Wioska Kamo

[Uzumaki Hibana]

"Bajka średniowieczna"
Dla: Rika Kari Matsubari & Mujin
Misja rangi B
40/67 Oczywiście, że pójście lasem było bezpieczniejsze, ale wtedy nie spotkaliby swoich towarzyszy, w dodatku, straciliby bardzo dużo cennego czasu. A czas był na miarę złota!
Szczęśliwie, całej drużynie udało się w miarę szybko spotkać, a Rika i Mujin pokrótce wyjaśnili czego się dowiedzieli w chacie na skraju wioski.
-Och, biedactwo – zawołała Ayumi na wieść o rannej Akolitce.
-Ale szczęście, że ją znaleźliście. Jest bezpieczna? Przynajmniej jeden problem z głowy – powiedział niemal równocześnie Fumio.
Kenshin też się uciszył i nawet Toshio wyglądał na zadowolonego.
Wiadomość o odnalezieniu pierwszej poszukiwanej wyraźnie podniosło morale drużyny. Teraz przynajmniej wiedzieli, że nie przybyli tutaj na próżno. Ona tu była, a jej towarzysz czekał w tym ponurym domu. Żywy? Tego jeszcze muszą się dowiedzieć.
Tymczasem robaczki Mujina przyniosły dość istotną wiadomość, do której trzeba się było szybko zastosować.
-Na drzewa – zabrzmiał szybki rozkaz, i zaraz cała drużyna zajęła strategiczne pozycje na gałęziach.
Czekali w skupieniu. Większość sięgnęła po broń, inni kumulowali chakre. Jednak nic się nie działo.
Minęła dobra chwila. Te sto metrów przeszliby już nawet spacerkiem, a oni – według relacji robaczków – biegli. Czyżby ktoś się pomylił? A może zmienili kierunek?
Usłyszeliście jak Fumio wydycha głośno powietrze i opuszcza kunai, jakby mówił „Chyba nic z tego”, kiedy zaszeleściły drzewa za jego plecami. Na gałęzi, parę metrów za mężczyzną, stał Kenshin. Shinobi zdążyli tylko zobaczyć jak człowiek w czarnym płaszczu i czarnej masce – podobnej do tej, którą nosił Mujin – zjawia się z nieba i chwyta dzieciaka. Nawet nie zdążył krzyknąć. Obcy wyrwał mu broń i uderzył w tył głowy, by chłopak stracił przytomność. Trzymając nieprzytomnego zeskoczył na ziemie i odwrócił się w stronę posiadłości.
Pozostali pewnie próbowali zareagować, ale to Fumio był najbliżej, toteż pierwszy dopadł napastnika. Skoczył ku niemu z kunaiem w ręce, jednak zaraz między nimi zjawiło się jeszcze dwóch kumpli przeciwnika. Oni również nie pokazywali twarzy. Pierwszy szybko poskładał pieczęcie, a drugi sięgnał za pazuchę, by wyjąć z niej garść papierowych kulek.
Bomby dymne wybuchły, Fumio wyleciał z kłębów dymu, a zamaskowani zniknęli.
Zaraz pozostali zeskoczyli by wycenić straty. Ich towarzysz leżał na ziemi bez ruchu, a po chłopcu nie było nawet śladu.
-Kenshin! - Krzyknęła zrozpaczona Ayumi w stronę gdzie uciekł porywacz, a następnie obejrzała się na rannego, jakby przypomniała sobie o jego kłopotach: - Fumio!
Kręciła głową to w jedną, to w drugą stronę, jakby nie wiedziała, o którego bardziej się martwić. A musiała o obu.
-Zostań z nim – rzucił szybko Toshio do medyczki, a do pozostałych: - Za mną!
Zostało ich troje. Ranna kobieta z chaty mówiła, że szóstka to za mało, a oni właśnie stracili połowę drużyny.
Biegli szybko, dowódca wyraźnie próbował dogonić uciekających porywaczy. Czy to było rozsądne?
Zaraz dotarli do opuszczonej rezydencji, o której mówił staruszek. Rzeczywiście, wyglądała jakby od dawna nikt tam nie mieszkał, jednak czuć było dochodzącą z niej, złowrogą aurę. Mieli szczęście, dogonili zamaskowanych typów. Widzieli jeszcze jak znikają w jednym w bocznych wejść, prawdopodobnie – kiedyś – dla służby.
Oprócz tej oczywistej drogi, do posiadłości można się było dostać jeszcze na kilka innych sposobów: przez główne wejście, okna, komin oraz właz do piwnicy.
Z zewnątrz nie było widać żadnych straży, porwanych ludzi, ani ani nikogo innego.
Co teraz zrobią? Podążą za porywaczami, a może odpuszczą Kenshina i poszukają innej drogi?
Wszystko wskazywało na to, że Toshio sam nie ma planu i jest gotów zdać się na podwładnych, a nawet dać im wolną rękę.

Drużyna:
Kobieta: Ayumi
Spóźnialski: Fumio
Milczek: Toshio
Dzieciak: Kenshin

Inni:
Staruszek z chaty
Kobieta z chaty
Ranna kobieta

Przeciwnik #1

  Ukryty tekst

Przeciwnik #2

  Ukryty tekst

Przeciwnik #3

  Ukryty tekst

[Mujin]

Ich szóstka, z czego nie widział możliwości praktycznie żadnego z nich. Nie miał dowodów na ich kompetencje ani nic w zasadzie. Wiedział że sam był kompetentny jak diabli, ale nadal miał wątpliwości. Nie odpuszczało mu to przez całą drogę, już od wyjścia z domu, kiedy faktycznie słowa kobiety zaczęły mu ciążyć. Może i było za mało. Może było, ale nie miał jak tego sprawdzić ani potwierdzić. Musiał im ufać na słowo, a nawet swoim pacjentom nie ufał. Kiedy jakiś patyk przypadkowo przebił rękę albo wszedł gdzie nie powinien, kiedy pacjent nie wiedział skąd wzięła się ta wysypka. Udawanie głupka przez wstyd nie było nowe. Jego mistrz zawsze powiadał, że "Wszyscy kłamią" i "Nie zawsze im ufaj, po prostu się wstydzą". Rany i choroby nie pozwalają na kłamstwo. Bał się, że ich przewaga może okazać się bez znaczenia. Wtedy będą w czarnej dupie.
- Jest bezpieczna, jej życiu niczego nie zagraża. Musi wypocząć i odzyskać siły, to wszystko. - odpowiedział jednookiemu, gdy ten zaczął przejawiać troskę w stosunku do rannej. Ona była teraz najmniejszym problemem, wszystko opierało się teraz na współpracy i opanowaniu. Na podejmowaniu sensownych decyzji. Dlatego kiedy robaki zaalarmowały ich odnośnie przybycia intruzów. Wskoczyli na drzewa, gdzie szanse na wykrycie były zdecydowanie najmniejsze. Ale nigdzie nie nadchodzili. Dziwne, kierowali się bezpośrednio w ich kierunku. Szelest drzew z tyłu zwróciły uwagę Mujina, na chwilę odwrócił wzrok z kierunku z którego mieli przybyć. Złapali go. Robaki Mujina wystrzeliły natychmiastowo, jednooki doskoczył. Pojawili się kolejni. Kurwa skąd niby? Bomba dymna. Robaki wleciały, ale nie znalazły niczego. Przepadli. Ślepy pozostał, ciężko ranny.
- A mówiłem że będzie źle. Ale przecież, no taki silny ninja. "Nie no, poradzę sobie. Jestem silny, uff puff", cholerny gówniarz. - mruknął pod nosem Mujin, wściekły na absolutnie wszystko w zasięgu wzroku. Na tych sprytnych gnojków, na tych bezużytecznych pozerów, na siebie samego że nie nałożył na biegnących robaczków które jego robaki mogłyby wyczuć. Na absolutnie wszystko. Ale spokojnie, to przecież nie koniec. Wdech i wydech, nie zabiją go. Nie mogą go zabić. Wdech, wydech. Od razu spokojniej, od razu nieco lepiej. Kazał ruszać, ale Mujin wypuścił nieco swoich robaków celem stworzenia klonów. Dwie sztuki, idealnie jak on.
- Na wszelki wypadek - powiedział do medyczki - Powinny się przydać w najgorszym scenariuszu. - dodał jeszcze i szybko pobiegł wraz z resztą do posiadłości. Szybko ją znaleźli, nie była rozmiarów problematycznych. Powinni czaić się w piwnicy, dlatego też Mujin miał już mniej więcej jakiś plan. Jednak dowódca milczał, dlatego mógł przedstawić swoją wizję.
- Rika górą, od strony komina. Mogę podsadzić ją robakami. Ty za nimi środkiem, ja piwnicą. W ten sporób pozbędziemy się wszystkich w całej posiadłości. A ja będę w stanie ochronić wszystkich za pomocą swoich robaków. Na cicho rzecz jasna. - powiedział. A właściwie to zaproponował. Oczywiście był gotów iść za planem dowództwa, ale ten sposób był chyba dobry. Każde piętro byłoby ich, a on sam ma jeszcze swój zwój. Chyba powinien się zgodzić, o ile dzieciak ma jakiś inny pomysł. Wysłał też pojedyncze stuki robaków po posiadłości w celu zrobienia rekonesansu, jeszcze podczas zaczęcia propozycji.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

