Szary Dystrykt

[Yamanaka Inoshi]

Misja Rangi - D->C - 37/37

---

- Rok 384 - Lato - Kaito Hōzuki
- Hanamura -
- Ściśnięty w dobrej wierze -

---

Nobusawa pracował niestrudzenie nad wykonaniem ostrza. Za jakiś czas, gdyż praca musiała potrwać miecz został wykonany.
Nie stało się to jednak dnia dzisiejszego, a następnego, Kaito nie miał okazji dojrzeć końca sprawy dzisiaj, w końcu zależało mu na obejrzeniu festiwalu, a w przeciągu godziny jasnym było, że do walki, bądź mordu między zwaśnionymi stronami już nie dojdzie. Wykuwanie takiego ostrza to proces pracochłonny, dlatego też kowal wyprosił wszystkich z zakładu i polecił im przyjść w przeciągu kilku dni, obiecał wtedy, że gdy już przyjdą miecz będzie gotowy, nie wydawał się zadowolony z obrotu sprawy, jednak ostatecznie był to jakiś kompromis na który obie strony poszły, był to ciężko wypracowany kompromis, lepszy jednak wypracowany kompromis w pocie i piachu niżeli sukces jednej strony skąpany we krwi.

Gdy wszyscy prócz Yadamy i kowala opuścili zakłada Sakka przysiadła przy logu wciśniętego kowadła, niecodziennemu, gdyż wybitemu w ziemi. Po kilkunastu minutach od opuszczenia lokalu dołączył do nich Yadama który wcześniej udał się na spacer po domu mistrza kowalskiego. Gdy znalazł się na powierzchni rzucił w stronę chłopaka mieszek z pieniędzmi dodając przy tym - Zasłużyłeś chociaż na tyle szczylu, to z naszej strony. Nie wiem czy jednak Nobusawa będzie skory dać ci coś jeszcze. - poprawił swoją przepaskę na czole, szturchnął siostrę lekko w ramię mówiąc - Chodźmy do Izakaya zjedzmy coś. - Dziewczyna po propozycji brata skinęła głową w jego stronę, gdy wstawała rzuciła młodemu rekinowi jeszcze jedno spojrzenie za pomocą swoich pomarańczowych oczu. Ostatecznie udając się w stronę restauracji uniosła rękę do góry, jakby w lekkim geście pożegnania do chłopaka. Nim jednak zniknęła z jego wzroku krzyknęła w jego stronę - Nie zawsze będziesz mógł pozostać delfinem, kiedyś będziesz musiał stać się rekinem - Zostawiając chłopaka z tymi słowami, mieszkiem ryo, oraz figurką delfina w posiadaniu zniknęła wraz z bratem w coraz to większym tłumie który zaczął zalewać dzielnicę robotniczą.

[Seinaru]

Zgadzał się z nią w większości jej "analizy" dotyczącej samego Seinaru. Jak to jest, że ludzie najwięcej satysfakcji czerpią z rozmowy wtedy, gdy sami do czegoś dojdą, zanim jeszcze usłyszą? Większość z tego co mówiła o nim Kroto było prawdą, oprócz jednej, fundamentalnej rzeczy. Dobrze było mu samemu. Ten fakt, ze powstrzymywał się przed działaniami... cały czas zastanawiał się, która natura jest jego prawdziwą. Czy to dobrze, że zawsze odzywa się tam, gdzie czasem w ogóle go nie potrzeba, czy może w zgodzie z nim samym jest powściągliwość i milczenie? Odsunął się od jej dotyku, nie chciał go wcale a wcale. Zamiast tego wolał spojrzeć na nią, wymownie. Coś sprawiało, że przestawał się czuć komfortowo. Cała jej ulotna aura, delikatność, czuł to. Jednak groźba tego, że w każdej chwili dziewczyna może rozpłynąć się w powietrzu, zostawiając go na ulicy samego i ogłupiałego, sprawiała, że trzymał ją na bardzo daleki dystans. A może to pozorna nieszczerość jej intencji sprawiała, że Seinaru znowu nie chciał zostać wykorzystany. Cokolwiek by to nie było, styl bycia Kroto sprawiał, że zamiast jej się poddać i rozluźnić, Kei zamiast tego stawał się spięty i czujny. Wolał ludzi, którzy twardo stąpają po ziemi, są rzeczowi i konkretni, przezroczyści. To dla niego znaczyło to określenie. Ta przed nim była jednak mętna jak mgła. I właśnie to "mętna" najlepiej teraz określało ją w głowie samuraja.
Nie lubił złodziei. Nie lubił tego, że ktoś żerował na nieporadności, na słabościach, na cudzej pracy. Ta figurka nie była niczym niezwykłym, zapewne niczym cennym. Dlaczego więc zadawać sobie trud żeby ją odzyskać? A dlaczego zostawić to w spokoju? Która natura miała teraz zwyciężyć? Skoro i tak nie wiedział gdzie idą, teraz on poprowadził - prosto w ślad za nastoletnim złodziejem.
- To nie kwestia wiary i pewności siebie. - Odpowiedział jej na koniec. Był pewny, że Kroto za nim podąża.
- Czasem tylko mam wrażenie, ze wbrew pozorom lepiej się mieszać... - Trzymał go na oku, starał się dogonić szybkim krokiem.
- Najczęściej jednak ta refleksja przychodzi już po fakcie, dlatego coraz częściej zmuszam się do niej zanim jeszcze coś zrobię. - Trochę to pokręcone, co? Trzeba jednak być dużym chłopcem, przewidywać i kalkulować, aby przypadkiem nie dołożyć kolejnej cegiełki nie tam, gdzie potrzeba.

