Hikaito Kaguya - domek + pole treningowe

[Hikaito Kaguya]

ZT: viewtopic.php?p=194663#p194663

Post Fabularny - Retrospekcja - Stara Baba i ruchome piaski

Hikaito po powrocie z ostatniej misji długo nie mógł zasnąć. Myśli wracały do ziół i trucizn, które sporządzał razem z Haroshim — tajemniczym zielarzem, którego warsztat pachniał dymem, kurzem i czymś, co przypominało słodki zapach gnijących liści. Czuł, że tamto spotkanie otworzyło w nim coś nowego. Z każdym wspomnieniem pracy przy fiolkach i klepsydrze miał wrażenie, że coraz bardziej rozumie, jak delikatna i niebezpieczna potrafi być równowaga między życiem a śmiercią.

Tego wieczoru, gdy wszedł do domu, panowała w nim cisza. W korytarzu było tylko słychać skrzypienie podłogi i szelest jego kroków. Nie zastał ani matki, ani ojca w głównym pokoju, więc skierował się do swojego. Pewnie już śpią… — przemknęło mu przez myśl, gdy przysiadł na łóżku i odwiązał pas, odkładając go w kąt pokoju.

Zmęczenie powoli rozlewało się po ciele, ale umysł wciąż pracował. Obraz Haroshiego i jego kota Kitoshiego pojawiał się raz po raz, mieszając się ze wspomnieniami wcześniejszej misji, tej, w której spotkał Shikazu Narę — dawnego rywala, a może nawet kogoś więcej. Ich spotkanie, choć krótkie, zostawiło w nim ślad. Wystarczyło jedno spojrzenie, by wróciły czasy, kiedy obaj byli młodsi, uparci i zafascynowani światem shinobi.

Teraz, leżąc w półmroku własnego pokoju, Hikaito czuł, jak wspomnienia zaczynają się rozlewać po jego świadomości niczym powolna mgła. Gdzieś w tle, między ciszą nocy a trzaskiem drewna w palenisku, z wolna formował się obraz… sprzed lat. Wspomnienia, które zaczynają się od…
Retrospekcja Dzień jak co dzień — choć wtedy, jak wspominał później, był w nim jakiś dziwny niepokój, coś, co wisiało w powietrzu jeszcze zanim wstało słońce. Hikaito, w swoim czternastoletnim ciele, zbudził się wcześnie, niemal wraz z pierwszym świtem. Chłodne powietrze poranka wdarło się przez lekko uchylone okno, przynosząc ze sobą zapach rosy i dymu z odległych kominów. Przeciągnął się, rozprostowując plecy, i sięgnął po swój ulubiony strój – prosty, ale wygodny, nieco już wytarty od codziennych treningów. Pas, którym się przewiązał, zaciągnął dokładnie tak, jak uczył go ojciec – „mocno, ale z wyczuciem, żeby cię nie dusił, a jednak trzymał w ryzach”.

Schodząc po schodach, usłyszał znajome kroki na zewnątrz. Ojciec był już przed domem – jak zwykle o tej porze. Kaito stał z rękami założonymi na plecach, z lekkim uśmiechem, który zwiastował dobry humor.
– Młody! Chodź no tutaj... mam sprawę! – zawołał, machając ręką.
Głos ojca niósł się echem po spokojnym podwórzu, a w tonie było coś między dumą a rozbawieniem.

Hikaito podszedł szybko, czując znajome podekscytowanie, gdy słyszał, że zapowiada się jakaś „sprawa”.
– Za niedługo przyjdzie tu kobieta… eh, stara baba tak naprawdę – zaczął Kaito, marszcząc lekko brwi, ale w głosie wciąż pobrzmiewała nuta szacunku. – Ma dla nas ważną misję. Wraz z jednym już wybranym wcześniej Doko będziesz ją eskortował w stronę północy, aż do Piaszczystego Kanionu. Tam spotkacie pewną osobę – nie pomylicie jej z nikim innym.
Po tych słowach klepnął syna po plecach, mocno, jak to miał w zwyczaju, bardziej jak nauczyciel niż rodzic.
– Dobrze, ojcze. W takim razie idę się przygotować – odpowiedział Hikaito z energią, jaką mają tylko młodzi, którzy czują, że oto zaczyna się coś ważnego.

