Stylowy Lokal "Kanał"

[Kenshi]

Każda ze stron uważała że ma rację i każdy obstawała przy swoim zdaniu. Pomimo różnic w zdaniu, dialog przebiegał w dobrze postrzeganym tonie, z szacunkiem do swojego rozmówcy. Wynikało to z prostego faktu, oboje mieli wspólnego wroga, który pomimo innego podejścia, łączył ich w wspólnym celu – powstrzymania zagrożenia. Akarui zapewne dostrzegł, że jego uwagi nie spotkały się ze zrozumieniem u byłego zakonnika, stąd postanowił wyjaśnić nieścisłości, które mogły przez nieporozumienie się nawarstwić.
- Ani słowa o Saisei? – czarnowłosy rzucił dla upewnienia się, bo przysłuchując się wypowiedzi Tozawy, nie dosłyszał wzmianki o wspomnieniu powstania takiej organizacji w rozmowie z Shirei-kanem. Gdyby Akarui faktycznie potwierdził, to by stawiało jego sylwetkę potencjalnego kandydata w całkiem innym świetle. Organizacja dalej byłaby tajna, wiedzieliby o niej jedynie Ci co znajdowali się w najbliższym otoczeniu „Zjawy” a i oni nie mieliby pewności, czy faktycznie doszło do powstania tego co zarysowane było tylko w planach.
Kenshi odniósł się również szczegółowo do uwag rzuconych przez Tozawę w sprawie ponownych odwiedzin Kami no Hikage i zdobycia zagrzebanego ciała z którego wydzielała się nieznana substancja, najpewniej trucizna. Maji odniósł się wtedy do racjonalnych przesłanek za którymi stało konkretne zagrożenie, nie tylko w postaci odnotowania ich przybycia i związanego z tym zagrożenia życia, ale również odkrycia powodu ich podróży – a więc możliwego przechwycenia trupa, który mógł być w rzeczywistości być może bombą biologiczną, którego potencjału nawet nie byli w stanie sobie wyobrazić.
- To było wartościowe spotkaie Akarui… Ciesze się, że mieliśmy okazję bliżej się poznać. Teraz wiem, że Sunzumura Hanji będzie miał po drugiej stronie solidne przeszkody do pokonania – czarnowłosy oznajmił, gdy doszli do konsensusu, że podróż do Kami no Hikage w chwili obecnej jawi się jako zbyt daleko idąca w ryzyko podróż. Ta uwaga dobrze współgrała z chwilą, gdy oboje opróżnili naczynia z napitkiem, a także ogołocili swoje półmiski z jedzenia. Kelnerka, która z zaplecza zerkała na salę, czy aby nikt nie wymaga uwagi, zwróciła uwagę na ich stolik, szczególnie iż czarnowłosy uniósł nieznacznie do góry dłoń. Czekając aż ta podejdzie, mężczyzna uniósł sięgnął do torby w której mieścił się mieszek. Wyciągnął z niego kilka monet i położył na stole, dając jej chwilę by zdążyła podejść do stolika.
- Tak jak wspomniałem wcześniej, pozostaniemy w kontakcie. Będę Cię szukał w Ningyō-shi, wtedy też znowu porozmawiamy… Myślę że chwila przerwy dobrze nam zrobi, będzie czas żeby to wszystko zdążyło poukładać się w głowie, a ponadto każdy na podstawie tego zdąży wyrobić swoje własne zdanie co do nowej sytuacji – stwierdził, chwilę przed tym jak do ich stolika przyszła kelnerka pytając czy zechcemy coś jeszcze domówić. Kenshi pokręcił głową i w jej kierunku przesunął kilka większych monet, dając wyraźnie do zrozumienia, że nie oczekuje wydania reszty. Miał to być drobny gest w podzięce, że mogli w spokoju porozmawiać, mając to szczęście bycia obsługiwanym przez dyskretną obsługę.

___
-70 Ryo (po 35 Ryo od głowy)

[Akarui]

Widać było, że wyliczenie tematów do podzielenia się z SHirei-kanem podczas składania raportu uspokoiło trochę Kenshi'ego. Było oczywiste, że tyle wie praktycznie każdy, kto był na świadkiem wydarzeń na wyspie. Padło tylko jedno skromne pytanie, mające na celu upewnienie się, czy narodziny na trupie starych smoków nowego feniksa zostanie zachowane w tajemnicy. Akarui postanowił tylko krótko zażartować: - Sai... co? Jakaś nowa kapela z Shigashi no Kibu? Mrugnął okiem i przystawił do ust naczynie z resztą herbaty. Była już chłodna, ale nadal dobrze smakowała.

