Trybuna zachodnia

[Yami]

Wszyscy doszli do tego samego pomysłu czy każdy uznał, że wie o czym myśli druga strona? Spojrzałem po Sagisie i Akaruiu, którzy przytaknęli na moje wątpliwości co do całej sprawy. Akarui jako medyk pewnie pomyślał, że ktoś chciał zabrać chłopaka aby wyciąć mu organy do badań albo bawić się w twórce życia. Najpewniej znajdzie się ktoś kto pomyśli "a co jeśli człowiek będzie miał dwa serca, czy będzie sprawniejszy a co jak będzie miał trzy serca i dwie wątroby" i zacznie bawić się w tworzenie potwora. Nie mam pojęcia co mogła pomyśleć Sagisa, była matką więc w jej przypadku może i pomyślała o "najgorszym" albo była jednak w głębi ducha bardziej delikatna i myślała, że wszystko rozbija się o zwykłe znęcanie. Czasami osoby zbyt delikatne myślą, że pierwszy raz dotyczy pocałunku stad kiedy jakaś dziewczynka mówi, że miała swój pierwszy raz w wieku 4 lat to ludzie zastanawiają się o co chodzi. Schodzę myślami na boczne szlaki.
Wtedy Sagisa rzuciła coś w kierunku jakiejś nowej osóbki i zawtórował jej Akarui a potem kichnięcie. Jako, że kucałem na ziemi całkiem spora część śliny poleciała mi na twarz. Oczy wbiłem w Kamiyo i dopiero po chwili wytarłem twarz mówiąc krótkie "Na zdrowie" nie spoglądając w oczy dziewczyny. USTA. ZASŁANIA SIĘ USTA. Poza tym zawsze jest tak, że jedna osoba kichnie a jutro kicha połowa karczmy tak więc dziękuję bardzo za to. Jestem dozgonnie wdzięczny. Nie mogłem przecież tak powiedzieć. Znaczy mogłem ale wolałem już sobie odpuścić. Dość mi na dzisiaj wrażeń. Tak więc kiedy młody się obudził i zaczął zastanawiać jak tak dokładniej potoczyły się jego losy chciałem powiedzieć, że są finały i ktoś zadeklarował, że jest nagrodą główną ale ponownie mdlejący dzieciak nie będzie "zabawnym" widokiem dlatego sięgnąłem do Torby i wyciągnąłem z niej manierkę z wodą. Wyciągnąłem rękę i wetknąłem ją w dłonie chłopaka.
Akarui myślał, że wszystko dobrze się skończy a najpewniej skończy się na tym, że przed wyjściem już czeka oprawca. Nie wiem czy myśl aby zostawić chłopaka samego sobie jest dobrym wyjściem no ale...
- Nigdy nic nie wiadomo. Lepiej dmuchać na zimne. Może więc z Sagisą odprowadzicie chłopaka do karczmy w której się zatrzymał z rodziną. <Sagisa, Akarui>
Skoro Akarui i tak szalał za dziewczyną tak więc niech ma więcej okazji aby się z nią widzieć i porozmawiać. To jest braterska przyjaźń Kyoushi a nie jakieś tam darcie się i myślenie, że położenie ręki na ramieniu i deklaracja przyjaźni najwyższych lotów jest na tym samym poziomie. Wsparcie, które jest logiczne i pozwala osiągnąć cel przy obopólnych korzyściach. To jest motto kupieckiej szkoły Shigashi. Znaczy nie wiem czy taka szkoła istnieje ale lepiej aby obie strony były zadowolone czyż nie?

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

A ta ruda to jakaś niedouczona była. No normalnie przerwała mi rozmowę z białym kotem! Musiałam jednak jej pokazać, że głupia i niedouczona jest, nie nadaje się na matkę przez to, ani tym bardziej na opiekunkę nosiwody. Jedno dziecko to już jej limit i miałam siłę nie tylko słowa by ją przekonać, ze jednak tak jest! – RUDZIELEC! Nie okłamuj mnie tutaj bo nos ci urośnie, zobaczysz. Co wtedy twoje dziecko powie jak zobaczy ciebie z dużym nosem, co? Shimakage może i znasz, to go sobie znajdź i idź mu naskarż. Bo to nie obecny, a poprzedni Shimakage! Satoshi Waneko-sama teraz jest Shimakage! — A to mówili, że mi brakuje czasem edukacji, a tutaj patrz. Taka duża, a nawet nie wie, że jej przyjaciel zaginął, zniknął i go nie ma. To ci dopiero świetna przyjaźń. Myślała, że może mi strzelać prztyczka w nos, mnie - Kapitan Maname, tej nieustraszonej która nie jednego łotra grożącego światu pokonała. O nie, nie. – A i ten, uważaj z tym kichaniem bo wszystkich pozarażasz... Nie możesz w takim stanie zabierać mojego nosiwody, ja go zabiorę. Lepiej mu pomogę. Nie jesteś jego mamą! — Zrezygnowałam z tego pomysłu z Kyoshim, przynajmniej na chwilę. Teraz ruszyłam szybko do Sagisy i do mojego załoganta. Tak jak mówił ten białowłosy głąb - zajmowałam się swoją załogą, to było ważniejsze niż testy nowych członków załogi. Zbliżyłam się i chciałam chwycić nosiwodę, za rękaw, czy pod ręce póki leżał i pociągnąć go za sobą, normalnie wyrwać go ze szponów tej rudej harpii.

– Shen-shen jest niebezpieczny i trzeba na niego uważać, chcesz pomóc to wezmę cię do załogi i upewnimy się, że przeprosi mojego kolegę — W trakcie gdy się zbliżałam dorzuciłam się do tego co mówił ten drugi[Minoru] No i działałam dalej, w swoim planie odebrania Oriego. – TY! Białogłowy, pomóż mi tutaj, to jest rozkaz twojej przyszłej Kapitan. Zarządzam wymarsz w celu pacyfikacji Shen-Shena, nie pogardzisz dobrym wyzwaniem, co? Tchórzysz? Ale najpierw trzeba odebrać jego[Oriego] ze szponów harpii! — Byłam pewna, że po dobroci go nie odda, lecz byłam gotowa walczyć o przyszłość mojej załogi - w końcu kapitan zawsze idzie na dno ostatnia, prawda?

Kyu, Sagisa, Ori, Minoru

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

— Myślę — — Mówię —

[Kyoushi]

