Wioska Toshima

[Anzou]

Ten świat jest jednak nienormalny. Na każdym kroku czyha ktoś, kto może wykorzystać drugą osobę. Tak w momencie przejażdżki na kucyku czuł się młody Kaminari. Czerwonowłosa postanowiła zmienić taktykę oraz zarządziła, przejazd kucykiem. Według zapewnień samego sprzedawcy - miała to byś długa, wspaniała podróż po okolicy. Nic bardziej mylnego! Szybka rundka, skasowanie pieniędzy i kop w tyłek. Tak to wyglądało w skrócie. Nie spodobało się to Anzou, jednak ze względu na kulturę, którą posiada mimo wszystko podziękował za usługę.
-Chyba zaraz zaczyna się gonitwa. Z tego co widać, ludzie przemieszczają się w kierunku rzeki. Idziemy też? Tutaj raczej będzie nuda...
Powiedział młody Kaminari do swoich znajomych. Takie były fakty, ludzie opuszczali centrum, każdy chciał zobaczyć wyścigi koni. Na pewno są emocjonujące, skoro budzą tak duże zainteresowanie. Anzou też chciał je zobaczyć, Azuma pewnie podobnie. Inne zdanie na ten temat może mieć pani od Królika, która sama porusza się na koniu, przebywa z nim codziennie, więc ma na to inny punkt widzenia. Prawdopodobnie cała grupa poszłaby nad wodę, jednak zaczepił ich rudowłosy młodzieniec, mniej więcej w wieku Anzou i Azumy. Kaminari zmierzył go wzrokiem, szukał jakiegoś charakterystycznego punktu, czegokolwiek. Rudy przedstawił sytuację, zgubił psa i prosi o pomoc. Tym razem Anzou również nie zamierza udzielać odpowiedzi na to pytanie. Kto wie, może to wszystko to podpucha?
*To by było sprytne... Rówieśnik,, który próbuje zaciągnąć nas do lasu. Tam mogłoby dojść do porwania. Wszystko niby pasuje... Przecież najłatwiej przekonać kogoś, gdy jesteśmy w tym samym wieku, taka reguła sympatii... Nie ma tutaj dużo ludzi, wszyscy będą zaaferowani wyścigiem konnym, więc to dobra okazja, by porwać dwójkę młodzieniaszków. Zobaczymy, co na to nasza niania.*
Anzou stał i czekał na reakcję. Był skłonny pójść i zaryzykować. Mieli niby nie dać się porwać, niekoniecznie ich łapać, ale skoro w grę wchodzi życie ludzkie, dobro innych osób, to może warto ich dorwać i zaprowadzić do władz, które je osądzą. To, że teraz nie dojdzie do uprowadzenia, to nie znaczy, że w przyszłości tak się nie stanie. Nie można myśleć tylko i wyłącznie o tym, co dzieje się teraz, trzeba patrzeć dalej, w przyszłość. Anzou to typ osoby, która lubi pomagać i pracować na lepsze jutro. Ten świat jest uwikłany w ogromne ilości zła, tonie w nich niemal po uszy. Kaminari chce choć trochę poprawić byt tej małej wioski, by pociechy ludzi, którzy tutaj żyją mogły czuć się bezpiecznie. Ciemnoskóry uśmiechnął się do chłopaka chcąc dając mu znać, że jest wobec niego nastawiony pokojowo i nie ma bariery. Jeżeli jest to faktycznie ktoś, kto potrzebuje pomocy, a nie brudna zagrywka porywacza, to plusem całego zajścia będzie to, że odnajdzie się zguba.

[Uzumaki Hibana]

„Czyli to nie on”, pomyślała w pierwszej chwili. Żaden porywacz, tylko zwykły oszust. Cóż... Takich też ziemia nosi. Osobiście nie czuła się oszukana. Pewnie dlatego, że to nie jej pieniądze poszły w błoto. Wciągnie to w koszta pracodawcy i po kłopocie, dlatego zbytnio się nie przejęła, a wręcz... odetchnęła z ulgą.Trzeba pamiętać, że Hibana – zgadzając się na tę atrakcję – spodziewała się najgorszego. Z dwojga złego, chyba lepiej zostać oszukanym niż porwanym. Wzruszyła ramionami i ruszyli dalej.
Anzou zaproponował, aby przemieścić się teraz nad wodę. Taki był zresztą pierwotny plan. Mieli poruszać się między rzeką, placem i lasem. Chciała już przystać na tę propozycje, z jednym tylko zastrzeżeniem, aby zaczekać chwilę i poobserwować ludzi, gdy nagle zjawił się jakiś ryży chłopak. Hibana uważnie zlustrowała go wzrokiem, a następnie spojrzała na chłopców. „Ciekawe, czy to naprawdę dziecko?”, było pierwszym co jej przyszło do głowy. Od prostej przemiany, przez karłowatość, aż po specyficzne techniki klanowe. Możliwości przybrania dziecięcego wyglądu było zbyt wiele, by lekceważyć kogoś tylko ze względu na sam wiek.
Była ciekawa opinii chłopców. Anozu nic nie mówił, ale chciała jeszcze usłyszeć opinię Azumy, o którym pamiętała, że był zainteresowany papierowymi figurkami. Była ciekawa co wybierze, ale czuła, że pewnie wybór padnie na poszukiwanie psa. W końcu, była bardziej potrzeba chwili, niż ogólnodostępna atrakcja, która pewnie będzie też jutro i pojutrze. Mogli „poszukać” psa, a jeśli się okaże, że to kolejna zwykła sytuacja – a nie próba porwania – wrócić do origami. Dobrze się też złożyło, że pies – według chłopca – uciekł w północnym kierunku, czyli w okolice mostu, do którego i tak się wybierali.
-I tak właśnie szliśmy w tamtym kierunku – zauważyła na głos, dając chłopcom sygnał o jej intencjach. - Wybacz, może później wrócimy do papierowych zwierzątek?
Zasugerowała, ale była też przygotowana na odmowę. W pewnym sensie, czuła, że Azuma długo nie zniesie odkładania origami „na później”. Mimo wszystko, naprawdę był tylko dzieckiem.
Wszystko leżało teraz w rękach Azumy. Hibana była gotowa pójść „szukać pieska”, ale mogła też zostać przy straganach. Tak naprawdę, najważniejszym pozostawała zasada, aby się nie rozdzielać, a wszystko inne... Czy porywaczem będzie rudy chłopak, czy pani od papierków, czy ktokolwiek inny... Mieli całe trzy dni, aby sprawdzić wszystkich uczestników święta i odpowiedzieć na każdą podpuchę.

