Szary Dystrykt

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

27/30 Złodziejaszek nie miał aktualnie tyle odwagi, żeby dalej walczyć, uciekać, czy bronić się. Siedział potulny jak trusia, przerażony konfrontacją, która tutaj zaszła, kamieniami, które poleciały w powietrze i gniewem, który rozwinął upiorne skrzydła nad waszymi głowami, strosząc swoje pióra. Pospadały na tłum, was nie dotknęło żadne z nich. Strażnik spojrzał na złodzieja i rozejrzał się dookoła, podnosząc zwinięte tanto i uniósł je w kierunku tłumu.
- Czy to prawda? Zostało to skradzione któremuś z was?
- Mi, panie władzo! Ten złodziejaszek ukradł to z mojego stoiska. - Kowal uniósł rękę, jako jeden z niewielu nie stracił swojego animuszu. O ile nie jako jedyny.
- Czy to prawda? - Dopytał kobiety, która opadła na kolana, kiedy tylko ją puściłeś. Szybko się pozbierała i cofnęła do tłumu. - To nazywacie sprawiedliwością? Rzucanie kamieniami w przestępcę, zamiast oddać go w ręce straży? - Huknął strażnik. Jeden z nich złapał złodzieja, przejmując go w swoje ręce, a drugi zaczął zbierać i przeglądać przedmioty, które zostały rozsypane na ziemi, chociaż nie poleciała żadna komenda. Najwyraźniej rozumieli się bez słów i potrafili bez problemu dograć. Bez komend. - Pani pójdzie ze mną do strażnicy jako przykład. Samosądy nie będą tolerowane w tym mieście. - Skinął ręką na kobietę, a kiedy ta pokręciła głową i zaczęła się wycofywać, wystąpił naprzód i złapał ją szybko, zanim zatonęła pośród innych.
- Dziękujemy za pomoc. - Strażnik pokłonił się przed tobą i dał znak do wymarszu. Rozeszli się.
To wszystko było zbyt realne. Zbyt namacalne. Ten gniew, te żarliwe serca, które płonęły tak długo, jak długo powód ich płonięcia znajdował się nie na wyciągnięcie ręki a na odległość kamienia. Ten deszcz. Szaruga, która została prześwietlona przez pojedyncze promienie słońca, chociaż mżawka nie ustała, a w chmurach nie zrobiło się na tyle wiele miejsca, by odsłonić błękit nieba. W niektórych punktach, na parę chwil, zrobiły się po prostu bardziej białe i jasne smugi oblały na parę chwil ulice i uliczki Szarego Dystryktu. Bajkowe, nie sądzisz? No tak. Oczywiście, że nie sądzisz. Szary świat, w nim szare życie, serce zakopane pod czarną glebą, którą porosła zielona trawa, na pewno teraz kwitła, tak jasno zielona i kołysała się na wietrze. Kamień wokół budujący Hanamurę nie kwitł i nie poddawał plwaniom wiatru. Tutaj plwali ludzie. Człowiek człowiekowi wilkiem, a kiwi kiwi kiwi, tak to szło? Bardziej realnie, żebyś mógł poczuć wyraźny dotyk powietrza na swojej skórze, chłodny i przyprawiający o dreszcze, kiedy tłum zamiast stawać z tobą w szranki zaczął się rozchodzić. Rozpływać.
Kroto się nie rozpłynęła.
Kiedy ludzie się rozeszli ona stała tam - tak samo spokojna, z tymi dużymi, czarnymi oczami i długimi włosami, których jedwabne, kasztanowe kosmyki spływały teraz pojedynczymi pasmami na jej plecy i klatkę piersiową. Wcale nie wyglądała przy tym, jakby jej fryzura została faktycznie zepsuta. Wyglądało to tak, jakby specjalnie wypuściła te pasma, by stały się kuszące do złapania ich i wsunięcie za jej ucho, by nie przysłaniały jej ślicznej, okrągłej, małej twarzyczki.

[Seinaru]

Ufff... można powiedzieć, że wszystko rozeszło się po kościach. dobrze, że w tej zapchlonej Hanamurze przynajmniej strażnicy mają nieco posłuchu. Seinaru nie opierał się w ogóle oddaniu złodzieja w ręce prawa. Ba! nawet w końcu poczuł ulgę, że nie jest już na publicznym świeczniku, tłum nie zerka już na niego z gniewem, a on sam może się wyluzować. Umieścił cały swój ekwipunek na właściwych miejscach i rozejrzał się dookoła. Mało brakło, tutaj na ziemi leżałby trup lub kaleka, a poszkodowanym w wyniku kradzieży dosłownie sekundy wystarczyły na to, aby się rozejść. Prawdopodobnie niewiele dłużej by im to zajęło, gdyby zabili chłopaka. Ot, wydarzenie, o którym można opowiadać sobie przy obiedzie. Kei zaczął odczuwać nawet odrazę do tego ślepego tłumu, jednak nie pielęgnował tych emocji w żaden sposób. Chciał znów wrócić do dawnego siebie, choć ręce drżały mu lekko od stresu związanego z całą tą sytuacją. Teraz był czas na powrót do żywych. Podszedł do Kroto, która chyba niezbyt przeżyła całe to zajście, choć może po prostu doskonale udawała. Tak jak wcześniej wydawało się, że jest ponad tym wszystkim, co dzieje się dookoła niej, tak Seinaru w ogóle nie liczył na słowa otuchy czy pochwały. Była tą dziewczyną, która nie zachowuje się według szablonów, dlatego Kei podszedł do niej jedynie i milczał przez chwilę. Myślami wciąż stał przed tłumem, trzymając za kark chłopaka.
- To chyba sztandarowy przykład tego, o czym Ci mówiłem. - Nie miał na razie nic więcej do powiedzenia. Po jej ewentualnych słowach zapadnie zapewne niezręczna cisza.
- Chyba już pora na mnie, na powrót na arenę. Nie chcę przegapić ostatniej walki... - Powiedział do dziewczyny, jednak robiąc jej miejsce przy sobie, gdyby chciała go odprowadzić.

