Ren

[Ren]

---

DANE PERSONALNE

---

IMIĘ: 蓮 Ren
NAZWISKO: かぐや Kaguya
KLAN: Wędrowny szczep Kaguya
PRZYNALEŻNOŚĆ: Sabishi, Samotne Wydmy; Unia Samotnych Wydm
WIEK [DATA URODZENIA]: 20 [10 X 372]
PŁEĆ: Kunoichi
WZROST | WAGA: 182 | 75
RANGA: Sentoki
GŁOS: klik!

---

APARYCJA

---

WYGLĄD:

Ren wśród rówieśnic zawsze wyróżniała się niebagatelnym wzrostem, bo z momentem ukończenia siedemnastego roku jej życia sięgającym ponad metra osiemdziesiąt. Od zawsze postawna, wyprostowana niczym struna, zbudowana raczej z prostych linii niż kobiecych krągłości. Sylwetka dziewczyny nie zmieniła się praktycznie przez cały okres dojrzewania - przyzwyczajone do ciężkiej pracy ciało zamiast miękkości nabrało jedynie muskulatury. Można więc powiedzieć, że linia jej ramion i wąskich bioder jest wręcz chłopięca. Rozrost mięśni nie jest jednak nadmierny i trudno powiedzieć, by Kaguya miała sylwetkę kulturysty, stworzoną przez świadomą pracę nad ciałem. Kształtowanie się zdrowej sylwetki zahamował częsty brak świeżego pożywienia i podstawowych wartości odżywczych, towarzyszący wędrownemu trybowi życia Beduina. Ren jest więc dość szczupłej budowy ciała, sprawia wrażenie dość bezpłciowej – tym bardziej wtedy, gdy owinięta jest w bezkształtne szaty, które chronią ją przed pustynnym słońcem. Dopiero z momentem, gdy je z siebie zrzuci, by przygotować się do walki, po bandażu owijającym piersi można rozpoznać jej płeć. Jednak klatka piersiowa Ren jest płaska, dodatkowo ciasno ściśnięta białym materiałem bandaża. Ma muskularne nogi, przyzwyczajone do wykańczającego biegu po grząskim piasku. Forma jej ciała jest efektem obranego przez nią trybu życia, bądź co bądź wymagającego i nie dla każdego. Organizm kunoichi przypomina bardziej zwierzę niż przyzwyczajone do wygód kobiety, jakie widuje się w miastach. Ramiona ma umięśnione i silne, a dłonie podniszczone. Paznokcie krótkie.
Beduinka na szczęście nie odziedziczyła jasnej skóry i białych włosów, którymi szczycą się niektórzy jej pobratymcy. Jej skóra jest ciemna i gruba, dobrze znosi promienie słoneczne. Dzięki temu dziewczyna nigdy nie doznała przekleństwa poparzeń mimo tego, że większość czasu spędza na świeżym powietrzu. Dużą zasługę ma w tym również to, że zazwyczaj trudno dojrzeć choć skrawek jej nagiego ciała – omotana jest ona zazwyczaj jasnym materiałem, który szczelnie osłania ciało oraz chroni głowę przed przegrzaniem. Na świat wygląda więc zwykle tylko para oczu w kształcie migdałów. Otoczone ciemnymi rzęsami ślepia ma ciemnobrązowe, praktycznie czarne. Trzeba podejść blisko i spojrzeć jej głęboko w oczy, by oddzielić tęczówki od źrenic. Białka wyraźnie odcinają się od czerni jej oczu i ciemnej skóry. Powyżej oczu widać jej brwi, są grube i ciemne. Widoczna dopiero po odgarnięciu białego materiału twarz jest drobna i dość zapadnięta, o surowej urodzie. Prowadząca koczowniczy tryb życia Ren nie miała okazji nigdy obrosnąć apetycznym tłuszczykiem, przez co kości policzkowe są ostre, szczęka mocna, a broda wyraźna i trójkątna. Nos dziewczyny jest długi i wydatny, zadarty na czubku. Usta ma wąskie, niewiele ciemniejsze od skóry. Wargi Ren są zazwyczaj spierzchnięte od lekkiego odwodnienia.
Głowę kunoichi okrywa ciemna, krótko obcięta czupryna. Ciemnobrązowe włosy są dość niesforne, szczególnie po tym, gdy dziewczyna ściągnie po całym dniu z głowy chustę. Na wysokie czoło opada nierówna grzywka, przycinana co jakiś czas brzytwą przez niewprawne ręce młodszej siostry dziewczyny. Pod brązowymi kosmykami skryte są dwie kropki wytatuowane przy pomocy czerwonego tuszu, na zawsze już wyrysowane na ciemnej skórze Ren. Kojarzą jej się z bólem i zwykle są średnio widoczne spod ciemnych kudłów, bo młoda Kaguya doskonale wie, że nie zawsze rozsądnie jest obnosić się ze swoim pochodzeniem.

