Bezkresne równiny

[Uzumaki Hibana]

  Ukryty tekst

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
1/15 Znajdowałaś się już na równinach jakiś czas trenując swoje umiejętności kiedy nagle twoją uwagę przykuł ruch po lewej stronie. Kiedy odwróciłaś głowę zauważyłaś ludzką sylwetkę wyłaniającą się zza najbliższego wzgórza. Zmierzała w stronę Yakiniku - siedziby rodu Akichimichi i akurat ty stałaś na jej drodze. Kiedy sylwetka się zbliżyła zauważyłaś, że jest to kobieta mniej więcej w wieku 30-35 lat. Wyglądała na wycieńczoną, jakby znajdowała się w drodze od wielu godzin. A może po prostu była nieprzyzwyczajona do wysiłku? Sądząc po jej bogatych szatach można było z dużym prawdopodobieństwem uznać, że jest szlachcianką albo co najmniej żoną jakiegoś bogatego kupca. Jej krok był dosyć niepewny a sama kobieta ciężko dyszała. No cóż - nie wszyscy dbają o kondycję fizyczną tak jak potrzeba.
Kiedy zbliżyła się do ciebie na odległość kilkunstu metrów podniosła wzrok znad ziemi i jej spojrzenie padło na ciebie. Pomachała w twoim kierunku ręką jakby chciała cię zatrzymać mimo, że tak na dobrą sprawę to nigdzie się nie wybierałaś, a następnie ruszyła nieco bardziej żwawym krokiem w twoją stronę. Kiedy w końcu do ciebie dotarła oparła się rękami o kolana i przez dłuższą chwilę ciężko dyszała niezdolna do jakiegokolwiek słowa. W końcu udało jej się złapać oddech i wykrztusiła:
- Pani... jak dobrze, że cię spotkałam... tam... mój mąż.... pomocy...
Machnęła ręką w kierunku, z którego przyszła.

[Uzumaki Hibana]

Minęło już wiele dni odkąd przekroczyła granice prowincji i rozpoczęła swą wędrówkę po bezkresnych równinach Sakai. Nie śpieszyła się. Poświęcała czas na treningi i odpoczynki między nimi. Dni mijały jej powoli i spokojnie. Całkiem straciła rachubę czasu, aż pewnego ranka wyczuła w powietrzu nadchodzącą zimę. Nagle poczuła narastającą presję czasu. Zaczęła się obawiać, że nie dotrze na pustynie przed pierwszym śniegiem. Dni były coraz krótsze, a do najbliższego miasta wciąż zostało ich przynajmniej kilka. Trzeba było się śpieszyć, nim śnieg zasypie drogi.
Tego dnia wstała wcześnie, bo chciała przejść jak najdłuższą drogę, ale koń nie mógł iść bez ustanku. Mimo wszystko, Onna był dość delikatny. Zatrzymała się więc i zrobiła krótki postój obok traktu, z którego starała się już nie zbaczać.
Nagle, gdzieś za wzgórzem, zamajaczył ludzki kształt. Był niewyraźny, ale przemieszczał się szybko, dlatego Hibana pośpiesznie wstała, obawiając się kłopotów. Lekka ulga na nią spłynęła, gdy dostrzegła, że nadbiegającym człowiekiem jest, niezbyt sprawna, kobieta. Hibana chciała uniknąć dalszego marudzenia na drodze, dlatego dyskretnie zaczęła się przesuwać w stronę konia. Miała nadzieję odjechać zanim kobieta ją dopadnie, ale... niestety. Kłopoty już ją zauważyły. Stanęła obok Onny i zaczekała aż kobieta podejdzie bliżej.
Słowa, które padły z jej ust nie były niczym zaskakującym. Można wręcz powiedzieć, że tego należało się spodziewać po samotnie biegnącej kobiecie. Normalny człowiek pewnie by się nawet przejął i zaraz pośpieszył na pomoc. Normalnie – jeszcze kilka miesięcy temu – pewnie Hibana też by tak zrobiła, ale teraz zapiekła ją blizna ręku. To już było. Podobna sytuacja. Wołanie o pomoc, a potem cięcie nożem, atak i walka. Kiedy to było? Pół roku temu? Rok? Nie dość dawno, by łatwo zapomnieć taką zdradę.
Zmierzyła kobietę wzrokiem i położyła dłoń na boku Onny. Jej postawa była całkowicie obojętna.
-Jeśli chcesz mojej pomocy – zaczęła lodowatym głosem. - Opowiedz mi wszystko, dokładnie. A wtedy może się zastanowię, czy zechcę zmarnować swój czas.
Powiedziała, co powiedziała, a jednak jej wzrok powędrował w kierunku, z którego przybyła kobieta, a następnie spojrzała na samą kobietę. Ile mogła przebiec w tym stroju? Raczej niezbyt daleko. Mimo swej zimnej postawy, zaczęła poprawiać popręg u sidła, by móc szybko dosiąść konia. To, że raz została zdradzona, nie oznaczało, że świat składał się z samych zdrajców. Hibana doskonale zdawała sobie z tego sprawę, a jednak... wrodzona przezorność i piekąca blizna nie pozwalały jej na bezwarunkowe zaufanie. Niech kobieta się wysłowi, a wtedy się zastanowi...

