[Event] Iglica i okolice

[Yami]

Grupa wsparcia dla umierających w postaci mnie, osoby, która tyle wie o medycynie, że rumianek jest dobry na żołądek a zatamować krwawienie trzeba bo się źle stanie, oraz medyka Nanami pomagała cierpiącym. Medyk bądź medyczka, zważając po głosie (ciężko cokolwiek określić nie widząc twarzy osoby, z którą się rozmawia) widocznie opacznie mnie zrozumiała. Chciałem jej wręczyć manierkę aby właśnie wodą z niej mogła napoić chłopaka a potem czarnowłosą dziewczynę. Przerodziło się to w komiczną sytuację albowiem ja nie wiedząc co mam zrobić i prosząc o pomoc w poratowaniu radą dostaję informację zwrotną, że jestem miły i jak samuraj honorowo się damą zajmuję. Zaplusowałem mimo, że tak naprawdę tego nie zrobiłem. Tak więc... pozwoliłem sobie powtarzać jej czynności (ni licząc używania chakry medycznej), tam ułożenie w pozycji pozwalającej lepiej oddychać, podać wodę... Jakoś udawało się ich podtrzymać w tym nieprzyjemnym stanie. Pewnie mieli mroczki przed oczami tak jak czasem się zdarza kiedy za szybko się wstanie po dłuższym leżakowaniu. Przynajmniej wiem jak to jest być wtedy ślepym. Nie fajnie.
Wykorzystałem więc manierkę Shikaruia aby napoić Masako i zwilżyć jej bandaż. Pozwoliłem sobie również przetrzeć spocone czoło kawałkiem bandaża, które mam w torbie. Oczywiście potem schłodziłem odrobiną wody. Mimo, że miałem zapas wolałem nie wykorzystywać wszystkich racji naszego kolegi. Po wszystkim zawołałem go po imieniu i wyciągnąłem ku niemu jego własną manierkę. "Dzięki" rzuciłem krótko.

W końcu dotarliśmy na drugą stronę. Zeskoczyłem na ziemię wspomagając dziewczynę. Musieliśmy ruszać dalej powietrze nie było aż tak gęste lecz wciąż męczące. Musieliśmy jednak przeć naprzód gdym wtem wszem i wobec usłyszałem w głowie kobiecy głos. Zląkłem się nie na żarty. Ten Laluś złożył znak Kai aby się upewnić czy nie wpadł w Gen ale... niby jak? Kiedy? Czyżby było to coś zupełnie innego? Oraz te słowa... brzmią niczym ostrzeżenie ale... "Nie będziecie w stanie wpłynąć na los ziem. Zginiecie. Musimy was powstrzymać" To brzmiało raczej jak chęć obrony nas przed czymś niż realna chęć walki. Dlaczego? Wiedzą coś czego my nie wiemy i nie będą atakować jeśli sami tego nie będziemy chcieli.
Kiedy tak nad tym myślałem, kapitan podjął sam decyzję. Walić to i idziemy dalej. Jak to walić, o co chodzi? Przecież... te słowa... przecież nie wynika z nich... stałem chwilę obserwując jak nasz pochód zaczyna przeć do przodu. Również i nasi poszkodowani mimo, że mieli problemy również podążyli za wszystkimi. Przygryzłem lekko wargę. Nie podoba mi się to. Nie podoba mi się ignorancja naszego głównodowodzącego. Zaczynam się martwić, że jego pewność zgubi nas wszystkich. A najgorsze w tym wszystkim... że z moim zdaniem nikt się nie liczy. Tak jak wtedy na smoku... Nie przynosiłem żadnej dla nich wartości, nawet takiej by ocenić moją teorię o wydarzeniach mających tu miejsce. Ruszyłem za grupą...

Wtedy doszło do cudu, czy raczej przekleństwa. Na moich oczach nagle nad koronami drzew wyłonił się potężny olbrzym sięgający chmur. Giganci? Czy to nie są przypadkiem tylko mity i bajki? Przystanąłem na jednym z drzew obserwując jak ten wykonywał zamach. Coś błysnęło ku niebu. A wtedy padły słowa kapitana. Zwiększył? Spojrzałem na giganta, którego każdy z nas widział. CHOLERA. Odwróciłem się i pomknąłem w przeciwną stronę. Jego słowa poniosły się po lesie. Moje uszy! Zasłoniłem je obiema dłońmi. Jednak była w nich znowu to samo co wyczułem w słowach, które zostały wypowiedziane w mych myślach. "Nie pozwolę wam przejść dalej". Żaden "zginiecie tutaj", "Zdychajcie psy". Subtelne zdania, jednak wypowiedziane słowa nie wyrażały chęci zabicia a powstrzymania, przed czym?
Shikarui kazał nam nie patrzeć w górę. Nie patrzyłem byłem ustawiony plecami, widziałem również, że ludzie przygotowują się do walnej walki z olbrzymem. Grupa pasterza, też miała atakować, przynajmniej to mówili przed rozdzieleniem się. Białowłosa popędziła ku mnie, Nanami, Masako i tym chłopakiem co wziął się znikąd. Potrafiła tworzyć kryształ, jeden z najtwardszych materiałów. Czyżby chciała nas chronić czy może raczej sama uciekać? W momencie uderzenia poczułem drżenie ziemi oraz dźwięk roztrzaskiwanych drzew. Obejrzałem się w ich stronę by uniknąć drzazg i wszelkiego tałatajstwa. Miałem dobry wzrok oraz sam potrafiłem ciskać i manipulować bronią w sposób dowolny a to pozwalało mi oceniać gdzie będą leciały te wszystkie odłamki. Asaka widocznie chciała nas przed nimi obronić albowiem po wszystkim wystrzeliła w stronę olbrzyma by walczyć.
Rozejrzałem się. Każdy przygotowywał się do walki, jednak... Grubas już dawno mógłby wykonać zamach bronią i sam zaatakować jednak tego nie zrobił... Dlaczego? Ponownie przygryzłem wargę. Dowództwo się myli. Nie powinniśmy walczyć tylko zrozumieć o co w tym wszystkim chłodzi. Zaraz rozpocznie się walka. Nie wiem czy to co zrobię odmieni walkę na złe czy dobre ale... wolałem postawić na swoje przeczucie i złożyłem pieczęć barana.
- CISZAAAAAAA!!! - gdzieś w odległości 50m nad moją głową wydobył się potężny krzyk. Nie był on na tyle silny by zgiąć człowieka ale każdy powinien go usłyszeć. Każdy powinien zwrócić na niego uwagę i zatrzymać się. Mój własny głos zawisł wysoko w powietrzu - CO WIECIE?! PRZED CZYM CHCECIE NAS BRONIĆ?!
Wydawało mi się, że rzucone słowa mogą nic nie znaczyć. Że zwyczajnie się pomyliłem jednak wciąż nie rozumiem jednego, dlaczego wtedy kobieta powiedziała najpierw, że zginiemy a dopiero potem, że będą musieli nas powstrzymać. Nie miało to, żadnego sensu jeśli pragną naszej śmierci dlatego... Uczepiłem się tej nadziei, że nie będziemy musieli walczyć. Obym się nie mylił...

tl;dr - Yami pomaga Masako w cierpieniu. Rozmyśla nad znaczeniem słów i szuka w nim dziury. Ucieka przed zwałami tłuszczu. Przemawia niczym dumbledore w wielkiej sali myśląc, że powstrzyma walkę. Co za burak z tego Yamiego.

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

JUTSU

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Rozmowa, która wywiązała się między Asaką, a Ichirou choć na chwilę pozwoliła zapomnieć o tym w jakiej sytuacji się znajdują. Toshiro aż był pełen podziwu dla białowłosej, że wstrzymała się od bardzo złośliwych przygryzek i pozostała jedynie przy swojej wersji soft, czyli takich zaczepek, ale mało inwazyjnych. Shikarui jak zawsze nawet na to nie zwracał uwagi za to Nishiyama miał całkiem niezły ubaw. Z drugiej jednak strony do ofensywy przystąpił piaskowy laluś, który nie chciał dać za wygraną i cały czas starał się postawić na swoim. Złotooka jednak wychodziła z tych potyczek słownych wychodziła obronną ręką. Nie można też było odmówić pomysłowości temu pierwszemu, który starał się ją podejść na różne sposoby. Jednak w pewnym momencie sielanka musiała się niestety zakończyć i należało przejść do biznesu odkładając to na później.
Jak na razie Gyori nakazał Sanadzie, aby powstrzymał się od strzału, a następnie Senju wyjaśniła, że na tym terenie nie powinna znajdować się nawet jedna żywa dusza przez ogłoszenie wcześniejszej ewakuacji i ogłoszenie zakazu. A jednak znalazła się nie jedna, a trzy osoby, które pędziły prosto a nich. Po raz pierwszy Toshiro poczuł uczucie niepewności, a może zwątpienia? Była ich tylko trójka, a tak beztrosko wychodzili im na przód, nie mogło to zwiastować niczego dobrego, tym bardziej, że Nara zdawał się nie wiedzieć kto to może być.
Po krótkim czasie grupa zwiadowców na smoku ominęła tę niebezpieczniejszą część lasu, która była mniej zalesiona. Zważywszy na skwar w międzyczasie Nishiyama również wsparł się wodą nawadniając przy okazji swoją chustę, aby ta była choć trochę przyjemniejsza. Niestety dało się odczuć, że woda też powoli się nagrzewała, ale jeszcze nie było tragedii. Gdy Nanami również piła ze swojej manierki chłopak zwrócił swe oczy w jej stronę próbując dostrzec jak najwięcej za odsłoniętą spod maski twarzą (a przynajmniej zakładam, że na czas picia chociaż na chwilę ją odchylała czy coś w tym stylu). Nie były to wścibskie spojrzenia, aczkolwiek nieco ciekawskie. Ten dziwny Uchiha z łańcuchami zdawał się być zadowolony z tego, że zeszli ze smoka, co było dla niego całkiem dziwne, przecież podróż na nim była bardzo wygodna i do tego bezpieczna, jednak wiadomo, że nie można narażać Asaki na kompletne wypłukanie się ze swojej chakry.
Dziwnym było dla Toshiro, że potencjalnie grupa z największym potencjałem bojowym ma sobie "bezpiecznie" uderzać z flanki, kiedy reszta zostanie na froncie jako... mięso armatnie? Wabik? Sam nie wiedział jak na to wszystko patrzeć i zdziwiło go, że dowództwo tak łatwo na to przystało. Wiadomo, że atak z zaskoczenia zawsze był bardzo dobry, ale balans sił powinien być rozłożony nieco równiej? No cóż, nie jemu było kwestionować ich decyzje, więc nie dostając żadnych konkretnych rozkazów po prostu trzymał się dwójki swoich przyjaciół, a raczej ciut za nimi.
Nagle w jego głowie rozbrzmiał kobiecy głos, którego nigdy wcześniej nie słyszał. Na początku był bardzo zdezorientowany, jednak po chwili doskonale wiedział co się tutaj dzieje. Musiał być to nie kto inny niż przedstawicielka rodu Yamanaka. Ród, z którego pochodził jeszcze jeden gość z wesela Asaki I Shikaruia, a mianowicie Inoshi. Przybyła ona wtedy w towarzystwie... No właśnie Hikariego, który pochodził ze szczepu Terumich. Czy tylko Toshiro to widział, czy państwo Sanada również zaczynało łączyć wątki? Był to bardzo dziwny zbieg okoliczności, że akurat padło połączenie tych dwóch rodów wskazane przez dowództwo. Komunikat był jasny i prosty - wynoście się stąd, bo zginiecie. Odpowiedź była krótka i jednoznaczna - nie. Oddział parł do przodu po mocnych słowach Gyoriego. Czarnowłosy oczywiście dalej hasał z jednego drzewa na drugie zważając na to, aby nie zrobić jakiegoś fałszywego ruchu, który mógłby zakończyć się upadkiem.

