzieć - powiedział, prowadząc grupę mężczyzn zza budynki. Wyciągając ich te kilkanaście metrów dalej pokazał o co mu chodzi, podnosząc jakiś pierwszy lepszy patyk i wbijając go - z trudem - w suchą ziemię. - Owińcie końce kijów jakimiś natłuszczonymi szmatami, będą się lepiej palić, a podpalimy je przed zapadnięciem zmroku - dodał, co kilka metrów zaznaczając piętą buta miejsce gdzie mogło się znajdować odpowiednie miejsce dla kolejnej, prowizorycznej pochodni.
- Właściwie… Skoro jesteście rolnikami to na pewno zbieracie kamienie z pola, prawda? Na pewno co któryś kiedyś bawił się procą. Moze nawet wasze dzieci to robią. Kamieni jest tutaj pod dostatkiem, a gdy przeciwnik wyjdzie z lasu, będziecie mieć go jak na tacy - spostrzegł w pewnym zaskoczeniu, gdy wrócił myślami do słów Gatorou, że są tylko rolnikami, a nie wojownikami. Nauka strzelania z procy była dużo prostsza niż nauka strzelania z łuku. Szczerze to on nie czuł się nawet odpowiednią osobą do prawienia mądrości jak taki łuk zrobić i jak z niego strzelać. Z kolei zrobienie takiej procy, powinno być dużo prostsze i szybsze. Nawet gdyby nie było ich wystarczająco dużo, co zwinniejsi i silniejsi mogliby dużo “dobrego” zrobić precyzyjnymi rzutami.
- Co silniejsi mogą stanąć do walki gdy przeciwnik mimo wszystko przedrze się przez ostrzał. Widły, kosy, motyki… to macie, ale można dość szybko stworzyć też prowizoryczne włócznie. Wystarczy naostrzyć kilka większych, dłuższych kijów - podzielił się z obecnymi jeszcze jednym pomysłem, samemu zastanawiając się nad swoją rolą do odegrania.