[Kaito]

Nobusawa wreszcie zabrał się za wykonywanie ostrza, zaś rodzeństwo nieco się uspokoiło, co pozwoliło dojść wszystkim do jakiegoś ładu i składu. Kaito miał w pogodzeniu zwaśnionych stron swe zasługi, i chociaż zdawał sobie sprawę z tego, że Arro, Sakka i grubasek raczej nigdy przyjaciółmi już nie zostaną, to jednak rad był z tego, że w końcu zdecydowali się pójść po rozum do głowy i obrać rozwiązanie, które będzie korzystne dla nich wszystkich. Czy nie była to lepsza opcja niżeli bezsensowny rozlew krwi? Tak czy inaczej wykucie miecza było procesem niezwykle pracochłonnym, a oczywistym było, że młody Hozuki nie będzie paru dni przesiadywał we Wciśniętym Kowadle. Nawet jeżeli chciał się nauczyć podstaw tego fachu, to w tym przypadku najpewniej nudziłby się jak diabli. Zresztą właściciel podziemnego przybytku i tak wyprosił zarówno jego, jak i rodzeństwo, chociaż wydawało się, że nie będzie już kombinował. Tymczasowo konflikt został zażegnany, a Rekin mógł być dumny ze swego dobrego uczynku i miał prawo ostatecznie zająć się swoimi sprawami. Na polecenie Nobusawy wszedł zręcznie po schodkach, podobnie zresztą jak i Oe. Siostrzyczka przysiadła tuż obok zakładu, a po kilkunastu minutach dołączył do nich także Yadama, który podarował Kaito w podzięce sakwę z pieniędzmi.
- Dzięki. – Czarnowłosy chłopak odparł z uśmiechem, ale musiał przyznać, że nie spodziewał się żadnego wynagrodzenia za tę swojego rodzaju mediację. Stwierdził jednak, że darowanemu koniowi nie zagląda się w zęby, a dodatkowe ryo zawsze mogło się przydać. Schował więc pieniądze do kieszeni, aby czasem nie zgubić ich gdzieś po drodze. Następnie pomachał rodzeństwu… ale kiedy miał już ruszyć w swoim kierunku, Sakka zechciała go jeszcze zaczepić i najwyraźniej rzucić dobrą radę na pożegnanie.
- Jestem Rekinem wtedy, kiedy nie ma innego wyjścia! – Odkrzyknął jej, po czy odwrócił się na pięcie. Zanim jednak zrobił krok, ponownie zwrócił się w jej stronę, machając przy tym raz jeszcze.
- Smacznego! – Życzył zarówno jej, jak i jej impulsywnemu bratu. Mimo że byli trochę narwani, to nawet ich polubił. Kto wie, może jeszcze kiedyś ich drogi się zejdą. Na razie jednak Kaito postanowił zahaczyć o Biały Dystrykt, żeby wrzucić coś na ząb, a potem zamierzał nauczyć się jakiejś nowej, niezbyt skomplikowanej techniki. W Hanamurze trenowało mu się naprawdę dobrze, być może z tego względu, że wreszcie zagrzał gdzieś miejsce na dłuższą chwilę i mógł odpocząć od wiecznych podróży. W planach nadal miał jednak jeszcze powrót do kantańskiej ojczyzny, do klanowej osady, w której miał możliwość spotkania ze swoją mamą. Być może ten fakt także motywował go do cięższej pracy – w końcu chciał pokazać swej rodzicielce, że nie próżnuje i staje się coraz silniejszy.
W dzielnicy handlowej skubnął więc jakieś mięsko i zaczął zastanawiać się nad odpowiednim miejscem do treningu. Wtedy przypomniał sobie o ukrytym wybrzeżu z drzewem wiśni – a może Ame nadal spał na skraju krateru? Tak czy inaczej, chłopak udał się właśnie tam, ponieważ miejsce to wydawało mu się idealne do ćwiczeń, nie zapominając przy tym o pięknych widokach.

zt.

