Domek Pani Tsuri

[Kamui]

Cóż każdy miał to co chciał, a jego siostra najwidoczniej chciała tego ślubu, skoro się na niego zgodziła, a że rodzina miała problemy z jej decyzjami, to raczej był ich problem, a nie jej. W tym momencie liczyło się tylko jej szczęście. Jednak na tym szczęściu stanął problem w postaci braku świadka. Cóż nieodpowiedzialny człowiek na niewłaściwym miejscu, a młodzieniec mimo, że niezbyt przepadł za ludźmi czuł jakąś potrzebę pomocy tej dziewczynie i jej narzeczonemu. - Tak, to moja rodzina. Pochodzę z klanu Inuzuka. - odparł chłopak, chcąc rozwiązać wątpliwości co do jego poczytalności umysłowej, w końcu nie każdy pochodzi z tego klanu, a podaje zwierzęta za swoją rodzinę. Jednak w ten sposób mogli umilić sobie drogę w kierunku domu cioci mężczyzny gdzie ten miał dostać jakiś odpowiedni strój i nieco słodkości. Zwłaszcza że czas nie był ich sprzymierzeńcom. - Tsuyoshi podziękuje za ciastka. Pamiętaj nie mamy czasu. - powiedział, przyglądając się jego nowemu strojowi, który niezbyt mu odpowiadał, ale powinien być przynajmniej dobry i lepszy niż te podarte ubrania, które w tym momencie miał na sobie. Jeżeli mężczyzna dał mu kimono chłopak szybko się w nie przebrał, a ze swoich starych ubrań, postanowił zrobić muszkę, która założył Shogunowi na szyję. Raczej był już gotowy do dalszej drogi i całego tego przedstawienia, w końcu musiał poznać jeszcze parę osób, jak na razie nawet nie wie czyim świadkiem będzie. - Niezbyt pasuje mi fason, ale chociaż wygodne. - powiedział, komentując swój nowy strój. Chociaż był wygodny, a na sam wygląd nie miał co zbytnio narzekać, mogło być zawsze gorzej. - To chyba czas ruszać dalej, czyż nie? Jeszcze nie udało mi się poznać osoby, której mam być świadkiem, a to raczej w tym momencie najważniejsze. - zapytał się, oznajmiając, że zależało mu na chociaż częściowym poznaniu rodziny, a przede wszystkim Pana młodego, którego świadkiem miał się stać. Równie dobrze wypadałby poznać druhnę Panny młodej, przecież to chyba z nią będzie spędzać najwięcej czasu. - Mógłbyś mi wyjaśnić jak wygląda wesele i co będę musiał robić? Nigdy na żadnym nie byliśmy. - oznajmił ze spokojem i lekkim zażenowaniem na twarzy, nawet nie wiedział co miał robić, a do samego ślubu już tak mało czasu.

[Hayami Akodo]

TRYB MG - MISJA RANGI D, INUZUKA KAMUI
"Bad moon"
5/15




Hope you're awake for the nightmare
Hope you stay for the show

Rzeczywiście, Tsuyoshi daje Ci ubrania - jest to jasne, kremowe kimono z motywem kwiatów śliwy. Dlaczego akurat z tymi kwiatami, ciężko powiedzieć, ale przynajmniej jest to lepsze ubranie niż te łachy, które miałeś na sobie. Dobrze się zaprezentujesz na shinzenshiki, oficjalnym ślubie, będącym godnym podziwu wydarzeniem i przy tym niesamowicie drogim. Widać, że rodzina Tsuyoshiego i jego siostry nie oszczędza w tak wspaniałym dniu. Ale czy to dobrze? Nie oceniasz tego, w końcu jestęś tylko Inuzuka, wyrzutkiem z własnej rodziny, nie masz jeszcze przed sobą nikogo, kogo chciałbyś poślubić ani wydać za mąż, ślubna histeria Cię ominęła: argumenty typu co ludzie powiedzą, Grażyna, jak to tak bez obrączek i bez kapłanów?! są Ci zupełnie obce.
Jak ten świat.
Wychowaliście się sami z Shogunem, szukacie nowych dróg, zalet w otaczającym Was istnieniu, próbujecie zaprzeczyć rzeczywistości - Inuzuka zawsze sobie radzą. Nawet, jeżeli zostali odrzuceni.
To chyba zawsze boli, co...?
Tsuyoshi uśmiecha się delikatnie. Cieszy go, że podjąłeś ryzyko, że podjąłeś wyzwanie, odmówiwszy zaliczki. Widzi w tym duch prawdziwego shinobi: kogoś, kto podchodzi do rozmowy poważnie.
-Jak chcesz, ale sporo tracisz-wzrusza ramionami z uśmiechem.-Ciociu?
Starsza, pomarszczona, drżąca kobieta po siedemdziesiątce, znacznie niższa od Ciebie i Tsuyoshiego, dopiero po którejś próbie może zawiązać Ci kryształowo szkarłatne obi na jasnym materiale kimona. Beż i czerwień.
Pewność, duma i krew. Ofiara i odwaga.

Ah, you're a type of hellhound.

-Gotowe, chłopcy-komunikuje słabym, trzęsącym się głosem.-Chłopcze...jeśli nie idziesz na festiwal, to zgłoś się do mnie później po zadanie, dobrze?

-Ależ ciociu, nie mamy teraz czasu! - oponuje Tsuyoshi.-Świadek-kun na pewno będzie bardzo zajęty po weselu...właśnie, mogę poznać twoje imię, nieznajomy?

Niezależnie od tego, czy i jakim się mu przedstawiasz imieniem, to Tsuyoshi żegna ciotkę ukłonem i wychodzi na zewnątrz. Gdy znajdujecie się już na zewnątrz, zaczyna opowieść:

-Tradycyjne śluby, shinzenshiki, polegają teraz z grubsza na tym, że zbiera się rodzina, dziewczyna ubrana w czerwone kimono pije razem z mężczyzną w kimonie 9 razy sake, a potem mamy błogosławieństwo nakodo, czyli kapłana. Twoim zadaniem będzie uczestniczyć razem z nami najpierw w shinzenshiki, podawać nowożeńcom wodę do picia i odgonić złe duchy przez modlitwę. Podczas wesela twoim pierwszym obowiązkiem jest bardzo się skupić na tym, by panna młoda i pierwsza druhna dobrze się bawiły, później musisz je mieć na oku na wszelki wypadek i pilnować, by kieliszki pięknych pań nie były puste. Rozumiesz wszystko?

Przez Waszą drogę przebiega szybko, dziwnie szybko jak na rzecz zwykłą jakieś zwierzę; okazuje się jednak, że to po prostu rozpędzony dziki, bezpański pies, który gdzieś ucichł...Czyli, słowem, nic ciekawego. Co ciekawe, na podłodze znalazłeś, oprócz kłębów kurzu i starego dywanu, jakiś upuszczony kwiat i klucz. O ile zauważyłeś, klucz ten nie pasuje do żadnego zamka w domu. A jeśli próbujesz nim cokolwiek otworzyć, dopasować, to automatycznie się łamie.
Tak łamie się ludzkie życie.

-Wesele generalnie składa się z przyjęcia, radości, muzyki, zagadek i utajonej podłości-uśmiecha się delikatnie. -Moja siostra i jej druhna, Akame, już czekają.

