Oniniwa 鬼庭町

[Mujin]

Mujin znajdował się teraz w dość pasywnej sytuacji pod względem reszty grupy. Nie był w stanie zrobić za wiele. Inni pełnili ważniejsze funkcje od... Nie no, nie pełnili. Mujin jako medyk miał pierwszeństwo pod względem istotności powodzenia operacji. Ale aktualnie był najmniej potrzebny w drużynie. Kiedy rany zostały już wyleczone i nadkruszone kości zlepione w całość, nie było co zrobić. Mujin powinien oszczędzać swoją chakrę na dalsze przypadki, na potencjalne rany. Tak też miał zamiar zrobić, tylko głupiec wypluwałby się z tak cennego surowca w takim momencie. Jego zasoby powoli się kurczyły i dlatego nie mógł pozwolić sobie na strzelanie gazem na lewo i prawo.
Ale taka bezczynność oczywiście miała swoje następstwa. Mujin chłonął informacje, robił to zresztą regularnie w mniejszym bądź większym stopniu. Taka podstawowa umiejętność ludzkiego organizmu. Usłyszenie czegoś mimochodem. Szczególnie kiedy dowiadywał się od innych faktów i sam na nie reagował, wprowadzając tym samym możliwość interakcji z innymi. Ot z Asaką na przykład, która podziękowała u za zabranie ciała Keiry. Oczywiście Mujin nie miał najmniejszego pojęcia że takie interakcje między nimi zachodzą, że są dla siebie bliskie. Jak cholernie duże potrafią być klany? Poziom spokrewnienia może być tak różny, że taki Aburame i Aburame mogą nie być z tej samej rodziny. To także był powód jego nieprzywiązania do swojego "rodzinnego" klanu. Kupa obcych ludzi bez żadnego praktycznie powiązania, jak czuć się takimi ludźmi rodziną? Nie rozumiał, nie potrafił do tego dotrzeć.
- A, tak. Oczywiście. Do usług. - odpowiedział, pewny siebie podniósł głowę delikatnie w górę, jak gdyby połechtało to jego ego. A ta część Mujina była bardzo wrażliwa na stymulacje komplementami. Nawet jeśli nie do końca sobie na to zasłużył, to nie nazwałby tego przypadkiem. To konsekwencja jego wyboru, której po prostu nie był świadomy.
- Cała przyjemność po mojej stronie. - odpowiedział jeszcze do Hakuseia. Kolejna porcja przyjemnej wdzięczności. Co prawda bardziej było mu miło przez możliwość sprawdzenia techniki do regeneracji organów wewnętrznych na człowieku, ale nadal - nie kłamał. W tym przypadku cała przyjemność leżała po jego stronie. A potem pojawił się temat regeneracji Hana. I cała duma z osiągnięć którymi tak się szczycił i cała pewność siebie młodego wzięły w cholerę.
- Martwy. Ale żyje. Rozumiem. - powiedział. Tylko tyle był z siebie w stanie wydukać. Że on był martwy i dlatego miał takie możliwości regeneracji? Ale martwi nie posiadają zdolności regeneracyjnych! Ich ciała nie naprawiają uszkodzeń. One są wystarczająco uszkodzone, na śmierć. Jak? Chakra? Cholera ale chakra też się kończy. Mujin zgłupiał. Jak gdyby powiedziano mu że człowiek nie oddycha płucami, tylko dużym palcem u nogi. I to faktycznie okazałoby się prawdą. Cała podstawa wiedzy nagle znika. Ale zaraz, nadal nie widział tego na własne oczy, więc może się pomylili. Shikarui by się pomylił? Czy Mujin ufał mu na tyle, żeby wierzyć w jego nieomylność? Nie, no pewnie że nie. Dopóki nie zobaczy sam, powinien mieć z tyłu głowy możliwość niezgodności raportu z faktami. Dopiero badania w kontrolowanym środowisku... ale jak? No właśnie. Nie ma jak.
Mujin stał. Myślał. Albo poruszał się z innymi. Ciężko powiedzieć, ciało samo reagowało kiedy umysł zajęty był swoimi problemami. Samodzielny ruch kończyn dolnych, zwany poruszaniem się na nogach. Nieświadomy. I tak nie mógł wiele zdziałać. Mógł obserwować jak Akahoshi-san był pieczętowany w zwoju po tym, jak wciągnął go tam jakiegoś rodzaju tygrys. Zarejestrował to jako genialny przykład techniki pieczętowania. Może Mujin byłby w stanie coś podpatrzeć? Obserwował jak Hakusei przeskakuje przez barierę za pomocą jakiegoś ninjutsu. Z zadumy wydobył go dopiero głos. Jakiś krzyk? Irytacji. Jakiś mężczyzna. Mówił coś o bycu nudnym. NES. I wtedy zaczął rozmawiać z Hanem.
- Co? - wydukał Mujin pod nosem, obserwując to wszystko. Całą tą abstrakcyjną sytuację, tym że nie był tutaj z woli Hana. Tym że wystarczyło klaśnięcie i z ziemi wysunęła się skała. Filar, jakaś kobieta na jego szczycie. Jednym płynnym ruchem skręcił jej kark. Mujin wciągnął powietrze. Widział wiele aktów przemocy, oczywiście. Ale nie znaczyło to, że do niej przywykł. I wtedy zauważył tą chakrę. Dziwną chakrę która wydobywała się z jej ciała. Mujin nie miał bladego pojęcia. Była brązowa. Nie wiedział. Rzadko to przyznawał, ale nie wiedział. Nie miał pojęcia. Ale odpowiedź pojawiła się szybko. I była równie przerażająca, co wizja nieśmiertelnych potężnych samoregenerujących się ninja.
- B-bijū? BIJU?! - prawie krzyknął Mujin, wlepiając oczy w to zjawisko. Zaczął się cofać. Szybko cofać. W autentycznym przerażeniu. Demon. Potwór. Siła natury równa huraganom. Legendarna. Właśnie, to nie mogło być to. Przecież to tylko legenda. Nie widział tego, nie miał pojęcia czy było prawdziwe. Cichy głosik teraz krzyczał. Darł się. "Uspokój się, nie widziałeś tego na żywo. Wierzysz komuś kogo prawie nie znasz?" i w sumie tak. Tak, nie wierzył. Nie powinien. Spokojnie, przecież to niemożliwe żeby to był faktycznie DEMON. Zamknięty w czyimś ciele. I który teraz miał się wydostać. Niemożliwe, prawda? Ale mimo tego jego ciało reagowało. Krok po kroczku odsuwając się do tyłu. Niezależnie od niego. Chciało znaleźć się jak najdalej. Trzęsło się. Oddech przyśpieszył znacząco. Nie, nie panikował. Wcale. Po prostu reagował na chakrę. Tak, na pewno nie był przestraszony. Na pewno, nie było przecież czym. Jeszcze jakiś element z ich grupki mówił coś o demonie. Na pewno nie wiedział co mówi. A mówi jak gdyby go spotkał. A to było bez sensu. No było. Oczywiście że było. Nie wiedzą, co mówią. Pomyliło im się. Oczywiście.


1) Mujin jest w stanie wyparcia i odsuwa się do tyłu. Najpierw szybko, potem powoli. Widać po nim cholerą panikę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Kaiko]

Jak się okazywało, czarnowłosa dziewczyna, która zginęła w zamku miała przy sobie sporą część istotnych informacji. To... zaprzepaszczało część wysiłku i kilka żyć, w tym jej własne. Przecież po to tutaj była - aby zebrać informacje i uciec. W obu dziedzinach zawiodła, ale nie należało rozliczać zmarłego z dokonań. Nawet i bez tego Kaiko wolałby, żeby zwyczajnie nie umarła. Tak samo jak Sasha, Yoshimitsu i ten ciemnowłosy na dachu. Nikt tutaj nie musiał umierać. Zaskoczeniem było to, że strata towarzysza z rąk wroga bolała... nieco mniej. Niepokojące spostrzeżenie, nad którym białowłosy nie miał czasu się zastanowić. Dostali kolejną informację, opisującą filary, które mieli zniszczyć. W tym momencie Kanamura był już świadomy skali mocy chakry, więc z pewną oczywistością przyjął, iż ktoś w ich drużynie włada nią na tyle sprawnie, by powalić budowle. I to pewnie niejedną, skoro fala piasku zdołała załamać murowany zamek.
Akahoshi? Zatem to on władał wystarczającą mocą. Kaiko mimowolnie uśmiechnął się zadowolony, bo właśnie z nim był ugadany na trening i pomoc w opanowaniu żywiołu. Przynajmniej tak mu się wydawało, że są umówieni, gdyż zwyczajnie, naiwnie w to wierzył. Zatem cieszył go fakt, że jego przyszły nauczyciel, może i tymczasowy, jest po prostu silny. Zdał też sobie sprawę, że skoro ruszył tam właśnie Kensei, to znaczyło, że najpewniej użyje Fuutonu, a z tego znów wynikało, iż uwolnienie wiatru jest naprawdę potężne. Wystarczająco, by pokonać murowany filar. Czyli i on mógł władać taką siłą... chociaż samodzielny trening nie pozwolił mu nawet na wykonanie najprostszego podmuchu.
I wtem, jakby problemów było mało, pojawił się ktoś jeszcze. Nieznajomy mężczyzna o zachowaniu godnym błazna z umysłem szaleńca. Kaiko wiedział, że ten ktoś nie wróżył niczego dobrego, nim ten zdążył cokolwiek zrobić. Pojawienie się tutaj, pod barierą było jednym wyczynem, ale drugim było przesmyknięcie się niepostrzeżonym, unikając tych dziwnych oczu. I nawet... samego Hana, jako że i on był zaskoczony wizytą jegomościa o godności NES. NES. Co to było? Imię głupsze, niż Kaiko i nawet Kaiko, który nie przepadał za swoim imieniem, potrafił to przyznać. Szaleniec miał do nich pretensje, że są nudni, że nie atakują Hana. A fala piasku? Jak dla białowłosego, było to całkiem dobre wybadanie gruntu i zdanie sobie sprawy, że dalsza ofensywa jest pozbawiona sensu. Zatem oczywistym było, że NES chce patrzeć na ich rzeź. Co ciekawe, Antykreator zadawał się być przełożonym NESa, ale... coś tutaj nie grało. Jakby nie wszystko było pod kontrolą i właśnie poszło coś niezgodnie z planem Hana. Niezgodnie bardziej, niż przewidywał.
Morderstwo? Na oczach ich wszystkich? Kaiko nie chciał się wyrywać, chociaż zwyczajnie się w nim zagotowało. Wyciągnął Shang Gou, którym obracał nerwowo, zataczając kółka, jakby lada moment chciał wykonać jakiś atak. Jednak stał w miejscu, z zaciśniętymi zębami czekając na rozkaz lub informację co dalej. I zaraz było wiadomo co dalej. Biju. Nawet ktoś taki jak Kanamura słyszał o legendarnych bestiach. Jak to było z legendami, zazwyczaj były bujdą, ot opowieścią tłumaczącą jakiś fenomen albo będąca najzwyklejszą bajką z prostym morałem. Przecież nie mogła istnieć taka siła, o jakiej słyszał. Potwór z chakry. Jak? To brzmiało jak bajka, ale taka, którą straszyło się i to nie dzieci, a ninja. Jednak słowa zarówno rudowłosego, jak i Shikaruia potwierdzały, że to nie bajka, a rzeczywistość. Han, Biju, NES, bariera i co jeszcze? Jakie przeszkody tego dnia? Kaiko czuł się taki malutki teraz. Jeszcze wczoraj był cywilem, którego wiedza o chakrze kończyła się na umiejętności wymienienia podstawowych żywiołów, a dzisiaj? Dzisiaj obserwował potęgę ninja, moc zdolną trząść zamkiem, ale ten zamek też zawalić. Patrzył na potęgę Hana, na którym wszelaka ofensywa nie robiła wrażenia. Nieśmiertelnego, przeczącemu logice. Na barierę zdolną zamknąć całą wioskę w pułapce. Na NESa, szaleńca, który znika i jest niewykrywalny. I Bijuu, prawdziwą bestię zrodzoną z chakry.
- Czyli są prawdziwe... - mruknął do siebie tonem wyrażającym zupełne pogrzebanie nadziei i zapału. Jak się teraz czuł? Tak jak wcześniej, ale gorzej. Brązowa chakra zdawała się być przytłaczająca jeszcze bardziej, niż ta fioletowa Hana. Kaiko już właściwie stracił nadzieję, że wyjdzie z tego żywy. Teraz jego los zależał od Akahoshiego - jak szybko zniszczą barierę? Jak szybko zdążą stąd uciec? Oby to nastało lada moment, bo sytuacja z krytycznej przeradzała się w beznadziejną. Co on mógł zrobić? Nie miał szans w starciu z którymkolwiek ninja z ich grupy, a zatem jakie miał szanse na Hana czy Bijuu? W jaki sposób miał być użyteczny? Teraz już było mu obojętne. Chciał przeżyć i jeżeli będzie to wymagało wykonania szalonego planu, to był do niego zdolny. Przyglądał się sytuacji, gotowy do wykonania obrony, najpewniej złożonej z uniku i ucieczki, bo wiedział, że zablokować nie da rady jakiegokolwiek ataku oponentów.