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

15/30

Gatorou nawet się nie zastanawiał, od razu spełnił prośbę młodego Azumy i zaprowadził go do stodoły o niemałych wcale rozmiarach, a wszystko bo to, by mógł on porozmawiać z panem Horikiri'm. Burmistrz, jak się słusznie okazało, chciał w tych ciężkich czasach przebywać wśród swoich i wspierać ich tak mocno, jak się tylko dało. Pomagał przy rannych, stale dostarczał potrzebującym jedzenie i picie, a dobrym słowem pocieszał każdego, kogo tylko był w stanie. Wioska Toshima jeszcze nigdy nie była w takich warunkach, obraz, na którym była namalowana, przepełniony był w zupełnością strachem, żalem i niebezpieczeństwem, które pełzło z niedaleka.
-Azuma, chłopcze, doskonale pamiętam. Cieszę się, że cię widzę. - jego powieki widocznie uniosły się w geście prawdziwej radości i szczęścia, którego od jakiegoś czasu nie potrafił odnaleźć. -Robimy, co w naszej mocy, młodzieńcze, ale nie jest nam łatwo. Teraz, kiedy Ty tu jesteś i Kōtei zmierza ze wsparciem, nie mamy się czym martwić. Matka nadzieja czuwa nad naszą wioską! Trzeba będzie złapać Toshio i mu podziękować, wysłanie części mężczyzn do waszej siedziby to był jego pomysł. Jak się okazuje, niesamowicie trafny.
Kto by pomyślał, że to właśnie blondyn był pomysłodawcą wysłania poległych do rodu Uchiha? To by wiele wyjaśniało i potwierdzało szczególnie to, że młody ma łeb na karku. Azuma zresztą też, najwidoczniej umysły młodych działają na nieco innych zasadach, tworząc przestrzeń na idee, które starszym by nawet nie przyszły do głowy. Co prawda, to jednak prawda, słońce zaczęło świecić nad Toshimą wyraźnymi promieniami nadziei.
Cały plan działania został przedstawiony do Gatorou. To on był dowodzącym amatorskiego wojska stworzonego na potrzeby tego jednego wydarzenia. Ci mężczyźni nie mieli pojęcia o walce, natomiast doskonale wiedzieli, jak trzymać widły, kosy oraz inne narzędzia gospodarskie. W dodatku byli bardziej wytrzymali, niż niejeden shinobi, co dawało ogromny potencjał na potencjalnym polu walki. W starciu z ninją nie mieli szans, ale tym miał się zająć Uchiha, jedynym problemem w starciu była przeważająca przewaga liczebna, ale nawet na to Akoraito miał rozwiązanie. Wszyscy słuchali jego słów z ogromną rozwagą, zaś to właśnie Gatorou potwierdzał wszystkie zadania i delegował je swoim towarzyszom, przekładając też niektóre słowa na prostsze, bardziej zrozumiałe dla prostej ludności. Znalazło się wiele osób, które było w stanie precyzyjnie strzelać z prowizorycznie wykonanych proc, a grupie znalazło się nawet kilku łuczników, którzy odpowiedzialni byli za polowania. Okazało się zatem, że potencjał militarny Toshimy jest znacznie większy, niż by się mogło wydawać, brakowało tylko jednego czynnika, który by to wszystko zespolił - wojownika z prawdziwego znaczenia, który znał się na fachu. Tym kimś okazał się trzynastolatek. Niby taki młody, a taki zaradny!
-Wygląda na to, że wszystko prawie gotowe. Powinniśmy odpocząć, by oszczędzić jak najwięcej sił na niespotykany atak. - stwierdził po jakimś czasie mężczyzna, rzeczywiście minęło kilka dobrych godzin i chyba wszystkie z wytycznych chłopca zostało wykonane.
Wsparcia z Kōtei jeszcze nie było, ale dzień jeszcze się nie skończył, słońce dopiero zachodziło za horyzont. Czy w ogóle jakikolwiek atak miał nadejść? Nim nadejdzie noc, Azuma z pewnością będzie mógł wykorzystać jeszcze trochę czasu dla siebie.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

[Azuma]

Gatorou był bardzo pomocny - na każdym kroku wyrażał zainteresowanie i pomimo młodego wieku Uchihy, ani razu nie dał mu do zrozumienia, że nie zgadza się z którymkolwiek pomysłem chłopca. Na jego prośbę zaprowadził go do Pana Horikiriego, a potem po wysłuchaniu słów rządcy, ruszył po wiosce wraz z grupą mężczyzn słuchając o pomysłach które należało wdrożyć przed zapadnięciem zmroku.
Azuma czuł ogromną wdzięczność - starał się zachować spokój i kamienną twarz, ale widząc jak Ci wszyscy ludzie mu zawierzają i bez szemrania robią wszystko to o co prosi, nie umiał się do nich bez sympatii nie uśmiechać.
Jak się też okazywało, Uchiha nie był jedynym chłopcem który wykazywał się tu inicjatywą. Ze słów Pana Horikiriego wynikało, że także Toshio - jasnowłosy młodzieniec także przysłużył się tutejszej sprawie. To za sprawą jego pomysłu ruszyła pielgrzymka z Toshimy po wsparcie do Kotei. To z jego powodu Azuma teraz tu był. I widząc teraz wdzięczność tych zwykłych ludzi, sam był młodzieńcowi wdzięczny.
Azuma zamierzał zrobić co w jego mocy, aby im pomóc.
Czas leciał, słońce pomału przesuwało się po niebie, a wszyscy Ci co mogli to uwijali się w pocie czoła, aby zrobić jak najwięcej. W mięzczyasie okazało się, że część osób bardzo dobrze radzi sobie strzelanie z procy, a co więcej byli wśród nich nawet tacy, którzy umiejętnie posługiwali się łukiem i strzałami. To były bardzo dobre wiadomości.
- Myślę, że jest duża szansa na to, że wpadną w popłoch gdy zaleje ich fala kamieni i strzał - podzielił się entuzjazmem, rozglądając jednocześnie w koło nad poczynionymi postępami. - Panie Gatorou z której strony istnieje największe prawdopodobieństwo ich nadejścia? - postanowił jeszcze spytać, bo właściwie takie pytanie z jego strony wcześniej nie padło, a było to dość ważne. Od tego zależało to gdzie sam będzie się znajdował.
- Część procarzy będzie mogła strzelać z domu, wykorzystując okna. Pozostała może wejść na dachy budynków, razem z łucznikami. Tam trudniej będzie przeciwnikowi podejść - podzielił się przemyśleniami. Gatorou przytaknął i jednocześnie zaproponował, aby reszte czasu wykorzystać na odpoczynek. Chłopiec spojrzał na mężczyzn, którzy zgłosili się do pomocy… i przytaknął na ten pomysł. Z zmęczonych ludzi mieliby zdecydowanie mniej pożytku. To był najwłaściwszy moment, aby to uczynić.
- Zanim jednak odejdziesz… Czy możecie przygotować dla mnie jakiś odzienie, albo płaszcz? Zamierzam jak najdłużej skrywać swoją tożsamość. Bez rzucającego się na pierwszy rzut oka ekwipunku ninja, być może będę mógł podejść znacznie bliżej do przeciwnika - oznajmił, doskonale zdając sobie sprawę z tego, że jego zdolności miały ograniczenia.Jeżeli chciał wykorzystać swoje atuty, nie mógł być na tyłach.