Zbliżał się finał spotkania tychże dwóch gentelmanów. Naczynia opróżnione a brzuchy pełne. Sprawy bieżące omówione, plan działań przedstawiony. Poza tym Kenshi wyłożył już pieniądze, uiszczając zapłatę nie tylko za jedzenie, ale również za zamówione przez Tozawę napoje. Medyk jedynie odpowiedział: - Wartościowe, a jakże. Ale następnym razem to ja płacę, dobrze? Na zapewnienia o spotkaniu w Ningyō-shi zareagował twierdzącym skinieniem głowy i dodał od siebie: - Pewnie będę się kręcił gdzieś przy siedzibie władzy. A zameldowany będę w hotelu Yokka. Mają niesamowity Onsen koedukacyjny, hehe... Zaśmiał się lekko po czym podniósł plecak i zarzucił go przez ramię.

Medyk stanął na równe nogi i poczekał, aż i Kenshi to zrobi, by się należycie pożegnać - lekkim skinięciem głowy i życzeniem: - Jak to mawiał mój ojciec: "Oby Amaterasu zawsze jasno oświetlała Twoją ścieżkę, a Hotei podzielił się swymi skarbami" Wyprostował się i częstując byłego zakonnika swoim szczerym uśmiechem, dopowiedział: - No to do następnego, sayonara! Wychodząc rzucił jeszcze mrugnięciem w kierunku ich kelnerki. Cóż, nie będzie im dane się poznać. Przed Akaruim długa droga. Na zachód. Na drugi koniec kontynentu...

z/t

[Kenshi]

- Zapamiętam - potwierdził, gdy Akarui nie tylko utwierdził, że nie wyjawi informacji o zalążku nowej organizacji, ale także gdy wspomniał o miejscu w którym będzie przebywał. Maji z aprobatą również przyjął fakt, że Tozawa nie wykłócał się w sprawie pieniędzy za uregulowany rachunek. To w końcu czarnowłosy odpowiadał za wybór knajpy i to on czuł się odpowiedzialny za wygodę swojego rozmówcy. Ponadto.. czuł się w pewien sposób lepiej, mogąc ukazać oblicze Shiro Ryu, a raczej dawnego zakonu choć odrobinę z innej strony, niż to zostanie z dniem dzisiejszym zapamiętane.
Maji powstał, biorąc przykład z Akaruia, który właśnie zabierał się do dalszej drogi. Tozawa uroczyście się pożegnał, co Kenshi skwitował uśmiechem. Życzliwym. - Powodzenia Akarui-san, oby do rychłego zobaczenia. Czasy jakie nastały są bardziej niebezpieczne niż wcześniej, bądź ostrożny - odpowiedział, nie mogąc się podzielić czymś co mu zostało przekazane przez przodków. Żadnego powiedzenia, żadnego życzenia - powiedział tak jak czuł, życząc Tozawie wszelkiej pomyślności na trakcie. Po tej wymianie grzeczności, rozstali się, wspólnie opuszczając gospodę.
Czarnowłosy obrał inną ścieżkę co szybko poskutkowało rozdzieleniem się - Kenshi obrał ścieżkę najpierw do portu, chciał przed opuszczeniem tego miejsca raz jeszcze spojrzeć w kierunku z którego przypłynęli, przynosząc ze sobą na kontynent widmo niewyobrażalnego niebezpieczeństwa. W porcie w dalszym ciągu panował straszliwy rozgardiasz - tłumy ludzi którzy wciąż nie wiedzieli gdzie się udać, a także liczni strażnicy próbujący zaprowadzić choćby minimalny porządek nad tą zgrają uchodźców.
Pojawienie się Kenshiego u niektórych wzbudziło popłoch, a to ze względu na zbroje którą na sobie miał wraz z charakterystycznym szkarłatnym płaszczem. Jego obecność wzbudzała strach, co było zrozumiałe - w końcu to zakonnicy dokonali masakry w Kami no Hikage. Kenshi w pełni teraz pojął przekaz Akaruia - musiał jak najszybciej zrezygnować z przywdzianych barw. I tak też zamierzał uczynić. Po spojrzeniu w oczy ludziom, szybko powziął inną decyzję. Wykonał w tył zwrot i skierował się na szlak, gdzie też stamtąd miał się udać w dalszą podróż, śladami Tokozawy.

