Wieś Uchiko

[Kujaku Haruka]

Osada, leżąca na terenach rodu Takamori, składa się z kilkunastu chat, zbudowanych z lokalnego drewna i kamienia, z dachami pokrytymi grubą warstwą materiałów izolacyjnych, aby chronić przed nieustającym śniegiem i mrozem. Chaty są rozmieszczone w sposób, który zapewnia ochronę przed silnym wiatrem, a ich konstrukcja jest prosta, lecz funkcjonalna, odzwierciedlając skromne życie mieszkańców.

Wieś jest zarządzana przez starszego, Kazuo, który cieszy się szacunkiem mieszkańców dzięki swojej doświadczeniu oraz pragmatyzmowi. Mieszkańcy żyją głównie z łowów dzikiej zwierzyny oraz połowów ryb słodkowodnych, które są obfite w pobliskich strumieniach. Poluje się na lisy polarne, zające oraz inne zwierzęta przystosowane do ekstremalnych warunków. Ryby takie jak pstrągi i łososie są cenione i stanowią ważny element lokalnej diety. Handel, choć utrudniony przez surowe warunki, jest niekiedy kluczowy dla gospodarki wsi, umożliwiając wymianę lokalnych produktów na niezbędne towary z innych regionów - zwłaszcza narzędzia.

W krótkich miesiącach, kiedy jest cieplej, mieszkańcy uprawiają odporne na zimno rośliny, takie jak jęczmień i kapusta, które są w stanie przetrwać w surowym klimacie. Mieszkańcy wsi są zahartowani i przyzwyczajeni do życia w izolacji, a ich kultura i tradycje są głęboko zakorzenione w historii regionu.

Do niedawna na skraju wsi mieściła się także chatka jednego z lokalnych myśliwych, Gendo, teraz jednak zostały po niej tylko zgliszcza.

[Ryū]

Ryu całkowicie zapomniał, że Genda miał siostrę. Przytaknął, zapisując sobie w pamięci, aby przy nadarzającej się okazji popytać o nią w wiosce. Była mowa o tym, że Genda spłonął wraz ze swoją chatą, jednak o niej nie było ani słowa.

- Trzeba w takim razie popytać, może ktoś coś będzie wiedział. Najlepiej byłoby zacząć od gospody.

Mężczyznę cieszył fakt, że droga objęta była ręką człowieka i jakkolwiek przygotowana do podróży. Gdyby mieli jeszcze przedzierać się przez zaspy śniegu, błota i opadniętych liści to zanim dotarliby do wioski, zapadłaby już noc. A tak to mieli może i zimny, ale jakkolwiek znośny spacerek.

Ryu nie kwapił się do dalszej rozmowy. Pominął temat jej przodków, nie chciał go poruszać, doskonale wiedział, że ona nie uznawała go za osobę wystarczająco godną do poruszania jej rodu. Dla niej był zwykłym plebejuszem o brudnej krwi, o nieznanym rodowodzie i przeszłości. Niczym obcy.

Dotarłszy do wioski, mężczyzna przystanął na chwilę i spoglądnął w kierunku swojej towarzyszki.
- Jesteśmy zgodni, że trzeba się dowiedzieć co i jak. Zacząłbym od wypytania mieszkańców, póki nie rozeszła się jeszcze wieść, że węszymy i zadajemy pytania. - Oznajmił. Podejrzewał, że jeśli w najgorszym scenariuszu było to w rzeczywistości podpalenia a nie zwykły wypadek przy pracy, powolne działanie pozwoliłoby dać czas potencjalnym podpalaczom na ucieczkę czy przygotowanie do konfrontacji.

- Spotkajmy się tutaj za godzinę. Wymienimy się informacjami i pójdziemy zbadać zgliszcza chaty.
Jeśli nie usłyszał żadnego sprzeciwu, samemu ruszył godnym i pełnym gracji krokiem do gospody. Wyglądał na beztroskiego, ale obserwował bacznie otoczenie, gotów na wszystko - nawet na nagłą zasadzkę. Pod warunkiem, że wszystko poszło bezproblemowo, wszedł do gospody i od razu udał się do lady za którą stał karczmarz. Spojrzał na niego przez maskę, zaglądając prosto w głębie jego oczu i położył dwie monety na stół, samemu opierając się łokciem o blat. Podpierał się, stojąc bokiem - wyglądał na rozluźnionego, acz jego prawa ręka gotowa była wyjąć błyskawicznie ostrze z pochwy i zmienić postawę na bardziej ofensywną.

