Siedziba władzy

[Zakata]

Tak to się żyje w tych karmazynowych
Wyprawa C - Sayuri

---

Posty
Zakata 2
Sayuri 1

---

Zadałaś pytanie o ich cel gdzie planują się udać. - Nazywam się Emi Hyuga. - Podała ci rękę na powitanie. - Chcemy wyruszyć na północ na cmentarz w góry, zawsze to robiliśmy z moim pierworodnym synem... Niestety poległ podczas obrony Saigo no Hikari. - Zesmutniała lekko kobieta, musiało ją to dalej boleć. W końcu te wydarzenia były miesiąc, góra dwa miesiące temu. - Teraz też wiemy, że tam są jakieś duchy, ostatnio moja przyjaciółka z tego samego cmentarza wracała to wspominała o jakimś Yokai, dodatkowo z tego co mówią posterunek Saigo też został zaatakowany przez yokaie, ostatnio dużo się ich zrobiło... Niestety dostanie się do urzędnika dzisiaj to ciężkie zadanie a wypada rocznica śmierci mojego męża. - Tutaj już nie było po niej widać, aż tak bolesnych emocji. To wydarzeniu musiało odbyć się dużo wcześniej tak, że czas zaleczył rany.

Wtedy wtrąciła się mała Anshi. - A umie pani, zrobić tak by były panie dwie? - O co mogło jej chodzić tego nikt nie do końca będzie wiedział, w końcu to mały dzieciak i mogło mieć swoje pomysły.

Sama siedziba, cały czas żyła, coraz więcej shinobi wchodziło, coraz więcej osób się przewijało. Poruszenie musiało być ogromne, w końcu mogłaś gdzieś podsłuchać w tłumie, jak wszyscy coś wspominają o zlocie czterech. Co to musiało być, co to mogło być tego nie wiesz, jednak mogłaś być pewna, że to budzi wiele emocji i stresu u urzędników.

---

Urzędnik 1
Urzędnik 2
Anshi
Emi Hyuga

---

[Sayuri]

Zagadka rozwiązała się szybko. Nie musiała dopytywać o większe szczególy, bo kobieta, imieniem Emi, wyjaśniła jej od razu w jakim celu i gdzie się udają. Niestety, te informacje zawierały w sobie też przykre wzmianki. Jak na przykład śmierć syna. Sayuri uśmiech momentalnie zszedł z twarzy. Nie mogła wyobrazić sobie bólu tej kobiety. Stracić własne dziecko. I nieważne, że była to bohaterska śmierć. Boli równie mocno, a może i nawet mocniej. Bo gdyby go tam nie było, był zwykłym chłopakiem, zajmującym się chociażby uprawą na polu, to może jeszcze by żył! Oczywiście to tylko hipotezy, niepoparte żadnymi dowodami, ale kto wie, co siedzi w głowie takiej kobiety pogrążonej w żałobie po własnym dziecku? Bo czerwonowłosa kunoichi nie mogła tego tak do końca wiedzieć. Nie miała dzieci, w sumie to nikim się jakoś aż tak szczególnie nie opiekowała. No nie licząc babci, ale to zupełnie inna kwestia.
Temat yokai był dla młodej Hyuuga dość ciężki. Jeszcze nie miała z żadnym styczności, a wyobrażenia mogły znacząco przewyższać stan faktyczny. Z drugiej strony chyba lepiej było się pozytywny zaskoczyć, że jednak nie było tak źle, niż jakby dopadła ją myśl, że jest znacznie trudniej niż mogłaby pomyśleć. Zresztą, co tu znowu gdybać, skoro ta dziewuszka naprawdę nawet ich na oczy nie widziała!
- Bardzo mi przykro, Emi-san. Przyjmij moje kondolencje. - mówiła to zarówno w stosunku do utraty syna, jak i męża, chociaż ta druga strata była już raczej oddalona mocniej w czasie. Kobieta wydawała się być z tym pogodzona. - Tak, dziś są straszne kolejki. - powiedziała z lekkim zakłopotaniem. - Coś się tu dzieje... - szepnęła już pod nosem, oglądając to całe zamieszanie. Te słowa nie były wymierzone ani do kobiety, ani do jej córki. Trudno jednak było nie usłyszeć o tym "zlocie czterech", ale kompletnie nic jej to nie mówiło. Nie widziała żadnego ogłoszenia, na ulicach też żadna "plotka" nie zdążyła się rozbujać i do niej dotrzeć. Ciekawe, czy jak jeszcze chwilę tu postoi, to nie dowie się czegoś więcej? Tyle, że te oto miłe panie czekały zapewne na jej decyzje.
- Huh? - wydusiła z siebie po pytaniu dziewczynki, bo w pierwszym momencie nie zrozumiała o co jej chodzi. - Aaah, tak! Oczywiście, że tak. - odparła po krótkiej chwili i uśmiechnęła się szeroko do dziewczynki. Nie myślała jednak o tym, żeby prezentować to tu i teraz. Już i tak panował tutaj za duży chaos. - Widziałaś już to kiedyś, Anshi-chan? - zapytała z ciekawości, podtrzymując rozmowę z dziewczynką. Być może to potrafił jej zmarły brat. W sumie by się nie zdziwiła, gdyby tak było.
Sayuri chciała pomóc. Naprawdę bardzo chciała. Obawiała się jednak, czy jest gotowa na to, by zmierzyć się z ewentualnymi przeciwnościami, chociażby w postaci yokai. Nie do końca pewnie zdawała sobie sprawę z ewentualnych zagrożeń. I nie chodziło tu o nią, tylko o osoby, którym miała towarzyszyć.
- Czy ma pani jakieś konkretne wymagania, co do osoby towarzyszącej w podróży? Nie będę ukrywać, że wciaż jestem Dōkō, ale co nieco potrafię. Gdybyście były zainteresowane oczywiście, Emi-san, Anshi-chan. - zaproponowała w końcu z lekkim uśmiechem, ale musiała postawić sprawę jasno. Przecież nie mogła skłamać, bo nawet by pewnie nie potrafiła. Albo ogólnie przemilczeć tego tematu. Bądź co bądź, na pewno zrobiłaby wszystko, żeby je ochronić. Poza tym, ataki wciąż występują, więc na pewno patrole są aktywne, w razie co powinny mieć możliwość wezwać pomoc. No, ale nie można też tak czarno myśleć! Sayuri po prostu pomoże im odwiedzić zmarłych bliskich i tyle. Tym, których już z nami nie ma należy się odpowiednia cześć.