• [z/t]

[Shin Takashi]

Po wejściu do środka pierwsze co rzuciło mu się w oczy to dwaj postawni mężczyźni, który zdawali się być bliźniakami. Patrząc na nich można było dojść do wniosku, że lepiej w tym miejscu nie rozrabiać. Wziął głęboki wdech i udał się dalej wgłąb budynku, aby znaleźć się w głównej sali. Nie było tutaj dużo osób, a ci co siedzieli przy niskich stołach wydawali się należeć do wyższej klasy społecznej, lub członków jakichś bogatszych rodzin, bądź klanów. W końcu Shin także usadowił się przy jednym stoliku i otworzył kartę, szybko przejrzał ją i cicho westchnął. W tym samym momencie podszedł młody kelner oczekując zamówienia.
-Niech będzie butelka sake, oraz Chirashizushi. - Ceny tych rzeczy zapewne będą go boleć, ale przynajmniej tutaj jest cisza i spokój, któej obecnie oczekiwał.

[Ichiro]

Misja rangi D
Shin Takashi
#1

Shinobi wylądował w Kanale, ale nie tym przysłowiowym ani dosłownym tego miejsca znaczeniu, lecz w lokalu. Czyli dobrze skończył. Mężczyzna dzień swój zaczął od poszukiwania miejsca, w którym mógłby się napić. Stopniowo przemieszczał się więc po mieście w celu znalezienia dogodnej lokacji. Z jego obecnego kierunku dało się wywnioskować, że nie planował się dzisiaj zeszmacić, ponieważ w takim miejscu byłoby to zdecydowanie nieekonomiczne, a co więcej, wiązało się z możliwością obicia mordy przez bramkarzy. W dobrym tonie wydawało się więc po prostu zamówić jedzenie i alkohol, poczekać spokojnie, zjeść i wyjść.
Kelner, który przyszedł do ninjy, odebrał zamówienie. Niczego nie zapisywał, udał się tylko w kierunku kuchni, a następnie wrócił po dwóch minutach, niosąc ze sobą butelkę wybranego przez Shina trunku, oraz szklankę. Umieścił oba przedmioty na niskim stole z drewna mahoniowego, uśmiechnął się do ninjy, po czym powiedział cicho:
- Mam dla pana wiadomość. Pani Subishi bardzo chciałaby zjeść z panem kolację. - To powiedziawszy odwrócił się bokiem do Takashiego, a następnie wskazał kobietę, o której mówił. Siedziała ona kilkanaście metrów dalej, w małym pomieszczeniu na boku lokalu. Jedyne, co oczy Shina zobaczyły, to zarys sylwetki kobiety przez zasłonę, która imitowała drzwi. Nietrudno było się domyśleć, że jest to jakiś odpowiednik loży VIP. - Czy zechce pan skorzystać z tej możliwości czy może wolałby pan zostać samemu?

[Shin Takashi]

Kelner przyjął zamówienie chłopaka i udał się w kierunku kuchni. W czasie oczekiwania na swój alkohol zaczął znudzonym wzrokiem rozglądać się po znajdujących się w pomieszczeniu osobach. Wszyscy byli tutaj albo typowymi nadzianymi ludźmi o wysokich pozycjach, albo nijakimi osobami, które chyba wygrały w loterii. Innymi słowy, nie było tutaj nikogo ciekawego z kim można by porozmawiać i przechylić kilka głębszych. W końcu jednak kelner wrócił z butelką i szklanką i postawił je na stoliku, a następnie przekazał informację o jakiejś kobiecie zwanej Subishi. Po chwili zastanowienia wziął swoją butelkę i szklankę, a następnie udał się do wskazanego miejsca.
Po wejściu do środka od razu usiadł na wprost kobiety i upił łyk alkoholu z butelki. Jednocześnie dokładnie przyjrzał się kobiecie, która chciała się z nim spotkać. Mieszkał w tym mieście od urodzenia, ale jeszcze nigdy nie słyszał o kimś tak się nazywającym. Na dodatek flirtował chyba z każdą lepszą sztuką w tej dziurze, więc obawiał się, że ta mogła się okazać jakąś staruszką z kupą kasy po zmarłym mężu, który jeszcze tydzień wcześniej był w pełni sił i posuwał pokojówkę w rezydencji.
-Witam. Jestem Shin Takashi. Podobno chciała zjeść pani ze mną kolację, ale nawet nie wiem kim pani jest i z jakiego to powodu wybrała pani akurat mnie. - Postawił butelkę na stolę obok swojej szklanki i oparł się ramieniem o kolano.

