Droga przez las

[Yasuo]

Zmarszczyłem tylko brwi, słysząc odpowiedź kapitana tamtych strażników. No i dlatego też, że jego koń zwyczajnie mnie opluł. Gdyby to zrobił człowiek, to pewnie w ruch poszłyby miecze. Jak to tak? Pluć na zbroję innego wojownika? Toż to brak szacunku! Ale zwierzęciu trzeba było odpuścić. Odpowiedź natomiast... była zwyczajnie głupia. Cały ten kapitan był głupi. Poczekałem tylko aż odjedzie, bo gdybym nazwał go głupcem przy wszystkich jego żołnierzach, to mogłoby to się niezbyt ciekawie skończyć. Wolałem uniknąć jednak walki z tym głupcem. Przez chwilę przeleciała mi przez głowę pewna myśl:
"Ciekawe czy dałbym radę ich pokonać?" - Taka jedna, głupia i samolubna myśl. Szybko ją odtrąciłem. Nie zamierzałem testować siły tamtych kolesi. Jednak potem powiedziałem do Hibany, która jeszcze gdzieś tutaj chyba była, prawda? Nie opuściła mnie? Prawda? Prawda? Dobra, dobra. Żartowałem. Aż tak mi na niej nie zależało, hehe. A przynajmniej na razie, bo zawiłe są ścieżki losu. Czas pokaże. Powiedziałem do niej:
- A to głupiec, nie sądzisz? - Zacząłem. - Widać, że strażnicy tej krainy dawno nie widzieli wojny i strasznie się nudzą. Do tego stopnia, że cały oddział rusza w pogoń za jakimś cudakiem. Bo w końcu siedzenie na dupie i wpatrywanie się w pusty horyzont czasem może nudzić, a tak to mają okazję sobie pojeździć konno i pokazać swoją wyższość i "zaangażowanie w sprawę" obywatelom.
Tak to postrzegałem. Oczywiście wojna nie była czymś dobrym i jako samuraj nigdy bym nie powiedział, że wróg powinien tą krainę najechać. Jednak taka już była prawda. Czasy pokoju mogły sprawić, że ludzkie serca i charakter strasznie osłabną, a miecze przeżre rdza i zostaną stępione, służąc jako topory do ścinania drzewa na zimę, bo kto by dodatkowo wydawał pieniądze na siekiery, skoro ma pod ręką od dawna nieużywane miecze? Takie właśnie krainy mogły być naprawdę łatwym celem dla agresywnych sąsiadów. Najsłabszy jest ten, kto się nie spodziewa ataku. Czy jakoś tak to szło.
Jednak oczywiście istniało drugie wytłumaczenie takiego zachowania kapitana. Równie głupie, a może nawet i głupsze. Oczywiście nie miałem pojęcia, że Hibana też na to wpadła, jednak... dało się to wyczuć, a przynajmniej tak mi się wydawało. Być może ten kapitan został skrzywdzony przez naszego Kane. Postanowił nadużyć swojej pozycji i rozkazał swoim żołnierzom ganiać za tym błaznem, opuszczając tym samym warty. Pewnie czeka go szafot, jeśli w tym czasie ktoś zaatakuje posterunki czy coś w ten deseń i wyjdzie na jaw, że go wtedy tam nie było. A jego żołnierze? Pewnie się nudzili i dlatego posłuchali swojego dowódcy. Albo miał u nich taki autorytet, że nie protestowali? A może i protestowali, ale ich zmusił? Kto wie? Wtedy z głupca stałby się zwykłym zwyrolem, którego należałoby jak najszybciej usunąć, ale nie mnie o tym decydować.
- Ewentualnie to dla niego sprawa osobista i po prostu nadużywa swojej władzy. Albo i jedno i drugie.
Co do postępowania kapitana, to jego motywy schodziły na dalszy plan. Po prostu nie widziałem sensu, żeby się nad tym rozwodzić. Fakt, faktem. Kapitan ze swoimi ludźmi gdzieś sobie gnał przed siebie, nie będąc świadomy, że Królowa Jesieni właśnie przed chwilą go wykiwała. Jednak problem Omoikane pozostał. Czy jednak był to dla nas naprawdę problem? W sumie, czy powinniśmy się w to mieszać? Mi na pieniądzach tak średnio zależało. A co na to Hibana? Chciała ująć sprawcę?
- Naprawdę myślisz, że to dobry pomysł? - Zapytałem jej w końcu. - Zamierzasz coś z tym zrobić, o Wielka Królowo Jesieni?
Ukłoniłem się jej ponownie, jakby na pokaz. Z kurtuazją, w całym tego słowa znaczeniu. Jednak tak z lekkim sarkazmem i "przyjacielskim" dowcipem i przekomarzaniem.
- Sądzisz, że Kane rzeczywiście jest niebezpieczny? Być może uwiódł jakąś niewiastę, do której kapitan miał słabość, a może nawet kogoś z jego rodziny. Może ta osoba dała mu pieniądze. W takim razie, gdzie tutaj przestępstwo?Oczywiście przestępstwem byłoby gdyby Omoikane rzeczywiście porwał jakąś kobietą lub gdyby ta okradł kapitana lub ta kobieta zrobiła to za niego. Może są w zmowie?
To były tylko moje przypuszczenia, ale czy nie miały sensu? Przecież czasem tak w życiu bywało, że żona okradała męża i uciekała z pieniędzmi do kochanka, a potem oboje sobie znikali niczym śnieg znika na wiosnę. A może to właśnie kapitan rościł sobie bezpodstawne prawo do pieniędzy swojej żony, która od niego odeszła i wsparła finansowo naszego artystę? Ciągle było zbyt wiele niewiadomych. Jak dojść do prawdy? Czy rzeczywiście powinniśmy się w to mieszać?
- Szczerze mówiąc, nie jestem przekonany co do winy Kane. Myślę, że nie powinniśmy się w to mieszać. Nie chciałbym wydawać niewinnej osoby, w ręce kapitana, który opuścił swój posterunek. Kto wie co może mu strzelić do głowy? A może zamierzasz mieć moje zdanie głęboko... - Tutaj szukałem odpowiedniego słowa, bo "dupa" to jednak mogłaby ją jakoś urazić. Dlatego zrobiłem sobie nieplanowaną przerwę. Wyglądało to tak jakbym nagle się zawahał. Być może tak właśnie było w istocie. - ... gdzieś? Bo przecież nie jesteśmy towarzyszami i nie musimy działać wspólnie, nie?
Oczywiście chciałem działać razem z Hibaną i dociągnąć tą sprawę do końca. Dojść do prawdy. Jednak nie zapominałem o tym, że tak na prawdę żadna większa relacja nas nie łączyła. Jednak, wiedziałem, że jednak... Będę musiał się spotkać z Kane. Po prostu powinienem go wysłuchać. Nie mogłem tego tak zostawić. Chociaż sam przed chwilą przyznałem, że nie zamierzam się w to mieszać. No cóż... Kłamałem. Jednak zamierzałem, ale na swój własny sposób. Tak jak nakazywał mi samurajski rozsądek.

