Park

[Nara Jun]

Dla Ryu ostre gałęzie i plączące się pod nogami korzenie, nie były aż tak wielką przeszkodą. Jak na taką gęstwinę Ryu poruszał się dość zwinnie, lecz nikt nie mówił że było to proste. Po dłuższym czasie ciągłego skakania nad korzeniami i schylania się, by przejść pod większymi gałęziami Ryu powoli zaczął się męczyć, lecz mimo to nawet na krótka chwilę nie zwolnił. Niestety Ryu stracił na chwilę czujność, w końcu zamiast twardej zbitej ziemi pod nogami poczuł coś miękkiego.
Gdy nieznajomy mu dzieciak jeszcze na niego krzyczał, Ryu podniósł się z ziemi biorąc głębszy oddech.
-Wybacz nie chciałem Powiedział Ryu otrzepując ubranie z kurzu.
-Zaraz jak to ' jak nie jeden to drugi' ? Zacytował pod nosem słowa wkurzonego dzieciaka.
-Wpadł może na Ciebie ktoś jeszcze? Bezpośrednio przede mną? Zapytał z odczuwalnym podekscytowaniem w głosie. Ryu ma kolejny trop, lecz nie mógł czekać, gdyż z każdą straconą chwilą mógł się stać nieaktualny. A wiedział, że nie może wymagać teraz czegoś od wkurzonego dzieciaka, bo ten na złość na pewno mu nie pomoże. Ryu postanowił spróbować na spokojnie.
-Powiedz mi proszę, w którą stronę pobiegł ten który przed chwilą na Ciebie wpadł? Wynagrodzę Ci wszystkie nieprzyjemności. Ryu palcami pokazał dzieciakowi gest tak by zrozumiał, że za pomoc dostanie pieniądze.
-Tylko muszę złapać tego gościa! Powiedział Ryu zaciskając przed sobą pięść
-Prosze powiedz, w którą stronę pobiegł...

[Uzumaki Hibana]

"Powroty i odloty"
Dla: Ryu
Misja rangi D
9/15 Chłopak może nie wyglądał, ale potrafił docenić szczerość.
-Pfy... Przynajmniej przeprosiłeś. Nie, jak tamten – skomentował parskając, po czym się uśmiechną. Radosny, promienny uśmiech małego dziecka. Jakby w niego nagle anioł wstąpił. - Ach, nie mówmy już o tym. Wiem, że nie zrobiłeś tego specjalnie. Nic się nie stało.
Dziwna i nagła zmiana, ale nie mówmy już o tym. Chłopak przyją przeprosiny i gotów był wrócić do spania, gdy zabrzmiało pytanie Ryu. Grymas gniewu powrócił wraz ze słowami młodzieńca. Chłopak cały się skrzywił na wspomnienie poprzedniego „deptacza”. Oczywiście, że Ryu nie pierwszy na niego nastąpił.
-A żebyś wiedział! Taki wielkolud w zielonym! - Zacisną pięść i zmarszczył brwi. - Ale to to był cham! Nawet nie przeprosił i jeszcze coś odpyskną. Ach, jak ja bym go normalnie... Uch!
Napiął się cały i zacisną dłonie na niewidzialnym karku złodzieja. Dusił go, dusił, aż przerwał demonstrację, by odtrącić rękę Uchihy.
-Zapieraj tę łapę! Myślisz, że kim ja jestem? Jakimś ulicznikiem? - Krzykną oburzony chłopak.
Skrzyżował ręce na piersi. Trochę pogadał. Trochę pofukał. Pomarudził. Połaził. Aż ciekawość w nim zwyciężyła.
-A właściwie, to dlaczego go gonisz? - Zapytał z iście dziecięcą niewinnością. - Ciebie też rozdeptał, czy co? - Szkliły się wielkie, ciekawskie oczęta. - Czy to jakiś straszny, groźny bandyta? - Więcej podekscytowania niż strachu, jak to dzieci. - Mogę go z Tobą gonić? Prooszęęę... Pozwól mi. Nie będę przeszkadzał, obiecuję. Może nawet pomogę.
Po tych słowach nabrał rozumu, odsuną się i spoważniał. Podparł ręce na biodrach, po czym odchrząkną, jak dorosły.
-Echem, więc tak – zaczął swoją propozycje. - Powiem Ci gdzie pobiegł, ale pod warunkiem, że powiesz mi dlaczego go gonisz i pozwolisz mi ze sobą iść. Zgoda?
Jeśli Ryu zgodził się na warunki, bez zbędnego przedłużania ruszyli razem w odpowiednim kierunku. Jeśli jednak Uchiha odmówił wzięcia młodego towarzysza – niech szuka dalej swojej „igły”.