[Ichiro]

Misja rangi D
Shin Takashi
#3

Shin generalizował, i to bardzo. Gdyby w lokalu znajdowały się jedynie bogate snoby, sam nie zostałby wpuszczony, ot co. Mężczyzna lustrował jednak pozostałych gości z wyraźną niechęcią, co jednak nie spotkało się z niczyją dezaprobatą. Na dobrą sprawę, dopóki nie robił wsi, nikomu to nie przeszkadzało. Shinobi miał jednak plan, którym to było napicie się sake, i to w ilościach przekraczających dawki smakowe. Planował po prostu się odmóżdżyć, czego jednak nie mógł wykonać na obecny moment, ponieważ został zaproszony do loży VIP. Cóż, nie mógł tego zaplanować, dlatego decyzja o tym czy uda się do środka była całkowicie zależna od chwilowej, męskiej i pewnej decyzji.
Po krótkim momencie namysłu młody shinobi skierował się w stronę wskazanego przez kelnera miejsca. Swój alkohol oczywiście zabrał ze sobą, co było nieco dziwaczne, ale może ninja nie wiedział o tym, że jego trunek zostałby dostarczony do drugiego stolika przez zbierającego zamówienia. Gdy Takashi wszedł do zasłoniętych ścian, w których znajdowała się wywołująca go pani Subishi, ujrzał niewielkie lokum, wystrojone podobnie do całej knajpy. Miał on może cztery metry kwadratowe, na jego środku znajdował się niski stół, przy którym z obu stron znajdowały się jeszcze niższe ławy. Ściany były gładkie, w barwie karmazynu, a na górze znajdowało się kilka tradycyjnych lampek w osłonach wykonanych z drogiego gatunku papieru, który przebijał zaledwie część światła. Ilość oświetleń, a zarazem mała powierzchnia pomieszczenia powodowały jednak, że widać było praktycznie wszystko, jednak zdawało się to być w nieco ciemniejszych barwach. Przyjemnych, padających z góry, będących delikatniejszych dla nagiego ludzkiego ciała. Każdy kto ogląda swoje muskuły w lustrze, zrozumie analogię.
Jak można było łatwo się domyśleć, Pani Sabishi siedziała na jednej z ław. Była to kobieta w kwiecie wieku. Widać było, że nie ma już dwudziestu lat, ale trzymała się nieźle, szczególnie biorąc pod uwagę małą ilość makijażu na jej twarzy. Niewiasta ubrana była w tradycyjne kimono, które opinało jej wyjątkowo ponętną figurę. Ubranie było barwy cyjanowej, podobnie jak kolczyki i wachlarz, którym pani Sabishi zasłaniała swoją twarz. Włosy miała czarne jak kruk, a w nich kilka kolorowych wstążek, włożonych jakby niedbale, ale pełniących z całością ubioru piękny obraz. Oczy kobiety były duże, błękitne. Reszta ciałą była bardziej zasłonięta.
- Piękne maniery, panie Shin. - powiedziała kobieta na widok ninjy pijącego sake z butelki. - Jeśli chcesz się napić, proszę, używaj szkła. Nie dają go nam bez powodu.
Kelner wskazał Takashiemu miejsce, a ten miał się na nim usadowić. Odpowiedź na jego pytanie nie zostanie udzielona, prawdopodobnie do momentu, w którym zajmie on swoje miejsce.

[Shin Takashi]

Pierwszą myślą mężczyzny po wejściu do środka było, że jest tu zbyt wystawnie. To nie było miejsce w którym mógł się czuć komfortowo i wolał jednak te bardziej obskurne lokalne, gdzie alkohol leje się litrami i nikt nie zwraca uwagi na to, jak kto się zachowuje. Na dodatek znajdująca się tutaj kobieta wprawiała go w dyskomfort. Chociaż lubił ładne i ponętne kobiety to nie radził sobie z "szlachciankami" i nim podobnym. Były one przeważnie sztywne i trudno się było z nimi dogadać i zapewne tak też będzie w tej sytuacji. Nie miał innego wyboru jak napić się i usiąść w wskazanym miejscu.
-Pani wybaczy, ale nie należę do osób, które zwracają na takie rzeczy uwagi. Jestem tylko młodym facetem, który przekłada wolność i dobrą zabawę, ponad dobre zachowanie i maniery, które tylko utrudniają kontakty z innymi osobami. Po za tym. Każdy jest inny i nie powinno się na nich wymuszać takiego zachowania jakiego byśmy od nich oczekiwali. - Odpowiedział kobiecie na jej uszczypliwy komentarz i zaczął się w nią wpatrywać oczekując odpowiedzi odnośnie wcześniejszego pytania, czyli dlaczego go tutaj zaprosiła.