- Poszanowanie, karczmarzu. Herbaty proszę. - Zrobił przerwę, rozglądając się po oberży. Kontynuował. - Dzieje się tu coś ciekawego ostatnimi czasy? Doszło do nas w Kame, że doszło tu do pożaru. Choć nie widziałem żadnego pogorzeliska po drodze. - Udał, że nie wie co i gdzie spłonęło. Chciał usłyszeć wersję karczmarza, może znajdzie w niej więcej informacji, które dałyby mu jakiekolwiek wskazówki. Dalsze pytania, na przykład o siostrę Genda, dopiero nadejdą.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
9/14
Ryū

- Sądzisz, że dwójka uczniów szkoły, która przychodzi tutaj raptem ile... dwie, trzy godziny po tym, jak jeden z ich młodszych adeptów pytał o spaloną chatę i Gendę nie będzie od razu oczywiste? - prychnęła Setsuna, kręcąc głową. - Ale dobrze, niech ci będzie. Podpytajmy. Pogorzelisko nam nie ucieknie. - wzruszyła ramionami dziewczyna, poprawiając nieco miecz przy pasie.

Wyglądało jednak na to, że chyba sama chciała się oddalić od ciebie, więc skoro pojawiła się okazja - wykorzystała ją i ruszyła w stronę warsztatu miejscowego kowala, skąd dobiegał dźwięk metalu uderzanego o metal. Ty natomiast udałeś się do miejscowego hatago, gospody, gdzie w istocie odnalazłeś niewielką izbę z kilkoma stolikami dla lokalnych gości, ba - nawet stół do mahjonga oraz shogi - oraz samego właściciela, który okazał się młodym mężczyzną, na oko tylko trochę starszym od ciebie. Przy stolikach siedziały obecnie tylko dwie osoby - mężczyzn, wyglądających na podróżnych w dość przyzwoitych ubraniach, jedzących śniadanie, do tego dostrzegłeś młodą kobietę, sprzątającą stoliki. Sam właściciel najwyraźniej był piśmienny i właśnie notował coś w księdze przed sobą. Przerwał, kiedy cię dostrzegł i zobaczyłeś na jego - jak i na twarzach pozostałych obecnych osób - przelotny niepokój, do którego byłeś przyzwyczajony - maska tengu jednak nadawała ci nieco strasznego wyglądu.

- O-oczywiście, bushi-dono. - skinął głową gospodarz i zniknął na moment w kuchni, przekazując twoje zamówienie. - Czy chcielibyście może spożyć też śniadanie? Mamy świeże warzywa i królika. -

Na pytanie o pożar, wzruszył ramionami.

- A tak. Chata jednego z myśliwych spłonęła, po drugiej stronie wioski, za wodospadem. Sami niedawno się dowiedzieliśmy, jak nam nie dostarczył zapasów do kuchni. - ton jego głosu był obojętny, może sugerujący najwyżej lekką irytację, zapewne spowodowaną koniecznością szukania innego źródła mięsa.

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago

[Ryū]

- Sądzę, że lepiej założyć, że mamy do czynienia z potencjalnymi idiotami, którym nie trzeba dawać drugiej szansy, jeśli do tej pory nie uciekli. - Skwitował odpowiedzią, ledwo panując nad opanowaniem irytacji w głosie.

Ryu cieszył fakt, że się rozdzielili. Nie dość, że lepiej dla misji, aby szybko obstawili najważniejsze miejsca, tak jeszcze nie musiał się z nią zbytnio męczyć i zwracać na nią uwagę. Wiedział doskonale, że ona była tego samego zdania.

W środku hatago od razu spostrzegł nietęgie nastroje - z jednej strony spowodowane mogły być jego maską, ale wcale nie musiały. Sam fakt kogoś z szkółki mógł wprawiać tych tutaj w dyskomfort. Oczywiście, jeśli mieli coś do ukrycia.

Przyglądnął się mężczyznom siedzącym przy stoliku. Nie często zdarzają się tu podróżni czy obcy, więc takie wydarzenie nie mogło mu umknąć. Zapamiętał, ale póki co nie zareagował, szedł dalej do właściciela.

- Nie, dziękuje. - Ryu ściągnął maskę i zawiesił ją sobie na szyi, żeby upić łyk herbaty, która momentalnie przyjemnie ogrzała mu gardło. Westchnął cicho.

- A ten myśliwy był w środku? To niemała tragedia dla wsi, jeśli straciłaby myśliwego, sam tam mieszkał? - Dopytał o szczegóły, odpowiednio akcentując słowa, żeby ewidentnie zabrzmiało jakby dopiero teraz się o tym dowiedział. Nuta zaskoczenia, smutku i współczucia. Tylko tyle i aż tyle, by móc wywrzeć wrażenie zainteresowanego jegomościa, pytającego o najważniejsze wieści z wioski.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
10/14
Ryū

- Genda... tak, był w środku. Ale nie był jedynym myśliwym, tutaj ze trzy osoby przynajmniej tym samym się parają. Chociaż trzeba przyznać, że najlepszym, no i chciało mu się też samemu mięso oprawiać i przygotowywać. Także trochę drożej u niego było, ale lepszy produkt. No ale też sam miałem nową, większą wędzarkę stawiać z tyłu, to w sumie nie taki problem. - odparł ci gospodarz, chyba trochę relaksując sie, kiedy ściągnąłeś maskę i upiłeś łyk herbaty, którą ci podano. Przy okazji podeszła do was kobieta, przystając obok - prawdopodobnie - męża, coś mu szepcząc na ucho, na co skinął głową. Przy okazji, to ona odpowiedziała na twoje drugie pytanie.

