Gospoda pod Kadambą

[Uchiha Masako]

Pachinko, gdzie jesteś? Misja Rangi C [15/30]
Matsu - Haruto się wabił, to też żony decyzja żeby go tak nazwać. A, no i powiedziałem że nie był bardzo duży, ale małym to też bym go nie nazwał. No taki średni, łeb tak do pasa mniej więcej by sięgał, niżej trochę. Do tego raz prawie złodzieja jakiegoś zagryzł, więc potulny to on też nie jest. Jakbyście go jednak gdzie zauważyli, to się też pilnujcie. - odparł właściciel poważnym tonem, nie chcąc z pewnością, abyś miał mylne wrażenie. Potem podparł się jedną ręką na blacie stołu, a dłonią drugiej potarł w zamyśleniu brodę. - Obchód to rzeczywiście ja robiłem, najczęściej jeden wieczorem i drugi w środku nocy jakoś, żona rankiem. Ja tutaj do kuchni będę musiał wracać, ale to żonie powiem, żeby wam pokazała co trzeba. Tylko wiecie, ani słowa o naszej dodatkowej części umowy. - mrugnął do ciebie porozumiewawczo gospodarz, dotykając nosa palcem kilkukrotnie na znak konspiracji. Potem wstał, dając ci dokończyć posiłek w spokoju. Widziałeś, że rozgląda się po głównej sali, a następnie - nie znalazłszy tam zapewne żony - woła któregoś z pracowników i posyła go po nią.

Wyglądało zatem na to, że pomimo twoich wstępnych wątpliwości, czekała cię także rozmowa także z Tanaka Fumiko. Akurat kiedy skończyłeś szybko jeść, do sali weszła kobieta ubrana w zadbany, prosty strój oraz narzucony na to jakiś fartuch, podobnie zresztą jak jej mąż. Ostrym spojrzeniem omiotła salę, a gdy cię zlokalizowała - ruszyła raźnym krokiem kogoś, kto ma tysiąc obowiązków na głowie i planuje je wykonać w ciągu najbliższych pięciu minut.

- O, to pewnie wy jesteście shinobim, którego najął mój mąż? Doskonale, proszę za mną. - ni to zapytała, ni to stwierdziła kobieta, po czym nie patrząc na ciebie ruszyła z powrotem ku drzwiom prowadzącym na podwórze.

- Od razu mówiłam, że tutaj jakiegoś shinobi trzeba! I wyższą nagrodę dać, to nie, po co! - fuknęła zirytowana, prowadząc cię do budy, ukrytej obok bramy prowadzącej na dziedziniec gospody w cieniu drzewa. Widziałeś tam gruby, długi łańcuch, doczepiony do wbitego głęboko w ziemię stalowego pala. Fumiko szerokim gestem wskazała na obraz przed tobą. - Proszę, rozglądnijcie się. Chociaż ja to bym raczej poszła za tym podejrzanym typem, co tak na naszego Haruto łypał ciekawsko. Macie jakieś swoje sposoby na pewno, to go wytropcie! - zakomenderowała niemal, najwyraźniej nawykła do zarządzania.


Właściciel karczmy - Tanaka Hiroshi

Żona właściciela - Tanaka Fumiko

[Matsu]

Matsu nie odchodził jeszcze od stołu z uwagi na to, że właściciel gospody odpowiadał na jego pytania siedząc. Kultura nie pozwalała młodemu członkowi rodziny Hatakeyama wymusić jako pierwszemu. Został lepiej wychowany przez swojego ojca. Poza tym wolał ostać pełen obraz sytuacji zanim będzie badał podwórze.
Właściciel przypomniał sobie imię psa, którego zapomniał wcześniej wspomnieć. - Haruto to ładne imię- pomyślał, kiedy karczmarz kończył swoją część historii i zawołał kogoś z obsługi by posłać po jego żonę. Gdy już odchodził, by zająć się swoimi sprawami młody shinobi wstał, uścisnął jego dłoń i rzucił szybkie:
- Dziękuje za informacje, znajdziemy pańską zgubę- po czym gospodarz zniknął gdzieś w głębinach kuchni.

Na horyzoncie pojawiła się jednak kobieta. Przeszyła wzrokiem całą salę i gdy już zlokalizowała Matsu podeszła o niego pewnym krokiem. Była ubrana w prostą sukienkę, którą przykrywał fartuch. Widać musiała dowodzić tutaj operacjami kuchennymi. Gdy podeszła bliżej od razu wyczytała z postury i zachowania młodzieńca, że jest on ninja i znajduje się tutaj w sprawie psiaka. Miał nadzieję, że powie mu więcej niż mężczyzna. Wiedział tyle, na pewno jej zależy bardziej na jego odnalezieniu.
- Tak, jestem Matsu, wspaniała uczta- powiedział krótko, gdy kobieta wypowiedziała pierwsze zdanie. Po czym wstał i ruszył za nią od razu na zewnątrz.