KP i EQ

  Ukryty tekst

[Hikari]

Sytuacja wydawała się dość kiepska kiedy musieli unikać Hana zanim ten zamaskowany facet otworzy nam magiczną barierę. Co było warte uwagi zanim pozwolił się zapieczętować chwilę medytował, a później zmieniły mu się tęczówki. Hikari nie miał pojęcia co to oznaczało, jedynie się zastanawiał czy używając podobnej techniki wciąż posiadałby różnokolorowe oczy. Może pozbyłby się w ten sposób swojego przekleństwa? Znaku, który poświadcza o zmieszanej krwi płynącej w żyłach. Czerwony od youtonu, a zielony od futtonu. Mógł sprawić, że ludzie już na to nie zwracają uwagi, ale raz przeżyte piekło pozostanie w nas na zawsze. Póki nie znajdzie się ktoś mogący zamknąć wewnętrzne demony, one będą powracać nawet w takich prostych myślach niemniej nie posiadał czasu o nich myśleć. Grupa połączyła się z poszukiwawczą w której wypatrywał zarówno Yamiego jak i Kaiko upewniając się czy żyją, a potem zaczął obserwować klepsydrę.
Terumi przestał wraz z pojawieniem się kolejnego gracza na dachu, którego wcześniej nie widział. Przybycie nieznajomego przypominało jakieś przedstawienie, w którym zaczął się kłócić z Antykreatorem narzekając na nudy. Czyli obserwował ich cały ten czas, a zupełnie nikt go nie zauważył? Ni byakugan, ni sharingan, ni te czerwone oczy Shikarui'a, których nazwy nie zna? Ciekawe ile osób potrafiło się ukryć przed jego wzrokiem.
- Kim on do cholery jest?
Zapytał wskazując na niego palcem mając nadzieję, że ktokolwiek mu odpowie. Gdyby nikt tego nie zechciał wytłumaczyć zupełnie się tym nie przejmował, bo jego ciało opanował gniew kiedy wyrósł filar z ranną kobietą. Wkurwił się w pełni dopiero jak została szybko pozbawiona życia pokazując swoje ząbki, ale nie miał szans na jakąkolwiek reakcję. Mógł być jedynie biernym obserwatorem zaskoczonym przez nagle wydobywającą się chakrę z trupa. Podobno należała do Bijuu, więc powód był... Zaraz do cholery, jak to bijuu? To nie są one tylko legendą? W takim wypadku znaleźli się między młotem, a kowadłem. Cały gniew zamienił się w zaskoczenie.
- To posiada ktoś jakiś plan co teraz?
Zapytał pozostając z grupą, a w razie jakiegokolwiek ataku wpierw go unikał, a potem opluwał wroga lawą.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

-Nie zdziwiłbym się, gdyby to właśnie była Twoja zguba Młodziaku - odpowiedział Ocirkowi odruchowo. Jego skłonność do przechwałek (w dużej mierze zgodnej z prawdą, co by nie było) była chyba już sławna, a słabość do kobiet tym bardziej. Przydomek nie mógł wziąć się przecież znikąd? Śmiesznym by było, gdyby jednego z najpotężniejszych, jak nie najpotężniejszego Sabaku zadźgałaby jakaś dziewojka, która rozchyliła przed nim nogi, osłabiła czujność. Szybkie, proste pchnięcie. Słodko-gorzka to myśl, ale nie wiedzieć czemu Staruszek uśmiechnął się do niej. Może to dlatego, że Diaboł chciał walczyć z Hanem, zasypywać go swoim tsunami, spowalniając klonami, a przerżnął z "siksami w Midori". Całe szczęście Han nie był kobietą. Musieli się jednak wycofywać, Han jednak szedł dalej nie robiąc sobie nic z klonów. Coraz bliżej Hakuseia, coraz bliżej reszty grupy. Zrobiliście cóż... nic w dużej mierze. Han dalej szedł jak wcześniej, co znaczy kilka sekund? Kilka sekund, które nie były Twoje - rozległ się głos w głowie Staruszka, głos nieprzyjemny, głos który go drażnił, irytował. Co mógł zrobić, skoro sam do końca nie był przekonany, że to wszystko dzieje się naprawdę? Do tej pory po części wydawało mu się, że to jakiś chory sen, z którego nie może się przebudzić. Tylko że rana, którą odniósł na samym początku i obecnie była zaleczona - ciągle była prawdziwa. Pozostawiła ten niewidzialny ślad, to dzięki niej i chyba tylko dzięki niej wiedział, że to wszystko dzieje się naprawdę. Zjawy, dziwne głosy w eterze, skrzynki ze wspomnieniami.
-Podziękujemy sobie za wszystko jak już z tego wyjdziemy, hm? - rzucił krótki uśmieszek w stronę Hakuseia. Nie dziękuj za nic, co nie zostało skończone. Jeżeli dzisiaj zginą, to były tylko słowa bez potwierdzenia, takie które mu się po prostu nie należały. Jeżeli śmierć ich dopadnie, to starania zarówno jego jak i Mujina poszły na marne. To co było dziwne to pomysł, na który wpadli Hakusei z zamaskowanym szermierzem, bowiem zaczęli wspominać o... pieczętowaniu żywego człowieka. A więc to tak chcieli się przedostać na drugą stronę? Sprytnie - docenił w swojej główce pomysł grupki. Głos. To ten głos. Znali go dobrze, słyszeli go w budynku, gdy otwierali skrzyneczki. O ile sama sylwetka tego człowieka nic mu nie mówiła, to dopiero teraz mógł powiązać jedno z drugim. A więc NES, tak? Pojawił się znikąd, tak samo jak wcześniej znikąd mówił do Klepki i reszty grupki broniącej. Czy to było dziwne? Otóż nie. Czy dziwne było zdziwienie Hana? Otóż nie. Czy dziwny był widok wielkiego ziemnego filara i klęczącej kobiety? Także nie. Lecz widok wirującej chakry. Nietrudno było połączyć A z B z C. Śmierć człowieka, wirująca chakra, potwierdzenie Shikaruia, że jest to Biju. Na chwilę w jego głowie pojawił się widok mnicha, który zapieczętował w Yamim podobnego stwora. Czyli... Tak, śmierć tego chłopaczka spowoduje to samo - odpowiedział sam sobie, szybciej niż mógł się spodziewać. To były tykające bomby czekające tylko na zapalnik, jakim była w tym wypadku śmierć. A wtem nagle pojawił się on - Bojownik Hachimana, człowiek którego chyba nikt do końca nie potrafił zrozumieć, który w jednej chwili był niczym oaza spokoju, w drugiej wyklinał duchy, wzywał swojego Boga, a w jeszcze innej wyskoczył z mieczem na przeciwnika. Wyglądał jak ślepiec, który miał zamiar przeprawić się przez bagno, tylko że to wciągało go z każdym krokiem w swe odmęty. Coraz głębiej i głębiej, pakował się prosto w otworzone ręce kostuchy, która przywita go jak swego. Niestety nie docenił jakże śmiesznego żarciku Pastuszka, bo... taki po prostu nie był. Bliżej mu było do głupkowatego, durnego. Do kurwy nędzy.
-To spraw, bym się mylił - rzucił ostro do Seinara. Tylko tyle potrafiłeś Pastuszku? Wcześniej tak bardzo paliłeś się do akcji, rzucałeś prosto w objęcia Juugo. Walczyłeś z Biju kopiąc go w rzyć, a teraz potrafisz się tylko przyglądać? Sparaliżowany strachem, czując bezsilność? Co było Twoim powodem, Twoją wymówką, by stać jak widły w gnoju? Ten chłopaczek, który do tej pory stał na tyłach, który zaatakował krowy z początku bóg wie po co, chociaż wyszło na dobre, bo nie przeszkadzały w pracy Mujina miał więcej zapału i odwagi, by przeciwstawić się przewrotnościom losu. On działał. Głupio, ale o konsekwencjach czynu mieli dopiero się dowiedzieć.
-Nie wiem czy Han będzie chciał walczyć z NESem. Czemu do nas tylko idzie, nie atakuje otwarcie? Mógłby nas zmieść jednym uderzeniem - rzucił na głos to co w głowie chodziło mu od jakiegoś czasu. Han nie stworzył tej bariery, nie był szaleńcem, lecz wyrachowanym gnojem. Jun ciągle dychał mimo spotkania z nim samym, Masako sama sprowokowała tego gnojka. Co tak naprawdę chciał osiągnąć, co było powodem jego przyjścia tutaj? Piasek wysunął się w jego gurdy, okrył szczelnie jego całe ciało od stóp do głów, po tym jakby zniknął, Kuroi wyglądał dokładnie tak samo jak wcześniej, piasek jakby rozpłynął się w powietrzu, lecz w rzeczywistości cały czas silnie przylegał do ciała Sabaku. Potem zrobił jednak coś, co w sumie nie było w żaden sposób widoczne. Miał zamiar przerobić kamienny filar, na którym pojawiał się Biju, a także okolicę podłoża w piasek. Przygotować sobie teren, podobnie jak zrobił to przy Iglicy. Nie zamierzał stać spokojnie, jeżeli chociaż tyle mógł zrobić. Kryształ Asaki powstrzyma Biju na jakiś czas, lecz nie będzie wieczny. Im dłużej bestia będzie schwytana w sidła, niesprawna do wyjścia, tym dłużej będą bezpieczni. Staruszkowi bardziej prawdopodobne było to, że Han ruszy właśnie na NESa, że sprowadzi swojego podwładnego do porządku, niż ruszy na grupkę shinobich, którzy i tak byli zamknięci w barierze. Westchnął głęboko, pomyślał o tym wszystkim, co zostawił za barierą, co jednocześnie przytrzymywało go przy życiu, ale i przytłaczało jak kamień na skraju urwiska przywiązany do szyi.