[Nara Jun]

Popatrzył na młodego i doskonale rozumiał jego podekscytowanie, w końcu to pierwsza taka misja Ryu i on sam też był podekscytowany. Młody Uchiha nie może się już doczekać konfrontacji ze zbirem. Ryu cały czas ćwiczy nad ciałem i umysłem, w końcu nadarza się okazja by sprawdzić czy Ryu zmierza w dobrym kierunku.
-Pewnie ruszajmy od razu opowiem w trakcie, ale jak już musisz wiedzieć teraz to powiem, że uczę się i ćwiczę, by stać się prawdziwym Shinobi. Jestem teraz uczniem, który chcę sprawdzić swoje nabyte umiejętności, tamten człowiek skradł coś bardzo cennego dla pewnej zamożnej kobiety, a ja mam za zadanie go złapać i odzyskać fant. Kobieta obiecała mi nagrodę na której mi tak na prawdę nie zależy, dla mnie najważniejsze jest sprawdzenie samego Siebie, dlatego zaoferowałem Tobie nagrodę w zamian za pomoc, a teraz proszę chodźmy już mój kompanie.
Ryu lekko uśmiechnął się kącikiem ust, patrząc na młodego chłopaka wyciągnął do niego pięść tak jakby chciał przybić mu żółwika.
-To co? Dorwiemy gnoja?! Powiedział podniosłym głosem, by zwiększyć morale przyszłego towarzysza. Ryu popatrzył na młodego wzrokiem pełnym nadziei. Nadziei, że uda im się go złapać.
-Im dłużej zwlekamy tym dalej nam ucieknie, możesz mi pomóc i przy okazji skopać mu zadek za to, że Cię zdeptał. Dwie pieczenie na jednym ogniu.. Ryu przekonywająco puścił chłopakowi oko

[Uzumaki Hibana]

"Powroty i odloty"
Dla: Ryu
Misja rangi D
11/15 Zabawa, zabawa.
Gorzej, gdy dojdzie do walki. Czy nadal będą tacy beztroscy i pewni siebie? Gdy poleje się pierwsza krew, gdy polecą pierwsze kunaie? Zniknie radość. Zostanie ból.
Ale po co martwić się na zapas? Na razie obaj chłopcy byli szczęśliwi i podekscytowani zadaniem. Złodziej, naszyjnik, pieniądze i prawo. Nic to w obliczu dobrej zabawy.
-Pewnie – zawołał wesoło chłopaczek i stuknął pięścią o pięść Uchihy. Taki szeroki uśmiech mu zabłysł na twarzy. - A, w ogóle to nazywam się Akira. Uchiha Akira – przedstawił się szybko, a po chwili dodał. - Masz racje. Chodź! Pokarzę Ci gdzie go ostatnio widziałem.

Pobiegli. Ryu był nieco szybszy od Akiry, ale ten dzielnie dotrzymywał mu tempa. Nie mógł sobie pozwolić na zostanie w tyle. Mieli otwarty teren, więc póki co chłopak nie miał wątpliwości co do trasy ściganego. Widział jak przebiega przez łączkę. Widział jak przeskakuje przez rzeczkę. Widział jak zakręca i daje nura w – kolejne – gęste krzaki. I tu kłopot. Gdzie dalej pobiegł? Akira nie wiedział. Chociaż było w tym coś dziwnego. Krzaki otaczały małą grotkę, z której wydostawała się płynąca przez łączkę rzeczka. Były tam, i tylko tam. Pojedyncza kępa na otwartym terenie. Skoro w nie skoczył to powinien tam być. W innym wypadku Akira zauważyłby jak opuszcza zarośla. Powinien być, a go nie było. Ile by nie szukali, w krzakach byli tylko oni, ptaki i ta mała grota. Czyżby chłopak się pomylił? Może zwyczajnie nie zauważył, jak złodziej opuszcza krzaki? A może poszukiwany znikną, rozpłyną się? A może... może jeszcze co innego?
Akira spojrzał na starszego chłopaka pełnymi nadziei oczami.
-Co teraz?