[Uchiha Izanagi]

Troje to już kompania
Misja rangi D [22/22] Hibana, Yasuo - Gdzieżby on silny... po prostu zwinny niczym łasica. - żachnął się kapitan, a jeden z jego żołnierzy w tym czasie szepnął coś za jego plecami do drugiego, na co tamten się uśmiechnął pod nosem, chyba lekko zduszając śmiech. Kapitan jednak tego najwyraźniej nie zarejestrował. - No, ale w razie czego, bądźcie ostrożni. Bywajcie, bezpiecznej drogi do celu. - rzucił tylko na odchodnym, wykonując krótki ukłon po czym uderzył konia w boki, podrywając go wpierw do kłusa, a następnie galopu. Kawalkada jeźdźców ruszyła za nim, a niejeden obejrzał się jeszcze na Hibanę, która najwyraźniej pomimo szramy na twarzy - a może właśnie przez nią? - ściągała wzrok i uśmiechy mężczyzn.

Gdy tylko oddział znalazł się poza zasięgiem słuchu, głos zabrał - niejednokrotnie - Yasuo, prowadząc najwyraźniej swego rodzaju wielowątkowy monolog, w którym przechodził przez kolejne emocje. Ewidentnie zdarzenie poruszyło młodzieńca w sposób o wiele mocniejszy, aniżeli Hibanę, która wydawała się być tak niewzruszona, jak kamienie traktu pod waszymi stopami lub drzewa dokoła, obojętne na jakiekolwiek ludzkie problemy rozgrywające się pod ich koronami. Kiedy samuraj skończył, dał się słyszeć szelest kawałek dalej - na tyle, byście mogli wymienić jeszcze dwa-trzy zdania bez ryzyka bycia podsłuchanymi - i z krzaków wyszedł umorusany nieco ziemią i z przyczepionymi tu i ówdzie liśćmi Kane. Zaczął się otrzepywać, by zaraz móc ruszyć ku wam.

[Uzumaki Hibana]

Bez komentarza, czy słowa sprzeciwu, Hibana spokojnie wysłuchała monologu Yasuo. Jak na samuraja, bardzo dużo mówił i szybko się ekscytował. Wojownik chyba nie powinien tam łatwo ulegać emocjom. Może to z powodu wieku...
Nie przerywała mu, ale też nie słuchała go zbyt uważnie. Zaraz po odjeździe strażników, Hibana wolnym krokiem zaczęła się zbliżać do Yasuo. Splotła ręce za plecami i szła bujając się jak pijana, z nieobecnym wzrokiem wbitym w ziemie. Co jakiś czas tylko kiwając głową, w odpowiedzi na wywód samuraja, lub kopiąc jakiś leżący kamyk. Yasuo mógł odnieść wrażenie, że kobieta go nie słucha, ale słuchała.
Dopiero kiedy znalazła się jakiś metr od mężczyzny stanęła, gwałtownie podniosła głowę, po czym wbiła w chłopaka ogień złotych oczu.
-Pół na pół – powiedziała obojętnym głosem, lekko unosząc się na palcach, aby zrównać z wzrokiem Yasuo. - Jeśli mi pomożesz, podzielimy się: pół na pół.
Po tych słowach opadła, stając ponownie na pełnych stopach. Uśmiechnęła się zalotnie i wykonała lekki półobrót. Stała teraz plecami do Yasuo.
-Możesz mieć racje. Może Kane jest niewinny, ale... - spojrzała na samuraja. - Ale kim my jesteśmy, aby sądzić bliźnich? W dodatku, na terenach obcej prowincji – zrobiła krótką przerwę. - Jeśli chcemy zostać w Kaigan, powinniśmy przestrzegać panujących tu praw. Skoro, jak mówisz, Kane jest niewinny, z pewnością zdoła dowieść tego w sądzie. Po za tym... Och! - Przerwała, słysząc szelest w krzakach. Szepnęła do Yasuo. - Nic nie mów. Ja się tym zajmę.
Spojrzała na Kane i ruszyła ku niemu, radośnie rozkładając ręce.
-No proszę, kto to? - Zaszczebiotała wesoło. - Kane, już myślałam, że nas zostawiłeś.
Podeszła bliżej i stanęła przed artystą, znacznie naruszając jego przestrzeń osobistą. Spojrzała mężczyźnie prosto w oczy, po czym jej wzrok powędrował za horyzont drogi, tam gdzie zniknęli jeźdźcy.
-Nie martw się, już odjechali – powiedziała ciepłym, łagodnym głosem. -Ale... Och, jak ty wyglądasz?
Wyciągnęła rękę w stronę jego głowy. Włosy miał pełne zwiędłych liści. Bez pytania o zgodę, Hibana zdjęła z głowy Kane parę złotych znaków jesieni.
-Kapitan, chyba Cię nie znosi – powiedziała rozbawionym głosem, nie przerywając wyplatania drobnych gałązek z czarnych kołtunów jego włosów. - Odbiłeś mu dziewczynę, czy co?
Zdjęła ostatni liść i odsunęła się trochę, aby obejrzeć skończone dzieło. Z zadowoleniem stwierdziła, że teraz był bardziej podobny do człowieka, niż do zapuszczonego ducha lasu. Po co ta szopka? Czyż to nie oczywiste? Hibana nie miała zamiaru walczyć z Kane. Przynajmniej, nie teraz. Mimo zapewnień kapitana, kobieta nie mogła w pełni ocenić jego umiejętności. Mógł być przecież silniejszy, niż wyglądał. Może kapitan zwyczajnie nie miał okazji, przekonać się o umiejętnościach artysty. Hibana wolała tego nie sprawdzać. Jakie to szczęście, że była kobietą.