• Białowłosy był w swoim żywiole. Znów pomiędzy ludźmi, którzy nie wydawali się znudzeni życiem, a przynajmniej nie w jego towarzystwie. Wyglądało na to, że potrafił ich zainteresować prostymi gestami, a także prostym dialogiem. Niestety, miesiące izolacji w Sogen dały mu się we znaki, jednak teraz wszystko wracało do normy. Do tego potężnie ekstrawertycznego shinobi, który niemal nie czuł presji związanej ze swoją profesją. Był teraz skupiony tylko na tym co było tu i teraz. Co ciekawe, rzeczywiście ciężko było określić siłę szermierza, który był niezwykle nieprzewidywalny. Do tego stopnia, że często lekceważony przechylał szalę zwycięstwa już przed rozpoczęciem walki. Gdy doszło do rozmówek, do których w końcu dołączyć Kuroń, mieli sobie wiele do przekazania. Szczególnie do wyszydzenia obecnego tu czerwonookiego, który nie czuł się z tym niekomfortowo. Wręcz przeciwnie. Na słowa obecnej tu kolorowookiej, odparł na pytanie Kumy, który nie był zadowolony, że to z nim przeżyje ona swój pierwszy raz, co po chwili już zrobiła.
  - Ha! Widzisz! Ja byłem pewny, ona była pewna i już jest po. – powiedział z głupim wyrazem twarzy. Jednak musiał się odnieść do słów Misiałę, która wspomniała coś o skoku, w nawiązaniu do Maname – Ja nikomu skakać nie kazałem, ja tylko pomagam w skoku. – dodał dość sarkastycznie, by już po chwili brnąć dalej w kolejny temat, obserwując jak dziewczyna pooglądała jego wakizashi. Był zaciekawiony co ma do powiedzenia i to co widzi. Nie było to jego główne ostrze, raczej używał go jako trzeciego, którym ciskał w przeciwników lub zaskakiwał z bliskiej odległości. Była to jakby broń uzupełniająca jego niecne i nieuczciwe zagrywki podczas walki. Docenił jednak jej słowa, które były jakże prawdziwe. Do tego odniósł się tuż po słowach, gdy ona wspomniała o białowłosych, którzy powinni się trzymać razem.
  - No właśnie, białowłosi powinni trzymać się razem, więc z zaufaniem pokazałem ci jeden z moich mieczy. No mam nadzieję Kuroi, bo nigdy nie wydawałeś się nudny, a z każdym spotkaniem robi się ciekawiej. – powiedział, kierując drugie zdanie do swojego kompana z Klepsydry. Właśnie taki był Piaskowy Dziadek, bardzo ciekawy. Inny niż Ichirou, niż Seinaru, a na pewno inny niż Kjudasz. Nie miał tyle energii, ale był inteligentny i przebiegły. To mogło się podobać nawet takiemu Kjoszowi, który nie myślał wiele więcej niż to co by zjadł lub wypił w danej chwili, gdy nie brał udziału w walce. Na wieść o lekcji troszkę się skrzywił. No jak to tak mógł obrażać najlepszego nauczyciela po tej stronie globu i to tak bezpośrednio prosto w twarz. Co za brak szacunku i policzek. Wtem, pojawiła się znów ona. Przekleństwo Kjosza. Ma-ma-me.
  - Rozkaz? Nikt nie wydaje mi rozkazów, a tym bardziej taka rozwydrzona małolata! Ale… Pozbyć się Shena? Mówi o tym co napastował to dziecko? – zapytał Kuroia po czym wrócił mową do niebieskowłosej – Jak go zabijesz to dołączę do załogi, o. – powiedział, by znów zwrócić się do Misae, wiedząc, że Maname po prostu stchórzy. Wyzywała od tchórzy to teraz niech zmierzy się ze swoim strachem. – W sumie? Masz coś na oku czy kończymy na tych wstrętnych rybkach na patyku? – zapytał, spoglądając na dwójkę towarzyszy, którzy mogli w końcu zdecydować nad czymś. On totalnie nie znał się na śródmorskiej kuchni.

Kuroń, Misałkę, Mamame

[Kuroi Kuma]

Ah ta dziecinna niewinność, gdy nie zdajesz sobie sprawy z tego jak świat funkcjonuje. Zabawne jest to jak patrzysz na siebie z przeszłości, dziwisz się, że podejmowałeś te decyzje, że przecież świat dawał Ci tyle znaków, a jednak brnąłeś dalej pogrążając się coraz bardziej i bardziej. Patrząc na to z boku zawsze łatwo jest podjąć decyzję, widzisz wszystko inaczej, masz czas, nikt nie wywiera presji, ot rozmyślasz sobie dniami, może nawet miesiącami co zrobiłbyś w tej sytuacji. Może to to, a nie kwestia wieku pozwalała popatrzeć na to inaczej? A może połączenie tych dwóch rzeczy, może to właśnie z czasem nabierało się doświadczenia, które kierowało naszym życiem zawężając wybory ze wszystkich możliwych, do tych kilku akceptowanych przez Twoją świadomość. Dziewczyna chyba nie załapała aluzji Kjudasza, albo po prostu nie chciała jej do siebie dopuścić i po prostu zignorowała ten jakże wykwintny podtekst.
-Szybko Ci to poszło, zaskakujesz mnie Kyo - pokiwał głową niczym członek starszyzny, zasiadający na jakimś ogromnym fotelu z kijem w ręku i opowiadającym prawdę, całą prawdę i tylko prawdę młodszym słuchaczom, którzy spijają mądrość z ust starszego wiekiem i rangą. Po prawdzie tak było, ale tylko różnica wieku, bowiem sam Piaskowy Dziadek nie uważał się za alfę i omegę, nie był od prawienia kazań, nie czuł się w takich sytuacjach komfortowo. Był obserwatorem, słuchaczem idealnym, przyglądający się wszystkiemu z boku.
-Hah, chyba nie pasuję do waszego grona białowłosych. Do tego jeszcze mi trochę brakuje - cisnęło mu się na usta "mam nadzieję", bo pewnie z czasem pojawią się pierwsze oznaki siwizny na głowie - co wtedy... może łysina? Zerknął na dosłownie wydzierającą się Maname, która zbierała chyba atencję każdego w okolicy. Zaczynała go powoli irytować i w sumie przestawał się dziwić, że szermierz wyrzucił ją chwilę wcześniej za barierkę. Tak szczerze powiedziawszy to w Kumie także wzbierało takie uczucie, którego nie mógł się pozbyć. Brakowało tylko, by na arenie znajdowały się jakieś lwy, piranie, albo rekiny, by pożarły Panią Kapitan tak szybko jak tylko się da. W obecnej sytuacji mogła wrócić na górę i znowu siać zamęt. Miał trochę odmienne zdanie, bo o ile Kuwieciarz był dziwny, tak nie wydawał się niebezpieczny. Kto wie co siedziało w jego głowie, a zagłębianie się w to pewnie przypominać będzie nurkowanie w szambie - po co?
-Bardzo możliwe. Nie wiem czy jest warto tracić na niego czas. Z resztą tutaj są od tego straże - wzruszył ramionami, bo nie widział sensu w tym, by ścigali Kuweciarza, skoro ten sam pewnie wyjdzie do walki z Youmu. Miał bardzo żywą nadzieję, że ta sprowadzi go do parteru i zwycięży w walce. Wyglądała mocno niepozornie, chociaż pęd do zwycięstwa silny był w niej.
-Może tak, może nie, kto to wie? - puścił jej oczko, bo nie za bardzo chciał chwalić się powiązaniami z Kuwieciarzem, zwłaszcza w tak otwartym miejscu. To że kontrolowali piasek to jedno, a postronni mogli też powiązać to z kontrolą żelaznego pyłu Maji. Twory były całkiem podobne, chociaż skala różniła się znacząco i Sabaku nie używali tyle żelastwa. Do takich rozmów jednak potrzebne było miejsce nieco bardziej odosobnione, skryte przed wzrokiem ludzi, którzy mogliby sobie coś pomyśleć. Nie było sensu robić sobie niepotrzebnej sławy.
-Chętnie. Byłem już w Ryokanie, ciekawe miejsce nie powiem, można dobrze zjeść, ale chyba wypadałoby spróbować czegoś nowego, hm? - uniósł brwi spoglądając na dwójkę swoich obecnych towarzyszy próbując jak tylko może ignorować mistrzynię w wydzieraniu się -Możemy po prostu przejść się i zajrzeć do pierwszego miejsca, które nie będzie obskurne, pasuje? Bo raczej takie nie pasuje do kobietki w naszym szanownym gronie

[Sagisa]

