Plac centralny

[Suisen]

Prawdziwy handlarz lub wytrwały kupiec stale pokazywał by obojętność twarzy. Nic by go nie zbiło z tropu. Nawet kosmiczna cena jak za taki badylek. Prawdziwy handlarz lub wytrwały kupiec stali by z pokerową twarzą i udawali, że wszystko jest w porządku i taka sytuacja jest codziennością w tym światku. Prawdziwy handlarz lub wytrwały kupiec mogliby nawet zacząć się targować gdyby naprawdę zależałoby na tym przedmiocie.
Ale ja nie jestem prawdziwym handlarzem czy wytrwałym kupcem. Przez moją głowę przeszło wielokrotność zdania jakim jest "Pojebało cię?". Fraza odbijała się echem od coraz bardziej pustego pomieszczenia jakim jest moja głowa. Ja się chyba przesłyszałem. Trzydzieści tysięcy?!? Jego naprawdę nieźle popieściło. Podrapałem się po nosie i zebrałem szczękę z podłogi.
- Musi być to niebywale rzadki okaz lub też pamiątka, prawda? - rozpocząłem rozmowę ignorując ludzi za mną. Prowizorycznie normalna rozmowa. Może pan mi odpowiedzieć na kilka pytań? Czemu taka zawyżona cena? I ja i ty wiesz dobrze jakie są ceny łuków. A ten nie wygląda aby był zrobiony z niesamowitego, nie do zniszczenia materiału. Ma pan może jakieś inne łuki na sprzedaż? - dodałem i wziąłem głęboki oddech. Była to doprawdy piękna broń ale czy mi potrzebna? Ja, jako niedoświadczony shinobi, który po prostu ma ochotę postrzelać sobie z łuku musi zaczynać od górnej półki?
- Odnoszę pewne wrażenie, że to nie wszystko co ma pan pod ladą w takim razie. Dopiero zacznę przygodę z obsługiwaniem się tego typu broni. - rozpocząłem mój monolog. Byłem poniekąd dumny z siebie, że jestem w stanie ułożyć logiczne zdania kiedy ludzie z tyłu napierają. Ma pan może coś innego? Tańszego? - zapytam. Chyba, że odpowie mi czemu dokładnie ten łuk jest tak drogi. Wtedy zapytam, czy można go dostać w inny sposób.

Nie wiem, jaki będzie twój odpis więc starałem się zrobić co gdyby a; co gdyby b. Ale nie wiem, czy tak w ogóle można :P

A, no i tak jak kiedyś rozmawialiśmy - przeprowadzimy tę misję z D na C? (jak już zdobędę broń itp)

[Narubi]

Potrzebny mi łuk!