To wszystko od pewnego momentu zaczęło wyglądać aż zbyt dobrze. Zebrali się przy lesie. Mieli dość informacji, aby poskładać to wszystko we względnie spójną całość. Wiedzieli dokąd iść i co mają robić. Kiedy Mujin wysłał swoje robaki, a te wytropiły nieprzyjaciół idących w ich stronę, mieli nawet pojęcie na to, co ich czeka.
A przynajmniej tak się Rice wydawało.
Kiedy wspięli się na drzewa, szykując zasadzkę, czuła delikatny niepokój. Zaraz się pojawią, przejmą ich i dowiedzą się czego trzeba. Wiadomo, że się uda. Tylko gdzie oni są? Czemu się nie pojawiają? Czy sto metrów o których poinformował Mujin pokonuje się aż tak długo? Coś tu nie gra. Coś tu bardzo nie gra.
Pierwszy o tym przekonał się Kenshin, za którym wyrósł zamaskowany wojownik i który jednym ciosem uporał się z nieprzygotowanym chłopakiem. Rika nie zareagowała w czas, była za daleko. Najbliżej znajdował się Pan Chwalipięta. Fumio musiał wierzyć w swoje przechwałki, bo odwagi mu nie brakowało. Ruszył na pomoc Kenshinowi, ale ich było trzech. Po chwili z kłębów dymu wyłonił się leżący na ziemi Fumio, a Kenshina nie było. Wszystko byłoby bardzo fajne i widowiskowe, gdyby tylko był to jakiś pokaz. Ale nie był.
Cała ekipa oczywiście była już na dole. Milczek, którego w tej chwili pełnej powagi wcale tak nie nazywała, w kilku słowach podjął decyzję o tym, co dalej. Ayumi zostaje, reszta idzie dalej. Mujin mruczał co pod nosem niezadowolony, ale ona był bardziej wyrozumiała. Miała tylko nadzieję, że przez czyjąś słabość nikt nie zrobi jej krzywdy. Tymczasem goniła uciekinierów z Toshio i Mujinem. Wolałaby mieć obok siebie Ayumi, ale i oni w obliczy sytuacji stali się nagle jakby bardziej bliżsi.
Nie minęło wiele czasu, gdy dotarli do rezydencji. Podniszczonego, dużego budynku, który kiedyś musiał być piękny. Przed wejściem chciała złożyć kilka pieczęci, złapać mężczyzn w genjutsu. Jedna z jej ulubionych technik miała jednak poważną wadę, albo raczej wadą były maski mężczyzn, których ścigali. Będąc w środku może nie rozpoznać tych, którzy byliby wobec niej bezbronni. Zatrzymała się. Musiała pomyśleć.
Tymczasem Mujin zaproponował swój plan. Niezbyt podobała jej się wizja współpracy z robalami, ale czy nie uznała niedawno, że nie są takie złe? Poza tym wejście przez komin z ich asystą mogłoby być superanckie. Wstyd przyznać, ale właśnie tym się kierowała.
-To ja wejdę górą tylko muszę mieć miękkie lądowanie. – postawiła warunek. Może brzmiało to dziwnie, ale było to naprawdę ważne. Nie chciała, by od razu wszyscy ją usłyszeli.
-Mujin, jak będziesz próbował dostać się do piwnicy musisz być bardzo ostrożny, bo mogą cię widzieć. Ale widzieliście co się stało z Fumio! Nie można tak wejść do środka. Może niech Toshio zbada teren wokół tej posiadłości i jeśli nic nie znajdzie, czeka na znak. Jest nas mało.

[Uzumaki Hibana]

"Bajka średniowieczna"
Dla: Rika Kari Matsubari & Mujin
Misja rangi B
43/67 Toshio w milczeniu – a jakżeby inaczej? - wysłuchał planu Mujina i decyzji Riki. Stał w kiwał głową. Pomysł z rozdzieleniem był sensowny, ale i niebezpieczny. Czy to na pewno dobry pomysł, żeby iść w pojedynkę? Nie mieli jednak innego wyjścia. Toshio przytaknął:
-Zgoda. Pójdę za nimi – ledwie skończył mówić, odwrócił się plecami i zniknął w korytarzu, w którym wcześniej zniknęli porywacze. Nie słuchał już rad Riki.
Porywczy? Ale nie było czasu do stracenia!
Mujin i Rika też powinni szybko zacząć działać, jeśli nie chcieli stracić kolejnego towarzysza.
Dziewczynka zgodziła się na transport robakowy, więc – o ile Mujin trwał przy swojej propozycji – została sprawnie przetransportowana na górę, do komina. Było to wręcz idealne wejście dla małej mikołajki. Już będąc nad dachem, mogła stwierdzić, że i tak nikt inny nie mógłby wykorzystać tej drogi. Ona sama ledwie się mieściła.

Rika
Mikołaj przyszedł w tym roku wcześniej, pomyśleli zebrani w dużej sali balowej mężczyźni. Kiedyś było to zapewne piękne pomieszczenie, teraz służyło za miejsce spotkań dzikich lokatorów. Wyglądało na to, że porywacze Kenshina jeszcze nie zdążyli uprzedzić ich o pościgu, panował bowiem nastrój rozluźnienia. A co? Bandyci też muszą kiedyś jeść, odpoczywać i relaksować się z herbatką.
To był właśnie taki czas. Nagle, z kominka wzleciała chmura popiołów, a wraz z nią-dziewczynka!
Rika miała tylko chwile by przyjrzeć się twarzom mężczyzn, gdyż – w obliczu ataku - szybko naciągnęli swoje maski i poderwali się z krzeseł. Z kabur wyskoczyły kunaie, a dzicy domownicy zebrali się wokół kominka. Było ich pięciu, przynajmniej tylu widziała, uformowali oni półkole i cały czas zacieśniali krąg, osaczając biedną Rikę.
Nie wyglądali na szczególnie silnych, tym bardziej żaden z nich nie wyglądał na mózg całej operacji. Czyżby to tylko szeregowi NPC do bicia?
Czas pokaże. Niemniej, każdy z nich miał broń w ręku, a dobrych zamiarów-żaden.