[Ichiro]

Misja rangi D
Shin Takashi
#5

O ile shinobi nie należał do osób, które ceniły sobie maniery i sztuczną wyniosłość, to sam wkroczył do miejsca, gdzie takie zachowania były na porządku dziennym. Jeśli chciał się po prostu zeszmacić i zalać gardło niepojętą ilością sake, mógł iść do pijalni, a nie do Kanału. Cóż, za jego błąd przyszło mu oczywiście zapłacić, ponieważ za nieodpowiednie zachowanie w tym miejscu mógł zostać po prostu wyrzucony na zewnątrz.
Mężczyzna nie dał sobie w kaszę dmuchać i zamiast przyjąć słowa krytyki, zarzucił nietakt rozmówczyni. Nie spotkało się to z żadnymi fajerwerkami, ponieważ kobieta zwyczajnie przesunęła wzrokiem po pomieszczeniu, a następnie spojrzała wymownie na kelnera. Tamten bez słowa opuścił lożę, zasłaniając przy okazji jej wejście, dzięki czemu zrobiło się nieco bardziej intymnie.
- Chcesz zachowywać się jak prostak, proszę bardzo. Tylko nie dziw się, że ktoś ci zwraca uwagę, szczególnie w Kanale. - powiedziała krótko pani Subishi, po czym zawachlowała swoją twarz dwa razy. Z jej tonu dało się wyczuć rozbawienie Shinem. Prawdopodobnie przypadł jej do gustu, pomimo jasnej wady w postaci braku manier. - Ale do rzeczy. Wiem, że jesteś ninja. Postawny też jesteś, rzadko kiedy spotyka się takich drągali jak ty. Może zechciałbyś dla mnie popracować? Byłbyś ochroniarzem, czyli w twojej nomenklaturze, stanąłbyś na bramce w jednym barze. Dzielnica portowa, raczej nie spotkasz się tam z większymi problemami niż pijani rybacy.
Kobieta była niesamowicie tajemnicza, co mogło intrygować albo też budzić niechęć. Zależało to przede wszystkim od charakteru Shina.

[Tohaku]

Tohaku nie zagłębiał się w dylematy prawdziwych ninja, bo i takim nie był, przynajmniej w swojej opinii. Samo władanie chakrą w akceptowalnym stopniu nie czyniło go shinobim z krwi i kości, jak wpojono mu to podczas szkolenia. Nie wiedział czy tak wyglądały militaria na całym Hyuo, czy tylko jemu tak się trafiło, ale raz po raz słyszał, że ninja powinien być przede wszystkim wyszkoloną jednostką, a dopiero potem człowiekiem. Ciemnowłosemu wciąż było znacznie bliżej do tego drugiego. W pierwszej kolejności musiał się zmierzyć z ludzkimi dylematami, a dopiero potem będzie — o ile przetrwa wystarczająco długo w zawodzie, gdzie zazwyczaj ginie się młodo — zastanawiał się nad moralnością i podobnymi problemami, które atakują nawet najbardziej bezwzględnych żołnierzy. Zresztą, wszystkie te rozmyślania przestały mieć sens, gdy już oddalił się od szurniętej kobiety. Misja, zapłata. To były cele doczesne, na których zamierzał się skupić, dlatego, przeanalizowawszy sytuację i potencjalne miejsce przebywania obiektu westchnień jego "pracodawczyni", trafił do Rōzugōrudo, gdzie poczucie wyobcowania musiał wyprzeć tym, po co tam przyszedł.
Kilka chwil minęło i nikt nie postanowił się go obsłużyć, jakkolwiek by to nie brzmiało w kontekście domu uciech, dlatego sam zagadnął któregoś z członków obsługi. Już bardzo rzadko miewał problemy konwersując z jedną czy dwiema osobami na raz. Fakt, nie była to rozmowa najwyższych lotów, dynamiczna i elokwentna, ale jakaś była, więc poczynił spory progres w porównaniu do jeszcze nie tak dawnych wydarzeń. Kilka słów wyjaśnień, kilka sekund cierpliwego oczekiwania, aż kobieta się zastanowi, i — co ciekawe — dostał całkiem konkretny trop. Może jednak znalezienie kogoś chociażby trochę osobliwego nie było takie trudne? Skłonił się lekko nieznajomej.
— Dziękuję bardzo — powiedział krótko, skłonił delikatnie głowę i czym prędzej opuścił lokal, w którym mimo wszystko czuł się nieswojo. Raczej unikał skupisk ludzi, a na pewno takich, gdzie zza każdego zakrętu mógł wyskoczyć jakiś częściowo roznegliżowany człowiek. Musztra skupiała się na dyscyplinie, nie na przyjemnościach, ale w sumie może to i lepiej, bo inaczej pewnie zostawiłby parę monet w Rōzugōrudo zamiast ograniczyć się do czystego zarobku.
Udał się do "Kanału". Słyszał o tym przybytku i wiedział mniej więcej, gdzie się znajduje, ale — któż by się spodziewał — nigdy nie był w jego okolicy, więc po samej nazwie wyobrażał sobie raczej jakąś spelunę dla takich szumowin jak ów złodziejaszek. Może to przez to nie przeszła mu przez myśl jako miejsce, gdzie mógłby go szukać. Właśnie dlatego uniósł ze zdziwieniem brew, gdy jego oczom ukazała się całkiem solidna, nowoczesna budowla. Nie trwało to jednak zbyt długo, przecież miał misję do wykonania, prawda? Wszedł do środka (o ile oczywiście nie został zatrzymany przez ochroniarzy) i tym razem od razu wyszukał wzrokiem jakiegoś barmana czy kogokolwiek z obsługi, kogo mógłby wypytać o poszukiwanego mężczyznę.
— Niech wiatry Hyuo — już za późno, żeby ugryźć się w język — cię prowadzą. — Głupi, irytujący nawyk, który wraz z akcentem raz po raz pokazywał, skąd pochodził; niemniej speszył się tylko delikatnie, dlatego kontynuował: — Szukam mężczyzny zwanego Hira Masami, pewna kobieta go poszukuje. — Powtórka z rozrywki, tylko tym razem bez króciutkiej pauzy przed słowem "kobieta". Oby poszukiwany rzeczywiście znajdował się w tym lokalu, bo każda kolejna lokacja do sprawdzenia zaczęłaby dość poważnie nadszarpywać cierpliwość siedemnastolatka.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 17/15?

