Gospoda pod Kadambą

[Yari]

Podróżowaliśmy razem przez korytarze w poszukiwaniu kobiety. Udało się ją odnaleźć bez większych problemów, gdyż w oczekiwaniu na dzielnego shinobi przepłaszającego duchy z jej karczmy zasnęła przy stole w głównej izbie. No cóż... można powiedzieć, że jej przejmowanie się sprawą okazywała w dosyć niecodzienny sposób. Kiedy jednak tylko trzasnęły drzwi poderwała się gotowa do działania i jak najbardziej zorientowana w sytuacji.
Kobietę zdziwiło, to że towarzyszyła mi dwójka dzieci. Zresztą na jej miejscu też byłby zdziwiony bo i niby skąd miały się one wziąć? Pojawiły się z powietrza czy może też one są duchami? Właśnie przez całą drogę układałem moją wypowiedź przygotowany na taki obrót sytuacji oraz na taką reakcję właścicielki. Poczekałem kilka sekund aż kobieta ochłonie i zacząłem swoje wyjaśnienia.
-Miała pani rację. W karczmie był duch. A dokładniej dwa duchy. Jednak ja też miałem rację twierdząc, że są w to zamieszane żywe osoby. Otóż duchy opętały ciała tej dwójki dzieci. Żywność i ubrania potrzebne im były by utrzymać ciała swoich nosicieli przy życiu. Udało mi się je wygnać ale niestety dzieci straciły pamięć. Nic nie pamiętają sprzed czasów kiedy wyzwoliłem je spod panowania złych duchów. Tak sobie pomyślałem... Może mogłyby tu zostać? Alternatywą jest sierociniec, gdyż nic nie wiemy na temat ich rodziców czy chociażby pochodzenia a oboje wiemy, że dzieci stamtąd nie są szczęśliwe. Z drugiej strony tu mogłyby mieć normalny dom a i zawsze przyda się ktoś kto na stare lata będzie mógł pani pomóc w prowadzeniu karczmy. Tak czy siak co pani nie postanowi zadanie zostało wykonane. Więcej duchy nie będą nękały pani karczmy.

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
15/15 Kobieta pewnie bardzo długo wyczekiwała wieści od Yariego, ale pora już była późna, a dzień – dla zapracowanej właścicielki gospody – długi. Nic więc dziwnego, że wkrótce powieki odmówiły jej posłuszeństwa i zasnęła, jak siedziała. Pozostała jednak czujna, bo bardzo szybko zorientował się w sytuacji, gdy Yari przyszedł z dziećmi. Początkowo nie rozumiała co to znaczy, sądziła, że chłopak próbuje ją oszukać. Jednak ten mężczyzna był lepszym kłamcą, niż można by się tego po nim spodziewać. Z marszu wyłożył piękną historyjkę, którą przedstawił bez zająknięcia, jakby to była najszczersza prawda. Duchy opętały dzieci. Idealne kłamstwo, które nie tylko kończyło jego misję i zadowalało właścicielkę, ale też dawało maluchom szanse na nowy dom. A mówiąc o dzieciach, te były bardzo posłuszne prośbie Yariego i grzecznie kiwały główkami, na potwierdzenie jego słów. Została już tylko gospodyni...
Kobieta stała jak oniemiała, słuchając tego wywodu, a gdy wreszcie się otrząsnęła, schyliła się, by przyjrzeć się dzieciom. Przez jakiś czas, wpatrywała się w nie, jakby szukała czegoś w ich twarzach, a następnie poderwał się i klasnęła w dłonie.
-A więc naprawdę był tu duch, i to nawet dwa, miałam racje! - Krzyknęła tak głośno, że mogłaby obudzić umarłego.
Obudziła jednak tylko swoich gości, którzy odpowiedzieli pukaniem w ściany. Następne słowa powiedziała więc trochę ciszej i skierowała je do dzieci:
-Czyli moi, świętej pamięci, dziadkowie wybrali ciała tych dzieci, by powrócić do swojej gospody... - Prawdopodobnie miało to coś wspólnego z historią budynku, którą wcześniej opowiadała. - No, tak... Tego nie można zignorować! Skoro dziadziusiowie ich wybrali, to muszą być godni przejęcia naszego rodzinnego majątku. Och, dzięki wam przodkowie! Chodźcie dzieci, zaraz znajdę wam ładny pokój, a jutro nauczę wszystkiego o historii gospody – wyciągnęła dłonie, a maluchy ochoczo chwyciły ją za ręce i stanęły przy niej. Kobieta była dziwna, ale dobra. Na pewno dobrze zaopiekuje się przybłędami. A co do Yariego...
-Dobra robota! Poczekaj, zaraz ci zapłacę. Zasłużyłeś – powiedziała i zniknęła na chwile za ladą baru. - Proszę. Dziękuję ci za pomoc.
Dała mu woreczek z pieniędzmi, a następnie wzięła dzieci i udała się na spoczynek. Była to już ta pora, kiedy „późno” zamienia się we „wcześnie” i słońce zaczyna wchodzić powolną łuną nad horyzontem. Nie zostało im więc wiele godzin snu.
Sprawa z duchami załatwiona, a Yari został sam w głównej hali. Co teraz zamierzał? Tylko on może to wiedzieć.