  Ukryty tekst

[Aka]

Oniniwa
Rok 389, lato. Grupy się połączyły, ale wbrew oczekiwaniom Akiego wyglądało to chyba jeszcze gorzej, niż było wcześniej. Powstał chaos. Po prostu chaos. Kazdy mówił przez każdego, każdy oczekiwał od innych podjęcia decyzji. Dowództwo chyba zostało przekazane jakiemuś samurajowi, ale nadal ludzie oczekiwali podejmowania ostatecznej decyzji od Yuriko, która z feniksów wydawała się chyba najbardziej ogarnięta - a jednak patrząc po sytuacji jaka tu miała miejsce, po wiecznej samowolce członków oddziału, z całą pewnością można było powiedzieć, że brakuje dyscypliny w tej drużynie. Jednak czy można było za to obwiniać Hyuugę? To, z czym się tutaj mierzyli... to nie było nic normalnego. To przeczyło wszelkim prawom natury, który uczono go za młodu. Nic dziwnego, że ludzie - nawet ci starsi od niego stażem - ulegali panice. Oto szedł na nich Antykreator, i nawet potężny Diabeł Świtu zdawał się nie robić na gnojku wrażenia.

I wtedy, na dachu, dosłownie znikąd pojawił się NES. Stał tam sobie na dachu, jak gdyby nigdy nic. Chory psychopata, prawdopodobnie większy od Hana. Bo o ile Suzumura w swoim pokrętnym rozumowaniu próbował zmienić świat na lepsze, tak NES po prostu chciał patrzeć, jak świat płonie. Nie było w tym żadnego większego celu.
Wiedział, do czego jest zdolny ten... człowiek?. Bardzo boleśnie przekonał się o tym w Kami no Hikage, a blizna na jego szyi dobitnie mu o tym przypominała. Teraz jednak był spokojny. Nie dlatego że się nie bał - wręcz przeciwnie. Był zestresowany jak nigdy w życiu. Zdawał jednak sobie sprawę, że jeżeli mają zginąć - to zginą. I żaden bóg im tutaj nie pomoże. Bo walczyli z czymś o wiele straszniejszym, niż bogowie.

Wyciągnął łuk i przymierzył. Na spokojnie. Miał czas. Monolog NESa dłużył się i dłużył, pierdolił głupoty jak potłuczony, stojąc na tym dachu i będąc odsłoniętym na ostrzał. I przez chwilę Aka miał dziwne uczucie, że NES wręcz prosi się, żeby zaczęli do niego strzelać.
A Uchiha nie miał zamiaru odmawiać mu tej przyjemności.

Strzała poleciała w kierunku NESa, który właśnie skręcał kark jakiejś kobiecie. Zwyrodnialec, bestia. Skurwysyn. Gdyby był bliżej, to Aka naplułby mu na ryj. Nienawidził go. Nie czuł wobec niego niczego, poza nienawiścią i pogardą. I poprzysiągł sobie, że jeżeli tutaj zginie, to zrobi wszystko, żeby nawiedzać tego gnoja po nocach.
I wtedy okazało się, że znowu znalazł się ktoś głupszy od niego. Spojrzał za Harishamem, który wybiegł do przodu. I oto stało jakieś dwadzieścia osób i patrzyło, jak młody chłopak biegnie w szaleńczym pędzie wprost w oblicza NESa.

A Aka wiedział, że NES - w przeciwieństwie do Hana - się nie pierdoli w tańcu.

Harishamowi nie można było już pomóc. Fanatyk religijny chyba nie zdawał sobie sprawy z tego, że przydomek Antykreator nie wziął się znikąd. A jego poplecznicy byli chyba jeszcze gorsi.
Aka nie zamierzał mu pomagać. Nie zamierzał pomagać nikomu, kto jest tak durny, żeby wylecieć na bezpośrednią konfrontację z którymś z nich, tym bardziej, że ich śmierć była bezcelowa. Dopóki bariera istniała - nie było sensu silić się na akty heroizmu. Aka o tym doskonale wiedział, dlatego cała jego strategia polegała na modleniu się, by zdążył schować sie za jakąś przeszkodą - czy to kryształem Asaki, czy to jakimś sąsiednim budynkiem. Musieli grać na czas.

Techniki:

  Ukryty tekst

Statystyki i ekwipunek:

  Ukryty tekst

[Akaruidesu Yoake]

Po kolejnych paru chwila biegu w końcu grupy się połączyły. Yoake patrzył po ludziach, którzy wyszli razem z Akatori. Nie byli w komplecie, a nawet wielu pozostałych było zmęczonych i żądnych odpoczynku. Czasu jednak na to nie było. Wokół siebie mają niemal niezniszczalną barierę, a do nich idzie niemal niemożliwy do pokonania przeciwnik. Są już skończeni, ale to nie znaczy, że mają się poddać. Hakusei i Akahoshi mają za zadanie zniszczyć filar bariery, co może ich uwolni. Ciągle jest nadzieja, muszą po prostu przeżyć. Przetrwać tę chwilę próby. Susanoo, Raijin, dopomóżcie. Żeby jednak było tego mało, pojawił się nowy osobnik. NES. Podwładny Hana, ale z tego co słychać, nie do końca to brzmiało, jakby był jego wiernym sługą, a raczej psem na bardzo długiej smyczy. Tak długiej, że byłby w stanie kąsać swego pana i uciekać. Mieli teraz przed sobą nie jedno wielkie zagrożenie, a dwa. Bo każdy Jeździec mógłby na siebie przyjąć grupkę shinobi.

Ale zaraz. Czy Feniksy nie zakładały, że Han będzie tu sam? Że nikt nie odważy się za nim iść? A tutaj nie dość, że przyszedł, to jeszcze odstawia takie przestawienie. A Antykreator niedawno pokazał, co robi z ludźmi, którzy gardzą jego wspomnieniami. Jak Masako straciła głowę podszywając się pod Miko. Tutaj zaaz może wydarzyć się coś, co nawet niechcący może unicestwić większość ekspedycji. Mało tego, nie sama obecność Jeźdźca była tu problematyczna, a również to, że przytargał tu jakąś kobietę tylko po to, by ją zabić i uwolnić... No właśnie, co uwolnić?

- Co do... - Powiedział pod nosem blondyn, uginając nogi pod presją chakry. To już nie pierwszy raz dzisiejszego dnia. Starał się jednak opierać niszczycielskiej potędze i brązowej chakrze. Padło słowo: Bijuu. Co to jest? To te bajki o potężnych bestiach? Niby chodziły plotki, że ostatnie wydarzenia w Midori były skutkiem takiej bestii, ale na ile to było wiarygodne? Yoake zacisnął zęby i chwycił prawą dłonią za katanę. Lekko pochylony stał na ugiętych nogach, jak gdyby gotując się do szarży, ale na razie tylko czekał. Obserwował. Hana i źródło eksplozji chakry, odwracając się to tu, to tam. Po NESie nie było zaś śladu. Zdumiewający człowiek. Akaruidesu już darzył go szczerą nienawiścią. Nie tak jak Antykreatora, którego mimo wszystko szanował za potęgę, choć wciąż chciał powstrzymać. Blondyn widział też Harishama szarżującego w stronę nowego aktora na teatrze Oniniwy. Idiota. Chyba dalej jest takim samym głupcem jak podczas turnieju w Watarimono. Teraz jednak nie czas na ocenianie towarzyszy, tylko na zorientowanie się dokładnie w aktualnej sytuacji. Sytuacji dramatycznej, bo dzisiejszy dzień chyba nie chciał wypuścić ich z tego miasta-cmentarza, rzucając im kolejne kłody pod nogi. Stając się cmentarzem również dla nich, tak jak dla Masako.

Techniki:

  Ukryty tekst

Stan chakry:

  Ukryty tekst

KP:

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Kabura na broń na obu udach, Torba nad lewą nogą, Wakizashi przy prawym boku, Katana przy lewym boku

  Ukryty tekst

[Yami]

Działo się stanowczo zbyt wiele. Nie wdawałem się przez dłuższy czas w interakcję z innymi niż osobami, które mogłyby przekazać ciut więcej informacji dotyczącej tej przeklętej bariery, która nas zatrzymała w środku. Wyglądało na to, że znajdowaliśmy się w dość trudnej sytuacji, gdzie istniała tylko niewielka grupa technik, które mogłyby nam pomóc, chciałem przekląć ale powstrzymałem się. Musiałem się choć trochę uspokoić, pomógł w tym widok całej Asaki i mniej całego Hikariego. Nie miałem pomysłu więc zbliżyłem się do tej pierwszej. Czy mogłem mieć żal do Shikaruia, ostatecznie przeżyli jednak czy mrzonkę normalnej rozmowy z Hanem i doprowadzenie do tej rozmowy można tak łatwo zbyć? Wątpię, walka zbierała kolejne żniwo i wciąż można uznać, że Han jest naszym przeciwnikiem. Jego chęć nie wyglądała jak pertraktacje o warunkach pokoju a chęć spotkania zwykłego człowieka szukającego pomocy. To nie było normalne...
- Dobrze widzieć, że nic Ci nie jest. Z grubsza wiem co się działo... Żyjecie tylko przez kaprys...
Głośno westchnąłem spoglądając w stronę Hikaruia.
- Dobrze, że i Ty stoisz razem z nami na dwóch nogach. - Hikari tylko raz pokazał mi że jest zdolnym do walki, był to czyn niewielki lecz pamiętliwy. Zwykłe zniknięcie widelca sprzed oczu. Przez samo ciało - Jak myślisz jakie mamy szanse...
I wtedy...
Szaleństwo...
Nowa osoba, która chciała jedynie siać zamęt dla zbierania chaosu i się nim delektować. Osoba, która zamknęła nas tutaj byleby stworzyć scenę i aby być świadkiem gry aktorskiej... Biju... Początkowo obeszło mnie przerażenie jednak wróciłem do władz umysłowych. Była to szansa...
" Kokuou... jaka istnieje szansa na to, że można współpracować z Twoim... pobratymcem, aby pokonać jednego i drugiego na ten przykład za cenę pozostawienia go w spkoju?"
Biju nie były tępymi masami chakry, które lubowały się w destrukcji. Kokuou chce w spokoju móc zaznać odpoczynku, broniła wtedy swojej wolności. Podobnie może być i teraz, gdzie Biju będzie próbował o nią walczyć. Jeśli jednak uda nam się dojść do porozumienia... kto wie, możemy uzyskać bardzo silne wsparcie.