Ranga D - 7/15+
Suisen

Facet tylko się uśmiechnął. Tak jak myślał. Młodzieniec nie miał takich pieniędzy jakich od niego oczekiwał stary wyjadacz. Niemniej jednak wybrnął z tego bardzo dobrze. Zadał dobry zestaw pytań, którymi wprawił kupca w lepszy nastrój. Nie można powiedzieć, że "dobry", bowiem dobry nastrój już dawno miał. Ale ten nastrój zwyczajnie był lepszy.
- Może i jest drogi, ale warty swojej ceny. To bardzo cenna, jak to ująłeś? Pamiątka. Należał do wielkiego i sławnego wojownika.
Tak jak Suisen przypuszczał. Wartość łuku pochodziła nie z jego parametrów, chociaż i te były pewnie zadowalające, ale głównie ze względu na osobę, która go dzierżyła. Oczywiście to trochę dziwne, że handlarz nie wymienił tej osoby z imienia i nazwiska. Skoro to był wielki wojownik, to pewnie gdyby podpisał ten łuk jego imieniem i nazwiskiem w stylu "Łuk (tu wstaw imię i nazwisko wojownika") to być może szybciej by zeszedł. Być może handlarz nie wiedział kto jest jego właścicielem, a może nie chciał z jakiegoś powodu tego wyjawiać ... być może ten wielki wojownik zhańbił swoje imię? A może po prostu był to sprytny chwyt marketingowy. Pułapka zastawiona na nowych krezusów. Tak czy siak. Suisen nic innego nie dowiedział się na temat tego łuku. Handlarz za to wystawił na ladę swój inny towar. Był bardzo cierpliwy i pokazał młodzieńcowi prawie wszystkie swoje sprzęty, a kolejka za plecami Suisena cierpliwie czekała na swoją kolej. Dziwne. Ceny łuków wahały się od 1500 do 3000 Ryo. Nagle uwagę Suisena przykuł formularz rejestracyjny podpisany "Turniej Łuczniczy - Zapisy". Tutaj także było wpisowe i wynosiło 2000 Ryo. To pewnie był ten cyrograf, który ludzie podpisywali. Główna nagroda wynosiła 7000 Ryo, drugie miejsce - 5000 Ryo, a trzecie - 3000. Inne miejsca nie dostawały nic. Miejsc ogólnie było 20, więc koleś na tym zarabiał 25 tysięcy. Niezły interes. Nie ma co!
- No i co? Zdecydowałeś się już na coś? A może chciałbyś się zapisać do naszego małego turnieju? A może jeśli nie masz pieniędzy, to może zechciałbyś nam pomóc w jego przygotowaniu i przeprowadzeniu?
Mężczyzna uśmiechnął się i cierpliwie czekał na odpowiedź. Miał parę możliwości. Ubić targu, zatrudnić pracownika, zapisać uczestnika do turnieju i zainkasować kolejne 2 tysiące. W sumie nawet nie brał pod uwagę tego, że chłopak zwyczajnie sobie pójdzie mimo czasu jaki mu poświęcił.

Właściciel: #00FFFF

Co do 1. To możesz robić "albo a) albo b)". A co do misji, to pewnie, że poprowadzę, chociaż ostatnio się wypaliłem .

PS: Przepraszam, że tak późno odpis.

[Ichirou]

Wreszcie znaleźli się na miejscu. Szli jedną z głównych ulic, a Ichirou rozglądał się po okolicy z równym zainteresowaniem co Murai. Już trochę czasu spędził poza Sabishi, więc teraz mógł się dobrze przyjrzeć, jakie postępy uczynili sprzymierzeńcy w czasie jego absencji. Z pewnością nie dało się nie zauważyć pewnego pobudzenia i uniesienia aktualnym konfliktem. W wiosce było wielu Sabaku, Ayatsuri oraz innych żołnierzy, którzy mieli stanąć po ich stronie. Nawet życie cywili było podporządkowane wojnie. Kwestie magazynów, zapasów żywności i wody, czy nawet uzbrojenia w dużej mierze leżały w ich rękach.
- Jak sam widzisz, praca wre. Tam znajdziesz nocleg, wyżywienie i inne podstawowe rzeczy. Jak potrzebujesz uzupełnić ekwipunek, to w tamtej dzielnicy możesz nabyć sprzęt. Jak będziesz miał jakieś pytania, koordynujących tym całym zbiegowiskiem znajdziesz w pobliżu centralnego placu. Jeżeli będziesz chciał coś ode mnie, to te zapytaj się kogoś z moich. Powinienem znajdować się gdzieś w pobliżu. To chyba wszystko, z ważniejszych rzeczy. Jakieś pytania? - Mówił i wskazywał odpowiednie miejsca podczas marszu główną ulicą, aż wreszcie, przy ostatnim pytaniu, Ichirou zatrzymał się na krawędzi wspomnianego placu. Ze swojej strony raczej zrobił wszystko, co na ten moment powinien i o ile Murai nie miał jeszcze jakiejś sprawy, można było pomyśleć o rozdzieleniu się. Brązowowłosy sam przecież musiał się odpowiednio przygotować i zdać relacje swemu zwierzchnikowi z dotychczasowych osiągnięć.

