Hikaito Kaguya - domek + pole treningowe

[Hikaito Kaguya]

ZT: viewtopic.php?p=194663#p194663

Post Fabularny - Retrospekcja - Stara Baba i ruchome piaski wciągające cień

Hikaito po powrocie z ostatniej misji długo nie mógł zasnąć. Myśli wracały do ziół i trucizn, które sporządzał razem z Haroshim — tajemniczym zielarzem, którego warsztat pachniał dymem, kurzem i czymś, co przypominało słodki zapach gnijących liści. Czuł, że tamto spotkanie otworzyło w nim coś nowego. Z każdym wspomnieniem pracy przy fiolkach i klepsydrze miał wrażenie, że coraz bardziej rozumie, jak delikatna i niebezpieczna potrafi być równowaga między życiem a śmiercią.

Tego wieczoru, gdy wszedł do domu, panowała w nim cisza. W korytarzu było tylko słychać skrzypienie podłogi i szelest jego kroków. Nie zastał ani matki, ani ojca w głównym pokoju, więc skierował się do swojego. Pewnie już śpią… — przemknęło mu przez myśl, gdy przysiadł na łóżku i odwiązał pas, odkładając go w kąt pokoju.

Zmęczenie powoli rozlewało się po ciele, ale umysł wciąż pracował. Obraz Haroshiego i jego kota Kitoshiego pojawiał się raz po raz, mieszając się ze wspomnieniami wcześniejszej misji, tej, w której spotkał Shikazu Narę — dawnego rywala, a może nawet kogoś więcej. Ich spotkanie, choć krótkie, zostawiło w nim ślad. Wystarczyło jedno spojrzenie, by wróciły czasy, kiedy obaj byli młodsi, uparci i zafascynowani światem shinobi.

Teraz, leżąc w półmroku własnego pokoju, Hikaito czuł, jak wspomnienia zaczynają się rozlewać po jego świadomości niczym powolna mgła. Gdzieś w tle, między ciszą nocy a trzaskiem drewna w palenisku, z wolna formował się obraz… sprzed lat. Wspomnienia, które zaczynają się od…
Retrospekcja Dzień jak co dzień — choć wtedy, jak wspominał później, był w nim jakiś dziwny niepokój, coś, co wisiało w powietrzu jeszcze zanim wstało słońce. Hikaito, w swoim czternastoletnim ciele, zbudził się wcześnie, niemal wraz z pierwszym świtem. Chłodne powietrze poranka wdarło się przez lekko uchylone okno, przynosząc ze sobą zapach rosy i dymu z odległych kominów. Przeciągnął się, rozprostowując plecy, i sięgnął po swój ulubiony strój – prosty, ale wygodny, nieco już wytarty od codziennych treningów. Pas, którym się przewiązał, zaciągnął dokładnie tak, jak uczył go ojciec – „mocno, ale z wyczuciem, żeby cię nie dusił, a jednak trzymał w ryzach”.

Schodząc po schodach, usłyszał znajome kroki na zewnątrz. Ojciec był już przed domem – jak zwykle o tej porze. Kaito stał z rękami założonymi na plecach, z lekkim uśmiechem, który zwiastował dobry humor.
– Młody! Chodź no tutaj... mam sprawę! – zawołał, machając ręką.
Głos ojca niósł się echem po spokojnym podwórzu, a w tonie było coś między dumą a rozbawieniem.

Hikaito podszedł szybko, czując znajome podekscytowanie, gdy słyszał, że zapowiada się jakaś „sprawa”.
– Za niedługo przyjdzie tu kobieta… eh, stara baba tak naprawdę – zaczął Kaito, marszcząc lekko brwi, ale w głosie wciąż pobrzmiewała nuta szacunku. – Ma dla nas ważną misję. Wraz z jednym już wybranym wcześniej Doko będziesz ją eskortował w stronę północy, aż do Piaszczystego Kanionu. Tam spotkacie pewną osobę – nie pomylicie jej z nikim innym.
Po tych słowach klepnął syna po plecach, mocno, jak to miał w zwyczaju, bardziej jak nauczyciel niż rodzic.
– Dobrze, ojcze. W takim razie idę się przygotować – odpowiedział Hikaito z energią, jaką mają tylko młodzi, którzy czują, że oto zaczyna się coś ważnego.

W kuchni napełnił brzuch kawałkiem chleba, kilkoma owocami i odrobiną suszonego mięsa, które matka zostawiła na stole. Część jedzenia zapakował do torby – nie z lenistwa, lecz z przezorności. W końcu północna droga nie była miejscem na pusty żołądek.