UBIÓR:

odzież zewnętrzna | strój pod nakryciem Koczowniczy tryb życia nie sprzyja dobieraniu strojnych fatałaszków. Ren ubiera się zazwyczaj w luźne tkaniny, które ukrywają jej sylwetkę. Dominuje kolor przybrudzonej bieli, najskuteczniej chroniący ciało przed ostrymi promieniami bezlitosnego słońca. Osobna szmata z tego samego materiału udrapowana jest na ciemnej głowie Kaguyi, zapewniając dodatkową barierę przed szkodliwym światłem i pyłem. Górne warstwy odzienia dziewczyna przewiązuje w pasie wytartym sznurem, który utrzymuje materiał w ryzach. Równocześnie dzięki temu manewrowi ubranie jest łatwe do zdjęcia w razie potrzeby - styl walki preferowany przez Kaguyę często kończy się niszczeniem odzieży, a Ren jest na tyle oszczędna, że woli nie łatać ubrania po byle zwarciu.
Pod cienką warstwą górnej odzieży Ren nosi luźne szarawary, maskujące kształt jej nóg. W biodrach przepasana jest wzorzystą chustą oraz pasem wykonanym z metalowych okrągłych blaszek, u którego zwieszoną ma skórzaną sakwę na najpotrzebniejsze drobiazgi. Klatkę piersiową ma okrytą ciasno związanym bandażem, który spłaszcza jej klatkę piersiową tak bardzo, że jej sylwetka przypomina chłopięcą.
Zazwyczaj nie nosi biżuterii i innych zbędnych drobiazgów - wszystko, co udało się zgromadzić jej rodzinie przed opuszczeniem Atsui, Ren zdążyła już wymienić w okolicznych osadach na pieniądze lub bardziej potrzebne do przeżycia dobra. Jej lewy nadgarstek zdobi jednak prosta bransoleta z zawieszką z kości słoniowej. Na nogach natomiast zazwyczaj nosi parę skórzanych sandałów - noszonych aż do zdarcia. Zdarzało się, że gdy jej buty się doszczętnie niszczyły, pustynię przemierzała boso. Ostatnio można widywać ją w modnych na pustyni butach z wywiniętym do góry czubem.

ZNAKI SZCZEGÓLNE:

Ciemna skóra, wysoki jak na kobietę wzrost, dwie czerwone kropki wytatuowane na czole przy użyciu czerwonego tuszu.

---

OSOBOWOŚĆ

---

CHARAKTER:

Ren musiała szybko dorosnąć. Nagły przymus zaopiekowania się własną, postawioną w zupełnie w innych warunkach niż znane dotychczas, rodziną ukształtował ją w osobę, dla której najwyższą wartością jest wolność oraz ciężka praca – praca, którą traktuje jako narzędzie do uzyskania tej pierwszej. Dojrzała jak na swój wiek Kaguya najbardziej na świecie nienawidzi próżniactwa. Z tego względu dziewczyna od najmłodszych lat jest osobą bardzo samodzielną i skorą do poszerzania swojej wiedzy o praktyczne umiejętności, które mogą pomóc jej w przetrwaniu. Nie sposób nazwać ją leniwą – Ren jest gotowa zacisnąć zęby i pracować do upadłego, by osiągnąć zamierzony cel. Jest nastawiona na przetrwanie.
Najchętniej pracuje solo – skupiona jest głównie na tym, by zapewnić dobry byt swojej rodzinie, z tego względu jest dość samodzielna. Dzięki temu nie musi się z nikim dzielić. Ren jest niezależna i kiepsko znosi wydawanie jej poleceń. Chociaż szanuje klanową starszyznę, to nienawidzi, gdy ktoś mówi jej, co ma robić. Kaguya ma brzydki nawyk kwestionowania autorytetów. Bywa uparta jak wół, trudno nazwać ją osobę elastyczną. Jeśli uzna, że robi po swojemu, to zrobi po swojemu. Zbędne towarzystwo traktuje tylko jak przeszkadzajkę. W tych - mimo wszystko rzadkich - przypadkach, gdy z kimś współpracuje, najpierw walczy o dominację; potrzebuje mieć ustaloną hierarchię. To nie znaczy jednak, że jest zupełnie niezdolna do kooperacji. Wymaga od innych tyle, ile wymaga od siebie – czyli dużo.
Mimo tego, że działa raczej na uboczu, pozostaje blisko związana ze szczepem i ma poczucie wspólnoty. Ren jest dumna. Dumna z wytrwałości swoich rodaków, którzy tak szybko przystosowali się do nowego trybu życia i dumna z umiejętności jaką dziedziczy się wraz z krwią jej rodu. Naukę tańca traktuje jak przekazywanie dalej spuścizny, jaką zostawił jej po sobie jej ojciec. Z tego względu właśnie każde słowo choćby najbardziej konstruktywnej krytyki odbiera bardzo personalnie, przyjmując ją jako osobistą obrazę.
Ren została obdarzona, niestety, dość wybuchowym temperamentem. Jest uparta, a przez to dość drażliwa. Choć ma nieskończone pokłady cierpliwości do własnych bliskich, a szczególnie swojej młodszej siostry, to nie da się tego powiedzieć o całej reszcie świata. Nie potrzeba wiele, by wyprowadzić ją z równowagi. Podchodzi do świata z zasadą ograniczonego zaufania, a gdy tylko odczuje, że ktoś próbuje zrobić ją w konia, nie boi się zaprotestować. Jest asertywna. Nauczyła się tego, handlując swoimi wyrobami w okolicznych wioskach i osadach – ze względu na młody wiek i swoją płeć szybko musiała wcześnie zacząć się targować i walczyć o swoje.
Kocha wolność, jaką daje jej wędrowny tryb życia. Najlepiej czuje się na pustyni – ciężko przeszła okres przejściowy, ale w przeciwieństwie do swojej matki dobrze zaadaptowała się do nomadzkiej wędrówki. Potrzebuje przestrzeni; gdy zbyt długo przebywa w czterech ścianach lub w jednym miejscu, to czuje się, że się dusi. Denerwuje ją natomiast brak wyboru. Chciałaby powrotu jej rodziny do osady, z jakiej wygnał ją szczep Sabaku. Sama najchętniej pozostałaby tam, gdzie czuje się najlepiej - czyli na rozległej pustyni - ale ma poczucie niesprawiedliwości, że odebrano im należne im miejsca i osadzono tam rodziny wroga. Tym, co sprawia, że tym bardziej uwiera ją aktualna sytuacja, jest fakt, że jej matka jest chorowita - Ren wie, że choć ona czuje się dobrze w wiecznej drodze, to jej matka nie znosi tego tak dobrze jak ona. Choć tutejsi medycy robią co mogą, to tułaczka źle działa na chorych i słabych - choć iryonini dysponują wiedzą, to uprawa ziół jest praktycznie niemożliwa. Leki więc są drogie i trudno dostępne, gdy żyje się z dnia na dzień.
Dziewczyna ma więc w sobie duże poczucie niesprawiedliwości. Nieszczególnie interesuje ją dobro ogółu i ogólna harmonia i pokój – ważne dla niej jest to, co prozaiczne i w zasięgu jej ręki. Najważniejsze dla kunoichi jest jej własny interes, jej bliskich, a następnie jej rodu. Nie pozostaje jednak ślepa na krzywdę słabych i chorych. Kierująca się w życiu etosem pracy kunoichi gardzi więc uprzywilejowanymi i bogatymi, widząc w nich tych, którzy ułożyli sobie dostatnie życie na tym, co odebrano jej rodowi, przekształcając go w wędrowny szczep. Nic więc dziwnego, że nie jest ona szczególnie pozytywnie nastawiona do rodów Sabaku i Ayatsuri, których obwinia za aktualną sytuację swoich rodaków. Nie odpowiada jej obecny system, ma w sobie coś z buntownika. Nadal ma żal o wygnanie z Atsui, nie może znieść tego, że ród Sabaku żyje sobie w ich dawnej osadzie jak królowie, gdy oni muszą mierzyć się z trudami wiecznej tułaczki. Chociaż nie zgadza się w pełni z polityką prowadzoną przez Kaguyę Nariko, to rozumie, jak mogłyby skończyć się kolejne otwarte walki; tym bardziej wtedy, gdy szczep jest osłabiony brakiem własnego miejsca. Często spiera się na ten temat ze swoją matką, która o wiele cieplej odnosi się do nastawionej pacyfistyczne liderki. Ren jest bardziej zgorzkniała i rozczarowana politycznie. Dużą zasługą tego jest to, że idealizuje zmarłego ojca – nacjonalistę, biorącego czynny udział w Pustynnym Pogromie i zmarłego tragicznie w trakcie bitwy, podczas której Kaguya utracili Atsui. Nie jest jednak żądna krwi. Jako dziecka obserwowała konflikty i wie, do czego może eskalować wzajemna nienawiść; nie pragnie supremacji rodu, ale równości – nie takiej pozornej, ale równości prawdziwej, pełnego odzyskania praw. Swój sprzeciw wobec aktualnego statusu quo objawia raczej działaniem na niekorzyść znienawidzonych rodów niż mordowaniem przypadkowo napotkanych władców piachu i żwiru – bardzo lubi ich okradać przy każdej możliwej okazji I czerpie ogromną przyjemność z tego, że sprzedaje rozpieszczonym dziedzicom Sabaku kozie sery po bardzo wysokiej cenie. A niech ich trafi szlag.
Jest uzdolniona manualnie, dobrze odnajduje się w pracy fizycznej. W wolnym czasie lubi strugać w kościach – czasem kościach zwierząt, czasem tych pochodzących z jej własnego ciała. Kiedyś zrobiła sobie sama prosty flecik. Ren lubi muzykę, czasem więc umila sobie chłodne noce na pustyni grą na tym prymitywnym instrumencie.

