Wioska Toshima

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
49/60

---

Chmara białych karteczek, wyglądająca na pierwszy rzut oka jak stado ptaków, nie mogła być po prostu wyrzuconym w niebo stosem papierów – poruszała się zbyt prędko i zbyt składnie, by mieć jakiekolwiek wątpliwości co do tego, że była to sprawka chakry. Atak mistrzyni origami był naprawdę szybki i nikt z trójki bohaterów nie byłby w stanie wyprzedzić go w wyścigu sprinterskim, ale Hibana nie zamierzała dopuścić do jakichkolwiek zawodów. W chwili, gdy chłopcy rozpierzchli się w swoje strony – Azuma pokonał kilka kolejnych metrów w głąb lasu, z kolei Anzou w kierunku pobliskiego drzewa, kunoichi o ognistych włosach przygotowała równie ognistą technikę. Zdążyła w samą porę, bo kartki pikowały już w dół miały w kolejnej sekundzie uderzyć w nią z impetem. Owszem, doszło do zderzenia, ale między wypuszczoną z ust kulą ognia a papierowym rojem. W tej konfrontacji przewaga katonu była niezaprzeczana i płonący obłok spopielił niemalże wszystkie nacierające kartki, przez co teraz na pobliskim obszarze zaczął padać deszcz popiołu.
- Ninja! – krzyknęła w stronę lasu lekko zszokowana mistrzyni origami.
Z lasu nadciągał kolejny przeciwnik – odziany w luźne ciuchy, duży zarówno wzwyż jak i wszerz osobnik o krótko ściętych włosach i niezbyt atrakcyjnej facjacie, z kijem w łapsku. Z początku wydawało się, że najbliżej mu będzie do Azumy, jednakże Uchiha w swoim krótkim biegu skręcił w bok i tym samym stracił zainteresowanie rosłego napastnika. Mężczyzna tuż przed wybiegnięciem na otwartą przestrzeń złożył trzy pieczęci (przytrzymując przez chwilę kij pod pachą) i wykonał elementarną technikę, tworząc cztery klony, razem z którymi wyskoczył spomiędzy drzew.
Anzou po ostatnim przemieszczeniu był teraz najbliżej wielkiego osobnika. Zdążył też w międzyczasie rozejrzeć się po okolicy i upewnić, że w pobliżu są obiekty możliwe do podmiany. Parę rzeczy było zresztą przygotowanych ubiegłego dnia przez nich z inicjatywy Hibany. Mężczyzna z kijem, a raczej pięciu mężczyzn z kijem szybciutko rozeznało się w sytuacji i ruszyło dalej w kierunku Anzou, które nie wykonał swojego elektrycznego planu. Bezimienna była bowiem zbyt blisko i mogła zostać porażona obszarowym atakiem.
Co do Bezimiennej – ta zerwała się do przodu i cisnęła dwoma shurikenami na alibi. Pocisk wymierzony w osobników z kijami trafił w tego najbliższego z kraju i tym samym go zniszczył. Stalowa gwiazdka wycelowana w przeciwniczkę trafiła z kolei w jej ramię, które jakimś dziwnym cudem nie otrzymało obrażeń, tylko zaczęło przeistaczać się w kartki papieru. Te same kartki popędziły zaraz później na Hibanę z prędkością jeszcze większą od poprzedniego ataku. Papier mknął na nią tak szybko, że nie mogła za nim nawet nadążać wzrokiem. Wzrokiem, który był za moment zagrożony, bowiem kartki miały lada moment otoczyć ją i oblepić jej ciało, a przede wszystkim twarz.
Azuma w tym czasie zdecydował się na leśne przygody. Szczęśliwie został uchroniony przed pierwszym atakiem mistrzyni orgiami, a do tego uniknął szarżującego osiłka. Wydawałoby się więc, że ma spokój, ale takie wrażenie było absolutnie mylne. Chłopak ledwo zdążył zorientować się co do elementów otoczenia przydatnych do Kawarimi, a pojawiło się nowe zagrożenie. Z głębi lasu z dystansu kilkunastu metrów coś śmignęło na młodego bohatera, kręcąc się niczym świder i niszcząc liście i mniejsze gałązki na swojej drodze. Podobne zniszczenia mogłyby zostać spowodowane na ciele nastolatka, gdyby nie użyta w porę technika podmiany. Uchiha przemieścił się kilka metrów dalej, z kolei źródło jego ataku pomknęło jeszcze mały kawałek i uderzyło z hukiem w pień dużego drzewa. W tym momencie Azuma mógł dostrzec, że ten świder był w jakiś sposób utworzony przez znajomego, rudego chłopaka i jego psinę. Wbicie się w drzewo z pewnością było dla nich bolesne, dlatego potrzebowali odrobinki czasu, by zebrać się do kolejnego ataku.