[Murai]

A więc Kagyua nie zaatakowali innych klanów czy szczepów, tylko obrali sobie za cel konkretnie Sabaku. To musiało być pokierowane jakimiś utarczkami z przeszłości, albo też wizją większego niż u innych zarobku zwianego z podbijaniem kolejnych ziem i mordowaniem tabunów ludzi. Gdzie jednak na pustyni korzyści? Tego Murai nie wiedział, być może żadnych nie było. Kakuzu był nieobyty z życiem w tych terenach, nie znał dokładnej polityki władców mających w posiadaniu te tereny. Był całkowicie zielony, dlatego też mógł nie mieć pojęcia o wielu rzeczach. Musiał więc zdać się na Ichirou w tej kwestii. Jeśli ten nie kłamał to faktycznie powodem była nienawiść kultywowana od dawien dawna. Powód dobry jak każdy inny. To że byli agresorami nie miało większego znaczenia dla Kakuzu i w sytuacji gdyby obydwa rody prosiłyby go o pomoc, to ten aspekt nie byłby brany pod uwagę. Dodatkowo pojawił się motyw "spodobania się" liderki innego szczepu. Proste, ale wymowne. Murai nie wiedział czy brać to bardziej jako żart czy poważną deklarację, dlatego tym głowy sobie nie zaprzątał. O wiele ważniejszym było to, że Ichirou zaakceptował nie tak surowe warunki narzucone przez Muraia. Obydwie strony miałyby być równie zadowolone, więc można było uznać to za pierwszy mały sukces. Dalszą drogę spędzili w milczeniu. Podczas marszu Kakuzu uważnie obserwował otoczenie i krajobrazy, a także zmiany terenu. Klimat robił się coraz bardziej suchy, słońce piekło znacznie mocniej. Był to niezaprzeczalny znak że ich cel jest bliżej z każdym kolejnym krokiem.
Ani na chwilę nie tracił czujności. Mimo że w teorii towarzystwo Ichirou miało zapewnić mu ochronę przed tutejszymi Shinobi mogącymi uznać go za wroga, to nadal był ekstremalnie wrażliwy na jakikolwiek dźwięk w jego otoczeniu. Jego możliwości postrzegania otoczenia odstawały od normy, co pozwoliłoby mu wykryć potencjalnego zabójcę czy przeciwnika znacznie szybciej niż kiedyś. Jednak szczęśliwie nic się nie działo, nikt nie postanowił pozbawić Muraia życia. W takiej atmosferze pełnej maksymalnej czujności, przedstawiciel szczepu Kakuzu dotarł na miejsce. Był już w tej prowincji, ale nawet nie zahaczył o miasto-centrum. Oglądał się wokoło z zaciekawieniem, chłonąc każdy nowy widok. Architektura tak różna od tej w Ryuzaku, ludzie odziani inaczej, dziwne maszyny których nigdy na oczy nie widział. Ludzie wykonywali mnóstwo czynności przygotowawczych do wojny. Każda nowa rzecz była kolejnym powodem dla którego warto było odwiedzić to miejsce.
- Oczywiście. Dam sobie radę. - odpowiedział Ichirou, który mówił że musi iść dyrygować przygotowaniami i zostawia Muraia samego. Nie był to dla niego problem, mógł bez przeszkód obserwować nowe dla niego zjawiska i wyciągnąć wnioski. Interesowało go wszystko to czego nie widział. Starał się nie wchodzić w drogę szykującym się do boju ludziom, obserwując rzeczy z bezpiecznej odległości. Pozostawiony samemu sobie bez reszty oddał się zbieraniu informacji. Jednocześnie nie zapomniał o wzmożonej ostrożności wokoło siebie.

[Ichirou]

Najwyraźniej wszystkie ważne kwestie zostały wyjaśnione, ponieważ Murai nie miał już pytań i oznajmił, że sobie poradzi samemu. To dobrze. Nie musiał niańczyć czarnowłosego najemnika i mógł zająć się teraz swoimi sprawami. A tych niewątpliwie było wiele. Wyglądało więc na to, że w tym momencie dwójka shinobi się rozdzieli.
- No dobra, to chyba tyle. Normalnie zaprosiłbym cię na jakieś sake czy cokolwiek, ale sam rozumiesz, wojna. Także, no, na przyjemności jeszcze przyjdzie czas. W takim razie do później. - Skinął głową i w następnej chwili odszedł w sobie znanym kierunku. Zyskał cennego sojusznika, ale nie zamierzał polegać wyłącznie na innych. Pragnął samemu pogrążyć w piachu jak największą liczbę członków znienawidzonego klanu i przyczynić się do tryumfu Sabaku. Dni upływały, czasu było coraz mniej, więc tym bardziej należało się sprężyć. Ostatnio Ichirou nie miał za bardzo sposobności, by skupić się na własnym rozwoju. Był zajęty innymi rzeczami, wykonywał mniejsze lub większe zadania, odbywał wyprawę do Tajemniczego Lasu, później szukał sprzymierzeńców w innych prowincjach. Sporo tego było, ale będąc ponownie w Sabishi mógł wreszcie zająć się sobą.