Szli dość krótko i Matsu rozpoznał miejsce spoczynku czworonoga, gdy zbliżyli się do budy. Wbity w ziemię pal i łańcuch dodatkowo oddawały charakter miejsca. - A więc tutaj nasza psinka znajdowała się po raz ostatni. - powiedział młody shinobi kucając i próbując cokolwiek zobaczyć. Niestety było już późno i nie było tak dobrej widoczności.
Nagle jednak żona karczmarza wspomniała o kimś. Pewnej osobie, która to używając jej słów: łypała ciekawsko na Haruto.
Młody Hatakeyama wystrzelił na równe nogi i zapytał ochoczo:
- Pani zna tego typka, może jest jednym z osadników? Czy bywał tutaj częściej i czy rozmawiała pani z nim? Proszę się nie śpieszyć. Każdy szczegół jest tutaj na miarę złota. To właśnie dzięki połączeniu faktów, uda nam się znaleźć psy. Czy może wie Pani, w którą stronę udawał się po wyjściu z gospody?- powiedział do kobiety. To co powiedziała wyglądało jak przełom w sprawie. Miał nadzieję, że powie mu coś więcej. Mimo tego postanowił nie próżnować i jeszcze raz dokładnie rozejrzeć się wokół łańcucha. Szukał śladów butów i łap, cokolwiek co mogłoby wskazywać na oddalanie się z tego miejsca postaci człowieka lub zwierzęcia. Może pies walczył, jak wspominał właściciel był dość agresywny. Może gdzieś jest dużo rozrzuconej ziemi. Matsu musiał znaleźć kierunek, bo inaczej nie będzie mógł podążać za samym słowem kobiety.

[Uchiha Masako]

Pachinko, gdzie jesteś? Misja Rangi C [17/30]
Matsu Kobieta przewróciła oczami, zniecierpliwiona, że zadajesz tyle pytań, zamiast (zapewne) użyć jakiejś techniki w rodzaju Znajdź-Podejrzanego-Typa-Łapiącego-Psy-No-Jutsu. Niemniej, nabrała powietrza i podpierając się pod boki, odpowiedziała.

- Nie mam pojęcia, czy od nas jest. Zatrzymał się u nas ze... trzy, może cztery tygodnie temu. Wysoki, wychudzony dość, rysy delikatne, ale w oczach jad taki jakiś miał. Włosy raczej krótkie, chociaż ciężko było powiedzieć bo kaptur miał prawie cały czas na łbie, nawet jak mu posiłek przyniosłam. No i jeszcze psa miał takiego, że strach podchodzić. Poharatany, jakby go kto torturował. Pies znaczy, nie właściciel. Sierści to mu trochę przy ogonie tylko się ostało, nigdzie więcej. - kobieta wzdrygnęła się lekko na wspomnienie, jakby było dość nieprzyjemne nawet mimo jej własnej, bojowej natury.

- Mało mówił, a na ludzi też patrzył się tak... bez uczucia jakoś. Jakby coś oceniał, i to nic przyjemnego. Dwa dni u nas został, to jedynie widziałam jak się uśmiechał do psa naszego właśnie. Raz to nawet miałam wrażenie, że jakby podszedł do Haruto to ten by go polizał zamiast mu się do szyi rzucić. Psa miał prawie cały czas przy sobie, po dwóch dniach zapłacił, podziękował i polazł gdzieś dalej. Może mu pieniędzy nie starczyło na dłuższy pobyt u nas, bo chociaż tanio u nas, no to jak komu jednak bardziej na oszczędności zależy, to jest parę lokali gdzie taniej nocleg można znaleźć. Albo kto wie, może polazł do jakiegoś parszywego domu gier czy gdzie, po prostu mu porządna gospoda nie wystarczała. - wzruszyła ramionami, wskazując na to, że w sumie to ona nie wie, nie pytała się, zarobiona jest.

Właściciel karczmy - Tanaka Hiroshi

Żona właściciela - Tanaka Fumiko

---

Krótka uwaga dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Matsu]

Matsu wysłuchał kobiety z uwagą, jednak postanowił nie marnować kolejnych cennych chwil i wziął się za mały obchód miejsca zbrodni. Postanowił wytropić jakoś zgubę, której to już brakowało prawię dobę. To co miała do powiedzenia było niezwykle ciekawe. Opowiedziała więcej o mężczyźnie, który zainteresowany był psem właścicieli zanim zniknął. Jak się okazało był to zakapturzony jegomość, z tych których raczej się omija. Nagle młody shinobi, którego nazwisko brzmiało Hatekeyama obrócił się w stronę mówiącej kobiety jakby został porażony piorunem. Kobieta opisując przybysza wspomniała, że on sam miał psa. I to nie byle jakiego. Był to ten sam obdrapany doberman płci żeńskiej, o którym już został wcześniej poinformowany. Wiedział, że był na właściwym tropie.