  Ukryty tekst

Płeć: Mężczyzna
Ranga: Doko
Wzrost: 181 cm
Waga: 69 kg
Wiek: 18 lat
Data urodzenia: 367r. - zima
Znaki szczególne: Brak
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: czarne

UBIÓR:Jeśli chodzi o ubiór bruneta, tutaj zależy od obserwatora. Jedni stwierdzą, że jest całkowicie normalne, a inni mogą uważać, że jest niecodzienne. Jego garderoba nie jest zazwyczaj zróżnicowana jeśli chodzi o kolory, góruje czerń i szarość. Na co dzień jak i w bój Toshiro ubiera się dość oficjalnie. Na wierzchu nosi coś w rodzaju luźnego, gładkiego płaszcza w ciemnych kolorach. Pod tym znajduje się kimono koloru czarnego również bez żadnych zdobień. Przepasane jest brązowym, materiałowym, ozdobnym pasem. Pod nim ma jeszcze białą koszulę z kołnierzykiem w kształcie litery v, tak jak w kimonie. Na rękach ma coś w rodzaju rękawiczek, które sięgają tylko do kostek. Nosi luźne szarawe spodnie, które są zwężane ku dołowi. Do tego na stopach ma wysokie czarne buty, które kojarzone są raczej z samurajami. Kiedy robi się zimno przywdziewa czarny, ciepły płaszcz z kapturem.
WYGLĄD: Toshiro po swoim ojcu odziedziczył nie tylko wyjątkowo czarne oczy, ale spory wzrost. Jego długie ciało sprawia, że jest znacznie wyższy od swoich rówieśników, jak na tak młode lata, a przynajmniej tych z tego regionu, z którego pochodzi. Szczupłej postury chłopak, bo tak można go nazwać, posiada jasnego koloru cerę, która świetnie kontrastuje z jego włosami. Ciemne kosmyki są często związane w kitkę. Kilka niesfornych pasm opada również na jego twarz czy też po prostu fruwają wolno. Czasem chodzi w rozpuszczonych włosach, jednak jest to rzadkość, bo jest to po prostu mało praktyczne. Jeżeli chodzi o postawę ciała chłopaka, jest on barczysty, lecz jeszcze wiele mu trzeba by można było mówić, iż jest dobrze zbudowany. Z wiekiem Nishiyama stawał się coraz bardziej mężny, a jego włosy rosły, tak, że związane w kitkę sięgały mu za pas. Tak na prawdę nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród ludzi. Ot zwykły, wysoki chłopak o czarnych oczach i czarnych, długich włosach. Charakter: Nie ma nic cięższego do opisania jednoznacznie niż charakter Toshiro. Z reguły jest on cichy, skromny i spokojny. Nie stara się wyróżniać wśród innych ludzi i działa często we własnym interesie czego musiał się nauczyć na przestrzeni lat. Pozostawiony sam sobie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu, co uodporniło go nieco na krzywdę innych, aczkolwiek nigdy nie zostawał wobec niej obojętny. Przez swój wędrowniczy tryb życia raczej nigdzie nie zostaje na dłużej, choć ma sentyment do "rodzinnych" ziem Daishi, gdzie spędził najwięcej ze swojego życia jako dziecko. Dość często wraca na "stare śmieci". Jednak jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, to brunet nie jest zbyt towarzyską osobą jeśli kogoś wcześniej nie poznał. Zazwyczaj stroni od poznawania nowych ludzi, aczkolwiek nie alienuje się nie dopuszczając do siebie nikogo. Czasem choćby z nudy potrafi też sam zagadać, choć to rzadkość. Oprócz tego zawsze stara się traktować wszystkich z szacunkiem. Jednak gdy traci cierpliwość, to potrafi wybuchnąć. Jednak, aby do tego stanu doprowadzić, to na prawdę trzeba się nieźle postarać. Historia młodego Toshiro ma swój początek na ziemiach Daishi pośród Karmazynowych Szczytów. Młoda para uciekła pod presją władz prowincji, w której mieszkali wcześniej. Nie ma to teraz tak na prawdę największego znaczenia jakiej, jednak faktem stało się, że ścigana Hibana i Nagamoto zbiegli na północ. Po drodze okazało się, że kobieta jest brzemienna, więc tym bardziej uśmiechnął się do nich los. W końcu mogli zacząć gdzieś od nowa, z dala od konfliktów z klanami i ich gierkami polityczni. No właśnie, cóż w ogóle sprawiło, że musieli się wynieść? Ktoś wysoko postawiony po prostu musiał zrzucić na kogoś winę za morderstwo, którego dokonał, aby ktoś z jego ludzi objął dany urząd. Padło akurat na nich. Jednak kto by się przejmował nic nie znaczącymi shinobi?Na szczęście w chwili urodzin Toshiro wszystko to poszło w niepamięć, a szczęśliwi rodzice mogli cieszyć się tylko z tej chwili. Ugoszczeni dzięki uprzejmości rodu Kosekich mogli wieść spokojne życie, a przynajmniej do czasu. Zostańmy jednak jeszcze trochę przy tych sielankowych czasach, gdzie wszystko wydawało się proste i łatwe. Młody chłopak dorastał często będąc oddawany pod opiekę Masaru, przyjaciela rodziny. Był to samotny, starszy mężczyzna, który miał sporą posiadłość. Hibana i Nagamoto często zostawiali go ze staruszkiem gdy udawali się na misje w celu zarobku. Tam jednak nie próżnował, ponieważ Masaru również był shinobi, jednak przez kontuzję ręki nie był tak sprawny jakby chciał i musiał porzucić swój dotychczasowy fach. Na szczęście dla Toshiro, który mógł razem z nim trenować pod nieobecność rodziców. Młodzieniec ochoczo spędzał czas ze staruszkiem ciężko pracując nad polepszeniem swoich umiejętności. Bardzo często otrzymywał różnego rodzaju rady, które często okazywały się bardzo trafne. I tak żył sobie spokojnie przez jakiś czas nawiązując jedną z pierwszych mocniejszych relacji uczeń-mistrz. Masaru stał się dla niego dobrym wujkiem, z którym zawsze mógł porozmawiać o wszystkim, a także mógł udać się do niego gdy chciał zasięgnąć rady jeśli chodzi o sprawy shinobi, czy też jakiś aspekt treningu.
Pewnego dnia Toshiro wyczekiwał w domu staruszka, aż rodzice go odbiorą. Niestety niesamowicie się spóźniali przez co chłopak w końcu zasnął. Niestety gdy się obudził Masaru nie miał dla niego dobrych wieści. Demony przeszłości przyszły zebrać swoje żniwa. Okazało się, iż podczas jednej z rutynowych misji została zastawiona pułapka przez shinobi z klanu, z którego pochodzili jego rodzice. Dowiedziawszy się gdzie przebywali domniemani zabójcy postanowili zemścić się na nich pomimo sporego upływu czasu. Być może był to po prostu kaprys, któregoś z rządzących, a może po prostu akurat tamci ludzie byli tak bardzo zawistni, że nie chcieli odpuścić. Tak na prawdę nigdy nikt już się tego nie dowie, ponieważ sam Nishiyama nie wiedział skąd dokładnie pochodził. Jego rodzice nigdy nie opowiadali mu o miejscu, z którego się wywodzą, jedynie o tym co stamtąd odziedziczyli. Tamtego dnia Toshiro wiedział, że jest to koniec pewnej ery. Jego oczy zalały się łzami, a emocje, które odczuwał wprost rozrywały go od środka. Masaru starał się zachowywać spokojnie i pocieszać młodziaka, jednak nikt nie był w stanie wtedy uspokoić takiego młodzika. Żal i gorycz towarzyszyła mu jeszcze przez wiele dni. Jednak starał się o tym nie myśleć i skupiał się jedynie na treningach ze staruszkiem, który pozwolił mu u siebie zamieszkać. Od tamtej pory był dla niego jak ojciec. Opiekował się nim i trenował go wedle jego życzenia, ponieważ Toshiro chciał stać się na prawdę potężnym ninja, który będzie potrafił obronić ważne dla niego osoby. Właśnie to postanowił tamtego dnia i dążył do tego z całych swoich sił. Dowiedziawszy się co nieco o historii jego rodziców był na prawdę dumny, że mógł być ich dzieckiem. Jednak miało to też swoje drugie dno. Postanowił, że nigdy nie zaangażuje się w politykę. Nie chciał mieć do czynienia z żadnym klanem, ponieważ uważał, że każdy dba tak na prawdę tylko o siebie i nie liczyło się dobro ogółu, a jedynie tylko tych u władzy.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

- Dziękuję, życie mi ratujecie... dosłownie. - Masako przyjęła z wdzięcznością manierkę, biorąc kilka głębokich łyków wody i zwilżając sobie prowizoryczną osłonę twarzy. Zaraz po tym oddała ją i nieco ożywiona skupiła na zadaniu. Słuchała pierwszych teorii co do źródła całego zamieszania, ale o Terumi nigdy nie słyszała - jeśli jednak władali żywiołem lawy, to faktycznie nabierało dla niej trochę sensu to, co działo się dookoła, nawet jeśli nie umiała na razie przypasować żadnych szczegółów.

Szybko jednak okazało się, że las - nie będący na szczęście jej majakami - wcale nie jest okazją do wytchnienia. Ich sensor zakomunikował zbliżających się shinobi i nim się spostrzegli, to w ich głowach pojawił się komunikat, a raptem sekundy później - żywa maszyna oblężnicza cisnęła w nich drugą. Jeżeli tylko była w stanie i widziała, że zaraz zmiecie ją albo stopa giganta, albo jakiś element otoczenia, to spróbowała wykorzystać Kawarimi no Jutsu do uniknięcia olbrzyma, podmieniając się z leżącym gdzieś na skraju jego zasięgu kamieniem lub odpowiednio dużym kawałkiem drewna, zwiększając nieco dystans. Gdyby po czymś takim jeszcze stała i widziała atak Asaki na jedną z nóg giganta, to ona spróbowała złożyć pieczęcie do Katon: Endan. Liczyła, że przynajmniej dziada trochę to zapiecze, a może w połączeniu ze skrystalizowaną drugą nogą - wywali się?

Potem starała się tylko uniknąć gejzerów i nie paść z wycieńczenia, czekając na rozwój sytuacji.

Chakra: 101 - 4 = 97%

Nazwa

Kawarimi no Jutsu

Ranga

E

Pieczęci

Tygrys → Świnia → Wół → Pies → Wąż

Zasięg Max.