Misja zakończona!

[Yari]

Stałem i zastanawiałem się czy kobieta uwierzy w moje słowa czy też pogoni mnie na cztery strony świata. Dzieci co prawda dotrzymały obietnicy i grzecznie potakiwały ale nie wiadomo czy to wystarczy żeby ją przekonać do uwierzenia w moje słowa. Kiedy właścicielka tak ochoczo poderwała się z miejsca lekko się zaniepokoiłem a po karku spłynęła mi kropla potu. Czyżby dojrzała w mojej historii jakieś niespójne fragmenty i miała zamiar wyrzucić zarówno mnie jak i dzieciaki za drzwi? Jednak okazało się, że był to z jej strony jedynie gest triumfu a kobieta zaczęła świętować swoją rację. Już po chwili goście przerwali jej wiwatowanie dając wyraz swojemu niezadowoleniu poprzez łomotanie w ściany. Kobieta uciszyła się a ja z niecierpliwością czekałem na jej dalsze decyzje. Co postanowi teraz zrobić? Mi uwierzyła ale czy wyrzuci dzieci? Nie była to co prawda moja wina, że cierpiały one głód i biedę ani tym bardziej nie pochwalałem ich kradzieży ale było mi ich żal i miałem nadzieję, że znajdą spokojny dom. Jednak moje zmartwienia były niepotrzebne. Z następnych słów kobiety okazało się, że nie tylko pozwoli dzieciom tutaj zostać ale nawet przekaże im rodzinny majątek! Aż tak pomyślnego rozwiązania sprawy nawet ja sam się nie spodziewałem.

Kobieta wręczyła mi sakiewkę z pieniędzmi za wykonaną misję a następnie udała się z dziećmi wypocząć przed kolejnym ciężkim dniem pracy. Spojrzałem za okno. Niedługo zacznie świtać. Ziewnąłem i przeciągnąłem się. No cóż - pora wracać do domu a potem trochę potrenować. A co dalej? No cóż, zapewne jak to bywa w życiu shinobi - kolejna misja.

z/t

[Tsuyoshi]

Szczęście w nieszczęściu. Myślał, że złapał fortunę za nogi biorąc zlecenie za które normalnie dostaje się grosze. Niby nic specjalnego, przemyt skrzynek, które normalnie nie miały prawa rzucić się w oczy. Czego chcieć więcej? W zasadzie do jedyne, co jest wtedy potrzebne to odrobina szczęścia i bezpieczna droga. Niestety - to wszystko od początku było tylko jednym, wielkim, śmiesznym żartem, który bawi tylko jedną osobę. Tajemniczy blondas znalazł się na celowniku Tsu. Żeby złapać blondyna, trzeba wynająć blondyna, nie? Cwaniaczek wrobił czwórkę w swoją dziwaczną zabawę. Nie dość, że w skrzyni nie było złota, a zboże, to i dali się złapać miejscowej straży tylko dlatego, że koło od wozu przestało współpracować… Dziwnym by nie było, gdyby za tym wszystkim stał ich zleceniodawca.

Gdy tylko mężczyzna wybiegł z pomieszczenia, chłopak westchnął przeciągle. Nie lubił takich sytuacji. Trwanie w niewiedzy było naprawdę upierdliwe. Przeświadczenie o tym, że to nie on wszystkim steruje, i to nie on decyduje o tym, kiedy co się wydarzy przyprawiała go o zawroty głowy. Zdecydowanie bardziej wolał misje typu “wytrop i zabij”, czy cokolwiek podobnego. Wtedy to on jest łowcą mającym jasno określoną zwierzynę.

- Dziwi mnie to, że nie wzięli zaliczki - powiedział na wyjście. Nie potrzebował odpowiedzi, ot rzucił to tak, aby podzielić się luźną myślą.

Wtedy i oni sami ruszyli w stronę miejsca, gdzie powinna znajdować się informatorka. W międzyczasie Ryu podjął dialog z Tsu, który nie wydawał się w nastroju na cokolwiek poza mordowaniem sprawcy tego całego wydarzenia. Do tego jego przyjaciel myślami nieco odbiegał poza ich cel myśląc o urodzinach siostry i o tym, co powie dowódca.

- Musimy sami się tym zająć - skinął głową w jego kierunku. - Jeśli ten twój dowódca nie chciałby reagować, zawsze możemy zwrócić się do Kogane… Albo w ostateczności zwrócę się do ojca. Choć wątpię, że mamy na cokolwiek takiego czas - wcześniej pominął temat blondyna, aby móc się o tym zastanowić. Nie wpadł na nic takiego, czego i sam Ryu nie wiedział. - Wiesz to, co ja. Cwaniak z niego - uśmiechnął się ciepło. Nie chciał wprowadzać nieprzyjemnej atmosfery, w końcu się kumplowali, no nie?