Nie minęła godzina, gdy przed domem rozległy się pierwsze głosy. Przez okno zobaczył starszą kobietę, o postawie przygarbionej, opierającą się na krzywej lasce. Srebrne włosy opadały jej na ramiona w nieładzie, a zmarszczki wokół ust układały się w uśmiech, który był jednocześnie ciepły i nieco niepokojący. Na policzku miała coś w rodzaju dużego pryszcza albo narośli – trudno było stwierdzić. Jej spojrzenie jednak… było ostre, czujne, jakby widziała więcej niż chciała pokazać. Na plecach miała mały szmaciany plecak ale bez wątpienia nie był on w środku pusty.

Obok niej stał chłopak. Shikazu Nara. Długie, ciemnobrązowe włosy spięte w samurajski kok zdawały się zupełnie niewrażliwe na wiatr. Miał na sobie luźne ubranie, które wyglądało trochę jak szlafrok, gdyby nie system szelek i wiązań, które trzymały je na miejscu. Zieleń materiału mieszała się z czernią — barwy Narów, jak mawiano, miały odzwierciedlać ich charakter: spokojny, lecz gotowy do działania w cieniu.

Hikaito zatrzymał się w drzwiach, obserwując tę trójkę przez moment. Ojciec rozmawiał z kobietą, a Shikazu, jak zwykle, trzymał się z boku, z rękami skrzyżowanymi na piersi i miną, która mówiła: nie muszę tu być, ale skoro już jestem, to zróbmy to dobrze.
Wtedy jeszcze Hikaito nie wiedział, że ta misja – z pozoru prosta eskorta – stanie się początkiem serii wydarzeń, które na długo odcisną piętno na jego życiu.

Młody członek klanu kości pośpiesznym krokiem ponownie zszedł na dół. Skłonił się nisko przed kobietą, jak nakazywała etykieta, po czym odwrócił się w stronę drugiego chłopaka.
— Siemka, jestem Hikaito! — rzucił z lekkim, trochę wymuszonym uśmiechem.

Nara nie odpowiedział nawet skinieniem głowy. Sprawiał wrażenie, jakby był pogrążony we własnych myślach albo po prostu nie miał ochoty na rozmowę. Hikaito uniósł lekko brwi, ale nie drążył — znał już takich typów. Podczas gdy ojciec jeszcze rozmawiał ze staruszką, chłopcy stanęli nieco z boku, gotowi do drogi. Wiatr poruszył liście w ogrodzie, przynosząc zapach suchego piasku — zapowiedź północnego szlaku. W końcu kobieta zarzuciła szalik na twarz, poprawiła kaptur i powiedziała krótko: — Chodźcie chłopcy, czas już późny.

Nie patrząc, czy idą za nią, ruszyła przed siebie. Jej krok był zaskakująco pewny jak na wiek. Obaj młodzi shinobi wymienili krótkie spojrzenia i podążyli za nią. Plecak kobiety kołysał się lekko przy każdym kroku, ale trzymała go tak, jakby nosiła w nim coś bardzo cennego — może zbyt cennego, by komukolwiek pozwolić go dotknąć.

Marsz trwał już dobre dwie godziny. Słońce wspinało się coraz wyżej, a gorące powietrze zaczynało drgać nad piaskiem. Hikaito zerkał od czasu do czasu na staruszkę, z podziwem przyznając w myślach, że radzi sobie lepiej, niż niejeden młody wojownik. Czasem skręcała w zaskakujące miejsca — między kamienne formacje, przez wyschnięte koryta rzek, omijając oczywiste ścieżki.

Kiedy w końcu zatrzymali się na krótki odpoczynek, Hikaito usiadł na jednym z głazów. Sięgnął po owoc, który zabrał z domu, i odgryzł kawałek, rozkoszując się jego soczystością po suchym marszu. Shikazu, nie mówiąc ani słowa, zniknął za pobliską wydmą, a staruszka przysiadła na piasku, z wolna wyciągając z plecaka małą buteleczkę z wodą.

Hikaito zerknął na nią ukradkiem, ciekaw, co tak skrzętnie chroni, lecz nic w jej ruchach ani w samym plecaku nie wydało mu się podejrzane. Piasek lekko szumiał, słońce prażyło, a nad nimi zaczynały się zbierać cięższe, pomarańczowe chmury. Przed nimi wciąż była długa droga na północ.

Jednak cisza nie trwała długo. Zza wydmy rozległ się nagły, przeszywający krzyk:
— Aaa! Pomocy!

Hikaito poderwał się natychmiast. Nawet nie zdążył pomyśleć — instynkt zadziałał szybciej niż rozum. Ruszył biegiem w stronę krzyku, nie obchodząc przeszkód, tylko wspinając się wprost po sypkim piasku. Każdy krok wbijał się głęboko w wydmę, piasek osuwał się spod stóp, ale chłopak parł naprzód z zaciśniętymi zębami.