____________________________________________________________
Daj teraz zt z Tsuyoshim tu: klik

[Gaeshi]

Taki widok? Taki, czyli jaki? Piękny, tajemniczy, niecodzienny, dziwny, straszny, paskudny? Z każdym epitetem Gaeshi zbliżał się coraz bardziej do prawdy. Ludzie mogli starać się naprawić swoje błędy, ale nie zawsze się im to udawało. W przypadku tej kobiety było to już chyba niemożliwe. Widać było jej zmieszanie i własnie dlatego chłopak postanowił nie ciągnąć dalej tematu. Było, minęło, a sam shinobi utwierdził się w przekonaniu, że na drugi raz wystarczy po prostu wskazać na bandaż, a nie go unosić. Raczej nieprędko ktokolwiek dostrzeże jego oczy, o ile w ogóle będzie to miało miejsce.
- Miałem dookoła siebie życzliwych ludzi, więc jakoś przez to przebrnąłem. - odpowiedział tylko na trywialne stwierdzenie, że musiało być mu ciężko. Pewnie, że tak, ale czy różnił się pod tym względem od innych? Zawsze komuś było ciężko, zawsze ktoś miał jakiś gorszy okres w swoim życiu, a że ten okres w przypadku Gaeshiego będzie trwał do końca życia, to już jego osobista sprawa. Być może miał ciężej od innych, a być może leżał gdzieś w środku, ale odkąd skończył osiem lat nigdy nie był na tyle bezczelny, żeby stwierdzić, że to właśnie on ma najgorzej. Skąd mógł to wiedzieć? Czemu to właśnie on miał być tym wyjątkowym ktosiem, na którego spadają wszystkie nieszczęścia świata? Równie dobrze mógł lamentować, że nic nie widzi, podczas gdy kilka wiosek dalej urodziło się dziecko, które nie widziało, nie słyszało, a na dodatek miało powykręcane kończyny. Życie obdarza człowieka różnymi bagażami, więc twierdzenie, że akurat ten osobisty jest najcięższy ze wszystkich nie miało większego sensu.
Droga do domostwa nie dłużyła mu się jakoś bardzo. To było również ciekawe w byciu ślepcem - pojęcie upływu czasu prawie nie istniało i trzeba było polegać na własnym zegarze biologicznym. Gdyby ślepiec został pozbawiony wszystkich dźwięków, to dzień nie różniłby się dla niego niczym od nocy. Nieprzenikniona czerń spowijała jego umysł w każdej minucie życia, a słońce nigdy nie wychodziło zza chmur. Gaeshi radził sobie jednak inaczej. Słuchał ludzi, ptaków, owadów. Wszyscy mieli swój cykl, któremu byli ściśle podporządkowani i tak, jak natura kończyła swój taniec, tak i on się do niego dostosowywał. Teraz było mu jeszcze łatwiej, bo okazało się, że domostwo leży trochę na uboczu miasta, więc wszystkie dźwięki stały się o wiele bardziej wyraziste. Tak samo było z łańcuchem, do którego przywiązany był Gobimaru. W momencie, w którym ten zaszeleścił, głowa Gaeshiego mimowolnie obróciła sie w jego kierunku tak, jakby ślepiec wyczuł zagrożenie. W swojej wyobraźni Gaeshi widział jednak wszystkie kształty, które go otaczały, więc wiedział, że nie ma się czego obawiać.
- Gotowanie nie sprawia mi większych problemów. Przez parę miesięcy musiałem gotować dla matki, więc weszło mi to już trochę w krew. - poinformował kobietę, odstawiając swe wierzchnie odzienie na odpowiednie miejsce i mimowolnie rozglądając się dookoła. Układ pomieszczeń nie był skomplikowany, więc nawet już bez zbytniego stukania laską Gaeshi mógł się tutaj swobodnie poruszać, ale dla pewności i tak postanowił to zrobić.
- Proszę się nie martwić. Dam sobie ze wszystkim radę, więc może Pani spać spokojnie. Ciepłe posiłki dla matki, lekarstwo przed snem i sypialnia, do której nie wolno mi wchodzić. Nawet nie potrzebuję tego zapisywać. -rzekł z uśmiechem, zanim jeszcze weszli do pokoju ze starszą kobietą. Ten faktycznie był specyficzny, ale czy taki dziwny? Nie. Gaeshi przyzwyczaił się już do pomagania osobom schorowanym i starszym, bo dla takiego ślepca jak on ludzie nie mieli innych zadań. Nie wierzyli, że może funkcjonowac jak zwyczajny człowiek, więc zazwyczaj zlecali mu coś, co nie wymagało zbyt dużego nakładu sił i umiejętności. Przy takich zajęciach nie tylko zapach mógł być specyficzny, ale także i zachowanie takiej osoby. W tym przypadku się to potwierdziło, bowiem starowinka myślała, że Gaeshi jest chyba jej synem. Sam shinobi nie miał nic przeciwko, bo skoro miał się opiekować kobietą przez cały tydzień, to lepiej, żeby myślała, że jest kimś bliskim niż całkowicie obcą osobą, więc wskazał jedynie ręką do zleceniodawczyni, że nic się nie stało.
- Wróciłem, żeby się Tobą zaopiekować przez najbliższe parę dni, bo Miyu musi wyjechać. Nie masz chyba nic przeciwko?