Parę chwil później trafili do karczmy w której przesiadywała informatorka Ryu, ta od razu przykuła uwagę Tsu. Na pewno należała do tych piękniejszych członkiń rodu - choć sam chłopak nie był pewny tego, czy dziewczyna należy do samych Senju, bo jej uroda na to nie wskazywała ani trochę. Podeszli do niej, aby móc dowiedzieć się o tym wszystkim, co zaszło do tej pory. Jego towarzysz wystrzelił do niej niemal natychmiast… A ona wydawała się być tym wszystkim zaskoczona. Przyglądał się im, ich mimice, temu jak reagują na wszystko, co mówią. Zmrużył oczy wbijając wzrok w piękne oczy czerwonowłosej.

- Ryu, zapytaj się jej o coś na co odpowiedź znacie tylko Wy - powiedział to bardzo cicho przysuwając się do chłopaka tak, aby tylko on mógł to usłyszeć - Albo to ten blondas się pod nią podszył wcześniej, aby Cię zmylić, albo to on podszywa się pod nią właśnie teraz - dodał po chwili tłumacząc o co w tym wszystkim chodzi. Musieli działać szybko, bo blondynek powoli uciekał z uścisku straży.

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 15/30+
Tsuyoshi Rozmowy, pełno ich tylko niewiele przydatnych informacji pomagających znaleźć tajemniczego blondyna. Pierwszym pomocnym krokiem miało być odnalezienie informatorki, do której właśnie się udawaliście mogąc przedyskutować zgłoszenia tego wyższym organom. Poza dowódcą straży zawsze mogli skorzystać z Kogane, albo porozmawiać z ojcem Keiji'ego.
- Problem co im powiemy, jakiś blondyn zamierza sprawiać kłopoty? Nie posiadamy żadnych wartościowych informacji. Nawet nie możemy podać porządnego rysopisu, aby go poszukiwać. Jedyną zdolną do tego osobę wypuściliśmy.
Pokręcił chwilę głową przecząco, prawdopodobnie nie mogąc sobie nawet wyobrazić ewentualnego zgłoszenia problemu. Lekko marszczył czoło będąc nieobecny przez kilkanaście pozostałych kroków do gospody, w której spotkaliście się z uroczą informatorką. Przyglądając się jej mimice niemożliwe jest wypatrzenie najmniejszego przejawu obłudy. Zachowanie w pełni naturalne, tak samo naturalnie poliki nabrały lekkiego koloru czerwieni przy chwilowym utrzymaniu kontaktu wzrokowego z Tsuyoshim póki nie odwróciła głowy wracając do Ryu.
- Słuchałeś nas? Czy może będąc tak wpatrzony w moje oczy przestałeś myśleć? Już powiedziałam o urodzinach jego siostry, nawet prezent razem wybieraliśmy. Swoją drogą, wpierw wypadałoby się przedstawić.
Zanim sytuacja stała się nerwowa Ryu głośniej odetchnął i postanowił przerwać tą powoli nakręcającą się karuzelę zażaleń.
- Masz rację, przepraszam. To jest Tsuyoshi, z którym mam przyjemność pracować po raz drugi. Po prostu prosiłem o jeden wolny wieczór, a okazuje się nawet tego nie dostanę.
- Już lepiej, więc z czym macie problem? Mówiłeś, że widzieliśmy się pół godziny temu?
- Tak, szedłem na standardowy patrol w okolice ruin świątyni cudów i lasu kiedy podbiegłaś do mnie zdyszana z potencjalnym przemytem mającym się odbyć lada chwila.
- Wtedy zdawałam raport kapitanowi, więc powinniście odnaleźć osobę poddającą się za mnie. Kiedy moja tożsamość stanie się jawna podejrzewam będę musiała znaleźć inną robotę.
- Z twoimi umiejętnościami to nie problem.
- Wolałabym tego nie robić, więc podzielę się czymś w tajemnicy. Około świtu przypadkiem słyszałam o możliwości użycia mojego wyglądu, ale uznałam to za bardzo niepewną plotkę. Próbując się czegoś dowiedzieć odkryłam prawdopodobny adres osoby za to odpowiedzialnej, miałam go sprawdzać po obiedzie.
- To będzie pomocne, tylko gdzie powinniśmy zacząć. Równie dobrze blondyn znając moją trasę patrolu odesłał mnie, aby dokonać tam szemranych interesów tylko czy znajdziemy cokolwiek na miejscu? Wątpię.
Rozmawiali żywiołowo wymieniając się zdaniami tempem, które nie pozwoliło osobie trzeciej dołączyć. Prawdopodobnie to nie był ich taki pierwszy raz.