- Nie, bushi-dono, nie mieszkał sam, tylko z tą swoją siostrą-wariatką. Jegośmy pochowaliśmy tam przy pogorzelisku, bo to ich rodzinna ziemia, ale siostry ani widu, ani słychu. Pewnie w lasy poszła i ją wilcy zjedli, albo zjedzą niedługo. Ot, i tyle z tego. - machnęła dłonią, jakby odpędzała się od much albo złego uroku. Potem ruszyła na górę, do pokoi gościnnych.

Tymczasem dwójka podróżnych skończyła jeść i zebrała się, podchodząc do was, gdzie jeden z nich - w formalnym stroju, z broszką oznaczającą go jako cesarskiego urzędnika - opłacił nocleg. Przy okazji skinął ci głową, a następnie obaj ruszyli w stronę wyjścia.

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago

[Ryū]

Ryu słuchał gospodarza z uwagą. Aż trzech myśliwych w jednej wiosce? Z jednej strony było to dużo, z drugiej - miałoby sens, że aż tylu parało się tą profesją. Życie w tym regionie było ciężkie, a jeść trzeba.

Mężczyzna próbował wyciągnąć jakieś informacje z kontekstu. Czy mogła to być robota tak zwanej konkurencji? Skoro było ich tylu, a Genda uznawany był za najlepszą jakościowo opcję, to ktoś mógł chcieć usunąć sobie go z drogi jako przeszkodę. Przez myśl przeszedł mu nawet rozmówca - akurat teraz stawiać miał wędzarkę...

W tym momencie podeszła do nich kobieta, której natychmiastowo przypisał łatkę żony karczmarza. Układał sobie w głowie taki spis twarzy wraz z swoją rolą, by łatwiej mu było się poruszać po tychże sprawach.

Wysłuchawszy jej historii, uznał ją za piekielnie ważną.

- Nikt tej siostry od tamtego czasu nie widział? Czemu wariatką? - Zapytał z nieudawaną ciekawością. Te historie go zaczęły nurtować nawet bez towarzyszącego mu zadania znalezienia sprawcy.

Jeszcze pozostał temat tej dwójki, która zdecydowanie nie pasowała do otoczenia. Dostrzegł cesarską broszkę - czemu jakikolwiek urzędnik tu zaglądał? Odczekał chwilę, aż ci się oddalili do wyjścia i zapytał półszeptem, cały czas uważając, jak gdyby tamci podsłuchiwali.

- A ci to kto? Skąd tu cesarscy? - Zapytał z nieznaną mu dotąd wrogością, patrząc prosto na twarze oberżysty i jego żony. Starał się złapać jak najwięcej informacji w krótkim czasie, nawet jeśli na ten moment się one ze sobą nie łączyły i wydawały się nic nie warte. Znał się na tym - teraz był to drobiazg, byle plotka, żeby za jakiś czas okazała się to jedna z istotniejszych informacji, brakujący klocek w całej układance.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
11/14
Ryū

Gospodarz spojrzał krytycznie na swoją żonę, kiedy ta opowiedziała o siostrze myśliwego i pokręcił głową. Jego mina sugerowała, że albo jego żona plecie głupoty, albo coś, co mu się w inny sposób nie podobało. Westchnął z lekką irytacją, kiedy ci odpowiadał.

- Ech... babskie gadanie. Wariatka, nie wariatka. Dziecko zeszłej zimy straciła i od tamtej pory nie wyściubiała nosa z chałupy ze smutku. Nie żeby sam Genda często zachodził, bo w sumie też tyle tylko, aby sprzedać mięso, albo coś naprawić u kowala. Na moje to pewnie ona umarła jeszcze dobre parę miesięcy wcześniej, gdzieś ją Genda pochował, a teraz może sam do niej dołączył, albo za dużo wypił, strącił świecę i zasnął, niepomny, że dookoła się palić zaczęło. - odpowiedział, a kiedy cesarski urzędnik ze swoim towarzyszm się oddalił, ponownie wzruszył ramionami. Widać było, że bije od niego postawa znana w tych stronach, czyli "im mniej wiem, tym lepiej śpię".