[Zakata]

Tak to się żyje w tych karmazynowych
Wyprawa C - Sayuri

---

Posty
Zakata 3
Sayuri 2

---

Wyraziłaś szczere kondolencje do kobiety, ta jednak pomimo smutku starała się zachować pozytywy. - Została mi jeszcze ta mała myszka... Muszę być dla niej silna, jeszcze nie zdaje sobie sprawy z wielu rzeczy. - Uśmiechnęła się nieśmiało Emi. Niestety taki był los shinobiego, każdy kiedyś będzie musiał polec w walce. Ci na pierwszej linii frontu, szczególnie z Saigo musieli sobie zdawać sprawę.

Zaczęłaś mówić do małej, że potrafisz takie sztuczki o których mówi. - Ooo... mamo widzisz ona jest silna jak Kaito! - Następnie zaczęła latać w kółko kręcąc się i naśladując głosy wybuchów. - Boom... Pium... Pow... Bam... Też tak kiedyś będę umiała! - Entuzjazm i energia małej dziewczynki zaczęła zarażać ludzi w kolejce, widziałaś jak pojedynczy ludzie się po prostu uśmiechają jak patrzą na małą.

- Nie robi nam to różnicy jak mam być szczera jaka ranga, liczy się zwykła chęć pomocy i zdolność do walki, przed zwykłymi rabusiami. - Miała minę, jakby czuła, że mogła powiedzieć coś nie tak chociaż nie wyglądała na taką co miała na myśli coś niemiłego. W tym samym momencie odezwał się głos z kolejki, był to chłopak w podobnym wieku jak ty chociaż wyglądał młodziej. - Ja chętnie pomogę... Nie chce mi się zamulać pały w tej kolejce jeszcze godzinę a bym już coś podziałał. - Wyglądał na lekko nieokrzesanego. - Dziękuję naprawdę, ale nie trzeba... Już Sayuri zgodziła się pomóc, a nie mamy pieniędzy. - Powiedziała zatroskana. - Na miękko, przecież tutaj nie chodzi o zarobek, będąc szczerym to na wojnie lepiej idzie zarobić albo w shiganshi niż tutaj hahaha. - Wesoło skomentował. - Nazywam się Shirako.