• Mapka Toshimy, mapka bojowa - kratka sześcianu na mapie to jakieś 4 metry. Kolory: Hibana szary, Anzou pomarańczowy, Azuma czerwony, mistrzyni orgami różowy, osiłek fioletowy, rudy i jego pies niebieskie.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Na szczęście, jej technika zadziałała, co pozwoliło pozbyć się tego uporczywego ataku, a także zmniejszyć arsenał przeciwniczki. Hibana była mile zaskoczona tym sukcesem, więc w następnej kolejności przeprowadziła dwa ataki shurikenami. Co prawda, zrobiła to tylko po to, aby zwrócić na siebie uwagę, ale w ostateczności udało jej się zniszczyć jednego z klonów mężczyzny oraz zranić kobietę w ramię. Powinna się cieszyć, ale oba te ataki nie przyniosły wiele dobrego. Mężczyzna – pomimo utraty klona – dalej szedł w kierunku Anzou i ani myślał oglądać się na Hibanę. Jeszcze gorsza okazała się sytuacja z raną kobiety, której krew trysnęła pod postacią kartek, a które natychmiast skierowały się w stronę bezbronnej Nanashi.
No właśnie... Czy bezbronnej?
Nie po wczoraj tak się męczyła z szukaniem przedmiotów do podmiany, aby teraz z tego nie skorzystać. Pamiętała, że prosiła chłopców o ukrycie takich sprzętów w koronach drzew, właśnie na taką sytuacje. Miała nadzieję, że wykonali zadanie oraz, że żaden nadgorliwy sadownik nie sprzątnął tego w ciągu nocy. W tą wiarą – oraz z tym, że uda jej się zostawić kartki w poprzednim miejscu - wykonała technikę z przedmiotem znajdującym się na drzewie, najbliżej przeciwniczki.
Teraz już wszystko zależało od gęstości gałęzi. Jeśli były dość nieprzejrzyste, by mogła się tam ukrywać przed wzrokiem wrogów, wówczas została tam i przez chwile obserwowała rozwój sytuacji. Jeśli jednak nie było takiej możliwości, wtedy musiała sięgnąć po bombkę dymną, aby zamaskować swoje dokładne położenie.
W obu przypadkach, stworzyła dwa klony, z których pierwszy miał natychmiast opuścić drzewo i zeskoczyć na drogę, by następnie ruszyć na przeciwniczkę. Była to oczywista dywersja, która miała odwrócić uwagę od Hibany i jej następnej techniki. Skoro ogień tak dobrze podziałał na kartki, a ona właśnie była stworzona z kartek, a w dodatku ataki fizyczne były bezcelowe... odpowiedź nasuwała się sama. Nowa kula ognia, która miała spalić całą tę papierową pannicę. Hibana wydmuchnęła płomień, celując głównie w głowę kobiety, a do ręki wzięła wcześniej przygotowany kunai z notką. W zależności od efektów jakie osiągnęła jej technika, zamierzała – lub nie – dobić przeciwniczkę ogniem z wybuchowej notki, którą również celowała w głowę.
Po tych operacjach – ponieważ zdradziła już swoją pozycję – drugi klon miał opuścić drzewo i udać się okrężną drogą w stronę Anzou, ale też tak, aby mu nie przeszkadzać.
Co by nie było wątpliwości, Hibana zamierzała zabić kobietę od origami. Była zbyt niebezpieczna, aby próbować ją pojmać. Co więcej, był jeszcze mężczyzna oraz słyszała, że Azuma chyba też z kimś walczy. Spokojnie mogli zostawić przy życiu tylko jednego porywacza, a wiedziała, że chłopcy nie zabiją swoich przeciwników.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Akcja zaczęła nabierać tempa. Chłopak bez problemu przemieścił się w miejsce, które chciał zdobyć. Z jednej strony osłaniało go drzewo, co mogło zabezpieczyć go przed atakami papierowej kobiety. Kaminari na przeciwko siebie miał czterech przeciwników, wiedział jednak, po oberwaniu bronią jeden po prostu zniknął. Namierzenie oryginału w słoneczną porę nie było problemem, bowiem iluzja nie powinna zostawiać cienia. Anzou szybko rozejrzał się dookoła i gdy nie będzie nikogo w polu rażenia postanowi wykonać technikę doskonale sobie znaną. Zarówno mężczyzna jak i kobieta powinni być w zasięgu działania techniki, a takie porażenie powinno ich solidnie sparaliżować. Kaminari błyskawicznie złożył pieczęci i użył Jutsu. Anzou wie, że ta technika potrafi zatrzymać ataki wroga. W tej chwili nie można na nic czekać, należy jak najszybciej powstrzymać zagrożenie i unieszkodliwić porywaczy. Z jakim skutkiem? To się okaże. Przeciwnik z pałką wygląda na kogoś, kto potrafi walczyć wręcz, więc potencjalne starcie ciemnoskórego z takowym mężczyzną byłoby ekstremalnie trudne. Anzou nie potrafi i nie lubi walczyć w bliskim kontakcie, nie zna zbyt wielu technik, które mogą sprawić zbyt wiele problemu dla rywala. Utworzona elektryczna siatka to jedyne sensowne rozwiązanie.
*Byle Azuma i Bezimienna sobie poradzili. Nawet nie wiem, gdzie on teraz jest... Byle wyszedł z tego cało, polubiłem tego dzieciaka. Pani od Królika też jest super, wszyscy musimy to szybko zakończyć.*
Mimo ferworu walki Anzou myślał też o swoich towarzyszach. W końcu wszyscy razem się tutaj znaleźli i wszyscy razem mają ukończyć to zadanie. Bez zbędnego uszczerbku na zdrowiu. Ognista technika kobiety robiła wrażenie, jej włosy idealnie odzwierciedlają jej umiejętności. Ognista kobieta, niczym Feniks. Azuma z kolei, dumny członek klanu Uchiha powinien swoimi oczami szybko i bez większego kłopotu obezwładnić rywala. Anzou pozostaje w skupieniu, w żaden sposób nie lekceważy rywala. Nie ma miejsca na błąd. Chłopak chce jak najszybciej wszystko zakończyć i ruszyć do domu. Dawno tam nie był, stęsknił się... Gdyby jednak technika Raitonu nie została z jakiegoś powodu użyta, Anzou przemieści się po skosie między drzewa i gdy wyjrzy zza jednego z nich ciśnie Shurikenem w oryginał mężczyzny.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Udało mu się zrealizować swój plan - zdołał ukryć się wśród drzew przed atakiem przedstawicielki klanu Kami. Choć nie był specjalistą w zakresie całkowitego potencjału tego klanu, to mniej więcej orientował się w tym co jest esencją ich umiejętności. Walka w otwartej przestrzeni przeciwko takim zdolnościom, zakrawać mogło o samobójstwo, dlatego wybrał alternatywne rozwiązanie. Las, drzewa, dawały potrzebne schronienie. Choć i tutaj kryło się niebezpieczeństwo.
Azuma szczęśliwie przygotował podmianę, bo niemal w następnej chwili doszło do ataku. Nie wiadomo skąd, nagle pojawił się “wirujący świder”, który z potężną siłą miał uderzyć w chłopaka. Siła z jaką to nastąpiło była na tyle duża, że atak zakończył się dopiero na dużym konarze drzewa.
Kawariami no Jutsu zadziałało w odpowiedniej chwili, dzięki czemu Azuma był bezpieczny, pojawił się parę metrów dalej. Gdy spojrzał w miejsce w którym niedawno stał. zauważył rudowłosego młodzieńca, wraz ze swoim psem. - Tym zaginionym… - pomyślał z gniewem, bo atak niewątpliwie mógł go nieźle pokiereszować.
Chłopak z premedytacją sprowadził ich w to miejsce, licząc zapewne na łatwą akcje. Być może chwilę wcześniej krzyk kobiety zaalarmował go na tyle, że teraz nie baczył na konsekwencje i chciał ostatecznie się z Uchiha policzyć? Wyeliminować jednego wroga.
Nieudany atak dziwnego duetu miał swoje konsekwencje. Silne uderzenie w pień drzewa spowodowało, że para atakujących potrzebowała chwilę na to, by do siebie dojść. Azuma miał w zanadrzu kunaie, które mógł użyć, aby definitywnie policzyć się z napastnikami. Nim jednak zdecydował się na ten krok, postanowił uczynić co innego. Wybrać inną drogę, która pozwalała obejść się bez niepotrzebnego rozlewu krwi. Oczywiście tylko wtedy, gdy brawura jak i brak roztropnosći nie przyćmi zdrowego rozsądku.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
53/60