Kiedy dotarł na szczyt, widok był... groteskowo absurdalny i zarazem przerażający. Shikazu — zwykle opanowany, chłodny i pewny siebie — machał rękami w panice, zanurzony w ruchomych piaskach aż po brzuch. Jego włosy, zwykle nienagannie spięte, sterczały w nieładzie, a twarz miał pobladłą jak kreda.

— Nie ruszaj się! — krzyknął Hikaito, błyskawicznie rozglądając się wokół.

Bez wahania rozwiązał pas, oceniając długość. Dwa metry — za mało. Ale w pobliżu sterczał z ziemi suchy pień dawnego drzewa, niemal jakby los sam mu go podsunął. Owinął pas wokół pnia, sprawdził naprężenie, po czym rzucił rozwinięty koniec Shikazu.

— Łap!

Nara chwycił materiał w ostatniej chwili, jego palce już ślizgały się od potu i piasku. Hikaito zaczął ciągnąć z całych sił. Piasek sypał się na jego ramiona, pot zalewał czoło, a mięśnie paliły żywym ogniem. Przez chwilę wyglądało to, jakby sam miał zaraz wpaść do środka.

— Jeszcze trochę! Nie puszczaj! — krzyknął przez zęby.
Z wysiłkiem, centymetr po centymetrze, udało mu się wyciągnąć Shikazu na twarde podłoże. Oboje padli na ziemię, dysząc ciężko, piasek osypujący się z ich ubrań tworzył małe kopczyki wokół. Po chwili ciszy Nara oparł się o pobliski głaz i odetchnął głęboko. Spojrzał na Hikaito z lekkim, ale szczerym uśmiechem. — ...Dzięki. Bez ciebie byłoby po mnie.

Hikaito tylko machnął ręką, jakby chciał ukryć zakłopotanie, lecz w oczach widać było ulgę. Gdy odzyskiwali siły, kątem oka dostrzegli sylwetkę staruszki na szczycie wydmy. Stała nieruchomo, wsparta na lasce, jakby obserwowała ich przez cały czas. Nie słyszeli, jak się tam znalazła, ani jak zeszła — po prostu, gdy wrócili na miejsce odpoczynku, była już z powrotem na dole, siedząc przy plecaku, jakby nic się nie wydarzyło.

Między chłopcami zapanowała niezręczna, lecz dziwnie spokojna cisza. Pierwszy raz spojrzeli na siebie bez chłodu — choć żaden z nich tego nie powiedział, wiedzieli, że właśnie zaczęła się nić zaufania, której jeszcze nie rozumieli.

Droga trwała w spokoju jeszcze przez jakąś godzinę. Już nawet widzieli z daleka cel podróży. Na ich nieszczęście z za kilkoma skalistymi zbiorowiskami, wyskoczyły dwie męskie formy życia które odziane w jakieś podarte szmaty i kilka skórzanych wzmocnień - wymachiwali nożami w stronę staruszki. -Ty stara wiedźmo oddawaj plecak, wiemy że idziesz do mafii i masz tam coś cennego - Bandyci nie zwrócili uwagi na chłopców - może to i lepiej mieli dzięki temu okazję.

Hikaito bardziej doświadczony w zwarciu korzystając z czasu użył swojej jedynej znanej techniki w tym momencie. Wyciągnął kość z ramienia która tworzyła swego rodzaju ostrze. Shikazu natomiast stał nieruchomo przerażony. Nie spodziewał się takiego obrotu spraw a dopiero co został uratowany z ruchomych piasków.

Białowłosy chłopak rzucił kunaiem w jednego z bandytów a w drugiego ruszył z szarżą ciosów. Ku jego zdziwieniu lecący kunai został bez problemu odbity a jego pierwszy cios od razu zablokowany. Kopniak na klate Hikaito zablokował mu oddech w piersiach a nóż jednego z bandytów już prawie wylądował na klacie chłopca ale gdy zamknął oczy... nic się nie wydarzyło. Otworzył je i zobaczył dwóch stojących nieruchomo bandytów - ostrze kilka centymetrów od niego - a do nich od Shikazu szedł cień. Członek klanu Nara bardzo mocno się skupiał aby nie stracić kontroli nad techniką a w tym czasie Hikaito zwiększył odległość machając koledze na znak podziękowania.

Przyszła kolej na jeszcze jedno zaskakujące wydarzenia bo właśnie jeden i drugi zostali przeszyci strzałą na wylot. W tej samej chwili Shikazu padł na kolano oddychając ciężko. Pojawiły się kolejne trzy postacie, dwie były ubrane typowo jak myśliwi - z łukami na plecach. Jeden zaś był w garniturze, stanowczo wyróżniał się na tle innych. Wokół babci w tej samej chwili pojawiła się chmura dymu a zamiast niej zobaczyli wysoką długowłosą młodą kobietę. Hejka! Dziękuję za eskortę chłopcy! Rzuciła z serdecznym uśmiechem.