30 metrów

Koszt

E: 7% | D: 5% | C: 4% | B: 3% | A: 2% | S: 1% | S+: Niezauważalny

Dodatkowe

W pobliżu musi się znajdować przedmiot możliwy do podmienienia

Opis Kolejna pomocna technika, która niejednokrotnie może uratować życie. Otóż jest to technika podmiany która pozwala w momencie ataku podmienić nasze ciało z zawczasu przygotowaną podmianą z beczką, kłodą bądź innym przedmiotem który znajduje się luźno na powierzchni oraz rozmiarami jak i wagą nie przekracza 1 naszego ciała. Kolejnym ograniczeniem techniki jest świadomość nadchodzącego ciosu. Użytkownik może podmienić się tylko w momencie gdy widzi nadchodzący atak. Wtedy tuż przed zadaniem ciosu następuje podmiana i nasze ciało zajmuje przedmiot wcześniej przez nas wybrany do podmiany.

Chakra: 97 - 15 = 82%

Nazwa

Katon: Endan

Ranga

C

Pieczęci

Wąż → Baran → Małpa → Świnia → Koń → Tygrys

Zasięg Max.

25 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3%

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Bardzo przydatna technika Katonu. Polega ona na złożeniu pieczęci, a następnie wystrzeleniu ogromnej kuli ognia, która mknie na przeciwnika. Jutsu jest bardzo proste w nauce i wykonaniu, a jego efekty są zadowalające, nawet jak na tą rangę. Ciekawostką jest to, że Endan osiąga bardzo duże rozmiary, co nie zmniejsza jego prędkości, a nawet wizualnie zwiększa jej prędkość. W rzeczywistości i tak wszystko zależy od Kontroli Chakry używającego.

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń, kołczan, średni łuk.

  Ukryty tekst

[Harruchi]

Jak widzę moja drużyna z ochotą pomaga swoim rannym, czy niedomagającym towarzyszom. To dobrze, właśnie tak powinni zachowywać się shinobi w trakcie misji. Widzę też jednak, że dosłownie każdą osobę, która nie jest z ich drużyny, traktują jako wroga. Nie jak potencjalnego wroga, a jak wroga po prostu. W związku z tym preferują najpierw walkę, a, jak mam nadzieję, dopiero później rozmowę. Z przykrością muszę przyznać, że to dosyć mało cywilizowane podejście. Wygląda na to, że tylko Yami ma głowę na karku i woli najpierw mówić, później walczyć. Pytanie tylko, czy to cokolwiek da, skoro reszta już ruszyła do ataku?
Wyciągam swój wachlarz, aby w każdej chwili być gotowym do ataku i chowam się za osłoną, którą chce zrobić Asaka.

KEKKEI GENKAI: Shōton no Jutsu
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT: brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 30
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 21
PERCEPCJA 22
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 20
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 82
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU E
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
IRYōJUTSU
FūINJUTSU E
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON C
DOTON D
RAITON
KLANOWE D
JUTSU:
Ninjutsu:
Bunshin no Jutsu [E]
Henge no Jutsu [E]
Kai [E]
Kawarimi no Jutsu [E]
Kinobori no Waza [E]
Suimen Hoko no Waza [E]
Nawanuke no Jutsu [E]

Fūinjutsu:
Fūin no Jutsu [E]

Shōton:
Shōton no Jutsu: Reberu Di [D]
Shōton: Kuri no Ruhoīru [D]

Fūton:
Fūton: Enshō No Kaze [D]
Fūton: Furai Uchiwa [D]
Fūton: Fūsajin [D]
Fūton: Gōkūhō [D]
Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki [C] viewtopic.php?p=119575#p119575
Fūton: Kaiten Shuriken [C] viewtopic.php?p=119661#p119661
Fūton: Reppūshō [C] viewtopic.php?p=120567#p120567
Fūton: Kamaitachi [C] viewtopic.php?f=86&t=7200&p=122378#p122378

Doton:
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu [D]
Doton: Moguragakure no Jutsu [D]
Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu [D]
Doton: Doryūsō [D]

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Wielki Wachlarz
- Torba (przypięta do pasa)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- 4 małe shurikeny wytworzone z kryształu (w torbie na pasie)

[Papyrus]

Podziemne piekło
Iglica i okolice Pojawienie się na niebie ninja potrafiących zwiększać swoje rozmiary było, delikatnie mówiąc, groźne dla grupy. Oczywiście gdyby pojawił się w odpowiednich okolicznościach i z odpowiednimi zamiarami, byłby mile widziany przez grupę. Jednak nie, to nie było to. Zdecydowanie pojawianie się na niebie z ogromnym mieczem nie mogło świadczyć o pokojowych zamiarach. I tak też mężczyzna został przyjęty. Na początek oczywistość - unik, ucieczka przed ogromnym spadającym cielskiem. Praktycznie wszyscy poczynili to już na samym początku, przynajmniej ci którzy byli w strefie zagrożenia. Wyjątek stanowił Shikaru, ten się nie patyczkował. Ataki długodystansowe były jego specjalnością, a grubas na niebie spełniał idealnie warunek owego dystansu. Strzały leciały prosto i celnie. Mężczyzna wprawdzie zdążył się przemienić i wcale nie wyglądał, jakby owych strzał nie zauważył, ale notki zostały aktywowane. Pierw oślepiająca, potem wybuchowa. Pomimo przesunięcia pozycji głowy na niebie przez gwałtowną zmianę rozmiaru, wyglądało że notka zadziałała - mężczyzna przymrużył oczy na tyle, na ile był w stanie. Z kolei efektów notki wybuchowej nie było widać, poza sadzą i nieco przypalonym ubraniem i skórą mniej więcej w okolicach szyi ofiary.
Mężczyzna wylądował na ziemi. Ziemia natychmiast zaczęła pękać pod wpływem wagi osobnika, wypuszczając duże ilości pary z pęknięć. Okoliczne drzewa znajdujące się w zasięgu zniszczenia zaczęły niebezpiecznie się przekrzywiać. W powietrze wzbiła się istna chmura odłamków, niektóre z nich były całkiem spore i gdyby nie osłona Asaki, to kilka z nich pewnie by uderzyło drużynę. Kyoko zrobiła podobnie, tworząc ścianę z drewna. Wokoło siebie i reszty, która mogłaby ucierpieć od kawałków ziemi i drewna. Kobieta z kolei przyłożyła dłoń do głowy swojego kompana, stojąc mu na ramieniu. Bezpieczna pozycja, wysoko ponad głowami wszystkich którzy aktualnie znajdowali się na poziomie drzew. Od razu po wylądowaniu i amortyzacji upadku, Akimichi zaczął przymierzać się do wymachu mieczem. Mimo potencjalnie ogromnej siły fizycznej, sam wymach nie był aż taki szybki. Wycelowany był w grupę znajdującą się znacznie bliżej. A drugi olbrzym? Ten już zmierzał do swoich kolegów, powoli acz ogromnymi krokami skracając dystans.
- Cokolwiek macie, rzucajcie to! Nie oszczędzajcie się! - krzyknął dowódca, przysiadając na jednym z drzew i składając pieczęć. Jego cień szybko zwiększył swoją gęstość i pomknął w kierunku giganta, podczepiając się pod cienie drzew po drodze. Klucząc pomiędzy pęknięciami w ziemi i ostatecznie sięgając do stóp olbrzyma. Asaka użyła swojego kryształu do pokrycia nim stóp olbrzyma. Do akcji włączyła się także reszta. Błoto pod jedną z nóg giganta, które miało go zatrzymać. Technika Katon która wystrzelona została wyłącznie w celu zadania mu bólu i unieruchomienia. Piach Kuroia który miał po prostu zniszczyć jego kończynę, a zadane obrażenia - uniemożliwić dalszą walkę. Pęta z drewna o podobnej funkcji. Wszystko to na raz, skumulowane i skupione. Seinaru dodatkowo, wyniesiony na piachu Ichirou, dostał się na ciało gignta i szybko biegł w stronę głowy "bestii". Strzała wymierzona w kobietę na ramionach olbrzyma mknęła prosto i z zamiarem trafienia. Akimichi jednak nie miał zamiaru się ruszyć i wykonał swój wymach. Niczym ogromny wachlarz, wycelowany prosto w ziemię. Wszelkie drzewa, duże czy małe, zaczęły lecieć na osłoniętych. Nie pozostało nic poza czystą ziemią, popękaną, z których szczelin wydobywały się strumienie pary. A stan olbrzyma? Ogień faktycznie wywołał na jego twarzy niewielki grymas. A może była to próba ataku piaskiem? Bez względu na to, co było powodem tej ekspresji, nie dało to większego rezultatu. A strzała? Kobieta szybko zmieniła swoją pozycję uciekając bardziej na kark grubasa, schodząc z drogi pociskowi. Ten trafił w próżnie. Piach Ichirou wysłany na oczy i kobietę został szybko skontrowany szerokim strumieniem wody wyplutym przez kobietę.
- ODCHODZICIE ALBO WAM POMOŻEMY! NIE ZAMIERZAMY WCHODZIĆ W ŻADEN DIALOG O NASZYCH OBOWIĄZKACH! - krzyknął mężczyzna w odpowiedzi na próbę rozmowy Yamiego i lekkim ruchem wyciągnął jedną z nóg ze swoich okół, niszcząc tym samym zarówno drewno Kyoko, kryształ Asaki i cień Gyoriego. Kyoko, widząc parę wydobywającą się z pękającej ziemi, na szybko stworzyła szeregi drewnianych słupów na całej przestrzeni przed gigantem i sama nań wskoczyła, zachęcając do tego resztę.
- A TY SZKODNIKU, ZŁAŹ Z MOICH PLECÓW! - krzyknął, wykonując kolejny zamach mieczem, tym razem w roli packi na robactwo. Prosto na swoje plecy, bez wyraźnej siły. To znaczy bez wyraźnego wysiłku i przyłożonej siły z jego strony, uderzenie kawałem żelastwa nadal mogło owego robaka-pasterza zgnieść. Kobieta dodatkowo oderwała rękę z jego głowy i zaczęła podążać za nim wzrokiem, wystawiając swoje ręce i formując je w coś na kształt ramki. W tle nadal słychać było złowieszcze tupanie drugiego giganta.
- Musimy go położyć na ziemię! - krzyknął Gyori i jedną pieczęcią obniżył teren pod stopą giganta o kilka metrów. Ten nieco się zachwiał. To zdecydowanie był moment.

Oto mapka (przybliżona):

Duża kropa - P O T Ę Ż N Y Akimichi i kobieta
Żółte - Ichirou i Kuroi (około 50m od giganta)
Różowe - bariera Asaki, za nią jest team (30m od giganta)
Zielone - bariera Kyoko (30m od giganta). Za nią jest 2 dowódców i Nanami.
Nigdzie nie widać Masakiego.

