[Event] Podziemia Iglicy

[Uchiha Masako]

Masako nie miała pojęcia, co się takiego dzieje w dziurze po iglicy, ale sądząc po huku - połowa tego miejsca chyba się zawaliła. Albo bijuu, albo Yoshimitsu, albo cała reszta naprawdę nieźle się bawiła. Grunt, że pomogli sobie z Yamim i udało im się nie zasnąć od tych cholernych piórek. Kiedyś też tak będzie potrafić i wtedy może się na coś konkretnego przyda. Już mieli się ruszać dalej kiedy zobaczyła, że członek pierwszej grupy, który zdołał się wydostać na ziemię padł na nią z powrotem, zasypiając.

Nie wahała się ani chwili. Zawróciła, rzucając jeszcze do Harruchiego, który skręcał do Aburame:
- Ja lecę z Yamim! Spotkamy się później, jakby co - pewnie wrócę jeszcze do Sogen, gdybyśmy się nie zdołali odnaleźć! -

Następnie przebiegła, mimo wycieńczenia i mając wielką nadzieję, że nie dopadnie jej... w zasadzie cokolwiek z tysiąca zagrożeń dookoła, aby użyć Kai na Kyoushim. Gdyby się nie budził, klepie go jeszcze lekko po twarzy.

- Hej, hej! Nie zasypiaj, bo cię żywa legenda zeżre! Albo czymś innym oberwiesz! - krzyknęła do niego, zerkając dookoła i prosząc Yamiego o trochę wody - dla siebie i dla Kyoushiego, a gdy ten ostatni będzie na nogach, dodaje. - Wynośmy się stąd, tutaj potrzeba już wojska Nara i ich sił. Wiemy co najważniejsze, a teraz się stąd WYNOŚMY! -

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń, kołczan, średni łuk.

  Ukryty tekst

[Yami]

Udało się. Pióra, które latały mi przed nosem a także coraz chętniej zapraszały na odbycie krótkiej drzemki w cieniu drzewa zaczęły zanikać. Użyta technika kai przez jednego z towarzyszy była skuteczna. Kto by się spodziewał, że ten cały wypadł do Ryuzaku, który przeklinałem po dziś dzień będzie mi aż taką pomocą. Niezbadane są wyroki opatrzności jak to mówią.
Miałem w otoczeniu dwójki młodszych najemników ponowić powrót w kierunku obozu Senju i Nara aby poszerzyć przekaz niebieskowłosej postaci, która pomknęła przodem. Musiała należeć do drugiej grupy, która zeszła pod ziemię a więc informacja dotycząca o Ichikatsu, walce jego ludzi z Aburame a także zapewne umiejętności osoby, która przejęła kontrolę nad demonem mogą być nieznane.
Miałem zamiar ruszyć na przód po ówczesnym skinieniu mini drużynie ale jak nie pierdyknęło. Odwróciłem się w kierunku krateru aby dostrzec jak tumany dymów i pyłów niosą się we wszystkie strony. Do tego dźwięk walących się skał. Nie było najlepiej. Było wręcz tragicznie. Furia demona rośnie a oni wciąż znajdują się stosunkowo blisko.
- Idziemy... migiem.
Powiedziałem Masako i Harruchiemu lecz nim zdążyłem całkowicie skupić się na ucieczce dostrzegłem leżącego na ziemi mężczyznę. Biała czupryna. Dość charakterystyczna. Zdawało mi się, że widziałem podobną w obozie. Jeden z najemników? Nie zdążył dotrzeć do naszej trójki a więc technika piór musiała go dopaść. Pozostawienie go samego mogło znaczyć w głównej mierze śmierć. Szansa pomocy wiązała się z ryzykiem
- Idź...cie przodem.
Głos miałem niepewny lecz skoczyłem ku leżącemu Kyoshiemu. Pierwsze co zrobiłem gdy dotarłem do mężczyzny to wykorzystałem technikę kai. Nie miałem zielonego pojęcia czy się uda tym obudzić osobę, która zasnęła pod wpływem tej techniki. W Ryuzaku nie próbowałem więc teraz mogłem sprawdzić. Kolejna próba wiązała się z potrząsaniem energicznym barków osoby. Brak odzewu. Trzecia z prób znałem mocno z autopsji. Wyciągnąłem baniak z wodą i połowę jego zawartości wylałem na twarz Kyoushiego. Woda zawsze działała na mnie pobudzająco. Jeśli jednak i ten aspekt zawiedzie... Nie wiń mnie jeśli bardzo zaboli. Otworzyłem prawą ręką usta mężczyzny a następnie przyłożyłem do nich lewą dłoń. Dłoń na której znajdowała się typowa rękawiczka, choć miała na wewnętrznej stronie zapisany pewien symbol. Przelałem odrobinę chakry. Bardzo krótki impuls, który zaowocował wystrzeleniem piekącego dymu z pieczęci. Były ich drobne ilości ale dostateczne aby podrażnić usta i gardło. Podrażnić to może złe słowo. Sprawić że mężczyzna poczuje piekło chili. To już musiało niewątpliwie wybudzić go ze snu.
Przygotowałem dla mężczyzny od razu bukłak z wodą. Spiekota gardła z całą pewnością będzie wymagała ostudzenia a ja posiadałem w plecaku jeszcze zwój z wodą. Mógł więc pić do woli.
- Co tam się dzieje do cholery?
Rzuciłem w międzyczasie. Jakby nie patrzeć ponownie zbliżyłem się do dziury. Dziury, która tak mocno wpłynęła na moją psychikę. Teraz jednak mogłem kogoś uratować, tak jak wcześnie pomógł mi Shikarui oraz Asaka. Czasem warto zaryzykować, w końcu mogłem uratować życie choć jednej osoby.

Techniques & Itemos:

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

JUTSU

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Iglica. Miejsce, które pozostanie w pamięci wielu ludzi na na prawdę długo, być może nawet na całe życie. Odgrywały się tutaj sceny, które przechodziły wszelki ludzki pomyślunek. W jednej z nich brał też udział Toshiro, który nie do końca znał powód całego przedsięwzięcia jednak zdawał sobie sprawę z tego, że jest ono bardzo ważne dla Shikaruia. Był on bardzo zdeterminowany, tym bardziej prosząc ich o pomoc, już to znaczyło dla Nishiyamy wiele, ponieważ z reguły nie przywykł do takiego zachowania z jego strony. Co prawda chłopak był bardziej biernym obserwatorem, który był po prostu w razie czego, ale dalej jego bierność oznaczała też, że ich przed tym nie powstrzymywał, a nawet pomógł kiedy spadła na nich iluzja. Dzięki obecności innych osób bardzo łatwo było wyjść z genjutsu, była to zmora użytkowników tej sztuki. Tak też się stało tym razem, po czym cała trójka wskoczyła na wachlarz aby pognać w dół. Po swoją zwierzynę. A konkretniej ten jeden myśliwy z łukiem, który wystrzelił dwie strzały w kierunku Shigi. Ten zaś uwolnił się z iluzji wraz z Chise. Kobieta była na prawdę szybka, czarnowłosy musiał to jej przyznać, jednak nie miało to znaczenia, ponieważ w tej chwili pociski posłane przez Sanadę sięgnęły swojego celu. Nastąpił wybuch, po którym białowłosy skończył bez nóg, a obok niego leżała Uchiha. Nie był to zdecydowanie przyjemny widok, choć widywało się gorsze rzeczy. Tym razem jednak ten widok różnił się od innych, ponieważ można było rzec, że przyłożył do tego swoją małą cegiełkę. W końcu leciał z winowajcą tego wydarzenia razem na wachlarzu, który nie zamierzał próżnować i zaraz zawalił jeszcze na nich sporą część jaskini. Z tego nie mogli się już chyba wygrzebać, nie w takim stanie, a przynajmniej tak mu się wydawało i jak bardzo się mylił, tego jeszcze nie wiedział. Zaskakującym faktem było jednak to, że oprócz wszystkiego co się tutaj działo, demon, z którym wcześniej nie mogli sobie poradzić po prostu zasnął. Była to idealna okazja do tego, aby jak wspominał Shikarui - zapieczętować go i pozbyć się zagrożenia. Toshiro nie miał pojęcia jak coś takiego wygląda, tym bardziej, że z pieczętowaniem, to nie znał się zbyt dobrze, znał jedynie jego podstawy i tak wielki twór wymagał na pewno jakiegoś specjalnego pojemnika. Pytanie czy takowy ze sobą mieli. Wiedział jedynie, że są w stanie go zabezpieczyć. Może w tej jaskini? Nie było to aż tak istotne w tym momencie, ponieważ dzięki temu mieli czas właśnie na to, aby to ogarnąć.
Jak się okazało Chise i Shiga najwidoczniej dalej dychali, ponieważ czarnowłosy chciał zejść na dół. Twarde skurczybyki. Sprawnie zaczęli się przemieszczać niżej obserwując co dzieje się dalej.Niestety nie wszyscy poruszali się w kilkuosobowych "oddziałach" i jednym z przykładów był Kuroi, który leciał w dół. Na szczęście najprawdopodobniej został złapany przez technikę Ichirou, który najwidoczniej doszedł do siebie. Przytaknął tylko na sugestię Asaki i sprawnie przeskoczył z wachlarzu na chmurkę.
- Mam nadzieję, że szybko się z tym uporacie, bo mamy tutaj jeszcze demona. Powodzenia. - rzucił po przeskoczeniu widząc ten wzrok Shikiego, który mówił "zaaaabić!". Pierwszym co zrobił po dostaniu się na piaskowy twór, to użycie kai na Sabaku. Królewna w końcu powinna się od razu obudzić, chyba, że kimnął na prawdę, wtedy Toshiro po prostu nim potrząsa. Zaraz po tym odwrócił się w stronę ludzi, którzy stali nad przepaścią i pomachał do nich dając im wyraźnie znak, że nie trzeba ich transportować na górę i że to oni powinni przetransportować się na dół. Nie miał pojęcia jak głęboko spał teraz demon, ponieważ kto mógłby wiedzieć jak genjutsu działają na taką kupę chakry? Być może jakieś głośne dźwięki byłyby w stanie go obudzić, więc wolał nie ryzykować. Reszta zależała od tego co tak na prawdę zrobi Kuroi lub Ichirou, na którego chmurce się znajdowali.
- Ponoć w ich drużynie jest ktoś kto jest w stanie zapieczętować tę bestię, powinniśmy jak najszybciej odnaleźć i zacząć ten cały proces dopóki ta bestia śpi! - rzucił w kierunku starszuka, który już powinien normalnie funkcjonować. W międzyczasie jednak jego uwaga była skupiona na poczynaniach Shikaruia i Asaki. Na ciele tego pierwszego pojawiły się już dobrze mu znane znaki, które nie zwiastowały niczego dobrego. Miał nadzieję, że tym razem nie wpadnie w jakiś szał. Być może dobrze, że w tym momencie się od niego odsunął. Ostatnio gdy widział te znaki... Mogło być ostatnią rzeczą jaką kiedykolwiek by zobaczył gdyby nie Asaka, która wparowała podczas ich treningu. W każdym razie wiedział też, że zrobiło się bardzo poważnie i Sanada na pewno nie zamierza popuścić. Jak dla Nishiyamy, to zarówno Chise jak i Shiga byli już martwi. Nie mieli szans mu uciec kiedy wchodził w ten... "tryb". Na szczęście jedyną osobą, która nie musiała się tego obawiać była białowłosa, która była zaraz u jego boku również mając swoje zadanie do spełnienia. Teraz pozostało mu już jedynie obserwować jak kończą to co zaczęli, ponieważ jak to ktoś powiedział... Kiedy się powiedziało "a", trzeba też powiedzieć "b", a potem cały alfabet aż do "z". Żeby jednak powiedzieć "z", trzeba było zabić zarówno Shigę, jak i Chise. Przez to czego się dowiedział nie było mu ich jakoś specjalnie szkoda, szczególnie, że wiedział, że ta druga była z rodu Uchiha. Klan, który dla Toshiro był zepsuty od korzeni, aż po same liście. Szczerze ich nienawidził za to co przydarzyło mu się w życiu i doskonale zdawał sobie sprawę z tego, że większość z nich taka jest. Pyszałkowaci, dumni ze swojego pochodzenia. Nad wyraz pewni siebie. Tak właśnie kończyli Ci, którzy przechwalali się swoją "potęgą" na prawo i lewo. Pogrzebani pod stertą głazów, bez nóg, czy też rąk, a co najważniejsze bez godności.

tl;dr
Toshiro przygląda się dziełu Shikaruia. Potem przeskok na chmurkę Iczira, używa kai na Kuroiu. Mówi mu o tym, że demona można zapieczętować, a także sugeruje, że powinni poszukać tego, który jest w stanie to zrobić. Macha do Iczira i reszty, żeby zeszli na dół, aby pomóc im z demcem.(Nie drze się, bo nie widzi w tym sensu i nie wie czy demon sie przez to nie obudzi, chociaż wiadomo zaraz jebutnie technika jeszcze Sikiego) Obserwuje dalej co się dzieje i czeka na ruch reszty.

