Szlak transportowy

[Kuroi Kuma]

Tak więc miał do czynienia z kolejnym podróżnikiem. W sumie byli podobni do siebie, lecz Czarny bardziej określał się jako pustelnika, człowieka bez miejsca, nienależącego do żadnego środowiska. Nie lubił się związywać z daną nacją, bo te miały swoje reguły, narzucały odgórnie swoje zarządzenia i nigdy nie pozwalały mu na całkowitą wolność, na to co uwielbiał. Poznawanie świata. A to właśnie robiła owa dwójka mimo normalnej wyprawy w celu znalezienie jednego człowieka. Słuchał jak zaczarowany od czasu do czasu dając od siebie kilka zdań, dzieląc się doświadczeniami związanymi z czystą podróżą. Nie ważny był bowiem cel, a droga jaka do niego prowadziła. Cel był zawsze ten sam, żaden człowiek nie mógł go uniknąć. Ważna była ścieżka, którą podążał, ile doświadczeń nabył podczas tego krótkiego w porównaniu do świata okresu. Do tego wiatr tak nęcący, tak przypominający dom, tak przyjemnie chłodził lico Kuroia, że ten był już całkowicie wniebowzięty.
Gdy ich drogi miały się rozejść podał swojemu przewodnikowi rękę - jak równy z równym mimo tak wielu różnic, które były między nimi. Wiek, umiejętności, doświadczenia - każdy miał swoje, jednak uznał, że w niczym sobie nie odstępują na krok. Pożyczył mu powodzenia i ruszył dalej sam nastraszając kołnierz kaptura, by zasłonić swoją szyję. Kierował się wskazówkami, nie zbaczał z głównego traktu, by w końcu miał dotrzeć do swojego upragnionego celu. Droga dała się we znaki, jednak mimo delikatnego zmęczenia połączonego z pewnie postępującą już godziną postanowił udać się najpierw do dzielnicy rzemieślniczej, jeżeli słońce jest na tyle wysoko, że będzie miał kilka godzin, by poszukać owego jegomościa. Jeszcze raz spojrzał na kartkę, na której widniało zapisane Yamada Motonobu. Z tym tropem postanowił się jeszcze rozejrzeć po mieście, by znaleźć dzielnicę kupiecką, a może i zakład w którym pracował wspominany jegomość. Jeżeli jednak nie starczy mu czasu, a nogi odmawiałyby współpracy, to jednak woli skierować się do gospody w celu poszukiwania noclegu. Te raczej powinny być wzdłuż głównej ulicy w osadzie - najlepsze umiejscowienie, gdzie jak największa ilość osób mogła przypadkiem zahaczyć o owy zakład. Kieruje się ilością osób, która przebywa we wnętrzu, jednak wybiera niższą półkę, bo nie ma zamiaru przepłacać za odpoczynek. Przyzwyczajony do ciężkich warunków nie musiał decydować się na wygodnicki styl życia.

[Nikusui]

Kenji, Setsu i Hitoshi. Przejmuję Waszą misję, jednak post pojawi się jutro w godzinach wieczornych, najpóźniej w poniedziałek również o takiej porze. Musze się zapoznać z jej przebiegiem i może dowiem się w końcu czy to ma być D czy C, bo głosy są podzielone.

[Nikusui]

Misja rangi C dla Kenjiego, Hitoshiego i Setsu

25/60 bajbaski!

Podróż do Shigashi naszym chłopakom trochę zajęła. Na szczęście mieli swoje towarzystwo, więc chyba nie było na co narzekać. Problem pojawił się jednak, gdy znaleźli już się przy samym wejściu do wioski kupieckiej. Wiedzieli, że mają przekazać prezent przyszłej pannie młodej, ale nie wiedzieli ani jak się nazywa, ani jak wygląda, ani gdzie można ją znaleźć. A ostatnimi czasy Shigashi jak i Ryuzaku, zapełniło się ludźmi z racji postanowienia Możnowładców i mimo ostatnich wydarzeń w Sachuu, wcale nie brakowało tu dodatkowych osób.
Każdy z obecnych tutaj przedstawiał nieco inne spojrzenie na problem. Musieli teraz dojść do kompromisu i postawić na jedno wyjście. Albo się rozdzielić i każdy będzie sam próbował swoich sił. Nie wiadomo było w tym momencie, co byłoby skuteczniejsze, ale co trzy głowy, to nie jedna, prawda?
Z ich perspektywy doskonale widać było dwójkę strażników, którzy pilnowali wejścia do wioski kupieckiej. Akurat w tym momencie przeglądali dokumenty jakiegoś kupca, który ciągnął za sobą niewielką przyczepkę, wyładowaną workami, ale chyba lekkimi, bo nie zdawało się by sprawiało mu to jakiś problem. Jeden ze strażników podszedł bliżej towaru i odwiązał worek, sprawdzając zawartość, która się tam znajdowała. Najwidoczniej uznał, że wszystko jest ok, bo zawiązał z powrotem worek i oddając dokumenty kupcowi, przepuścił go dalej. Gdy tylko kupiec oddalił się parę metrów, ten sam strażnik podszedł do swojego kolegi i zaczął coś do niego szeptać, ale dla naszych zainteresowanych nie było to jeszcze w ogóle słyszalne. Ogólnie, na szlaku panował naprawdę spory ruch, co mogło się wydać troszkę dziwne. Może organizowana była jakaś impreza? A może właśnie to wielkie przygotowania do wesela? A co, jak to rzeczywiście będzie coś skromnego i ciężko będzie im znaleźć córeczkę starca? Swoją drogą, ciekawe było, dlaczego mężczyzna nie zgadzał się na związek swojej córki z jej przyszłym mężem. Trzeba było przyznać, że był dość tajemniczy i interesowało go raczej tylko wykonanie zadania.
Nagle wywołało się większe zamieszanie. Słychać było krzyki, ewidentne poruszenie. Na szlaku pojawiło się parę osób, dwie z nich taszczyły drewniane nosze, ale nie było widać kto na nich należy. Cokolwiek tam było, okryte było białą płachtą i zawinięte tak, że nic nie zawiewało i nie ujawniało swojej zawartości. Jednak gdy się przyjrzało, dało się zauważyć jakąś sylwetkę. Dosyć dziwną, zniekształconą, jakby brakowało pary elementów. Wyglądało to niczym korpus z jedną nogą i ręką, ale przecież mogło tam być coś zupełnie innego. Wyobraźnia każdego z naszych bohaterów mogła ukierunkować się zupełnie gdzie indziej.
Grupka osób z noszami przebiegła obok strażników, którzy najwidoczniej ich znali, więc nie męczyli o żadne dokumenty. Ci natomiast szybko zniknęli w otchłani miasteczka kupieckiego.

