Karczma "Klejnot Pustyni"

[Minako]

Tym razem jej zmysł sensoryczny nie powiedział jej nic konkretnego, co mogłoby wskazywać na tajemniczą obecność znikającego starca. Wszystko to, co Minako w tym momencie wyczuwała wokół siebie, było ludźmi, których wyraźnie widziała siedzących w sali i spędzających miło czas. Po starszym mężczyźnie z fajką nie było śladu. Może rzeczywiście coś się Sasame przywidziało? Ostatnio spędzała sporo czasu na palącym słońcu, więc kto wie. Może rzeczywiście to jakieś omamy.

- Niczego podejrzanego nie wyczuwam. - Powiedziała do towarzyszki. - Tylko tych, których widać w sali.

Co do wątpliwości Rudowłosej na temat Oroboros, Minako nie była do końca przekonana jej słowami. Może bezczelnie się gapił, a gdy został zauważony, po prostu się zmył, zanim ona sama miała okazję zerknąć. Sprawa była mocno podejrzana, a do tego niepokojąca i dwukrotnie wzmogła czujność pustynnej Kunoichi. Nadal rozglądała się uważnie po sali, badając otoczenie, gdy do ich stolika podeszła pracownica lokalu i zapytała, czy wszystko w porządku. Najwyraźniej dostrzegła, że coś zdecydowanie nie gra.

Kiedy Sasame zapytała dziewczynę o starca z fajką, Minako także skupiła wzrok na pracownicy, chcąc zobaczyć jej reakcję. Może rzeczywiście to jakiś stały, zdziwaczały bywalec i niepotrzebnie się wszystkim przejmują. Sama Minako jednak wolała się co do tego upewnić, tym bardziej, że Oroboros mieli ją na oku i wiedzieli o niej więcej, niż by chciała. To co przekazał jej wcześniej Daisuke tylko utwierdziło ją w przekonaniu, że mają ją jak na widelcu, a z kolei ona nadal nie może trafić na konkretny trop. To było mocno frustrujące, zwłaszcza że obawiała się kolejnego zamachu na miasto z ich strony.

[Yami]

Wyprawa rangi B
3/17
Minako & Sasame

Oczy dziewcząt skupiły się na pracownicy przybytku. Uśmiechnęła się słysząc pytanie o kolejną herbatę i potwierdziła zamówienie kiwając głową. Z kolei słysząc pytanie o mężczyźnie, przekrzywiła głowę i podążyła wzrokiem w kierunku stolika, w którym siedział mężczyzna. Usta lekko otwarły się z uśmiechem gdy mogła ponownie wasze spojrzenia się spotkały.
- Ach pan Jinbei... często u nas przebywa, naprawdę życzliwy człowiek... przed chwilą jeszcze tu siedział... czyżby już wyszedł?
Minako szybko zorientowała się, że gdy tylko jej uwaga choć na trochę skupiła się na pracownicy wyczuła jak jedna z znajdująca się najbliżej wejścia skierowała się do drzwi. Dźwięk skrzypiących drzwi sprawił, że i pracownica, Sasame jak i Minako mogły dostrzec jak starszy mężczyzna kiwa głową na pożegnanie i niespiesznie wychodzi. W tym momencie Minako mogła już skupić się na celu, który w cale nie odszedł za daleko, ot przycupnął na schodkach do innego przybytku tuż na przeciw.
- To... był właśnie pan Jinbei... niemiło z jego strony, że tym razem się nie pożegnał - kelnerka lekko nadymała policzki jednak szybko wrócił uśmiech na jej twarzy - czy pani Takashima również życzy sobie herbaty? Nie wiem czy piły panie herbatę z bzem i agrestem. Niedawno udało nam się sprawdzić ją z Shigashi. Ma naprawdę wyjątkowy aromat.

[Minako]

Oho, czyli Sasame jednak nie miała zwidów i staruszek naprawdę istniał. Tylko gdzie on do cholery jasnej teraz był?! Minako uważnie przepatrywała salę wzrokiem i zmysłem sensorycznym, żeby w razie czego wychwycić coś, czego nie widziała, a się tam znajdowało, ale tym razem jej zmysł ją zawiódł, bo wyczuwała i widziała wszystkich tych, którzy po prostu byli w sali i dobrze się bawili. Co się więc stało z dziadygą? Rozpłynął się w powietrzu? Argument, że to sympatyczny człowiek, nie przemawiały do niej w tej chwili, bo swoim zachowaniem mocno uruchomił podejrzenia w Kunoichi.

Tylko odwróciła wzrok na pracownicę, a momentalnie wyczuła nagły ruch w stronę drzwi. Gdy spojrzała w tamtym kierunku, dostrzegła starszego mężczyznę, który kiwnął głową i po prostu wyszedł. Bezczelny! Jakim cudem go nie wytropiła za pomocą zmysłu? Przecież jeszcze nigdy jej to nie zawiodło. Może to rzeczywiście kwestia tłumu w sali, ale przecież dokładnie skanowała salę.

- Co jest do cholery. - Warknęła zdezorientowana Minako. - Sasame-san, to ten?

Całe szczęście, że teraz jak go dostrzegła, mogła bez problemu śledzić jego źródło chakry, ale w sumie nawet nie musiała się za bardzo gimnastykować, bo staruszek przycupnął sobie po drugiej stronie ulicy, najprawdopodobniej na schodach któregoś z budynków.

- Nie mam pojęcia, jak oszukał moje zmysły, ale chętnie się tego dowiem. - Powiedziała do towarzyszki i dała pracownicy kilka monet napiwku, za informacje. - Herbatę odłożymy na następny raz. Dziadek usiadł sobie po drugiej stronie ulicy. Idziemy na pogaduchy?

Gdy Sasame się zgodzi, obie wyjdą z Klejnotu Pustyni i podejdą w stronę starszego człowieka. Minako była pełna podejrzeń, ale wolała od razu nie obijać dziadkowi twarzy. Najpierw waro było poznać, jakich sztuczek używa, że jej tak bezczelnie czmychnął z tej cholernej sali.