Mujin
Gdy Rika zniknęła w kominie, robaczki wróciły z niezbyt miłymi wieściami: dom był pełen ludzi. Na każdym piętrze czaili się zamaskowani bandyci, a w podziemiach jeszcze więcej, nieznanych, istnień. Zaginieni? Robaczki, niestety, nie były dość bystre by dokładnie to stwierdzić. Powiedziały jeszcze tylko, że podziemia są bardzo skomplikowane oraz pełne „dziwnych rzeczy”. O co im chodziło?
Czy w takiej sytuacji Mujin dalej będzie chętny do wchodzenia do podziemi? Teraz nie miał już chyba wyboru. Toshio poszedł, Rika poszła, nie mógł ich teraz wystawić.
Otworzył stary właz do piwnicy, który blokowała tylko pordzewiała kłódka, i wszedł do podziemi. Początkowo zobaczył... nic. Ciemno, jak wiadomo gdzie i u kogo. W dodatku, nisko. Rosły mężczyzna musiał iść schylony, by nie ryzykować nagłego starcia z sufitem. Niezbyt przyjemne miejsce.
Przeszedł nie więcej jak pięć metrów, gdy jego robaczki uprzedziły o jednej z „dziwnych” rzeczy, około dwóch metrów przed nim. Broń przytwierdzona do ściany. Łuk? Nie, coś innego...
Nie zdążyli się dogadać, Mujin poczuł jak noga zaczepia o coś długiego i cienkiego. Usłyszał krótki brzdęk puszczonej cięciwy i dwa szybkie przedmioty pędzące w jego stronę.
Pułapka? To o tym mówiła Akolitka z chaty? Nie było czasu na rozmyślania.

Drużyna:
Kobieta: Ayumi
Spóźnialski: Fumio
Milczek: Toshio
Dzieciak: Kenshin

Inni:
Staruszek z chaty
Kobieta z chaty
Ranna kobieta

Przeciwnik#1

  Ukryty tekst

Przeciwnik#2

  Ukryty tekst

Przeciwnik#3

  Ukryty tekst

Przeciwnik#4

  Ukryty tekst

Przeciwnik#5

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Nie wiedziała jak to jest być w kominie, ale nie było to jakieś ekscytujące doznanie. Wszędzie ciemno i brudno, a nie daj boże ktoś rozpali w kominku. Nie o wygodę tu jednak chodziło, a o styl, bo jedyne co było do tej pory rozpalone, to dziecięca fantazja. Nie każdy wjeżdża w cudzą twierdzę przez komin. Właściwie to nigdy o czymś takim nie słyszała. Ona mogła być pierwsza. Co prawda zakładała, że pomieszczenie będzie puste, ale przecież Mujin to widział, Toshio to widział… a oni na pewno opowiedzą o tym innym.
Gdy spadła na ziemię, kłęby dymu uniosły się w górę. Popiół po ostatnim paleniu. Zakaszlała, gdy kurz podrażnił jej gardło. Biała sukienka nie była już tak biała. Jeszcze nic się nie wydarzyło, a już miała same problemy. Podniosła wzrok i szybko zorientowała się, że to nie jedyne problemy. Nie była sama. W pokoju znajdowało się kilka innych osób. Rika nie była Świętym Mikołajem z worem pełnym prezentów. Ludzie od razu podnieśli się z siedzeń. Dlaczego tak nerwowo? Przecież ona jeszcze nic nie zrobiła! Komin… no tak. Nie było złudzeń. Im wcale nie chodziło o prezenty.
Jedną z obaw jaka towarzyszyła jej przed rozpoczęciem akcji było to, czy rozpozna zakładników (jeśli tacy żyją) od rabusiów. W tym całym zamieszaniu i pokracznym lądowaniu z komina straciła nieco orientację i całe szczęście, że mężczyźni od razu ubrali swoje maski. Rika była dobra w odczytywaniu komunikatów niewerbalnych, a ten był bardzo jasny: skop mi tyłek.
Mężczyźni zaczęli tworzyć coraz ciaśniejszy krąg wokół Riki. Jedyną drogą ucieczki był komin, ale to nie było najlepsze rozwiązanie. Co powinna zrobić? Musiała szybko wymyślić plan. Z tym z kolei szło jej rozmaicie… Zaczęła składać pieczęcie swoimi sprawnymi łapkami. Raz, dwa, trzy, cztery. Barań, koń, wąż, tygrys. Kilka chwil, a krąg coraz mniejszy, uwaga na niej coraz większa i bum! Oślepiająca fala światła wybuchła zza Riki. Prawdopodobnie powstanie zamieszanie. Ktoś się wycofa, ktoś rzuci do przodu próbując ją dorwać po omacku. Rika ma jeden cel – uciec na drugą stronę pomieszczenia. Ruszy przed siebie, próbując przedostać się między nimi lub fantazyjnym, futbolowym wślizgiem między czyimiś nogami. Nie miała wątpliwości, że się uda. Nigdy nie miała, choć zazwyczaj kończyło się średnio. Jeśli tylko przebije się przez ludzką ścianę, rozejrzy się po pokoju. Musi zorientować się w terenie.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Sam pewnie byłby w stanie wejść, ale i był zbyt duży i było tam znacznie więcej brudu niż mógłby znieść. Nie wiadomo co się w takim kominie mogło czaić, zwłaszcza że pewnie nikt go nie przetykał ani nie próbował czyścić. Istne skupisko brudu, sadzy, osadu z węgla, dymu... No generalnie nie, wielkie serdeczne NIE. Wejście za bandziorami? Byłoby okej. A wejście do piwnicy? To mógł przeboleć dla dobra operacji. Dowódca nie miał problemu. Mogli działać. Robaki mogły być niezbyt komfortowym środkiem transportu dla kogoś kto nie był tolerancyjny dla robactwa, ale Rika najwidoczniej przebolała. Niektórzy nawet odmawiali współpracy z nim przez wstręt. Może powinien zainwestować nieco Ryo w jakiś kawał materiału? Albo obrus, żeby pokryć nim chmurę? Kiedy dziewczę było już wyniesione, Mujin sam otworzył stary właz i wszedł do środka. Bił się jeszcze z myślami żeby powiedzieć coś o tym, jak łatwo dali się zajść w ramach odpowiedzi dla Riki, ale przemilczał.
Czego mógł się spodziewać? Było ciemno jak w jaskini, albo mniej szlachetnej części ciała człowieka. Oczy powinny po jakimś czasie się przyzwyczaić do mniejszej ilości światła i zacząć wyłapywać kolejne szczegóły. Ale no, trochę to trwało. A do tego czasu powoli przesuwał się do przodu, czerpiąc wiedzę z pojedynczych robaków które wysłał do przodu w ramach badania kompleksu pomieszczeń. Chciał wiedzieć wszystko, co mogło się przydać. A robaki miały dać mu w zasadzie trzy najważniejsze informacje: wrogowie, przyjaciele, pułapki. Niektóre wróciły. Pułapka. W ciemności nie zauważył żyłki rozwieszonej nisko. Sensowne i logiczne. Pułapka na jakiegoś spryciarza. Coś do niego leciało. Robakami nie powinien tego blokować w żadnym wypadku, bardziej zdawał się na swoje umiejętności uniku niż robaki. Powinien móc uskoczyć w bok, jeśli było miejsce. Albo nawet paść na ziemię, jeśli miejsca nie było. Ostatecznie powinien móc ratować się robakami. Tyloma, ile będzie potrzeba. Następnie pójdzie dalej, cicho i niepostrzeżenie. I uważając na kolejne pułapki. Oczy ostatecznie powinny przywyknąć.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Bajka średniowieczna"
Dla: Rika Kari Matsubari & Mujin
Misja rangi B
46/67 Rika
Rika szybko zorientowała się w sytuacji, i równie szybko przeszła do kontrataku. Kilka szybkich pieczęci i we wszystkich, zamaskowanych przeciwników strzeliła kula światła. Nie mieli najmniejszych szans jej uniknąć. Zasłaniali twarze, ale nie oczy. Dziewczynka żwawo wykorzystał ten moment, i wbiła się skokiem tygrysim między nogi oślepionych porywaczy.
Podczas gdy tamci krążyli jak sieroty wokół kominka, próbując trawić niewidzialną Rikę, prawdziwa Rika była już w drugim końcu pokoju i dokonywała obserwacji krajoznawczych.
Na wprost kominek, koło niej stół. Na prawo okno, na lewo drzwi.
Te ostatnie – duże, dwuskrzydłowe, eleganckie drzwi – były lekko uchylone, przez co Rika mogła mieć wgląd na korytarz.
W pokoju nie było już niczego ciekawego – oprócz ślepych ćwierćmóżdżków raniących siebie nawzajem – może warto by wyjrzeć na zewnątrz?
Nie musiała nawet do nich podchodzić, ani szerzej uchylać, drzwi same powiedziały jej co ciekawego działo się poza salonem: Akolita. A może jej się zdawało? Mignął jej tylko, mężczyzna uderzająco podobny do tego z rysunku. Biegł. Był zdyszany i spocony. Uciekał?
Zanim zdążyła się zastanowić, zniknął równie szybko jak się pojawił. Pobiegł dalej korytarzem. Czy jest sens go gonić? A może najpierw wykończyć tych zamaskowanych typów, i uwolnić go razem z całą resztą?
Decyzja Riki.