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
3/15 Kobieta spojrzała na ciebie robiąc oczy wielkie i okrągłe niczym spodki. Widać nie była przyzwyczajona, by zwracać się do niej takim tonem a tym bardziej żeby musiała powtarzać swoje słowa. Można było wydedukować, że do tej pory była obsługiwana przez służących, którzy byli na każde jej skinienie. Szybko jednak przypomniała sobie, że teraz to ona jest osobą, która jest w potrzebie więc powinna spełnić oczekiwania swojej potencjalnej wybawczyni. Pokiwała więc swoją głową na znak zgody, wzięła jeszcze kilka głębszych wdechów, by wyrównać swój oddech i zaczęła tłumaczyć.
-Moim mężem jest kupiec Taizo. Wyjechaliśmy właśnie z miasta Yakiniku, gdzie spędzaliśmy spóźnione wakacje kiedy przydarzyło się to nieszczęście. Początkowo cała droga przebiegała spokojnie jednak po kilku godzinach podróży z zarośli wybiegło jakieś wilkopodobne zwierzę i przebiegło przed wozem. Koń się spłoszy i zerwał się z wozu jednocześnie mało co go nie przewracając. Oboje z mężem spadliśmy z wozu jednak kiedy się podniosłam odkryłam, że mąż nadal leży i ma złamaną nogę. Nie jestem lekarzem ale paskudnie to wygląda. Starałam się go podnieść na wóz ale jest za ciężki i nie dałam rady. Zresztą co nam po wozie skoro nie mamy konia? Dlatego ruszyłam jak najszybciej z powrotem do miasta żeby sprowadzić pomoc ale na szczęście natknęłam się na ciebie pani. Pomożesz mi? Oczywiście zapłacę za pomoc. Nie brakuje nam środków.
Patrzyła na ciebie z nadzieją w oczach.

[Uzumaki Hibana]

