Szlak transportowy

[Kaiso]

Próbowałem zająć się tym rannym, naprawdę jak na osobę, która nie posiada żadnego doświadczenia medycznego, to robiłem wszytko jak należy, przynajmniej w teorii. W praktyce wyglądało to tak, że próbowałem cokolwiek zrobić, a ranny po prostu zwijał się z bólu, uniemożliwiając jakiekolwiek konkretniejsze działania. Na szczęście dla mnie działałem pod wpływem adrenaliny i jeszcze nie zdawałem sobie sprawy z tego, że pojawiła się krew. Nigdy w życiu nie byłem świadkiem takiego wypadku i zapewne gdybym był tylko postronnym widzem, to musiałbym zwrócić zawartość mojego żołądka.
Nie było jednak czasu na takie rozmyślania, musiałem jakoś pomóc temu człowiekowi, niezależenie czy ci bezczynni idioci mi pomogą, czy nie. Nikt nie umrze w mojej obecności.
Rozejrzałem się za klonem. Wyglądało na to, że sobie poradził i przystąpił do najrozsądniejszej czynności- uspokajania zwierzęcia. Ugłaskiwał go, mówił do niego spokojnie, starał się zrywać liście czy trawę i dawać ją zwierzakowi. To powinno załatwić sprawę. Oczywiście jednocześnie wszelkim nadchodzącym osobom pokazuje żeby przypadkiem nie podchodziły do konia od tyłu.
W tym czasie ja, oryginał, widząc opieszałość reszty sięgnąłem do swojej torby i wyciągnąłem z niej koszulkę. Co prawda była rezerwowa, w razie gdyby ta, którą mam została uszkodzona, ale musiałem w jakiś sposób unieruchomić rękę rannego. Koszulka została przeze mnie potargana na coś w rodzaju prowizorycznego bandaża. Sam jednak nie będę w stanie tego zrobić.
Zirytowany krzyknąłem do tych ludzi.
-Kurwa ruszcie dupsko. Jeden z was niech mi tu pomoże i przytrzyma tego człowieka. Inny niech lepiej zapierdala do tej wioski i sprowadzi medyka, bo jak nie to pożałujecie.

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 9/15
,,Uchodźcy"
Nikt zbytnio się nie kwapił do pomocy, ani prośby ani groźby nie skutkowały. Wychodziło na to ludzie to naprawdę głupie istoty. No cóż najwyraźniej polecenia rzucane do wszystkich nie skutkowały, może trzeba personalnie do jednej osoby? Zatrzymanie zwierzęcia poszło zgodnie z planem jednak szybko pojawił się nowy kłopot, ale pierw omówmy jeszcze ten nierozwiązany jakim był krwawiący mężczyzna. Otóż co prawda kwestia rzucającego się rannego załatwiła po części wyjęta koszula, ale rana dalej obficie sikała krwią. Wierzgał już znacznie słabiej, zapewne przez utratę zbyt dużej ilości czerwonego płynu z ciała. Zresztą zapaćkali krwią sporą część drogi, ludzi odwracali wzrok, a nawet dwie osoby w tłumie zasłabły, ale tym już reszta udzieliła pomocy. Oczywiście do miasta nikt nie poszedł. Więc było dalej źle, ale wbrew pozorom opadnięcie z sił rosłego mężczyzny może pomóc podczas pierwszej pomocy. I teraz wracamy do konia. Cóż drugi z mężczyzn podszedł do ciebie, a raczej twojego klona i zwierzak a i zaczął uspokajać zwierze. W momencie kiedy klon schylił się po zerwanie trawy, mężczyzna jak z procy wystrzelił skacząc na kamiennego Kaiso odbił się od jego pleców i wylądował na grzbiecie kobyły. Strzelił ją w zad, ścisnął nogami, ta spięła się na tylne nogi, i długimi susami rozpoczęła bieg przed siebie w las. Warto przypomnieć że mężczyzn było tylko 2 ten grupie, a koła bez 3 osób płci męskiej się nie uda zmienić. Cóż do tego jeden z nich, właśnie zwiewał z koniem który był niejako gwarantem dotarcia do celu podróży przez uchodźców. A ci widząc to zaczęli lamentować i płakać. Niektórzy, bo aż 3 starców i jedna kobieta upadli na kolana szlochając, a inni, zaczęli wymachiwać pięściami i wściekle krzyczeć za uciekającym. Co zrobić w takiej sytuacji?

