Rozległa pustynia

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
15/30 Na ostatnie słowa Juranu cała czwórka zareagowała - mniej lub bardziej subtelnym - śmiechem.
Szczególnie jego rzekome podobieństwo do pani Kasumi wywołało salwę śmiechu. Prawda, że kobiety pod urzędem myliły go z tajemniczą cudzoziemką, ale nawet one – ze swymi półślepymi oczami – zaledwie po paru sekundach dostrzegały różnice. Liczba osób się zgadza? Tak, plus jeden. Zaważmy przy tym, że Kanemochi tylko początkowo, w szarówce nocy wyglądała na worek z praniem. Podczas dalszej drogi sprawiała już raczej wrażenie niedołężnej staruszki, która musi jechać na mule, bo stare nogi odmawiają jej posłuszeństwa. Było więc pięć osób. Trzech młodych mężczyzn, dziewczyna i babcia.
Trzeba przy tym dodać, że ledwie parę godzin później młodziutka Chika, tak jak jej pani zaczęła upodabniać się do staruszki. Słońce prażyło i chodzenie bez nakrycia głowy nie wróżyło niczego dobrego. W miarę jak zbliżało się południe już nawet mężczyźni – długo próbujący udawać „twardzieli” - sięgnęli po chusty. Może miała na to wpływ groźba dziewczyny, że ich zostawi jeśli omdleją z gorąca?
Wędrowali już od dobrych paru godzin. Dawno zostawili za sobą kontury miasta. Nie szli oczywiście bez przerwy. Stawali czasem w cieniu skał lub w zatrzymywali się w jakiejś oazie. Musieli dość często odpoczywać bo „pani Kanemochi jest zmęczona”. Zabawne, jako pierwsza męczyła się osoba, która jako jedyna nie poruszała się o własnych siłach.
Szły więc takie cztery nieszczęścia, z babą na mule i szły, i szły. Pustynia jest piękna, lecz przy tym niesłychanie wręcz monotonna. Piach, piach, znowu piach. O, niespodzianka – piach.
Pierwszą odmianą poza piaskiem i małymi kępami oaz, był wąwóz. Zwykły, szeroki wąwóz. Rozległy płaskowyż i jeden wąski przesmyk. Typowe dla pustynnych krajobrazów.
Oczywista droga, ale – nie!
Cała czwórka – a może też piątka, jeśli liczyć Juranu – stanęła jak wryta przed wejściem w szczelinę. Mężczyźni stanęli jak wryci, a dziewczyna przytrzymała muła.
Oczy mieli szeroko otwarte, a miny – na ile pozwalała panom ich „męska duma” - przerażone.
Nie chcieli się ruszyć. Nawet o krok.
-Może – Jiro pogładził się po brodzie, dokładnie studiując mapę. - Może poszukamy jakiegoś obejścia tej skały?
Ściana ciągnęła się na kilometry w obie strony, ale to nie zmieniało poglądu podróżnych. O dziwo, pomysł Aoyamy został bardzo entuzjastycznie przyjęty przez pozostałą dwójkę.
Juranu nie zdążył nawet zapytać o powód, gdy cała trójka stała już w zwartym kółku, dokładnie studiując mapę.

Głosy

Kasumi Kanemochi
Umino Chika
Aoyama Jiro
Mikura Kazuma

[Ayatsuri Juranu]

Mogli się śmiać ile wlezie z kwestii o jego podobieństwie do Kasumi, ale ktoś patrzący z kilkudziesięciu metrów dostrzeże tylko drobną kobiecą posturę i białe włosy. Czyli tak samo, jak u ewentualnego celu. Nic nie wiedzą. Gdyby Juranu miał na nich polować, to byliby już martwi dla pewności, biorąc pod uwagę informacje dostępne i ich odbicie w ich małej grupie. Nawet jeśli kobieta zaczęła wyglądać jak staruszka na mule. Ciągle - przybycie jednej osoby po pobycie w wiosce sugeruje tylko wzmocnienie ochrony. Jedynym słusznym rozwiązaniem byłoby pozbyć się przybocznych, którzy jak widać - raz już swojej pani nie obronili. Czemu mają to zrobić teraz za drugim razem, jeszcze w mniejszej liczbie?

Zmęczenie towarzyszy męczyło Juranu chyba jeszcze bardziej od pogody. Jeden jedyny plus podróży w ciągu dnia to taki, że prawdopodobnie nikogo nie spotkają. Ale jeśli ktoś się na nich czai, to warunki atmosferyczne mogą nie mieć znaczenia. Szczególnie, jeśli będą musieli zboczyć na dłuższy odpoczynek do jakiejś oazy lub zacienionego miejsca. A miało się już wkrótce okazać, że zbliża się jedna z takich sytuacji. Bo czymże była ta trasa przebiegająca przez wąwóz, jeśli nie sytuacją, gdzie oni mogliby odpocząć w cieniu i dać się złapać w pułapkę? Słusznie się zatrzymali, ale pytaniem jest, czy obejście ma jakikolwiek sens, bo może się okazać, że trafią na drugi, bardzo podobny wąwóz.

- I co? Ile może zająć obejście? - zadał pytanie, ale sam obszedł grupę i spojrzał w tę niebezpieczną, choć najprostszą drogę. Jeśli coś ma się zadziać trudnego na ich trasie, to właśnie tutaj. Ale z drugiej strony w cieniu skał będzie im się lepiej szło. Jeśli jego zmysły byłyby doskonałe, poszedłby tędy bez zawahania, będąc gotowym na ewentualną zasadzkę. Teraz jednak poprowadzenie przez to przejście będzie wymagało jakiegoś sprytnego planu. Jak na przykład... Skoro zasadzka skupiona będzie na czymś w rodzaju karawany, to będą obserwować dno przejścia. A on mógłby przejść się górnymi krawędziami, żeby dostrzec zawczasu tych czających się na podróżnego jeszcze niżej. Tylko, czy tym razem go posłuchają? Może niech najpierw sprawdzą bezpieczniejszą opcję w postaci obejścia. Był w innym świecie, zaglądając wgłąb wąwozu, jak gdyby ten miał mu odpowiedzieć, co ich tam czeka...

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
17/30 Podczas gdy Juranu zaglądał do wąwozu – jakby miało być tam coś ciekawego – wolnym krokiem podszedł do niego Jiro.
-Sam zobacz – odparł podając mu mapę. Wyglądała na stosunkowo nową i aktualną. Chłopak mógł na niej stwierdzić, że – o ile była narysowana w skali – odległość do najbliższej krawędzi odpowiadała odległości do miasta. - Co najmniej pół dnia do nadłożenia – stwierdził niezadowolony Aoyama.
Niestety, miał racje. Słońce było już wysoko na niebie i zbliżało się do zenitu. Pół dnia szli od miasta. Drugie tyle – co najmniej – mieli by teraz nadkładać przez ostrożność? A może to coś więcej niż ostrożność?
-Nie – zapiszczała Chika. - Ja tam nie wejdę! A jak oni tam będą?! Nie chcę znowu przez to przechodzić. Obejdźmy go. Obejdźmy...
Krzyczała cienkim głosem. Wyglądała na przerażoną myślą o przejściu przez wąwóz. Jakby miała jakąś traumę...
Jej towarzysze zdawali się rozumieć obiekcje dziewczyny. Rozumieli, ale mniej lub bardziej empatycznie to okazywali.
-Jakim cudem mieliby tu być? - Po raz pierwszy odezwał się Kazuma. - Przecież to inny wąwóz, idiotko!
Dziewczyna skuliła się słysząc reprymendę, a mężczyzna wygiął usta w niemym triumfie. Łatwo górować nad słabszymi.
-Uspokójcie się, oboje – Jiro wydawał się być najspokojniejszym i najdojrzalszym z tej szalonej trójki. Uspokoiwszy towarzyszy, ponownie skupił swoją uwagę na Juranu. - Wybacz im. Wracając... Obchodząc płaskowyż opóźnimy przemarsz o prawie dzień drogi, a idąc wąwozem... – westchną. - Ech, ciężko będzie ich przekonać.
Wszystkie oczy na Juranu!
-Twoja decyzja.
Jego? No, tak. „Oto Ayatsuri Juranu. Ochroniarz przydzielony z ramienia władzy wielkiego rodu Ayatsuri”, czy coś takiego. Ale co ważniejsze: pochodził z pustyni i znał pustynie. Ufali mu w pełni. Tylko czy on zdoła ponieść ciężar takiej odpowiedzialności?

Głosy

Kasumi Kanemochi
Umino Chika
Aoyama Jiro
Mikura Kazuma

[Ayatsuri Juranu]

Juranu nie przestawał patrzeć w rozpadlinę, nawet, gdy podsunęli mu mapę. Trzeba wejść. Trzeba się zanurzyć. Trzeba to poczuć. Ten kanion go aż za bardzo pochłaniał. Trzeba jednak myśleć. Otrząśnij się! Widać było lekkie kręcenie głową Ayatsuri. Nie miał wątpliwości - dodatkowy dzień nie tylko utrudni im drogę przez nieprzystosowanie tamtych do pustyni, ale da czas na reakcję, jeśli ktoś by obrał ich na cel. Możliwe było, że napadli ich przypadkowi bandyci, a tu się może czaić kolejna przypadkowa grupa, ale jakby nie patrzeć - wiedza o stuosobowej procesji na trakcie nie jest taka przypadkowa. Nikt przypadkiem nie atakuje takiej liczby osób, bo nie wie ile tam jest osób zdolnych do walki pod cywilną przykrywką.