---

W teorii walka dwóch drużyn w praktyce stała się walką trzech par przeciwników oddalonych między sobą na tyle, że raczej nie było wielu szans na wchodzenie sobie w paradę. Może i dobrze – bohaterowie byli zespołem bardziej z przypadku i nie można było spodziewać się po nich doskonałej koordynacji działań.
Pierwszą parę walczących stanowił żeński duet. Ognistowłosa kunoichi znalazła się w papierowym potrzasku – karteczki pędziły z oszałamiającą prędkością, nie dając bohaterce większych szans na unik w konwencjonalny sposób. Hibana zamierzała ratować się techniką podmiany, korzystając z wcześniej przygotowanych elementów, które na całe szczęście pozostały na miejscu przez ostatnią noc. Chmara bielutkich karteczek dopadła swój cel w mgnieniu oka i w momencie, w którym zaczynała oblepiać głowę i resztę ciała Bezimiennej, nastąpiło charakterystyczne puffnięcie, pozostawiające jedynie za sobą mały obłoczek i kawał drewna. Kawarimi zostało zatem wykonane z sukcesem, a Hibana znalazła się na drzewie znajdującym się nieopodal przeciwniczki.
Potem robiło się jeszcze ciekawiej. Drzewa nie dawały kompletnej zasłony, ponieważ z racji na obecną porę roku część liści odpadła już na ziemię. Z tego powodu ognistowłosa posłużyła się bombką dymną, by na moment zatonąć we mgle i przygotować swoje dalsze działania, zaczynając od stworzenia dwóch klonów mających odciągnąć uwagę. Zaraz potem, kiedy bohaterka odzyskała widoczność, w ruch poszła kolejna technika najgorętszego z żywiołów. Hibana mogła wtedy zauważyć, że jej przeciwniczka nie próżnowała – krótki moment wytchnienia wykorzystała na lekkie cofnięcie się i przeobrażenie dolnej części własnego w ciała w duże, papierowe skrzydła, za sprawą których unosiła się teraz nad ziemią. Latanie nie było jednak gwarancją ochrony przed katonem. Bohaterka po prostu puściła kulę ognia dużych rozmiarów wyżej niż standardowo. Oponentka zatrzepotała skrzydłami i zerwała się w bok, chcąc zejść z trajektorii ofensywy, ale zdążyła wykonać jedynie częściowy unik. Jej lewe skrzydło zostało trafione techniką Hibany i w większości zostało spalone na miejscu, a z kolei te karteczki bliżej mistrzyni origami zajęły się teraz ogniem, który zbliżał się coraz bardziej do jej ciała. Kobieta z jednym skrzydłem zachwiała się i zaczęła opadać, ale w międzyczasie zawzięcie wypuściła kolejną porcję karteczek na Bezimienną. Tamta jednak miała bardzo jasno sprecyzowane, zabójcze zamiary, toteż swój poprzedni atak natychmiast poprawiła kolejnym, tym razem w postaci w kunaia i noki wybuchowej. Kartki dopadły Hibanę mniej więcej w tym czasie, co kunai dotarł do władyczni papieru. Zanim jednak można było powiedzieć o poważnych konsekwencjach dla ognistowłosej, ta zdążyła zrobić pojedynczą pieczęć aktywującą notkę, a notka zrobiła swoje. Eksplozja nastąpiła w chwili, gdy kunai był tuż przy torsie pikującej w dół kobiety. Wybuch sięgnął więc niemal całe jej ciało i spalił większość kartek na miejscu, pozostawiając jedynie ich niewielką garstkę, która teraz właśnie opadała na ziemię. Chyba można było mówić o eliminacji wroga - dosyć brutalnej, ale nie makabrycznej, bo bez krwi.
Przed Anzou znajdował się rosły przeciwnik w towarzystwie swoich niematerialnych kopii. Widząc dynamikę sytuacji nieco dalej, mężczyzna ruszył do ataku. Białowłosy (choć w tej chwili przemalowany na czarno) chłopak podczas tego krótkiego momentu mógł dość szybko zorientować się, że sprawność przeciwnika przebija możliwości fizyczne jego ciała, a nawet i możliwości jego postrzegania. Po wzroście i dobrze zabudowanej sylwetce można było domniemywać się przewagi w kwestiach czysto siłowych, więc z pozoru nieszczególnie groźny kij miał potencjał na roztrzaskanie łba bohatera. Czasu było więc bardzo mało, więc młody Kaminari musiał przejść natychmiast do swoich działań, którymi było wykonanie sekwencji kilku pieczęci i wyzwolenie ładunku elektrycznego tuż obok, który miał rozejść się po ziemi wokół autora techniki i porazić wszystkich znajdujących się w bliższym obszarze.
Akcja ledwie się udała na czas. Wielki mężczyzna już prawie dopadł swojego celu, bo był w tym momencie oddalony o jakieś dwa metry od młodzieńca i zaciskał już dłoń na dzierżonej broni. I wtedy została zrealizowana technika raitonu, która rozprowadziła ładunek po ziemi dookoła, rażąc nacierającego przeciwnika wraz z jego niematerialnymi klonami. Mistrzyni origami nie została trafiona, jako że zdążyła się cofnąć i zaraz wzbić w powietrze dzięki papierowym skrzydłom. Porażony mężczyzna natychmiast został oszołomiony, a mięśnie w wielu miejscach na jego ciele odmówiły mu posłuszeństwa. Był teraz oszołomiony.
Azuma z kolei toczył bój w lesie poza wzrokiem dwójki towarzyszy.

  Ukryty tekst

• Mapka Toshimy, mapka bojowa - kratka sześcianu na mapie to jakieś 4 metry. Kolory: Hibana szary, Anzou pomarańczowy, Azuma czerwony, mistrzyni orgami różowy, osiłek fioletowy, rudy i jego pies niebieskie. Klon Hibany zbliża się do Anzou.