[zt]

[Jiro]

Spędził wiele nieprzyjemnych chwil, wśród gorących piasków, tworzących gęstą mgłę pyłu, która rozciągała się na kilka dobrych kilometrów, praktycznie uniemożliwiając zobaczenie czegokolwiek w obrębie kilku metrów, patrząc w górę, młodzieniec nie mógł zobaczyć nieba. Jednak nie poddawał się, czołgał się na wschód, nie zmieniając kierunku, wiedział, iż można było się w czymś takim łatwo zgubić i właśnie dlatego nie wyobrażał sobie nawet chodzenia wśród piaskowej mgły, według niego, jedynym rozwiązaniem by się nie zgubić, ale też się nie zatrzymywać, było pełzanie po ziemi, niczym owad, nie pomylił się, ponieważ gdy ten koszmar się wreszcie skończył, wstał, otrzepał się z piasku, następnie rozglądnął, na szczęście szybko znalazł szlak i pozostało mu tylko iść jego śladem.
Najgorsza część podróży była za nim, a po kilku godzinach zobaczył w oddali miasto, do którego miał się udać. Wchodząc bramą, zobaczył ludzi, "Nareszcie" pomyślał, ulżyło mu, iż w końcu tutaj dotarł. "Teraz muszę tylko znaleźć tego właściwego lalkarza" stwierdził, szukając w torbie kartki z zapisanym adresem, przeczytał i podszedł do jednego z cywili, który mógł wyglądać na kogoś obeznanego.
- Wiesz może, którędy muszę pójść, by dotrzeć na ten adres? - zapytał, pokazując kartkę.

[Masaru]

Misja Jiro 11/15
,,Trening"
Nasz bohater po wybraniu osoby z którą chce porozmawiać, podszedł do niej i zadał pytanie o adres. Cywil z uśmiechem kiwnął głową. To tam idź prosto i skręć w prawo, powiedział wskazując kierunek. Gdy nasz bohater dowiedział się co i jak grzecznie podziękował i ruszył zgodnie ze wskazówkami. Szedł długą ulicą, aż skręcił w boczną uliczkę zgodnie ze wskazówkami. Gdy wkroczył na nią zaczął bacznie się rozglądać w poszukiwaniu zakazanego owocu,zatrzymał się dopiero gdy zobaczył to miejsc. Podchodząc bliżej przyjrzał się szyldowi. Napis na nim nie mógł się mylić, to było to miejsce. Po otwarciu drzwi i wkroczeniu do środka jego oczom ukazała się bardzo ładna pani która z ukłonem zapytała w czym pomóc. Teraz młody Uchiha powinien zapytać się o właściciela.

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=69&t=2345

[Murai]