Mujin
Korytarz był zdecydowanie za wąski dla prawie dwumetrowego mężczyzny. Wszelkie próby ucieczki w bok kończyły się bardzo szybko – na najbliższej ścianie – a i tak nie zmieniały zbytnio sytuacji.
W tej nieciekawej chwili, Mujin postanowił ratować się ucieczką na glebę. Słusznie? O włos! Dwa, wystrzelone bełty przeleciały nad shinobim i wbiły się w ziemie, tuż za jego stopami.
Mężczyzna – najwidoczniej – nic sobie z tego nie zrobił, bowiem wstał i poszedł dalej. Oczy coraz bardziej przyzwyczajały się do mroku, a on i tak nie zobaczył tych dwóch, wyraźnych znaków. Kusze, przytwierdzone do ściany i ustawione w kierunku wejścia, jak wyraźny zakaz „Intruzom wstęp wzbroniony”. Czy się tym przejął? Może tylko zachowywał teraz większą ostrożność.
Po drodze minął jeszcze kilka pułapek, żadne jednak nie sprawiła mu już takich niespodzianek, jak ta pierwsza. Był już przyzwyczajony, wiedział czego szukać, na co uważać. Po pewnym czasie już wszędzie widział tylko kusze i potykacze. Zaczynało to okrawać o niebezpieczną paranoję, kiedy oczy uderzył nagły blask, a on sam wyszedł na nieco bardziej przestronną część podziemi. Znalazł się w dużej i wysokiej sali – prawdopodobnie winiarni – oświetlonej lampionami. Plecy mogły wreszcie odetchnąć, ale oczy – gdy już powróciły z mroku – nigdy nie zapomną tego widoku.
Ludzie.
W tej winiarni nie było wina, tylko ludzkie szczątki, porozrzucane jak niepotrzebne części. I żywi ludzie! Głównie dzieci, pozamykani w klatkach jak zwierzęta. Jęczeli, krzyczeli, błagali o pomoc. Zdawali się nie widzieć Mujina. Nie kierowali swoich próśb bezpośrednio do niego. Modlili się do bogów.
Po za tymi ludźmi, w piwnicy zdawało się nie być nikogo. Żadnych strażników?
Lepiej nie wywoływać wilka z lasu...
Mujin nawet nie zdążył się dobrze rozeznać w sytuacji, a dwa wilki zadudniły butami o schody. Schodzili do piwnicy niespiesznie, jakby wiedzieli, że mają czas, i że nikt ich nie goni. Gdy pierwsza połowa ich ciał pokazała się na schodach - zanim zobaczył ich twarze, a oni jego – Mujin zdążył jeszcze zobaczyć trzymanego pod pachą Kenshina.
Póki co, nikt go nie widział. Ale co teraz? Kogo ratować?

Drużyna:
Kobieta: Ayumi
Spóźnialski: Fumio
Milczek: Toshio
Dzieciak: Kenshin

Inni:
Staruszek z chaty
Kobieta z chaty
Ranna kobieta

[Rika Kari Matsubari]

Sytuacja zdawała się nieciekawa, ale niektórzy bardzo lubią być w centrum uwagi. I potrafią to wykorzystać. Oślepienie grupy nieprzyjaciół doprowadziło do małego zamieszania. Sytuacji niepewnej, ale i tak lepszej niż ta, w której znajdowała się przed chwilą. Być może dzięki szczęściu albo dzięki odpowiedniemu wyczuciu chwili udało jej się przebić przez chaotycznie poruszającą się ścianę z ludzkich, rozgniewanych ciał. Przedostała się na drugą stronę pomieszczenia, gdy pozostali tkwili w okolicach kominka, w swych niemych ruchach wściekle poszukując małej sprawczyni nieszczęść. Stety, niestety, jedyna w co trafiali to samych siebie, ściany i może kominek.
Tymczasem Rika omiotła wzrokiem pokój, chcąc zorientować się w nowym otoczeniu. Gwałtownie w lewo, a potem w prawo. Podstawowe umeblowanie, okna, drzwi. Składające się z dwóch elementów drzwi (kto nie chciałby takich mieć!?) były lekko uchylone. Była niemal pewna, że przez chwilę mignął jej przed oczyma mężczyzna, którego szukali. Jeśli to był on, był bardzo zmęczony. Dlaczego nie zatrzymał się przy niej? No tak, bo mnie nie zna. – pomyślała. Odruchowo zrobiła jeden krok w jego stronę, jakby zaraz miała wybiec z salonu, jednak powstrzymała się. Nie wiadomo czy było to spowodowane intuicją czy jakąś głębszą kalkulacją, w co wątpię, ale postanowiła zostać. Gdzieś w budynku znajduje się Toshio i Mujin. Być może na nich natknie się Akolita, o ile to w ogóle on. Poza tym nie powinna dopuścić, by tych kilku rabusiów przeszkodziło im w akcji.
Miała jeszcze trochę czasu. Niepozorne światełko odbierało wzrok na całkiem długo. Sięgnęła do bezdennej torebki. Wyjęła z niej notes i przytwierdzony do niego ołówek. Czy niczym Mujin będzie spisywała swoje spostrzeżenia? Przyłoży ołówek do podbródka i z przemądrzałą miną myśliciela zanotuje kolor ścian i szykowny wzór na drzwiach? O nie. Takie rzeczy nie na jej piętrze. Narysowała pośpiesznie dwie kropki i długą, zakrzywioną owalnie kreskę z niedbalstwem, z jakim współczesna młodzież rysuje penisy w zeszytach. Wyrwała kartkę. Następnie złożyła pieczęć węża. Jej włosy zyskały objętość, jakiej nie uświadczy się nawet w reklamach szamponów. Tworzyły grubą na pół metra nić, która sunęła w kierunku nieprzyjaciół, aby zebrać ich wszystkich do kupy. Jeśli sztuka ta się powiedzie, zostaną ciasno obwiązani, a całość zwieńczona będzie typową da podchoinkowych prezentów kokardą. Podejdzie wtedy i wsunie karteczkę we włosy.
-Kai! – wyzwoli ich z ostatnich chwil oślepienia.
-A teraz cisza! – wydrze się, jak nauczycielka, która nie bardzo rozumie dlaczego oni są tacy niespokojni.
-We włoskach ukryłam wybuchową notkę. Proponuję wam się nie ruszać. Czuję włosy nawet po przecięciu… – w tym momencie zetnie je kunai’em na tyle nisko, ile sięgnie. - … więc jeśli któryś choćby spróbował się podrapać, będzie wielkie bum, a chyba wam też szkoda by było tego kominka.
Następnie odwróci się i wybiegnie z salonu. Czy coś tam na nią czeka? Liczyła na to, że nie. Jeśli rzeczywiście widziała Akolitę w takim pośpiechu, raczej nie zamierzał tu zostać. Musi jak najszybciej poszukać schodów prowadzących na dół. Idąc szybkim krokiem będzie raczej nasłuchiwać, niż patrzeć. Spodziewała się, że gdzieś w tym budynku dochodzi właśnie do bardziej dramatycznych starć.

