Las w Górach

[Ryo]

~ 1/14 ~

Przewodnik
Misja C, Fumetsu

Miejsce: Las w Górach, Ryuzaku no Taki
Pogoda: Słońce schowane za chmurami
Wiosna 393, Południe

---

Dzisiejszy dzień nie należał do specjalnie słonecznych. Słońce praktycznie nigdy nie wychodziło zza chmur. Mimo to jednak temperatura była na tyle wysoka, żeby dało się bez problemu wytrzymać cały dzień na dworze. Fumetsu zdecydował, że poświęci go na trening. Na miejsce wybrał spód gór. Teren był lekko pochylony, pokryty lasem iglastym. Idealne wręcz warunki do przeróżnych ćwiczeń. Chłopak mimo wysiłku pozostawał skupiony i zrelaksowany. O ile można było tak powiedzieć o osobie, która właśnie zmusza organizm do przekraczania swoich dotychczas wyznaczonych granic. Co jakiś czas, kiedy dawało się we znaki zmęczenie, przystawał na chwilę i łapał oddech. Kiedy jego puls się obniżał, a zmęczenie chociaż trochę ustępowało, brał się za kolejną serię. Takim sposobem w końcu dotarł do wyznaczonego sobie końca. Mógł odetchnąć z ulgą i tak też zrobił. Jego ciało osunęło się na trawę, która była na tyle miękka, że pozwalała bez problemu się zrelaksować. Sam wypoczynek jednak nie trwał długo. Kiedy jego wzrok wbity był w wysoko lecące ptaki, do jego uszu dotarł dźwięk. Ktoś zbliżał się w jego stronę. Nie było to coś, czego można było się spodziewać, bowiem leżał on w miejscu raczej mało uczęszczanym, gdzie prawdopodobieństwo spotkania kogokolwiek było raczej niskie. Mimo to jednak ktoś się zbliżał. Na ten moment gdzieś w oddali, zza drzew. Więcej nie dało się ocenić samym słuchem.

[Fumetsu]

Wypoczywając na łonie natury, nagle do moich uszu dobił się dźwięk. Nie był to dźwięk ptactwa czy też wiatru. Odgłos wydawał się jakby, ktoś nadepnął na gałąź, a ono pod jego ciężarem złamało się w pół. Wtedy moje zmysły zaczęły pracować ciężej, aby mieć się na baczności. Przecież te tereny są rzadko uczęszczane przez ludzi, było to miejsce, które według mnie służyło do wewnętrznego wyciszenia się. To miejsce miało swój charakter, który na to pozwalał.
Powoli wstawałem, gdy usłyszałem kolejne łamanie gałęzi, tylko, że tym razem było znacznie bliżej, ale nie otaczało mnie dużo drzew, więc szybko mogłem zidentyfikować potencjalną osobę. Na ten moment musiała być lekki kawałek drogi odemnie, samym słuchem nic nie wskóram...
Wstałem otrzepalem ubrania, po igłach z drzew. Prawdopodobnie kiedy biegłem, musiałem otrzeć się o kilka igieł. Wiedziałem, że jeżeli teraz nie zacznę działać i nie będę krok do przodu od mojego potencjalnego przeciwnika, będę miał problem, dlatego wspiąłem się na najbliższe drzewo i z niego patrzyłem w każdą możliwą stronę, ponieważ niosło się echo, więc słuch tutaj mógł tylko zawieść.

[Jawa]

Przed powrotem do gry, powinieneś najpierw zgłosić się o ponowną aktywację konta.

[Shin]

