Gdzieś w drodze

[Shigemi]

W moim przebraniu przemierzałem kolejne metry, westchnąłem cicho. Cała nasza walka na Kami no Hikage po części była bezsensowna, wieści o Antykreatorze poszły w świat, a ten zamiast się jednoczyć postanowił walczyć, byłem tym totalnie zniesmaczony, ludzie jak zwykle postanowili się najpierw pozabijać, dopiero za jakąś dekadę zrozumieją jak bardzo cenne są te życia, które tutaj bezpowrotnie znikną. Zacisnąłem pięści i zęby, chciałem naprawiać ten świat, ale żeby go naprawić musiałem najpierw wzrosnąć w siłę, najlepiej anonimowo. Stąd postanowiłem przemierzać świat jako Kuroi Akihisa, dzięki temu nie będę mieszać klanu w sprawy międzynarodowe. Moim głównym zadaniem było zdobyć jak najwięcej informacji i uratować jak najwięcej istnień. Z każdą przypadkową śmiercią Antykreator rósł w siłę. Wziąłem kolejny głębszy oddech i ruszyłem w stronę wskazanego mi przez ścieżkę miejsca, chciałem znaleźć jakąś osadę ludzką, niekoniecznie stolicę, ale gdzie mnie nogi poniosą będzie dobrze. Nie traciłem jednak czujności jakby nie patrzeć był to obszar zajęty wojną i nie mogłem sobie pozwolić na relaks.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Wojenna Rangi - C - 3/...

---

- Rok 385 - Lato -
- Shigemi Kaminari -
- Gdzieś na szlaku -
- Kontakt utracony. Próba nawiązania dialogu!. -

---

" Przygoda czeka " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BbN7vInDJNw[/youtube] Wciąż wspominasz Kami no Hikage, czy nie było to dawno? Centrum świata upadło a konflikty rozpierzchły się po świecie i w każdym jego zakątku nie jest już bezpiecznie, nawet ty poszukiwałeś wieści i sposobu na pokonanie Antykreatora, tylko po co? Był dużo silniejszy niż wszyscy zgromadzeni tam shinobi, sam nie dasz mu rady. Ruszyłeś więc w stronę tego co rysowało się przed tobą, w stronę tego budynku, niemalże nie zważając na nic w końcu wolny kraj czyż nie? Kimże takim jest Kuroi Akihisa by zwracał na siebie uwagę kogokolwiek? Nie mniej jednak jest to teren objęty wojną i każdy krok powinien być stawiany ostrożnie, strefa wpływów jednego rodu nie oznacza, że nie wtargnie tutaj drugi. Czy ty nie wtargnąłeś tutaj jak jakiś zwyczajny intruz?

Szedłeś tak przez kilkanaście minut i właściwie nic ciekawego się nie wydarzyło. Słońce znikało za horyzontem a odległość która dzieliła cię od domostwa zmniejszała się z każdą chwilą. W końcu znalazłeś się całkiem blisko dziwnie wyglądającego domostwa. Dostrzegłeś ruch po swojej prawej stronie, za drugą linią drzew od której dzieliło cię jakieś dziesięć metrów. Wtedy też na szczycie wieżyczki domostwa pojawił się samotny łucznik który od razu wykrzyknął w twoim kierunku.
- Oi. Kim jesteś, na kupca mi nie wyglądasz, na tutejszego też nie, a znam ich, uwierz mi. Poza tym nie dostaliśmy żadnej informacji o kimś kto przeszedł przez poprzedni punkt. - Krzyknął w twoim kierunku, dzieliło was może z pięćdziesiąt metrów w linii prostej, wiadomo, troszkę więcej bo był wyżej jednak jego głos był na tyle donośny, że mogłeś zrozumieć go bez problemu.
- Zidentyfikuj się nieznajomy inaczej weźmiemy cię za szpiega białych oczu! - Powiedział zmieniając nieco pozycję na bardziej bojową, oparł dłoń na łuku który leżał w tej chwili na stoliku obok niego na wieży. Szybko znalazł się w jego dłoni, nie celował jeszcze w ciebie, coś jednak mogło ci podpowiadać, że jeśli będzie chciał to wyceluje i nie będzie się wahać. Widziałeś go stojącego na horyzoncie zachodzącego słońca, jego sylwetka skrywała pomarańczową kulę która chowała się na nieboskłonie.

Łucznik

[Shigemi]

Droga schodziła powoli, jednak z czasem moim oczom ukazało się niewielkie domostwo, a może raczej siedlisko? Nie dane mi było jednak się nad tym dłużej rozwodzić z bardzo prostego powodu - zostałem zaczepiony przez strażnika - przynajmniej tak mi się wydawało. Usłyszałem zawołanie, a moje oczy skierowały się w stronę dochodzącego głosu. Skłoniłem się na przywitanie i rzekłem:
-Nazywam się Kuroi Akihisa, tutaj całkiem niedaleko zacumowałem swoją łódź, pochodzę z wioseczki nieopodal Raigeki. - wypowiedziałem to pewnym i bez żadnego wahania tonem, następnie dodałem kolejne zdanie:
-Jestem Shinobi, który chciałby pomóc ludności cywilnej znajdującej się na obszarze zajętym konfliktem, wszak oni to najwięcej cierpią na tym wszystkim! - rzekłem i czekałem na rozwój wypadków, nie mieli powodów, żeby mnie zaatakować, ale mieli dokładnie ich tyle samo, aby mi zaufać, ciekawy byłem jak to wszystko się potoczy.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Wojenna Rangi - C - 5/...