  Ukryty tekst

[Mujin]

Padł na ziemię, bez jakiejkolwiek innej opcji. Nigdy nie polegał na robakach w kwestii ochrony przed czymś, nie były dobrą tarczą. I zawsze miał ich ograniczoną ilość. Nawet nie myślał o tym, zareagował instynktownie. Nawet jeśli brudna, ziemia oferowała życie. Natychmiast wstał i otrzepał się z niepotrzebnego osadu. Ziemi, pyłu i innych nieprzyjemności. Kto wie co się czaiło na podłodze, skoro przejście widocznie nie było używane? Może jakieś grzyby? Porosty? Inne robaki? Mech? Chuj tam wie. Ale nie był zadowolony z obrotu sytuacji. Szło zdecydowanie nie po jego myśli. Powinien być wsparciem, więc dlaczego do cholery był jednym z głównych ninja? Bo reszta to słabeusze i pozerzy, ot co. "Wiedz, że jesteś chujowym ninja, kiedy medyk jest lepszy w boju niż ty". Ten cytat sam wymyślił, w tym momencie.
Otrzepał się i ruszył dalej, nie mógł się przecież wycofać. Wiedząc czego może się spodziewać, był w stanie lepiej reagować na kolejne zagrożenia. Nic nie było w stanie go zaskoczyć. Kolejne kusze i proste systemy je aktywujące były dla niego absolutnie oczywiste. Nie był w stanie patrzeć na szczegóły w takim miejscu, ale podnosił bełty. A nuż były nasączone jakąś trucizną? To zdecydowanie byłoby ciekawe doświadczenie, móc dokonać jakiegoś odkrycia dzięki bandzie porywaczy dzieci, które leżało w jego kompetencjach.
Jak właściwie opisać to zjawisko? Kiedy człowiek widzi coś takiego, nie myśli. Nie zachowuje się spokojnie, nie jest w stanie się rozglądać, wyciągać wniosków. Po prostu patrzy. Widzi to, ale nie przyswaja tego. Nie wierzy w to. W te zmasakrowane ciała. Nie że nie przywykł. Ale nie widział nigdy czegoś takiego. Oczy zaszły mu łzami za każdym razem, kiedy nimi poruszał, kiedy przenosił je na kolejny fragment. Na żywych ludzi, co gorsza. Jebać martwych, ale oni byli żywi. Gdyby mógł, gdyby znalazłby za to odpowiedzialnych, zmasakrowałby ich całkowicie. Zniszczyłby ich. Użył jako królików doświadczalnych dla swoich najbardziej bolesnych terapii. Ledwo udało mu się zachować ciszę będąc w takiej sytuacji.
Nie minęło nawet wiele czasu, cała kaskada emocji i gniewu przybyła natychmiastowo. Słyszał że ktoś tam jest, że ktoś schodzi. Że gdzieś tam znajduje się dwójka ludzi. Mujin nie pozwolił swoim emocjom dyktować przebiegu misji. Dlatego też szybko schował się w mroku korytarza. Jeśli on nie byłby w stanie zobaczyć niczego w mroku, to i oni nie powinni zobaczyć nic. Co następnie? Gdy tylko zejdą na dół, daleko od schodów - zaatakuje. Robale wystrzelą z prędkością światła, docierając najpierw do ust, żeby zapobiec krzykom. Potem do reszty ciała. Uniosą ich, zamkną w sporych chmurach.Nie pozwolą na nic. Wejdą do środka ich ciał, zaczną gryźć. Przyciągną do mroku, gdzie będą mogły na spokojnie skończyć robotę. Dzieciak którego nieśli zostanie na ziemi. Zajęcie się nimi było ważniejsze. Danie im nauczki było ważniejsze. Ugryzienia były bolesne. I tego chciał. Niech cierpią, niech srają pod siebie. W pełni na to zasłużyli.

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Bajka średniowieczna"
Dla: Rika Kari Matsubari & Mujin
Misja rangi B
49/67 Rika
Biedna Rika, przecież ONA tutaj jest! ONA! A ci głupi porywacze, zamiast zwracać na nią uwagę, łażą po salonie i walczą z cieniem. I żaden nawet nie spojrzy, nie zaszczyci atencją. Faceci...
Ta zniewaga krwi wymaga, uznała Rika i rozpuściła swe bujne włosy. Zignorowała, tymczasowo, obiekt poszukiwań i zawiązała kolejną technikę. Brązowe włoski przeleciały przez cały salon i dopadły podłych, zamaskowanych ślepców. Ci, szybko zostali zamienieni w prowizoryczny prezent świąteczny, a na bileciku, udekorowani uśmieszkiem.
Jakież były ich miny, gdy Rika wreszcie zdjęła klątwę i przywróciła im wzrok. Początkowo, oczywiście, poleciały wrzaski, odgłosy zdziwienia i bluzgi, ale dziewczynka potrafiła postawić towarzystwo do pionu. Chyba wzięli jej groźby na poważnie, bo zaraz wszyscy zamilkli i znieruchomieli. Po chwili, jeden z drugim, zaczęli też krzywić twarze i kręcić nosami, zgodnie ze starą zasadą: nos swędzi zawsze wtedy, gdy nie możesz się podrapać.
Kiedy to zostało zrobione, Rika odwróciła się od zamaskowanego prezentu i pobiegła w stronę drzwi.
Wyszła przez dwuskrzydłowe wrota i znalazła się na korytarzu. Co tam na nią czekało? Oczywiście, zaginiony Akolita!
Mężczyzna wyglądał dokładnie jak z obrazka. Dokładnie! Może był tylko trochę bardziej zziajany i spocony. Po za tym, wszystko pasowało. Chłopak biegał po korytarzu, od drzwi do drzwi. Sprawdzał wszystkie wnęki. Wyglądał jakby czegoś szukał. Może wyjścia? Odwrócił się nagle, słysząc kroki Riki. W pierwszej chwili, jego twarz wyglądała na bardziej wściekłą niż przerażoną. Później jednak, złość zastąpiło zdziwienie.
Zamarł. Patrzył na Rikę, jakby pierwszy raz w życiu widział dziewczynę na oczy. Czyżby to było aż takie dziwne, widzieć małą, niewinną dziewczynkę w opuszczonym domu pełnym zamaskowanych przestępców?
Kiedy odzyskał rozum – może pod wpływem jakiś słów Riki? - zmarszczył brwi spojrzał na koleżankę po fachu:
-Jesteś z wioski? - Zapytał, ale tonem jakby znał odpowiedź.
Mimo tego, trzymał dystans. Czyżby nie ufał do końca młodej Akolitce? Nie czuł się bezpiecznie?
Byli sami na korytarzu. Nikt ich nie ścigał.