Facet w garniturze odezwał się odważnie rzucając chłopakom sakiewki jako wynagrodzenie Wasza misja tutaj dobiega końca. Dziewczyna ruszyła za oddziałem nie odwracając sie wiecej, a chłopcy wrócili do swoich domów żegnając się tym razem z szacunkiem. Do zobaczenia następnym razem, może lepiej naucz się do tej pory jakiejś techniki pływania w piasku Rzucił komicznym tonem Hikaito. Ta... Do zobaczenia Odparł w zamyśleniu Shikazu.
__________________________________________________ Przy tak przyjemnych wspomnieniach Hikaito zasnął.

Babka
Shikazu
Hikaito
Kaito
Facet w garniaku

[Zakata]

Pod osłoną nocy
Zlecenie D - Równowaga - Hikaito Kaguya

---

Posty
Zakata 1
Hikaito Kaguya 0

---

Wróciłeś do domu po kilkugodzinnej pracy z Haroshim nad truciznami. Było to dla ciebie rozwojowe zadanie, zwiększyłeś swoją świadomość o tym świecie oraz co on może za sobą kryć. Było to okrojone wydanie czego mogłeś się dowiedzieć, ale na początku większej przygody nie jeden by o tym tylko pomarzył.

Chciałeś klasycznie udać się do osady, by przyjąć jakieś zlecenie. Słońce paliło, piasek gorący jak to w dzień na pustyni. Dotarłeś w końcu pod siedzibę, jednak jeszcze daleko przed wejściem zostałeś zatrzymany przez urzędnika. - Przyszedłeś po misję? - Jak mu tylko potwierdziłeś, to zaczął przechodzić do szczegółów. - Słuchaj, tylko jeszcze tylko jak się zwiesz. - Po tym jak powiedziałeś mu o tym kim jesteś przeszedł do wyjaśniania szczegółów. - Chłopcze, tutaj masz przepustkę, udasz się na pustynię po pewną przesyłkę, będzie to kilka skrzyń i wrócisz do osady. Najlepszym rozwiązaniem byłoby gdybyś wrócił pod osłoną nocy, to by ci ograniczyło komplikacji. Na miejscu czyli w lesie wielkich palm będzie na ciebie czekała kobieta o imieniu Mei. Pokaż jej tę przepustkę to już wytłumaczy co masz zrobić z tymi skrzyniami. Będę na ciebie oczekiwał w tym samym miejscu. - To było całe zadanie teraz tobie zostało do tego wszystkiego się ustosunkować. Jak miałeś dodatkowe pytania, to nie było lepszej okazji. Oczywiście też mogłeś się zastanowić nad transportem, kilka skrzyń sam nie przewieziesz.

Z/T - Plac centralny

---

Urzędnik

---

[Hikaito Kaguya]

Z/T: viewtopic.php?f=69&t=2139&p=231098#p231098

Post treningu KC E --> D

Pustynia była cicha, jakby oddychała razem z nim. Każdy krok odbijał się echem w jego świadomości — coraz wolniejszym, coraz cięższym, aż granica pomiędzy jawą a snem zaczynała się zacierać. Wtedy zrozumiał, że naprawdę wraca — nie tylko z misji, ale z tej długiej, napiętej gotowości, która towarzyszyła mu od chwili wyjścia z osady.

Gdy tylko przekroczył próg domu, ciepło wnętrza otuliło go niczym dłonie dawno niewidzianego przyjaciela. Szybkim ruchem rozluźnił pas i zrzucił kimono na bok oraz od razu wsunął się pod kołdrę, czując, jak ciężar dnia opuszcza jego ciało. Sen przyszedł natychmiast, głęboki i bezsenny.

Następnego dnia Hikaito otworzył oczy, a w jego spojrzeniu nie było już znużenia — tylko skupienie. Wstał powoli, przeciągnął się, czując, jak mięśnie wracają do życia po nocy odpoczynku. Dziś miał plan, który wymagał od niego wszystkiego — cierpliwości, kontroli i hartu ducha. Wyszedł na plac za domem, gdzie wiatr niósł drobiny piasku, a słońce dopiero wznosiło się nad wydmami. Usiadł po turecku, zamknął oczy i pozwolił, by oddech zwolnił, a puls wyrównał się z rytmem ziemi. Chakra zaczęła krążyć w nim spokojnym strumieniem. Wkrótce wokół niego zamigotało powietrze, a obok stanęły cztery bezcielesne sylwetki — klony stworzone za pomocą techniki Bunshin no Jutsu. Każdy poruszał się z echem jego myśli, odbiciem jego zamiaru. Hikaito uśmiechnął się lekko i wstał. Rozpoczął się dzień treningu — długi, surowy i wymagający. Klony otaczały go, znikając i pojawiając się w błyskach światła, a każdy ruch był walką z samym sobą. W piasku pozostawały ślady po uderzeniach, a w powietrzu drżało napięcie chakry. Z każdą godziną czuł, jak granice jego mocy przesuwają się dalej, jak wewnętrzny ogień płonie jaśniej, lecz nie parzy — tylko hartuje.