[Azuma]

Ostatecznie wybór padł w pierwszej kolejności na kucyka i dwójka młodzieńców ochoczo podjęła się tego zadania. Anzou w końcu miał okazję przejechać po raz pierwszy wierzchowcem, a Azuma po raz drugi w przeciągu zaledwie dwóch dni. Ich początkowy entuzjazm szybko jednak zgasł, gdy się okazało, że okrążą jedynie centrum wioski. Tak krótka “wycieczka” z pewnością nie mogła zaspokoić “apetytów” chłopców, a kwota jaką za to zapłacili, dodatkowo pogłębiła ich niezadowolenie.
- Każdy orze jak może - próbował to sobie jeszcze tłumaczyć, choć bez głębszego przekonania. Na odchodne pomachał do kuców i skierował się z pozostałymi dalej.
Kolejną atrakcją, którą mieli wypróbować - a może zweryfikować, to była właścicielka straganu z papierowymi tworami. Już wcześniej jej dzieła zaskakiwały niebywałą dbałością o detale i chłopiec wyrażał zainteresowanie przyjrzenia się jeszcze innym jej rękodziełom. Kobieta zdążyła już wzbudzić zainteresowanie innych uczestników festynu, bo mogli usłyszeć o postanowieniu zorganizowania przez kobietę zawodów. Azuma w tym momencie pomyślał, że być może mógłby to nawet wygrać, dzięki swojej sprawności, jaką nabył podczas treningów. Niestety, na drodze ku temu stanęła poważna przeszkoda.
-Jak się nazywa? - poważnie zapytał, mimowolnie przypominając sobie jak podczas jednej misji wpadł na trop sprytnego przestępcy, wykorzystującego szczeniaka do kradzieży. Nie wątpił, że chłopiec martwił się o swojego czworonożnego przyjaciela - jasno wskazywało na to jego zachowania. Był na tyle zdesperowany, że nawet o pomoc zdecydował się poprosić trójkę mu nieznajomych osób. - Jasne, te prawdziwe są dużo ważniejsze - odpowiedział jeszcze Nanashi, z głęboki wydechem odpuszczająć myśl konkursu, który mógłby wygrać.
- Biały… Do kolana.. Mam nadzieję, że nie ugryzie jak go znajdę? - Azuma zwrócił się do chłopaka, kierując się wspólnie z pozostałymi w stronę pólnocy, a wiec kierunku który chłopiec wskazał. Piesek nie był taki duży, ale nie do końca było wiadomym jak zareaguje na osobę, która do niego podejdzie. Dlatego też chwilę wcześniej zapytał o to jak na niego wołają. Używając jego imienia, może łatwiej będzie się do niego zbliżyć?
- Po tym… Może zjemy? Zgłodniałem…- dodał już ciszej, nieco zawstydzony. Po wczorajszej uwadze Nanashi, niczego już nie tknął. Rano jedynie zaryzykował biorąc kilka łyków wody, ale teraz, po upływie tylu godzin, czuł poważne ssanie w brzuszku. To było jednak mniej ważne, w odniesieniu do poszukiwań. Azuma nie chciałbym się potem zastanawiać, czy zignorowanie przez nich prośby chłopca, spowodowało, że ktoś go mógł uprowadzić.

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
37/60

---

Oskubani na szczęście nie o własne pieniądze wrócili do rozglądania się po nieco przerzedzonej przestrzeni festynu, ponieważ większość szukających atrakcji przemieściła się tam, gdzie miały teraz rozgrywać się konne wyścigi. Błąkający się między kramami, rudowłosy nastolatek (trochę starszy od Anzou) miał więc znacznie mniej osób, do których mógłby się zwrócić z prośbą o pomoc. Jego pierwszy traf okazał się jednak owocny, ponieważ cała trójka bohaterów zdecydowała się ruszyć na skraj centrum osady w poszukiwaniu czworonożnego towarzysza.
- N-naprawdę? Wielkie dzięki! Co cztery głowy to nie jedna, prawda? – odpowiedział uradowany, a potem przeniósł wzrok na Azumę, który wykazał pewne wątpliwości.
- Na imię ma Kiba. I spokojnie, nie gryzie! Tylko raz mu się zdarzyło, ale to wtedy capnął w tyłek złodziejaszka, co mi podwinął kiedyś sakiewkę, heh – wyjaśnił z pewnym zakłopotaniem, mierzwiąc dłonią i tak już znajdującą się w nieładzie, ognistą czuprynę.
– No to chodźmy – oznajmił i machnął entuzjastycznie ręką, by reszta załogi za nim podążyła gdzieś w kierunku polany nieopodal lasu, za dużym domostwem pana Horikiri.
– To chyba nie był dobry pomysł spacerować tak w tym tłumie. Dużo bodźców, rozumiecie… Kiba zauważył wiewiórkę, która podwędzała jakieś gotowane kasztany z tamtego kramiku. Pobiegł gdzieś za nią, o tam, ale że był duży ścisk, to szybko mi zniknął z oczu za zakrętem i w sumie to już nie wiem, gdzie mógł pobiec. Szukałem śladów, ale wszystko zadeptane przez tych ludzi… - wyjaśnił swoje przygody tuż przed dotarciem na polankę na północ od centrum osady. Potem zatrzymał się, omiótł wzrokiem okolicę i bezradnie rozłożył ręce na boki na znak, że tutaj już całkowicie zgubił trop za swoją psiną.
Po paru chwilach kręcenia się tu i tam w oczy Hibany wpadł jakiś ruch przy jednym z krzaczków, ale był to jedynie kot ganiający za trudnym do schwytania motylem.
Jeszcze nieco z później gdzieś od strony lasu na północy do uszu bohaterów mogły dotrzeć jakieś odgłosy i było to chyba ujadanie psa.
Strapiony, rudowłosy chłopak kręcił się gdzieś nieopodal i wywoływał swoją pociechę po imieniu.