Usiadł na piasku, ciągle patrząc w stronę przeznaczenia. Jedyną opcją na przejście przez kanion, to zostawienie ich jako przynęty i próba samotnej eliminacji przeciwnika po cichu. Ryzykowne. Ale czyż nie właśnie to zaproponował w siedzibie władz? Podkulił wyprostowane nogi i objął kolana rękoma, tworząc kołyskę. Oni tu rozważali, a on siedział na piasku się zastanawiając.
- Ile czasu zajmie nam spokojne przejście prosto? - podjął już decyzję, ale chciał wiedzieć, jak dużo czasu będzie na reakcję. Wydawało się, jakby ich nie słuchał, ale słuchał ich bardzo uważnie. Rozglądał się tylko za opcjami. Musiał wiedzieć wszystko, zanim się porwie na coś tak szalonego. Jedna ręka odstąpiła i zaczęła bezwiednie mazać jakieś kształty po piasku po lewej stronie od niego. Na pewno był teraz ciekawym widowiskiem.

Iść czy nie iść? Obejście może być jeszcze bardziej wyniszczające od zasadzki. Dobrze zastawiona zasadzka za to zabije ich wszystkich. Odtworzył sobie wszystkie swoje doświadczenia. Sprzedaż ziołowych papierosów. Wcisnąć kit i oddalić się jak najbardziej, kręcąc przy tym zleceniodawcy. Nie, tu to nic nie pomoże. Mógłby dołączyć do ewentualnie zasadzających się, ale zdradzi tym sposobem klan. Ale przecież wcale nie zostało jeszcze przecież powiedziane, że ktokolwiek tam jest! Co jeszcze przeżyłeś. Juranu, myśl. Obrona domu kupca przed skorpionami. Miotanie kunai'ami. Tak, rzucanie jak do kaczek w nacierające insekty. Tutaj też tak mógłby zrobić - zająć dobrą pozycję i eliminować po kolei. To jest dobre wyjście. Będzie musiał ruszyć samem wierzchem skały, tam, gdzie normalny bandyta się już nie wespnie, a on jako shinobi tak.

Tylko czy na pewno jest tam tak niebezpiecznie? Głowił się dalej. Trwało to ledwie chwile dla wszystkich wokoło, ale jego mózg po prostu pracował intensywniej niż kiedykolwiek. Myślał teraz o sprawie, przy której poznał Hirohito. Zaufał mu wtedy, zaufał mu też teraz. Miał wpaść wtedy w sidła zabójczyni męża i samemu zostać oskarżony. Tak, to była pułapka. Ludzie są skłonni do zastawiania pułapek. Lewy palec wskazujący po kolejnym zamazaniu swojego dzieła w piasku zaczął rysować kształt wąwozu, jaki Ayatsuri widział przed sobą. Pewnie zaczęli wątpić w jego zdolności i jego kompetencje do jego zadania, bo przecież nadchodziła decyzja - czy nadłożyć drogi, co powinno się zacząć robić już teraz, czy ruszyć naprzód, do błogiego cienia tego przejścia. Na palcowym rysunku zaznaczył kropkami siebie na górze, kilka na zboczach i cztery na dnie. Każdy kto się czai, spojrzy w dół, nie w górę. To była jego szansa. Tak jak wtedy w domu dostrzegł liścik, który dziewczyna na początku przeoczyła, nie będąc świadoma, że go trzymał. Tak, wystarczy widzieć więcej od przeciwnika. Ale czy iść dalej?

Czy iść dalej? Echem odbiło się w umyśle to pytanie. Rozsądek odpowiedział: nie. Odpowiedź zabrzmiała kolejnym echem. Co może go tam spotkać? Rzeź? Pogrom? Przypomniała mu się rozmowa z Tsukune w parku w Kotei. Na pustyni już zaistniał pogrom. Tak, to chyba popularne miejsce na zabijanie się nawzajem. Piach wsiąknie każdą ilość krwi. Ta ziemia żyje krwią przelaną przez ludzi, którzy oddali swe życie dla innych. Ci, którzy zmarli z głodu, z wycieńczenia, z zawiści innych. Ten samotny muzyk spotkany w Sogen zdobył pierwszy łańcuch do swojej rękawicy łańcuchowej z pokonanego wroga. Był uczestnikiem pogromy, ale się oparł, przeżył i wzbogacił. Tak, przejście naprzód było ryzykiem, ale mogło się opłacić. Ale czy na pewno iść dalej?

Czy na pewno iść dalej? Ciągle wątpliwości trawiły jego umysł, a co za tym ciało. Widział zbyt wiele możliwych scenariuszy, żeby być w tej kwestii optymistą. Skoro już raz zostali zaatakowani, według teorii Juranu, nawet nie przypadkiem, to ktoś na pewno będzie się czaił ponownie. A to miejsce jest doskonałe. Tylko czy już nie wydarzyła się taka sytuacja, że miał wątpliwość, a parł naprzód? Spotkanie z rzekomą Yuki-onną przy Gospodzie Mononoke? Nie, nawet wcześniej. Gdy ruszał przez noc i śniegi naprzód przez ciężki trakt, gdy sam był nieprzystosowany do warunków. On wtedy był, jak jego towarzysze teraz. A więc mogli przeć naprzód, niezależnie od drogi, którą wybierze. Wystarczy tylko motywacja. I siła, którą on akurat miał. Tak, to było wcześniej, przed wejściem do Gospody. Ale i później. Czy nie wątpił wychodząc w nieznane? A nic mu się nie stało. Nie przez to. Stało mu się dopiero, gdy nie wątpił i ruszył biegiem na jezioro. Tak, wątpliwości to dobra rzecz, nadająca świadomości i pola widzenia, a nie przeszkoda. Podjął decyzję.

- Pójdziemy prosto. - po namyśle powiedział w końcu, wyrywając wszystkich. Starł szkic wąwozu z piasku i zaczął się podnosić. Powoli i statycznie, jak gdyby myślenie było bardzo dużym ciężarem na jego barkach. Mógł w końcu odsunąć się od gorąca bijącego od piasku. Tego gorąca, które było groźniejsze niż same promienie słoneczne, bo jeszcze potęgowało uczucie upału, parząc jego rysujący palec. Jego słowa choć wypowiedziane spokojnie, to jednak tak poważnie i po takim namyśle, że nie dawały za bardzo szans na sprzeciwienie się, które pewnie nastąpi ze strony dziewczyny z przybocznych. Mogła sobie nawijać do woli, ale on i tak powiedział dalej - Ja pójdę, a wy zostaniecie. - ciągle myślał, więc przerywał słowa po każdym wypowiedzianym zdaniu, żeby przyjęli jego decyzje - Zatrzymacie się na początku wąwozu, w cieniu, żebyście nie padli z wycieńczenia. Poza tym przyda się wam taki dłuższy odpoczynek. - nie miało to zabrzmieć obraźliwie, bardziej z troską, ale jego głos był nawet nie obojętny. Był wizjonerski, odcięty od świata realnego, a był czystym uosobieniem jego założonej wizji przyszłości - Ja zaś pójdę szczytem tych skał i sprawdzę przejście z góry. Jeśli ktoś próbuje się tam na nas zasadzić, to będzie patrzeć na dno, a nie w niebo. - wyjaśnił to najprościej jak umiał, żeby zrozumieli dlaczego tak ryzykuje ich zostawieniem. Została jeszcze jedna sprawa. - Nie ważcie się iść naprzód, póki nie wrócę. Jeśli nie będę wracał za długo, obejdźcie dookoła. Jeśli usłyszycie krzyki, przygotujcie się natychmiast do drogi i uciekajcie, ale postaram się wrócić zanim podejmę jakieś działania. - plan był złożony i polegał tylko na jednej osobie, czyli nim samym - I nie traćcie czujności ani na chwile. Zawsze ktoś ma patrzeć wgłąb wąwozu. - był tylko Doko, a rządził się jak całym oddziałem. Za długo myślał nad całą sprawą, choć minęło ledwie kilka minut tego siedzenia na piasku.