---

- Rok 388 - Zima -
- Tohaku -
- Kanał -
- Łotr -

---

" Łotr 2 " W opinii wielu osób samo władanie chakrą w stopniu większym niżeli " nic " czyniło cię osobnikiem ponad innymi, czy tego chciałeś czy nie - shinobi. Nawet i oni dzielili się na tych lepszych, oraz gorszych. Ty mogłeś natomiast wciąż wybrać po której stronie chciałbyś być. Ryuzaku było specyficznym miastem. To właśnie tutaj nie rządzili shinobi, ani żadna większa grupa im podobna, a przynajmniej z tego co wiedziałeś.

Wizyta w lokalu nie trwała długo. Szybko cię wyjaśnili i odesłali gdzie indziej, właśnie do kanału. Czym prędzej opuściłeś lokal i skierowałeś się tam gdzie powinieneś na początku. Droga przez miasto nie trwała jakoś długo. Musiałeś minąć ledwie kilkanaście ulic, aż w końcu dotarłeś do wspomnianego miejsca. Godzina wciąż nie była późna, jednak obecna pora roku nie zachęcała większości do spędzenia czasu poza domami - nie licząc tych którzy mieli coś do załatwienia, lub pracowali. Wkroczyłeś do wnętrza budynku, wyminąłeś dwóch ogromnych mężczyzn którzy segregowali wchodzące osoby, z jakiegoś powodu wpuścili cię bez większego problemu i twoim oczom ukazało ci się pierwsze pomieszczenie wyposażone w niskie stoły. Już tutaj czułeś zapachy wychodzące bezpośrednio z kuchni - przy samych stołach zasiadali ludzie. Podszedłeś do lady która oddzielała przestrzeń kuchenną zarezerwowaną dla pracowników od przestrzeni dla gości. Twoje nietypowe powitanie spotkało się z delikatnym zaskoczeniem na twarzy serwującej i przyjmującej zamówienia kobiety. – Jego? Siedzi tam — Wskazała na mężczyznę który siedział przy jednym ze stolików. Rzeczywiście przypominał tego którego ci przedtem opisywano. Siedział i chyba pił herbatę, albo coś innego ciepłego. – Nie dziwi mnie to, że jakaś go szuka, ten gość to zwykły bandyta. Podziwiam, że zechciało się jej szukać sprawiedliwości. Najwyższy czas. Najlepiej jakbyś nie rozniósł nam lokalu przy okazji — Ostatnie zdanie wypowiedziała znacznie ciszej, jakby zdając sobie sprawę po co tu jesteś... Chyba myślała, że masz za zadanie go aresztować i doprowadzić przed oblicze sprawiedliwości, lecz skąd mogła wiedzieć, że było zupełnie inaczej... Kto mógłby wiedzieć? A sam Masami? Rzeczywiście, nietypowo ułożone włosy, chyba przy pomocy jakiegoś specyfiku którego nazwy nie znałeś, również ubrany dość ładnie, jego niezwykłość podkreślało jednak to, że do tego ładnego ubrania dochodziły karwasze, skórzane które nijak nie pasowały do pięknej prezentacji jego ubioru.