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

9 Dom zbudowany na planie prostokąta nie miał na parterze nawet ścian. Wszystkie dźwięki rozbijały się więc na kamieniu, nie zatrzymywany przez nic. Może przez jedną z szaf? Przez ten wieszak? I przez tamten stół, który stół na środku kuchni, którą, jak zostało wspomniane, od wejścia do salonu nie dzieliło kompletnie nic. Skromność tutaj przeważała, ale z pewnością nie bieda, która dotykała bardzo wielu - zwłaszcza tych, którzy opuszczali wioski, by w miastach kupieckich znaleźć odrobinę więcej szczęścia, niż przypisała im Los. Los nie lubiła próżności. Z niektórymi grała, innymi się bawiła, ale nie wróżyła dobrze tym, których oczy błyszczały i odbijały chciwie ciężkie bogactwa. W twoich oczach nie miała okazji odbić niczego, może dlatego oferowała ci tak niesamowity bilet? Piętro było również bardzo proste. Korytarz odbiegający od schodów nie miał żadnych skrętów, zakrętów i labiryntów. Prowadził jedynie do tych paru, opisanych przez właścicielkę drzwi. Żeby się tutaj zgubić trzeba było być więcej niż ślepym.
Miyu już chciała się wtrącić. Rozchyliła wargi, nabrała tchu w płuca, wcześniejszy wydźwięk jej głosu był bardzie błagalny niż proszący. Może była zawstydzona? I znów zaskoczona. Wyczerpanie winno zmorzyć jej chude ramiona, tak jak uginało ramiona babowinki, która już raczej nie będzie miała szansy się wyprostować i której dłonie nigdy już nie staną się gładkie i młode. Jej matka nie wybudziła w niej kolejnego zaskoczenia. Ty nie pozwoliłeś jej niczego powiedzieć. Najpierw zacząłeś przed nią, nie chciała więc przerywać, a teraz... teraz spoglądała na ciebie, zapadając się głęboko w kamienną posadzkę, na której teraz staliście. Babcia stała już na dywanie, który rozciągał się prawie na cały pokój. Pokoik nieco większy od tego, który został przydzielony tobie, usłany przedmiotami i przedmiocikami, które stały na komodzie, na nocnej szafce i na biurku pod oknem, które przytulało się do łóżka. Dźwięki powoli rysowały wszystko, co się tutaj znajdowało w świadomości, że nie mógł panować tutaj bałagan. W tym świecie, który pamiętał pewnie już niemal jeden wiek, a który osadowił się w pokoju, który na pewno miał już swoje lata. Tak jak każde wspomnienie, które zostało zasiane w tych kątach.
Stara kobieta uśmiechnęła się. Tylko jak? W pokoju zrobiło się o parę stopni cieplej, jakby dobre słońce zajrzało przez okno ze swoimi promieniami. Nie było to możliwe. Przecież kobieta miała okno od strony północy. Jej dłonie nie były natarczywe, nie było w nich niecierpliwości i nachalności - o ile sam fakt, że przekroczyła granicę dopuszczalną przez tak zwaną "odległość osobistą". Tak zwyczajnie nie wypadało! Tobie jednak zdawało się to nie przeszkadzać w ogóle - to przynajmniej widziała Miyu. Widziała i chłonęła swoimi oczyma, jakby przed jej twarzą odgrywała się scena widziana dawno teraz przed laty - teraz było to odbicie jej cienia. Jej, jej matki. I Takeshiego, na którego tak długo czekała staruszka.
- A-ayumi... - Wtrąciła się w końcu Miyu. - Takeshi jest zmęczony, musi odpocząć. Już zjadł obiad, poza tym tłumaczyłam ci, żebyś niczego nie zostawiała z obiadu. - Miyu wysunęła się naprzód i złapała matkę, albo raczej - objęła ją ramieniem, łagodnie. Starając się zachować cierpliwość.
- Takeshi zawsze jest głodny jak wraca z pracy.
- Taaak, to prawda, ale on zaraz po pracy wszystko zjada. - Cierpliwość. Kobieta miała ją na wyczerpaniu, ale Ayumi tego nie dostrzegała. Najwyraźniej ona była jedną z tych, która miała oczy, ale nie widziała. Kobieta odprowadziła matkę do łóżka, na którym ta zasiadła i wycofała się do ciebie, cofając się poza pokój, mahcnięciem dłoni dając ci znak, żebyś wyszedł. Zamknęła za wami drzwi.
- Przepraszam... przepraszam... - Ta kobieta chyba niczego nie robiła w życiu tylko przepraszała. Zakryła twarz dłońmi. Głos jej lekko drżał. Od zmęczenia. Od nerwów, które musiała mieć bardzo napięte. Więc może to też było wytłumaczeniem jej całego zachowania? Odetchnęła, opuściła ręce i spojrzała na ciebie, prostując się. - Takeshi był moim mężem, zmarł już prawie dwadzieścia lat temu. Nie jest pan do niego w żaden sposób podobny. Niestety, jak mówiłam, matka cierpi na zaniki pamięci i... wszystko jej się miesza. Dziękuję za ten... gest. Sądząc po jej uśmiechu bardzo ją pan uszczęśliwił. - Choć Miyumi brzmiała na bardziej zmęczoną, to teraz jednocześnie... na nieco bardziej spokojną. Jakby nabrała pewności, że zostawia kobietę w dobrych rękach. W końcu... nie każdy by się na taki gest zdobył - niby drobny, nic cię nie kosztujący. Lecz ile znaczył dla drugiego człowieka..! Teraz Miyu i Ayami wiedziały to najlepiej. - Pójdę się pakować i przygotować panu pokój. Jeśli potrzebuje pan przynieść jakieś swoje rzeczy albo o coś jeszcze dopytać - dzisiaj jestem jeszcze cały dzień. - Czyli niezbyt długi, już powoli zaczynało zmierzchać. Zrobiło się nieco chłodniej. Ptaki powoli milkły. Życie natury wyznaczało czas życia człowieka.

[Gaeshi]

Małe gesty często potrafiły zrobić wielką różnicę w życiu innych ludzi, więc Gaeshi często starał się je wykonywać. Nie dlatego, żeby sprawić im przyjemność czy z wewnętrznej potrzeby bycia dobrym, a dlatego, że może mu się to kiedyś zwrócić. Jeśli ktokolwiek twierdził, że robi cokolwiek bezinteresownie, to jedynie mydlił sobie oczy albo zwyczajnie jeszcze nie dotarł tak głęboko, żeby odkryć prawdziwą przyczynę. Wdzięczność, dobre samopoczucie, oczekiwanie zapłaty, nagrody - motywy były różne.
- Dokładnie tak. Porozmawiamy sobie trochę więcej jak już zjesz i odpoczniesz. Mam nadzieję, że nie będziesz mi miała tego za złe? - zwrócił się czule do starszej kobiety, aby ją trochę uspokoić i tym samym trochę odciązyć zleceniodawczynię, której do zrelaksowanej postawy było bardzo daleko. Gaeshi mimo pozornej troski i dobroci tak naprawdę wcale nie traktował tej całej sytuacji jako okazji do podarowania komuś dobra. Zachowywał się tak, bo zwyczajnie był to najefektywniejszy sposób na wykonanie zlecenia, a cierpliwości, samozaparcia i dbałości o szczegóły miał w sobie wystarczająco dużo, żeby teatrzyk podtrzymywać przez następny tydzień. Dlatego też Gaeshi nie potrzebował przeprosin kobiety, bo nie była to jej wina, a jego własny, świadomy wybór. Mimo tego przedstawienie nadal musiało toczyć się własnym życiem, więc chłopak położył nawet na moment dłoń na ramieniu zleceniodawczyni, kiedy ta schowała twarz w ręce. Był to gest powszechnie uznawany za przejaw dobrej woli i opiekuńczości, więc ślepiec podejrzewał, że może mu to pomóc ocieplić jakoś relacje między nimi.
- Starsi ludzie mają swoje problemy, których do końca nigdy nie będziemy potrafili zrozumieć. Jeśli tylko w jakiś sposób mogę jej ulżyć, to nie widzę problemu, żeby tego nie zrobić. Pani matka faktycznie jawi się jako poczciwa kobieta. Mam nadzieję, że przez najbliższy tydzień będę mógł nie tylko się nią opiekować, ale również nawiążę z nią jakąś nić porozumienia. - przemówił do zleceniodawczyni, starając się ją jeszcze bardziej upewnić w tym, że dokonała właściwego wyboru. W końcu nigdy nie wiadomo kiedy po mieście rozniesie się jakaś plotka, a o wiele lepiej dla Gaeshiego będzie, jeśli ta plotka będzie pozytywna.
- Nie mam ze sobą żadnych rzeczy. Wiodę wędrowniczy tryb życia od paru lat, także niech się Pani nie przejmuje. Czy mam dzisiaj przygotować kolację? - zapytał jeszcze, aby czasem nie pominąć swojego pierwszego obowiązku. Jeśli odpowiedź będzie twierdząca, wtedy Gaeshi uda się do kuchni aby zrobić rozeznanie w dostępnych składnikach. Jeśli natomiast dzisiaj będzie miał jeszcze wolne, wtedy uda się do swojego pokoju, usiądzie na środku pokoju i będzie korzystał z otaczającej go ciszy, starając się choć trochę pomedytować. Tak prosta czynnośc przynosiła mu dziwne ukojenie.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