KP:

Imię: Toshiro (??)
Nazwisko: Nishiyama (??)

  Ukryty tekst

Płeć: Mężczyzna
Ranga: Doko
Wzrost: 181 cm
Waga: 69 kg
Wiek: 18 lat
Data urodzenia: 367r. - zima
Znaki szczególne: Brak
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: czarne

UBIÓR:Jeśli chodzi o ubiór bruneta, tutaj zależy od obserwatora. Jedni stwierdzą, że jest całkowicie normalne, a inni mogą uważać, że jest niecodzienne. Jego garderoba nie jest zazwyczaj zróżnicowana jeśli chodzi o kolory, góruje czerń i szarość. Na co dzień jak i w bój Toshiro ubiera się dość oficjalnie. Na wierzchu nosi coś w rodzaju luźnego, gładkiego płaszcza w ciemnych kolorach. Pod tym znajduje się kimono koloru czarnego również bez żadnych zdobień. Przepasane jest brązowym, materiałowym, ozdobnym pasem. Pod nim ma jeszcze białą koszulę z kołnierzykiem w kształcie litery v, tak jak w kimonie. Na rękach ma coś w rodzaju rękawiczek, które sięgają tylko do kostek. Nosi luźne szarawe spodnie, które są zwężane ku dołowi. Do tego na stopach ma wysokie czarne buty, które kojarzone są raczej z samurajami. Kiedy robi się zimno przywdziewa czarny, ciepły płaszcz z kapturem.
WYGLĄD: Toshiro po swoim ojcu odziedziczył nie tylko wyjątkowo czarne oczy, ale spory wzrost. Jego długie ciało sprawia, że jest znacznie wyższy od swoich rówieśników, jak na tak młode lata, a przynajmniej tych z tego regionu, z którego pochodzi. Szczupłej postury chłopak, bo tak można go nazwać, posiada jasnego koloru cerę, która świetnie kontrastuje z jego włosami. Ciemne kosmyki są często związane w kitkę. Kilka niesfornych pasm opada również na jego twarz czy też po prostu fruwają wolno. Czasem chodzi w rozpuszczonych włosach, jednak jest to rzadkość, bo jest to po prostu mało praktyczne. Jeżeli chodzi o postawę ciała chłopaka, jest on barczysty, lecz jeszcze wiele mu trzeba by można było mówić, iż jest dobrze zbudowany. Z wiekiem Nishiyama stawał się coraz bardziej mężny, a jego włosy rosły, tak, że związane w kitkę sięgały mu za pas. Tak na prawdę nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród ludzi. Ot zwykły, wysoki chłopak o czarnych oczach i czarnych, długich włosach. Charakter: Nie ma nic cięższego do opisania jednoznacznie niż charakter Toshiro. Z reguły jest on cichy, skromny i spokojny. Nie stara się wyróżniać wśród innych ludzi i działa często we własnym interesie czego musiał się nauczyć na przestrzeni lat. Pozostawiony sam sobie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu, co uodporniło go nieco na krzywdę innych, aczkolwiek nigdy nie zostawał wobec niej obojętny. Przez swój wędrowniczy tryb życia raczej nigdzie nie zostaje na dłużej, choć ma sentyment do "rodzinnych" ziem Daishi, gdzie spędził najwięcej ze swojego życia jako dziecko. Dość często wraca na "stare śmieci". Jednak jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, to brunet nie jest zbyt towarzyską osobą jeśli kogoś wcześniej nie poznał. Zazwyczaj stroni od poznawania nowych ludzi, aczkolwiek nie alienuje się nie dopuszczając do siebie nikogo. Czasem choćby z nudy potrafi też sam zagadać, choć to rzadkość. Oprócz tego zawsze stara się traktować wszystkich z szacunkiem. Jednak gdy traci cierpliwość, to potrafi wybuchnąć. Jednak, aby do tego stanu doprowadzić, to na prawdę trzeba się nieźle postarać. Historia młodego Toshiro ma swój początek na ziemiach Daishi pośród Karmazynowych Szczytów. Młoda para uciekła pod presją władz prowincji, w której mieszkali wcześniej. Nie ma to teraz tak na prawdę największego znaczenia jakiej, jednak faktem stało się, że ścigana Hibana i Nagamoto zbiegli na północ. Po drodze okazało się, że kobieta jest brzemienna, więc tym bardziej uśmiechnął się do nich los. W końcu mogli zacząć gdzieś od nowa, z dala od konfliktów z klanami i ich gierkami polityczni. No właśnie, cóż w ogóle sprawiło, że musieli się wynieść? Ktoś wysoko postawiony po prostu musiał zrzucić na kogoś winę za morderstwo, którego dokonał, aby ktoś z jego ludzi objął dany urząd. Padło akurat na nich. Jednak kto by się przejmował nic nie znaczącymi shinobi?Na szczęście w chwili urodzin Toshiro wszystko to poszło w niepamięć, a szczęśliwi rodzice mogli cieszyć się tylko z tej chwili. Ugoszczeni dzięki uprzejmości rodu Kosekich mogli wieść spokojne życie, a przynajmniej do czasu. Zostańmy jednak jeszcze trochę przy tych sielankowych czasach, gdzie wszystko wydawało się proste i łatwe. Młody chłopak dorastał często będąc oddawany pod opiekę Masaru, przyjaciela rodziny. Był to samotny, starszy mężczyzna, który miał sporą posiadłość. Hibana i Nagamoto często zostawiali go ze staruszkiem gdy udawali się na misje w celu zarobku. Tam jednak nie próżnował, ponieważ Masaru również był shinobi, jednak przez kontuzję ręki nie był tak sprawny jakby chciał i musiał porzucić swój dotychczasowy fach. Na szczęście dla Toshiro, który mógł razem z nim trenować pod nieobecność rodziców. Młodzieniec ochoczo spędzał czas ze staruszkiem ciężko pracując nad polepszeniem swoich umiejętności. Bardzo często otrzymywał różnego rodzaju rady, które często okazywały się bardzo trafne. I tak żył sobie spokojnie przez jakiś czas nawiązując jedną z pierwszych mocniejszych relacji uczeń-mistrz. Masaru stał się dla niego dobrym wujkiem, z którym zawsze mógł porozmawiać o wszystkim, a także mógł udać się do niego gdy chciał zasięgnąć rady jeśli chodzi o sprawy shinobi, czy też jakiś aspekt treningu.
Pewnego dnia Toshiro wyczekiwał w domu staruszka, aż rodzice go odbiorą. Niestety niesamowicie się spóźniali przez co chłopak w końcu zasnął. Niestety gdy się obudził Masaru nie miał dla niego dobrych wieści. Demony przeszłości przyszły zebrać swoje żniwa. Okazało się, iż podczas jednej z rutynowych misji została zastawiona pułapka przez shinobi z klanu, z którego pochodzili jego rodzice. Dowiedziawszy się gdzie przebywali domniemani zabójcy postanowili zemścić się na nich pomimo sporego upływu czasu. Być może był to po prostu kaprys, któregoś z rządzących, a może po prostu akurat tamci ludzie byli tak bardzo zawistni, że nie chcieli odpuścić. Tak na prawdę nigdy nikt już się tego nie dowie, ponieważ sam Nishiyama nie wiedział skąd dokładnie pochodził. Jego rodzice nigdy nie opowiadali mu o miejscu, z którego się wywodzą, jedynie o tym co stamtąd odziedziczyli. Tamtego dnia Toshiro wiedział, że jest to koniec pewnej ery. Jego oczy zalały się łzami, a emocje, które odczuwał wprost rozrywały go od środka. Masaru starał się zachowywać spokojnie i pocieszać młodziaka, jednak nikt nie był w stanie wtedy uspokoić takiego młodzika. Żal i gorycz towarzyszyła mu jeszcze przez wiele dni. Jednak starał się o tym nie myśleć i skupiał się jedynie na treningach ze staruszkiem, który pozwolił mu u siebie zamieszkać. Od tamtej pory był dla niego jak ojciec. Opiekował się nim i trenował go wedle jego życzenia, ponieważ Toshiro chciał stać się na prawdę potężnym ninja, który będzie potrafił obronić ważne dla niego osoby. Właśnie to postanowił tamtego dnia i dążył do tego z całych swoich sił. Dowiedziawszy się co nieco o historii jego rodziców był na prawdę dumny, że mógł być ich dzieckiem. Jednak miało to też swoje drugie dno. Postanowił, że nigdy nie zaangażuje się w politykę. Nie chciał mieć do czynienia z żadnym klanem, ponieważ uważał, że każdy dba tak na prawdę tylko o siebie i nie liczyło się dobro ogółu, a jedynie tylko tych u władzy.