Rozgardiasz wokoło składał się z wielu elementów. Każdy z nich był dla Muraia czymś nowym, nieznanym. Kakuzu szczególną uwagę zwracał na specjalne maszyny wojenne, ich konstrukcje i sam proces tworzenia. Na tej podstawie można było mniej więcej określić jak to działało. Ichirou zostawił wojownika samego sobie, w związku z tym nikt mu nie przeszkadzał w analizowaniu otoczenia. Jednak zanim to nastąpiło, trzeba było pozbyć się płynów i jedzenia spożytych w herbaciarni. Dwie herbaty i kawałek szarlotki. Po drodze nie było na to czasu, dlatego trzeba było zrobić to tutaj. Kakuzu odszedł pomiędzy budynki, w jakieś stosunkowo mało widoczne miejsce. Tam pozbył się zbędnego balastu. Gdyby posiadał zwyczajny układ pokarmowy byłoby to wyjątkowo obrzydliwe dla postronnego obserwatora. Pożywienie zasypał piachem, który powinien wsiąknąć wszelką wilgoć. Ludzie w skupieniu zajmujący się swoimi sprawami nie zauważyli tej dziwnej anomalii biologicznej w wykonaniu Muraia. Ten z kolei poświęcił kolejne minuty na obserwowanie ludzi szykujących się do wojny. Nigdy wcześniej nie widział maszyn wojennych, wojna Senju i Uchiha obyła się bez tego. Za wyjątkiem ogromnej wieży strzelającej promieniami energii, napędzaną żywymi przedstawicielami szczepu Jugo. Ale była to broń tak bardzo niekonwencjonalna, że szanse na znalezienie jej na innym polu bitwy były zerowe. Po jakimś czasie Murai zorientował się, że proces tworzenia dziwnych machin został zakończony i te kierują się w jedną stronę. Wydawało się, że potyczka jest już bliska. Po chwili wahania Murai postanowił ruszyć za nimi. Wcześniej jednak postanowił zapytać się o to jednego z idących za machinami. Ten potwierdził podejrzenie Kakuzu - ta gromadka szła w kierunku obozu Sabaku, gdzie miały zbierać się siły do nadchodzącej bitwy. To było miejsce dobre dla najemnika wynajętego przez Ichirou. Dlatego też tam młodzieniec się skierował.

z/t

[Kyoushi]

• Mimo świadomości,że strażnicy zawsze coś wiedzą, jakie prawdopodobieństwo było, że podzielą się jakimiś informacjami z obcą twarzą, która jeszcze przyszła tu w złych zamiarach. Niestety, nie wiadomo czy w ogóle byliby chętnie rozmawiać, a jeszcze nie daj Kaguyo przepędzili by młodzieńca, który nie wiedziałby następnie co miałby zrobić by zaplanować kolejny atak. Nie znał miasta, jednak po informacjach uzyskanych od handlarza, mniej więcej wiedział jak dotrzeć do głównego planu, gdzie miałby zrobić rozeznanie, do którego dążył. W końcu gdzieś tutaj musiał uzyskać jakieś informacje, jak zbliżyć się do tej babeczki, którą miał ukatrupić. W końcu po błądzeniu i chwilowym zachwycaniu się architekturą, chłopak dotarł do straganów, które zajmowały lwią część placu. Naprawdę roiło się od handlarzy - zupełnie jak w Ryuzaku, gdzie mieszkał od dziecka. Gdy już się rozejrzał, mógł ocenić od kogo mógłby uzyskać jakieś informacje. Na pewno handlarz bronią i biżuterią. W końcu to dwa dość istotne punkty. Do tego ktoś kto sprzedaje wszystko - do niego pierwszego ruszył białowłosy, nieskromnie podchodząc do lady i pytając:
  - Przepraszam, nie wie pan/pani czy gdzieś w tym mieście nie zatrzymała się jakaś nietypowa grupa? Może mówi panu/pani coś imię Temari? - jeśli nie, kierował się do kolejnych sprzedawców z tym pytaniem, może tym razem się uda..

[Masaru]