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

17/30

Plan Azumy został wdrożony do rzeczywistości bez żadnych sprzeciwów, dzięki czemu amatorscy wojownicy z wioski mogli szybciej wykryć zbliżające się zagrożenie. Paliki na obrzeżach wioski świetnie spełniały swoją funkcję, oświetlając okolicę dokładnie w taki sposób, w jaki oczekiwał tego główny bohater. Każdy będzie w stanie wykryć wroga bez względu na to, z której strony nadejdzie. Łucznicy skryci na dachach budynków zajęli się dokładną obserwacją pobliskich terenów, zaś sam shinobi otrzymał odzienie, które skryło jego sylwetkę do takiego stopnia, że cały ekwipunek bojowy stał się niewidoczny, wyglądał tak samo, jak reszta chłopów. Większość mieszkańców ukryła się w stodole i swoich domach, łącząc nawet po kilka rodzin w jednym, z kolei mężczyźni i młodzieńcy zdolni do walki pozostali na zewnątrz, by w odpowiednim momencie włączyć się do walki. Nikt nie znał precyzyjnej daty, ani godziny ataku, wszystko pozostawało w kwestii przypuszczeń, natomiast prawdopodobieństwo natarcia było duże i mimo wszystko trzeba było podjąć się kroków, które miały pozwolić zniwelować niebezpieczeństwo i zareagować wystarczająco wcześnie. Ci, którzy dzierżyli proce i mieszki naładowane kamieniami, znajdowali się zarówno na ulicach, jak i w domach. Gatorou przebywał między swoimi ludźmi, w największym skupisku ulokowanym tam, gdzie miał znaleźć się wróg, przynajmniej według przypuszczeń większości. Razem z nimi skrywający swoje oblicze Azuma, a także Toshio, który też trzymał w swojej ręce prowizoryczną broń. Każdy był gotowy.
-Najprędzej nadejdą z tamtej strony, z północnego zachodu, to tam znajduje się Shōhei. - te słowa dowódca zgromadzenia wypowiedział już na etapie przygotowań, by skoncentrować główne siły właśnie w tamtym miejscu.
Wieczór mijał, nie działo się wcale nic konkretnego, aż w końcu nastała noc. Nikt nie przybył. Domniemany atak nie odbył się, dlatego mieszkańcy wioski podzielili się na warty, większość spała, a tylko nieliczni obserwowali teren, by w razie zagrożenia dać sygnał do działania. Na szczęście noc przebiegła bez żadnych problemów, dopiero następnego dnia, z samego rana, kiedy to słońce zaczynało muskać pierwszymi promieniami twarze ludzi przebywających na dworze, coś zaczęło się dziać. W okolicy rozległo się głośne szczekanie - wtedy to wszyscy, którzy usłyszeli ten dźwięk, zaczęli reagować. Do szczekania dołączył głośny krzyk, to był znak. Źródłem dźwięku był rzecz jasna Dankō, który cały czas dzielnie patrolował i niuchał swoim nosem, aż w końcu wyczuł wrogi zapach zbliżający się w kierunku Toshimy. Przybiegł tak prędko, jak tylko mógł. Skoro on był pierwszy i tak się spieszył, to mogło tylko oznaczać, że mieli dosłownie kilka minut, by się rozbudzić i przygotować. Prowizoryczne wojsko, bo przecież również złożone z wieśniaków i rolników, nadciągało właśnie z północnego zachodu, czyli wszelkie domysły okazały się słuszne. Wrogich jednostek nie było aż tak dużo, jakby się mogło zdawać, w tym momencie Toshima miała może potrójną przewagę liczebną. Zwiad?
-Przygotować się do walki! Za naszą wioskę! Za nasze rodziny!