W kuchni napełnił brzuch kawałkiem chleba, kilkoma owocami i odrobiną suszonego mięsa, które matka zostawiła na stole. Część jedzenia zapakował do torby – nie z lenistwa, lecz z przezorności. W końcu północna droga nie była miejscem na pusty żołądek.

Nie minęła godzina, gdy przed domem rozległy się pierwsze głosy. Przez okno zobaczył starszą kobietę, o postawie przygarbionej, opierającą się na krzywej lasce. Srebrne włosy opadały jej na ramiona w nieładzie, a zmarszczki wokół ust układały się w uśmiech, który był jednocześnie ciepły i nieco niepokojący. Na policzku miała coś w rodzaju dużego pryszcza albo narośli – trudno było stwierdzić. Jej spojrzenie jednak… było ostre, czujne, jakby widziała więcej niż chciała pokazać. Na plecach miała mały szmaciany plecak ale bez wątpienia nie był on w środku pusty.

Obok niej stał chłopak. Shikazu Nara. Długie, ciemnobrązowe włosy spięte w samurajski kok zdawały się zupełnie niewrażliwe na wiatr. Miał na sobie luźne ubranie, które wyglądało trochę jak szlafrok, gdyby nie system szelek i wiązań, które trzymały je na miejscu. Zieleń materiału mieszała się z czernią — barwy Narów, jak mawiano, miały odzwierciedlać ich charakter: spokojny, lecz gotowy do działania w cieniu.

Hikaito zatrzymał się w drzwiach, obserwując tę trójkę przez moment. Ojciec rozmawiał z kobietą, a Shikazu, jak zwykle, trzymał się z boku, z rękami skrzyżowanymi na piersi i miną, która mówiła: nie muszę tu być, ale skoro już jestem, to zróbmy to dobrze.
Wtedy jeszcze Hikaito nie wiedział, że ta misja – z pozoru prosta eskorta – stanie się początkiem serii wydarzeń, które na długo odcisną piętno na jego życiu.

Młody członek klanu kości pośpiesznym krokiem ponownie zszedł na dół. Skłonił się nisko przed kobietą, jak nakazywała etykieta, po czym odwrócił się w stronę drugiego chłopaka.
— Siemka, jestem Hikaito! — rzucił z lekkim, trochę wymuszonym uśmiechem.

Nara nie odpowiedział nawet skinieniem głowy. Sprawiał wrażenie, jakby był pogrążony we własnych myślach albo po prostu nie miał ochoty na rozmowę. Hikaito uniósł lekko brwi, ale nie drążył — znał już takich typów. Podczas gdy ojciec jeszcze rozmawiał ze staruszką, chłopcy stanęli nieco z boku, gotowi do drogi. Wiatr poruszył liście w ogrodzie, przynosząc zapach suchego piasku — zapowiedź północnego szlaku. W końcu kobieta zarzuciła szalik na twarz, poprawiła kaptur i powiedziała krótko: — Chodźcie chłopcy, czas już późny.

Nie patrząc, czy idą za nią, ruszyła przed siebie. Jej krok był zaskakująco pewny jak na wiek. Obaj młodzi shinobi wymienili krótkie spojrzenia i podążyli za nią. Plecak kobiety kołysał się lekko przy każdym kroku, ale trzymała go tak, jakby nosiła w nim coś bardzo cennego — może zbyt cennego, by komukolwiek pozwolić go dotknąć.

Marsz trwał już dobre dwie godziny. Słońce wspinało się coraz wyżej, a gorące powietrze zaczynało drgać nad piaskiem. Hikaito zerkał od czasu do czasu na staruszkę, z podziwem przyznając w myślach, że radzi sobie lepiej, niż niejeden młody wojownik. Czasem skręcała w zaskakujące miejsca — między kamienne formacje, przez wyschnięte koryta rzek, omijając oczywiste ścieżki.

Kiedy w końcu zatrzymali się na krótki odpoczynek, Hikaito usiadł na jednym z głazów. Sięgnął po owoc, który zabrał z domu, i odgryzł kawałek, rozkoszując się jego soczystością po suchym marszu. Shikazu, nie mówiąc ani słowa, zniknął za pobliską wydmą, a staruszka przysiadła na piasku, z wolna wyciągając z plecaka małą buteleczkę z wodą.