11 To prawda. Nie było działań bezinteresownych. Tylko dzieci były do nich skłonne (i zdolne), ale dzieci zarówno były najbardziej okrutnymi stworzeniami na tym świecie. Największa bezinteresowność szła ze sobą w parze z największą okrutnością i szczerością, która podcinała nogi. Innym podcinała skrzydła. Nie dało się nad nimi zapanować, uczenie i tłumaczenie wymagało naprawdę wiele czasu, niektórzy mieli do tego więcej cierpliwości - inni mniej. Sęk w tym, że ciężko było dojrzeć granice, gdzie dziecko przestawało lśnić nieskalanym umysłem, bo zaczęło zauważać, że za bezinteresowne oddawanie swojego lizaka mamusi - dostaje nagrodę. Jeśli nie dostawało gest bardzo szybko zamierał, przestawał istnieć, bo umysł się uczył, że nie ma z tego żadnych korzyści. Szukał wtedy drogę do zrobienia tego tak, by zarobić. Jeśli więc dostawał zwrotnie chociażby drugiego cukierka, pogłaskanie po główce, czy cokolwiek innego - zapisywał to. Potem to dorośli oszukiwali samych siebie, że to tak bezinteresownie. Ludzie kochali to robić. Uwielbiali dopuszczać się tego grzechu, którym były oszustwa - najgorsze z możliwych, bo kierowane do samych siebie. To ułatwiało dojrzeć świat o wiele piękniejszym, niż był w rzeczywistości. I ty, choć ślepy, bardzo dobrze widziałeś, że zarówno Ayumi, jak i Miyu, tego aktu się dopuszczały - tu i teraz, przed twoimi..! Przed twoją twarzą. Przed twoją osobą. Więc jak twoja zleceniodawczyni mogła zareagować na twój dotyk, jeśli nie kolejnym zdziwieniem? Drgnęła, bardzo delikatnie, wyczuwalnie dla ciebie doskonale i opuściła ręce w dół. Wyczuwałeś na sobie jej spojrzenie, które rozciągało się jak guma balonowa wypuszczana spomiędzy ust. Przynajmniej nie była tak obleśna. Nie groziło, że zaraz ktoś cię opluje śliną i nie czekałeś na nieznośnie głośne bum, które na moment resetowało myśli, chociaż niby przez cały czas na to byłeś gotowy. Tutaj wszystkie dźwięki były jednostajne. Zmieniały się co jakiś czas, kiedy milknął kominek, kiedy przestawały skakać nakrycia garnków na ogniu, ale żaden z nich nie był na tyle gwałtowny, żeby przetoczyć się wstrząśnieniem po skórze. Domowe zacisze. Kobieta skinęła głową. Nie porwało to ze sobą dodatkowych słów, kobieta nie wyrwała się z kolejnymi podziękowaniami, nie zaczęła ci mówić, że jak to wspaniale, że rozumiesz..! Jeśli jesteś Synem Bożym, rzuć się w dół, jest przecież napisane: Aniołom swoim rozkaże o tobie, a na rękach nosić cię będą, byś przypadkiem nie uraził swej nogi o kamień. Gdyby miał skrzydła - byłyby podcięte? Gdybyś mógł się wznosić na białych lotkach - odleciałbyś gdzieś? Gdzieś daleko, gdzie mniej kłamstw plątało się pod nogami i na językach ludzi? Twoja sylwetka chyba właśnie tak teraz odbijała się w oczach Miyu - anielsko. Jaka szkoda, że nie mogłeś tego zobaczyć.
- Nie... nie trzeba, dzisiaj zrobię. Tak jak jutrzejszy obiad. Chwileczkę... - Poszła do swojego pokoju, teraz jeszcze nie zamkniętego na klucz. Nie słyszałeś, żeby niewiasta wyciągała jakieś klucze, przekręcała zamek. Po prostu nacisnęła klamkę i weszła do środka. Przeszła przez pokój, otworzyła jedną z szufladek. Drzwi były uchylone. Zdaje się, że szufladka spod okna? Być może układ mebli był taki sam jak w matczynym pokoju. - Zostawiam Panu pieniądze na potrzebne wydatki w postaci jedzenia i w razie gdyby matula miała jakieś zapotrzebowanie... Proszę. - Wyciągnęła woreczek ryo w twoim kierunku, kiedy już opuściła pokój. Rozeszliście się. Ty udałeś się do swojego pokoiku, ona poszła kończyć kolację i jutrzejszy obiad, na którą zresztą zostałeś zaproszony. Ayumi nie jadła zbyt dobrze. Dziubała więcej pałeczkami w swojej miseczce z ryżem, jadła tylko dlatego, że Miyu nalegała, a potem i tak podsuwała miseczkę tobie, uporczywie, kiedy zjadła już połowę, mówiąc, że musisz być przecież bardzo głodny.
Tak bardzo głodny.
Miyu wyjechała z samego rana. Świat jeszcze nie obudził się do życia, ciepłe promienie słońca nie zalały świata. Ciężko powiedzieć, która godzina była. Słyszałeś jednak, jak cicho, jak najciszej stara się przemykać po domu, pakując sobie prowiant na podróż, targając swoją torbę. Tak jak słyszałeś, jak zamyka drzwi do swojego pokoju. Obudziła cię, o ile spałeś, z prośbą, byś zamknął za nią drzwi i zostawiła kluczyki w twoich rękach. Wyszła. Mogłeś teraz zrobić dosłownie wszystko. Mogłeś ograbić ten dom albo pochować tylko drobne kosztowności. Ty jednak zamierzałeś się zająć starą kobietą przez tydzień, znosząc jej dziwactwa. Miało to z pewnością więcej sensu, niż okradanie domu - jego właścicielka znała bardzo dobrze twój rysopis, znalezienie cię przez straż nie byłoby trudne. Chyba. Zanim by wróciła byłbyś już daleko stąd.
Dzień przebiegał całkowicie normalnie i spokojnie. Siedząc przy śniadaniu kobieta wypytywała cię, dlaczego tak późno wróciłeś i wspominała sad oliwny, który mieliście kilometr stąd. Wspólną pracę, konia Kasztana, który dzielnie ciągnął wozy z zebranymi oliwami i wspólne wycieczki... nie pamiętała już jednak, dokąd to były wycieczki.
Czas mijał zadziwiająco szybko. Stara kobieta nie sprawiała żadnych problemów. Potrafiła zaprzeć się na parę tematów i powtarzać ciągle to samo, jakby zapominała o tym, o czym mówiła pięć minut temu - i chyba zapominała. Za każdym razem była tak samo zainteresowana tematem.
Gobimaru? Posłuszne bydle. Zaszczekał parę razy, kiedy ktoś obcy przejeżdżał bokiem, rozleniwiony tak, jakby nawet mu się tego nie chciało robić. Czasami ganiał koło swojej budy, a dając mu jedzenie merdał ogonem, jakby był najbardziej szczęśliwym stworzeniem na świecie. Niektórym do szczęścia nie było potrzeba. Ostatecznym spełnieniem dla psiny było okazanie mu odrobiny czułości zwykłym głaskaniem. Bestia była naprawdę mocarna i gdyby tylko potraktować go kijem, wytresować, z całą pewnością stałby się okolicznym postrachem. Zamiast tego był psem, do którego lgnęły dzieciaki, podbiegające do niego z wesołymi okrzykami. Psina zamiatał wtedy ogonem na wszystkie strony świata.
Życie przepływało tutaj leniwie. Jak w żadnym mieście. Jak na żadnej bocznej uliczce wielkich miast. Problemem było tylko to, że Ayumi nie można było spuszczać nawet na chwilę z oczu. Kiedy tylko to zrobiłeś, kobieta zasiadła przed piecykiem w kuchni i zaczęła targać książki, wrzucając je do płomieni. Trzeba podtrzymać ogień! - tłumaczyła ci zawzięcie, jakbyś to ty tutaj niczego nie rozumiał i źle robił. Za drugim razem do piecyka wsunęła cały garnek z wodą, zalewając wszystko. Cały piecyk. Nie było konkretnej godziny, nie było reguły. Wydawało się, że kobieta śpi, a ona wstawała - nawet nie słyszałeś jej kroków, kiedy zakradała się na dół. Raz wyrzuciła cały obiad psu, mówiąc, że był zepsuty. Że stał tutaj cały tydzień i przecież nie można tak długo trzymać jedzenia w domu, bo się wszyscy zatrujecie. Na szczęście nie była uparta jak osioł i poddawała się twojej anielskiej cierpliwości. Przynajmniej stało się jasne, dlaczego nikt nie chciał się matką Miyu zająć. Prócz tego kobieta była wcieleniem ciepła i dobroci. Dzieląc się z tobą historiami, traktując cię rzeczywiści tak, jakbyś był członkiem jej rodziny.
Piątej nocy obudził cię huk.
Huk na zewnątrz domostwa, który rwała ciemna noc, niosąc echem prosto do twoich uszu. Ktoś walił czymś w mur na zewnątrz. Gdzie? Po co? Brzmiało to tak, jakby ktoś próbował wyważyć ścianę czymś... ciężkim. Drewnianym? Głośny dźwięk wibrował po kościach, hukiem odbijał od wnętrza czaszki. Ogłuszał. Ogłupiał. Ciężko było nawet stwierdzić, czy to nie jest sen. Czy to nie środek koszmaru, w którym główny bohater, choć umrzeć nie może, nie boi się o nic innego tak jak o własne życie.
Huk trwał.
Regularne, mozolne walenie w mury domostwa. Ciemność nie była dla ciebie niczym specjalnym. Ogłuszający odgłos? Już bardziej. Zaburzał postrzeganie świata wokół, wdzierał się do bębenków usznych piszczeniem. Potrzebowałeś chwili, żeby się ogarnąć.
Huk trwał.