Jakby ją interesowało imię kupca i cel ich podróży... „Do rzeczy, kobieto”, powtarzała w myślach ze zniecierpliwieniem przewracając oczami. Gdy kobieta wreszcie wyjaśniła swoją sytuacje, Hibana zamyśliła się na moment, jak to miała w zwyczaju.
Nagle, gwałtownie zarzuciła głową i zwróciła wzrok w stronę wzgórz. Spojrzała jeszcze raz na kobietę i szybkim, wyćwiczonym ruchem wskoczyła na konia. Onna aż zarżał i szarpnął, ale Hibana go przytrzymała.
-Też nie jestem medykiem – odparła wlepiając wzrok w horyzont. - Ale pojadę i zobaczę co zdołam zrobić. A Ty? - Hibana nie czuła potrzeby okazywać jakiegokolwiek szacunku. - Biegnij dalej, skoro tak dobrze ci to idzie, lub próbuj mnie gonić. Twoja wola. W tamtą stronę?
Ostatnimi słowami dopytała o kierunek, a następnie spięła konia i ruszyła galopem wzdłuż traktu.
Jeśli kobieta mówiła prawdę i jej mąż był w ciężkim stanie, liczyła się każda sekunda. To nie był czas na bycie miłym i ciągnięcie się za kobietą, tylko po to by nie zostawiać jej w tyle. Trzeba było działać szybko, a koń – nawet taka malapeta, jak Onna - był szybszy od człowieka. Nie zamierzała też oferować powózki, gdyż zwyczajnie nie miała tyle miejsca w siodle, a nie wyobrażała sobie wieźć tej kobiety na zadzie. A mówiąc o kobiecie... Co zrobi? To już jej wola. Może biec dalej do miasta i wezwać pomoc, co może być bardzo użyteczne, skoro Hibana też nie jest medykiem. Może też biec za jeźdźcem i pomóc przy wozie, co będzie równie... Nie, to już niech lepiej biegnie do miasta. Wystarczyło spojrzenie, by zrozumieć, że nie tylko w niczym nie pomoże, ale może wręcz przeszkadzać. Z czystym sumieniem, Hibana zostawiła ją w tyle. A jeśli w drodze zjedzą ją wilki? Trudno! Hibana nie jest strażnikiem tego traktu. Nie płacą jej za pilnowanie każdej sieroty, która nie potrafi sama o siebie zadbać. To dlaczego, teraz jedzie pomóc mężczyźnie? Bo za to, akurat, jej płacą, a przynajmniej obiecują.
Pojechała drogą w stronę, z której nadeszła kobieta. Szukała śladów wozu i nasłuchiwała krzyków. Czuła się o tyle spokojniejsza, że teren – w przeciwieństwie do lasu – był otwarty, a więc i trudny na zasadzkę. Pułapkę w takim miejscu mógłby zastawić tylko bardzo nieudolny zbir, a takich Hibana się nie bała.

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
5/15 Na szczęście nie straciłaś cierpliwości i wysłuchałaś historię kobiety to samego końca. Może uda ci się dzięki temu zarobić nieco kasy przy okazji? Kiedy powiedziałaś jej żeby biegła dalej do miasta albo za koniem kobieta ruszyła dalej w stronę miasta najszybciej jak potrafiła. Mimo wszystkiego musiałaś przyznać jedno - naprawdę kochała swojego męża skoro była dla niego gotowa wypluć z siebie płuca, tym bardziej, że już na pierwszy rzut oka widziałaś, że nie była ona przyzwyczajona do wysiłku fizycznego.
Kiedy ruszyłaś we wskazanym przez kobietę kierunku nie wiedziałaś czego się spodziewać. Czy jest to prawdziwe zlecenie czy też ktoś rzeczywiście potrzebował twojej pomocy? No cóż - niebawem miałaś się przekonać. Po krótkiej podróży zauważyłaś za wzgórzem kształt, który z każdą chwilą coraz bardziej się powiększał. Już niebawem byłaś w stanie odróżnić poszczególne szczegóły. Rzeczywiście stał tam wóz bez konia a obok niego siedział oparty o niego mężczyzna. Wyglądał na naprawdę obolałego. W pobliżu nie było żadnych krzaków ani przeszkód terenowych, za którymi mogliby się schować napastnicy więc raczej nie była to zasadzka chociaż nigdy nie wiadomo do końca.
Kiedy mężczyzna usłyszał, że się zbliżasz podniósł wzrok i spojrzał na ciebie z mieszaniną strachu oraz nadziei. Jesteś bandytą czy osobą zamierzającą mu pomóc? Nie mógł tego wiedzieć.

[Uzumaki Hibana]