• Mapka Toshimy

[Azuma]

Większość obecnych na festynie osób, udała się na rozpoczęcie wyścigów konnych, co w efekcie pozwoliło poszukującym psa, wygodnie przenieść się na obrzeża osady, tuż za posiadłość Pana Horikiriego, czyli miejsca z którego rozpoczęli swoją tajną misję.
Polana jak polana, pełna była przeróżnych krzaczorów i pojedyńczych drzew, nieco dalej odbiegając krajobrazem na rzecz lasku. - Mam nadzieję, że tam Kiba nie pobiegł… - czcze marzenie było zrozumiałe, co innego szukać psa na otwartej przestrzeni, a co innego pomiędzy pniami drzew.
- Ja z kolei widziałem kiedyś jak pies wykradał rzeczy z herbaciarni - odparł na wzmiankę o złapaniu złodzieja przez Kibę, dopiero po chwili reflektując się, że może nie powinien o tym mówić. Zakłopotany rozejrzał się na boki, upewniając się czy nie dostanie karcącego spojrzenia ze strony Anzou albo Nanashi. Jak się nad tym jednak zgłębił, to uznał że jednak nic co powiedział nie powinno sprowadzić na nich kłopotów. Nic w końcu nie wspomniał o lokalizacji herbaciarni, ani o swojej roli. W rzeczywistości, chyba każdy mógł być świadkiem czegoś takiego.
- Skoro gonił wiewiórkę… - rozejrzał się w koło, rejestrując każde pojedyńcze drzewo na polanie, w otoczeniu którego nie widział jednak żadnego psa - … i pobiegł w tą stronę… - kontynuował, przenosząc spojrzenie w kierunku lasku, które miało im posłużyć za miejsce w którym mieli rozprawić się z porywaczami - …to może być… gdzieś tam?- wskazał na koniec paluchem widok drzew, od których zaczynał się las przedzielony wartkim strumieniem.
Chwilę później, jak na zawołanie usłyszeli ujadanie psa, choć bardziej od pólnocy niż ze wschodu, co mogło wskazywać na to, że pies przekroczył rzekę. Było to dość zaskakujące, bo Azuma nie przypuszczał, że wiewiórka wykaże się takim wigorem. Być może pies teraz ujadał bo ta wbiegła na któreś z drzew.
- Chyba powinniśmy to sprawdzić - zauważył mało odkrywczo, czekając na reakcję pozostałych.

[Anzou]

A więc zapadła decyzja. Sam Kaminari nie miał nic przeciwko temu, by pójść i pomóc rudowłosemu. W końcu nie ma nic złego w pomaganiu innym ludziom. Nie jeden raz już to robił i jeszcze nie jeden raz będzie mieć ku temu okazję. Anzou poszedł z całą grupą w kierunku lasu.
-Z pewnością go znajdziemy.
Powiedział z uśmiechem młody Kaminari. O ile faktycznie poszli szukać psa, a nie jest to pułapka przygotowana przez bandę porywaczy. Anzou uważał, gdzie stawia stopy, był ostrożny, jednak starał się nie dać tego po sobie poznać. W śledzeniu nie miał zbyt dużego doświadczenia, więc poza rozglądaniem, krzyczeniem Kiba, oraz gwizdaniem nie mógł zrobić zbyt wiele. Anzou obserwował również ruchy pani od Królika, która zapewne wie jak znaleźć ślady i zna podstawy tropienia. Jest od kogo się uczyć, to trzeba to robić.
-Jak gania za wiewiórkami, to ma ciekawy jadłospis.
Powiedział spokojnym głosem młody Kaminari. Pierwsze słyszy, by psy biegały za wiewiórkami. Za ptakiem, kotem, owszem, ale za wiewiórką? Ach, ciężko jest zrozumieć niektórych ludzi, a co dopiero zwierzęta. Pewnie dostrzegł w owej wiewiórce zacny kąsek, który mógłby upolować. Nagle gdzieś dało się usłyszeć psa. Przynajmniej tak się zdawało młodemu Kaminari. Anzou rozejrzał się po całej ekipie, był gotowy ruszyć w to miejsce, jednak bez zbędnej szarży. Skoro to pies rudego, to na dobrą sprawę jeżeli wszyscy go słyszą, to on sam również słyszy!
-Kiba! Chodź do nas!
Krzyknął Anzou i zagwizdał. Liczył, że pies słysząc swoje imię po prostu ruszy w kierunku całej grupy. Wydawałoby się to logiczne. Azuma zaproponował pójście w tamto miejsce, pójście za głosem. Też niegłupie rozwiązanie, jednak należy uważać. Skinął głową pokazując, że nie ma z tym problemu, jednak finalna decyzja i tak należy do kobiety. Jak zawsze! Było to całkiem wygodne, nie wymagało zbyt dużego myślenia, jednak byle nie okazało się to zgubne. Kaminari jest gotowy pójść za resztą, wtedy będzie cały czas skupiony, nie zna lasu i nie wie, co w głębi może się zdarzyć...