40m wokoło giganta ziemia popękała i zaczyna wystrzeliwać parą.
Pytania/wątpliwości/cokolwiek - Discord/GG/PW.
Z góry przepraszam za słabość posta : (

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

[Harruchi]

Niesłychane, właśnie można było zanotować zarówno przypadek dialogu, jak i walnej bitwy. Niestety w obu przypadkach nie da się zanotować żadnych postępów. Jakkolwiek jedna rzecz jasno z tego wszystkiego wynika. Nie ma tu już żadnego miejsca na dialog i chyba też nigdy go nie było. Co prawda nie wygląda na to, aby ci shinobi byli odpowiedzialni za tę katastrofę ekologiczną, jednak zdecydowanie nie są oni do ans pokojowo nastawieni i chyba nigdy nie byli. Pozostaje więc tylko walka. Pytanie tylko co ja, zwykły początkujący shinobi mogę zdziałać, podczas gdy wokół mnie jest tylu doświadczonych wojowników? Dla przykładu, ja nie dałbym rady stworzyć tak silnego kryształu jak Asaka, a przecież też potrafię kontrolować kryształy. Cóż, nie ma sensu jednak się załamywać, tylko trzeba próbować to zmienić. Kto wie, może jednak uda mi się coś zdziałać.
Łapiąc wachlarz tymczasowo w jedną rękę, za pomocą Fūton: Kaiten Shuriken rzucam dwoma shurikenami i próbuję sterować nimi tak, aby trafić w głowę kunoichi Yamanaka.

Chakra: 102%- 18%= 84%

KEKKEI GENKAI: Shōton no Jutsu
NATURA CHAKRY: Fuuton
STYLE WALKI:
UMIEJĘTNOŚCI:
Nabyta -
PAKT: brak
ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 30
WYTRZYMAŁOŚĆ 20
SZYBKOŚĆ 21
PERCEPCJA 22
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 20
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 82
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 102%
MNOŻNIKI:
POZIOM ROZWOJU DZIEDZIN NINPŌ:
NINJUTSU E
GENJUTSU
STYLE WALKI 0 (dziedzina E)
---
---
---
IRYōJUTSU
FūINJUTSU E
ELEMENTARNE
KATON
SUITON
FUUTON C
DOTON D
RAITON
KLANOWE D
JUTSU:
Ninjutsu:
Bunshin no Jutsu [E]
Henge no Jutsu [E]
Kai [E]
Kawarimi no Jutsu [E]
Kinobori no Waza [E]
Suimen Hoko no Waza [E]
Nawanuke no Jutsu [E]

Fūinjutsu:
Fūin no Jutsu [E]

Shōton:
Shōton no Jutsu: Reberu Di [D]
Shōton: Kuri no Ruhoīru [D]

Fūton:
Fūton: Enshō No Kaze [D]
Fūton: Furai Uchiwa [D]
Fūton: Fūsajin [D]
Fūton: Gōkūhō [D]
Fūton: Komakai Butokai Tatsumaki [C] viewtopic.php?p=119575#p119575
Fūton: Kaiten Shuriken [C] viewtopic.php?p=119661#p119661
Fūton: Reppūshō [C] viewtopic.php?p=120567#p120567
Fūton: Kamaitachi [C] viewtopic.php?f=86&t=7200&p=122378#p122378

Doton:
Doton: Doro Kawarimi no Jutsu [D]
Doton: Moguragakure no Jutsu [D]
Doton: Shinjū Zanshu no Jutsu [D]
Doton: Doryūsō [D]

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
- Wielki Wachlarz
- Torba (przypięta do pasa)

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):
- 4 małe shurikeny wytworzone z kryształu (w torbie na pasie)

Nazwa

Fūton: Kaiten Shuriken

Ranga

C

Pieczęci

Brak

Zasięg

Dowolny

Koszt E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (1/2 na turę od 2 shurikenów)

Dodatkowe

Wymaga posiadania shurikenów

Opis Jedna z technik polegających na pokryciu broni powłoką z chakry Fūtonu. Tym razem celem techniki są shurikeny - użytkownik stopniowo przesyła przez skórę dłoni chakrę, która pokrywa stalowe gwiazdki powłoką z wiatru. Dzięki temu ich masa jest nieznacznie zmniejszona, a użytkownik ma pełną kontrolę nad ich lotem - może nimi wykonywać nawet skomplikowane manewry. Ze względu na chakrożerność techniki, nie zaleca się używać większej ilości shurikenów niż 5 naraz.

[Shikarui]

Z jakiegoś powodu nie czuł się zagrożony w ten sam sposób,w jaki czuł się w Kami no Hikage. Jego instynkt nie nakazywał mu uciekać, chociaż nie wiedział, czemu, a w poczucie największego niepokoju nie wprowadzało to, co widoczne gołym okiem - czyli dwójka olbrzymów, których ruchy wcale nie były niezgrabne i powolne. W największy niepokój wprawiało to, czego zobaczyć nie można było okiem uzbrojonym w potężne narzędzie widzenia. To nie ten pająk, co siedzi na ścianie przed tobą jest najgorszy, a ten, który tam wcześniej był - a teraz zniknął. Gdzie pojawi się następnym razem? Nad Twoją głową czy już na nodze, wtłaczając jad pod skórę?
Strzała zmieniła swój kierunek lotu pod wpływem chakry, kiedy Yamanaka umknęła. Jednym ruchem pociągnął za lśniącą linkę, kiedy cel strzały umknął poza jej zasięg i cofnął ją do siebie, chowając do kołczanu. Podmuch, który przywiał wszystko, co żywe i nieżywe, powodując, że przeszkody rozbiły się na ich ścianie, wiele ułatwił. Narzucił łuk na plecy, przez moment wpatrując się w Akimichiego i Yamanakę, która złożyła dziwną pieczęć. Czyżby chciała się bronić przed Seinaru, który pomknął w jej kierunku? Ta broń już mu się nie przyda, przynajmniej nie na ten moment. Należało ją zamienić na coś bardziej efektywnego. Techniki zaczęły lśnić, chakra rozbłyskała w każdym kierunku. Ale Masakiego nie było. Uniósł dłoń, składając pieczęć Kai, gdy błyskawicznie rozejrzał się wokół siebie, szukając śladów życia innych poza nimi. Ludzie nie znikają, nie tak po prostu. Nie, dopóki nie są z Ranmaru. Trwało to krótką chwilę, bo na szukanie Uchiha nie było czasu. A powinien być.
Kryształowa bariera chroniła ich, a ta z drewna przywódców. Tylko co teraz, co teraz. Nie wyglądali, jakby czuli się zagrożeni. Śmieszne, bo czarnowłosy również mocno tego nie odczuwał jak na siebie. Strach pełzał po jego skórze do stopnia, w którym zupełnie nie wiedział, czego się po nich spodziewać i każdy ruch był zaskoczeniem, ale nie do takiego, w jakim wywoływał to Han czy jego Jeźdźcy. Albo to właśnie o to chodziło - kiedy już spotykałeś się z Bogiem, czemu ludzie mieliby być straszni? Sęk w tym, że ci ninja nie stwarzali skrajnego niebezpieczeństwa. Byli dość pasywni - nic więc dziwnego, że Yami próbował się z nimi dogadać. Tylko czy to gadanie cokolwiek zmieniało? Nie. Nadal mieli przeszkodę do pokonania. Albo przejdą po niej, albo nie przejdą wcale.
Kolejne uderzenie i kolejne odłamki rozbiły się na barierach z hukiem. Ziemia wręcz drżała - jeden olbrzym biegł w ich kierunku, odległość była coraz mniejsza. Drugi próbował się bronić przed samurajem. Zadziwiające było to, że te ataki nic nie dawały - ani piasek, ani kryształ... Bo czym było to skrzywienie się na twarzy shinobiego? Niczym. Czyli chyba właśnie tym, za co oni mieli całą grupę, skoro tak odważnie rzucili się do przodu. Czarnowłosy skrzywił się z niezadowolenia.
No i koniec, skończyło się śmieszkowanie.
Przesłał odrobinę chakry do nóg, by móc się swobodnie trzymać podłoża. Złożył pierwsze trzy pieczęci po czym cofnął się odrobinę, by wyskoczyć w górę i stanąć na kryształowej barierze, przyczepiając się do niej. Dopiero wtedy dokończył ostatnie dwie. Klasnął. Potężny strumień wody z ogromną prędkością pognał w kierunku Akimichiego, wycelowany w jego drugą nogę - tą, która nie była obniżona przez technikę dotonu, zaczynając od kolana. I pociągnął strumień w górę, pionowo, jak najwyżej się dało, by go rozbebeszyć. Technika, która masakrowała budynki, nie mogła przecież sprawić zawodu - zwłaszcza przeciwko tak statycznemu celowi.

TECHNIKI:

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK:

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE): Łuk retrorefleksyjny, kołczan - 20 strzał, torba na tyłku, jedno wakizashi przy lewym boku, drugie wakizashi na plecach, na poziomie pasa, kabura na broń na prawym udzie, czarny płaszcz, średni zwój, manierka, karwasz z metalu na lewej ręce

  Ukryty tekst

KARTA POSTACI

  Ukryty tekst

[Yami]

Wszystko działo się błyskawicznie. W momencie kiedy ten grubas wylądował na ziemi niemal wszystko w otoczeniu kilkunastu metrów zamieniło się w burzę odłamków zniszczonych drzew oraz podłoża. Te pomknęły ku nam. Widząc z jaką prędkością leciały unik nie wystarczyłby. Musiałbym użyć techniki lecz wtedy Asaka, popędziła ku nam i stworzyła barierę przy pomocy której zatrzymała wszystko. Widocznie miałem o niej bardzo złe zdanie. Początkowo nie chęć, potem strach kiedy stworzyła tego smoka. Mimo, że posiadała umiejętności w walce nie popędziła na złamanie karku by bić się z wrogiem tylko przyszła nam pomóc. Oj chyba jednak są dobre kobiety na tym świecie.
Mimo chęci powstrzymania walki, nie udało mi się nic osiągnąć. Czy aby na pewno. O jakich obowiązkach mówił mężczyzna? Biorąc pod uwagę wcześniejsze słowa, które wybrzmiały w mojej głowie coś się nam wymykało. To wyglądało raczej tak, że ci ludzie musieli czegoś pilnować za cenę własnego życia. Co jeśli właśnie ta rzecz zaczęła siać zamęt w Midori? "Sytuacja was przerasta, nie będziecie w stanie wpłynąć na los tych ziemi", to powiedziała. Wiedziała, że jesteśmy zbyt słabi aby cokolwiek zrobić? Że może pogorszymy sytuację? Dlatego nie dają nam przejść? Z obawy, że nasze działania mogą jedynie zaszkodzić? Za mało informacji.