[Yasuo]

Patrzyłem na tą kobietę, która wyglądała tak jakby wychlała na raz zbyt dużo sake. Zbliżała się w moim kierunku. Trochę przypominała mi Yukę... tamta też podobnie chodziła. Też wyglądała na równie zamyśloną, co Królowa Jesieni. Jednak były widoczne różnice. Yuka chodziła w koło wokół mnie. Hibana nacierała wprost na mnie. Yuka miała głowę uniesioną w stronę nieba. Moja obecna towarzyszka wzrok wbijała w ziemię. Była jeszcze jedna różnica. Yuka stanęła metr ode mnie, by dać mi delikatny i dyskretny pocałunek w policzek. Królowa Jesieni tylko złożyła swoją propozycję "biznesową". Uśmiechnąłem się delikatnie. W końcu nie każda piękna dziewczyna musi się we mnie zakochiwać, nie? Taki luksus jest tylko dla wybranych. Dla takiego Kane na przykład... Potaknąłem tylko, zgadzając się na warunki. Pół na pół brzmiało uczciwie.
Jednak nie byłem przekonany co do tego czy trzeba wydać Kane i jak coś to oczyści się w sądzie. Milczałem jednakowoż. Niech Hibana robi co chce. Ewentualnie zainterweniuję w trakcie i zgłoszę swój sprzeciw. Generalnie kobieta miała rację. Uciekaniem tylko pogarszał swoją sprawę. Bałem się jedynie samosądu. Jeśli kapitan rzeczywiście "sprawę prywatną" do naszego artysty, to wątpliwe było, żeby chciał załatwić to przy udziale sędziego.
Od razu niemalże usłyszałem charakterystyczny szelest. Spojrzałem w tamtym kierunku i zobaczyłem znajomą twarz.
"O wilku mowa" - pomyślałem. A właściwie przy nim nie powinniśmy o nim zbytnio rozmawiać. Tak więc powinienem powiedzieć "nie mowa". W każdym bądź razie, nie zamierzałem się póki co wtrącać w to co robi Hibana. Niech działa. Ma pewnie kobiecą rękę do takich spraw. Rękę niebrzydką. Trochę byłem zazdrosny. Czemu? Nie wiem. Ale trzeba było przyznać. Miała dziewczyna moc...
- Prawdziwa Królowa Jesieni... - Skomentowałem. - Newet męskie włosy w liście zmienia.
Uśmiechnąłem się nieznacznie. To było naprawdę dobre porównanie. Wszystko bowiem w Hibanie przypominało jesień. Kolor jej włosów. Ogień jej oczu, którymi chwilę temu chciała mnie podpalić. Każdy jej gest... Niezwykłość warta uwiecznienia na obrazach i opisania w poematach...

[Uchiha Izanagi]

Troje to już kompania
Misja rangi D [25/22] Hibana, Yasuo - Uff, mało brakowało! Dziękuję, żeście mnie nie wydali na żer tej bestii! - uśmiechnął się do was Omoikane, zupełnie naturalnie poddając się zabiegom Hibany, jakby była to najnaturalniejsza rzecz na świecie. Jego całkiem przystojna twarz promieniała niewinnością i nieco urażoną dumą, gdy kontynuował.

- Ależ skąd! Nie zostawiłbym tak znamienitego towarzystwa za nic w świecie! A co do mojej i kapitana przeszłości... - tutaj Kane spoważniał wyraźnie, a w jego oczach błysnął ogień gniewu na wspomnienie Hikamoto. - ...nie wziąłem od jego żony nic, czego sama mi z własnej woli nie dała - a to więcej, niż można by powiedzieć o kapitanie. Ja chciałem wprowadzić do jej życia nieco blasku i przypomnieć jej, iż w życiu istnieje więcej, aniżeli posłuszeństwo wobec męża. Z pewnością Królowa Jesieni doskonale to zrozumie, bo wierzę, iż jej duch tak samo umiłował wolność, jak mój własny. - uśmiechnął się wtedy przelotnie i ciepło do rudowłosej kobiety, jednak jego wzrok wędrował generalnie między wami oboma.

- Mam także nadzieję, że Terumi - tak bowiem nazywa się owa kobieta - zebrała dzięki mojej inspiracji siły, by opuścić brutala, za nic mającego sobie jej potrzeby, lęki i pragnienia. Nie godzi się, by osoba o takim intelekcie i wiedzy, jak ona była zredukowana do czegokolwiek więcej, niż zabawki męża i trofeum, którym może pochwalić się przed okolicą. - tutaj jego głos trząsł się już ze słusznego oburzenia, zaraz jednak wziął głęboki oddech, uspokajając się.

- No cóż, skoro tę sprawę mamy za sobą... to może czas w drogę? - spytał, po czym jeśli nie mieliście więcej przeciwwskazań, ruszył sam raźnym krokiem dalej, wyciągnąwszy uprzednio flet by przygrywać wam w trakcie trasy.

[Jakbyście chcieli walczyć - to podejrzewam, że trzeba będzie przedłużyć nieco, bo Omoikane będzie się starał bronić naturalnie.]

[Uzumaki Hibana]

Przez dłuższą chwile nic nie mówiła, słuchając spokojnie wywodu Kane. Lecz nawet kiedy skończył, milczała. Jeszcze gdy mówił, z nieznacznymi znakami przestrachu, zrobiła krok w tył, aby zdystansować się od artysty. Przygryzła wargę i wbiła wzrok w ziemie. Ręce skrzyżowała na piersi, a prawą nogę cofnęła o kolejny krok. Przez ułamek sekundy mogła sprawiać wrażenie przerażonej, lub obolałej. Tak wygląda człowiek, który toczy walkę z własną duszą.
Hibana zawsze uważała się za złą osobę. Osobę, która w takim momencie, bez wahania kontynuowałaby grę i poprowadziłaby Kane prosto w ręce strażników. To zawsze przykre, dowiedzieć się czegoś nowego o sobie.
-Wynoś się – wysyczała przez zęby, podnosząc wzrok. Miła Hibana, która jeszcze przed chwilą ściągała uschnięte liście z włosów grajka, zniknęła gdzieś, ukryta pod wściekłością jej złotych oczu.
-Wynoś się, ale już!- Powtórzyła, tym razem głośniej. Cofnięte w przestrachu ciało, ruszyło do przodu, zaciskając pięści. - Nie chcę Cie widzieć. Nie... - zawachała się. - Ja nigdy Cie nie widziałam.
Odwróciła się teraz do Yasuo, wbijając w niego pewne, nieznoszące sprzeciwu spojrzenie.
-On też Cie nie widział – patrzyła na samuraja, lecz mówiła do artysty. - Nie widziałam Cie. Rozumiesz?!
Nie pytaj o powód. Gdyby ją zapytać, pewnie sama nie znałaby odpowiedzi.
Spojrzała na Kane, oczami pełnymi smutku i zatroskania. Na ile szczere były te uczucia? Tego również, nigdy się nie dowiemy. Westchnęła:
-Posłuchaj mnie Kane... - zaczęła łagodnym, pobłażliwym głosem. - Nie wiem, co o mnie myślisz, ale wiedz jedno: nie jesteśmy towarzyszami. Nie jestem twoją przyjaciółką, ani żadnym szlachetnym bohaterem- obrońcą niewinnych. Nie jestem bohaterem – powtórzyła z wyraźnym naciskiem. - Jestem... Jestem tchórzem. Głodnym tchórzem. I jeśli następnym razem się spotkamy... Wydam Cie. Bez wahania, wydam Cie żołnierzom. Wydam Cie, dla własnego bezpieczeństwa i miski ryżu.
Ponownie westchnęła. Dla odmiany, Hibana powiedziała prawdę o sobie.
-Idź więc Omoikane... - ostatni raz zwróciła się do artysty. - Idź, zanim głód i strach, zabiją sumienie.