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

15/30 Rzeczywiście - Kroto ruszyła za tobą. Słyszałeś jej cichy stukot obcasów o bruk, chociaż wokół przechadzało się wiele dam w obcasikach, słyszałeś szelest jej peleryny, chociaż omijaliście wielu ludzi, których ubrania łopotały przy każdym kroku, fałdami gnąc się pod prawami fizyki. Tłum wokół był wraz ze swoim hałasem i równie dobrze mogło go w ogóle nie być. Ten pochód - ty, za tobą Mojra, przed tobą Cel - niewysoki chłopak, który nie mógł skończyć nawet dwudziestu wiosen, jeśli skończył szesnaście to było dobrze i to, co właśnie wsunął do kieszeni. Złodziej. Motywy nie były ważne, przecież wszystko można było osiągnąć ciężką pracą, kradzież była pójściem na łatwiznę, poddaniem się, bo tak łatwiej - uciec od ciężaru odpowiedzialności, całkowicie wygłuszyć sumienie i żyć na krzywy ryj. Czym innym było złodziejstwo jeśli nie żerowaniem na ciężkiej pracy innych i zaprzepaszczaniem jej? Na pewne rzeczy człowiek nie mógł pozwalać i nie mógł obok nich przechodzić obojętnie. Tacy jak on, tacy złodziejaszkowie, byli bardziej niż mętni. Byli brunatni. Całkowite zaprzeczenie rzeczom dobrym i pozytywnym, chociaż nie dało się zaprzeczyć, że złodziejaszek twardo stąpał po ziemi. Aż za bardzo, skoro bardziej od dumy, honoru czy zwykłej poczciwości, zwykłego pojęcia człowieczeństwa, liczyła się dla niego Mamona.
Może to właśnie dlatego żadna z twoich historii, Przyjacielu, nie mogła zakończyć się dobrze - bo odrzucałeś wszystko, co skąpało się we mgle.
- Nie jesteśmy już dziećmi, żeby bezinteresownie biec naprzód, nie zastanawiając się nad konsekwencjami. Tylko widzisz, człowiek nie powinien być jak ta kotka, która wskoczyła raz na rozgrzany piec i usiadła na nim, parząc się okropnie. Na rozgrzany piec nigdy już nie wskoczyła. Nie wskoczyła jednak też i na zimny. - Kobieta chyba nie wyczuwała twojej rosnącej ściany, nadal mówiła tak samo swobodnie i ani myślała zmieniać tonu, jakim się posługiwała, ani swojej maniery. Czy pieniądze były tego warte? Bycia wykorzystanym, bycia... tylko zaraz, czemu od razu wykorzystanym? Dlatego, że człowiek nigdy nie mógł być pewien tego, co znajduje się po drugiej stronie dymu? Bo tańczyły tam niewyraźne sylwetki i zamazane kształty?
Złodziejaszek rozglądał się nieco na boki, ale nie tak, jak ktoś, kto podejrzewa, że jest śledzony. Raczej rozglądał się za następną ofiarą. Mijał stoiska, przy których było niewielu ludzi, albo osoba sprzedająca wyglądała na aż nazbyt świadomą tego, co się wokół dzieje - rozumiecie, takie oczy dookoła głowy. Nic dziwnego, takich lepiej nie okradać. Za to obrał sobie za cel następne stoisko. Ani myślał schodzić w boczne uliczki, cały czas spacerował główną drogą. Miał na sobie bardzo luźne szaty, cholera wie, co jeszcze pokradł, czy może dopiero zaczął swój żer. Stoisko z bronią przeróżnego rodzaju, przy którym stało akurat parę osób żywo dyskutujących z kowalem - bardzo zgrabnie i ładnie zawinął stamtąd drobny tanto, zwijając je do rękawa.

[Seinaru]

Podążał za złodziejaszkiem, cały czas starając się nie zgubić tropu. Jednocześnie czuł ją cały czas za sobą, nie bał się, że Kroto zginie w tłumie. Przynajmniej ten komfort, że nie opierała się temu, co właśnie robił. Obserwował chłopaka i szybkim marszem starał się do niego zbliżyć i w końcu go dosięgnąć, lecz potrzebował do tego jeszcze nieco czasu, aby go nie spłoszyć. W tym czasie jego towarzyszka wciąż próbowała zabawić Seinaru, a może bardziej siebie, rozmową.
- Ah, rozumiem... tylko po co miałaby wskakiwać na zimny piec? - Kei zamyślił się przez chwilę. Mówienie alegoriami nie było jego najmocniejszą stroną, jednak nie widział niczego złego w zachowaniu kotki. Ona nie umiała wymyślić tego, że piec kiedykolwiek mógł nie być gorący, tylko przyjemnie ciepły. Uczyła się na błędach, to chyba dobra reakcja?
- Zasadniczo to nie ciągnie mnie do poznawania i próbowania nowych rzeczy. Jestem raczej... jestem raczej domatorem. Tak, chciałbym zostać praktykującym domatorem. - Uśmiechnął się do niej i po części do siebie. Miał szukać, próbować? Na razie do tego sprowadzało się jego życie, choć w bardziej odległej przyszłości widział się jako kotka, która już nie próbuje nigdzie wskakiwać, tylko siedzi na parapecie i gapi się przez okno na padający deszcz. Za jej plecami miał być ciepły pokój, przytulny, minimalistyczny. W piecu miały palić się drwa, a on sam mógłby po prostu całym dniami siedzieć i patrzeć.
- To nie kwestia strachu, raczej... - raczej braku jakiegokolwiek celu, prawda Seinar?
- Jak tak dalej pójdzie to zostawi tylko gołe stragany... - Skomentował zachowanie kradnącego przed ich oczami chłopaka. Przyspieszył kroku za młodzieńcem, aby w końcu ukrócić jego nikczemne praktyki.