- Musimy pojmać chociaż 1 osobę, kobieta jest łatwiejszym celem. Oni wiedzą więcej niż my! Informacja jest silniejsza od broni! Tego też was uczą czyż nie?! - rzuciłem w kierunku kapitana zespołu.
Wielkolud był niewątpliwie potężny. Nawet ci wszyscy silni Najemnicy nie dają sobie z nim rady, a nadchodzi jeszcze jeden... przecież... Jak mamy sobie z nimi poradzić? Już teraz najsilniejsi tracą chakrę w zastraszającym tempie. Jeśli na coś nie wpadnę źle to się może zakończyć. Notki wybuchowe nic nie zrobią. Przecież widziałem, tylko osmaliły skórę. Zacząłem głęboko oddychać zastanawiając się co począć i wtedy coś zaswędziało mnie w nosie, chyba włos ale nie ma czasu go wyrwać, poza tym boli jak cholera... boli dużo bardziej niż wyrwany ze skóry. Wrażliwe miejsce... Uszy, nos i oczy. Wrażliwe miejsca. Nawet jeśli to olbrzym wybuch czegoś takiego w uchu powinien co najmniej go ogłuszyć. Tylko jak aż tam trafić? Odpowiedź była pod moją ręką. Chłopak, którego teraz jako jedynego z grupy nie znałem wyciągnął 2 shurikeny, te zaczęły obracać się dookoła. Kaiten Shuriken. Znałem tą technikę, pozwalała na całkowitą kontrolę... na dystans jakim się widzi... BINGO.
Lewą ręką sięgnąłem po bandaż, który znajdował się w torbie zaś prawą sięgnąłem do pieczęci na karwaszu. Puff. 2 Shurikeny. 2m stalowej żyłki i 2 kunaie z nawiniętą na rączce wybuchową notką. Odwinąłem notki z kunai. Przy pomocy noża odciąłem kawałek bandaża. Notki wybuchowe zwinąłem w pół. Te przestaną działać jeśli zostaną zniszczone więc ta czynność nie powinna im zaszkodzić wszak pieczęć wciąż była nienaruszona. Notkę włożyłem między kawałek bandaża aby zrobić swego rodzaju "kanapkę", która chroniłaby notkę przed dużymi ilościami pary (w końcu musi choć kawałek być suchy ) oraz przed kolejnym etapem. Do Shurikena przytroczyłem taką kanapkę i przywiązałem stalową żyłką do shurikena, tak że shuriken z notką i bandażem stanowiły jeden obiekt, który kształtem nie odbiegał od swojego pierwowzoru Dodatkowo bandaż miał chronić stalową żyłkę przed przetarciem od ostrzy shurikena. Tak stworzony prototyp Wybuchowego shurikena powinien wytrzymać rotacyjną siłę techniki za sprawą ścisłego przymocowania oraz zachować notkę od zniszczenia. Kunaie schowałem do torby.
Podniosłem mój wspaniały oręż i tak jak Harruchi wykonałem technikę. Moim jednak celem nie była dziewczyna ale uszy olbrzyma, które były wielkie jak okiennice w pałacach. Jeśli shurikeny wbiją się dostatecznie głęboko, eksplozja powinna wykluczyć Grubasa z walki.
Rzucone Shurikeny nie leciały tym samym torem. Byłoby to trochę nierozsądne biorąc pod uwagę, że golem mógł je zwyczajnie zbić lecz teraz bym bardziej zajęty innymi rzeczami jak na ten przykład napastowaniem ze strony innych osobników. Jedno ucho było dobrze widoczne. Wskoczyłem na koronę drzew by mieć lepszy widok na sytuację. Jeśli shurikeny wbiją się głęboko w kanale słuchowym nie pozostanie mi nic innego jak je zdetonować i możliwe, że zakończyć walkę. Potrafiłem całkiem nieźle manipulować bronią a to powinno ułatwić mi to i owo. Z całą pewnością rzut i kontrola będą bardziej precyzyjne.

tl;dr - Yami mówi aby nie zabijać kobiety bo to źródło informacji. Wpada na pomysł wybuchowych shurikenów. Przy pomocy Kaiten Shuriken steruje nimi w taki sposób aby ominąć bloki grubasa i trafić je do kanałów słuchowych. Potem detonuje picolaci w uchu grubasa.

  Ukryty tekst

ZDOLNOŚCI

  Ukryty tekst

JUTSU

  Ukryty tekst

EKWIPUNEK

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Torba umieszczona na prawym udzie,
  Skórzane karwasze z umieszczonymi na nich pieczęciami,
  Skórzane rękawiczki, z metalowymi blaszkami,
  Klasyczna Kamizelka Shinobi oraz płaszcz w kolorze zieleni.

PRZEDMIOTY SCHOWANE (NIEWIDOCZNE):

  Ukryty tekst

[Asaka]

Powiedzieć, ze nie czuła strachu, to skłamać. Nie było tak, że ją paraliżowało, że stała jak wryta, niezdolna do poruszenia mięśniami, zaskoczona i przerażona ogromem dziwów, jakie się tutaj działy i jakie na nich spadały. Mówi się, że strach ma wielkie oczy. Ale w tym wypadku miał chyba po prostu wielkie stopy. Tym niemniej to nie był taki strach. Ten jej – dodawał zastrzyk adrenaliny, sprawiał, że pewne wyuczone ruchy brały górę, tak jak instynkt. Uciec przed uderzeniem, ochronić tych, którzy sami się nie ochronią. Robiła co mogła. Nie do końca bezinteresownie, ale też nie do końca egoistycznie. Tak po prostu trzeba było – tu i teraz tworzyli jedną drużynę, o jednym określonym celu. I ktoś stanął im na drodze. Wilki chroniły swoje stado – i choć byli to tymczasowi towarzysze, cóż.. Samemu niczego się nie zdziała, czyż nie? Jej kryształowa tarcza spełniła więc swoje zadanie, chroniąc część grupy przed pierwszą falą, a niedługo później przed jeszcze jedną. Całe drzewa leciały wprost na nich, ziemia, odłamki skały czy kamieni – wszystko co napatoczyło się po drodze. Asaka wolała sobie więc nie wyobrażać jak by wyglądali, gdyby nie zdążyła z tarczą. Ile by z nich zostało – o ile w ogóle. Można było być szybkim jak wiatr, ale nie przed wszystkim dało się przecież uciec. Na szczęście w tym jednym momencie uciekać nie musieli. Bo bariera była skuteczna na tyle, by zatrzymać lecącą w ich kierunku naturę.
Wielkolud był silny, ale to było do przewidzenia. Wielkolud był też wytrzymały – i to też było dość oczywiste – a przynajmniej oczywistym było dla Asaki, choć pierwszy raz miała do czynienia z takim gigantem. Jego ruchy były jednak dość ślamazarne i chyba tylko to działało na ich korzyść. Bo… cokolwiek na niego rzucili, nic nie zadziałało. Nic. N i c. Zerwał kryształ, zerwał drzewo, wyrwał się z cienia. Zupełnie nic nie robiło na nim większego wrażenia.
- Ta kobieta ma zdolności klanu Yamanaka. Włażą w umysł, potrafią kontrolować czyjeś ciało i myśli. Pojmanie jej może nie być najlepszym pomysłem – nie była kapitanem drużyny, ale coś tam o Yamanaka wiedziała. To w końcu byli jej górscy sąsiedzi. Yami zdawał się kombinować i używać mózgu, a nie brutalną siłę, może to mu da jakiś ogląd w tej sprawie? Tak czy siak, nie zamierzała tutaj czekać na jego odpowiedź, bo chwilę później skorzystała z pozostałych drzew, by nieco oddalić się od swojej tarczy, która miała chronić drużynę, i od grubasa z Yamanaką też.
Kątem oka zobaczyła tylko jak Shikarui dosłownie wypluł z siebie z ogromną szybkością wodę w kierunku olbrzyma, jego popisowa technika, ale nie miała czasu, by podziwiać efekt końcowy (a znała przecież możliwości swojego męża, wiedziała, co ta woda potrafi zrobić z przeciwnikiem i… z otoczeniem – sądziła więc, że nawet grubasa to tknie). Przecież biegł do nich ten drugi, ten, który rzucił tutaj tą dwójką… I zbliżał się nieubłaganie. Ktoś musiał go więc zatrzymać choć na ułamek sekundy dłużej, albo inaczej będą mieli naprawdę przejebane. Och, już mieli, ale jeśli ten drugi dołączy do reszty - to będą w naprawdę ciemnym miejscu. Oddaliła się więc od grubasa i jego Yamanaki, oboje byli zajęci, więc nie sądziła, by ktokolwiek miał zwrócić na nią uwagę. Wół. Koń. Baran. Kryształowy smok zaczął krystalizować się w powietrzu by pomknąć przed siebie, omijając grubasa z Yamanaką na ramieniu, i ruszył na spotkanie tego jeszcze tęższego grubasa, który pruł ciągle w ich stronę. Smok wił się w pobliżu ziemi, za nic mając przeszkody i jego celem były nogi wielkoluda. Smok był przecież na tyle długi by… zaplątać się pomiędzy stopami biegnącego kolosa. Jego zadanie było proste. Żeby podciąć mu nogi, a Akimichi miał wywalić się na ten głupi ryj – wszystko żeby kupić cenne sekundy grupie mierzącej się z olbrzymem i blondynką.

tl;dr
Asaka oddala się od grupy, po czym składa pieczęci i ponownie tworzy kryształowego smoka. Ten omija główną bitkę i mknie na spotkanie drugiego Akimichi, który wciąż się zbliża. Jego zadaniem jest podciąć stopy grubasa, by się po drodze potknął.

  Ukryty tekst

[Seinaru]

Mimo że wokół wrzało i huczało, Kei miał już swoją własną walkę nieco oderwaną od tego wszystkiego, co działo się na dole. Utrzymanie się na plecach takiego wielkiego człowieka nie okazało się nadzwyczaj trudne przy pomocy techniki. Seinaru nie wiedział czego się spodziewać, więc od razu przygotował się na niemałe turbulencje, na szczęście ruchy Akimichi były dość powolne i niezbyt gwałtowne, więc dużych przeciążeń na jego grzbiecie nie doświadczył. Sporym przeciążeniem mógł się jednak okazać ogromny miecz lądujący na jego głowie. Mimo że posłany tam bez większej siły, to jego spora masa była wystarczająca aby zrobić z niego mokrą plamę. Samuraj po prostu uskoczył w bok, gdzie było więcej miejsca i mniejsza szansa na spadnięcie na ziemię.
Skupiony był cały czas na dziewczynie, która teraz nie trzymała w dłoni broni, lecz miała je złożone w dziwacznej pieczęci. Cokolwiek by to nie było, Kei nie zamierzał czekać na jej ruch. Wykorzystał swoją maksymalną szybkość aby chociaż na chwilę zniknąć jej z oczu i złożył jedną ręką pieczęć. Gdy tylko pojawił się w zasięgu działania Ensho no Kaze, wyzwolił je i miał nadzieję, że zachwieje to Yamanaką. To był jego stary i oklepany fortel, ale dobrze działał tuż przed szarżą, aby zająć przeciwnika utrzymaniem równowagi, a nie obroną czy kontratakiem.
Kei nie zamierzał wstrzymywać ręki. Tam na dole trwała walka o życie, dlaczego tutaj na górze miałoby być inaczej? Chronił się unikami przed atakami dystansowymi, skracając dystans klasycznym zygzakiem. Miał nadzieję, że jego szybkość i wcześniej użyta technika Fuutonu będą wystarczające, aby wreszcie zbliżyć się do przeciwniczki na odległość naginaty. Wówczas pierwsze co robił to rozbijał jej pieczęci, a gdy nadarzyła się okazja do zadania poprawnego ciosu, chciał zakończyć starcie jednym Gairaishū Kaiatari.