1) Gadanina o barierze
2)Uciekanie z klepsydrą i innymi
3) Pytanie o Koty
4) Poinformowanie o posiadanym Futonie

KP:

  Ukryty tekst

EQ:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Duża Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni,
  Parasol w dłoni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Keion]

Keion nie widział dla siebie specjalnego zastosowania i posłusznie wykonywał polecenia Yuriko. Wraz z grupom chciał jakimś sposobem przebić się przez barierę żeby opuścić ten przeklęty teren. Przez pewien czas udawało im się zostawić Hana z tyłu, ale tylko dlatego że ten się akurat składał powoli, kawałek po kawałeczku, przez co nie był w stanie zbyt szybko się poruszać i dodatkowo był nękany przez klony zostawione przez Ichirou.
Z czasem jednak klony Ichirou zostały pokonane, a Han przyspieszając zaczął doganiać najemników. Mając w zasięgu wzroku kogoś takiego jak Shinjiro, ciężko być spokojnym i zachować zimną krew. Zapewne wielu z obecnych dawno ją straciło nawet jeśli nie dawało tego po sobie poznać. Niektórzy mówili już o śmierci w boju, ale mimo wszystko Keion uważał że na to jeszcze wciąż jest zbyt szybko. Wtem na scenie pojawiła się kolejna postać o której Hayakawa nie miał zielonego pojęcia. Jednakże bardziej doświadczeni shinobii tacy jak Yuriko rozpoznali w nim Nesa, czyli jednego z najsilniejszych popleczników Hana. Przybysz przyznał się że ta wielka bariera była jego sprawką i jedyne czego chciał to żeby wszyscy obecni walczyli i zostali pozabijani bo innego rozwiązania raczej nie było. Jednak najdziwniejsze w tym wszystkim było to teatralne zabicie pewnej kobiety na oczach wszystkich przez skręcenie jej karku. Młody medyk nie miał zielonego pojęcia kto to jest i co ważniejsze nie rozpoznawał w niej nikogo z ich grupy. Nie przejął się tym specjalnie na początku, ale dosłownie chwilę później gdy poczuł uderzenie ogromnej chakry wydobywające się z kobiety zaczynał się domyślać że właśnie stało się coś naprawdę strasznego i że wszyscy znaleźli się w jeszcze większym niebezpieczeństwie. Sam napastnik zniknął szybko a wyglądało to zupełnie jakby spłonął.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Rzeczywiście obrażenia Toshiro nie były w ogóle dotkliwe. Był to bardziej pokaz mocy aniżeli cokolwiek innego, w którym to jeden z drugim chciał tak bardzo udowodnić czarnowłosemu, że jest tak na prawdę nikim i bardzo się myli. On jednak tak nie uważał. To tylko utrwaliło go w tym, że część jego słów na pewno była prawdziwa i dotknęła jednego z drugim. Oczywiście świadomość tego, że były zupełnie niepotrzebne dalej nie opuszczała jego głowy. Po prostu poniosły go w tamtym momencie emocje, które już dawno budowały się pod maską obojętności i spokoju. Można by powiedzieć, że kłębiły się one już tam... Dwa, trzy, czy może cztery lata? Stracił już chyba jakiś czas temu rachubę czasu. Tak na prawdę od rozmowy w Midori, gdzie powstał pierwszy konflikt między nimi. Od tamtego czasu przestał być sobą. Postrzeganie rzeczywistości z jego strony było zdecydowanie zaburzone. Starał się to ukrywać obojętnością, ale przecież każdy ma swoje granice i kiedyś wybucha. To był właśnie jego limit. W najmniej odpowiednim momencie i przy najmniej odpowiednich ludziach. Można by powiedzieć, że bardzo dobrze, że został sprowadzony do parteru, ale z drugiej strony szkoda, że nic to nie dało i jedynie bardziej zaogniło jego kłębiącą się złość. Na jego szczęście udało się ją raczej przekuć w coś innego, aniżeli próba kolejnego przetłumaczenia innym swojej racji. Przecież nikt tutaj nie był w stanie go zrozumieć, bo jak? Przecież był nikim, nikt go praktycznie nie znał. No może oprócz dwóch osób, ale w tym momencie ta znajomość też pozostawiała wiele do życzenia z racji tego jak bardzo inny Nishiyama zdawał się być teraz.
Mimo wszystko nawet jeśli charakter nieco się zmienił to często uczucia pozostawały takie same. Choć zdawał sobie sprawę z tego, że Asaka pewnie nie była w stanie nawet zareagować na ten atak to... Rzeczywiście podeszła do niego i po chwili letargu, w którym dalej był Toshiro poczucie opuszczenia odeszło w zapomnienie. Shikarui z drugiej strony... Och ten to zdecydowanie miał tutaj wiele do powiedzenie, ale nie zrobił jednak nic w momencie gdy to się wszystko zaczęło. Chociaż w sumie nie znał go przecież od dziś. Mała była szansa, że zareaguje i rzeczywiście tego nie zrobił. Ba, nawet podniósł go z tej ziemi, bo pomocą przy wstawaniu nie można było tego nazwać. Czarnowłosy poczuł jedynie silne szarpnięcie i już stał na nogach. Otrzepał się oczywiście od razu z pozostałej ziemi, a w szczególności twarz, bo reszta mało go obchodziła. Jak wcześniej było wspomniane - wdzięczności z jego strony na pewno Sanada nie otrzymał.
-Dobrze by było jakbyśmy się tego trzymali i nie rzucali z ostrzami na swoich. Jeszcze tego by brakowało żebyśmy sami się pozabijali.- powiedział jeszcze zaraz i splunął chyba ostatnią resztką krwi zmieszanej z ziemią. Rozruszał ramię, wyciągnął klatkę piersiową do przodu spinając łopatki, a także pokręcił przedramionami, naciągnął szyję z jednej i drugiej strony przechylając w lewo i prawo. Rzeczywiście nic mu tak na prawdę nie było, przez co mógł dalej starać się być jakkolwiek użytecznym. Chociaż po tym wszystkim - szczerze mu się odechciało działać na korzyść wszsytkich. Liczyło się dla niego tylko przeżycie zarówno jego jak i Asaki, no i może trochę Shikaruia, do którego teraz nie był do końca pewien.
Mówić, czy nie mówić? Oto jest pytanie. Zarówno Asaka jak i Shikarui nie byli w stanie połączyć faktów, ale Toshiro wcale się nie dziwił. W takiej sytuacji, gdzie działo się tyle i tak nagle rzeczywiście ciężko było wpaść na jego "podpowiedź". Stał w tym momencie przed ciężkim wyborem i być może sama podpowiedź i próba dyskretnego przekazania tego, że białowłosa też jest potomkinią Hana było z jego strony pochopne.
-Zapomnij. Coś musiało mi się pomylić. Porozmawiamy o tym później, bo teraz i tak nie ma na to czasu.- odparł złotookiej unikając kolejnego kontaktu wzrokowego zarówno z kimkolwiek. Trochę niepotrzebnie wprowadził to zamieszanie i dopiero po chwili zdał sobie z tego sprawę. Podjął decyzję. Nie zamierzał teraz dolewać oliwy do ognia. Po słowach Asaki cisnęło mu się na usta nie tylko jeden, ale cóż... Nie zamierzał ryzykować z pogorszeniem obecnego stanu Koseki, który na ten moment nie był chyba najstabilniejszy. Śmiesznie się to oceniało z jego perspektywy, ponieważ i on do najstabilniejszych w tej chwili nie należał. Miało się to jednak zmienić w przeciągu kolejnych kilku chwil. Często było przecież tak, że jak pojawiał się cel, to można było się na nim skupić i inne myśli schodziły na bok. Toshiro bardzo długo tak funkcjonował i dlatego udawało mu się to zawsze bezbłędnie wykorzystywać. Teraz też tak było. Nagle rozległ się krzyk, w którego stronę zwrócił się chyba każdy. NES, to on był jego źródłem. Mężczyzna, którego Nishiyama nigdy wcześniej nie widział. Zapewne kolejny chory skurwiel. Słuchając jego wypowiedzi dużo się nie pomylił. Spojrzał w kierunku Shikaruia, który teraz stał z wbitym spojrzeniem w nowoprzybyłego, a było to coś nowego. Nigdy nie widział takiej determinacji w jego oczach. Jego postura, ruch, działania, wskazywały na to, że wyraźnie poruszyła go jego obecność. Nawet bardziej niż to, że Han był martwy i się odbudowywał, a ten fakt wywarł nie małe wrażenie na Toshiro. Napięcie narastało z każdą sekundą, a Sanada denerwował się z każdą z nich. Wystrzelił. Od tak, a wcześniej, stało się to. Pojawiła się kolejna ogoniasta bestia. To uczucie... Ta chakra. To nie mogło być przecież cokolwiek innego. To było to samo uczucie co wtedy, w Midori. Krzyk Shikaruia jedynie to potwierdził. NES, Han, Biju. To chyba jakiś chory żart. Czarnowłosy po prostu zamarł na moment nie wiedząc co robić. Czy rzucać się do ucieczki? Nie mógł, przecież cały czas stała ta bariera. Głęboki oddech. Spokojnie. Raz już sobie poradzili. Wtedy jednak nie było Hana i NES'a. Do kompletu brakowało chyba tylko Yoshimitsu.
Nie pozostało mu nic innego tak jak wtedy - trwać przy boku Asaki i liczyć tak na prawdę na jej kryształ. Jego iluzje raczej nie byłyby w stanie powalić biju, nie był tak silny. Po raz kolejny był w tej sytuacji zupełnie bezużyteczny. Mógł się jedynie przyglądać. Kurwa. Jakież to uczucie było denerwujące, gdy chcesz coś zrobić, a nie możesz zrobić nic, po raz kolejny. Nie posiadał w arsenale żadnej defensywnej techniki, a swoim katonem to mógł chyba jedynie pogłaskać tę wielką bestię. Zostało mu całe nic.

Tl;dr Otrzepanie się z ziemi, rozkminy, częściowe ogarnięcie się mentalne, ale dalej meh jeśli chodzi o dobro ogółu, bo się zniechęcił, decyzja o tymczasowym zatajeniu pochodzenia Asaki, omg kto to NES i dlaczego jest tak potężny, omg Han nieżyje, regeneruje się i jest nie do zabicia, omg i do tego przywołali jeszcze biju, Toshir jest useless, a wszyscy są w ciemnej żopu, Toshiro trzyma się Asaki, bo wie, że nic znów nie może zrobić i jest zły.

Chakra:

  Ukryty tekst

Techniki:

  Ukryty tekst

KP:

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Biju " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=VN-z3nV ... ex=26&t=0s[/youtube] Oczywiście, że Suzumura nie był sam. Miał przecież swoją grupę wyznawców, która mogła, lub chciała podążyć za nim wszędzie, zrealizować jego plan, nawet jeśli jemu się on nie powiedzie. Żyli jego ideami. Nes... On był wyjątkowy, prawie zawsze był tam, gdzie Han, może nawet był wszędzie...

Skrzynki - obejrzenie wszystkich było problemem, nie mieli wszystkich. Mieli jednak jakąś ich część. Samuraj nie rozumiał, dlaczego jeszcze nie zaczęli oglądać pozostałych. Każdy był tutaj samolubny, nie należało szukać żadnego altruisty. Choć może to chodziło o czas? Może, może nie... Wcześniej każdy był zajadle chętny oglądać tragedię Oniniwy ze wspomnień Suzumury, teraz? Teraz nie, ci, którzy już coś widzieli - chcieli być jedynymi, mimo że nie przyznają tego

Tamoriemu brakowało słów, by określić NES'a który, nic nie robi sobie po prawdzie, ze wszystkiego. Każde zdarzenie jest dla niego zabawą, którą należy obserwować i się bawić. Byliśmy nudni? Czy naprawdę byliśmy aż tak nudni? Jun... Gdzieś tam był, bo wyglądało na to, że wszyscy byli już razem, zabieranie ludzi, ewakuacje - nic nie miało już znaczenia. Bariera dalej stała, oni byli razem i musieli zacząć... Działać? Uciekać? Chować się?

Każdy słyszał głos tego szaleńca, – Jesteś ślepy? — było słowami, które cisnęły mu się na usta. Cisnęły, bo był daleko od krzykacza, podobnie zresztą inni. To nie było marudzenie, to monolog pozbawiony suflera w wykonaniu Nes'a. Samuraj mógł przyznać, że przyprawiał go o odrazę. Sprawiał wrażenie pomyleńca, któremu zależało jedynie na oglądaniu cierpienia innych... Pomyśleć, że to właśnie on wcześniej, tak samo jak teraz - wzniósł tę barierę. A co jeśli bariera padnie wraz z Nes'em? Oczywiście, że Nes był tchórzem, podczas jego słów Jun nie mógł się całkiem opanować. – Nie zamierzam zabawiać szalonego pomyleńca — Warknął, pełnym pogardy tonem, choć nie miało to żadnego znaczenia. Nikogo to nie obchodziło. Co za różnica. Było zbyt głośno, ludzie rozmawiali, krzyczeli. Wydawali rozkazy. Na pewno jego głos wtopił się w wiele innych, tyle z jego wkładu.