Martwiło go jedno. Jeśli pójdzie ochronić ich przed zagrożeniem, które może czyhać przed nimi, nie będzie w stanie bronić ich przed nimi samymi. A tym samym ryzykuje stratę Kasumi, tak jak tej panienki z Sogen, która w nieszczęściu wypiła truciznę z własnej woli, by odejść z tego świata. A w sumie skoro o truciźnie myśl, to Juranu uśmiechnął się. Jedno trafienie na chwile może wyłączyć przeciwnika, a jest w stanie na raz trafić więcej niż jednego. Tym razem trucizna była po jego stronie. Ale gdy już ruszali w stronę wąwozu, powiedział jeszcze jedną rzecz, o której przyboczni nie wiedzieli, a do czego on był zobowiązany przed swoimi władzami.
- I gdy jedna osoba ciągle będzie czuwała nad wąwozem, jedna ma pilnować ciągle pani Kanemochi. Niech jej nic głupiego do głowy nie przyjdzie. - spojrzał na panienkę, podejrzewając, że ona jedna zrozumie o co mu chodzi. Bo była przy tym, jak przełożeni mu odpowiedzieli na to dziwne pytanie. Słyszała to dziwne pytanie sama. I nie zamierzał dopuścić, żeby ta procedura była potrzebna.

Teraz, zbliżając się do punktu granicznego między pustynią a potencjalną pułapką, rozglądał się za potencjalnie najlepszą trasą, którą skokami i ze wsparciem Kinobori no Waza wspiąłby się na szczyt skał, by mieć widok z góry na to, co dzieje się w dole. By mógł zareagować na wszystko, zanim to się jeszcze wydarzy. Ale prostota trasy w pionie nie była jedynym, co ta miała spełniać. Bo zależało mu też na tym, żeby wejść bez zauważenia przez obserwatora, który mógłby być położony wzdłuż kanionu. W razie potrzeby mógłby wchodzić nawet z chakrą w stopach od strony pustyni. Byle tylko pozostać niewidocznym...

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
19/30 Czas podjąć ważną decyzje, a przewodnik... a przewodnik... a przewodnik...
Co on właściwie robił?
Skulił się na ziemi, jak dziecko z chorobą sierocą i pisał coś palcem na piasku. Reakcje były takie, jakich można się spodziewać. Trochę żalu, współczucia, zażenowania, dezorientacji...
On się zastanawiał, i oni się zastanawiali. Co się dzieje? Próbowali podchodzić, pytać. Może to z gorąca?

-Ciężko powiedzieć, ale nie dłużej niż parę godzin – odparł Jiro, choć w jego głosie czuć było niepewność. - Jeśli tędy pójdziemy, przed zmrokiem powinniśmy już widzieć miasto.
Nie angażował się zbytnio w tę wypowiedź. „Pyta, więc odpowiadam”, choć pewnie wątpił, czy chłopak w ogóle go słucha.
Juranu był teraz w swoim, małym świecie. Świecie wspomnień, planów i decyzji. Decyzji!
-Skoro tak uważasz – przytakną mu Jiro. W przeciwieństwie do pozostałej dwójki nie wydawał się aż tak przerażony wędrówką przez wąwóz. Czyżby nie miał traumy z – domniemanego – poprzedniego ataku? A może to ta słynna „męska duma” nie pozwalała mu na okazanie strachu?
Kazuma – po pierwszym szoku – również poczuł się mężczyzną. Zacisną pięści ruszył parę kroków na przód, w stronę wąwozu. Nie wchodził jeszcze do samej szczeliny. To tylko parę kroków – demonstracja.
Panowie jednomyślni, zostały panie. Kasumi nie mówiła nic od początku dyskusji, więc chyba można ją spokojnie wykluczyć. Właściwie, to można by się zacząć zastanawiać, czy pani jeszcze tam w ogóle jest – pod tymi szmatami. Żyje jeszcze?
Drugą do przekonania była Chika. Wystraszona Chika. Nie chciała wchodzić do wąwozy nie zamierzała zmieniać zdania, póki nie padły słowa Juranu.
O, więc ona nie musi tam wchodzić. Zaczekać przy wejściu. Wejście, to nie wąwóz. Ale później trzeba będzie jednak wejść. Ale pan ochroniarz mówił, że sprawdzi.
Takie małe dylematy krążyły po główce małej służki. Trochę jeszcze pomarudziła, pojęczała, ponarzekała, ale też podeszła – ze swoją panią – do wejścia wąwozu.
-Jeśli coś się stanie pani Kanemochi, nigdy wam nie daruję – zagroziła, i jako pierwsza podeszła w cień urwiska. Zaraz dołączyli do niej pozostali przyboczni. Szybko pomogli swojej pani zsiąść z wierzchowca i usadowili ją pod najbliższą ścianą. Zdjęła wówczas – osłaniającą jej głowę – chustę, ukazując tym samym, że jednak jeszcze tam jest. Aoyama staną twarzą zwrócony w stronę wąwozu, a Chika usiadła przy pani Kasumi. Wszystko zgodnie z zaleceniami Juranu. Tylko ten Kazuma... Stał jak zwykle oparty o ścianę. Coś tam niewyraźnie burkał. Ciężko powiedzieć, z czego był taki niezadowolony. Z podróży wąwozem? Z upału? A może jeszcze z czego innego?
Juranu obserwował tę zgraje ze szczytu płaskowyżu. Nie był jakoś szczególnie wysoki. Dwadzieścia, może trzydzieści metrów. Widział ludzi których miał ochraniać. Ale przed kim? Tych „ktosiów” nie widział. Jak okiem sięgną na szczycie wąwozu nie było nikogo. Ale może czają się na ścianach? Trzeba by to sprawdzić.
Juranu ruszył po szczycie rozległej góry. Szedł na przód, szukając zagrożenia. Gdzieś w kątach i zakrętach, już parę metrów od wejścia, zniknęła mu z oczu jego gromadka. To chyba nie istotne? Zakładał w końcu taki scenariusz. Dlatego przestrzegł ochroniarzy Kanemochi. Dlatego kazał im pilnować.

Trochę to trwało. Metr, dwa, trzy... trzydzieści. Szedł i szedł, a zagrożenia nie widać, nie słychać.
Słychać! Coś słychać! Krzyk! Donośny, piskliwy, kobiecy krzyk. Skąd? Z obozu. Jak to możliwe? A czy jest czas się zastanawiać?

Głosy

Kasumi Kanemochi
Umino Chika
Aoyama Jiro
Mikura Kazuma

[Ayatsuri Juranu]

Parę godzin. A więc tyle potrzebowali, żeby przedostać się przez niebezpieczeństwo. I tyle podwyższonej uwagi musiał podtrzymać Juranu, oczywiście bardziej wzmożonej niż przy przejściu przez pustynię, gdzie i tak uważał na wszystko co się dzieje dookoła. Przyjmował do siebie informacje w trakcie zamyślenia, ale starał się nie odpowiadać, bo w sumie to by mogło rozproszyć jego rozważania, gdyż przełączanie się między decyzją a odpowiedzią to skomplikowany proces, umożliwiający zagubienie jednego i drugiego.

Mógł podjąć złą decyzję. Nie wiedział tego, w zasadzie nic nie wiedział, ale sęk był w tym, żeby kontynuować i szybko reagować na to, co się dzieje. A nie wiedział zupełnie, co będzie za chwile, za pierwszym rogiem, za pierwszym załomem. Szukał wroga zewnętrznego, a nie przejrzał swoich towarzyszy pod kątem wroga wewnętrznego. Oczywiście jeśli chodzi o przybocznych, bo oczywiście cały czas widzi niebezpieczeństwo w samej pani Kasumi.

Obserwował tak otoczenie i obserwował, aż w końcu z tego wgapiania się i przeglądania półek skalnym wyrwał go krzyk. Krzyk z miejsca, w którym zostawił swych towarzyszy. To źle wróżyło. Nawet jeśli nic się teraz nie działo, to mogło się dziać. Ale miał przewagę, bo jakkolwiek znali jego nazwisko, to nie zdradził szczegółów swoich zdolności. Pobiegł jak najszybciej z powrotem, wyjmując po drodze marionetkę z torby i trzymał ją w prawej ręce. Musiał mieć ich w zasięgu wzroku, ale miał nadzieję, że oni go nie zobaczą. Niech cokolwiek się tam dzieje, nie widzi tego, że jeszcze jeden osobnik tutaj czyha i obserwuje to, co się dzieje, a także może zareagować z ukrycia...

Wyjmuję marionetkę i trzymam w prawej ręce, na razie nie podłączając się, póki nie widzę co się dzieje.

Nazwa Kukły

Tonbo (ważka)

Ranga

C

Klasa

Ultra lekka

Cena

700 + amunicja senbon.

Materiały

Drewno (wszystko oprócz ostrzy i mechanizmu wyrzutni)

Wygląd Kukła w dużym przybliżeniu przypomina ważkę o długości 35 cm. Składa się z rozszerzonego korpusu (długość 15 cm, średnica do 10 cm, "urnowaty" kształt, kolor bordowy i zielone od frontu z niebieskimi oczami) do którego przymocowane są nóżki (czarne, trzysegmentowe, kolejno średnice walców - 5-5-3 cm, średnica 1 cm, ostatni odcinek - 3 cm - jest tylko połową przecinając wzdłuż) i "skrzydła" (kształt trójkąta, długość 15 cm przednie i 20 cm tylne ustawione z tego samego punktu co przednie pod kątem ~45 stopni, szerokość wszystkich zwęża się od 4 cm do ostrego czubka, malowanie białe z pomarańczowym paskiem), oraz z ogona (długość 20 cm, średnica 5 cm, walec, malowanie bordowe).