[Kenji]

Kwestie, którymi do tej pory się zupełnie nie przejmował, teraz zaczęły stanowić pewien problem. Ze swoim nadmiernym optymizmem był po prostu święcie przekonany, że dotrą do kupieckiego miasta, w chwilę odnajdą pannę młodą i przekażą jej prezent od ojca. Teraz jednak do mózgownicy chłopaka zaczęło docierać, że odszukanie córki zleceniodawcy nie jest takie proste, jeśli nie zna się jej ani imienia i nazwiska, ani też miejsca zaślubin. Mimo wszystko na twarzy dresiarza wciąż gościn uśmiech. Inuzuka był święcie przekonany, że w tak świetnej ekipie pokonają wszelkie przeciwności losu i niczym najlepsi detektywi dotrą do celu, który na ten moment pozostawał zagadką.
Wchodzili już do osady, kiedy byli świadkami nieciekawej scenki. Jakaś grupa ludzi transportowała na noszach nieszczęśnika lub ciało nieszczęśnika, bo nie było pewności, że ten ktoś jest wśród krzywych. Na tę chwilę mina młodzieńca spoważniała, ponieważ ten nie potrafił zachować obojętności wobec wszelakich przykrość i krzywd doświadczanych przez innych ludzi. Kim była ta grupka i co im się stało? Czarnowłosy jednak nie zdążył zaspokoić swej ciekawości. Zanim w jego głowie pojawił się pomysł podbiegnięcia do tamtych ludzi, wypytanie o sprawę i być może zaoferowanie swojej pomocy, ci już wkroczyli do miasta i popędzili dalej.
- Heh, ciekawe co to było... - skomentował, a w ciągu trzech kolejnych sekund znowu wrócił do wesołej postawy. - To co teraz, szukamy tej panienki? Trzeba się chyba popytać ludzi, powęszyć i w ogóle. - Pomyślał przez chwilę nad dalszym planem działania, po czym krótko zarapował.

• Teraz się rozdzielamy,
  na własną rękę szukamy,
  za dwie godziny się tu spotkamy,
  zadanie wspólnie wykonamy!

- Idziemy, Tsume! - oznajmił swojemu psiemu kompanowi, po czym ruszył przed siebie. Jeżeli było to konieczne, to wylegitymował się przy bramie, mówiąc rzecz jasna prawdę i nie kombinując niepotrzebnie. Później przeszedł do poszukiwań. Dopiero teraz zaczął żałować, że nie poprosił staruszka o jakąkolwiek rzecz jego córki, żeby móc odszukać ją po zapachu. Chociaż z drugiej strony, w tak wielkim mieście byłoby to trudne. Tutaj było tyle aromatów i w ogóle tyle wszystkiego, że Kenji chłonął całe to miejsce, rozglądając się na wszystkie strony i ciesząc się masą możliwości, jakie tutaj można zapewne napotkać. Miasto przebijało Yusetsu, w którym się wychował. Nic więc dziwnego, że zanim przeszedł do jakichkolwiek działań, po prostu urządził sobie swobodny spacerek po ulicach osady, bo ją lepiej poznać. Dopiero później zaczął wypytać zupełnie przypadkowych, losowo napotkany ludzi. Witał się dość bezpośrednio i przyjaźnie, później przedstawiał się, by na końcu zapytać, czy dana osoba nie wie, czy gdzieś w pobliżu nie organizują jakiegoś ślubu lub (najlepiej hucznego) wesela.