---

- Rok 385 - Lato -
- Shigemi Kaminari -
- Gdzieś na szlaku -
- Kontakt utracony. Próba nawiązania dialogu!. -

---

" Pierwszy krok... Pierwszy błąd " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BbN7vInDJNw[/youtube] Strażnik z łukiem znajdujący się na budyneczku nie zamierzał odpuścić. Twoja historyjka mogła być prawdziwa lub też nie, tak naprawdę mało go to obchodziło. Liczyło się to, że ominąłeś granice i brzmiałeś jak szpieg.
- Doprawdy? Przybywasz aż z równin? Trudno mi uwierzyć w twoje słowa, że jesteś z tamtych rejonów. - Twój ton może i był pewny siebie ale zastanowiłeś się chociaż przez chwilę czy twoja opowieść ma sens?
- Możesz być nawet i z Cesarstwa morskich klifów jeśli o mnie chodzi. Jesteś albo szpiegiem białych oczu albo zwyczajnym głupcem. I już ci mówię dlaczego... Gdybyś przybył za nas walczyć to byś stanął normalnie na granicy jak człowiek albo dopłynął do jednego z naszych portów, nie zrobiłeś żadnej z tych rzeczy - Wykrzyczał całkiem głośno, wtedy też z za linii drzew od której dzieliło ciebie kilkadziesiąt metrów wyłonił się inny shinobi z opaską klanu Yamanaka na czole, miał w dłoni kunai gotowy do wykonywania kolejnych ruchów które miały odpowiedzieć na twoje następne poczynania.
- Jesteś albo głupcem albo szpiegiem, gdybyś rzeczywiście chciał stanąć po naszej stronie przybił byś do portu lub przekroczył granicę normalnie a tak jesteś na tych terenach... No właśnie - Mężczyzna zacisnął dłoń na przedmiocie którym najprawdopodobniej był łuk.
- Wiesz, że zatrudniamy najemników jeśli wyrażają chęć dołączenia do naszej sprawy ale nie wykazują oznak ani szpiegostwa ani nie są w żaden sposób podejrzani? Ty jesteś i podejrzany i prawdopodobnie jesteś szpiegiem... Jest jeden sposób w który możemy to sprawdzić... - Podniósł dłoń do góry i machnął nią parokrotnie raz w lewo raz w prawo. Wtedy z drugiej strony lasku zza krzaków wyłonił się kolejny shinobi, tym razem z mieczem w dłoniach, miał opartą dłoń o rękojeść, był w gotowości na rozkaz.
- Chce byśmy ciebie przyprowadzili - Powiedział uzbrojony w miecz mężczyzna - Możemy albo iść na spokojnie albo i nie na spokojnie... Wybieraj. Radziłbym ci jednak się zgodzić. Każdy z nas może w każdej chwili powiadomić oddalone patrole a informacja o kłopotach szybko się rozejdzie a wtedy... Sam wiesz co wtedy. - Westchnął nieznacznie odbijając się plecami od drzewa o które przez krótką chwilę był oparty. Ilu ich rzeczywiście było? Widziałeś trzech, kto jednak mógłby wiedzieć ilu czai się w krzakach albo w pobliżu, każdy shinobi wie, że zaskoczenie i dodatkowa karta w rękawie to atut którego nie można stracić.

Miecznik
Łucznik

[Shigemi]

Słysząc ich słowa wzruszyłem ramionami, oprócz tożsamości nie miałem nic do ukrycia, ale nie stresowałem się tym, jeśli wyjdzie to na jaw to wytłumaczę to, jeśli będą chcieli mnie zabić trudno, jakoś będę musiał z tym żyć. Westchnąłem cicho, a następnie tylko krótko zripostowałem temat szpiegostwa krótkim:
-Swój, swojego zawsze pozna, może dlatego tak łatwo osądzasz mnie o głupotę. - spojrzałem w stronę miejsca, skąd wypełzli następni Shinobi, było ich kilku, a może nawet kilkunastu mogło obstawiać ten posterunek, słysząc słowa o werbunku w mieście powiedziałem tylko:
Zarówno w Kami no Hikage jak pomagałem ocalić jak najwięcej osób, tak samo i tutaj nie oczekuję zapłaty, więc najemnikiem nie jestem i nie będę. - westchnąłem - Prowadźcie, moim jedynym wrogiem jest Antykreator i jego poplecznicy, póki go nie wspieracie nie jestem Waszym wrogiem. Chociaż ten konflikt jest mu bardzo na rękę - skłócić świat, aby ten nie mógł się zjednoczyć przeciwko niemu, aby każdy kraj po kolei upadał jak Kami no Hikage... - powiedziałem i spokojnie skierowałem się w stronę, którą mi wskazali.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Wojenna Rangi - C - 7/...

---

- Rok 385 - Lato -
- Shigemi Kaminari -
- Gdzieś na szlaku -
- Kontakt utracony. Próba nawiązania dialogu!. -

---

" Pierwszy krok... Pierwszy błąd " [youtube]https://www.youtube.com/watch?v=BbN7vInDJNw[/youtube] Czasem nie chodzi nawet o to co powiedzieliśmy a o to co zrobiliśmy wcześniej. Bywają sytuacje w których nasze wcześniejsze dokonania i ruchy wpływają na teraźniejszość, to nic dziwnego. W końcu czy naprawdę ktoś by ci uwierzył wiedząc, że możesz być szpiegiem? A wystarczyło przycumować normalnie do portu w Saimin albo przejść przez granicę. Wszelkie problemy by nie zaistniały.
Wzruszyłeś ramionami, nie miałeś nic do ukrycia prócz tożsamości? Czyli jednak coś, czy możesz ich winić za ostrożność? Tutaj chodzi o coś więcej niżeli jedną osobę. Swoje słowa które skierowałeś w ich kierunku wzbudziły w nich konsternacje.
- Naprawdę nazywasz sam siebie idiotą? - Westchnął miecznik powoli zbliżając się w twoim kierunku.
- Świetnie, bardzo mnie to cieszy, że wtedy pomagałeś, nie jesteśmy jednak tam, jesteśmy tutaj i dla twojej informacji pewnie część z tych bohaterów stolicy świata walczy po drugiej stronie, a inni tutaj. To nic nie znaczy - Wyciągnął miecz ustawiając się za tobą. Nie chciał byś uciekał. Miał być gotowy na każdą ewentualność jaką byś spróbował zrobić.
- Idź - Powiedział szturchając cię nieznacznie w górną część pleców. Drugi z wojowników szedł kawałek obok, też obserwował ciebie jak należy.
Po kilku chwilach byliście już na miejscu, otworzyli drzwi i wpuścili cię do budynku który kiedyś mógł być czymś na rodzaj domu, teraz jednak dobudowane górne piętro a'la wieża strażnicza sprawiała, że część budynku wyglądała całkiem surowo. Sam parter jednak nosił ślady zwykłego domostwa. Ot korytarz, krzesła, kuchnia a nawet i pokój salonowy który w tym wypadku zamieniony jest na zbrojownie w której znajdowało się kilkadziesiąt sztuk broni. Po przekroczeniu progu twoim oczom ukazał się łucznik schodzący ze schodów które prowadziły na górę. Wszyscy wskazali ci stół i krzesło które się tam znajdowało. Po drugiej stronie zasiadł mężczyzna który przed chwilą jeszcze dzierżył łuk. Miecznik i pozostali rozstawili się po pomieszczeniu i stali obok. Do budynku po chwili wszedł kolejny shinobi który powędrował na tak zwane orle gniazdo, czyli na piętro i obserwował okolicę.
- No dobrze, porozmawiajmy w takim razie. Kim jest i dlaczego ominąłeś oficjalne wejście do prowincji, jednym słowem się tutaj włamałeś, jak typowy szpieg. Każdy szpieg ma powody by to robić. I tak się dowiem prawdy więc możesz mi równie dobrze powiedzieć teraz... - Zwrócił się mężczyzna do ciebie podczas gdy zasiadał przy stoliku, naprzeciw ciebie.
- Yamari-sama, on wspominał coś o Kami no Hikage, może warto i o to go wypytać? - Powiedział mężczyzna dzierżący miecz, w tej chwili trzymał dłoń na rękojeści która dyndała przy jego pasie.
- No to słucham - Yamari rozłożył dłonie przyglądając się zarówno twojej reakcji jak i kolejnych poczynaniach.