W okolicy było stanowczo za dużo ludzi. Człowiek już się sam gubił w tym, z kim aktualnie rozmawia. Jedna wielka karuzela, przy której wystarczy chwila nieuwagi i możesz wypaść. A jak wypadniesz? Cóż, wtedy możesz tylko pomarzyć, że jakimś cudem uda ci się znów zasiąść w siodle. Saga miała wrażenie, że spadła z tego siodła już dobre kilka razy...
Shenzena nie było w pobliżu, ale wciąż stanowił zagrożenie. Groził jej. Otwarcie jej groził, a tego nie mogła puścić mimo uszu. Biorąc jednak pod uwagę zdolności chłopaka z Sabaku, starcie z nim w prawdziwej walce mogłoby być problemem. Sytuację rozumiał chyba ten ciemnowłosy mężczyzna, Minoru, jak się nieco później przedstawił. W jego słowach jednak płomiennowłosa odczytała też coś jeszcze.
- Przepraszam bardzo, czy ty mi tu właśnie imputujesz, że byłam dla niego łatwym przeciwnikiem? - rzuciła, unosząc brew ku górze. Gość albo zapomniał, że ona też jeszcze niedawno walczyła z Shenzenem na arenie, albo po prostu miał za nic jej starania. Skoro Souha wygrał swoje walki, "nie trudząc się przy tym". W każdym razie mimo zadania pytania nie oczekiwała odpowiedzi. Chciała po prostu zwrócić rozmówcy uwagę, by lepiej dobierał słowa, jeśli nie chce przypadkiem kogoś postronnego obrazić.
Oczywiście świat musiał jej przypomnieć o przecudownej kąpieli w lodowatej wodzie, którą zaliczyła w trakcie obu swoich turniejowych walk. Już i tak zaczynała ją boleć głowa, a tu jeszcze kicha! O tyle dobrze, że samo kichnięcie zostało zainicjowane w chwili, gdy akurat uciskała nasadę własnego nosa, więc jej dłoń odruchowo zeszła nieco niżej, przyjmując na siebie impet nagle wyrzuconych wydzielin (wybacz, Yami, wiem, jak bardzo liczyłeś na kontakt z tą śliną, ale nie tym razem <3). Kichanie jednak okazało się najmniejszym z jej problemów - wróciła ONA! A stalowooka już myślała, że pozbyła się tej małej zmory. Utrapienie...
- Skąd pewność, że nie miałam na myśli właśnie Satoshiego Waneko, hm? - mruknęła w odpowiedzi na ten dziwny przytyk, od razu zanotowując w pamięci jedno: Yuki Natsume zaginął. Najchętniej właściwie nie brnęłaby w to bagno, w które wpędzała ją ta narwana pannica, ona jednak wyraźnie nadszarpywała w tej chwili wrażliwą strunę samokontroli Uchihy. Sagisa miała naprawdę wysoko ustawioną poprzeczkę cierpliwości. Naprawdę wysoko. Teraz jednak była zmęzona i trochę poirytowana, więc najchętniej zamknęłaby się gdzieś w pokoju i zakopała w ciepłej pościeli. Sęk w tym, że pewna kwestia wciąż pozostawała otwarta, a ona nie lubiła niedomkniętych furtek.
Maname, która właściwie nawet się nie przedstawiła, rościła sobie jakieś chore prawa do młodego Oriego. Stanowczo nie na miejscu było uprzedmiotowianie chłopaka. Nosiwoda, pff. Zaraz jeszcze zrobi z niego muła pociągowego. Niedoczekanie. Struna samokontroli zadrgała niebezpiecznie. Pierwszym fałszywym tonem było nazwanie jej rudzielcem. Pomijając fakt koloru jej włsów, ta smarkula nie miała za krzty dobrego wychowania. Nie przedstawiła się, do niej zwracała się jak do jakiejś małolaty, a w dodatku była roszczeniowa. I jeszcze chciała ją wcielać do jakiejś załogi! I nazywała ją harpią?!
Saga miała tego zachowania i obecności tej natrętnej dziewczyny po prostu dość. Odruchowo sięgnęła po wakizashi, tego jednak w dalszym ciągu nie miała, w końcu poszło na dno jednego ze zbiorników na arenie, wciąż jednak pozostawała saya. Jednym płynnym ruchem wyciągnęła pochwę zza paska, obracając ją w palcach, by zaraz wyprowadzić szybkie "cięcie" wprost na sięgające do Oriego ręce niebieskookiej. Stamtąd saya płynnie przeszła wzdłuż ramienia dziewczyny, by ostatecznie zahaczyć czubkiem o podbródek pannicy i odepchnąć ją nieco.
- Uspokój się wreszcie i chociaż raz dobrze pomyśl, zanim coś zrobisz czy powiesz - wysyczała cicho przez zęby, obniżając nieco "broń" tak, że czubek sayi zatrzymał się na wysokości klatki piersiowej nastolatki. - Ori jest pod moją opieką i to ja ponoszę za niego odpowiedzialność. Odpowiedzialność - wiesz, co to znaczy? Że nie pozwolę się do niego zbliżyć nikomu nieporządanemu, zwłaszcza jakiejś niewydarzonej pannicy, która nie zna swojego miejsca i robi z biednego chłopaka swojego chłopca na posyłki. Twój nosiwoda właśnie został zwolniony ze służby, rozumiesz? Więc nigdzie nie będziesz go zabierała, chyba że on sam wyrazi ku temu chęci. Może wcześniej nie dosłyszałaś, ale nie pozwolę nikomu zrobić mu krzywdy, czy czegokolwiek innego, nie bez jego wyraźnej zgody. Więc przymknij się z łaski swojej i daj chłopakowi trochę przestrzeni, a nie rzucasz się jak szczupak w sieci. Ori musi w pełni dojść do siebie.
Dźgnęła Maname nieco bardzie, wyraźnie zaznaczając dystans, jaki miała zachować. Nie miała w zamiarze pozwalać tej pannicy wejść sobie na głowę, tym bardziej w jakikolwiek sposób wpływać na młodego bruneta. Dawała Oriemu wyraźną przestrzeń i swobodę decyzji, bez jakiejkolwiek presji. Żadna piratka nie będzie tego zakłócała.

W wątku: Minoru, Maname + reszta z okolicy

[Misae]

Pierwszy raz każdego wyglądał nieco inaczej. Jedni mają go w domu, ze swoim ojcem dzieląc się z potomkiem rodzinnym skarbem. Inni mieli go w dojo sensei'a, który uczył ich technik, o których istnieniu młodzi ninja nawet nie sądzili. Inni mieli pierwszy raz taki jak Misae. Z obcym na środku trybun dookoła gapiów. No ale gdzieś trzeba było chwycić pierwszy raz miecz w dłonie i rozpocząć wielką przygodę.
-Doceniam to - odparła z lekkim skinieniem głowy. Uśmiechnęła się do niego ponownie tego dnia. Wiedziała ile dla wojownika znaczy jego miecz. Wiedziała jak bardzo powinna czuć się doceniona faktem, że Kyo postanowił pokazać jej swój miecz. Uczynił ją w pewnym sensie częścią czegoś dla niego ważnego... oczywiście o ile należał do tych wojowników co Asagi, którzy swoją duszę i życie zawierzali własnemu ostrzu traktując go niczym przedłużenie ich samych a nie tylko kolejny kawałek żelastwa, od taki co jak się lekko wyszczerbi można zastąpić kolejnym podobnym, bez mrugnięcia okiem.
-W sumie biały to nie kolor włosów, co chyba bardziej stan umysłu, więc nic straconego, Kuroi-san - zażartowała, stukając lekko palcem wskazującym z swoją białą czuprynę. Starszy brunet i młody białowłosy. Gdyby ktoś rano jej powiedział, że pozna tak ciekawych jegomości oraz to, że spędzi z nimi miłe popołudnie zapewne przyjęłaby to z pewną dozą ostrożności. Niby nie była wycofaną i zahukaną dziewczynką chowającą się w koncie przed kontaktem ze światem, jednak bywała ostrożna, a tu zdawała się opuścić gardę wyjątkowo szybko.
Kuma zdecydował się na zdawkową odpowiedź na jej pełne dedukcji rozważanie.
- Rozumiem - odparła uznając, że ma raczej nie kontynuować tematu. Może był to sekret? A może wstydził się powiązań z nastolatkiem o bardzo niezdrowych ciągotach? Aż ją ciarki przechodziły. Jak można było lubować się w czymś takim? Przecież nie była nawet w stanie nazwać tego jednym słowem w swoich myślach - słowem, które dosadnie i prosto wyjaśniało takie postępowanie. Wiedziała, że świat był pełen brutalności. Zabijaj i nie daj się zabić innym. Jednak to było obrzydliwe. Czyste wynaturzenie godne jedynie potępienia.
Na szczęście szybko zdecydowała się na zmianę tematu na ten dużo bardziej przyjemny. Jedzenie. Jej brzuch aż zaburczał z entuzjazmem na tą wizję. Szczególnie, że panowie zdawali się pozytywnie przyjąć jej propozycję. Oczywiście białowłosy na tyle na ile umiał bo sporo robiła wcinająca się co rusz z nowymi, równie dziwnymi planami Maname. Yamanaka była bardzo szczęśliwa, że dane jej było już uwolnić się z jej zainteresowania. Na pewno nie potoczyłoby się to dobrze.
-Brzmi to jak bardzo dobry plan, Kuroi-san - mądrego, aż dobrze posłuchać. Miała jeszcze tylko jedną rzecz do zrobienia nim ruszy w nieznane z już nie nieznajomymi. Podeszła bliżej przyjaciela.
-Minoru-kun, lecę coś zjeść, dołączysz do nas potem? - zakomunikowała jak gdyby nigdy nic. Przytuliła go tylko delikatnie, dodając coś "dobrze cię znowu widzieć", na tyle cicho by tylko on to słyszał i była gotowa. Liczyła, że nie będzie miał jej za złe takiego zniknięcia, ani, że nie będzie się za mocno martwił. W razie czego spotkają się na miejscu. Wierzyła, że ją znajdzie. Wszak ta osada nie mogła być aż tak duża.
-To ruszajmy - zakomenderowała pełna ekscytacji. W jedną rękę chwyciła swoje małe zawiniątko, a pod drugą złapała Kyo. O ile Kuroi'a traktowała z dużo większym szacunkiem bo był starszy i poważniejszy o tyle przy białowłosym czuła się wyjątkowo swobodnie i widząc w jaki sposób i on się zachowuje uznała, że nie będzie miał jej za złe takiego spoufalania się. Zamierzała go oczywiście puścić jak tylko zostawią za plecami trybuny, ale mógł to potraktować jako dobry ratunek od nadgorliwej pani kapitan.