[Setsu]

Wyglądało na to, że nie mogli zrobić nic ponad szukanie informacji. Oczywiście i to nie obyło się bez problemów: każdy z członków drużyny miał wszak inne podejście do sprawy. Każdy chciał szukać gdzie indziej, a dodatkowo zero informacji od kupca odnośnie wyglądu i dokładnego miejsca pobytu córki nie pomagało we wpadaniu na jej trop. Zanim jednak chłopak zdołał powiedzieć cokolwiek więcej, Kenji zaproponował rozdzielenie się. Oczywiście to była najlepsza propozycja, bo pozwalała na w miarę szerokie poszukiwania dużego terenu - a że każdy z chłopców chciał pytać kogoś innego, to prawdopodobnie teren będzie przeszukany dość konkretnie.
- No dobra, to za dwie godziny - powiedział na propozycje Kenjiego - ale czekaj.
Za pomocą techniki Shikigami no Mai stworzył kartki, a z nich wykonując Kami Chou Sekkou no Jutsu wykonał dwa motyle, które dał towarzyszom.
- To pozwoli mi znać wasze położenie gdyby któryś z Was nie dotarł na czas - wyjaśnił, a Kenji popędził ku bramie z niesamowitą prędkością. Skąd on bierze tyle siły? spytał sam siebie Setsu. Cóż, to jedna z tych tajemnic, które prawdopodobnie nigdy nie zostaną zbadane.
- To idziemy? - spytał z uśmiechem Hitoshiego, idąc za nim w stronę bramy. Zamierza popytać o kalekę i dowiedzieć się o nim więcej, bo zaciekawiła go ta niesamowita postać. A szkatułki ciążą coraz bardziej, więc przyjemnie byłoby się ich pozbyć i skończyć misję, chociaż przeczucie skrywane za uśmiechem szepcze niespokojnie, że to wszystko nie może być takie łatwe...

[Hitoshi]

Wszystko szło do przodu, jakby ktoś niczym machiną obracał do przodu i kierował ich ku kolejnym przygodom! Chociaż tego człowieka na noszach, którego nieśli raczej się skończyła. Nieciekawa sprawa, ale chłopak nie miał zamiaru ingerować. Nie jego sprawa, nie byl obojętny na czyjeś cierpienie, co to to nie, ale po prostu... Nie pomoże, nic nie zrobi, a pomoc została mu udzielona już prawda? Po co się tym przejmować więcej? Będzie jak będzie, los, przeznaczenie, a może przypadek zadecyduje. Osobiście chłopak nie wierzył w los jak i przeznaczenie, więc po prostu zostało mu powiedzenie, że będzie jak będzie. Nikt tego nie przewidzi i dlatego życie jest takie piękne prawda? Cel całego życia, to jak przenika przez nas i potrafi sprawić nam niespodziankę, oczywiście przyjemną. Chłopak nie myślał o smutnych rzeczach nigdy, bo uznawał to za nieprzydatne. Trzeba działać, aby żyć pełnią życia. W sumie masło maślane, ale idealnie oddawało poczucie jego. Nie przejmowanie się błahostkami, przyjęcie wszystkiego i korzystanie z życia wraz z przyjaciółmi! To jest to! Wykonywanie wielkich rzeczy, ratowanie panienek, przecież o to chodzi w byciu shinobi prawda? Branie udziały w legen... <poczekaj chwile>... darnych rzeczach, aby tworzyli o Tobie historię! To był cel Hitoshiego, a obecne szkatułki to niewielka pomoc dla bogacza, którego nie polubił już. Za wiele miał tajemnic, ale to nie ważne. Zadanie przyjęte, trzeba wykonać!
Mieli się spotkać za dwie godziny, a więc spoko dla niego. Dostał do tego papierowego Shikigami, ale czad! To dopiero kozackie, tworzyć tak papier i nigdy nie ma się problemu, że go zabraknie wtedy kiedy nie powinno! Zajebista umiejętność!
- To za dwie godziny!
Był energiczny i miał w sobie wiele jej pokładów, które miał zamiar teraz wykorzystać i pobiegł jak najszybciej do strażników bramy, wylegitymował się jak trzeba, szkatułki nie posiadał, bo zapomniał o niej i pobiegł w jedną z uliczek. Szybki był, nikt nie mógł mu tego odmówić, że poruszał się... No szybko no... A ścieżkę, którą? Sam nie wiedział, ciężko mu było się ogarnąć w terenie czasem. To był wschód? Zachód? A może północ? Nie ważne, skręcił z głównej i chodził po jakiejś mniejszej, ale nie aż takiej za małej! Pytał się o wesela przechodniów i zachodził do karczm pytać się też o wesela gdy tylko jakieś widział. Im więcej informacji tym lepiej... Tylko teraz miał dwa pytania do siebie samego... Jak zapamięta to wszystko i jak się dowie, że minęły te dwie godziny? Ano to będzie problematyczne...

[Nikusui]

Zostaję w tym temacie, bo tak będzie nam wygodniej.

Misja rangi C dla Kenjiego, Hitoshiego i Setsu

29/60 bajbaski!