Pognała konia i dosyć szybko minęła wzgórza. Kobieta w tym czasie biegła dalej w stronę miasta. Musiała ją tutaj pochwalić. Wezwanie pomocy miało zdecydowanie więcej sensu, niż stanie Hibanie nad głową, gdy będzie ratowała jej męża.
Galopem minęła wzniesienie i dostrzegła kształt wozu. Zwolniła do kłusa, by w pośpiechu nie przegapić żadnego szczegółu, ale nic nie budziło jej wątpliwości. Podjechała bliżej, zwalniając już całkowicie. Rzeczywiście był tam wóz, a przy nim mężczyzna. Kobieta mówiła prawdę, a przynajmniej częściowo. Rozejrzała się dokładnie po okolicy, a następnie zbliżyła się do poszkodowanego. Nie zsiadając z konia, nawiązała kontakt wzrokowy z mężczyzną i uniosła uspokajająco dłoń. Kupiec siedział oparty o wóz. Z tej perspektywy nie widziała jego – ponoć złamanej – nogi. Nadal nie mogła być niczego pewna.
-Jesteś mężem kobiety, która biega po okolicy i wyprasza napotkanych wędrowców o pomoc? - Zapytała, równocześnie wyjaśniając swoje stanowisko. - Podobno zostałeś ranny. Jak ciężko?
Cały czas spoglądała na niego z siodła i ani myślała z niego zsiadać, dopóki nie rozezna się w sytuacji. Po pierwsze, ostrożność. Po drugie, duma. Nie miała obowiązku pomagać każdej napotkanej osobie. Robiła małżeństwu kupieckiemu ogromną łaskę, i bardzo się starała, by zostało to zauważone.
Dopiero, gdy uzyskała odpowiedź kupca - głęboko wzdychając – zsiadła z konia i podeszła do mężczyzny. Obejrzała też wóz, aby sprawdzić, czy da radę jeszcze go ruszyć. Zawsze mogła zaprząc Onnę i dowieść kupca do miasta. Koń miał już doświadczenie w ciągnięciu wozu, więc nie powinno być problemu. Pytanie, czy kupiec wytrzyma? Zwykłe złamanie nie byłoby problemem, ale jeśli kość przebiła skórę - mieli mało czasu.

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
7/15 Dotarłaś do mężczyzny, który siedział przy wozie. Początkowo bał się ciebie, gdyż widać było, że jesteś pewna siebie i zaprawiona w boju więc mogłaś być rozbójnikiem. Co prawda nie znajdowaliście się daleko od miasta ale nawet w najbogatszych dzielnicach znajdują się osoby, które rabują innych. W każdym bądź razie pod wpływem twoich słów nieco się uspokoił.
Kiedy skończyłaś mówić sięgnął do nogi i podwinął nogawkę jednocześnie krzywiąc się z bólu. Kiedy zobaczyłaś co się stało nie mogłaś się dziwić minie mężczyzny. Nie trzeba było wykształcenia medycznego, by zauważyć, że noga jest złamana. I to dosyć paskudnie - kość co prawda nie przerwała skóry ale noga wyglądała jakby zamiast jednego kolana miała dwa. Jedno w normalnym miejscu a drugie w połowie łydki.
-Tak to moja żona - przemówił mężczyzna.
Przez chwilę oddychał wyraźnie zastanawiając się co jeszcze może dodać w takiej sytuacji. Ty w tym czasie oglądałaś wóz - przynajmniej on wyglądał na nie uszkodzony i zdatny do dalszej jazdy. Po chwili podjął dalszą wypowiedź.
-Próbowała mnie podnieść na wóz ale niestety była za słaba. Ja niestety w obecnym stanie nie jestem w stanie wejść na wóz - ledwo jestem w stanie ustać na jednej nodze. Przed chwilą przyszło mi do głowy czy nie mógłbym wejść na wóz jakby ustawić schodki ze skrzynek, które mam na pace. Jednak na chwilę obecną nie ma nawet kto ich ułożyć. Zresztą po co wchodzić na wóz jeśli nie mam konia albo woła, który by go pociągnął prawda? - zaśmiał się krótko ale jego śmiech wcale nie brzmiał wesoło.
Rozejrzałaś się dookoła. Robiło się coraz zimniej.

[Uzumaki Hibana]