[Yasuo]

To było naprawdę nowe oblicze tej nieznajomej i na swój sposób pięknej kobiety. Mogłem dostrzec jej zdystansowanie. Jej strach może też. A później w ruch - niczym najostrzejsze miecze - poszły słowa. Słowa naprawdę ostre i niegrzeczne. Zrobiłem wielkie oczy. Do czego ona piła? Co miała na myśli? Po chwili wszystko było jasne. Królowa Jesieni była naprawdę przerażona. Była jak dzikie zwierzę, które chadza własnymi ścieżkami i atakuje, jeśliby je osaczyć, zapędzić w "kozi róg" i wycelować doń strzałą z łuku. A jeśliby je zranić... to walczyłoby pewnie jeszcze bardziej zaciekle. Nawet, jeśli ta walka nic nie da, to i tak instynkt bierze górę. Wbiła we mnie swoje spojrzenie.
"Też go nie widziałem, co?" - Powtórzyłem jej słowa we własnym umyśle. Pewnie pod wpływem tego jej spojrzenia... hipnotyzującego niemalże, musiałem tylko się uśmiechnąć i pokiwać potwierdzająco głową. Hibana niby nie znała powodu swojego zachowania, chociaż wyjawiła go chwilę później. Ja sam już się domyślałem o co tak naprawdę Hibanie chodzi. Dlaczego zachowuje się tak, a nie inaczej. Ze strategicznego punktu widzenia, było to właściwe rozumowanie. Wysłuchałem do końca monologu tej dziewczyny - w końcu nie była jeszcze taka stara, by ciągle nazywać ją "kobietą". Teraz była moja kolej, by zabrać głos w tej dyskusji. Nie byłem bowiem osobą totalnie zniewoloną i pozbawioną prawa głosu, a przynajmniej się za takową nie uważałem. Jeśli ktoś myślałby inaczej, to z pewnością by się zdziwił. Ja tak łatwo nie dam się zniewolić.
- Kane, mój drogi... - Zacząłem. - Ona ma rację, chociaż być może grzeczniej nie potrafi tego przekazać. Chodzi o to, że Twój wróg właśnie udał się do Gokiburi. My także się tam udajemy. Jeśli pójdziesz z nami, to cała nasza trójka będzie miała kłopoty, bo ten gość z pewnością nas znajdzie. Dlatego bezpieczniej będzie, jeśli nie będziesz nam towarzyszył. Weź tą Terumi ze sobą i opuśćcie razem tą prowincję. Wykorzystajcie chwilę, w której kapitan powróci do swojego posterunku i przekroczcie przeciwległą granicę. Jeśli ta kobieta mieszka w Gokiburi, to chętnie przekażę jej wiadomość od Ciebie. Tylko tak mogę Ci pomóc.
Tylko tak potrafiłem pomóc temu biednemu człowiekowi. Kapitan straży był prawdziwym skurwielem. Ja nigdy bym się tak nie zachował, jeśli miałbym żonę. Yukę... A jeśli nie Yukę, to jakąś inną. Popatrzyłem na Królowę Jesieni i uśmiechnąłem się. To była naprawdę głupia myśl, prawda? Pokiwałem głową, chcąc ją odgonić. Myśl, a nie dziewczynę... oczywiście. Było mi żal zarówno Terumi, jak i Kane'go, zakładając, że artysta mówił prawdę. Tyran, który terroryzuje własną rodzinę i nadużywa swojej pozycji. Nie chciałem jednak z nim walczyć. Nie chciałem, by cała prowincja stała się moim wrogiem. Zostać przestępcą, by pomóc przyjacielowi... By pomóc osobie, którą uważałem za niewinną... To jednak było za wiele. Samuraj powinien potrafić znaleźć bezkrwawe rozwiązanie i takie właśnie znalazłem.
Poczekałem na rozwój sytuacji. Tak na prawdę chciałem, żeby Kane nas w końcu opuścił. Chciałem bowiem zamienić słówko z Hibaną. Tak sam na sam. Bez obecności grajka. Kobieta odtrącała od siebie ludzi, którzy jej zagrażali. Czy ja byłem taką osobą? A może odtrącała wszystkich? Może była taką rasową samotniczką? No nic... Chciałem jej po prostu złożyć pewną propozycję, ale nie mogłem tego zrobić jak Omoikane był w pobliżu. Nie chciałem go w jakiś sposób urazić. Chociaż pewnie to zrobiłem, nieprawdaż? Wygoniłem go, lecz to było w dobrej wierze. Tak będzie po prostu bezpieczniej. Dla mnie, dla Królowej Jesieni i dla grajka, który podobno potrafił malować piękne obrazy. Jednym słowem... prawdziwy artysta. Już chyba zawsze będę go pamiętał i liczył na ponowne spotkanie. Nie spędziliśmy ze sobą dużo czasu, ale zżyłem się z tą osobą. Ale powróćmy do Hibany, bo to jej chciałbym poświęcić ten akapit. Tak więc, jak tylko Kane nas opuścił, to uśmiechnąłem się doń naprawdę przyjaźnie i zapytałem:
- Jak rozumiem, ja mogę zostać, tak? - A następnie przedstawiłem swoją propozycję. Propozycję naprawdę kuszącą. A na pewno dla kogoś, komu burczy w brzuchu. - Możesz mi nie wierzyć, ale kłamałem, żem nowicjusz. Tak na prawdę już sporo umiem i dzięki temu sporo zarabiam. Dla mnie nie będzie problemu postawić Ci naprawdę porządną kolację w jakiejś przydrożnej karczmie. Co Ty na to? No chyba, że potrafisz zapalić ognisko, to zawsze mogę upolować jakiegoś dzika. Przyrzekam, że będzie od razu poćwiartowany.
Ponownie się uśmiechnąłem. Zdawałem sobie jednak sprawę z tego jak to jest być głodny. Nie byłem głodny zbyt często, ale czasem mi się zdarzało. Szczerze współczułem osobom, które musiały cierpieć przez głód przez długie godziny, dni, czy lata... Ciekawe czy Omoikane był głodny? No nic... go już z nami nie było. Ale pewnie ta cała Terumi... jest osobą bogatą. Na pewno pomoże naszemu grajkowi. Oby.
- A więc jak? Idziemy się opychać w jakiejś karczmie, czy może upieczemy sobie dziczyznę własnoręcznie? W sumie też jestem już trochę głodny...