[Uzumaki Hibana]

Decyzja zapadła, wyborem większości. Hibana nie chciała stawiać siebie w roli wyroczni, ale pozostali chyba ją tak widzieli. Przynajmniej, czuła jak Anzou cały czas się na nią ogląda i czeka na jej opinie. Czy to dlatego, że była najstarsza? A może zwyczajnie się jej obawiali? A może to zwykłe przerzucanie odpowiedzialności? W końcu, jeśli decyzja była jej, to porażka też była jej, a chłopcy mogli jedynie kręcić głowami jako bierni obserwatorzy. Westchnęła. Postanowiła głębiej tego nie rozważać, bo poczuła, że może się to skończyć konfliktem, a to było ostatnie, czego im trzeba na misji.
Wysłuchała opinii chłopców oraz wyjaśnień rudego nastolatka, a następnie – już bez słowa – udała się za dom swojego pracodawcy. Po drodze, zastanawiała się, czy chłopcy myślą podobnie do niej. Ona w tych poszukiwaniach widziała jedynie okazje do wywabienia porywaczy. Tymczasem chłopcy mogli kierować się zupełnie odwrotnymi pobudkami. Nie rozumiała tego, ale musiała akceptować.
Będąc na polanie za domem gospodarza, całą swoją uwagę skupiała na obserwowaniu otoczenia i swoich podopiecznych. Nawet nie próbowała udawać, że też szuka psa. Była kunoichi, przebraną za opiekunkę, w żadnym z tych zawodów nie wymagano biegania za cudzymi zwierzętami. Miała pojmać porywaczy, miała pilnować chłopców. „Nie za to mi płacą”, pomyślała i stanęła ze skrzyżowanymi na piersi rękami. Dopóki miała obu podopiecznych w zasięgu wzroku i technik, dopóty nie czuła potrzeby większego zaangażowania w akcje.
Tym bardziej, że nagle dobiegło ich ujadanie psa – prawdopodobnie ich zguby- więc całe poszukiwania można by uznać za zakończone. Rudy chłopak również powinien usłyszeć swojego kundelka, a jeśli nie, zawsze mogli go zawołać. Niezależnie, czy była to pułapka, czy nie, to był jego pies, więc niech się sam przedziera przez krzaki. Nie czuła żadnej potrzeby wchodzenia do lasu. Miała nadzieję, że chłopcy myślą podobnie, ale czuła, że złudna nadzieja. Pewnie zaraz będą chcieli tam pobiec razem za rudzielcem. Ponownie westchnęła.
Jedyne co teraz mogła zrobić, to trzymać się blisko chłopców i możliwie ograniczać ich wybiegi. Zawołała też – jeśli wciąż pozostawał głuchy na szczekanie – ryżego nastolatka i uważnie go obserwowała, gdy szedł. Miała nadzieję, że wciąż posiada cień...

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
41/60

---

Możliwe, że Hibana miała rację i w drużynie pojawiła się rozbieżność priorytetów. Tam, gdzie kobieta o ognistych włosach wypatrywała potencjalnych możliwości zorganizowania pułapki, tam młodsi i być może nieco naiwniejsi chłopcy widzieli okazję do udzielenia zwykłej pomocy innej osobie i o to bez żadnych ukrytych intencji. Starsza kunoichi niespecjalnie zainteresowana poszukiwaniami czworonożnego kompana więcej uwagi poświęcała rudowłosemu młodzieńcowi, z kolei jej podopieczni chyba faktycznie byli skupieni na samym szukaniu psiny. Młodzi bohaterowie z drugiej jednak strony nie wychylali się za bardzo i nawet mimo lekkich rozbieżności w planach raz po raz zerkali na Bezimienną, starając się doszukać w jej wyrazie potwierdzenia lub dezaprobaty.
I w ten sposób trzyosobowa drużyna utknęła w impasie na dobrą chwilę. Z jednej strony chłopcy na skraju lasu, chcący ruszyć przed siebie, ale czekający ze strony Hibany, która to z kolei nie była zbyt chętna do włażenia w gąszcz zieleni i bardziej była skupiona na obserwowaniu rudzielca, który kręcił się gdzieś po okolicy. Stali i stali, aż w pewnym momencie chłopak, któremu zwrócono uwagę na ujadanie psa, postanowił samemu ruszyć do lasku.
- Oj, chyba mu się coś stało – oznajmił głosem pełnym zmartwienia, maszerując w stronę drzew. Faktycznie, odgłosom było daleko do typowego szczekania i raczej sugerowały coś niepokojącego, jakąś krzywdę dziejącą się czworonogowi.
Czujna Hibana, niemal ciągle śledząca poczynania rudowłosego młodzieńca, dostrzegła w pewnym momencie w pewien błysk, kiedy ten wchodził między drzewa. Promienie ognistej gwiazdy jakoś niezwykle fortunnie padły na chłopaka, kiedy temu koszulka podwinęła się podczas omijania jakiegoś kopca usypanego przez kreta. Trwało to bardzo krótko, ale wystarczająco, by uznać, że błysk pochodził od czegoś metalowego, schowanego pod ubraniem młodzieńca. I była to najprawdopodobniej broń.
Nastoletni właściciel rudej czupryny wszedł do lasu i zniknął z oczu bohaterów gdzieś za drzewami i krzewami. Pies wciąż ujadał gdzieś tam w oddali. W bliskiej okolicy nie było żadnych innych osób.