Nes - nie odszedł bez pożegnania. Przywołał... Coś, potwora, bestię, inni szybko określili ją mianem Biju. To nie tak, że Jun nie słyszał legend, owszem słyszał, nawet gdyby nie to, słowa innych wystarczyłyby, mógł wyrobić sobie opinię na temat tej bestii. Gdyby chciał z nim walczyć, szukałby swojej własnej śmierci. Właśnie to różniło drogę Kakity od jego drogi. Żaden pretekst nie był dobry, by umrzeć i porzucić swój cel. Nawet spotkanie i walka z Biju. Możliwe, że jako jedyny - nie widział się w tej walce. Również patrzył z niedowierzaniem na to co na nich spadło. Wzdrygnął się raz, kładąc rękę na sayi swojego ostrza, zaraz się jednak uśmiechnął w tragiczno-ironiczny sposób. Doskonale rozumiał, że jego miecz zda się tutaj na nic, tak samo jak i on sam nie wiele może zrobić. Wiedział, co potrafi, na pewno nie potrafił przebić się przez takie zasoby chakry. Na pewno nie potrafiłby przeżyć, wpływu takich zasobów energii, ta z jakiegoś powodu przybierała kolor brązowy. Może i byli tutaj tacy jak Seinaru, posiadający więcej mięśni i szczęścia niż rozumu, mający tyle siły, by kopnąć Biju w zadek. Tamori widział to jako sprawę przegraną. – Je-jeśli on chce takiego przedstawienia, to lubi nudę. — Stwierdził przez zęby kapelusznik. Wolałby już walczyć z Nesem na pięści, na miecze, niż być postawionym w sytuacji tego rodzaju. Co mógł zrobić? Patrzeć na kompletną anihilację Oniniwy z nimi w środku. I jeden i drugi, dwaj szaleńcy. Han i Nes. Jun był przekonany, że jeśli przetrwa dzisiejszy dzień, nie okaże żadnemu z tej dwójki żadnej litości, nawet żadnego słowa. Niezależnie od tego jak bardzo zbierzne mogłyby być kiedyś ich cele.

Kapelusznik rozglądał się, nie miał szansy zobaczyć nigdzie Nesa, najpewniej ten obserwował wszystko idealnie ukryty. Wyzwanie go byłoby rozwiązaniem problemu bariery, ale tutaj też był Han. – Ruszmy na kraniec wioski... Może Biju swoim atakiem otworzy nam barierę — To było możliwe, kto wie, może siła, z jaką zaatakuje bestia, okaże się wystarczająca, by otworzyć im wyjście. Może ktoś to przeżyje.

Nie podobało mu się to, że są zmuszeni do pertraktacji z Hanem, niezależnie co by się działo, Jun chciał tego uniknąć. Nie zamierzał odbierać innym nadziei, ani plamić ich ścieżki. – Kakita-san, szukajmy kontrolującego Biju. Gdy go zabijemy, padnie też Bariera — Nie miał innych pomysłów niż te dwa, które zasugerował. Nie wierzył, że stanie się coś innego niż otwarta walka z tym potworem. Walka, w której nie chciał uczestniczyć, innym na pewno tliła się iskierka nadziei na pokonanie bestii, nie jemu. Nawet jeśli jego obecność w starciu z potworem, miałaby coś zmienić, możliwe, że przechylić szalę na stronę ludzi... To czy miał prawo zdecydować, że nie będzie walczył? – Kto ma skrzynki? — Spytał całe zgromadzenie.

Wcale nie znajdowali się daleko od domu, w którym pozostawił miecz Keiry... Możliwe, że mu się przyda. W tej chwili skupił się na ocenie długości trasy, by jeszcze go odzyskać, nim wszystko weźmie w diabły. Jeśli zdecydują się na szaleńczą walkę - będzie musiał go mieć, dla siebie. W pewien sposób udanie się tam było mu bardzo po drodze, nie tylko po miecz, również jeśli mieliby opuścić osadę po upadku bariery. – Udajmy się do bramy i czekajmy... —

Jeśli Kakita idzie zanieść skrzynki to Jun próbuje się dołączyć. I tak nie ma już kogo eskortować a jego zespół ratunkowy rozpadł się szybciej niż powstał.

1. Nic interesującego prócz dywagacji
2. Dwie sugestie słowne od Juna
3. Rozważanie jak szybko dojść do domku w którym Jun zostawił miecz Keiry. Ewentualne udanie się tam
4. Jeśli kakit idzie ze skrzynkami, to ostatecznie i Jun by poszedł. Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Oniniwa 鬼庭町
Grupy połączone

[youtube]https://www.youtube.com/watch?v=T12ygsp9Mvg[/youtube]

Sytuacja wszystkich obecnych właśnie uległa dramatycznej zmianie - i to na zdecydowanie gorsze. O ile już wcześniej ich sytuacja była zdecydowanie tragiczna, patrząc na to że mieli naprzeciw sobie nieludzko potężnego i nieśmiertelnego oponenta... teraz szanse ich przeżycia zaczynały niebezpiecznie przybliżać się do poziomu zera. Mając z jednej strony wroga, który przekroczył swoją mocą jakikolwiek poziom dostępny zwykłym śmiertelnikom, a z drugiej - jego szalonego pomagiera i znaną tylko z legend Ogoniastą Bestię... jakie mogli mieć nadzieje, że będą w stanie ponownie ujrzeć światło słońca i błękit nieba? Będąc pomiędzy młotem i kowadłem, chyba jedyne co mogło im pozostać, to były modlitwy do bogów - i nadzieje, że ci w jakiś sposób dotrą do tego zapomnianego miejsca, i odpowiedzą na ich błagania...
Stojące przy grupie Feniksy zareagowały dość... różnorodnie. Yuriko, która teoretycznie powinna dowodzić misją, aktualnie po prostu stała i przyglądała się ponownemu przebudzeniu Bijuu, patrząc na to z szeroko otwartymi oczami i przerażeniem wymalowanym na twarzy. Może i teoretycznie należała ona do elity shinobi, lecz tak naprawdę... co mogła teraz zrobić, w obliczu tak wielkiej mocy? Była tylko zwykłym ninja, trybikiem w mechanizmie tego szalonego świata, i istniały rzeczy na które nawet ona mogła zareagować strachem. Sau zaś? Oczywiście, widać po nim było że jest nieludzko zdenerwowany i przestraszony - lecz w tym momencie dało się z niego wyczuć głównie... gniew. Wściekłość przez to, jak bardzo bezsilni są w tych warunkach. Praktycznie powtórzyła się sytuacja z Kami no Hikage - stanęli naprzeciw potężnego przeciwnika, który mógłby zmieść ich z powierzchni ziemi w kilka sekund... gdyby tylko chciał to zrobić. Byli niemalże bezsilni wobec takiego natłoku mocy i nienawiści.
Byli w pułapce.
Ba, zdawało się nawet że sam Antykreator nie był zadowolony z tego obrotu spraw - lecz... tylko tyle. Jako nieśmiertelny, nie obawiał się żadnego zagrożenia ani żadnego przeciwnika - był gotowy do walki i do mordowania swoich oponentów. Lecz... w tym momencie jedyne, co dało się z niego wyczuć, to absolutna furia. Furia skupiona na jednym człowieku, który teraz stał na dachu po drugiej stronie bagna, i śmiał się im w żywe oczy.
NES.
Yuriko, spytana przez Kakitę o to czy kiedykolwiek widziała coś podobnego, powoli kiwnęła głową.
-... tak. W Sachu no Senjo, podczas Pustynnego Pogromu. Na polecenie Hanjiego... znaczy, Hana, Shiro Ryu uwolniło tam Jednoogoniastego. Wyglądało to niemalże identycznie.
Następnie, gdy Ichirou zapytał o możliwości zapieczętowania Ogoniastej Bestii, Hyuuga spojrzała wymownie na stojącego obok Sau. Ten zaś tylko zacisnął z irytacją wargi i pokręcił lekko głową.
-Kiedy służyliśmy w Shiro Ryu, Suzumura pokazywał mi podstawy - nigdy jednak nie zdołałem w pełni opanować tej sztuki.
Yuriko następnie spojrzała najpierw w stronę Hikariego, później - na Juna. Na pytanie tego pierwszego niestety nie miała żadnej odpowiedzi - niestety, nigdy wcześniej nie miała do czynienia z NESem; jedyne co o nim słyszała, to pogłoski i plotki, przedstawiające go jako skończonego szaleńca. Co do miecznika zaś, kobieta po prostu pokręciła głową, z wyraźną rezygnacją.
-Obawiam się, że nic to nie da. Kiedy Han zapieczętował tą barierą Jednoogoniastego w Sachu, zdołał go przetrzymać na uwięzi przez niemalże dekadę.
Asaka, korzystając z okazji, od razu zaczęła wykonywać długą sekwencję pieczęci, aby zacząć stopniowo wytwarzać olbrzymią, wykonaną w pełni z rubinu barierę, która coraz bardziej i bardziej zaczęła otaczać całą okolicę brunatnego obłoku. Ten zaś zdawał się rozrastać coraz bardziej i bardziej... aż w końcu, gdy osiągnął pewien pułap, zwolnił. Energia duchowa zaczęła się zbijać w coraz gęstszą powłokę chakry, jak gdyby próbowała zbić się w jeden, pełen kształt. I stopniowo jej to wychodziło - lecz pierwszy zarys bardziej przypominał olbrzymi worek niż jakąkolwiek istotę. Jedyne co się wyróżniało, to sześć odrostów w okolicy, która zapewne miała być dolnym obszarem pleców stwora. Dopiero po kilku minutach kształt zaczął przypominać coś, co niektórzy mogli mniej więcej rozpoznać.
Olbrzymi ślimak bez skorupy, za to z sześcioma ogonami. Rokubi wyróżniał się niezwykłymi rozmiarami, i tym że po jego ciele zaczęło powoli spływać coś, co teoretycznie wyglądało jak śluz - lecz wcale nim nie musiało być...
Mniej więcej w tym samym czasie, z grupy najemników wybiegła jedna osoba, którą ciężko było ocenić - czy była nieludzko odważna, czy po prostu kompletnie szalona? Harisham - bo to o nim mowa - wybiegł spomiędzy swoich tymczasowych kompanów, i niosąc w sobie furię swojego bóstwa, rzucił się w kierunku NESa, który chwilowo zdawał się być skupiony na znikaniu. Widząc jednak zmierzającego na niego fanatyka religijnego, tajemniczy agresor uśmiechnął się tylko krzywo, patrząc na Harishama z góry.
Wtedy w jego stronę pomknęły dwie strzały, wypuszczone w jego stronę w tym samym momencie - jednak przez Akę, druga przez Shikaruia. Wciąż uśmiechając się szyderczo, wyciągnął przed siebie obie swoje dłonie, składając uprzednio pieczęć Węża. Na oczach wszystkich obecnych, skóra NESa zaczęła pokrywać się brunatną powłoką ziemistej zbroi.
Obie strzały dosięgneły celu niemalże w tym samym momencie - jedna odbiła się od jednej, druga od drugiej ręki pomagiera Antykreatora. Wrogi uśmiech na twarzy mężczyzny zdawał się nieco poszerzyć - lecz w tym momencie zauważył niespodziankę, którą zaserwował mu Shikarui. W cieniu jego strzały pojawił się drugi pocisk, niosący na sobie notkę wybuchową. Detonacja może i nie zdoła szczególnie zranić NESa, lecz oszołomić - raczej na pewno.
... dlaczego więc szaleńczy wyraz twarzy NESa tylko się pogłębił?
Mężczyzna w ostatniej chwili zacisnął pięść, by złapać strzałę Shikaruia w okolicy lotek - zamiast jednak ją odrzucić, bo wiedział że na to nie miałby czasu... po prostu obrócił całe swoje ciało plecami do najemników, aby trzymać strzałę za sobą.
Wybuch!
Detonacja miotnęła ciałem pomocnika Antykreatora... prosto w kierunku, z którego nadchodził Harisham. Zbroja faktycznie zadziałała: wyglądało na to, że NES nie odniósł żadnych obrażeń. Z szaleńczym śmiechem mężczyzna zrobił zgrabną śrubę w powietrzu, aby znów być zwróconym twarzą w stronę nadchodzącego Hoozukiego, po czym wystawił wszystkie cztery kończyny przed siebie - jak kot, który przymierzał się do lądowania na cztery łapy.
I wtedy nastąpił niespodziewany atak.
W momencie, w którym NES tylko dotknął ziemi, cień wokół mężczyzny nagle się zakotłował, po czym... wysłał pojedynczą, długą wiązkę, która połączyła jego cień z tym, który rzucał pod siebie przechodzący przez bagniste koryto rzeki Harisham. W ułamku sekundy Hoozuki poczuł, że jego ciało całkowicie odmówiło mu posłuszeństwa, sparaliżowane przez nagłe opętanie przez - jak się okazało - członka klanu Nara. NES wyszczerzył pociesznie zęby, po czym złożył kolejne dwie pieczęci - Szczura i Ptaka.
Z cienia, który połączył ich dwóch, nagle wystrzeliło dziesięć solidnych kolców, wytworzonych z tego samego, niematerialnego obiektu. Cieniste pnącza przeszyły ciało Harishama w różnych punktach - ręce, nogi, tułów, głowa, szyja, dłonie... wszędzie, gdzie tylko się dało. Jednak ku widocznemu niezadowoleniu NESa, sługa Hachimana po prostu przy każdym punkcie trafienia rozpadał się coraz bardziej na wodę.
-... noż pies Cię trącał, serio!? - powiedział z marudnym tonem NES, spoglądając gdzieś w górę. - Hej, czerwone, szare, czy tam inne łososiowe! To tutaj jest po prostu nie fair, do diabła! Naprawcie to, czy coś! Nawet nie można po ludzku zabić człowieka, bo ten się na każdym kroku skrapla, Hoozuki chędożony!
NES już przygotowywał się do następnego ataku...
Gdy nagle wokół jego torsu owinął się gruby łańcuch z chakry. Szarpnięcie wytworu miotnęło Narą w stronę budynku, na którego dachu wcześniej stał, przebijając ciałem opancerzonego Jeźdźca ściany - i zawalając na niego całą kondygnację. Patrząc na to, jak wytrzymały był, zapewne nie zrobiło mu to zbyt wiele - lecz na pewno zatrzymało go to chociaż na moment...
W tym samym czasie, niedaleko grupy najemników stanął sam Han Sozo. Jak się okazało - to on był odpowiedzialny za ten łańcuch.
-... później się policzymy, skurwielu.
Następnie, spojrzenie czarno-złotych oczu spoczęło na odradzającym się demonie.
-Ech, do diabła. - Uśmiechnął się lekko. - To miejsce naprawdę ma na mnie jakiś cholerny wpływ. Chociaż przez tyle czasu nienawidziłem tej osady, to jednak... trudno mi przestać na nią patrzeć jak na swoją ojczyznę. To miejsce, stworzone przez moich przodków... nie zasługuje, by zostać całkowicie zrównane z ziemią. Nie pozwolę na to.
Wtedy jego spojrzenie spoczęło na obecnych niedaleko najemnikach. Jego twarz nagle wyraźnie spoważniała.
-Mam wiele powodów, by wybić was wszystkich co do jednego. Atak na mój dom, plądrowanie i szukanie dokumentów, które powinny zostać ukryte, wnikanie w moją przeszłość... trochę tego jest. Ale na ten moment obawiam się, że moja żądza krwi będzie musiała poczekać.
Zwrócił się tułowiem w stronę pozostałych.
-Zawrzyjmy umowę.
Wskazał dłonią na zamkniętego w kryształowej barierze demona, który powoli zaczynał się poruszać - w wyjątkowo wijący, śliski sposób, mogący wzbudzić dreszcze w co bardziej delikatnych osobnikach.
-... Pomóżcie mi pokonać i unieszkodliwić Sześcioogoniastego. W zamian - pozwolę wam odejść wolno. I obiecuję, że nie będę na was polować... a przynajmniej nie dziś, i nie w najbliższym czasie.