CIEKAWOSTKI:

• Nie lubi spać na miękkim podłożu. O wiele lepiej wyśpi się na twardych deskach niż na pierzu.
• Mimo szorstkiego i praktycznego sposobu bycia, lubi muzykę. Sama amatorsko przygrywa na własnoręcznie wykonanym fleciku. No, i oczywiście tańczy - przecież jest Kaguya.
• Źle czuje się, gdy zbyt długo przebywa w zamkniętym pomieszczeniu.
• Jej ulubiony napój to słodka herbata z liści mięty, podawana na gorąco.
• Lubi prace manualne - przykładowo drobne naprawy lub struganie w kości.
• O śniegu słyszała tylko od wędrownych kupców - nie do końca rozumie, czym jest, i chciałaby go kiedyś zobaczyć.
• Powoli i z trudem czyta, jeszcze gorzej radzi sobie z pisaniem. Kosztuje ją to wiele wysiłku.

NINDO:

Kości zostały rzucone.

HISTORIA:

Ród Ren zamieszkiwał Kinkotsu w Sabishi praktycznie od momentu założenia osady. W piaskowych murach wychowali się jej pradziadowie, dziadkowie i rodzice. Ojciec dziewczyny był dumnym wojownikiem, nieugiętym i znanym z ognistego temperamentu i nacjonalistycznych poglądów. Jej matka natomiast – istne przeciwieństwo męża – wycofana, uległa i od zawsze chorowita, nigdy nie posiadła żadnego zawodu. Była natomiast sprawną gospodynią. Rodzina, choć nieszczególnie zamożna, utrzymywała się z żołnierskiego żołdu głowy rodziny, co wystarczało na dostatnie, choć proste, życie. Dziewczyna miała więc dobre dzieciństwo, większość czasu spędzała pod opieką troskliwej, choć wiecznie osłabionej matki. Ojca widywała rzadziej, często bywał nieobecny – mężczyzna zaangażowany był w interesy rodu i bywało, że znikał na całe tygodnie. Te dni, które spędzał w domu, poświęcał na próby przekazania prostych kościanych tańców małej jeszcze jedynaczce. Dziecko nie rozumiało zastosowania bojowego tych dziwnych układów, które za wszelką cenę usiłował jej wbić do głowy niecierpliwy rodziciel, do upadłego zmuszając ją do powtarzania tych samych czynności. Odbierała je jako zwykłą zabawę i jedną z rzadkich chwil, które mogła spędzić ze swoim zajętym zazwyczaj ojcem.
W momencie wybuchu Pustynnego Pogromu Ren miała zaledwie 7 lat. Tym razem ojciec na jeszcze dłużej niż zazwyczaj zniknął z domu, a Ren nie wiedziała jeszcze, że w tym momencie rozpoczęło się pasmo wydarzeń, które diametralnie zmienią wygodne życie jej rodu. Sama nie pamiętała zbyt wiele z tego okresu - była zajęta tym, co każdy siedmiolatek, czyli nauką i zabawą. Dostrzegała jednak jedno: ojciec znikał na jeszcze dłuższe okresy niż wcześniej, a jej matka więcej płakała. W domu rodziny Ren nie rozmawiało się o polityce, choć zdarzało się, że słyszała czasem w nocy z zza zamkniętych drzwi odgłosy zażartych kłótni jej rodziców. Ojciec, radykał o szowinistycznych w stosunku innych rodów poglądach, brał czynny udział w Pustynnym Pogromie i często nie zgadzał się z bardziej przywiązaną do aktualnego statusu quo małżonką. Matka dziewczyny nie rozumiała przeprowadzanych ataków, chciała pokoju, który zapewni dziecku bezpieczne dorastanie.
Po wydarzeniach w Sachu życie rodziny wróciło jednak do względnego porządku, nastał czas nerwowej stabilizacji. W domu pojawiało się więcej obcych ludzi, którzy wraz z ojcem dziewczyny prowadzili zażarte dyskusje, choć dziecko nie za wiele z tego rozumiało. Jej uwagę od nudnych spraw dorosłych odciągało jednak coś zupełnie innego. Matka dziewczyny zaszła w tym okresie w ciążę, którą ciężko zniosła - wydawało się, że ostatni triumf rodu zapewni dobrobyt, który pozwoli im na powiększenie rodziny.