Nasi bohaterowie obrali konkretną strategie. Mieli się rozdzielić, by zdobyć informacje w najszybszym czasie na największym terenie. Przy okazji Setsu postanowił się zabezpieczyć i wykonał dwa motylki, które miały towarzyszyć Kenjiego i Hitoshiemu. I tak oto, nasza trójka poszła każdy w swoim kierunku, ze swoimi planami i celami, obserwując również to, co niedawno się zadziałało przy wejściu do wioski. Widok na pewno niecodzienny, ale cóż mogli zrobić nietutejsi chłopcy? Raczej nic, szczególnie, że mieli swoje zadanie do wykonanie, które z czasem okazało się być nieco trudniejsze, niż zakładali. Umówili się spotkać za dwie godziny w tym miejscu, tuż przy bramie wejściowej do wioski kupieckiej.
Kenji:
Członek klanu Inuzuka, wraz ze swoim psim towarzyszem, przekraczał właśnie bramę. Musiał się, rzecz jasna, wylegitymować, więc strażnicy spisali jego dane, po czym wpuści go do wioski, bo w sumie i tak mieli poważniejsze problemy na głowie niż dostarczenie jakiejś przesyłki, co tutaj zdarzało się notorycznie. Wpuszczony do wioski Kenji i Tsume, ruszyli przed siebie, w poszukiwaniu śladów. Owszem, może gdyby posiadali jakąś rzecz córki staruszka i przypadkowo znaleźli się blisko niej, to niewątpliwie by ją rozpoznali. Tak się jednak nie mogło stać, więc zostało jedynie wypytywanie o to czy ktokolwiek słyszał o ślubie. Początkowo, przynajmniej na obrzeżach wioski kupieckiej, nikt raczej nie dzielił się informacji. Pytani albo stwierdzali zgodnie, że nic nie wiedzą, albo zbywali słowami, by dać im spokój, bo mają ważniejsze sprawy na głowie. Dopiero, gdy Kenji znajdował się bliżej centrum, pewna dziewczynka usłyszała, jak chłopak wypytuje o jakikolwiek ślub, który mógłby się tu odbywać i wtedy podbiegła do niego z szerokim uśmiechem, od razu głaszcząc Tsume.
- Pytasz o ślub tej pani, co jest taka niemiła? - zapytała wprost, jak to dziecko, szczerze i bez ogródek. Zadowolona głaskała psiaka, uśmiechając się od ucha do ucha, bo uwielbiała zwierzęta i z racji na swój wiek, nie czuła przed nimi strachu. Mogła mieć sześć, góra siedem lat.
Setsu:
Wiedząc, gdzie znajdują się jego koledzy, postanowił jeszcze porozmawiać ze strażnikami i dopytać o zaistniałą niedawno sytuację. Jak już strażnicy wpuścili Kenjiego oraz Hitoshiego, wylegitymowali również i członka szczepu Kami. Spojrzeli na siebie niepewnie, kiedy usłyszeli pytanie o faceta na noszach. Nie zapowiadało się na to by byli chętni do rozmowy, ale w sumie co tu ukrywać, bo o tym co się działo, wiedzieli wszyscy w Shigashi. Jeden z nich, nieco bardziej rosły, postanowił się odezwać.
- Aaa, chłopcze. Od jakiegoś czasu znajdujemy w okolicach wioski ciała bez kończyn, ale nie wiemy, co, gdzie, jak i dlaczego. Możliwe, że to dzikie zwierzęta korzystają z okazji i nieco zjadają ciepłego jeszcze truposza, ale kto to tam wie. - odpowiedział konspiracyjnym tonem, bo osobiście w samym Shigashi nic złego się nie działo. Jednak gdzieś, w sumie w większości już nieżywych kalek, trzeba było przytargać. A że ta wioska kupiecka akurat była najbliżej, to mogli się tutaj nimi należycie zająć, chociażby zapewnić pochówek. Teraz tylko pytanie, czy Setsu zamierza wypytywać o więcej czy może uda się już w głąb wioski i zabierze za cel misji. Cały czas oczywiście wiedział, gdzie znajdują się jego towarzysze.
Hitoshi:
Wylegitymowany, podekscytowany umiejętnością Setsu, ruszył w głąb miasteczka, by dowiedzieć się najwięcej jak mógł. Z początku spotykała go to samo, co Kenjiego. Nikt nic nie wiedział, nikt nie chciał mówić, nikogo to nie obchodziło, a ktoś jedynie wzruszył ramionami i poszedł dalej, jakby to zupełnie ich nie dotyczyło. Może rzeczywiście nie będzie to wesele "na bogato" i utrzymane jest w tajemnicy, skoro ludzie nic na jego temat nie mówią? Sytuacja nie zmieniała się nic a nic, nawet gdy Hitoshi znajdował się bliżej centrum, gdzie było dużo osób i widać było, iż wioska tętni życiem. Znajdował się jednak i tak daleko od Kenjiego, więc go nie widział. Przed sobą, oprócz mijających go ludzi, widział parę straganów, w tym kwiaciarnie, gdzie nieco starsza kobieta, prawdopodobnie właścicielka, przygotowywała niewielki bukiecik z białych kwiatów. Takich bukiecików było pełno dookoła niech. Obok kwiaciarni siedziała jakaś parka, przytulając się i szepcząc sobie do ucha czułe słówka. Można było pytać dalej przechodniów, albo skupić się na kimś, kto ostał na trochę w miejscu, decyzja należała już do naszego majtkowego bohatera.