Miecznik
Yamari

[Rika Kari Matsubari]

Misja B - Akashi
Rika Kari Matsubari
21

Rozmowa rozmową, ale trzeba było brać się do roboty. Wszystko to wyszło teraz z inicjatywy Akashiego, który początkowo nie chciał tracić nawet sekundy. Teraz doszło do krótkiej rozmowy między nim a Aną i Mao. Być może wykonywał tylko przykry obowiązek, ale tak naprawdę nigdy nie wiemy, czy te krótkie wymiany słów, pozwalające choć odrobinkę poznać się nawzajem nie będą kluczowe, gdy w chwili zagrożenia niezbędna będzie współpraca. Trudno nie ulec wrażeniu, że gdyby zostali wystawieni na próbę, o niebo lepiej pracowałoby się jashiniście z ciekawskim chłopcem.
Gdy zeszli na dół Akashi przyjrzał się bryczce, ale nie znalazł nic podejrzanego, co właściwie potwierdzało słowa Heishina o wiarygodności woźnicy. Chwilę później jashinista mógł postać jego imię. Wymienili kilka uwag, po czym… Akashi zaproponował dodatkową przejażdżkę. Ciekawe co pomyślałby Heishin Yamanaka, gdyby dowiedział się, że ten sam najemnik, któremu chwilę wcześniej tak bardzo śpieszyło się od jego gabinetu, teraz zamierza dokładać dystans tej – z jego punktu widzenia – bardzo niebezpiecznej podróży?
Cóż, sam Akihito oponowałby zapewne, gdyby nie błyskawiczne poparcie ze strony dzieciaków. Nawet Ana była zadowolona, że ich podróż będzie czymś więcej niż tylko rutynowym wyjazdem pod eskortą, który zakończy się równie nudnymi odwiedzinami nudnej kobiety. Fascynujące.
-Kocham konie, przejedźmy przez kanion! – zawołała Ana, zawtórował jej Mao i biedny Akihito, który miał wyjątkową słabość do kolejnego już pokolenia Yamanaków, przystał na propozycję. Jechali więc, z przodu woźnica, a za nim pozostała trójka. Akihito miał przed sobą czwórkę koni, co gwarantowało, że żaden z nich nie powinien paść z wyczerpania, gdy dotrą do celu. Mao zapytał się o możliwość skorzystania z wyjątkowej broni Akashiego, a ten bynajmniej nie rozczarował go swą obietnicą.
Wszystko układało się jak najlepiej. Minęli kanion, jadąc niemal naokoło, cp jednak szybko wynagrodziły im wspaniałe widoki i zachwyty dzieciaków, które w końcu były zadowolone. Akashi wolał oglądać faunę i florę, niżeli biust Any, czym potwierdził, że nie chodził na przyrę i nie zna się na cudach natury.
Nie znał się też na modzie i gdy powiedział o tym dziewczynie, ta spojrzała na niego jak współcześnie patrzy się na ludzi nie znających internetu.
-Poważnie? – zapytała z lekką wzgardą i odrzuceniem. Nie było w tym jednak nic wrogiego. – Polega to na… no… Na tym żeby się ubierać w takie rzeczy, żeby ładnie wyglądać. – powiedziała eksperckim głosem, wyraźnie dumna z tego jak ładnie udało jej się wytłumaczyć zawiłości jej największej pasji.
Również Akihito został wywołany do odpowiedzi. Stwierdził, że woźnicami zostawali wszyscy mężczyźni w rodzinie i zawód przechodził niejako z dziada pradziada. Sam zawsze kochał konie i miłość tę zaszczepiali mu od najmłodszych lat bliscy. Do dzisiaj nie żałuje tego, czym się zajmuje, to poniekąd szlachetne i bardzo ważne zajęcie. Sam wahał się, czy nie zadać podobnego pytania, ale z racji charakteru pracy Akashiego wydało mu się to nieco niestosowne.
Mijali różne miejsca, które zazwyczaj były dosyć ubogie w roślinność. Dopiero z dwie godziny później dotarli do niewielkiego, nieszczególnie gęstego lasku. Właśnie wtedy usłyszeli huk i ziemia zatrzęsła się pod nimi. Zadymiło się niesamowicie, ograniczając widoczność. Przednie konie uniosły się do góry wydając… te dźwięki, które wydają konie. Woźnica pewnym chwytem złapał za cugle i doprowadził je do porządku. Stali w miejscu. Była absolutna cisza. Nikt nie śmiał odezwać się nawet słowem. Gdy piaskowa mgła osłabła, ujrzeli wielkie drzewo, które runęło tuż przed nimi.
-C-co jest!? – mimo ogromnego zdenerwowania powiedział elegancki Akihito, który najzwyczajniej nie wiedział co tu się odpierdala.