Mechanizmy Objętość fuin: 40.

Wyrzutnia senbonów w korpusie - wylot frontowy, w miejscu ust (zamykany).

Mały magazynek na senbony w ogonie - objętość 10 (40 senbonów).

Ruchome ostrza: oś obrotu 5 cm od frontu marionetki. Mechanizm pozwala im się złożyć (wszystkie na raz) do osi marionetki, w celu przechowania. Długość: jak na rysunku: 15 cm i 20 cm. Obracane są parami o tej samej długości. Szerokość ostrzy zwęża się od 4 cm do czubka, zaostrzone są z obu stron, możliwość obrotu w obie strony - pary niezależnie od siebie nawet mogą.

Nóżki (6x, oznaczone pełnymi kółkami na rysunku - poza osią ostrzy): rozłożone co około 3,75 cm od frontu marionetki (eh, równe odstępy na korpusie, dzielone 15/4). Są od spodu, nie od boków i w dwóch liniach (symetrycznie względem osi korpusu i ogona). Składają się ze stawu kulistego (koło zamalowane) i dwóch stawów zawiasowych. Części nóżek są kolejno długości 5-5-3 cm. Staw kulisty jest częściowo "zanurzony w korpusie", co pozwala na maksymalny ruch w każdej osi obrotu na przestrzeni +-90 stopni. Średnica nóżek około 1 cm, ostatni, najkrótszy fragment jest tylko półwalcem, żeby podstawa do stawiania była płaska (połowa walca o średnicy 1 cm, przekrojona w pionie). Czyli podsumowując, 6x staw kulisty, 12x zawiasowy. Dzięki ruchowi nóżek można w znacznym stopniu zmieniać kąt ustawienia marionetki, co pozwala na celowanie wyrzutnią senbonów przy ustawieniu kukły na podłożu.

Link do tematu postaci

KLIK!

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
21/30 Juranu zawrócił usłyszawszy krzyk, ale droga powrotna – nawet biegiem – trochę mu zajęła. W końcu oddalił się już znacznie od obozowiska. Aż dziw, że dobiegł go krzyk. Może to kwestia akustyki wąwozu? Nieważne.
Po drodze chłopak słyszał kolejne krzyki, już nieco cichsze, ale i tak donośne. Im bliżej był, tym więcej słyszał. Krzyki, wołania o pomoc, szczęknięcia ostrzy i ogólne odgłosy walki.
Czy rozsądnym było ich zostawiać? Rychło w czas to pytanie. Nic już nie zrobi, nie cofnie czasu. Może tylko biec, i mieć nadzieję. Może jeszcze nie jest za późno...
Coraz bliżej. Coraz głośniej brzęczą miecze.
Dobiegł w końcu. Nie było trudno pozostać niezauważonym. Tu wąwóz zakręcał. Tam wystająca z jego ściany skała. Łatwo było się schować i spokojnie obserwować sytuacje. A było co obserwować...

Oto scena jaka ukazała się oczom Juranu:
Muł – biedne zwierze, szarpał się w próbie ucieczki, lecz przywiązali go do jakiejś wystającej skały. Można go było pożałować. Wszak to tylko zwierze. Nie miał żadnego udziału w całym zajściu prócz faktu, że ktoś go nad ranem wyciągnął ze stajni. A teraz, i on był w niebezpieczeństwie. Przynajmniej tak sądził, i tak mocno szarpał uwiąz.
Biedactwo jeszcze sobie krzywdę zrobi, ale zostawmy na razie zwierzęta i skupmy się na ludziach, bo nie lepsza była ich sytuacja.
Od strony wąwozu, najbliżej Juranu leżała Chika. Aureola szkarłatnej cieczy otaczała jej małą główkę. Chłopak nie mógł określić: martwa, czy ranna? Głową leżała w stronę Ayatsuri, a wyorany piasek przy jej nogach wskazywał, że ktoś rzucił jej drobnym ciałem w stronę wąwozu. Lekko się poruszyła! To może jednak tylko ranna? Nawet jeśli, to poważnie. Szerokie obrażenia głowy. Utrata znacznej ilości krwi. Źle z nią było.
Parę metrów dalej, obok muła, siedziała na ziemi pani Kanemochi. Wzrok miała przerażony. Kuliła się i zasłaniała usta dłońmi. Co jakiś czas wyrywał jej się nowy krzyk. Bo jak nie krzyczeć, przy tym co się działo? Była tylko kobietą, damą? Ptaszkiem wychowanym w złotej klatce. Pewnie rzadko widywała krew. Nie wiedziała jak wygląda walka.
Wielkie, przerażone oczy przyszłej panny młodej wpatrywały się w – znajdujących się między kobietami – wojowników. Nikogo obcego. To dwaj przyboczni Kasumi krzyżowali miecze. Dlaczego? W ferworze walki nie byli zbyt skorzy do rozmowy. Nie krzyczeli. Nie obwiniali się o nic. Walczyli.
Tylko tyle Juranu mógł dostrzec, a póki co wszystko wskazywało na to, że nikt go nie zauważył. Tyle dobrego. Ale co teraz? Ratować – prawdopodobnie – wykrwawiającą się Chikę? Chronić panią Kanemochi? Wejść między walczących samurajów? A może wskoczyć na muła i odjechać w siną dal?
Trudne decyzje...
ale Juranu chyba sobie poradzi, nie?

Mapka (Nie wiem, dlaczego taka mała. Spróbuję to później naprawić)

Głosy

Kasumi Kanemochi
Umino Chika
Aoyama Jiro
Mikura Kazuma

[Ayatsuri Juranu]

W miarę jak Juranu się zbliżał z powrotem do pozostawionych towarzyszy, coraz bardziej się zastanawiał nad tym, że jeśli ktoś się na nich czaił, to musiał tu skorzystać z jaskini, po tej samej stronie wąwozu, po której był on. Ale w miarę jak wracał, to widział coraz więcej. Czy dziewczyna jest martwa? Spóźnił się. Ale nie, zbliżając się nic nie zdziała. Ale też nie wie, co ma zrobić, bo nie wie, kto stoi za kim. Kazuma w końcu był cichy i mógł po prostu czekać na dogodną okazję do uderzenia, ale to Jiro pilnował drogi i tak bardzo się zdał na decyzję Juranu, chcąc go podpuścić. Nie może więc skazać żadnego na natychmiastową śmierć, ale obezwładnienie jednego zakończy się śmiercią drugiego. Musiał zsynchronizować ruchy tak, żeby rozwiązać wszystko szybko i sprawnie. Prawa ręka była zajęta, a lewa sięgnęła do torby. Będzie musiał dać pierwsze w swoim życiu przedstawienie. Niewidocznie pociągnąć za sznurki z poza sceny, czyli to, do czego został stworzony.

Z torby wyciągnął kolejną, bliźniaczą do poprzedniej marionetkę ważki. Przykucnął nad krawędzią skały tak, żeby mieć dobry widok na wszystkich osobników w dole, niezależnie od tego czy żyją, czy nie. Tamci byli zbyt zajęci sobą, mierząc się wzrokiem i uważając na swoje katany, gdyż każde ześlizgnięcie się ostrza oznacza mocne poranienie. Trzeba było wejść do gry zanim się zorientują, więc obiema rękoma wyrzucił swoje marionetki w przepaść. Czy to koniec? Nie! To dopiero początek!

Bardzo szybko się okazało, że Juranu nigdy by nie rzucił swoich tworów na urazę związaną z upadkiem z tej wysokości, a po prostu chciał uzyskać większą ich prędkość lotu na początku. Nie minęła jednak nawet sekunda, a między nim, a marionetkami zaistniała więź stworzona z jego chakry. Chakura no Ito, podstawowa zdolność każdego Ayatsuri do stworzenia nici chakry. Tę technikę wykorzystał, by pięć palców jego lewej dłoni zaczęło sterować dwoma lecącymi drobnymi ważkami. Te drewniane podobizny owadów nurkowały, by potem jak najszybciej dostosować swoje ustawienie do walczących i ustawić jak najbliżej walczących, ale za nimi. Jedna za gadatliwym, a jedna za burkliwym. Szybko schodziły z nieba, wykorzystując element zaskoczenia, zbliżając się na kilkanaście centymetrów do walczących, żeby w końcu wystrzelić po jednym senbonie w prawe ramię obu mężczyzn. To jednak nie wszystko, bo obie, jak gdyby symetrycznie zrobiły zryw, by odsunąć się, na blisko metr od celu i zaszarżować na lewą rękę, tam też wystrzeliwując zatrutą igłę w ramię. Później trzeba było ponownie poderwać marionetki na co najmniej metr od swoich celów, ale w zależności od powodzenia dotychczasowych działań, dopiero się wyjaśni.