Setsu: następnym razem nie uznam wykonania techniki bez wklejenia opisu. Jak już coś robicie, to jutsu, staty i chakra - wsio musi być. Dotyczy się to oczywiście całej wspaniałej trójki. :*

[Shin]

Misja rangi D
30 / 60
- Ach, tak ja u nas, bandyci kogoś tłukli, a dziki robiły resztę - powiedział machnąwszy ręką, jakby ta informacja nie była zbyt wiele warta, ale tak naprawdę zaciekawiła ona młodzieńca - a to też ich znajdujecie przy drodze czy jakoś inaczej Wam zanoszą? - dopytywał z uśmiechem jak gdyby tylko chciał podtrzymać rozmowę - no dobrze, dziękuję za dotrzymanie mi towarzystwa, może kiedyś się spotkamy i wychylimy kufelek albo dwa - powiedział w końcu, wchodząc do miasta.
Miasto jak miasto: już od wejścia zatłoczone, pełne brudu i ubóstwa, w którym to dzieci dopatrywały idealnych warunków do zabawy. Zimny klimat sprawił jednak, że to miasto mimo wielu podobieństw do Ryuuzaku było tak odmienne, tak różne i niesamowicie interesujące, że shinobiemu z klanu Kami aż zaparło dech w piersiach. Wracał się na jeden z dachów i niemal na tych poczuł falę zimnego, rozpędzonego powietrza niosącego ze sobą wilgoć i chłód mrożącą do kości. Chłopak wyczuł położenie kamratów, ale nie chciał się jeszcze z nimi spotykać. Uznał, że najlepiej będzie popatrzeć z wysoką na wydarzenia na ulicy, a jeśli się da zobaczyć gdzie zaniesiono zmasakrowane ciała. Oczywiście wszystko tylko wtedy, jeśli czas na to pozwoli.

[Hitoshi]

Początkowo nikt nic nie wiedział, nikt nic nie słyszał, a sam chłopak nie tracił z tego powodu optymizmu. Był nim wypełniony jak zawsze i nie przejmował się niczym. Zawsze tak było i zawsze tak będzie. Energia i młodość? Tym był wypełniony ten facet. Motywacja? Zawsze i wszędzie! Im głupszy plan tym lepiej! Męskość? Zawsze. A właśnie. Przypomniał sobie o jednym, ma spotkać się z panną młodą, możliwe, że nawet trafi na ich ślub i miałby to zrobić w białych bokserkach? Niewybaczalne! Co najmniej czarne lub granatowe, bo to nie jest taka zwyczajna okazja! Jego cel misji lekko się zmienił i szukał teraz zamiast wesela straganu z owym przedmiotem, który miał nadzieję znaleźć, bo bez tego nie ma zamiaru wchodzić na żadne wesela, byłoby to nie uszanowanie tej uroczystości małżeńskiej. Zapamiętał jak chodził w poszukiwaniu straganu z owymi bokserkami, aby potem wrócić do tej kwiaciarni. Są rzeczy ważne i ważniejsze przecież, misja nie ucieknie. Tak mu się wydawało. Gdy tylko udało mu się znaleźć owe bokserki koloru czarnego miał kolejne wyzwanie. Poszukać miejsca postronnego, aby je podmienić na szybko, ale i na to znalazł pomysł. Odszedł tam, gdzie było mało ludzi w jakąś uliczkę i schował je sobie w spodnie. Wrócił do tej samej kwiaciarni co wcześniej, wszedł do środka z schowanymi nowymi bokserkami w spodniach i zapytał się kobiety robiącej kwiaty o jedną rzecz z uśmiechem:
- Przepraszam, czy mogę skorzystać z ubikacji? Dzisiaj tutaj przyszedłem z Ryuzaku w pewnej misji i mam bardzo dużą potrzebę na chwilę.
Tak też miał nadzieję, że został wpuszczony do łazienki. Co swoje to zrobił, szybką jedynkę w razie czego, aby nie zachciało mu się i podmienienie bokserek, a starych wyrzucenie za okno w łazience o ile jakieś było. Chciałby zaśpiewać "Żegnaj mój przyjacielu... Byłeś mi naprawdę bliski...", polamentować nad nimi, ale czego się nie robi dla misji? Czasem trzeba zostawić nawet swoje bokserki za sobą i ruszyć do przodu, w nowych już. Tyle razem mieli wspomnień i przeżyć, a to dla nich jest już koniec niestety. Takie jest życie. Następnie nie zostało mu nic więcej jak wyjście z ubikacji i bycie gotowym w odpowiednim ubraniu do ewentualnej uroczystości czy spotkania w przyszłości, czyli był w czarnych bokserkach oraz oczywiście spodniach. Po tym wszystkim miał zamiar zapytać się właścicielki sklepu o cele misji i tak też zrobił:
- Bardzo dziękuję za Pani pozwolenie. Miałbym jeszcze jedno pytanie. Wysłał mnie bogaty kupiec z Ryuzaku w celu wręczenia prezentu ślubnego jego córce. To są trzy szkatułki, które mają moi towarzysze. Podobno był on przeciwny temu ślubowi, ale obecnie może się to zmieniło, a przynajmniej chciał dać prezent. Czy może ma Pani jakąś informację, która mogłaby nam pomóc?