Hakusei obejrzał się za siebie, na błysk, który strzelił prosto do nieba. Choć byliście daleko od miejsca wybuchu to można było przysiąc, że nawet krople wydawały się zmienić tor swojego lotu w tej jednej chwili. Miast lecieć prosto, w tym całkowitym zastoju i braku wiatru, poleciały na bok, odgonione mocą. Nawet deszcz chciał od tego uciec. Czy człowiek też powinien tego chcieć? Dwie pary oczu - czarne i złote - tkwiły wpatrzone w ten punkt. Zasłonięty budynkami, ale z widoczną chakrą, która uniosła się w górę i zaraz wokół niej zaczął powstawać rubinowy kryształ. Wielka kopuła, która, zdaje się, miała za zadanie zniewolić to, co zostało uwolnione. Żaden z was nie miał jednak czasu na to, żeby podziwiać dzieło zniszczenia czy stworzenia. Hakusei wiedział jeszcze mniej niż Natsume - na jego ustach zdawało się zamrzeć pytanie: "czy to Han..?" Pytanie, które nie padło na głos. Głowa mężczyzny odwróciła się w kierunku Natsume. Zwinął wielki zwój z namalowanym tygrysem, zostawiając swoją tajną sztuczkę na później. Chociaż teraz nie była aż taką sztuczką. Mimo, że nie odpowiedział Junowi, to był pewien, że Yuriko wszystko wyjaśni. Zawsze była tą najbardziej rozmowną z ich grupy. I chociaż nie nadawała się na lidera, o bogowie, świadkami są wszyscy, że była w tym kiepska, to była jedyną osobą, która grupę mogła zespolić. Wydaje się bezsensem? Ha... Hakusei naprawdę za nią przepadał. Pokładał w niej spore zaufanie. Pokładał w niej swoje nadzieje.
Nadzieja miała tutaj bardzo kuriozalny wygląd, skoro o kuriozach mowa. Musiała przybrać postać całkowicie zrujnowanego, kamiennego zamku - tak można było nazwać tę konstrukcję. Robiło to potworne wrażenie - tym potworniejsze, kiedy myślałeś o tym, że wszyscy są w środku zamknięci. I bez jutsu pozwalającego przenosić się w czasoprzestrzeni przekroczenie go było awykonalne. Przedstawiciel klanu Gazo zmierzył wielką budowlę wzrokiem, sięgając po inny zwój. Ten, na którym malował myszy. Przesunął po nim pędzlem i wyskoczył z niego wielki olbrzym - atramentowy twór, poruszany chakrą swojego stwórcy, złączył swoje pięści i uderzył z cały sił w budynek, który zatrząsł się. W ścianie powstała dziura - tylko co z tego. To było zdecydowanie za mało - jedna dziura na taką powierzchnię. W tym czasie jednak Natsume wziął się do roboty. Z jego ramienia wyrósł czarny smok, który rzucił się na ścianę. Delikatny lód, wzmocniony, zderzył się ciężko z wielkim budynkiem. Jego kawałki wystrzeliły w powietrze, do wnętrza, kiedy stworzenie zaczęło swoją paszczą i kłami dosłownie miażdżyć to, co miał przed sobą. Jego kły zatapiały się w budowli, której wytrzymałości nie można było porównywać do zwykłego budynku, tym bardziej do zatęchłych budynków w sercu Oniniwy. Smok mocował się z nimi tak samo, jak mocował się z nimi malowany gigant. Ale wygrana była zdecydowanie po stronie obu ninja.
Wystarczyło jeszcze tylko trochę. Trochę mocniej. Budynek lekko się osunął w swoich podstawach i w ścianie pojawiło się pęknięcie. Rysy, jakby ktoś właśnie uszkodził ramy okna ze szkłem. Rysy na szkle. Olbrzym rozprysnął się przy ostatnim uderzeniu w kamień atramentową plamą, którą zaraz zmyły krople deszczu. Ostatnie uderzenie potężnego, czarnego smoka, który z hukiem wylądował na ścianie.
Ściana przechyliła się w waszą stronę. Jak ścięte drzewo, przez pierwszą chwilę jakby leniwie...
Aż z pierdolnięciem runęła w dół.
Hakusei i Natsume bez problemu usunęli się na boki, umykając przed rozpryskującymi się kawałkami ścian na wszystkie strony. Gdyby nie to, że już i tak cali umazani byli w błocie, może i zwróciliby większą uwagę na to, jak brązowe plamy wymalowały się na ich zbrojach. Teraz nie miało to i tak żadnego znaczenia.
Bariera otaczająca Oniniwę zniknęła.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[uhide=Shikarui,Tamaki Hyūga]Widzicie, że wewnątrz zawalonego przez Hana budynku leżały teraz... tylko zwłoki. Atak okazał się dla mężczyzny zabójczy - lecz... było w tym coś dziwnego. Otóż ciało to miało zupełnie inną twarz niż NES, którego widzieliście wcześniej. Był to zwykły, mający około pięćdziesięciu lat mężczyzna.[/uhide]

Deadline: 12:00, 8 listopada.
Jeśli o czymś zapomniałem - piszcie, wytłumaczę/dopiszę.

Mapa:

Żółte - wszyscy poza Hakuseiem i Natsume
Ciemnoniebieskie - Harisham
Niebieskie - Han
Zielone - NES
Brązowa - Rokubi
Czerwona otoczka - kryształ
Czarne - zwłoki

[Mujin]