• Mapka Toshimy

[Uzumaki Hibana]

Powszechnie wiadomo, że gdzie dwoje ludzi, tam dziesięć opinii. W tym wypadku, ludzi było aż troje – w porywach do czterech – z czego dwójka była jeszcze dziećmi. W takiej sytuacji, sprzeczne zdania i konflikty były rzeczą wręcz nieuniknioną. Tyle szczęścia, że wszyscy zdawali sobie z tego sprawę. Rozwiązanie ze strony chłopców było proste-zrzucić wszystkie decyzje na opiekunkę. Rozwiązanie ze strony Hibany było równie proste-decydować i nie oglądać się na innych. Nie mieli czasu, ani możliwości na dyskusje... I tak, demokracja została zastąpiona przez dyktaturę.
Rudowłosy biegł już w ich stronę, więc Hibana przytrzymała obu podopiecznych na skraju lasu. Miała złe przeczucia. Nawet jeśli sam nastolatek nie był porywaczem, to nadal mogła to być pułapka. Tam nawet nie musiało być żadnego psa. Istnieje przecież technika, która pozwala naśladować odgłosy zwierząt. Hibana sama, niedawno, użyła tej techniki, by zaimitować ryk niedźwiedzia, a szczekanie powinno być jeszcze łatwiejsze. Złapała chłopców za ramiona i przytrzymała ich przy sobie. A słysząc, że rudzielec płacze o zranionym zwierzęciu, i widząc, że chłopcy chcieliby się wyrwać, by mu pomóc, wymyśliła szybkie kłamstwo:
-Wasz ojciec mnie zwolni, jeśli podrzecie ubrania w tych krzakach – powiedziała, równocześnie dając jasny znak, że nie puści ich do lasu.
Patrzyła chwile na plecy odchodzącego rudzielca. Nagle, jej czujność została nagrodzona. Kawałek koszuli zadarł się do góry, a z pleców chłopaka rozbłysła świetlista gwiazda. Metal! Broń! Metalowa broń schowana pod koszulką!
Aż ciężko opisać ten impuls ekscytacji, który odczuła Hibana, gdy zdała sobie sprawę, że jej podejrzenia mogły okazać się słuszne. Oczywiście, nie wszystko było jeszcze przesądzone. Mógł to przecież nóż na grzyby, czy cokolwiek równie błahego. Nie mniej, chłopak posiadał broń, a to czyniło go potencjalnie niebezpiecznym. Szybko zastanowiła się nad następnym ruchem.
Musiała jakoś powiadomić chłopców o swoim odkryciu, a równocześnie nie wszczynać alarmu. Ścisnęła więc mocniej ich ramiona, by spojrzeli na nią, i bezgłośnie, praktycznie nie zmieniając wyrazu twarzy, wyszeptała:
-Broń.
Jedno, krótkie słowo, a mogło zmienić tak wiele. Miała nadzieję, że chłopcy zrozumieją zarówno ten przekaz, jak i jej następne słowa, które powiedziała już pełnym głosem, prawie krzycząc:
-Skoro pies się już znalazł, to my chyba wrócimy na festiwal. Zaraz będą wyścigi.
Kierowała te słowa zarówno do swoich podopiecznych, jak i do rudzielca w lesie. Wyszła z założenia, że jeśli ma on coś wspólnego z porywaczami, to nie powinien ich łatwo puścić. Zaczęła więc wycofywać ich rakiem, cały czas obserwując okolicę. Jeśli miała racje, to właśnie w tej chwili powinni spodziewać się ataku.
Przez myśl „opiekunki” przebiegła jeszcze jedne, bardzo niepokojąca, myśl. Chłopcy byli względnie bezpieczni, ponieważ mieli zostać wymienieni na okup, ale ona...? Co porywacze robią z nadopiekuńczymi nianiami? Przełknęła ślinę i, na wszelki wypadek, zaczęła wypatrywać jakiegoś przedmiotu, z którym mogłaby dokonać podmiany.

[Anzou]

Poszukiwania zguby trwały w najlepsze. Cała grupa niemal weszła do środka lasu, jednak zarówno Anzou jak i Azuma został powtrzymany przez kobietę, która była tutaj najstarsza. Jej komunikat był klarowny. Co prawda, nie był prawdziwy, jednak w tym momencie Kaminari zrozumiał o co jej chodzi. Fakt, wejście do lasu na ślepo, za nowo poznanym człowiekiem mogło być niebezpieczne. Anzou zatrzymał się, nie protestował.
-Fakt. Nie ma co denerwować ojca...
Powiedział chłopak z lekkim smutkiem w głosie. Tak przynajmniej chciał brzmieć, czy mu wyszło? Nie mu to oceniać. Bardzo możliwe, że sama kobieta dostrzegła coś, czego nie widzi Anzou. Ufa jej, więc głupio byłoby się zerwać i ruszyć do lasu jak wariat. Młody Kaminari następnie usłyszał komunikat o broni. Dotarło do niego, że to może być moment, w którym wywiąże się walka, w którym porywacze zaatakują. Chłopak skupił się i wypatrywał przedmiotu, z którym mógłby ewentualnie wykonać technikę podmiany. Przezorny zawsze ubezpieczony. W głębi serca sam Anzou czuł, że ten pies to może być tylko haczyk, pretekst do tego, by odciągnąć całą grupę od skupiska ludzi i przeprowadzenie porwania w ustronnym miejscu. To całkiem logiczne.
-Wyścig! Tak, chodźmy zobaczyć wyścigi. Pies się znalazł, a ja chcę zobaczyć konie!
Młody Kaminari wykrzyczał to z dużym entuzjazmem! Chłopak poważnie chciał zobaczyć pędzące konie przy rzece, emocje, adrenalina. To jest coś, co Anzou chce zobaczyć. Nie zmienia to jednak faktu, że w tym momencie może znajdować się w potencjalnie niebezpiecznej sytuacji. Za chwilę możliwe, że będzie musiał stanąć do walki z przeciwnikami. Pocieszający jest jednak fakt, że porywacze zazwyczaj po opłaceniu okupu oddają porwane dzieci, co sprawia, że nie są AŻ tak źli. Niemniej, sam Kaminari nie zamierza dać się porwać, w końcu nie jest dzieckiem bogatego człowieka, tylko zwykłym chłopakiem. Różnie mogliby zareagować w przypadku, gdyby zorientowali się, że chłopcy są przebierańcami. Anzou nie chce walczyć, jednak gdy zostanie przyparty do muru - odpowie ofensywą. Wie też, że Azuma jest człowiekiem, który jest w stanie się obronić, ba, nawet obronić całą grupę. Jego cudowne oczy sieją postrach, Anzou się o tym przekonał w trakcie jednej z misji. Pani od Królika również nie wygląda na słabą, więc gdyby jednak porywacze chcieli walczyć, to mieliby ciężki orzech do zgryzienia...