ZT + Kuroi i Kyo

[Kamiyo Ori]

Mógł nie przyjeżdżać na turniej. Mógł zostać w lesie i odżywiać się korzonkami i tym co by upolował. Mógł podjąć się pracy na farmie i doglądać jak w gorącym słońcu błyszczą owoce jego trudu. Mógł rzucić wszystko w cholerę i pojechać do Daishi, gdzie wedle słów znajomego blondynka czekał na niego jego własny kąt. Wcześniej ten fakt przerażał go, w końcu taka własność, to nic dobrego zwłaszcza jak się nie wie jak go właściwie spożytkować. Ale to wszystko były już zamknięte furtki w jego przeszłości. Zdecydował się zostać sprzedawcą. Przedsiębiorcą. Ba, nawet biznesmenem! W końcu ludzie byli tacy ciekawi… Teraz chyba pierwszy raz naprawdę żałował swojej decyzji. Nadal nie rozumiał do końca w jaki sposób znalazł się w tej sytuacji, choć w głowie wykonywał już dziesiątki jak nie setki analiz jego ostatnich postępowań i nadal nie mógł znaleźć wspólnego mianownika dla tych wszystkich zajść. Co dodatkowo go irytowało, bowiem do tej pory wszystko było proste i logiczne dla dwunastolatka.

Następne zdarzenia potoczyły się szybko. Najpierw kolejne rozkazy, by się nie podnosić z siedzenia. Cóż, ostatnio słuchanie się dorosłych nie przynosiło mu za dużo dobrego, ale chyba nie ma co liczyć na dwa podobne wydarzenia w tak krótkim czasie? To raczej statystycznie niemożliwe. Młoda matka popatrzyła na niego swoimi SZARYMI oczami. Takimi jak jego. Od razu poczuł znane ssanie w żołądku i odruchowo dotknął kolan. Jeszcze czuł jak wbijające się ziarenka kaszy naciskały nerwy w kolanach i łydkach. A to tylko dlatego, że ukłon nie był dość głęboki. Albo pracował zbyt wolno, zbyt niedokładnie. Nigdy dwa razy to samo. Ale często kończyło się w podobny sposób. Raz nawet próbował oszukiwać podkładając gruby materiał, aby jak poduszka chroniła newralgiczne miejsca. Szybko jednak został on wykryty przez jego matkę, której ostatnie lata obecności z Kamiyo nie należały do najprzyjemniejszych doświadczeń. Czy to śmierć małżonka, czy też jej wrodzone predyspozycje? Teraz bardzo trudno byłoby to stwierdzić.

Zadane pytanie spotkało się z białą plamą jego pamięci. Z pustką. Tylko te szare oczy, które patrzyły, oceniały i wychowywały. Ale z drugiej strony uśmiech, to coś co raczej nie pasowało do tego spojrzenia, którym go obdarzała. To pomogło nieco pogmatwanej sieci wydarzeń na nowo nakreślić mapę zdarzeń w głowie chłopaka. Niestety, ciężko było to nazwać odzyskiwaniem bezstratnym. Kiedy elektron biegnąc po neuronie pięć miliardów sto dwadzieścia osiem milionów czterysta dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście osiemdziesiąt cztery zdecydował się skręcić w lewo do pięć miliardów sto dwadzieścia osiem milionów czterysta dziewięćdziesiąt jeden tysięcy dwieście osiemdziesiąt trzy, nieopatrznie zrobił mały objazd i wylądował na numerze pięć miliardów sześćset czterdzieści pięć milionów czterysta sześćdziesiąt cztery tysiące pięćset dwadzieścia jeden. Taki typowy błąd, który przecież może każdemu się zdarzyć, zwłaszcza w wielkim stresie spowodował wygenerowanie zupełnie odmiennej przeszłości, niż jakiej doświadczył.

- Tak, oczywiście Proszę Pani. Znęcałem się nad Panem Shenzhenem i musiał przyjść samuraj, by nas rozdzielić. – Tak to właśnie zapamiętał. Następnie, kiedy stalowo oka władczym tonem nakazała Yamiemu przekazać swoją manierkę z wodą, a ten potulnie niczym zbity pies wykonał rozkaz, nawet nie obdarzając go jednym słowem. Takie ignorowanie było nieco bardziej znajomym doświadczeniem dla sierotki, bowiem jeszcze jakieś kilka dni temu nikt nawet by nie zauważył, czy jego klatka piersiowa się podnosi przy każdym oddechu i gdzie właściwie śpi. Ale zaraz z drugiej strony, jakoś specjalnie nie miał ochoty na przyjmowanie płynów. Szczęśliwie z odmownej (sic!) odpowiedzi, która pewnie miała go kosztować jakieś punkty przyjaźni, czy coś w tym rodzaju uratował go tropikalny tajfun Maname. Tam gdzie front nonsensu przegrywał z kretesem z chmurami absurdu tworzyło się niesamowite zjawisko, które porywało wszystko jak leci na swojej drodze. Domy, kamienie czy dzieci. I już sięgało swoją mokrą łapką za rękaw chłopca, by wciągnąć go w swoje niezbadane wichry, ale matczyna rózga, albo raczej saya zatrzymała wszelkie pretensje co do prawa własności. Zdziwienie a potem słowotok, który z siebie wypuściła nie dotarł go głowy malca, który jeszcze nie ogarnął właśnie co się stało, ale rozumiał poszczególne słowa. Taki na przykład „nosiwoda” chociażby.

- Proszę. – Podał niebieskogłowej dziewczynie pojemnik na wodę, który otrzymał od pojemnika na koniodelfina. Taka pojemnikowa incepcja.

---

Wątek: Sagisa, Maname, Aira(?), Akarui(?), Yami(?)