[Kaiso]

Kiedy próbowałem w jakiś sposób opatrzyć rannego usłyszałem krzyk swojego klona. -KURWA!. Nie odwracałem się, wiedziałem, że klon dobrze wie co ma robić, mial wystarczająco dużo rezerw chakry żeby unieruchomić ewentualnych awanturników lub, jak w tym przypadku, uciekiniera.
Klon nie musiał składać pieczęci, po prostu odwrócił się w stronę uciekającego na koniu człowieka i wypluł z siebie 4 błotne pociski. Każdy z nich leciał troszeczkę inaczej(po prostu każdy pocisk brał pod uwagę kierunek w którym uciekinier podążał), cel to po prostu unieruchomienie konia. Niezależnie od wszystkiego klon wyciąga kunai i rusza w stronę przeciwnika. Nie mógł pozwolić mu bezkarnie uciec.
W tym czasie ja dalej bezradnie próbowałem pomóc temu człowiekowi. Wkurzyło mnie zachowanie tych ludzi, wstałem więc i podszedłem do pierwszego lepszego chcąc zmusić go do pomocy krzyknąłem. -MASZ BIEC DO WIOSKI PO MEDYKÓW. JUŻ. JAK ZOBACZĘ, ŻE TEGO NIE ROBISZ, TO SKOŃCZYSZ GORZEJ NIŻ TWÓJ KOLEGA! I TO NIE KOŃ CIĘ JEBNIE, A JA!
Nie miałem już siły na grzeczność, musiałem zacząć działać bardziej zdecydowanie, inaczej ten człowiek umrze. Odwróciłem się do grupki płaczącej za koniem.
-W tej chwili macie mi z nim pomóc! Żądam jakichś szmat albo bandaży. Musimy zatamować krwawienie.
Wiedziałem, że tracę dużo czasu, dlatego wróciłem do rannego i za pomocą resztek materiału z koszulki starałem się zatamować krwawienie poprzez uciskanie ręki nad raną. Jeśli faktycznie przepływ krwi robi się mniejszy to staram się tam zawiązać jakiś supeł, tak żeby było to uciskane cały czas.

Technika klona:

Nazwa

Doton: Doro Kōgeki

Pieczęci

Brak

Zasięg Max.

20 metrów

Koszt

E: 24% | D: 18% | C: 15% | B: 12% | A: 9% | S: 6% | S+: 3% (za 4 pociski)

Dodatkowe

Brak dodatkowych wymagań

Opis Technika polegająca na wytworzeniu kuli błota w ustach. Następnie trzeba ją wystrzelić w kierunku przeciwnika tak, aby oberwał. Obrażenia w tym przypadku będą podwójne, ponieważ poza normalnymi wróg powinien mieć ograniczone ruchy. Błoto bowiem jest sporządzone z chakry i osłabia szybkość. Wszystko zależy jednak od trafienia, logiczne jest, że bieganiu przeszkodzi kula błota wycelowana w nogi, etc.

[Saburō Hokusai]

Wyszedł z portu, a jego oczy skierowane były ku ścieżce. Nie lubił pośpiechu. Za to bardzo kochał szaleństwo. Trzeba przyznać, że jego natura również taka była. Z sekundy na sekundę umiał stać się zupełnie innym człowiek. Szedł wyznaczoną ścieżką co chwilę mijając jakieś drzewa oraz do czasu wozy kupieckie transportujące towary do miasta. Życie toczyło się dla nich szaro. Nie robili to co chcieli, a to co musieli, żeby przeżyć. Ambicje pociągnęły ich na dno. Czasem coś pięknego umie całkowicie dobić człowieka. A jednak... On za to nie wiele sobie obiecywał. Żył jak każdy, z marzeniami. Jednak nigdy nie dawał wziąć im górę w przeciwieństwie do swojego bytu. Czymże jest człowiek jeśli nie zlepkiem pragnień i marzeń? Nikim. Taki ktoś nic nie wnosi do rzeczywistości i nic z niej nie wyciąga. Gdy go zabraknie... Nie odczuwa się zmiany. Świat się toczy swoim rytmem, myśli przebijane są przez rozsądek, a granica jest kwestią umowną.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 min
Czas przybycia: 21:13
Środek transportu: pieszo

[Akarui]

Pora na kolejną podróż!