Innej odpowiedzi się nie spodziewała. Jakie było prawdopodobieństwo, że aż dwa wozy spotka ten sam los w tak bliskiej odległości od siebie? Raczej małe, żeby nie powiedzieć, że żadne. Było więc oczywistym, że odnalazła męża tamtej zrozpaczonej kobiety. Mężczyzna wyglądał słabo, a jego noga jeszcze gorzej. Szczęście w nieszczęściu, że chociaż nie krwawił. Hibana podeszła bliżej i przyjrzała się złamaniu.
„Wygląda zbyt prawdziwie, by to mogła być pułapka.”, poczuła się wstrętnie, gdy zdała sobie sprawę, że to było jej pierwszą myślą.
Przynajmniej nie czuła już takiej presji czasu. Robiło się zimniej, ale na to mogła łatwo zaradzić. Nie bała się też zbójów, ani dzikich zwierząt. Miała dużo czasu, by przemyśleć strategię.
Po wypowiedzi mężczyzny, doszła do wniosku, że ich jedyny problem to wywindowanie go z powrotem na wóz. Rana nie wymagała natychmiastowego opatrzenia, a reszta:
-Koń się znajdzie – mruknęła mimochodem, zerkając na Onnę.
Następnie mężczyzna wspomniał coś o skrzyniach. Może i byłby to jakiś pomysł, ale teraz już na pewno tego nie zrobi. Nigdy nie lubiła by jej rozkazywano. Z chwilą, w którym kupiec poddał ten pomysł, został on ostatecznie przekreślony. Prędzej zrezygnuje z zadania i zostawi mężczyznę na pastwę dzikich zwierząt, niż posłucha cudzej rady.
Taka już była i nic na to nie można było poradzić. Jeśli miała to zrobić, to tylko po swojemu.
Zrobiła szybki obchód wokół wozu i poszukała przydatnych narzędzi. Skrzynki też mogły się przydać, ale nie były jedyne. Wzięła kilka luźniejszych desek, lub wyrwała te ze skrzynek, i wróciła do mężczyzny, próbując usztywnić mu nogę.
-Będzie ciężko – wymamrotała, by następne zdanie powiedzieć pełnym głosem. - Skrzynki są zbyt ryzykowane. Jeśli któraś okaże się zbutwiała i słaba, poranimy się oboje, a wtedy... Skoda gadać.
Prowizorycznie opatrzyła nogę i podeszła do Onny. Poprowadziła konia do przodu wozu i zaczęła oględziny zaprzęgu. Nawet jeśli koń uciekł, powinny zostać jakieś resztki, których można by użyć. Jeśli nie, użyła własny, a w ostateczności również żyłki i bandaży, które miała. Stworzyła dostatecznie długą linę, której jeden koniec dowiązała do konia, a drugi przerzuciła przez wóz i zawiązała w pętlę.
-Skoro chciałeś chodzić po skrzyniach, to znaczy, że możesz wstać, więc wstań – powiedziała do kupca, a następnie pomogła mu się podnieść.
Poleciła mu stanąć zdrową nogą na pętli, a następnie cmoknęła na Onnę, by ruszył. Tak powstała prowizoryczna winda.
Hibana cały czas asekurowała i podpierała kupca, ale dopóki większość jego ciężaru dźwigał koń, było to zdecydowanie łatwiejsze niż podsadzanie go o własnych siłach. Trochę się bała, że lina się przetrze, ale przecież nie musiała go wciągać do końca. Wystarczyło te kilka centymetrów, po których będzie mogła go pchnąć na wóz. Pewnie kupiec nie przyjmie tego zbyt optymistycznie, ale czym jest odrobina bólu w perspektywie zostania samotnie w dziczy?
Jeśli ta sztuka się udała, zaprzęgła Onnę do wozu i ruszyła w stronę miasta.
Jeśli nie, trudno. W przeciwieństwie do pomysłu ze skrzynkami, tutaj jedyną ofiarą mógł być najwyżej kupiec, a tym Hibana się zbytnio nie przejmowała. Najwyżej wymyśli drugi plan. I trzeci. I czwarty...

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
9/15 Kupiec zasugerował rozwiązanie, które miało sprawić, że dostanie się na wóz jednak wolałaś skorzystać z własnego pomysłu. Kupiec wstał i zamontował się na prowizorycznej windzie, którą udało ci się stworzyć wykorzystując do tego własnego konia. Początkowo wszystko szło prawidłowo. Koń wolno wciągał kupca na wóz a ty z drugiej strony go asekurowałaś. Nagle jednak zawiał zimowy wiatr. O ile początkowo wiał mocno to po chwili już zamienił się w porządną wichurę. Jako ninja nie miałaś problemów z utrzymaniem się na nogach. Ale to chyba tyle jeśli chodzi o dobre wiadomości...
Niestety kupiec był w znacznie gorszej sytuacji. Nie dosyć, że był ranny to aktualnie był windowany do góry na niezbyt stabilnym środku transportu. Wiatr sprawił, że stracił on równowagę i padł w dół prosto w twoje ramiona. Szczęście w nieszczęściu, że akurat tam stałaś, gdyż w innym przypadku mógłby się zabić i nie wiadomo czy nie zostałabyś posądzona o morderstwo przez jakiegoś nadgorliwego kapitana straży.
Podsumowując - zaczyna się robić ciemno, mężczyzna zwisa częściowo z pętli spoczywając na tobie prawie całym swoim ciężarem ciała a wiatr uniemożliwia wciągnięcie go na górę przy pomocy prowizorycznej windy, którą stworzyłaś i przewierca was do szpiku kości mrozem. Możesz czekać aż wiatr ustanie ale czy wiadomo kiedy to nastąpi? Może za minutę a może za kilka dni. Alternatywą jest znalezienie innego sposobu na transport mężczyzny na wóz.