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Znowu widzę łajzę... Można pokusić się o stwierdzenie, że w Ryuzaku no Taki nie rządzili shinobi, ale byłoby to dość sporne. W końcu kim wysługiwali się handlarze i przedsiębiorcy, jak nie ninja? Zawód ten stał się już na tyle popularny, że praktycznie w każdym miejscu przeplatał się z codziennym życiem i na każdym rogu można się było spodziewać kogoś posługującego się chakrą.
No, ale te rozmyślania nie były długie, bo i droga nie była zbyt długa. "Kanał" był dość popularny, przez co nawet tak aspołeczna jednostka jak Tohaku miała jakieś tam pojęcie o jego położeniu. Ot, kilka uliczek do przebycia i oto stanął przed budynkiem, który na kilka chwil wyrwał go z trybu "misja" swoją aparycją. No, ale tylko na chwilę, bo już zaraz udało się dostać do środka bezproblemowo; w sumie nie było żadnego powodu, dla którego ochroniarze mieliby go nie wpuścić. Nie wyglądał jak żebrak czy przypadkowy pijaczyna z ulicy, a młodzieńcza twarz mogła wskazywać na łatwy zarobek. W końcu kto pił bardziej brawurowo niż gówniarze? Niestety dla właścicieli lokalu — nie dziś. Młodzieńca nie interesował alkohol czy ludzie siedzący przy stolikach, których omiótł tylko spojrzeniem, gdy rozglądał się w poszukiwaniu barmana lub kogoś podobnego. Misja.
Wypatrzywszy kobietę przyjmującą zamówienia podszedł do niej sprawnie, starając się utrzymywać zdrowy dystans od mijanej tuszy. Oparł się o kontuar i rzeczowo przedstawił sprawę, niespeszony jakkolwiek tym, że po raz kolejny tego dnia miał do czynienia z płcią piękną. Poczucie obowiązku było po prostu zbyt duże, a musztra przygotowała do tego, że umysł ciemnowłosego wchodził w stan głębokiego skupienia, gdy tylko miał jakieś zadanie do wykonania.
Uśmiechnął się pod nosem, co — jak w wielu przypadkach — zostało zdradzone jedynie przez delikatne zmarszczenie skóry przy kącikach oczu. Do dwóch razy sztuka czy jakoś tak. Szybko, sprawnie. No, o ile bandyta nie będzie sprawiał jakichś problemów, ale nie przyszedł tam, by się z nim rozprawić, nie? Nawet nie miał jako tako ułożonego dialogu w głowie. Po prostu krótko przedstawi to, o co prosiła go kobieta i cyk, załatwione. Reszta to już jej sprawa. Skinął delikatnie barmance.
— Dziękuję za pomoc i proszę się nie martwić. — To zabawne, jak kilka miesięcy pracy nad sobą może wykształcić w człowieku praktycznie od zera kulturę osobistą. To nie tak, że na turnieju na Yinzin nie chciał być uprzejmy — po prostu nie widział w tym sensu. Dopiero zgłębianie tajników integracji z resztą społeczeństwa pokazało, że takie zachowanie znacznie częściej popłaca niż szkodzi.
Oddalił się od lady prosto w stronę poszukiwanego mężczyzny, po drodze wyciągając delikatną rękawiczkę zza pazuchy. Gdy znalazł się u celu, rzucił ją na stół cokolwiek pogardliwie. Kultura kulturą, ale do takich raczej nie pałał sympatią. Bez cienia skrępowania spojrzał Masamiemu w oczy i przedstawił sytuację.
— Kobieta, którą dziś okradłeś — nawet nie zniżał głosu — zauroczyła się w tobie i prosiła o przekazanie ci tej rękawiczki. Co mam jej odpowiedzieć? — Krótko i rzeczowo. Większość potencjalnych odpowiedzi kończyła się tym, że Tohaku miał zamiar zwyczajnie opuścił "Kanał" i ruszyć na poszukiwania arystokratki w zachodniej dzielnicy. Tylko nieliczne scenariusze mogły sprawić, by wdał się w dialog z łotrem numer jeden.

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D - 19/19

---

- Rok 388 - Zima -
- Tohaku -
- Kanał -
- Łotr -

---

" Łotr 2 " Ninja pełnili w Ryuzaku różne funkcje, jednak to gildia kupiecka zarządzała wszystkim - oficjalnie. Jak było rzeczywiście? Pewnie podobnie, bo miastu daleko do problemów z jakimi boryka się Shigashi no Kibu. Osada Ryuzaku, będąc swoistym buforem pomiędzy terenami Cesarstwa i lasów miała jednak jak słusznie zauważyłeś sporo shinobi na swoich usługach. Głównie za sprawą tego, że potrzebowali swoich własnych sił będąc pomiędzy terenami kontrolowanym przez ninja bezpośrednio, poza tym to umiejscowienie czyniło z nich magnatów przewozowych pomiędzy dwiema częściami świata - pozycja której należało pozazdrościć, w tym pozytywnym, jak i również negatywnym znaczeniu tych słów.