[Azuma]

Rzeczywiście w ich grupie pojawił się rozdźwięk, choć dobrze był maskowany. Na tyle, że do ostatniej chwili młody Uchiha nie zauważył, że coś jest nie tak. Pochłonięty zwracaniem uwagi na otoczenie i nasłuchiwaniem wszelkich odgłosów, nie zauważył rozsnącego niezadowolenie i znużenia u czerwonowłosej. Być może Azuma w tym wszystkim się pogubił, choć w swoim usprawiedliwieniu zawsze mógł się powołać na ich wcześniejsze ustalenie w którym mieli udać się z chłopakiem i sprawdzić co rzeczywiście nim kieruje.
Teraz, będąc na uboczu i faktycznie słysząc skomlenie psa, Azumie nawet nie przyszło do głowy by niewiele starszego chłopaka od siebie zostawić. - A co jeżeli Kibę napadł niedźwiedź, albo wilki? Co jeżeli wpadł w jakieś sidła… a może wpadł na trop szajki porywaczy… odnalazł ich obóz…- tak wiele myśli, a tak nie wiele czasu, bo oto właśnie chłopiec postanowił udać się samodzielnie wgłąb lasku, próbując odszukać swojego czworonożnego przyjaciela. Azuma spojrzał swoimi ciemnymi jak węgiel oczami na pozostałą dwójkę.
- Chodźmy, nie możemy go tak zostawić - zauważył, uprzedzając uwagę czerwonowłosej co do broni. Dopiero po jej słowach, zreflektował się, ponownie przenosząc spojrzenie na chłopca, który właśnie przekroczył linię pierwszych drzew tworzących las.
- Nawet jeśli… To chyba nasza szansa, prawda?
Trzeźwe spostrzeżenie ze strony takiego młodzieńca mogło być uderzające… lub groteskowe. Odwaga mogła bić się z głupotą, w zależności kto jak na to patrzył. Prawdą było jednak to, że oto mieli szansę wprost skonfrontować się z przestępcami. I to w sposób, którego tamci na pewno się nie spodziewali. W końcu czym innym było próbować pochwycić dwójkę bezbronnych młodzieńców, a co innego obezwładnić młodych ninja.
- Upewnijmy się, że na pewno go znalazł. Tata byłby na pewno dużo bardziej niezadowolony, gdyby się dowiedział, że puściliśmy go samego do lasu i napadły go wilki - zakomunikował, nie siląc się teraz już na ciszę, chcąc by nasłuchujące ich osoby, wyraźnie usłyszały ich zamiary. A przynajmniej jego - tego najmłodszego, który po raz pierwszy tego dnia, postawił się swojej opiekunce. Ku zdziwieniu jej i Anzou, mogli zobaczyć, jak młody Uchiha rusza przed siebie, w ślady za chłopakiem który zdążył już zniknąć w lesie.
Azuma był uzbrojony w ukryte kunaie i trójkunaie, władał podstawami sztuki ninpou, miał w zanadrzu sharingana, a teraz na szybko rozglądał się za elementami, które w razie czego mogły mu posłużyć także do podmiany. W swojej dotychczasowej - krótkiej bo krótkiej, ale jednak - karierze pomógł zwykłym rybakom, nietuzinkowym ornitologom, niemiłym sklepikarzom, a także podstarzałym handlarzom. Rozwikłał tajemnicę dziwnego zachowania ptaków, ukrócił proceder ataków na rybaków, powstrzymał złodziejskie zapędy sprytnego kryminalisty, a także zaprzepaścił plany poważnej grabieży majątku.
Nie zamierzał brudzić swojego czystego sumienia w imię pieniędzy bądź cynizmu, a miał obawy, że ich pomyłka może kogoś drogo kosztować życie lub zdrowie.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Misja rangi C
Anzou, Azuma, Hibana
45/60