  Ukryty tekst

[Anzou]

Młody Kaminari całkowicie oddał się walce. Niestety, nie było miejsca na półśrodki, sytuacja była zbyt poważna, by w jakikolwiek sposób lekceważyć przeciwnika. Chłopak był odpowiedzialny nie tylko za swoje zdrowie i życie, ale również partnerów, z którymi wykonywał zadanie. Każdy na dobrą sprawę miał swojego jednego przeciwnika. Kobiety walczyły między sobą, Azuma miał swoją potyczkę prawdopodobnie gdzieś w lesie. Kaminari podjął bardzo dobrą decyzję, osiłek z kijem w dłoni ruszył na niego, a technika zadziałała w ostatnim momencie. Prąd, który wytworzył skutecznie powstrzymał napastnika i go sparaliżował. Taki był cel. Można powiedzieć, że los mężczyzny należał teraz do chłopaka, którego jeszcze jakiś czas temu miał zamiar porwać. Anzou jednak nie zamierzał go zabijać, nie był mordercą. Musiał jednak zapewnić sobie jak i całej grupie bezpieczeństwo, paraliż nie będzie działał wiecznie. Mimo wszystko, młodzieniec z klanu Kaminari będzie musiał zadać jeszcze nieco cierpienia swojemu rywalowi. Tym razem nie zrobi tego jednak prądem. Plan jest inny. Anzou zamierza wykorzystać jeszcze jedną technikę i połączyć ją razem z kolejną techniką Raitonu. Młodzieniec szybko poderwał dłonie od ziemi, odskoczył w lewo sięgając do jednej z kabur i wybierając dwa Shurikeny. Ma przeciwnika na widelcu, więc cała akcja powinna mu się udać. Anzou naładuje je jednak elektrycznie i wyceluje w barki rywala. Nie powinna być to rana śmiertelna, jednak gdyby paraliż przestał działać taki środek prewencyjny powinien sprawić, że osiłek nie będzie mógł używać swoich rąk z taką efektywnością jakby był cały i zdrowy. Może chłopak jest brutalny i nieco przesadza, ale ostrożności nigdy za wiele. Oby pozostała grupa również poradziła sobie z przeciwnikami. W tym momencie przydałaby się technika pani od Królika, którą trenowała właśnie na Anzou... Po całej akcji młodzieniec zamierza rozejrzeć się po polu bitwy i od tego uzależni swoje dalsze poczynania.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Plan zadziałał – prawie – idealnie. Hibana nie zrezygnowała nawet, gdy przeciwniczka zaczęła się unosić w powietrze. Pogratulowała samej sobie, że - swoją zwykłą ostrożnością – nie polegała tylko na jednej technice, ale też przygotowała plan na wypadek połowicznego sukcesu. To doprowadziło ją do zwycięstwa, bowiem kula ognia jedynie połowicznie spaliła Papierówkę, a to właśnie kunai z wybuchową notką doprowadził do jej... Śmierci?
Hibana nastroszyła się i wyostrzyła zmysły. Czy to naprawdę koniec? Tak giną zaklinacze papieru? Bez krwi i bez ciała? Uważnie obserwowała resztki dopalających się kartek. Nie znała tego klanu, ale miała nadzieję, że nie potrafią się odradzać z papieru. Byłoby to bardzo kłopotliwe...
Rozejrzała się i – gdy już się upewniła, że jej przeciwniczka zginęła – postanowiła ruszyć na pomoc chłopcom. Anzou był bliżej, ale też chyba całkiem dobrze sobie radził. Kiedy Hibana podbiegła, ten rzucał już shurikenami w półprzytomnego przeciwnika. Kobieta podeszła do towarzysza i szybkim ruchem głowy stwierdziła, że nic mu nie dolega. To dobrze, ale co z Azumą? Już wcześniej słyszała jakieś hałasy w lesie, ale nijak nie potrafiła określić ich przyczyny. Z kim walczył młodszy chłopiec? Wygrywał, czy przegrywał? Te pytania nie dawały jej spokoju i pragnęła jak najszybciej do niego pobiec. Zachowała jednak resztki swojej ostrożności, które zabroniły jej działać pochopnie. Chwilę zastanawiała się jak najlepiej podejść do Azumy, aby samemu nie narazić się na niebezpieczeństwo. Równocześnie, zastanawiała się też, co zrobić z przeciwnikiem Anzou. Związać go i liczyć, że nie ucieknie? Myślała nad różnymi rozwiązaniami, aż przypomniała sobie polowanie na bandytów i zrozumiała, że może rozwiązać oba te problemy za jednym zamachem.
Wcześniej jednak, trzeba się było upewnić, że mężczyzna na ziemi nie wywinie im już żadnego numeru. W tym celu, rzuciła w niego – a dokładnie z ziemię obok niego – kolejny kunai z notką wraz z prostą instrukcją: „Żadnych sztuczek!”, a następnie zwróciła się do Aznou dając mu drugą, wolną notkę:
-Ubezpieczaj mnie.
Po tych słowach, możliwie szybko, ale wciąż ostrożnie podbiegła do osłabionego przeciwnika, aby chwilę później wniknąć w jego cień. Jeśli ta sztuka się udała, a przeciwnik nie walczył z nią zbyt mocno, odwróciła się do chłopca:
-Spokojnie, przejęłam nad nim kontrolę – wyjaśniła. - Pójdziemy pomóc Azumie, ale nie wiem, jak długo go utrzymam, dlatego... - w tym miejscu wskazała na notkę, którą dała mu chwilę wcześniej.
Poinstruowała chłopca w jaki sposób przykleić wybuchową karteczkę do pleców przejętego przeciwnika, tak, aby ten miał problemy z jej zdjęciem, kiedy się uwolni. Hibana nie wiedziała jak długo będzie sprawować nad nim kontrolę, a to było jej zabezpieczenie. Poprosiła go także o zabranie jej kunaia i razem z chłopcem – jeśli się zgodził - i z jej klonem udali się na obrzeża lasu, tam, gdzie słyszała odgłosy walki. Na razie jednak, postanowiła jedynie obserwować sytuacje. Mogło się okazać, że Azuma radzi sobie całkiem dobrze... Ba! Mógł już nawet pokonać przeciwnika!
Poinstruowała jedynie Anzou, aby wraz z jej klonem, chwilowo trzymali się z tyłu. Jeśli mieli zostać zauważeni, to lepiej, aby przeciwnik najpierw zobaczył swojego kompana, niż wroga.
Oczywiście, liczyła się z możliwością, że zostanie zaatakowana przez samego Azumę, ale miała nadzieję, że w takim wypadku ucierpi jedynie jej „marionetka”. Czy miała racje? Czas pokaże...