[Uchiha Izanagi]

Troje to już kompania
Misja rangi D [28/22] Hibana, Yasuo Kiedy nastąpił nagły wybuch Hibany, w oczach Omoikane błysnęło wpierw zdziwienie. Popatrzył na nią wielkimi oczami, studiując wyraźnie jej pozę, ton głosu oraz to, co mówiła. Widać było, że nie osądza, ale po prostu przyjmuje to, co miała do powiedzenia. Wreszcie, kiedy skończyła, kiwnął głową - i się uśmiechnął. Ciepło. Ze zrozumieniem, które wydawało się wynikać nie tylko ze zwykłej, ludzkiej empatii, ale prawdopodobnie z własnego doświadczenia - a może było to tylko wrażenie, jakie odnieśliście.

- Oczywiście, córko ognia i lisicy. Nadal dziękuję za to, że przy pierwszej okazji tego nie zrobiłaś. Może jednak masz w sobie więcej odwagi i dobroci, niż by ci się wydawało. - odpowiedział dość cicho. Następnie przeniósł wzrok na Yasuo.- Wolność nadana, a nie zdobyta nie jest nic warta. Terumi musi sama odejść od męża i sama musi zdecydować, czego chce od życia. Dopóki tego nie zrobi, nie będzie nigdy prawdziwie wolna. Niemniej skorzystam częściowo z rady i przeczekam pewien czas w okolicy, nim zdecyduję się zawitać do Gokiburi. Jeżeli sami się tam wybieracie... mam nadzieję, że nie przerażają was owady Aburame słyną z tego, że umieją je kontrolować. A tymczasem - powodzenia. Oby głód nigdy was nie dotknął, przyjaciele. - stwierdził, po czym skłonił się przed wami nisko, teatralnie, a następnie zaczął podążać szlakiem. Po przejściu paru kroków wyciągnął flet i... coś jeszcze z torby, co upuścił na ziemię. Nie podniósł jednak zawiniątka i po krótkiej chwili zniknął za zakrętem drogi, a z daleka dobiegał was jeszcze dźwięk jego instrumentu.

Jeżeli do niego podejdziecie, znajdziecie w środku 500 Ryo oraz zwinięty zwój, na którym ciemnym tuszem naszkicowano leśną drogą i dwie postaci, siedzące naprzeciwko siebie po obu jej stronach. Kobietę w pozycji sugerującej sen oraz mężczyznę w zbroi, czuwającego nad tą drugą.

[Koniec, dziękuję bardzo za udział. ]

[Uzumaki Hibana]

Dobroć i odwaga?
-Phi – prychnęła kobieta. Co ten człowiek mógł o niej wiedzieć? Odwagi miała tyle, ile wymagało od niej życie, a dobroć... Dobra nie była, na pewno. Doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Wszak, jak ona mogła być dobra, skoro znała tylu lepszych od siebie? Znała wielu kapłanów, lekarzy i sanitariuszy, a nigdy nie spotkała prawdziwie „dobrego” człowieka. Nic w tym dziwnego. Prawdziwie dobrzy mogą być jedynie nowo narodzeni, a im dłużej człowiek żyje, tym więcej w nim tego, co ludzie prości nazywają szumnie „złem”. „Córa ognia i lisicy”, jak pięknie nazwał ją Omoikane, doskonale wiedziała dlaczego tak się dzieje. Na tym smutnym łez padole, w którym przyszło im się narodzić, tylko źli mogą dalej żyć. Każdy, komu krew płynie z żyłach, musiał choć raz skłamać, choć raz zabić. Ci którzy mówią, że są dobrzy, kłamią. Hibana często mijała się z prawdą, jednak w tej jednej kwestii, postanowiła być bardziej szczera od innych.
„Dobrzy ludzie giną pierwsi”, Hibana aż za dobrze znała znaczenie tych słów. Szlachetny człowiek, nigdy nie dotarłby tam, gdzie stała ona. Zabrakłoby jej palców, by wyliczyć ile razy, oszustwem wykpiła się od śmierci. Nie był to, więc jej wybór, że była zła. Musiała być. Musiała obrać taką drogę. Zła, samotna, potępiona, ale żywa.
„Dobrzy ludzie giną pierwsi”, powtórzyła w myślach zrywając się do biegu i kierując w stronę zawiniątka, gdy tylko Kane znikną za pierwszym zakrętem. Jeśli tylko zdołała uprzedzić Yasuo, chwyciła obie zguby, woreczek i pergamin. Już wcześniej słyszała dźwięk, uderzających o ziemie monet, teraz miała pewność, że w środku były pieniądze. Kątem oka spojrzała na Yasuo i szybkim, wyćwiczonym ruchem, schowała mieszek do kieszeni. Mało to razy kradła w dzieciństwie? Następnie, odwróciła się do samuraja i ze szczerym, radosnym uśmiechem zawołała:
-Hej, zobacz Yasuo. Kane zostawił nam ten obraz, który tak chciałeś. Jednak zdążył coś namalować.
Krzyczała i machała pergaminem, kierując swe kroki w stronę rycerza. Yasuo pewnie uważał się za dobrego człowieka.
On też taki był. Chciał być dobrym człowiekiem, i nawet nie zauważył ile zbrodni popełnił, na tej szlachetnej drodze. Yasuo bardzo go przypominał. Naiwny idealista. Ciekawe, czy on też zginie? Przygryzła język i sama siebie skarciła za te wspomnienia.
W tym momencie przypomniała sobie pytanie rzucone przez samuraja, zaraz po odejściu Kane. Wówczas była zbyt zaaferowana własnym konfliktem wewnętrznym i pieniędzmi, by poświęcić choćby chwile uwagi na wypowiedź Yasuo. Teraz jednak, mogła mu odpowiedzieć:
-Oczywiście mój drogi – zaczęła z rozbrajającym uśmiechem. - O ile nie pojawi się tu zaraz drugi odział, szukający zielonookiego samuraja, możesz ze mną zostać – zaśmiała się. Z silnym rycerzem przy boku, zawsze bezpieczniej. Po za tym... - Zdawało mi się, czy mówiłeś o jakimś dziku?
Hibana może i nie słuchała Yasuo zbyt uważnie, była jednak kobietą. I tak jak każda kobieta, posiadała dodatkowy żołądek na słodycze i dodatkową parę uszu, gdy ktoś mówił o jedzeniu.
Silny, bogaty, dobry dla kobiet. Jaka szkoda, że wkrótce umrze. Hibana była tego pewna. Yasuo, w przeciwieństwie do niej, był bohaterem. Tak, jak on...