Wieczorem, gdy słońce gasło za horyzontem, Hikaito klęczał pośrodku pustego kręgu, z resztkami energii. Był zmęczony, ale spokojny. Jego chakra płynęła już silniej, głębiej.

[Hikaito Kaguya]

Trening KC: D --> C

Następnego dnia Hikaito nie pozwolił sobie na wytchnienie. Zanim zgłosi się do ojca z prośbą o kolejną misję, postanowił dopracować to, co zawsze uważał za swoje największe ograniczenie — rezerwę chakry. Wiedział, że tylko pełna kontrola nad energią ciała i ducha pozwoli mu naprawdę przetrwać na misjach rangi C.

O świcie plac za domem znów ożył. Powietrze było jeszcze chłodne, a piasek pod nogami przesycony rosą. Hikaito stanął pośrodku dziedzińca, złożył pieczęcie i skupił się. Twarde jak stal kości wyrosły z jego skóry, tworząc groteskowy pancerz, który połyskiwał w świetle poranka. Karamatsu no Mai. Każdy ruch był jak taniec wymierzony w niewidzialnego przeciwnika. Obracał się, strzelał kościstymi kolcami w stronę manekinów stojących pod ścianą. Pociski śmigały z taką prędkością, że nie mógł śledzić ich lotu — tylko krótkie świsty i uderzenia w drewno zdradzały, że trafiają lub rozbijają się obok.

Mimo to nie przestawał. Oddychał równo, kontrolując przepływ chakry, pozwalając jej płynąć przez ciało coraz silniej, coraz swobodniej. Każdy wystrzał, każdy obrót, każde spięcie mięśni wypalało w nim coraz większą świadomość własnej siły i jej granic. Po godzinach treningu ziemia była usiana odłamkami kości, a jego oddech zamienił się w ciężkie, głębokie wdechy. Wyczerpany, ale skupiony, Hikaito wyprostował się i powoli wycofał technikę. Ból ustąpił, zostawiając po sobie ciche pulsowanie w dłoniach i ramionach.

Spojrzał na manekiny — podziurawione, rozbite, poprzewracane. Nie wszystko było celne, ale to nie miało znaczenia. Dla niego liczyła się kontrola. Wiedział, że jest o krok bliżej do tego, by pewnego dnia jego chakra nie była już tylko siłą, ale narzędziem, które całkowicie mu podlega.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Równowaga" - Ranga C - "Kość z kości"
1/14
Hikaito Kaguya

Susza trwała w najlepsze.

Już od dłuższego czasu woda - najcenniejszy z surowców na pustyni - uparcie uciekał przed mieszkańcami nie tylko Sabishi, ale i pozostałych prowincji Unii. O ile w dużych ośrodkach miejskich, jak Ningyo-shi, wystawiano straże, które dbały o równy podział tego życiodajnego płynu, tak co i rusz do stolicy docierały doniesienia o tym, jakoby Szakale przejmowały oazy i inne źródła wody, bezlitośnie ściągając słone opłaty za skorzystanie z nich. Oczywiście, jeśli tylko się dało, wysyłane były oddziały aby takie działania ukrócić... jednak nie zawsze wiadomości docierały do straży, a co gorsza - wysłani ludzie nie zawsze wracali.

Kiedy zatem po treningu poczułeś pragnienie, wiedziałeś, że musisz ostrożnie dawkować sobie nalewanie wody z glinianego dzbana, dodatkowo zamykanego by ta nie parowała zbyt szybko. Matka codziennie parę razy przypominała ci, żebyś nie zapominał go dobrze przykryć.

Kiedy tak odpoczywałeś i regenerowałeś siły po treningu, ujrzałeś ojca, jak wchodzi do domu, czytając jakieś pismo - w lewej ręce oczywiście, prawą trzymał luźno. Wiedziałeś jednak, że ból, chociaż mniejszy, niż gdyby próbował coś tą ręką robić, towarzyszył mu nawet teraz.

Zmarszczył brwi, jakby zaniepokojony lub zirytowany jego treścią, po czym zauważył cię, siedzącego w kuchni i zerknął na plac za domem, wraz z jego podziurawionymi manekinami. Nawet z tej odległości był w stanie fachowym okiem ocenić ich stan. Potem obrócił się jeszcze w stronę ściany i wyciągnął sterczący z niej odłamek kości.