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

17/30 Jeśli piec może być gorący - to po co na niego wskakiwać i się sparzyć? No właśnie. Po co. Co może być na nim takiego wartego, żeby o niego zawalczyć? Lepiej go porzucić. Jeśli może nas skrzywdzić i obciążyć to lepiej go zostawić i zająć przytulny parapet, na którym tak długo się siedziało i miało się tą jedną pewność, że nawet kiedy senny świat wreszcie rozjaśni słońce nowego dnia to promienie nigdy nie będą na tyle mocne, żeby rozgrzać ten parapet do czerwoności. Stałe, pewne miejsce, w którym nie bierze się udziału w wydarzeniach świata - jest się tylko ich biernym obserwatorem. W końcu na tym ci zależało, na wycofaniu się. Więc czy to świat sprawił, że byłeś taki pechowy, czy może wszystkie twoje decyzje sprawiły, że sam z siebie zrobiłeś ofiarę Losu?
Kroto już nie odpowiedziała. I chociaż nie znaliście się dobrze, choć była to znajomość od pięciu krótkich minut, w których każdy gest i słowo mogło człowieka zaskoczyć, to wiedziałeś, jaki będzie jej wyraz twarzy, kiedy obrócisz głowę. Czułeś jej łagodny uśmiech na całym sobie - ten uśmiech nie-wiem, który tak ciężko było zinterpretować i dodawał jej ulotności w całym wrażeniu, które ciebie przesiąkało, że kobieta się rozpłynie, jeśli tylko wyciągniesz do niej rękę i zaciśniesz na niej dłoń. Jeśli tylko ją dotkniesz.
Przyśpieszyłeś kroku i Kroto też to zrobiła, by nie zgubić cię w tłumie. Złodziejaszek nie zorientował się od razu. Nie zauważył, że ktoś zasadzał się na jego plecy i chciał zniweczyć jego genialnie prosty plan na wzbogacenie się. Sorry, taki mamy klimat. Nie zorientował się od razu co nie oznaczało, że nie zorientował się wcale. Ulice przez nieustanną mżawkę nie były tak zatłoczone jak wczorajszego dnia, o wiele łatwiej było się przecisnąć, a nawet przejść nie potrącając nikogo przy okazji, dlatego też i byłeś bardziej widoczny - coś za coś. I bardziej widoczny był twój cel, który teraz zadziwiająco wyraźnie odcinał się na tle innych ludzi. Na twarzy chłopaka najpierw nie było znaku domyślenia się, że twój hardy marsz równa się polowaniem na niego, w drugiej chwili pojawiła się konsternacja, a w trzeciej kompletne zaskoczenie. Wyrwał do przodu. Najwyraźniej nie bardzo interesowało go, czy ty faktycznie maszerujesz za nim, czy może gonisz kogoś innego - wolał się zmywać póki jeszcze czas. Ruszył szalonym biegiem do przodu, łapiąc za najbliższy stolik, na którym wyłożono towary i szarpnął nim w bok, by go przewrócić. Cenne drobiazgi posypały się po ziemi z brzdękiem, ludzie odsunęli się z krzykiem, zaskoczeni - a złodziejaszek uciekał.

[Seinaru]

Nagle wydarzenia przybrały bardzo intensywny obrót. Rozmowa na chwilę została odstawiona na bok i może całkiem słusznie? Warunki nie sprzyjały już temu powolnemu rytmowi, w jakim toczył się ich dotychczasowy spacer. Niemniej jednak potrzebna była chyba jakaś odmiana, czas na oddech po tej nieco przygnębiającej wymianie zdań. Początkowo chłopak nie wydawał się być zainteresowany otoczeniem wokół, jednak gdy tylko Seinaru podjął odrobinę bardziej zdecydowane kroki, ten postanowił nie ryzykować. Samuraj rano walczył w półfinale turnieju, w południe miał uganiać się za złodziejem, a wieczorkiem czekał go finał. Heh, przy takim stylu życia raczej nie grozi mu ta stagnacja, o której mówił Kroto przed kilkoma chwilami.
Nie lubił odpuszczać, gdy ktoś rzucał mu wyzwanie w sposób tak oczywisty, mimo że nigdy wcześniej się nie spotkali. Nie było tutaj polowania, żadnej nienawiści czy walki o sprawiedliwość. Teraz Kei chciał go złapać głównie dlatego, żeby pokazać złodziejaszkowi, że nie jest w stanie uciec. To był świetny trening, kolejna rywalizacja, kolejna przeszkoda do przeskoczenia. Tak jak ten wywrócony na drogę stolik, który teraz zagradzał mu drogę. Samuraj był już w biegu, wystartował od razu gdy tylko zobaczył, że młodzieniec ucieka. Przyjemnie było ruszyć się trochę z tej stagnacji. Nie spodziewał się jakiegoś znaczącego oporu, jednak nie lekceważył tubylca, który zapewne znał tutejsze uliczki i wiedział jak szybko się ulotnić. Póki co jednak trzymał go kurczowo na oku, starając się dopaść jak najszybciej, aby uniknąć długotrwałego pościgu. Przeskoczył nad wywróconymi dobrami i rzucił się w pogoń, nie oglądając na Kroto.

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

19/30 Różnica szybkości między wami powinna być oczywista, mimo wszystko nawet sam turniej pokazał ci, że nie ma wielu takich, którzy byliby w stanie dotrzymać ci kroku, jeśli o prędkość i siłę chodzi. Dlatego ruszyłeś z kopyta nie oglądając się za siebie. Bardzo wątpliwe, żeby Kroto ruszyła razem z wami i też zamierzała bawić w tego berka, po którym nie zmieniał się goniący, a na którym przy klepnięciu powinna polać się krew. Tak? Nie tak? Wszystko zależy od tego, jak zawzięcie młody przestępca zamierzał się bronić.
Bez najmniejszych problemów przeskoczyłeś nad stołem, zaskoczony i wystraszony tłum rozpierzchnął się na boki, robiąc ci wolną drogę. Musiałeś mieć go ciągle na oku, ale to nie stanowiło większego problemu. Nastolatek już tak zgrabnie nie kluczył między wszystkimi, zwłaszcza widząc, co się dzieje za jego plecami, bo obrócił się jeszcze jeden, jeden jedyny raz. Potem postanowił korzystać z dobrodziejstwa zasady, że jeśli uciekasz - nigdy nie oglądaj się za siebie. Potrącił parę osób, odganiając je od siebie łokciami - nie bardzo miał nawet jak wskoczyć w jakąś boczną uliczkę, bo te teraz były albo zastawione, albo było mu do nich zbyt daleko. Skubaniec był szybki mimo wszystko. W końcu znalazł się w zasięgu twoich ramion i wystarczyło go tylko chapsnąć, złapać za szmaciska - jeden chwyt i byłoby po wszystkim..! Chłopak chciał się wycwanić i zatrzymał gwałtownie, odsunąwszy na bok, ale nie takie numery już przecież widziałeś - jego ruchy nijak się nie miały do prawdziwego shinobi. W porę byłeś w stanie zatrzymać i samego siebie i położyć na nim swoje łapska. A Kroto?
Wyglądało to niesamowicie. Ludzie odsunęli się wam z drogi, przyglądając temu zjawisku i temu, co wy najlepszego wyprawiacie, a ona szła spokojnie środkiem tej pustej ulicy jak Śmierć, która wysłała przodem swojego Cerbera, by ten przytrzymał dla niej zdobycz nie dlatego, że sama nie mogła go dogonić, nie. Przecież Śmierć nigdy się donikąd nie śpieszyła.
- Co wy wyprawiacie! - Ciężko było oskarżać ludzi wokół akurat o to, że będą zadowoleni, że ktoś zakłóca ich spokojny tryb życia, przewraca wystawy, potrąca i szarżuje naprzód jak głupi. - Kto zapłaci za te szkody, co?!