[Akashi]

Czasami tak to jest, że na początku towarzyszy pośpiech. Niestety nigdy nie wiadomo czym trzeba będzie zajmować, a jak już wiadomo. To przecież można dopasować czas działania do odpowiedniego zadania. To niestety należało do gatunku tych lekkich i bardziej polegających na spełnieniu oczekiwań osoby ochranianej, a w tym przypadku były to dzieci, zmuszone do opuszczenia swojego domu z powodu wojny. Niezbyt fajna sytuacja, wręcz irytująca, dlatego można im dać trochę przyjemności w tym wszystkim i sprawić, że podróż będzie bardziej fascynująca. Sam jednooki także może na tym skorzystać, przecież wcześniej nie miał czasu na to by podziwiać wspaniałe widoki w okolicy kanionu przez który chciała przejechać Ana i Mao. Ciężko im odmówić, przynajmniej nie tylko chłopak miał z tym problemy, ale i woźnica, który bez większych oporów się na to zgodził, a młodzieniec mógł odetchnąć z ulgą.
Sama początkowa droga była spokojna, a fioletowo włosy mógł skupić się na podziwianiu flory i fauny, a nie biustu Any. Przyrodnik z niego był kiepski to prawda, jednak co mu się dziwić, jednego co go uczono to jak zabijać, a nie czy ładniejsze są kwiaty czy biust młodej kobiety. Może w ten sposób straci u niej szansę? Ale czy on ogólnie jakąś chce, no tak średnio. Co najwyżej mógłby ją wykorzystać do zdobycia wiedzy, której niestety zbytnio nie posiadał, a sama dziewczyna była najwyraźniej zadowolona tym, że może się wykazać i przekazać jakieś cenne informacje. Przynajmniej dla niej cenne, kto by się przejmował modą idąc na wojnę by zabijać wrogów, wtedy liczyła się raczej wygoda.
- Hmm... Chyba rozumiem. Niestety mój okres dojrzewania spędziłem w świątyni, na naukach które niestety były dość sztywne. Jednak przydatne w tym czym obecnie się zajmuje. - odparł, kiwając głową potwierdzająco i opierając swoją dłoń na brodzie, przyglądając się przy tym dziewczynie oraz Mao.
- A wy jakbyście ocenili mój strój. Jest modny? - zapytał się po chwili z uśmiechem, przy okazji lekko się śmiejąc. Po co niepotrzebnie stresować dzieciaki. Sam woźnica także uczestniczył w tej rozmowie, przynajmniej teraz mógł opowiedzieć coś o sobie co interesowało chłopaka. Zawód rodzinny, zastanawiające. Ciekawe jakby moja przyszłość wyglądała gdyby przetrwał mój dom rodzinny. Oczywiście w całości. Ciekawe czy wtedy także skończyłbym jako wyznawca jashnina pomyślał ze spokojem. Pozwalając sobie i innym na cieszenie się z jazdy.
Niestety żadne szczęście nie trwa wiecznie i musi się coś zepsuć, tak jak w tym momencie. Huk, kurz i panika. Tak można chyba w skrócie opisać to co się właśnie stało. Ciekawe, że już chłopak miał podobną historię, kiedy pomagał przemytnikom z przeprawą przez las. Wtedy oni na szczęście posiadali siekierę i potrafi także walczyć, a w tym przypadku to trochę się komplikowało.
- No cóż, wygląda że mamy krótką przerwę. Zostańcie tutaj. - powiedział z uśmiechem, by zaraz po tym zeskoczyć z bryczki, wcześniej zabierając swoją broń, która trzymał już w dłoniach, a nie na plecach, a po ziemi ciągnął swym łańcuchem wydając przy tym charakterystyczny dźwięk, który w nocy potrafiłby zmrozić krew w żyłach nie jednego śmiałka. Jednak sama postawa chłopaka wskazywała na to, że jest on spokojny, nie będąc przy tym wcale spiętym, tak jakby spodziewał się, że nikogo tutaj nie ma. Przecież po co niepotrzebnie stresować cywili. Jeżeli będą widzieć spokój i opanowanie, oni także zaczną to robić.
Pierwsze kroki chłopak skierował przez konie, tak by przyjrzeć się dziadostwu, które zawaliło drogę i przy okazji oszacować ile musiałby tego pnia wyciąć, żeby dało się przejechać, a przy tym również przyjrzał się grubości pnia. Jeżeli nie przekraczał on grubości Any w tali, nie było się czym martwić. Jednak dalej swe kroki chłopak skierował w stronę pnia drzewa by sprawdzić czy się po prostu złamało, czy ktoś mu pomógł zwyczajnie je ścinając. Ze sprawdzeniem tego także nie powinno być problemu, w końcu jeżeli ktoś pomagał drzewo to część urwanej krawędzi będzie bardziej gładka, a reszta postrzępiona i nierówna i teraz pozostało dopasować swoją reakcje do tego wszystkiego.
Jeżeli drzewo wyglądało na takie, które samo postanowiło spotkać się z gruntem, spokojnie przeszedł na część leżącą na drodze i zabrał się za odcinanie czubka drzewa, tak by zrobić przejazd.
Ale przecież zawsze zostaje druga opcja ta gorsza, że ktoś pomógł drzewu się obalić. Wtedy nastaje czas na mały monolog.
- Macie ochotę na ognisko? Trochę mi zajmie nim pozbędę się tego drzewa. A jak przypuszczam niestety nie mamy żadnej siekiery. Akihito, jeżeli byś mógł przesiądź się bliżej dzieci - powiedział, po czym spokojnie rozejrzał się po okolicy szukając czegoś podejrzanego. Przy okazji woźnica mógł powiedzieć, że posiada jakąś siekierę, która wyjątkowo powinna ułatwić robotę tutaj, a oczywiście sam chłopak nie planował się zbytnio męczyć przy tej pracy, a istniała szansa, że zauważy jakiś ruch, bądź ludzi. Wtedy przecież można będzie nawiązać jakiś dialog.
Możecie wyjść z ukrycia. Robicie to tak dobrze jak ja znam się na modzie. Przecież możemy spokojnie pogadać, wcale nie jestem zły na to, że przez was mam kurwa dodatkową robotę i muszę siłować się z jebanym drzewem. A wy zapewne macie dwa cele, okraść nas, bądź zabić. Jednak są tutaj także niewinne konie. Dlatego pokażcie się. odejdziemy trochę i zawalczymy. Jak mnie pokonacie, będziecie mogli robić co chcecie, a jeżeli ja wam skopie dupę i jakimś cudem kurwa pożyjecie dłużej niż parę chwil. Pozbędziecie się za mnie tego drzewo, a ja was po tym zabije. Może tak być? Jak dla mnie brzmi to uczciwie. - powiedział, czekając ze spokojem na to co się stanie. Liczył na to, że jego propozycja okaże się dla napastników kusząca i zwyczajnie wyjdą i pozwolą się zabić. Przecież na cholerę komplikować sobie życie, chociaż raz mogliby okazać się mądrzy i zwyczajnie przyjąć propozycje i bez walki pomóc w pozbyciu się drzewa, a następnie paść na kolana do ścięcia. Przynajmniej siekiera by się do czegoś przydała o ile jakaś by była. Teraz jedynie chyba pozostało spokojnie czekać na rozwój wydarzeń, będąc przy okazji gotowym na atak i uniknięcie ciosu, bo po co przyjmować coś od razu na klatę i dać się zabić. Trzeba się jakoś zabawić, a jeżeli nie będzie się nic działo wrócić do planu pierwotnego i zająć się pozbyciem drzewa przy użyciu siły fizycznej i muskułów. Oczywiście bez rozbierania. Na dwie kosy powinno to pójść raczej szybko, a następnie będzie można ruszyć dalej w drogę, ku zachodzącemu słońcu. A właściwie, jaka jest już pora dnia?