Wyszliście przed siedzibę i zawiało zimniejszym jesiennym wiatrem. - A w górze jest zimniej jak tu? - Mała dopytała nieświadoma świata. - Będzie zimniej. - Emi jej błyskawicznie odpowiedziała. - To nie możemy tam pójść jak będzie tam cieplej? - Pory roku mogły być jeszcze obcym pojęciem dla takiego szkraba.

Shirako w między czasie podszedł do ciebie. - A ty co, czemu nie pomagasz ze zlotem?

---

Urzędnik 1
Urzędnik 2
Anshi
Emi Hyuga
Shirako Hyuga

---

[Sayuri]

To prawda. Prędzej czy później każdego czeka śmierć - niezależnie od tego kim jest. I to w tym wszystkim było całkowicie normalne i naturalne. Chociaż śmierć tragiczna, w walce, zasadzce czy po prostu nieszcześliw wypadek, nigdy nie była naturalna. Chociaż... może w ten sposób wszechświat czy natura radziły sobie z życiem i śmiercią? Niewątpliwie jednak takie tematy nie były czymś, co Sayuri lubiła poruszać. W sensie egzystencjalne. Być albo nie być, umrzeć tak a nie inaczej. Czerwonowłosa była zdania, że każdy z nas ma zapisany gdzieś już swój los i trzeba z niego wycisnąć jak najwięcej. Szkoda więc było czasu na nadmierne smutki, mimo że była osobą bardzo empatyczną i współodczuwała emocje innych. Tak teraz też widziała, że kobieta ma dla kogo żyć. Rzeczywiście, Anshi-chan była taka niewinna, jeszcze niewiele wiedząca i rozumiejąca. Nie, żeby Sayuri było wielce doświadczoną kobietą, bo wciąż miała w sobie sporo z takiej słodkiej, małej dziewczynki, którą właśnie przed sobą widziała. Dlatego postanowiła nie kontynuować już tematu zmarłych bliskich, na pierwsze słowa kobiety odpowiadając jedynie lekkim uśmiechem i skinięciem głowy.
W tym czasie ta mała, słodka istotka zarażała dobrą energią i uśmiechem. Aż chciałoby się za nią biec i trochę poudawać odgłosy walk! To samo myśleli chyba ludzie czekający w kolejce, bo spoglądali w ich stronę z uśmiechami na twarzy. Co prawda dla dziewczynki pewnie byłaby to niewinna zabawa, ale czerownowłosa kunoichi przypuszczała, że jej matka raczej nie chciałaby, by poszła tą drogą. Chociaż, kto wie? Kto zadba o nią lepiej, niż ona sama? Warto umieć się bronić.
- Naprawdę tak myślisz, Anshi-chan? - zapytała rozbawiona. - Oczywiście zrobię wszystko, by być jeszcze silniejsza! - dodała po chwili i uniosła dłonie do góry, jakby chciała pokazać tą wielką siłę, którą chce osiągnąć i uśmiechnęła się bardzo szeroko, mrużac oczy. Bo to wszystko to była prawda. Chciała być silna, by własnie móc bronić takie osoby, jak Emi i Anshi.
W międzyczasie do ich rozmowy dołaczył chłopak, w podobnym do Sayuri wieku, aczkolwiek go nie kojarzyła. I do tego zaoferował pomoc! Naprawdę w takich chwilach serduszko czerownowłosej kunoichi się radowało, bo wciąż byli ludzie, którzy chcieli nieść bezwarunkową pomoc. Bez wynagrodzenia, od tak, po prostu pomóc.
- Miło Cię poznać, Shirako-kun. Jestem Sayuri, a to Emi i Anshi. Fajnie, że idziesz z nami. W sumie będzie jeszcze weselej. - powiedziała z szerokiej uśmiechem, kiedy już opuszczali kolejkę. Nie było sensu tu dłużej stać, a mogli już zacząć pomagać w bezpiecznym dotarciu na cmentarz.
Mała Anshi dopytywała o temperaturę. Naturalnie ciekawa i jak to dzieci - no jednak lubi ciepełko. Zresztą, kto nie lubi? No chyba tylko jacyś zimnolubni! Jej mama szybko odpowiadała na zadawane pytania.
- Niestety, Anshi-chan. Niezależnie od tego czy słoneczko mocno nas grzeje czy też jest schowane za chmurkami, to im wyżej wchodzimy, tym jest chłodniej. Ale na pewno super sobie poradzisz! Takiej dziewczynce jak Ty na pewno niestraszny jest lekki chłodek! - dopingowała dziewczynkę, by ta nie martwiła się na zapas i uwierzyła, że to naprawdę nic strasznego. Dziecięca wyobraźnia potrafi wiele zrobić, wiele rzeczy urzeczywistnić, więc lepiej, żeby myślała, że taki chłodek jej niestraszny.
Zaciekawiona zerknęła na chłopaka, wciąż nie przestając iść. Zlot... Znowu zlot, ale jaki zlot?
- No... No nie. Szczerze powiedziawszy nie jestem zbytnio w temacie. Byłam trochę nieobecna. - wyjaśniła z lekkim zakłopotaniem, delikatnie się rumieniąc przez swoją niewiedzę. - A Ty wiesz coś więcej? - zapytała, licząc na jakieś informacje. Bo wyglądało na to, że Shirako może jednak posiadać jakieś informacje. A przecież nie zaszkodzi wiedzieć więcej, prawda?