[Seinaru]

No cóż... na tej ulicy nie było chyba nikogo lepszego od Seinaru. Ha! W końcu gdzieś był najlepszy! Szybko dotarł do uciekającego chłopaka, łapiąc go za szmatki i przyciskając do najbliższej ściany. Jego kij spoczywał jeszcze na plecach i nie utrudniał żadnych manewrów, dlatego Kei starał się mieć teraz wszystko pod kontrolą. Dopiero teraz samuraj obejrzał się za siebie i szczerze mówiąc... bardziej niż zauroczył go spacer Kroto, zdenerwował się protestami mieszkańców. Dlatego ta cała "magia" została w jego głowie przyćmiona przez wszystkie te negatywne emocje, którymi została zalany on i jego świeżo upieczony aresztant.
- Pokażemy im co zwinąłeś? - Zapytał chłopaka i czekał na jego reakcję. Widział to przecież na własne oczy, teraz pozostało jedynie udowodnić winę i zebrać gratulacje. Poza tym... Seinaru niczego nie zniszczył, więc dlaczego ktokolwiek miałby go pociągnąć do odpowiedzialności. Czynił dobro i był o tym święcie przekonany.
Chwycił chłopaka jeszcze raz za ubranie, aby mu się nie wyrwał i nie zaczął znowu uciekać.
- Co tam było? Tanto... figurka... jeszcze coś? - Zapytał ponownie, czekając na reakcję złodziejaszka i na to, aż Kroto w końcu do nich dotrze.

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

21/30 Ludzie nie byli zadowoleni. Nie było oklasków dla wielkiego bohatera, który z narażeniem życia gonił za złodziejem, wiedząc, że ten może mu wcisnąć kosę pod żebra. Nie było fanfarów i obyło się bez gratulacji. Zimniejszy od muru, do którego przycisnąłeś chłopaka, był mur ludzi, który budował się sumiennie za twoimi plecami - na oczach złodzieja. Na twoich zresztą też, kiedy tylko się obejrzałeś się na ludzi wokół. Nie pamiętasz? To była ta pierwsza zasada.
Nie oglądaj się za siebie.
Obce twarze z obcymi emocjami, które ograniczały twój czas i twoją przestrzeń, wywierając na tobie presje i zmuszając do działania. Już, teraz. Natychmiast. Więc broń się, końcu siedzisz na ławie oskarżonych. Niewinność? Tutaj niewinny był ten, co pierwszy rzucił kamieniem. Czy to na pewno dobre? Rzucanie drobnym chłopakiem, naprawdę chudym, ważył na pewno o wiele mniej od drobnej Kroto, o ścianę, przyszpilanie go do niej jak trofeum, które wieszało się nad kominkiem - czy to dobry gest? Dobry pomysł? Ty - niewinny! Morderca. Nie słyszysz tego szeptu w swojej głowie, bo przecież ty już urodziłeś się głuchy, tak ci było wygodniej. Więc tak jak głuchy - bądź przeklęty, Mój Piękny. Spoglądaj w swoje oczy w tych wystraszonych, młodych oczach, w których byłeś katem i sędzią i zamiast widzieć w nich człowieka winnego - spoglądaj na swoje odbicie.
Oby śniły ci się koszmary po nocach.
- Nie, nie, litości Panie..! Pomocy! - Chłopak zreflektował się trochę w sytuacji i zaczął się szarpać. Wyciągnął ręce i spróbował się od ciebie odepchnąć, albo raczej - ciebie od siebie, bo przecież on opierał się teraz o ścianę. Nie koniecznie chcąc - ale opierał. Nic z tego. Nie było mowy o jakimkolwiek poruszeniu cię - ale wiernie wierzgał! Wierzgał, drapał, kopał! Walczył jak dziki lew. Instynkt przetrwania przerodził go w istną bestię.
Godne pożałowania, nie sądzisz?
- To prawda, widziałam, jak kradł. - Koto zatrzymała się w odpowiedniej odległości, spoglądając na twoje plecy i na wierzgającego, śmiesznie małego przy tobie chłoptasia. Z jego dłoni wypadło tanto, powierzgał trochę i wypadł jakiś mieszek, z kieszeni szerokiego płaszcza przypominającego worek wypadła złota statuetka.
- Ty złodzieju! - Wykrzyknął ktoś oburzony w tłumie, przed którym to okrzykiem fala lekkiego zdumienia przesunęła się z ust do ust. Komentarze, podszepty, westchnienia - wszystko to zlewało się w jedno i ciężko było wychwycić konkretne zdania tak, by miały one sens. - Oddawaj nam to, co zabrałeś!
- Powinien odpracować! - Kamyk poleciał w waszą stronę i odbił się od ściany, nieopodal głowy chłopaka.
Brawo. Twoja skóra była najwyraźniej uratowana.