[Yami]

Kolejne kłótnie kolejne dramaty. Nie było lepszego sposobu aby zakończyć kolejny dzień zmagań na arenie, które w sumie częściowo ominąłem a i których zbytnio nie oglądałem bo non stop coś się dzieje. Ciekawe czy inne trybuny są spokojniejsze czy to tylko ta na której zjawiam się ja staje się jednym wielkim niemożliwym do opanowania chaosem. Niebieskowłosa zaczęła domagać się zwrotu małego chłopaka. Sagisa zaczęła się wkurzać i powoli zacząłem myśleć, że pluje jadem. Nie było to zbyt dosłowne sformułowanie, chodziło mi o to, że widać było po niej zdenerwowanie, choć w sumie jakoś mocno się tym wszystkim nie dziwiłem. Chłopak z kolei, który otrzymał manierkę nie upił z niej łyka tylko wyciągnął rękę w kierunku niebieskowłosej. Przepraszam co?
Sięgnąłem ręką i odebrałem swoją własność z rąk chłopaka, który widocznie wciąż był nieprzytomny i wyczyniał jakieś głupoty jak choćby mówienie, że to on się nad kimś znęcał. Sagisa mówiła coś zupełnie innego. Czy jest chory na głowę?
- Nie ma za co. <Kamiyo>
Kiedy więc odebrałem swoją własność schowałem ją z powrotem do należytego jej miejsca czyli torby.

Sytuacja zdawała się robić ciut bardziej niebezpieczna. Sagisa dobyła pochwy broni i machając nim jak cepem dźgnęła dziewczynę. Nie było to mocne dźgnięcie więc raczej nie było w tym nic tragicznego ale wiedziałem jak te problemy lubią się eskalować. Rozsiadłem się więc na tej ziemi i złożyłem dłonie ze sobą niczym jak do modlitwy. Dłonie jednak nie były wzniesione ku górze tylko spoczywały na moich nogach. Nie jestem na tyle głupi aby zwracać na siebie wzrok wszystkich osób, nawet jeśli większość i tak jest skupiona na Sagisie, chłopaku i niebieskowłosej.
- STRAŻ! TA NIEBIESKOWŁOSA ZNOWU SPRAWIA PROBLEMY.
Trzydzieści metrów od całej sytuacji tak w kierunku wyjścia dało się słyszeć męski, niski głos, który bardzo głośno zakomunikował straż o pojawiającym się problemie. Niewątpliwie ktoś zainterweniuje. Biorąc pod uwagę to, że dziewczyna już raz dostała ostrzeżenie czy co to tam było, w sumie nie do końca wiem jak to wyglądało ale wypowiedź Sagisy wskazywała, że coś tam przeskrobała mogłem pozwolić sobie na takie rozwiązanie sprawy. Gdyby dziewczyny zaczęły się tłuc na poważnie z całą pewnością ktoś postronny (patrz ja) może oberwać. Lepiej zgasić pożar niż żeby miał się rozprzestrzeniać. W tym momencie współczułem tylko jednej grupie, biednym strażnikom pilnującym tego całego burdelu.
Oczywiście bardzo dobrze, że znajdzie się zawsze inna osoba, która zostanie oskarżona o ewentualne sprowadzenie strażnika i sprowadzenie na siebie gniewu walczących dziewczyn. Na szczęście nie będę tą osobą ja tylko jakiś przypadkowy człowiek, który może zostanie jakoś powiązany z tym wezwaniem. Kto by pomyślał, że jedna prosta, dobrze zamaskowana technika jest w stanie tak wiele zdziałać jakże niewielkim kosztem sił. Czasem zastanawiam się czy z takimi zdolnościami nie powinienem zostać shinobi... hahahaha jakby mi się chciało uganiać za bandytami. Choć z drugiej strony... na pewno będę musiał się trochę bardziej postarać aby zapewnić sobie względne bezpieczeństwo.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Dostosowanie się do trudnych warunków było jednym z podstawowych wręcz elementów ninja i cenioną umiejętnością. Nie tylko walki w różnych terenach i sprawne ich wykorzystanie w ramach swojej strategii, ale na przykład wejście do miasta i nie zostanie poszukiwanym kryminalistą. Walczyć kiedy trzeba, szukać innych rozwiązań kiedy trzeba. Nikt nie chce ninjy który od razu atakuje i skacze do gardła, prawda?
Ludzie zaczęli wychodzić z trybun, walki się skończyły i nie było już sensu dalsze siedzenie. Nic innego się nie zapowiadało, trzeba było wrócić jutro po nową porcję wrażeń i tyle. A do tego czasu każdy z widzów był "wolny" i mógł robić co mu się tylko podobało, oczywiście respektując prawo. Strażnik który zajmował miejsce przy murach areny westchnął głośno, słysząc czyjś głos o tym, że pojawił się jakiś problem. Bo nawet kiedy chce się interwencji straży, trzeba było powiadomić osobników w sąsiedniej prowincji. Na szczęście szybko strażnik się pojawił, od strony wyjść gdzie też strażnicy byli, kontrolując szerokie strumień wychodzących ludzi. Całkowitym przypadkiem był to właśnie ten sam osobnik, który wcześniej powierzył Sagisie opiekę nad Orim. Słysząc "Niebieskowłosa" i "Znowu" mężczyzna założył iż chodzi o niefortunnego skoczka i jego przypuszczenia niestety się potwierdziły.
- Co znowu? - mężczyzna nie brzmiał na szczęśliwego z ponownej wizyty w tej części trybun, szczególnie że brały w tym udział praktycznie te same osoby, które sprawiały kłopoty wcześniej? Przypadek? Cytując klasyka - "Nie sądzę".

[Maname]

- Rok 388 - Lato -

---

No i nadszedł on, pogromca dobrej zabawy i niszczyciel uśmiechów dzieci - pojemnik na koniodelfina. Choć o tym ostatnim pojęcia nie miałam, tak mi się skojarzyło śmiesznie. No ale co dalej? NO CO DALEJ? TA HARPIA MNIE KIJEM OKŁADA! RUDA HARPIA Z KIJEM. – AŁA! — Chwyciłam się za brodę po tym strzale, to nie było miłe. Miałam nadzieję, że brody mi nie rozmazała... Dobrze, że pazurów nie używała - albo nie miała. Pewnie na arenie sobie stępiła. – To niech rozsądzi jakiś sędzia, dużo ich to mogą przysłać, czy Ori jest twój czy mój! Jest w mojej załodze. I sama jesteś jakaś niewydarzona, nawet nie wiem co to znaczy, ale ja tutaj stoję i się dzieje! Ja go nie zwalniałam i chcę go zabrać ze sobą. Ja też nie pozwolę krzywdzić mojej załogi. — Denerwowała mnie ta harpia straszliwie. Przekręcała moje słowa, to było najgorsze z najgorszych kiedy ja mówię jedno, a ona piętnaste coś innego. Dramat okropny. – Pozwalasz iść temu całemu Shen-Shenowi i dalej zagrażać Oriemu, co z ciebie za matka! — Nie mogłam dać za wygraną, siłowałam się gdy mnie dźgała, co to to nie. Nie oddam mojego jedynego na tą chwilę załoganta byle rudej... Wszystko działo się szybko, ale stało się coś wspaniałego. Ori chciał dołączyć do załogi na stałe, glut na moje serduszko. Już się gotowałam, już szykowałam uspokajacza na tą starą, ale wyciągnęłam rękę po wodę od Oriego, może ona by mnie uspokoiła – D-dziękuję OrI! — Lecz wtedy pojawił się on, ten kupiec i ukradł manierkę – EY! Ori mi to dał, co robisz kradzieju! — No tego już zdzierżyć nie mogłam. Zgromadziłam energie i plum, potężne plujnięcie w złodzieja. – Woda, woda, nigdy jej nie szkoda! — Nie zamierzałam pluć długo, ot szybki i krótki wodny strumień, plułam może dwie sekundy, by ostudzić... Gorący temperament zarówno złodzieja jak i Saigsy ognistowłosej harpii. W ostatniej chwili zdecydowałam się, że jej też się należy, zwłaszcza za to dźganie mnie tym mieczem swoim. No i co dalej? Łapałam Oriego, jak najbardziej mogłam i chciałam stąd iść, wraz z moim nosiwodą. Walki przecież dobiegały końca... – To on panie strażniku! Ukradł mi manierkę od Oriego. I-i ta pani bije mnie mieczem... Nie jest dobrą matką dla Oriego. — Miałam nadzieję, że chociaż ktoś wylądował po tym mokry - byle tylko nie ja.