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

[Azuma]

- A więc północny zachód… - spojrzał w kierunku wskazanym przez Gatorou. Tam znajdowało się Shōhei, osada z której mieli nadejść napastnicy. - …. napastnicy? - przeżuł to wyrażenie będąc zaskoczonym jak szybko pod wpływem pewnych okoliczności, może zmienić się postrzeganie ludzi.
- Dziękuje Gatorou-san - wyrażona wdzięczność nie tyczyła się jedynie udzielonej informacji. Odnosiła się do całości okazanej pomocy. Mężczyzna od początku był zaangażowany i na każdym etapie współpracy było to czuć.
Prowizoryczne pochodnie zostały podpalone, na dachu budynków pojawili się pierwsi łucznicy, a w domach jak i na ulicach znaleźli się procarze. Starcy, kobiety i dzieci w większości ukryli się w stodole jak i w mniejszych grupach w poszczególnych budynkach. Wszystko wydawało się być przygotowane na pojawienie się przeciwnika. Nawet dla niego znalazło się zwyczajne odzienie, które pozwalało ukryć jego ekwipunek. I tego kim naprawdę jest.
Uchiha do samego końca wierzył, że ekspedycja z Kotei do nich dołączy - jeżeli nie przed zmierzchem to z nastaniem czerni na nieboskłonie. Im jednak robiło się później, tym na jego żołądku zaciskała się coraz silniejsza i zimniejsza pięść. Wprost proporcjonalnie do tego, rosło w nim jednak przekonanie i chłodna determinacja. Bądź co bądź zrobi wszystko co będzie mógł i nie przyniesie hańby swojemu klanowi.
Zmiana nastąpiła dopiero nad ranem. W chwili gdy z szarego nieboskłonu zaczęły padać pierwsze promienie słoneczne, a ludzie pilnujący osady byli już podzieleni na stróżujących i tych wypoczywających, ich uszu dobiegł przeszywające szczekanie, które szybko wszystkich postawiło na nogi.
- Przygotujcie się, zajmijcie pozycję - rzucił w kierunku pozostałych, spodziewając się że spojrzenie choć części będzie spoczywało właśnie na nim, bacząc na to co Uchiha uczyni. A próżnować nie zamierzał. Gdy pojawił się Danko, poczuł się ciut lepiej wiedząc że pieskowi nic się nie stało. Wiedział jednocześnie że mają zaledwie minuty uzyskane przez czworonoga.
- Dobra robota, biegnij do Kotei. Czuję że będzie gorąco - zwrócił się do Dankō, pamietając że zadaniem psa było nie tylko ich ostrzec o niebezpieczeństwie, ale również powiadomić shinobi z Kotei o zagrożeniu. Azuma miał nadzieję, że osada nie będzie dużej zwlekała ze wsparciem. Dość się doczekali.
- Nadchodzą - mruknął do przywódcy oddziału Toshimy, który wydał okrzyk zachęcający współtowarzyszy do stawienia zaciekłego oporu napastnikom. Przyglądając się nadchodzącym przeciwnikom, Azumie nie mogła umknąć ich liczba. Zdecydowanie było ich mniej niż obrońców. Wyjaśnień mogło być kilka.
- Obserwujcie inne kierunku. Nie chcemy by nas niespodziewanie zaszli od tyłu - zauważył, zastanawiając się czy to umyślne zagranie czy też po prostu wysłany w mniejszej liczbie zwiad. - Zaczekajcie aż się znajdą w zasięgu strzału. Najpierw łucznicy, niech każdy obierze sobie cel - podsuwał kolejne porady, samemu zamierzając wkroczyć do akcji dopiero w chwili gdy z łuków padnie pierwsza salwa. To wtedy będzie wiedział z iloma przeciwnikami rzeczywiście przyjdzie im się jeszcze zmierzyć i w którym kierunku właściwie powinien ruszyć.