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

29/30 Nie mogła się tym przejąć. Siedząca na krawędzi światów z gołymi stópkami, w letniej sukience, chociaż było tak zimno. Grająca na skrzypcach. I chciało się zapytać, z czego zrobiono te skrzypce. I chciano zabrać głos, by wymieniła struny. I chciało się siedzieć w zupełnej ciszy, tylko słuchać, ale nie muzyki, która głaskała z włosem, kojąc serdecznie. Jedynym, co słyszałeś, było bicie twojego serca i szum krwi w drżących dłoniach. Szukano tu spokoju, wiesz? Szukano ostoi w obietnicy nowego tworu, jakim jawiło się Cesarstwo - przełomowym złączeniem klanów, ziem, rozdysponowaniem dóbr tak, by nie było tych, co mają więcej i mniej i nie było tu żadnych złodziei. Ta skomplikowana maszyna, zafiksowana na swoim punkcie, nie przypominała tych znużonych życiem, narzekających na cła wieśniaków z Teiz. Tam też nie było idealnie, bo nigdzie nie miało być. Nie istniał Eden, Przyjacielu, kto ci naopowiadał takich bajek? Nie ważne, po której stronie płotu się znajdziesz - trawa wszędzie była taka sama. I pod każdą trawą drzemało czyjeś serce. Może Hanamura rosła na sercu swego Cesarza? Osoby, która tak bardzo chciała coś zmienić i poprawić, że zaczęło to przekształcać w swoich dłoniach? Nie chciałbyś tak? Tak finezyjnej zmiany, która dążyłaby do tego, by ludzie przestali być takimi skurwysynami. Nie można zlikwidować wszystkich wad, ale czy to znaczy, że nie można chociaż próbować ich załagodzić? Naprawić coś, tak jak naprawia się złamane miecze - wystarczy dobra ręka kowala, która wiernie potrafiła oddać jego kształty. Przecież to tak niewiele...
Kroto milczała. Wpatrywała się w ciebie jedwabnym spojrzeniem i otulała nim tak, jak otulały twoją sylwetkę strugi deszczu lejące się miarowo z nieba. Gdybyś miał siostrę - czy spoglądałby na ciebie w ten sposób, widząc cię rozedrganego, przemokniętego i zrażonego do ludzi? Wygonić te wszystkie emocje, przekreślić je jednym ruchem pędzla, spisując na straty tylko po to, by stać się wolnym, do tego to dążyło od zawsze - do wolności. Nieskrępowanej, którą tak trudno odnaleźć.
Ach, już ją znalazłam.
Dlatego pójdę przodem, a Ty idź swoją drogą.
Zaczekam na ciebie na miejscu.
Wolność nie miała prawa zaistnieć. Zawsze były jakieś ograniczenia, które nawet jeśli nie dotykały cię teraz to prędzej czy później dogonią, dopadną i rozerwą na strzępy świat złudzeń. Tak jak sny o wielkim bohaterstwie i niechęci wobec kradzieży. Kto tu był zły? Ten złodziej, który pewnie nie miał co do gęby włożyć czy ci ludzie, którzy tak łatwo go osądzili? Odpowiedź wydawała się taka prosta, że przecież wszyscy byli tu nie tacy, jak być powinni. Obserwatorzy rozchodzili się jeden po drugim, mrucząc między sobą, komentując. Ulica wracała do swojego normalnego życia, a poszkodowani kupcy zbierali z ziemi swoje drobiazgi, które poleciały na ziemię z kieszeni złodzieja i te, które zostały strącone podczas pogoni. O ile to były ich. Pewnie znalazło się więcej anonimowych złodziei.
- Myślę, że ludzie są jak lustro. Możesz widzieć to, co zawsze pragnąłeś ujrzeć we własnym odbiciu, albo to, czego ujrzeć nigdy nie chciałeś. Koniec końców i tak widzisz to, co już w sobie masz. Myśli zdradzają. Dlatego tak trudno nad nimi panować. Zupełnie jak nad ludźmi wokół. - Uśmiechnęła się, nie siląc się nawet na wyciągnięcie dłoni w twoim kierunku. - Z miłą chęcią obejrzę twoją walkę. - Skierowaliście się do areny wolnym, nieśpiesznym krokiem. Droga biegła w ciszy. W zadumie przemyśleń i ostoi spokoju. Dopiero przed samą areną Kroto się zatrzymała i obróciła w twoim kierunku. - Obiecałam ci zapłatę za towarzystwo. - Wyciągnęła mieszek i wyciągnęła z niego parę ryo i drobniejsze pierdółki, po czym wyciągnęła swoją drobną dłoń po twoją rękę, by położyć w niej mieszek i zamknąć na nim twoje palce. - Dobro podobno niewiele kosztuje. Dlatego sprzedawaj je częściej. Powodzenia w walce. - Odeszła w stronę trybun, ale zatrzymała się jeszcze na chwilę. - Odwiedź mnie jeszcze kiedyś... pasterzu.

  Ukryty tekst

Niektóre sny były za krótkie. Zbyt piękne, żeby mogły być prawdziwe - i za krótkie.
Zwłaszcza, że dla niektórych nie miało by żadnego jutra.

Następny twój post kończy misję.
Dziękuję za sesję ♥

[Chise]

Po wyjściu ze szpitala zamierzała początkowo wrócić do Ryokanu... Jednak zbyt roznosiła ją energia i ukryta złość by mogla tak po prostu pójść do pokoju i położyć się do łózka czy czekać spokojnie. Nie minęła nawet połowa dnia, miałaby kisić się gdzieś w czasie jej małej przygody poza Sogem? Niedoczekanie. Zamierzała wycisnąć z tej wyprawy najwięcej się da, dlatego zwróciła się w inną stronę i zagłębiła w uliczki Hanamury, błądząc po jej uliczkach, spacerując po kramach, dotykając lokalnych wyrobów rękodzielniczych. Przy jednym z nich stała dość długo, rozmawiając z starszawym mężczyzną, rzeźbiarzem. Miała okazję dotknąć różnych rzeźb, zwłaszcza zwierząt, bo w nich się specjalizował. Oprócz figurek robił też zabawki z prostymi mechanizmami, Chise zafascynowała się drewnianą kulką, która rozkładała się w jaskółkę. Była naprawdę niesamowita i inspirujące, ale zastanawianie się nad nią odłożyła na później. Była w kramiku z dango, spróbowała smażonej ryby w tempurze na patyku, od przemiłej sprzedawczyni otrzymała też do spróbowania kawałeczek słodyczy, rodzaju lepkich i ciągnących się cukierków obsypanych zmielonym cukrem, jednak były jak dla niej zdecydowanie za słodkie. Oblizała usta po ich zjedzeniu i założyła z powrotem maskę, którą na czas jedzenia musiała oczywiście ściągnąć i ruszyła dalej za tłumem, nasłuchując czegoś ciekawego.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 1/30 - Gasnące świetliki.
Powiedz mi szczerze, jak często zastanawiasz się nad niedokończonymi sprawami, nad otwartymi, świeżymi przejściami, nie do końca wydeptanymi ścieżkami? Zastanawiasz się nad tym, co by było gdybyś nimi podążyła? Gdyby twoje stopy stąpały po rozkopanej otwarciem bramy ziemi, jako pierwsze, na drodze przez nikogo jeszcze nie zdobytej? Wybierając w życiu cokolwiek, każdym swoim najmniejszym ruchem, generujesz zmiany, a zmiany generują możliwości. A możliwości dają szansę na wybór i wracamy do początku tego cyklu. To teraz pomyśl, czy są furtki którymi mogłabyś dostać się w miejsce, które byłoby lepsze od tego w którym się znajdujesz. Albo czy pokonując którąś z tych dróg stałabyś się o coś bogatsza lub szczęśliwsza. A teraz pomyśl, czy jesteś w tym sama. Może dokonując wyboru zostawiłaś kogoś na zupełnym rozdrożu, a osoba ta, nie mając żadnej drogi oświetlonej jako ta właściwa - wybrała źle? Co wtedy, czy jesteś winna jej losu, czy jeśli ona zginie, to czy masz jej krew na rękach? Och, o kim przebiegły los może mówić. Pamiętasz chłopca, któremu razem z krewnym dałaś pieniądze, zmierzając do Ryokanu w Białym Dystrykcie Hanamury? Złodziejaszek, który chciał cię okraść, nagle dostał dobry wzorzec. Chciał zabrać mieszek, a za dość drobną pomoc dostał szansę. A za szansę spore wynagrodzenie, które pewnie nawet przewyższało kilka takich mieszków, bo byliście dla niego całkiem hojni. I to rodzi nową możliwość - co jeśli chłopiec dostrzegł dzięki wam, że będąc dobrym i pracując sumiennie, ciężko, zarobi na siebie lepiej i bezpieczniej niż kradzieżą? To przecież kradnąc już kilka razy grożono mu obcięciem palcy, a nawet całej dłoni. Bo nie kradł pierwszy raz i nie pierwszy raz został przyłapany. I nie każdy obchodził się z nim tak łagodnie. Jego ciało nosiło siniaki, blizny, od kija czy od innych przedmiotów które akurat były pod ręką.