Misja rangi C 17/30 Zabójstwo

Miecznik podszedł do stoiska i zadał proste pytanie próbując zebrać informację o grupie. Zignorował on wcześniej strażników bo zastanawiał się czy będzie im się chciało mu odpowiadać. Ciekawe czy wziął pod uwagę że skoro sterczą jak kołki cały dzień to im się nudzi i będą wdzięczni za jakieś zadanie. Nawet takie proste jak opowiedzenie przybyszowi o sytuacji w mieście jego okolicach. Ale już trudno, teraz rozmawiał ze sprzedawcami. Ten jednak pokręcił głową, nowy tu jestem panie, dopiero przyjechałem. W ten zawołał ktoś ze stoiska obok- Ja wiem, niedaleko wioski zatrzymała się karawana 11 wozów, 10 towarowych jeden mieszkalny dla dowódcy. Mają ze sobą małą armię bo aż 50 najemników około, aczkolwiek patrząc po tym czym handlują to trudno im się dziwić. Prawie same klejnoty złoto i bronie. A nawet rzadkie drewno które nasi lalkarze kupują z chęcią do tworzenia nowych kukieł. Przywódcą jest tam jeśli się nie mylę jakiś Gyo, czy jakiś tak. Towarzyszy mu zawsze gejsza, jedyna z dwóch kobiet w całym orszaku. Druga to widać na pierwszy rzut oka kunoichi, ale ona raz jest raz niema. A może po prostu nie widzimy. Wiesz to w końcu wojowniczka która pewnie potrafi się ukrywać. O Temari żadnej nie słyszałem, chociaż może chyba tak na gejsze wołali. Ani o innych ciekawych rzeczach w okolicy też nie słyszałem. Ale zaciekawi cię fakt że karawana zatrzymała się i otworzyła kilka namiotów, i prowizorycznych sklepów przy wozach i handlują towarem z miejscowymi. Do nich dołączyli się wędrowni nomadzi i zwykli kupcy. Od dobrego miesiąca wszyscy gadają o tym, i każdy kto chciał brać udział w tym i rozstawić własne stoisko w tym miasteczko miał tylko się zgłosić do urzędu. Przez to powstało na okres jakiś 5 dni prawdziwe miasteczko handlowe, gdzie dziesiątki kupców otworzyli swoje kramy i sprzedają towary. Jeśli jesteś zwykłym człowiekiem to idziesz do sklepu lub wozu i kupujesz towar. A jak jesteś odrobinę zamożniejszy to idziesz do namiotu i tam negocjujesz jakieś większe interesy. Polecam ci się tam wybrać. Gdy skończył mówić wrócił do swoich zajęć. Bohater wiedział już że po pierwsze plan podróży Temari który dostał był jakiś powalony, bo podobno od miesiąca wiadomo że zostaną tu na dłużej. Po drugie miała być córką kupca i tutaj dyrygować, a wygląda jak gejsza a jakiś chłop Gyo sprawuje tutaj kontrolę. Jak chciał dokonać zabójstwa to mógł iść do miasteczka, chyba że chciał zrobić coś jeszcze. Może iść i poszukać jakiegoś lokalu gdzie są bogacze i prosić o informację. Jeśli zechcą mu ich udzielić. Miał wiele opcji, wszystko zależy od niego.

Pisz w tym temacie jeszcze jednego posta, potem dam ci z/t

[Narubi]

Potrzebny mi łuk!

Ranga D - 8/15+
Suisen

Chłopak stał i stał i nic nie kupował. Być może po prostu tak długo się zastanawiał nad różnymi propozycjami, że zwyczajnie trwonił tylko czas sprzedawcy łuków i innych ludzi, którzy za nim stali. Tłum po pewnym czasie takiego bezczynnego stania w końcu zaczął się domagać tego, by właściciel coś zrobił. Koleś przecież nic nie kupował, nie zapisywał się do turnieju ani nawet nie gadał na temat warunków współpracy. Sprzedawca musiał więc jakoś zadowolić tłum. Podniósł więc rękę i wykonał taki gest jakby chciał odgonić komara. Jednak w tym wypadku komarem był Suisen.
- Niestety musisz opuścić to miejsce. Żegnaj.
To powiedziawszy po prostu wyrzucił chłopaka ze swojego "lokalu". Ten natomiast musiał udać się własną drogą.

Misja zakończona porażką!

Powód:
Prawie 2 miesiące bez odpisu.