- Poborca podatków. Raz na... pół roku jakoś się do nas zapuszcza. Jak nie on, to tak raz na miesiąc, może raz na dwa pocztylion się zjawi, jak robi objazd po okolicy z wieściami. Zresztą, u was też pewnie się zjawią. Bądź co bądź trzeba oddać cesarzowi, co cesarskie. - wskazał wzrokiem nieco w górę, w stronę, gdzie mieściła się szkoła Kame.

Rzeczywiście, słyszałeś z tydzień temu rozmowę senseiów, że niedługo powinien się zjawić ktoś z urzędu podatkowego. Może jedzenie nie docierało, ale ryo? Najwyrażniej pieniądze musiały się zgadzać - zwłaszcza, że machina wojenna cesarza pożerała jej bardzo dużo. A gdybyście nie opłacili podatków, niewykluczone było, że ktoś z was zostałby zwerbowany do cesarskiej armii. Przynajmniej tak to tłumaczył ci z pół roku temu Kaede.

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago

[Ryū]

Ryu wysłuchał komentarze oberżysty z uwagą. Rozumiał, że można było mieć własne zdanie na jakiś temat i je krytykować, ale już z góry traktować kogoś jako oszalałego z powodu straty ciąży czy też braku większej asymilacji? Mężczyzna doskonale wiedział, że w tego typu wioskach każdy zna każdego, nie dało się niczego ukryć przed wścibskimi oczami i uszami tutejszych wieszczek. Mimo to powątpiewał w przedstawioną mu wersję.

Usłyszawszy odpowiedź i dowiedziawszy się z kim miał do czynienia, od razu się ożywił, tak jakby nagle jeden element zaczął pasować do drugiego... i tak samo szybko opadł z emocji, przypomniawszy sobie, że chata Genda spłonęła już jakiś czas temu.

- A panowie to kiedy przyjechali? Długo już u was stacjonują? - Zapytał z resztką nadziei, że natrafił na jakikolwiek trop.

Skrzywił się na myśl o cesarskich podatkach. Oczywiście, że trzeba było płacić, choć sam osobiście nie czuł przynależności do tegoż wielkiego imperium, które według pojedynczych pogłosek, miało ewidentne problemy wewnętrzne. Rozłamy, wojny domowe. To wszystko poddawało w wątpliwość skuteczność działania tejże pozornie naoliwionej maszyny.

Dowiedziawszy się chyba wszystkiego, jeśli nie miał więcej pytań - podziękował za herbatę, ubrał ponownie maskę i zarzuciwszy kaptur, wyszedł z gospody. Rozejrzał się jeszcze za urzędnikami, ciekaw gdzie poszli. Ich wyjście pokrywające się z wejściem Ryu do gospody samo w sobie było podejrzane, ale to zbyt grubymi nićmi szyty trop, żeby w pełni się nim kierować.

Powoli zbliżał się czas, aby spotkać się z Setsuną, jeśli więc nie dostrzegł urzędników, udał się więc w kierunku miejsca zbiórki, skąd ruszyć mieli dalej, sprawdzić ruiny spalonej chaty Genda.

Natomiast, jeśli ci rzucili mu się w oczy, udał się pospiesznym krokiem w ich stronę wystarczająco głośnym krokiem, by ci mogli go może i nie dostrzec, ale na pewno usłyszeć.

- Panowie. - Przywitał się lekkim ukłonem. - Wybaczcie, że przeszkadzam wam w pracy. Zaciekawił mnie temat spalonej chaty myśliwego, wy z kolei jesteście tu w Uchiko dłużej niż ja i twierdziłbym, że wiecie więcej. - Zlustrował ich wzrokiem, cały czas bacząc w gotowości. Nie zdradzał się, lecz tak naprawdę cały czas gotów był wyjąć jednym szybkim ruchem miecz i ciąć.

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
12/14
Ryū

- Niedługo, wczoraj koło południa do nas przybyli. Normalnie o tej porze roku jeszcze są śniegi, to rzeczywiście wtedy parę dni czasem nawet zostają, jak śnieżyca nie odpuszcza, ale sami widzieliście, że coś się z tą pogodą pozmieniało w tym roku. Ale dla roślin dobrze, jeśli się utrzyma tylko. - usłyszałeś odpowiedź, która niestety chyba nie była taką, na jaką mógłbyś liczyć - skoro bowiem chata spłonęła już parę dni temu, to raczej nie było to powiązane z działałnością cesarskich urzędników... zresztą, jaki by mieli mieć motyw? Chyba, że to zwykli bandyci, przebrani za takowych? Nawet jeśli, to brakowało ci na to dowodów. Kiedy się jednak rozglądnąłeś za nimi - nie dostrzegleś nikogo takiego. Najwyraźniej ruszyli już dalej, w stronę waszej szkoły. Nie chcąc tracić zatem czasu na poszukiwanie ich, kiedy w istocie powinieneś się spotkać ponownie ze swoją towarzyszką, ruszyłeś na umówione miejsce, tym razem jednak samemu czekając kilka minut, aż zjawiła się sama Setsuna.