  Ukryty tekst

[Rika Kari Matsubari]

Misja B - Akashi
RIka Kari Matsubari
23

Akashi zaintrygowany modowym tematem postanowił zapytać o ocenę własnego stylu. Pierwszy poderwał się Mao.
-Mi się całkiem… - dalszy ciąg jego wypowiedzi został skutecznie stłumiony przez Anę.
-Cicho, Mao. Nie znasz się. Akashi, powiem ci tak. Na dziesięciopunktowej skali dostajesz ode mnie solidne dwa. – powiedziała, a jej ton zdawał się sugerować, że to całkiem dobra ocena. Jashinista nie mógł wiedzieć, że dziewczyna nie uznaje żadnego stylu ubiegania, który nie byłby jej własnym.
Wyjazd trwał w najlepsze, do czasu aż w niewielkim lasku tuż przed bryczką spadło złamane drzewo. Niesamowity huk i przerażenie podróżników. Co robić? – zdawały się pytać dzieciaki, podczas gdy oczy woźnicy biegały z lewej na prawą. Szukał wszędzie śladów wroga, który nie chciał się zdradzić. Czy to mógł być przypadek, że drzewo spadło niemalże na nich i to w sytuacji, w której bardzo im zależy na bezpieczeństwie?
Akashi z kolei zachował więcej spokoju. Być może pozostali mieli mu to za złe, przecież miał ich ochraniać. Powinien pierwszy wybiec na czoło konwoju i stawić czoła nieprzyjaciołom, a nie stać jak ten słup i czekać aż wszystko samo się wyjaśni. Może ich śmiercią. Tak czy inaczej wszystko wskazywało na to, że jednooki dobrze ocenił sytuację. Kurz opadł bowiem na powrót na ziemię, a po zbirach nie było śladu. Jak na razie.
Obrońca zeskoczył z bryczki i ciągnąc swą broń zbliżał się do drzewa. Takie zachowanie mogło wywołać dwojaką reakcję. Z jednej strony nonszalancja oddalała go od wizerunku „zawsze w pogotowiu”, z drugiej zaś dobrze, że jest opanowany. Być może to dla niego pestka?
Badając drzewo Akaś doszedł do kilku wniosków. Niestety drzewu bliżej do talii Akimichiego, niż Any. Wycięcie go zajmie sporo czasu, ale dalej powinien móc go pchnąć i odsunąć od drogi, torując przejście. Bryczka nie była szczególnie szeroka i nie będzie trzeba ciąć bala na więcej kawałeczków. Co do genezy zwalenia się drzewa, to zupełnie nic nie wyglądało na pomoc z zewnątrz. Drzewo było postrzępione zupełnie jakby nie wytrzymało pod nieustannym naporem wiatru, który i tego dnia był całkiem silny. Co więcej… nie była to ich planowa droga. Mieli jechać inaczej, a decyzję zmienili przed samym wyjazdem, o czym wiedzieć mogli tylko oni i ewentualnie śledzący ich przez okno Heishin. Może kret siedzi właśnie na bryczce? Ale jeśli tak, to kto? Żądny przygód mały chłopiec, czy może Ana liczy na wyzwolenie? Pozostaje Akihito. Czy to możliwe?
Akashi wziął się do pracy. Propozycja zrobienia ogniska spotkała się ze stanowczą odmową Akihito, który uważał, że ogień w lasku może wzbudzić ciekawość zbyt wielu osób. Nie potrzebowali tego. Kiedy jashinista walczył z drzewem, pozostała trójka siedziała w bryczce. Po upływie stanowczo zbyt dużej ilości czasu, Akihito postanowił zejść z bryczki, a po chwili to samo zrobiły dzieci. Woźnica podszedł do najemnika i zapowiedział, że gdy ten skończy, wspólnie wypchną badyl z drogi. Dzieci, a zwłaszcza Mao kilkukrotnie oddalił się od grupy, za co dostawał regularny opieprz. Nic złego jednak się nie stało.
Wreszcie udało się przepiłować drzewo i oczyścić drogę. Trudno było z optymizmem spojrzeć w niebo.
-Ściemnia się, a jazda po zmroku jest zbyt niebezpieczna. Przed nami jeszcze kawał drogi. Dziś już nie dojedziemy. Przez opóźnienia nie wiadomo nawet, czy uda się jutro. Może zatrzymamy się w ryokanie albo jakiejś spelunie, tak dla niepoznaki? – rzucił Akihito, mówiąc o tym drugim szukając aprobaty Any.