[Gaeshi]

Do anioła Gaeshiemu było daleko, chyba że brać pod uwagę jego anielskie włosy, których kondycji mogłaby pozazdrościć każda kobieta, ale jeśli Miyu chce tak sądzić, to nie będzie jej wyprowadzał z błędu. Może to właśnie dzięki takiemu niewielkiemu gestowi Gaeshi oszczędził sobie pracy przy dzisiejszej kolacji i jutrzejszym obiedzie? Kto wie, ale chłopak wolał myśleć, że stało się tak właśnie dzięki temu. Pieniądze na potrzebne wydatki młodzieniec oczywiście przyjął, a potem przeliczył ile ich było. W zasadzie zapamiętanie kształtu pieniędzy przyniosło mu chyba najwięcej trudności w życiu. Każda moneta się od siebie różni stopniem zużycia, więc Gaeshi musiał w jakiś inny sposób je rozpoznać. To właśnie zajęło mu najwięcej czasu, ale też dzięki temu jest teraz w stanie kupować sobie jedzenie i potrzebne przedmioty bez ryzyka, że zostanie oszukany. Wydawałoby się, że ślepego żal doić na kasę, ale na tym świecie jest zbyt dużo ludzi, którzy wykorzystają niepełnosprawność innej osoby dla swoich celów. Dlatego też Gaeshi czuł się nieco spokojniej wiedząc, że nawet pomimo takiej przeszkody, jaką była nieznośność matki, Miyu nadal starała się nią opiekować. Sam młodzieniec wziął też z niej przykład i płynął z prądem, nie przejmując się zbytnio tym, jak staruszka się do niego zwraca czy też ile potrzebuje uwagi.
Całe szczęście, że praca wydawała się o wiele cięższa, niż w rzeczywistości była, bo inaczej Gaeshi musiałby się trochę wewnętrznie posiłować, a tak przynajmniej mógł sobie czymś zabić czas. I tak, młodzieniec przez cały ten czas nia razu nie podniósł na kobietę głosu, bo przecież nie o to w tym chodziło. Pewnie, że od czasu do czasu musiał westchnąc pod nosem, ale dzięki uporowi jakoś przebrnął przez wszystkie trudności. Miał również nadzieję, że dzięki niemu dowie się co takiego budzi go piątej nocy. Huk był doskonale słyszalny, a jeśli słyszał go on, to powinna też słyszeć i matka zleceniodawczyni, więc pierwszym co zrobił Gaeshi, było chwycenie swojego kija i pójście do pokoju staruszki, żeby sprawdzić czy wszystko w porządku. Jeśli była w środku i spała, to pół biedy. Jeśli nie spała, to zapewnił ją, że to pewnie tylko Gobimaru i pójdzie sprawdzić co się dzieje, a ona sama niech zostanie w pokoju. Jeśli jej nie było, to mógł mieć przynajmniej podejrzenia, że to właśnie ona była sprawczynią tych hałasów. Sprawdzenie hałasu było dla niego priorytetem, więc z kijem w ręku gotowym do obrony, skupił wszystkie swoje zmysły nie na samym huku, a na tym, co możliwie rozgrywa się dookoła niego. Jeszcze nie potrafił wyłączyć poszczególnych dźwieków, ale niewiele mu do tego brakowało. Gdy znajdzie się na zewnątrz będzie przynajmniej wiedział z jakim obiektem ma do czynienia, rozpozna jego kształty, budowę. Człowiek? Młot? Pies? Superbabcia z zanikami pamięci? Wszystko było możliwe, ale też na większość z tych rzeczy Gaeshi był przygotowany. Nie po to ciągał ze sobą ten kij, żeby znajdować nim tylko drogę, oj nie po to.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