A teraz spójrz. Ile dzieci nie ma rodziców? Zabici, zamknięci, zginęli na wojnie, w walce, lub napadzie. Może byli Shinobi, może byli pechowi. Zostawili za sobą dziecko. Co taki mały człowiek ma robić, jeśli w jednej chwili traci całą rodzinę? Przecież się nie zabije. Chce żyć, jak każdy. Jego płomyk jest mały, delikatny… Ale chce płonąć. Na początku są łzy, jest ból. Ale potem nadchodzi konieczność działania, a ciało dziecka jest małe, szybkie, zwinne. Wszędzie się wciśnie, wszędzie wlezie. Łatwo jest kraść i przywłaszczać sobie pożywienie, pieniądze, przedmioty. Nie widzi innej drogi, bo ta jest stosunkowo prosta. Nie ma mamusi i tatusia którzy powiedzą - Hej, robisz źle! Nie ma mamusi i tatusia. Nie żyją.
Żyje tylko dziecko i jego chęć przetrwania, może kiedyś dorośnie, znajdzie pracę i utrzyma się. Wyjdzie z tego dołka, z tego bagna w którym teraz ugrzęzło. I wielu się udaje, w wielkich miastach jest wiele takich świetlików, które chcą zapłonąć swoim własnym blaskiem. Problem jest taki, że wiele z nich gaśnie zbyt szybko. Odchodzą. Umierają.
Spadają z dachu, zostali skatowani przez okradanego. Dzieje się im coś równie potwornego.
W końcu dziewczynki też kradną, w tym jest akurat równouprawnienie. Ale nie ma równouprawnienia w karaniu takich złodziejaszków. Chłopiec często przetrwa swoją karę psychicznie. A dziewczynka może zostać złamana. Ale nie zagłębiajmy się w to, po co ja ci to w ogóle mówię, przecież nic takiego się nie stało i to nie jest twój problem.
Pięknie dziś pachnie w Hanamurze. Tak rześko, lekko, wiatr od morza niesie świeżość.
Niesie też dźwięki.
-Słyszałeś o tym gnoju? Skąd taki ścier jak on miał tyle pieniędzy? Musiał jakiegoś grubasa skroić. Albo jakaś pizda z drutu nie upilnowała swoich kosztowności. Ciekawe kto pierwszy go dorwie. Bo nie będzie się chował w nieskończoność. Jeśli się chowa, a nie zdechł już gdzieś… - Głos który to mówi jest bardzo szorstki, ochrypły. Jakby miał w gardzieli guzki, taki wręcz ślisko pochrapuje. I stary. Mówi do kogoś, bo kroki które należą do mówiącego idą unisono z krokami jednego człowieka obok niego. Idą powolutku, tłum ich unika. Słyszysz ich kroki i wiesz gdzie są. Słyszysz też, że kroki ludzi idących na wprost nich nagle skręcają i obchodzą ich dookoła. Muszą to być naprawdę nieciekawe typy… Szli z twojej prawej, mijając cię, przeszli na lewą i odchodzą. Nie zwrócili uwagi na Ciebie.

[Chise]

