Siedziba Władzy

[Azuma]

„Za wszelką cenę”
Wyprawa rangi C - [4/14] Koło południa.
Słoneczny dzień.
Siedziba władzy
Lord Sugiyama milczał przez chwilę, ważąc w myślach każde słowo, które do niego dotarło. Jego spojrzenie z surowego stało się lekko łagodniejsze, gdy przeniósł je na Hiromi. Nie było w nim już tego cienia zawodu i napomnienia, a jedynie chłodne zrozumienie.

– Zrozumiałem cię, Hiromi. I doceniam twoje intencje – powiedział, a jego głos był spokojny, ale stanowczy.
– Twoja chęć oszczędzenia bólu innym jest szlachetna. Ale w naszej sytuacji jest to luksus, na który nie możemy sobie pozwolić. Klan Uchiha został rzucony na kolana i musimy zrobić wszystko, co w naszej mocy, aby się podnieść. Czasem to oznacza, że musimy zniżyć się do poziomu wroga, aby go pokonać. To właśnie jest ciężar, który spada na tych, którzy walczą o przetrwanie. To odpowiedzialność, którą musisz ponieść.

Następnie przeniósł wzrok na Tsuyoshiego, a w jego oczach pojawiła się iskra uznania.

– Tsuyoshi, masz dobry osąd. Yatta-san właściwie Cię ocenił. Odpowiadając na twoje pytania to podróż konno do linii frontu jest jak najbardziej możliwa. Tam, na miejscu, zostawicie wierzchowce naszym oddziałom granicznym. Będą na was czekać. Prawdziwa misja rozpocznie się, gdy przekroczycie granicę, a tam konie będą bardziej obciążeniem niż pomocą.

Kuroyami skinął głową w stronę Hiromi.

– Wasz kontakt powinien ograniczyć się tylko do tego z oddziałem granicznym. Będziecie musicie polegać na własnych zmysłach, na własnej ocenie sytuacji. Nasz wywiad… nie jest obecnie w najlepszej kondycji, dlatego chcę abyście uzyskali świeże, wiarygodne informacje. Nie możemy ryzykować oparciem na danych które mogą być fałszywe lub mylące.

Gdy Tsuyoshi podsumował to jak widzi realizację zadania, Sugiyama kiwnięciem potwierdził, że z takim zarysem może się zgodzić. Oczywiście na tyle ile pozwalała obecną wiedzą.

– Plan, który nakreśliłeś, jest jak najbardziej prawidłowy. Potwierdźcie meldunki, oceńcie siły wroga i ich dyslokację. Zdobądźcie informacje na temat tego, w jaki sposób będziemy mogli pochwycić jednego z wężowych ninja. Wykorzystajcie swoje umiejętności i wracajcie jak najszybciej. Czekam na wasz raport. Konie z jukami, prowiantem na drogę, będą dla Was czekać w koszarach. Jeżeli nie macie więcej pytań, możecie odejść. Jutro rano wyruszacie.

Sakki
Sugiyama Kuroyami

[Uchiha Hiromi]

~ 4/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Im bardziej Azuma szukał wzmianki o tym, dlaczego odwołano sensora i Gazo z terenu, tym bardziej tam tego nie było. W dokumentach "sąsiadujących" też nie było wzmianki i nie wyglądało na to, że jakiejś strony raportu brakowało. Azuma miał przed sobą czyste świadectwo zdrady.

Albo niekompetencji.

Po prostu dalej tej dwójki nie było, dlatego też trudno było się zorientować, gdzie mogli teraz przebywać. Pewnie należało to sprawdzić. Nie zaginęli, nie zginęli. Oczywiście, było sporo osób, które zginęły, ale nie potrafiono ich rozpoznać. Byli też tacy, co zaginęli, ale nikt ich jeszcze nie zgłosił, bo nie mieli rodzin. Ale to było bardziej prawdopodobne w przypadku najemników niż shinobich i wojska.

W papierach nie było żadnego tropu. Jednocześnie było to coś, co w zasadzie w dokumentach łatwo przeoczyć. Tylko osoba, która szukałaby tych informacji, mogłaby się na to natknąć.

Praktycznie potwierdził sam sobie, że odwołanie tej dwójki nie było przypadkowe.

Jeżeli chodziło o zwiadowców, którzy ich zastąpili - wydawało się, że częstotliwość bycia w terenie tych, których informacje były przesyłane przez kruki. W ostatnim tygodniu po prostu wysyłano ten dodatkowy raport był wysyłany przez jedną z grup, która wcześniej się przewijała. Po prostu nadrabiali nieobecność kolegów z oddziału. Bardzo typowe, nie wydawało się mieć większego znaczenia. Jako trop było mniej obiecujące, niż brak wzmianki o tamtej dwójce, jednak trochę mu cementowało to, że nie wymieniono ich specjalnie na kogoś innego, tylko zniknęli w trybie pilnym i ktoś inny musiał nadrabiać za nich robotę.

Trop był. Nie wydawało się, że Azuma miał więcej do znalezienia w archiwum. Miał dane wszystkich osób, które były związane z Rantori i mógł kontynuować śledztwo w terenie.

Dodatkowo nazwisko Nakano było mu znane, ze słyszenia. Nakano - klan, który był w posiadaniu ogromnych ziem na tym terenie, bardzo zamożny. Przed Bitwą o Kotei stacjonujący tutaj Uchiha na pewno wykonywali dla nich zadania za sowitą zapłatą. Dodatkowo Azuma tez kojarzył, że byli oni w opozycji do Daymio Północnego Ryuzaku i jego klanu.

[Azuma]

Z zaciśniętą szczęką Azuma odłożył na bok ostatni zwój. Spędził w archiwum godziny, przejrzał dziesiątki dokumentów, ale rezultat był jeden – nic. Żadnej wzmianki o przyczynach odwołania zwiadowców, żadnego raportu o ich dalszych losach, żadnego wyjaśnienia, które miałoby sens. Tylko pusta luka, jakby ktoś celowo wyciął te kilka dni z historii. To nie był błąd, a świadomy zabieg.

Spojrzenie Azumy padło na imiona, które zapisał na podręcznej kartce – Nakano Ikuko i Date Nao. Zniknęli, a na ich miejsce wskoczyli inni. Kto mógł za to odpowiadać? Azuma był pewny, że to Takeru chciał tej misji. To on naciskał na atak, ignorując obawy Masahiro. Czy to on wydał rozkaz wycofania? Czy Nakano i Date odkryli coś, co mogłoby zniszczyć jego plan?

Pozostanie dłużej w archiwum nie miało sensu. Papiery milczały, bo ktoś kazał im milczeć. Azuma nie szukał już odpowiedzi na pytanie „co się wydarzyło”, ale „dlaczego” i „kto za tym stał”. Wiedział, że następny etap śledztwa nie odbędzie się już w spokojnej ciszy archiwum. Prawda nie była zapisana na papierze, ale w pamięciach ludzi.

Zebrał wszystkie notatki, schował je do torby i ostrożnie przywrócił porządek w archiwum. Nie chciał pozostawiać żadnych wskazówek na temat tego, czym się zajmował. Po tym ruszył w kierunku wyjścia. Musiał znaleźć tych dwoje. Miał dwie poszlaki: klan Nakano oraz osoby, które zajmowały się deszyfracją. Z logistycznego punktu widzenia, najpierw postanowił skorzystać z możliwości, jakie dawało Sarufutsu, i na miejscu odwiedzić szyfrantów.

Gdy tylko opuścił archiwum, odnalazł Orochiego.
– Dziękuję Orochi-san za pomoc. Postarałem się nie zostawiać bałaganu. Trafiłem na kilka imion, które mogą mi pomóc… Ueda Rin, Uchiha Miyu i Uchiha Haruka, podobno tu pracują? Czy możesz mi o nich coś więcej powiedzieć i wskażesz mi, gdzie ich znajdę?

[Uchiha Tsuyoshi]

Lato 395 roku

---

A więc o to chodziło. Hiromi... współczuła wrogowi? Nawet potencjalnie? To było coś niezrozumiałego dla Tsuyoshiego. Z oczywistych względów on takich emocji nie doświadczał, ba - był absolutnie pewien, że przecież skoro to Dzicy robili takie rzeczy Uchiha, to Uchiha mają teraz święte prawo odwdzięczyć się pięknym za nadobne. Czy Hiromi tego nie wiedziała? Widziała przecież, co robili w Rantori, co robili w innych miejscach. Czy najlepszym rozwiązaniem tego problemu nie było po prostu zniszczenie ich wszystkich? Być może dziewczyna nie była do tego zdolna. Być może właśnie dlatego walczyła jako medyczka?

Cóż, była siostrą Shirei-kana, więc nie odezwał się ani słowem. Być może zapyta ją o to jakoś nieobcesowo, gdy będą już na osobności.

- Dziękuję, Sugiyama-sama - odparł, kiedy tamten go pochwalił. Był zadowolony, że jest coraz bardziej doceniany za swoją ciężką pracę i nieugiętą postawę, ale teraz skupiał się przede wszystkim na zadaniu. No i ojciec Orochiego właśnie pokazał, dlaczego prowadzi sprawy klanu razem z Masahiro. Wyjaśnił Hiromi, dlaczego muszą robić to, co muszą. Choć Tsuyoshi i tak uważał, że zrobił to nad wyraz delikatnie. Dla Sentokiego równanie było proste. My > oni. I tyle.

- Ja nie mam więcej pytań - powiedział i zerknął na Hiromi. Jeśli i ona ich nie miała, to Tsuyoshi skłonił się delikatnie, podziękował i wyszedł razem z dziewczyną z gabinetu lorda.

Kiedy byli już na osobności, powiedział:

- Ja nie mam w sumie żadnych załatwień, więc będę w koszarach. Będę gotowy jutro od świtu, choć wydaje mi się, że dobrze byłoby wyruszyć jeszcze jak będzie ciemno. Skoro misja ma być tajna - o ile dobrze zrozumiałem - to chyba dobrze byłoby, żeby nie zwracać na siebie uwagi w Sarufutsu - stwierdził. To było jednak wszystko, co chciał ustalić. Nie zamierzał zatrzymywać dziewczyny. Jeśli udała się do koszar, to jej towarzyszył, a jeśli to nie spędził popołudnie i wieczór na odpoczynku i przygotowywaniu się do wyprawy (np. ogarniając ten glejt, o którym mówił lord, koniecznie też skombinował tyle map terenu, ile tylko się dało). Rano wstał jakąś godzinę przed świtem, żeby być gotowym na czas.

[Uchiha Hiromi]

~ 5/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

Koniec z archiwum. Posprzątał po sobie, postarał się zostawić wszystko na swoim miejscu, żeby nie było oczywistym, co robił. Poszło mu to dość łatwo - system Sugiyamy był na tyle jasny, że tylko idiota mógłby sobie z nim nie poradzić. To tym bardziej miało szanse utwierdzić Azumę w tym, że braki dokumentacji, jakie potencjalnie były, raczej nie wynikały z błędów.

Kiedy był zadowolony z posprzątania, wyszedł z archiwum, aby znaleźć Orochiego i zapytać o kilka rzeczy. Orochi natychmiast wrócił, aby zamknąć archiwum, ale porozmawiali w zaciszu jego pokoju, gdzie pracował.

Po jego spojrzeniu, kiedy Azuma zadał pytanie, widać było, że sporo wyczytał z pytania, które zadał młodzieniec. Orochi przez chwilę milczał, jakby ważył, ile może powiedzieć.

- Tak, wszystkie pracują tutaj. Zdolne dziewczyny, wyciągnęliśmy je z działań terenowych, bo wykazywał umiejętności, które ceni mój ojciec i które są istotne dobrymi pracownicami. Głównie dlatego zostały zdjęte z frontu. Potrzeba talentów we wszystkich oddziałach, a mamy problem ze znalezieniem odpowiednio wyszkolonych cywilów. Powoli jednak naprawiamy to. Wszystkie pracują przy meldunkach i deszyfrują wiadomości - zaczął powoli. - Pracują na trzy zmiany, w zachodnim skrzydle. Ueda Rin jest młoda, ale błyskotliwa. Ma talent do dostrzegania wzorców tam, gdzie inni widzą tylko bzdury. Szybko uczy się nowych rzeczy i jest bardzo dokładna. Zapewnia doskonałą jakość i pomoże, jeżeli potrzeba. Ale uprzedzam, jak nie przyjdziesz do niej z konkretem, to odprawi cię z kwitkiem, bez względu na twoją rangę. Nie znosi tracenia czasu na głupoty.

- Uchiha Miyu... - jego głos stwardniał. – Miyu nie lubi pytań. Zwłaszcza takich, które mogą naruszyć równowagę w strukturach dowodzenia. Może utrudniać, cokolwiek robisz.

Na koniec spojrzał na Azumę z lekkim wahaniem.

– Uchiha Haruka... Jest stąd, z Sarufutsu, w sensie z Hachimantai. Najnowszy nabytek. W twoim wieku. Trzeba uważać na nią na tyle, że dziewczyna, mimo podlegania pod klan, będzie też lojalna wobec swojej rodziny, której przewodzi Uchiha Harida. A ich rezydencja jest jednym z najbardziej strzeżonych miejsc w okolicy. Nie zakładam, że będziesz tam się włamywał, żeby porozmawiać. Polecałbym poczekanie na ich zmiany tutaj, jeżeli już chcesz. Chyba, że potrzebujesz poważniejszego przesłuchania, to też da się załatwić. Niemniej… to osoby ze sporą wiedzą o rzeczach i sprawach. Rozmowa z nimi może spowodować zainteresowanie.

[Uchiha Hiromi]

Uchiha Hiromi
Rok 395

---

Hiromi jeszcze raz ukłoniła się z szacunkiem, przyjmując słowa Sugiyamy i rozumiejąc jego intencje. Oraz to, że on rozumiał. Potrzebowała zapewnienia, że było to niezbędne. I je dostała. Wszystko było już jasne.

Kiedy dodatkowo posłuchała dalszej rozmowy Tsuyoshiego z Sugiyamą i usłyszała odpowiedź na swoje pytania, nie miała już niczego więcej do dodania. Zapamiętała wszystko, co należało i już w głowie układała to, jak się przygotować do wyruszenia. Prowiant, sprzęt, broń. Poinformowanie brata i bratowej, że jakiś czas jej nie będzie. Dla pewności chciała też zostawić notkę Azumie, chociaż może przez brata niż bezpośrednio u niego. Nie znała jego rodziców.

Chciała być przygotowana jak najbardziej. Ze swojej strony, przyjąć przygotowanie ze strony wojskowej. Odpocząć przed wyruszeniem. Mieć pewność, że będzie miała wszystko, co było niezbędne. I może jeszcze trochę.

Nieco obawiała się, jak sprawdzi się jako osoba tropiąco-szpiegująca wroga. Nigdy tego nie robiła. Nie w taki sposób. Nowe doświadczenie. Miała nadzieję, że wszystko dobrze pójdzie. Miała zamiar polegać na Tsuyoshim.

Głęboki ukłon na pożegnanie i wyszła z Tsuyoshim. Uśmiechnęła się do niego blado.

- Zjawię się w koszarach przed świtem, Tsuyoshi-kun - zapewniła. - Postaram się nie zwracać na siebie uwagi przed wyruszeniem. Nie wiem, oczywiście, jak to wyjdzie. Zakładałabym, że nikt nas nie będzie śledził, ale będę zwracać na to uwagę. Dla pewności, Tsuyoshi-kun… obserwuj ptaki za pomocą sharingana. Szczególnie jak będziesz się wybierał na miejsce i jak będziemy wyruszać.

Rozstali się i Hiromi poszła do siebie, aby się przygotować. Poinformowała rodzinę, że jakiś czas jej nie będzie, a wieczorem, kiedy Masahiro był w domu, poprosiła go, żeby przekazał Azumie, jakby co, że jej nie ma w mieście. Było to miłe, że nie musiała się z niczym kryć, a wiadomość o jej nieobecności mogła być bezpiecznie przekazana, bez obawy, że coś będzie nie tak. Oczywiście, zakładała, że Azuma by się domyślił, ale po co miał się domyślać, skoro mógł wiedzieć.

Przygotowanie logistyczne zostawiła Tsuyoshiemu, ona sama skupiała się na wzięciu swojego zestawu medycznego, pigułek wzmacniających oraz prowiantu. Dodatkowo, do tego, co miała dostać z koszarów. Wiedziała, że posiadanie wystarczającej ilości jedzenia i wody usprawni ich misję. Brak szukania jedzenia oraz pewność, że jedzenie było zdrowe, pożywne, a woda czysta - było bardzo ważne. Nie mogli sobie pozwolić na problemy żołądkowe.

Hiromi wstała również dość wcześnie, zabrała swoje rzeczy i wyruszyła do koszar, aby pobrać stamtąd konia, prowiant i Tsuyoshiego, a następnie wyruszyć w podróż. Mimo ciemności, w czasie drogi tu i ówdzie łypnęła sharinganem. Tak, na wszelki wypadek.

[Azuma]

Słowa Orochiego rezonowały w umyśle Azumy. Trzy kobiety, trzy różne podejścia. Uchiha Miyu była ewidentnie najgorszym wyborem – konfrontacyjna, lojalna wobec struktur, nie gotowa na trudne pytania. Spotkanie z nią byłoby jak uderzanie głową w mur, a do tego mogłoby zaalarmować podejrzanych. Haruka z kolei, choć z tego samego klanu, była lojalna wobec rodziny, a to komplikowało sprawę. Azuma chciał działać w cieniu, poza podejrzeniami. Dlatego największe nadzieje wiązał z trzecią kobietą.

Ueda Rin. Była młoda, ale ceniona za swoje umiejętności. Dziewczyna była też konkretną, co oznaczało, że Azuma musiał dobrze zastanowić nad konstrukcją spotkania. Nie chciał marnować jej czasu i ryzykować tego, że zostanie zapamiętany. W jego poczuciu, musiało to być szybkie i krótkie, tak by kobieta mogła szybko wrócić do swoich obowiązków, zapominając o całym bożym świecie.

– To cenne wskazówki. Najrozsądniej będzie porozmawiać z Uedą Rin. Chciałbym się z nią spotkać, ale bez specjalnych przygotowań. Skoro dziewczyna ma takie pragmatyczne zacięcie do pracy, liczę że jeszcze przed końcem dnia pracy zapomni o mnie, oddając się w pełni swoim obowiązkom. Uważasz, że najlepiej będzie to zrobić na jej zmianie? Nie będzie dodatkowych, niepotrzebnych uszu?

Po wysłuchaniu Orochiego, Azuma zdecydował z kim chciałby porozmawiać. Z uwagi jednak na wątpliwości, postanowił raz jeszcze skorzystać z pomocy Uchihy, obeznanego w tym administracyjnym organizmie.

[Uchiha Hiromi]

~ 6/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

- Na bycie zapomnianym bym raczej nie liczył, wpadasz jednak w oko - powiedział Orochi lekko i żartobliwie, rzucając mu szybkie spojrzenie od stóp do głów, ale szybko wrócił do bycia poważnym. - Myślę, że dość ciężko będzie o ciszę i spokój w biurze, jeżeli nie przejdzie do odszyfrowywania, ale tam nie powinno być cię. Ale mogę ci zorganizować dywersję - rozproszę ludzi swoją obecnością. - Wyszczerzył się i lekko potargał z zakłopotaniem swoje włosy. - Możemy też niewinnie wprowadzić cię, jako zainteresowanego działaniem tego biura. Jesteś Kogo i nikogo to nie zdziwi, że młody wysokorangowy będzie chciał się dowiedzieć rzeczy, żeby mieć jakąś przewagę albo doskoczyć do poziomu innych. Tym bardziej, że twój głos w klanie będzie się liczył. Możemy to ugryźć z tej strony, o ile nie masz niczego innego na myśli.

Orochi wyraźnie rozgryzł chociaż część z tego, co się działo i wydawał się nieco podekscytowany pomocą w śledztwie Azumy, nawet jeżeli nie miał wszystkich szczegółów. Starszy shinobi po prostu łaknął czegokolwiek, co mogłoby chociaż udawać przygodę i nie być kolejnym papierem do przerobienia.

[Azuma]

Zmiana wątku: Szlak prowadzący na północny-zachód

[Azuma]

Azuma cichym westchnieniem skwitował odpowiedź Orochiego. Tego jeszcze mu brakowało, aby zawrócił przypadkowej dziewczynie w głowie. Choć aparycja – przyjemna dla oka mogła być sprzymierzeńcem, w tym przypadku przeszkadzała. Uchiha Najchętniej oddałby to zadanie samemu Orochiemu, który najwyraźniej lubował brylować w taki sposób. Jednak w ten sposób, Azuma mógłby przeoczyć zbyt wiele rzeczy z rozmowy z Uedą Rin. Nie mógł mu tego zostawić.

– Dobrze, wykorzystajmy moją pozycję. Wprowadzisz mnie do środka jako Kogo żywo zainteresowanego ich pracą. Poprosisz panienkę Uedę o wyjaśnienie moich wątpliwości, a sam zjamiesz się resztą towarzystwa, angażując ich rozmową lub czym tam… wolisz.

Uśmiechnął się, niemal puszczając do Orochiego oko. Chciał ściągać koszule? Napiąć bica, porozmawiać o swojej muskulaturze? Niech ściąga wierzchnie odzienie i bawi towarzystwo. To da dla Azumy trochę czasu, niemal na osobności z Uedą.

[Uchiha Hiromi]

~ 7/... ~

~ Azuma ~

~ Misja Wojenna rangi A ~

~ Szpieg ~
~ rok 395, lato~

- A jeżeli się zorientuje, że to tylko dywersja, to pomyśli, że chcesz się z nią umówić - zażartował trochę Orochi, patrząc na Azumę w ten swój, nieco rozbawiony sposób. - Najwyżej zaprosisz ją na kolację i tam się podpytasz o wszystko.

Oczywiście żartował.

Wyprowadził go ze swojego gabinetu i pomaszerował do biur, gdzie pracowały trzy wymienione kunoichi, a także kilku innych, którzy również pracowali nad dokumentami, pisząc raporty, analizując dane. Orochi zapukał do drzwi, otworzył i wszedł, zapraszając Azumę.

Głowy w środku odwróciły się na ich widok, ciekawe spojrzenia. Przez chwilę Azuma mógł przysiąść, że widział obawę, ale szybko wszystkim przeszło. Być może pomylili Młodego Sugiyamę ze Starym Sugiyamą i, kiedy Azuma się przyjrzał, to jakby Orochiemu dodać wąsy, szerszą klatę i większego bica - to faktycznie byłby całkiem podobny.

Orochi spojrzał na młodą kobietę, około wieku Azumy, która siedziała przy jednym z biurek. To zasygnalizowało, że to była osoba, o której Azumie chodziło. Miała ciemne, kasztanowe włosy upięte w dwa koki, związane wstążką, prostą grzywkę i dłuższe pasma po bokach twarzy. Nosiła długie, fioletowo-różowe kolczyki i ciemny strój z wysokim kołnierzem. Wydawała się spokojna i skupiona.

Podeszli do Uedy Rin, która zerknęła na Azumę, a potem na Orochiego, zakrywając to, nad czym pracowała jeszcze zanim podeszli bliżej. Jej spojrzenie na Orochiego mówiło "nie rzucaj na mnie swoich obowiązków", ale nie protestowała, gdy Orochi się odezwał.

- Rin-chan, to Kogo naszego klanu, Uchiha Azuma. Jest zainteresowa…

- Doskonale wiem, kim są wszyscy Kogo naszego klanu, Orochi-sama - odpowiedziała mu, wyraźnie zirytowana, że jej przeszkadza. Usta miała ściągnięte.

Orochiego nie zbiło to z pantałyku.

- Doskonale, w takim razie, to jest Ueda Rin, nasza szyfrantka. Azuma-kun chciałby dowiedzieć się trochę więcej na temat pracy twojego działu i…

- Jestem zajęta i jestem przekonana, że Azuma-san poprosił ciebie, Orochi-sama, o pomoc w zrozumieniu działania działu - odpowiedziała. - Muszę dokończyć mój raport, żeby przekazać go dalej, a Orochi-sama czeka na raporty, bo potem idą do pańskiego ojca. Wolałabym nie oddawać tego za późno.

Orochi się jednak nie poddawał. Roześmiał się nieco zakłopotany, poczochrał sobie włosy i uśmiechnął się czarująco.

- Na pewno jakoś będziemy w stanie się dogadać. Bo chyba lepiej, jak Rin-chan opowie o pracy niż miałbym to robić ja lub Haruka-chan.

- Haruka-chan jest zupełnie nowa. Nie podoła… - Rin spojrzała na Azumę i głęboko westchnęła. - Proszę wybaczyć, Azuma-san. Naprawdę mamy tutaj urwanie głowy, bo jak raporty nie są wystarczająco starannie napisane, to wracają do nas i trzeba siedzieć dłużej. Ale dobrze, odpowiem na pytania - rzuciła ostre spojrzenie na Orochiego - pod warunkiem, Orochi-sama.

- Co tylko zechcesz, Rin-chan.

- Yuu-sama.

- Cokolwiek innego zechcesz, Rin-chan - poprawił się szybko Orochi, uśmiechając przepraszająco. Ueda uniosła brwi i odwróciła się do swojego biurka, na znak zakończenia rozmowy, na co Orochi westchnął. - No dobrze, ale przynajmniej powiedz mi, co zrobił.

- Przyniósł pudełko z duchami. Nie może tutaj przynosić pudełek z duchami.

- Pudełko z… - Orochi zapytał, wyraźnie zaskoczony, po czym pokręcił głową. - Najpierw Azuma-kun. Pudełko z duchami i Yuu później.

- Możesz zapytać reszty, Orochi-sama - mruknęła Ueda. - Yoki, opowiesz o tym, że jesteśmy wszyscy nawiedzeni? - zawołała do jednego z chłopaków, którzy przysłuchiwali się ich rozmowie.

- Pudełko chciało nam odebrać pracę, Orochi-sama - powiedział młodzieniec, którego wywołała Ueda.

Orochi rzucił niemal rozbawione spojrzenie Azumie i odszedł, żeby porozmawiać z resztą. Pudełko z duchami okazało się lepszą dywersją, niż potencjalne napinanie bica, a Orochi wydawał się szczególnie zainteresowany sprawą. Tymczasem Ueda spojrzała na Azumę wyczekująco.

- Azuma-san, więc czego chciałbyś się dowiedzieć o naszej pracy?

Sugiyama Orochi
Ueda Rin

[Azuma]

– To też pewne rozwiązanie - mruknął w odpowiedzi, zdecydowanie nie w takim rozbawieniu. Gdyby się jednak było zastanowić, taki scenariusz wydawał się również nie niemożliwy. A to oznaczało, że gdyby do tego doszło, nie powinien się wahać. Wątpliwości, roztargnienie mogły szybko zepsuć całą grę, a to było ryzyko które wolał uniknąć. Skinął Sugiyamie po czym ruszył za nim, kierując się do kwatery szyfrantów.

W środku zastali wspomniane kunoichi, a także innych pracowników tego biura. Wszyscy zwrócili uwagę na przybyłych, a młody Sugiyama nic sobie z tego nie robiąc, poprowadził w kierunku dziewczyny będącej w podobnym do Azumy wieku. Orochi zaczął pierwszy, od przedstawienia gościa, ale to zostało mu szybko przerwane. To, aż wywołało delikatne rozbawienie na obliczu drugiego Uchihy. Z coraz większą sympatią, przysłuchiwał się tej specyficznej rozmowie. Chwilę potem Azuma skinął lekko głową w stronę Orochiego, gdy ten odchodził, rzucając mu w drodze uśmiech pełen zrozumienia. Wiedział, że ta nietypowa dywersja była celowym zagraniem, które miało mu ułatwić zadanie.

Kogō w tym momencie skupił się całkowicie na Rin.

– Zanim przejdę do pytań, muszę powiedzieć, że jestem pod wrażeniem - Azuma zaczął, opierając się o biurko. – Orochi-san wspominał o twoich zdolnościach dostrzegania wzorców tam, gdzie inni widzą tylko chaos. Muszę przyznać, że to właśnie dlatego zdecydowałem się na rozmowę z Tobą.

Zaczekał chwilę, dając jej czas na przyswojenie komplementu. Potem przeszedł do sedna, utrzymując ten sam ton.

– Chodzi o zwiadowców, a raczej o niedobór tych najlepszych. Muszę skompletować kilka drużyn, a chcę to zrobić, wykorzystując najbardziej doświadczonych i zwyczajnie znających się na tej sztuce shinobich. W tym celu przejrzałem raporty i gdy wydawało mi się, że znalazłem właściwych kandydatów, ci zniknęli z kolejnych meldunków.

Azuma pochylił się lekko, zmniejszając dystans między nimi.

– To dziwne, bo sprawdzając raporty medyczne, finansowe, a nawet te traktujące o zgonach, na żadnych nie natrafiłem na informacje o tej dwójce. Jakby... – podrapał się od niechcenia po głowie, udając, że szuka właściwego określenia – ...mieli zniknąć? Podobno zajmowałaś się deszyfrowaniem ich wiadomości. Pomyślałem, że możesz wiedzieć coś więcej… Mam na myśli, że tych wiadomości było jednak więcej, gdy się tym zajmowałaś.

Azuma zamilkł, dając jej czas. Kątem oka zetknął do tyłu, sprawdzając czy pozostałe towarzystwo jest dalej skupione na Sugiyamie mlodszym. Gdy tak było, Azuma ujawnił personalia Uedzie, robiąc to tak, jakby były tylko kolejną formalnością.

– Chodzi o Nakano Ikuko i Date Nao, zwiadowców, którzy działali w Rantori. Potrzebuję ich odnaleźć. Pomyślałem, że możesz rzucić okiem na stare materiały z tego okresu. Może znajdziesz coś, co pominąłem? Coś, co tylko ty możesz dostrzec. A jeżeli, to... - Azuma spojrzał na nią w oczekiwaniu. – Pomożesz mi je odnaleźć?