[Tsuyoshi]

Tsu skrzywił się nieco na uwagę dziewczyny. Zmierzył ją wzrokiem jeszcze raz, tak od góry do dołu. Arogancja powoli wbijała mu się do głowy, bo i ani myślał jej teraz odpuścić. Awans był blisko, toteż powoli był równy rangą z Ryu - a być może i wyżej, bo chłopak mimo posiadania rangi akolity, nie był jakoś nazbyt ważny. Tsu zaś należał do oddziału samego Kogane, prawej ręki liderki. No i był synem kolejnej najważniejszej osoby w rodzie, i z tego właśnie powodu nie pozwoli innym mówić do siebie w taki sposób. Ruda, którą wcześniej spotkał zapewne już zdążyła się domyślić czyim synem jest, do tego sam Ryu był tego świadomy i aż dziw bierze, że jego reakcja nie uprzedziła dziewczyny, że postąpiła bardzo źle.

Nie miał ochoty na nic poza rozwiązaniem tej całej sprawy, nerwy powoli puszczały, bo takie stanie w miejscu wcale, a wcale im nie pomagało. Westchnął przeciągle, aby położyć mocno dłoń na stół. Tak, że ten niemal podskoczył albo i by się złamał, gdyby chłopak posiadał wystarczająco siły.

- Senju Tsuyoshi, syn generała Keijiego, więc mów w innym tonie, bo nie jestem na służbie, więc obowiązują nas inne zasady - choć już został przedstawiony, wolał dorzucić swoje trzy Ryo do tego wszystkiego. Jego rodzina od pokoleń znajdowała się na szczycie klanu i żadna osoby jej pokroju nie będzie arogancka w jego stosunku. Wysoko urodzeni mają ten przywilej, że zawsze mogą o tym przypomnieć. Tym bardziej, że nie dość, że pozycja ojca była bardzo ważna, to i sam Tsu pracował na swoją pozycję. Pracował za dziesięciu i widać było tego skutki.

Potem posłuchał to o czym mają do powiedzenia. Z ust informatorki padła ciekawa informacja - miejsce przebywania tego tajemniczego blondasa. Wtedy też wpadł na plan, który musiał wypalić.

- Zawsze możemy się rozdzielić. Ja udam się do tego miejsca o którym mówisz - wskazał skinieniem na dziewczynę - Ty, Ryu, zamienisz się we mnie za pomocą henge i pójdziesz swoim patrolem… A Ty - znowu skierował się do dziewczyny - O ile potrafisz się przemieniać, też zamienisz się we mnie i poszperasz więcej. Jako jedyny nie jestem uwzględniony w planie tego gościa, w przeciwieństwie do was - na końcu uśmiechnął się jeszcze. Wszystko wydawało się być proste, bo sam Tsu ubrany był w ciuchy cywilne - choć broń i całą resztę sprzętu miał przy sobie. Coś w końcu musiało pójść po jego myśli, prawda? Lata nauki muszą kiedyś zaowocować.

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 17/30+
Tsuyoshi Razem z szlacheckim pochodzeniem pewne pokolenia stają się powoli aroganckie wierząc o swojej wyższości z tego powodu. Uważali, że z wybitnych korzeni zawsze urośnie piękne drzewo. Oczywiście miewa to różne stopnie nasilenia, a jak jest u Tsuyoshiego? Swoje słowa poprzedził gestem niemal uderzenia dłonią o stół, czy przeciągłym wzdychaniem. Czy to wystarczyło, aby informatorka znalazła swoje miejsce w szeregu i zaczęła się odzywać z szacunkiem? Wręcz przeciwnie, zaczęła od ziewnięcia przy którym nie kwapiła się zasłaniać ust pokazując jeszcze większą arogancję. Z kolei Ryu... Ryu zaczął się patrzeć w ścianę zupełnie to ignorując.
- Naprawdę jesteś nudny, jeżeli jedyne czym umiesz postraszyć to swoim pochodzeniem.
Westchnęła robiąc krótką pauzę.
- Jak mamy się licytować to jestem siostrzenicą Mukuro. Zapewne generałowi Keijiemu będzie wstyd usłyszeć się bronisz jego imieniem przy przypadkowo napotkanych ludziach. Szczególnie gdyby to usłyszał od liderki
Postanowiła tylko dolewać oliwy do ognia, a czy druga strona jakkolwiek temu odpowie? Zagryzie wargę i schowa swoją dumę do kieszeni? Dorzuci jeszcze kilka ryo do zaostrzającego się konfliktu? Oboje są urodzeni bardzo wysoko, pytanie które tylko stoi na wyższym piedestale hierarchii. Niemniej była też próba wymyślenia jakiegoś planu.
- To sprawa osobista, więc nie mogę się zgodzić. Teraz mając pewność, że ktoś używał mojego wizerunku sama muszę odwiedzić ten apartament. Nie musisz się martwić, poradzę sobie z ewentualnym zagrożeniem.
Wzrok Ryu radził, aby odpuścić w tym zakresie.