Mujin
U Mujina sytuacja wyglądała mniej cukierkowo. Co prawda, znalazł zaginionych ludzi, ale czy było się z czego cieszyć? Jeśli takich miał ich znaleźć, to może już lepiej było nie wchodzić do tej piwnicy? Trwać w pięknej nadziei, że wszyscy gdzieś sobie żyją, szczęśliwie i w spokoju? Pięknie byłoby śnić, że wszystkie zaginione dzieci uciekły do Nibylandii, ale rzeczywistość to nie sem. Szczególnie, rzeczywistość shinobi...
A rzeczywistość była taka, że musiał żyć, i walczyć. Nie był sam. Miał ludzi do ocalenia i wrogów do pokonania. Musiał zrobić to wszystko. Ludzie umilkli, gdy wrogowie pojawili się na schodach. Nieśli kolejną ofiarę. Muji nie mógł już siedzieć bezczynnie.
Robale wypełzły z ciemności. Skoczyły bestiom do gardeł jak wataha wilków. Zamknęły usta i zawlokły w mrok. Ludzie w klatkach wydali cichy jęk, ale szybko zamilkli. Oni widzieli już gorsze rzeczy.
Na szczęście, okrutnej agonii nikt nie musiał oglądać, ani tym bardziej słuchać. Robale zaciągnęły ich gdzieś w ciemny kąt za największą klatką. Wlazły im do ust i skutecznie uniemożliwiły krzyki. Umierali w ciszy, ale na pewno nie spokojnie.
Co teraz zamierzał zrobić Mujin? Uwolnić więźniów, sprawdzić co z Kenshinem, a może pobiec na górę, poszukać pozostałych?

Drużyna:
Kobieta: Ayumi
Spóźnialski: Fumio
Milczek: Toshio
Dzieciak: Kenshin

Inni:
Staruszek z chaty
Kobieta z chaty
Ranna kobieta
Zaginiony Akolita

[Mujin]

Co miał zrobić? Przesłuchać ich? Pewnie tak zrobiłby człowiek spokojny i opanowany, taki który umie powstrzymać swoje emocje. No teoretycznie to on powinien takim być. Ale nie w takim wypadku, nie mógł tak po prostu rozmawiać z autorem takiego... aktu, nazwijmy to. Tacy ludzie zasługiwali na ugotowanie w metalowym byku. Albo żelazną dziewicę. Albo łamanie kołem. Albo jakąkolwiek inną technikę tortur o której wiedział. Doskonale wiedział, że jego emocje wychodzą na wierzch i że sporo minie zanim się całkowicie wyciszy. Dawno nie przechodził przez atak czystej agresji i tylko to, że nie wchodził w żadne interakcje z tymi osobnikami, dawało mu resztki woli i opanowania. Nie żeby cierpienie innych ludzi wywoływało u niego jakiekolwiek dobre emocje, nawet tych którzy z obiektywnego punktu widzenia byli po prostu społecznymi śmieciami. Ale ich? Teraz chętnie by się tym zajął
Kiedy w końcu robaki zabiły pochwyconych, szybko do nich dołączył. Odwołał swoje robaki, zmuszając je do powrotu do ciała. Schował obydwa ciała do średniego zwoju. Nawet jeśli był on nieco wypełniony to miejsca powinno być aż nadto. Rzadko miał dostęp do tak dobrego organicznego materiału do badań i prób. Tacy jak oni byli wręcz idealnymi obiektami. Przysłużą się medycynie, przynajmniej w taki sposób częściowo odpokutują swoje winy. Ich ograbione z mięsa truchła będą idealną pomocą naukową. Zawsze chciał mieć pełen ludzki szkielet w swoich zbiorach. Taki na stelażu, z kostkami połączonymi. O, i żeby jeszcze się ruszały. Najlepiej też byłoby mieć jeden kobiecy i jeden męski, może znajdzie się tutaj jakaś kobieta która przyczyniła się do tego procederu. Lepiej dla niej, żeby się nie znalazła.
Trochę mu przeszło, mógł próbować dalej. Nieco bardziej na spokojnie. Coś powinien zrobić w związku z tymi wszystkimi ludźmi. Co mógł zrobić, co ważniejsze? Zabrać ich, ochronić. Samemu mógłby zrobić jakieś zamieszanie, a jego klony na szybko zaczęłyby zabezpieczać ludzi. Jego chakra co prawda mocno kulała, ale ktoś musiał to zrobić. Na wszelki wypadek powinien mimo wszystko użyć jedynie kilku klonów. Robaki z jego ciała uformowały się w cztery Mujiny. Jego ogólna ilość robaków mocno spadła, dlatego (nadal w mroku) rozwinął swój duży zwój i odpieczętował z niego nieco latającego surowca. Z takim zapasem mógł iść na górę i robić rozpierdol swoimi robakami. Tymczasem klony miały za zadanie transportować rannych do jego towarzyszki-medyczki. Tam było chyba najbezpieczniej, a ona powinna mieć tyle chakry żeby móc zająć się poważniejszymi przypadkami. A oryginał w tym czasie szalał. Atakował robakami każdego kogo zobaczył, próbując zwrócić na siebie uwagę. Może milczący mu pomoże? Powinien. Teraz kiedy ludzie byli bezpieczni, mógł iść na całość.