[Seinaru]

Chłopak nie zawiesił poprzeczki tak wysoko, jak spodziewał się Seinaru. Szybko dopadł złodziejaszka, któremu daleko było do rasowego sprintera. Przyszpilił go do ściany i... zaczął wołać o pomoc? Heh, oczywiście, dopóki jego występki nie wyszły na jaw, najprostszą linią obrony było zrobienie z siebie ofiary i czekanie na pomoc tłumu. Plan jednak szybko spalił na panewce. Przy bezceremonialnym "przesłuchaniu" samuraja skradzione fanty same zaczęły spadać z brzękiem na ziemię. Z rękawów, kieszeni, sypało się z niego jak z choinki miesiąc po wigilii.
Był zadowolony z tego, że Kroto go poparła. Ot, mały gest, jednak w tej sytuacji, gdy Kei za chwilę mógł być zlinczowany za znęcanie się za niewinnym, ona ujęła jego stronę. Cały czas trzymał chłopaka kurczowo, aby nie mógł on mu się wyrwać i kontynuować ucieczki.
- Zobaczmy... Tanto, figurka... co jeszcze tutaj... - Przebierał nogą między przedmiotami leżącymi na ziemi. Zdążył już zapomnieć o tłumie, który zebrał się dookoła nich. tłumie, który nic nie widział, a jednak oceniał. Gdyby przynajmniej powstrzymali się od wyroków i chcieli tylko popatrzeć... NIE. Jak zwykle musieli wciskać nos w nie swoje sprawy, Ci zwykli ludzie. Kamień śmignął obok głowy samuraja, uderzając w mur, do którego przyparty był chłopak. Jego wina była już publicznie udowodniona i oczywista, jednak przez tą jedną oznakę ostracyzmu, Seinaru w sekundę zapłonął gniewem. Złapał chłopaka za kołnierz jedną ręką, a drugą zdjął kij z pleców. Obrócił się w kierunku tłumu.
- Chcecie samosądu? Niech wystąpi ten, który pierwszy rzucił kamień. - Odezwał się do zebranych ludzi. W jego drugim ręku był chłopak. Szarpał się czy nie, to nie miało teraz znaczenia. Zerkał po twarzach zgromadzonych, starając się wypatrzyć tego najodważniejszego, który najchętniej ukamienowałby za kradzież.
- Wysyp resztę, którą ukradłeś. - Rzekł do chłopaka. Miał ją upuścić tutaj, pod swoimi nogami, na oczach wszystkich. Następnie samuraj jeszcze raz odezwał się do reszty gapiów.
- Jeśli ktoś chce go skrzywdzić tutaj i teraz, będzie musiał przejść przeze mnie. - Odwrócił się dalej bez słowa i cały czas trzymają kij w jednej, a złodzieja w drugiej ręce, zaczął oddalać się od tłumu w poszukiwaniu strażników, którym mógłby przekazać złodziejaszka wraz ze wszystkimi wyjaśnieniami.
Jeśli jednak ze strony ludzi popłynął kolejne sygnały lub akty agresji, wówczas Seinaru tłumi je w zarodku. Chroni siebie i złodzieja przed ewentualnymi kamieniami lub atakami, jednak w takim wypadku nie wycofuje się jeszcze z targu.

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

23/30 Żeby oczekiwać wyzwań, trzeba się najpierw ich spodziewać. Liczyć na to, że przeciwnik będzie silniejszy, albo że chociaż będzie nam dorównywał - wtedy można mówić o konkurencji. Zaś w momencie, kiedy złodziejaszek był taki... mętny? Rozpływał się niemal w twoich dłoniach. Gdybyś tak mocniej zacisnął palce na jego barkach - pękłyby kości? Zmiażdżyłbyś go tak, jak teraz miażdżyłeś samą swoją obecnością, samą postawą, którą przybrałeś? To nie było wyzwanie. Chyba więc można było mówić o zawodzie - rozczarowanie względem przeciwnika i względem ludzi, którzy nigdy nie byli światli, mądrzy i współczujący. Och rany, rany, wcale nie byłeś lepszy od nich. Bohater od siedmiu boleści, tak sztucznie dobry.
Bardzo cię nienawidzę, Przyjacielu.
Zostaniesz moim Wrogiem? Mówili, że Przyjaciół trzeba trzymać blisko - Wrogów jeszcze bliżej. Wierzę im. Mojry już bardziej nie mogły opleść cię swoimi nićmi.
Kroto obserwowała całe to zdarzenie tak, jak obserwuje się spektakl w teatrze. Trzymała dłonie ułożone przedramionami na sobie, wsunięte w szerokie rękawy płaszcza. Nie zbliżała się, ale to chyba dobrze. Niepotrzebnie by się tylko naraziła. Bardzo wątpliwe, by aura, którą wokół siebie roztaczała, była w stanie uchronić ją przed ostrym kamieniem, rozpuszczając jej sylwetkę w dym. Odsunęła się tylko lekko od tłumu, kiedy ten żywy, wściekły mur, zaczął z siebie wyrzucać oskarżenia i klątwy ciskane nawet w obu panów, a potem tylko w złodziejaszka, kiedy jego wina stała się nader oczywista. Przetrzepywałeś jego kieszenie, jego odzienie, kiedy ten tak uparcie wierzgał i kopał - zostanie ci po tym parę siniaków, ale do wesela się zagoi, czyż nie? Ciągle walczył - z tobą, chociaż ty byłeś teraz jedynym, co dzieliło go przed rozwścieczonymi ludźmi. Nie wszyscy tam byli źli. Byli ci zdziwieni i ci zaciekawieni. I w końcu była też Ona. Popychana przez tłum jak laleczka, dlatego starała się przed nim umknąć, ale teraz to nie Kroto zajmowała twój umysł a ten złodziejaszek. Wyciągnąłeś z jego kieszeni jeszcze parę nieważkich drobiazgów, które zostały rzucone na ziemię jak pasza świniom na pożarcie - i tłum je łykał z oburzeniem.
- Nie będziemy tutaj tolerować złodziejstwa! - Zakrzyknął jeden z mężczyzn w odpowiedzi na twoją reakcję. Nikt nie wystąpił. Nikomu też nie zrobiło się wcale głupio. Widziałeś teraz, jak jakaś kobieta sama schyla się po kamień i rzuca go w waszym kierunku. Za nią poszła następna i następny. Ludzie bez najmniejszej obawy gotowi byli na samosąd. Czy chcieli go? Ależ oczywiście. Wystarczyło dwóch prowodyrów tłumu, żeby pociągnąć za sobą całą resztę. Zdaje się, że takimi przypadkami pisano właśnie pecha. Dlatego najodważniejszego łatwo było wypatrzeć - ten, który najwięcej krzyczał, czy to nie był czasem on? Błyszczący wręcz swoim gniewem kowal, któremu złodziej ukradł tanto. Ale on jak na razie po kamienie się nie schylał. Oni wszyscy wcale nie chcieli się przesuwać. Nie bali się twojego kija, twojego groźnego spojrzenia. Cofali, gdy podszedłeś za blisko - ale nie chcieli wcale zrobić przejścia. Parę wystraszonych osóbek uciekło na boki, ale cóż to było? Takie zamieszanie na pewno musiało dość szybko przyciągnąć straż, przynajmniej o to się módlmy - aby akurat był jakiś patrol w pobliżu. Kamyki latały, ciskane w złodziejaszka - i siłą rzeczy w ciebie, osobę, która starała się tego złodziejaszka bronić.
- Pewnie sam jest złodziejem! - Nie było nic dziwnego w tym, że takie oskarżenie padło. Chyba musiało paść prędzej czy później. Złodziejaszek nie pomagał. Ciągle próbował ci się wyrwać, wyślizgnąć... i w końcu mu się to udało. Wywinął się na tyle zręcznie, że trzymałeś go za same szmaty - i zanim dobrze się zorientowałeś, zajęty szukaniem przejścia, wysunął się ze swoich szmat - w twoich rękach została część jego ubioru, a on, wolny, poleciał w tył. Tłum na niego - on w tłum. To się nie mogło skończyć dobrze. I dopiero teraz złodziejaszek uświadomił sobie, że popełnił błąd.