Gdyby człowiek zastanawiał się nad każdą decyzją, jej konsekwencjami, możliwymi drogami..
Gdyby każdy zastanawiał się nad każdym możliwym skutkiem swoich działań i tym, jak wypłynie na innych..
To żylibyśmy w świecie sparaliżowanym strachem, znieruchomiałym, zesztywniałym. Zupełnie nie do życia. Chise nie myślała za wiele o tym co się dzieje dalej w miejscu, które opuściła i z ludźmi, z którymi się spotkała.
Aiden był od tej zasady chwalebnym wyjątkiem.
Uchiha myślała nad nim wyjątkowo wiele, częściowo ze względu na nietypowy sposób poznania się, a częściowo dlatego, że młody mocno ją poruszył. Nie miała za często kontaktu z osobami w jego sytuacji, czyli biednymi i potrzebującymi, którzy musieli się posuwać do kradzieży by przetrwać, przeżyć. Obracała się w środowisku, które było dalekie od tego, a jeśli taki element się pojawił, to zapewne jako czarny charakter w jednej z niezliczonych opowieści przyjaciółek matki Chise, jednej z tak wielu, że nawet zapewne ona sama musiała mylić ich imiona. A mimo tego mały w jakiś sposób podbił jej uwagę, może nawet trochę zaimponował tym, że postanowił do nich wrócić. Nie każdy mały złodziejaszek by się na to zdobył. Zaufał im, że w tym czasie nie zgłosili się do straży, nie opowiedzieli o nim i nie postanowili wydać po tym, jak on załatwił za nich sprawę. Bo przecież mogło się tak stać, prawda?
Jednak zamiast tego chciała go jakoś pokierować dalej, by mu się udało wydostać z nędzy. Dlatego dała mu więcej pieniędzy, niż się należało za tak drobne zadanie, co razem z tym, co dostał od jej kuzyna, tworzyło całkiem solidną kwotę. -
Czy spodziewała się, że może mu to przynieść więcej kłopotów niż radości i pomocy? Na pewno nie. Żadna myśl w jej głowie takiego scenariusza nie przewidywała.
A jednak..
Słowa dwójki, która przed chwilą ją wyminęła początkowo nie zwróciły jej wielkiej uwagi. Jednak ponieważ nie byli zbyt cicho, słyszała ich czy tego chciała lub nie. Później jednak ich wypowiedzi ją zainteresowały i zaniepokoiły na tyle, że przyspieszyła nieco kroku, by iść za nimi w stałej odległości. Maska na twarzy pokazywała z kim mieli do czynienia - z uczestniczką turnieju, o ile ktoś był na trybunach to ją doskonale poznawał. Zasłaniała doskonale zmarszczone brwi i lekko przygryzioną wargę, twarz osoby która właśnie rozważa pewne zagadnienie z zupełnie innej strony.
Czy oni mówili o Aidenie? Było to prawdopodobne, ale nie pewne. Jednak dlatego, ze szansa na to istniała, szła za tymi podejrzanymi typami, zamiast zająć się swoimi sprawami i nawet o nich nie myśleć. Nie chciała być przecież dla dzieciaka źródłem kłopotu, a nawet zagrożenia! Jeśli to o nim była mowa, to miała moralny obowiązek teraz pomóc mu wyjść z tej ciężkiej sytuacji.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 3/30 - Do króliczej norki.
Wtedy niewątpliwie byłby kimś, kto stoi w miejscu i tylko rozważa wszystkie za i przeciw. Sparaliżowany strachem przed konsekwencjami swoich wyborów, nie mogąc zdecydować czy idzie w prawo czy w lewo - po prawej przecież spotka go to i to, ale ominie to i to! A po lewej?! To i to mu przepadnie, ale może to się uda… Wszystko będące elementem do rozważenia. Do analizy? Ale nie, no gdzie, po co. Przecież wszystko w życiu można rozwiązać działaniem - tak energicznym, by ułożyć wszystkie pionki na planszy zgodnie ze swoim planem. Zero nieprzewidzianych ruchów, zero niemożliwych do skontrowania zagrań przeciwnika, a twoim przeciwnikiem jedynie sam podły los, z zamiłowania do cierpienia ciskający kłody pod nogi. Nie, nie ma innych powodów. Trudności są, bo los lubi patrzeć na tych, którzy je pokonują i jak to robią. A ty, ty możesz być ostrzem które przeszyje samo serce wydarzeń, rdzeń zjawisk i relacji, usytułujesz się w samym środeczku i uzyskasz upragnioną kontrolę nad całą planszą. Czy tak będzie i tym razem? Czy uda ci się to zrobić nim stracisz wszystkie swoje pionki w tej grze? Nawet królowa bez swych ludzi jest nikim.
A z tego co słyszysz, jeden z pionków w tej grze ma duże kłopoty, jest na niego ustanowiony już szach. A to nie jest uczciwa gra, bo jeśli wierzyć słowom totalnie niegodnym zaufania mętom spotkanym przypadkowo na ulicy, to przeciwników jest kilku i każdy chce zbić twojego piona dla samej satysfakcji dodatkowych punktów. Naprawdę ktokolwiek myśli, że dzieciak będzie miał dość pieniędzy by być dobrym celem dla kogokolwiek ważniejszego, dla jakiejś większej ryby? Codziennie kroją dużo lepsze cele, owszem, wzbogacają się znacznie bardziej. Ale Aiden, widzisz, jest punktem honoru. Bo nie wiadomo, czy zechce odejść z tej gry zostawiając brak równowagi na planszy czy spróbuje z piona stać się kimś więcej.
Ty Panienka z Sogen z bogatego stosunkowo domu, miałaś problem pojąć sytuację chłopca. To fakt, u Ciebie była służba nawet, gotowe, ciepłe, pyszne posiłki na zawołanie, innymi słowy raj - żyć nie umierać. W porównaniu do tego co miały dziesiątki ludzi to jest prawdziwa ziemia obiecana. Ci, których niekiedy mijasz na ulicy, mogą czuć ból głodu w swoich trzewiach. Nie zdajesz sobie nawet sprawy jak wielu ludzi nie ma co włożyć do garnka, musi nosić podarte ubrania bo nie stać ich na nowe, a niekiedy nawet naprawa przerasta ich budżet. Bo to jest naprawdę ciężki wybór - naprawić dziurawe buty by nie dostać tężca od jakiejś losowej rany przez kawałek ceramiki lub ostry kamień, albo po prostu nie stracić palca przez odmrożenie… Czy zjeść chociaż kilka kromek suchego chleba lub miseczkę ryżu na dzień by nie paść z głodu.
A teraz pomyśl w jakiej sytuacji są dzieci, które mają jeszcze gorzej. Bo dorosły jeśli ma obie ręce i obie nogi z łatwością znajdzie najprostszą pracę by gdzieś się zakręcić i zarobić na Siebie. A dziecko? Oj z tym to bywa bardzo różnie.
Więc do sedna, czy danie dziecku nagle takiej kwoty, co było dla niego astronomiczną, wręcz prawie niemożliwą do spercypowania zmianą w majątku, budżecie i życiorysie było czymś rozsądnym? Czy robiąc to nie zaszkodzić, zamiast pomóc? Wiesz, byłoby chyba przykro jakby się okazało, że ktoś zobaczył u niego mieszek z monetami i ukręcił jego małą główkę jak jakiemuś gryzoniowi z kanału? O cholera ale to byłoby smutne! Odwrotny skutek do zamierzonego przecież! Czy jest coś gorszego niż to? Chcieć pomóc, a tylko zaszkodzić, wszystko skomplikować?!
Zwłaszcza, że Aiden był inny. Normalne dziecko w jego sytuacji olałoby cię, Chise. Wiedział, że jest koronacja, że trwa turniej, nadstawiał w końcu ucha tu i tam. I widział te dziesiątki, setki ludzkich istnień przewijających się przez Hanamurę, gdzie większość z nich po turnieju zniknie i nie wróci. Mógł zabrać sobie dane pieniądze i nie kiwnąć nawet palcem w sprawie o którą go poprosiłaś. Mógł, ale tego nie zrobił, grzecznie wrócił, wykonując swoje zadanie sumiennie i do końca - w końcu tragarzy z portu było nawet więcej niż potrzeba i przynieśli dosłownie wszystko co było potrzebne i ważne. Innymi słowy Mały doskonale ich pokierował. Pod same drzwi Ryokanu, do celu, nie musiałaś robić więcej niż minimum minimorum dzięki temu. Czy było to wołanie o zrozumienie i dobre serce? Czy chłopiec w ten sposób chciał pokazać, że nie jest bezużytecznym wyrzutkiem tylko naprawdę się do czegoś nadaje? Być może, a być może przestraszył się Shinjego lub Ciebie, albo twojego kolegi mnicha. Z drugiej strony chciał was okraść, więć nie był chyba taki strachliwy, by robić to z obawy…
A teraz podążasz za mężczyznami którzy, sądząc po ich stylu mówienia, głosie, po tym jak reagują na nich inni, są kimś, kogo dłonie wręcz kapią krwią. Gwałty, kradzieże, pobicia, a może nawet morderstwa, wybierz swoją truciznę. W tym momencie mogą dla Ciebie być wszystkim. Nie wiesz, co jest na ich sumieniu, ale coś na pewno. To tak zwane męty społeczne, można im przypisać wszystko, a w wielu przypadkach i tak pewnie będzie to sporym niedomówieniem i wybielaniem ich życiorysu!
Ignorowali cię, myśleli tylko o Sobie i swoich sprawach. A idąc za nimi rozumiesz też, że przytępienie zmysłów wynika z upojenia alkoholowego. Chmura powietrza tocząca się za nimi jest jak wypicie drina - tak samo odurza na dłuższą metę, stężenie alkoholu w powietrzu powalające. Ciekawe czy jakby ich oddechy skroplić to by wyszła sensowna wóda? Pewnie tak.
-Niepotrzebnie szpanował, że się wykupi. Co on nie wie, że jeśli w tym mieście chociaż raz coś ukradniesz to już masz przejebane bo procenty lecą dla NIEGO? A weź nie oddaj działki, to jesteś trup. - Jeden mruknął pod nosem, nieco ciszej, ale dalej dla Ciebie słyszalnie. Widać, że ten KTOŚ o kim mowa, był dla niego niewygodnym tematem.
-A jeśli miał tyle hajsu, to na pewno ukradł. A się nie podzielił, duży, duży błąd. - Odpowiedział i jednocześnie przytaknął drugi z mężczyzn o znacznie młodszym głosie, ale przy tym piskliwym, jak gdyby było coś nie tak z jego tchawicą. Duszenie? Powieszenie? Coś było blisko zakończenia jego żywotu, a skończyło tylko na zmianie jego głosu w taki karykaturalny nieco… Dalsze podążanie za nimi ma sens, bo coraz bardziej rozgadani się robią. Ale dołącza do nich jeszcze ktoś. Przystanął przed nimi i masz pewność, że cię widział, bo prychnął. Ale bez słowa kontynuuje podróż u boku swych kompanów, na razie milcząc.