  Ukryty tekst

[Vulpie]

Podziemne piekło
Podziemia Iglicy Wychodziło na to, że teraz już było tylko z górki. Demon został ogłuszony, przeciwnik który próbował go opętać - znikł, a ugrupowanie shinobi mogło sobie w końcu pozwolić na chociaż chwilę oddechu. Koniec akcji, można się skupić na czymś innym? No i tu jest pies pogrzebany - gdyż nie do końca. Nawet jeśli zagrożenia teraz już nie nadchodziły ze strony Bijuu, teraz nadeszła po prostu zawiść i chęć mordu ze strony innych ludzi. I w momencie, w którym jednocześnie udało się pokonać potwora - tym samym atakiem pozbawiono też życia kilku innych osób. O poranieniu innych nie mówiąc.
Czy sytuacja na dole nie będzie miała w ogóle okazji na uspokojenie się?
Kai podsunął się nieco bliżej do rannego Yoichiego, który siedział przy ścianie jaskini i trzymał się silnie za urwane głazem ramię. Kikut krwawił jak szalony, wylewając coraz więcej szkarłatnej posoki na kamienistą posadzkę groty. Inuzuka jednak nie krzyczał z bólu, nie zwijał się ani nie zachowywał się jakby miał zaraz umrzeć. Po prostu siedział, starał się zatamować krwawienie, i dyszał, starając się w ten sposób zapanować nad niebotycznymi impulsami bólu przenikającymi całe jego ciało. Jego kosa leżała aktualnie obok. W aktualnym stanie to będzie mógł co najwyżej jej użyć żeby pomóc sobie w chodzeniu.
Murai, Seinaru i Ichirou stanęli na krawędzi groty na górze, przyglądając się sytuacji. Ten ostatni zaś dodatkowo posłał część swojego piasku, która w ekspresowym tempie śmignęła i pochwyciła lecącego w powietrzu, nieprzytomnego Kuroia. Chwilę później na ten sam obłok pyłu przeskoczył stojący dotychczas na wachlarzu Toshiro, który następnie skorzystał z techniki Kai by rozbudzić nieprzytomnego Sabaku. Ten sam manewr w tym samym czasie wykorzystali Yami i Masako, aby rozbudzić jeszcze śpiącego Kyoushiego (przy okazji dając tej trójce trochę więcej wglądu na sytuację w środku jaskini).
Kai przysiadł i kaszlnął kilka razy, ciężko. Następnie spojrzał w górę, w kierunku mówiącego do niego Muraia. Przez chwilę tylko mu się przyglądał, widocznie bijąc się z myślami, po czym spojrzał na nieprzytomnego stwora. Wzdrygnął się, lecz dość szybko widocznie oklapł.
-... poddaję się. Zejdźcie na dół - im szybciej się tym zajmiemy, tym lepiej.
W tym samym momencie jednak spojrzał z przerażeniem na opadających na dół Shikaruia i Asakę, którzy byli (a zwłaszcza ten pierwszy) odpowiedzialni za sytuację na dole. Widać było po nim jeszcze więcej rozczarowania i zdegustowania czynnościami tych, którzy byli gotowi poświęcić więcej żyć dla własnego pożytku.
Shikarui aktywował swoją przeklętą pieczęć, i zaczął składać pieczęci ręczne do aktywacji wodnej techniki tnącej. Przygotował się do wystrzelenia, mierząc gdzieś w kierunku skał na dole - zupełnie poza miejsce, gdzie stał demon lub ktokolwiek inny. Zaczął wypuszczać wodę, która zaczęła mknąć w stronę ziemi...
I w tym momencie został zmuszony do zwrócenia uwagi na coś innego.
Dwa z trzech psów Yoichiego, Aijin i Ayu, pomknęły w kierunku duetu Sanadów, biegnąc na nich od dwóch stron. Oba zwierzęta wyglądały na krytycznie wściekłe.
-Nie udawaj świętoszka z tym wołaniem pomocy! - ryknęła Ayu, patrząc na Shikaruia z nienawiścią. Okrzyk był na tyle głośny, że dało się go usłyszeć na górze. - Widziałam, co uczyniliście! To Ty jesteś za to wszystko odpowiedzialny! To Ty zrzuciłeś głazy na ludzi na dole! Zabiłeś kilka osób! Ale to... jest przegięcie.
Wyszczerzyła kły.
-To Ty jesteś odpowiedzialny za okaleczenie Yoichiego! I tego, jak żyjemy, nigdy wam nie wybaczymy!
Yoichi poderwał się, patrząc z przerażeniem na sytuację.
-Aijin! Ayu! Przestańcie! Nie potrzeba tu jeszcze więcej niepotrzebnego rozlewu krwi!
Dwa psy jednak zupełnie zignorowały polecenia, zamierzając się na oponentów - oba psy aktywowały jedną ze swoich technik klanowych, zmieniając się w wielkie, wirujące z olbrzymią prędkością świdry. Były już w połowie drogi pomiędzy Shikaruiem i Asaką oraz rudowłosym kaleką. Dlatego Yoichi szarpnął głowę w górę i ponownie zakrzyknął.
-Ichirou! Powstrzymaj to, błagam! Zatrzymajmy to w końcu!
Wszyscy poczuli też w tym momencie lekkie wstrząsy pod głazami. Oraz dało się zauważyć lekkie przesunięcia między skałami. Wychodziło na to, że ktoś przeżył zawalenie. I aktualnie stopniowo się przemieszczał.

Harruchi udał się w kierunku batalii, patrząc na sytuację. Bitwa zaczynała stopniowo zanikać - ostatni wojskowi dopadali ostatnich wojowników z dziwacznie odzianego ugrupowania. Wojska jednak na tym nie zamierzały poprzestać - oddziały przygotowały się do dalszego wymarszu, pozwalając sobie tylko na upewnienie się że agresorzy zostaną ostatecznie spacyfikowani. Ci, którzy zostali ogłuszeni lub się poddali, byli od razu pętani i sprowadzani do tyłu, w kierunku powozów - wliczając więzienne na jeńców. Ci zaś, którzy nie dali się pochwycić, byli od razu dobijani. Wyglądało na to, że Aburame zupełnie nie zależało na tym, aby ci wrogowie przeżyli. Albo im się naprawdę bardzo spieszyło.
Zwłaszcza, że na horyzoncie dało się zauważyć nadciągającą odsiecz z obozu Nara, prowadzoną przez kilku co bardziej postawnych wojowników.
Gdy Rida do nich dotarła, zażądała od razu skontaktowania się z Nara Shikami. Dowódcy wyprawy jednak spojrzeli na nią tylko z lekkim brakiem zaufania, następnie na siebie, po czym - ostatecznie - tylko pokręcili głowami.
-Nara Shikami-dono nie wyruszyła z nami. Pozostała w obozie, nadzorując kontakt z centralą.
Jeden z nich spojrzał na stan Ridy, która ciężko dyszała po sprincie.
-Jak chcesz, pozostań i odpocznij. My się zajmiemy resztą. W oddali widać banery Aburame i dźwięki walki - więcej nam nie trzeba. Mamy pozwolenie na atak w obronie.
Widok ten zauważył również Akarui - on i niewielkie ugrupowanie akurat wkroczyli na niewielkie, niezalesione wzgórze, z którego mogli ujrzeć spory dystans na wprost od siebie. Może był to spory kawałek - ale przy odpowiedniej szybkości, może uda się to przebyć odpowiednio szybko.*

* piszę to gwoli przyspieszenia, bo ile można biegać na siłę i bez sensu pisać o tym samym.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

Przepraszam jeśli wasze posty nie zostały teraz przeze mnie odpowiednio opisane, ale nie miałem czasu na napisanie czegoś większego - przeprowadzka pożarła mi mnóstwo czasu.

Czas na odpis: 13:10, 25 września

Poszedł spory edit. Ci, którzy napisali posty przed nim - mogą je poprawić.

[Reika]

Udało się. W końcu dotarła do wojsk Nara, jednak radość nie trwała długo. Okazało się bowiem, że Shikami została w obozie, nadzorując centralę i nie było jej wśród tych ludzi. Reika westchnęła z rezygnacją. Nie mogła biec dalej do obozu, skoro miała przed sobą ludzi, którzy mogą pomóc. To musiało jej zdecydowanie wystarczyć, dlatego też wzięła jeszcze kilka głębszych oddechów i wyprostowała się, patrząc na dowódców, którzy się do niej zwrócili.
- W takim razie będzie trzeba kogoś wysłać do obozu z tym co przynoszę. - Odpowiedziała powoli miarując swój oddech po szaleńczym biegu. - Za te anomalie odpowiada Klan Aburame. Założyli tajną bazę pod Iglicą i sprowadzili tam broń, która miała zostać uruchomiona, gdyby polityka nowej Liderki Senju nie spodobała się im. Tą bronią był Jinchiuuriki. Osoba, w której zapieczętowano Ogoniastą Bestię. Niestety, nim do tego doszło, mężczyzna ten zmarł śmiercią naturalną, a Demon uwolnił się. Teraz szaleje pod Iglicą i odpowiada za obecny stan lasu. Ma pięć ogonów, a jego broń to wrząca woda i para. Od tego właśnie zginął Nara Shikari, który prowadził naszą grupę...
Tyle chyba im wystarczy. Już widać było po nich, że pałają rządzą mordu do Aburame, którzy śmieli wejść na ich teren i atakować, ale te wieści mogły znaczni bardziej rozjuszyć to towarzystwo, o ile nie zmięknął im faje na wieść o Pięcioogoniastym. Tak czy inaczej liczyła, że ktoś przekaże te wieści dalej, żeby ona mogła wrócić, najlepiej ze wsparciem. Musiała jakoś wesprzeć grupy, skoro nie mogła się przydać w samym starciu z Demonem. Spojrzała więc na drugiego dowódcę, który zaproponował jej zostanie i odpoczynek. Pokręciła głową.
- Nie mam czasu na odpoczynek. - Powiedziała. - Wracam pod Iglicę, ale potrzebuję wsparcia. Kilku dobrych i szybkich ludzi by się przydało. Muszę im sprowadzić pomoc, o ile jeszcze żyją... Teraz zagrożeniem dla was są nie tylko atakujący Aburame, ale też Bestia, która może zrównać pobliską okolicę z ziemią, jeśli tamci polegną.
Teraz pozostało już tylko czekać na reakcje i odzew. Było ich wystarczająco, aby lekko uszczuplić szeregi na oddział wypadowy do Iglicy, zaś reszta poszłaby się tłuc z Aburame, którzy niedaleko toczyli walkę. Decyzja jednak należała do dowódców, na których wiedzy i doświadczeniu musiała teraz polegać. Tak czy inaczej, wróci pod Iglicę, choćby sama, jeśli Nara odmówią pomocy najemnikom, którzy się dla nich poświęcili, żeby zbadać tą sprawę.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Harruchi]

Wygląda na to, że się nieco spóźniłem. Cóż, przebyłem dzisiaj spory dystans i widziałem dzisiaj już trzy walki, więc po takich przeżyciach jestem nieco zmęczony, a to zdecydowanie wpływa negatywnie na moją szybkość. Ważne jednak, że bezpiecznie dotarłem do armii Aburame. Jest ich na tyle wielu, że wiadomość o ogoniastej bestii i zdradzie Uchiha Yoshimitsu nie powinna przepaść. Teraz pozostaje jedynie ujawnić się tak, aby nie wzbudzić niczyich podejrzeń i aby nikt mnie nie wziął za wroga i nie zaatakował.
Z rękami lekko uniesionymi ku górze, tak aby były widoczne, spokojnie i bez żadnych gwałtownych ruchów podchodzę do żołnierzy Aburame mówiąc:
- Jestem Koseki Harruchi. Byłem najemnikiem grupy zwiadowczej, która miała zbadać tę okolicę. W rezultacie grupa została rozbita przez pięcioogoniastą bestię oraz Uchiha Yoshimitsu z Krwawego Pokolenia, który przejął kontrolę nad Bijuu. Przypuszczam, że ci tutaj - wskazuje na pokonanych przeciwników Aburame - pracują dla Yoshimitsu. Najlepiej będzie jeśli szybko kogoś poślecie, aby powiadomił o tym resztę świata.

Chakra: 66%

KEKKEI GENKAI: Shōton no Jutsu
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT: brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 30-10=20
WYTRZYMAŁOŚĆ 20-10=10
SZYBKOŚĆ 21-10=11
PERCEPCJA 22-10=12
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 20
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 82
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU E
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
IRYōJUTSU
FūINJUTSU E
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON C
DOTON D
RAITON
KLANOWE D
JUTSU:
Ninjutsu:
Bunshin no Jutsu [E]
Henge no Jutsu [E]
Kai [E]
Kawarimi no Jutsu [E]
Kinobori no Waza [E]
Suimen Hoko no Waza [E]
Nawanuke no Jutsu [E]

Fūinjutsu:
Fūin no Jutsu [E]

Shōton:
Shōton no Jutsu: Reberu Di [D]
Shōton: Kuri no Ruhoīru [D]

Fūton:
Fūton: Enshō No Kaze [D]
Fūton: Furai Uchiwa [D]
Fūton: Fūsajin [D]
Fūton: Gōkūhō [D]
Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki [C] viewtopic.php?p=119575#p119575
Fūton: Kaiten Shuriken [C] viewtopic.php?p=119661#p119661
Fūton: Reppūshō [C] viewtopic.php?p=120567#p120567
Fūton: Kamaitachi [C] viewtopic.php?f=86&t=7200&p=122378#p122378

Doton:
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu [D]
Doton: Moguragakure no Jutsu [D]
Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu [D]
Doton: Doryūsō [D]

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Wielki Wachlarz
- Torba (przypięta do pasa)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- 2 małe shurikeny wytworzone z kryształu (w torbie na pasie)

[Akarui]

"Ja, kurde bele, chłopaki, to po wojnie szewcem zostanę..."