[Uzumaki Hibana]

Jej pomysł nie był idealny, dlatego była wręcz zdziwiona, że tak gładko poszło. Ani kupiec nie oporował, ani rzemień się nie zerwał, ani koń nie spłoszył... Mężczyzna był już prawie na wozie i Hibana szykowała się do przerzucenia go przed burtę, gdy nagle dął mocny, równinny wiatr. Kupiec stracił równowagę i chociaż krzyknęła, by się trzymał, spadł i poleciał na nią.
Syknęła, gdy na chwilę zabrakło jej tchu. Mężczyzna do lekkich nie należał, a i ona nie mogła pochwalić się wybitną siłą. Szybko się jednak zebrała i sturlała z siebie kupca. Pobieżnie oszacowała straty i już była gotowa do następnej próby... tylko ten wiatr. Cóż to był, że zwalił z nóg rosłego chłopa? Hibana skoczyła i aż spojrzała za horyzont, bo przez moment spodziewała się użytkownika powietrza. Nikogo jednak nie było, więc musiała to być naturalna anomalia.
Było ciężko, ale jakoś udało jej się odwiązać kupca i opanować konia. Przez chwilę zastanawiała się, czy nie lepiej przeczekać, ale zachodzące słońce miało silniejsze argumenty.
Zerwała się.
-Wstawaj – rzuciła krótko i podparła kupca, równocześnie wciskając mu pętlę do ręki.
Cmoknęła do Onny i powtórzyła proces, tym razem ciągnąc go koniem, a samej podbierając zdrową nogę. I chociaż po trochu urągało jej godności, bycie cudzym podnóżkiem, przełknęła dumę, powtarzając sobie ile zażyczy sobie za tę przysługę.
-Tanio się nie wykpisz – syknęła przez zęby, wrzucając kupca na wóz.
W przeciwieństwie do poprzedniej metody, teraz to na niej skupiał się ciężar mężczyzny, a koń był jedynie wsparciem. Kolejno podpierała zdrową nogę rękami, kolanem i ramieniem, pozwalając się po sobie wspinać, cały czas podtrzymując go dłońmi, a jeśli była taka potrzeba – i bandażami. Gdy kupiec się przewracał za poprzednim razem, nie zdążyła użyć techniki, dlatego teraz przygotowała się wcześniej. Owijki z jej ramion odwiązało się i tańczyły jak węże szykujące się do ataku. Tym atakiem, było oczywiście złapanie kupca i zapewnienie kunoichi pary dodatkowych rąk. Oby tym razem się udało.

  Ukryty tekst

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
11/15 Kiedy pierwsza próba się nie udała i wylądowałaś razem z kupcem na ziemi. Początkowo myślałaś, że może zaatakował was jakiś użytkownik wiatru ale kiedy rozejrzałaś się dookoła przekonałaś się, że w zasięgu wzroku nie ma żywej duszy nie licząc oczywiście ciebie, kupca no i konia. Nie przyszło ci do głowy, że kupiec spadł z powodu, że trzymał się tylko jedną nogą na niezbyt stabilnej "windzie", która pod działaniem wiatru wyraźnie się rozchwiała. No ale nie był to najlepszy czas na rozmyślania tym bardziej, że zbliżał się zmierzch a słońce rzucało na ziemię piękne czerwono-różowe światło a niebo rozświetlało się iście niebiańską paletą barw. Gdyby tylko nie ten wiatr...
Przystąpiłaś dalej do akcji ratunkowej. Tym razem kupiec trzymał się powrozu ciągniętego przez konia a ty podpierałaś mężczyznę przy użyciu własnych mięśni. Mężczyzna wyraźnie jęczał z wysiłku i bólu ale wspólnym wysiłkiem jakoś udało się wam umieścić go na wozie. Mężczyzna nie był na szczęście otyły, gdyż wtedy mogłoby się to różnie skończyć. Ale na szczęście twoje siły jako shinobi i pomoc konia a także i wysiłek samego mężczyzny wystarczyły by przezwyciężyć siłę ciążenia oraz wiatr i umieścić faceta na wozie. Mężczyzna ciężko teraz dyszał z odbytego wysiłku. Zaczynał być coraz bardziej blady. Na szczęście najtrudniejsze było już za wami i teraz wystarczyło zawieść mężczyznę do miasta. Zresztą najwyższy czas - facet był półprzytomny. Mogłaś mieć tylko nadzieję, że nie zejdzie ci po drodze.