Tym razem medyk skierował swoje kroki na zachód, ku Samotnym Wydmom i Sabishi, skąd pochodził jego ojciec. Przez chwilę zastanawiał się, czy po drodze nie wstąpić do Shigashi no Kibu. Do domu, którego już tak dawno nie widział. By przywitać się z matką, podzielić nowinkami ze świata, chwile podładować baterie, po prostu odpocząć. W końcu ostatnie czasu dały się Akarui'emu we znaki. Najpierw mur i przygoda z dzikimi. Potem koronacja Cesarza w Hanamurze i przygoda z siostrami Uchiha. Stamtąd cała historia z nieudanym festiwalem w Kami no Hikage i cały ten chaos... A z chaosu narodził się ten, który już raz umarł. Jeśli żyjemy w Erze Krwi, to jak przyszłe pokolenia nazwą następną?

Wracając jednak do tematu, Tozawa zrezygnował z podróży do domu. Mama na pewno sobie radzi. Zawsze sobie radziła. Akarui z resztą jeszcze przed wyjściem z Ryuzaku napisał i wysłał jej list, informując ją, że była małą awantura w Kami no Hikage, ale wszystko u niego dobrze i musi udać się do Samotnych Wydm. Więcej nie mógł jej przekazać, większość bła tajemnicą, a o części dowie się pocztą pantoflową.

Teraz jednak ważna była sama droga. Podróż do Sabishi.


Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sabishi
Czas podróży: Dwie i pół godzinki.
Czas przybycia: 00:45 (12/07/2018)
Środek transportu: Motonogą.

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 11/15
,,Uchodźcy"
Znieczulica ludzi po przejściach to przypadłość znana w każdym zakątku globu, oraz wszystkim historyką. No cóż, ale żeby rodaka rannego nie poratować? To co się działo na trakcie zakrawa pod bardzo wysokie stadium znieczulicy. Najpierw nikt nie pomaga rannemu, a potem jeszcze ktoś próbuje ukraść konia żeby go sprzedać albo zjeść, albo wykorzystać inaczej nie dzieląc się z resztą uchodźców. Haniebne to czyny. Bohater postanowił działać inaczej obrzucił wyzwiskami ludzi stojących i oglądających jak stara się reanimować mężczyzne, o dziwo podziałało. Ten na którego się wydarł, był to pewien chłopiec, blond włosy, na oko 8 lat. Rozdziawił usta, oczy zapłynęły mu łzami, ale przytaknął i obrócił się puszczając się galopem godnym zawodowego biegacza pomknął niczym strzała wprost do wioski. Pewnie troszkę mu zejdzie. Żądanie szmat sprawiło że ludzie niejako się otrząsnęli i zaczęli natychmiast szukać po wozie różnych rzeczy. Nie trudno się było zorientować że było to na zasadzie ,, szybko złapię koc kogoś innego i dam go do zmarnowania na rannego, niż ktoś zrobi to samo z moim" Okrutne myślenie, ale sensowne. I tak po nie więcej niż kilku minutach ranny był opatrywany. Stan dalej krytyczny, kość dalej wystawała, bark był już siny, ale przynajmniej dalej oddychał, można zaliczyć to jako sukces. Sprawa z koniem była jednak o wiele gorsza. Co prawda klon odpalił swój atak w celu zatrzymania złodziejaszka, ale tamten spiął konia który gwałtownie odskoczył. W efekcie 3 z 4 kul go trafił co przełożyło się na to że potknął się na nierównej ziemi i wierzgając upadł na ziemię. Porywacz zwierząt przetoczył się na ziemi i rozpoczął bieg w las nawet nie obracając się za siebie. Koń rżał, i leżał na boku na ziemi.