- I jak ci poszło? Kowal był wyjątkowo burkliwy, w pewnym momencie musiałam mu przypomnieć, z kim rozmawia i na czyich ziemiach leży wioska. Twierdzi, że z Gendy zrobił się ochlejus, i że sam musiał zapruszyć ogień. A, no i że jego siostra straciła dziecko w lesie zeszłej zimy, i że podobno łaziła tam czasem szukając go dalej bez sensu, więc pewnie ją dzikie zwierzęta zjadły. - streściła krótko, nie witając się nawet ponownie z tobą, tylko od razu przechodząc do rzeczy. - O ile nie masz lepszych tropów, to sprawdziłabym to pogorzelisko, może tam się coś znajdzie. Bo tutaj... ech. Szkoda z tymi wieśniakami rozmawiać, naprawdę. Jeszcze dzieciak kowala się na mnie gapił, jakby pierwszy raz w życiu widział kobietę - samuraja. -

DLA ADMINISTRACJI:

  Ukryty tekst

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago

[Ryū]

Gdy gospodarz hatago zaczął mówić, Ryū już wiedział, że to ślepy strzał i nie należy go rozstrzygać. Nie przerwał jednak swemu rozmówcy, dał mu dokończyć i dopiero wtedy się pożegnał. Pomimo że sam nie był jakimś wielkim zwolennikiem samurajskich doktryn i sztywności w zasadach, nie zależało mu też na prostackim zachowaniu.

Poborcy podatkowi mogliby mieć wszelaką gamę motywów – wykorzystać swą pełnię władzy, by nie dość, że ściągnąć podatki to jeszcze ogołocić z dodatkowych funduszy, jeśli oczywiście dostrzegą, że jest z czego. No i właśnie – mogli podrobić czy też podebrać trupowi dokument świadczący, że są takimi urzędnikami, w rzeczywistości zaś być zwykłą bandycką hołotą, którą należało tępić. Tym razem się tak jednak nie okazało, a szkoda dla Ryū – miałby już z głowy szukania winnego.

Wróciwszy na miejsce zbiórki, mężczyzna odczekał cierpliwie na Setsunę, wpatrując się w panoramę wioski i okolicznej przyrody. Pomimo że nie był wielkim fanem tych okolic, to nie mógł odmówić im uroku. Przyglądał się też nie dla samego zachwytu, ale i z własnej ostrożności – wciąż twierdził, że złoczyńcy mogą być w pobliżu, nawet kryci przez mieszkańców, kto wie.

Z rozmyślań wyrwała go młoda samurajka. Wysłuchał ją bez przerywania i dopiero jak skończyła, zabrał głos.

- Może ci się pomyliło i zwyczajnie mu się spodobałaś. – Skomentował jej zażalenia odnośnie dziecka kowala i kontynuował, nie dając dziewczynie odpowiedzieć na zaczepkę. – W gruncie rzeczy nie dowiedziałem się niczego, czego ty byś teraz nie podsumowała, idźmy więc do spalonego domu. W oberży twierdzili, że po stracie dziecka ta jego siostra oszalała, choć nie byli w stanie podać konkretnego powodu… Na razie to ona jest naszą główną podejrzaną zważywszy też na fakt, że nikt jej od dawna nie widział. Może i została zjedzona przez okoliczne zwierzęta, ale mogła też podpalić swoją chatę. – Tu przerwał na chwile, dumając nad potencjalnym motywem. – Mogła to zrobić w ramach zemsty, niewykluczone, że Genda miał swój udział w jej stracie dziecka. Ale to tylko gdybanie, które może być bez żadnego pokrycia. Lepiej chodźmy.

Poszli razem w stronę spalonej chaty. Ryū nie przestawał się rozglądać, cały czas napięty w ramionach i luźny w kolanach – gotów, by dobyć błyskawicznie miecz oraz odskoczyć w uniku, jeśli byłaby taka potrzeba. Mimochodem rozglądał się za śladami, aczkolwiek nie dawał sobie zbytniej nadziei, że coś dostrzeże – nie specjalizował się w tropieniu, a ślady po tylu dniach zdążyłyby się zatrzeć w takich warunkach pogodowych.

Gdy już dotarli do ruin chaty, Ryū się zatrzymał i rozejrzał.

- Miej oczy dookoła głowy, nie podoba mi się ta cisza. – Ostrzegł kobietę, samemu trzymając dłoń na rękojeści. – Rozdzielmy się, jak coś znajdziemy to krzyczmy.