  Ukryty tekst

[Azuma]

Uchiha przygryzł dolną wargę, widząc że jego plan zadziałał połowicznie. Liczył na to, że rzucając genjutsu, będzie w stanie wyeliminować chłopaka i jego czworonożnego kompana z dalszej walki - bez rozlewu krwi. Groźba odebrania życia, wydawała się skuteczną do tego zachętą, jednakże… Azuma nie docenił roli psa w tym duecie.
Rzucone genjutsu zadziałało na rudowłosego młodzieńca, ale jego pies na tyle szybko doszedł do siebie, że zdążył przejść do kontrataku. Iskierki gniewu zabłysły w oczach Azumy, bo w końcu zrozumiał że będzie musiał złamać swoje postanowienie. Jego repertuar umiejętności był na tyle ubogi, że nie pozostawało mu nic innego jak uciekanie się do brutalnej siły. Tej samej, która również odbierała życie.
Zamknął oczy… a gdy je otworzył, rozżarzyły się czerwienią.
Trzy pieczęcie, jedna po drugiej -pozwoliły odpowiednio uformować chakrę, która przeistoczyła się w ognisty podmuch. Fala ognia pomknęła przed siebie, wprost w kierunku nadbiegającego psa (a może i samego rudzielca). Czyniąc to Azuma nawet nie myślał o spowodowaniu poparzeń lub innych obrażeń u swoich oponentów. On po prostu chciał, by pies wykonał unik. Już wcześniej wykorzystał sus do ataku i Uchiha przypuszczał, że i tym razem może być podobnie.
A na to był już przygotowany.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
57/60

---

Śmierć mistrzyni orgiami była równie makabryczna co elegancka. Nie było tutaj krwi, pokiereszowanego ciała, a nawet i obyło się bez krzyków. Nastąpiły dwa wybuchy – wpierw ten od kuli ognistej, która spopieliła papierowe skrzydło kobiety, a potem ten od notki wybuchowej, której eksplozja zniszczyła całe papierowe ciało kobiety, pozostawiając jedynie jakieś strzępki w zbyt małej ilości, by kobieta mogła jakkolwiek wrócić do swojej ludzkiej postaci. Ot, pozostał po niej jedynie popiół i garstka przypalonych karteczek.
Anzou miał przed sobą rosłego przeciwnika, z którym z pewnością nie chciał wchodzić w zwarcie. Mężczyzna był oszołomiony porażeniem techniką raitonu, ale tylko na chwilę, dlatego konieczne było natychmiastowe działanie. Młodzieniec sięgnął więc po stalowe gwiazdki i wtłoczył w nie energię natury wrodzonego żywiołu, a następnie cisnął shurikenami przeciwnika. Pociski śmignęły do przodu, ale tracąc kontakt z dłonią Anzou, straciły również swój ładunek. Jedna z gwiazdek trafiła w bark przeciwnika, druga zaś pocięła po jego ramieniu. Nie były to obrażenia krytyczne, dlatego trochę pokiereszowany, ale jeszcze bardziej pobudzony osiłek odrętwiałym krokiem ruszył do przodu z oczywistymi zamiarami. Dzielił ich niewielki dystans, a mężczyzna już w drodze przygotował się do solidnego, poziomego wymachu, by ułamek sekundy później z dużą siłą grzmotnąć kijem młodzieńca, że ten aż stracił balans i wylądował na trawiastym podłożu.
Mężczyzna uniósł kij nad głowę, chcąc wyprowadzić potężne uderzenie na potłuczonego nastolatka, ale jego ciało zostało zatrzymane zanim Anzou został skarcony po raz drugi. Wszystko za sprawą Hibany. Ognistowłosa wpierw rzuciła kunaia z notką obok oponenta, ale ten w ferworze walki nie zwrócił na to uwagi, ale zaraz po tej średnio udanej próbie powstrzymała go przy pomocy techniki ninjutsu, wnikając częściowo w jego cień. Rywal miał dużą, stawiał opór, ale przez wcześniej otrzymane rany był trochę osłabiony i kunoichi mogła mieć kontrolę nad jego ruchami przez dobrą chwilę. Obolały nastolatek miał więc czas na podniesienie się do pionu, a na plecach porywacza moment później pojawiła się wybuchowa notka, która utemperowała jego dalsze zapędy.
Dwójka bohaterów zainteresowała się działaniami najmłodszego członka zespołów, a że te były dość widowiskowego, to widzieli przynajmniej część ich efektów.
W chwili, gdy Inuzuka był wciąż zdezorientowany, jego czworonożny przyjaciel biegł w samotnej szarży na Uchihę. Na drodze do chłopaka pojawił się jednak ognisty podmuch, który rozlał się po podłożu, wyznaczając długi pas. Ninken zareagował z niezłym rezultatem – odskoczył w bok, unikając bezpośredniego potraktowania ogniem, ale jednak skraj płomieni i żaru dotknęły jego bok, na co pies zaskomlał cicho. Azuma miał jednak w planach rozwiązanie na taką ewentualność i cisnął kunaiami, z czego ten ukryty w cieniu drugiego trafił w wytrącony z rytmu biegu celu. Ostrze wbiło się w bok czworonoga i to na tyle głęboko, że dalszy ruch oznaczał dla ninkena spory ból i dodatkowe krwawienie. Oznaczało to chyba wykluczenie z walki.
Azuma ruszył rudowłosego chłopaka, który chyba dopiero teraz zaczął zdawać sobie sprawę z tego, co dzieje się wokół. Rudy spojrzał na swojego poranionego towarzysza, a potem warknął wściekle, przyjmując pochyloną, bojową postawę i spoglądając złowrogo na zbliżającego się Uchihę, szykując się do wyskoku i ataku długimi pazurami.
Azumę do przeciwnika dzieliło kilka kroków, z kolei pozostali członkowie drużyny bohaterów byli kilkanaście kroków za ostatnim walczącym przeciwnikiem.
Ognisty dywan stworzony przez dwunastolatka powoli przygasał, ale ściółka i okoliczne liście zaczynały się kopcić.
Osobnik z notką na plecach uważnie obserwował sytuację i chyba szukał momentu na możliwość pozbycia się notki lub czmychnięcia przed bohaterami.
Zamieszanie, jakie zostało wywołane w ostatnich chwilach, a w szczególności przez działania Hibany, chyba zostało wreszcie przez kogoś zauważone i wkrótce na miejscu mieli pojawić się jacyś ludzie.

• Mapka Toshimy, mapka bojowa - kratka sześcianu na mapie to jakieś 4 metry. Kolory: Hibana szary, Anzou pomarańczowy, Azuma czerwony, mistrzyni orgami różowy, osiłek fioletowy, rudy i jego pies niebieskie. Klon Hibany zbliża się do Anzou.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