~Ost~

Co robić w tej sytuacji? Za cholerę nie miał pojęcia! Co, miał bić w tą chakrę? Kazać swoim robakom ją zjeść? Może, to byłoby niezgorsze rozwiązanie. Ale nie w tym momencie! Bijuu to cholerne wulkany chakry, całe są z chakry, z tego co Mujin wiedział. Ile lat jego robaki musiałyby go jeść? No właśnie za cholerę nie miał pojęcia. Nie miał pojęcia o niczym. Wiedział jedynie o jednej rzeczy, że powinien się stąd ulotnić tak szybko, jak tylko to możliwe. Że nie powinno go tutaj być. Ale gdzie niby miał uciekać, co? Za barierę? Nie miał jak. Do innej części miasta? Może... Nie, nie był nawet w stanie spokojnie myśleć. Jego umysł został przeniknięty przez chaos, myśli plątały się bez celu, wątki zaczynały i kończyły. Głos z tyłu głowy krzyczał wieloma różnymi głosami. Jeden przez drugi wchodziły mu do głowy i mieszały i tak bezsensowną breję jeszcze bardziej. Słyszał wyraźnie najgłośniejszy z nich. "Uciekaj", to był on. Instynkt. Panicznie wręcz kazał się wycofywać, krok za krokiem. Drżącymi nogami posuwając się raz za razem do tyłu. Reszta głosów zlewała się w jeden bełkot, ale instynkt był wyraźny i przejmował nad nim kontrolę.
Mógł tylko obserwować. Tych wszystkich kretynów. Czemu nie uciekają? Czemu się nie rozpraszają? Powinni odejść, uciekać jeśli im życie miłe. Powinno ich tu nie być! Czemu stali w miejscu jak gdyby nigdy nic się nie stało? Czemu jeden z nich podchodził bliżej i chciał jeszcze szarżować? Co do kurwy? Czy serio chcieli tutaj poumierać? Przecież mają przed twarzą CHAKRĘ DEMONA która zaraz uformuje się w pełneo demona! Co oni chcieli zrobić? Mujin był z tyłu, kawałek z tyłu, ale nadal ich słyszał. Jak wymieniali między sobą żarciki, jak gówno robili z tym, że mieli przed sobą wyciek chakry który za chwilę może ich zabić! Nie rozumiał tego absolutnie, nie próbował nawet rozumieć. Kiedy jego instynkt wchodził w paradę, nie było czasu na myślenie. Były tylko proste myśli. Nazywające stojących w miejscu głupcami, kretynami. Słupkami wbitymi w ziemię. Ze strachu? Gówno ze strachu! On potrafił jakoś się wycofać, nielekko ale mu to przychodziło! Więc czemu był już kawałek za nimi? Czemu oni nie byli przy nim? Czemu był w tym wszystkim sam?
Pojawił się kryształ. Asaka próbowała stworzyć barierę. Dobrze, ona coś robi. Dobrze. Za kryształem formowała się sylwetka bestii i ostatecznie cały jej kształt. Ślimak? Coś... Biały ślimak z sześcioma ogonami? Ten widok... był abstrakcyjny. Był dziwaczny. A jednocześnie tak fascynujący, że nie pozwalał odejść od niego oczom. Miał przed sobą ogoniastego demona. Obiekt opowieści i mitów, legend i bajek. Fizycznego! On faktycznie tam był. Nawet NES i Han traktował go jak fizycznego więc raczej BYŁ faktem. A nie jakaś pokręconą iluzją. Drżącymi dłońmi złożył pieczęć uwolnienia z iluzji. Na wszelki. Ale nie, to nie było to. To było prawdziwe. Mroczki pojawiły się przed oczyma Mujina. Nie, za dużo. Za dużo. Powinien się uspokoić. Wdech, wydech. Spokojnie, powoli. To tylko ogromna bestia, która zaraz ich zabije. Go później, bo jest dalej. Ale tak, zabije. Wdech, wydech. On zdoła uciec, na pewno inni coś z tym zrobią. Spokojnie. Wdech. Wydech. Musiał się uspokoić, na chwilę zdjąć wzrok z potwora. Uciec w bok, na budynki. Na deszcz. Na tą barierę. Która chyba powoli zaczynała...
- B-BARIERA ZNIKA! - krzyknął Mujin zza ich pleców, wskazując na niebo. Gdziekolwiek na niebo, było wszędzie. Mujin zauważył to chyba jako pierwszy. Jak zaczyna ich uwalniać. Tak, zrobili to! Mogli uciekać!
- MOŻEMY STĄD UC...! - krzyknął Mujin, patrząc na resztę. Na resztę. I Hana stojącego bardzo blisko. Na pewno bliżej niż był. Kurwa. Kurwa. Nie mieli jak uciec. Był obok nich. Mujin zamarł wpół zdania. Co teraz powinien? Co oni powinni. Jego oddech ponownie przyśpieszył. Myślał że mogą stąd zwiać, zostawić ten burdel w wiosce. Żywi, zgodnie z planem. Ale nie. Chyba nie byli w stanie. Mujin stał nieruchomo, nie odważył się zrobić nawet jednego kroku do tyłu. Wzrok przechodził to z grupy, to na Hana, to na demona. Pragnąć wyjaśnień, słów potwierdzających jego słowa. Jakiś czynów. Czegokolwiek. Pragnął wiedzieć, co teraz. On sam nie był w stanie tej wiedzy przwołać.


1) Mujin oddalony nieco o grupki dostaje ataku paniki na widok demona.
2) Mujin zauważa opad bariery.
3) Mujin krzyczy o ucieczce i stoi nieruchomo w oczekiwaniu na cokolwiek.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Użyte:

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Sytuacja była gorąca jak członkinie klanu Terumi. A także te z klanu Uchiha, które trenowały Gookakyuu na podglądaczach w Onsenie. Białowłosy mógł jedynie rwać włosy z głowy wiedząc co się święci, jednak próbował zachować choć krztę powagi, by nie stracić całkowicie panowania nad własnym ciałem. Nie tylko Han, NES, ale także i demon. Z żadnym z nich mogliby sobie nie poradzić całą grupą, ale nie z taką ilością oponentów. To wyglądało na zbiorowe samobójstwo. Twardo stał wraz ze swoją grupą Klepsydrzaków. Wyglądało na to, że pytanie Ichira odbiło się jak od ściany. Nie było tu osoby zdolnej zapieczętować bestię tak jak pod Iglicą czy za murem. Nie było mowy o tym by dać radę tak wielkiej ilości tak silnych przeciwników. Nie było po prostu o tym mowy. Okazało się jednak, że posiadają jeszcze jakieś asy w rękawie, gdy jedyna tutaj już członkini klanu Koseki pokryła zbierającą się chakrę kopułą, która teoretycznie chwile może wytrzymać, dzięki czemu mają okazję się chociaż pozbierać do kupy i wymyślić co dalej. Czasu było mało, jednak to lepsze niż nic. Wtem pojawił się Rokubi, o którym wspomniała mu w myślach Nibi, sześcioogoniasty ślimak pokryty śluzem lub czymkolwiek innym. Cholera wie.
  Akcja jednocześnie przeniosła się na NESa, co bacznie obserwował czerwonooki, gdy widział użycie techniki Domu, jakże mu znanej i skutecznej. Doton to jednak niedoceniony element, który był jakże uniwersalny. Nie spodziewał się jednak tego, że ten Hashiram, ten sam narwaniec porwie się na NESa sam jak palec, samiuśki. Jednak to był dobry ruch, bo o tym nie wiedział Shiroyasha – NES należał do klanu Nara, co bardzo komplikowało walkę z nim. Jednak to nadal informacje, które mogą w przyszłości okazać się niezbędne do zwalczenia tego szaleńca. No i wtedy mógł się dopiero zorientować co jest nie tak.
  Tuż obok nich pojawił się sam Han, który jeszcze sekundę wcześniej łańcuchami chakry, które widział tylko raz w swojej karierze, podczas oplatania nimi Matatabi, cisnął swoim Jeźdźcą jak chciał w budynek obok, niszcząc go doszczętnie. Delikatne, łatwo powiedzieć zdenerwowanie dotknęło białowłosego, który nie mógł przestać się patrzeć na rudowłosego. Jednak to co mógł Han zdawało się niesłychane, ale dawało pewne rozwiązanie. Przecież nawet gdyby padła bariera, którą mieli zająć się nie-Natsu wraz z Hakuseiem to jak uciekną od kogoś, kto pojedynczym uderzeniem zabiłby każdego tutaj i nie dałby im na pewno uciec. To odpadało, więc pozostawał plan samego Antykreatora – pomóc mu ujarzmić bestię. Wewnątrz niego rozgrywała się walka, z demonem, który nie zamierzał dyskutować – jej podejście znów się zmieniło i była nieznośna i niesforna, pewnie dlatego że była kobietą i mogła mieć te dni, bo przecież pod Iglicą to tylko dzięki niej Kokuo nie zmiotła ich z powierzchni ziemi pierwszym atakiem. To ona stwierdziła, że Kyu jest ciekawym pojemnikiem, a teraz? "Gwarantuje ci, to nie dziś dzień byś się uwolniła, jeszcze sobie poczekasz moja droga!" Musiał się najwidoczniej przyzwyczaić do humorków, więc nie reagował.
  - Nie mamy innego wyjścia jak widać – powiedział, spoglądając na Ichirou, prawdopodobnie który myślał podobnie. Tu nie było szans na ucieczkę przed Hanem. - Gdy padnie kryształ postawię filary, które sparaliżują Raitonem bestię, to na chwile powinno podziałać, widzę śluz, więc powinien być podatny na elektryczność. A wy pakujcie w niego co macie, niech się kurwa tym zadławi - zdradził od siebie, przygotowując się do sekwencji pieczęci, gdy tylko kopuła z kryształu zostanie zniszczona, a on sam nie przewidywał niczego innego – Bijuu to inna liga, która nie ma sobie równych. Jego szyderczy uśmieszek znów wrócił na tę nieznośną twarz. Taka zapora jej nie powstrzyma, a obrażenia spowodowanie Raitonem powinny przynieść efekty, by inni zaatakowali bardziej bezpośrednimi i wywołującymi obrażenia atakami. Zachowując jak największy spokój zauważył, że bariera wokół nich zniknęła. Osobiście wykorzystując element ziemi mógłby stąd szybciutko zniknąć i przeżyć, ale nie zamierzał nikogo zostawiać. To była ostateczność. Teraz miał stawić czoła bestii ramię w ramię z Klepsydrą, najemnikami i… Hanem, Antykreatorem. To był żart, ale jakże nieśmieszny. Emocje buzowały, a on był gotowy by przyłożyć dłonie i podnieść filary atakujące Rokubiego.

Streszczenie:
Widząc obecność Hana obok nie zamierza uciekać, bo się nie da; przystaje na jego plan i czeka na opadnięcie kopuły by wokół Rokubiego stworzyć filary i zaatakować Raitonem dając czas i możliwości innym do bezpośredniego ataku

Techniki:

  Ukryty tekst

Karta Postaci

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Czarny płaszcz (20 obj.),
• Wakizashi przy pasie od lewej strony (30 obj.),
• kabura na lewej i prawej nodze (70 obj.),
• torba pod mieczem za plecami (95 obj.),
• duża torba (150 obj.)
• Katana przy pasie (40 obj.)
• Mugen przy pasie (50 obj.)
• bandaże na obydwu dłoniach (1 obj.)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Jun]

- Rok 389 - Lato -

---

[/color][/b] " Biju " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=VN-z3nV ... ex=26&t=0s[/youtube] Sytuacja, w której się znaleźli, okazała się... Gorsza niż mogli przypuszczać. Nie mniej nie był to koniec. Tam, gdzie znajdowało się tylu shinobi. Samuraj nie znał się na chakrze tak dobrze jak inni, nie znał się na tym co mogło jak działać. Kierował się prostą logiką. Jeżeli ktoś coś wypuścił, to musiał mieć zdolność tego kontroli. Inaczej sobie tego nie wyobrażał. Sama Yuriko zdecydowała się wyprowadzić Jun'a z błędu, przytaczając historię o Sachu no Sanjo. To wyjaśniało wiele dla kapelusznika, lecz wciąż nie poprawiało ich sytuacji. Mężczyzna zdecydował się tego nie komentować, bo po co dodawać kolejne strony do tragedii? Tutaj już nie chodziło o Han'a, lecz również o Nes'a, kimkolwiek ten szaleniec był.

Widok krystalizowanego ślimaka pozwolił kapelusznikowi odetchnąć. Mogło im to kupić czas, pytanie tylko jak długo. Obserwował chwilę próby walki z NES'em, odpowiadało mu to, że ktoś wreszcie próbował pozbyć się tego szaleńca. Był szybki, był zwinny - wyglądało na to, że zbyt, nawet dla Shikaruia, lecz jak rzeczywiście szybki był ten drugi? Był cwany - posłał notkę, ta jednak nie zrobiła wielka, atakowany zaatakował Harishama, który przechodził przez koryto rzeki. Jun, widząc jak usilnie Nes stara się zabić wodnika, uśmiechnął się. Wiedział, że tak to się skończy, nie był zaskoczony - możliwe, że Nes był, to byłą chwilą, którą ktoś mógł wykorzystać. A co zapewne zrobił Harisham? Skroplił się. Gdy tylko dostrzegł łańcuch, obrócił głowę w kierunku punktu, z którego się wyłonił - Han'a. Sięgnął miecz, wystawiając go przed siebie. Zrobił krok w przód, nie zamierzał jednak wyprzedzać Kakity.