Z tymi słowami odszedł, idąc wokół domu szukając jakichkolwiek śladów świadczących, że gdzieś mógł zostać podstawiony ogień. Jeśli dostrzegłby atak w zwarciu, momentalnie zadałby błyskawiczne cięcie mające na celu zablokować cios lub też ciąć horyzontalnie po przeciwniku, gdyby przewaga jego szybkości nad oponentem byłaby wystarczająca.

Gdyby z kolei był to atak dystansowy, który by dostrzegł, całą swoją uwagę poświęciłby na uskoczeniu i uniknięcie ataku, wycofując się przy tym.

  Ukryty tekst

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
13/14
Ryū

- Jeszcze się okaże, że faktycznie jest tak, jak mówią wieśniacy i jedyne co znajdziemy, to parę butelek po alkoholu pośród zgliszczy. - westchnęła twoja towarzyszka, najwyraźniej sfrustrowana brakiem konkretnych tropów, a jedynie stadem poszlak, puszczając uwagę odnośnie oczarowanego syna kowala mimo uszu. Ruszyliście zatem dalej, w stronę pogorzeliska.

Po kilkunastu minutach skończyły się chaty, pojawiła się za to rzeka i wodospad, a po paru kolejnych minutach - niewielka chata niedaleko rzeki i granicy lasu, położona na skraju zbocza, z doskonałym widokiem na dolinę, gąszczem leszczyny albo innych krzewów oraz studnią na podwórzu. A raczej... zgliszcza chaty, ziejące w niebo czarnymi, zwęglonymi kikutami. Weszliście ostrożnie na teren, trzymając ręce przy broni. Zauważyłeś, że postawa Setsuny się zmieniła, była o wiele bardziej uważna i skupiona. Skinęła krótko głową na twoje ostrzeżenie, tym razem nawet nie odgryzając ci się w żaden sposób.

- Sprawdzę podwórze. Może mimo wszystko zostały jakieś ślady. - powiedziała tylko, i ruszyła w obchód drugą stroną, rozglądając się dookoła, podobnie jak ty sam.

Z początku nie widziałeś nic, co by ci się rzuciło w oczy. Ot, zwykłe podwórko, zwykłej chaty... czy też jej resztek. Przypalona częściowo rabatka warzywna, z sadzonkami pierwszych roślin. Resztki ściany nośnej, grożące zawaleniem. Wyłożona gustownymi, kiedyś chyba jasnymi, a teraz poczerniałymi kamieniami ścieżka dookoła domu, żeby nie grzęznąć w błocie. Resztki jakieś konstrukcji i skóry... chyba jelenia, prawie całkiem spalonej, która musiała tam być przygotowana do obróbki. Resztki garnka, z które ciekła jakaś ciecz, która pod twoim dotykiem okazała się być czymś tłustym - chyba jakiegoś rodzaju olejem, może do lamp.

A potem, szelest w krzakach. Obróciłeś się błyskawicznie, gotów do obrony, jednak żaden atak - ani dystansowy, ani w zwarciu, nie nadszedł. Zamiast tego, do twoich uszu dotarł drobny, bardzo cichy chrzęst ściółki pod czyimiś stopami, kiedy próbował najwyraźniej przekraść się z dala od ciebie.

- Mam coś! Chyba wypalona pochodnia, rzucona w krzaki, przysypana ziemią! - usłyszałeś głos Setsuny, zgodnie z umową informującej cię o znalezisku.

DLA ADMINISTRACJI:

  Ukryty tekst

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago

[Ryū]

Gdyby faktycznie się tak okazało, wyszłoby może nawet na lepsze – nie byłoby żadnej tragicznej historii w tle, żadnych pogłosek i niestworzonych historii. Ryu już sobie wyobrażał jak mieszkańcy wsi za niespełna miesiąc zaczną omijać to miejsce, twierdząc, że jest nawiedzone. Że sam nieboszczyk powstał z zmarłych i teraz porywa każdego przechodnia. I go zjada! Ryu westchnął.

Chata niczym się nie wyróżniała, aczkolwiek zaskoczył go widok studni – to mięso najwyraźniej musiało być naprawdę wyższej nie tylko jakości, ale i ceny skoro mężczyznę stać było na taki luksus. Ryu przyzwyczajony był, że studnia to była jedna na wioskę i to w tym optymistycznym scenariuszu.

Cieszyło go, że Setsuna również wzięła sobie to zadanie do serca i była całkowicie poważna. Cokolwiek mógłby o niej powiedzieć, nie mógł jej odmówić poczucia obowiązku i rozsądku, który przez nią przemawia. W innym życiu może mogliby nawet się dogadać. Wspólnie robić pranie, płacić podatki…

Pierwsze obserwacje spełzły na niczym. Dostrzegł zwykłe ślady podpalenia, nic konkretniejszego. Oczywiście do czasu.