Harmonię zaburzyła jednak eskalacja kolejnego konfliktu. Wybuch bitwy o Atsui można nazwać dla wielu członków klanu Kaguya swoistym przeżyciem pokoleniowym. To właśnie to wydarzenie na zawsze zmieniło życie rodziny dziewczyny. Ojciec brał czynny udział w walkach z klanem Sabaku - zginął w trakcie bitwy, nikt dokładnie nie wie, w jakich okolicznościach. Rodzinie zmuszonej do ucieczki z Atsui nie udało się odzyskać po nim żadnych pamiątek. Ren i jej matka, kobieta w zaawansowanej ciąży, zbiegły z Kinkotsu z pomocą sąsiadów, opuszczając już na zawsze miasto, z którym tak ściśle związana była historia jej rodziny.
Kobieta wraz córką zamieszkały wraz z członkami klanu, gdzie zmuszone zostały do wiecznej wędrówki po nieprzyjaznych terenach Sabishi. Tam też narodziła się Rei - młodsza o 9 lat siostra Ren. Poród był trudny, a ostatnie wydarzenia wyniszczyły i tak już wcześniej słabą kobietę psychicznie i fizycznie. Teraz, będąc cieniem samej siebie, większość czasu spędzała schowana przed słońcem w namiocie. Córki były więc wychowywane przez klanową wspólnotę. Wraz z innymi uczyły się nowych umiejętności, dotychczas niepotrzebnych podczas dostatniego życia w osadzie. Rozpoczął się nowy okres życia dziewczyny, definiowany przez wygnanie i ciągłą wędrówkę.
Ren nie miała innego wyjścia, niż szybko zaadaptować się do nowego życia. Wycofanie się z życia osłabionej matki zmusiła ją do przyjęcia roli głowy rodziny. Musiała więc przejść przyspieszone dojrzewanie, by zadbać o dobrobyt i bezpieczeństwo swojej małej rodziny. Szybko zrozumiała, że musi zastąpić ojca. Od wczesnych lat zaczęła łapać się dorywczych prac, by uniezależnić się choć odrobinę od wspólnoty - nienawidziła mieć poczucie, że jest im coś winna, choć była wdzięczna za okazaną pomoc. Pierwsze zarobione pieniądze przeznaczyła na zakup pary kóz - zwierzęta miały być źródłem jakiegokolwiek dochodu, a przy okazji dostarczać im niezbędnych kalorii poprzez tłuste mleko i sery, które nauczyła się wyrabiać przy pomocy jednej z ocalałych babuszek. Jako nastolatka była pojętnym uczniem - wcześnie zaczęła uczyć się polować początkowo obserwując innych klanowiczów, a później coraz częściej dołączając do starszych od siebie wojowników. Dzięki temu nauczyła się też obrabiać i suszyć mięso, którego nadmiar można było sprzedawać na targach w miastach oraz skupiających się wokół oaz osadach. Obowiązek przekazania jej klanowego dziedzictwa spadł na barki starszyzny rodu – to dzięki nim mogła kontynuować nauki, które niegdyś rozpoczął jej ojciec. Opanowanie do perfekcji walki poprzez taniec dziewczyna traktuje więc jak pewną formę upamiętnienia i szacunku dla własnej historii i świętej pamięci ojca.
Choć zaadaptowała się do wiecznej włóczęgi i pewnie nie mogłaby już wrócić do życia w mieście, młoda kunoichi nie zaakceptowała nigdy nowopowstałego porządku. Wędrowny tryb życia jest jednak swoistą walką o przetrwanie i nie traktuje dobrze słabych i schorowanych – wieczne przemieszczanie się, brak stałego dostępu do wody, pożywnych posiłków i świeżych ziół źle wpływa na zdrowie jej matki, mimo starań podróżujących z nimi medyków. Dlatego właśnie, mimo zamiłowania do wielkich przestrzeni i spania pod gwiazdami, Ren ma w sobie ogromne pokłady żalu. Żalu, tęsknoty za utraconą ojczyzną i zduszonej frustracji.