[Kaiso]

Moje zdecydowane działania przyniosły skutek, ludzie w końcu zaczęli mi pomagać. Teraz pozostało mi uspokajać rannego i nie dopuścić do jego śmierci. Przede wszystkim dalej staram się zrobić wszystko żeby ten człowiek się nie wykrwawił. Wiedziałem, że utracił już i tak wystarczająco dużo krwi, ale nie mogłem zrobić nic więcej, musieliśmy wytrzymać do przybycia fachowej pomocy. Żeby mieć pewność, że połamany nie odlatuje spróbowałem nawiązać z nim kontakt. -Myślę, że teraz już wszystko będzie dobrze. Musisz wytrzymać do przybycia medyków z osady. Jak ci na imię? Ja jestem Kaiso.
W czasie kiedy ja zajmowałem się rannym człowiekiem, mój klon miał większy problem, zajęcie się koniem. Co prawda jego technika przyniosła oczekiwany skutek, przeciwnik, albo przynajmniej koń, został unieruchomiony. Niestety po oberwaniu techniką zwierzę upadło w bardzo niefortunny sposób, z daleka nie wyglądało to najlepiej. Klon szybko ruszył w stronę konia, ale zwolnił jak znalazł się kilka metrów od niego. Musiał znowu uspokoić zwierzaka. Podszedł więc do niego najspokojniej jak się dało i spróbował pogłaskać konia po pysku. Starał się także do niego spokojnie mówić. Jeśli wszystko to zadziała i koń chociaż troszkę się uspokoi, to klon stara się delikatnie rozeznać czy zwierzęciu coś się stało. Byłoby to tragedią gdyby ci ludzie stracili swoje jedyne zwierze, ale może z drugiej strony byłoby to zbawienie dla tego zwierzaka. W końcu można powiedzieć o nim wiele, ale nie to, że był oszczędzany.

[Megumi Ishida]

Misja rangi D 13/15
,,Uchodźcy"
Koń, zwłaszcza taki stary pryk jak ten, faktycznie z jednej strony był średniooszczędny, ale z drugiej to jednak profity jakie dawał czyli możliwość ciągnięcia dobytku oraz to że w stosunku do innych koni to ze względu na wiek nie je dużo, stawiało go jednak jako dosyć optymalny stosunek zysków i strat oraz dobry wybór dla biednych bez grosza przy duszy uchodźców. No i pewnie cena tego zwierzaka nie była zbyt wygórowana, chcąc nie chcąc kobyła wyglądała jak by miała pójść na szynkę w pierwszym lepszym gospodarstwie do którego ją sprzedadzą. Do tego o ile zrzutka wszystkich uchodźców na jednego zwierzaka nominalnie nie trzepła ich po kieszeni aż tak, to jednak po skradzeniu go i zmuszeniu ich do zakupu drugi raz podobnego zwierzęcia, może być sporyy problem. Każda moneta straty to utrudniony start w nowym życiu, albo nawet śmierć głodowa. Tak więc nic dziwnego że trzeba było złapać uciekniera, co też spróbował zrobić klon. Po upadku zwierzaka, jednak zaprzestał pościgu i skupił się własnie na nim. Uspokoił go bardzo szybko, i stwierdził że nic mu fizycznie nie jest. Zaplątał się nogą w pnącza to tyle, bardzo łatwo go z nich wyciągnąć. Kilka metrów dalej za to wykrwawiający się pan był blady jak śmierć, i nie rzucał się tak jak na początku. Łatwo zorientować się dlaczego. Keito do niego mówił, pewnie po to żeby nie stracił przytomności, ale ten tylko mamrotał bez ładu i składu. Ludzie zaczęli jako tako współpracować i mu pomagać ocuceni z tego dziwnego letargu. Koniec końców po sporej chwili zobaczyli jeźdźca na koniu z dzieciakiem. Tym samym który poszedł po pomoc. Mężczyzna z plecakiem zatrzymał kasztanowego wielkiego rumaka, pociągnął wodzę i zeskoczył na ziemię. Co się stało? Jak mogę pomóc? Młody mówił coś o jakimś rannym. Proszę mnie zapoznać z sytuacją