[Akashi]

Spokój w tym momencie był kluczowy, zwłaszcza że strony kogoś kto powinien zajmować się ochroną. Po co niepotrzebnie panikować, w razie niebezpieczeństwa zawsze chłopak mógł przyjąć wszystko na klatę, niezbyt się tym przejmując, ale raczej nieźle ty tym przeraził swoich towarzyszy, którzy raczej nie nawykli do widoku chodzącego ludzkiego jeża, bądź kogoś żywego z dziurą w brzuchu. Niestety to nie te klimaty co przemytnicy, na których to nie robiło specjalnego wrażenia. Tylko nim doszło do tego całego zamieszana, trzeba było dokończyć rozmowę i dowiedzieć się jak modny jest sam chłopak. Niestety sama ocena nie była zbyt wysoka. Jednak jak to się mówi dwa na dziesięć, a reszta to wartość dodana, której nabiera się z czasem. Miejmy nadzieje, że tak właśnie było w tym przypadku. Przynajmniej jednooki podziękował za słowa uśmiechem i skinieniem głowy. Przez co możemy powrócić do teraźniejszości i zawalonego drzewa. Spokój i opanowanie, a po opadnięciu kurzu spokojne zejście w towarzystwie gotowej broni do walki. No może i nie takiej gotowej, głównie to przez to, że zakładanie jej na plecy bywa irytujące i czasochłonne, w końcu to nie jest mała zabawka, która od tak można schować do pochwy.
Niestety wszystko okazało się hmm nudniejsze niż mogłoby być na początku, a szukanie winnego było teraz niepotrzebne. Bo winna była tylko i wyłącznie natura, oraz starość drzewa.
- Niestety. Drzewo zawaliło się samo i nikt nie pomoże nam z pozbyciem się go. - stwierdził ze smutkiem, zabierając się za niezbyt przyjemną robotę odcinania części drzewa na tyle dużej by bryczka po jej usunięciu mogła spokojnie przejechać. Każdy najwidoczniej był w tym momencie zajęty sobą, a chłopak musiał ciężko pracować w tym słońcu, przez co postanowił zdjąć swój skórzany płaszcz i rozpiąć całkowicie koszule. Może w takim stylu uzyskałby więcej punktów od Any? Przecież niczego mu nie brakowało, a był całkiem dobrze zbudowany, atletyczna, umięśniona budowa ciała. Tylko niestety nie mógł rozpalić ogniska by jeszcze bardziej podnieść temperaturę w okolicy. Tylko sam chłopiec sprawiał w tym problemy, latał gdzie się dało i trzeba było go pilnować. Na szczęście tym mogli zajmować się Ana i woźnica. Przynajmniej chłopak nie musiał martwić się tym, że pozbawi się nogi machając swoimi kosami by rozłupać drzewo.
Na sam koniec otrzymał trochę pomocy od zebranych w przesunięciu pniaka, oczywiście nie zamierzał ich jakoś wykorzystywać i planował włożyć w to całą swoją sile, żeby reszta się nie przemęczyła. W końcu dla niego zmęczenie nie było jakieś problematyczne, tak samo ból i rany. Wystarczyło jedynie co jakiś czas zjeść by nie było irytującego dźwięku dochodzącego z żołądka.
Tylko pojawił się kolejny problem. Trzeba było wybrać jakieś miejsce noclegu, ryokan albo speluna. Ciężki wybór, przez który chłopak musiał się nieco zastanowić, przez co postanowił odesłać młodzież do bryczki by zajęła swoje miejsca. Przy okazji dając Anie swój płaszcz. Robiło się raczej już zimno, a jej będzie raczej bardziej przydatny niż chłopakowi w tym wszystkim.
- Speluna wydaje się dobrym pomysłem. Jednak biorąc pod uwagę to jak podróżujemy i jak wy wyglądacie. Będzie to nieco podejrzliwe, a raczej bardzo. Dlatego wolałbym się zatrzymać w ryokanie, przynajmniej dzieciaki nie będą zwracać na siebie uwagi, a i ty będziesz mógł się dobrze wyspać. Więc chyba ostatecznie spędzimy noc w lepszych warunkach, a raczej wy. Ja nie zamierzam spać, dlatego nie musisz martwić się o pokój dla mnie. - powiedział, przy okazji orzekając swój werdykt do tego gdzie spędzą noc, oraz co do tego, że samemu nie zamierza spać, będąc przy tym dość stanowczym. Jedna nieprzespana noc nie powinna mieć wpływu na chłopaka. Przez co był już gotowy do powrotu na bryczkę, by oznajmić młodzieży gdzie się zatrzymują i mógł wyruszyć już w dalszą drogę o ile woźnica nie miał z tym żadnego problemu. Niech historia brnie do przodu i pokaże co kryje się we mgle przyszłości.

z/t

[Kaguya Sen]

Powrót w "rodzinne" strony był dla niego ważny nie ze względu na jego przybranych rodziców, którzy wyrzucili go z domu i zapomnieli o nim. Jego motywacją były informację, które mógł zdobyć tylko od nich i dla tego zadania potrafił odrzucić na bok niesnaski i chęć mordu do jego chwilowej rodziny. Nie spieszył się jednak, podczas drogi zdarzało mu się odbiec od głównego celu, wypełniając czas pomocą innym dla własnej korzyści materialnej - człowiek, nawet Kaguya, musiał z czegoś żyć.
Czarnowłosy spojrzał w krwiste niebo, ubarwione kolorem zachodzącego słońca, które zwiastowało nadejście nocy. Ziewnął i zboczył ze ścieżki, szukając jakiegoś dyskretnego miejsca, w którym mógłby rozbić obóz, a jednocześnie żeby w owym miejscu miał pogląd na ścieżkę. Wolał się ubezpieczyć przed jakimkolwiek zagrożeniem - jego klan nie jest pozytywnie odbierany przez wielu shinobi, dlatego zdecydował się ukrywać swą prawdziwą tożsamość. Na szczęście, jego wygląd mu w tym skutecznie pomaga - jego aparycji bliżej klanu Uchicha niż Kaguya. Na dodatek nigdy nie malował sobie tych kropek na czole, które były znakiem rozpoznawczym koczowniczego klanu.
W końcu, znalazł miejsce na obóz, będące lekko na pagórku, ukryte w wysokich krzakach, dzięki czemu mógł spokojnie odpocząć. Ściągnął płaszcz, na którym zamierzał spać pod gołym niebem i już chwile po położeniu się, zapadł w sen.
Obudził się wraz ze wschodzącym słońcem i od razu wyruszył w dalszą wędrówkę, przybliżając się powoli do celu, do którego droga bogata jest w stacje i przystanki pod postacią innych małych wiosek, zbiorowisk gospodarstw i ludzi, którzy mogliby potrzebować pomocy, za pewną opłatą.