W życiu tak bywa, że plan, który wydaje się być dobry, przemyślany szybko jest weryfikowany i niekoniecznie przynosi zamierzony efekt. Anzou zdziwił się faktem, że mężczyzna po przerwaniu techniki Raitonu tak szybko doszedł do siebie i był w stanie, mimo paraliżu oraz oberwaniem Shurikenem uderzyć chłopaka. To był szok, gdyby nie kobieta od Królika sytuacja byłaby nieciekawa. Młodzieniec nieco przecenił swoje możliwości, za bardzo zaufał swojej technice, to był błąd. Na pewno z tego tytułu wyciągnie wnioski na przyszłość, które zaprocentują w kolejnej, potencjalnej walce. Osiłek uderzył mocno, Anzou zebrał się szybko na nogi i był gotowy do dalszego działania. Był zdenerwowany i miał ochotę dokończyć dzieła, uderzyć go, oddać, jednak nie był mordercą, nie mógł tego zrobić. Z tego, co się zorientował, pani, która atakowała papierem... przestała istnieć! Chłopak nie miał pojęcia co się stało, dlaczego ona zniknęła. Jedno było pewne - Bezimienna ją załatwiła. Bardzo skutecznie. Jej możliwości bojowe były ogromne, teraz razem z nią miał na widelcu osiłka, który miał przyczepioną notkę do swoich pleców. Jeden zły ruch i BUM.
-Co robimy? Może powinniśmy ich oddać dla straży?
Zapytał młodzieniec swoją partnerkę, z którą przyszło wykonywać mu to zlecenie. Teoretycznie, grupa przestępcza została rozbita... Osiłek obezwładniony, kobieta z karteczkami - nie ma jej. Został tylko przeciwnik Azumy. Młody Kaminari nie chciał wchodzić do lasu, walczyć dalej. Czuł w głębi serca, że jego kolega doskonale sobie radzi i potrafi o siebie zadbać. Wolał się jednak mimo wszystko upewnić.
-Wszystko dobrze?!
Krzyknął Anzou w kierunku lasu. Może było to głupie, niepotrzebne, jednak chciał usłyszeć cokolwiek, jakikolwiek znak ze strony Azumy. Łudził się, że zaraz wyjdzie z tego lasu. W oddali chyba nawet widział go i jego rywala, ale nie miał pewności. Po chwili skierował swój wzrok na mężczyznę, z którym miał przyjemność wymienić kilka argumentów. Ot, taka zwykła sprzeczka pomiędzy dwójką facetów. Jeden poraził prądem, drugi uderzył. Kto wygrał? Gdyby nie fakt, że Anzou sam oberwał byłby niekwestionowanym zwycięzcą. W tym przypadku jednak ciężko ogłosić werdykt. Przydałaby się dogrywka, Kaminari chętnie by go jeszcze potraktował Shurikenem jak i prądem. Zasłużył, gnój.
-Powiedz swojemu partnerowi, by się poddał! Po co mamy dalej walczyć, rozlewać krew? Widzisz, że to nie ma sensu. Wasza partnerka... Też jej tu nie ma. Skończmy tą całą walkę...
Apel, który wygłosił młody Kaminari do osiłka był konkretny. Chłopak miał, przynajmniej tak uważał, że miał racje. Po co walczyć, skoro on sam jest ranny, Azuma zapewne też pokiereszował swojego rywala. Ich wspaniały plan porwania nie wypalił, prawdopodobnie, gdyby cała grupa nie została wynajęta, to wszystko by się udało. Nikt nie przewidział tego, że można zatrudnić Shinobi, którzy będą w stanie stawić opór i powstrzymać zapędy porywaczy. Pan Horikiri uratował zarówno swoje dzieci przed niebezpieczeństwem. Może nawet nie tylko swoje. Nikt nie wie, kto mógłby być celem. Mimo poczucia bezpieczeństwa sam Anzou pozostaje w skupieniu i bacznie obserwuje ruchy swojego rywala. Gdyby ten zdecydował się na szarżę w jego stronę, Kaminari skutecznie będzie się cofał miotając w niego bronią z kabury, aż w końcu padnie. O ile Bezimienna do tego dopuści... Jaką ona ma moc.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Okazało się, że technika Anzou nie była tak wspaniała i niezawodna, jak to się mogło wydawać. Mężczyzna dość szybko się pozbierał, a następnie rzucił na chłopca. Hibana w ostatniej chwili zdążyła przejąć jego cień, by uniknąć tragedii.
Mężczyzna – mimo ran - okazał się silniejszy, niż zakładała... dużo silniejszy od niej, ale zdołała go przytrzymać wystarczająco długo, by Anzou miał czas się pozbierać i przykleić mu notkę do pleców. Po tym, Hibana została wyrzucona z cienia, ale przynajmniej osiłek pozostawał na jej łasce.
Przy takim obrocie spraw, sama zabrała swój kunai z notką, a następnie chwyciła Anzou za ramię i odsunęła się na bezpieczną – względem zasięgu notki – odległość. Tam splotła palce, jak do aktywacji pieczęci i przemówiła do mężczyzny:
-Rzuć ten kij i ręce nad głowę – powiedziała mroźnym tonem. - Jeden podejrzany ruch i skończysz jak papierowa towarzyszka – tutaj machnęła głową w stronę dopalających się papierków. Postanowiła trochę postraszyć tego człowieka, aby mieć pewność, że nic głupiego nie przyjdzie mu go głowy. - Kiedy ostatnim razem odpaliłam notkę na czyichś plecach, głowa tego mężczyzny odleciała na dobre dziesięć metrów – powiedziała zgodnie z prawdą. - Chciałbyś pobić ten rekord, czy będziesz współpracował?
Po tych słowach, stanęła blisko Anzou, ale wciąż bacznie obserwowała osiłka. Zastanawiała się, czy powinni go tak zostawić. Z jednej strony, nie znała wielu osób, które ryzykowałyby stratą karku, a z drugiej... kto wie, do czego mógłby być zdolny. Wahała się, aż usłyszała, że Anzou woła do Azumy. Widziała, że chłopak dość mocno odczuł poprzednie uderzenie. Chyba nie miał już ochoty na dalszą walkę.
-Weź ją – powiedziała, wyciągając z kieszeni kolejną notkę, tym razem przymocowaną do żyłki.
Chciała aby chłopak przelał w nią swoją chakrę, jeśli miał zostać – a na to wskazywała jego postawa – to powinien mieć możliwość go utemperować.
Po tym, wyciągnęła z kieszeni resztę żyłki, by następnie wskazać jej cel. Stalowa nitka, niczym wąż, uniosła się i ruszyła w stronę mężczyzny, by opleść się wokół jego nóg. Notka – która teraz należała do Anzou – była wcześniej do niej przymocowana, więc teraz powinna luźno zwisać przy stopach osiłka. Dwie notki, dwóch detonatorów. Nie było zbyt wielu możliwości, by wywinąć się z takiego potrzasku. A skoro Anzou miał teraz możliwość zabicia – a przynajmniej mocnego poranienia – oponenta, Hibana mogła spokojnie udać się do Azumy, ale przed odejściem jeszcze szepnęła mu coś na ucho:
-Nie wahaj się – poinstruowała chłopca. - Pójdę pomóc Azumie. Jeśli będzie czegoś próbował, krzyknij „Nanashi”, a natychmiast aktywuję swoją notkę.
Klepnęła go w ramię i udała się w stronę lasu. Już z daleka widziała ogień, więc starała się poruszać po drzewach, aby przypadkiem nie wejść w pole rażenia Azumy, ani tego drugiego. Skoczyła więc tylko na pobliskie drzewo, by pokazać się chłopcu. Jeśli będzie potrzebował pomocy, wystarczy, że ją zawoła. Z własnej inicjatywy wolała nie wchodzić mu w paradę, tak długo, jak widziała, że radzi sobie z przeciwnikiem.
Gdyby się okazało, że Azuma słabo sobie radzi, Hibana w każdej chwili mogła obrzucić rudzielca pozostałymi shurikenami.