  Ukryty tekst

Sagisa, Ori, Yami, Pan Exodia vel strażnik dobrej zabawy.

  Ukryty tekst

[Akarui]

Znów się robi jakiś bałagan.

Niebieskowłosa znów dokuczała i widać było, że Sagisa ma tego wszystkiego dość. Za pomocą pochwy od swojego tanto odsuneła napastniczkę i sprawiła jej niezłe kazanie, aż sam medyk uniósł brwi z zaskoczenia. W takim stanie jej jeszcze nie widział i było to całkiem ciekawe. Jemu również znudziły się ciągłe krzyki dziewczyny, jej zaciąganie wszystkich wokół do załogi czy też przezywanie ludzi wokół. Przestał się dziwić Kyoushi'emu, iż ten wyrzucił dziewczynę za barierki. Gdyby Akarui nie miał rąk zajętych, to na pewno sam by przemyślał podobne rozwiązanie. Na szczęście z odsieczą przybył jakiś głos z oddali, który znów wzywał straż do uspokojenia piratki. Medyk podniósł głowę, by zobaczyć, któż to krzyczy, jednak nikogo nie dostrzegł. Zerknął na Yami'ego, który rozsiadł się po turecku. Czy on kiedyś już nie zastosował podobnej sztuczki? Cóż, medyk tylko spojrzał z uśmiechem na swojego przyjaciela. <Click!>

Chłopak się przebudził, napił wody i zaczynał zbierać myśli, by odpowiedzieć na pytanie stalowookiej. Problem w tym, że mówił bez składu i ładu, zaburzając dotychczasowy obraz całej sytuacji. Medyk siedzący do tej pory w kierunku areny odwrócił się w jego stronę i spojrzał w te szare oczy, chcąc złapać z nim kontakt wzrokowy. Jego twarz była dość pogodna, jak zwykle, jednak starał się teraz zachować powagę i skupienie. Gdy chłopak poświęci mu swoja atencję, medyk powie: - Patrz na mnie. Spójrz mi w oczy. Skup się. Widzieliśmy stąd, co tam się działo. Wołałeś pomocy. Pomoc została Ci udzielona. Nic Ci nie jest i jesteś tutaj bezpieczny. Jeśli masz tu jakichś znajomych albo rodziców, to jesteś wolny, możesz iść. Ale najpierw wytęż jeszcze na moment swoje myśli i powiedz nam, proszę, co tam się stało? Kim jest dla Ciebie ten cały Shenzen i czemu potrzebowałeś ratunku?

Całą swoją postawą namawiał młodego Ori'ego do wysilenia szarych komórek i znalezienia odpowiedzi na postawione przed nim pytania. Nie był jednak nachalny. Nie zamierzał nawet zatrzymywać chłopaka, gdyby ten postanowił podziękować, wstać i sobie pójść, nawet z powrotem w ramiona Shenzena. Niektórym pewne dziwne sytuacje odpowiadały i Akarui'emu nic do tego. Walki jednak się skończyły, pora stąd iść. Medyk z chęcią by coś przekąsił i odpoczął... I upewnił się, że Sagisie nic nie jest. To kichnięcie było dość niepokojące! Może już coś jej siedzi w zatokach?

Dotyczy: Yami, Ori, osoby w towarzystwie.

[Minoru]

Nie spodziewał się tak gwałtownej reakcji od kobiety, której starał się najzwyczajniej w świecie pomóc. Aż odsunął dłoń, którą wyciągnął na powitanie. Dziewczę bezsprzecznie należało do tych mocno wybuchowych osób, takich z którymi Minoru nie lubił obcować.
- Hej, hej, hej - Uniósł dłonie do góry w obronnym geście. – Jedyne co insynuuje to, to że jego jutsu jest kłopotliwe na tyle by sprawiać problem każdej osobie którą napotkał w tym turnieju. Nie znam cię, ale jeśli jesteś silna to ten cały „Shenzen” niepokoi mnie jeszcze bardziej i być może należałoby zabezpieczyć się przed nim w jakiś sposób?- Miał nadzieję, że kobieta nie zrobi mu kolejnej burdy o to. Mógł ją przecież przekonywać, że jest silna, ale prawda była taka, że nie znał jej, widział jej walkę i dostrzegł, że była wyszkolona, lecz dostrzegł równie dobrze to, że Shenzen bardzo dobrze kontrował jej ogniste ataki. Być może przeciw innemu przeciwnikowi walka skończyła by się równie szybko, lecz z wynikiem pozytywnym dla Sagisy, ale tak się nie stało.
- Pozwól mi więc zapytać jeszcze raz. Czy w razie gdyby Shenzen postanowił dotrzymać swej obietnicy, to czy masz kogoś, kto mógłby ci pomóc? - Zapytał najspokojniejszym tonem na jaki było go stać. Przygotowany był jednak na każdy wybuch złości, wtedy zapewne wycofałby się w trybie ekspresowym, szkoda tracić energię na bezsensowne walki.
Lecz Sagisa nie była jedyną osobą, która postanowiła odezwać się do niego. Był też Akarui, który odwzajemnił powitanie, nawet jeśli słownie. Mężczyzna musiał pochodzić z jakichś cieplejszych części kraju, sądząc po odcieniu jego skóry. Dużo jednak bardziej niepokojący był kolor jego oczu. Krwista czerwień, kolor tak nietypowy, że aż Minoru zaczął podejrzewać udział jakiegoś dojutsu.
- Miło mi. Sądząc po pewności siebie z jaką dokonujesz swoich oglądów względem tego malucha, nie jesteś pierwszym lepszym iryoninem.- Miał nadzieję, że nie obrazi swoimi słowami kolejnej osoby. Czyżby stawał się paranoikiem? Jeśli tak, to właśnie pojawiła się postać numer trzy, która pasowała by do paranoicznego Minoru w 100%.
- Eeee, podziękuję mam już swoją drużynę - Nie chodziło o to, że zaatakowanie Shenzena nie wchodziło w grę. Chodziło o to, że nie wyobrażał sobie tego robić z dziewczyną która zdawała się być niespełna rozumu i stanowiła większe zagrożenie dla siebie samej niż jej celów. Nie chciał też wpychać się w głupie konflikty między nią a czerwonowłosą Sagisą. Niech kobitki same sobie wszystko ustalą.
Była też Misae, przyjaciółka z którą nie widział się już kilku lat, a która zdążyła znaleźć sobie nowych przyjaciół. Poczuł lekkie ukłucie zazdrości i… odrzucenia? Szybko jednak otrząsnął się z tego niedorzecznego uczucia. I odwzajemnił uścisk.
- Jasne, jeśli będę czuł się na siłach to wpadnę - odpowiedział na jej zaproszenie. Tylko, że nie był pewien czy zechce z niego skorzystać.

Dotyczy: Sagisa, Akarui, Maname, ale słyszy każdy kto chce.