13 Samotny mógł czuć bardzo wiele w tej chwili. W zupełnie obcym domu, w ciszy dudniącej w uszach, od której mocniej dudniły tylko uderzenia na zewnątrz. Ostateczną formą tej rozgrywki byłoby uderzanie samą Ayumi w mur, rozpłaszczanie jej głowy na zimnym kamieniu, tłuczenie czaszki, rozpryskiwanie mózgu na kawałkach tworzących ten zimny, pokręcony dom, w którym nie było pewnych pewników. Nie dla mieszkanki tego miejsca. Uderzanie w mur nie było jednak młóceniem ciała o ścianę. Więc raczej nikt nie porwał babci i nie uczynił z niej tarana - tego mogłeś być pewny. Przynajmniej po chwili, kiedy już twój umysł przyzwyczaił się do warunków nocy i hałasu, który przerwał jej rytm. Czy raczej - twój rytm.
Laska leżała tuż obok twojego łóżka. Nie było żadnego problemu z tym, by po nią sięgnąć, zacisnąć na jej palce. Teraz, kiedy twoje zmysły zaczęły o wiele bardziej swobodnie odbierać rzeczywistość, huk, który wdzierał się do twojej głowy, przestał być taki straszny. Malał wraz z każdym kolejnym momentem rozbudzenia się i zamieniał w głośniejsze pukanie. Nadal czymś drewnianym ścianę, czymś... czym? Laską? Na pewno nie tą twoją - bo ta była przy twoim boku. Wstałeś. Cichy dom brzmiał złowrogo. Więc jak człowiek samotny mógł się czuć w tej chwili? Zagubiony w ciemnych korytarzach? W zupełnie obcym domostwie, do którego klucz spoczywał właśnie w jego twoich? Twoje dłonie - mimo samotności - wcale samotnymi się nie wydawały. Pewnie to dlatego, że choć stałeś się aniołem o białych piórach w oczach Miyu - nigdy nim nie byłeś. Na pewno nie tym o pięknych oczach. Zimny podmuch powietrza owiał twoje kostki. Było naprawdę chłodno, zwłaszcza w nocnej koszuli. W palenisku zdążyło zastygnąć i nawet komin stracił swoje dotychczasowe ciepło. Dreszcz przebiegł po skórze, lecz bać się ciemności? Urodzeni w otchłani nie musieli się obawiać, że ta odpowie im spojrzeniem. Mogli w nią zaglądać do woli. Otworzyłeś drzwi do pokoju Ayumi - w twoją twarz uderzył mroźny podmuch zimowego powietrza. Okno cicho skrzypiało na podmuchach wiatru, który poruszał cienkimi firanami. Po otworzeniu drzwi uderzenia stały się o wiele bardziej wyraźne - dobiegały z zewnątrz. Z parteru.
Kobiety w pokoju nie było.
Skierowałeś się schodami w dół. Księżyc nie malował srebrzystych łun na tych anielskich włosach, a mimo to odczuwałeś jego mroźny dotyk, który wplatał się w jedwabne pasma tak, jak palce czule pieszczonej kochanki. Zima przenikała do kości i w jej dotyku nie było już niczego czułego.
Gobimaru spał przy swojej budzie. Badałeś przestrzeń wokół siebie, starając się rozeznać w każdym krzaczku, w każdej grudce ziemi, którą wokół siebie miałeś. Nie było to takie trudne, przez tych parę dni chodziłeś tu nie raz. Pies nie uniósł nawet łba. Spał snem sprawiedliwych, zwinięty w swojej budzie w kłębek, jego boki unosiły się w równych oddechach. Oswoił się z tobą, przyjął. Zaakceptował. Więc to nie pies. Zresztą dziwne by było, gdyby pies rzucał czymś drewnianym w dom. Ruszyłeś za źródłem dźwięku. Ten, który wielokrotnie próbował zostać oszukany przez ludzi sprawnych, ha! Shinobi od siedmiu boleści, jak słodko. Odważny wojownik gotów bronić domostwa - tylko przed czym? Psem? Młotem? Czy to młot, czy to samolot? Nie, to superbabcia!
- Czekałam na ciebie! - Stukot się skończył. Zamiast uderzania w mur usłyszałeś, jak laska, czy też kij, ciężko ci było stwierdził, uderza o ziemię, kiedy podeszła w twoim kierunku. Nie nieporadnie - spokojnie, niemal z gracją. Z dumą starszego człowieka, który przeżył już swoje lata i mógł się tymi latami pochwalić. Garb jej najwyraźniej w tym aktualnie nie przeszkadzał. Może lepiej się czuła? Nawet nie powłóczyła nogami, co zazwyczaj miało miejsce w domu. Nie stąpała ociężale i zmęczenie, nawet tak nie brzmiała! Brzmiała spokojniej. - Ileż można stukać? Prawie zakwasów dostałam.

[Gaeshi]

No i oczywiście staruszki nie było w pokoju. Musiała wyfrunąć przez okno albo ktoś zwyczajnie ją porwał. Z drugiej strony Gobimaru nie zaszczekał ani razu, więc być może zwyczajnie poszła sobie na nocną przechadzkę po domu? Zleceniodawczyni ostrzegała przecież, że jej matka może miewać dziwne pomysły, ale Gaeshi nie podejrzewał, że te ujawnią się dopiero po paru nocach. Czyżby to była jakaś notka z opóźnionym zapłonem? W każdym razie zniknięcie staruszki trochę zmartwiło shinobiego. Nie wyglądała na taką, co potrafiłaby skakać z pierwszego piętra, więc też Gaeshi zbytnio jej nie pilnował. To miała być zwyczajna, starsza pani, która czasem czegoś zapomina i właśnie dlatego trzeba się nią opiekować. Ktoś tu mu nie mówił całej prawdy albo właśnie miała miejsce sytuacja, na którą nikt nie był przygotowany. Gaeshi miał zamiar to odkryć i własnie dlatego udał się na zewnątrz, gdzie uderzyło go przyjemne, chłodne powietrze. Taką pogodę lubił najbardziej, bo sprawiała, że trzeba było wytężyć zmysły. Ciepło rozleniwiało, sprawiało, że człowiek czuł się bezpiecznie, a przenikliwy chłód połączony z nieprzeniknioną pustką, która ogarnęła oczy ślepca, był na swój sposób pociągający. Ten dreszczyk emocji czy też zwyczajnie zimna, przechodzący po jego skórze był czymś, za czym zawsze tęsknił. I kiedy myślał, że właśnie będzie miał okazję, żeby się sprawdzić i rozruszać zastałe kości, wtedy też dźwięk ustał, narzędzie używane do jego wywołania upadło, a do uszu Gaeshiego dotarł znajomy głos. Głos, który nie powinien dochodzić sprzed domu, a z pokoju na piętrze. Mimo wszystko czarnowłosy się nie rozluźnił. Dźwięk można było łatwo naśladować, to niekoniecznie musi być ta kobieta, za którą się podaje. Mimo tego shinobi postanowił iść z prądem.
- Ayumi-san? Czemu jesteś na zewnątrz o tej porze? Wracajmy do Twojego pokoju. Miyu dostałaby zawału gdyby zobaczyła Cię przed domem w taki chłód. - rzekł do "staruszki", która znajdowała się niedaleko niego i czekał na jakąś reakcję. Coś mu tutaj nie pasowało, ale jeszcze nie wiedział co to takiego było. Gdyby tylko miał oczy, to mógłby to łatwo sprawdzić, ale i tym razem życie zrobiło mu pod górkę. Pozostało mieć tylko nadzieję, że wszystko wyjaśni się w ciągu kilku chwil.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