  Ukryty tekst

[Azuma]

W ferworze walki, należało na bok odsunąć wszelkie współczucie dla przeciwnika. Chwila zawahania mogła dla chłopca skończyć się prawdziwym nieszczęściem, jeśli przeciwnik nie miał podobnych rozterek. Dotychczasowe doświadczenie Azumy ze zwierzętami było takie, że te z natury nie były złe, a za ich niegodziwymi uczynkami stali ludzie, którzy z łatwością wykorzystywali ich dobrotliwość. Słysząc skomlenie od oparzeń, a następnie poważnie raniąc psa, Uchiha nie odwrócił wzroku, choć ten widok wcale nie napawał go szczęściem.
Pies nie mógł się ruszać, albo nie chciał z uwagi na ból który niewątpliwie odczuwał z wbitego głęboko w ciało kunaia. Zapewne sam oddech, a co dopiero ruch musiało powodować niesamowity ból. Dwunastolatek uznał więc, że zagrożenie z tej strony zostało wyeliminowane. - Został tylko jeszcze on - szkarłatne spojrzenie przeniosło się na rudowłosego nastolatka, który właśnie otrząsnął się z iluzji i widząc co spotkało jego kompana, zdecydowanie był rozwścieczony. Potwierdzeniem tego był jego następny ruch - zmiana pozycji jak i ujawnienie niebieskich pazurów z chakry.
Uchiha już wiedział, że pies jak i jego kompan dążą do walki w zwarciu - z obserwacji mógł też ocenić mniej więcej ich siłę. To wszystko składało się w logiczny ciąg, który kończył się jasnym podsumowaniem: - Lepiej trzymać dystans.
Miał sharingana, ale nie mógł być pewny, że to wystarczy aby uzyskać przewagę. Nie był jeszcze do końca obeznany z potencjałem tych oczu - w końcu drugi raz używał ich w trakcie walki. Takie oczy pozwalały jednak dostrzec to co w tak dynamicznej sytuacji mogło umknąć - a mianowicie pojawienie się wsparcia.
Za plecami przygotowującego się do ataku nastolatka, znajdowała się Nanashi - wyglądała na całą i zdrową i co więcej, spoglądała z wyczekiwaniem na Azumę. Jakby oczekiwała sygnału. Chłopak potrzebował dosłownie chwili, aby stwierdzić co należało uczynić.
Mówienie Inuzuce, aby zaprzestał walki, bo dobity zostanie jego pies, nie miało już sensu bo chłopak zaatakował. Ostatnia szansa na zakończenie walki bez ostatecznego rozstrzygnięcia została tym samym zaprzepaszczona…
Azuma widząc nadchodzący atak, spojrzał w kierunku Nanashi i kiwnął głową, dajac nieme przyzwolenie. Ufał, że kobieta zdoła z zaskoczenia, w jakiś sposób obezwładnić nastolatka, bez uciekania się do zabijania. Przecież znacznie wcześniej uzgodnili, że lepiej jest pochwycić napastników żywych. Pomimo jednak tego, Azuma nie zamierzał biernie czekać na to co nastąpi - wykonał szybko dwa trzy susy do tyłu, starając się utrzymać dystans. Jednocześnie jego dłonie poszły w ruch wykonując kombinację pieczęci. Zamierzał wykonać podstawową technikę katonu - kupić sobie i Nanashi czas, potrzebny do działania.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
61/60

---

Pokiereszowany osiłek wydał z siebie głośny pomruk niezadowolenia, ale ostatecznie westchnął ciężko, odrzucił kij i podniósł ręce. Potem kąśliwe skomentował sytuacje pod nosem, psiocząc na cholernych bachorów, ale obecność dwóch notek odbierała mu chęci do stanowienia dalszego oporu. Jego nogi zostały spętane, a przy nim został sam Anzou. Chłopak był wciąż bardzo obolały – potężny cios przeciwnika bardzo poważnie obił jego bok, że każdy ruch przychodził z trudem. Chociaż tyle, że nie miał pogruchotanych żeber. Mimo kiepskiego stanu fizycznego miał przewagę nad swoim roślejszym wrogiem, bo notka w każdym momencie mogła być zdetonowana dość łatwym ruchem.Tymczasem Hibana ruszyła na pomoc Azumie, który znalazł się w dość trudnej sytuacji i postanowił grać na czas.
Rudowłosy młodzieniec był wściekły, bardzo wściekły. Nie było większego zapalnika dla Inuzuki od okaleczenia wiernego, czworonożnego towarzysza. Nastolatek pochylił się i przyjął dziką postawę, a wokół jego ciała pojawiła się ledwo zauważalna, jasnoniebieska poświata chakry. Zaraz po tym zerwał się do przodu, nie zwracając większej uwagi na pogorzelisko obok i kopcącą się ściółkę, czy też na kunoichi, który biegła od strony jego pleców.
Rozzłoszczony rudzielec był bardzo sprawny. Jego dzika szarża była trudna to pełnego zarejestrowania nawet przez sławnego sharingana. Azuma zdążył co prawda odskoczyć do tyłu i wykonać kolejną technikę katon, ale problem pojawił się już z dobraniem trajektorii do bardzo mobilnego celu o wielkich pazurach. Szczęśliwie dla niego celował przed oponenta, chcąc zmusić go do zatrzymania, więc z racji na opóźnienie w działaniach pociski pomknęły bardziej na nogi wroga. Inuzuka skręcił nieco w bok, ale jedna z ognistych kul trafiła go w nogę, na co ten głośno zawył. Rudy nie dawał jednak za wygraną i z grymasem bólu na twarzy i nieco zaburzonym przez rany sprintem pokonał jeszcze ze dwa, trzy metry, a potem wyskoczył na młodego Uchihę niczym jakaś czworonożna zwierzyna. Pazury drasnęły jego klatkę, a chłopak padł na glebę.
Hibana zbliżyła się do miejsca walki, kiedy Inuzuka górował w parterze nad dwunastoletnim sojusznikiem. I wtedy shurikeny poszły w ruch, a ułamek sekundy później wbiły się boleśnie w plecy dzikiego rywala, który w reakcji wygiął się do tyłu, dając przyszpilonemu, leżącemu Azumie odrobinę czasu. Nie były to jednak jeszcze rany śmiertelne i było prawdopodobne, że Inuzuka zaraz wyprowadzi kolejny atak szponami na tors młodego bohatera w potrzasku.
W tym czasie na polanę przed lasem pojawiło się kilka osób przyciągniętych wizualnymi i hukowymi efektami malej batalii. Była tam między innymi Kinuko w towarzystwie dwójki mężczyzn z krótkimi ostrzami przy pasach i w służbowych strojach – zapewne ochrona pana ziemskiego.
- Proszę go pojmać! – oznajmiła służką, wskazując na pilnowanego przez Anzou osiłka.
- G-gdzie pozostali? – rzuciła kobieta do młodego shinobi, ale chyba i nawet bez tego zaraz po tym przeniosła spojrzenie w stronę dymu, który uniósł się ponad pobliskie drzewa.