- Lepiej popracuj nad celnością, młody. Prawie żeś trafił w ulubioną miskę matki. - skomentował, ale jego ton nie sugerował wielkiej nagany - raczej prostą uwagę. Potem siadł naprzeciwko ciebie, na razie odkładając zwój na stół i nalewając sobie ostrożnie odrobinę wody z dzbanka, który potem starannie zamknął. Upił parę łyków, po czym wskazał czarką na plac. - Jak ci dzisiaj szło? Na czym się skupiałeś, jeśli nie na celności? -

---

Kaito Kaguya

[Hikaito Kaguya]

Hikaito poczuł ulgę, gdy chłodna woda dotknęła jego spierzchniętych warg. Pustynne powietrze wysuszało wszystko, nawet oddech, a mimo że woda nie miała smaku, tutaj – w sercu piasków – była jak napój bogów. Każdy łyk koił gardło i uspokajał myśli.

Lekko się zakłopotał, gdy ojciec wyjął ze ściany odłamek kości – pozostałość po jego treningu. Nerwowo poprawił pas i spuścił wzrok. — Próbowałem zużywać jak największe ilości chakry i jednocześnie ją kontrolować — przyznał, nieco niepewnie, ale z nutą szczerości. — Liczyłem na to, że powiększy to moje pokłady chakry... ale tak naprawdę nie wiem, czy to coś dało. — Podrapał się po głowie, jakby sam nie był pewien, czy eksperyment był mądry. Po chwili, ciszej i z lekkim uśmiechem dodał — Następnym razem będę bardziej uważał.

Zrobił parę kroków w stronę ojca. — Co cię tak zaniepokoiło, ojcze? — zapytał spokojnie, ale w jego głosie brzmiała troska. Od dawna nie widział Kaita z tak ściągniętym czołem. Coś musiało być naprawdę nie w porządku.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Równowaga" - Ranga C - "Kość z kości"
2/14
Hikaito Kaguya

Ojciec pokiwał głową, słuchając tego, o czym mówisz. Podrapał się po brodzie, studiując cię wzrokiem.

- Żeby to osiągnąć musisz rozwijać dwie rzeczy. Po pierwsze, ciało. Im więcej jest w stanie znieść, tym więcej chakry jest też w stanie zgromadzić. - wskazał palcem w stronę twojej klatki piersiowej, unoszącej się jeszcze dość regularnie, kiedy łapałeś oddech po treningu. Następnie przeniósł go w stronę twojej głowy.

- A po drugie, umysł. Znałem wielu shinobi korzystających z genjutsu, którzy mieli ogromne pokłady chakry. Energia ta łączy ducha z ciałem i rozwój obydwu jest istotny. Dla naszego klanu też. Ale prawdziwą sztuką jest nie tyle mieć dużo chakry, co umiejętnie z niej korzystać. Następnym razem spróbuj się skupić właśnie na jak najmniejszym jej wykorzystaniu. Gwarantuję ci, że nie potrzebujesz jej wykorzystywać tak dużo, aby osiągnąć ten sam efekt. Czyli... i tu, i tu liczy się precyzja. -

Palec Kaito skierował się znowu w stronę zadrapanej ściany, a potem wrócił do czarki i do listu, który leżał obok. Wydawało się, że zastanawia się chwilę nad odpowiedzią. W końcu westchnął i podał ci list.

- To od... mojego wuja. Isamu Kaguya, nie wiem czy go pamiętasz, bo przeprowadził się do jednej z wiosek przy granicy z Tsurai i rzadko bywał u nas. Ostatni raz miałeś... cholera, chyba z 5, może 6 lat? Dał ci w prezencie takiego rzeźbionego, pustynnego lisa o dziewięciu ogonach, takich ruchomych. Z pół roku była to twoja ulubiona zabawka. - rzeczywiście, kiedy ojciec o nim wspomniał, to przypomniała ci się mgliście osoba wuja... dla ciebie, w zasadzie wujecznego dziadka - w końcu był to wuj twego ojca, mężczyzna pewnie dobiegający teraz 60tki - wręczający ci zabawkę. Może nawet jeszcze gdzieś leżała w twoim pokoju, kto wie?

- Pisze, że już trzy razy się zwracał do naszych z prośbą o pomoc i zapasy, bo u nich ciężka sytuacja. Jakby tego było mało, to ponoć ktoś od Szakali zaczął ich nachodzić teraz i w zasadzie nie mają wyboru, żeby im płacić w zamian za wodę i brak dalszych problemów. Byłem u znajomego w straży, ale też mnie odprawił z kwitkiem. Obawiam się, że trzeba będzie to... samemu załatwić. -

---

Kaito Kaguya

[Hikaito Kaguya]

Hikaito bardzo uważnie słuchał rad ojca, skupiając się na każdym jego słowie, jakby chciał wyryć je w pamięci. W jego spojrzeniu nie było już chłopięcej beztroski – tylko szczery szacunek i skupienie ucznia, który wie, że nauka od Kaito Kaguyi jest bezcenna. Darzył go ogromnym szacunkiem i ta właśnie porada była dla niego cenniejsza niż złoto.