[Kaiso]

Minuty wydawały się być dla mnie jak godziny, pierwszy raz byłem postawiony w takiej sytuacji, pierwszy raz czułem odpowiedzialność za czyjeś życie. Widziałem, że jest coraz gorzej i zdawałem sobie sprawę, że jeśli nikt się nie zjawi, to chłopak niebawem umrze. Na moje i jego szczęście, na koniu podjechał do nas jakiś jegomość. No ale zamiast od razu podejść i pomóc to zaczął wypytywać. Nie pozostało mi nic innego jak szybko go "przymusić" do działania. -Dostał w rękę od konia, złamanie otwarte. Zaraz się wykrwawi więc musisz działać. Ja nie jestem medykiem, zrobiłem tyle ile mogłem. Od razu wskazałem na "uszkodzone" miejsce, w końcu nie ma czasu do stracenia. Teraz nie pozostało mi nic innego jak poczekać aż fachowiec zajmie się rannym.
W tym czasie mój klon, po oględzinach konia, doszedł do wniosku, że nie jest problemem go uwolnić, spróbował więc to zrobić samodzielnie. Jeśli mu się udaje, to następnie anuluje swoją błotną technikę i ostatecznie uwalnia konia, a następnie odprowadza go w stronę oryginalnego mnie.

[Oshi]

Misja D
15/15 Życie stawia nas w różnych sytuacjach, zwłaszcza gdy jest się jednym z nazywających siebie Shinobi. Nigdy nie zabraknie sytuacji w których siła i doświadczenie podobnych osobników będzie potrzebne... Człowiek rodził się by wypełniać swoje przeznaczenie... Rodził się i umierał, jednak wcześniej musiał zdecydować co chce zrobić z czasem jaki został mu podarowany. Najwspanialszym uczuciem, była wdzięczność tych najbardziej maluczkich... Każdy posiadający szczere serce wiedział że właśnie tak należało żyć. Kaiso miał dzisiaj sporo pracy, wliczając w to zepsuty wóz, pościg za koniem, rannego mężczyznę... Dzień niemal kończył się, gdy słońce powoli skryło się za horyzontem. Medyk który pojawił się na miejscu zdarzenia, po kilku standardowych pytaniach zabrał się do pracy. Jego zręczne dłonie zbadały ramię mężczyzny, a później już ze skupieniem zajął się samym leczeniem. Młodzieniec władający technikami dotonu mógł ujrzeć zieloną poświatę, a później powolne zasklepianie zranionego miejsca. W tym samym czasie spłoszone zwierzę zostało ponownie zaprzęgnięte, a sam wóz doprowadzony do porządku. Ranny osobnik zmienił swój kolor... Jego szara skóra oblana potem, powoli wracała do normalnych barw, a przyśpieszony oddech stał się na powrót miarowy.
Kolejne kilkanaście minut, gdy medyk wstał wreszcie ze swego miejsca... Ocierając pot z czoła podszedł do zebranych, po czym odezwał się nieco zmęczonym głosem.

- Wszystko będzie w porządku... Za kilka dni będzie mógł znowu bez większych problemów operować ramieniem

Później padło kilka szczerych podziękowań z ust uchodźców, a sam medyk przyjął drobną zapłatę informując że przez jakiś czas będzie towarzyszył im w drodze, wyjaśniając swą decyzję troską o pacjenta... No cóż, zawodowe zboczenie.
Co się tyczyło samego bohatera tego dnia, w oczach uchodźców był prawdziwym zbawieniem. Wiele czasu jeszcze ściskali go, podając mu dłonie. W niewielkiej sakiewce zabrzęczały monety które otrzymał za swą pomoc, a później przyszła juz tylko jedna myśl... Gdzie pokierować swe następne kroki?.