- Dziękuje pani bardzo za pomoc. Postaram się znaleźć pani pupila jak najszybciej.- po czym wrócił do oględzin. Musiał znaleźć cokolwiek wartego uwagi. Przyglądał się ziemi, czy nie było na niej śladów butów i psich łap. Właścicielka wspomniała również o pobliskich przybytkach, więc i tutaj nie omieszka zapytać. Jednak poczekał, aż kobieta się oddali by ruszyć w dalszy pościg. Jeśli Pachinko również został porwany, to na pewno walczył. Nie mógł przecież znieść obcych ludzi, z daleka młodego ninja. Zawsze warczał na gości i każdego kuriera. Nawet na pana Jiyamę z początku, gdy przychodził się zajmować małym jeszcze wtedy Matsu.

Nie wiedział sam, ale musiał obrać jakiś kierunek. Wiedział, że na miejscu nic już więcej nie znajdzie, więc postanowił, że odwiedzi domy gier, które o tej porze na pewno są jeszcze otwarte. W razie problemów ma ze sobą trochę ekwipunku. Jednak nie bał się o swoje życie, tylko o zdrowie i bezpieczeństwo swojego psiaka. Był bardzo do niego przywiązany, bo spędzili ze sobą parę dobrych lat. To on był teraz na pierwszym miejscu i musiał się odnaleźć. Matsu gdy już skończy oględziny i nie znajdzie żadnego konkretnego śladu, wyrusza z gospody by podążyć szlakiem nieznajomego porywacza i jego dobermanki. Wiedział, że w tę noc, na pewno nie będzie spał.

[Uchiha Masako]

Pachinko, gdzie jesteś? Misja Rangi C [19/30]
Matsu Kobieta zdawała się być udobruchana twoją dość gorliwą odpowiedzią. Nawet się uśmiechnęła lekko po raz pierwszy chyba od początku rozmowy i skinęła głową.

- Wspaniale. Nagroda oczywiście was nie minie, mam już odłożonych parę Ryo na to. Drugiego takiego psa ciężko mi będzie znaleźć usłuchanego i bojowego jednocześnie. - stwierdziła, po czym pożegnała się z tobą i zostawiła cię przy pracy.

Wszystko wskazywało zatem na to, że połączysz przyjemne - powiedzmy - z pożytecznym i jeszcze na odszukaniu swojego pupila nagle zarobisz. O ile oczywiście uda się znaleźć tak Pachinko, jak i Haruto, a przy okazji może i inne zagubione zwierzęta. Zacząłeś się przyglądać bliżej budzie i jej najbliższej okolicy. Ziemia po tym czasie, który minął, już dawno nie nosiła na sobie żadnych śladów, najwyżej dojrzałeś jakieś odciski zasuszonego błota w samej budzie - te jednak niemal na pewno należały do jednego tylko zwierzęcia, zapewne samego Haruto. Na szczęście nie odszedłeś z niczym. Między deskami stanowiącymi podłogę psiego domu mignął ci metaliczny błysk w zachodzącym już słońcu. Idąc za tą wskazówką, odnalazłeś... senbon. Broń jakże właściwą twojej własnej profesji.

Nic ponadto nie zauważyłeś, wobec czego podjąłeś dalsze poszukiwania. Wpierw odwiedziłeś kilka najbliższych gospód. Pierwsze trzy okazały się niewypałem - nikt tam nie kojarzył osoby, której szukałeś, ani żadnego z psów, choć znowu gdzieś ci się rzuciło w uszy, że komuś też pies zniknął. Twoja passa odmieniła się w pewien sposób, kiedy dotarłeś do czwartej z kolei gospody, w uboższej już dzielnicy - tej samej, gdzie znajdować się miał dom gier, wspomniany przez panią Tanakę. Oto bowiem po twoim wejściu do sali biesiadnej okazało się, że pewien młodzian świętuje jakieś szczęśliwe dla siebie wydarzenie.

- Kolll...ejka sssake dla wsszzsystkich, dobrooodzieju! - krzyknął akurat dość już zapijaczonym tonem, rzucają niedbale na blat stołu monety, kiedy podchodziłeś by zadać swój aktualny zestaw pytań barmanowi. Młodzian wypatrzył cię wtedy i przysunął, radośnie biorąc cię za ramię i dodając. - Aaaaa...ddldlaa mmmmojego poważżżnego przyyjaciela - dwie kolejki! Świętuję wygraną, niech maaa! - wyszczerzył się w niemal pełnozębnym uśmiechu.