Strzelając igłami, ważki nie pokazały pełni swojego arsenału, gdyż Ayatsuri dbał, by ruchome ostrza udające skrzydła były ciągle złożone wzdłuż tułowia, zamiast paradować otwarcie. Ta niespodzianka czekała, aż Juranu dowie się o co tu właściwie chodzi. Na razie nie przewiduje żadnego zabijania, skoro ma możliwość obezwładnienia obu mężczyzn. Gorzej, jeśli ktoś obcy zaatakuje. Albo, czego jeszcze bardziej się bał, po prostu ktoś steruje jednym z przybocznych pani Kasumi.

W tym momencie białowłosy na szczycie swojej stały przykucał, by widzieć co się dzieje na dole, ale nie mógł zapomnieć, że wróg czyje się wszędzie, a można go nie widzieć. W zasadzie to jeśli jeden z przybocznych faktycznie jest zdrajcą, to nie powinni dotrzeć do Ningyo-shi. Ale wyjaśniałoby to, dlaczego stuosobowy przemarsz został tak śmiało zaatakowany. Gdy ktoś wydał, kto może walczyć i kto powinien przeżyć dla wiarygodności przypadkowości tego działania, to to znaczyłoby, że czyha też dalej. I pewny siebie nie potrzebuje wsparcia towarzyszy zasadzających się z ukrycia... Szkoda tylko biednej Chiki, która wykrwawia się właściwie za nic, przez nieświadomość co do jej towarzyszy. Kolejna kobieta, która padła ofiarą marnego życia na oczach Juranu. To już trzecia. Podejrzewał Kasumi, a stracił Chikę. Eh. Może następnym razem się uda wszystkich ocalić. Gdyby tylko można było utrwalić tych wszystkich ludzi w marionetce, żeby nie czuli tego złego losu. By duch ich w pięknym drewnianym wytworze trwał po wsze czasy... Tak jak te małe cudeńka, które teraz działają na dole, a utrwalają piękno natury...

CZĘŚĆ TECHNICZNA

Marionetka

Nazwa Kukły

Tonbo (ważka)

Ranga

C

Klasa

Ultra lekka

Cena

700 + amunicja senbon.

Materiały

Drewno (wszystko oprócz ostrzy i mechanizmu wyrzutni)

Wygląd Kukła w dużym przybliżeniu przypomina ważkę o długości 35 cm. Składa się z rozszerzonego korpusu (długość 15 cm, średnica do 10 cm, "urnowaty" kształt, kolor bordowy i zielone od frontu z niebieskimi oczami) do którego przymocowane są nóżki (czarne, trzysegmentowe, kolejno średnice walców - 5-5-3 cm, średnica 1 cm, ostatni odcinek - 3 cm - jest tylko połową przecinając wzdłuż) i "skrzydła" (kształt trójkąta, długość 15 cm przednie i 20 cm tylne ustawione z tego samego punktu co przednie pod kątem ~45 stopni, szerokość wszystkich zwęża się od 4 cm do ostrego czubka, malowanie białe z pomarańczowym paskiem), oraz z ogona (długość 20 cm, średnica 5 cm, walec, malowanie bordowe).

Mechanizmy Objętość fuin: 40.

Wyrzutnia senbonów w korpusie - wylot frontowy, w miejscu ust (zamykany).

Mały magazynek na senbony w ogonie - objętość 10 (40 senbonów).

Ruchome ostrza: oś obrotu 5 cm od frontu marionetki. Mechanizm pozwala im się złożyć (wszystkie na raz) do osi marionetki, w celu przechowania. Długość: jak na rysunku: 15 cm i 20 cm. Obracane są parami o tej samej długości. Szerokość ostrzy zwęża się od 4 cm do czubka, zaostrzone są z obu stron, możliwość obrotu w obie strony - pary niezależnie od siebie nawet mogą.

Nóżki (6x, oznaczone pełnymi kółkami na rysunku - poza osią ostrzy): rozłożone co około 3,75 cm od frontu marionetki (eh, równe odstępy na korpusie, dzielone 15/4). Są od spodu, nie od boków i w dwóch liniach (symetrycznie względem osi korpusu i ogona). Składają się ze stawu kulistego (koło zamalowane) i dwóch stawów zawiasowych. Części nóżek są kolejno długości 5-5-3 cm. Staw kulisty jest częściowo "zanurzony w korpusie", co pozwala na maksymalny ruch w każdej osi obrotu na przestrzeni +-90 stopni. Średnica nóżek około 1 cm, ostatni, najkrótszy fragment jest tylko półwalcem, żeby podstawa do stawiania była płaska (połowa walca o średnicy 1 cm, przekrojona w pionie). Czyli podsumowując, 6x staw kulisty, 12x zawiasowy. Dzięki ruchowi nóżek można w znacznym stopniu zmieniać kąt ustawienia marionetki, co pozwala na celowanie wyrzutnią senbonów przy ustawieniu kukły na podłożu.

Link do tematu postaci

KLIK!

Technika

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

Staty

ATRYBUTY PODSTAWOWE:
SIŁA 1
WYTRZYMAŁOŚĆ 5
SZYBKOŚĆ 10
PERCEPCJA 76
PSYCHIKA 1
KONSEKWENCJA 1
SUMA ATRYBUTÓW FIZYCZNYCH: 92
KONTROLA CHAKRY D
MAKSYMALNE POKŁADY CHAKRY: 100%

Skoro mogę za pomocą 10 nici kontrolować 4 marionetki przy aktualnej percepcji i klanowej B, to logicznym by było 5 nici na 2 marionetki.
Marionetka ultralekka ma szybkość 1*percepcja+10*klanowa, czyli mamy 76+30=106

Stan chakry 100% - 5x1,2% = 94%

Trucizna na senbonach w marionetce

Nazwa

Mahi

Poziom

Umiarkowany

Rodzaj

Trucizna

Forma

Płyn

Sposób aplikacji

Poprzez ranę zadaną bronią

Opis Trucizna bazuje na połączeniu toksyn z kłącza blekotu z tłuszczem, który pozwala rozsmarowanie substancji na metalu. Zastosowana na zadającej ranę broni dociera bezpośrednio do mięśni i poraża okoliczny układ nerwowy, powodując paraliż części ciała. Paraliż ma charakter wiotki.

Działanie Tura 0 - aplikacja - szybko rozchodzące się mrowienie
Tura 1 - trafiony ma problem z poruszaniem kończyną, szczególnie z palcami
Tury 2-4 - trafiona kończyna jest bezwładna
Tura 5 - trafiony ma problem z poruszaniem kończyną, szczególnie z palcami
Tura 6 - koniec efektu

W przypadku trafienia w klatkę piersiową, trucizna zwyczajnie utrudnia oddychanie w turach 1-5.

Link do tematu postaci

KLIK!

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
23/30 Zaatakowanie od pleców to dobre posunięcie, godne ninja. Ale atakowanie od tyłu dwóch, zwróconych naprzeciw siebie samurajów? To oczywiste, że o ile Jiro nie zauważył wymierzonej w siebie marionetki, to nie umknęła jego uwadze ta celująca w Kazume. I na odwrót. Kazuma z pewnością zauważył nowy obiekt za plecami przeciwnika.
Żaden z nich nie pozostał bierny na spadającą z nieba rewelacje. Każdy sądził, że to nowa technika drugiego. Każdy postanowił zrobić przed nią unik.
Dla zewnętrznego obserwatora mogło się to wydać zabawnym. Kazuma unikał ataku wymierzonego w Jiro, a Jiro – w Kazumę. Wadą przedstawienia był fakt, że obie marionetki działały symetrycznie.
Wysoki samurai unikną swojej marionetki – unikając tej od strony przeciwnika.
Niski miał mniej szczęścia, choć zrobił dokładnie to samo. Jeden senbon wbił mu się w rękę. Dokładnie, w prawy nadgarstek.
Jiro – niedraśnięty – przeturlał się po suchym piasku, odsuwając tym samy zarówno od Kazumy, jak i od marionetek. Teraz już widział, że były dwie. Nie miał też już wątpliwości, że były to marionetki. Spojrzał w górę. Miał już swoje przypuszczenia. Jego dotychczasowy przeciwnik słaby nie był, ale nie był też lalkarzem.
Podobne przemyślenia można było wyczytać z twarzy Kazumy. Skąd ten mizerny chudzielec miałby lalki?
Wzrok obu wędrował między trzema punktami.
Pierwszym przystankiem dla ich oczu, byli oni sami. Nadal pozostawali wrogami, choć Juranu nadal nie rozumiał: dlaczego?
Drugim, nie mniej istotnym, były te nieszczęsne marionetki. Irytujące cholerstwa. Obserwowali je uważnie, cały czas czekając na kolejne ataki. Byli gotowi. Kazuma miał ranną rękę, ale lewą. Wciąż mogli walczyć, i to zamierzali robić. Wiedzieli już czego się spodziewać, w każdej chwili więc – obaj – gotowi byli na sparowanie kolejnych senbonów.
Trzecim na co patrzyli, był wąwóz. Szeroko pojęty, bowiem nie patrzyli na nic konkretnego. Szukali. Rozglądali się za lalkarzem. Gdzie jest właściciel tych paskudztw?
Szukali Juranu, i znaleźli.
Pierwsza zasada: jeśli widzisz wroga – wróg widzi Ciebie.
Chłopak zapewne nie próżnował czekając na wykrycie, ale i oni nie próżnowali.
Kazuma – jeszcze nim zauważył Juranu na skałach – postanowił pomścić swój nadgarstek, atakując jedną z marionetek zwykłym cięciem. Żadna technika. Zwykłe, gniewne pchniecie ostrzem w irytujące szkaradziejstwo.
Jiro nie atakował, jedynie się bronił – jeśli Juranu jeszcze nie skończył z senbonami. Natomiast zaraz po ujrzeniu młodzieńca na skale – ruszył w jego kierunku. Szybko, ale bez przesady. Z jego kroków nie dało się wyczytać, czy szedł do wroga, czy towarzysza. Ucieszył się na widok sojusznika? A może przeklną widząc kolejnego wroga?
Juranu nie mógł mieć pewności.
Jiro zmierzał w jego kierunku. Kazuma usiłował ubić jego marionetkę. Chika się wykrwawiała. Kasumi krzyczała. A muł ryczał.
Niezły bajzel, Mości Panowie. Niezły bajzel...