[Tsuyoshi]

Wcale nie pokazał ignorancji, ani nic podobnego. Jedynie położył mocniej dłoń, aby przerwać Ryu. Chciał przedstawić się sam, a to, że przy okazji posłużył się imieniem ojca, którego dumnie prezentował nie było niczym złym. Tak się przecież robi. Niektórzy ludzie mają nawet nazwiska od imion swoich ojców, prawda? W oczach chłopaka nie zrobił niczego złego, a jedynie dolał oliwy do ognia ostro uprzywilejowanej dziewoi, którą mógłby zmieść wskazaniem dłoni. Ale nadal byli po jednej i tej samej stronie barykady. Ta mogła zachowywać się, jak chciała. Tsu był świadomy, że tacy ludzie się trafią. Tacy, którzy za wszelką cenę będą chcieli pokazać, kto tu rządzi. To ona powołała się na ciotkę, jakby urażona faktem, że chłopak miał w ogóle czelność powiedzieć cokolwiek więcej. Była informatorką działającą w mieście, nic więcej. Była młoda, więc najpewniej dostała tę robotę przez ciotkę nie idąc od samego dołu po szczeblach tak, jak robił to on.

Jedyne co zrobił to uśmiechnął się ciepło, jakby nigdy nic. Taki komentarz wystarczył, aby pokazać, że takie idiotyczne zawody wcale go nie interesują. To także wskazało na fakt, że dziewczyna, choć bycia na tak ważnym stanowisku, nie potrafiła zachować się adekwatnie do sytuacji próbując wywyższyć się ponad resztę. Słowo przeciwko słowu nic nie da, a liderka jest raczej na tyle poważna, żeby nie przejmować się swoją siostrzenicą, czy tam bratanicą w momencie, gdy będzie rozmawiać z jednym z bohaterów swojego klanu. Keiji nie był przecież zwykłym generałem, był najwybitniejszym strategiem pod słońcem. Nie był byle Senju. Był TYM Senju. Geniuszem z gałęzi geniuszy wśród geniuszy, stąd wyjątkowe traktowanie.

- Mhm - skinął głową w jej kierunku. - Powodzenia - dodał jeszcze odchodząc powoli od stołu. Nie mieli czasu do stracenia, więc jedynym wyjściem było udanie się na trasę patrolu Ryu. - Chodź, Ryu, nie mamy czasu. Idę z Tobą - machnął ręką do chłopaka. To on będzie nim kierować, więc musi na niego poczekać. Jeśli jednak którekolwiek z nich będzie miało coś do dodania, to poczeka. - Chyba, że macie coś jeszcze, trzecie miejsce, wtedy się rozdzielimy - wolał zapytać, a nuż coś jeszcze się znajdzie.

[Hikari]

~ Przesyłka ~
Misja C
Post 19/30+
Tsuyoshi Każda głowa miała własną ocenę sytuacji, co jest najzwyklejszym prawem tego świata. Najpierw tworzy to nieporozumienia, które niezatrzymane w odpowiednim momencie zamieniają się w kłótnie, a czasem nawet długoletni konflikt. Czy warto zachodzić tak daleko po pierwszym spotkaniu? Może wrażenie, którym zostaliśmy przepełnieni podczas niego jest mylne? Tsuyoshi uznał dziewczynę za arogancką, tylko nie ona zaczynała się chwalić swoim pochodzeniem. Jedynie odpowiedziała na zaczepkę, a jej z kolei serdeczny uśmiech. Spodziewała się jakiejś awantury, więc takowa reakcja była zaskoczeniem. Kilkukrotnie mrugnęła z otwartymi ustami, ktoś mógł przecież też rzucić na nią genjutsu. Nie sprawdzała za pomocą Kai, natomiast postarała się odpowiedzieć identyczną mimiką sekundę później. Wymiana fałszywych uśmiechów co? A tobie narratorze do tego pstro.
- Masz rację, straciliśmy wystarczająco dużo czasu.
Ryu wstał od stołu wykonując lekki ukłon pożegnalny do informatorki.
- Kiedy przestaniesz z tymi uprzejmościami?
- Dobrze wiesz, że nigdy.
Wzruszył ramionami kierując się ku wyjściu, niemniej po zrobieniu kroku zatrzymał was kobiecy głos dochodzący zza pleców.
- Tsuyoshi, Ryu, uważajcie na siebie. Nie mamy pojęcia z kim zadzieramy.
Spowodowało to wykrzywienie w górę kącików ust towarzysza, który wznowił kontynuowanie marszu bez jakiejkolwiek odpowiedzi. Wyszedł z gospody kierując się ku dawno zniszczonej świątyni znajdującej się na terenach osady Hayashimura. Była to dobra okazja, aby porozmawiać już na osobności kilkukrotnie odwracając głowę za siebie.
- Mam nadzieję nie weźmiesz sobie jej słów zbytnio do serca. Risa ostatnio jest zestresowana i nie lubi rozmawiać kiedy nie zna tożsamości swojego rozmówcy. Powiedziałbym zboczenie zawodowe?