[Uzumaki Hibana]

Pierwsza próba się nie udała, ale Hibana nie należała do osób, które łatwo się poddają. Sama nie zamierzała siedzieć na tym pustkowiu i czekać na pomoc. A skoro już zaangażowała się w sprawę kupca, nie mogła teraz odpuścić. Jakby ją to pokazywało, jako człowieka? Czy zniosła by jego wołanie? Ech! Było odjechać. Było się nie przejmować, najwyżej podrzucić kobietę do miasta i odejść swoją drogą. Nie zrobiła tego. A teraz już nie mogła się wycofać.
Przygryzła wargi, ale jakoś wrzuciła mężczyznę na wóz. Oparła się wiatrom i siłom grawitacji, ale nie mogła oprzeć się człowiekowi w potrzebie. Kupiec wylądował na pokładzie, a ona obeszła wóz i zbliżyła się do swojego konia. Onnie również nie podobał się ten wiatr, ale dzielnie to znosił. Zaprzęgła go do wozu, resztkami uprzęży, a sama wskoczyła na kozła. Obejrzała się na kupca. Był blady i wyraźnie słabł. Z zimna, bólu czy z wysiłku? W każdym razie, powinien go zobaczyć profesjonalny medyk. Jeśli na wozie znalazła jakieś koce, lub inne materiały, przed ruszeniem w drogę okryła jeszcze mężczyznę wszystkim co znalazła, a dopiero potem pognała Onne i skierowała się w stronę miasta. Starała się prowadzić go pośpiesznie, ale spokojnie. Ostatnie czego teraz potrzebowali to wypadku na drodze.

[Yari]

"Kupiecka wdzięczność"
Misja rangi D
Dla: Hibana
13/15 Podpięłaś konia do wozu po czym ruszyłaś w dalszą drogę, by uratować kupca od śmierci. Nie wyglądał najlepiej. Najwidoczniej wysiłek, na który się zdobył, by dostać się na wóz bardzo nadwyrężył jego siły. A może kość w nodze przerwała jakieś ważne żyły? Mogłaś mieć tylko nadzieję, że nic takiego się nie stało a kupiec jedynie jest zmęczony co przy jego stanie zdrowia nikogo nie powinno dziwić. Zaczęłaś jechać powoli w stronę miasta. Kupiec już po kilku minutach upadł na siedzenie i resztę drogi najwidoczniej zamierzał spędzić w pozycji półleżącej. Początkowo mogłaś się wystraszyć czy czasem nie wyzionął ducha ale widać było, że oddycha więc najprawdopodobniej stracił tylko przytomność albo był na granicy jej utraty. Niestety bez znajomości wiedzy medycznej nie byłaś w stanie tego ustalić.
Jechaliście więc dalej i dalej. Słońce już prawie zaszło za horyzont kiedy przed wami zamajaczył się mały punkcik, który zmierzał w waszą stronę. Po kilku minutach zbliżył się na tyle, że byłaś w stanie stwierdzić, że jest to wóz szybko zdążający w waszą stronę. Po kolejnych kilku minutach wóz zrównał się z wami. Zeskoczyła z niego żona kupca wraz z mężczyzną wyglądającym na medyka i szybo ruszyli w stronę w stronę mężczyzny na wozie, by go zbadać. Do ciebie zaś zbliżył się potężnej postury mężczyzna. Nie widziałaś co prawda na jego kurce plakietki shinobi ale po samy wyglądzie można było poznać, że najprawdopodobniej pochodzi z klanu Akimichi. Podszedł do wozu i przyglądał ci się przez chwilę. W jego oczach nie widać było ani śladu strachu a z całej postury bił widocznie autorytet władzy.
-Jestem Kogō Airo Akimichi - powiedział poważnym głosem. Facet musiał być naprawdę ceniony w miasteczku skoro przysłano po niego tak wysoko postawioną personę! - Z zeznań żony kupca wnioskujemy, że pomogłaś jej mężowi. Podaj swoje imię i jeśli dasz radę poprowadź wóz aż do miasteczka, dalej możesz się udać w swoją stronę. Wątpię żeby jego żona była w stanie prowadzić, lekarz będzie potrzebny choremu a jak widzisz mamy dwa wozy.
Zaczekał aż odpowiesz a następnie sam podszedł do chorego i przy asyście lekarza wziął go ostrożnie na ręce jakby nic nie ważył i przeniósł na ich wóz, gdzie natychmiast ponownie zajął się nim lekarz.