[Asaka]

  Ukryty tekst

[z/t]

[Kizaru]

Kizaru po słowach dziadka, od razu wybiegł na ulicę. Był jednak przyjezdnym i nie miał pojęcia gdzie jest park... Zaczepił więc kilku przechodniów i w końcu dowiedział się gdzie ma iść. Szedł szybko i rozglądał się by nie zbłądzić w nie swoim mieście. Kiedy dotarł do parku uderzył go zapach świeżości. Od razu zaczął chodzić alejkami i przeglądać okoliczne rośliny. Wiedział jak wygląda czosnek co ułatwiało sprawę, gdy tylko zauważył coś co go przypomina, ruszał by to sprawdzić z bliska. Na początku zastanawiał się czy wchodzenie na trawnik i podchodzenie do roślin nikogo nie zdenerwuje, jednak po chwili zrezygnował z przejmowania się tym i zwyczajnie zagęszczał ruchy. spieszył się, nie przywykł do leniwych spacerów.

[Harruchi]

Kizaru Misja D
9/15 Kizaru z nieodłącznym entuzjazmem wybiegł z karczmy i ruszył do parku. Sam może nie znał jego dokładnej lokalizacji, jednak mieszkańcy chętnie udzielili mu wskazówek i już kilka chwil później młody shinobi mógł wejść w ten niemal kompletnie kształtowany przez naturę fragment osady. Przechodząc przez bramę parku poczuł jakby momentalnie znalazł się w innym świecie. Drzewa doskonale tłumiły gwar osady i dookoła panowała cisza i spokój. Taka ilość zieleni była czymś względnie nowym dla wychowanego na pustyni Kizaru. Wręcz więc zatonął w tym parku. Szukając czosnku wciąż jednak krążył wokół wejścia i jak na razie nie zapuszczał się głębiej.

[Kizaru]

Kizaru buszował w krzewach, wyższej trawie i już dawno nie trzymał się alejek. o to logiczne, jakby czosnek rósł przy alejce już ktoś dawno by go sobie przywłaszczył. Przeszukiwał więc uważnie coraz bardziej odległe od bramy tereny parku. Cisza, która tu panowała, bardzo kojąco na niego wpływała, pasowałaby do karczmy w, której jeszcze niedawno siedział. Przy okazji odchylania następnych roślin i oglądaniem otoczenia, oprócz na czosnek, zwracał też uwagę czy nie ma jakichś innych ziół, które mogłyby się przydać karczmarzowi w kuchni. Czosnek czosnkiem ale chyba wszystko się w sumie przyda, może dziadek znajdzie nowe smaki...

[Harruchi]

Kizaru Misja D
11/15 Poszukiwania trwały. Kizaru zapuszczał się coraz dalej, w coraz głębsze partie parku. W pewnym momencie zorientował się, że został praktycznie sam otoczony przyrodą. Dookoła nie było już żadnych ludzi. Czosnku jednak też nie widział. Po pewnym czasie, tuż przy jednej z alejek dostrzegł ciekawie wyglądająca i pachnącą roślinę. Nie znał jej, jednak jej ziołowy zapach spodobał mu się i uznał, że warto będzie ją zabrać. A nuż przyda się karczmarzowi... Szukając jednak dalej dotarł na polanę przeciętą malutkim strumykiem. Od razu, gdy tylko wszedł na polanę wyczuł bardzo charakterystyczny zapach. Tak, to był zapach czosnku. Niemal wzdłuż całej długości strumyka rósł czosnek i wydzielał bardzo intensywny zapach.