Z/T -> Ruiny "Świątyni cudów"

[Sayona Kidori]

Kyohei uderzył od razu w czuły punkt Sayony - umiejętności władania drewnem. Od razu można było zobaczyć błysk w oczach dziewczyny i poszerzający się uśmiech, mówiący jasno jaki ma stosunek do mokutonu.
- O, miło mi poznać! Nie trudno nas tu znać, w końcu Senju rządzą tą prowincją - pokiwała głową, patrząc na niego bystro - Ale faktycznie władamy drewnem. Też jesteś może ninja? - zapytała swobodnie. Nie było to dla niej żadne kryterium za ani przeciw dalszej rozmowie, jednakże była ciekawa na ile mężczyzna orientuje się na w sprawach shinobich, czy będzie mogła z nim o tym porozmawiać czy może bardziej o cywilnych rzeczach? Mogła rozmawiać na każdy, ale wiadomo, że przy tym samym zawodzie było więcej wspólnych tematów.
Pokiwała głową na zgodę mężczyzny, po czym machnęła mocno ręką w pozornie losowym kierunku.
- Znam całkiem dobrą gospodę, nawet nie jest daleko! - stwierdziła uradowana, czekając aż się chłopak podniesie by ruszyć w odpowiednim kierunku. Kiedy Kyohei wstał jeszcze bardziej widoczna stała się różnica w ich wymiarach, wcale nie taka malutka Sayona wyglądała przy nim jak wychudzony karzeł, a żeby spojrzeć na jego twarz musiała zadzierać głowę. W szerokości był jak dwie Kidori ustawione jedna obok drugiej, a jego ramię było szerokości jej uda. Dziewczyna patrzyła na to z lekkim podziwem. Z takimi warunkami fizycznymi mężczyzna nawet nie musiał nadrabiać umiejętnościami, od razu miał dobry start w rozmowie! W konfrontacji pewnie też każdy od razu bierze go na poważnie, co było akurat plusem i minusem.
- Mówieś, że mieszkasz niedaleko, to znaczy, że pewnie poza Hayashimurą? - upewniła się czy dobrze zrozumiała i wyszczerzyła ząbki - Ja to sobie tego nie potrafię wyobrazić. W mieście tyle się dzieje, że pewnie poza nim byłoby nudno, haha! - zaśmiała się na koniec.

[Kyohei]

- Ninja... duże słowo. Pewnie wnioskujesz po kamizelce i łuku. Znam parę technik, ale ninją bym się nie nazwał. Jestem prostym myśliwym. Chodźmy w takim razie!

Kyohei chętnie przystał na propozycję Sayony. Zima była już całkiem sroga, a nie potrzeba było zbytnio wychładzać swojego organizmu. Medytacji co prawda nie odbył, ale przynajmniej poznał kunoichi. Na pewno ciekawsza opcja, szczególnie, że jest ona z rodu Senju. Kyohei już co prawda w swoim życiu widział parę razy popis umiejętności stylu drewna, ale rzadko rozmawiał z jego użytkownikami. Senju byli elitą, tak jak Sayona powiedziała, to oni rządzili w tej prowincji. On natomiast był zwykłym chłopakiem z lasu, praktycznie Mr. Nobody.

- Mieszkam całkiem blisko Hayashimury. W lesie nad osadą, na polanie. Mam tam małą hodowlę dzików, odziedziczyłem ją po ojcu. Spory dom, chociaż w zimę całkiem zimno.

Rzucił do swojej towarzyszki, wchodząc do gospody. Następnie wskazał jej, aby wybrała stół przy którym usiądą, a sam udał się do barmana, aby poprosić o napoje.

- Chciałbym wypić na początek herbatę jaśminową. SAYONA, CO DLA CIEBIE?

Wydarł się przez pół sali, ponieważ już zdążył zapomnieć o jakim napoju mówiła jego nowa znajoma.

[Sayona Kidori]