[Setsu]

Misja rangi C
30 / 60
- Ach, tak ja u nas, bandyci kogoś tłukli, a dziki robiły resztę - powiedział machnąwszy ręką, jakby ta informacja nie była zbyt wiele warta, ale tak naprawdę zaciekawiła ona młodzieńca - a to też ich znajdujecie przy drodze czy jakoś inaczej Wam zanoszą? - dopytywał z uśmiechem jak gdyby tylko chciał podtrzymać rozmowę - no dobrze, dziękuję za dotrzymanie mi towarzystwa, może kiedyś się spotkamy i wychylimy kufelek albo dwa - powiedział w końcu, wchodząc do miasta.
Miasto jak miasto: już od wejścia zatłoczone, pełne brudu i ubóstwa, w którym to dzieci dopatrywały idealnych warunków do zabawy. Zimny klimat sprawił jednak, że to miasto mimo wielu podobieństw do Ryuuzaku było tak odmienne, tak różne i niesamowicie interesujące, że shinobiemu z klanu Kami aż zaparło dech w piersiach. Wracał się na jeden z dachów i niemal na tych poczuł falę zimnego, rozpędzonego powietrza niosącego ze sobą wilgoć i chłód mrożącą do kości. Chłopak wyczuł położenie kamratów, ale nie chciał się jeszcze z nimi spotykać. Uznał, że najlepiej będzie popatrzeć z wysoką na wydarzenia na ulicy, a jeśli się da zobaczyć gdzie zaniesiono zmasakrowane ciała. Oczywiście wszystko tylko wtedy, jeśli czas na to pozwoli.

[Kenji]

Brak powodzenia i wciąż zero odpowiedzi na stawiane pytania mogły zniechęcać, ale wesoły dresiarz nie był z tych, którzy łatwo się poddają. Wciąż chodził od ludzi do ludzi, powtarzając niemalże te same frazy. I wreszcie natrafił, może nie bezpośrednio, ale jakaś osóbka usłyszała jego pytania i zdecydowała się podejść. Tak to jest, do dobrego detektywa trop sam przyjdzie, a Kenji miał przecież nosa jak nikt inny! Tą osóbką była młodziutka dziewczyna o równie pozytywnym nastawieniu co czarnowłosy. Tsume wyraźnie jej się spodobał, bowiem ta zaczęła głaskać psiaka i bawić się z nim. Inuzuka zareagował na to szerokim, serdecznym uśmiechem, a jego czworonożny towarzysz był równie wesoły. W nastoletnim raperze wciąż było wiele tej dziecięcej niewinności i otwartości, także dość szybko potrafił złapać dobry kontakt z napotkaną.
- No tak, chyba tak. Wiesz coś o tej pani? Może wiesz, gdzie jest ślub? I dlaczego jest ona taka niemiła? - zapytał z zaciekawieniem. To już było coś. Kenji był święcie przekonany, że po pierwszej wskazówce wszystko pójdzie jak z górki i dość prędko doprowadzi go do panny młodej. Ciekawe, czy dwóm towarzyszom szło równie dobrze. Tak czy inaczej, chłopak czekał na odpowiedź z uśmiechem na ustach, przyglądając się dziewczynie i pociesznemu psiakowi, który aktualnie biegał wokół niej z wywieszonym jęzorem.

[Nikusui]

Misja rangi C dla Kenjiego, Hitoshiego i Setsu

33/60 bajbaski!