Chłopak znalazł ten teren za miastem nie bez przyczyny. Nie było tu zywego ducha ani żadnych śladów ludzkiej ingerencji, wydeptanych ścieżek czy znaków świadczących o pobycie tu człowieka. Właśnie takiego miejsca potrzebował chłopiec, by wykonać jeden z ważniejszych planów na swojej drodze ninja.
Pan Uzo, który pokazywał i uczył Shina wszystkiego, co wie o ziemi i jej technikach, wyjaśniał mu też coś, co nazywał "planem na przyszłość". Widząc szybko rozwijającego chłopca, wpajał mu wiedzę o technikach poza jego możłiwościami, które będzie mógł opanować po wyjściu z sierocińca.
Technika, której notatki miał opisane na kilku stronach notesu, spisane drobnym druczkiem z autorskimi ilustracjami pana Uzo, miała na celu utworzyć wielkiego węża z ziemi, który z ogromną prędkością będzie atakował swoją ofiarę, by zmieść ją z powierzchni ziemi. Twór miał mieć wielkie rozmiary i monstrualną siłę, więc musiał być naprawdę silną techniką i Shin nie umiał się doczekać, aż będzie mieć ją w swoim arsenale. W końcu jego celem było zostanie najlepszym ninja znającym i wykorzystującym ziemne techniki na świecie!
Pierwszym krokiem, który należało zrobić, było wyrwanie z ziemi i uformowa głowy węża. Jak mawiał jeden mędrzec: łatwiej powiedzieć niż zrobić. Kontrolowanie ziemi o tym rozmiarze wymagało od chłopca wiele wysiłku i koncentracji. Kupy ziemi, gdy rozmiary były wielkości człowieka, jeszcze jakoś udawało się ogarnąć, ale przy powiększanie rozmiaru węża ziemia rozpadała się w drobny mak, pozostawiając utworzoną głowę w kształcie rozgotowanego ziemniaka.
Drugiego dnia poszło już dużo lepiej. Chłopak powoli łapał, w jaki sposób dystrybuować chakrę w tworze i odpowiedzią na to pytanie było inaczej niż myślał chłopak: szybko. Był przekonany. że ma wtłoczyć chakrę do węża, który ma stwardnąć i powstać, a okazało się, że technika wymagała ciągłego wprowadzania chakry do układu stworzonego w wężu, by na bieżąco formować go i tym samym kontrolować jego wzrost. Idąc tą logiką, wydłużanie węża powinno następować tą samą techniką, dzięki czemu podczas ruchu będzie on mógł zakręcać i poruszać się na dłuższe odległości. Pierwsze próby podziałały i chłopak posłał głowę smoka na zadziwiające... dwa metry. Musiało wystarczyć, by zbliżał się zachód słońca i trzeba było wracać do domu.
Trzeci dzień przyniósł istotny przełom. Okazało się, że przy kontrolowaniu długości węża nie było ważne jedynie kontrolowanie ilości chakry, ale również całej głowy. Wąż nie miał wolnej woli i nie dało się go "zaprogramować" na jakieś działania, trzeba była się skupić, by twór robił to, do czego został stworzony: do siania demolki wśród wrogów. Nie było to dla Shina pierwszyzną, bo nauczył się już innych technik wymagających kontroli, ale jeszcze nigdy nie działał na taką skalę, a prawdą było, że smok był zbyt szybki nawet jak dla Shina. Gdy próbował nim poruszyć z pełną prędkością, musiał zasłonić oczy z powodu nagłego podmuchu wiatru, a gdy zrobił to drugi raz, tym razem z odległości kilku metrów, zauważył, że zamiast węża widzi szybką smugę sunącą po ziemi aż do momentu, w którym smok rozpada się, około 50 metrów dalej.
Po treningu chłopak opadł z sił, siedząc pod jednym z liściastych drzew. Trzeci dzień treningu został zaliczony, a chłopak uznał technikę za opanowaną. Co prawda nie mógł jej używać w małych pomieszczeniach i była ona widoczna z daleka, ale przecież była jakąś odpowiedzią na ataki przeciwnika. I to konkretną, chociaż Shin nie potrafił sobie wyobrazić na razie niebezpieczeństwa, podczas którego mógłby jej użyć. Zmęczony, pogrążony w myślach i opatulowany w przyniesiony w plecaku ciężki koc, chłopak zasnął pod drzewami...

  Ukryty tekst

[Shindo]

ROK 394

Po kilunastu minutach będąc w zamyśleniu co by dzisiaj tu potrenować, zawędrowałem gubiąc się kilkukrotnie bibliotekę dla shinobi. W niej udało mi się znaleźć interesującą mnie technikę. Wypożyczyłem zwój dopełniając wszelakich formalności i udałem się w stronę lasu. Chciałem w spokoju nauczyć się techniki, ale zarazem nie było moim celem aby ktoś mi przerwał bąź mnie obserwował. Specjalnie dlatego naprawdę daleko w głąb zaszedłem tegoż lasu, gdy znalazłem odpowiednie miejsce to po chwili intensywniej rozgrzewki rozpocząłem naukę.