Sayona zerknęła na niego kątem oka, uśmiechając się półgębkiem. Chłopak mógł się nazywać prostym myśliwym, ale po ostatniej misji dziewczyna nie była pewna czy nie niedocenia swoich możliwości.
- Ostatnio spotkałam trójkę mężczyzn, którym popsuł się wóz - zaczęła od czapy, uśmiechając się kącikiem ust - i oni też przedstawili się jako prości rolnicy. A niedługo potem jeden z nich porządnie sprał mojego znajomego, Sentokiego! A myśliwy to bardzo przydatny zawód! - zakończyła wesoło, puszczając chłopakowi oczko. Azuna, mężczyzna, który twierdził, że jest rolnikiem (może nawet kiedyś nim był) okazał się być bardzo sprawnym, wytrzymałym i silnym shinobim, z którym miał problem wyszkolony, doświadczony Senju. Stąd Sayona nieco z przymrużeniem oka przyjmowała deklaracje o byciu prostym i niedoświadczonym.
- Ale przynajmniej wyglądasz na bardziej shinobiego niż ja - zachichotała, pocieszając równocześnie chłopaka. Faktycznie od początku myślała, że wygląda przynajmniej na osobę, która dobrze radzi sobie w fizycznycy konfrontacjach. Jednakże to kolejne słowa mężczyzny, o jego miejscu zamieszkania sprawiły, że Kidori wytrzeszczyła na niego oczy.
- Masz hodowlę dzików? - powiedziała podniesionym głosem, niemal piskiem - Nie wiedziałam, że da się je hodować! Myślałam, że one są, no wiesz, dzikie! I tylko w lesie i da się je tylko tam spotkać! - wpół wykrzyczała, a wpół zapytała, wchodząc do karczmy. Rozejrzała się po wolnych miejscach i znalazła niewielki stolik, tuż obok okna. Światło ładnie oświetlało nie tylko mebel, ale i osoby przy nim siedzące. Sayona przygłaskała włosy, co oczywiście jak zwykle w niczym nie pomogło, bo loki zaraz odskoczyły z powrotem, niemal dokładnie tak samo, jak przed chwilą wyglądały. Słysząc swje imię, odwróciła się w stronę baru, lekko się unosząc na krześle.
- RUMIANEK Z MIĘTĄ! - odkrzyknęła mu, całkowicie nieskrępowana. Opadła swobodnie na krzesło, uśmiechając się lekko i kręcąc głową. Mimo wszystko, zdaje się, że byli z Kyoheiem całkiem do siebie podobni. Oboje byli swobodni, nie dbali o innych ludzi, byli szczerzy i..
- I UDON MI JESZCZE WEŹ - wrzasnęła w stronę myśliwego, przypominając sobie o jedzeniu - Z WOŁOWNINĄ!

[Kyohei]

- Możliwość spuszczenia komuś łomotu nie jest kwestią bycia prostym człowiekiem czy arystokracją. To tylko manifestacja siły. Nigdy nie zastanawiałem się nad "przydatnością" polowań. Po prostu od zawsze tak robiłem. To był sposób na zapełnienie stołu w moim domu i nigdy nie przestał. Traktuje to bardziej jako styl życia niż pracę.

Kyohei generalnie często spotykał się z pozytywnym odzewem na jego hobby. Plasował się wtedy w oczach rozmówcy jako ktoś zaradny, wszak taki też był. Umiał bezszelestnie poruszać się po lesie, tropić zwierzynę czy strzelać z łuku. Jeżeli chodzi o wiedzę o zwierzynie leśnej to praktycznie nie miał sobie równych.

- Tak... można tak powiedzieć

Skwitował komentarz o tym, że wygląda jak shinobi. Nosił kamizelkę, jakiej używali shinobi. Miał przy sobie widoczną jak i niewidoczną broń. Nosił ją prawie zawsze. Shinobi jak ta lala. W dodatku spore gabaryty jego ciała - istny morderca! Sayona jednak zszokowana była faktem jedynego dorobku Kyoheia, jego farmy. Dla niego była to jednak codzienność, odkąd właściwie pamięta.

- Bo generalnie to masz racje. Dziki, jak sama nazwa wskazuje, są dzikie. Moje nie są inne. Jakbym ich nie karmił długo, próbowały by mnie pewnie pożreć. Mój tata hodował je na skórę i mięso. Nie ostało mi się zbyt dużo, raptem trzy. Już nie sprzedaje ani jednego ani drugie, trzymam je z sentymentu i tęsknoty za ojcem. Dużo roboty nie wymagają, siedzą u siebie w chlewie i żrą jak im wyrzucę paszę. Kiedyś, za dzieciaka, ojciec uczył mnie jeździć na dziku. Normalnie jak na koniu. Niestety zbyt dużo ważę, żeby dalej próbować.

Potem już przy barze, słysząc co życzyła sobie jego towarzyszka, złożył zamówienie wyciągając z kieszeni mieszek z pieniędzmi.

- To dwa takie udony z wołowiną i rumianek z miętą bym poprosił.

Rzekł Kyohei do gospodarza. Sayona zajęła w tym czasie zajęła miejsce, do którego niebawem przyszedł myśliwy, niosąc w rękach ciepłe napoje. Ogrzał swoje ręce na kubku, ale herbata była jeszcze zbyt gorąca, żeby ją pić. Kyohei z resztą lubił taką w miarę zimną herbatę.

- Mieszkanie w lesie ma swoje plusy i minusy. Z jednej strony nikt mnie nie nachodzi, nie przeszkadza, nie włamuje się czy nie kradnie. Z drugiej, nie mam praktycznie kontaktu z ludźmi. Zaczynam już mówić do zwierząt, a one nie są zbyt rozmowne.

Wrócił poniekąd do słów Sayony o mieszkaniu w osadzie. Widać było, że poniekąd doskwiera mu samotność. Nie miał za bardzo znajomych, przyjaciół czy kolegów. Rodzice też go opuścili. Był dorosłym facetem, zarabiającym na przeżycie swoje i swoich "zwierząt domowych".

- Może to osobiste pytanie, ale czy długie włosy nie przeszkadzają Ci w walce czy treningu?