[Takashi]

Misja rangi C
Azuma

19/30

Na samym wstępie warto zaznaczyć, że scena powstała w Toshimie zaczynała zyskiwać charakter wojenny. Kto by pomyślał, że dwie osady, znajdujące się w niemałej odległości od siebie, zaczną rywalizować o znajdujące się między nimi ziemie uprawne do takiego stopnia, że sytuacja nabierze charakteru militarnego? Tereny były naprawdę spore i to, że Shōhei pragnęło przywłaszczyć ich sobie jak najwięcej, świadczyło jedynie o pazerności jej burmistrza, który ostatnimi czasy rzekomo się zmienił. Rzeczywiście, zważywszy na dotychczasowe ataki ze strony wroga i doświadczenie Azumy, podjęte działania mogły się kojarzyć ze zbrojnymi przygotowaniami, jak przed bitwą, ale właśnie tak było. Potencjalny atak był tak naprawdę jedną wielką niewiadomą, jednak straty, jakie już ponieśli cywile, a także wysokie ryzyko zagrożenia i ciągle przesuwająca się linia naporu ze strony napastnika powodowały, że trzeba było podjąć się kroków zapobiegawczych. Każdy był tego świadomy i to właśnie dlatego nikt się nie sprzeciwiał. Wszystko z myślą o rodzinnym domu, o rodzinie, o przyszłości. Młody Akoraito to rozumiał.
Rano, gdy cała akcja się rozpoczęła, młodzieniec od razu zwrócił się do Dankō, by ten jak najszybciej wyruszył po wsparcie do Kōtei. Pobiegł, ile sił w łapach. Swoją drogą - to dziwne, że do tej pory nikt jeszcze nie przybył, musiał być jakiś powód tego, że Uchiha zwlekali z przysłaniem wsparcia, coś musiało być na rzeczy. Nie zmieniało to jednak faktu, że w tym momencie bohater zdany był tak naprawdę na możliwości samego siebie, a także mieszkańców Toshimy, którzy byli gotowi do oddania życia za własną wioskę. Głośny krzyk Azumy poprzedził ryk Gatprou, który powtórzył polecenie, każdy doskonale wiedział, co ma robić. Łucznicy wystrzelili jako pierwsi. Strzał nie było dużo, bo przecież samych myśliwych w wiosce można było wyliczyć na palcach dwóch rąk, natomiast wiele osób było w stanie wykonać obstrzał z proc, jednakże nie pozwalała im na to jeszcze odległość. Co do wroga - kilkadziesiąt osób wyposażonych w kosy, widły, noże, długie tasaki i siekiery, to samo, czym dysponowali tutejsi. Ich ilość nie robiła szczególnego znaczenia, zdawać by się mogło, że wojowników z Toshimy jest nawet cztery razy więcej. Nie było wśród nich żadnego ninjy, który wyróżniał by się w tłumie. Żadnych błyskawic. W wiosce natomiast Toshio i kilka innych młodych, szbkich i zwinnych chłopaków zaczęło zmieniać lokalizację, by zebrać informacje i wrócić szybko do dowodzących.
-Wygląda na to, że nasi strzelający nie wykryli zagrożenia z innych stron. Nadciągają tylko stamtąd, to jedyne zagrożenie. Wysłałem naszych najbardziej spostrzegawczych na kluczowe miejsca w innych stronach, by w razie czego szybko zareagowali na zagrożenie. - mówił szybko zdyszany Toshio, łapiąc z trudem powietrze, sporo się nabiegał.
-Dobra robota, Toshio, tak trzymać. - pochwalił go mężczyzna, po czym zwrócił się do młodego shinobi'ego. -Zbliżają się, ostrzał z łuków był w zasadzie bezskuteczny, łatwiej jest upolować dzika, aniżeli człowieka. Ruszamy?
Rzeczywiście, strzały oddane przez nieprzeszkolonych wieśniaków nie przyniosły dużego rezultatu, raczej walka wręcz będzie dla nich lepszym wyjściem. Przeciwnicy zbliżali się i lada moment miało dojść do starcia. Szli dość szybko, a im bliżej byli, tym szybciej zaczynali się poruszać, na ostatnim etapie zaczęli nawet biec z myślą o zaatakowaniu frontalnym, lada moment mieli się zmierzyć z wojskami Toshimy.