[Sayuri]

Mieli zdania podobne, to prawda. Byli jednak jedynie dzieciakami. I wyciągnęli swoje małe, pomocne rączki, być może niezdarnie, ale jednak. Ich pomoc została jednak zbyta lub niezauważona. Byli dorośli, którzy mogli więcej zaoferować Oriemu... chociaż, czy aby na pewno? Czy to właśnie towarzystwo dorosłych było mu teraz potrzebne? Czy być może beztroska rówieśników, którzy jednak nie porywają się z motyką na słońce, byłaby czymś lepszym? Na to pytanie nie znali odpowiedzi, ale Azuma i Sayuri pogodzili się z obecną sytuacją.
Czerwonowłosa kiwnęła jedynie głową na znak, że zgadza się z pierwsza wypowiedzią młodego Uchihy. Nie było sensu kontynuować tematu, bo nie mieli już na tę sytuację wpływu. No chyba, ze chłopiec sam do nich ponownie zawita. Sayuri odruchowo spojrzała w stronę Pustynnego Medyka, Sagisy i pozostałego towarzystwa, które otaczało Oriego. Była to jedynie krótka chwila, której nikt z nich mógł nie zauważyć.
- Tak, tak... ten pan, co zna Kyoushiego! - potwierdziła chłopcu, odruchowo zerkając w stronę Kuroi, nim ten opuścił arenę w towarzystwie Kyoushiego i Misae. Ale i to spojrzenie trwało dosłownie może ze dwie sekundy i zapewne nie zostało nawet odnotowane. - Tylko czarny piasek, a żelastwo? Chociaż... coś było mówione, że to proch? Tak, chyba proch... a jakby to był proch żelazny? Może dlatego można poruszać bronią na odległość? - zadawała pytania Azumie, próbując szukać jakiegoś racjonalnego rozwiązania. Chociaż i to na ten moment wydawało się nieco naciągane. Jednak... czy w świecie shinobi były rzeczy niemożliwe? Oczywiście, że nie!
Sayuri spojrzała na Azumę i ponownie kiwnęła energicznie głową, uśmiechając się od ucha do ucha i mrużąc na moment oczy. Tak, Tamaki wygrała, co oznaczało, ze przedstawicielka klanu Hyuuga dostała się do półfinału. To było naprawdę coś!
- Jest naprawdę waleczna. - powiedziała, spoglądając na Tamaki, która opuszczała arenę. Nie miała wcale łatwych przeciwników. I mimo tego, że inni uczestnicy turnieju dążyli do walki na dystansie, to ona uparcie zmniejszała ten dystans, nawet jeśli to było niebezpieczne. Nie dawała za wygraną, to też było godne podziwu, bo niewątpliwie nie była faworytem tego turnieju.
- Może dango, Azuma-kun? - zapytała, ponownie wyciągając z torby małe zawiniątko, w którym trzymała słodkie kuleczki. Rozwinęła je, podsuwają w stronę chłopca.
- Paaaatrz, zbierają się. - powiedziała, samej również zgarniając jedno dango i wkładając je sobie do buzi. Przeżuwała je, spokojnie obserwując, jak czterech ostatnich turniejowiczów wchodzi na arenę. Na dwie areny. Okazało się, że Tamaki Hyuuga miała się zmierzyć z Papierowym Chłopakiem, który naprawdę był groźnym przeciwnikiem. Pokonał w końcu dwóch Uchiha, stojąc niemal na straconej pozycji! Ewidentnie był czarnym koniem tego wydarzenia.
- Obie walki zapowiadają się naprawdę niesamowicie. - wymruczała pod nosem, jak już przełknęła dango, po czym zapchała się kolejnym. Wpatrywała się w areny, jakby chciała już się dowiedzieć, kto tu ma większe szanse. Gdzieś podświadomie czuła, że to jednak walka Youmu i Shenzena skradnie całe widowisko. Piach i pył... czy tam proch, cokolwiek to było. Miała wrażenie, że te umiejętności są do siebie podobne... jednak, która okaże się lepsza?

Dotyczy: Azuma + obgadywanko innych.

[Sagisa]

Początki bywają trudne, ale gdy już się złapie do czegoś smykałkę, sprawa nieco się ułatwia. Bywa jednak tak, że powrót do początków jest o wiele trudniejszy niż sam początek. Czasem jednak trzeba się nieco cofnąć, by w końcu ruszyć do przodu z nową werwą. Albo po prostu ruszyć z miejsca. Stagnacja jest niezdrowa.
Saga wcale nie rzucała się na Minoru za obrazę. Zwróciła mu tylko uwagę, unosząc przy tym brew. Jej słowa musiały zostać nieco nadinterpretowane, ale to nic. Mężczyzna się wytłumaczył, a ona tylko mu przytaknęła, nie szukając zwady. Bo nie szukała zwady, ani u niego, ani u nikogo innego. Widocznie jednak Zwada szukała jej...
- Raz jeszcze dziękuję za troskę, ale dam sobie radę - odpowiedziała mu, zerkając jeszcze kątem oka na medyka, który wtrącił się do dyskusji. - A jeśli Shenzen choćby spróbuje tknąć mojego syna, gorzko tego pożałuje.
Ori się ocknął i wydawał trochę rozkojarzony. Chwilę zajęło mu poukładanie myśli, chociaż wnioski, do jakich doszedł, były odwrotne do sytuacji, jaka miała miejsce. "Znęcałem się nad panem Shenzenem" kompletnie wybiło ją z rytmu. Jak miała na to zareagować?
- To raczej on znęcał się nad tobą... - mruknęła tylko pod nosem, widząc, jak Akarui przejmuje pałeczkę i próbuje nakierować myśli chłopaka na odpowiednie tory.
I wracamy do początku, czyli natarczywej pannicy, która nadszarpuje ludziom nerwy. Saga naprawdę mogła znieść wiele, ale Maname wykraczała poza wszelką skalę. A że rzucała się właściwie na wszystko i wszystkich, należało ją nieco utemperować. Świst i krótkie uderzenie, które miało przyhamować rozszalałe dziewczę, a po nim dosadne wytłumaczenie obecnej sytuacji, bo ta piratka od siedmiu boleści chyba jej nie ogarniała. Płomiennowłosa zdążyła jeszcze zauważyć, jak Kyo ewakuuje się z trybun w towarzystwie jasnowłosej i dziadka Sabaku. Och, jakże by chciała być na jego miejscu, byle tylko nie użerać się z tą tutaj! Zwłaszcza, że ta wciąż szarpała struną samokontroli młodej matki, świadomie czy nie - nieważne. Gdzieś tam echem rozszedł się głos wzywający straż, a w następnej sekundzie dostała w twarz strumieniem wody. I struna pękła z trzaskiem.
Postronny obserwator zauważyłby, jak płomiennowłosa wolną dłonią sięga powolnym ruchem do twarzy, niespiesznie ocierając ją z nadmiaru cieczy. Widziałby zamknięte oczy i opuszczone ramię, w którym dzierżyła sayę. Postronny obserwator nie spostrzeże jednak eksplodującego wulkanu, ognia wrzącego pod skórą, buzującej czakry. Gdyby emocje dało się zobrazować na zewnątrz, Saga właśnie stałaby w płomieniach. Oślepiających płomieniach trawiących wszystko na swojej drodze.
Otarła twarz z wody powolnym ruchem, w następnej jednak sekundzie ręka wykonująca ten ruch wystrzeliła nagle do przodu, pochwyciwszy materiał koszuli krnąbrnej niebieskowłosej pannicy. Maname poczuła tylko, jak w ułamku sekundy zostaje przesunięta, a moment później wisiała od pasa w górę po drugiej stronie barierki, czując na sobie wściekłe spojrzenie krwistych tęczówek. Płomiennowłosa już szykowała się do ciosu, który posłałby krnąbrną nastolatkę na arenę. Miała ochotę rozkwasić tę jej buźkę na miazgę, w głowie już widziała ten piękny obrazek. Ale...
- Oka-chan..?
Głos Ryujina przedarł się do jej podświadomości, przygaszając buchające wewnątrz płomienie. Zawahała się. Były rzeczy, przed którymi starała się chronić syna, a do nich zaliczały się podobne widoki. Nie chciała, by widział ją taką... bestialską. Zgrzytnęła zębami, ostatecznie jednak pociągnęła Maname z powrotem w stronę trybuny, choć nie siliła się na delikatność. Z tego wszystkiego nie zauważyła nawet pojawienia się strażnika, tego samego zresztą. Wzięła głębszy oddech, starając się uspokoić, co w obecnym stanie nie było takie proste. Zerknęła jeszcze kątem oka na Akaruiego i Ryujina w jego ramionach. Wypuściła powoli powietrze z płuc.
- Dość tego. Poddaję się. Róbcie, co chcecie, umywam ręce - starała się mówić spokojnie, choć w jej głosie wyraźnie pobrzmiewała nuta zdenerwowania. Zwróciła się jeszcze do strażnika: - Chłopak odzyskał przytomność i nic mu nie dolega. Jego wola, co teraz zrobi. Moja rola tu dobiegła końca, więc jeśli nie ma pan nic przeciwko, pozwolę sobie wrócić do ryokanu i wysuszyć się, zanim przez KOGOŚ się rozchoruję.
Nie mogła powstrzymać lekkiego warknięcia, gdy przenosiła spojrzenie na niebieskowłosą. Wsunęła sayę za pas, by zaraz odwrócić się w stronę Inuzuki.
- Aira-san, gdybyś mnie szukała, zatrzymałam się w ryokanie Shiro Usagi. Gdybyś widziała się jeszcze z Hayamim, przekaż mu, że zostaję do końca turnieju, proszę - zwróciła się do dziewczyny. Moment później rozejrzała się po zebranych. - Przepraszam za zamieszanie.
Przeprosiła. Ktoś musiał. Maname raczej nie poczuwała się do wzięcia odpowiedzialności za chaos, jaki rozpętała. Ale to już nie był jej problem. Ona miała co innego na głowie. Teraz chciała po prostu stąd zniknąć i ochłonąć. A może jakoś się wyładować? I w sumie pierwszy raz przemknęło jej przez myśl, by napić się czegoś mocniejszego. Jej, która alkohol w ustach miała raz i która od tamtej pory czuła względem procentów niechęć. Samo to już obrazowało, jak bardzo została wytrącona z równowagi.
- Oka-chan, wracamy już? - spytał cicho Ryujin, podchodząc do matki i chwytając jej dłoń.
- Tak, skarbie, pójdziemy coś zjeść - dopowiedziała mu łagodnie, zaraz zerkając na męską część towarzystwa. - Też się wybierzecie? Akarui? Yami-kun? Minoru-kun? Aira-san, ty też jesteś mile widziana.
Próbowała się uśmiechnąć, choć wyszedł z tego raczej niewyraźny grymas. Niebieskowłosą starała się ignorować, nie zwracać uwagi na ewentualne zaczepki, traktowała ją ja powietrze. Tak było po prostu... łatwiej.