[Chise]

Ahh, podążanie za nimi wcale nie było przyjemne. Odór alkoholu, niesympatyczne tematy, schodzące gdzieś w otchłani ciemnych uliczek.. Nie, z pewnością nie był to najmilsza z rzeczy które mogła w tym czasie zrobić. Mogłaby spędzić ten czas znacznie bardziej pożytecznie, prawda? Trenując na przykład, kolejne ciosy, mogłaby poszukać sposobów jak rozwinąć swój Katon.. Albo całkowicie inną dziedzinę, która mogłaby być użyteczna. Albo mogłaby się spotkać z kuzynem, z Shigą albo kimś całkowicie nowym, poszukać znajomości lub poszukać już tych zawartych. Była też opcja po prostu przesiąść gdzieś do jakiegoś straganu, pooglądać miejscowe wyroby, spróbować lokalnych przysmaków..
Ale nie, szła uparcie przed siebie, kilka metrów za nieznajomymi, zaciekawiona i zirytowana. Na ile była kwestia wejścia na ambicje, a na ile zwykła chęć pomocy? Oni mówili, że mógł zdobyć te pieniądze tylko kradzieżą, ale tak nie było i mogła to pokazać.. No, powiedzieć. Mogła być świadkiem lub siłą pokazać, że ma rację nawet jak nie ma. Mogło chodzić tylko o młodego, o wyciągnięcie go ze szponów.. Właśnie kogo? ON? Jaki ON? Miała dziwną pewność, że ON jest tutaj kluczem do rozwiązania całej sytuacji, jak i problemów Aidena, musiała więc się o nim dowiedzieć jak najwięcej. Jednak po dołączeniu trzeciego mężczyzny zrozumiała, że jej zadanie może być nieco utrudnione. Ułożyła przedramię przy mieczu, opierając rękę o rękojeść swobodnie, po czym przyspieszyła nieco kroku, chcąc skrócić dystans między nimi. Nie chciała by jej zwiali, nagle gdzieś skręcając, na taki wypadek miała pomysł.
Zamierzała niemal skoczyć do przodu, wpadając na nich z całej siły, potrącając ich. O ile wydawało się bez sensu, tak miało to na celu skupienie ich uwagi na sobie, sprowokowanie ich do jakiejś reakcji, im bardziej gwałtownej tym lepiej. Po co, zapytacie? A, to już materiał na następny odcinek.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 5/30 - Do króliczej norki.
Nikt nie powiedział, że będzie przyjemnie. Ja wiem, że takiej delikatnej dzieweczce z dobrego domu o którą rodzice dbają jak o biedne przegotowane jajeczko z wody nie po drodze z miksem śmierdzących męskich ciał, przepalających alkohol niczym paliwo, mówiących o złych rzeczach w zły sposób złymi słowami jest ciutek nie po drodze. Ty nie miałas kiedy ani tym bardziej jak doświadczyć czegoś takiego, nie musiałaś patrzeć na ludzi przepalonych alkoholem, ze zniszczonymi, pustymi żywotami. Mówiąc szczerze, nie musiałaś patrzeć wcale - właśnie przez twoje oczy rodzina uznała cię za wybrakowaną i zakwalifikowała do ochrony przed każdym złem bo na pewno sobie biedulko z niczym sama nie poradzisz, taka niewidoma, bez sharingana i tak dalej i tak dalej. Dlatego cała ta sytuacja była dla ciebie stosunkowo... nowa, obca, nie miałaś przecież wcześniej okazji się dobrze zaznajomić z takimi delikwentami byś teraz wiedziała jak zachowywać się, by wyglądało to naturalnie.
I efekt był tego taki, że z daleka było widać, że jesteś osą na łowach, że szukasz swojej ofiary. Twoje kroki i ciało zdradzały, że śledzisz, a nie spacerujesz, nic na to niestety kochana nie poradzisz. Za mało doświadczenia po prostu, ale to nie twoja wina... Atmosfera była gęsta jak smoła, a warunki bardzo słabe i niebezpieczne. Logicznym jest, że nie było przyjemnie! Ale nikt nie mówił, że śledząc kogoś będzie przyjemnie, zwłaszcza, gdy jest to degenerat od którego chcesz dowiedzieć się więcej o swoim niepełnoletnim znajomym degeneracie któremu zagrażają inne szumowiny. Istna kumulacja zła ludzkiego i ścierwa społecznego w jednym miejscu, sądzisz, że uda ci się z tym wszystkim poradzić? Toż to przecież miesiące resocjalizacji... Chyba, że twoją resocjalizacyjną metodą jest czubek ostrza. Och tak, to czasem potrafi zdziałać prawdziwe cuda i odmieniać życia ludzkie w ciągu paru tylko krótkich sekund. Mężczyzna który dołączył do dwójki, regularnie co chwila rzuca ci spojrzenia. Niby ukrywa się z tym, że cię widzi, ale definitywnie sprawdza czy za nimi podążasz. Nie widzisz tego, ale wiesz przez to, że za każdym razem gdy się odwraca - jedna para stóp, ta która dołączyła dopiero-co, na chwilę zwalnia. Dzięki swojemu wyczulonemu słuchowi wyłapałaś jedno zdanie które nowoprzybyły wyszeptał.
-Jakaś dziwka za nami lezie. - Usłyszałaś w odpowiedzi od większego z oryginalnej dwójki, że o tym wie, ale, że mają zamiar tak z tobą połazić aż się zmęczysz i odwalisz. Wpadanie na nich całkowicie nic nie da, bo tylko się obejrzą i pójdą dalej, po poczęstowaniu cię kilkoma przekleństwami. Można więc powiedzieć, że w pewnym sensie utknęłaś w martwym punkcie, mimo, że to bardzo mobilny punkt spacerowania sobie z trzema degeneratami w stronę coraz to gorszych okolic i ścieżek...