  Ukryty tekst

[Toshiro]

Sytuacja nie należała do tych najprzyjemniejszych. Z jednej strony była natura i to jak się okazało czysta furia matki ziemi, która chciała dosięgnąć każdym wyplutym gejzerem, aby zabrać im ich najcenniejszą rzecz, czyli życie. Choć tak na prawdę akurat ich grupa chciała zaradzić temu kryzysowi. Niespodziewanie, albo może jednak trochę spodziewanie, z drugiej strony pojawiła się druga grupa, która rościła sobie prawa do zaradzenia temu wszystkiemu, na co oczywiście nie mogli przystać. Sytuacja i tak już była kryzysowa, więc skoro nie potrafili dotychczas sobie z tym poradzić, to może być tylko gorzej, prawda? Tym bardziej, że ta sprawa zdecydowanie wymknęła im się spod kontroli, bo musiało to trwać już jakiś czas. Przygotowania nie były wcale takie krótkie, a z każdą godziną, czy też nawet z każdym dniem było tylko gorzej i gorzej. Skoro mieli wspólny cel żeby temu zapobiec, to czemu by nie połączyć sił? Rozumowanie Yamiego było dobre, ale nie kompletne. Cokolwiek to było, w pewien sposób pewnie dało się to ujarzmić, a kto to zrobi zdobędzie dużo korzyści. Albo sytuacja była zupełnie odwrotna, coś poszło nie tak i po prostu chcieli to zatuszować. Aczkolwiek Toshiro raczej stawiał na tą pierwszą opcję. Nie byli w stanie wojny, więc prośba o pomoc była rzeczą naturalną i przecież... Hej, właśnie tutaj się po to znalazł, aby pomóc. Miał swoje teorie, ale oczywiście nie mówił o nich głośno.
Jednakże na przemyślenia nie było zbyt dużo czasu, ponieważ działo się i to bardzo dużo, oj działo się. Jego początkowy plan nie wypalił z prostej przyczyny, jego przeciwnicy byli po prostu zbyt daleko, aby dosięgnąć ich techniką. NIshiyama musiał się wycofać wraz z drużyną nieco dalej. Ogromne cielsko pomimo strzałów Shikaruia spadało z dużą szybkością i nie wyglądało na to, aby się czymkolwiek przejmowało. Teraz już wszystkie karty zostały rzucone na stół, nie było odwrotu. Poza tym Akimichi jasno zadeklarował, że nie zamierza pertraktować, więc nie pozostało im nic innego jak walka.
W końcu gigant wylądował. Ziemia zatrzęsła się tak jakby wybuchła jakaś ogromna bomba, a oprócz tego pękła w wielu miejscach. Spod ziemi zaczęły wypływać spore ilości pary, które swoją drogą mogli wykorzystać na swoją korzyść. Tym bardziej, że pomimo takich rozmiarów dalej pozostawał człowiekiem i do pewnego momentu ciało mogło wytrzymać duże ciepło, ale gdyby tak sprowadzić go na ziemię i przystawić do tych gejzerów... Nikt czegoś takiego by nie przetrwał, nawet tak duży osobnik. Jednak, aby to zrobić, to potrzebowali czegoś na prawdę mocnego, a jak na razie nie zapowiadało się na to, aby coś wypaliło. W dodatku Masaki zniknął gdzieś po drodze, zastanawiał się, czy Shikarui obok, którego się znajdował nie wiedział czegoś więcej, ale niestety nie było nawet czasu, aby się nad tym teraz rozwodzić. Chociaż kto wie, może nawet powinni głównie skupić się na ty, a tę trójkę olać? Tego nie wiedział nikt, jednak rozkazy były jasne, zneutralizować zagrożenie znajdujące się przed nimi. Szybka wymiana informacji nastąpiła pomiędzy zwiadowcami. Nie dowiedział się niestety nic czego jeszcze nie wiedział Oprócz tego "plan", który wykrzyczał do nich ich dowódca nie był zbyt wybitny. Spodziewał się, że ktoś taki jak on powinien posiadać chociaż jakiś zamysł na to jak powinna wyglądać ich walka z takimi przeciwnikami, tym bardziej, że posiadał wszystkie odpowiednie informacje. A tutaj jedyne co, to "NAPIERDALAĆ!!11oneone". Nie tego spodziewał się po przywódcy, aczkolwiek na szczęście trafiło chyba na całkiem zorganizowaną grupę, która sama z siebie wiedział (chyba) chociaż mniej więcej co powinna robić. Ziomki z klepsydry nacierały gdzieś z bezpiecznego boku kiedy główna część grupy uciekała w popłochu przed gigantem, aby w końcu schronić się za tworami dwóch użytkowniczek reberu Asaki i Nanami. Niestety wszystko co zostało wypuszczone w jego kierunku zostało zneutralizowane. Zarówno piasek, cień jak i kryształ zostało bardzo szybko powstrzymane. Cholera, a wydawało się, że ten atak był całkiem nieźle skoordynowany. Do tego ten drugi grubas też zbliżał się bardzo szybko. Jeśli nie poradzą sobie z tym jednym dostatecznie szybko, to po połączeniu sił mogą być bez szans. Pary przybywało, a oni znajdowali się teraz na gołej ziemi. Na szczęście Senju stworzyła bardzo dużo palów na całym terenie, które umożliwiły im po raz kolejny zyskanie tej dogodności jaką była wysokość. Czarnowłosy oczywiście widząc jak Shikarui wskakuje na kryształ doskonale wiedział, że coś szykuje, zapewne kolejny strzał albo jakaś technika sutitonu, dlatego chciał mu stworzyć jak najlepsze warunki do tego, aby trafił. Nisiyama od razu zaczął składać pieczęci i wbiegać do góry po palu. Baran. Koń.
-Postaram się ich oślepić! - powiedział do swoich pobliskich towarzyszy kończąc już swoją sekwencję pieczęci wężem i tygrysem. Wtedy Akimichi, a także Yamanaka jeśli oczywiście była w zasięgu. Mogli zobaczyć jak zza jego pleców przepływa potężne wyładowanie elektryczne, a następnie wytwarza oślepiające światło, które powinno pozbawić ich wzroku. Oczywiście technika nie była nawet widoczna dla jego towarzyszy, co mogło być dla niektórych dziwne, jednakże liczyła się tylko i wyłącznie skuteczność. Przy okazji chciał się rozejrzeć po okolicy czy nie widział jakiejś chakry w miejscu, w którym nie powinna być, czy też innych, nieodpowiednich, bo stwierdzenie niecodziennych tutaj nie pasowało, bo wszystko było niecodzienne, rzeczy, a także w razie czego posiłkował się przeskoczeniem na inny pal, gdyby zaszła taka potrzeba.

KP:

Imię: Toshiro (??)
Nazwisko: Nishiyama (??)

  Ukryty tekst

Płeć: Mężczyzna
Ranga: Doko
Wzrost: 181 cm
Waga: 69 kg
Wiek: 18 lat
Data urodzenia: 367r. - zima
Znaki szczególne: Brak
Kolor włosów: czarne
Kolor oczu: czarne

UBIÓR:Jeśli chodzi o ubiór bruneta, tutaj zależy od obserwatora. Jedni stwierdzą, że jest całkowicie normalne, a inni mogą uważać, że jest niecodzienne. Jego garderoba nie jest zazwyczaj zróżnicowana jeśli chodzi o kolory, góruje czerń i szarość. Na co dzień jak i w bój Toshiro ubiera się dość oficjalnie. Na wierzchu nosi coś w rodzaju luźnego, gładkiego płaszcza w ciemnych kolorach. Pod tym znajduje się kimono koloru czarnego również bez żadnych zdobień. Przepasane jest brązowym, materiałowym, ozdobnym pasem. Pod nim ma jeszcze białą koszulę z kołnierzykiem w kształcie litery v, tak jak w kimonie. Na rękach ma coś w rodzaju rękawiczek, które sięgają tylko do kostek. Nosi luźne szarawe spodnie, które są zwężane ku dołowi. Do tego na stopach ma wysokie czarne buty, które kojarzone są raczej z samurajami. Kiedy robi się zimno przywdziewa czarny, ciepły płaszcz z kapturem.
WYGLĄD: Toshiro po swoim ojcu odziedziczył nie tylko wyjątkowo czarne oczy, ale spory wzrost. Jego długie ciało sprawia, że jest znacznie wyższy od swoich rówieśników, jak na tak młode lata, a przynajmniej tych z tego regionu, z którego pochodzi. Szczupłej postury chłopak, bo tak można go nazwać, posiada jasnego koloru cerę, która świetnie kontrastuje z jego włosami. Ciemne kosmyki są często związane w kitkę. Kilka niesfornych pasm opada również na jego twarz czy też po prostu fruwają wolno. Czasem chodzi w rozpuszczonych włosach, jednak jest to rzadkość, bo jest to po prostu mało praktyczne. Jeżeli chodzi o postawę ciała chłopaka, jest on barczysty, lecz jeszcze wiele mu trzeba by można było mówić, iż jest dobrze zbudowany. Z wiekiem Nishiyama stawał się coraz bardziej mężny, a jego włosy rosły, tak, że związane w kitkę sięgały mu za pas. Tak na prawdę nie wyróżniał się niczym szczególnym wśród ludzi. Ot zwykły, wysoki chłopak o czarnych oczach i czarnych, długich włosach. Charakter: Nie ma nic cięższego do opisania jednoznacznie niż charakter Toshiro. Z reguły jest on cichy, skromny i spokojny. Nie stara się wyróżniać wśród innych ludzi i działa często we własnym interesie czego musiał się nauczyć na przestrzeni lat. Pozostawiony sam sobie musiał poradzić sobie z wieloma przeciwnościami losu, co uodporniło go nieco na krzywdę innych, aczkolwiek nigdy nie zostawał wobec niej obojętny. Przez swój wędrowniczy tryb życia raczej nigdzie nie zostaje na dłużej, choć ma sentyment do "rodzinnych" ziem Daishi, gdzie spędził najwięcej ze swojego życia jako dziecko. Dość często wraca na "stare śmieci". Jednak jeśli chodzi o kontakty międzyludzkie, to brunet nie jest zbyt towarzyską osobą jeśli kogoś wcześniej nie poznał. Zazwyczaj stroni od poznawania nowych ludzi, aczkolwiek nie alienuje się nie dopuszczając do siebie nikogo. Czasem choćby z nudy potrafi też sam zagadać, choć to rzadkość. Oprócz tego zawsze stara się traktować wszystkich z szacunkiem. Jednak gdy traci cierpliwość, to potrafi wybuchnąć. Jednak, aby do tego stanu doprowadzić, to na prawdę trzeba się nieźle postarać. Historia młodego Toshiro ma swój początek na ziemiach Daishi pośród Karmazynowych Szczytów. Młoda para uciekła pod presją władz prowincji, w której mieszkali wcześniej. Nie ma to teraz tak na prawdę największego znaczenia jakiej, jednak faktem stało się, że ścigana Hibana i Nagamoto zbiegli na północ. Po drodze okazało się, że kobieta jest brzemienna, więc tym bardziej uśmiechnął się do nich los. W końcu mogli zacząć gdzieś od nowa, z dala od konfliktów z klanami i ich gierkami polityczni. No właśnie, cóż w ogóle sprawiło, że musieli się wynieść? Ktoś wysoko postawiony po prostu musiał zrzucić na kogoś winę za morderstwo, którego dokonał, aby ktoś z jego ludzi objął dany urząd. Padło akurat na nich. Jednak kto by się przejmował nic nie znaczącymi shinobi?Na szczęście w chwili urodzin Toshiro wszystko to poszło w niepamięć, a szczęśliwi rodzice mogli cieszyć się tylko z tej chwili. Ugoszczeni dzięki uprzejmości rodu Kosekich mogli wieść spokojne życie, a przynajmniej do czasu. Zostańmy jednak jeszcze trochę przy tych sielankowych czasach, gdzie wszystko wydawało się proste i łatwe. Młody chłopak dorastał często będąc oddawany pod opiekę Masaru, przyjaciela rodziny. Był to samotny, starszy mężczyzna, który miał sporą posiadłość. Hibana i Nagamoto często zostawiali go ze staruszkiem gdy udawali się na misje w celu zarobku. Tam jednak nie próżnował, ponieważ Masaru również był shinobi, jednak przez kontuzję ręki nie był tak sprawny jakby chciał i musiał porzucić swój dotychczasowy fach. Na szczęście dla Toshiro, który mógł razem z nim trenować pod nieobecność rodziców. Młodzieniec ochoczo spędzał czas ze staruszkiem ciężko pracując nad polepszeniem swoich umiejętności. Bardzo często otrzymywał różnego rodzaju rady, które często okazywały się bardzo trafne. I tak żył sobie spokojnie przez jakiś czas nawiązując jedną z pierwszych mocniejszych relacji uczeń-mistrz. Masaru stał się dla niego dobrym wujkiem, z którym zawsze mógł porozmawiać o wszystkim, a także mógł udać się do niego gdy chciał zasięgnąć rady jeśli chodzi o sprawy shinobi, czy też jakiś aspekt treningu.
Pewnego dnia Toshiro wyczekiwał w domu staruszka, aż rodzice go odbiorą. Niestety niesamowicie się spóźniali przez co chłopak w końcu zasnął. Niestety gdy się obudził Masaru nie miał dla niego dobrych wieści. Demony przeszłości przyszły zebrać swoje żniwa. Okazało się, iż podczas jednej z rutynowych misji została zastawiona pułapka przez shinobi z klanu, z którego pochodzili jego rodzice. Dowiedziawszy się gdzie przebywali domniemani zabójcy postanowili zemścić się na nich pomimo sporego upływu czasu. Być może był to po prostu kaprys, któregoś z rządzących, a może po prostu akurat tamci ludzie byli tak bardzo zawistni, że nie chcieli odpuścić. Tak na prawdę nigdy nikt już się tego nie dowie, ponieważ sam Nishiyama nie wiedział skąd dokładnie pochodził. Jego rodzice nigdy nie opowiadali mu o miejscu, z którego się wywodzą, jedynie o tym co stamtąd odziedziczyli. Tamtego dnia Toshiro wiedział, że jest to koniec pewnej ery. Jego oczy zalały się łzami, a emocje, które odczuwał wprost rozrywały go od środka. Masaru starał się zachowywać spokojnie i pocieszać młodziaka, jednak nikt nie był w stanie wtedy uspokoić takiego młodzika. Żal i gorycz towarzyszyła mu jeszcze przez wiele dni. Jednak starał się o tym nie myśleć i skupiał się jedynie na treningach ze staruszkiem, który pozwolił mu u siebie zamieszkać. Od tamtej pory był dla niego jak ojciec. Opiekował się nim i trenował go wedle jego życzenia, ponieważ Toshiro chciał stać się na prawdę potężnym ninja, który będzie potrafił obronić ważne dla niego osoby. Właśnie to postanowił tamtego dnia i dążył do tego z całych swoich sił. Dowiedziawszy się co nieco o historii jego rodziców był na prawdę dumny, że mógł być ich dzieckiem. Jednak miało to też swoje drugie dno. Postanowił, że nigdy nie zaangażuje się w politykę. Nie chciał mieć do czynienia z żadnym klanem, ponieważ uważał, że każdy dba tak na prawdę tylko o siebie i nie liczyło się dobro ogółu, a jedynie tylko tych u władzy.