Słowa Suzumury były... Może dla innych, do przyjęcia. Dla Juna? Nie, żadne z nich. Umowa? Z nim? Z osobnikiem, który jako pierwszy wyciagnął w jego stronę zaciśniętą pięść? – Ten potwór może zniszczyć wioskę, nic mi do tego. — Również się uśmiechnął. Mówił pewnie, lecz w tej chwili zrozumiał, że rozgryzł Suzumurę. To było tak proste. Był egocentrykiem, który myślał, że wszystko mu wolno. To była idealna chwila, by zniszczyć skrzynki, by zniszczyć wioskę, nie po to by została zniszczona, to było nieuniknione. Znaczenie miało to, kto tego dokona. Suzumura chciał to zrobić osobiście, samemu zatopić swoje wspomnienia, to można było mu jeszcze odebrać. – Dlaczego nie mielibyśmy stanąć z nim, przeciw tobie? — Wskazał na gruzowisko, w którym przed chwilą zatopił się Nes za sprawą Suzumury. Jun wątpiłby, coś takiego go wykończyło, zresztą, Han pokazał dzisiaj, że zabijanie nie idzie mu zbyt dobrze.

Tamori pozwalał sobie, nie zamierzał jednak dać się stłamsić. Gdyby miał zginąć - już by nie żył, jego miecz mógł się przydać, co oznaczało, że Suzumura sam nie był w stanie pokonać tej bestii. To zwiększało jedynie cenę miecznika. – Nie ma bariery... — Powiedział cicho kapelusznik, spoglądając na znikajace iskierki bariery. Byli wolni.

– Ci, którzy nie chcą walczyć, bądź są ranni. Niech podniosą rękę — Zaczął rozglądać się po wszystkich zgromadzonych tutaj Shinobi, nie spuszczał wzroku z Hana na długo. – Odprowadzę was do bramy, tak jak polecil mi Kakita-dono — Zamierzał wykonać poprzedni rozkaz, skoro nadażyła się okazja. Poza tym - miał coś do wzięcia po drodze. Miecz, który stworzyła dla niego Keira. Zgarnięcie go po drodze z budynku nie powinno być problemem, zamierzał tutaj jeszcze wrócić. Zbliżył się do Kakity...

  Ukryty tekst

Mówił stojąc tuż obok samuraja. Zawarcie umowy z Han'em, tak jak ten ją zaproponował, było korzystne dla grupy. Jun nie byłby w stanie tego zrobić, jednak to Kakita był przywódcą, ta decyzja spoczywała na jego barkach.

A kapelusznik? Na pewno zamierzał odprowadzić niechętnych do walki do bramy. Nawet zamierzał pomóc Harishamowi wyjść z wody jeśli nastąpiła taka potrzeba. Czy był uważny? Na tyle na ile mógł, w głowie mu już nie dzwoniło i czuł się dobrze, ale coś mu podpowiadało, że jednak nie wszystko, jest dobrze. Po drodze chciał zakosić swój zgubiony miecz z kryształu... A potem? Tego sam jeszcze nie wiedział. Walka z Biju nie była w jego planie.
1. Obserwacja biju
2. Obserwacja walki Harisham Vs NES
3. Gadka do Hana
4. Sugestia dla Kakity
5. Pójście do bramy i ewentualna eskorta rannych i tych którzy nie chcą walczyć. Na pewno idzie by zgarnąć kryształowy miecz z domku po drodze.
Myśli - Mowa

---

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Przez moment Shikarui był bardziej oszołomiony tym, że potrafił krzyczeć niż tym, że w ogóle pojawił się NES, bijuu i w sumie to Antykreator skierował się bliżej do nich - jak kot, któremu brakowało tylko pazurów wypuszczonych w ziemię, żeby człowiek żył w pewności: ten kot zaraz skoczy. Nie skoczył. Za to skoczył NES.
- Leżeć, psie. - Wysyczał w kierunku NESa, który ewidentnie rewelacyjnie się bawił. Chociaż nawet on musiał przyjąć na klatę i osłonić się przed niespodzianką, której ewidentnie nie przewidział. Och, jak on nienawidził tego mężczyzny. Tego człowieka.
- Takashi! - To już nie był krzyk, ale syk, skierowany w stronę młodzika, żeby przywołać go do porządku. Przede wszystkim - do rozsądku. Zaróżowiona słodyczą emocja była prawie jak policzek, zupełnie niespodziewana w tej sytuacji, która nawet jego dotykała swoim... swoją bzdurnością? Czy to w ogóle było odpowiednie słowo? Nie, nie było. Ale Shikarui nie szukał teraz odpowiednich słów, by opisać to, z czym się zetknął widząc aurę tworzoną przez Takashiego.
To była głupota, co zrobił - tak o tym pomyślał. I to raczej to zajmowało jego myśli. Głupota, że wystrzelił te dwie strzały i osiągnęły one cel... czy zamierzony? Postać przestała się spalać. Zamiast tego pokryła się ziemią, korzystając z jakiejś technika, która oblekła jego ciało - wyglądało podobnie do tego, co Asaka robiła z kryształem. Na pewno chcesz go tutaj zatrzymywać? - Przesunęła się po głowie myśl, jak węgorz sunący pomiędzy cienistymi kamieniami pod mętną wodą, którego ledwo możesz dojrzeć, ale którego ruch pozostawia na skórze wrażenie wyładowań, elektryzując wszystkie włoski. Nie wiadomo, gdzie mógł zniknąć. Daleko? Blisko? Znów ukryłby się za tą dziwną techniką chroniąca go nawet przed sensorami? Paradowałby wśród nich i w chwili nieuwagi...
- Toshiro. - Czarnowłosy fizycznie skierował na niego spojrzenie, żeby na pewno wyłapać z nim kontakt. Naprawdę się bał. O to wszystko, co może stracić i to wszystko, co może teraz zaprzepaścić złymi ruchami. O ile w ogóle mógł decydować o złych i dobrych ruchach. O ile tutaj cokolwiek takiego się liczyło. - Trzymaj się blisko Asaki. Ufam ci. - O tak. Mogło się dziać wszystko, ale tak samo jak ufał, że Aka obroni Asakę tak samo był pewien, że zrobiłby to Toshiro. I sądził, że on również mógł ich wszystkich ochronić. Przesunął wzrok na Hikariego. - Ta bestia wypuszcza wielkie pociski z chakry. Nie próbuj tego blokować, to zmiata z powierzchni wszystko. Aka... Aka! - Zawołał Uchihę. Tak. Chciał mieć ich wszystkich możliwie blisko. I jednocześnie nie do końca tuż przy sobie. Przecież jeśli ten pocisk naprawdę zostanie w nich wymierzony... ale mieli chwilkę czasu. Widział pieczęci, które składała Asaka i potem wielką kopułę, która wyrysowała się nad bijuu, zamykając go w krysztale. Jeśli cokolwiek miało tego potwora zatrzymać to tylko to. Albo te dziwne koty, które potrafił przywołać Ichirou. Ostatnio były bardzo przydatne.
Oczy Sanady przesunęły się na Hana, kiedy Ichirou zapytał, czy ktokolwiek jest w stanie to zapieczętować. TO. I chociaż jego oczy fizycznie były wpatrzone w Antykreatora, to skupiał najwięcej swojej uwagi ciągle na NESie. Jego palce już przeciągnęły po kolejnej notce, w dłoniach miał już kolejną strzałę.
- On jest w stanie zapieczętować. - Bardziej wypeplał pod nosem, wymruczał niezrozumiale, niż powiedział to głośno i wyraźnie. - Oniniwa to jego dom. - Powiedział równie cicho, ale już wyraźniej i słyszalnie, na pytanie, które zadał Kuroi. Pytanie: czemu Han nie atakuje? Czemu tylko idzie? Tyle niepewności. Przecież już przerabiali ten temat - ludzie nienawidzą tego, czego się boją. Hana powinni się bać - wszyscy. Ale jak widać w mocy prawa było przysłowie: wróg mojego wroga jest moim przyjacielem. - Biju może kontrolować Uchiha! Nie mamy Uchiha, który byłby w stanie nad nim zapanować! - Rzucił w kierunku Juna, który chciał szukać osoby odpowiedzialnej za panowanie nad nim. Tamten delfinokoń nie potrzebował nikogo do kontrolowania, żeby działać. Nawet po zniknięciu Yoshimitsu. Szkoda czasu na takie działania, szkoda wprowadzać... dezinformacje. O, o tym przecież Kakita mówił - że dezinformacja jest gorsza od braku informacji.
Bariera otaczająca Oniniwę zaczęła opadać.
- Nie upilnowałeś swojego psa. Oto skutki. - Odezwał się w kierunku Hana. Podobno nie ma nic bardziej irytującego ponad człowieka zauważającego rzeczy oczywiste. To chyba zależy, jakie rzeczy były zauważane. Czy raczej - wytykane. Czarnowłosy nie miał pojęcia, o jakich czerwonych mężczyzna biadolił czy innych łososiach - niemało kultów egzystowało w tym świecie, takich jak Jashiniści i nie byłoby niczym dziwnym, gdyby ten szaleniec do nich należał. - Potrzebujemy osoby, w której można będzie zapieczętować demona. - Tego już nie skierował do Hana, raczej do reszty tutaj przebywających. Choć prawda była taka, że droga ucieczki pozostawała wolna. Stał ze strzałą nałożoną na łuk i najrozsądniejszym było po prostu stąd uciec. Tak podpowiadała logika. On miał swoje własne sympatie - ale czy kogokolwiek tutaj miałoby to trzymać? Najprostsze rozwiązanie - zostawić bestię, niech sam sobie z nią Han radzi. Jeśli sobie nie poradzi nic straconego. Pozbędą się Hana. Ach, właśnie. Czy w trakcie walki nie najprostszym sposobem byłoby... Hah. Jedyna osoba tutaj, która może go zapieczętować, co? Właśnie - co? Coo..? Shikarui aż zmarszczył brwi. Ten, który nie żył, z którym Han miał się "policzyć później"... nie żył. - Nie wiem, kogo zabiłeś, ale to nie NES. - I ten ktoś, albo raczej, TO COŚ, nie było NESem. - Bo to jedyna osoba mogąca zapieczętować demona. - Oczy czarnowłosego przesunęły się na Juna, który stanął sobie blisko Kakity i jak wąż zaczął mu toczyć jad do uszu. Aż chciałoby się powiedzieć: oj Han, Han! Trzeba było go zabić! - Spierdalaj stąd. I lepiej, żeby żadna ze skrzynek nie przeszła w twoje ręce. Ja widzę. I słyszę. - Niech idzie. I zabierze ze sobą tych, którzy walczyć nie chcieli. Ale doskonale wiedział, kto walczyć będzie chciał. Spojrzenie czerwonych oczu było zimne. Tak jak zimny był jego ton głosu. Zwrócił oczy na bijuu i wyciągnął łuk w kierunku Kakity,
- Pozwól, że tym razem nie przyjmę odmowy. - Podchodzić do bestii z mieczem... ha. Już widzieli ostatnio popis jednego samuraja, który próbował coś zdziałać w tej sprawie. Nie. A przynajmniej pociskami można było chociaż trochę odwrócić uwagę bestii. Zwłaszcza jeśli samuraj był wyposażony w notki. Czarnowłosy zaś zrobił kopię Tygrysa i w powietrzu obok niego skotłowała się woda, zbierając krople z powietrza i tych, które spadały z nieba. Stworzyła jego kopię. Korzystając z chwili sam zażył pigułkę na chakrę.\
- Bijuu wypełnia powietrze swoją chakrą. Uważajcie na te opary. To one niszczą w jakiś sposób kryształ. - Ciekawe, ile jeszcze wytrzyma kopuła..?

  Ukryty tekst

Ekwipunek:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): odznaka Sentoki od Kosekich, Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku z dzwoneczkiem, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce
Zbroja: 3 kunai na prawym udzie, 3 kunai na lewym udzie

  Ukryty tekst