[Chise]

Brak doświadczenia, od ją zdradzał na każdym kroku. Jej nowicjuszostwo wychodziło na wierzch nie tylko teraz, w czasie walk również wszystko bardzo utrudniało, bo nie wiedziała czego się spodziewać po przeciwniku ani nie wiedziała jak zareagować poprawnie na jego działania. Niewątpliwie była do duże niedociągnięcie, większe niż te które wypomniał jej Murai-san, ale nie miała na to żadnego wpływu. Jedną metodą na zlikwidowanie tej słabości było nabieranie wprawy było aktywne działanie i przyjdzie z czasem, to był jedyny sposób. A na razie musiała się z tym zmagać.
A skoro była osą na polowaniu.. To może pora zagonić zwierzynę w odpowiednie miejsce? Na razie to oni prowadzili ją w miejsca coraz dalsze od uroczego centrum, pełnego gwaru i przyjezdnych. Kierowali się w gorsze dzielnice, to było czuć nie tylko po zmianie natężenia dźwięków, ale i po zapachu, który zaczął tracić nuty związane z jedzeniem, słodyczami, typowo targowy, a stawał się cięższy, przebijały typowo miejskie zapaszki.
Jeśli sądzili że się znudzi, to się mylili i to grubo. Na razie bawiła się świetnie. Gdyby nie maska na twarzy, zobaczyliby drobny, cwaniacki uśmieszek na jej buzi, a tak niestety mogli to wyczytać z jej ruchów ciała, delikatnego przekrzywienia głowy, swobodnych machnięć ręką.
W pewnym momencie jednak naprawdę się zniecierpliwiła. Zaczekała na moment gdy okolica będzie cicha i spokojna, z niewielką ilością świadków i przyspieszyła kroku. Nie zamierzała teraz na nich wpadać, po prostu wyrównała z nimi, idąc teraz obok nich, ale patrząc przed siebie, nadal swobodnie. Przez chwilę milczała.
- Niezbyt przyjemna ta pogoda, prawda? - przerwała ciszę banalnym stwierdzeniem, rzuconym zupełnie luźnie, jakby sytuacja była zwyczajna - Mówiąc szczerze, nie macie zbyt wiele opcji co do tego, co zrobić. Nie zamierzam odpuścić, nie zmęczę się łażeniem z wami, w walce na pewno mnie nie pokonacie.. Mojej wrodzonej dobroci serca zawdzięczacie to, że jeszcze nie skomlecie na ziemi po tym jak wszystko z was wycisnę siłą. Możemy więc rozwiązać sprawę tak, by wasza krew nie popłynęła z deszczem. Nawet nie wymagam więcej. Tylko dwóch drobnych rzeczy. Zainteresowani czy mam najpierw pokazać, że nie żartuje? - mówiła stonowanym, nawet lekko znudzonym tonem, całkiem jawnie opierając obie dłonie na rękojeściach mieczy. Mimo zblazowanego głosu była cały czas czujna, gotowa na jakąś zapowiedz przejścia do bezpośrednich środków przekazu. Czekała na dźwięk, jakikolwiek, który tylko do zdradzi. Nie zamierzała uskakiwać w takiej sytuacji, tylko zrobić unik i złapać atakującego. Co dalej? To się okaże.

[Seinaru]

Nareszcie mógł nieco odetchnąć. Od spadających na nich kropel deszczu chłodziło się wszystko, oprócz głów. Tą Seinaru pragnął okiełznać sam, bo zimne krople wcale nie pomagały w tej kwestii. Znowu dowiedział się czegoś nowego, co musiał przetrawić tylko dla siebie, a do tego słowa Kroto... nie były zbyt pomocne? Nie do końca rozumiał to, co miała na myśli. On nie był taki jak oni, nie widział w sobie nawet cząstki tego gniewu i nienawiści, lecz raczej niechęć i chęć odosobnienia. Czy to było to przeciwieństwo? To, że nigdy jego myślom nie przewodził instynkt stadni, lecz egoistyczne postrzeganie świata we własnej, innej palecie kolorów? Chyba tak, do tej pory zastanawiał się, co by się stało, gdyby w tłumie, zamiast tych głupich ludzi były same Seinary. Czy któryś z nich rzuciłby wtedy kamieniem? Na pewno nie, zachowaliby się tak jak on, zapewne rozeszliby się, gdyby tylko zobaczyli, że złodziej został złapany.
- Ostatnio mam dużo na głowie, ale jak znajdę chwilkę i będę w okolicy to na pewno wpadnę. - Odpowiedział bez skrupułów i obietnic na jej prośbę o odwiedziny w przyszłości. Sam nie wiedział czy kiedyś do tego dojdzie, a Kroto nie urzekła go w żaden sposób, a na pewno nie na tyle, aby przybiegał do nie z utęsknieniem
Wzbraniał się nieco, lecz ostatecznie przyjął od dziewczyny zapłatę. Trochę pieniążków zawsze jest mile widzianych, Kei nigdy nimi nie gardził, a ona obiecała mu je przecież na samym początku. Kei odebrał więc swoją zapłatę i... list. Najpierw pobieżnie przeleciał go wzrokiem, aby zatrzymać oczy na końcu treści, tak jak miał to w zwyczaju, lecz gdy dopiero gdy zobaczył nazwisko Shijimy, wgryzł się w to dokładnie. Kwiecisty język, do zakochania jeden krok... tak, to brzmiało zupełnie jak on. Samuraj aż odgarnął włosy z czoła, gdy z uśmiechem zatrzymywał wzrok na kolejnych pochwalnych linijkach.
Czyli to on był tym przyjacielem-malarzem, któremu Kei chciał obić twarz? To byłby dopiero ciekawy zbieg okoliczności...
Przeczytał wszystkie słowa od deski do deski i nawet się wzruszył. Wiedza, że jest się dla kogoś ważnym, to chyba jedna z ważniejszych rzeczy w życiu. Seinaru cieszył się, że dzięki przyjacielowi jest w stanie tego doświadczyć. Ciekawe gdzie teraz się podziewa, i czemu nie pojawił się rano na jego walce? Jak już wróci do niego jako mistrz areny, to będzie musiał mu poważnie wygarnąć! Tymczasem jednak schował list i swój portret (całkiem przystojny, bo rysowany chyba z pamięci) do torby, i wrócił na arenę.