[z/t]

Właściciel karczmy - Tanaka Hiroshi

Żona właściciela - Tanaka Fumiko

---

Uwagi dla sprawdzających:

  Ukryty tekst

[Yari]

Podroż do karczmy upłynęła mi wcale w nienajgorszym humorze. W porównaniu do ostatniej podróży tutaj nie musiałem zbytnio forsować swoich nóg. Oczywiście istniał również minus tej sprawy - mianowicie to, że nie udało mi się poznać żadnych nowych okolic, wszystko odbywało się w granicach mojej rodzinnej wioski, którą wielokrotnie podczas swojego życia zdarzało mi się przemieszczać.
Kiedy w końcu udało mi się dotrzeć do karczmy spojrzałem na nią krytycznym okiem. Oczywiście już wcześniej wiedziałem, że jest bardzo wielka ale teraz spojrzenie to nasuwało mi oczywiste skojarzenia, że teren moich badań może być pełen różnorodnych pułapek i ukrytych przejść, którymi może poruszać się sprawca tego całego zamieszania. Dodatkowo teren otoczony był lasem, który również mógł być idealną kryjówką. No cóż - nie przekonam się póki nie sprawdzę. Jednak najpierw wartało się odnotować u zleceniodawcy. Wszedłem do środka karczmy, by znaleźć właściciela i powiedzieć mu w jakiej sprawie przyszedłem.

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
5/15 Yari miał dobry humor, więc całkiem szybko znalazł się w pobliżu gospody. Czy ta radość wynikała z przyznania nowej misji? A może cieszył się tak na spotkanie istoty nie z tego świata? Mogło też być tak, że zwyczajnie miał dzisiaj dobry humor, już od wstania z łóżka. Czasami tak po prostu bywa, że człowiek wstaje rano i myśli „To będzie dobry dzień”. Mogła to być kwestii pogody, ciśnienia, oraz wielu innych rzeczy, na które człowiek nie ma wpływu, ale i tak się z nich cieszy.
A mówiąc o dniu... ten właśnie zaczynał dobiegać swego końca. Kiedy Yari stanął pod gospodą, mógł obserwować, jak słońce zachodzi za jej dachem. Niebo różowiało i niedługo zapadnie zmierzch. Mężczyźnie powinno zależeć, aby jak najszybciej rozwiązać tę sprawę. W końcu, kto by chciał zostać na noc w nawiedzonej gospodzie?
Zachód był piękny, ale nie on zajmował teraz myśli Yariego. Mężczyzna stał przed wielką gospodą, układając w głowie plan swoich poszukiwań. Myślał o pułapkach i podziemnych przejściach, które mógł tam znaleźć. Szukał możliwych kryjówek i pewnie już domyślał się przyczyny tego zgłoszenia, ale wcześniej – zanim zacznie właściwe śledztwo – postanowił odnaleźć właścicielkę przybytku.
Był wieczór, więc w karczmie grzmiało od krzyków i śpiewów. Wielu młodych i starszych mężczyzn spędzało miło czas przy alkoholu i bawili się w najlepsze. Chyba nikomu nie przeszkadzały plotki o duchu, a może wręcz przeciwnie.
W tym męskim gronie nie trudno było odnaleźć właścicielkę, która krążyła pomiędzy biesiadnikami z tacami pełnymi jedzenia i napitku. Natychmiast zauważyła ona nową osobę w pomieszczeniu i podbiegła, by wskazać mu miejsce. Ale Yari nie był klientem, nie dziś.
-Nareszcie! - Krzyknęła, kiedy usłyszała powód jego przybycia. - Nawet nie wiesz ile na was czekałam. Ludzie mają mnie za wariatkę.
Zdjęła fartuch, powierzyła swoje obowiązki innej kobiecie i poprowadziła Yariego na zaplecze.
-W nocy słychać dziwne hałasy. Jedzenie znika z kuchni, a ubrania z szafy. Ciągle coś ginie. Goście skarżą się na dziwny chłód w nocy – wymieniała prowadząc go korytarzami. - A wczoraj: To!
Pokazała leżącą na drewnianej podłodze kupkę ziemi i biegnące od niej ślady stóp, które nagle znikały w pustce. Wszystko było obłożone białymi papierkami, ale to najpewniej talizmany położone przez właścicielkę.
-Co o tym myślisz?