Nagle, usłyszał szelest. Zareagował instynktownie i momentalnie, gotów już wyciągnąć broń, palce zacisnął wokół rękojeści, już miał ciąć! I… cisza. Atak nigdy nie naszedł. Choć nie wszystko stracone, usłyszawszy, że nie byli tu sami, od razu rzucił się biegiem, wzbijając się w powietrze, przelewając chakrę do stóp dla zabezpieczenia, by na pewno nie poślizgnąć się w żaden głupi sposób.

Odbezpieczył broń i nasycił ją chakrą – ostrze natychmiast zalśniło niebieskawym blaskiem, lecz Ryu nie było dane tego zobaczyć. On doskonale znał już ten efekt, teraz skupiony był na czymś zupełnie innym. Zapomniawszy całkowicie o towarzyszce, rzucił się pędem za uciekającą osobą, wypatrując jakiejkolwiek sylwetki. Spodziewał się zasadzki, dlatego też uważnie stawiał błyskawiczne kroki i się rozglądał tyle ile mógł. Gdyby dostrzegł atak, uchyliłby się i odskoczył do tyłu, samemu od razu przechodząc do kontrataku wykonując zamach i posyłając niebiańską energię przed siebie. Jeśli atak nigdy nie następuje, ale Ryu sam dostrzegłby jakiegokolwiek człowieka, nie zawahałby się – rzuciłby się na niego i zdzielił wpierw płazem miecza. Oczywiście z pełną siłą, by cios był dalej potężny, lecz nie zabójczy. Nie był byle rzezimieszkiem, by zabijać bez zadania choćby pytania.

  Ukryty tekst

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
14/14
Ryū

Wyglądało na to, że - niestety, nieliczne, ale nadal - ślady wskazywały faktycznie na podpalenie. I to znalezione przez was oboje. Pytanie, kto podpalenia dokonał... Może kryło się na miejscu więcej śladów, ale nie miałeś czasu, aby ich teraz szukać, skoro pojawiło się inne, bardziej bezpośrednie zagrożenie, a jeśli nawet jeszcze nie zagrożenie, to przynajmniej podejrzany ruch.

Przeczuwając pułapkę, rzuciłeś się w kierunku szelestu, sięgając płynnie po broń. Rok treningu (czy na pewno jednak rok? Może tak naprawdę lata, ukryte za mgłą niepamięci sprzed Przebudzenia?) dał o sobie znać. Pamięć mięśniowa zadziałała, twoja chakra przelała się na ostrze, które rozjarzyło się delikatnym blaskiem, chakra objęła także podeszwy twoich stóp, działając jak magnes albo rzep, stabilizując cię na nieco niepewnym gruncie, dzięki czemu nie było szans, abyś się przewrócił nagle i poślizgnął. Twój wzrok utkwiony był w ruchu gdzieś za krzakami i rzeczywiście - dostrzegłeś niskawą sylwetkę, która próbowała gdzieś przemknąć na bok. Nie widziałeś znikąd ataku, kontynuowałeś więc i doskoczyłeś, zdzielając osobnika płazem miecza, posyłając go tym samym na ziemię.

- Ałaaaa! - usłyszałeś krzyk z wyraźnie młodego gardła i zobaczyłeś, że u twoich stóp leży na oko... czternasto, może piętnastoletni młodzik, dość barczysty już, ale niewysoki, z pierwszym, cienkim wąsem na twarzy. Chwycił się jedną ręką za miejsce, gdzie mu przywaliłeś, sycząc z bólu, drugą wystawiając przed siebie w geście poddania. - Nie... nie zabijajcie mnie, bushi-dono, proszę! Nic... nic nie zrobiłem! -

Usłyszałeś też delikatne, szybko stawiane kroki i obok ciebie wyrosła Setsuna, która oczywiście przyszła ci w sukurs, naturalnie ustawiając się nieco bokiem, obserwując otoczenie, na wypadek, gdyby to jednak była pułapka. Zerknęła na powalonego młodzika.

- Co do... to jest ten gówniarz kowala, co się na mnie wcześniej gapił. - syknęła zdziwiona.

DLA ADMINISTRACJI:

  Ukryty tekst

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago
Syn kowala

[Ryū]

Niestety okazało się, że świat nie był tak kolorowy jakby to sobie życzył Ryu. Spodziewał się takiego finału, aczkolwiek wolałby, żeby mógł wrócić do domu śmiejąc się do towarzyszy, że Genda zapił się i przypadkiem podpalił swój rodowy dom, ze sobą w środku. Głupia, acz w pewnym tonie zabawna śmierć.

Niestety tak nie było. Wszystko tu wydawało się podejrzane i to uczucie się tylko dopełniło, gdy mężczyzna usłyszał skradającego się jegomościa, za którym się rzucił z mieczem w ręku.

Ryu nie zastanawiał się nad swoim opanowaniem nad ostrzem. Powiedziałby, że ta zdolność wciąż odstawała od poziomu innych o tej samej randze co on, przez co łatwiej mu było ignorować tę intuicję i komfort w noszeniu się z mieczem. Sam już fakt, że był w stanie korzystać z Kenryūtō w jakiś sposób definiował jego historię... Nie mógł jej jednak poznać. Nie pamiętał niczego, czując się bardziej jak gdyby trafił do obcego mu ciała. Jakby bóg zesłał go do niego, uważając, że to ciało wciąż ma swoją historię do napisania.

Zauważywszy sylwetkę kogoś dość niskiego, nie zawahał się. Spadł na niego jak z gromkiego nieba, uderzając płazem ostrza, by nie zabić przedwcześnie.

Szybko się okazało z kim mieli do czynienia. W duchu podziękował szybkiej reakcji Setsuny, że ta się tu nagle pojawiła i za nim podążyła. Aż dziwne jak rozumieli się bez słów, choć skłamałby twierdząc, że to wszystko była przemyślana taktyka - w tamtym momencie się po prostu rzucił przed siebie, uważając to za najlepszą opcję. Tak podpowiadał mu jego duch, nie rozsądek.

Przyjął do wiadomości słowa Setsuny i popatrzył przenikliwym wzrokiem na mężczyznę. W jego oczach Ryu musiał wyglądać złowrogo - nie spotkali się wcześniej, nie wiedział więc kto się krył pod maską.

- Masz dziesięć uderzeń serca na wyjaśnienie co tu robisz i kto za to odpowiada. - Ryu nachylił się w jego stronę, nastawiając ostrze miecza ostrą stroną w kierunku skóry szyi chłopaka, lekko ją nacinając. Niebieska energia pulsowała dynamicznie, jak gdyby chciała uwolnić się z miecza. Poleciała strużka krwi. - Bo wiesz co tu się stało.
Powiedział to z taką pewnością, że sam prawie uwierzył w własne słowa. Była to loteria - brzmiał tak, jakby przejrzał syna kowala, wszystko już wiedział, lecz potrzebowałby teraz jedynie potwierdzenia. W gruncie rzeczy nie miał nic, ale pozory były w tym wszystkim zdecydowanie najważniejsze.

Mimo skupienia na synu kowala, cały czas miał wrażenie, że coś mogło tu wyskoczyć, ktoś ich zaatakować - był więc gotów, by w razie usłyszenia jakiegoś świstu, dostrzeżenia ruchu odbić się od ziemi i uniknąć potencjalnego ataku.

  Ukryty tekst

[Kujaku Haruka]

Misja Rangi C - "Zimny popiół"
15/14
Ryū

Setsuna pilnowała okolicy, dzięki czemu ty mogłeś bardziej się skupić na przesłuchaniu młodzika, łapiącego właśnie szybkie, przestraszone i urwane oddechy na ziemi - chociaż sam też zachowywałeś czujność, wiedząc, że gdyby ktoś chciał, to teraz miałby niezłą okazję na atak. Kiedy przystawiłeś ostrze do jego szyi i poczuł stróżkę krwi spływającą po gardle, stały się one jeszcze płytsze i bardzo, bardzo ostrożne. Próbował nie przełykać śliny, ale dałeś mu odrobinę - minimum - przestrzeni na to, żeby cokolwiek powiedział. O ile jeszcze Setsuna mogła wzbudzać zachwyt swoją urodą, o tyle twoja maska... twoja maska wzbudzała co najmniej niepokój. Niepokój, który teraz był ci bardzo na rękę.

- Tak! Tak, oczywiście. - wybełkotał, zerkając parę razy na Setsunę, jakby rozważając swoje opcje i widząc, że w zasadzie ich nie posiada. Przez parę uderzeń serca jeszcze jakby się wahał, ale potem jakby nieco sflaczał, poddając się. - Panie dobry... spalili mu tę chatę no. Ojciec znał go pijał z nim. I ponoć mu sumienie ciążyło i mówił, że się wygada, to mu jeszcze cała wioska chciała do rozumu przemówić, przyszli tu do niego razem, ale on nie słuchal, pijany był. Na starszego się rzucił, to go ojciec przez łeb zdzielił, a Hirago z gospody poprawił nożem... No i puścili z dymem całość, bo co było zrobić? Ale ja tylko z boku stałem, co miałem do gadania, nic przecie! -

DLA ADMINISTRACJI:

  Ukryty tekst

---

Kaede
Gorō
Kōgen
Setsuna
Gospodarz hatago
Syn kowala