[Hitsukejin Shiga]

Misja D dla Sena 1/15
Czy znasz historię swojej rodziny? Czy znasz historię swego klanu, rodu i tak dalej? Czy wiesz, dlaczego Kaguya są tak źle postrzegani przez świat, a na terenach pustynnych są traktowani przez wielu gorzej niż zawszone trędowate szczury? To ci przypomnę. Kaguya wymordowali całe rodziny i dzieci w swojej potworności, oddając się temu w czym byli najlepsi - wykorzystywali swoje ciała jako broń. Broń skierowana wobec cywili, słabszych, a nawet bezbronnych w wielu przypadkach. Spotkała ich za to odpowiednia kara, tak jak kolejną karą - niewątpliwie - jest czarny pijar jaki globalnie się za nimi ciągnie.
A sam fakt, że wielu Kaguya to lekkomyślni awanturnicy, potrafiący zaatakować ludzi w onsenie BO TAK, cóż... to nie poprawia waszego wizerunkowego image.
Sen postanowił wyruszyć w swoje rodzinne bądź co bądź w mniejszym lub większym stopniu strony. Po nocy na polanie, gdzie zadziwiająco największym utrapieniem były ptaki poddziubujące płaszcz i sprawdzające czy da się go zjeść, wyruszył ścieżką.
Sen chce zarobić. Chciałby sobie coś uszczknąć od wielkiego tortu bycia Shinobi, bo przecież Kaguya to nie kakuzu, musi coś jeść, prawda?
Może gdyby jechał jakiś wóz mógłbyś w przeciwieństwie do swoich klanowych konotacji zaciągnąć się do obrony, pomocy przy rozładunku na miejscu dostawy i tak dalej. Uczciwa praca. Albo, gdybyś chciał bardziej oddać się temu, co przedstawia w skali świata sobą twój ród, ród Kaguya... Mógłbyś wysunąć kości i wymordować wszystkich na wozie, a potem okraść, też byś się pewnie wzbogacił. Niestety nie ma wozu. Nie ma nikogo, kogo można okraść ani na kim się wzbogacić...

Ale nagle jest krzyk. Z zagajnika przy drodze wybiega dziecko. Na oko siedmioletnia dziewczynka w sukience, blond włoski, laleczka taka. Ale buzia czerwona, zapłakana, łzy, w ogóle armagiedon! Widząc Sena biegnie w jego kierunku ile sił w dziecinnych nogach.
-Proszę, proszę mi pomóc! Moja... Moja siostra!!! - I tyle z krzyku i z sensu w krzyku. Dziecko próbuje Senowi wskazać zagajnik... Jest strasznie rozdygotana i roztrzęsiona.

Możesz odpisać tu, jeśli nie chcesz podążać za małą, albo napisać posta -> tutaj http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=18&t=6577 jeśli podążasz. Na miejscu zobaczysz... tymczasowo jezioro i nic poza tym, więc sie nie musisz sugerować.

[Asaka]

Misja Wojenna C
Misae, Sumairu Abe
7/45

Ktoś inny machnąłby ręką, uznając, że to nie jego problem. Pożar w oddali? Uciekający ludzie? Nigdy mnie tu nie było, ja nic nie wiem, panie władzo. Ach, to na pewno było tylko źle dogaszone ognisko. Ach, że spaliło się pół lasu? Cóż za nieszczęście… Ktoś jeszcze inny już zacząłby w głowie kalkulować czy to się opłaci, czy ci ludzie będą skorzy wyskoczyć z sakiewek, sypnąć ryo, by załatwić ten problem za nich. Ugasić pożar? Spróbować ocalić jakiś dobytek czy zwierzęta wypasane na pastwisku? Nie dopuścić, by ogień się rozprzestrzenił? Wszystko miało swoją cenę. Jednak ani Misae, ani Sumairu w ogóle nie pomyśleli o pieniądzach. Liczyło się tylko to, by pomóc, tak po prostu. Z dobroci serca.
Nie czekali aż zastanie ich zmrok i kolejny świt, jak postanowili – tak ruszyli, pozostawiając spokojne jezioro, którego tafla co chwila się marszczyła, za sobą. Zagłębili się w las, gdzie towarzyszyły im szeleszczące pod stopami liście. Po chwili biegu na zachód, Sumairu pierwszy wypatrzył między drzewami prześwit, niewiele, bo pięćdziesiąt metrów na lewo od nich, świadczący o tym, że Miase nie kłamała i faktycznie nieopodal znajdował się szlak transportowy – jeden z wielu prowadzący zapewne do stolicy, do Saimin, i zahaczający o okoliczne wioski. Tych jednak na horyzoncie widać nie było. W miarę dalszego biegu widać było za to ludzi, którzy nie pędzili, ale widać było doskonale, że jeszcze przed chwilą to właśnie robili. Jeden, dwa… Pięć. Dziesięć, byle jak ubranych, jakby wystrzelili z chałupy w tym, co właśnie mieli na sobie, w kapciach miast porządnych butów, bez choćby płaszcza naciągniętego na kark. Jeden z mężczyzn niósł niewielką dziewczynkę na barana. Niemal cała dziesiątka była zziajana jak po maratonie, kilkoro z nich trzymało się za bok, jakby właśnie dopadła ich kolka. Niektórzy rozglądali się czujnie na boki, najwyraźniej bojąc się, że ktoś zaraz na nich wyskoczy zza krzaków. Nie rozmawiali ze sobą za bardzo, ledwie pojedyncze osoby idące na przedzie, jednak ani Misae, ani Sumairu nie słyszeli zdań, ledwie pojedyncze słowa takie jak: „posterunek”, „Yamanaka” i „Hyuga”, które wypowiadane były z większą dozą emocji.