Każdy krok w ich biegu, każdy przeskok i ominięcie kolejnego powalonego pniaka zbliżał ich do tak niepewnego celu podróży. W głowach brygady szalało wiele pytań i żadnych pewnych odpowiedzi. Czy naprawdę na końcu drogi czeka ich walka z prawdziwym Bijuu, którym straszono ich za młodu? Czy spotkają tam kogokolwiek przy życiu? A co, jeśli jeszcze teraz, w tym wymarłym lesie, zostaną zaatakowani? Aburame rozsypali się w swoje ukochane żuczki. Kto wie, czy gdyby choć na chwilę stanęli w bezruchu, usłyszeliby bzyczenie malutkich skrzydełek?

- Co jest chłopaki, języka w gębie zapomnieliście? - spróbował zagadać Akarui swoich ludzi. Minęło już trochę czasu od kiedy sam się przedstawił i chciałby wiedzieć, czy pośród tych shinobich jest ktoś godny choć krzty zaufania. - Może ktoś z Was pochodzi z szanownego rodu Nara? Przydałby nam się jakiś trzeźwo myślący taktyk, a słyszałem, że wśród tego klanu można ich wielu znaleźć. Upił łyk ze swojej manierki i odwiesił ją na miejsce. Rozejrzał się po swoich kompanach-niemowach i sam już nie wiedział, jak może nawiązać z nimi przynajmniej namiastkę więzi, by mogli jakoś współdziałać "w razie co". - No to może ktoś z Was gotuje pyszną potrawkę z królika? Zjadłbym coś po powrocie do obozu...

Po paru chwilach ekipa znalazła się na niewielkim, aczkolwiek niezalesionym wzgórzu. Nie było to zbyt bezpieczne zachowanie, z tego miejsca byli widoczni jak na dłoni. Z drugiej strony, sami mogli co nieco zaobserwować. W tle majaczyła jakaś walka. A raczej jej końcówka. Dało się rozpoznać pełne płaszcze klanu Aburame. Tylko co oni robią na ziemiach Nara? I z kim walczą? - Ej, kojarzycie tych drugich? Pierwszy raz widzę takie stroje... Lekko przekręcając głowę i dało się zauważyć trzecie ugrupowanie. Tych już cała brygada Tozawy znała. Była to siła uderzeniowa z obozu klanu Nara. Albo dwóch panów z grupy Akarui'ego zdążyło już dostarczyć wiadomość, albo sami zareagowali na te wcześniejsze wybuchy i tąpnięcia. Grupa z obozu przystanęła na chwilę, gdy na swojej drodze spotkała jakąś osobę. Długo to jednak nie trwało i ruszyli dalej. Z sylwetki medyk mógł jednak rozpoznać kobietę, która wcześniej była z nim w grupie, która wyruszyła pod ziemię w kierunku Iglicy. Ona może mieć informacje na temat tego, co znajduje się na końcu drogi! Mężczyzna odezwał się do swojej ekipy: - Wiecie, trochę zboczymy z trasy. Wojska Nara pędza na Aburame, tam rozegra się zaraz pewnie kolejna bitwa. A my musimy lecieć w kierunku Iglicy. Ale tamta kobieta na pewno własnie stamtąd wraca. Może się czegoś dowiemy? Po tych słowach zaczął zbiegać z góry obierając sobie kierunek tak, by przeciąć drogę przebieganą przez panią medyk, złożył ręce w tubę i krzyknął do niej mając nadzieję, że go usłyszy: - RIIIIDA-SAMAAA!!!

Biegnie, pije wodę, próbuje zagadać do swoich chcąc się coś o nich dowiedzieć. Zauważa końcówkę walki Aburame z "kimś" i pyta, czy ktoś zna te ugrupowanie. Zauważa oddziały Nara i domyśla się, że zaraz tam rozpocznie się druga walka, na którą nie chcą trafić, bo celem jest Iglica. Ale zauważa też Ridę, więc zachęcając swoich, że ona może mieć jakieś informacje, biegnie w jej kierunku i się drze z nadzieją, że ta na niego poczeka czy coś, żeby mógł się coś dowiedzieć.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Na całe szczęście zareagował dostatecznie prędko. Piach, który dla mniej wprawionych w boju był jedynie niewyraźną, złotą smugą, zgarnął spadającego Kuroia zanim ten tragicznie roztrzaskał się o skały. Moment później pojawiło się wybawienie w postaci Toshiro, który wylądował na właśnie utworzonej chmurce, dzięki czemu śpiący królewicz stał się jedynie królewiczem. W całym tym przeklętym zamieszaniu przynajmniej jedna kryzysowa sytuacja została opanowana.
Od gaszenia pożaru niektórzy woleli dokładanie do ognia. w czym przodował - jakkolwiek by to przewrotnie nie brzmiało - władający destrukcyjnym suitonem Shikarui. Ichirou, nawet bogatszy o wiedzę na temat Shigi dzięki kompanowi, średnio rozumiał pobudki czarnowłosego łucznika. Pieniężna nagroda lub paskudny charakter nie były w żaden sposób rozsądną podstawą do tego, by urządzać sobie polowanie w trakcie konfrontacji z ogoniastym demonem.
Chaos narastał, kiedy do walki dołączyły psy Yoichiego, żądne odwetu za krzywyde, jakie odniósł ich pan. Ninkeny ruszyły wbrew woli Inuzuki, stąd ten zwrócił się do starego znajomego z Krwawego Pokolenia. Nie musiał błagać zbyt długo - Ichirou i tak już miał dość tego, co działo się wokół. Jak można było skupić się na prywatnych porachunkach tuż obok tak ogromnego zagrożenia?
Wypuścił z gurdy spore ilości piachu, które miały pomknąć do przodu i rozdzielić się na dwie duże masy - jedną na państwo Sanada, drugą na psy Yoichiego. Piach póki co nie miał za zadanie łapać i otaczać celów, a jedynie odgrodzić je od siebie i pełnić funkcję ostrzeżenia.
- Pozabijacie się potem, ale teraz przestańcie, kurwa, sabotować całą akcję! - wrzasnął do obu stron starcia, choć kierował się bardziej do Shikaruia, który był najbardziej odpowiedzialny za zniszczenia i straty w postronnych.
- Jak będziecie dalej nam szkodzić, to zmuszę was do spokoju. A Yoichiemu ściągnę pomoc - dodał dosadnie, licząc, że to wystarczy, by przekaz został zrozumiany. Wzmiankę o rudowłosym skierował rzecz jasna do psów, które były niezwykle zaciekłe w trosce o swojego pana i które być może dało się udobruchać zapewnieniem o utrzymaniu go przy życiu. W zasadzie, to nie wadziło mu jakoś wyjątkowo, że długowłosy zaczął bawić się w łapankę rzekomego przestępcy. Nie chciał po prostu, żeby nad głową latały mu jakieś strumienie wodne, które zwalą na łeb całą jaskinię, kiedy on będzie pochłonięty zajmowaniem się głównym zagrożeniem.
Wiele więc zależało od rozwoju sytuacji. Jeżeli Shikarui zaatakuje ninkeny lub na odwrót, to będzie interweniować wypuszczonym przed momentem piachem i spróbuje powstrzymać obie strony konfliktu. Oczywiście ograniczy się wtedy do samego przytrzymania piachem, bo jakiekolwiek miażdżenie czy zadawanie ran nie wchodzi w grę. Jeżeli Asaka dołączy do tego starcia, również i w jej kierunku zostanie posłana porcja piachu.
Jeżeli udało się uspokoić sytuację (z interwencją piachem czy też bez niej), przeszedł do istotniejszych rzeczy.
- Lecimy na dół. Nanami, też lecisz z nami - zakomunikował krótko samurajowi i medyczce, tworząc już w tym czasie drugą chmurkę, na którą szybciutko wskoczy. Jeżeli kobieta się wahała, to po prostu chwycił ją za rękę i wciągnął na piaskową platformę, bo nie było czasu na jakieś rozterki. Następnie śmignął obiema chmurkami w dół, by dostarczyć na dno jaskini siebie, Seinara, Kuroia, Nanami i prawdopodobnie również Toshiro, o ile ten nie zeskoczył wcześniej z platformy. Chciał doprowadzić całą zgraję w okolicę Yoichiego i Kaia, bo ci jako jedni z niewielu wydawali się mieć plan na zażegnanie tej beznadziejnej sytuacji. Ichirou pod koniec wskazał kobiecie rannego rudzielca sugerując tym samym, by udzieliła mu przynajmniej podstawowej pomocy, która miałaby ustabilizować jego stan zdrowia.
Gdyby jednak coś poszło nie tak i pojawiło się zagrożenie czy to ze strony bestii, czy innych ludzi, to wstrzyma swoje plany i z powrotem wzniesie obie chmurki, osłaniając je przy tym za pomocą luźnego piachu.

  Ukryty tekst

[Yami]