  Ukryty tekst

[Shindo]

ROK 394

Gdy zakończyłem naukę techniki, poszukałem źródła świeżej wody oraz żywności. Zajęło mi to trochę czasu, ale finalnie na koniec dnia siedziałem już nad paleniskiem, nad którym piekła się dziczyzna, a chwilę wcześniej wyparzałem wodę. Po jakimś czasie mięso nadało się w końcu do jedzenia, zjadłem je z wielkim smakiem, gasząc przy okazji swoje pragnienie schłodzoną już wodą. Dorzuciłem drwa do paleniska i poszedłem spać.

Rano obudziłem się, przy wygaszonym już palenisku. Rozpostarłem kości, wypiłem resztki wody, wykonałem podstawową higienę i po krótkim odcinku czasowym byłem już gotowy do dalszych treningów

  Ukryty tekst

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Brwi Tsuyoshiego unosiły się coraz wyżej, w miarę tego jak Yatta opisywał, dlaczego towarzyszy mu zła reputacja. Naprawdę nie potrafiło mu się pomieścić w głowie, jakim cudem ktoś o tak wysokiej randze mógł mieć tak złą łatkę. Świadczyło to bardzo źle o osobach, które myślały w negatywny sposób o rudowłosym. Co innego śmianie się z kogoś takiego podczas zabawy, gdy jest się dzieckiem, a co innego, gdy traktuje się tak shinobiego klanu.

- Nie do pomyślenia, prawdę mówiąc. Nic dziwnego, że klanowi źle się wiedzie w niektórych przedsięwzięciach, skoro są u nas ludzie myślący w taki sposób i nie okazujący szacunku wyższym w hierarchii - pokręcił głową, zawiedziony, a może nawet trochę rozgoryczony.

- Cóż, jeśli to nie jest oczywiste, to powiem to wprost: ja tak nie sądzę i nie mam z tym żadnego problemu. Chętnie pokażę się z tobą Yatta-san na każdej ulicy Sarufutsu. I jeśli spotkam się z kimś, kto zacznie robić jakieś niestosowne uwagi, to... nie ręczę za siebie - powiedział, na sekundę marszcząc brwi. To, że Yatta spotykał się z kompletnie nieuzasadnioną niechęcią to jedno, i tym się aż tak bardzo Tsuyoshi nie przejmował (w końcu Yatta był dorosłym shinobi w randze Kōgo, więc musiał sobie umieć radzić z taką presją, poza tym: takie już jest życie). Ale to, że w klanie uchowały się takie egzemplarze, żeby nawet teraz, po tych wszystkich nieszczęściach, które spotkały klan, nadal nie potrafią zrozumieć czym jest hierarchia, to było zdecydowanie za wiele. Nie kontynuował jednak tego tematu, bo nie było po co. Zrozumiał już, co jego towarzysz miał na myśli. Będzie miał trochę czasu na przemyślenie tego.

Potem Yatta zaczął tłumaczyć, o co mu chodziło z tym, że obawiał się czy Tsuyoshi da sobie radę. Cóż, Sentoki nie obraził się czy nie wkurzył na serio, więc nie oczekiwał też nie wiadomo jakich przeprosin i sprostowań. Ubodło go tylko to, że Yatta mógłby uważać, że Tsuyoshi jest słaby, nie poradzi sobie albo - o zgrozo, tego nie chciał przyznać nawet w swoich myślach - że trzeba będzie go chronić.

- Rozumiem, Yatta-san. W każdym razie... obiecuję że się na nie nie zawiedziesz - podsumował i nie drążył już wątku, rozluźniając się. Wyglądało na to, że Kōgo nie miał nic złego na myśli, więc nie było już sensu tego roztrząsać.

W pewnym momencie krajobraz zaczął się zmieniać. Ich droga przeszła w bardziej zalesiony teren, co Uchiha przyjął z ulgą. W końcu w takich miejscach jest się mniej widocznym. Kiedy spojrzał na Yattę, okazało się, że ten zauważył... wiewiórkę. Wiewiórkę-albinosa.

- Szczerze mówiąc, ja chyba nigdy takiej jeszcze nie widziałem - powiedział, szczerze zaskoczony. Nie wiedział, że takie stworzenia mogą mieć taką barwę futerka. Nie umknęło też jego uwadze to, że na moment Yatta autentycznie się ożywił i rozchmurzył. Od razu to podchwycił.