[Yari]

Wszedłem wieczorem do karczmy i bez problemu udało mi się odnaleźć jej właścicielkę. Przyjrzałem jej się uważnie. Kobieta rzeczywiście wyglądała na realnie przejętą faktem rzekomego ducha i można było bez trudu uwierzyć, iż rzeczywiście w niego wierzy. Wysłuchałem opisy kobiety dotyczące zdarzeń, które miały miejsce w gospodzie i która kobieta uznała za obecność ducha. Właścicielka karczmy była starsza co przyjąłem raczej bez większego zaskoczenia. Rzeczywiście często zdarzało się tak, że starsi ludzie to co nie potrafią wytłumaczyć logicznie składają na karb sił nadprzyrodzonych. Chociażby jak w tym wypadku na duchy.
Nie miałem jednak czasu na rozmyślania, gdyż kobieta zaprowadziła mnie na miejsce "zbrodni". Rzeczywiście widziałem tutaj dosyć nietypową rzecz, gdyż pokazane przez kobietę odciski stóp kończyły się nagle bez żadnego ostrzeżenia. Jednak to mnie tylko upewniło, że mamy do czynienia z materialnym sprawcą. Przyjrzałem się uważnie śladom a następnie odwróciłem się do kobiety.
-Wydaje mi się, że to nie jest sprawka ducha. Po pierwsze mówiła pani, że ów "duch" kradnie jedzenie i ubrania. Na co niematerialnej istocie przedmioty, którymi można się najeść lub ogrzać ciało? Drugim dowodem są ślady stóp. Jeszcze nie widziałem ducha żeby zostawiał ślady. Niech pani przyniesie jakąś lampę czy inne przenośne źródło światła a ja tutaj zaczekam. Jeśli dzieję się tutaj to co myślę to światło będzie niezbędne w rozwiązaniu tej zagadki.

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
7/15 Yari wyglądał na rzeczywiście przejętego swoim zadaniem. Szybko się zaangażował, a nawet miał już jakiś pomysł na rozwiązanie zagadki. Jaki pomysł?
Kobieta zaprowadziła go do najbardziej – jej zdaniem – niepodważalnego dowodu na działanie obcych sił w jej gospodzie. Tymczasem, dla Yariego był to wręcz przeciwny dowód – na brak duchów. Chłopak słusznie zauważył, że niematerialne byty nie powinny mieć na uwadze kradzieży jedzenie i ubrań. Nie powinny też zostawiać śladów stóp.
Te spostrzeżenia były bardzo cele i trudno było się z nimi nie zgodzić... a jednak kobiecie jakoś się udało.
-Więc Ty też uważasz mnie za wariatkę – wybuchła od frontu, ale szybko się uspokoiła, kiedy uświadomiła sobie, że Yari jest jedyną osobą, która w ogóle zdecydowała się przyjąć to zadanie. - Wybacz. Ale może się mylisz? Skąd wiesz, że duchy nie zostawiają śladów? Widziałeś kiedy jakiego? Ę?
Pokręciła głową i bacznie obserwowała mężczyznę badającego ślady.
-I co? Rozumiesz już? Rozumiesz, że to sprawka ducha?
Nie ustawała w swoich komentarzach, aż została poproszona o lampę. W gospodzie, co prawda, były lampy, ale były to głównie wysokie stojaki ze szpikulcem, na który nadziewało się świecę. Trudno byłoby przynieść coś takiego. Ale ten młodzieniec był taki przekonujący... Kobieta pokręciła chwile głową, a potem znikła.
Kiedy wróciła, niosła w dłoni małą świeczkę w metalowym uchwycie.
-Wystarczy? - Zapytała podając Yariemu światło. - Co będziesz tym robił? Zamierzasz przepłoszyć ducha?
No właśnie, co też Yari zamierzał? Jaki był jego plan?

[Yari]

-Nikt tutaj nikogo nie uważa za idiotę - powiedziałem, po czym w myślach dodałem "jeszcze".
Następnie kiedy kobieta poszła po lampkę zamyśliłem się nad tym co począć z tymi śladami. Była tutaj kupka ziemi, która raczej nie mogła pochodzić z gospody więc osoba, która ją naniosła stacjonowała najpewniej w lesie. Musiała się poruszać tajnymi korytarzami i istniało ryzyko, że ziemia pochodzi z korytarza jednak tajne przejścia budowano zwykle z wytrzymałego materiału a ziemia się do niego nie zaliczała. Skoro osoba odpowiedzialna za kradzieże przemieszczała się tunelem z poza terenu karczmy to był to najprawdopodobniej jedyny ukryty tunel, który wykorzystywała do transportu za każdym razem. Mógłbym zaczaić się w pobliżu i po prostu zaczekać odpowiednio długi okres czasu na pojawienie się owego "ducha" ale chciałem rozwiązać tę sprawę jak najszybciej. Zacząłem więc realizować główny plan. Kiedy kobieta przyniosła lampę ja już byłem zajęty poszukiwaniami ukrytego wejścia do tunelu.
-Tak taka świeczka też powinna wystarczyć - powiedziałem po czym nadal kontynuowałem poszukiwania. - Jak widać pani duch nie boi się nawet talizmanów, które pani rozłożyła więc świeczki też się nie wystraszy. Zamierzam go po prostu znaleźć i dopiero wziąć się za przepłaszanie. A do tego potrzebne mi będzie światło. Duchy lubią najczęściej siedzieć w ukrytych pomieszczeniach. Tak mi opowiadał pewien stary mądry człowiek, którego spotkałem w karczmie rok temu, a który zarzekał się, że w swoim życiu widział kilkanaście duchów - dodałem naprędzce wymyśloną historię, by przekonać kobietę, że traktuję jej opowieści o duchu poważnie.