[Kaiso]

Cała ta sytuacja była irracjonalna. Chwilę temu siedziałem pod drzewem rozmyślając nad miejscem w które miałem się udać, potem walczyłem słownie z opornymi wieśniakami, którzy to nagle teraz mi dziękują za pomoc. W głowie miałem tylko jedną myśl. Co za dziwni ludzie. I gdybym nie był wychowywany na uprzejmego, to zapewne wypomniałbym im, że prawie doprowadzili do śmierci swojego towarzysza. Jak można tak postępować!? Nie wiedziałem jednak co mam ze sobą zrobić dlatego dałem im się porwać i ruszyłem z nimi. Początkowo byłem uprzejmy i zdystansowany, nie tak łatwo zapomnieć tego co działo się dosłownie chwilkę temu. Jednak z każdym kolejnym korkiem rozmawiało mi się z nimi coraz lepiej i lepiej. Zaczęliśmy rozmawiać o najróżniejszych rzeczach, od wydarzeń w Kami no Hikage po przepis na najlepsze kulki ryżowe i czas jakoś tak zaczął płynąć szybciej. Niebawem miało się okazać, że zajdę z nimi aż do Sogen, ale teraz jeszcze tego nie wiedziałem.

Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 15:42
Środek transportu: Nogi

z/t

[Tsukune]

No i spokojnym niespiesznym krokiem wprost z lasu pamięci skierowałem się a raczej wyszedłem z niego tak by znaleźć się na szlaku transportowym. Zastanowiłem się czy może nie skorzystać z jakiegoś rodzaju transportu aby dotrzeć tam szybciej. Jednak stwierdziłem że udamy się tam na nogach będzie to również dobry trening dla samego siebie aby się wzmocnić. Była to dosyć spokojna droga jakby się zastanowić. Po drodze nic wielkiego się nie działo. Raz na jakiś czas robiłem sobie lekkie krótkie przerwy aby sobie odsapną i dać swojej października coś do picia. W końcu po dość długiej i monotonne podróży dotarłem na wskazane miejsce a z tamtą we wskazaną stronę.

Skąd Ryuzaku.
Dokąd Daishi
Czas podróży 7h
Czas przybycia 06:30
Transport Nogi

[Kenshi]

Czarnowłosy żwawo przemierzał przez miasto, przez nikogo niepowstrzymany. Wieść o dotarciu fali imigrantów z Kami no Hikage, zdążyła już dotrzeć do mieszkańców - część z ciekawości kierowała się do portu, inni zbierali się w grupkach i z sąsiadami albo handlarzami omawiali nową sytuację. Informacja przez kogo to wszystko się wydarzyło z pewnością do części zdązyła już dotrzeć, bo z lękiem i niechęcią spoglądali na Majiego, wciąż mającego na sobie ubiór zakonisty Shiro Ryu. Brunet kierował sie na szlak transportowy skąd miał rozpocząć wędrówkę ku swoim rodzinnym strojom. Zamierzał jak najszybciej dotrzeć do Atsui, w końcu nie wiedział co na miejscu zastanie. Nie wiedział co się zdarzyło z Kirino, nie wiedział czy zastanie ją na miejscu, ale nie miał innego punktu zaczepienia jak właśnie powrót do domu i tam zasięgnięcia informacji. Czuł się w powinności aby uzyskać takie informacje i przekazać to co już wiedział. Informacja to było coś co stanowiło w chwili obecnej ich największą siłę - Kenshi był świadkiem czegoś co miało mieć wpływ na cały świat i wiedział że z taką wiedzą nie może się odizolować. Przynajmniej nie w tej chwili. Jakie decyzje zostaną podjęte później, te zapewne nie będą od niego zależały.
Opuściwszy bramy miasta, przystanął na chwilę i spojrzał na siebie. Mężczyzna czuł, że właśnie za sobą pozostawi coś, co otworzyło mu oczy na świat. To w Ryuzaku no Taki zobaczył jak może wyglądać życie, nawet tych najprostszych ludzi. Życie, które jakże się różniło względem tego co doświadczali ludzie na pustyni. Jakże prostsze... Z cichym westchnięciem, Maji się odwrócił i ruszył przed siebie, w długą podróż do Atsui.