• Mapka Toshimy, sytuacja bojowa - Azuma na plecach, Inuzuka nad nim, Hibana osiem metrów za nimi.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Jego przewidywania w istocie były słuszne. Przedstawiciel dzikiego klanu był bardzo szybki. Szybki i jednocześnie zwinny. WIdząc przerażającą wściekłość na jego twarzy, Azuma nie wątpił, że ta dodatkowo doda przeciwnikowi sił i determinacji. Dlatego cieszyło go wsparcie, jakie dostrzegł w niedalekiej odległości. Chłopiec jedynie nie przypuszczał, że okaże się ono na tamtą chwilę niewystarczające.
Inuzuka ruszył szarża, a Azuma zgodnie z planem starał się zwiększyć lub zachować dzielący ich dystans. Szybko jednak okazało się to niemożliwe - przeciwnik był zwyczajnie za szybki. Przyjęta taktyka okazała się jednak zadziałać połowicznie, a to za sprawą użytego elementu ognia, który w niezamierzony sposób trafił oponenta w nogę.
Ostatecznie na niewiele to się zdało.
Rudowłosy nastolatek przezwyciężając ból, wykonał głęboki sus, ciężarem ciała zbijając Azumę z nóg. Wyostrzone pazury wbiły się w korpus Uchihy, a ten zdążył pożałować braku kamizelki shinobi, w którą był wcześniej wyposażony. Chłopak był przygwożdżony do ziemi, a nad nim górował wściekły Inuzuka. Czy to była pora na kajanie się na zbyt mało zdecydową postawę? Czy teraz mściło się to na nim za jego pacyfistyczne podejście?
Nim padł kolejny cios, rudzielec gwałtownie wygiął się do tyłu. Grymas bólu na jego twarzy sugerował, że Nanashi musiała uczynić coś, co kupiło trochę czasu. Będąc jednak dalej przygwożdżony do ziemi, Azuma nie wiele możliwości. Mógł próbować zadziałać z chakrą, ale to wiązało się ze składaniem pieczęci, co mogło go kosztować zbyt wiele czasu. Dlatego… Wykonał to co było szybkie i przyszło naturalnie instynktowo.
Gwałtownie się podniósł i kością czołową wymierzył cios w twarz rudzielca. Liczył na to, że zdoła uderzyć go w kość nosową, albo chociaż w brodę. Gdyby się udało, ból powinien być na tyle ogłuszający, że dość łatwo powinien napastnika z siebie zrzucić. A wtedy natychmiast się na niego rzuca, samemu przygważdżając go do ziemi. Miał przy sobie wciąż dwa kunaie, z których zamierzał właśnie teraz skorzystać, przykładając ostrze do szyi przeciwnika.
- Poddaj się bo zginiesz… Ty i twój przyjaciel - groźnie rzucił, w domyśle mając na myśli oczywiście jego psa. Ten, choć oberwał kunaiem, wciąż żył i można go było uratować. Należało jednak działać, a tocząc dalej walki, udzielenie pomocy było zwyczajnie niemożliwe. Przeciwnik Azumy ponadto musiał zdawać sobie sprawę z tego, że jest otoczony i nawet jeżeli uda mu się jakoś poradzić z przytkniętym do szyi żelastwem, to wciąż za plecami bęzie miał drugiego wroga.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Skoro osiłek został unieruchomiony, kobieta mogła spokojnie się oddalić, by pomóc drugiemu z chłopców.
Kiedy Hibana dotarła na miejsce, sytuacja była już bardzo nieciekawa. Wściekły rudzielec biegł na Azumę z wyciągniętymi pazurami i chociaż Uchiha próbował się bronić ogniem, został raniony, a następnie powalony na ziemię. Niewiele myśląc, opiekunka rzuciła shurikenami w oprawcę swojego podopiecznego, a następnie skoczyła na następną gałąź, by skrócić dystans. Widział, że jej gwiazdki dosięgły celu, ale widziała też, że nie osłabiły jego zapału. Jej oczom nie umknął też fakt, że Azuma został ranny. Nie była pewna jak poważne były to obrażenia, ale wolała nie ryzykować. Już wcześniej widziała, że chłopiec daje jej przyzwolenie do ataku, a w takiej sytuacji, tym bardziej wolała go wspomóc.
Gdy rudzielec się odgiął – w wyniku ran – Hibana skoczyła na następną gałąź, by znaleźć się możliwie najbliżej walczących chłopców. Chciała wymyślić jakiś plan, przygotować technikę, wezwać pomoc, ale... Wtedy zobaczyła, że nastolatek podnosi rękę do następnego ataku, a jej ciało zareagowało instynktownie. Odwinęła bandaż lewej ręki, który cały dzień ukrywała pod rękawem, a następnie „chwyciła” nim nadgarstek oponenta. Widziała, że Azuma także próbuje jeszcze walczyć, więc pozwoliła mu na to, równocześnie uwalniając też owijkę z prawej dłoni. Kontrolowała walkę i kolejno krępowała niebezpieczne ruchy rudzielca od rąk, przez szyję, aż po nogi, jeśli tylko wystarczyło materiału.
Cały ten czas, starała się utrzymywać bezpieczną pozycję na gałęzi. Jeśli jednak chłopak okazał się dość silny, by próbować ją ściągnąć na ziemię, wówczas odchyliła się do tyłu i sama na nią zeskoczyła... ale po przeciwnej stronie gałęzi. W takim wypadku, postanowiła zaufać swojej masie oraz sile grawitacji.
Jeśli chłopakowi udało się jakoś wyzwolić z wężowych uścisków bandaży, wówczas w ruch poszły zwykłe kunaie, wycelowane głównie w nogi i ręce chłopaka.

  Ukryty tekst