Góry Soso

[Kujaku Haruka]

Góry Soso to rozległy, zróżnicowany łańcuch górski rozciągający się w północno-zachodniej części prowincji, nadający całej krainie surowy, niekiedy wręcz odosobniony charakter. Masywy te są główną osią duchową regionu – miejscem, gdzie przyroda, wiatr i czas wydają się mówić więcej niż ludzie. Mimo swojej dzikości, Góry Soso nie są puste. Kryją w sobie dziesiątki rozproszonych wiosek, często ulokowanych na tarasach zbocz lub w zacisznych dolinach między urwiskami. Są trudne do znalezienia dla obcych – niektóre nie pojawiają się nawet na mapach. Ludność tutejsza żyje z hodowli, myślistwa, zbieractwa i wymiany dóbr z przygodnymi podróżnikami.

Wśród wyższych partii gór znaleźć można pojedyncze klasztory i pustelnie, zbudowane najczęściej z kamienia i drewna modrzewiowego, które jest tutaj bardzo obfitym i łatwo dostępnym budulcem. Jednym z takich klasztorów jest popadający w ruinę i zapomnienie klasztor Bishamon, którego większość mieszkańców - braci albo zginęła, albo opuściła jego przybytki... obecnie zostały tam jedynie cztery osoby. Inne klasztory, zazwyczaj większe i w lepszym stanie, pełnią dziś funkcję schronienia dla pielgrzymów i poszukiwaczy duchowego wyciszenia.

Drogi prowadzące przez góry są wąskie i często zdradliwe — skaliste przełęcze, wiszące mosty i ścieżki zawieszone nad przepaściami to codzienność. Mimo to, przy głównych szlakach można napotkać kamienne kapliczki, stupy i posągi bodhisattwów, bądź rozmaitych kami – często porośnięte mchem, przykryte warstwą igliwia, wciśnięte między korzenie sosen. Mieszkańcy i podróżni zostawiają przy nich ryż, kadzidło, lub małe figurki z drewna.

Roślinność w Górach Soso jest bogata, choć podporządkowana surowemu klimatowi. Lasy iglaste dominują na wysokościach - sosny, świerki, modrzewie, jałowce. Latem można spotkać łany górskich irysów, dzikich chryzantem i ciemnofioletowych dzwonków, pojawiających się nagle wśród kamieni. Do tego rzadkie i cenne są mchy lecznicze i korzenie górskiego żeń-szenia, poszukiwane przez znachorów i aptekarzy.

Zwierzęta Gór Soso są ciche i czujne, jakby nauczone szacunku do tej ziemi. Ogromne drapieżne ptaki krążą wśród szczytów – orły, sokoły, a także opisywane tylko w opowieściach tengu, jakoby chroniące górskie szczyty i niektóre klasztory. Po lasach przemieszczają się wilki, górskie lisy, a czasem nawet niedźwiedzie, szczególnie aktywne na granicy zimy. Ponadto spotkać można dzikie kozy, jenoty, zające o srebrnym futrze, i bardzo rzadko – górskie, dzikie koty, które według lokalnych legend „widzą duchy”. Nocami w dolinach rozlega się pohukiwanie sów, a czasem... dźwięki, których pochodzenia nie zna nikt.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi D - "Dzwon bez serca"
1/7
Nakata Masumi

Minęło kilka dni, odkąd opuściłeś swój dom i swoją rodzinę - bo tym w końcu był klasztor Bishamon oraz pozostali mnisi. Twoją rodziną. Najbliższą i jedyną, jaką kiedykolwiek znałeś. A jednak przyszło ci podjąć trudną, ale konieczną decyzję... i wyruszyć w wielki, nieznany świat. Do tej pory jedyne co znałeś, to opowieści nieliczny podróżnych, którzy czasem zapuszczali się do waszej świątyni, nauki przekazywane przez starszych mnichów i medytację. Teraz to wszystko miało zostać poddane próbie.

Przemierzałeś szlak, czasami przystając aby pomodlić się krótko przy jakiejś zarośniętej kapliczce, zapalić kadzidło, albo ofiarować skromną garść zapasów. Powoli zacząłeś się zresztą o nie martwić, jednak informacje, jakie zapamiętałeś były poprawne - i nie skręciłeś dzień wcześniej na południe, przez zawieszony nad wąwozem most, który prawdopodobnie doprowadziłby cię mylnie w rejon zamieszkany przez górskie niedźwiedzie i dzikie, drapieżne ptaki.

Zamiast tego wczesnym rankiem, raptem po godzinie marszu, dostrzegłeś dymy z garstki chat w wiosce zawieszonej na górskim zboczu, nad którą zresztą górowała jakaś inna struktura - przypominająca nieco twój klasztor, ale znacznie mniejszy. Może jakaś kaplica, lub mniejsza świątynia? Tak czy inaczej, miałeś szansę uzupełnić tam swoje zapasy jedzenia, a może też zasięgnąć języka.

---

[Nakata Masumi]

Spokojnym krokiem przemierzając kolejne ścieżki, mnich rozglądał się powoli po okolicy. Podziwiając widoki oraz przeróżne zwierzaki jakie mógłby tylko zobaczyć. Jednak po dłuższej chwili w końcu dostrzegł jakieś oznaki życia, dym i chatki. Mała wioska? Nie przypominało to standardowych wiosek, które kiedyś widział. Przynajmniej tych ze szczytów klasztoru. No ale dużo nie myśląc, ani nie zawracając sobie głowy szczegółami. Masumi po prostu skierował się do ów wioski, może uda mu się zdobyć troszkę zapasów, albo jakiś informacji na temat następnego miejsca, w które mógłby się udać. Podróż choć długo nie trwała, to chwila odpoczynku się przyda. Nigdy nie wiadomo, kiedy natrafi na następną wioskę lub osadę.
Jednym z większych plusów, będzie w końcu spotkanie kogoś więcej niż tylko mnichów z którymi spędził połowę życia. Nowe twarze, nowe osobowości. Radował się niezmiernie. Dlatego też nie zwlekając, mnich przyspieszył i ruszył swoim żwawszym spacerkiem. Chciał jak najszybciej zobaczyć jak się żyje poza murami klasztoru, czy życie normalnych ludzi jest jak to opowiadali --- Bardziej chaotyczne --

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi D - "Dzwon bez serca"
2/7
Nakata Masumi

Ruszyłeś ku wiosce raźnym krokiem, ciesząc się całkiem dobrą pogodą. Kiedy tylko zbliżyłeś się do chat, dobiegły cię dźwięki... życia. Zwykłego, wiejskiego życia, które jednak dla Ciebie mogły nie być takie zwykłe. Szczekanie psów, beczenie owiec i kóz, ludzkie pokrzykiwania i rozmowy, śmiech dzieci. Te ostatnie zresztą zerkały na ciebie ciekawsko zza płotów - wędrowcy, do tego w mnisich szatach z pewnością nie byli popularnym widokiem w tym rejonie, jakkolwiek spodziewać się mogłeś, że słyszano tutaj o waszym klasztorze. Może nawet parę razy ktoś stąd wybrał się po błogosławieństwo do was?

Droga doprowdziła cię do nieco większej niż pozostałe chaty, stojącej pośrodku wioski, z kilkoma stolikami ustawionymi przed nią i ławami, gdzie zebrała się grupka mieszkańców, debatujących nad czymś dość żywo. Wydawało się, że niektórzy gestykulowali gwałtownie, wskazując na świątynię powyżej. Czyżby coś się stało? Na razie ta grupka jeszcze cię nie zauważyła, pochłonięta swoją rozmową.

---