Mapka

Głosy

Kasumi Kanemochi
Umino Chika
Aoyama Jiro
Mikura Kazuma

KP

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Juranu]

Juranu ewidentnie nie spodziewał się,takiego obrotu sytuacji. Czy byli tacy szybcy? Czy to tylko łut szczęścia pozwolił ominąć im jego szybki i nagły atak? Cokolwiek by to nie było, nie było czasu do namysłu, trzeba było powstrzymać tę krwawą rzeź. I dowiedzieć się, o co w tym wszystkim chodzi. A skoro nie udało mu się pozbawić ich tak łatwo broni, nadszedł czas na improwizację i dodatkowe środki...

- Odłóżcie obaj broń! – zawołał, sięgając jednocześnie do torby, gdy zwrócił ich uwagę. Przy ich szybkości nie miał za wiele szans, ale dotarcie do niego też może być problematyczne. No i nie działał na zabicie ich, tylko na unieruchomienie. Kazuma niedługo poczuje, że to nie będzie takie proste z senbonem wbitym w nadgarstek. Walka z shinobim bez możliwości perfekcyjnego użycia ręki, choćby to była lewa? Bez tego nawet nie przeprowadzi poprawnej defensywy, więc już coraz bliżej wyłączenia niższego z wojowników. Pytaniem tylko było, czy jest to towarzysz czy wróg białowłosego.

Jednak w tym samym czasie gdy mówił i szperał w torbie, reagował na to, co się działo na dole. Miał do obserwacji dwa cele i dwie bronie, czyli jeszcze nie tak dużo. Gdyby był jeszcze bardziej zaawansowany w sztukach kuglarskich, kontrolowałby dużo więcej swoich marionetek, najpewniej też przeciwko większej liczbie ludzi. Z tym, że w innej walce raczej nie starałby się utrzymać przeciwników przy życiu.

Marionetka w okolicach niższego zaczęła unik od katany na prawą stronę atakującego, nabierając też wysokości. Dlaczego? Gdyż jeśli lewą rękę zacznie dotykać paraliż, nie będzie w stanie poprawić cięcia, gdyż musiałby obrócić samo ostrze o dziewięćdziesiąt stopni, by katana była faktycznie szkodliwa dla tworu, a dodatkowo zupełnie zmienić musiałby się kąt natarcia, pozycja szermierza i zaangażowanie lewej ręki, gdyż pchnięcie teraz by było prowadzone z lewej na prawą, a nie z prawej na lewą, bo przecież by zaatakować musiałby się odwrócić od swojej pozycji, z której dostał ostrzał. W trakcie obrony ważka otworzyła skrzydła, które były ostrzami, dla większej ochrony drewnianego korpusu. Po pierwszym ruchu uniku marionetka zaczęła przemieszczać się po łuku, otworem strzelniczym nastawionym wciąż w cel, obniżając przy tym lot i zbliżając się do prawego ramienia, gdzie nie będzie osiągalna dla katany. Następnie z kilku centymetrów miała ponownie wystrzelić w okolice barku. Byłby to już trzeci wystrzał. Jednak nie ręka była celem tej kukły, a nogi, więc po wystrzale dalej obniżała lot i krążyła wokół ofiary, która prawdopodobnie obróci się przez prawie ramię, ciągiem za irytującym i krążącym stworem, a marionetka znowu zajdzie się za nim obróconym i wystrzeli po senbonie w obie łydki. O ile oczywiście nie odskoczy, ale jeśli nawet Kazuma planowałby odskok, to wokół niego jest już niewidzialna żyłka krążącej wokół niego marionetki. Ba, nawet nie jedna. Wystarczy, że skoczy ku swojemu przodowi, a głowa czy katana zahaczą o nic chakry, której ścieżka została obniżona na około celu po obniżeniu lotu i otoczeniu mężczyzny. W takim zamęcie wpadnięcie na to bardzo prawdopodobnie skończy się upadkiem, a przynajmniej takim zamieszaniem, że nogi będą jeszcze łatwiejszym celem dla senbonów.

To jednak działo się przy Kazumie, a co z Jiro? Ten kierował się na marionetkarza, świadomy prawdziwego zagrożenia. A skoro był taki szybki, że uniknął ataku, którego nawet nie widział, w dodatku ledwie kilka minut po tym jak sapał ze zmęczenia po przejściu przez pustynię, to był bardzo groźny. Z pewnością uniknie każdego ataku w niego lecącego, no chyba, ze poleci w niego kilka ataków. Lewa ręka ciągle sterowała marionetkami, z których oczywiście ciężko było zrezygnować wykonując tak trudny plan. Kukła przypisana Jiro po odstąpieniu od jego obrony ruszyła za nim, gdy ten ruszył ku Juranu.

- Stój gdzie stoisz! – dodał gdy się zaczął przemieszczać, bo chciał wyjaśnić z bezpiecznego miejsca wszystko, zanim się zaangażuje i tam zejdzie. W dużej torbie wymacanie dwóch kunai’ów nie jest łatwe, ale biorąc pod uwagę, że miał w niej niewiele więcej, powinno być dość prosto je znaleźć.

A teraz tak. Skoro dąży i powinien obserwować na mówiącym do niego shinobi’m, to nie powinien zauważyć kolejnych wystrzałów w swoje łydki, po jednym na nogę, gdy marionetka do niego doleci na kilkanaście centymetrów. O ile oczywiście doleci, bo różna może być szybkość mężczyzny i już się wydaje przekraczać możliwości osiągów młodego chłopaka i jego podopiecznych. Póki co liczył jednak na poddanie się swoim poleceniom i możliwość dopadnięcia bez konieczności ścigania, a z kunai’ami czekał, aż ten zacznie się wspinać, gdyż wtedy unik będzie bardzo utrudniony, w stosunku do tego, co było wcześniej. Tymczasem jednak trzeba było stać na krawędzi skały i mieć podążającego w swoją stronę w zasięgu wzroku i z opcją na czysty rzut małymi nożykami.

Stan chakry ten sam. W marionetce K powinno być 35 senbonów, w marionetce J 36 senbonów po tej rundzie. Marionetki nazwane od imion postaci.