Na miejscu szybko się rozeznałeś i bez ceregieli ruszyłeś do stolika. Uważałeś, że tajniki uprzejmości były opłacalne znacznie bardziej niż proste i gburowate zachowanie, lecz z jakiegoś powodu zupełnie zechciałeś temu zaprzeczyć rzucając rękawiczkę na stół, bez ceregieli, bez choćby przywitania - jak gbur. – He? — Podniósł wzrok mężczyzna spoglądając w twoim kierunku. Był zmieszany, nie samą obecnością kogoś takiego jak ty - lecz twoim zachowaniem jakim go uraczyłeś. Zmieszany, lecz słuchał tego co miałeś do powiedzenia. – Zauroczyła? A więc jednak ten piękny kwiat naprawdę tak myśli... Jak niespodziewanie... — I nie wyczułeś w jego głosie choćby krzty kpiny, widziałeś jak oglądał rękawiczkę, pobieżnie, ale w jego spojrzeniu dostrzegałeś, że wiedział do kogo należy. – Czego może chcieć od takiego łotra jak ja? Dlaczego? Pierwszy raz poczułem żal z rabunku... Chyba będę się musiał z nią zobaczyć... — Sięgnął do kieszeni, wyciągnął z niej kawałek papieru, zaraz poprosił o coś do pisania. Zaskakująco - otrzymał to. Zdolność pisania również nie było aż tak codzienna pośród prostych ludzi, lecz wiedziałeś, że nie miałeś z takim do czynienia... Kilka chwil minęło, a on napisał na kartce jakąś wiadomość. – Przekaż jej to i powiedz, że będę czekał w chwili gdy słońce znajdzie się pomiędzy wschodem, a zachodem, na środku nieba. A rękawiczkę... Przekaże jej sam — I tak wręczył ci wiadomość. Przed tobą jeszcze chwila kurierskiej zabawy.

Po rozstaniu odnalazłeś dom kobiety bez najmniejszego problemu. Dokładnie tak jak ci wcześniej przekazała. Na wieść o liście widziałeś uśmiech i uradowanie, sam może aż tak szczęśliwy jak ona nie byłeś, lecz podziękowanie w postaci pieniędzy, oraz pudełka słodkości, mogły uczynić te dziwne zwycięstwo, choć trochę lepszym i bardziej znośnym - szczególnie, że słodkim nie będziesz się musiał z nikim dzielić.

fin

  Ukryty tekst

[Tohaku]

Tak jak zachowanie kobiety było kuriozalne, tak odpowiedź łotra sprawiła, że Tohaku aż otworzył szerzej oczy. Okazało się, że uczucie było odwzajemnione, a sam mężczyzna żałował, że obrabował swoją ofiarę. Na domiar złego umiał pisać, co nie było wcale tak powszechną umiejętnością, szczególnie u ludzi parających się jego zajęciem. Tym samym złodziej dołożył kolejną cegiełkę do tej dziwacznej sytuacji i skonfundowany jeszcze bardziej niż wcześniej młodzieniec po prostu tam stał, chcąc jak najszybciej doprowadzić tę sprawę do końca i zapomnieć, by nie przeciążyć swojego umysłu szukaniem sensu w tym wszystkim.
Tak też odebrał zwitek papieru, zapamiętał słowa do przekazania i czym prędzej opuścił "Kanał", po drodze jeszcze dziękując skinięciem głowy pomocnej barmance. Kilkanaście minut drogi i już postawił stopę w zachodniej dzielnicy, gdzie rzeczywiście odnalazł dom pracodawczyni bez większego problemu. Ludzie obnoszący się ze swoim bogactwem robili to na każdym kroku i jej mieszkanie było mocno wyróżniające się, nawet na tle nowobogackich domów rzemieślników i kupców. No i tak jak zamierzał, tak zrobił. Wiadomość przekazana praktycznie słowo w słowo, list wręczony, zapłata otrzymana. Choć nie była to najciekawsza forma spędzenia czasu, to jednak parę (bardzo skąpo jak na kłujący w oczy status pięknisi) Ryō wpadło i chyba czas najwyższy udać się do sklepu z wyposażeniem, co przekładał odkąd tylko wrócił z turnieju na Yinzin.
[z/t -> click!]