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Nic dziwnego, że się jej bali. Że czuli strach i szacunek. Rika sama bałaby się na ich miejscu. Bo w jej mniemaniu zawsze była taka, jaka właśnie powinna być. Odpowiednio słodka w swoich wygłupach i przerażająco groźna w walce. I nic to, że najpewniej niewiele miało to wspólnego z rzeczywistością. Przynajmniej nie brakowało jej odwagi, a tym razem się opłaciło. Żaden z rabusiów nie miał zamiaru sprawdzać prawdziwości wybuchowej notki. Owszem, był cień szansy, że gdzieś we włosach znajduje się zwykła kartka z pozdrawiającym uśmieszkiem. Bądźmy jednak szczerzy. Czy ktoś zaryzykowałby życiem swoim i wspólników, aby się przekonać?
Przyjrzała się swojemu dziełu. Była zadowolona. Nie miała już tej groźnej minki. Raczej bawiło ją, jak są grzeczni. A powinni być. Czasy, kiedy to ona musiała być grzeczna już dawno minęły. Teraz kolej na innych. I może nawet był w tym cień ironii, że bardziej satysfakcjonował ją efekt wizualny owiniętej w kokardę paczki rabusiów. Najchętniej obsikałaby ich jeszcze jakimś słodkim do porzygu gównem.
Odwracając się z uśmiechem, cieszyła się chwilą. Oszukała ich. Przechytrzyła. Głupole. – powiedziała w myślach do samej siebie. Wyszła z pomieszczenia szybkim krokiem. Być może spieszyła się gonić akolitę, ale równie dobrze mogło jej zależeć na jak najszybszym skryciu się za ścianą korytarza, nie chcąc chichrać się na ich oczach. Jednak to jeszcze nie koniec. Gdzieś tam niżej walczy Mujin i Toshio. Gdzieś tam jest akolita, którego musi znaleźć i… jest! Kręcił się szaleńczo po korytarzu, skacząc od drzwi do drzwi w poszukiwaniu bóg wie czego. W jego ruchach było czuć desperację, która pasowała przeżyciom, które zdaniem spotkanej we wiosce gospodyni były jego udziałem. Usłyszał ją, a jego spojrzenie było straszne. Co oni mu zrobili!?
Z całych sił powstrzymywała się przed zrobieniem choćby jednego kroku w tył. Lustrowali się przez chwilę wzrokiem. Co mógł sobie pomyśleć? Ewidentnie posiadłość została zaatakowana. Ewidentnie mała Rika nie pasowała do obrazu ludzi, którzy odpowiedzialni są za to zło. To mogło być Henge lub inne nie wiadomo co, ale dziwne, by przyszło mu to na myśl.
-Znalazłam cię. – powiedziała tylko nic nieznaczące zdanie i czekała na jego reakcję.
-Przybyliśmy dzisiaj rano, jest nas więcej. Musisz mi zaufać. Poszukamy schodów i zejdziemy do pozostałych. Jeśli się boisz, idź za mną. Mam BARDZO DUŻO sił.
Chciałaby go dotknąć, upewnić się, że wszystko jest OK. Był jednak wiarygodny, a jej zachowanie mogłoby być bardzo dziwne. Śpieszyło jej się. Miała obawy o pozostałych. Nie tylko o Mujina i Toshio, ale i będącego gdzieś tutaj Kenshina, a także Pana Przechwałkę i Ayumi, która samotnie go pilnowała. Jeśli nie wydarzy się nic dziwnego, poszuka zejścia na dół, nie dbając szczególnie o ciszę ani jakieś środki ostrożności. Teraz ona tu rządzi. Odrobina chakry skoncentrowana w dłoni oświetli im drogę.
Jak zwykle skarb znajdował się w najwyższej wierzy. Tak samo jak księżniczki. Hej, nie przez przypadek tu trafiłam!

  Ukryty tekst

[Uzumaki Hibana]

"Bajka średniowieczna"
Dla: Rika Kari Matsubari & Mujin
Misja rangi B
52/67 Rika
Mała kunoichi miała więcej szczęścia niż... szczęścia.
Nie dość, że szybko poradziła sobie z wrogami, to jeszcze natychmiastowo znalazła poszukiwanego Akolitę. Teraz wystarczyłoby tylko wziąć go pod pachę, wyskoczyć przez okno, i misja wykonana. W końcu, ich zadaniem było odnalezienie zaginionych, nie ratowanie porwanych ludzi.
Zagadnięty mężczyzna, z początku, zachowywał się dziwnie i nieufnie, ale wraz ze słowami Riki na jego twarzy pojawił się dziwny uśmiech.
-Chwała bogom – zawołał. - ...i osadzie. - dodał z pewną rezerwą.
Po tym, zbliżył się do Riki i uśmiechnął przyjaźnie. Wyglądało to tak, jakby całkowicie jej wierzył. Jeśli tylko chciała, pozwolił jej się nawet dotknąć.
-Wiem gdzie są schody – powiedział szybko i pewnie, ale po chwili dodał: - Chyba...
Chyba tak, chyba nie, ale tam, gdzie zaprowadził ją Akolita, schody faktycznie były. Duże, szerokie i piękne. Po obu stronach, do ścian, były przytwierdzone pochodnie, więc dodatkowe źródło światła nie było potrzebne. Mimo tego, Rika wiedziała swoje.
Gdy stanęli u szczytu schodów, mężczyzna – jak prawdziwy gentleman – pokazał Rice by szła pierwsza. Ciężko powiedzieć, czy rzeczywiście się bał, czy nie chciał urazić honoru małej wojowniczki. Pietra w tym domu były wysokie, więc i schody były długie. Dotarcie na parter trochę im zajęło, a zaginiony cały czas zadawał pytania:
-Ilu was jest? Gdzie są pozostali? Jak dużo wiecie? - I inne, tym podobne.
Gdy schody się skończyły, znaleźli się w szerokim korytarzu wyłożonym czerwonym dywanem. Zobaczyli tam...

Mujin
Nie miał żadnych wyrzutów za to jak potraktował dwójkę porywaczy, a wręcz przeciwnie. Ucieszył się, że będzie miał dwa ładne szkielety do kolekcji. Zamarzyła mu się nawet kobietka. Ta, gdy w tej posiadłości plątała się jakaś porywaczka o ładnych kościach, szybko stałaby się własnością Mujina.
Jednak kolekcjonerskie zapędy musiały poczekać. Mujin zdawał się całkiem zapomnieć o koledze z drużyny, na szczęście, nie zapomniał o porwanych ludziach. Nie zamierzał ich jednak osobiście wyzwalać. Miał inny, własny plan.
Robaki z jego ciała udworzyły chmury, które przybrały postacie czterech Mujinów. Widzące to dzieci, jeszcze bardziej się przestraszyły. Jakby na to nie patrzeć, Mujin też nosił maskę, przez co przypominał „tych złych”. Dla postronnego obserwatora, pojawienie się nagle czterech ludzi w zamian dwóch było, co najmniej, niepokojące.
Klony miały proste zadanie, uwolnić ludzi i zaprowadzić do Ayumi. Nie było to łatwe, bowiem ludzie nie chcieli zaufać klonom. Odsuwali się od nich, a jakiś odważniejszy dzieciak nawet rzucił w jednego butem. No tak, jak okrutnie by to brzmiało, Mujin znieważył tych ludzi. Bo to w końcu byli ludzie, żywe, myślące istoty. Nie byli bezrozumnymi zwierzętami, ani szarym elementem tła. A tak zostali potraktowani.
Bez wyjaśnień. Bez tłumaczenia. Bez zapewnień i uspokajania.
Ale to był problem klonów. Tym czasem, oryginalny Mujin wspinał się po schodach na wyższe poziomy. Chciał odwrócić uwagę od uciekających więźniów. Szukał wrogów do zadymy, a zobaczył...

Znowu razem
Toshio dobijał właśnie ostatniego z przeciwników. Na czerwonym dywanie kładło się jeszcze pięć innych trupów. Na horyzoncie nikogo. Czy to już wszyscy przeciwnicy? Obejrzał się gwałtownie, słysząc kroki na schodach. Ciało momentalnie przybrało postawę bojową. W jednej dłoni trzymał kunai, drugą osłaniał twarz. Był gotowy do walki.
I wtedy ze schodów wypadła Rika.
Mężczyzna wyprostował się i odetchnął nie zauważalnie. Nic nie powiedział, ale skinął na dziewczynkę w geście „Dobrze Cię widzieć”. „Ucieszył się” – na tyle na ile – jeszcze bardziej widząc schodzącego za Riką Akolitę. Zbliżył się do obojga i kiwnął głową. Dobra robota? Zadanie wykonane? Coś takiego mógł mieć na myśli. Po tym, otworzył usta jakby chciał coś powiedzieć, ale przerwały mu nowe kroki na schodach. Tym razem, prowadzące z piwnicy.
Mujin znalazł się na jasnym, szerokim korytarzu. Szukał wrogów do bicia, a wszyscy zostali już pobici. Byli za to: Toshio, Rika, i jakiś obcy chłopak. Wszyscy patrzyli się na niego.
-Dobrze – skwitował dowódca i odwrócił się plecami do towarzyszy. - Zaprowadzę was do wyjścia.
Czy to znaczy, że misja zakończona? Już tylko do wyjścia i do wioski po nagrodę?
„Przypominam, że waszym priorytetem jest szukanie zaginionych, a nie sprawcy. „, brzmiały słowa staruszka w siedzibie władzy, gdy podejmowali się tej misji. Znaleźli oboje zaginionych shinobi, więc... ich misja została wykonana? Ale czy można nazwać to sukcesem?
Toshio był prostym człowiekiem, i miał proste zasady. Zadanie wykonane, wracamy. Ignorujemy porwanych i nie szukamy szefa bandy. Inni się tym zajmą.
Co na to powie Rika? A co Mujin, który widział trochę więcej?