15 Jeśli brzmiała inaczej - czy to wciąż była ona? Noc nie zdradzała swoich tajemnic. Głaskała cię z włosem i szybsza była do utulenia cię do snu niż rozbudzenia odpowiedziami. Choć... sen tu nie nadciągał. Im większy chłód docierał do komórek twojego ciała, im więcej dreszczy sunęło wzdłuż kręgosłupa, tym bardziej rozbudzony byłeś. Drobinki adrenaliny pulsowały w sercu i rozprowadzane krwiobiegiem docierały do mięśni, przez co nie miały szans na bycie zastanymi, zardzewiałymi. Skoro poruszała się inaczej - czy to wciąż ona? Nie widziałeś - ha, dobre sobie... - nie słyszałeś wcześniej, żeby pomagała sobie przy chodzeniu laską. Jej głos był zbyt ciepły i zbyt żywy, żeby mogła wypaść z okna i teraz stwierdzić, że na ciebie czekała. Och tak, zdecydowanie była dziwną superbabcią - ale nie był tytanową superbabcią. Nie mogła być. Jej chude ciało, drobne, na którym mogłeś liczyć większość jej kosteczek, kiedy pomagałeś jej usiąść, wstać od stołu i wejść do wanny, ledwo było zdolne panować nad samym sobą, co dopiero tak intensywnie uderzać w mur. Nocna cisza robiła swoje, wyolbrzymiając wszystkie dźwięki. Wyolbrzymiła też twoje bicie serca? To chyba nie strach, hmm..? Więc co? Nadzieja na popisanie się? Tu nie było nawet przed kim się popisywać. Tylko przed samym sobą. I zawsze: sam, sam, sam, śpiewka powtarzana do znudzenia. Sam w tej smętnej czerni, sam w tej mroźnej nocy... Sam przeciwko babuni, która wydawała ci się zupełnie inna. Więc podpowiadały myśli - może to nie ona? Może ktoś się za nią podaje a Ayumi już tutaj nie ma?
Kobieta uniosła palec i przyłożyła go do swoich ust. Panująca wokół cisza sprawiała, że świat tracił swoje linie. Tracił zarysy i wyostrzał wszystkie zmysły. Podłoże pod tobą było pewne, a to co za tobą? Tak łatwo byłoby w tą głuchą noc zastawić pulapkę na ślepego człowieka. I kiedy już Ayumi przyłożyła palec do ust, wydała z siebie przeciągłe "Ciii..."
- Nie mów nic Miyu. Nie może się dowiedzieć. - Powiedziała ciszej, konspiracyjnie, nachylając się lekko w twoim kierunku. Zaraz się wyprostowała i wyciągnęła w twoim kierunku dłoń. Nie gwałtownie. Powolność tego ruchu nie pozwalała uwierzyć, że miała coś złego na myśli. W taki sam sposób wyciągnęła ręce do twojej twarzy przy waszym pierwszym spotkaniu, ale teraz do gładkich policzków nie sięgnęła. Teraz chciała ująć twoją dłoń - o ile jej na to pozwoliłeś, rzecz jasna. Jej dłoń, choć pomarszczona, nie była taka sucha, jak ją zapamiętałeś. Nie była też taka chłodna. Choć wokół panował taki mróz - ona była ciepła, zresztą twoje dłonie również nie zdążyły jeszcze zastygnąć. Wiedziałeś jednak, że to kwestia czasu, aż nie zaczną zamieniać się w skostniałe, średnio zdatne do użytku kończyny. Lecz zaraz wrócicie... tylko jeden moment. Anielska cierpliwość nadal grała swoje pierwsze struny czy już całkowicie się wyczerpywała?
Podaj mi swoją dłoń.
- Pies w ogrodzie jest cały brudny od błota. - Powiedziała to tak, jakby bardzo ją to bawiło w ten niegroźny, łagodny sposób. - Chodź. Chodź! - Zachęcił cię i lekko zamachała na ciebie drugą dłonią, tą, w której trzymała ciągle swoją laskę. Lekki dotyk dłoni sugerował, byś za nią ruszył - o ile pozwoliłeś sobie na ten dotyk. Ciągle używała ściszonego głosu. Stąpała ostrożnie - i cicho - po zamarzniętej ziemi, choć nie miałeś problemu, by słyszeć ją całą. Każdy jej krok i ruch. Odwróciła się do ciebie plecami, kierując na tyły domu - tam, gdzie znajdował się ogród.

[Gaeshi]

Chęć popisania się? Ależ skąd. Po co, na co i przed kim? Gaeshi zwyczajnie chciał otrzymać zapłatę, bo bądź co bądź spędził to już kilka dni i nie zamierzał wyjść z pustymi rękoma. Jednocześnie był shinobim i myślał w inny sposób niż normalni ludzie. Jego wrodzona wada również sprawiła, że postrzegał świat inaczej. Nie widział ludzkich twarzy, nie widział dokładnie ich tików czy wszystkich ruchów, więc to całkowicie logiczne, że był o wiele bardziej nieufny. Jeśli jeszcze wziąć pod uwagę, że miał do czynienia z babcią, która przez tyle dni nie dawała żadnych oznak supermocy, a nagle uderza w ścianę i śmiga jak nowa, to nikogo nie powinno dziwić zachowanie bruneta. Cała sytuacja byłaby nawet dziwna dla zwykłego człowieka, a co dopiero dla Gaeshiego, który sam również mógł przybrać wygląd babci, o ile oczywiście by ją widział. Niby nauczył się henge, ale jego przemiana opierała się jedynie na własnej wyobraźni. Pod nikogo się raczej nie podszyje.
- Czemu nie może się dowiedzieć? Wytłumaczysz o co chodzi? - w głosie Gaeshiego dało się teraz już naprawdę wyczuć nieufność, ale także ciekawość. Wszystko było na tyle niespotykane, że mimo możliwego zagrożenia, shinobi chciał brnąć dalej w całą sytuację. Nie zamierzał za to zgrywać takiego pokornego aniołka jak do tej pory. Nie widział już czy ta kobieta była chora i to oznaka jednego z jej dziwactw czy też zwyczajnie oszukiwała przez tyle czasu swoją córkę, a od paru dni również i jego. Nietrudno się wobec tego domyślić, że tym razem Gaeshi nie dał się złapać za dłonie, a zrobił po prostu krok w tył, dając do zrozumienia, że nie czuje się komfortowo. Dodatkowo ta gadka o psie. Błoto? Jakie błoto? Padał śnieg, ziemia była zmarznięta, więc nie było możliwości, żeby pies był zabłocony. Mózg Gaeshiego podsyłał mu teraz zbyt wiele sprzecznych informacji, żeby wyłowić z nich jedną, spójną i logiczną całość. Zmysł paranoika kazał mu myśleć, że to krew, a nie błoto, ale z drugiej strony słyszał jak pies smacznie śpi, więc to pewnie nie to. Ranowi nie pozostało nic innego jak w ciszy i skupieniu udać się za staruszką, oczekując na rozwój wydarzeń. W bezpiecznej odleglości, trochę jak na szpilkach, ale jednak do przodu.

[Shikarui]

Give me your hand, the dog in the garden row is covered in mud.