Gdyby nie to, że dostrzegłem Kyoushiego z całą pewnością wciąż gnałbym w kierunku obozu a także głównych sił. Gdyby nie to, że ktoś znacznie szybszy pospieszył z wiadomością pewnikiem poprosiłbym Masako albo Harruchiego o pomoc chłopakowi. Gdyby nie to, że Aburame, którzy mogą mieć coś wspólnego z wydarzeniami mającymi miejsce w Iglicy, nigdy nie powróciłbym nad ten przeklęty krater.
Złożenie Kai wystarczyło, nie musiałem uciekać się do kolejnych metod, które raczej niezależały do arsenału najprzyjemniejszych rzeczy jakie umożliwiają przyjemne wybudzenie. Na pewno nie były tak miłe jak ciepło promieni słońca, które padają na twarz. Ktoś inny wspomniałby pewnie o kobiecie no ale z nimi to akurat ja mam kiepskie relacje, które zawsze kończą się kolejnymi kłopotami, ot mój pech. Najważniejsze w tym wszystkim było, że udało mi się ocucić najemnika a tym samym pewnikiem uratować mu życie. Pytanie teraz stanowiło co dalej powinienem zrobić. Straciłem dostatecznie dużo czasu dotrzymując tempa Harruchiemu oraz Masako, ponadto próba określenia kto prowadzi walną walkę nie tak daleko od jaskini z demonem oraz próba komunikacji z Shikaruiem, który mógłby ew. pokierować go w całym zajściu. Czas bardzo szybko umykał, szczególnie w takiej sytuacji.
Niebieskowłosa była błyskawiczna, z całą pewnością niedługo dotrze do obozu i poinformuje o wydarzeniach, które mają tu miejsce. Dopełnić miał je Harruichi, który pomknął w stronę obozu. Tak przynajmniej częściowo myślałem. Kiedy odwróciłem się do niego plecami aby wesprzeć śpiącego nie zwróciłem uwagi, że biegnie w kierunku Aburame. To było coś, czego nie mogłem przewidzieć. Przecież znalezione zwłoki Nara wskazywały na możliwość agresji ze strony klanu władającego robakami. Tak więc pójście w ich kierunku wiązało się najpewniej z samobójstwem. No ale dlaczego rozmyślać nad czymś czego się tak formalnie nie wie, czyż nie?
Będąc bliżej krateru mogłem rozeznać się w sytuacji. Mimo unoszących się jeszcze tumanów kurzy wywołanych zawaleniem się części groty ludzie wydawali się być ciut spokojniejsi. Wśród trójki znajdowali się piaskowy Ichirou, pasterz Seinaru i mężczyzna, któego nie mogłem jakoś skojarzyć. Z dołu usłyszałem jedynie cichy głos, nie byłem przy samej krawędzi tak więc należał do tych przytłumionych ale zdawać się mogło, że osoby znajdujące się w dole byli w miarę bezpieczni. No nie byli. Shikaruia, Asaki i Toshiro nie widziałem.
Nagle rozległ się krzyki i wołanie o pomoc. Rozlew krwi? Niepotrzebny? Para przedstawiła mi swoje zamiary tak więc mogłem domniemać co się działo. Doszło do walki między zbrodniarzem Shigą a Shiakruiem, Asaką i Toshiro. To był ten niepotrzebny rozlew krwi. Wiele na to by wskazywało, a to znaczy... że demon został obezwładniony?
Dopiero kiedy ta myśl przyszła mi do głowy miałem wystarczająco dużo psyche aby zbliżyć się do krawędzi. Nie wiem co zamierzają zrobić z tą bestią ale... muszą się śpieszyć. Jeśli Aburame są tymi złymi i tu przybędą, dojdzie do kolejnej walki. Zważywszy ilość przebytego dystansu oraz aktualne bratobójcze boje... siły drużyny były w wątpliwym stanie.
- A... Aburame walczą z ludźmi Ichikatsu. - rzuciłem w kierunku trójki stojącej jeszcze na krawędzi. - Niezależnie od wygranej strony... za chwilę może zrobić się bardzo gorąco!
Zbliżyłem się do krawędzi. No biegiem. Bo teraz to niezależnie gdzie bym się skierował mogę natrafić na zagrożenie. Kiedy więc zobaczyłem pogorzeliska tunelu oraz leżącego pod zwałami skał demona wypuściłem powietrze, które trzymałem w płucach. Serce które kołatało z niesamowitą siłą zaczynało wracać do normalnego stanu. Jeszcze kilka chwil temu nie byłem w stanie nawet ustać widząc bestię lecz teraz gdy jest nieprzytomna... mogłem zebrać w sobie odwagę. Choć nogi zaczynały lekko drżeć mogłem podejmować decyzje.
Decyzją było zejście po skale w dół. Musiałem do tego wykorzystać chakrę skupioną w stopach albowiem nikt nie zapewni mi takiego przyjemnego lotu. Każdy krok w kierunku otchłani powodował silniejsze uderzenia. Oj Yami Yami coś ty taki zmienny. Choć może to i dobrze. Przecież odwagą nie jest brak odczuwania lęku ale próba go przeciwstawienia się. Udało mi się zrobić to po raz pierwszy decydując się na samotną (no wtedy jeszcze nie wiedziałem o Masako, Harruchim i Ridzie, innymi sprawami byłem zajęty) podróż do obozu pomimo realnego zagrożenia. Następne przełamanie w tej krótkiej chwili była chęć pomocy Kyoushiemu pomimo powrotu do krateru. Trzecie przełamanie to zejście ze wszystkimi w dół.
Paradoksalnie najbezpieczniejszym aktualnie miejscem jest to najniebezpieczniejsze. Jeśli demon się obudzi dojdzie do tragedii jeśli pojawią się Aburame... razem może uda się coś przeciw nim zdziałać w najgorszym wypadku wejdzie się do tuneli.

tl;dr -Mówię ekipie z góry, że Aburame tłuką się z ziomkami Ichikatsu czyli Yośka. Widząc, że już nie jest tak tragicznie schodzę z resztą na dół. Poza tym bardzo dużo rozkminiania nad kwestią walku z lękami i co dalej robić

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

JUTSU

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Kyoushi]

• Ty zdradziecka, niewspółpracująca bestio! Tylko tyle mógł pomyśleć o Nibim, który prawdopodobnie szczerzył swoje kły w uśmiechu. Gdy wcześniej się wypowiadał, miał znacznie lepsze poczucie humoru i nastawienie do Kyoushiego, a teraz – nawet nie zamierzał podzielić się krztą chakry do uwolnienia z techniki uśpienia, którą wykorzystał któryś z bliżej nieokreślonych shinobi. W końcu jednak, mógł przebudzić się, gdy tylko poczuł dotyk na ciele i jakiś wpływ obcej chakry, której nie potrafił określić. Okazała się to dwójka z grupy zwiadowczej, którą wcześniej spotkał w namiocie. Gdy tylko wstał i otrzepał się z kurzu, rzekł krótko:
  - Dzięki… - wtem, musiał zorientować się, co się dzieje. Ci się nie spieszyli, więc mógł przyjąć, że jest całkiem bezpiecznie, z drugiej zaś strony spóźnił się z przekazaniem informacji do obozu, ponieważ na pewno już ktoś tam ruszył. Oddziały były niezwykle przerzedzone. Ostatnim, co widział na górze to sytuacja w dole jaskini, gdy tylko do niej podszedł i zejście Ichirou, który ruszył w dół. Nie było wyjścia by zrobić to samo i powrócić do groty, z której uciekł, by móc opracować nowy plan. Jak się okazało, ów ucieczka była strzałem w dziesiątkę, ponieważ wyszedł z tego bez szwanku – no może nie licząc przywalenia w kimę – ale teraz mógł podjąć kolejne kroki, które były niezbędne do powodzenia misji. Tak naprawdę sam nie posiadał umiejętności, które mogły w tej sytuacji w jakikolwiek sposób przydać się do pieczętowania bestii, jednak posiadał odpowiednie by uspokoić całą resztę, która toczyła dalszy bój na samym dole. Dowiedziawszy się o sytuacji Aburame, nieco jego zapędy ostygły. Czas gonił i nie grał na ich korzyść. Zdradziecki klan robaków, który chciał wykorzystać Jinchuuriki w boju wzbudzał w nim niezwykłe obrzydzenie. Teraz to ich mógłby, a nawet chciałby spacyfikować. Odpalił chakrę na powierzchni stopy by zejść w miarę szybko na dół, zahaczając jeszcze o tunel, który wcześniej wyczuł, a spotkał go na swojej drodze. Chciał się tylko rozejrzeć, by sprawdzić jego stan oraz to, co czyha w jego ciemnościach. Dowiedziawszy się, zbiegł z powrotem na dół, by stanąć w szranki z grupami, które walczyły dość regularnie. Niestety, rozejrzawszy się, nie mógł zlokalizować żadnego członka klanu Uchiha, a przecież była ich cała czwórka. Oprócz niego był także Hiroki, Chise i Shiga, który jak on służył Katsumi-sama. Nie miał pojęcia gdzie teraz byli, jednak będąc już na dole, rozejrzawszy się, zauważył mnóstwo kamieni, cały stos. Przeszukiwanie tego zajęłoby dni lub tygodnie. Na pewno w pojedynkę. Gdy tylko zauważyć coś dziwnego, gdzie mógłby zareagować to próbowałby pomóc zasypanym pod gruzami. W końcu może się to okazać nieoceniona pomoc, jednocześnie zwalanie każdego głazu jeden po drugim to durny pomysł i nic nie wniesie. Pozostała bierna obserwacja i reakcja, gdy coś zauważy. Widząc także walkę między grupą zwiadowczą, a psami Yoichiego nie mógł wchodzić w ogień, był niech cofnięty, obserwując, co się dzieje, spoglądając, co rusz na demona, który smacznie spał. Nadal nie był pewny, kto wykonał ów technikę, która uspała samą bestię.
  Wiedząc, że nie wszystko tutaj może się wydarzyć, planuje po prostu uciec po ścianie do korytarza z wcześniej, który już wcześniej wybadał i sprawdzał. Póki co nie bierze też udziału w rozmowie czy licytacji, bo i o czym? Teraz mógł znów zrodzić się problem w kim zostanie zapieczętowana bestia, jednak faworytem stawał się aktualnie Murai. Chociaż, co by było, gdyby Nibi miał kompana w klatce? „Co byś na to powiedział, gdybyś miał nowego kolegę?” Zapytał ironicznie własnej bestii.

Streszczenie:

• Zejście w dół po ścianie przelewając chakrę do stóp, wejście do przejścia, które wcześniej wyczuł i zauważył podczas wychodzenia w ziemi ku górze - sprawdzenie najbliższego otoczenia w niej, a nóż stamtąd nadchodzą jakieś posiłki? Lub wróg? Gotów do działania (obrony, bądź szybkiego kontrataku w zwarciu) w razie czego,
• Mając na uwadze brak zagrożenia w przejściu, schodzi niżej do całej strony konfliktu, by przyglądać się dalszej akcji, sprawdzając jak sprawy nabiorą akcji - nie bierze w niej udziału póki co,
• Rozgląda się po zawalonej jaskini w poszukiwaniu rannych, może uda mu się kogoś zauważyć i pomóc, w końcu nie zarejestrował obecności Chise, Hirokiego i Shigi.

Nazwa

Kinobori no Waza

Ranga

E

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

Aaaaarrrggghhh! Masako miała ochotę krzyczeć z frustracji, kiedy ujrzała ocuconego Kyoushiego oraz Yamiego wracających do krateru, zamiast się stąd wynosić. Może ktoś by powiedział, że z ich strony to odwaga, ale według niej - czysta głupota. Co oni niby chcą tam poradzić? Yami wyleje balię wody demonowi na łeb? A Kyoushi... no w sumie nie wiedziała, jakie umiejętności ma dokładnie ten shinobi, bo w sumie opisywał je już po przejściu do pierwszej grupy badającej iglicę. Ale miała wrażenie, że przynajmniej Yami powinien zachować zdrowy rozsądek i chcieć wycofać się, by móc zdać raport razem z Reiką pracodawcom, a potem - Gildii w Shigashi.

Z drugiej strony jednak... może miał trochę racji? Na razie wiedzieli tylko, że jest tutaj bijuu, że Yoshimitsu próbował przejąć nad nim kontrolę i to mu się nie udało, że Aburame walczą z tajemniczą organizacją, a Shikarui i Asaka z jakiegoś powodu zaatakowali kogoś z pierwszej grupy - nie miała w zasadzie pojęcia dlaczego, bo tej części nie słyszała. Może faktycznie lepiej będzie spróbować przetrwać do końca na miejscu, żeby zobaczyć jak to wszystko się rozwinie i móc potem poinformować liderkę Uchiha o całości wydarzeń? Masako samej nie paliło się do biegu przez spaloną ziemię - i tak już była wykończona i nie miała własnej wody, musząc polegać na uprzejmości innych.

- Oszaleliście chyba. Obaj. A ja zamiast być rozsądną przedstawicielką klanu Uchiha, to lezę za wami. - stwierdziła dość głośno i klnąc pod nosem, zawróciła i udała się śladami obu shinobi, także aktywując technikę Kinobori no Waza. Szła głównie za Kyoushim, będąc gotowa mu pomóc lub uskoczyć przed atakiem w razie czego. Żeby przynajmniej miała już oczy klanu, to mogłaby chociaż robić za ubogą wersję sensora. Z drugiej strony, wiedziała że aktywuje się on pewnie dopiero, jak zostanie ranna albo coś podobnie traumatycznego ją spotka, więc w sumie może nie powinno jej być aż tak spieszno.

TL;DR - klnie na czym świat stoi i podąża za Kyoushim, gotowa pomóc mu w razie czego. Uważa na potencjalne ataki i ostrzega, stara się też obserwować/nasłuchiwać jaki jest plan co do Bijuu. Używa Kinobori no Waza [nie wrzucam, już parę razy było na pewno], żeby nie spaść ze ściany.