„Wujaszek Isamu...? Coś mi to mówi..." – pomyślał, a jego wzrok na chwilę zawisł w pustce, jakby w tej ciszy próbował odnaleźć obraz z dawnych lat. Wspomnienia były zamglone, lecz ciepłe – drobne dłonie trzymające rzeźbionego lisa o dziewięciu ogonach, odblask światła na drewnie, śmiech dorosłych w tle. Patrzył tak na swojego ojca – wzór, którego autorytet stanowił dla niego niepodważalny fundament – chwilę w milczeniu, gotów wysłuchać każdej następnej rady, nie chcąc mu przerwać. Czuł, jak w powietrzu unosi się ciężar decyzji i przeczucie, że tym razem nie chodzi o zwykłe słowa, lecz o coś znacznie większego.

Po chwili pomyślał, że wykaże się inicjatywą. A może zrobisz drużynę z jakiś potrafiących walczyć wojowników, a ja do nich dołączę? Nie będziesz musiał się sam fatygować – pójdę w twoim imieniu. – powiedział z determinacją, wypinając pierś dumnie i z pewnością siebie. W jego głosie pobrzmiewała nuta młodzieńczego zapału, ale też dojrzałej gotowości. W końcu niedawno ukończył z powodzeniem kilka misji D – i czuł, że jest gotów na coś więcej.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Równowaga" - Ranga C - "Kość z kości"
3/14
Hikaito Kaguya

Ojciec spojrzał na ciebie uważnie, jakby starał się ocenić nie tylko twoje fizyczne możliwości, ale również determinację do wypełnienia kolejnego zadania. Zastanawiał się chyba też nad tym, jak niebezpiecznie jest potencjalnie to, co dzieje się w wiosce na granicy. Wypadkowa tych dwóch ocen musiała wypaść pomyślnie, ponieważ... może się nie uśmiechnął, ale skinął głową z aprobatą.

- Gdybym mógł tak zrobić, to z chęcią bym zebrał taką drużynę. Problem w tym, że brakuje mi ludzi. I to pomimo ciągłej i zwiększonej rekrutacji do armii z rozkazu Jou-dono. - odparł ojciec, wspominając o najnowszym, wiecznym przywódcy Unii i wszystkich zmianach, jakie zaszły w ciągu ostatnich miesięcy na Pustyni. Westchnął, i położył ci dłoń na ramieniu.

- Obawiam się, że będziesz musiał ruszyć... sam. Nie podoba mi się to i wolałbym ci towarzyszyć, ale nie mogę też oddalić sie od stolicy za bardzo. Moje obowiązki może teraz nie są tak bojowe i bezpośrednie jak kiedyś... ale także istotne dla klanu. - zerknął na swoją źle zrośniętą rękę, po czym wrócił wzrokiem do Ciebie.

- Musisz spróbować znaleźć jakichś shinobi na miejscu. Przynajmniej dwie-trzy osoby powinny być zdolne mieszać chakrę. Spróbuj je chociaż trochę wyszkolić i przygotujcie się na moment, kiedy Szakale wrócą. Tamci ludzie muszą na razie nauczyć się radzić sobie sami, a nie polegać na władzach, żeby rozwiązały wszystkie ich problemy. Isamu z pewnością ci pomoże, chociaż sam nie jest shinobim. Musiałbyś jednak bardzo uważać - Szakale to często tchórze, ale posiadają w swoich szeregach zdolnych wojowników. Trzeba ci będzie bardzo ostrożnie ocenić sytuację. Myślisz, że dasz radę? -

Wiedziałeś, że gdyby była w domu matka... to pewnie mocno by oponowała takiemu pomysłowi. Czy w ogóle kiedyś byłeś już tak daleko? Czy raczej zapuszczałeś się tylko w pobliże Ningyo-shi?

---

Kaito Kaguya

[Hikaito Kaguya]

Chłopak uważnie słuchał Ojca, a z każdym jego słowem w jego sercu rosło coś na kształt ciężaru — znajomego, ale i potrzebnego. Lekki cień zmartwienia przemknął po twarzy Hikaito. Doskonale pamiętał swoją poprzednią misję rangi C — porażkę, ból, krew, rozcięty biceps i lekcję, której nie zapomni do końca życia. Blizna przypominała o niej każdego dnia, jak tatuaż, którego nie da się zmyć ani zapomnieć. Zebrał jednak myśli. Nie mógł pozwolić sobie na zawahanie, nie tym razem — nie przed ojcem. Wypiął pierś dumnie, a jego głos zabrzmiał pewniej niż kiedykolwiek.