• Skąd: Ryuzaku no Taki
  Dokąd: Atsui
  Czas podróży: 1.5h
  Czas przybycia: 23:57
  Transport: -

[Izanagi]

Po wykonaniu swojej ostatniej misji, postanowiłem udać się czym prędzej do swoich rodzinnych stron. Po dość długim biegu, zwolniłem, by spokojnym, wolnym krokiem iść w stronę Sogen, złapałem oddech poprawiłem kapelusz na głowie i udałem się przed siebie. Dobrych doświadczeń nie wyniosę z tej krainy, więc czym prędzej chcę z niej wyjść i wrócić do siebie. Dziwną ochotę miałem na trening czułem że zrobiłem pewne postępy które chciałbym wykorzystać na kolejnej misji, wpierw tylko chcę utrwalić pewne rzeczy i nauczyć nieco nowych technik których wcześniej nie potrafiłem ogarnąć. Nie mogłem już się doczekać gdy dojdę do swojego miejsca gdzie tam na spokojnie będę mógł podszkolić, duże doświadczenie dobyłem podczas walk
Skąd: Ryuzaku no Taki
Dokąd: Sogen
Czas podróży: 30 minut
Czas przybycia: 15:00
Środek transportu: na piechotę

[Murai]

Nikusui skończyła jeść, tak samo zresztą jak Kakuzu. On dostosowywał swoje tempo do jej tempa spożywania posiłku, żeby obydwoje skończyli w podobnym momencie. Dzięki temu obydwoje mogli kontynuować rozmowę w podobnym tempie i nie przeszkadzać sobie w jedzeniu posiłku. Dodatkowo dziewczę mogłoby odczuwać dyskomfort gdyby jako jedyna jadła. Murai myślał nawet o takich drobnostkach, wszystkie te małe detale służyły wyłącznie uprzyjemnieniu czasu spędzonego razem. Uprzyjemnienie było zbyt mocnym słowem, bardziej istotne było zniwelowanie jakichkolwiek okoliczności które popsułyby rozmowę bądź też zepsuły jej przebieg.
Murai wstał od stołu, zanosząc brudne naczynia do karczmarza. Była to w zasadzie kolejna mała rzecz, spowodowana głównie jego pedantycznością. Prawdopodobnie jedynym przyzwyczajeniem bądź też przywarą, jaką posiadał. Świadomość niepozmywanych naczyń a także pozostawienia brudnego stołu po swojej wizycie przy nim. Te dwie rzeczy wywoływały w nim lekki dyskomfort psychiczny. Dlatego też wolał wykonać tą jedną, niepotrzebną w zasadzie pracę. A następnie opuścić budynek. Na ulicach nie było wielu ludzi, najpewniej spowodowane było to wczesną porą. Część ludzi zaczyna swoją pracę kiedy słońce już nieco wzejdzie. Tej porze roku było coraz bliżej do lata, kiedy dni zaczynały się coraz to wcześniej. Dla Kakuzu był to już dzień, czas jego aktywności.
- Może lepiej dla nas, unikniemy paniki. A tak opuścimy Ryuzaku kiedy będzie jeszcze spokojnie. - odpowiedział na całkiem celną uwagę Nikusui. Zwykli, szarzy ludzie nie zdawali sobie sprawy z wagi wydarzeń jakie miały miejsce. Uchodźcy z Kami no Hikage jeszcze nie zdążyli nagłośnić całej sprawy, życie toczyło się standardowym tonem. Prawdopodobnie kiedy będą już w swoich prowincjach, zacznie się dziać. Plotki, rozmowy, różnorakie teorie dotyczące tego, co stało się na wyspach. Osoby znające prawdę będą mocno oblegane, a także ci którzy będą ogłaszać swoją własną wersję i stawiać jako jedyną prawdziwą. Duet wyszedł na szlak, przechodząc przez strzeżoną bramę. Nie wywołali swoją obecnością żadnych negatywnych reakcji ze strony strażników, ot przechodnie jakich wielu. Po wyjściu skierowali się szlakiem prosto w kierunku Sogen, gdzie zapewne się rozdzielą. Raz już tak zrobili, po wspólnym przybyciu z Cesarstwa, więc Nikusui pewnie doskonale zdawała sobie sprawę z kierunku i nie trzeba było nawet jej o tym wspominać.

Skąd: Ryuzaku
Dokąd: Sakai
Czas podróży: 30m
Czas przybycia: 23:37
Środek transportu: piechota

z/t + Niku