[Senju Toshio]

Miłe, jak dotąd traktowanie czternastolatka przez Zleceniodawcę oraz Masaru odbiło się teraz głośnym echem po wnętrznościach. Nie musiał przejąć się wcale słowami zgrai najemnych pachołków. Znaczyli tyle, co ich zadanie. Eskorta stworzona z dwójki shinobi postawiona nieco wyżej niż pojedynczy jej członek nie posiadała jednak wystarczającej liczby i nie miała przewagi. Tego należało się bać w pierwszej kolejności. Stojący twardo na nogach Toshio odruchowo zrobił krok do tyłu, gdy tylko wszyscy najemnicy ożywili się, aby zanegować decyzję chłopca. Mina jego wyraźnie wskazywała, że nie bez powodu zaczął się obawiać. Strach w lekkim stadium mógł sprawiać dyskomfort i roztaczać się po kościach, jak trucizna. Może młody Senju mógłby coś z nim zrobić, lecz nie musiał za długo czekać na ratunek. Nie pomylił się, że tym wystrzałem do zbuntowanej grupy okaże się Masaru. Groźna postawa starszego kolegi pokazała najemnej drużynie, gdzie ich miejsce. Toshio mógł odetchnąć z ulgą i rozpogodzić się. Był to bowiem ważny punkt całej przeprawy, kiedy Aoi i szef grupy ochroniarskiej drzemali sobie w najlepsze. Mimo incydentu należało już ruszać. Kolejny dzień zapowiadał zmagania z czasem, przebycie z jednego punktu do kolejnego. Nieustanna czujność na wydmach to już nie specjalność młodego adepta sztuki Mokuton. Tutaj znajdował się otwarty, pełen niespodzianek świat. Mimo to nie przejmował się tym i oczekiwał od siebie większej., jak dotąd brawury. Nie mógł dopuścić do ponownego buntu i pozostawienia tego samemu sobie. Kto wie, jakby się to potoczyło bez Masaru.
Toshio zajmując ostatni z powozów miał proste zadanie. Powożenie na zmianę z drugim chłopakiem i opieka nad dwoma skacowanymi męzczyznami dostarszyła interesującej pracy. Nie można było nudzić się, jeśli chodzi o zajęcia i uwagę. Droga sama w sobie to skupisko wydm piasku, upalnej pogody oraz przelatującego wiatru. Koniec karawany po prostu jechał za wozem przed sobą i najwyraźniej zwierzę ciągnące także to wiedziało. Trzeba było jedynie uważać aby nie zbliżyć się za bardzo albo spoglądać na drogę czy koła zaraz nie osunął się spod piasku. nie licząc czasu ani położenia Toshio po ujrzeniu z oddali wyłaniającego się wreszcie miasta ucieszył się bardzo zadowolony. Nie powstrzymał się nawet od komentarza w stronę Zleceniodawcy.
- Aoi-san, widać już miasto. Będą tam mogli panowie trochę lepiej wypocząć. - zakomunikował dla ich dobra. Przytomni ale źle czujący się faceci raczej przyjmą do wiadomości drobne słowa. Nic sobie z nich raczej nie zrobią. Po dłuższej chwili Toshi obserwował już piękne wrota wjazdowe i okazałe budowle, które wzniesione zostały setki, jak nie tysiące lat temu. Architektura w stolicy klanu Ayatsuri na pewno olśniewała i wiedział to nie jeden turysta czy przybywający w te rejony podróżny. Trudno zakładać, że nic nie mogło się już wydarzyć i wyprzeć wszelkie negatywne aspekty misji. Zadanie obserwacji nadal było w toku, tyle że przeszło lekkie zmiany. Musieli się gdzieś zatrzymać na dłużej. Ponowny handel czy wymiana towarami i kupno kolejnych. Trudno będzie to uczynić bez sprawnego umysłu pana Aoi. Co w takim wypadku?

[Kyoushi]