z.t.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 7/30 - Do króliczej norki.
No dobra, ale też, moja słodka, nie musisz być dla siebie taka bezlitosna. Owszem, wychodzi brak doświadczenia i nowicjuszostwo, ale cholera - Jesteś panienką z dobrego domu która szkoliła się w umiejętnościach walki. Jest ci znacznie bliżej do bycia samurajem niż do zostania ninja-szumowiną która jest oblatana w takich sytuacjach. Dlatego nie masz co się tutaj na Siebie złościć, to, czego brakuje ci w umiejętnościach szpiegowskich i dywersyjnych nadrobisz umiejętnościami szermierczymi przerastającymi zapewne każdego kogo znasz - może prócz twojego mistrza i cesarza Natsume, choć nawet on wydawał się być przecież pod wielkim wrażeniem tego, co pokazałaś w starciu z Osamu - na wyspach takie walczenie siedmioma mieczami na raz, zwłaszcza przez osobę niewidomą, jest czymś, co zostanie zapamiętane na długie, długie miesiące i będzie tematem ciekawostkowym numer jeden po kilku czarkach sake na długie tygodnie. Nie dość, że walczy niewidoma, to jeszcze jest piękną dziewczyną. Istna kumulacja dla co poniektórych, co niewątpliwie zdobyło ci sławę, podziw, a może i kilku cichych adoratorów, ale to wyjdzie w praniu. Co do miejskich zapaszków, to ciężko coś wyłowić prócz alkoholu zionącego swym ostrym zapachem od Panów których śledzisz, za którymi podążasz, ale fakt - już zniknęły słodkie, urocze zapachy białego dystryktu i pojawiły się mocne zapachy szarego dystryktu - metal, zapasy magazynowe, pot, mocz, kał, alkohol i wszystko przetrawione przez mocne ciała robotnikó, osiłków, ochroniarzy, a także bandytów. Ogólny koktajl zapachowy nie jest najprzyjemniejszy dla nozdrzy kogoś, kto ma trochę lepszy węch od normalnego człowieka - koniec końców bycie niewidomym wyostrza wszystkie pozostałe zmysły, prawda?
Mężczyźni naprawdę mieli szczerą nadzieje, że sobie odpuścisz, że cię spławią. Ale ty postanowiłaś z nimi zrównać i iść obok, ramie w ramie, jak ich wieloletnia koleżanka i przyjaciółka ze szkolnej ławy.
-Pogoda chujowa. Ale chuj to zmienia. Nic ci nie powiem, nic nie wiem, nic nie widziałem, nic nie słyszałem i ogólnie spierdalaj. Syn był na arenie jak walczyłaś. Ja nie chcę problemów. Ja mam w dupię jakieś walki. Chuj mnie boli o co ci chodzi. Idź sobie, bo zawołam straż. - Wyrzucił z siebie po dłuższej chwili jeden z nich, zdecydowanym tonem. Pozostała dwójka milczała, obcinając tylko Chise wzrokiem jak komornik szafę.
Kiedy jednak Chise dokończyła, drugi, ten co bardziej śmierdział kałem niż alkoholem wybuchnął śmiechem.
-Dziecko, odpuść sobie. Myslisz, że prawo cię nie obowiązuje? Jeśli nas tkniesz idziesz siedziećjak wszyscy inni. Myślisz, że my nie widzimy łuczników na dachach? Jest świeżo po koronacji, dużo przyjezdnych w Hanamurze. Wszystkie wybryki będą karane kilkukrotnie mocniej, na pokaz. Dlatego nie masz szans nas zastraszyć. Jesteś wojownikiem, a nie bandytą. Wiesz doskonale, że jak nas tkniesz, to wpierdalasz się siedzieć. - Splunął Chise pod stopy po tych słowach i odwrócił się w drugą strone, chcąc iść od niej jak najdalej. To samo jego koledzy. No... słabo na razie to wygląda...

[Chise]

Rozmowa nie układała się gładziutko, tak jak by tego chciała... Ale to nic nie szkodzi. To nie było żadnym problemem. W końcu nic, co przychodzi łatwo nie może być wartościowe, prawda?
Gadali gadali i gadali.. Jeden nawet ją rozpoznał. Słodko. Działało to tylko na jej korzyść, bo na start zyskiwała przewagę. Bali się jej. Nie chcieli walki.. I sądzili, że mogą jej łatwo uniknąć.
Chise uśmiechnęła się szeroko, szczerząc ząbki, czego oni nie mogli zobaczyć. A szkoda, bo to by im powiedziało jak bardzo się w swojej ocenie mylą, przypominając jej o straży i panującej dookoła ochronie. O tak.. A oni o czymś zapominali. Mogą kręcić,zasłaniać się, śmiać, mogą robić wszystko.. Ale w tej sprawie to oni byli ciemną stroną. A kiedy facet splunął jej pod nogi...
Nabrała powietrza w płuca.
- STRAAAAAAAAAAAAŻ! STRAAAAŻ! - wrzasnęła, łapiąc dwójkę za ubrania i planując zderzyć ich głowy ze sobą, by ich ogłuszyć i opuścić na ziemię.
- STRAAAŻ! - krzyczała dalej, chcąc dopaść trzeciego i złapać za włosy, a następnie siłą poprowadzić w stronę pozostałej dwójki.
Nasłuchiwała straży. Tymczasem jednak chciała cisnąć tego trzeciego na ziemię, obok reszty i przycisnąć go nogą.
- Gadaj co wiesz, gnoju! Straż może nie zdążyć dobiec.. - wyciągnęła miecz i skierowała w.. Jego krocze -..nim ja utne ci jaja! O jakim chłopaku mówiliście, kim jest ON?! - warczała, a potem ponownie zawołała straż.