W wątku: Minoru, Ori, Maname + Aira i chłopaki

[Kamiyo Ori]

Z jednej strony rozszalała matka, z drugiej niebieskowłosa wariatka, z trzeciej skąpy syn kupca z zaburzeniami czasoprzestrzeni a z czwartej jakiś hobbysta psychologii dziecięcej, który nie uważnie orientował się na to co dookoła się dzieje. Ot taki spokojniutki koleżka, który używał dużej ilości słów. Pamiętał taką plujkę na słowa i informacje z ostatniej rozmowy. Towarzysz Białego Pana zasypywał wszystkich taką liczbą słów i wątków, że w obu dłoniach nie wystarczyło by palców, aby chwycić za nie wszystkie i obejrzeć dokładnie. Zwykłe dzieci pewnie by się spytały jeszcze raz, jakby czegoś nie rozumiały. Albo po prostu by o tym zakomunikowały. Ci jednak farciarze, którzy nie bardzo wiedzieli co wypada powiedzieć, albo o co zapytać jak Kamiyo nie mieli jednak tego luksusu. Zwłaszcza jeśli byli wychowani w absolutnym terrorze przed popełnieniem jakiejś gafy. Albo nazwijmy to przyjemniej, pełnej dyscypliny. Ciała i umysłu.

- Nie, Tak, Tak, Taaaak… - Czwarta odpowiedź brzmiała bardziej jak pytanie niż stwierdzenie. Potem się rzucił na niego, aby wytężał myśli. No po prostu śmiech. Nic innego nie robił od momentu wstania za co bardzo chwalił sobie stan nieprzytomności w jakim przed chwilą się znajdował. Dopiero teraz zaschło mu w ustach. W końcu nie wypił ani kropli, wbrew temu co niektórzy twierdzą. Poczuł też znajome kręcenie w głowie, bardzo podobne do tego, co jeszcze niedawno wysłało go na drzemkę. A może to po prostu zmęczenie? Nie wiedział. Pewne było natomiast, że zamiast rozwiązać tą sytuacje to jego krótkie spanko tylko spiętrzyło narastające problemy układając z nich śliczną stertkę. Taka idealną na kopiec lub kurhan. W sumie miał nawet świetne epitafium.

Tu utonął Ori,
w morzu tych problemów,
których sam narobił,
choć nie wiedzieć czemu.

- Musiałem się pomylić Proszę Pana. – Tak to pamiętał. Wszak musiał coś zrobić temu młodzieńcowi z Atsui. Jakoś musiał go urazić. Może skrzywić? Czyżby ubierał się zbyt krzykliwie? Może był zbyt sugestywny? Poniekąd zawdzięczał mu ratunek z rąk strasznego i złego pana samuraja w jedwabnej pidżamie, który nie dość że chciał mu zrobić krzywdę, to jeszcze wszystkich, których znał. Choć miło się uśmiechał, to wiedział to. W końcu czytanie z twarzy klienta to podstawy biznesu. A on był przecież na prostej drodze do sukcesu.

No ale skoro mowa o kupcach, którzy traktują innych jak powietrze, a następnie mówią, że nie ma za co im dziękować, to nie podziękował. Chociaż etykieta nakazywała, ale trochę nie wychwycił momentu w którym coś mu wcisnął w ręce, by zaraz zabrać. Mawiają, że kto daje i odbiera ten się w piekle poniewiera. No, ale co mógł z tym zrobić. Podobno dzieci i wodniaki głosu nie mają, to się nie wypowiadał.

No i jeszcze pojawił się ten uprzejmy samuraj, który najwyraźniej znowu wpadł posprzątać po tym, co sierotka narobiła. Tak jak za pierwszym razem poczucie winy uderzyło go mocno, tak drugim razem ledwo był w stanie rękę unieść. Ale przecież musiał. Tak więc wstał podpierając się rękoma. Sprawa z medyceuszem pseudo pediatrą została zamknięta, inni albo stali jak kołki albo robili kombinacje ze swoimi ciałami w tę i we w tę, to się mordowali albo też permanentnie uszkadzali lub próbowali. Wyjątkowo za to nie mógł się czuć odpowiedzialny. Nawet jego niewykształcony organ instynktu samozachowawczego wręcz krzyczał, by trzymał się z daleka od tej żywiołowej dziewczyny. Mówią, że przeciwieństwa się przyciągają, ale zgodnie z tym musiałby być przeciwieństwem ziemi, gdyż ta go ciągnęła najmocniej. No ale wstał! Zakręciło mu się w głowie, ale trzeba mieć ten jeden element, który różnił go od wytresowanego zwierzęcia.

SAMODYSCYPLINA!

Tylko to mogło mu pomóc. Resztkami sił psychicznych podniósł rękę usiłując przywołać wzrok strażnika samurajewa. Następnie skłonił się w pas, niemal o dziewięćdziesiąt stopni. Niżej chyba był skłon na ziemi, ale póki co nie musiał tego stosować. Nawet nie wiedział, że to zakazane Genjutsu z natury Dotonu. W ogóle niewiele wiedział, ale jedno było pewne. To była jego wina.

- Najmocniej Pana przepraszam. Obawiam się, że przyciągam te wszystkie problemy. – Przełknął głośno ślinę, bo susza w jego ustach osiągnęła stan Samotnych Wydm. No normalnie P U S T Y N I A. – Oddalę się na najbliższy posterunek i oddam w ręce straży. – No i pozamiatane. Krótko zdecydował, że wichrzyciele powinni być kontrolowani przez właściwe urzędy, a nie powodowali jakieś ciężkie inby gdziekolwiek się nie pojawili. Co prawda był młody, ale dość dojrzały, by wziąć za siebie odpowiedzialność. W końcu był przecież samodzielny to trzeba było podjąć męską decyzje. Choć w jego wypadku bardziej dziecięcą, bo w końcu troszkę jeszcze mu brakowało.


z/t chyba, że ktoś zatrzymuje

---

Wątek: Sagisa, Maname, Akarui, Yami i każdy kto ma uszy, niech słucha.