[Yasuo]

Wysłuchałem ostatnich słów tego grajka. Mężczyzna miał swoją ideologię i ciężko było się z nim nie zgodzić. Nie można było zmusić Terumi do tego by opuściła męża. To znaczy, taka możliwość istniała zawsze, ale to mogłoby być równoznaczne z tym, że trzeba by kobietę uprowadzić czy coś w ten deseń. Czy takie działanie byłoby lepsze od tego co robił jej mąż? Wątpiłem w to. Chociaż z drugiej strony... tej kobiecie trzeba było jakoś pomóc. Musiałem to przemyśleć. Może warto by było z nią pogadać? Jednak wkrótce zostałem sam na sam z Hibaną i teraz jej musiałem poświęcić trochę uwagi. Kobieta prychnęła jak Kane o niej mówił. Czyżby rzeczywiście uważała się za taką niegodziwą istotę? To trochę przykre, tak o sobie myśleć. Ja póki co nie widziałem w tej kobiecie tego całego zła. Dla mnie była normalna. A może nawet wyjątkowa? Blizna na twarzy, która szpeci jej oblicze, a mimo wszystko ciągle wygląda naprawdę atrakcyjnie. Zachowanie bardziej zbliżone do zachowania dzikiego zwierzęcia, niż do zachowania człowieka. Czy ona w ogóle była normalna? Westchnąłem, a następnie rzuciłem ostatnie słowa do Omoikane:
- Dzięki i Tobie również życzę tego samego! Na pewno się jeszcze spotkamy! Bywaj!
No i nasz wspólny "przyjaciel" sobie poszedł. Tylko coś mu wypadło. A może to po prostu wyrzucił? Podarunek dla nas? Uśmiechnąłem się tylko. Pewnie to drugie. Nie wyglądało to tak jakby to zgubił. W końcu wyciągnął to i sam upuścił. Aż chciałem zobaczyć co to jest, ale Hibana wystrzeliła jak z procy i szybkim ruchem pochwyciła to co tam leżało. Schowała jakiś woreczek i zaczęła iść w moją stronę z jakimś zwojem. Podejrzewałem co to może być. W woreczku na pewno były pieniądze. Nie miałem jednak takiej pewności, ale co innego mogło tam być? Co innego czego ta kobieta tak bardzo pożądała, że zdecydowała się na szaleńczy bieg niemalże, by to zdobyć? Niczym kot, który polował na ptaka. Tak właśnie wyglądała w moich oczach. Ryo to była pierwsza rzecz, która przyszła mi do głowy.
- Tylko nie myśl sobie, że tego nie widziałem - powiedziałem przyjacielskim i ciepłym tonem, uśmiechając się przy tym. - Czyli nici z "pół na pół". No trudno.
Nie byłem zły na nią za to, że właśnie mnie wykiwała i zgarnęła całą nagrodę dla siebie. Pewnie i tak bym się z nią podzielił. W końcu była dziewczyną, której te pieniądze przydadzą się znacznie bardziej niż mnie. Jednak nie powiem... trochę mnie takie zachowanie zmartwiło. W końcu ona tak jakby mnie okradła. Kradzież była przestępstwem. A ja strasznie nie lubiłem przestępców. No nic... Tego "przestępcę" chyba będę musiał polubić, prawda?
W międzyczasie Królowa Jesieni pokazała mi naprawdę cudowny obrazek, który jednak Kane namalował. Trzeba było przyznać, miał talent. Jednak nie byliśmy mu potrzebni jako osoby pozujące. Wystarczyło, że przez chwilę nas widział i i tak był w stanie odtworzyć ten obrazek z pamięci. Prawdziwy talent...
- Zrobimy tak. Ty bierzesz tamten woreczek, bez względu na to co w nim jest, a ja za to zabieram ten rysunek, dobrze?
Spojrzałem na niego. Królowa Jesieni wydała mi się zupełnie taka jak w rzeczywistości. A może nawet ładniejsza? A może brzydsza? Jak tutaj właściwie porównać żywą piękność do jej portretu? Ja natomiast się sobie tak średnio podobałem. Od razu znalazłem coś co jednak trochę niezbyt mi pasowało. Taki trochę malkontent się ze mnie zrobił przez chwilę.
- Czy ja naprawdę mam taki wielki nochal?
Ostatnia kwestia, którą wypadało mi poruszyć, to kwestia tego całego dzika. Hibana tak jakby nie słuchała uważnie. A może była tak zaabsorbowana swoim małym złodziejstwem, że nie zwróciła uwagi na to co mówię? Miała teraz pieniądze. A więc miała za co kupić sobie przysłowiową miskę ryżu. Czy więc potrzebowała mojej pomocy? Jakbym był skąpy, to z pewnością powiedziałbym, że to nieaktualne i żeby sobie sama kupiła. Ja jednak takim człowiekiem nie byłem.
- Mówiłem, że jeśli jesteś głodna, to mogę upolować Ci dzika. Tylko, żeby go upiec potrzeba rozpalić ognisko. Potrafisz wykrzesać jakiś ogień? Jeśli nie, to zapraszam Cię do jakiejś karczmy. Ja stawiam kolację, alkohol, śniadanie i nocleg. Nie bój się. Wynajmę dwie sypialnie lub sypialnię z dwoma osobnymi łóżkami. Ewentualnie będę spał na podłodze, jeśli takich łóżek nie będzie.
Może trochę za bardzo mnie to wszystko poniosło, prawda? Kolacja i alkohol jakoś by jeszcze uszły, prawda? Ale ten nocleg? To trochę za dużo. Przepraszam. Mój błąd. Ale i tak nie zamierzałem zrobić Hibanie niczego złego. Po prostu chciałem, by się w końcu wyspała w miękkiej i pachnącej pościeli. To wszystko. Jedyne nad czym rozmyślałem, to nad pocałowaniem jej ukradkiem i z zaskoczenia. Tak dla żartu. Bo skoro ona mi skradła pieniądze, to ja jej skradnę pocałunek. Ten pomysł jednak bardzo szybko zniknął z mojej głowy. Byłem samurajem i szanowałem każdą kobietę. A to było bardzo przedmiotowe traktowanie. To tak jakbym powiedział: "Pocałunek za pieniądze". Jakby ona się poczuła?