Wyraził zainteresowanie, rzadko bowiem miał sposobność dłuższej wymiany zdań z innym shinobim.

[Sayona Kidori]

Słysząc wypowiedź Kyoheia mogła tylko pokręcić głową, bo nie mogła się z nim zgodzić, a przynajmniej nie całkowicie. Jego zdaniem spranie kogoś na kwaśne jabłko nie było powiązane z byciem prostym człowiekiem czy kimś wyższym w hierarchii społecznej, a Sayona.. Cóż, może nie do końca się z tym nie zgadzała, co widziała to zupełnie inaczej. Cmoknęła, starając się ubrać w słowa to, co miała w głowie. 
- No, niby tak, ale prawda jest taka, że mało który prosty rolnik ma możliwość nauki zabójczych technik na poziomie kogoś, kto uczył się ich całe życie - zauważyła od razu - Musi przecież zarobić na życie, na siebie i na rodzinę. A ty na przykład - zwróciła się bezpośrednio w jego stronę - masz zawód, gdzie rozwijasz umiejętności i tak potrzebne shinobi, prawda? - zapytała w dużej części retorycznie.
Jednakże i tak największe emocje wynikały z tematu zupełnie błahego. Sayona z olbrzymim zainteresowaniem słuchała opowieści Kyoheia o dzikach. Okazało się jednak, że słowa "hodowla" dość daleko odbiegały od wyobrażeń dziewczyny, która już zaczęła sobie wyobrażać oswojone, łaszące się zwierzęta. Nadal jednak były dzikie, a hodowane na mięso i skóry. Zachichotała jednak na anegdotkę o jeżdżeniu na dziku.
- Mój ojciec jak byłam mała to posadził mnie na psie, ale na dziku? To musiało być.. Dzikie! - rzuciła żarcikiem i sam się zaśmiała radośnie. Niedługo potem zajęli miejsca, a chłopak przyniósł napoje. Sayona objęła kubek dłońmi, po czym zaczęła chuchać na zawartość.
- Ja bym tak nie potrafiła. Ludzie dookoła są mi potrzebni do życia - uśmiechnęła się do chłopaka życzliwie - Może lepiej by ci było jednak w mieście? Tu zawsze jest z kim porozmawiać - zasugerowała luźno. Pociągnęła ostrożny łyk naparu, starając się pić z samego wierzchu, gdzie nie było takie gorące. Podniosła pytający wzrok na chłopaka, po czym podniosła dłoń do włosów i lekko je przetrzepała.
- Hm, do tej pory mi nie przeszkadzały w niczym - stwierdziła nieco zaskoczona - To znaczy, nawet nie zwracam wtedy na nie uwagi. Trochę.. Trochę jak z twoją brodą, bym powiedziała. Też ci chyba nie przeszkadza, prawda?

[Kyohei]

- Aaaa tak tak, jeżeli chodzi o techniki to rzeczywiście. Chodziło mi raczej o tężyznę fizyczną. Natomiast jeżeli chodzi o mnie to nie mam zawodu, odkąd przestałem być handlarzem. Z końcem wymiany skór i mięsa za pieniądze stałem się właściwie włóczykijem. Przechodzę się po lasach i miastach, szukając szansy na zarobek. Jak jestem głodny to poluje. Nic prostszego.

Kyohei wyczuł, że jego słowa zostały odebrane troszkę inaczej niż planował, ale nie zmieniło to zbytnio biegu konwersacji.

- Na PSIE? Cholera, to dopiero dzikie. Przecież taki pies to się może połamać. Nie to co dzik. Dzik to waży tyle co dorosły człowiek, inaczej to wygląda.

Czuł się teraz poniekąd jak botanik czy inny biolog. O zwierzętach wiedział całkiem wiele. Patrząc na ogół jego wiedzy i inteligencji, można by śmiało pokusić się o stwierdzenie, że o niczym tyle nie wiedział co o faunie.

- Nie w smak mi porzucać rodzinnego domu, dobytku. Mieszkam wystarczająco blisko Hayashimury żebym mógł być w niej codziennie, a jednak co rodzinny dom to jednak i wspomnienia i nostalgia. No i nie ukrywam, nie miałbym za co chociażby wynająć mieszkania w osadzie.

Następnie usłyszał komentarz o włosach. Sayona musiała nie do końca zrozumieć o co chodzi Kyoheiowi. Stąd pewnie te odniesienie do brody.

- Wręcz zupełnie inaczej niż z brodą. Broda przecież nie spadnie mi na oczy, nie zmniejszy mi się przez nią kąt widzenia, nie będzie mnie denerwować, kiedy wiatr przysłoni mi nią twarz. Bardziej chodziło mi o coś takiego.

Następnie usłyszał, że ich udony są już gotowe. Poszedł je odebrać, najpierw podając swojej towarzyszce i życząc jej smacznego. Sam nie miał wielkiego apetytu, ale danie wyglądało na tyle dobrze, że jadł je ze smakiem.