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
9/15 Po przyniesieniu świeczki, Yari od razu zabrał się do pracy, a kobieta stała nad nim, uważnie obserwując każdy jego ruch. Miała dziwnie zmarszczoną twarz i nie sprawiła wrażenia przekonanej. Chyba nie wierzyła w zapewnienia chłopaka, że ten nie uważa jej za idiotkę. Miała swoje lata i wiedziała, kiedy ludzie się z niej śmieją. To było jak szósty zmysł, albo trzecie oko. Wiedza, że jej się obgadywanym lub, że ktoś właśnie się z ciebie śmieje. Czuła to od tego obcego mężczyzny. Wiedziała, że on też jej nie wierzy i chyba właśnie miała coś na ten temat powiedzieć – bo nabrała powietrza w usta – ale powstrzymały ją słowa Yariego.
-A więc mi wierzysz – Aż klasnęła w dłonie z radosci, jak małe dziecko. - Ukryte pomieszczenia, mówisz? Taaak... Może być tutaj coś podobnego – zamyśliła się. - To stary budynek. Nawet ja nie znam tutaj wszystkich zakamarków.
Mówiła coś dalej o historii gospody i jej dawnych właścicielach, ale nie było to już, co mogłoby być interesujące dla Yariego.
Tymczasem, mężczyzna ze świecą przy podłodze, nieustająco szukał w niej ukrytych przejść i tuneli. Nagle usłyszał pusty dźwięk po deskami, na których odciskał się ostatni ślad stopy, a gdy przybliżył się do posadzki, poczuł nagły powiew zimnego powietrza, od strony kupki ziemi. Dalsze badanie pozwoliły mu ustalić, że po obu stronach śladów – pod podłogą – znajdują się puste przestrzenie, ale – najwyraźniej – nie były one połączone ze sobą.
W miejscu, w którym zniknęła ostatnia stopa, trzy deski leżały luźno i nie były przybite do podłogi. Gdyby je podnieść, powstałaby pustka pozwalająca – z trudem! - przecisnąć się dorosłemu człowiekowi. Byłaby to jednak droga tylko w jedną stronę, ponieważ nie było by tam nawet dość miejsca by się odwrócić.
Pustka pod kupką ziemi zdawała się być jeszcze mniejsza i węższa. Tam już tylko jedna deska była oderwana od belek podtrzymujących konstrukcję budynku.
Co teraz? Yari spróbuję się przeciskać? A może wymyśli jakiś inny sposób na pozbycie się „duchów”? I najważniejszy problem: cokolwiek zamierza zrobić, będzie to robił przy właścicielce?

[Yari]

Kobieta na moje zapewnienia na temat wiary w jej historię zaczęła mnie wręcz zarzucać faktami historycznymi dotyczącymi gospody. I bardzo dobrze - jej monolog wcale mi nie przeszkadzał. Wręcz przeciwnie - dzięki jej wykładowi nie musiałem zastanawiać się nad tym co jej mówić, gdyż kobieta wcale tego ode mnie nie oczekiwała.
Moje poszukiwania w końcu przyniosły owoce kiedy znalazłem obluzowane deski. Bingo! Już wcześniej podejrzewałem, że osoba przemieszcza się tunelem ale teraz miałem na to niezbity dowód. Niestety rozmiar dziury nie pozwalał mi na podróż nią. A dokładniej rzecz ujmując może i do tej większej dałbym radę się wcisnąć i poczołgać do przodu ale tylko debil wciska się do nieznanego miejsca gdzie nawet nie ma miejsca żeby się obronić. Niemniej były również plusy tego faktu, gdyż zdobyłem kolejne informacje - przejście takich rozmiarów wskazywało na to, że włamywaczem było dziecko lub osoba wyjątkowo małych rozmiarów. Jedynym wyjściem jakie mi pozostało to zaczaić się w jakimś zacienionym miejscu i zaczaić się na włamywacza. W tym jednak mogła mi przeszkadzać gadatliwa właścicielka, która nadal kontynuowała swoje opowieści. Wątpiłem żeby potrafiła usiedzieć chociaż kilka minut w całkowitej ciszy. Skoro jednak uwierzyła mi, że posiadam informacje na temat duchów, których ona sama nie zna i że jej wierzę nie powinno być problemów, by ją stąd odprawić. Odchrząknąłem i spojrzałem na nią.
-Wie pani... najlepiej będzie jeśli zostanę tutaj sam. Z pani opisów wynika, że duch nawiedzający to miejsce stara się być niezauważony przez innych a jak powszechnie wiadomo duchy wyczuwają duże skupiska energii życiowej. Ja tutaj zaczekam na niego a kiedy się pojawi postaram się go przepędzić. Pani niech w tym czasie trzyma wszystkich gości jak najdalej od tego korytarza dobrze?