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń, kołczan, średni łuk.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Śpiąc sobie smacznie, zamknięty w technice Kuroi miał się całkiem nieźle, tylko te kolce na samym końcu i spotkanie z gruntem było powiedzmy "troszkę" niepokojące. Spadał jednak sobie przez chwilę - może śnił także i o tym? Że "lata", że wiatr owiewa jego włosy, że nic go nie ogranicza, tylko może poświęcić się odczuwaniu, a nie problemom znanym tylko ludziom. Sprzymierzenie dwójki ludzi wybudziło go jednak z tej pięknej przygody. Chmurka podsunęła mu się pod spadającą dupkę, przytuliła niczym mamusia. Tylko że zamiast ululać jeszcze bardziej do snu, to Kuroi wybudził się i przed swoimi oczyma zobaczył... Toshiro?
Zmrużył oczy patrząc na chłopaka nie chciał być niewdzięczny, ale to nie był widok, który chcesz zobaczyć jako pierwszy, gdy budzisz się ze słodkiego snu, a w dole szaleje bestyjka. Rozejrzał się jednak i kiwnął mu w podzięce za pomoc. Nie to żeby to jakoś polepszało sytuację, bo za wiele z bestią nie miał co zrobić, a dookoła cóż... PODZIAŁO SIĘ, kiedy to on sobie smacznie spał. Bo o ile bestię potrafił przetrawić, bowiem pogodził się z myślą, że ona istnieje, że faktycznie możliwe jest to, że takie stwory chodzą po ziemi razem z ludźmi tak... o matko. Czy ktoś tutaj zrobił herbatkę i podolewał wszystkim czegoś, gdy go nie było? Tuż obok niego była bowiem rodzinka unosząca się na wachlarzu, a Shikarui wyglądał jakby... szczerze to Kuroi nawet nie znajdował na to słów, ale coś z nim było bardzo nie tak. Co tutaj się działo? Brakowało mu kogoś, kto wytłumaczy co się stało, czemu zasnął, czemu to wszystko się potoczyło w złym kierunku? Widział lecący piach Ocirka, który miał zatrzymać szalonego łucznika i jego żonę, a do tego te psy zamienione w jeszcze bardziej dziwne coś. Rozejrzał się próbując zobaczyć cokolwiek w tym chaosie.
-Dzięki, ale na mnie czas - rzucił Kuroi do Toshiro i pomachał mu na pożegnanie. Znalazł się w końcu na dole niesiony przez chmurkę Ocirka i cóż... był pierwszy na miejscu, ponieważ jego chmurka znajdowała się niżej, więc podbiegł do Kaia i Yoichiego - jedynej dwójki w tej jaskini (prócz Bydlackiej ekipy desantowej wyżej), która chciała rozwiązać ten konflikt, a nie zaogniać go. Złożył ręce przy kikucie Yoichiego, nie było czasu na zastanawianie się co i jak, bo ten chłopaczek zaraz się wykrwawi. Nanami pewnie sama nie zdąży go połatać, jednocześnie tamując taki wypływ krwi. Kuroi był pierwszy, pewnie da mu parę cennych chwil.
-Weź to, byle szybko - wyciągnął z plecaka pigułkę z krwią i prawie wepchnął ją chłopakowi do ust na siłę. Po czym dalej kontynuując technikę zdjął bandaż z szyi i zablokował na tyle wyciek krwi, na ile mógł. Będą mieli więcej ofiar, jeżeli nie powstrzymają tej karuzeli śmiechu. Piasek Sabaku powinien rozprawić się z tym przeklętym małżeństwem... jeżeli to oni byli prowodyrem tych wydarzeń i to przez nich leciał na spotkanie z kolcami, to niech ten piach zamknie się na nich, niech ich zmiażdży, a nie chroni przed piesełkami.
-Mamy jakiś plan na zakończenie tego żartu? Co tu się w ogóle dzieje? - popatrzył na dwójkę i ewentualnie na Bydlackich kompanów, którzy powinni pojawić się już na miejscu. Przespał najgorszy moment, ale przynajmniej widział efekty swoich działań, bowiem bestia była w piasku, jego piasku, chociaż tyle udało mu się zrobić przed kimą. Całym sercem, całą duszą pragnął, by to się zakończyło, bo i im i bestii należał się już spokój, a nie kolejne walki.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Instynkt zawsze nakazywał się bronić. Czasem najlepszą obroną jest atak. Czasem... och, czasem różne rzeczy się dzieją. Na przykład dowiadujesz się, że jakaś nawiedzona suka est Ranmaru - albo Hyuga? - bo widzi przez ściany i wielkie głazy, które spadają. Lecz widzi w sumie co? To, że ktoś niszcząc głazy pokonuje demona. Sprawia, że układa się do słodkiego snu. Psychopatę - zapewne! - który jest w stanie poświęcić innych, by swoje osiągnąć. Tak to bywa - niektórzy są po prostu nawiedzeni. Dlatego potem tworzą się równie niedorzeczne legendy.
Shikarui nie był wyrozumiały, empatyczny i na pewno nie wybaczał. Dlatego nie zatrzymał Suidanhy na Chise. Przeciągnął ją na Shige, by rozciąć go w pół. To była tylko chwila, ułamek sekundy i technika, gdy zrobiła swoje, została zakończona. Zaraz jego skupienie przeniosło się na dwójkę psów. Och, ooch, walka?
Nic nie odpowiedział. W tym stanie ciężko mu wychodziło jakiekolwiek gadanie. Był gorszy od tych psów - jak zwierzę. Maszyna zaprogramowana tylko na zabijanie. Gdyby nie to, że był to pies, to pewnie teraz zastanawiałby się poważnie, czy czasem nie jest to posiadacz tsujiteigana albo byakugana. Lecz nie miały, ale on miał - dlatego obserwował ich ruchy i emocje. By mieć wgląd na całe pole, przeniósł się na wizję sferyczną. Przecież musiał mieć Shige na oku.
Gotów był ich bronić. Cala jego postawa na to wskazywała. Byli teraz we dwójkę na wachlarzu, zbyt wystawieni na ataki. Czy raczej - byliby, gdyby nie piach Ichirou. Przeżarty wściekłością. Cokolwiek one zrobić zamierzały - a nie wiedział, co - nie wyglądały ani pozytywnie, ani milutko ani tak, jakby rzucały się w objęcia, by polizać po mordzie. Czarnowłosy średnio kontrolował swoje odruchy. Jeśli psy jednak zamierzały ich dosięgnąć, zamierzał ich bronić Suijinheki.
Był gotowy do każdej reakcji strony przeciwnej, gdyby jakikolwiek atak nadchodził. gdy zniżali się w dół. Spojrzał na moment na Ichirou. Atmosfera naprawdę robiła się napięta. A może to on był spięty? Och tak. To na pewno. Był szalony, z całą pewnością. Przynajmniej tu i teraz, kiedy mógł zamknąć palce swojej ukochanej Przyjaciółki na szyi tego, który jak duch - nieustannie powracał i go nawiedzał.
- Tak jest. - Odpowiedział grzeczniutko. To już. Już niczego nie trzeba zmieniać. Naprawiać. Robić. Jego ręka zacisnęła się z całej siły na ramieniu Asaki. Wyciągnął ją gwałtownie, błyskawicznie wręcz, zaciskając szczęki z całej siły i wbijając płonące oczy ku demonowi i ludziom, którzy byli tam - na dole. W zależności od tego, co działo się z Shigą... Czy mógł jeszcze uciekać. Czy... biegł na swoich rękach. Czy nadal próbował się uwolnić. Ach... Tak bardzo chciał go zabić, tak przeżerał go triumf, niemal czuł jego krew, choć teraz wszystko przesiąknięte było gorącą parą z technik wodnych. Bo jeśli zaczął uciekać... to Sanada był gotów pociągnąć ze sobą Asakę i za nim gonić - tylko że górą. W końcu ten korytarz musiał prowadzić ku jakiemuś wyjściu. Zaś jeśli nie mógł już nigdzie uciekać...
- Potem. Potem... - Tak czy siak, w końcu kolce musiały się cofnąć. Ustąpić.
Zemsta nigdy nie była dobra. Jak ogień - oczyszczała do tego stopnia, że nie pozostawiała zupełnie niczego. Piasek dawał zadziwiające poczucie protekcji, choć wcale nie taka była jego rola. Przysłonięcie całego świata. Jakby było miło... Przymrużył nieznacznie oczy, ale piach wcale nie sprawiał, że nie widział, choć na krótką sekundę mu na to pozwolił. Tylko jedną. W końcu nie było tutaj nikogo, komu można byłoby zaufać. Jego mocno zaciśnięte ręce na ramionach Asaki w końcu odpuściły. Nacisk zelżał, kiedy siła opuściła jego ciało. W końcu - w końcu...
- Chise nie żyje. - Szepnął na wydechu na ucho Asaki.
To była naprawdę długa podróż poślubna.

tl;dr
dokończenie Suidanhy, by przepołowiła Shige, uniemożliwiając mu dalszą ucieczkę i operowanie technikami. Przygotowanie do obrony przed psami, jeśli lecą w górę. Jeśli zostały na dole i nie szykują się do walki - cofam pieczęć. Obserwuję ich emocje, które mogłyby sugerować atak. Opadanko w dół cdn. Przenoszę się na wizję sferyczną.

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce

  Ukryty tekst

KARTA POSTACI

  Ukryty tekst

[Murai]

Nie podejmował żadnej inicjatywy. Ślepo podążał za rozkazami. Analizując te słowa kilkukrotnie mógł dojść do kilku wniosków, mniej bądź bardziej odpowiadających stanowi faktycznemu. Nie ważne jak długo starał się nie brać niektórych opcji pod uwagę, te wracały regularnie i nie pozwalały wręcz na całkowite ich porzucenie. Jedną z nich było "Han ma rację. Jego słowa są prawdą". Murai nie podejmuje działań samodzielnie i poddaje się autorytetom. Ten scenariusz poddawał w wątpliwość jego dotychczasowe działania, praktycznie kilka lat dotychczasowego życia jako ninja. Oddawał swoje usługi tym, dla których było warto. I za co było warto. Mitsuchiemu za możliwość życia w społeczeństwie i zyskania potencjalnego wsparcia w ramach przyszłych działań. Dowódcom różnych operacji i wojen przez wzgląd na nagrodę i potencjalną wiedzę. Podczas Pustynnego Pogromu pozostawiony był samemu sobie. Zdobył serce i opuścił obszar powołując się na swój interes. Powinien jednak zostać. Kolejny błąd który potencjalnie mógł dużo kosztować i ukształtować przyszłe działania w zupełnie inną formę niż aktualnie.
Prawdopodobnie wtedy po śmierci dowódcy także zabiłby kogoś podczas chaosu powstałego podczas walki z demonem. Zabrał jego serce i uciekł. Ale nie teraz, nauczony doświadczeniem został i miał zamiar wyciągnąć z tego wszystkiego możliwie jak najwięcej. A mógł wyciągnąć z tego możliwość zostania pojemnikiem demona. Opcja która wcześniej nie przeszła przez myśl Kakuzu, teraz dominowała wszystkie inne. Jego celem było zdobycia siły, a przed chwilą stawał z potęgą w czystej, fizycznej formie. Użyta przez Yoshimitsu mogła zabić ich jedną techniką. Możliwym było jej ujarzmienie, użycie jako broni. Inni zajmowali się swoimi sprawami, ratowaniem ludzi. Nie znaczyło yo jednak że Kakuzu całkowicie ignorował ich obecność, obserwacja i kontrola swojego otoczenia były dla niego równie intuicyjne jak oddychanie dla normalnych ludzi. Dlatego też, będąc na górze, miał doskonale okoliczności do rozglądnięcia się. Zbiegając w dół tak szybko, jak tylko się dało, zerkał na operację ratunkową Shikaruia. Widział psy które się na niego rzuciły. Yoichiego bez ręki. On był w prawdopodobnie najlepszym stanie. Kolejny raz - wyższość jego fizycznych atutów nad zwykłym ciałem zbudowanym z mięsa i kości.
Dotarł na dół, obok Kaia. Inni także się zbliżyli, ci którzy byli w stanie i ci którzy nie byli zajęci walką. Ci którzy zostali. Murai nie miał zamiaru tłumaczyć czegokolwiek. Gdyby to uczynił, to mogłoby wyjść nie na jego korzyść. Pozwolił sobie jedynie na krótką uwagę, która w zamyśle miała i przyśpieszyć decyzję Kaia i włączyć innych do akcji.
- Budzi się. Trzeba go jakoś przytrzymać, w przeciwnym razie nie zdążymy.