[Uzumaki Hibana]

Tylko się uśmiechnęła i w myślach pogratulowała sobie doboru towarzystwa. Skoro Yasuo był wstanie zobaczyć, jak chowa sakiewkę, będzie również wstanie dostrzec niebezpieczeństwo. Gardziła jego idealizmem, jednak silny i szlachetny samurai u boku to wszystko, a nawet więcej niż potrzebowała samotna kobieta, na obcych ziemiach.
-Straciłabym resztki szacunku, do samej siebie, gdybym chociaż nie spróbowała – powiedziała, bez choćby cienia wstydu. Po raz kolejny udowodniła sobie, jaką złą jest osobą. Nie czuła żalu, że próbowała zagarnąć wszystkie pieniądze, ani nawet, że została na tym przyłapana. Raz się uda, a raz nie. Zdążyła się do tego przyzwyczaić. Bezradnie, wzruszyła ramionami i sięgnęła do kieszeni, gotowa oddać mężczyźnie połowę zawartości. Wyciągnęła rękę w kierunku samuraja, kiedy ten ponownie zabrał głos. Na jego propozycje, podziału dóbr po Kane, Hibana ściągnęła sakiewkę, z powrotem do siebie i szybko schowała ją do kieszeni. Wyglądało to, jakby bała się, że Yasuo zaraz zmieni zdanie i zechce ponownie upomnieć się o pieniądze. Bez słowa sprzeciwu, odstąpiła mu obraz. Coś się w końcu Yasuo należało. Choć w rzeczywistości, trzeba uczciwie powiedzieć, że żadna z tych rzeczy do nich nie należała. Kane zgubił lub zostawił zawiniątko, nie pozostawił jednak żadnych informacji, na temat jego podziału. Hibana była pierwsza, można więc powiedzieć, że to do niej należało znalezisko. Jedynie z dobroci serca postanowiła podzielić się z samurajem, który również w całej przygodzie uczestniczył. Lepiej tak myśleć i cieszyć się, że Yasuo zamiast pieniędzy wolał ten bezużyteczny obraz. Cóż, co kto lubi.
Z pewną pobłażliwością i rozbawieniem, obserwowała jak Yasuo zachwyca się obrazem. Wyglądał jak dziecko, które dostało nową, wymarzoną zabawkę. Hibana nawet nie zauważyła jak zaczęła się uśmiechać, i był to szczery uśmiech. Zrobiło jej się ciepło na sercu, znowu zaczął jej go przypominać. Miała ochotę go przytulić, jak matka dziecko. Zamknąć w swych ramionach i uchronić go przed całym złem tego świata. Zabawne, zgodziła się na jego towarzystwo, bo liczyła na ochronę. Tym czasem, sama zapragnęła go chronić. Zabawne, bo nawet jego nie zdołała ochronić, a co dopiero Yasuo.
Postać niewinnego i potrzebującego ochrony dziecka zniknęła, gdy rycerz wspomniał o karczmie i wspólnym noclegu. To nie dziecko, lecz mężczyzna. Nie potrzebuje twojej ochrony, lecz sam może stanowić zagrożenie.
Hibana cofnęła się o krok i zmarszczyła nos, napinając przy tym wszystkie mięśnie ciała. Obnażyła zęby, jak zwierze wyczekujące ataku. Był jednak, jedynie pierwszy szok. Szybko powróciła do rozumu i ruszyła w stronę samuraja. Szła swym „pijanym” krokiem, a lewa ręka przeczesywała włosy, odgarniając przy tym krótką grzywkę i ukazując Yasuo pełnie jej poparzeńczej blizny. Był to nieświadomy gest. Próba obrony.
-Nie piję alkoholu – powiedziała, i nawet wiele nie skłamała. Umiejętność picia bywała przydatna w interesach, stąd Hibanie zdarzało się sięgać po butelkę. Było to jednak tylko narzędzie, takie jak uśmiech, takie jak kłamstwo. Gdy nie musiała, z czystego rozsądku, wolała zachowywać trzeźwość zmysłów i bystrość umysłu. Żyjąc jak ona, tylko głupiec sam by siebie, bez potrzeby, osłabiał. - Jednak, kolacji nie odmówię. Co będzie dalej? Zobaczymy – zalotny uśmiech i łagodny wzrok. Mogła mieć obawy, co do intencji Yasuo, mogła mieć również pusty żołądek i nie pamiętać, kiedy ostatnio jadła ciepły posiłek.
-Wydaje mi się, że jeśli pójdziemy dalej w stronę Gokiburi, powinniśmy trafić na jakąś gospodę.
Minęła Yasuo i lekkim krokiem ruszyła w stronę miasta.
-Muszę Cie jednak ostrzec – rzuciła przez ramie. - Mam iście wilczy apetyt. Możesz więc, szybko pożałować tej decyzji – mrugnęła rozbawiona i skierowała wzrok w stronę nieba.
„Wilczy apetyt”, to on ją zawsze tak przezywał.

[Yasuo]

Odebrałem więc swój obraz od Królowej Jesieni. Nie zależało mi na pieniądzach, ale nie mogłem pogardzić sztuką. To był po prostu piękny obraz, który chciałem zachować nie tylko w pamięci, ale też na papierze. Zwinąłem zwój i wrzuciłem go do swojego worka. W międzyczasie widziałem jak Hibana zaczyna się wycofywać. Czyż powiedziałem coś nie tak? Nie miałem jednak czasu, by nad tym rozmyślać i by o to pytać, bowiem kobieta postanowiła jednak powrócić. To znaczy... zapytać zawsze mogłem, ale nie było już takiej potrzeby. Królowa Jesieni postanowiła mi trochę o sobie opowiedzieć. A więc... nie piła alkoholu. W sumie to nie było dziwne. Alkohol pozwalał zapomnieć o rzeczywistości i o zmartwieniach. Ba! Pozwalał zapomnieć nawet swojego imienia, a nawet tego jak się rozmawia. Jednak nie likwidował zmartwień. Gdybym dowiedział się, że poluje na mnie płatny zabójca, to wypicie czterdziestu (czterdziestu czterech tysięcy) butelek sake i zapomnienie o tym "problemie" nie sprawi nagle, że ten zabójca przestanie mnie ścigać, prawda? Mogę zapomnieć o całym świecie, mogę stracić kontakt z rzeczywistością, ale to nie sprawi, że nie obudzę się w jakimś rynsztoku z poderżniętym gardłem. To było bardzo praktyczne podejście. Pod wpływem alkoholu człowiek robił... głupie rzeczy. Sam się na tym kiedyś złapałem. Mówię oczywiście o tej całej akcji z Hayamim i jego towarzyszami. Tak, to było durne.
- Masz rację, Królowo Jesieni - powiedziałem, uśmiechając się. Jakoś lubiłem ten przydomek tej bezimiennej dziewczyny. Chociaż - jak na mój gust - był trochę za długi. Znaczy sam go wymyśliłem, ale ciągle używanie tego typu słów było uciążliwe na dłuższą metę. Po prostu był to tytuł zbyt oficjalny. Bo jak zdrobnić ten pseudonim? "Królowa Jesieni"-chan? Jakoś to mi niezbyt pasowało. Musiałem wymyślić coś innego. Eh... Ciężka sprawa, bowiem nic mi nie przychodziło do głowy. - Ja także sobie podaruję picie sake. Czasem zdarza mi się robić głupoty. Zwłaszcza po pijaku. Alkohol potrafi stępić umysł. Miałem taką jedną sytuację... a zresztą... nie chcesz wiedzieć.
Machnąłem ręką. Tak... to pewnie ja nie chciałem powiedzieć, ale czasem mam strasznie długi jęzor i gadam od rzeczy. Więc, droga Królowo Jesieni, proszę nie drążyć tematu!
Ruszyłem więc z Hibaną w dalszą drogę. W poszukiwaniu jakiejś gospody czy czegoś w ten deseń. Miejsca, w którym mógłbym zamówić sobie i mojej towarzyszce coś do jedzenia, picia (niekoniecznie musiałby być to alkohol) i ewentualną sypialnię lub inne miejsce do spania. O pieniądze się nie martwiłem. Miałem ich pełno, a przynajmniej tak dużo, że starczyłoby mi na miesiąc mniej lub bardziej wystawnego życia. W końcu nie miałem problemów, by opłacić kolację, nocleg i śniadanie dla rzeszy uchodźców. Dwie osoby nie stanowią więc problemów, zwłaszcza, że moja sakiewka jest dużo cięższa niż wtedy.
- Hmm... nie martw się pieniędzmi. - Uśmiechnąłem się, dalej idąc. - Poza tym, nie przypominasz mi wilka. Bardziej kota. Kot o wilczym apetycie? Naprawdę osobliwe połączenie.