[Kizaru]

Kizaru schował znalezione zioła za pas, bardzo wzbogacały jego poszukiwania, choć trochę zaburzała woń innych ziół. Młodzieniec upajał się tą ciszą i kontaktem z naturą, chodząc po coraz głębszych obszarach lasu. Gdy wreszcie znalazł czosnek, uważnie, powoli, rozrywał trawę ponad nim i wyciągał ostrożnie "cebulki". Nazbierał tyle, by starczyło karczmarzowi na bardzo długo a i tyle by zmieściło mu się za pasem i w rękach. Kiedy wszystko co miał do zebrania, było zebrane, przemył każdą cebulkę w potoku oraz obmył dłonie i twarz. Posiedział jeszcze chwilę, korzystając z ciszy i spokoju po czym ruszył w drogę powrotną trasą podobną do tej, którą tutaj przyszedł. Nie wiedział też jaki odzew zbierze ktoś wychodzący z parku z roślinami więc starał się nie zwracać na siebie w ogóle uwagi.

[Harruchi]

Kizaru Misja D
13/15 Czosnek zebrany. Jakieś przypadkowe zioła, o nieznanym działaniu również. Kizaru uznał więc, że pora wracać. W końcu nie chce dopuścić do faktu, żeby karczmarzowi zabrakło przypraw i jego dania straciły swój niesamowity smak, a zbierając cały czosnek, jaki znalazł na polanie, z pewnością zapewni karczmarzowi zapas na wiele dni. Ruszył więc z powrotem w stronę karczmy. Droga powrotna zajęła mu mniej czasu, ponieważ nie musiał już rozglądać się za ziołami oraz odpuścił sobie oglądanie wodospadów, rzadkich drzew i innych roślin rosnących w paru. Gdy tak szedł sporo ludzi odwracało za nim głowy, z powodu zapachu, jaki wydzielał czosnek, jednak nikt nie przeszkodził mu w wyniesieniu przyprawy poza teren parku i dalej do karczmy.

Pisz tutaj.

[Meijin]

Dzięki temu, że jeszcze w Midori, na szlaku, spotkał pewną kobietę, to reszta drogi do Sogen minęła w bardzo przyjemnej atmosferze. Znalazł ze swoją rozmówczynią bardzo wiele tematów, ale najwięcej rozmawiali o Midori i Antai, dużo z tych rozmów się dowiedział. I tak sobie gawożyli, a Meijin nawet sie nie obejrzał gdy na horyzoncie zaczęły majaczyć zabudowania jakiejś osady. Ciekawość jak zawsze wzięła górę nad chłopakiem i zaczął dopytywać o to jak się nazywa, kto rządzi tą okolicą i czego w ogóle się spodziewać po tutejszych. Okazało się, że to miasto to Kotei, a rządzi tutaj klan Uchiha. Ah, czyli to ci, o których mówił Kyo. Wygląda na to, że istotnie trafiłem w dobre miejsce, mur musi być gdzieś niedaleko. CHłopak byl zadowolony z tego, że tak łatwo udało mu się dostać w tą okolicę. Oczekiwał większego wyzwania, jakichś problemów, a nie, że po prostu uda mu się bezproblemowo przejść z punktu A do punktu B. Chodzenie po lesie było zdecydowanie trudniejsze niż spacerowanie po wyznaczonym trakcie Rzucił do siebie w myślach.

Kiedy Meijin wraz ze swoją towarzyszką zbliżyli się do bram osady, kobieta oznajmiła mu, że idzie dalej w stronę Antai. Wzięła co jej, oddała bokkun i torbę, a następnie, w ramach pożegnania, wręczyła chłopakowi kilka kulek ryżowych. Chłopak nie spodziewal się żadnego prezentu, więc bardzo się ucieszył, ewentualnie ta radość miała coś wspólngo z głodem, który zaczął odczuwać. Kiedy tylko się rozdzielili, Meijin wziął jedną z kulek i zaczął ją jeść.
Sama osada jakoś specjalnie nie różniła się od Yokukage, może tylko budynki były wybudowane w jakimś innym stylu architektonicznym, a tak to to samo, nawet, to co w głowie miał Meijin było podobne; jest tu, ludzi tłum, a myśli takie dziwne. Chłopak sam jeszcze nie wiedział czego chce. Czy szukać muru, czy może porozglądać sie po okolicy, dlatego też poszedł przed siebie, to zawsze jest najlepsza opcja, prawda?