• Cóż. Ruszył do sprzedawców, jednego po drugim, których pytał o te banalne rzeczy. Pierwszy z nich od razu wszystkiego się wyparł, więc białowłosy nie miał nic do stracenia, więc ruszył do drugiego, który był jakby.. Gadułą? Od razu zaczął się sypać jak choinka na trzech króli. Gdy wpadł w słowotok, czerwonooki miał ochotę jedynie wyjąć notes i zanotować wszystkie przekazane mu informacje, których było nie dość, że od groma, to jeszcze bardzo szczegółowe. Było to nazbyt podejrzane, skąd taki zwykły handlarz tyle wie o takiej grupie. Musiał uważać. Skupił się na tym co mówi, jednak nie mógł dać się rozpoznać, że cokolwiek planuje. Mogłoby go to zgubić.
  Chłopak nie był taki głupi na jakiego mógł wyglądać. Miał już pewien zarysu planu, jednak pierw musiał podziękować swojemu dostawcy informacji:
  - Dziękuję, mam nadzieję, że nie przyprawiłem panu za wiele trudności. Dość mi szczegółów. Ciekawe jakie to materiały.. Skoro mówisz, że tak dobre to chyba ruszę. Potrzebuję tego i tego... - mówił mydląc oczy sprzedawcy, by później nie było, że zadawał jakieś niewygodne pytania. Białowłosy zdecydował odejść od straganu i ruszyć w celu odnalezienia tego orszaku, który rozłożył się ze swoimi sklepami. Czas znaleźć jakichś bogatych kupców, wypytać może o jakieś dodatkowe informacje, rozejrzeć się przy sklepach i odnaleźć cel - gejszę Temari, która bądź co bądź musi stracić głowę. Gyo... Ciekawe kim on jest..

z/t

[Masaru]

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=6 ... 5&start=30 Misja Samuraja

[Masaru]

Misja dla Toshio
Misja C 15/30

Młodzieniec Senju począł wydawać rozkazy, ale skończyło się to niestety buntem najemników. Który naglę stłumił Masaru. Skoro spór został rozwiązany ruszyli do osady. Po całym dniu drogi wieczorem dotarli do celu. Młodzieniec chciał poinformować pana Aoi że może za niedługo odpocząć ponieważ myślał że ten ma kaca i leży jak warzywo. Nic bardziej mylnego o ile szef straży zwijał się na lewo i prawo jęcząc od efektów nadmiaru alkocholu który objawia się dopiero następnego dnia, to szef wyprawy wstał przeciągnął się i z zadowoleniem westchnął- Dziękuje mój drogi, ale ja jestem już całkowicie sprawy fizycznie i psychicznie. Możemy od razu ruszyć do naszego celu. A dokładniej nasza dwójka ponieważ tobie i Masaru ufam najbardziej. Więc on zostanie a ty dotrzymasz mi towarzystwa na negocjacjach. Choć za mną.Mówiąc to zeskoczył z wozu dał znak drugiemu shinobiemu który spokojnie odkiwnął głową. Pierwszy shinobi czyli nasz senju ruszyli szybkim krokiem przez miasto. Mógł podziwiać cudowne budowle które zapierały dech w piersiach. Po chwili maszerowania ulicami skręcili gwałtownie w lewo i znaleźli się naprzeciwko kawiarni. Ładna, gustowna, spokojna i panująca w niej przyjazna atmosfera. Te cechy powodowały że nastolatek miał ochotę wejść do środka i wypocząć po trudach podróży. Szef bynajmniej nie dał mu na to czasu i po wejściu podeszli od razu do lady. Powiedział coś mu na ucho tamten odpowiedział i wskazał pewien pokoik na tyłach lokalu. Ruszyli tam, a po otwarciu ładnych czarnych drewnianych drzwi które kontrastowały z żółtymi ścianami weszli do środka. Tam stał już zastawiony stół dla kilku osób. Były 2 miejsca wolne, a na przeciwko nich siedziała pewna osobistość, która wyglądała na kupca a po każdej jej stronie jakaś osoba. Po prawej chłopak, po lewej dziewczyna. Oboje mieli na plecach duże zwoje i wyglądali jak typowi shinobi z tej wioski. Kukły pewnie mieli w zwojach. Witam pana, proszę się rozsiąść i częstować. Polecam wino i sake, a do jedzenia ten pyszny ryż z baraniną. Stół był naprawdę bogato zastawiony a chłopak był głodny. Szef usiadł, a czternastolatek zorientował się ze zagapił się na stół i chyba wszyscy oczekują na to co zrobi. Wracając do stołu było tam wszystko co sobie mógł pomyśleć. Miał pełną dowolność w poszukiwaniu potraw, a tak przynajmniej wyglądało to na tą chwilę.

z/t http://shinobiwar.pl/viewtopic.php?f=69&t=3022