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
25/30 Juranu kazał złożyć broń. Tu przeciwnik, tam marionetki. Kto by go posłuchał?
Jiro posłuchał.
Spojrzał na chłopaka i bez słowa sprzeciwu wbił miecz w ziemię. Zatrzymał się wbił oczy w Ayatsuri. Nic nie mówił. Z niemym spokojem wyczekiwał dalszych instrukcji, jakby był pewien, że Juranu kontroluje sytuacje.
Zupełnie inaczej zachowywał się Kazuma.
Chybił marionetki, ale to nie osłabiło jego starań. Kręcił się, gonił mieczem latające cholerstwo. Chybił. Oberwał w bark. Chybił. Senbon w łydkę. Chybił. Oj, druga noga. „Zabiję Cię, cholero!”, a tu jakaś nitka, żyłka.
Gonił za muchą, a to mucha go złapała.
Szarpał się jeszcze. Oczywistym, że się szarpał. Próbował walczyć. Ubić diabelstwo. Przeklinał kogoś, coś. Dobrze, że kobiety nie słyszały tych słów. Jeśli któreś z przekleństw dobiegło uszu Juranu, chłopak zapewne szybko tego porzałował.
Im mocniej się szarpał, tym bardziej się plątał. Tylko, czy Juranu dalej może kontrolować swoją marionetkę, gdy ktoś ciągnie jego nici? Na pewno będzie to nieco utrudnione.
Ale czy to ważne, gdy jeden wróg obezwładniony, a drugi się poddał?
Jiro nie czekał na marionetkę, ale też nie próbował się przed nią bronić. Zaraz po złożeniu miecza klękną na ziemi, jak na samuraja przystało, i czekał. Na co? Aż senbony wycelowane w łydki trawią go w plecy? Ale one nie zostały jeszcze wystrzelone. Juranu dopiero miał zamiar to zrobić. A co gdy mężczyzna siedzi jak przegrany i wlepia w niego te niebieskie oczy? On już nie walczył – czekał. Wyglądał na gotowego przyjąć nawet cios w plecy, choć dla samuraja to wielki dyshonor. Tak bardzo ufał Juranu? Może zobaczył co się dzieje z Kazumą i uznał, że już nie ma z kim walczyć?
Tym czasem niższy z nich mocno szarpał za nici Ayatsuri. Był jak irytujące dziecko domagające się uwagi. Nie wiedział ich. Prawda. Ale pajęczyny też nie widać. Jak raz coś Cię smyrgnie po twarzy to już temu nie przepuścisz. Kazuma nie przepuszczał. Naparł mieczem na jedną z nich, jakby próbował ją przeciąć. Próbował, ale bez skutku. Nici Ayatsuri nie dla miecza byle samuraja. Jakby to miało go zniechęcić... A klną przy tym... Miejmy nadzieje, że zaraz przestanie.
A co z Jiro? Oferta senbonów w łydki nadal aktualna? Pamiętajmy przy tym, że pozycja w jakiej się aktualnie znajdował sprawiała, że nogi były osłonięte przez – za przeproszeniem – tyłek mężczyzny. Co teraz? Strzelić go w plecy, a może powiedzieć „Wstań żebym mógł wbić Ci igły w nogi”? Ciekawe, czy by wstał? Pewnie tak. Jiro – w przeciwieństwie do Kazumy – sprawiał wrażenie skorego do współpracy.

Mapka (bez zmian pozycji)

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Juranu]

Dzięki bogom sytuacja została zabezpieczona i to właściwie tylko dzięki szybkości jego marionetek. Ale to jednak dopiero początek tego, co mu chodziło po głowie. O co tu w ogóle chodzi? Kto zaczął? I kto załatwił tak Chikę? A nie było czasu na wyjaśnienia, gdyż trzeba było jej pomóc. Ale nie może tego zrobić sam, bo musi odciągnąć wszelkie możliwe zagrożenie. Skupił chakrę w stopach i używając niezwykle popularnego Kinobori no Waza zaczął schodzić w dół, z głową odchyloną tak, by widzieć niedawnych walczących. Mógł zeskoczyć, ale w locie nie mógłby tak dobrze zareagować na ewentualny ruch Jiro, bo ten był w lepszej sytuacji. Szczególnie, że nie dostał ani razu trafiony senbonami. Nie mógł mu jednak zaufać. Nie, dopóki nie usłyszy wyjaśnień od jedynej osoby, która jest tu wiarygodna.

Schodząc zmieniał się kąt pod jakim nici docierały do marionetek, więc zupełnie inaczej zaczął nimi manipulować. Już nie miało znaczenie ich ustawienie, celność czy atak. Zaczęły po prostu krążyć, każda wokół przypisanemu sobie mężczyzny. Może gdyby je widzieli, wpadliby w panikę, a tak niewiele się zmieniło, po prostu wydawało się, że krążą cały czas w gotowości. Tyle, że w końcu mogli poczuć jak coś niewidocznego się na nich zaciska, przytwierdzając ręce do tułowia mniej więcej na wysokości łokci.

- Spokojnie Jiro. To wszystko, póki nie usłyszę co się dzieje. - powiedział schodząc i owijając żyłkami mężczyzn. Kazuma był już lekko poszkodowany, więc po prostu uzupełni tym te drobne rany - Pani Kanemochi! Proszę mi opowiedzieć, co tu się stało! - zawołał do eskortowanej damy. Jeśli skończy z przerażeniem i piskami, to może w końcu uda mu się rozwiązać te sprawę i pójść naprzód, dokończyć wędrówkę. Szkoda tylko było Chiki, ale odwrócenie na chwilę uwagi od do niedawna walczącej dwójki to ryzykowanie własnego życia. Jak będzie można jednego obezwładnić, to wtedy dopiero zobaczy jak wygląda jej rana i żywą lub martwą załaduje na muła. Tyle mógł przynajmniej zrobić, by pogrzebana została w cywilizacji, albo ktoś tam spróbuje ją odratować.

Mimo schodzenia nie zamierzał jednak skracać dystansu. Zasięg miecza jest krótszy niż zasięg jego marionetki, a także dwóch przygotowanych w prawej dłoni kunai'ów w przypadku rzutu. Oczywiście jeśli Kasumi go pokieruje na jednego z przybocznych, będzie musiał dokończyć sprawę.

Chakra bez zmian. Ciągle podłączony do marionetek. Marionetka J 38/40, marionetka K 35/40

Teraz co skomplikowane z tymi żyłkami - z dużej wysokości nie jestem w stanie ich owinąć, bo żyłka będzie po prostu latała nad głowami, dlatego choć krążenie jest zaczęte wcześniej, to dopiero pewnie gdzieś w połowie wysokości przy schodzeniu będzie miało jakieś znaczenie. Niemożliwe jest rozluźnienie nici od tak, ale mogę jechać nimi dalej gdy się o coś zaczepią bo są jednocześnie fizyczne i z chakry. Latam więc jak powalony marionetkami jak https://www.youtube.com/watch?v=t9epmXCJa28 2:20, z tym, że nici są zawsze napięte, a wydłużam je zmieniając lokację marionetki.

Siła do przerwania to przeciętna wzwyż.

Nazwa

Kinobori no Waza

Pieczęci

Brak

Zasięg

Na ciało

Koszt

Minimalny, nieodczuwalny

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis <span style="display: block; margin: 0; padding: 0; text-align: justify;">Kolejna z podstawowych jutsu, które potrafią wykorzystać nawet największe świeżaki spomiędzy ninja. Technika ta pozwala na odpowiednią kontrolę i kumulację chakry w z góry określonym miejscu - tu są to stopy. Dzięki temu shinobi jest w stanie poruszać się po powierzchniach pionowych, a nawet poziomych (tylko w sprzeczności z grawitacją), czyli prościej - po ścianach i sufitach, drzewach, gałęziach, i po czym tylko nam przyjdzie ochota - nie wliczając wody.
Uwaga: Odpowiednio skumulowana chakra w stopach nie wyklucza korzystania z innych technik w trakcie jej używania.</span>

Nazwa

Chakura no Ito

Pieczęci

Brak

Zasięg

100 metrów

Koszt

E: 1,4% | D: 1,2% | C: 1% | B: 0,8% | A: 0,6% | S: 0,4% | S+: 0,2% (za jedną nić)

Dodatkowe

Płacimy tylko za wytworzenie nici.

Opis Podstawowa technika kuglarzy. Za jej pomocą wytwarzamy na czubkach palców cienkie nitki chakry, które następnie można podłączyć do marionetki. Dzięki odpowiednim ruchom rąk i palców jesteśmy w stanie wywołać pożądane ruchy u kukły, np.: przemieszczenie się czy też aktywowanie danego mechanizmu. Początkujący kuglarze muszą podłączyć aż dziesięć nici do jednej marionetki aby funkcjonowała poprawnie. Z czasem liczba ta ulega zmianie i możliwe jest sterowanie większą ilością lalek za pomocą mniejszej ilości nitek. Same nici chakry są niesamowicie wytrzymałe, a przeciąć je można jedynie ostrzem pokrytym chakrą, bądź całkowicie z niej stworzonym. Zniszczyć może je także wystarczająco duża siła (od przeciętnej wzwyż). Od rangi klanowej B istnieje możliwość sprawienia, że nici stają się niewidoczne, przez co shinobi bez specjalnych zdolności nie będzie mógł ich dostrzec.

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
27/30 Jeden przeciwnik się poddał, drugi zaraz będzie niezdolny do walki. Wszystko ładnie, pięknie. Nic tylko zejść, wyjaśnić sytuacje, zabić kogo trzeba i iść dalej.
Byłby miło i łatwo. Zbyt łatwo.
Jednak Juranu postanowił uwierzyć w ten scenariusz. Opuścił bezpieczne schronienie na szczycie i zszedł po skale, zniżając się poziomu wrogów i towarzyszy. Nie stracił przy tym jednak czujności. Uważnie obserwował szarpiącego się i biegającego – o ile szaleńcze próby ubicia marionetki można nazwać „bieganiem” - Kazumę oraz spokojnie siedzącego Jiro. Marionetki krążyły wokół mężczyzn jak muchy nad... Echem, wiadomo, a niewidzialne nici oplatały ich ciała. Można powiedzieć: sytuacja opanowana. Juranu zetknął się stopami z podłożem i powiedział, co miał do powiedzenia. Zażądał odpowiedzi i ją otrzymał.
Kasumi była przerażona. Trzęsła się i ledwie mogła mówić. Prawie wcale. Jednak nie musiała wypowiadać nawet słowa. uniosła tylko rękę...
-O-o-on... - wymamrotała trzęsącym palcem wskazując na... Jiro!
-To on. Zaatakował. Chciał mnie zabić - z trudem mówiła. - Zabij go. Szybko. On jest niebezpieczny.
Juranu - zamiast gróźb i zaprzeczeń - usłyszał tylko śmiech. Dziki, szaleńczy rechot. To Jiro się śmiał. Tak irytującą. Jakby byl pewien swego. Może był? Może miał ku temu powody? Powalił - a może nawet zabił - już Chikę. Juranu sam mu pomógł obezwładniając Kazumę. A teraz? Był spętany, ale na jak długo? Czyżby widział coś o czym Ayatsuri nie widział?
-Zabij. Szybko. Boję się go - zawołała pani Kanemochi wychylając się w stronę walczących. Chyba naprawdę się bała. A co zrobić z czymś czego się boimy? Pozbyć się tego!