17 Kobieta zawahała się, kiedy cofnąłeś się o krok. Zasmuciła? Zdenerwowała? Tego nie wiedziałeś. Wpadła w chwilowy zastój, który podyktowany został przez delikatną niezręczność sytuacji. Z wolna opuściła swoją dłoń i cofnęła ją do siebie, nie jak spłoszony ślimak, który od razu cofa swoje czułki, kiedy tylko spotka się z czym nieprzewidzianym, a z gracją. Chyba gracją już wrodzoną, nie wyuczoną. Potulny aniołek nie był aż taki potulny za jakiego go uważano, co? Racja, parę dni pracy nie skłaniało do tego, żeby machnąć ręką i usiąść w fotelu z założonymi rękoma, czekając na to, co się stanie. Zwłaszcza, że praca ciężką nie była. Pozostawało mieć jedynie nadzieję, że płaca będzie warta poświęconemu czasu i zjedzonym nerwom. Więc rzeczywiście - nie było się tutaj przed kim popisywać. Luna wypalała tajemnice spotkań żywym srebrem na miękkiej skórze i wpisywała do umysłu niepewność wraz z ciekawością. Czy w dzień inaczej wyglądałaby ta sytuacja? Z myślą, że jednak sporo ludzi kręciło się tą ulicą, przy której domostwo stało, wystarczyło głośno krzyknąć i ktoś by zareagował, albo przynajmniej byłby świadek okropnych zdarzeń. Świat nigdy nie był pożerany przez taką ciszę, kiedy słońce górowało na nieboskłonie.
- Ciiii... - Powtórzyła, kiedy znowu się odezwałeś. Za głośno. Każdy dźwięk był za głośny, kiedy wszystko niosło się w spotęgowaniu w dal. Zbyt szumny, kiedy przychodziło do rozliczania się z tajemnic. Zbyt gwałtowny, kiedy pielęgnowało się ciszę. Ayumi ją pielęgnowała. Trzymała w swoich dłoniach i starała się unieść, a uniesienie jej nie było ciężkie dlatego, że sama cisza ciążyła, a właśnie dlatego, że była lekka jak piórko. Choć nie wiał wiatr, każdy podmuch powietrza strącał ją z koszyczka utworzonego przez dłonie. Nawet zwykły krok. Nawet tak uważny, który przypominał ci skradanie się. Tak, kroki Ayumi brzmiały trochę tak, jakby się zakradała, ale nie szła w kierunku domu. Nie wędrowała w kierunku drzwi, żeby upodobnić ją do złodzieja, który stara się ciebie oszukać tylko po to, by dorwać się do kosztowności. Cały czas szła w stronę ogrodu, na tył budynku, gdzie jedyne, co można było ukraść to stara, zardzewiała łopata. Najwyraźniej nie była skłonna do wyjaśnień.
Ziemia pod twoimi nogami zrobiła się miększa. Nie byłoby to aż takie dziwne, zimy w Ryuzaku były raczej łagodne, gdyby nie fakt, że jesteś pewien, że droga, którą tutaj przyszedłeś, tą ziemią porośniętą trawą, była zamarznięta. Grudy ziemi pod twoimi nogami były nierówne. Czułeś zapach świeżo skopanej gleby, który unosił się intensywnie w powietrzu. W końcu wiatr poruszył światem. Listki róż, magnolii i śmiesznie powykręcanej, japońskiej wierzby, zatelepały, drobne i większe kwiaty złapały drżenie płatków razem z nimi, kołysząc się się na drobnych nóżkach łodyg i gałązek. Nie kwitły. Były zamarznięte, oblane mroźnym dotykiem zimy zapadły w sen zimowy tak jak większość zwierząt. Nie przykazane było im się z niego obudzić - raz zmarznięta roślina umierała. Ty przynajmniej mogłeś w końcu poczuć się pewniej. Świat przestał być czarną, rozmazaną plamą, znów zaczął być wyraźny. Przynajmniej na tyle, na ile wyraźnym mógł być w twojej głowie. Ładnie uklepane alejki, ławka wbita w ziemię, na której można usiąść, sad w oddali, ten... oliwny. Wiedziałeś, że to ten oliwny sad, przy którym zawsze stała drabinka i kosz na oliwki.
Kobieta przestała się zakradać. Zatrzymała na moment przed ogrodem, w którym ze smakiem posadzono krzewy i drzewa tak, by tworzyły wdzięczny ogród. Gdybyś tylko mógł zobaczyć jego kolory..! I piękno gry świateł, którą Luna odgrywała na zamarzniętych płaszczyznach.
- Ciii... - Przyłożyła palec do ust, zwracając się znów w twoim kierunku z łagodnym uśmiechem.
Miyu nie może wiedzieć, że tu jestem. Ciężko ci było powiedzieć, czy te słowa rzeczywiście zostały wypowiedziane przez kobietę, czy sam sobie je dopowiedziałeś.
Ósmego dnia obudził cię huk.
Miyu upuściła pokrywkę od garnka, może nawet garnek. Może dlatego się zerwałeś.
Może dlatego, a może dlatego, że bardzo wyraźnie pamiętałeś huk czwartej nocy.
Miyu powitała cię bladym, przemęczonym, krótkim uśmiechem. Tak ci się przynajmniej wydawało. Podała ci do stołu śniadanie, choć sama nie dziobnęła nawet sztućcem w talerzu. Podziękowała za pomoc.
Pogrzebem zajmie się już sama.
I nie pozostawało nic innego jak opuścić domostwo Miyu i udać się w dalszą podróż. W dalszą drogę włóczykija, który nie boi się zatrzymać przed Buką i uderzyć go kijem po głowie. Kto wie? Może Los tak chciał, a może to zwykłe niedopatrzenie? Zwykły pech przeklętego dnia czwartego, którego obudził cię huk.
Huk uderzającego o ziemię ciała.

Brzydki, rozkopany i zarośnięty ogród Miyu nie kwitł już od paru wiosen.

Misja zakończona ♥

[Gaeshi]

Całość wydawała się Gaeshiemu na tyle surrealistyczna, że zaczął się zastanawiać czy aby na pewno znajduje się w realnym świecie. Być może jego zbudzenie wcale nie nastąpiło, a on tak naprawdę dalej śnił i nie zdawał sobie z tego sprawy? W jednej chwili ziemia pod jego stopami była zamarznięta, w drugiej już nie. Cały świat zdawał się wariować, a podczas tego chaosu tylko jedna osoba, jeden gest były normalne i doskonale słyszalne - szept Ayumi. To na nim właśnie Gaeshi skupiał teraz wszystkie swoje zmysły, chcąc je jakoś odciążyć od tej mieszaniny sprzecznych bodźców dopływających do jego głowy z każdej strony, ale bezskutecznie. Z każdym poczynionym krokiem jego doznania coraz bardziej się plątały, aż w końcu nie wiedział gdzie się znajduje i co dookoła niego się dzieje. Uczucie niepewności i swego rodzaju zagrożenia jednak zniknęło, a staruszka wydawała się zadowolona, więc Gaeshi nic więcej nie mówił - tak, jak sama kobieta mu zasugerowała.
Dni minęły dość szybko i w końcu shinobi nie musiał przebywać w tym domostwie. Rano zjadł śniadanie, grzecznie podziękował zleceniodawczyni i zostawił za sobą dom, w którym przeżył ostatni tydzień. Czy się z nim zżył? Czy żywił jakąś sympatię czy cień uczucia do staruszki lub Miyu? Nie. Dla niego była to tylko praca, którą musiał wykonać w taki, a nie inny sposób. Musiał sprawiać wrażenie, że mu zależy, że dba, że się przywiązał, ale to wszystko były pozory. Gaeshi potrafił się w swoim życiu przywiązać tylko do dwóch osób, które już jednak nie przebywały na tym świecie. Od momentu ich śmierci, czerń, która spowijała jego umysł, stała się jeszcze gęstsza, nieprzenikniona i jakby bardziej mroczna. Może to zabrzmieć głupio, ale gdy Ran miał przy sobie bliskie osoby nie czuł się aż tak bardzo ślepy. Teraz, pomimo tego, że jego zmysły są lepiej rozwinięte, czuje się jak dziecko w piaskownicy, które boi się wychylić poza jej granice. Może się to kiedyś zmieni, może nie, ale na razie musiał z tym żyć.

z/t