[Uzumaki Hibana]

Ruszyła w stronę miasta. Nareszcie! Bo ile można jednego kupca na wóz ładować? Westchnęła na samo wspomnienie, ale cieszyła się, że przynajmniej teraz sytuacja zaczynała wyglądać nieco przyjemniej. Co prawda, musiała zrezygnować ze swojego stylu podróży, a do tego prowadzić powolny wóz z obolałym kupcem, zamiast cieszyć się radosnym galopem, ale tańczące w wyobraźni ryo jakoś podnosiły ją duchu. Ile zażąda? Na ile kupiec wyceni swoje życie? Zachichotała i ścisnęła mocniej wodze.
Nagle coś zamajaczyło na horyzoncie. Znowu! I znowu była to – jak się po chwili okazało – ta sama kobieta, żona kupca. Tym razem jednak, nie była sama. I nie biegła, a jechała wozem.
Hibana zwolniła i pozwoliła się ze sobą zrównać. Po chwili, oba wozy już stały, a na jej pokład wskakiwała, dobrze znana, kobieta. Towarzyszył jej prawdopodobnie medyk, który natychmiast zaczął od oględzin pacjenta.
Do niej z kolei, podszedł mężczyzna, które nie dało się nie wziąć za, dowolnej rangi, oficjela. Przedstawił się nawet, co Hibana skwintowała szybkim kiwnięciem. Nie czuła potrzeby zdradzania własnego imienia.
-Zginąłby beze mnie – odpowiedziała szybko, by podkreślić swoje zasługi.
Co prawda, nie było w tym wiele prawdy i Hibana doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Jedyne co zrobiła to – męcząc przy tym niemiłościwie biedaka – odrobinę przyśpieszyła jego dotarcie do pomocy. Umęczyła jednak przy tym i ona, dlatego nie zamierzała dopuścić, by zostało to pominięte.
Już wyciągała rękę do nagrodę, gdy mężczyzna wyglądający na oficera zlecił jej ostatnie zadanie.
-Możecie sczepić wozy - rzuciła niedbale w pierwszym odruchu, by zaraz ugryźć się w język. - Zgoda.
To powiedziawszy, pomogła w przerzuceniu rannego kupca na drugi wóz, a następnie pognała Onnę. Nie musiała już jechać ostrożnie. Była sama na wozie, więc ograniczała ją tylko kondycja jej konia. Co jakiś czas, oglądała się na drugi wóz, ale dokładała szczególnych starań, by na niego czekać. Musieli być już niedaleko wioski. Wnioskowała to tempie w jakim kobieta zdążyła dobiec do zabudowań, wezwać pomoc i wrócić.
Najwyżej poczeka na nich przed wejściem do miasta. Musiała na nich poczekać. Nie wiedziała dokąd się udawali, a w żadnym wypadku nie chciałaby – i to w nowym miejscu! - uchodzić za złodziejkę wozów. Był jednak jeszcze jeden, znacznie ważniejszy powód, musiała na nich poczekać... jeśli chciała odebrać zasłużoną nagrodę.
Siadła na koźle ze skrzyżowanymi nogami i już zacierała ręce, licząc ryo.