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
11/15 Ku uciesze Yariego, kobieta ciągnęła swój monolog o historii gospody i zupełnie nie zwracała uwagi na jego działania. Był to niewątpliwy plus, ponieważ mężczyźnie ciężko byłoby wytłumaczyć wyrywanie – z jej perspektywy – desek z podłogi i zaglądanie pod ziemię.
Tymczasem, Yari znalazł aż dwa tunele, którymi mogły się tutaj dostać poszukiwane „duchy”. Postanowił jednak nie ryzykować wchodzenia na nieznany – i trudny – teren, gdzie nie miałby nawet jak się bronić. Była to rozsądna decyzja, ale pozostawało pytanie: Co w takim razie zrobić?
Mężczyzna uznała, że skoro sam nie może wejść do tunelu, poczeka aż ktoś – lub coś – z niego wyjdzie. Zaczaił się więc w ciemnym kącie pokoju, ale wcześniej musiał zrobić jeszcze jedną rzecz:
-Sam? - Zdziwiła się właścicielka, słysząc plan Yariego. - Nie boisz się? - Na początku trochę wątpiła, ale słowa chłopaka w końcu ją przekonały.
Yari bardzo dobrze kłamał, więc szybko udało mu się przekonać kobietę, że nie tylko jej wierzy, ale też zna się na duchach i będzie umiał sobie z nimi poradzić.
-No, tak... Wiadomo... Oczywiście, że wiadomo – potwierdziła jego słowa, bo, jak każdy w takiej sytuacji, nie chciała wyjść na głupią ignorantkę. - W takim razie już pójdę. I proszę się nie martwić, nikt tutaj nie wejdzie.
Z tym zapewnieniem, zniknęła w ciemnym korytarzu, a Yari został sam.
Słońce już całkowicie zaszło i przez małą dziurkę w ścianie przebijało się światło księżyca. Yari siedział w ciemnym kącie – prawdopodobnie też zgasił lub oddał świeczkę – i oczekiwał swoich „duchów”. Godziny mijały, aż w końcu... usłyszał cichy szept.
Nie potrafił rozróżnić słów, ale wyraźnie usłyszał czyjś głos, a następnie dźwięk przesuwającej się deski. Było bardzo ciemno, ale mógł zobaczyć zarysy dwóch, małych postaci wychodzących z tunelu obok kupki ziemi, i wolno pełzających w stronę drugiego przejścia. Szły na czworaka i trzymały się blisko podłogi. Jeden coś szepnął, ale Yari nie usłyszał jego słów. W pojedynczym przebłysku światła, które dawał księżyc, mężczyzna mógł zobaczyć dwójkę bardzo małych dzieci. Widział je, ale go nie zauważyły. Tylko, co teraz?
Złapać je? Przegonić? Wezwać właścicielkę? Możliwości było wiele, a możliwych konsekwencji, drugie tyle. Co zrobi gospodyni, jeśli się dowie, że wszystkiemu były winne jakieś przybłędy? Puści wolno, czy ukarze? Yari nie mógł znać odpowiedzi. Z drugiej strony, czy było to jego zmartwienie? Miał złapać duchy i to było jego jedyne zadanie... Chyba.
Co postanowi?

[Yari]

Kiedy kobieta poszła znalazłem sobie cichy, ciemny kąt i wygodnie się tam przyczaiłem na domniemane "duchy". Czas mijał słońce zaszło a ja już zaczynałem przysypiać. Nagle z sennego odrętwienia wyrwały mnie jakieś szmery. Początkowo myślałem, że jest to zwykły wiatr dmuchający poprzez szpary w belkach ale z każdą upływającą sekundą dźwięk robił się coraz głośniejszy. Był on co prawda zbyt cichy aby odróżnić konkretne słowa ale byłem niemal pewny, że jakieś osoby rozmawiają ze sobą szeptem. Wszystkie moje zmysły napięły się w oczekiwaniu na to co zdarzy się za chwilę.