Kenji:
Dziewczynka nie potrafiła nacieszyć się obecnością psiaka. Rodzice nie pozwalali jej przygarnąć jakiegoś do domu, bo niby za mało miejsca, a kto go będzie pilnować, i że wszystko będzie gryzł. A wcale nieprawda! W końcu psy były słodziutkie, kochane i przytulaśne. No i takie radosne. Zawsze miały ochotę na zabawę, więc dziecko korzystało z okazji, nie odrywając się od zwierzaka. W tym momencie nawet za spoglądała w stronę chłopaka, bo w znacznej części zaabsorbowana była towarzystwem Tsume. Docierało jednak to niej to, o co pytał, więc jednak jakąś uwagę na niego zwracała.
- To taka strasznie wysoka pani, ma fioletowe włosy, też długie! Przez ten ślub jest dużo zamieszania. Mama skarży się, że jest strasznie wybredna i co trochę zmienia dania. Bo wiesz, mama gotuje i została przez tą panią zatrudniona. - odpowiedziała bez chwili zastanowienia, targając delikatnie psiaka za uszy i pokazując mu język, zaraz śmiejąc się wniebogłosy.
- Ślub ma być jutro, mamy nie będzie cały dzień. Ale gdzie to nie wiem za bardzo... mama coś mówiła o tym, że będzie na drugim końcu wioski. - dodała, uświadamiając chłopaka, że wszystko, o czym wiedziała, to informacje od jej rodzicielki. Nic więcej nie była w stanie mu przekazać, a jej mamy to i tak nie było nigdzie w pobliżu. Może panna młoda znowu zmieniła menu?
Setsu:
- A, różnie to bywa. W większości raczej znajdywani są przypadkiem, oddaleni od głównego szlaku. - odpowiedział jeden ze strażników, po czym pożegnali chwilowo chłopaka, kiwając ochoczo głową, na ewentualne wypicie w przyszłości trunku. To im w zupełności odpowiadało. Setsu więc, nie tracąc już czasu, zniknął im z pola widzenia i postanowił zrobić swoje. Jego taktyka różnica się od postępowania kompanów. Znajdując się na dachu, postanowił zaobserwować, gdzie i co się dzieje, znając przy tym położenie towarzyszy. Interesowało go również ciało, które zostało przyniesione do wioski. Sprawa mogła być ciekawa, chociaż nigdzie indziej niż w Shigashi nie było o niej słychać.
Setsu udało się zobaczyć jak parę osób z noszami wchodzi do parterowego budynku. Wyglądał dość surowo, był w kształcie kwadratu. Możliwe, że była to jakaś kostnica, bo raczej nie szpital to to nie wyglądało. Poza tym, nic nie przykuło uwagi chłopaka. Stąd nie było widać, by szykowała się jakaś większa impreza w konkretnym miejscu. Nic dziwnego, bo mimo usytuowania się na dachu, to jednak Setsu nie miał dokładnego widoku na całą wioskę kupiecką. Mimo chłodniejszego powiewu wiatru, nie panowała na tyle niska temperatura, by mogła komukolwiek przeszkadzać w funkcjonowaniu, chociaż im później się zrobi, tym na pewno uczucie pewnego dyskomfortu będzie odczuwalne.
Hitoshi:
Nasz bohater mimo wykonania misji, miał też swoje prywatne priorytety. Zanim miał spotkać się z panną młodą, to wiedział, że trzeba się odpowiednio ubrać. Rzecz jasna, według niego, najważniejszą częścią garderoby były tutaj bokserki. Nic dziwnego, skoro pełniły one ważną rolę w jego życiu. I nie chodziło tutaj o fakt, że i tak zapewne owa panna młoda i tak nie zobaczy jego bielizny. Ważnym był tutaj fakt, jak sam Hitoshi się z tym czuję, a według niego, czuł się znacznie lepiej przy takiej okazji w czarnych, a nie białych bokserkach. Trzeba było więc je zdobyć, co po niedługim czasie chłopakowi się udało. Teraz przyszła kolej na kolejny etap jego planu. W końcu gdzieś te majtasy trzeba było zmienić! I tu postanowił się udać do ujrzanej kwiaciarki. Starsza kobietka nie zamierzała sprawić, że chłopaczyna popuści w gacie i wytłumaczyła mu, że toaleta, jak zwał tak zwał, znajduje się za kwiaciarnią. Tam Hitoshi ujrzał mała, drewnianą budkę, która ewidentnie świadczyła o tym, że to tu można załatwić swoje potrzeby. Na całe szczęście nie napotkał go żaden odrzucający zapach. Taki to ma farta!
Nasz kibelek, owszem, miał małe okienko, co raczej było wyciętym okręgiem w drewnie, więc jeżeli wyrzuci przez nie swoje białe bokserki, to na pewno nie zostaną niezauważone. Może nie teraz, ale pewnie ktoś potem je znajdzie. Jeżeli jednak Hitoshi postanowił nie ryzykować, to pozostało jedynie schowanie go w swoje nowe gatki.
- Oj, chłopcze! - zaczęła dość głośno i machnęła ręką, kiedy odstawiła kolejny, nieduży bukiecik kwiatów. - Chyba wiem, kogo chcesz znaleźć. Jeżeli to bogaty kupiec cię tu wysłał, to pewnie szukasz kobiety, która jutro wychodzi za mąż. Oj, straszne to oni bogactwa mają. Tutejsi mieszkańcy nie są tak poinformowani, ale ci, którzy mogą cokolwiek zaoferować na ślub czy wesele, tak jak na przykład ja, od razu zostali najęci. Chłopcze, ja już robię trzecią wersję tych bukiecików, bo za każdym razem coś się tej pannie odmienia! Ja nie wiem, czy to jakiś stres przed ślubem, za moich czasów to nikt tak nie wybrzydzał. - staruszka rozgadała się, niby coś chłopakowi zdradzając, ale na pewno nie przekazała mu najważniejszych informacji. W końcu sam opis, do tego tylko wybredności kobiety i jej bogactwa, raczej nie wystarczy. Skoro jednak tyle osób o tym widziało, to dlaczego nikt nie chciał nic wcześniej mówić?

[Kenji]