[Hitsukejin Shiga]

Misja C 9/30 - Do króliczej norki.
No nie wiem. Podobno wpierdol przychodzi dość łatwo, wiesz, obskoczyć wpierdol to można na każdym zakręcie w odpowiednim miejscu o odpowiedniej porze bez większych problemów... A taki wpierdol stosunkowo jest wartościowy, przecież mówi się, że z wpierdolu wynosimy lekcje. Tylko każdy kto tak mówi nigdy nie precyzuje o jakie lekcje chodzi, bo można wyróżnić conajmniej kilka lekcji: lekcję radzenia sobie z bólem, lekcję gojenia się, lekcję obrywania w ryj i ewentualnie jak jesteśmy dość spostrzegawczy i przytomni - poznamy kilka bardzo interesujących i skutecznych ciosów.
I owszem, ciężko było nie rozpoznać kogoś, kto jednak rzuca się w oczy, a oprócz tego po swojej walce sam zrobił show ze swojej osoby. Całe te przedstawienie - JESTEM CHISE UCHIHA bla bla bla - to był okrzyk który usłyszała znaczna część Hanamury i teraz naprawdę cudem było spotkać kogoś kto nie widział występu Chise, nie słyszał o występie Chise lub chociaż nie zna kogoś kto widział lub słyszał ten występ i może go dopytać. Nie da się więc ukryć tego, kim się jest, gdy jest się Chise. A to oznacza też, że od początku gdy tylko zaczęła za mężczyznami iść sledząc ich, to nie tylko oni wiedzieli, kto za nimi idzie, ale także inni mijani ludzie spoglądali z zaciekawieniem na faworytkę wielu - użytkowniczkę Nanaken no Mai, niewidomą Uchihę. Dla wielu symbol walki z przeciwnościami losu. Obie jej walki się podobały i były dobre, obie walki kupiły jej trochę sympatii widzów.
A teraz ta porządna Chisia szczerzy się jak cholerny diabeł Oni, jak demon Onryoki bo wie, że za chwile zrobi coś, co by ją prostą ścieżką odprowadziło do lochów Hanamury, z wyrokiem za kilkukrotne pobicie. A jeśli by przegięła, to z uszkodzeniem ciała... No, o tego było o włos. Nie oszukujmy się Chise, twoje umiejętności pozwoliłyby tych chłopków złożyć jak ostatnich bezużytecznych śmieci, nie mieliby szans, a ty miałabyś problem by ich nie pozabijać - a nie byłoby to dla ciebie łatwe, nietrudno przegiąć gdy tłuczę się kogoś wielokrotnie słabszego od Siebie, a jest się zdenerwowanym.
Dziewczyna wydarła się na całe gardło i rozpoczęła swój makabryczny taniec krzywdzenia "potencjalnie niewinnych". No, w sumie krystalicznie czyści to oni nie byli, ale może też nie byli na tyle winni by oberwać... przynajmniej teraz... od Chise...
Złapała dwójkę i jak ich do siebie szarpnęła to ich głowy zderzyły się jak arbuzy, pękła skóra, polała się krew, a oni się złożyli na ziemi nieprzytomni.
Dalej się darła, gdy sprowadziła trzeciego mężczyzne na ziemie, unieruchamiając go i zagrażając jego... męskości. Straż się zbliża, tylko Chise na razie ich słyszy. Są za daleko by pachołki ich słyszały. A miecz na jajach rozwiązuje język. I to naprawdę skutecznie.
-Srakim, taki drobny złodziejaszek, ksywą Den go wołają. A ON to człowiek który ma tutaj wszystkich jaja w garści, jak mi je obetniesz to nic nie zmienisz. On tu trzyma nas wszystkich za jaja. Jeśli cokolwiek znika w hanamurze to trafia do niego odpowiednia część. Albo jest źle. Nikt nie wie jak wygląda, musisz popytać w jakiejś spelunie czy coś, kurwa! - I po tym nadbiegła straż, jeden strażnik z łukiem znalazł się szybko przy Chise, opadając gładko z dachu na podkurczone nogi. Był gotów do wymierzania sprawiedliwości.
-Co tu się stało. Szybko. Kto wzywał pomocy. - Wysyczał srogo, a widać było, że zaraz wszyscy trafią do lochu, jeśli odpowiedź go nie usatysfakcjonuje.

[Ame]

Nie mieli czasu do stracenia. Ame po swoich słowach energicznie wstał i zaczął zmierzać w kierunku szarego dystryktu. Nie wiedział gdzie dokładnie mieszka ten cały Nobusawa, jednak po to miał pod ręką Kaito. Osoba kowala intrygowała go już wcześniej, gdyż przez chwile miał nieprzyjemność noszenia jednego z jego wytworów, który zresztą sprowadził na niego kłopoty. Gdyby nie to, że rodzeństwo wcisnęło mu to cholerne tanto to nie wpadłby podczas kontroli i nigdy nie musiałby szukać samego stwórcy owej broni. Nie rozumiał za bardzo o co chodziło w tym wszystkim i prawdę mówiąc nie bardzo obchodziła go ich historia. Ale popełnili błąd wciągając go w nią. Nikt nie będzie leciał w kulki z Ame. Nikt.
- Nas interesują tylko ich plany i miejsce pobytu. Załatwimy ich sami albo sprzedamy ich cesarzowi. Mi tam jedno. Ich historia mnie nie interesuje. - powiedział niebieskowłosy beznamiętnym głosem. Definitywnie zawiało chłodem. Co nie zmienia faktu, że jeżeli chodzi o dziwnie wykonane miecze to zawsze był zainteresowany.
- Za to kowal interesuje mnie co raz bardziej. Specjalny materiał, rzadkie umiejętności. Dobry miecz jest zawsze w cenie. - powiedział już z o wiele większym entuzjazmem. Dyskusja o mieczach w tym przypadku zawsze łagodziła obyczaje. Ame to fanatyk szermierki. Połowa mieszkania zawalona ostrzami.
- Daj spokój. Przez to, że miałem przy sobie to nieszczęsne tanto chcieli mi przypisać współudział w tym bagnie. Jedyne co mnie ratowało to fakt, że nie było nas wtedy w Kantai. - wyżalił się na swój podły los.
- Nie wiem kto kogo zabił i nie zamierzam się w to wtrącać dopóki nie będę musiał. - po co raz kolejny pakować się w to samo szambo? Ame miał dość przygód z nimi jak na razie. Zwłaszcza, że nie okazali się kompanią godną zaufania. W szarym dystrykcie po raz pierwszy spotkał spasionego szczura. Miał cichą nadzieje, że spotka go ponownie. W końcu gdy spotkał tego zwierza to wszystko potoczyło się dobrze.
- Sądzisz, że ten cały Nobusawa zrobiły dla mnie jakiś ciekawy miecz? Kto wie, może zanbato? - Hozuki rozmarzył się na dobre. Zanbato to jest coś. Jak się tym przywali to nie ma co zbierać. Takim to się musi walczyć! To jest żywioł!
- Ale jeżeli przynajmniej powie nam coś o tej dwójce to i tak będę zadowolony. - Rekin szybko wrócił z krainy wyobraźni.