[Seinaru]

Atmosfera gęstniała z minuty na minutę, a Seinaru stał przed tłumem coraz bardziej skonfundowany. W głowie mu się nie mieściło to, jaką agresją może wykazywać się stado ludzkich owiec w stosunku do jednej czarnej. Kei poprawił chwyt na karku zatrzymanego. Szarpał się okropnie, jakby jeszcze nie rozumiał swojej sytuacji. Był w niemałym potrzasku i jeśli by się uwolnił, ale nie udało mu się uciec przed tłumem, wówczas zapewne zostałby bezlitośnie zlinczowany przez szarą, bezmyślną masę. Kei zacisnął mocno palce na jego karku tak, aby go zabolało. Gdy samuraj zobaczył lecący w ich kierunku kamień, zrobił zamach kijem i wytworzył z niego falę wiatru. Nie chciał skierować pocisku z powrotem w tłum, to byłoby niemożliwe, aby kamień wrócił do kobiety, a nie uderzył w kogoś niewinnego. Fala była skierowana ponad, miała wyrzucić kamień tam, gdzie nikomu by nie zagrażał. Chronił już teraz nie tylko zatrzymanego, ale również siebie. Gdy zwiał pierwsze kamienie ze swojej drogi, odezwał się do tłumu. Nie lubił takich publicznych wystąpień, lecz musiał zareagować na oskarżenia, na prowokowanie przez kobietę i kowala całego tłumu, aby sytuację uspokoić i sprawić, żeby każdy myślał za siebie.
- Tym jest to nowe Cesarstwo? - Wrzasnął wściekły, gdy kamień opadł na ziemię.
- Tym jest idea, wspólnota połączona pod jednym sztandarem? Zgrają dzikusów kamienujących innych przez samosąd? Takie jest tutejsze prawo? Śmierć za kradzież? Bez prawa do obrony? - Spojrzał na kobietę i kowala.
- A może to Ty jesteś sędzią? A może Ty? Myślicie że jesteście lepsi? Że możecie kogoś osądzać, bo jesteście pokrzywdzeni? - Podszedł do tłumu i wyszarpał stamtąd z rękę kobietę, która pierwsza rzuciła kamień. Stanęli teraz on, złodziejaszek i ona przed całym tłumem. Kei wyjął zza pasa swoje własne tanto i wręczył kobiecie, zbliżając do niej trzymanego za kark chłopaka.
- Jeśli takie jest cesarskie prawo, to chyba nie może być inaczej. To samo mogłaś zrobić rzucając kamieniem. I Wy wszyscy! - Wrzasnął do tłumu, a potem ponownie zwrócił się do kobiety.
- Odważysz się zabrać mu resztę jego życia za to tanto i złotą figurkę? - Wskazał wzrokiem leżący na ziemi "łup" chłopaka.
- Proszę, jest Wasz! Zabijcie go za 500 Ryo, jeśli tyle jest warte w Cesarstwie ludzkie życie! - Czekał na reakcję kobiety i innych.

  Ukryty tekst

[Shikarui]

Śniłam o zbieraniu piór zgubionych przez niebieskie ptaki
Patrząc na opuszczające mnie wspomnienia z jutra.