[Zakata]

Tak to się żyje w tych karmazynowych
Wyprawa C - Sayuri

---

Posty
Zakata 4
Sayuri 3

---

Złapałaś wspólny język z małą dziewczynką, nie jeden musiałby się nauczyć takiego podejścia. Pokazałaś jej jak silna planujesz być a ta jedyne co zrobiła to otworzyła usta i patrzyła jak wysoko próbujesz sięgnąć. - Oooo, a to nie jest trochę aż za wysoko? - Mała była lekko uszczypliwa ale istniało ryzyko, że o tym nie wiedziała. W tym momencie wszedł Shirako z którym się przywitałaś i ucieszyłaś, że będzie wsparcie na misji. W końcu jak ponoć na górze straszy to zawsze lepiej mieć wsparcie. Ten się uśmiechnął tylko. - Spoko wodza, damy rade... będzie miodzio. - Wyglądał na zupełnie wyluzowane, po pierwszych dwóch zdaniach jakie wypowiedział mogłaś odnieść wrażenie, że stres jest w jego słowniku obcym pojęciem.

Dalej kontynuowałaś dialog z małą. Próbując jej wytłumaczyć, że tam będzie jeszcze tylko zimniej na górze. - Ale jak idziemy w górę, to jesteśmy bliżej słońca... - Mała się zamyśliła, kładąc palec na brodzie i patrząc w górę. Nie docierały do nie prawa fizyki, zresztą czego tu oczekiwać. - Mamo! Mamo! Pani Sayuyuri mówi, że na górze jest zimniej, ale tam jest słońce to jak tam jest zimniej. - Nie traktowała cię jako największego autorytetu, przecież musiała wiedzieć mała lepiej. - Pani Sayuri ma rację, na górze jesteśmy wyżej i tam będzie mocniej wiało. - Próbowała jej wytłumaczyć. Ta rozmowa ciągnęła się jeszcze dłuższa chwilę... Anshi nie dawała za wygraną z jakimiś głupimi teoriami, że w górach jest zimno...

Kolejny przyszedł temat Shirako odnośnie zlotu czterech. - A no widzisz, wszyscy o tym gadają, skąd się urwałaś spod mostu. - Zażartował tykając cię łokciem w łokieć, próbował zgrywać fajnego, jednak ten żart był tak tragiczny, że nawet Anshi musiała się napić. - Generalnie wszyscy liderzy klanów karmazynowych mają się spotkać pomiędzy prowincjami i ustalić coś, wcześniej tego nie było... Sam na Reiko-dono to zainicjował. - Próbował cię wdrożyć we wszystko. - Dodatkowo pojawił się problem z jakąś organizacją, nie słyszałem o nich wiele ale stanowi duży problem w całych karmazynowych, nazywa się Serenkai... Sasamkai... Sayurkai... Senrenkai czy coś takiego... Byłem na jednej misji to się wyłonili i walczyliśmy, są dosyć silni. - Kolejny wątek, chociaż w tym chłopak ewidentnie był mniej pewny co ma mówić i mniej wiedział.

Ruszyliście całą gromadką w stronę gór, szliście leśną drogą. Co jakiś czas mijaliście pojedyncze powozy czy karawany handlarzy. W końcu Kyuzo to nie tylko jedna osada a kilkanaście też mniejszych. Momentami przechodził przelotny deszcz, wiatr wprowadzał korony drzew w ruch, który straszył Anshi i mówiła cały czas, że coś was obserwuje. Pewnie to tylko wyobraźnia dzieciaka...

Z/T - Leśna ścieżka

---

Urzędnik 1
Urzędnik 2
Anshi
Emi Hyuga
Shirako Hyuga

---