Sentoki rodu Uchiha
Gatorou - przywódca oddziału Toshimy
Toshio - młody blondyn z wioski Toshima
Pan Horikiri - burmistrz Toshimy

  Ukryty tekst

[Azuma]

W końcu doszło do eskalacji konfliktu, ale na ich szczęście wydawali się być na to przygotowani. Nacierające siły wroga nie zdołały ich zaskoczyć, a wręcz przeciwnie może to ich postawa zaskoczyła przeciwnika. Polecenie Azumy by sprawdzić czy wróg nie naciera od innej strony, zostało sprawdzone przez samego Toshio, a co więcej chłopak wykazał się niesamowitą przytomnością posyłając w kluczowe miejsca co bardziej przytomnych ludzi.
Gatorou był równie wdzięczny co i też gotowy do walki. Widząc, że ostrzał przeciwników na niewiele się zdał, zaproponował ruszenie do walki. Azuma pokręcił głową.
- Najpierw ja… A po mnie procarze - powiedział zeskakując z dachu budynu. Lekko wylądował na ziemi czując jak jednocześnie krew szybciej zaczyna mu krążyć w żyłach. - Gatorou-san, ruszajcie po salwie kamieni! - krzyknął do góry, a następnie spojrzał przed siebie, szybko lokalizując pierwszych przeciwników. Miał nadzieję, że ten manewr zachwieje duchem walki napastników lub zachwieje impetem ataku.
Przeciwników nie było paru, lecz kilkunastu - co jednak najważniejsze, wciąż było ich mniej niż obrońców Toshimy. Pomimo tego, Azuma wcale ich nie lekceważył. Spodziewał się, że wśród nich może skrywać się ninja, odpowiedzialny za tylu rannych i zabitych w Toshimie. To dodatkowo przemawiało za zachowaniem ostrożności.
Szybko uformował trzy pary pieczęci, a następnie obierając cztery cele, wypuścił w kierunku każdego po jednym ognistym pocisku. Zaraz po pierwszej salwie nastąpiła podobna, kolejna w której obrał kolejne cele o ile pojawiły się w zasięgu jego techniki. Robiąc to jednocześnie zdawał sobie sprawę z tego, że tą techniką nie jest w stanie wyeliminować przeciwnika, ale ufał że wystarczy do uderzenia w ich pewność siebie, która do tej pory musiała być niezachwiana z uwagi na ich dotychczasowe sukcesy.
Po drugiej salwie dał gestem ręki znać, by procarze dokończyli dzieła, wybierając tych którzy zdołali się przedrzeć lub zatrzymali po jego ataku. W ślad za nimi ruszyć do ataku mieli Ci uzbrojeni w prowizoryczną broń. On sam wyciągnął trójkunaia czekając na to co za chwilę nastąpi.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst