Siedziba Władzy

[Azuma]

„Za wszelką cenę”
Wyprawa rangi C - [4/14] Koło południa.
Słoneczny dzień.
Siedziba władzy
Lord Sugiyama milczał przez chwilę, ważąc w myślach każde słowo, które do niego dotarło. Jego spojrzenie z surowego stało się lekko łagodniejsze, gdy przeniósł je na Hiromi. Nie było w nim już tego cienia zawodu i napomnienia, a jedynie chłodne zrozumienie.

– Zrozumiałem cię, Hiromi. I doceniam twoje intencje – powiedział, a jego głos był spokojny, ale stanowczy.
– Twoja chęć oszczędzenia bólu innym jest szlachetna. Ale w naszej sytuacji jest to luksus, na który nie możemy sobie pozwolić. Klan Uchiha został rzucony na kolana i musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby się podnieść. Czasem to oznacza, że musimy zniżyć się do poziomu wroga, aby go pokonać. To właśnie jest ciężar, który spada na tych, którzy walczą o przetrwanie. To odpowiedzialność, którą musisz ponieść.

Następnie przeniósł wzrok na Tsuyoshiego, a w jego oczach pojawiła się iskra uznania.

– Tsuyoshi, masz dobry osąd. Yatta-san właściwie Cię ocenił. Odpowiadając na twoje pytania to podróż konno do linii frontu jest jak najbardziej możliwa. Tam, na miejscu, zostawicie wierzchowce naszym oddziałom granicznym. Będą na was czekać. Prawdziwa misja rozpocznie się, gdy przekroczycie granicę, a tam konie będą bardziej obciążeniem niż pomocą.

Kuroyami skinął głową w stronę Hiromi.

– Wasz kontakt powinien ograniczyć się tylko do tego z oddziałem granicznym. Będziecie musicie polegać na własnych zmysłach, na własnej ocenie sytuacji. Nasz wywiad… nie jest obecnie w najlepszej kondycji, dlatego chcę abyście uzyskali świeże, wiarygodne informacje. Nie możemy ryzykować oparciem na danych które mogą być fałszywe lub mylące.

Gdy Tsuyoshi podsumował to jak widzi realizację zadania, Sugiyama kiwnięciem potwierdził, że z takim zarysem może się zgodzić. Oczywiście na tyle ile pozwalała obecną wiedzą.

– Plan, który nakreśliłeś, jest jak najbardziej prawidłowy. Potwierdźcie meldunki, oceńcie siły wroga i ich dyslokację. Zdobądźcie informacje na temat tego, w jaki sposób będziemy mogli pochwycić jednego z wężowych ninja. Wykorzystajcie swoje umiejętności i wracajcie jak najszybciej. Czekam na wasz raport. Konie z jukami, prowiantem na drogę, będą dla Was czekać w koszarach. Jeżeli nie macie więcej pytań, możecie odejść. Jutro rano wyruszacie.

Sakki
Sugiyama Kuroyami

[Uchiha Hiromi]

~ 4/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Im bardziej Azuma szukał wzmianki o tym, dlaczego odwołano sensora i Gazo z terenu, tym bardziej tam tego nie było. W dokumentach "sąsiadujących" też nie było wzmianki i nie wyglądało na to, że jakiejś strony raportu brakowało. Azuma miał przed sobą czyste świadectwo zdrady.

Albo niekompetencji.

Po prostu dalej tej dwójki nie było, dlatego też trudno było się zorientować, gdzie mogli teraz przebywać. Pewnie należało to sprawdzić. Nie zaginęli, nie zginęli. Oczywiście, było sporo osób, które zginęły, ale nie potrafiono ich rozpoznać. Byli też tacy, co zaginęli, ale nikt ich jeszcze nie zgłosił, bo nie mieli rodzin. Ale to było bardziej prawdopodobne w przypadku najemników niż shinobich i wojska.

W papierach nie było żadnego tropu. Jednocześnie było to coś, co w zasadzie w dokumentach łatwo przeoczyć. Tylko osoba, która szukałaby tych informacji, mogłaby się na to natknąć.

Praktycznie potwierdził sam sobie, że odwołanie tej dwójki nie było przypadkowe.

Jeżeli chodziło o zwiadowców, którzy ich zastąpili - wydawało się, że częstotliwość bycia w terenie tych, których informacje były przesyłane przez kruki. W ostatnim tygodniu po prostu wysyłano ten dodatkowy raport był wysyłany przez jedną z grup, która wcześniej się przewijała. Po prostu nadrabiali nieobecność kolegów z oddziału. Bardzo typowe, nie wydawało się mieć większego znaczenia. Jako trop było mniej obiecujące, niż brak wzmianki o tamtej dwójce, jednak trochę mu cementowało to, że nie wymieniono ich specjalnie na kogoś innego, tylko zniknęli w trybie pilnym i ktoś inny musiał nadrabiać za nich robotę.

Trop był. Nie wydawało się, że Azuma miał więcej do znalezienia w archiwum. Miał dane wszystkich osób, które były związane z Rantori i mógł kontynuować śledztwo w terenie.

Dodatkowo nazwisko Nakano było mu znane, ze słyszenia. Nakano - klan, który był w posiadaniu ogromnych ziem na tym terenie, bardzo zamożny. Przed Bitwą o Kotei stacjonujący tutaj Uchiha na pewno wykonywali dla nich zadania za sowitą zapłatą. Dodatkowo Azuma tez kojarzył, że byli oni w opozycji do Daymio Północnego Ryuzaku i jego klanu.

[Azuma]

Z zaciśniętą szczęką Azuma odłożył na bok ostatni zwój. Spędził w archiwum godziny, przejrzał dziesiątki dokumentów, ale rezultat był jeden – nic. Żadnej wzmianki o przyczynach odwołania zwiadowców, żadnego raportu o ich dalszych losach, żadnego wyjaśnienia, które miałoby sens. Tylko pusta luka, jakby ktoś celowo wyciął te kilka dni z historii. To nie był błąd, a świadomy zabieg.

Spojrzenie Azumy padło na imiona, które zapisał na podręcznej kartce – Nakano Ikuko i Date Nao. Zniknęli, a na ich miejsce wskoczyli inni. Kto mógł za to odpowiadać? Azuma był pewny, że to Takeru chciał tej misji. To on naciskał na atak, ignorując obawy Masahiro. Czy to on wydał rozkaz wycofania? Czy Nakano i Date odkryli coś, co mogłoby zniszczyć jego plan?

Pozostanie dłużej w archiwum nie miało sensu. Papiery milczały, bo ktoś kazał im milczeć. Azuma nie szukał już odpowiedzi na pytanie „co się wydarzyło”, ale „dlaczego” i „kto za tym stał”. Wiedział, że następny etap śledztwa nie odbędzie się już w spokojnej ciszy archiwum. Prawda nie była zapisana na papierze, ale w pamięciach ludzi.

Zebrał wszystkie notatki, schował je do torby i ostrożnie przywrócił porządek w archiwum. Nie chciał pozostawiać żadnych wskazówek na temat tego, czym się zajmował. Po tym ruszył w kierunku wyjścia. Musiał znaleźć tych dwoje. Miał dwie poszlaki: klan Nakano oraz osoby, które zajmowały się deszyfracją. Z logistycznego punktu widzenia, najpierw postanowił skorzystać z możliwości, jakie dawało Sarufutsu, i na miejscu odwiedzić szyfrantów.

Gdy tylko opuścił archiwum, odnalazł Orochiego.
– Dziękuję Orochi-san za pomoc. Postarałem się nie zostawiać bałaganu. Trafiłem na kilka imion, które mogą mi pomóc… Ueda Rin, Uchiha Miyu i Uchiha Haruka, podobno tu pracują? Czy możesz mi o nich coś więcej powiedzieć i wskażesz mi, gdzie ich znajdę?

[Uchiha Tsuyoshi]

Lato 395 roku

---

A więc o to chodziło. Hiromi... współczuła wrogowi? Nawet potencjalnie? To było coś niezrozumiałego dla Tsuyoshiego. Z oczywistych względów on takich emocji nie doświadczał, ba - był absolutnie pewien, że przecież skoro to Dzicy robili takie rzeczy Uchiha, to Uchiha mają teraz święte prawo odwdzięczyć się pięknym za nadobne. Czy Hiromi tego nie wiedziała? Widziała przecież, co robili w Rantori, co robili w innych miejscach. Czy najlepszym rozwiązaniem tego problemu nie było po prostu zniszczenie ich wszystkich? Być może dziewczyna nie była do tego zdolna. Być może właśnie dlatego walczyła jako medyczka?

Cóż, była siostrą Shirei-kana, więc nie odezwał się ani słowem. Być może zapyta ją o to jakoś nieobcesowo, gdy będą już na osobności.

- Dziękuję, Sugiyama-sama - odparł, kiedy tamten go pochwalił. Był zadowolony, że jest coraz bardziej doceniany za swoją ciężką pracę i nieugiętą postawę, ale teraz skupiał się przede wszystkim na zadaniu. No i ojciec Orochiego właśnie pokazał, dlaczego prowadzi sprawy klanu razem z Masahiro. Wyjaśnił Hiromi, dlaczego muszą robić to, co muszą. Choć Tsuyoshi i tak uważał, że zrobił to nad wyraz delikatnie. Dla Sentokiego równanie było proste. My > oni. I tyle.

- Ja nie mam więcej pytań - powiedział i zerknął na Hiromi. Jeśli i ona ich nie miała, to Tsuyoshi skłonił się delikatnie, podziękował i wyszedł razem z dziewczyną z gabinetu lorda.

Kiedy byli już na osobności, powiedział:

- Ja nie mam w sumie żadnych załatwień, więc będę w koszarach. Będę gotowy jutro od świtu, choć wydaje mi się, że dobrze byłoby wyruszyć jeszcze jak będzie ciemno. Skoro misja ma być tajna - o ile dobrze zrozumiałem - to chyba dobrze byłoby, żeby nie zwracać na siebie uwagi w Sarufutsu - stwierdził. To było jednak wszystko, co chciał ustalić. Nie zamierzał zatrzymywać dziewczyny. Jeśli udała się do koszar, to jej towarzyszył, a jeśli to nie spędził popołudnie i wieczór na odpoczynku i przygotowywaniu się do wyprawy (np. ogarniając ten glejt, o którym mówił lord, koniecznie też skombinował tyle map terenu, ile tylko się dało). Rano wstał jakąś godzinę przed świtem, żeby być gotowym na czas.