  Ukryty tekst

W końcu jednak ktoś wypatrzył dwójkę śmiałków, a zwłaszcza białe włosy kobiety odcinały się na tle drzew i trawy usłanej liśćmi i do uszu kunoichi i samuraja dobiegł okrzyk przerażenia, który wywołał ogólną panikę.
- Zwariowaliście? To nie oni! – ryknął całkiem potężnie zbudowany mężczyzna w kwiecie wieku idący na przedzie i zatrzymał gawiedź, która gotowa była prysnąć w las, albo nie wiadomo dokąd. Kilka osób już poderwało się do dalszego biegu na oślep przed siebie. Huknął na nich tak, że aż długi, czarny jak smoła wąs mu zadrgał ze złości. - Szanowni państwo, nie idźcie na zachód, tam jeno ogień zastaniecie. Niebezpiecznie tam iść.
Pomruk zgody był trudny do przeoczenia. Pochód zatrzymał się na jakieś dwadzieścia metrów od dwójki… wędrowców. Mogli zobaczyć więc grobowe miny całego pochodu, ale także determinację w oczach kilku z wieśniaków. Na pewno ta determinacja była widoczna u mężczyzny z wąsem. Kilkoro z ludzi, widząc, że „to nie oni”, wyminęło mężczyznę i ruszyli dalej drogą przed siebie.

  Ukryty tekst

[Misae]

Bardzo ucieszył dziewczynę entuzjazm chłopaka. I właśnie to w nim polubiła od początku i właśnie z tego powodu nie miała nawet najmniejszych wątpliwości, że przystanie na jej wyjątkowe lekkomyślny plan - co w sumie było niezwykłe biorąc pod uwagę, że poznali się raptem kilka chwil temu. Jednak dobrego serca nie da się udać, a właśnie taką opinię zdążyła już sobie wyrobić na jego temat - może było to nazbyt łatwowierne z jej strony i może mogła się na tym przejechać, ale zawierzała sporo w chłopaku.
Kiedy tylko puścili się biegiem ta, nie traciła czasu starając się dalej kontrolować sytuację. W obliczu wojny nie stać ją było na beztroski truchcik po lesie. Chyba pierwszy raz tak na poważnie na własnej skórze wreszcie odczuła, że jest w uczestnikiem wielkiego konfliktu. Choć nie. Widok ludzi, którzy w przerażeniu uciekli ze swoich domostw tak szybko, że nie zdążyli przywdziać niczego ciepłego sprawiło, że do Misae dotarł ważny fakt - jeszcze nawet nie odczuła procentu wojny i jakiś nieprzyjemny głosik w głowie kazał jej sądzić, że nie widziała jeszcze w życiu nic.
Ludzie rozsądnie zareagowali strachem, więc kunoichi z lekko uniesionymi rękoma w celu okazania, że nie trzyma niczego w pustych, otwartych dłoniach wyłoniła się z zarośli. Sama zapewne też byłaby mocno nerwowa na ich miejscu, więc ważne było, aby zapewnić ich o dobrych intencjach przybyszy.
-Nazywam się Yamanaka Misae, a to mój towarzysz Sumairu Abe-san - przedstawiła ich. Wiedziała, że w tym regionie to nazwisko szczególnie w tym czasie może nieść nadzieję... choć i jej samej ona by się przydała. Nie było czasu jednak na zbędne dywagacje. Dziewczyna pociągnęła wypowiedź opuszczając ręce i przyglądając się obecnym z uwagą i troską - Powiedzcie co tu się stało i co najważniejsze - czy ktoś wymaga pomocy medycznej? Jeśli tak to pomogę jak tylko będę mogła.. - dodała starając się brzmieć jakby panowała nad sytuacją - ludzie zapewne będą potrzebowali kogoś takiego, ale czy jej się to uda? Zostało mieć nadzieję.

  Ukryty tekst

[Sumairu Abe]

Sumairu najbardziej skupił się na tym, że napotkani ludzie nie mieli okazji by zabrać coś więcej prócz samych siebie. Ich majątek, czy też domy które wnioskując ze słów mężczyzny prawdopodobnie stoją właśnie w niszczycielskich płomieniach.
Po raz kolejny zauważył, że choć ciężko jest prowadzić ubogie życie i nie posiadać ogólnego dobrobytu to na samym końcu najważniejsze jest to, aby mieć przy sobie bliskich. Dom można odbudować lub zamieszkać gdzie indziej, a stracone pieniądze można z czasem odrobić. Kiedy jednak los odbiera nam bliskich, jest to dla nich podróż w jedną stronę.
Misae przejęła inicjatywę i przedstawiła siebie i chłopaka nim ten zdążył cokolwiek powiedzieć. Każda kolejna chwila spędzona u boku dziewczyny sprawiała, że Sumairu dostrzegał w niej coraz to nowe cechy które mu się podobały.
Samuraj ukłonił się delikatnie, gdy Misae wyjawiła jego imię. Zebrani ludzie nie wyglądali groźnie. Nie było też po nich widać żadnych chęci do zaatakowania dwójki bohaterskich młodzików. Pomimo tych obserwacji, Sumairu nie przestawał być czujny i analizować najróżniejsze scenariusze, które mogą się wydarzyć tego dnia.
Mimo wszystko nie zapowiadało się teraz na jakiekolwiek starcie między zebraną gawiedzią, a wybuchowym duetem.
-Mam wrażenie, że nie doszło do zwykłego wypadku przy pracy i w grę nie wchodzi pech, a ogień o którym mówisz został wszczęty przez kogoś komu zależy na uprzykrzeniu życia tym, którzy pochodzą z tej okolicy. Będziemy wdzięczni jeżeli powiecie nam wszystko co wiecie na temat tego zajścia. Wszystko co może się nam przydać do rozwiązania sprawy i poznania sprawcy całego zamieszania. - odezwał się do mężczyzny, który stwierdził że na zachód stąd nie znajdzie się nic prócz ognia i niebezpieczeństw. Facet jeszcze nie wiedział, że to właśnie na pozbyciu się tych niebezpieczeństw zależy im najbardziej.