---

Hibanie mocno się poszczęściło, bo zupełnie przypadkowo ujawnione ostrze było alarmującym sygnałem, który rozbudzał zmysły , a może i nawet pewne podejrzenia co do rudowłosego chłopca. Właściciel zaginionego czworonoga obejrzał się jeszcze na dwójkę młodych bohaterów, ale że ci nie zamierzali w ogóle wejść do lasu, to wzruszył ostatecznie ramionami i poszedł sam.
Drużyna w tym czasie zachowywała swoją dotychczasową pozycję i starała się uśpić czujność nieznajomego chłopaka, prowadząc zupełnie zwyczajną rozmowę i wykazując zainteresowanie wydarzeniami, które działy się po drugiej stronie rzeki. W ciągu kolejnej chwili rudzielec zniknął gdzieś za drzewami i krzewami, podobnie zresztą zniknęło ujadanie psa. Zrobiło się dosyć cicho, bo najgłośniejszymi obecnie dźwiękami były te mocno przytłumione, odbijające się marnym echem, hałasy rozgrywającego się turnieju, a także szmer liści i gałęzi, które co chwila poruszały się podczas lekkich podmuchów cieplutkiego wiatru.
Wycofywali się. Powolutku, trochę rakiem, tak jak określiła to Bezimienna, ale bardziej w tempie tego ślimaka, co przesuwał się po trawie obok Anzou. Mięczak ze skorupą na świecie okazał się być równie aktywny, co tercet bohaterów, którzy nie byli skorzy do podejmowania jakichkolwiek ryzykownych działań czy też w ogóle do wychodzenia z inicjatywą. Ot, dalej przesuwali się niewinne po polance, licząc na to, że coś sprowokują.
Trudno powiedzieć jakim cudem, ale taktyka oparta na bierności zadziałała, bo zaczęło coś się dziać. Przez ostre słońce, które wisiało na bezchmurnym niebie i raziło w oczy podczas spoglądania w górę, młodzi ninja mogli z początku odnieść wrażeniem, że nad ich głowami przelatuje gromada ptaków. Szybko jednak byli w stanie się zorientować, że ta chmara niewielkich cieni nie jest spowodowana przelotem ptactwa, tylko… karteczek papieru. Karteczek papieru, które poruszały się w zadziwiającym tempie – na tyle dużym, że nim wszyscy się zorientowali, to ty były bliskie oblepienia każdego z zespołu. Sytuacja ta dotyczyła w szczególności dwóch młodzieńców.
Gdyby ktoś obejrzał się przez plecy, to mogła mu mignąć znajoma sylwetka kobiety, która do tej pory stała przy swoim kramiku i przyciągała zainteresowanie ludzi najróżniejszymi figurami ułożonymi z papieru.
Jakby tego było mało, hałas pojawił się od strony lasu. Najpierw chłopcy, ale niedługo później również Hibana, mogli dostrzec, że z zalesionego obszaru właśnie w ich stronę biegnie jakiś rosły mężczyzna.
Zaczęło się.

• Mapka Toshimy, mapka bojowa - kratka sześcianu na mapie to jakieś 4 metry. Kolory: Hibana szary, Anzou pomarańczowy, Azuma czerwony.

  Ukryty tekst

[Azuma]

Postawa Azumy stała w sprzeczności do tego, co zamierzała uczynić pozostała dwójka z zespołu. Młody Uchiha kierująć się wzniosłymi pobudkami - może i naiwnymi i niebezpiecznymi - pełen determinacji skierował się do lasu. Nie bacząc na uwagi z tyłu, podjął już decyzję. Nim jednak pokonał parę metrów, zamajaczył na obrzeżach lasu cień, który z każdą kolejną sekundą, przybierał co raz wyraźniejszy kształt - postawnego mężczyzny. To spowodowało, że młodzieniec przystanął, a to z kolei pozwoliło mu dostrzec kolejny cień… Na niebie.
W pierwszej chwili wydawało się, że to chmara ptactwa - Azumie przebiegło przez myśl, że to może nawet i kruki z którymi miał wcześniej do czynienia. W rzeczywistości prawda jednak była inna, zaskakująca. - P-papier? - zaskakująca myśl wynikająca z tego co przekazały oczy. - Czy to jej sprawka… - i kolejna, wynikająca już z kojarzenia faktów. Azumie dobrze utkwiło w pamięci to, jak kobieta z kramiku w centrum wioski, potrafiła tworzyć z papieru niesamowite, pełne szczegółów figury zwierząt. Umiejętność wykonania czegoś tak drobnego z takimi szczegółami, z pewnością było można nazwać talentem. - Chyba, że było zdolnością klanową…
Przełknął szybko ślinę, widząc jak fala kartek niebezpiecznie szybko się do niego zbliża. Tak samo jak nieznany im mężczyzna z lasu. Czy to był chwilę wcześniej wspomniany chłopak? Jeszcze nie znał odpowiedzi, ale nie mógł się nad tym dłużej zastanawiać. Nie miał czasu nawet się za siebie oglądać, jeżeli nie chciał zostać oblepiony cały w kartkach.
Ruszył sprintem w stronę drzew. Nie wprost w kierunku nieznajomego, ale skosem w kierunku lasu. Uznał, że drzewa mogą mu zapewnić większą szansę na uchronienie się od papieru, niż próba ich uniknięcia na otwartej przestrzeni. Co więcej, będąc w lesie, mógł użyć czegoś do podmiany - o pnie lub połamane gałęzie było tam zdecydowanie łatwiej niż w szczerym polu.
Azuma wiedział, że stosowanie taktyki uniki, nie przybliży ich do wygranej. Nie zamierzał jednak niszczyć ich planu w tym momencie, gdy jeszcze wróg nie pojawił się im w całej okazałości. Na razie był dla nich wciąż zwykłym dzieciakiem, synem pana ziemskiego od którego otrzymają solidny okup. Do chwili w której nie odkyją jego prawdziwej tożsamości, mógł się czuć dość bezpiecznie. Nawet zakładajac, że Nanashi-san użyje swoich umiejętności, on i Anzou wciąż mogli być postrzegani jako zwykli cywile.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Anzou]