Detektyw Kenji jak mało kto potrafił połączyć owocne poszukiwania z zabawą. Z uśmiechem na ustach przyglądał się swemu psiakowi, który bawił się razem z dziewczynką. Ta natomiast wkrótce chętnie udzieliła odpowiedzi na zadane pytania. Wysoka pani, długie, fioletowe włosy, to już coś! Z takimi informacjami można było poszukać dalej lub popytać innych ludzi. Poza tym dowiedział się również, że z panny młodej jest niezła zrzęda. No cóż, tak to bywa wśród bogatych ludzi. Na całe szczęście cała mistrzowska ekipa miała jeszcze trochę czasu na zrealizowanie swojego zadania, bowiem wesele miało odbyć się następnego dnia.
- Super wielkie dzięki za informacje. Może teraz uda mi się odnaleźć tę pannę młodą i przekazać jej prezencik. No ale w razie czego, to gdzie mieszkasz? Jak będę miał problem, to do was zajrzę i spytam się twojej mamy, gdzie dokładnie jest twoja impreza. - Zawsze warto było posiadać plan alternatywny. Fakt, mamy dziewczynki podobno nie było w domu, ale tak na dobrą sprawę, czarnowłosy dresiarz mógłby dotrzeć do niej w inny sposób. Był przecież dumnym przedstawicielem rodu Inuzuka i po węchu był w stanie wytropić praktycznie każdego.
- No to co, my lecimy dalej. Pożegnaj się, Tsume - powiedział do swojego psa, a ten zaszczekał parę razy wesoło. Zaraz po tym poszli. Jeżeli Kenji miał jeszcze trochę czasu do ustalonej godziny ponownego spotkania w swoim zespole, to pokrążył jeszcze trochę po okolicy, tym razem pytając nieco konkretniej.
- Przepraszam bardzo, wie pan/pani gdzie będzie wesele tej bogatej i wybrednej panny młodej o fioletowych włosach? - Ot, tego rodzaju kwestię rzucał do losowo napotkanych ludzi.

[Hitoshi]

Chłopak w łazience pomyślał, że lepszym sposobem będzie jednak wyrzucenie bokserek za okno. Kiedyś ktoś je znajdzie oczywiście, ale przynajmniej będzie mu wygodnie. W razie jak widział jakieś inne miejsce lepsze do schowania i tak porzuconych już bokserek na zawsze to to zrobił. Np. w żywopłocie tak aby nikt nie zauważył oczywiście i nie było tego widać na pierwszy rzut oka. Może ktoś kiedyś jakoś zobaczy... Tak czy siak idziemy do przodu z tematem. Chłopak jest na przeciwko tej kwiaciarki, po całej problematycznej sprawie, którą już zostawmy i nie wracajmy i rozmawia z nią. Jest miły, ludzie starsi go lubią więc nie było problemu z odpowiedzią... Zresztą. Co jej zależało na tym? Nic przecież nie straci prawda? No właśnie, to tylko pomoc jednemu chłopakowi, który nic złego nie zrobił, a przynajmniej właścicielka o tym nie wiedziała.Jak się dowie, to nie domyśli się, że to jego bokserki. Prędzej ktoś zza płotu wrzucił czy coś, przecież on ich nie wnosił, nie miał jak! No właśnie. Na odpowiedź staruszki powiedział co myślał, właśnie taki on był. Nie przemyśli odpowiedzi, a plecie co mu ślina na język przyniesie. Chociaż czasem jest to nie miłe, ale taka prawda.
- Czyli najprawdopodobniej jest to zrzędliwa panna młoda, albo bardzo się denerwuje, ale nie pasuje mi to... Skoro wychodzi za kogoś bogatego to dlaczego tamten kupiec był temu przeciwny. Tak czy siak mogłaby mi Pani powiedzieć, gdzie odbędzie się ten ślub? Tak jak mówiłem muszę przekazać jej te szkatułki, które mogą być dla niej ważne. Osobiście nie mogę ich pokazać, bo kolega je trzyma.
Po otrzymaniu odpowiedzi ładnie się pożegnał i wyruszył pytać dalej, miał przecież czas, a jeszcze ktoś może coś wiedzieć...

[Setsu]

Chłopak oglądał z coraz większym zaciekawieniem ulice miasta. Zauważył coś w rodzaju kostnicy, gdzie wniesiono ciała - i to od razu przykuło jego uwagę. Co prawda jego misja nie polegała na badaniu ofiar masakry, ale skoro miał jeszcze wiele czasu, to równie dobrze mógł go poświęcić na ten rodzaj czynności. I tak nie zdołałby dachami przeczesać nawet małej części miasta, więc lepiej skoncentrować się na tym.
Przede wszystkim jednak chłopak idzie do jakiegoś sklepu, by kupić nie rzucające się w oczy ubranie. Może ten typ działania operacyjnego nie jest taki, jaki mógłby najlepiej wykorzystać, ale rola szpiega najlepiej pasowała młodemu ninja. W trakcie obserwacji Setsu przyglądał się ludziom i starał się sprawdzić jaki jest najlepszy strój dla ludzi z Shibashi. Odwiedza sklep, w którym wypytuje ekspedientkę też o szereg rzeczy: "Jak się mają interesy?", "Słyszała Pani o ślubie?", "A nie dzieje się ostatnio coś ciekawego?", "Podobno mają tu otworzyć jakiś sklep na rogu" - czyli normalna rozmowa zwiadowcza z jakimiś domysłami działającymi na zasadzie "sekret za sekret". Po wszystkim idzie do kostnicy.
Stara się poszukać tylnego wyjścia i sprawdzić dokładnie ciała, ale jeśli nie da się tego zrobić, to wchodzi głównym wejściem i jeśli nie uda mu się uniknąć personelu kłamie w żywe oczy:
- Izba Kontroli. Co tak wolno? Każdego tu tak wpuszczacie? Jestem tu, żeby zidentyfikować ciało.No już. ruchy, nie mam całego dnia! - mówi władczym tonem machając rękami, jak gdyby był kimś, z kim trzeba się liczyć.