Po krótkim marszu, Meijin dotarł do jakiegoś parku. W takich okolicach czuł się jak u siebie, drzewa, ptaki, słońce, minimalne zabudowania. Skierowal się w stronę pierwszego lepszego drzewa i usiadł w jego cieniu. Zdjąl swój bokkun z pleców i ułożył go na swoich nogach, następnie podniósł głowę i spojrzał na konary drzew, skwitował to wszystko westchnięciem. Zamknął oczy i tak po prostu siedział. Nie ma sensu opisywać o czym wtedy myślał, to były bardzo prywatne przemyślenia.

[Yami]

Misja C
Meijin
1/30

Wiosna. Czyż nie ma lepszej pory roku aby zażyć orzeźwiającej kąpieli słonecznej? Słońce nie bije aż takim blaskiem jak podczas lata jest odrobinę chłodniej jednak nie trzeba martwić się o chustki do ocierania potu z czoła. Jesień zapewnia silniejszy, chłodny wiatr, który szybko posłałby delikwenta do łóżka w celu kuracji ciała. Wiosna zapewniała idealną pogodę. Odpowiedni wiatr, temperaturę wilgotności i ciszę.
Ciszę, która non stop była przerywana co róż krzykiem bawiących się dzieci, rozmów starszych pań, które za sprawą wieku musiały mówić "ciut" głośniej niż młody obywatel. Nie można również zapomnieć o tym, że część podróżników planowało wybranie się do Midori za sprawą dziwnych zjawisk, które miały tam miejsce. Zdawał się to być idealny sposób na szybki zarobek i poznanie wielu interesujących ludzi. Krążą nawet plotki, że sam Ichirou, książę pustyni miał się tam zjawić. Jeśli któremuś z aspirujących ninja udałoby się wzbudzić w nim podziw i zainteresowanie znacznie łatwiej dostawaliby bardziej odpowiednie misje do awansu.
Wśród tego całego nieprzyjemnego harmidru dotarł do ciebie krzyk. Nie była to jednak niewiasta. Wściekły niski ton głosu wydobywał się z gardła małego, grubego mężczyzny ubranego w czapkę z piórem. Obok niego stał inny mężczyzna, trzymał w ręku notes a tuż za nim spokojnie stał jeden ze strażników.
- CÓŻ TO MA ZNACZYĆ DO CHOLERY!
- Proszę się uspokoić panie Hassan jeszcze pańska wina nie została w pełni ustalona.
- MOJA WINA? JAKA WINA. ŁŻESZ. TO NIE MOŻLIWE! SAM WSZYSTKO SPRAWDZAŁEM.
- Ciężko mi o tym mówić ale do póki sprawa nie zostanie rozwiązana będzie Pan zmuszony pozostać w Kotei. Proszę powiedzieć gdzie się Pan zameldował abym mógł Pana odwiedzić w każdej chwili.
- JAK TO ZOSTAĆ? TY WIESZ CO TO DLA MNIE ZNACZY? STRATY!

[Meijin]

Do wprowadzenia się w stan nirwany cisza jest bardzo wazna, ale Meijin zauważył jedną prawidłowośc, to odgłosy natury, połączone z przyjemną pogodą wprawiały go w pozytywny nastrój. Z delikatnym uśmiechem chłopak wystawił rękę w stronę padających promieni słońca i wtedy naszły go przemyślenia dotyczące jego skóry. Kurde, jestem tak strasznie blady. Muszę coś z tym zrobić, no nie wypada tak wyglądać Niestety, odkąd pamiętał, to zawsze tak wyglądał, nawet jak ojciec kazał mu łapać słońce, to ono jak na złość nie chciało go opalić. Chłopak westchnął głęboko.