I doszło do sytuacji, w której może dojść do konfliktu. Grupa nie weszła do środka, Anzou dostrzegł jakiś papier, który przeleciał nad nim, nie miał pojęcia o co chodzi i z czym jest to powiązane. Skupił się i po chwili dostrzegł człowieka, który wychodzi z lasu w ich kierunku. Pozostaje pytanie, co zrobić w tym momencie. Prawdopodobnie dwójka porywaczy nie ma pojęcia, że to jedno wielkie przedstawienie, a chłopcy nie są tym, kogo by chcieli porwać. Anzou i Azuma to Shinobi, którzy razem z Bezimienną mieli grać rolę synów bogatego mieszkańca wioski. Sam Kaminari nie chce od razu atakować i walczyć, jednak stanie jak kołek na otwartej przestrzeni nie jest dobrym pomysłem. Czy przemieszczanie się w stronę lasu, którego nie zna jest odpowiednim rozwiązaniem? Ciężko stwierdzić. To był moment, w którym należy podjąć odpowiednią decyzję, chłopak rozejrzał się dookoła i dostrzegł po swojej lewej stronie krzaczek, około cztery metry od niego, ruszył w tym kierunku (od mojej kropki po skosie w lewo w dół, do tego krzaczka/drzewka po lewej od Hibany). Tam stanął bokiem i dalej obserwował sytuację. Przy okazji rozejrzał się, czy istnieje coś, z czym mógłby się podmienić, patyk, kamień, cokolwiek. Dopóki przeciwnik nie wie, że grupa to wynajęci Shinobi wszyscy mamy przewagę. Gdyby którykolwiek z przeciwników zbliży się w jego stronę - Anzou użyje odpowiedniej techniki. Nie pozwoli na to, by którykolwiek z nich się do niego zbliżył. Duży gość nie powinien stanowić problemu, ciężko stwierdzić jak walczą, ale na pierwszy rzut oka wygląda na typowego osiłka, więc wykonanie uniku powinno się udać. Młody Kaminari nie wykonuje żadnego ataku, dopóki ktoś go nie zaatakuje, lub nie skróci niebezpiecznie dystansu. Nie chce konfliktu, a na pewno nie chce bezsensownego rozlewu krwi, który do niczego konkretnego nie prowadzi. Za dużo tego typu rzeczy w świecie, a Anzou nie zamierza dokładać kolejnej cegiełki w tym kierunku. W głowie chłopaka pojawił się jeszcze jeden plan. Skoro celem są dzieciaki, które grają, to przy ucieczce i zmianie swojego wizerunku w trakcie wioski teoretycznie nic mu się nie stanie. Wtedy jednak wiązałoby się to z pozostawieniem towarzyszy, na co Kaminari nie pozwoli. Zbyt bardzo ich ceni.
*Sytuacja nie jest jakaś tragiczna, w końcu jeszcze nie walczymy. Do tego Azuma i jego oczy... To nam wiele ułatwi. Może będzie jak ostatnio, gdy przeciwnik ujrzy oczy - spanikuje. Cholera, jakie one są potężne. Ciekawe też, jak walczy Pani od Królika. Oby się udało bez walki...*

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

Zaczęli się wycofywać, ponieważ Hibana uznała, że to da porywaczom pretekst do otwartego ataku. Na ich miejscu, pewnie tak by zrobiła. Próbowałaby zwabić ofiary w jakieś odludne miejsce, gdyby jednak zauważyła, że przynęta nie działa, wtedy pewnie zdecydowałby się zaatakować otwarcie. Miała nadzieje, że ci „ich” porywacze myślą podobnie. W momencie, w którym zaczęli się wycofywać, spodziewała się ataku. I nie pomyliła się.
Coś zaszeleściło nad głową i kazało jej spojrzeć w niebo. Początkowo nie wiedziała co to jest. Była tylko pewna, że nie było to naturalne zjawisko. Atak. Ale jaki? Już po chwili zaczęła rozróżniać pojedyncze kształty i wreszcie zrozumiała... Papier!
Kącik jej ust wygiął się w uśmiechu. Kartki leciały bardzo szybko, ale chyba miała jeszcze dość czasu na jedną technikę. Tak! Postanowiła się zdradzić. Postanowiła to jeszcze gdy szli na poszukiwania pieska. Było dość oczywiste, że – prędzej, czy później – wszyscy troję będą musieli pokazać swoje zdolności. Jednak w przeciwieństwie do chłopców, jej postać była najbardziej podejrzana. Nie było by w końcu niczym dziwnym – dla porywaczy - gdyby się okazało, że pan ojciec wynajął kunoichi, aby pilnowała jego synów. W takiej sytuacji, użycie przez kobietę ninjutsu nie powinno być dużym zaskoczeniem, a chłopcy dalej mogli odgrywać swoje role.
Widziała też inne zalety tej sytuacji. Jeśli porywacze uznają, że opiekunka jest jedyną walczącą, pewnie skupią na niej całą uwagę, a chłopców będą jedynie pilnować kątem oka, byle tylko nie uciekli daleko. Ona by tak zrobiła, najpierw zabiła ochroniarza, a dopiero później wróciła do porwania. W ich sytuacji, oznaczało to oczywiście, że porywacze nie powinni się spodziewać ataków ze strony chłopców. Jeśli Hibana dobrze to rozegra, może dać im szanse na atak z zaskoczenia.
Tak postanowiła, dlatego szybko związała pieczecie, a następnie wzięła głęboki wdech, który opuścił jej płuca wraz kulą płomieni, wycelowaną w kartki.
-Kryć się! - Krzyknęła na drugim wydechu.
Miała nadzieję, że kula ognia wystarczy żeby pozbyć się przynajmniej większości papierków, ale nie mogła mieć pewności. Najbardziej obawiała się, że podpalone kartki przyniosą jeszcze więcej szkody, gdy będą opadać na ich głowy, ale cóż... musiała zaryzykować.
Chłopcy zajęli strategiczne pozycje, więc i ona nie próżnowała. Odwróciła się w stronę, z której przyleciały ptaki. Kobieta od origami! Mogła się domyślić. Syknęła i ruszyła w jej stronę. Starała się być ostrożna, w końcu mogła się teraz spodziewać następnego ataku. I to z obu stron! Zauważyła już mężczyznę w lesie, ale chwilowo postanowiła go zignorować. Pokonała długimi susami kilka metrów, by skrócić dystans, a następnie rzuciła w kobietę pojedynczym shurikenem. Następnie się odwróciła i rzuciła kolejnym w stronę mężczyzny w lesie, choćby i miał nie dolecieć. Było absolutnie bezsensowe i doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Jedyne co chciała tym osiągnąć, było chwilo skupienie uwagi na jej osobie. Postanowiła zaufać chłopcom...

  Ukryty tekst