SŁAWA:

Samotne Wydmy, Sabishi [Krainowa 1, Prowincjowa 5]

• Znana przede wszystkim wśród innych Kaguya ze swojego patriotyzmu i pracowitości na rzecz szczepu, ale także wśród niektórych nabywców znakomitego koziego sera. Trudno usłyszeć o niej jakiekolwiek złe słowo. Młoda Kaguya stała się także popularna wśród mieszkańców Urugi. Nie tylko udało się jej zyskać zioła dla wspólnoty, lecz i przepędzić szabrowników napadających na wioskę. Do jej osiągnięć można także dodać eliminację szabrowników, mających powiązania z mafią, odzyskując skradzione dobra i przywracając ład na szlaku.

[Ren]

---

WIEDZA

---

  Ukryty tekst

---

ZDOLNOŚCI

---

  Ukryty tekst

---

EKWIPUNEK

---

PRZEDMIOTY PRZY SOBIE (WIDOCZNE):

• Wyposażenie:
  • Ciężarki;
  • Torba na ekwipunek nad zadkiem;

  Ukryty tekst

---

ROZLICZENIA

---

PIENIĄDZE: klik
PH: klik

MISJE DLA UNII SAMOTNYCH WYDM | MISJE:

• D – 0 | 0
  C – 1, 2, 3 | 0
  B - 1 | 0
  A - 0 | 0
  S - 0 | 0

EVENTY:

• S - Turniej Pokoju

PREZENT OD ADMINISTRACJI:
Porzucona postać; Wielkanoc 2020; Piąta Rocznica Shinobi War; Andrzejki 2020; Boże Narodzenie 2020; Zimowa gala 2021; Dzień kobiet 2021; Wielkanoc 2021; Szóste Urodziny Shinobi War;

[Papyrus]

No i ładnie. Akcept, miłej gry życzę.

  Ukryty tekst

[Jawa]

Porzucona