Biegające i krzyczące przy tym w niebogłosy dzieci nie były wstanie wyprowadzić go z równowagi, ba, nawet pozwalały mu się bardziej zrelaksować. Kto nie lubi wspomnieć sobie swojego bezstresowego dzieciństwa, spędzonego na zabawach(i oczywiście treningach). Ah... Ciekawe co u rodzinki? Może powinienem wrócić? Porzucić swoje marzenia i zająć się domem. I pewnie siedziałby tak sobie i myślał tak fatalistycznie, gdyby do jego uszu nie dotarły słowa jakiejś, hmmm... sprzeczki? Meijin wstał, schował bokkun, poprawił ubiór i niby jako zwykły spacerowicz zaczął się kręcić przy spierających się mężczyznach. Po wstępnych oględzinach(chociaż bardziej "usłyszynach") mógł stwierdzić, że kupiec musiał zajść za skórę lokalnej władzy. Dobrze mu tak, przeklęci kupcy. Nic tylko by zdzierali pieniądze. Pamiętam jak mama musiała zapłacić za patelnię jak za złoto. A ten... Tutaj chłopak splunął, ale tak żeby nikt nie widział. Kupczyna jeszcze się śmiał. No nie lubił kupców, nie miał z nimi dobrych wspomnień, był jednak zbyt ciekawski, aby tak łatwo odpuścić tej sytuacji. Dlatego też kiedy tylko sprawa się uspokoi, najlepiej jeśli kupiec zostanie sam, Meijin zbliża się do niego i mówi. -Dzień dobry Panu, słyszałem, że jest jakiś problem. Może shinobi mógłby jakoś pomóc?

[Yami]

Misja C
Meijin
3/30

Czerwony pomidor, tak bowiem wyglądała aktualnie twarz mężczyzny, zacisnął białe zęby z niezadowolenia. Pięści zaciśnięte a sam drżał ze wściekłości jaka się w nim buzowała. Nie wszystko idzie zawsze pomyślnie w interesach. Mężczyzna na przeciw którego stał zachowywał jednak stoicki spokój.
- Panie Hassan, proszę powiedzieć gdzie się Pan zatrzymał. Ze względu na owocną współpracę, nie chciałbym być zmuszony prosić o zatrzymanie Pana. - mężczyzna uniósł rękę tak aby pokazać otwartą dłoń. Znak na czystość intencji.
- MNIE? MNIE?
Kupiec złapał za kubrak rozmówcę. Na reakcję nie trzeba było długo czekać. Strażnicy momentalnie zbliżyli się i położyli dłonie na barkach pomidora. Kupiec szybko ochłoną kiedy kolor lica z czerwieni zamienił się w biel. Zaciśnięte na ubraniu dłonie rozluźniły się i upadły. Stoik westchnął cicho.
- Ka... Karczma "Ō no Shi".
Kupiec w końcu dał za wygraną. Ręce opadły wzdłuż torsu.
- Dziękuję za współpracę. Gildia się z Panem skontaktuje
Strażnicy oraz mężczyzna opuścili Park pozostawiając kupca samego. Ten odwrócił się na pięcie i zaczął iść w kierunku ulicy. To był moment, którego wyczekiwał Meijin. Na dźwięk niespodziewanych słów, które nie wiadomo skąd nadeszły grubiutki mężczyzna podskoczył przerażony. Kiedy wreszcie dostrzegł młodego chłopaka pierwsze co zrobił to oburzył się. Niezadowolona mina ponownie wróciła na lico.
- A CO TAKI PODROSTEK MOŻE NIBY ZROBIĆ! - jednak po chwili dostrzegając ekwipunek młodzieńca mięśnie twarzy rozluźniły się. - Czekaj, mówisz, żeś Shinobi? W takim razie mam dla ciebie robotę. Widzisz, jestem kupcem. Miałem dostarczyć do Gildii sygnowane skóry z Midori. Na drodze spotkałem przewoźnego handlarza, który zechciał zakupić je za 5% większą kwotę niż sygnowany z Gildą kontrakt. Kusząca oferta biorąc pod uwagę, że w momencie sprzedaży bądź utraty skór muszę zwrócić im równowagę towaru. Wychodził mi na tym czysty zysk. Miałem podejrzenia, że coś może śmierdzieć ale sprawdziłem część monet i wszystko zdawało się być w porządku. A teraz Gildia mówi, że podrzuciłem im jakieś miedziaki! MIEDZIAKI. Oskarżają mnie o próbę oszustwa na 5000 RYO! MASZ POJĘCIE!
Mężczyzna przez cały czas gestykulował czy raczej wymachiwał rękoma na wszystkie strony. O mało nie wydłubał by ci oka jednak udało się uniknąć Tobie tej katastrofy. W przeciwieństwie do mężczyzny, który widocznie dał się wrobić jak małe dziecko.