Hikaito zerknął na nią ukradkiem, ciekaw, co tak skrzętnie chroni, lecz nic w jej ruchach ani w samym plecaku nie wydało mu się podejrzane. Piasek lekko szumiał, słońce prażyło, a nad nimi zaczynały się zbierać cięższe, pomarańczowe chmury. Przed nimi wciąż była długa droga na północ.

Jednak cisza nie trwała długo. Zza wydmy rozległ się nagły, przeszywający krzyk:
— Aaa! Pomocy!

Hikaito poderwał się natychmiast. Nawet nie zdążył pomyśleć — instynkt zadziałał szybciej niż rozum. Ruszył biegiem w stronę krzyku, nie obchodząc przeszkód, tylko wspinając się wprost po sypkim piasku. Każdy krok wbijał się głęboko w wydmę, piasek osuwał się spod stóp, ale chłopak parł naprzód z zaciśniętymi zębami.

Kiedy dotarł na szczyt, widok był... groteskowo absurdalny i zarazem przerażający. Shikazu — zwykle opanowany, chłodny i pewny siebie — machał rękami w panice, zanurzony w ruchomych piaskach aż po brzuch. Jego włosy, zwykle nienagannie spięte, sterczały w nieładzie, a twarz miał pobladłą jak kreda.

— Nie ruszaj się! — krzyknął Hikaito, błyskawicznie rozglądając się wokół.

Bez wahania rozwiązał pas, oceniając długość. Dwa metry — za mało. Ale w pobliżu sterczał z ziemi suchy pień dawnego drzewa, niemal jakby los sam mu go podsunął. Owinął pas wokół pnia, sprawdził naprężenie, po czym rzucił rozwinięty koniec Shikazu.

— Łap!

Nara chwycił materiał w ostatniej chwili, jego palce już ślizgały się od potu i piasku. Hikaito zaczął ciągnąć z całych sił. Piasek sypał się na jego ramiona, pot zalewał czoło, a mięśnie paliły żywym ogniem. Przez chwilę wyglądało to, jakby sam miał zaraz wpaść do środka.

— Jeszcze trochę! Nie puszczaj! — krzyknął przez zęby.
Z wysiłkiem, centymetr po centymetrze, udało mu się wyciągnąć Shikazu na twarde podłoże. Oboje padli na ziemię, dysząc ciężko, piasek osypujący się z ich ubrań tworzył małe kopczyki wokół. Po chwili ciszy Nara oparł się o pobliski głaz i odetchnął głęboko. Spojrzał na Hikaito z lekkim, ale szczerym uśmiechem. — ...Dzięki. Bez ciebie byłoby po mnie.

Hikaito tylko machnął ręką, jakby chciał ukryć zakłopotanie, lecz w oczach widać było ulgę. Gdy odzyskiwali siły, kątem oka dostrzegli sylwetkę staruszki na szczycie wydmy. Stała nieruchomo, wsparta na lasce, jakby obserwowała ich przez cały czas. Nie słyszeli, jak się tam znalazła, ani jak zeszła — po prostu, gdy wrócili na miejsce odpoczynku, była już z powrotem na dole, siedząc przy plecaku, jakby nic się nie wydarzyło.

Między chłopcami zapanowała niezręczna, lecz dziwnie spokojna cisza. Pierwszy raz spojrzeli na siebie bez chłodu — choć żaden z nich tego nie powiedział, wiedzieli, że właśnie zaczęła się nić zaufania, której jeszcze nie rozumieli.

Droga trwała w spokoju jeszcze przez jakąś godzinę. Już nawet widzieli z daleka cel podróży. Na ich nieszczęście z za kilkoma skalistymi zbiorowiskami, wyskoczyły dwie męskie formy życia które odziane w jakieś podarte szmaty i kilka skórzanych wzmocnień - wymachiwali nożami w stronę staruszki. -Ty stara wiedźmo oddawaj plecak, wiemy że idziesz do mafii i masz tam coś cennego - Bandyci nie zwrócili uwagi na chłopców - może to i lepiej mieli dzięki temu okazję.

Hikaito bardziej doświadczony w zwarciu korzystając z czasu użył swojej jedynej znanej techniki w tym momencie. Wyciągnął kość z ramienia która tworzyła swego rodzaju ostrze. Shikazu natomiast stał nieruchomo przerażony. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw a dopiero co został uratowany z ruchomych piasków.