  Ukryty tekst

[Kuroi Kuma]

Głos, rozległ się niczym uderzenie gromu, niczym cios wymierzony prosto w pysk. Kuroi poczuł go na sobie mimo tego, że wszyscy byli obecnie zajęci walką. Nie wyrwało go to z rytmu, lecz zrobiło wrażenie. Ktoś wyszedł poza szablon swojego umysłu, ktoś wyrwał się z pułapki instynktu przetrwania, który mówił jedno - walcz albo uciekaj. Shinobi głownie wybierali to pierwsze, to dlatego doszło do starcia, nim nawet dobrze się zaczęło. Jednak jak tutaj być pokojowo nastawionym, szukać nici porozumienia, gdy nieznana trójka atakuje bez żadnego ostrzeżenia, bez pardonu po prostu chce zatrzymać grupkę zwiadowczą. To nie było nieporozumienie, to po prostu otwarty atak, którego nie da się przegapić z niczym innym. Czego jednak bronili, co takiego chcieli chronić? Gdyby sprawa była poważna, pewnie mogliby po prostu ich zatrzymać, postawić ścianę, zaporę, utrzymać ich w ryzach przez pewien czas i chociaż próbować nawiązać nić porozumienia. Staruszek jednak był dosyć prostolinijny, dla niego sprawa była jasna. Najpierw powinni zadbać o swoje bezpieczeństwo, dopiero później winno się zadawać pytania.
Sytuacja jednak była mocno skomplikowana, bo nawet mimo przewagi liczebnej nie mogli stać się stroną nadającą tempo całej walce. Gigant zdawał się nie reagować na wybuchy notek, przypominały bardziej ugryzienie komara, małego natręta. Poboli przez jakiś czas, ale zaraz przestanie. Broń zdolna zabić nawet najznamienitszych shinobich, na nim nie robiła żadnego wrażenia. Główna grupa radziła sobie jednak znakomicie - dwie ogromne tarcze, których pochodzenia nie trudno było się domyślić widząc wcześniej zarówno pomoc jak i smoka. Niestety mniej był zadowolony ze swoich działań, bowiem jego piasek cóż... po prostu zawędrował w dane miejsce i nie zrobił nic poza tym. Podmuch wiatru po prostu odrzucił piasek, trzeba było zadziałać nieco inaczej. Ich ataki były mocne, były potężne, tylko że za bardzo skupione i gigant po prostu mógł jednym ruchem pozbyć się ich wszystkich. Czas, by staruszek robił to, co do niego należało, a nie próbował gwiazdorzyć. Wcześniej za bardzo skupili się na jednym celu - na nogach, na odcięciu ich od reszty cielska, przecież wtedy wszystko inne będzie proste. Otóż nie jak widac na załączonym.
Wysunął piasek z gurdy, a swoją chmurką skierował się nieco wyżej - tak by mieć na widoku Seinara, kobietę, ale i giganta i jego łapki. Trzymał się na dystans, by nie zostać trafiony jego bronią. Podzielił piasek na dwie cześci - jedna z nich pomknęła w kierunku Pastuszka, a dokładniej jego przeciwniczki. Gdy tylko ta miałaby użyć swojego ostrza piasek natychmiastowo miał zbić się w prostopadłościan i przyblokować uderzenie na tyle, ile to możliwe. Miał być upierdliwy i trzymać się jej jak rzep psiego ogona. Nie odstępować nawet na krok, być w jej pobliżu. Irytować, ale i jeszcze jedno. Miał być w jej najbliższym otoczeniu, tuż przy głowie, przy nozdrzach. Kobieta musiała oddychać i tam właśnie Kuroi zamierzał wtłoczyć piach. Gdy tylko weźmie wdech, drobinki powinny znaleźć się w jej płucach i oblepić je od środka.
Druga cześć piasku miała trochę trudniejsze zadanie. Gdy tylko opuściła gurdę Kuma wsadził w nią wybuchową notkę. Ta była niczym partyzant zaatakować gigant tuż pod jego nosem, lecz tak boleśnie, jak tylko się da. Staruszek chciał dosłownie, by ta wspinała się po ciele giganta, z dala od Seinara, by nie był w strefie rażenia. Gdy tylko ta znajdzie się w pobliżu głowy giganta odczeka chwilę. Nie mniej, nie więcej, lecz tylko tyle, by gigant wypuścił powietrze. Obserwował bacznie klatkę Akimichiego, był medykiem więc to chyba nie powinno sprawiać problemów. Gdy tylko ta zacznie się poruszać, gigant zacznie brać wdech, bo oddychać musiał podobnie jak jego towarzyszka, Kuma zamierzał wpuścić chmurę piachu do jego nosa (lub ust, jeżeli tak będzie prościej) i wtedy też zdetonować notkę. Wiedział, że detonacja na zewnątrz nie przyniesie spodziewanych efektów, był tego już świadkiem, więc nie zamierzał próbować na marne. Wolał dostać się tam, gdzie tkanka nie była tak twarda, była wrażliwa na wszelkie bodźce. Nawet jak nie zrobi mu spodziewanej krzywdy, to przydusi go na tyle, by inni mogli działać. Wspieraj i atakuj z zaskoczenia, bądź z boku, niczym cień, niech nie zwracają na ciebie uwagi. Ręce miał wolne, potrzebował tylko złożyć jedną pieczęć do aktywacji, dlatego też wachlarz miał cały czas pod ręką, by się zasłonić przed ewentualnymi atakami. Chmurką zaś próbował nie lecieć w jednym, konkretnym kierunku, a bardziej lawirować niczym w pasie asteroid jak pijany staruch... wyglądało to pewnie debilnie, ale przynajmniej utrudniało trochę trafienie.

  Ukryty tekst

[Ichirou]