Mapka

  Ukryty tekst

[Ayatsuri Juranu]

Jakkolwiek sytuacja wydawała się być już całkowicie pod kontrolą, to musiało się okazać, że nic nie jest takim, jakim być się wydaje. Zdrajcą jest Jiro, a to oznacza, że jeden z unieruchomionych jest całkowicie niewinny. Tylko... Czy Juranu jest w stanie zabić tego człowieka? Tak po prostu wbić nóż w serce oplątanego przeciwnika? Niedawnego towarzysza podróży... Ścisnął mocniej kunai'e trzymane w prawej dłoni. Nie zrobi tego tak. Nie wprost i nie własnymi rękoma.

Rzecz była w tym, że gdyby udzieliła mu się adrenalina, która by zaćmiła jego umysł, nie byłoby z tym żadnego problemu. On jednak zabezpieczył to starcie z chłodnym umysłem, prowadząc je ze skały jak partię shogi. A teraz musi się zaangażować bezpośrednio. Znaczy, nie musi, ale czymże by było skrzywdzenie kogoś tak po prostu wydając rozkaz śmierci? Kukła wokół Kazumy odwróciła kierunek obiegania mężczyzny. Teraz nici chakry zaczęły uwalniać małomównego towarzysza, podczas gdy druga marionetka nakładała kolejne warstwy na śmiejącego się Jiro. Chociaż biorąc pod uwagę to, jak napięte były żyłki chakry, to w zasadzie ciągle to była jedna warstwa, tylko po prostu się wypełniała w brakujących miejscach.

Mógł się śmiać. Mógł robić co chciał. Juranu jednak robił swoje. Marionetki działały, a ten siedział, śmiejąc się jak głupi. Dla pewności białowłosy zrobił kilka ostrożnych kroków w stronę pani Kasumi, nie spuszczając jednak ofiary z oczu. I przyszedł w końcu czas, by zaatakować. Jedna marionetka była zajęta dalszym pętaniem, zaś druga powinna być już wolna. Naprzód. Uwolniona marionetka zaszarżowała od strony unieruchomionego Kazumy na Jiro. Ayatsuri nie chciał na to patrzeć za bardzo, ale też nie mógł się odwrócić od przeciwnika. Spuścił więc lekko wzrok, żeby nie patrzeć wprost na nadchodzącą masakrę, a jednocześnie na tyle, by słynnym "kątem oka" zauważyć ruch. Bo w zasadzie obrzeża pola widzenia są na ruch bardziej wrażliwe.

Cel ataku marionetki to szyja. Nie oplątany tors, nie głowa. Nie chciał go oszpecić, chciał go jak najbardziej zachować. Obrzydzało go to brudne morderstwo, ale takie zadanie dostał. A w razie czego... Trzymał jeszcze kunai'e, które użyje w razie problemów. Na przykład do defensywy. O ile zdąży cokolwiek zrobić jeśli ten się wyzwoli.

Atak marionetką jest przeprowadzony za pomocą ostrzy obrotowych obracających się z pełną prędkością. To samo marionetka kieruje się na szyję Jiro z pełną prędkością.

[Uzumaki Hibana]

"Nowe Życie"
Dla: Ayatsuri Juranu
Misja rangi C
29/30 „Takie zadanie dostał”, „tylko wykonywał rozkazy”, tak kiedyś powie swoim dzieciom?
Zabójstwo – nawet łotra – to poważna sprawa. Nie dziwota, że Juranu nie chciał brudzić sobie rąk. Ale one i tak będą brudne! Nie odwrócisz nigdy wzroku. Zobaczysz. Zobaczysz i nigdy nie zapomnisz.
Chociaż patrz. Chociaż spójrz. Skoro przekreślasz czyjeś życie, to chociaż na to patrz. Nie. Juranu odwrócił wzrok. Widział tylko kątem oka. Dobrze, że chociaż tyle, bo piasek wąwozu nie napił się krwi. Nie Jiro.
Aoyama był katem, nie ofiarą. Nie zamierzał czekać na śmierć.
Miecz był poza zasięgiem, ale co za samuraj nosi tylko jeden? Dwa miecze. Dwa. Krotki i długi. Katana i wakizashi. Nierozłączne ostrza u boku każdego prawdziwego samuraja.
Jiro nie był wyjątkiem. Odłożył miecz. Wbił go w ziemie, ale wakizashi wciąż trwało u jego boku. Choć ręce miał skrępowane, zdołał sięgnąć po krótsze z ostrzy.
W pełnym słońcu pustyni błysnęła stal. Miecz pokrył się niebieskawą poświatą. Jak byle sznurki, przecięte zostały Juranowe nici. Nic już nie krępowało samuraja, a marionetka Ayatsuri opadła na ziemię jak... marionetka. Lalka. Bezwładnie.
Zerwał się szybko - bo kto by siedział gdy atakują – i dopadł do miecza. Odwrócił się do lecącej nań marionetki. Pewnie chciałby użyć miecza, ale skoro wakizashi było już w ręku... w dodatku, pokryte chakrą zdolną przecinać nici marionetek...
Nie czekał na atak. Smuga niebieskiej chakry poszybowała w stronę drugiej marionetki. Wszystko działo się szybko. Prędkość. Pośpiech. Trochę się zachwiał wstając...
Cios miną marionetkę, ale nie oszczędził nici...
Druga laleczka spotkała się z ziemią. Upadła w suchy piasek. Juranu utracił kontrole nad oboma ulubieńcami. Oby nie stracił zimnej krwi. Jiro nie próżnował, ledwie oba straszaki opadły na piach – ruszył na chłopaka. Już tylko on stał mu na drodze do wykonania zadania.
W prawej ręce trzymał wakizashi, w lewej – miecz. Niebieska poświata znikła już z ostrza. Lepiej? Można powiedzieć. Tyle dobrego, ale miecz pozostaje mieczem. Na razie nie celował w żadną konkretną część ciała. Niewiele się zbliżył. Jednak był coraz bliżej i cel niedługo zostanie nadany. Głowa, korpus, nogi? Czy to krew Juranu, zaspokoi pragnienie skał?

Mapka

Techniki

Nazwa

Kenryūtō

Pieczęci

Brak

Zasięg

Kilka centymetrów więcej niż długość ostrza broni

Koszt

E: 36% | D: 28% | C: 20% | B: 16% | A: 12% | S: 8% | S+: 4% (+1/2 na turę)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika stworzona na podstawie niektórych jutsu stosowanych przez shinobi. Poprzez przesłanie energii duchowej do ostrza, użytkownik jest w stanie zwiększyć jego długość oraz ostrość. Zwiększa się także wytrzymałość - jest w stanie powstrzymać inne "chakra flow" stosowane przez shinobi poza rangami A i S. Technika zwiększa o wiele możliwości przeciętnego miecza, właśnie dlatego jest bardzo przydatna podczas walki. Tak wzmocniony miecz może np. przebić bez problemu kamienny filar.

Uwaga Dostępne jedynie dla samurajów jako usprawniony styl Battodo. Dodatkowo technika ta stanowi unikat (jedyne chakra flow bez wymogu dziedziny chakrowej). Nie istnieje opcja ulepszenia jej bez żadnej takowej dziedziny jako wymogu.

Nazwa

Issen

Pieczęci

Brak

Zasięg

Ok. 10 metrów

Koszt

Koszt aktywacji Kenryūtō (technika po użyciu Issen zostaje wyłączona)

Dodatkowe

Znajomość Kenryūtō

Opis Technika bazująca na Kenryūtō. Użytkownik korzystając z chakry znajdującej się w mieczu, wykonuje zamach i posyła wiązkę energii w danym kierunku. Potężna smuga energii leci następnie przez powietrze, tnąc wszystko na co tylko natrafi po swojej drodze. Skumulowana chakra jest na tyle ostra, że potrafi skruszyć skały.

Uwaga Dostępne jedynie dla samurajów jako usprawniony styl Battodo. Dodatkowo technika ta stanowi unikat (jedyne ninjutsu bez wymogu dziedziny chakrowej). Nie istnieje opcja ulepszenia jej bez żadnej takowej dziedziny jako wymogu.

  Ukryty tekst