Białowłosy chłopak rzucił kunaiem w jednego z bandytów a w drugiego ruszył z szarżą ciosów. Ku jego zdziwieniu lecący kunai został bez problemu odbity a jego pierwszy cios od razu zablokowany. Kopniak na klate Hikaito zablokował mu oddech w piersiach a nóż jednego z bandytów już prawie wylądował na klacie chłopca ale gdy zamknął oczy... nic się nie wydarzyło. Otworzył je i zobaczył dwóch stojących nieruchomo bandytów - ostrze kilka centymetrów od niego - a do nich od Shikazu szedł cień. Członek klanu Nara bardzo mocno się skupiał aby nie stracić kontroli nad techniką a w tym czasie Hikaito zwiększył odległość machając koledze na znak podziękowania.

Przyszła kolej na jeszcze jedno zaskakujące wydarzenia bo właśnie jeden i drugi zostali przeszyci strzałą na wylot. W tej samej chwili Shikazu padł na kolano oddychając ciężko. Pojawiły się kolejne trzy postacie, dwie były ubrane typowo jak myśliwi - z łukami na plecach. Jeden zaś był w garniturze, stanowczo wyróżniał się na tle innych. Wokół babci w tej samej chwili pojawiła się chmura dymu a zamiast niej zobaczyli wysoką długowłosą młodą kobietę. Hejka! Dziękuję za eskortę chłopcy! Rzuciła z serdecznym uśmiechem.

Facet w garniturze odezwał się odważnie rzucając chłopakom sakiewki jako wynagrodzenie Wasza misja tutaj dobiega końca. Dziewczyna ruszyła za oddziałem nie odwracając sie wiecej, a chłopcy wrócili do swoich domów żegnając się tym razem z szacunkiem. Do zobaczenia następnym razem, może lepiej naucz się do tej pory jakiejś techniki pływania w piasku Rzucił komicznym tonem Hikaito. Ta... Do zobaczenia Odparł w zamyśleniu Shikazu.
__________________________________________________ Przy tak przyjemnych wspomnieniach Hikaito zasnął.

Babka
Shikazu
Hikaito
Kaito
Facet w garniaku

[Zakata]

Pod osłoną nocy
Zlecenie D - Równowaga - Hikaito Kaguya

---

Posty
Zakata 1
Hikaito Kaguya 0

---

Wróciłeś do domu po kilkugodzinnej pracy z Haroshim nad truciznami. Było to dla ciebie rozwojowe zadanie, zwiększyłeś swoją świadomość o tym świecie oraz co on może za sobą kryć. Było to okrojone wydanie czego mogłeś się dowiedzieć, ale na początku większej przygody nie jeden by o tym tylko pomarzył.

Chciałeś klasycznie udać się do osady, by przyjąć jakieś zlecenie. Słońce paliło, piasek gorący jak to w dzień na pustyni. Dotarłeś w końcu pod siedzibę, jednak jeszcze daleko przed wejściem zostałeś zatrzymany przez urzędnika. - Przyszedłeś po misję? - Jak mu tylko potwierdziłeś, to zaczął przechodzić do szczegółów. - Słuchaj, tylko jeszcze tylko jak się zwiesz. - Po tym jak powiedziałeś mu o tym kim jesteś przeszedł do wyjaśniania szczegółów. - Chłopcze, tutaj masz przepustkę, udasz się na pustynię po pewną przesyłkę, będzie to kilka skrzyń i wrócisz do osady. Najlepszym rozwiązaniem byłoby gdybyś wrócił pod osłoną nocy, to by ci ograniczyło komplikacji. Na miejscu czyli w lesie wielkich palm będzie na ciebie czekała kobieta o imieniu Mei. Pokaż jej tę przepustkę to już wytłumaczy co masz zrobić z tymi skrzyniami. Będę na ciebie oczekiwał w tym samym miejscu. - To było całe zadanie teraz tobie zostało do tego wszystkiego się ustosunkować. Jak miałeś dodatkowe pytania, to nie było lepszej okazji. Oczywiście też mogłeś się zastanowić nad transportem, kilka skrzyń sam nie przewieziesz.

Z/T - Plac centralny

---

Urzędnik

---