Destrukcyjna moc przeciwnika, wynikająca przede wszystkim z jego ogromnych gabarytów, bez wątpienia budziła spory respekt i zmuszała Ichirou do pełnego skupienia na potyczce. Respekt nie oznaczał jednak grozy i na ten moment władca piasku daleki był od jakiejkolwiek trwogi. W swoim życiu napotkał już znacznie bardziej przerażające siły, które skradły mu wiarę w własne możliwości lub nawet zmusiły do ucieczki. W przypadku tej walki odwrót nie wchodził w grę.
Pierwsze próby natarcia przyniosły bardzo mierne skutki i zaledwie podrażniły giganta. Większość ataków pozostałych członków drużyny została po prostu strącona przez wielkie łapsko wroga, a piach Asahiego został - ku jego zaskoczeniu - zmieciony przez wysokopoziomową technikę kobiety, która znajdowała się na ramieniu olbrzyma. Oznaczało to tyle, że babsko musiało dysponować niezłym refleksem, żeby zdążyć z reakcją na wypuszczony z maksymalną prędkością piasek, za którym oczy przeciętnego ninja zazwyczaj nie nadążały. Cholera.
Przynajmniej tyle, że ekipa zwiadowców poradziła sobie z gwałtowną odpowiedzią wielkoluda, która zakończyła się destrukcją jedynie otoczenia i naprędce uformowanych osłon. Udaną akcją było też podrzucenie samuraja na plecy olbrzymiego przeciwnika. Ichirou miał nadzieję, że jego kompan sobie poradzi i nie da się pacnąć przez wielgachną, ale ociężałą dłoń Akimichiego. Byłoby słabo, gdyby Klepsydra ledwo po wystartowaniu obniżyła swoją liczebność o połowę.
Aktualna pozycja oraz wysokość gwarantowały mu nie tylko bezpieczeństwo, ale też dobry wgląd na całe pole bitwy, z czego rzecz jasna korzystał. Spostrzegawcze, bursztynowe oczy czujnie rejestrowały przebieg starcia. Niemalże wszyscy członkowie zespołu skupieni byli na gigancie i stojącej na nim sojuszniczce. Owszem, Diabeł Świtu mógł dołączyć do zmasowanego ataku, ale to oznaczałoby porzucenie innego zagrożenia, które nadchodziło wielkimi, powodującymi trzęsienie ziemi, krokami. Zamiast wspierać silną i - jak miał nadzieję - wystarczająca ofensywę, zwrócił swe spojrzenie w kierunku, z którego nadciągał drugi Akimichi.
- Wesprzyj Seinara - zalecił krótko krewniakowi z pustyni, chcąc się upewnić, że znajdujący się na kolosie samuraj nie zostanie w tym czasie osamotniony.
Z dobrej pozycji widokowej dopatrzył się pani mądralińskiej, która chyba jako jedyna prócz niego zainteresowała się gigantem, który lada moment miał dołączyć do konfrontacji. Wypuściła przed siebie kryształowego smoka. Twór ten raczej nie wystarczał do zgładzenia przeciwnika, ale do powstrzymania go na chwilę już tak.
Do celu, który sobie założył, idealnie pasowała jedna z jego technik. Złożył pieczęć barana i wypuścił chakrę w odległy teren, przez który miał wkrótce przebiegnąć pędzący Akimichi. Chakra miała zmieszać się z możliwie największą powierzchnią podłoża, by zmienić go w ruchome piaski, które były zdolne wciągnąć wszystko głęboko pod ziemię. Efekt ten miał być zlokalizowany co najmniej kilkadziesiąt metrów dalej od centrum obecnego zamieszania, tuż za kryształowym tworem Asaki. Złotooki Sabaku liczył na to, że biegnący olbrzym wpierw wpadnie na smoka i potknie się o niego lub zatrzyma się na nim, a zaraz po tym wpadnie w pułapkę ruchomych piasków, z których nawet monstrualna siła nie powinna go uratować. Asahi zamierzał rzecz jasna wciągnąć grubasa na tyle, na ile tylko będzie się dało.
Jeżeli wydarzy się coś nie po myśli i zostanie celem jakiegoś ataku, to będzie unikał zagrożenia zmieniając szybko położenie swojej chmurki, a w razie potrzeby będzie ratować się piaskiem z gurdy.

  Ukryty tekst

[Uchiha Masako]

A żeby to demony porwały, oczywiście wielkoludowi udało się obronić w zasadzie przed wszystkimi wstępnymi technikami całego ich zespołu. Dobrze, że chociaż białowłosa Asaka i kunoichi Senju zdążyły im stworzyć bariery, bo inaczej... cóż, Masako miała wielką nadzieję, że nie skończy przebita jakimś odłamkiem drewna, trafiona przypadkowym kamieniem w głowę albo ugotowana żywce przez wybuch gejzeru. Byłaby to wyjątkowo niestosowna śmierć jak na członka klanu Uchiha, a nie daj Susanoo jej imiennik by kojarzył jej ojca i jeszcze mu doniósł o szczegółach zgonu córki. Przecież stryj śmiałby się z niego miesiącami.

Co gorsza, Masako naprawdę czuła, że może zginąć - możliwości ich przeciwników wydawały się dalece przewyższać jej własne i nawet nie była pewna, czy to jej ostatnia technika wywołała delikatny grymas na twarzy giganta. Widząc jednak, że reszta się nie poddaje i daje z siebie wszystko, spróbowała zrobić to samo i się nie poddawać. Wskoczyła na jeden z pali stworzonych przez ich przywódczynię, po czym złożyła serię pieczęci, które ojciec nauczył ją wykonywać kiedy tylko była dostatecznie duża, by mieszać chakrę: Wąż, Baran, Małpa, Świnia, Koń, Tygrys, wtłaczając w technikę podwójną porcję chakry, by stworzyć DUŻĄ kulę ognia i posłać ją prosto w stopę obniżoną przez technikę Dotonu, celując najlepiej w jakieś jej odsłonięte miejsce, aby olbrzym stracił równowagę. Gdyby zauważyła jakikolwiek atak bądź przygodny kawałek pejzażu, który zdecydował się w trakcie tego wszystkiego polecieć dokładnie w jej kierunku - stara się go uniknąć, przeskakując na jeden z pali obok.

  Ukryty tekst

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):
Torba, kabura na broń, kołczan, średni łuk.

  Ukryty tekst

[Papyrus]

Podziemne piekło
Iglica i okolice Niektórzy w grupie byli naprawdę doświadczonymi wojownikami. Inni byli żółtodziobami, którzy mało co widzieli i mało co przeżyli. Jeszcze inni byli też świadkami jednej konkretnej rzeczy. Jednego wydarzenia, które zmieniło ich postrzeganie świata. Ale wszystkich łączyła jedna rzecz - zdecydowanie chcieli narażać swoje życie w imię prywatnych korzyści. Nikt raczej nie był tutaj z humanitarnych pobudek, no może za wyjątkiem dowódców. Ale nawet wtedy, mogli po prostu dostać rozkaz i nie mogli nic na to poradzić. Czy było to coś dziwnego? Jak najbardziej nie, taka była w zasadzie istotna ninja-najemnika. I teraz wszyscy musieli zająć się konsekwencjami tego wyboru. Trzema konsekwencjami, z czego dwie z nich były gigantyczne i równie problematyczne.
- Pochwycenie ich żywcem jest naszym najwyższym priorytetem! - krzyknął Gyori w odpowiedzi na pytanie Yamiego. Z widoczną irytacją w głosie, jak gdyby wkurzał się że ten zawraca mu dupę w takim momencie. Dowódca zainicjował proces pozbawiania równowagi giganta w nadziei na przytrzymanie go kiedy byłby w pozycji leżącej. To nie była sytuacja na czczą gadaninę i na odpowiadanie na proste pytania. Zamierzał chyba zrobić to niczym krasnale przybijające linami i kołkami powalonego giganta, jak miało to miejsce w rozmaitych bajkach dla dzieci. Niektórzy w drużynie pomogli w realizacji tego pomysłu. Shikarui w szczególności, wystrzelenie z ust strumienia wody pod dużym ciśnieniem było zdecydowanie dobrym pomysłem. Tym bardziej że miecz giganta był właśnie za jego plecami. Potencjalne zablokowanie techniki było bardzo utrudnione. Strumień trafił na nogę i zaczął drążyć w niej podłużną, głęboką ranę. Po kilku chwilach noga odmówiła posłuszeństwa. Druga dodatkowo została trafiona dość silną kulą ognia wypuszczoną przez przedstawicielkę Uchiha. Gdyby tylko miał miecz, którym mógłby się podeprzeć. Jednocześnie Harruchi i Yami postanowili spróbować tej samej techniki, ale z nieco innymi założeniami. Jeden wyrzucił bronie w stronę kobiety na szczycie upadającego już giganta, drugi skierował je do kanałów usznych i chciał zdetonować. Nawet pomimo faktu że w normalnych warunkach kręcący się shuriken zrzuciłby z siebie notę podczas kręcenia się z ogromną prędkością. Jeszcze podczas rozpoczęcia upadku dosłownie pod nosem Akimichiego coś wybuchło. Piach z ukrytą w nim notką wybuchową. Kuroi pokierował go właściwie tylko dlatego, że Yamanaka miała poważne problemy na plecach swojego kompana. Delikatnie mówiąc. Czy zobaczyli błysk? Czy byli oślepieni? Bardzo możliwe, ale z drugiej strony taki czynnik mógł nie mieć wpływu na całokształt. Co do tego nie było pewności. Ale skupione wysiłki wszystkich prowadziły do upragnionego, najwidoczniej, efektu.
Nie była w stanie nadążyć za Seinaru. Był zbyt szybki, nie mogła nawet skierować rąk w odpowiednim kierunku. Mimo że zobaczyła ogólny kierunek w jakim powinna się zwrócić, a strumień wiatru wcale nie zmiótł jej aż tak bardzo, to nadal po prostu nie była w stanie tego zrobić. Sterowane shurikeny nie były nawet w stanie dolecieć, podobnie zresztą jak druga
część piachu Kuroia. Dłonie straciły kilka palców, jedno płynne cięcie wystarczyło. I gdyby nie to, że Seinaru od uderzenia o ziemię dzieliły sekundy właściwie, to można by tym zwycięstwem w pełni się cieszyć. Z jednej strony miał ziemię, z drugiej plecy giganta na którym właśnie stał. Sama kobieta postanowiła chyba odczepić się od pleców i w tym momencie pikowała prosto w dół, z wyrazem agonii i wściekłości na twarzy. Z ledwo przytomnym wzrokiem.
- Mamy go! Wyląduje i natychmiast go przyszpilamy. Może się zmniejszyć więc pilnujcie go! - krzyknęła Kyoko, wystrzeliwując niczym strzała po stworzonych przez siebie słupach z drewna. To samo zresztą uczynił Gyori. Po bokach Akimichiego, wokoło miejsca na którym miał upaść, już tworzyły się sporych wielkości drewniane pęta, które pewnie miały zamknąć go tuż po upadku. Dotonowe kolce zaczęły powoli wysuwać się z miejsc, na których miały wylądować kończyny grubasa. Przebicie ich powinno, przynajmniej w teorii, utrzymać go w aktualnej formie i miejscu. Shurikeny kierowane wiatrem harruchiego faktycznie dotarły do okolic ramienia giganta, jednak nie był w stanie zobaczyć tego co było dalej. Dystans był zdecydowanie zbyt duży. Tak samo Yami, precyzyjne wycelowanie w uszy opadającego na plecy giganta było niestety zbyt ciężkie, tym bardziej że wkrótce same shurikeny były ledwo co widoczne. Dwa niewielkie punkciki kilkanaście metrów dalej.
Drugi gigant biegł na pomoc, a powietrze wypełniło się wręcz jego krzykiem gniewu. Nic dziwnego, jeden z jego towarzyszy został położony na ziemię, drugiego pozbawili części dłoni. Miał pełne prawo być wkurwionym. Jednak na spotkanie pełzł kryształowy smok, ten sam którego wcześniej użyto do przebycia przez niebezpieczną część lasu. Grubas nie był na tyle głupi, żeby go nie zauważyć, a tym bardziej żeby potknąć się o niego. Piach Ichirou, umiejscowiony w formie sprytnej pułapki, także nie zdał egzaminu. Bo pierw musiałby się potknąć o smoka. Jednak dosłownie w moment na karku biegnącego coś wybuchło. Jego oczy wywróciły się na drugą stronę. W jednej chwili biegł, w drugiej leciał na ziemię, kurcząc się drastycznie. Zza jego wielkiego cielska pojawiła się do tej pory niewidoczna na polu bitwy postać. Masaki. Spadał z nieba, machając dłońmi niczym ptak.
- EJ WEŹCIE POMÓŻCIE NIE UMIEM LATAĆ! - krzyknął w panice, szukając jakiegoś miejsca do wylądowania albo złagodzenia upadku. Z kilkudziesięciu metrów.

  Ukryty tekst