[Uzumaki Hibana]

Nie chciała wiedzieć. Mało ją interesowało prywatne życie Yasuo. Zresztą, nie trudno sobie wyobrazić co takiego się wydarzyło. Dziw, że tylko raz. Nic jednak nie powiedziała, ucieszyła się bowiem, że samurai podzielał jej abstynencje. Jak trudno nie pić z pijącymi, to wiedziała tylko ona. Spokojna kolacja w miłym towarzystwie, to brzmiało już nieco bezpieczniej.
-Też mi się wydaje, że nie chcę wiedzieć – odparła z pewnym zażenowaniem w głosie. Trochę się obawiała, że Yasuo chciał, by go dopytać. Miała nadzieje, że tym zdaniem uda jej się uciąć temat i oszczędzić sobie historii z życia rycerza. Pewne rzeczy z jego przeszłości z pewnością mogły okazać się interesujące lub użyteczne, jednak opowieść o pijackich wybrykach, z pewnością do nich nie należała.
Bardziej interesujące było zdanie, które wypowiedział nieco później. „Nie martw się pieniędzmi”, brzmiało jakby nosił w kieszeniach niemałe bogactwo. Może trzeba się było zgodzić na alkohol? Hibana była wszak, prawdziwą mistrzynią, gdy chodziło o wylewanie za kołnierz. Gdyby tak upić samuraja... Nie, już za późno. Mógłby zacząć coś podejrzewać. Po za tym, za bardzo go przypominał, a jego nigdy nie zdołałaby okraść. Nie, nazywając rzeczy po imieniu. Drobne oszustwo, czy zawłaszczenie, to przecież nie kradzież. Prawda?
Hibana wstrząsnęła głową, by odgonić od siebie te myśli. I tak, zrezygnowała już z alkoholu. Nie czas żałować zmarłych i pogrzebanych szans. Yasuo porównał ją do kota. Miał racje, Hibana była kotem i jak kot, chodziła swoimi drogami, nie oglądając się na innych. Nie lubiła być od nikogo zależna. W końcu, właśnie dlatego ich drogi się rozeszły, bo nie chciała by jej życie zależało od drugiego człowieka. Dlatego odeszła.
„Jeśli nauczę się opierać na innych, nie będę mogła iść sama”, powiedziała mu wtedy, na pożegnanie. Nigdy nie miała okazji, na dokończenie tej myśli. „... nie będę mogła iść sama, gdy ich zabraknie.”, a zabraknie. Hibana doskonale zdawała sobie z tego sprawę. Ludzie odchodzą. Jej matka odeszła, babka odeszła, on odszedł. Podniosła wzrok na Yasuo. „On też odejdzie”.
-Kot? Tak mój drogi – odpowiedziała z nutką rozbawienia. - Jestem kotem. Królową Jesieni i Zimowym Kotem – zaśmiała się. - Kusi mnie, by zostać z tobą do wiosny, aby usłyszeć co wtedy wymyślisz.
Wszak, była już prawie zima. Myśli Hibany powędrowały ku cieplejszym krajom.
-Skoro nie słyszałeś, przyjdzie Ci zobaczyć. Szybko pożałujesz tym słów, a zwłaszcza twoja sakiewka, gdy już dotrzemy do karczmy.
Szli więc dalej, szukając miejsca posiłku i odpoczynku. Noc zbliżała się wielkimi krokami, a karczmy nie było. Ani śladu, ani dymu z komina, czy świateł latarni. Ostatnie promienie słońca znikały gdzieś za drzewami.
-Chyba nie dotrzemy dziś do miasta, ani nawet do gospody – westchnęła, bezradnie wzruszając ramionami. - Nie wiem jak ty, lecz ja zamierzam spędzić tę noc pod gwiazdami. Nie wiadomo, ile jeszcze do osady, a błądzić po ciemku nie zamierzam.

(Sugestia -> Polanka)

[Yasuo]

Dobra sugestia .

Więc z/t: Polanka (Ja + Hibana)

[Yato]

PRZYSZEDŁ Z

Yato szedł wolno nie spieszył się. Miał dużo czasu i sporo do przemyślenia. Szedł nawet nie zastanawiając się gdzie go oczy i nogi poniosą. W końcu po co się spieszyć skoro masz jeszcze tyle czasu przed sobą, całe życie. Owszem miał pewne założenia. Chciał utopić ten świat we krwi i chaosie, lecz teraz akurat, w tej dokładnie chwili po prostu wszedł. Kurwa jak ten kapitan wbrew obietnicom zacznie gadać? Trzeba było zajebać skurwiela i byłby święty spokój. Trupy nie gadają! a to przecież on jako pierwszy wyciągnął broń - analizował niedawno odbytą misję zapominając zupełnie o dwojgu kocharnków na polane. W tym całym rozmyślaniu nie zwrócił nawet uwagi, że idzie drogą przez las. Drogą, którą jeśli podąży dalej może zaprowadzić go w zupełnie nowe miejsca. Miejsca, gdzie jeszcze nie jest znany i raczej nikt nie będzie go ścigać. Qwszem, nie będzie lubiany, ale to nie miało najmniejszego znaczenia, wszak zaaklimatyzować się można wszędzie. Przystanął i zamyślił się.