25/30 Poprawienie uchwytu na karku chłopaka pomogło. Wydał z siebie krótkie "ał", ale zdrętwiał i przestał z tobą walczyć, łapiąc cię za przedramię, którym go przytrzymywałeś jak małego kotka, które mama musi przenieść w bezpieczne schronienie, dlatego maszyneria natury wpoiła kotom kompletny bezruch, kiedy łapało się je w tym konkretnym, strategicznym miejscu. Na chłopaka aż tak dobrze to nie działało, ale działało na tyle, że zagrożenie pod tytułem "on mi się wymknie" zostało zażegnane. Był naprawdę bardzo śmiesznie drobny i niewielki przy tobie. Z dłuższymi kłakami, tak jak teraz był pochylony, zgięty wręcz w pół, mógłby uchodzić nawet za kobietę, zwłaszcza, że workowate ciuchy starannie zakrywały jego budowę ciała. Tonął w nich. Tak jak całe miasto tonęło w kroplach deszczu.
Kamień, który odbiłeś, poleciał w powietrze. Tłum bardziej ucichł, kiedy zobaczyli, że czynisz cuda, że wystarczy ci jeden zamach, żeby posłać ciało obce wycelowane jako broń gdzieś do góry. Chakra. Więc shinobi? Szmer niepokoju i zwątpienia, zdziwienie w ich oczach i zalążek niepewności co do tego, jakiej walki się podjęli. Była to walka przerastająca ich możliwości. Tylko że oni wcale nie byli żądni walki. Pragnęli sądu, ale nie takiego, w którym strona przeciwna mogłaby się jakkolwiek bronić. Właśnie - i to była ta wspaniała Hanamura? Ludzie tacy jak tutaj byli wszędzie, nie miało znaczenia, kto był Panem tego miejsca i jak dobra straż, sumienna, patrolowała okolice. Dlatego tak trudno było polubić ludzi, wiesz? Walczysz za nich, przelewasz za nich krew, chronisz ich, tylko po to, by zobaczyć ich wykrzywione w okrutnych grymasach gęby.
Ruszyłeś w kierunku kobiety, która rzucała kamieniami - jedna z wielu, ale akurat ona miała tego pecha znaleźć się w twoim centrum zainteresowania. Oburzenie odcisnęło swoje piętno w jej spojrzeniu i zmarszczkach mimicznych - cofnęła się od razu do tyłu, kiedy wyciągnąłeś po nią rękę, ale miała średnie możliwości umknięcia. Nie miała ich prawie wcale.
- Co ty robisz! Puszczaj mnie! - Ryknęła, kiedy złapałeś ją za przysłowiowe fraki i wyciągnąłeś na środek, żeby spotkała się twarzą w twarz ze złodziejem, którego tak dzielnie broniłeś. - Weź to ode mnie! Puszczaj mnie świrze! - Byle wytrzymać, byle przetrzymać... i przemówić im do rozsądku? Czy to naprawdę mogło być takie łatwe? Nie mogło. I nie było.
- Hej, co ty wyprawiasz! Puść ją! - Wykrzyknął kowal, robiąc krok w twoim kierunku.
Nikt nie podnosił kamienia i nie rzucał w was.
- Co tu się dzieje! - Przyszli. Strażnicy przebili się przez tłum w swoich mokrych od deszczu zbrojach. Zastając ciebie w dość... nieciekawej sytuacji.
- Puszczaj![/] - Zażądała raz jeszcze kobieta.
Trójka strażników skierowała się w twoją stronę, gotowa was rozdzielać.

[Seinaru]

Chciałoby się rzec "no nareszcie"... Seinaru nie odpowiadał na zaczepki kowala, gdy wyciągał na siłę z tłumu odważną inaczej kobietę. Nie robił sobie w tej chwili nic z niczego, przynajmniej do momentu, w którym nie na scenę nie wkroczyli tutejsi strażnicy. Pytanie tylko teraz, co z tego wszystkiego wyniknie? Jeśli jakimś cudem tłum zacznie znowu ich linczować i oskarżać o coś Keia, komu uwierzą władze? Gdy zobaczył mężczyzn w zbrojach przebijających się przez tłum, nie opierał się ani chwili i puścił nadgarstek kobiety, cały czas jednak trzymając kurczowo złodziejaszka, chociaż teraz jego dobre intencje traciły na znaczeniu. I tak zostanie przedstawiony jako zwyrodnialec, przestępca i zapewne złodziej. Nie zaszkodzi jednak przynajmniej spróbować opowiedzieć prawdy.
- Ten tutaj to złodziej. Ukradł ze straganów to wszystko co leży dookoła. - Zaczął wyjaśniać strażnikom, pokazując zarówno zatrzymanego jak i skradzione przedmioty, które wypadły podczas "przesłuchania".
- Gdy tłum się o tym przekonał postanowili sami go ukamienować. Ja go złapałem i stanąłem pomiędzy, aby oddać go w wasze ręce zanim zostanie wyrok samosądu. - Streścił to w tych kilku zdaniach, bo historia mimo że była bardzo intensywna, to jednak krótka.
- A ta kobieta... cóż... - Seinaru nie wiedział zbytnio w jaki sposób powinien ją przedstawić.
- A ona była tą pierwszą, która rzuciła w nas kamieniem. - Dodał jeszcze na koniec.
I to na razie tyle, musiał czekać na reakcje strażników. Nie szukał już nawet wzrokiem Kroto. Jej słowo tak czy siak nie znaczyłoby wiele przeciw całemu tłumowi. Nie zdziwiłby się nawet, gdyby delikatna dziewczyna ulotniła się z całego tego zamieszania po angielsku.