- Yatta-san, a myślałeś, żeby zdobyć takiego zwierzęcego towarzysza? Mam znajomego, też w randze Kōgo i on ma za towarzysza wronę. Wronę, która wyjada wszystkim suchy prowiant, ale to szczegół. Może... no nie wiem, dałbyś radę oswoić jakąś łasicę, sowę albo nawet wilka? - zapytał, ciekawy jego reakcji.

Tymczasem Tsuyoshi otrzymał kolejne pytanie. Pytanie, nad którym nie musiał się może jakoś specjalnie długo zastanawiać, niemniej jednak chciał odpowiedzieć precyzyjnie.

- Chciałbym po prostu służyć klanowi i przysłużyć się do tego, żeby wyprzeć Dzikich tam, skąd przyszli. Wierzę, że jeśli tylko klan wespnie się na wyżyny swoich możliwości, to jest do osiągnięcia. Ale nie mam precyzyjnych planów. Nie nadaję się na biurokratę, więc nie celuję w to, żeby siedzieć w Sarufutsu i wydawać rozkazy. O wiele lepsze jest dowodzenie na froncie i własnoręczne odsyłanie Dzikich w zaświaty, o ile te zwierzęta w ogóle gdzieś trafiają po śmierci – powiedział te słowa z taką lekkością, że dla wielu ludzi z innych krain mogłoby to być uderzające.

[Ario]

Uchiha Tsuyoshi
Misja Wojenna Rangi B
Kolejka 6/17

Wieża obserwacyjna

Informacja która spłynęła na Ciebie jak grom z jasnego nieba o tym, że można nie szanować wyższych rangą była dla Ciebie nie do zaakceptowania. Odrazu wyraziłeś swój sprzeciw i dodałeś, że jeżeli ktoś przy Tobie minie się z etykietą, to dasz temu jasny sprzeciw. Kogo patrzył na Ciebie z zainteresowaniem, jednak...czy ktoś jego pokroju nie próbował już z tym walczyć? Skoro wycofał się tak bardzo z tego tematu, czy nie zrobił wszystkiego, co mógł zrobić?
- Jasne, dzięki. Ale jakby...nie wiem czy to jest warte tego zachodu. Po prostu róbmy swoje. - odparł krótko.

Ponownie chciałeś potwierdzić, że Yatta się na Tobie nie zawiedzie, jednak on wydawał się nie przejmować tym aż tak bardzo. W sensie, chyba nawet trochę cieszył się, że z Tobą idzie. Chociaż nie umiał tego zbytnio wyrazić.
- Jak dotrzemy do groty, powinniśmy z góry mieć widok na szlak i wtedy podejmiemy decyzję co dalej. Damy radę. - powiedział. - Mam wstępny pomysł jak można zrobić coś takiego. Robienie szumu i takie zadania to trochę moja specjalizacja, hehe. - powiedział, delikatnie się uśmiechając.

Dalej podziwialiście białą wiewiórkę. Zapytałeś się, czy myślał, czy nie zdobyć takiego towarzysza. Chłopak trochę się zadumał, lecz po chwili zaczął mówić.
- Kiedyś pomieszkiwałem trochę w lesie więc potrafię przeżyć w dziczy. Ogólnie umiem tropić i takie tam. Dużo czasu spędzałem w lesie więc nauczyłem się obserwować zwierzęta i je rozpoznawać, ale nigdy nie starałem się ich oswajać. Wydają mi się piękne, takimi jakim są. Ta czysta naturalność jest po prostu niesamowita. Poza tym, jak widzisz, misje które są mi przydzielane są często daleko poza domem. Nigdy nie wiem, czy uda mi się wrócić z misji, więc nie chciałbym brać też odpowiedzialności za jakieś zwierzę. Jakbym umarł, nie miałby nikt kto się nimi zająć...czasem odwiedzam schroniska dla zwierząt, to tam mogę wyprowadzić sobie jakiegoś psa na spacer, albo się z nimi pobawić. - wyjaśnił.

Na sam koniec temat zszedł w kierunku Twoich celów i pragnień. Chciałeś przede wszystkim wyprzeć dzikich, przywrócić świetność klanu, a na sam koniec dodałeś, że nie masz planów. Była jedna rzecz, którą poruszałeś i za każdym razem jak o tym mówiłeś, coś się w Yattcie zmieniało. Delikatnie, ale zmieniało.
- Wygranie wojny, odbudowa klanu, jasne, ale to ogólne cele. Chodziło mi bardziej, co TY byś chciał robić, ale rozumiem, że jesteś nastawiony czysto bitewnie. Mówisz, że chciałbyś prędzej dowodzić na froncie...coś jak Sazaraki Uchiha. - powiedział, po czym podrapał się po brodzie. - Duży orzech do zgryzienia. Musisz awansować na Kogo i mieć dużo misji. Chcesz brać odpowiedzialność za ludzi na froncie? - zapytał. - Wydajesz się strasznie nienawidzić dzikich. Zabili kogoś z Twojej rodziny, czy masz jakiś inny zatarg z nimi poza Wojną?

Szliście już długi kawałek czasu i po drodze nie robiliście żadnych dłuższych przerw. Raz czy dwa razy stanęliście by się napić i coś podjeść, a tak to cały czas parliście na przód. Jeszcze w początkowych fazach co jakiś czas trafialiście na kogoś na szlaku, jednak teraz od dłuższego czasu nie było nikogo.
- Tutaj skręcimy w prawo. Droga jest ukryta, ale Cię poprowadzę. Prosto jak będziemy szli, to już nie aż tak daleko będzie pierwsza linia frontu. Staraj się być teraz czujniejszy, bo w tych okolicach mogą już trafić się jakieś jednostki infiltracyjne wroga. - Yatta wskazał Ci palcem na drzewo, które było dziwnie obrośnięte krzakami. Jak podeszliście bliżej, chłopak jedną ręką odsunął gałęzie i pokazał Ci ukrytą ścieżkę odchodzącą w głąb lasu. Ruszył pierwszy, a Ty za nim.

Szliście tak jakiś czas, a Yatta wielokrotnie skręcał gdzieś za drzewem w inną stronę, czy za jakimś kamieniem. Za każdym razem mówił Ci, że teraz idziecie tutaj, bo tutaj jest znak. Ty tych znaków totalnie nie rozpoznawałeś, ale może to nawet i lepiej, że tylko on potrafił je odczytać. Wspinaliście się w górę, aż w pewnej chwili zaczęły się kamieniste wyżyny. Kogo zaprowadził Cię dookoła nich, a potem między kamieniami była jeszcze jedna, ukryta droga w górę. Weszliście tam i dopiero po jakimś czasie wylądowaliście na półce skalnej, która była przymaskowana przez wycięte gałęzie. Yatta je pozbierał i Twoim oczom ukazała się grota. Była bardzo sprytnie umiejscowiona, bo dawała widok na całą dolinę z lasu, a jak ktoś będzie chciał się do Was zakraść, to będziecie go widzieć z daleka.
- Jak rozpalimy ogień, to dym będzie zasłonięty przez wzgórze. - wyjaśnił.

W samej grocie widziałeś...niemalże bardzo podstawowe mieszkanie. Posłanie zrobione z gałęzi - rama była obudowana z konarów drzew, zaś środek wyłożony przyżółkłymi już liścmi. Na środku widziałeś pozostałości ogniska, a także stolik zrobiony z pnia i jedno krzesło. Była też suszarka z patyków.
- He he...no wiem, że to nie warunki dla wszystkich, ale no...nie miałem za bardzo nic pod ręką.

To co Cię zastanowiło to fakt, że wyglądało to o dziwo...dobrze. Nawet, jeżeli była to prowizorka, to zrobiona z naprawdę dużą starannością. Yatta podszedł do ściany i podniósł coś, co wydawało Ci się długim kijem.
- Niedaleko jest potok. Zjadłbym dziś dobrego pstrąga. Umiesz łowić? Mogę Ci zrobić drugą wędkę jak chcesz.
========== Yatta Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Yatta był w gruncie rzeczy smutnym człowiekiem. Wyglądał na pogodzonego z tym, że ludzie źle go traktują. Przy tym wszystkim zachowywał jednak znacznie więcej wrażliwości niż przeciętny człowiek, o czym świadczyło to, że nie chciał mieć zwierzęcego towarzysza z obawy przed tym, co by się z nim stało, gdyby Yatta nie wrócił z misji. Tsuyoshi spojrzał na niego ukradkiem, żeby wybadać jego wyraz twarzy, gdy to mówił. Było to tyleż godne podziwu, co dołujące. Sentoki stwierdził, że ten gość musiał przejść i wycierpieć więcej, niż to, do czego się przyznawał. A mimo to był silnym wojownikiem, nie był słaby i nie dał się złamać.

Chłopak westchnął cicho i nie kontynuował tego tematu. Zamiast tego przeszli do rozmowy o dzikich (i) ambicjach Tsuyoshiego.

- Czego ja bym chciał? - zapytał, zaskoczony. W sumie to rzeczywiście myślał o swojej przyszłości głównie przez pryzmat swojego klanu i rodziny. Na pewno nie był indywidualistą, więc jego cele były ściśle związane właśnie z rodziną i z klanem - dobre pytanie, Yatta-san. Ja... w zasadzie to się nad tym nie zastanawiałem. Pewnie najlepiej byłoby awansować w hierarchii i czynić użytek z moich umiejętności na froncie. Ale moje... osobiste cele? - zrobił dłuższą przerwę i zapatrzył się gdzieś w dal - nie wiem. To chyba nie są czasy, żeby ludzie tacy jak ja wyznaczali sobie osobiste cele. Za dużo się dzieje, za dużo jest chaosu i krzywd. Chronienie klanu oraz moich najbliższych pochłania tak wiele czasu i energii, że na nic więcej ich chyba nie starczy - powiedział całkiem szczerze. Odpowiedział tak wyczerpująco, jak to tylko potrafił, niemniej jednak to pytanie z pewnością pozostanie z nim jeszcze - i tak, nie boję się odpowiedzialności. Już dowodziłem ludźmi w bitwie o most Ishikari. Wielu poległo, ale dzięki temu w tamtym parszywym miejscu nie ginęło ich już więcej. Bo gdybyśmy go nie zdobyli to pewnie tygodniami ginęłoby naszych żołnierzy znacznie więcej - stwierdził.

Pytanie o to, dlaczego tak nienawidzi dzikich trochę go zaskoczyło. Popatrzył na Yattę zdziwiony i odpowiedział:

- Czy to nie oczywiste? Napadli na nas, zabijają naszych ludzi, naszych najbliższych i tak dalej i wyrzucili nas z domu. I najchętniej wszystkich nas by wymordowali co do jednego. Inne klany pewnie też, ale to akurat nie mój problem. I... chyba każdy ma kogoś, kto zginął na wojnie - powiedział z zacięciem w głosie - a ty, Yatta-san? Jakie masz do tego podejście? I jak widzisz swoją rolę na wojnie i dla klanu? - odbił pytanie.

Potem dotarli w okolice linii frontu, więc trzeba było być zdecydowanie bardziej czujnym. Sentoki potwierdził, że rozumie, iż teraz trzeba będzie bardziej się skupi i bardziej uważać. Ich droga też zmieniła się z głównego traktu w zwykłą ścieżkę. Później szli w górę, aż dotarli do kamienistych wzgórz. I do zamaskowanej jaskini.

- Świetne miejsce na kryjówkę - przyznał Tsuyoshi. Co tu dużo mówić - miejsce było starannie wybrane i zabezpieczone. Yatta znał się na rzeczy, co nie mogło już teraz dziwić Sentokiego ani trochę.

- Jest genialnie. Jak na warunki misji to będę spał jak shirei-kan. Serio, normalnie pewnie spałbym pod gołym niebem, zagrzebany w ściółce. To są prawdziwe luksusy. Sucho i ciepło - pokiwał głową.

- Łowić? Oczywiście. Mam za domem staw z karpiami koi, a dodatkowo przez naszą wioskę płynie rzeczka i jest małe jeziorko. Złowiłem tam już setki ryb. Wędką, kijem... wszystkim. Jeśli to są na tyle bezpieczne tereny, żebyśmy mogli tam się pokazać, to możemy iść - powiedział. Miał w zanadrzu trochę prowiantu z Sarufutsu, a nawet trochę warzyw i mięsa z domu, które trzeba było zjeść jeszcze dzisiaj, ale nie chciał psuć planów kompanowi. Wiedział co robi, więc Tsuyoshi nie protestował. Najwyżej będą mieli bardzo obfitą kolację. Ha, wyglądało na to, że jeśli nic im nie przeszkodzi to będą się czuli bardziej jak na biwaku niż na niebezpiecznej misji.

[Ario]

Uchiha Tsuyoshi
Misja Wojenna Rangi B
Kolejka 7/17

Wieża obserwacyjna

Chociaż rozmowa toczyła się w najlepsze, kiedy weszliście na temat Dzikich miałeś swoje twarde przemyślenia. Byli dla Ciebie zbrodniarzami, to oni zaatakowali Waszą ziemię. Nawet nie tyle tylko waszą, co po prostu zaatakowali kontynent. Dodatkowo jeszcze odpowiedziałeś na to, że nie boisz się brać odpowiedzialności za ludzi. To było Twoje zadanie jako Shinobi i też wierzyłeś, że tak po prostu musi być. Co więcej, przyznałeś się, że masz doświadczenie.

Yatta jedynie pokiwał głową. Nie komentował w żaden sposób tego, co mówisz, aż do momentu, gdy zapytałeś o to, jakie on ma podejście.
- Ja? Emm... - chwilę się zastanowil, po czym westchnął. - Moja odpowiedź Ci się nie spodoba. Ja pochodzę trochę...z innych środowisk jak Ty, trochę napatrzyłem się na...ludzką krzywdę. Dla mnie przede wszystko to też ludzie i uważam, że wszelka krzywda, która się dzieje, nie powinna dotykać każdego. Ci ludzie też z jakichś powodów opuścili swoje ziemie i przyszli tutaj. - powiedział, po czym na chwilę się zastanowił. - Czasem zastanawiałem się, co by musiało się stać, żebym opuścił swoje miejsce i przeniósł sie gdzieś indziej. Jakby...akurat ja to może jestem zły przykład, ale weźmy Ciebie. - stanął przed Tobą. - Gdybyś miał możliwość, to sam z siebie chciałbyś teraz zamieszkać w Kaigan? Albo na pustyni? Myślę, że wojna sama w sobie jest zła, nie ludzie. Dlatego nie żywię do Dzikich aż takiej urazy, jak Ty, ale zgadzam się z tym, że jesteśmy trybikami w maszynie i musimy robić wszystko, by chronić siebie i bliskich.

Czy taka odpowiedź satysfakcjonowała Tsuyosha? Rzeczywiście, panowie mogli mieć zgoła odmienne zdanie na ten temat. Z jednej strony Tsuyoshi prezentował zdecydowanie radykalniejsze podejście, a Yatta wydawał się szukać w tym wszystkim jakiegoś sensu. Czy istniała szansa na porozumienie tych dwóch w tej sprawie?
- Moja rola? Wiesz co, nie zastanawiam się nad tym. Wstaję, idę po przydział, staram się przetrwać i wykonać zadanie, czasem jak mam czas to odwiedzam schroniska, albo chodzę do biblioteki. Tam właśnie Hina mnie ostatnio uczyła grać w shogi i trochę opowiada mi o historii. To chyba w sumie moje ulubione rozrywki na ten moment. - powiedział i westchnął. - No ale tak, nie jestem jakimś bohaterem wojennym i chyba nie mam na to za bardzo aspiracji. Tam gdzie władza klanu będzie widziała moją obecność, tam pójdę i zrobię wszystko, by być przydatny.

Następnie obejrzałeś chatkę. Nawet Ci się podobała, a na hasło o rybach, ewidentnie się ucieszyłeś. Co więcej, miałeś w tym doświadczenie! Yatta też się ucieszył, przez co nawet dał Ci swoją wędkę.
- O kurczę, ale fajnie. To weź Ty moją, ja sobie zrobię jakąś po drodze. Tak, tutaj jest bezpiecznie. To znaczy, trzeba być czujnym jak zawsze, ale no, jak ktoś się bedzie skradał, to raczej go usłyszę. Ludzie w większości nie potrafią poruszać się po lasach, bedąc ninja. To w sumie taki...parakoks. Padanos? Paradoks! Wiedziałem, że jakoś tak.

Ruszyliście w dół skarpy i ponownie weszliście w las. Yatta prowadził Cię ścieżkami i gdybyś miał ponownie trafić na górę, to byś chyba musiał poświęcić dużo więcej czasu, nawet jeżeli wiedziałbyś, w którą stronę iść. Chłopak miał bardzo dobrze wyczute jak chodzić, by omijać krzaki, jakieś patyki i inne. Wkońcu jednak dotarliście do wody. Twoim oczom ukazał się strumień, chyba dość płytki, ale woda była w nim...krystaliczna.
- Woda ma źródło niedaleko, więc jak widzisz, woda jest czysta. Wykop parę dżdżownic tutaj w glebie, blisko wody, załóż na haczyk i...dalej wiesz. Złapmy tak z 6 pstrągów. Dwa na kolacje, dwa na śniadanie i dwa wysuszymy i zrobimy sobie z nich przekąski na obiad. Nie możemy się obżerać na akcję.

Powiedział. W tym samym momencie chłopak znalazł sobie kijek, który zaczął strugać i obrabiać kunaiem, by następnie zrobić plecionkę z kory i haczyk z końcówki patyka. Niedługo potem dołączyć do Ciebie, zarzucając wędką w inną stronę.
========== Yatta Uchiha

[Uchiha Tsuyoshi]

Wiosna 395 roku

---

Z każdym słowem Yatty, Tsuyoshi coraz bardziej nie mógł uwierzyć w to, co słyszy. W oczach Sentokiego sprawa była prosta: my albo oni. Na pewno po części był to wynik jego uprzedzeń i przykrych doświadczeń, ale Tsuyoshi nie był bezmyślną maszyną do zabijania i również sporo myślał o tym, jak to jest, że wszystkie klany prowadzą ze sobą takie krwawe wojny, a śmierć jest codziennością u shinobi. Dyskutował o tym wszystkim z nieżyjącym już Kiroyukim, który marzył o pokoju na świecie i chciał go zaprowadzać tu i teraz. Było to jednak dobrych kilka lat temu - a klan był bogatszy o doświadczenia kilku wojen. Dlaczego nadal istnieli Uchiha, którzy tak niepoprawnie dobrze myśleli o Dzikich i im współczuli?

- Uważam, że takie myślenie jest szkodliwe dla klanu - odpowiedział tylko i odwrócił wzrok. Spojrzał gdzieś w dal. Na horyzoncie zamajaczyło morze, ku któremu coraz bardziej skłaniało się słońce.

- Co musiałoby się stać, żebym opuścił dom? - pomyślał Tsuyoshi - pewnie to samo, co stało się w rzeczywistości z setkami innych Uchiha. Ktoś musiałby przyjść i mnie z niego siłą wyrzucić. Co też próbują zrobić wszyscy od początku z naszym klanem. Liczy się tylko to, kto jest silniejszy - cały czas stał wpatrzony gdzieś w morze - ale uciekać z Hachimantai? Dokąd? - kontynuował rozważania, po czym zamrugał kilka razy oczami, zaskoczony tym, co przyszło mu do głowy. Gdzieś tam, na wprost od nich znajdowała się Kami no Hikage. Po raz pierwszy połączył on w swojej głowie pewne fakty - a może by tak... hm...

Tymi myślami nie podzielił się jednak z Yattą i poprzestał na tym jednym zdaniu, które wypowiedział wcześniej.

- Dobrze, chodźmy więc na ryby - skwitował tylko. Nie okazywał Yattcie żadnej urazy czy dystansu. W końcu byli na niebezpiecznej misji na terytorium wroga i dąsanie się było zachowaniem równie dziecinnym, co niebezpiecznym - zresztą to on był tutaj niższym rangą. Musiał zostawić za sobą tę rozmowę sprzed chwili i skupić się na tym, co dobre, a mianowicie że Yatta naprawdę wiedział co robi. No i... miał o czym myśleć, bo w jego głowie zaczęły kiełkować nowe pomysły tak szybko, jak grzyby rosną po deszczu.

- Widzę, że i ty znasz się na łowieniu - powiedział, kiwnął głową i zaczął szukać kawałka ziemi, którą mógłby ruszyć, żeby odkryć dżdżownice. Zrobił dokładnie tak, jak mówił Yatta - odkopał je, skonstruował z nich przynęty i zarzucił wędkę.

- Mam jeszcze trochę świeżych zapasów z domu. Jakieś mięso, warzywa. Możemy spokojnie poprzestać na czterech rybkach, podzielę się przecież - powiedział, zadowolony z tego, że będzie miał okazję podzielić się specjałami swojej matki.

- To naprawdę wygląda jak biwak - powiedział w pewnym momencie, uśmiechając się nieznacznie.