Drużyna:
Kobieta: Ayumi
Spóźnialski: Fumio
Milczek: Toshio
Dzieciak: Kenshin

Inni:
Staruszek z chaty
Kobieta z chaty
Ranna kobieta
Zaginiony Akolita

[Rika Kari Matsubari]

Odnaleziony Akolita chyba obdarzył ją zaufaniem. O tak, zdecydowanie mógł odetchnąć z ulgą, bo z nią nic mu nie grozi! Dziękował bogom, dziękował osadzie i nie, wcale nie wyczuła żadnej rezerwy ani dystansu. Gdzieś tam przy bliższym kontakcie musnęła go w rękaw, aby mieć pewność że on, to on. Wszystko wyglądało bez zarzutu. Przyjęła to z ulgą. Nie ma się czego obawiać. Zrobiła co trzeba, teraz tylko zejść na dół.
Jej „zdobycz” wiedziała gdzie są schody, co pomogło w odnalezieniu ich. W okolicy było miło i całkiem jasno. Cały czas dostawała kolejne pytania.
-Jest nas trochę. – powiedziała, nie mówiąc nic. Nie z ostrożności. W żadnym wypadku! Po prostu nie wiedziała, czy pyta o rannych, nierannych, będących w posiadłości a może poza nią? Było ich trochę. Tak, zdecydowanie.
Sunęli korytarzem, który – jak wierzyła – zaprowadzi ich do schodów.
-Są na każdym piętrze. Jestem pewna, że tak jak na samym szczycie, nie dali im szans! – odparła z zaciśniętą piąstką wzniesioną w górę w geście tryumfu.
Opamiętała się momentalnie. Nie wiedziała nawet, czy dalej żyją, a co dopiero czy rozmontowali rabusiów. Trzeba zachować czujność. O tak, teraz 150% czujności. Zero zuchwalstwa. Nie tak doświadczona kunoichi jak ona. Nie z nią te numery.
-Ja właściwie to nic nie wiem. Ktoś porywa ludzi żyjących we wiosce i zależy mu głównie na młodych. Całe szczęście, że tu trafiliśmy… - właściwie to dlaczego tylko on ma zadawać pytania?
-Nic ci nie zrobili przez ten cały czas? Rozmawialiśmy z twoją partnerką i nic jej nie będzie!
Bla, bla, bla. Tymczasem mijali kolejne metry i wszystko wokół potwierdzało to, co słyszała wcześniej w domu mieszkańców Kamo. Że to stary dom jakiegoś bogacza. Gdy dotarli do schodów i zeszli nimi niżej, ujrzeli czerwony dywan, jakby na potwierdzenie. Na nim leżeli przeciwnicy Toshio, który ładnie ich wszystkich poskładał. To jej się spodobało. Kiedy wchodzili, akurat dokańczał swoje dzieło. Wyprostował się i podszedł do nich. Widać było, że jest zadowolony, a Rika nie miała wątpliwości, że Milczek bardzo ją lubi. Po chwili zjawił się Mujin, także cały i zdrowy.
-Był na górze. – powiedziała o Akolicie. – wpakowałam się do salonu pełen rabusiów, ale teraz już nic nam nie zrobią. – dodała z dumą.
Milczek miał plan szybkiej ewakuacji. Ale przecież tak nie można!
-A gdzie jest Kenshin? – zadała otwarte pytanie do Mujina i Toshio. – przecież nie po to przybyliśmy na ratunek, żeby Kenshin został! Gdzie to dziecko, z którym uciekali? Przecież… chyba muszą gdzieś tutaj być?

[Mujin]

Co dokładnie miał zamiar zrobić idąc na górę? Oczywiście znaleźć sprawców odpowiedzialnych za to wszystko. Niemożliwe żeby kobieta uznała za "zbyt dużo" kilku lamusów i kusze na ścianie. Może wyszło to dla niej po prostu niedobrze, może jakaś wielka pomyłka która pogrzebała jej szanse na łatwe zwycięstwo. Kij ją wie tak naprawdę, Mujin nie miał problemów i właśnie to że ich nie miał przy takich oczekiwaniach było zastanawiające. Wyszedł na schody i tym samym odciął od rannych resztę złodupców jacy mogliby się pojawić. Zrobił to niestety przypadkiem, bo jego wysokiej klasy umiejętności taktyczne nie działały przy mocnym podkurwieniu jakiego stał się ofiarą.
Jako że robaków miał więcej niż standardowe ilości w jego ciele, to musiał je trzymać na zewnątrz w postaci dwóch ekstremalnie skupionych chmurek. Nie były aż tak głośne żeby kogoś powiadomić, ale baczny obserwator mógłby z tego skorzystać. Ale jebał bacznych obserwatorów, każdy kto je zobaczy po prostu zostanie zaatakowany. I tyle. Wyszedł ze schodów akurat w momencie, żeby zobaczyć Rikę i Toshio. Skupionych na nim, jakby oczekiwali na jego miejscu jakiegoś bandziora. W towarzystwie ich była dodatkowo jedna osoba której nie rozpoznawał. Mujin jednak nie opuścił gardy.
- Skąd mam wiedzieć, że wy to wy a nie kto inny? - zapytał podejrzliwie, patrząc na wszystkich tutaj. No warto było się nad tym zastanowić, skoro ich przeciwnikami na pewno byli NINJA. Którzy mogą zmieniać się w kogokolwiek? Sprawa oczywista, co nie? Dlatego powinni dać mu jakiś dowód, alibi. Cokolwiek co potwierdzałoby że oni to oni. Równie dobrze mogli być już martwi, a przeciwnicy w obawie przed jego umiejętnościami postanowiliby udawać towarzyszy i zadać cios kończący z zaskoczenia? Uderzenie w splot słoneczny, kunai w żebra nasączony trucizną? Katon w plecy? Nawet podcięcie ścięgna, tyle opcji żeby zrobić z niego niezdolnego do walki kalekę. Dopiero kiedy otrzymał jakąś odpowiedź potwierdzającą autentyczność, odpowiedział na zadane pytania.
- Kenshin jest na dole, wraz z innymi. Część ranna, część martwa. Ale Kenshin tylko nieprzytomny. Chyba nie było tego drugiego. Na pewno wy go nie spotkaliście? - zapytał. Coś mu tutaj śmierdziało pomimo maski dobrze chroniącej przed przykrymi zapachami. Metaforycznie, znaczy się, śmierdziało. Rika chyba też to zauważyła. Sam nie miał niestety pojęcia co dokładnie było nie tak, ale na pewno coś było. I chociażby dlatego nie powinien jeszcze spuszczać gardy.