Rzeczywiście parę sekund później deska odsunęła się i z tunelu wyszła dwójka dzieci. Tak jak podejrzewałem przypominały one zwykłe ludzkie dzieci a nie żadne duchy i dałbym sobie rękę uciąć, że były żywe. Na szczęście mnie nie zauważyły i pełzły sobie nieświadome mojej obecności w kierunku drugiej dziury w podłodze. Podjąłem decyzję w jednej chwili - nie były niebezpieczne więc musiały kraść z biedy. W takim wypadku musiałem im pomóc. Wyskoczyłem szybko z kryjówki lądując na wejściu do drugiego tunelu i zaszeptałem:
-Chicho! Mogę wam pomóc ale to będzie wymagało waszej współpracy. Po pierwsze zachowajcie ciszę. Po drugie - jeśli właścicielka was zobaczy teraz i dowie się, że to wy jesteście odpowiedzialne za owe "duchy" to was wyrzuci i będziecie musiały wymyślić inny sposób na życie. Postaram się wam pomóc. Zapamiętajcie co mówię gospodyni i po prostu potakujcie. Rozumiecie? No to chodźmy jej poszukać.

[Uzumaki Hibana]

"Duch"
Dla: Yari
Misja rangi D
13/15 Yari prawie już zasypiał, kiedy ze snu wyrwały go szepty „duchów”. Kto inny pewnie by się przestraszył i zaczął uciekać, ale ten shinobi już od dawna przeczuwał co kryje się w tej nawiedzonej gospodzie. Nie dał się oszukać bajkami o zjawach, ani historiami o przeklętych przodkach. Już od pierwszych chwil w budynku, zaczął szukać tajemnych tuneli, więc znalezienie ich było tylko potwierdzeniem jego teorii.
Drugim potwierdzeniem, było pojawienie się dzieci. Czy to ich właśnie oczekiwał Yari? Prawdopodobnie tak. Już wcześniej zauważył, że osoba regularnie korzystająca z tuneli musi być niewielkiego wzrostu. Nie pomylił się, ani odrobinę. Tylko, co teraz? Mężczyzna wywnioskował, że dzieci musiały kraść jedzenie i ubrania z głodu i biedy. Czy w takim razie należało wydawać je gospodyni? Yari chyba nie chciał tego robić. Miał jakiś własny plan, więc postanowił go zrealizować.
W jednej chwili znalazł się przed dziećmi. Te, oczywiście, zareagowały zaskoczeniem, a shinobi mógł teraz dokładnie im się przyjrzeć. Dzieciaczki były wyjątkowo małe i zaniedbane. Chłopiec i dziewczynka, prawdopodobnie rodzeństwo. Dziewczynka, na widok pojawiającego się z ciemności człowieka, w pierwszym odruchu chciała krzyknąć, ale brak przyłożył jej dłoń do twarzy, a następnie pociągnął za sobą w kierunku tunelu. Chcieli uciekać, ale już pierwsze słowa mężczyzny zmieniły ich zdanie.
Chłopiec ostrożnie zbliżył się do Yariego i uważnie wysłuchał jego propozycji, tymczasem trzymając siostrę w odwrocie, gotową do ucieczki. Czuł się za nią odpowiedzialny. Prawdopodobnie, gdyby Yari okazałby się niebezpieczny, chłopak sam rzuciłby się na niego, byleby dziewczynka miała szanse ucieczki. Na szczęście, nie było takiej potrzeby. Yari nie był złym człowiekiem, ale skąd dzieci miałby to wiedzieć.
-Kim jesteś? - Również wyszeptał chłopiec. - Dlaczego mielibyśmy...?
„Dlaczego mielibyśmy ci ufać?”, chciał powiedzieć, ale siostra złapała go za rękaw. Ten westchnął i spojrzał na obcego mężczyznę.
-Zgoda.
Ciężko powiedzieć, co miał oznaczać ten gest. Czy dziewczynka dała do zrozumienia, że ona ufa nieznajomemu? A może, że i tak nie mają innego wyboru, gdyż ten znalazł ich kryjówki i przyłapał na gorącym uczynku? Nie wiadomo, ale najważniejsze, że dzieci zgodziły się pójść z Yarim i poszukać właścicielki gospody.
Była już późna noc, więc goście dawno wyszli lub poszli do swoich pokojów, ale właścicielka wciąż siedziała w głównej izbie. Prawdopodobnie nie chciała iść spać dopóki shinobi nie wróci z dobrą nowiną. Kiedy weszli, zastali ją śpiącą przy stole. Obudziła się jednak, gdy ostatnie z dzieci trzasnęło drzwiami. Poderwał się na równe nogi i spojrzała na Yariego:
-I co? - Zapytała w pierwszym odruchu, a dopiero potem zobaczyła dzieci. - A co to za maleństwo? Co Ty wyrabiasz? Co z duchem?
Niczego nie rozumiała i trudno jej się dziwić, ale Yari zaraz zamierzał jej wszystko wytłumaczyć. Chyba...