1) Sprawdza otoczenie
2) Mówi że demon się budzi. Trza działać, teraz albo nigdy.

EQ:

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Dwie kabury na broń (lewe i prawe udo)
- Płaszcz koloru czarnego
- 2 tonfy obwinięte bandażami (przy pasie)
- Manierka z wodą przy pasie

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

• Przy pasie:
  • - 2 Tonfy Metalowe
• Kabura na broń |Zapełnienie: 19,5/20 obj.| (prawe udo):
  • 2 kunai z notką wybuchową (13)
  • 1 kunai z notką oślepiającą (6,5)
• Torba (77,5/140) (lewy bok):
  
  • 2 bombki dymne - 4obj
  • Zwój mały pusty 10obj
  • 3m bandaża 1,5obj
  • 4 notki wybuchowe 2obj
  • Zwój Mały 1 (10/70) (Wypełnienie: 136,75/150):
    • Sztylet x2 (20/150)
    • Zaostrzony Kastet x2 (16/150)
    • Katana (30/150)
    • Parasolka z senbonami x125 (51,25/150)
    • 1 kunai z notką wybuchową (6,5)
    • 3 kunai z notką oślepiającą (13)
    • 11 shuriken (21)
  • Zwój Mały 2 (10/70) (Wypełnienie: 94/150):
    • 1 Fūma Shuriken (90/150)
    • 2 strzykawki (4/150)
  • Zwój Mały 3 (10/70) (Wypełnienie: 150/150):
    • Notka wybuchowa x19 (8/150)
    • Notka Świetlna x3 (1,5/150)
    • 4 porcje Makibishi (40 sztuk) (10/150)
    • Dzwoneczki x15 (3,5/150)
    • Żyłka 40m (40/150)
    • Bomba dymna x1 (2/150)
    • 10m żyłki (10/150)
    • Kunai x10 (60/150)
    • Kilka zestawów ubrań (15/150)
  • Zwój Średni 1 (30/70) (Wypełnienie: 360/400):
    • Gruda z błotem z doczepioną notką wybuchową na zewnątrz (270)
    • Wielki Wachlarz (90)
  • Ukryte w ciele:
    • 4 notki oślepiające (1 w każdej kończynie)
    • Metalowe kolce - 6 w każdej ręce (na całej długości), 1 w nadgarstku, 3 w każdej nodze (na całej długości)

KP:

KEKKEI GENKAI: Jiongu
NATURA CHAKRY: Doton
STYLE WALKI: Gōken
UMIEJĘTNOŚCI:

• Nabyta - Mistrz Analizy

PAKT: Brak i nigdy nie będzie
ATRYBUTY PODSTAWOWE:

• SIŁA 30 (1 próg - Bardzo Słaby)
  WYTRZYMAŁOŚĆ 85 (3 próg - Mierny)
  SZYBKOŚĆ 170 (5 próg - Ponadprzeciętny)
  PERCEPCJA 162 (5 próg - Ponadprzeciętny)
  PSYCHIKA 1 (1 próg - Bardzo Słaby)
  KONSEKWENCJA 95|105 (3 próg - Mierny)

SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 542
KONTROLA CHAKRY S
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY:251% [100% bazowe + 6% Wytrzymałości + 55% (Serce Katon B) + 45% (Serce Fuuton C) + 45% (Serce Suiton C)]
MNOŻNIKI: +10 Konsekwencja (KC S)

POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:

• NINJUTSU E
  STYLE WALKI: (2 - dziedzina B)
  • Goken - S
  • Seido - S
  KLANOWE A
  DOTON B
  FUUIN D
  KATON B (Klik)
  FUUTON C (Klik)
  SUITON E (Klik)

• JUTSU:
  
  NINJUTSU:
  Wszystkie E
  
  FUUINJUTSU:
  Fūin no Jutsu (E)
  Bakuryūgeki (D)
  
  KATON:
  Katon: Ryūka no Jutsu (C)
  Katon: Endan (C)
  Katon: Karyū Endan (B)
  Katon: Hibashiri (B)
  Katon: Ryūgyō no Jutsu (B) (WT)
  Katon: Haisekishō (B)
  
  FUTON:
  Fūton: Fūsajin (D)
  Fūton: Furai Uchiwa (D)
  Fūton : Zaheru (C) (WT)
  Fūton: Kaiten Shuriken (C)
  Fūton: Reppūshō (C)
  Fūton: Kamaitachi (C)
  
  DOTON:
  Doton: Moguragakure no Jutsu (D)
  Doton: Iwa Bunshin no Jutsu (C)
  Doton: Ganchūrō no Jutsu (C)
  Doton: Doro Kōgeki (C)
  Doton: Dochū Senkō (C)
  Doton: Retsudo Tenshō (C)
  Doton: Doro Tairu (C) (WT)
  Doton: Jimen no Ana (C) (WT)
  Doton: Domu (B)
  Doton: Doryū Taiga (B)
  Doton: Ganchūsō (B)
  Doton: Doryūheki (B)
  Doton: Doro Hōshi (B)
  
  TAIJUTSU
  
  Ogólne:
  
  Dainamikku Akushyon (D)
  Dainamikku Entorī (D)
  Aian Kurōī (D)
  Kage Buyō (C)
  Hasutsu (C) (WT)
  Hone (B) (WT)
  Jiongu: Hebi Mōretsuna(A) (WT)
  
  Gōken:
  
  Konoha Senpū (D)
  Konoha Reppū (D)
  Konoha Shōfū (C)
  
  BUKIJUTSU
  
  Seido:
  
  Hokahikō (C)
  Samedare Kekka (B)
  
  KLANOWE:
  Jiongu (D)
  Jiongu: Reberu Di/Shi/Bi/Ei (D/C/B/A)
  Ugoku (D) (WT)
  Bunri (D) (WT)
  Echin Shishi no Jutsu (C)
  Jiongu Teashi (C) (WT)
  Jiongu Esa (C) (WT)
  Jingou Keihō (B) (WT)
  Jiongu: Henge no Jutsu - (B) (WT)
  Jiongu: Henge no Jutsu (B) (WT)
  Nuuhada no Jutsu (B)
  Shinto Numei no Jutsu (B)
  Jiongu Hyōshi (B) (WT)
  Jiongu: Gishi (B) (WT)
  Kyushu Hato (A)
  Taiho Nuuhada no Jutsu (A) (WT)

[/list]

Serce Doton: 33%
Serce Katon: 50%[/spoiler]

[Toshiro]

Śmierć. Chyba jedyny i nieodłączny element pracy shinobi. Taki, który można wziąć sobie za pewnik. Jednak czy dosięgnie ona nas swoimi szponami zależało to od naszych umiejętności, a często też sprytu, odpuszczenia w odpowiedniej chwili, ucieczka z pola bitwy. Każdy kierował się czym innym, szczególnie było widać to po tej zgrai najemników. Niektórzy przyszli tu mordować, ale czy na pewno? Shikarui raczej nie wiedział, że Shiga tutaj będzie. To musiał być impuls. Odpalił się w nim dzikus i zadecydował, że musi to teraz zrobić, ponieważ może nie być lepszego momentu, lepszej chwili na coś takiego. Jak się okazuje - miał zupełną rację. Jak dotąd nikt ich nie zatrzymał, nikt im nie pogroził paluszkiem i nie pokazał, że to co robi jest złe. Przy okazji z resztą przecież głazy, które obaliły mnicha i Chise pozwoliły też zająć się demonem. Sprawiły, że był słabszy i przez to podatniejszy na iluzję. Z racji, że był sam, to po prostu zasnął, tak jak technika miała w założeniu. Z jednej strony Toshiro widział też tutaj złą stronę, ponieważ teraz każdy z obecnych tutaj będzie znał tę technikę, która tak wiele już mu pomogła. Miał nadzieję, że nigdy nie będzie musiał walczyć z kimoklwiek z tutaj obecnych, ponieważ byli bardzo silni, dużo silniejsi od niego, a jednak okazało się, że część z nich jest podatna na iluzje i tutaj czarnowłosy pomógł jednemu z nich, a konkretniej Kuoriowi, który wyglądał na bardzo zdezorientowanego. Kiwnął mu tylko głową, a następnie podziękował i przeskoczył na swoja chmurkę. Cóż... Skoro miał taką możliwość, to dlaczego nie? Mieszkaniec Karmazynowych Szczytów jednak takiej możliwości nie miał, więc po tym był zdany wyłączanie na Ichirou, który jak się okazało - był zaaferowany tym co dzieje się na dole. Ups, widział ich wcześniej razem. Miał nadzieję, że zaraz nie odbije się to na nim za to, że był widziany z piekielnym małżeństwem Sanada. Rzucił okiem w kierunku Króla Pustyni, który w sumie nie zwracał na niego zbyt dużej uwagi - jest dobrze. Widząc co się dzieje i atak ze strony psów Yoichiego, posłał wiązki piaski na jego prośbę, aby to zakończyć.
Technika wodna ustała. Oznaczało to powodzenie Akcji, a co za tym idzie. Zgon Chise i Shigi. Osób, które udało mu się już raz w życiu spotkać. Nie zrobili na nim zbyt dobrego wrażenia od razu, ale nie miał pojęcia, że jedno z nich może być mordercą. A może jednak wiedział, ale nie spodziewał się, że Shikarui wpuści ich na wesele? Choć nie, czekajmy, bo Shikarui cały czas czeka. Napięty, obserwując otoczenie i wyczekując. Tik. Tak. Wstanie? Czy nie? Tego dowie się zapewne dopiero po chwili, ponieważ kto inny obruszył się jeszcze zaistniałą sytuacją. Były to psy Yoichiego, które postanowiły wziąć odwet na tym kto zranił ich pana, czyli lawendookim, choć teraz bardziej czerwonookim. Wysłane wcześniej wiązki piasku jednak miały za zadanie rozdzielić ich przed kolejnym bezsensownym rozlewem krwi. Nawet sam Inuzuka chciał zatrzymać swoje psy, które tym razem jednak go nie posłuchały i pognały przed siebie. Nishiyama drgnął w tym momencie. Jego ciało instynktownie ruszyło do przodu widząc, że niedługo Shikarui i Asaka mogą mieć kłopoty. Zatrzymał się jednak w porę, gdy zobaczył, że przednim jeszcze sporo metrów do przebycia w dół i jedynie obserwował. Obserwował w napięciu, gdy przemieszczał się w ich stronę. Adrenalina zdecydowanie uderzyła do jego krwi pobudzając całe ciało do akcji. Przecież zagrożeni byli jego jedyni bliscy tutaj! Gdyby jednak piasek Ichirou nie zadziałał, a także słowa Yoichiego to będzie musiał działać, oj na pewno będzie, przecież nie będzie się biernie przyglądać jak jakieś psy atakują jego przyjaciół. Na jego szczęście Ichirou zadecydował, że powinni zejść na dół, więc Toshiro skorzystał z chmurki, która zapewne pozwalała mu szybciej się przemieszczać niż jakby biegł po ziemi. W razie gdyby atak psów nie został w jakiś sposób spacyfikowany, to gdy tylko znajdzie się w zasięgu rzuca genjutsu na jednego z pisaków, który jest bliżej. To prawda, że nie potrzebowali się jeszcze bardziej zabijać, choć temu psu... No mogło się wydawać, że zaraz zginie.
Kuroi zaczął opatrywać jednego z rannych, a następnie chyba wszyscy zamierzali podjąć odpowiednie kroki, aby skończyć z głównym daniem wieczoru, czyli bestią, która jeszcze smacznie sobie spała. Doprowadzony w oblicze Kaia, który zrezygnowany już chyba chciał się tym wszystkim zająć. Nagle Murai, który swoją drogą wyglądał najlepiej z tutaj obecnych, chyba się za bardzo nie spocił, stwierdził, że bestia się budzi. Skoro tak, to jako jeden z tych, którzy trzymają się tutaj najlepiej powinien zająć się tym, aby pięcioogoniasty nie ruszył się z miejsca, nieprawdaż?
- W takim razie nie powinniśmy zwlekać. Poza tym jak Yami wspomniał - zbliżają się tutaj ludzie tego całego Ichikatsu, który zarządzał całą tą akcją. Im szybciej pozbędziemy się tego zagrożenia i zapieczętujemy to coś, tym lepiej. Skoro się budzi, to na pewno będzie stawiać opór, więc będzie go trzeba jakoś zabezpieczyć... - odparł spoglądając na Muraia, który był w swojej SZCZYTOWEJ formie, a także na złamasa Ichirou, potem na Kuroia, który zajmował się rannym, jego pomoc tutaj również mogła być nieoceniona. Oprócz tego Asaka ze swoim kryształem również mogła się tutaj mocno przydać, o ile nie zużyła już większości swojej chakry, co było bardzo prawdopodobne. Nie miał pojęcia w jaki sposób bestia będzie zapięczetowana, a także w czym. Rozejrzawszy się dookoła nie dostrzegł jakiegoś magicznego pojemniczka, więc być może po prostu ta jama będzie jej grobowcem, czy coś. W każdym razie nie pozostaje mu nic innego jak obserwować i czekać na rozwój sytuacji i podjęcie odpowiednich kroków przez Kaia, przy którym w sumie się teraz znajdował dzięki transportowi Ichirou.