— Możesz na mnie liczyć, Ojcze. Dam sobie radę. Jestem już trochę inny niż na poprzedniej misji tej rangi... — powiedział, po czym uderzył się pięścią w pierś, jakby chciał tym gestem potwierdzić własne słowa. — ...bardziej doświadczony.

Wysłuchał ojca spokojnie do końca, nie odwracając wzroku ani na moment. Patrzył w jego oczy z szacunkiem, ale też z tą twardą iskrą młodego wojownika, który dopiero zaczyna rozumieć, czym jest prawdziwa odpowiedzialność.
— Wujek pewnie zna tam dużo ludzi i od razu będzie wiedział, kto będzie w stanie pomóc, więc myślę, że rekrutacja pójdzie w miarę pomyślnie. Słuchał dalej, aż w końcu usłyszał pytanie, które przebiło się przez jego pewność — czy dam radę? Na moment zamilkł, po czym głęboko odetchnął i odpowiedział spokojnym, ale twardym głosem:
— Czy dam radę, Ojcze? Zamierzam odnaleźć kiedyś siostrę i nie spocznę, dopóki do tego nie dojdzie... Nie mam więc wyjścia — dam radę. Oczy Hikaito rozświetliły się ogniem determinacji, jakiego dotąd w nim nie było. Blask ten, choć młody, był czysty — niczym żar dopiero rodzącego się ognia. — A Szakale... — dodał po chwili. — Dużo trenowałem od ostatniej misji. Będzie to dla mnie okazja, by przetestować swoje umiejętności. Nie musisz się martwić — wrócę cały jak ostatnio, ale tym razem z misją zakończoną sukcesem!

Ponownie uderzył się w pierś, tym razem z uśmiechem — szczerym, pełnym młodzieńczej odwagi. Potem jednak zamilkł, stojąc nadal wyprostowany przed ojcem, jakby czekał, aż ten go odprawi lub doda coś jeszcze. Jeśli Kaito da znak, że może wyruszyć, Hikaito natychmiast zabierze się za przygotowania — spakuje lekki plecak, zapełni go prowiantem i manierką, upewni się, że zabrał kunai i bandaże. Nie chciał być obciążony, lecz gotowy — tak jak przystało na shinobi, który tym razem nie zamierza zawieść.

[Kujaku Haruka]

Zlecenie specjalne - "Równowaga" - Ranga C - "Kość z kości"
4/14
Hikaito Kaguya

Twoja determinacja i pewne siebie, lecz jednocześnie ostrożnie ważone słowa chyba wywarły pozytywny efekt na ojcu. Wydawało się, że jego niepewność i wahanie stopniowo przechylały się na twoją korzyść, jakbyś z każdym słowem dosypywał kolejne ziarnka piasku na jednej z szal wagi, aż w końcu ta przechyliła się zdecydowanie na twoją korzyść. Ojciec uśmiechnął się, chyba pokrzepiony twoją młodzieńczą energią.

- Rzeczywiście, zdążyłeś już nabrać odrobinę doświadczenia. Gdybym nie był tego świadomy, to nawet bym nie rozważał cię tam wysyłać. Pamiętaj tylko, by znaleźć balans i odpowiednio ocenić, kiedy należy przycisnąć przeciwników, a kiedy się wycofać by móc walczyć dalej kolejnego dnia. Mam nadzieję jednak, że i w tym pomoże ci Isamu. - stwierdził Kaito Kaguya, dopijając wodę i odstawiając pustą czarkę na stół.

Kiedy wspomniałeś o siostrze, cień przemknął po jego twarzy. Wiedziałeś, że tamta strata ciąży mu bardzo, ale w przeciwieństwie do ciebie - on stracił nadzieję na jej odnalezienie, choć nigdy nie wypowiedział tego na głos.

- Ta... tak. Z pewnością. Przede wszystkim jednak dbaj o siebie. Nie zamierzam stracić kolejnego dziecka. - odparł poważnym tonem, po czym nieco się rozchmurzył, chociaż czułeś, że jego luźny ton jest odrobinę wymuszony. - No, to pakuj się szybko, weź prowiant, odznakę, najważniejszy sprzęt... i ruszaj, zanim matka wróci i zabroni nam obu takich pomysłów. -

Spakowanie się nie zajęło ci nawet kwadransa. Oczywistym było, że droga potrwa dobre dwa tygodnie, więc i tak będziesz musiał zapasy uzupełniać po ryokanach lub polując na wydmach. Zasady przetrwania w dziczy na szczęście także zostały ci wpojone, więc raczej musiałbyś mieć wyjątkowego pecha, by zginąć z głodu w drodze do Kaze-no-Iseki... do "Ruin Wiatru".

[Z/T]

---

Kaito Kaguya