tl;dr
Pitu, pitu. Wybudzenie Kuroia, przyglądanie się całej akcji. Gdyby coś poszło nie tak i psy by dalej atakowały, to traktuje jednego z nich swoją techniką. Pozostanie na chmurce Iczira. Podlecenie z resztą do Kaia i Yoichiego. Czekanko na rozwój wydarzeń.

KP:

Imię: Toshiro (??)
Nazwisko: Nishiyama (??)

  Ukryty tekst

Płeć: Mężczyzna
Ranga: Doko
Wzrost: 181 cm
Waga: 69 kg
Wiek: 18 lat
Data urodzenia: 367r. - zima
Znaki szczególne: Brak
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: czarne

UBIÓR:Jeśli chodzi o ubiór bruneta, tutaj zależy od obserwatora. Jedni stwierdzą, że jest całkowicie normalne, a inni mogą uważać, że jest niecodzienne. Jego garderoba nie jest zazwyczaj zróżnicowana jeśli chodzi o kolory, góruje czerń i szarość. Na co dzień jak i w bój Toshiro ubiera się dość oficjalnie. Na wierzchu nosi coś w rodzaju luźnego, gładkiego płaszcza w ciemnych kolorach. Pod tym znajduje się kimono koloru czarnego również bez żadnych zdobień. Przepasane jest brązowym, materiałowym, ozdobnym pasem. Pod nim ma jeszcze białą koszulę z kołnierzykiem w kształcie litery v, tak jak w kimonie. Na rękach ma coś w rodzaju rękawiczek, które sięgają tylko do kostek. Nosi luźne szarawe spodnie, które są zwężane ku dołowi. Do tego na stopach ma wysokie czarne buty, które kojarzone są raczej z samurajami. Kiedy robi się zimno przywdziewa czarny, ciepły płaszcz z kapturem.
WYGLĄD: Toshiro po swoim ojcu odziedziczył nie tylko wyjątkowo czarne oczy, ale spory wzrost. Jego długie ciało sprawia, że jest znacznie wyższy od swoich rówieśników, jak na tak młode lata, a przynajmniej tych z tego regionu, z którego pochodzi. Szczupłej postury chłopak, bo tak można go nazwać, posiada jasnego koloru cerę, która świetnie kontrastuje z jego włosami. Ciemne kosmyki są często związane w kitkę. Kilka niesfornych pasm opada również na jego twarz czy też po prostu fruwają wolno. Czasem chodzi w rozpuszczonych włosach, jednak jest to rzadkość, bo jest to po prostu mało praktyczne. Jeżeli chodzi o postawę ciała chłopaka, jest on barczysty, lecz jeszcze wiele mu trzeba by można było mówić, iż jest dobrze zbudowany. Z wiekiem Nishiyama stawał się coraz bardziej mężny, a jego włosy rosły, tak, że związane w kitkę sięgały mu za pas. Tak na prawdę nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród ludzi. Ot zwykły, wysoki chłopak o czarnych oczach i czarnych, długich włosach. Charakter: Nie ma nic cięższego do opisania jednoznacznie niż charakter Toshiro. Z reguły jest on cichy, skromny i spokojny. Nie stara się wyróżniać wśród innych ludzi i działa często we własnym interesie czego musiał się nauczyć na przestrzeni lat. Pozostawiony sam sobie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu, co uodporniło go nieco na krzywdę innych, aczkolwiek nigdy nie zostawał wobec niej obojętny. Przez swój wędrowniczy tryb życia raczej nigdzie nie zostaje na dłużej, choć ma sentyment do "rodzinnych" ziem Daishi, gdzie spędził najwięcej ze swojego życia jako dziecko. Dość często wraca na "stare śmieci". Jednak jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, to brunet nie jest zbyt towarzyską osobą jeśli kogoś wcześniej nie poznał. Zazwyczaj stroni od poznawania nowych ludzi, aczkolwiek nie alienuje się nie dopuszczając do siebie nikogo. Czasem choćby z nudy potrafi też sam zagadać, choć to rzadkość. Oprócz tego zawsze stara się traktować wszystkich z szacunkiem. Jednak gdy traci cierpliwość, to potrafi wybuchnąć. Jednak, aby do tego stanu doprowadzić, to na prawdę trzeba się nieźle postarać. Historia młodego Toshiro ma swój początek na ziemiach Daishi pośród Karmazynowych Szczytów. Młoda para uciekła pod presją władz prowincji, w której mieszkali wcześniej. Nie ma to teraz tak na prawdę największego znaczenia jakiej, jednak faktem stało się, że ścigana Hibana i Nagamoto zbiegli na północ. Po drodze okazało się, że kobieta jest brzemienna, więc tym bardziej uśmiechnął się do nich los. W końcu mogli zacząć gdzieś od nowa, z dala od konfliktów z klanami i ich gierkami polityczni. No właśnie, cóż w ogóle sprawiło, że musieli się wynieść? Ktoś wysoko postawiony po prostu musiał zrzucić na kogoś winę za morderstwo, którego dokonał, aby ktoś z jego ludzi objął dany urząd. Padło akurat na nich. Jednak kto by się przejmował nic nie znaczącymi shinobi?Na szczęście w chwili urodzin Toshiro wszystko to poszło w niepamięć, a szczęśliwi rodzice mogli cieszyć się tylko z tej chwili. Ugoszczeni dzięki uprzejmości rodu Kosekich mogli wieść spokojne życie, a przynajmniej do czasu. Zostańmy jednak jeszcze trochę przy tych sielankowych czasach, gdzie wszystko wydawało się proste i łatwe. Młody chłopak dorastał często będąc oddawany pod opiekę Masaru, przyjaciela rodziny. Był to samotny, starszy mężczyzna, który miał sporą posiadłość. Hibana i Nagamoto często zostawiali go ze staruszkiem gdy udawali się na misje w celu zarobku. Tam jednak nie próżnował, ponieważ Masaru również był shinobi, jednak przez kontuzję ręki nie był tak sprawny jakby chciał i musiał porzucić swój dotychczasowy fach. Na szczęście dla Toshiro, który mógł razem z nim trenować pod nieobecność rodziców. Młodzieniec ochoczo spędzał czas ze staruszkiem ciężko pracując nad polepszeniem swoich umiejętności. Bardzo często otrzymywał różnego rodzaju rady, które często okazywały się bardzo trafne. I tak żył sobie spokojnie przez jakiś czas nawiązując jedną z pierwszych mocniejszych relacji uczeń-mistrz. Masaru stał się dla niego dobrym wujkiem, z którym zawsze mógł porozmawiać o wszystkim, a także mógł udać się do niego gdy chciał zasięgnąć rady jeśli chodzi o sprawy shinobi, czy też jakiś aspekt treningu.
Pewnego dnia Toshiro wyczekiwał w domu staruszka, aż rodzice go odbiorą. Niestety niesamowicie się spóźniali przez co chłopak w końcu zasnął. Niestety gdy się obudził Masaru nie miał dla niego dobrych wieści. Demony przeszłości przyszły zebrać swoje żniwa. Okazało się, iż podczas jednej z rutynowych misji została zastawiona pułapka przez shinobi z klanu, z którego pochodzili jego rodzice. Dowiedziawszy się gdzie przebywali domniemani zabójcy postanowili zemścić się na nich pomimo sporego upływu czasu. Być może był to po prostu kaprys, któregoś z rządzących, a może po prostu akurat tamci ludzie byli tak bardzo zawistni, że nie chcieli odpuścić. Tak na prawdę nigdy nikt już się tego nie dowie, ponieważ sam Nishiyama nie wiedział skąd dokładnie pochodził. Jego rodzice nigdy nie opowiadali mu o miejscu, z którego się wywodzą, jedynie o tym co stamtąd odziedziczyli. Tamtego dnia Toshiro wiedział, że jest to koniec pewnej ery. Jego oczy zalały się łzami, a emocje, które odczuwał wprost rozrywały go od środka. Masaru starał się zachowywać spokojnie i pocieszać młodziaka, jednak nikt nie był w stanie wtedy uspokoić takiego młodzika. Żal i gorycz towarzyszyła mu jeszcze przez wiele dni. Jednak starał się o tym nie myśleć i skupiał się jedynie na treningach ze staruszkiem, który pozwolił mu u siebie zamieszkać. Od tamtej pory był dla niego jak ojciec. Opiekował się nim i trenował go wedle jego życzenia, ponieważ Toshiro chciał stać się na prawdę potężnym ninja, który będzie potrafił obronić ważne dla niego osoby. Właśnie to postanowił tamtego dnia i dążył do tego z całych swoich sił. Dowiedziawszy się co nieco o historii jego rodziców był na prawdę dumny, że mógł być ich dzieckiem. Jednak miało to też swoje drugie dno. Postanowił, że nigdy nie zaangażuje się w politykę. Nie chciał mieć do czynienia z żadnym klanem, ponieważ uważał, że każdy dba tak na prawdę tylko o siebie i nie liczyło się dobro ogółu, a jedynie tylko tych u władzy.

  Ukryty tekst